Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2024

ο ορισμός της προσπάθειας σε ένα απολαυστικό σαββατοκύριακο

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Έχετε δει τη θεματολογία στις σχολικές εκθέσεις, που ζητούν απ' το μαθητή να γράψει για το πώς πέρασε το σαββατοκύριακο ή τις καλοκαιρινές διακοπές; Έτσι θα διεκδικήσω λιγάκι απ' το χρόνο σας σήμερα, για ένα δικό μου ονειρικό σαββατοκύριακο αθλητισμού.

Βλέπετε, αυτό το σαββατοκύριακο έγιναν μαζεμένα ορισμένα γεγονότα αθλητικού περιεχομένου που προσωπικά σε εμένα εμπεριέχουν υψηλούς συμβολισμούς. Είχα την ευκαιρία να δω τον πρώτο αγώνα της κόρης μου στο άθλημα της πετοσφαίρισης και την ομάδα μου στην καλαθοσφαίριση για τρεις συνεχόμενες ημέρες, αφού ο Ολυμπιακός συμμετείχε στο final eight του Κυπέλλου Ελλάδας το οποίο και κατέκτησε.

Ας τα διαχωρίσουμε όμως λίγο αυτά. Πριν 10 μέρες η κόρη μου, λαμβάνει τον πρώτο της έλεγχο ως μαθήτρια Γυμνασίου. Μέσος όρος 18,6 και εγώ πολύ περήφανος και χαρούμενος για ένα τόσο θετικό ξεκίνημα στο... μεγάλο Σχολείο. 10 μέρες μετά, ύστερα από σχεδόν τρία χρόνια προπονήσεων, δίνει τον πρώτο της αγώνα ως αθλήτρια σε έναν αγώνα που η     ομάδα της χάνει με 0-3. Μέχρι πριν την έναρξη του αγώνα δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν είχα προσδοκίες ή εμμονές, ήθελα απλά να τη δω να παίζει. Όμως παρά την ήττα, την είδα να προσπαθεί. Είδα ότι δεν ήταν παθητική. Είδα ότι -ο ενθουσιασμός, η φλόγα, η παρορμητικότητα ή όπως θες πεσ' το- υπήρχαν και αυτό την έκανε να προσπαθεί για το καλύτερο. Τελικά αυτό ήταν τόσο αρκετό για μένα, όσο ένα πρωτάθλημα! Τελικά όλες μου οι απορίες λύθηκαν. Αυτό ήθελα να δω. Αυτό είχα ανάγκη. Να την δω να προσπαθεί. Τίποτα άλλο.

Στο ίδιο σαββατοκύριακο είχαμε την ευκαιρία εδώ στο Ηράκλειο να παρακολουθήσουμε τον τελικό Κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Δύο από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη. Προφανώς μέσα από αυτό το κείμενο δε θα μιλήσω για τον αγώνα, αλλά για το γεγονός ότι 5500 άνθρωποι που υποστήριζαν τις δύο ομάδες, κάθισαν στις κερκίδες ανάμικτα. Το γεγονός ότι οι οδηγίες της αστυνομίας έλεγαν να μην φέρουμε διακριτικά ομάδων, δεν εμπόδισε τους φίλους κάθε ομάδας να τραγουδούν και να φωνάζουν συνθήματα. Θεωρώ πως οι Παναθηναϊκοί φίλοι ήταν κάπως περισσότεροι κι έτσι σε μία αρκετά άβολη εν πολλοίς ατμόσφαιρα για μένα, υπέμεινα αρκετά από τα συνθήματά τους για να διαπιστώσω πως περίπου τα μισά αναφέρονται στον Ολυμπιακό! Σίγουρα αυτό έδειξε και το επίπεδό τους, αλλά δε θα εστιάσω εκεί. Θα εστιάσω στη δική μου προσπάθεια να φωνάξω όσο περισσότερο γίνεται (καλύπτοντας έτσι δύο ή και τρεις πράσινες "φωνές") για τη δική μου ομάδα, ανάμεσα σε ένα σωρό αντιπάλους φίλαθλους.

Ένας από αυτούς καθόταν ακριβώς δίπλα μου. Ένας νεαρός με σκουλαρίκι που φανερά άβολα και αυτός τραγουδούσε για την ομάδα του, όμως κατ' επιλογή του δεν φώναξε κανένα υβριστικό σύνθημα δίπλα μου. Ένας φίλαθλος που δεν παρασύρθηκε επειδή ίσως είδε ότι ήμουν υπέρμετρα... εκδηλωτικός; επειδή σεβάστηκε την ηλικία μου; επειδή σεβάστηκε τα παιδιά (μου) που είχα δίπλα μου; Δεν ξέρω, αλλά αυτό το παλικάρι κάπου εκεί ανάμεσα στις φωνές μου (και τις μερικές βρισιές μου σε κάποιον Κώστα, έναν δεν τον ξέρεις), με δίδαξε κάποια πράγματα. Ειδικά όταν με ρώτησε κάτι για κάτι που έγινε σε μια φάση, με "έλιωσε". Του απάντησα ευγενικά και τον άγγιξα στην πλάτη δείχνοντας του τη φιλικότητα και την καλή προδιάθεση που είχα απέναντι του. Αυτό το παιδί, έδειξε ότι κάπως κάποτε, μπορούμε να συνυπάρχουμε μεταξύ μας. Δε χρειάζεται να είμαστε στην ίδια κερκίδα όπου πάνω στην ένταση μπορεί να μας ξεφύγει και μια κουβέντα παραπάνω, αλλά εκεί απέναντι μπορούμε να υπάρχουμε με τα κασκόλ, τις φανέλες μας και όταν ο διαιτητής σφυρίζει να πηγαίνουμε στα σπίτια μας αφήνοντας την καζούρα για την παρέα μας και σεβόμενοι τη στεναχώρια ή ένταση του αντιπάλου.

Δεν είμαι κανένας θεωρητικός. Έχω φάει πέτρες βροχή στην Τούμπα και καδρόνια στην Ξάνθη. Έχω δεχτεί επίθεση στο δρόμο προς Θεσσαλονίκη και απειλή από μαχαίρι στο Ηράκλειο και αλλού. Ξέρω το τίμημα του να λες ανοιχτά ποιος είσαι και ποιον υποστηρίζεις. Γι' αυτό ακούστε με όταν λέω πως αυτό το παιδί δίπλα μου με την πράσινη μπλούζα είναι η ελπίδα των γηπέδων. Είναι ο λόγος που συγκινημένος την επαύριο του τελικού αναρωτήθηκα: "μα τι έγινε χθες; 5500 Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, μαζί";  

Όμως, θέλω να κλείσω με κάτι άλλο. Κάτι που θα κάνει τη σούμα των παραπάνω. Στον προημιτελικό της διοργάνωσης του Κυπέλλου αγωνίστηκε ο Ολυμπιακός με το Περιστέρι. Το Περιστέρι με προπονητή τον σπουδαίο Βασίλη Σπανούλη. Θέλω να σταθούμε λίγο εδώ και να διαβάσετε τις απόψεις μου με υπομονή γιατί δε θα σας αρέσει ότι αιρετικό θα γράψω παρακάτω.


Μετά τον αγώνα, εγώ και τα παιδιά μου, περιμέναμε να βγουν οι παίκτες απ' τα αποδυτήρια και να φωτογραφηθούμε. Πρώτος όμως βγήκε ο Βασίλης Σπανούλης τον οποίο προσέγγισα για να του μιλήσω εκτός από τη φωτογραφία. Του ευχήθηκα κάτι προσωπικό και τον ευχαρίστησα για τη συνεισφορά του κι εκείνος μου αποκρίθηκε να χαίρομαι τα παιδιά μου.

Σήμερα που γράφω, ο Βασίλης Σπανούλης έκανε την "πρώτη" του (προπόνηση) ως ομοσπονδιακός προπονητής. Και το καλωσόρισμα που έκανε στους παίκτες ήταν ανατριχιαστικό. Διαβάστε το. Και ήταν όλοι εκεί. Ακόμα και ο Κώστας Σλούκας που λίγες ώρες πριν είχε χάσει τον τελικό Κυπέλλου με μια ντροπιαστική εμφάνιση και που δεν τον είχε καλέσει καν ο Σπανούλης (λόγω ανετοιμότητας). Αυτός ο Σπανούλης θα ενώσει την Ελλάδα.

Αλλά αυτό, το έχουν καταφέρει κι άλλοι. Ο Σπανούλης είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ένας άνθρωπος που δεν τα παράτησε ποτέ. Που αν κάποιος έκανε ένα, εκείνος έκανε δύο. Αν κάποιος έκανε δέκα, εκείνος έκανε εκατό. Αν κάποιος τον έβριζε αυτός συνέχιζε κι αν κάποιος τον αποθέωνε, αυτός και πάλι συνέχιζε. Το 2016 και το 2017 είχα την ευκαιρία να τον δω σαν παίκτη εδώ στο Ηράκλειο. Ακόμα θυμάμαι τον μορφασμό εκνευρισμού όταν έχανε σουτ στην προθέρμανση!

Ο Βασίλης Σπανούλης διατηρεί μερικά από τα πιο σημαντικά ρεκόρ του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αλλά δεν είναι αυτός ο Σπανούλης. Είναι ο ορισμός της προσπάθειας. Είναι η ελληνική μετάφραση του never give up. Είναι το σπουδαιότερο πρότυπο που κόσμησε ποτέ εφηβικό τοίχο. Αν ο Γκάλης έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα, ο Σπανούλης έφερε την αξία του αθλητισμού στην Ελλάδα. Και ναι, είμαι της γενιάς του Γκάλη. Με τον Σπανούλη είμαστε συνομήλικοι. Δεν με έκανε αυτός να αγαπήσω τον αθλητισμό. Με έκανε όμως να υποκλιθώ στο υπέρτατο μεγαλείο ενός ανθρώπου που δεν ήταν ποτέ celebrity. Έσκυβε το κεφάλι και προσπαθούσε-προσπαθούσε-προσπαθεί.

Μην αναρωτηθείτε ποτέ γιατί έφυγε από τον Παναθηναϊκό. Έφυγε από τον Παναθηναϊκό γιατί εκεί τα είχε όλα. Αλλά το "όλα" δεν ήταν αρκετό για εκείνον. Ήθελε να χτίσει από το απόλυτο μηδέν. Με αυτή την ευλογία της ελληνικής κοινωνίας πορευόμαστε τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό και το δικό του παράδειγμα παίρνω γράφοντας το σημερινό επίλογο. Ο Σπανούλης είναι ένα παράδειγμα για την κόρη μου. Γιατί το 18,6 χωρίς προσπάθεια θα γίνει εύκολα 11. Είναι ένα παράδειγμα για να προσπαθεί. Είναι παράδειγμα για να προσπαθήσουμε όλοι μας να συνυπάρχουμε με το διπλανό "αντιφρονούντα" κόκκινο ή πράσινο.

Θέλω να ευχαριστήσω το Θεό για ένα σαββατοκύριακο με τόσες αξίες και διδαχές. Ένα σαββατοκύριακο που για μένα ο Σπανούλης υπήρχε σε κάθε του λεπτό. Και θέλω να διευκρινίσω κάτι. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που προσπαθούν κάθε στιγμή της ημέρας. Η διαφορά είναι πως αν ένας από αυτούς πετύχει, τότε γίνεται το πρότυπο μιας ολόκληρης γενιάς. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 30 Ιουνίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ένας γιάννης παράδειγμα για παιδιά και... γονείς

το κείμενο μου δημοσιεύτηκε αρχικά στο www.superdad.gr 
Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο Γιάννης. Ένας πιτσιρικάς σαν όλα τα παιδιά εκεί έξω που η ζωή τους ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που ορίζεται σαν ιδανική. Ένα παιδί που έπρεπε να εργάζεται και μάλιστα παράνομα, να παλεύει με την πείνα, την φτώχεια, τον ρατσισμό και την νομική ανασφάλεια σαν ένας μη-πολίτης του κράτους. Βλέπετε, ο… Γιάννης δεν είχε ποτέ δημόσια έγγραφα που επιβεβαίωναν την ελληνική του ιθαγένεια -αν και γεννημένος στην Ελλάδα- οπότε ήταν ένας νομικά, κοινωνικά και διαρθρωτικά, παρείσακτος νεαρός.

Το πιθανότερο είναι πως έχετε αντιληφθεί πως αναφέρομαι σε κάποιον Γιάννη που πέντε χρόνια μετά έγινε ο Πολυτιμότερος Παίκτης (MVP) του NBA, του σπουδαιότερου και πιο σημαντικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης του κόσμου. Εκεί που κάθε παίκτης αποτελεί ένα κεφάλαιο στην ιστορία του αθλητισμού, εκεί που τα χρήματα, η δημοφιλία, τα φώτα και οι προοπτικές δεν έχουν όρια. Ακριβώς εκεί που κάθε μαθητούδι που κλωτσάει ή πετάει μια μπάλα, ονειρεύεται να γίνει έστω και για λίγο, ένας κομπάρσος που θα ζήσει αυτήν την εμπειρία. Σε αυτόν τον φαντασμαγορικό κόσμο, ο πιτσιρικάς της… ιστορίας μας, έγινε ο πρώτος, ο καλύτερος, ο σπουδαιότερος ετούτης της χρονιάς.

Και κάπου εδώ θα μπορούσαμε να βρούμε ένα βίντεο με τις καλύτερες φάσεις του, όπου κατατρόπωσε κάθε του αντίπαλο όντας όχι απλά αποτελεσματικός αλλά και εντυπωσιακός συνάμα. Όμως αυτό πιθανότατα θα αφορά κάποιο αθλητικό άρθρο. Ο Γιάννης είναι ένας MVP της ζωής. Είναι ο παίκτης που με χαρά θα δούμε τα παιδιά μας να κρεμάνε την αφίσα του στα δωμάτια τους, όχι όμως για τα καρφώματα του…

...αλλά εξαιτίας των δακρύων του:

Βλέποντας αυτά τα δάκρυα από τον ίδιο και από τα αδέρφια του ακριβώς από κάτω, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί αυτό το παιδί πέτυχε. Και μην με παρεξηγήσετε: πολλοί αθλητές ήταν ή θα έρθουν στην θέση του, όμως όταν η ζωή ξεκινάει εναντίον σου κι εσύ έχεις δύο γονείς που με το παράδειγμα τους και με την διαπαιδαγώγηση τους σκουπίζουν τις λάσπες της ζωής για να προχωρήσεις μπροστά, τότε η ιστορία σου πρέπει να ειπωθεί, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα. Παράδειγμα, όχι μόνο για όλα τα παιδιά εκεί έξω, αλλά και για εμάς τους γονείς που καμιά φορά μπερδεύουμε τον ρόλο μας. Ξεχνάμε αν πρέπει μόνο να κουβαλάμε λεφτά στο σπίτι, αν πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας από κάθε κίνδυνο όσο ζουν στο σπίτι μας, αν πρέπει να φροντίζουμε να περάσουν μια παιδικη ηλικία βγαλμένη από παλάτια και ιστορίες παραμυθιών.

Ίσως ξεχνάμε πως δεν είναι κακό να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας στο παιδί μας. Να το εμψυχώνουμε και να στηρίζουμε τις δεξιότητες ή τα ταλέντα του, αλλά την ίδια στιγμή να του παρουσιάζουμε την ζωή όπως στ’ αλήθεια είναι και παράλληλα να του δείχνουμε εμείς έναν δρόμο, ένα μονοπάτι για να τον διαβεί όσο δύσβατος κι αν είναι. Δεν είναι ντροπή να έχουμε αδυναμίες. Κοινωνικές, οικονομικές ή και φυλετικές αντιξοότητες. Δεν είναι κακό να ξεκινάμε την μάχη της ζωής με μείον βαθμούς. Το μόνο που αρκεί είναι να υπάρχουν γονείς που θα στηρίξουν τα παιδιά τους+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 27 Μαΐου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το τελευταίο αντίο των buffon και iniesta είναι ο δρόμος του σωστού

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Πάνε τώρα μέρες που το ισπανικό και το ιταλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, ολοκληρώθηκαν και μαζί τους και δύο τεράστιες καριέρες. Στα τελευταία τους εντός έδρας παιχνίδια, ο ισπανός Andres Iniesta και ο ιταλός Pierluigi Buffon κλήθηκαν να αποχαιρετίσουν το κοινό και τους συμπαίκτες τους στην Barcelona και Juventus αντίστοιχα.

Οφείλω να ομολογήσω πως ήταν δύο πολύ συγκινητικές στιγμές -θα έλεγα- στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Συμπαίκτες, οπαδοί και παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, μα και οι αντίστοιχοι αντίπαλοι απέδωσαν τον σεβασμό τους είτε με μερικές ευφάνταστες κουβέντες, είτε με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.
Κι ενώ μπορούμε να γράψουμε αρκετά για τον καθένα ξεχωριστά, θα αφήσω αυτήν την δουλειά στις έγκυρες αθλητικές ιστοσελίδες που θα σας προσφέρουν καλύτερη ενημέρωση. Εγώ θα ήθελα να μείνω σε αυτό που εμένα άγγιξε σε αυτούς τους ανθρώπους έχοντας ζήσει κάθε τους στιγμή από το ξεκίνημα της καριέρας τους.
Γιατί.... και οι δύο έγιναν πάμπλουτοι από τα τεράστια συμβόλαια που υπέγραφαν όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς ποτέ δε θα τους λυπηθεί, αντιθέτως είναι πολλοί εκείνοι που δηλώνουν οργισμένοι για τα χρήματα που παίρνουν οι καλοπληρωμένοι αθλητές, όμως μάλλον αυτό είναι ένα άλλο θέμα προς συζήτηση.

Παρά τα λεφτά λοιπόν που και οι δύο ή καθένας από αυτούς έπαιρνε, στα συγκεκριμένα δύο άτομα θα θυμόμαστε πολύ περισσότερο πράγματα, που προφανώς το μέγιστο αυτών είναι οι αθλητικές επιδόσεις τους. Τον ένα τον έλεγαν βασιλιά και τον άλλο μαέστρο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όμως είπαμε πως δεν πιάνουμε ποδοσφαιρική συζήτηση.

Το μόνο ποδοσφαιρικό που θέλω να χρησιμοποιήσω είναι πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι αφίσες αυτών των αθλητών, οι φανέλες τους και η προσωπικότητα τους ενσωματώθηκαν στις ζωές και την συνείδηση πολλών μικρών παιδιών. Τα παιδιά εντυπωσιάζονται από τις αθλητικές ικανότητες του εκάστοτε αθλητή, όμως είναι η συμπεριφορά τους τα χρόνια που διαρκεί η καριέρα τους που δείχνει ένα μονοπάτι σε αυτά τα παιδιά. Και ο Iniesta και ο Buffon όλα αυτά τα χρόνια δεν μας απασχόλησαν ποτέ για ξενύχτια, καταχρήσεις, γυναίκες, φάρμακα, βία, τσακωμούς κλπ. Σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους τους, που τυφλωμένοι από το πολύ χρήμα και τον καταπιεστικό τρόπο ζωής ενός αθλητή υψηλού επιπέδου, ξεφεύγουν πολύ συχνά διαφθείροντας όχι μόνο την καριέρα τους αλλά εμμέσως και όλα τα παιδιά που τους θεωρούν πρότυπα.

Καλώς ή κακώς, οι διάσημοι αθλητές, έχουν εκτός από το βάρος της απόδοσής τους στα πιεστικά πλαίσια του πρωταθλητισμού και εκείνο της προσωπικής τους ζωής. Είτε το θέλουν είτε όχι, είναι δημόσια πρόσωπα και επηρεάζουν την συμπεριφορά πολλών παιδιών. Είναι χρέος τους -για όσα χρόνια βρίσκονται στα φώτα της δημοσιότητας- να διατηρήσουν ένα χαμηλό προφίλ σωστού επαγγελματία και σωστού ανθρώπου+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ πως ο adetokunbo διαφημίζει την ελλάδα δυσφημίζοντας τους έλληνες

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν έχω όρεξη να χαϊδέψω αυτιά ή να τονώσω εθνικά φρονήματα. Όχι σε αυτό το κείμενο. Εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες έχουμε λίγο μπερδευτεί με τους όρους υπηκοότητα, ιθαγένεια, αλλά και πατριωτισμός και εθνικιστής.

Ακριβώς επειδή δεν θέλω να προκαλέσω (αλλά να ενώσω) σήμερα, δεν θέλω να αναφερθώ σε παραδείγματα όπου εύκολα δεχτήκαμε αλλοδαπούς για να αγωνίζονται με το εθνόσημο, παίρνοντας χρυσά μετάλλια και υψώνοντας την ελληνική σημαία σε Ολυμπιάδες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Την ίδια ώρα όταν ένας αλλοδαπός εγκληματούσε, άνοιγε σε κανάλια και καφενεία το μεγάλο ζήτημα της εισροής μεταναστών στην χώρα. Η συζήτηση με το πέρασμα των χρόνων και των γενιών μετεξελίχθηκε στο αν πρέπει να σηκώνουν τα παιδιά τους την σημαία μας, να λένε τον εθνικό ύμνο και πάει λέγοντας.

Και μια μέρα, ένα παιδί που πριν δύο χρόνια πουλούσε CD και το έδιωχναν οι θαμώνες στις καφετέριες με υποτιμητικά σχόλια, γίνεται αστέρας του παγκόσμιου μπάσκετ και ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους αθλητές παγκοσμίως! Ο παραλίγο νιγηριανός, τελικά έλληνας, Γιάννης Αντετοκούμπο απολαμβάνει ξαφνικά από την απόρριψη, τον χλευασμό και την αγωνία για το φαγητό της ημέρας, την απόλυτη δόξα, σεβασμό και φυσικά... χρήμα! Και ξαφνικά, λίγη ώρα μετά από έναν αγώνα, συμβαίνει αυτό:
Και τότε ξαφνικά όλοι αισθανόμαστε εθνικά περήφανοι, όλοι συγκινούμαστε με την δύναμη της Ελλάδας στο εξωτερικό και στον αθλητισμό, όλοι προσπαθούμε να κερδίσουμε λίγο φως από αυτό που εκπέμπει ένας αστέρας, ακόμα κι αν αυτός είναι αστέρας του μπάσκετ, ακόμα κι αν εκπέμπει μέσα από μαύρο δέρμα και όχι λευκό όπως οι πολλοί έχουμε συνηθίσει.

Γιατί τελικά, είμαστε τόσο υποκριτές! Τόσο λαίμαργοι να νικάμε, τόσο εθνικά υπερόπτες, τόσο ύπουλοι εθνικόφρονες και τόσο επιλεκτικά φιλελεύθεροι όσο και αηδιαστικά ρατσιστές. Γιατί δεχόμαστε το ξένο όταν μας συμφέρει και το απορρίπτουμε όταν δεν μας κάνει. Αυτοί οι έλληνες είμαστε. Είμαστε αυτοί οι έλληνες;  +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ για λίγο καιρό υποστηρίζουμε όλοι τον παναθηναϊκό (εκτός γηπέδου)

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Αν και υποστηρίζω πάντοτε τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη, δεν μπορώ να κρύψω την αντιπάθεια μου σε αυτές του Κέντρου, όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ κλπ. Επιπροσθέτως έχω μια κάποια ιδιαίτερη αδυναμία στο να αντιπαθώ τον Παναθηναϊκό. Έτσι, κάθε αποτυχία για αυτόν ή τις άλλες ομάδες που προανέφερα είχε πάντοτε ιδιαίτερο γούστο για εμένα (επαναλαμβάνω ότι εξαιρώ τις ευρωπαϊκές τους συμμετοχές).

Η συνήθεια μου αυτή ωστόσο φέτος δείχνει να αλλάζει. Ο Παναθηναϊκός διανύει μία από τις χειρότερες φάσεις στην ιστορία του, με ένα εκ των σεναρίων που ακούγονται να είναι και η πτώση του στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Κάποια στιγμή το αστειάκι με τις κόντρες (μου) τελείωσε και πλέον ενδιαφέρομαι πραγματικά για την κατάσταση στην ομάδα.

Βλέπετε, εδώ και αρκετό καιρό η ομάδα είναι είτε διοικητικά ακέφαλη είτε με προέδρους και μεγαλομετόχους που κάθε άλλο παρά σεβασμό εμπνέουν. Άνθρωποι της σειράς κλήθηκαν να διοικήσουν ένα τεράστιο σωματείο και φυσικά το κατέστρεψαν χρεώνοντας το υπέρογκα, αλλά και γεμίζοντάς το με λανθασμένες διοικητικές επιλογές, καθώς επίσης και μεταγραφές του ποδαριού. Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε από τα χέρια ζάπλουτων σεΐχηδων σε επιχειρηματίες της προπαγάνδας και της πρόκλησης. Και από ομάδα με σταθερή πορεία στην Ευρώπη και με βλέψεις για ένα σύγχρονο γήπεδο στολίδι, κατάντησε να μην μπορεί να συγκρατήσει τους αγανακτισμένους του οπαδούς από νέα επεισόδια κάθε φορά.

Αρέσει ή όχι σε μερικούς, ο Παναθηναϊκός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την Ιστορία της Ελλάδας. Δεν είναι ένα απλό αθλητικό σωματείο, αλλά ένας οργανισμός που έχει προσφέρει και σε αθλητικό και σε κοινωνικό επίπεδο στην χώρα. Το λιγότερο που αξίζει, είναι σεβασμός και από τον επιχειρηματικό κόσμο και από την αθλητική κοινωνία, αλλά και από τον ελληνικό λαό. Σαν ελληνική επιχείρηση που είναι, δεν θα πρέπει να της χαριστεί κάτι αν χρωστάει σε προσωπικό ή το κράτος, όμως όσοι θέλουν να ενδιαφερθούν για την ομάδα αυτή, θα πρέπει να το κάνουν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα και όχι κοροϊδεύοντας τον κόσμο.

Ας μην ξεχνάμε πως μόλις πριν λίγες ημέρες, οι απλήρωτοι παίκτες του Παναθηναϊκού ίδρωσαν την φανέλα τους και κέρδισαν τον πανίσχυρο Ολυμπιακό του Champions League αποδεικνύοντας πως ακόμα και σήμερα, ακόμα και τον επαγγελματισμό που επικρατεί στο ποδόσφαιρο, κάποιοι μπορούν να παίξουν για μια τόσο "βαριά φανέλα". +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ γιατί συμφωνώ με το ποσό της μεταγραφής neymar

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Τις τελευταίες μέρες σχετικοί και άσχετοι με το ποδόσφαιρο σοκαρίστηκαν και ύστερα αντέδρασαν στην μεγάλη μεταγραφή ενός πιτσιρικά Βραζιλιάνου με το όνομα Νεϊμάρ από την Μπαρτσελόνα στην Παρί Σεν Ζερμέν, έναντι περίπου μισού δισεκατομμυρίου.

Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί να αφήσει την Μπαρτσελόνα για να πάει σε μια υποδεέστερη ομάδα, άλλοι βρήκαν προφανή δικαιολογία τα χρήματα, ενώ άλλοι θεώρησαν πως το να βρίσκεται μονίμως στην σκιά του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του πλανήτη, Μέσι, ήταν αρκετό για να φύγει και να εξελιχθεί παικτικά. Και λογικά, ένα από αυτά τα σενάρια ισχύουν, αν όχι όλα μαζί.

Εγώ θα ήθελα να προβληματιστούμε πάνω στο ότι μια ομάδα, ένας επιχειρηματίας, αποφασίζει να δαπανήσει μισό δισεκατομμύρια ευρώ σε έναν ποδοσφαιριστή. Κατά τη γνώμη μου κανένας επαγγελματίας δεν αξίζει τόσα χρήματα (θα αμείβεται με 600.000€ την εβδομάδα), πόσο μάλλον ένας αθλητής, όμως είναι λάθος να κατευθύνουμε την συζήτηση με αυτόν τον τρόπο. Κι αυτό, γιατί πολλοί άνθρωποι δεν κερδίζουν αυτό που αξίζουν ή αυτό για το οποίο μοχθούν. Συνεπώς πρέπει να σκεφτούμε με διαφορετικό τρόπο.

Ας μιλήσουμε για την ανακύκλωση του χρήματος. Για παράδειγμα η συγκεκριμένη ομάδα είναι ιδιοκτησίας αράβων κροίσων. Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί οι άραβες ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην Ευρώπη; Η απάντηση είναι πολύ απλή αν σκεφτεί κανείς πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία όρεξη να φυλάξουν τα λεφτά τους κάτω από τα στρώματά τους, αλλά τους ενδιαφέρει όχι μόνο να τα επενδύσουν στην πολύ πιο ενδιαφέρουσα (πολιτισμικά) Ευρώπη αλλά ακόμα και να τα πετάξουν διασκεδάζοντας σε γήπεδα, θεματικά πάρκα και άλλα ευφάνταστα!

Από την άλλη μεριά ο Νεϊμάρ με τον... νέο του μισθό(!) θα σπαταλήσει! Θα σπαταλήσει πολύ. Θα στείλει στην Βραζιλία και στους φτωχούς συγγενείς του. Θα φτιάξει κάνα ίδρυμα για άπορα παιδιά, θα βγει με γυναίκες και θα χαλάσει μια περιουσία σε κότερα, αυτοκίνητα, εστιατόρια και τουριστικά μέρη. Πίσω του θα φάνε ένα σωρό άνθρωποι. Άνθρωποι που αν οι άραβες αποφάσιζαν να αποταμιεύσουν τα λεφτά τους, θα έμεναν στον δρόμο και δεν θα είχαν κανένα όφελος.

Δεν ξεχνάω πως πριν μερικές εβδομάδες, ο Μέσι με τη γυναίκα του και άλλα δύο ζευγάρια, χάλασαν σε ένα εστιατόριο 45.000€ αριθμός που αντιστοιχεί σε περίπου ένα μεροκάματο του και αναρωτιέμαι γιατί να μην τα χαλάσει; Γιατί να μην αποδώσει πίσω στην κοινωνία αυτό που δίκαια ή άδικα,. το σύστημα τον έχρησε ικανό να αποκτήσει;

Συμφωνώ ή όχι, καλωσορίζω την δαπάνη των χρημάτων του Νεϊμάρ και του εύχομαι να βρει σύντομα τον χρόνο να σπαταλήσει πολλά-πολλά από αυτά! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ όταν αγάπησα το baseball

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ασχολούμαι με το Baseball από το 1996. Μέχρι τότε έβλεπα ένα άθλημα το οποίο μου φαινόταν από αδιάφορο ως βαρετό. Και μόνο στην ιδέα ότι δεν υπάρχει χρονόμετρο ή ότι ένας αγώνας κρατά συνήθως πάνω από τρεις ώρες, είναι συνήθως αρκετά αποκρουστικό.

Οπότε πως ξεκινάς να αγαπάς το Baseball; Να το θεωρείς ως το πλέον ενδιαφέρον άθλημα μετά τον βασιλιά (το ποδόσφαιρο) αν δεν είσαι αμερικανός όπου και θεωρείται το πιο παραδοσιακό άθλημα; Πρέπει να βρεις κάποιον άλλο που θα σου μεταδώσει την ασθένεια. Κάποιον άλλο που θα σε μυήσει. Το ενδιαφέρον με το Baseball είναι ότι για να το κατακτήσεις, δηλαδή να το μάθεις επαρκώς, χρειάζεσαι χρόνια.

Γιατί... η μαγεία του αθλήματος δεν είναι οι δυνατές συγκινήσεις, όπως το τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο ή το ανάποδο ψαλίδι που καταλήγει στο "γάμα" του τερματοφύλακα. Είναι η στρατηγική! Η ανάλυση του πως ένας αριστερόχειρας ρίπτης (pitcher) θα αντιμετωπίσει έναν δεξιόχειρα επιθετικό ρίχνοντας την μπάλα με τόσο διαφορετικούς τρόπους! Αν η στρατηγική δεν είναι στα ενδιαφέροντά σου τότε απλά εξαιρείσαι.

Κι όμως το ίδιο... βαρετό άθλημα, μου έχει προσφέρει μερικές από τις πιο δυνατές συγκινήσεις δράσης! Και επειδή ίσως μακρηγορήσω παραθέτοντας παραδείγματα, θα αναφερθώ στο παιχνίδι του περασμένου Σαββάτου, όπου στο μεγάλο ντέρμπι των αιώνιων εχθρών της Αμερικής, οι New York Yankees ταξίδεψαν στην έδρα των μισητών Boston Red Sox. Εκεί, οι γηπεδούχοι κατάφεραν να προηγηθούν με 1-0 σκορ το οποίο κρατούσαν μέχρι και την τελευταία (9η) περίοδο. Σε εκείνο το σημείο οι φιλοξενούμενοι ισοφάρισαν και έστειλαν το παιχνίδι στην παράταση. Ποια παράταση όμως ρε παιδιά; Ο αγώνας παρέμενε 1-1 μέχρι και την 16η περίοδο (7 παρατάσεις δηλαδή), διαρκώντας σχεδόν 6 ώρες!!! Για την ιστορία, οι Yankees κέρδισαν με 1-4.
Και επειδή κάθε αγώνας στην Αμερική είναι γιορτή...
"Take me out to the ball game,
Take me out with the crowd;
Buy me some peanuts and Cracker Jack,
I don't care if I never get back.
Let me root, root, root for the home team,
If they don't win, it's a shame.
For it's one, two, three strikes, you're out,
At the old ball game".

Και όπως θα λέγαμε πριν αρχίσει το παιχνίδι... "play ball"! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ ο φελπς, ο καρχαρίας, ο άρτος και τα θεάματα...

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
"Η μητέρα των μαχών". Ο 23 φορές χρυσός ολυμπιονίκης με τα χρώματα της Αμερικής στην κολύμβηση Μάικλ Φέλπς, ένας αθλητής των ρεκόρ και των προκλήσεων, πρόκειται να αντιμετωπίσει στην ανοιχτή θάλασσα έναν... κυρίαρχό της. Έναν καρχαρία. Το event, το οποίο θα καλυφθεί από το Discovery Channel, ανακοίνωσε ο ίδιος ο αθλητής στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, ενώ για περισσότερες λεπτομέρειες θα αναγκαστούμε όλοι να κάνουμε λίγες μέρες υπομονή.

Η πρώτη αντίδραση, τουλάχιστον για την πλειοψηφία, είναι ο εντυπωσιασμός και ο θαυμασμός για αυτόν τον άνθρωπο που αξιώνει να τα βάλει με ένα απ΄ τα πιο δυνατά πλάσματα της θάλασσας και να βγει νικητής. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για εκκωφαντικό δείγμα της έμφυτης αλαζονείας του ανθρώπινου είδους που θεωρεί ότι μπορεί να επιβληθεί ολοκληρωτικά στη φύση... Εν έτει 2017 και φαίνεται πως είμαστε πιο χαμένοι στους κόλπους της από ποτέ. Αναζητάμε το ρόλο μας μέσα της μανιωδώς, πάντα όμως με λάθος τρόπο, και πάντα διεκδικώντας τον τίτλο του κυρίαρχου.

Ενεργοποιώντας λίγο τα κριτικά μας φίλτρα όμως σε σχέση μ' αυτόν τον αξιοπερίεργο αγώνα, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε "γιατί;". Γιατί ένας από τους πλέον διακεκριμένους αθλητές της ιστορίας παίρνει μία τέτοια απόφαση, που μπορεί να θέσει υπό αμφισβήτηση το κύρος του; Γιατί κάπου, κάποιος θεώρησε ότι αυτή είναι μία αξιόλογη ιδέα που πρέπει να προωθηθεί; Έχουμε μάλλον απύθμενη ανάγκη να καταναλώσουμε ως κοινωνία, να καθίσουμε παθητικά και να απολαύσουμε ένα ακραίο (αλλά, ας μη γελιόμαστε, κενό από άποψη ποιότητας περιεχομένου) θέαμα για να ανεβάσει την αδρεναλίνη μας -μπας και θυμηθούμε πως είναι-, και υπάρχουν πάρα, μα πάρα πολλοί άνθρωποι εκεί έξω πρόθυμοι να μας "ταΐσουν" ό,τι ακριβώς ζητάει ο οργανισμός μας, για να γεμίσουν την τσέπη τους. Διαχρονικό ιστορικό φαινόμενο, με πιο κραυγαλέο παράδειγμα -ποιο άλλο;- το Κολοσσαίο.

Μήπως όμως σήμερα, τη στιγμή αυτή ακριβώς που διαβάζετε αυτές τις αράδες, είμαστε πιο πεινασμένοι για "άρτο και θεάματα" από ποτέ; Απ' τα reality shows που όσο πιο σκληρά είναι τόσο πιο πολύ σαρώνουν μέχρι την εμμονή με τα social media, σ' όλη αυτή την έκταση κινηθείτε για να βρείτε την απάντηση. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 16 Μαΐου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ κυβερνητικό ξεκατίνιασμα στην πισίνα

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Κι εκεί που δηλώνεις με σθένος και παρρησία ότι πλέον τα έχουμε δει όλα σ' αυτή τη χώρα, είμαστε πλήρεις, είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε πιθανή βλακεία... Έρχεται η ζωή να σε διαψεύσει κατηγορηματικά. Σ' όλο αυτό το χάλι έχουμε βέβαια βάλει κι εμείς το χεράκι μας (όπως έχω ξαναπεί και πιστεύω ακράδαντα: έχουμε τους αντιπροσώπους που μας αξίζουν), όμως όχι κι έτσι! Όχι και να βλέπουμε τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης της χώρας, μία μορφή-θεσμό του πολιτεύματος που θα' πρεπε να διέπεται από κύρος και αξιοπρέπεια (ως θεσμικό τουλάχιστον πρόσωπο, γιατί ως φυσικό... φασκελοκουκούλωστα μετά συγχωρήσεως!) να χειρονομεί αισχρά σε οπαδούς βλέποντας αγώνα πόλο γυναικών!!! Δεν υπάρχει τίποτα πιο αρμόζον και σωστό από το να είναι οι πολιτικοί εκπρόσωποι κοντά στα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, και κατ' επέκτασιν στην ίδια την κοινωνία. Ακόμη και σ' αυτό όμως φαίνεται πως αποτύχαμε.



Χωρίς κανέναν σεβασμό στο αξίωμά του και τους όποιους ψηφοφόρους του, χωρίς κανέναν σεβασμό στο ίδιο το πολίτευμα και την κυβέρνηση που εκπροσωπεί, χωρίς κανέναν σεβασμό στον ίδιο του τον εαυτό, ο Π. Καμμένος μ' αυτή τη χειρονομία αποδόμησε ακόμη παραπάνω την σαθρή πολιτική του εικόνα. Μετά τις γραφικές ένστολες εμφανίσεις, μετά τα πανηγύρια του Ερντογάν και την άνοδο της θερμοκρασίας  στο Αιγαίο με τις φτωχές ελληνικές αντιδράσεις, μετά τις... λεπτές πολιτικές τοποθετήσεις τύπου "εσείς στα τέσσερα!" και μετά απ' όλα αυτά που θα παρακολουθήσετε στο βίντεο- ανθολόγιο παρακάτω,  όλα είναι βέβαια αναμενόμενα. Πρέπει βλέπετε να αποδεχθούμε ότι εμείς, σαν λαός, και η έννοια της λογικής δεν πρόκειται να συναντηθούμε ποτέ, σαν 2 παράλληλες γραμμές. Κι αν ακόμη τολμάτε να έχετε μία μικρή, τόση δα ελπιδούλα μέσα σας, ότι κάποια στιγμή αυτό θα αλλάξει, σας παραθέτω την απάντηση του... κυρίου Υπουργού μετά το σάλο που ξέσπασε για τις χειρονομίες αυτές: «Έβριζαν από την πρώτη στιγμή την οικογένειά μου, την αδερφή μου Αλεξία και εμένα. Κι όλα αυτά μπροστά στον 11χρονο γιο μου». Μάλιστα. Δηλαδή το μάθημα που ήθελε να δώσει αυτός ο άνθρωπος σε ένα μικρό παιδί για το πώς απαντάμε στη λεκτική βία και την καφρίλα είναι αυτό; Με χειρονομίες και δήθεν νταηλίκι;! Κανένα σχόλιο...


Και για να προλάβω όσους θεωρήσουν ότι το παρόν κείμενο είναι μία απλή προσωπική επίθεση, δεν είναι. Είναι απλά η απογοήτευση ενός ρομαντικού ανθρώπου που πιστεύει ακόμη μέσα του στην αξία και το κύρος των θεσμών και του πολιτεύματος, και που ακόμη και σήμερα, μετά από όλα αυτά, ακόμη απογοητεύεται από τέτοιες καταστάσεις...

Υ.Γ: Εκτός απ' όλα τα υπόλοιπα δε, ο Π. Καμμένος ήταν και ιδιαίτερα γουρλής για την ομάδα του αφού έχασε και το ματς, και το πρωτάθλημα!!!
 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 13 Μαΐου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ ξύλο για τα μάτια, ξύλο για την εκτόνωση, ξύλο για τη νεολαία

Την Τρίτη που πέρασε, η συντάκτρια μας, +Kωνσταντίνα Πορφυρού έγραψε ένα απόλυτα εύστοχο κείμενο αναφορικά με τα έκτροπα που στιγμάτισαν τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδος μεταξύ ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Ενός αγώνα που διεξήχθη στο Πανθεσσαλικό Στάδιο στον Βόλο και το οποίο έπεσε θύμα βανδαλισμών από τους οπαδούς, σαράντα από τους οποίους νοσηλεύτηκαν καθώς εκτός από ξύλο, κονταριές και μπουκαλιές, είχαμε και μαχαίρωμα, ρίψη μολότοφ, αλλά και τούβλα, τσιμέντο και μάρμαρα.

Εγώ λοιπόν θέλω να απαντήσω στην Κωνσταντίνα και να δηλώσω πως την Τετάρτη απήλαυσα τον τελικό. Ομολογώ πως δεν ενθουσιάστηκα από το ενενήντα λεπτό μέτριας δράσης, όσο από όλα όσα προηγήθηκαν με τον κακό σχεδιασμό της αστυνομίας που έφερε τους οπαδούς των δύο στρατοπέδων πρόσωπο με πρόσωπο και είχε σαν αποτέλεσμα από τύχη να μην έχουμε νεκρό. Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε, εγώ ενθουσιάστηκα με τα επεισόδια!

Βλέπετε, ξέρω αρκετά καλά το φαινόμενο αυτό. Υπήρξα σε επεισόδια στο γήπεδο του ΟΦΗ εδώ στο Ηράκλειο (τα παίρνω σε χρονολογική σειρά), αρκετό καιρό μετά στην Τούμπα με αντίπαλο τον Ολυμπιακό και λίγο πιο μετά στο Καυτανζόγλειο. Έζησα μια βροχή αντικειμένων σε ένα πέρασμα από το γήπεδο της Ξάνθης και μια τελευταία φορά ήταν ξανά εδώ, αλλά στο Παγκρήτιο Στάδιο με γηπεδούχο στον Εργοτέλη αυτή τη φορά. Χαίρομαι γιατί ποτέ δεν χρειάστηκα ούτε νοσοκομείο ούτε τίποτα, αλλά τα επεισόδια τα ξέρω πολύυυυ καλά.

Οι οπαδοί (ποιες ομάδες είπαμε ότι έπαιζαν;) δεν φημίζονται για τον σεβασμό στο αθλητικό ιδεώδες ή άλλα ξενέρωτα. Μεγάλη μερίδα από αυτούς πάνε στο γήπεδο για το ξύλο. Και ξέρετε κάτι; Εγώ αυτά τα παιδιά τα νιώθω. Έχουν ανάγκη να εκτονωθούν. Στην Αγγλία οι χούλιγκανς δίνουν ραντεβού σε περιοχές μακριά από γήπεδα, πηγαίνουν και ξεκινούν μέχρι τελικής πτώσης. Στην Ελλάδα αυτό έχει γίνει λίγες φορές και ο λόγος είναι διπλός. Από την μία, οι περισσότεροι έχουν την ανάγκη να υπάρχει αστυνομική δύναμη στον χώρο για να ξέρουν ότι η κατάσταση δεν θα ξεφύγει από τα δικά τους νοητά όρια και από την άλλη επειδή στο γήπεδο υπάρχει πεδίο δράσης που δεν τους έχει απαγορευτεί δραστικά.

Έχω γράψει για το πόσο εύκολο είναι να σταματήσουν τα επεισόδια στα γήπεδα εφόσον οι κάμερες λειτουργούν και τα εισιτήρια είναι ονομαστικά, όμως εφόσον κανείς δεν ενδιαφέρεται να το κάνει, τότε νομίζω πως απλά δεν χρειάζεται! Γιατί κατά βάθος μας αρέσει να βλέπουμε να εκτονώνονται τα νιάτα μας! Το ότι κάποιοι μπορεί να καταλήξουν στο νοσοκομείο ή στο... νεκροτομείο δεν αμαυρώνει την συνολική εικόνα.

Αυτά τα παιδιά πάνε το βράδυ σπίτι τους και αφού περάσει η επήρεια των ναρκωτικών ουσιών και της αδρεναλίνης, αισθάνονται τόσο κουρασμένα και παράλληλα τόσο μα τόσο γεμάτα από την υπέροχη ημέρα τους! Δεν έχει σημασία ποιος κέρδισε στο ξύλο ή την μπάλα, όσο η εκτόνωση!

Τι μας μένει λοιπόν από τον τελικό; Το ξύλο! Πολύ ξύλο, άγριο ξύλο και χαρούμενα παιδιά! Στείλαμε το μήνυμα, βεβαιωθήκαμε ότι δεν έχουμε καμία πρόθεση να αλλάξουμε, συνεχίζουμε να περιμένουμε την επόμενη φορά που θα δούμε παρόμοιες εικόνες και... άσε την Κωνσταντίνα να λέει! +Yanni Spiridakis

Απολαύστε κι εσείς μαζί μου



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 9 Μαΐου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ τελικός κυπέλλου α λά ελληνικά

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Πριν μπούμε στο κύριο ζήτημα να σημειώσω εδώ ότι δεν θα αγγίξουμε σήμερα καθόλου το αγωνιστικό κομμάτι (τι να πει κανείς και γι' αυτό!), θα περιοριστούμε μόνο στο show που εκτυλίχθηκε στο φόντο του παιχνιδιού, με τα ιπτάμενα καθίσματα, τα ξεβρακώματα, τα μαχαίρια, το άφθονο ξύλο, τους 40 και πλέον τραυματίες, τα "ντου" και όλες τις "ομορφιές" που εξελίχθηκαν στο Πανθεσσαλικό στάδιο και την πόλη του Βόλου, λίγα 24ωρα μετά τον θάνατο ενός νέου παιδιού στη Θεσσαλονίκη για οπαδικούς λόγους. Γιατί δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ μάλλον απ' τα λάθη μας, ούτε να συγκλονιστούμε από τέτοια περιστατικά.

Η καλή μέρα είχε φανεί απ' το πρωί, και πιο συγκεκριμένα από τα ξημερώματα, όταν οπαδοί των δύο ομάδων είχαν συμπλακεί στο κέντρο του Βόλου. Ακολούθησαν απόπειρες των οπαδών των δύο ομάδων να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό και να μπουν δια της βίας στο γήπεδο, η αστυνομία απάντησε με δακρυγόνα, τα έκτροπα μεταφέρθηκαν στο εσωτερικό του χώρου με οπαδούς του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ και αστυνομικούς να συγκρούονται εναλλάξ (μέχρι και μολότοφ έπεσε από οπαδό!) και εν τέλει οι πρώτοι να απομακρύνονται απ' τον αγωνιστικό χώρο, έπειτα "θαυμάσαμε" όλοι μαζί τα γεγονότα της αερογέφυρας... Ε, και στο τέλος είδαμε και λίγη μπάλα. Προσπαθώντας να αποδώσουμε κάπου ευθύνες γι' αυτό το χάλι, δεν μπορεί να μην αναφερθεί βέβαια κάπου εδώ και το ξεγύμνωμα του σχεδιασμού της ιθύνουσας αρχής, που φάνηκε ανεπαρκής όχι απλά να ελέγξει το κύμα αυτό της οργής των οπαδών, αλλά ακόμη και να αντιληφθεί τη στοιχειώδη δομή του γηπέδου και να τοποθετήσει δυνάμεις και στην αερογέφυρα που ενώνει τα δύο πέταλα.

Αυτό όμως που με συγκλονίζει πιο πολύ απ' όλα και αδυνατώ να το αντιληφθώ είναι το εξής: έχεις τη χαρά η ομάδα σου να διεκδικεί το κύπελλο. Αποφασίζεις να κάνεις το ταξίδι, χαλάς χρήματα (λίγα ή πολλά δεν έχει καμία σημασία), αλλά και χρόνο από τις υποχρεώσεις και την καθημερινότητά σου. Βρίσκεσαι σε μία απ' τις ομορφότερες πόλεις της χώρας για μία όμορφη περίσταση. Γιατί να το κάνεις αυτό; Γιατί να ξεφτιλίσεις τα προνόμια αυτά σε πρωτόγονες καταστάσεις, που δεν τιμούν εσένα, την ομάδα σου, τον αθλητισμό και τη χώρα μας; Πως αισθάνεσαι όταν φεύγεις και πίσω σου αφήνεις κάτι τέτοιο:




Δεν είναι αγάπη για την ομάδα αυτό. Όταν αμαυρώνεις το όνομά της και φέρνεις στη δύσκολη θέση των ποινών και των προστίμων δεν αγαπάς την ομάδα σου. Κάποιο κοινωνικό νόσημα βρίσκεται πίσω απ' αυτές τις τόσο αποκλίνουσες συμπεριφορές. Κάποιο κοινωνικό νόσημα που πρέπει άμεσα να θεραπευθεί για να μην θρηνήσουμε κι άλλους αθώους ανθρώπους, κι άλλα νέα παιδιά στο βωμό της παράνοιας. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 18 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ όσα... "μικρά" χάσαμε τη μεγάλη εβδομάδα

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Το Πάσχα, πέρα από μία γιορτή-κορωνίδα του Χριστιανισμού, αποτελεί (τουλάχιστον τον Έλληνα με τη γνωστή του ψυχοσύνθεση) μία ακόμη αφορμή για διακοπές, αποδράσεις, απομάκρυνση από τη ρουτίνα στο μέγιστο βαθμό. Είναι σαν να παραλύουμε ως μηχανισμός. Οι δρόμοι αδειάζουν, οι οικογένειες σμίγουν, ακόμη και τα ρεπορτάζ των ειδήσεων (για τους ελάχιστους που τα παρακολουθούν) επικεντρώνονται στις τιμές του οβελία, στα εορταστικά ωράρια και στα γκάλοπ για το πόσα χρήματα θα ξοδέψει ο μέσος πολίτης για το πασχαλινό τραπέζι. Ανάμεσα σ' αυτά, φέτος παρεμβλήθηκαν λίγο δημοψήφισμα Τουρκίας, λίγη τρομοκρατία, λίγη διαμάχη Τραμπ- Κιμ Γιονγκ Ουν, άντε και λίγα αθλητικά, αφού είχαμε τους ημιτελικούς του κυπέλλου Ελλάδας. Φθάσαμε λοιπόν αισίως στη βδομάδα μετά το Πάσχα, οι αργίες τελείωσαν, οι μαθητές ξεκίνησαν να μελετούν τα μαθήματά τους, όλα (δυστυχώς αν με ρωτάτε) επανέρχονται στη γνώριμη φρενήρη κατάσταση. Και σαν να μη φτάνει αυτό, λείπουν από τη βάση δεδομένων μας αυτές οι, όχι νευραλγικές (αν συγκριθούν π.χ. με το ζήτημα των πυρηνικών) ειδήσεις, αλλά σίγουρα ουσιαστικές, ενδιαφέρουσες, ή ιντριγκαδόρικες ειδήσεις που έχουν έναν κοινό παράγοντα ο οποίος τις οδήγησε σ' αυτόν εδώ τον ιστότοπο: γεννούν προβληματισμό. Σήμερα λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να βάλουμε κάποια σημαντικά κομμάτια σε αυτό το παζλ...  


#1: Ο Γιώργος Λάνθιμος και φέτος υποψήφιος για "Χρυσό Φοίνικα"!
Είτε είστε φίλος της τέχνης του είτε όχι, θα πρέπει να παραδεχθείτε ότι ο Γιώργος Λάνθιμος και το "Greek Weird Wave" που εγκαινίασε έχουν ανανεώσει τον ελληνικό κινηματογράφο, του έχουν προσφέρει μεγάλες διακρίσεις και έχουν θέσει γερά θεμέλια για μία αξιόλογη πορεία στο μέλλον. Μετά από 2 υποψηφιότητες για Όσκαρ, για τις ταινίες "Κυνόδοντας" και "Ο Αστακός", αλλά και ένα βραβείο κριτικής επιτροπής στις Κάννες το 2015 για τον δεύτερο, ο Λάνθιμος φέτος έχει βάλει πλώρη για Φοίνικα με την ταινία “The killing of a sacred deer", στην οποία πρωταγωνιστούν ο Colin Farrell και η Nicole Kidman.
Προσωπικά, ειδήσεις όπως αυτή και η επόμενη, με γεμίζουν αισιοδοξία και πίστη στη δύναμη της καλής δουλειάς.  

#2: Ασημένιες οι "ερυθρόλευκες" στο Challenge Cup
Στη χώρα που ο αθλητισμός έχει ταυτιστεί απόλυτα, κάθετα, ρητά, κατηγορηματικά, απλά και μόνο με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ (άντε, για να μην είμαι άδικη, και καμία Ολυμπιάδα κάθε 4 χρόνια), αμφιβάλλω ότι αυτό το ζήτημα θα γινόταν πρώτη είδηση, ακόμη και να μην ήταν μεγάλη εβδομάδα. Αν αναλογιστούμε δε και πόσοι θα "στραβώσουν" για οπαδικούς λόγους, τότε θα μας κατακλύσει μία ελαφρά απελπισία. Τα κορίτσια της ομάδας βόλεϋ του Ολυμπιακού έκαναν μία φοβερή πορεία στο Challenge Cup, έφτασαν στον τελικό όπου και ηττήθηκαν με 3-0 σετ από την τουρκική Μπούρσα. Η διάκριση όμως είναι μεγάλη για τον ελληνικό αθλητισμό κι αυτή είναι η ουσία της είδησης.

 #3: Η απάντηση του Δένδια στον Τσακαλώτο για τη Σ. Γιόχανσον
Έχουμε το κοινοβούλιο που μας αξίζει, όσο κι αν μας λυπεί η διαπίστωση. Κι αν ήταν μία φορά κρύα η εξυπνάδα-παιδαριώδες επιχείρημα του υπουργού οικονομικών Ε. Τσακαλώτου ("ο κ. Μητσοτάκης λέει ότι θα φέρει τα πλεονάσματα 2%. Κι εγώ θέλω να βγω για κοκτέιλ με τη Σκάρλετ Γιόχανσον"), ήταν δέκα φορές κρύο, αμήχανο και άστοχο το... "χιουμοράκι" του Ν. Δένδια: 

«Ο κύριος υπουργός, φαντάζομαι, θέλησε ως αμοιβή της εξαιρετικής εργασίας την οποία παρέχει διαπραγματευόμενος, να έχει, αν θυμάμαι καλά κύριε υπουργέ, συνάντηση για κοκτέιλ με τη Σκάρλετ Γιόχανσον. Έτσι δεν είχατε πεί; Λοιπόν, έτσι που τα πάτε και η μακαρίτισσα η Γεωργία Βασιλειάδου και πολύ σας πέφτει»



#4: Στο αυτόφωρο όσοι βασανίζουν ζώα...
...με εντολή Αρείου Πάγου! Είναι σίγουρα μία επιτυχία. Ένα ικανοποιητικό εφαλτήριο για την αυστηροποίηση της νομοθεσίας σχετικά με τα ζώα. Όμως δεν πρέπει να μείνουμε στάσιμοι και να επαναπαυθούμε, καθώς ειλικρινά έχουμε μεγάλη απόσταση να καλύψουμε.

#5 (και καλύτερο!) Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΜΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!
Δεν μπορούσα, δεν γινόταν να τον αφήσω απ' έξω. Ξέρετε καλά ότι εδώ στο +yannidakis  είναι το φετίχ μας! Ο μάστερ του είδους επιστρέφει με το τρολάρισμα της δεκαετίας: "Δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στη δυνατότητα των πολιτών μας, να ζήσουν ανάλογα με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, την κουλτούρα και τις παραδόσεις τους".

Δεν περιγράφω άλλο! +Kωνσταντίνα Πορφυρού 
«Δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στη δυνατότητα των πολιτών μας να ζουν ανάλογα με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, την κουλτούρα και τις παραδόσεις τους, [...] ελεύθερα στη χώρα μας», Πηγή: www.lifo.gr +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ το παναθηναϊκός-ολυμπιακός και ο αιώνια κακός οπαδός

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Εχθές είχαμε το μεγαλύτερο παιχνίδι στην Ελλάδα, το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, σε ένα ιστορικό γήπεδο-σύμβολο της χώρας, με δύο ομάδες που μας έχουν προσφέρει τις περισσότερες χαρές σε συλλογικό επίπεδο και το οποίο έληξε υπό υποδειγματικά αγωνιστικά πλαίσια με έναν νικητή και έναν ηττημένο.

Και σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήταν όλοι χαρούμενοι. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον μεγάλο του αντίπαλο και ο Ολυμπιακός έχει σχεδόν εξασφαλίσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα. Τι μένει;

Εγώ θα έλεγα πως έχει πολύ ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε τι τελικά θέλει ένας φίλαθλος για να είναι ικανοποιημένος. Πρέπει να είναι το πρωτάθλημα; Μα δεν μπορούν όλοι να παίρνουν το πρωτάθλημα! Αν ήταν έτσι στην Γερμανία θα ήταν όλοι Μπάγερν Μονάχου. Στην Ισπανία οι μισοί θα υποστήριζαν την Μπαρτσελόνα και οι άλλοι μισοί την Ρεάλ κ.ο.κ. Όμως δεν είναι έτσι, συνεπώς κάτι άλλο πρέπει να υπάρχει. Ίσως η απόδοση της ομάδας. Το όμορφο ποδόσφαιρο ή η προσπάθεια των παικτών. Ίσως η εντοπιότητα κλπ.

Σε κάθε περίπτωση φίλαθλοι υπάρχουν και είναι συχνά χαρούμενοι, συχνά δυσαρεστημένοι. Τότε, όμως, γιατί να υπάρχει η βία; Γιατί να μην μπορεί κανείς να δεχτεί την αποτυχία του και μάλιστα να ξεσπά βίαια με αφορμή αυτήν; Είναι η κουλτούρα μας ή μήπως η παιδεία μας; Εγώ θα έλεγα και τα δύο, οπότε το ερώτημα είναι, τι κάνουμε για αυτό; Πως το διορθώνουμε; Γιατί η βία δεν ξεκίνησε φέτος! Υπάρχει εδώ και δεκαετίες.

Την λύση την είχα παρουσιάσει παλαιότερα, όμως αυτό είναι ασήμαντο. Η ίδια η κυβέρνηση προχώρησε το σχέδιο για το ηλεκτρονικό εισιτήριο με την "κάρτα φιλάθλου". Ένα εισιτήριο δηλαδή το οποίο θα είναι ονομαστικό και θα περιέχει ηλεκτρονικά πολλά στοιχεία του κατόχου, ικανά για να τον "κάψουν" σε περίπτωση που αποδειχτεί από κάμερες κλπ. πως υπέπεσε σε ατοπήματα μέσα στο γήπεδο. Η αυστηρή εφαρμογή του μέτρου κατά τη γνώμη μου θα ήταν το τέλος της βίας.

Το ρεπορτάζ όμως έδειξε ότι το εν λόγω σχέδιο παγώνει γιατί οι ίδιες οι ομάδες δεν βρίσκουν τρόπο να το εφαρμόσουν με αποτελεσματικό τρόπο, με άλλα λόγια τριγυρνάμε γύρω απ' την ουρά μας προσπαθώντας να τη δαγκώσουμε. Εξάλλου η παιδεία μας υστερεί πολύ και εκεί. Το γήπεδο είναι ένα μέρος για να ξεσπάμε και όχι για να απολαμβάνουμε ένα θέαμα όπως το θέατρο για παράδειγμα. Αυτές τις εικόνες περνάμε στα παιδιά μας, αυτές ακολουθούμε. +Yanni Spiridakis

Υ.Γ.
Ομολογώ πως σε ότι αφορά εμένα, είχα δεχτεί γηπεδική παιδεία από τον πατέρα μου με τον σωστό τρόπο. Κάπου αλλού χάλασε η συνταγή και κατέληξα να ωρύομαι βρίζοντας και φωνάζοντας στην ενήλικη ζωή μου.

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »