ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ κάτι σαν "ευχές"...

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο καλός φίλος Διόνυσος

Είναι εδώ και πολλα χρονια που οταν πλησιαζουν τα Χριστουγεννα, αισθανομαι λυπημενος, αισθημα που χειροτερευει ενώ περνουν οι ημερες, εως οτου φτασουμε στην μοιραια ημερα.

Εχουν ηδη περασει παρα πολλα χρονια και παντα αναρωτιομουν το γιατι.
Και ξαφνικα, εχθες, φωτίστηκα.

Ηταν οι αναμνησεις των νειάτων μου, που περιστρεφοντο γυρω από ένα εορταστικο κλιμα, ενδοοικογενειακο, το στολισμα του δενδρου, η ευθυμια και το να ειμαι περιστοιχισμενος από προσωπα που αγαπουσα και με αγαπουσαν. Οι ευχες, τα αγκαλιασματα, τα χαμογελα και η καλη καρδια. Τα δωρακια (… «είναι μονο μια μικρη σκεψη»…)…
Όλα αυτά, μετα από καμμια δεκαρια ημερες θα ειχαν περαση στην λησμονια, αλλα εκεινη την στιγμη, δεν το σκεφτοσουν και την χαιρόσουν με ολη την δυναμη της ψυχης σου, ξεχνοντας τις αντιξοοτητες της υπολοιπης περιοδου του Χρονου.

Τα χρονια περνουσαν και το συγγενολόι γινοταν ολο και λιγοτερο. Καποιος πεθαινε, καποιος πηγαινε αλλου, μακρυα, για δουλεια η παντρευοταν και πηγαινε να το γιορταση αλλου.
Υπηρχαν οι νεες «αφιξεις» που μονοπωλουσαν εν ευθυμια την προσοχη ολων και που κι αυτές ακομα μεγαλωναν σιγα σιγα μεσα στην αγαπη ολων, εως οτου και αυτες ακομα να απομακρυνθουν αργοτερα.

Και μετα, αντιλαμβανεσαι ότι, ολη αυτή η ευθυμια και ευτυχια, δεν ηταν τιποτε άλλο παρα κατι που εκανε να ανθισουν ολες οι θετικες αναμνησεις (οι αρνητικές, επεφταν σε παραγραφη, εκεινη την περιοδο) μετα, εις τροπον ώστε να επιβαρυνουν το συναισθημα της θλίψης στην τωρινη περιοδο.

Εμεις από παιδακια, με το περασμα του χρονου, αφησαμε εκεινον τον ρολο στα παιδακια για να παρουμε την θεση των ενηλικων και ακολουθως να αφήσουμε τον ρολο των ενηλικων για να παρουμε εκεινον των ηλικιωμενων. Και για να αφήσουμε εν συνεχεια, τις θεσεις μας γυρω από το τραπεζι, αδειανες.

Σημερα, ως επι το πλειστον δεν υπαρχουν πλεον τα γευματα και τα δειπνα με όλα τα αγαπημενα προσωπα, γυρω από το ιδιο τραπεζι.
Η σημερινη μοδα, επιβαλλει στον κοσμο να πηγαινη να εορταση μακρυα η σε κεντρα/εστιατορια, μεσα σε μια ψευτικη ευθυμια και μαλιστα επι πληρωμη.

Εδιαβασα μια φραση στο FaceBook την οποια οικειοποιήθηκα. Διοτι πιστευω ότι αντιπροσωπευει όλα οσα αισθανομουν όλα αυτά τα χρονια, και που δεν τα ειχα «κωδικοποιησει».
«Το καλυτερο δωρο που θα μπορουσα να λαβω, θα ηταν να μπορουσα να ξανασφιξω στην αγκαλια μου εκεινους που δεν υπαρχουν πια.».

Τουλαχιστον για τον απαραιτητο χρονο που θα μου χρειαζοταν για να τους εκφρασω την αγαπη μου και για να τους ευχαριστησω για ολη την αγαπη που μου ειχαν δωσει. Εστω κι αν ηταν μονο στιγμιαία.

Και σε εκεινους που μου εκαναν κακο, να τους πω «Σε συγχωρω. Και σε αγαπω, το ιδιο.».
Σας «προκαταβαλω» τις ευχες για τα Αγια Χριστουγεννα, οπου και αν εισαστε και το Νεον Ετος να σας φερη όλα τα καλα, οσα σας στερησαν όλα τα αλλα περασμενα χρονια.
Να μου ειστε ολοι καλα.