η Αμερική δεν είναι και τόσο μακριά

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Δεκαετία του 80'. Ταχυδρομείο. Ένα γράμμα έφτανε με παραλήπτη τον Γιάννη Σπυριδάκη! Ποιος μπορεί να ταχυδρόμησε σε ένα ανήλικο τυχαίο παιδί του Ηρακλείου; Άλλος με τέτοιο όνομα στην Λορέντζου Μαβίλη 23 δεν υπήρχε, οπότε ναι, πρέπει να ήμουν εγώ. Ήταν το γράμμα του αδερφού μου από την Αμερική. Εκείνο που μου έδινε πάντα το κίνητρο να πιστεύω πως υπάρχει κάτι εκεί έξω, καλύτερο από αυτό που ζούσα ή νόμιζα ότι θα ζήσω.

Έκτοτε, τα ταξίδια εκείνου από την Αμερική ή τα δικά μου στην Αμερική είχαν πέρα από πλούσια συναισθήματα και πλούσια υλικά αγαθά. Θυμάμαι το πρώτο walkman και ύστερα το περιβόητο πρώτο walkman sports της Sony. Εκείνο το κίτρινο, το αδιάβροχο με κίτρινα ακουστικά και τεχνολογία auto reverse της κασέτας. Κι ύστερα θυμάμαι τα πρώτα mini disc, τα πρώτα ασύρματα τηλέφωνα με τηλεφωνητή, τις πρώτες κάμερες ή boombox. Θυμάμαι παράξενες μικροσυσκευές για τη μητέρα μου, πολλές 90s gadgeτιες για τον πατέρα μου και τόσα άλλα.

Μπορώ να σας απαριθμήσω σε τεράστια έκταση, τι περιείχαν αυτές οι βαλίτσες πάνω-κάτω όλα αυτά τα χρόνια, αλλά φοβάμαι πως όλο και κάποιος τελωνειακός θα είναι αναγνώστης μου και λέω να μην συνεχίσω. Θα σας γράψω όμως για την διπλή λαχτάρα! Να υποδεχτείς το αγαπημένο σου πρόσωπο που τόσο σου έχει λείψει, αλλά και το να... ανοίξεις την βαλίτσα -έτσι- σαν αρπακτικό! Εκεί ανάμεσα στα ρούχα, οι συσκευασίες και οι χύμα συσκευές (γιατί δεν χωρούσαν τα κουτιά στις βαλίτσες). Ποιο ή... ποια θα ήταν τα δώρα σου σε αυτό το ταξίδι; Δεν έχει σημασία τι είχες ζητήσει νωρίτερα (σαν απάντηση στην ερώτηση: "τι να σου φέρω απ' την Αμερική";), σημασία έχει αυτά που έβλεπες και ήξερες ότι ήταν δικά σου!

Θυμάμαι τα πρώτα λεφτά που έβγαλα στην Αμερική με την δουλειά μου. Τα λεφτά που μου έδιναν την ευκαιρία να αγοράζω μόνος μου όλα όσα ήθελα και χρειαζόμουν για τον χειμώνα στην Ελλάδα. Τα δολάρια με τα οποία επέστρεφα στην πατρίδα και την πρώτη εργάσιμη της επιστροφής μου, έτρεχα στην πλησιέστερη Εμπορική Τράπεζα για να τα αλλάξω προς 410 περίπου δραχμές το ένα, έχοντας εξασφαλίσει ήδη απ' το καλοκαίρι όλα τα έξοδα της χρονιάς στο σχολείο και με τις παρέες μου.

Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, τα αδέρφια μου ρώτησαν εμένα και τα παιδιά μου, την κλασική ερώτηση: "τι να σου φέρω απ' την Αμερική"; Ούτε τα παιδιά μου, ούτε εγώ βρήκαμε κάτι που να χρειαζόμαστε από την μακρινή(;) αυτή χώρα. Αν ήθελα μια ηλεκτρονική συσκευή, θα την έπαιρνα από εδώ. Αν χρειαζόμουν κάτι ιδιαίτερο που δεν είχαν στα τοπικά καταστήματα, θα το έψαχνα στο google για να το προμηθευτώ από κάποιο eshop. Δεν βρήκα κάτι που να υπάρχει εκεί και να το χρειάζομαι επειδή δεν το βρίσκω εδώ. Ακόμα και το δολάριο δεν αξίζει ούτε καν ένα ευρώ.

Τελικά, μάλλον που σήμερα η Αμερική δεν είναι και τόσο μακριά κι ας παραμένει το ταξίδι δέκα ώρες και δεκαπέντε λεπτά στο πήγαινε και 8 ώρες και τριάντα λεπτά, στο έλα. Όπως είπα, δεν βρήκα κάτι που να υπάρχει εκεί και να το χρειάζομαι, εκτός από την ίδια και τα αδέρφια μου. Τα πατατάκια και η sprite απ' τον αυτόματο πωλητή σε μια άβολη καρέκλα βλέποντας τους Yankees του O'Neill, του Pettitte, του Williams, του Posada, του Rivera και του Jeter και τα αμέτρητα εικοσάλεπτα στο Hoboken ψάχνοντας μία θέση στάθμευσης. Τελικά, η απόσταση είναι αρκετά σχετική. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ