Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
... τέλος της ζώνης άνεσης σου." Ή και συνηθέστερα, όπως συναντάται, "life starts, at the end of your comfort zone."
Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως τα αστεία τελείωσαν και έχει έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσεις τον κόσμο που βρίσκεται εκεί έξω μόνος σου. Είναι εκείνη η στιγμή που πρέπει να ζυγίσεις καταστάσεις και να πάρεις αποφάσεις ζωτικής σημασίας για εσένα. Είναι ακόμα εκείνη η στιγμή που πρέπει να λάβεις τα μέτρα σου έτσι ώστε να καταφέρεις να επιβιώσεις και να φροντίσεις για την εξασφάλιση του μέλλοντος σου. Είναι επίσης εκείνη η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου, διότι δεν θα to κάνει κανένας για εσένα. Είναι τέλος εκείνη η στιγμή που πρέπει να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου και να επιδιώξεις να μεριμνήσεις για το σήμερα, το αύριο, το μεθαύριο και ούτω καθεξής.
Όταν πάψει να υπάρχει πια το χαρτζιλίκι των γονιών να σε περιμένει κάθε μέρα στο γραφείο δίπλα στο κρεβάτι σου, όταν πέφτει στα χέρια σου ο πρώτος λογαριασμός και πρέπει να τον πληρώσεις, όταν δεν υπάρχει πια έτοιμο ένα πιάτο φαγητό έτοιμο για εσένα, όταν καλείσαι να κοιτάξεις τον μεγαλύτερο φόβο σου στα μάτια και πρέπει να το ξεπεράσεις μοναχός σου, τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι έχει έρθει η στιγμή που πρέπει να... μεγαλώσεις. Στα θετικά της όλης υπόθεσης είναι το γεγονός ότι μέχρι να έρθει αυτή η ώρα, η ίδια η ζωή μας έχει προετοιμάσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για αυτό που θα κληθούμε να κάνουμε αναπόφευκτα. Η πρώτη μέρα στο σχολείο, η πρωτόγνωρη αίσθηση της ερωτικής απογοήτευσης, η στιγμή που κάποιοι λαμβάνουν το χαρτί της κατάταξης τους στο στρατό, η ώρα που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να επιλέξεις αντικείμενο κατάρτισης αλλά και εξειδίκευσης. Στα αρνητικά, η πραγματικότητα που μας περιμένει. η οποία δεν πλησιάζει καν στα όσα έχουμε... περάσει.
Πάρτε βαθιά ανάσα, διότι τα πράγματα δεν είναι όσο τρομακτικά και αποθαρρυντικά όπως περιγράφονται παραπάνω. Είναι ίσως χειρότερα, είναι ίσως και καλύτερα. Το ζητούμενο δεν είναι η άμεση και έγκαιρη αυτονόμηση του καθενός μας, είναι ίσως όμως η ορθή και ομαλή πορεία προς αυτήν. Και μπορεί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων να μην είμαστε εξ' ολοκλήρου εμείς υπεύθυνοι για αυτήν, είμαστε όμως κάτι παραπάνω από αρμόδιοι έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να ορίσουμε το πως θα πορευτούμε, εξασφαλίζοντας παράλληλα έστω και στο ελάχιστο, το ίδιο και για τους άλλους.
Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως τα αστεία τελείωσαν και έχει έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσεις τον κόσμο που βρίσκεται εκεί έξω μόνος σου. Είναι εκείνη η στιγμή που πρέπει να ζυγίσεις καταστάσεις και να πάρεις αποφάσεις ζωτικής σημασίας για εσένα. Είναι ακόμα εκείνη η στιγμή που πρέπει να λάβεις τα μέτρα σου έτσι ώστε να καταφέρεις να επιβιώσεις και να φροντίσεις για την εξασφάλιση του μέλλοντος σου. Είναι επίσης εκείνη η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου, διότι δεν θα to κάνει κανένας για εσένα. Είναι τέλος εκείνη η στιγμή που πρέπει να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου και να επιδιώξεις να μεριμνήσεις για το σήμερα, το αύριο, το μεθαύριο και ούτω καθεξής.
Όταν πάψει να υπάρχει πια το χαρτζιλίκι των γονιών να σε περιμένει κάθε μέρα στο γραφείο δίπλα στο κρεβάτι σου, όταν πέφτει στα χέρια σου ο πρώτος λογαριασμός και πρέπει να τον πληρώσεις, όταν δεν υπάρχει πια έτοιμο ένα πιάτο φαγητό έτοιμο για εσένα, όταν καλείσαι να κοιτάξεις τον μεγαλύτερο φόβο σου στα μάτια και πρέπει να το ξεπεράσεις μοναχός σου, τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι έχει έρθει η στιγμή που πρέπει να... μεγαλώσεις. Στα θετικά της όλης υπόθεσης είναι το γεγονός ότι μέχρι να έρθει αυτή η ώρα, η ίδια η ζωή μας έχει προετοιμάσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για αυτό που θα κληθούμε να κάνουμε αναπόφευκτα. Η πρώτη μέρα στο σχολείο, η πρωτόγνωρη αίσθηση της ερωτικής απογοήτευσης, η στιγμή που κάποιοι λαμβάνουν το χαρτί της κατάταξης τους στο στρατό, η ώρα που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να επιλέξεις αντικείμενο κατάρτισης αλλά και εξειδίκευσης. Στα αρνητικά, η πραγματικότητα που μας περιμένει. η οποία δεν πλησιάζει καν στα όσα έχουμε... περάσει.
Πάρτε βαθιά ανάσα, διότι τα πράγματα δεν είναι όσο τρομακτικά και αποθαρρυντικά όπως περιγράφονται παραπάνω. Είναι ίσως χειρότερα, είναι ίσως και καλύτερα. Το ζητούμενο δεν είναι η άμεση και έγκαιρη αυτονόμηση του καθενός μας, είναι ίσως όμως η ορθή και ομαλή πορεία προς αυτήν. Και μπορεί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων να μην είμαστε εξ' ολοκλήρου εμείς υπεύθυνοι για αυτήν, είμαστε όμως κάτι παραπάνω από αρμόδιοι έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να ορίσουμε το πως θα πορευτούμε, εξασφαλίζοντας παράλληλα έστω και στο ελάχιστο, το ίδιο και για τους άλλους.
Εκεί που σταματάει η ζώνης άνεσης μας άλλωστε, ενδεχομένως να ξεκινάει η ζώνη άνεσης κάποιου άλλου.
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το