KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ τι σημαίνει αγάπη;

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Τι σημαίνει αγάπη; Οι ερωτευμένοι είναι σίγουροι πως το ξέρουν πολύ καλά, οι δικές τους θεωρίες είναι γεμάτες από πάθος και φλογερό πόθο. Ξέρουν πως χάνουν ένα χτύπο της καρδιάς όταν το είδωλο της λατρείας τους είναι μπροστά τους. Ξέρουν πως ένα άγγιγμα κι ένα χάδι μπορεί να τους πάρει την αναπνοή κι ευτυχισμένοι βαδίζουν σ’ αυτό το γλυκό θάνατο. Η μητέρα ξέρει πως είναι το αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού της που το βλέπει να βαδίζει μέσα στα χρόνια με μια έμμονη ανησυχία και μια απερίγραπτη στοργή ριζωμένη για πάντα στην καρδιά της. Τ’ αδέρφια ξέρουν καλά γιατί μπορούν να νιώθουν τη χαρά και τη λύπη να μοιράζεται μεταξύ τους. Ξέρουν πως είναι η αγάπη μεταξύ ανθρώπων που μοιράζονται την ίδια ρίζα. Οι μοναχοί ξέρουν πως η μοναδική αγάπη είναι αυτή που πλημμυρίζει την καρδιά με αστέρευτο φως και ατέλειωτη ελπίδα. Είναι η αγάπη που εξυψώνει το πνεύμα κι αμελεί τα πρόσκαιρα υλικά και τη σάρκα που έχει ημερομηνία λήξεως.

(σημείωση, Amarantine σημαίνει ατελείωτη, παντοτινή)

Τι σημαίνει αγάπη; Είναι όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα που καθένας μπορεί να δώσει ένα προσωπικό ορισμό. Ο ορισμός αυτός δεν είναι ποτέ αντικειμενικός, άλλωστε δε θα μπορούσε ποτέ να είναι μια που η αγάπη είναι ένα αφηρημένο άυλο πλάσμα του ανθρώπινου νου. Υποκειμενικά λοιπόν η αγάπη είναι αυτό που εμείς μπορούμε να νιώσουμε ως ξεχείλισμα των συναισθημάτων που καθοδηγούν τις πράξεις μας και σκαλίζουν την προσωπικότητά μας. Εφόσον λοιπόν αυτό το συναίσθημα είναι τόσο προσωπικό, πως εμείς μπορούμε να κατακρίνουμε κάποιον για τις υλικές αγάπες του; Θαυμάζουμε την αγάπη για την πατρίδα, για τις τέχνες, για κάποιο ιδανικό αλλά κατακρίνουμε την αγάπη για το χρήμα και τα υλικά αγαθά. Είναι πιθανόν λάθος να κάνουμε αυτές τις διακρίσεις αλλά πιστεύω πως κρατάμε την αγάπη ως ένα αγνό ιδανικό που εξυψώνουμε σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Ίσως να είναι το μόνο ανθρώπινο συναίσθημα που δεν μπορεί συγκριθεί με όλα τα άλλα γιατί είναι ικανό να φορτίσει και να αφυπνίσει όλα τα άλλα μαζί,

Τι σημαίνει αγάπη; Δεν ξεκίνησα να γράφω για να δώσω κάποια απάντηση. Την απάντηση την έχουν όλοι μέσα τους και λίγο πολύ ξέρουν να δώσουν το δικό τους ορισμό. Έτσι κι εγώ μπορώ να δώσω τον δικό μου μέσα από το φάσμα των εμπειριών μου κι αφού μπορώ να πω πως έχω νιώσει όλες τις διαφορετικές μορφές της. Η αγάπη για ‘μένα είναι το καταφύγιο από τη σκληρότητα της ζωής. Είναι αυτό που με αγκαλιάζει σαν τα φτερά αγγέλου καθώς πέφτω στην απελπισία και την καταφρόνηση των άλλων. Είναι η ζεστή κουβέρτα που κρατάει μακριά την παγωνιά της νύχτας. Είναι η κατανόηση και αποδοχή των σφαλμάτων μου που αποτελούν τον ατελή χαρακτήρα μου. Είναι το ζεστό χαμόγελο και ο καλός λόγος που με συνεφέρουν και με ανεβάζουν. Είναι όμως κι αυτά που μπορώ κι εγώ να προσφέρω γιατί η αγάπη είναι η ευχαρίστηση να δίνεις και να παίρνεις το θετικό συναίσθημα ότι η προσφορά σου σε γεμίζει ευφορία. Η αγάπη είναι αυτό που όλα τα περικλείει μέσα στο μεγαλείο που λέγεται το καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων. Αν πραγματικά ο άνθρωπος είναι το ανώτερο ον, το οφείλει αποκλειστικά στο συναίσθημα της αγάπης! +Niko Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ~ ξανθός οκτώβρης

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Αν με έχετε διαβάσει συχνά θα ξέρετε ότι κάθε χρόνο γράφω κάτι για τον Οκτώβρη μήνα. Είναι όντως ο αγαπημένος μου και κάθε χρόνο φαίνεται πως βρίσκω και νέους λόγους να τον αγαπάω. Κάποτε υπήρχε το μικρό καλοκαιράκι του Οκτώβρη αλλά τώρα πια αυτά που εμείς νομίζαμε σταθερά και δεδομένα δεν υπάρχουν πια κι όσο κι αν θέλουμε να το αρνούμαστε η αλλαγή του κλίματος είναι πια καθιερωμένη. Μα ο Οκτώβρης ακόμα μπορεί να καλπάζει πάνω στο χρυσοπόρφυρό του άλογο και ο άνεμος στο πέρασμά του να χρωματίζει τις βουνοπλαγιές, τα λιβάδια και τις ρεματιές με το πανέμορφα χρώματα του φθινοπώρου.

Γλυκιά μελαγχολία έχει περιζώσει τα συναισθήματά μου και καθισμένος αναπαυτικά πάνω στην πολυθρόνα μου έχω τυλιχθεί σε μια μπαμπακερή κουβέρτα που με προστατεύει από την πρωινή ψύχρα. Τριγύρω μου τα χρυσά, πορτοκαλί και κόκκινα φύλλα λαμποκοπούν καθώς οι πρώτες αχτίνες τ’ αγγίζουν και τ’ αγιάζι στάζει από πάνω τους σχηματίζοντας κρυστάλλινες σταγόνες. Λένε πως ο Μάης φέρνει τον έρωτα μα η δικιά μου καρδιά φτερουγίζει ευάλωτη μέσα στην ομορφιά του φθινοπωρινού πρωινού, εκεί που η φύση αφήνει την τελευταία της αναπνοή με όλη τη δύναμη των χρωμάτων που σου παίρνουν την αναπνοή. Κι ο Οκτώβρης καλπάζει αγέρωχος πάνω στο πράσινο χορτάρι και τα ξανθά μαλλιά του μακριά κι ελεύθερα ανεμίζουν μέσα στον ψυχρό αέρα. Τον βλέπω τώρα να περνάει μέσα από τα περήφανα έλατα και κάτω από τις κιτρινωπές βελανιδιές. Χρυσάνθεμα ανθίζουν δίπλα σε μια καστανή καλύβα που οι κισσοί έχουν αγκαλιάσει με τα κόκκινα και πράσινα φύλλα τους και την κρατούν σφιχτά στην άγρια αγκαλιά τους.

Μέσα στο πέτρινο τζάκι η φλόγες χορεύουν πορτοκαλί και γαλάζιες πάνω στο κούτσουρο που κροταλίζει αρμονικά. Ακούω γέλια και γλυκές φωνές φίλων αγαπημένων που τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους μέσα στη φθινοπωρινή θαλπωρή. Ακούω τις φωνούλες ενός μικρού κοριτσιού που χρονίζει καθώς τα φύλλα πέφτουν έξω απ’ το παράθυρό της. Κι ο νους μου πετάει πάνω από τις χρυσοπράσινες πλαγιές που πλημμυρίζουν από το φως του ξανθού Οκτώβρη και γεμίζω τα πνευμόνια μου με τον καθαρό αέρα που αιωρείται με μια μυστική ανυπομονησία για το αυριανό άγνωστο. Τα σύννεφα έχουν καλύψει τις κορφές των βουνών και σαν χείμαρρος τρέχουν στις πλαγιές σκεπάζοντας το απέραντο δάσος. Οι πρώτες σταγόνες χτυπούν το παράθυρο και ρυάκια ξεκινούν και χάνονται πάνω στο παγωμένο γυαλί σαν δάκρυα που θαμπώνουν την όραση. Κι η βροχή χτυπάει τα φύλλα που τρέμουν στο άγγιγμά της και ψέλνουν ψιθυριστά το τραγούδι του Οκτώβρη. 

Μεθυσμένος ατενίζω τη γιορτή των αισθήσεων και χαιρετώ τον ξανθό καβαλάρη που χάνεται στη στροφή σαν το πνεύμα μέσα στον αχνό της ομίχλης. Καλώς ήρθες φθινόπωρο! Πάρε τις χαρές και τις λύπες μας και κάνε τες αξέχαστες αναμνήσεις που θα ζεσταίνουν τις καρδιές μας μέσα στο χιόνι και τη σκοτεινιά του σκληρού χειμώνα... +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ αλλόκοτες σκέψεις

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Αλλόκοτες οι σκέψεις μου πάλι καλπάζουν αδάμαστα σαν μαύρα κι άσπρα άλογα πάνω σε ασημένιο ακρογιάλι. Είναι γλυκό το πρωινό και η σιγαλιά της καινούριας ημέρας με χαϊδεύει απαλά και ηρεμεί το κουρασμένο μου σώμα. Η καρδιά όμως δεν ησυχάζει μέσα στο κλουβί της γιατί είναι το ακούραστο ρολόι που συντηρεί τη ζωή. Δυο πορφυρές αχτίνες του ήλιου πετάχτηκαν σαν προβολείς μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές να φωτίσουν το σανίδι της ζωής και να ξεκινήσει και πάλι η παράσταση. Πόσο όμορφα ξεκινάει η μέρα με όλες τις ελπίδες και τις προσδοκίες της σαν τον ανθό που ξεδιπλώνει τα πέταλα στο άγγιγμα του πρωινού έτοιμος να ρουφήξει το φως και να επιδείξει τα χρώματά του.

Αλλόκοτες οι σκέψεις μου πλημμυρίζουν το είναι μου με τις ανησυχίες του Καζαντζάκη για την ανθρωπιά και τη μιζέρια για την ασκήμια και την ομορφιά, για το πάθος και την ανδρεία, για την τρυφερότητα και το μίσος. Πιάνουν τα βουνά και γλιστρούν στις πλαγιές σαν το άγιο λιβάνι να δοξολογήσουν τα Θεία να ξετρυπώσουν τις κρυμμένες ιδέες να πιαστούν από το χείλος του γκρεμού και να σωθούν από τον αφανισμό. Λίγο νερό λίγο ψωμί, μια ρίζα ευτυχίας και το δεντρί της σάρκας φουντώνει, ψηλώνει, θέλει να καρποφορήσει να δώσει συνέχεια στον ατελείωτο κύκλο της ζωής. Φουσκώνουν τα πνευμόνια, κοκκινίζουν τα μάγουλα, μεγαλώνουν οι κόρες των ματιών και η τρίχα στέκεται όρθια στο καθημερινό θαύμα που λέγεται ζωή. Είναι πολύ μικρός ο άνθρωπος για να καταλάβει το λόγο της ύπαρξής του, για να πάρει την ευθύνη και να σηκώσει στους ώμους του το βάρος της ανεξέλεγκτης τροχιάς που χαράζει η ατίθαση φύσης. 

Αλλόκοτες οι σκέψεις μου γλιστρούν σα το νερό μέσα από τη φούχτα μου, τρέχουν σα το ρυάκι που ξεκινά ήρεμα και γίνεται άγριο ποτάμι, γκρεμίζονται από το χείλος του καταρράκτη κι αφρίζουν στον πέτρινο τάφρο που οδηγεί στο απέραντο πέλαγος. Χάνονται μέσα στην άβυσσο του γαλάζιου εκεί που θάλασσα κι ουρανός γίνονται ένα κι είναι πια αδύνατο να ξεχωρίσεις την αρχή και το τέλος. Υπάρχει όμως αρχή και τέλος; Ο στενός νους του ανθρώπου το βλέπει και το υπολογίζει μόνο με την αρχή της ζωής και το τέλος του θανάτου. Η φύση όμως δεν έχει αρχή και δεν έχει τέλος. Στο σημείο που σαπίζει το μαραμένο φύλλο ξετρυπώνει ο βλαστός του νέου δέντρου, η λιωμένη σάρκα γίνεται το λίπασμα για το χορτάρι που θα θρέψει τη νέα σάρκα. Το ολοκαύτωμα της γης από το εξοργισμένο ηφαίστειο θα γίνει η εύφορη πλαγιά που θα αναστήσει τα κλήματα και τις πορτοκαλιές. 

Αλλόκοτες οι σκέψεις μου σαρώνουν τη γη πάνω στα φτερά ενός τεράστιου αετού που πετά με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω από πράσινα λιβάδια, σκοτεινά δάση και άγρια βουνά. Αιωρούνται σαν πυκνή ομίχλη αγγίζοντας τα γκρίζα νερά μιας λίμνης γεμάτης μυστήριο κι ένα συναρπαστικό άγνωστο. Χοροπηδούν ανάμεσα στις νότες ενός αρχαίου ύμνου που αναβλύζει μέσα από μαρμάρινα ερείπια. Και σαν τον καπνό χάνονται και πάλι στα βάθη της ανήμερης ψυχής μου. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ~ πικρόγλυκο καλοκαίρι

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στο +yannidakis

Άλλο ένα καλοκαίρι βαδίζει μεθοδικά προς το τέλος του κι ο Σεπτέμβρης περιμένει με ανυπομονησία τη σειρά του για να μας καλοπιάσει και να μας προμηνύσει τον ερχομό του φθινοπώρου. Και σήμερα πάλι καθισμένος στην προσωπική γωνιά του καταφυγίου μου προσπαθώ να δαμάσω τις αλλόκοτες σκέψεις που σβουρίζουν σαν μέλισσες μέσα στο μυαλό μου. Μόλις πριν μερικές μέρες αποχαιρέτησα την αγαπημένη μου Κρήτη κι είναι ακόμα ζωντανή η γλυκιά γεύση της πατρίδας μου κι οι εικόνες ακόμα παίζουν ζωηρά στη θύμησή μου. Χαμόγελα, φωνές, τραγούδια, βλέμματα, αφές, οσφρήσεις και γεύσεις όλα ένα κράμα των στιγμών που άγγιξαν τα συναισθήματά μου.

Πικρόγλυκες είναι οι αναμνήσεις, σε κάνουν να αναπολείς να χαίρεσαι μα και να λυπάσαι γι’ αυτά που έκανες κι αυτά που θα ‘θελες να κάνεις μα δεν μπόρεσες. Πόσο δύσκολο είναι να χωρέσεις μέσα σ’ ένα μικρό χρονικό διάστημα το νόστο και τις επιθυμίες ενός ολόκληρου χρόνου. Πως μπορείς ν’ αγκαλιάσεις αγαπημένα πρόσωπα σε μια αγκαλιά που θα σου φτάσει ένα ολόκληρο χρόνο; Πως μπορείς να ρουφήξεις μέσα σου όλη την ομορφιά της φύσης, το λαμπερό φως του ήλιου για να σε συνοδεύει στις παγωμένες σκοτεινές μέρες του χειμώνα; Είναι όμως αυτές οι μικρές στιγμές που μεγαλώνουν τον πόθο του γυρισμού και την ανάγκη να μπορείς να ελπίζεις για το επόμενο καλοκαίρι που ίσως να ‘ρθει και ίσως όχι…

Σα δροσερό βελούδο χαϊδεύει το δέρμα μου το σμαραγδένιο νερό κι εγώ πλέω μέσα του αδιάφορος για σκοτούρες και πρόσκαιρες ανάγκες. Ένας ματωμένος ήλιος γέρνει στην πλαγιά του βουνού και γλυκοφιλάει θυμάρια, κυπαρίσσια και βότανα που ευωδιάζουν το απαλό αεράκι και μου φουσκώνουν τα πνευμόνια με απέραντη ευτυχία. Δυο μικρά παιδιά με κόκκινα μάγουλα παίζουν ανέμελα στην άμμο και οι φωνές τους ανυψώνονται σαν αγγελικές μελωδίες στο γαλανό ουρανό. Κι όπως χάνεται το φως της ημέρας ένα ολόγιομο φεγγάρι στέλνει την λάμψη του να χορέψει πάνω στα ήρεμα νερά της θάλασσας και μαγεύει τη φύση με τις μυστικές του σιωπηλές φαντασιώσεις. Χαμένες αγάπες, ανεκπλήρωτα όνειρα, ανείπωτες εξομολογήσεις, στιγμές απέραντης ευτυχίας και πόνοι που χάραξαν για πάντα την καρδιά όλα στριφογυρίζουν μέσα στο μαγικό φως αυτής της σελήνης και προσπαθούν να διαγράψουν την τροχιά μιας ολόκληρης ζωής.

Ένα απαλό αεράκι φύσηξε και μ’ έφερε και πάλι στην πραγματικότητα. Είναι ένα όμορφο βραδάκι, ήσυχο με το μονότονο ήχο των γρύλων και να σπάνε την απόλυτη ησυχία. Δεν έχω τύψεις για το καλοκαίρι μου. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ στο καταφύγιο της αυλής μου

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν τις πυκνές φυλλοσιές των ψηλών δέντρων και φώτιζαν σκορπισμένα μπαλώματα πάνω στον καλοκαιρινό μου κήπο. Τριγύρω μου τα λουλούδια που είχα φυτέψει επιδείκνυαν ευχαριστημένα τα φανταχτερά τους χρώματα σε όλες τις αποχρώσεις της ίριδος. Καθισμένος στην αναπαυτική μου θέση κάτω από την τέντα και μαγεμένος από το έξαλλο οργίασμα της φύσης ταξίδευα μια στο παροντικό τοπίο και μια σε μακρινές σκέψεις. Τα φλύαρα τιτιβίσματα των πουλιών αντηχούσαν σαν ξέφρενες μελωδίες πάνω στους κορμούς των δέντρων και γλιστρούσαν ανάμεσα από τα πυκνά φύλλα των κισσών.

Ένα μικρό σκιουράκι ήρθε και στάθηκε δίπλα μου αποσπώντας τη προσοχή μου. Οι σκούρες ρίγες πάνω στο καστανό του τρίχωμα λαμποκοπούσαν στον ήλιο και τα μικρά μάτια του πάνω στη μακρόστενη μουσούδα του με περιεργαζόντουσαν καχύποπτα. Οι μικρές νευρικές κινήσεις του μ’ έκαναν να χαμογελάσω κι άρχισα να του μιλάω με σιγανή φωνή για να μην το τρομάξω. Συνέχισε να με κοιτάζει με περιέργεια και τα μικρά μυτερά αυτάκια του τεντώθηκαν λες και προσπαθούσε να καταλάβει τι είδους παράξενοι ήχοι ήταν αυτοί που έβγαιναν από το στόμα μου. Κι αφού κουράστηκε να με κοιτάει για αρκετή ώρα έτρεξε να ξεδιψάσει από το νερό που ξεχείλιζε στο πιάτο της κοντινής γλάστρας. Η αθωότητα του μικρού πλάσματος μ’ έκανε να σκεφτώ πόσο απλή και συνάμα όμορφη είναι η ζωή. Πόσο εμείς τα θεριά οι άνθρωποι την έχουμε κάνει ασυγχώρητη ζούγκλα κι έχουμε περιπλέξει αυτό που στην αλήθεια είναι πολύ απλό.

Φύσηξε το αεράκι και οι σπουργίτες πετάρισαν χαρούμενα στην απρόσμενη δροσιά που έζωσε τα πουπουλένια κορμιά τους. Ένα μικρό αγριοκούνελο πήδηξε βιαστικά μέσα στο γρασίδι και στάθηκε να με κοιτάξει τεντώνοντας τα πελώρια αυτιά του. Η επιθυμία να τρέξω μαζί του, να κυλιστώ μέσα στην πρασινάδα να αγκαλιάσω τα φυτά, τα έντομα, τα ζώα, φούντωνε μέσα μου. Φούντωνε ο πόθος να γίνω ένα μαζί τους, να αισθανθώ αυτό που μόνο αυτά μπορούν να αισθάνονται, μα το σώμα βαρύ άφηνε τη φαντασία να ικανοποιεί τον πόθο. Ο γαλανός ουρανός δεν άφηνε τις μαύρες σκέψεις της καθημερινότητας να με σκιάσουν κι αναστέναξα ρουφώντας τον καθαρό αέρα. Μια μέρα ονειρεμένη σαν αυτή, η ελπίδα και η προσδοκία για κάτι καλύτερο ρίζωνε μέσα στην καρδιά μου. Κατατρεγμένο πουλί είναι κι ο άνθρωπος, κατατρεγμένο από τα βάσανα και τις αγωνίες από το άγχος του κυνηγιού της ζωής. Μα εγώ ήμουν τώρα στο καταφύγιό μου, μακριά από όλα αυτά και πάνω στον καμβά της φύσης ζωγραφιζόταν μια ζωή αλλιώτικη, μια ψυχική ηρεμία και μια γαλήνη που μέρευε το θεριό μέσα μου. Πόσα μακρινές έμοιαζαν πια οι στενοχώριες και οι αγωνίες μου και πόσο ξεχείλιζε μέσα μου η αγάπη για ζωή. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ η καταιγίδα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Τα κρυστάλλινα νερά έπεφταν αστραφτερά πάνω στα μαλλιά της και χάιδευαν σαν βελούδο το σκίρτημα του γυμνού κορμιού της. Ένιωθε μια πρωτόγνωρη ευδαιμονία που άγγιζε την ηδονή να καταλαμβάνει όλο της το είναι και με τα μάτια κλειστά στεκόταν στα ρηχά μιας μικρής λίμνης κάτω από τα μελωδικά νερά του μικρού καταρράκτη που την έλουζε. Τριγύρω πυκνές φυλλοσιές από τροπικά δέντρα και άνθη που 'σβήναν σ’ ένα απέραντο πράσινο και πολύχρωμες φτερούγες πουλιών πετάριζαν παιχνιδιάρικα μέσα σ’ αυτόν ειδυλλιακό παράδεισο Άγγιξε με τα μακρυά της δάχτυλα το πρόσωπό της και αναστέναξε καθώς ένιωθε να γίνεται ένα μαζί με την φύση γύρω της. Όλες οι έγνοιες και τα άγχη φεύγαν μακριά από τους ώμους της και η ζωή έμοιαζε και πάλι όμορφη. “Με πλήγωσες…” του είπε μα τώρα πια τα νύχια του σκότους δεν την άγγιζαν πια. Και καθώς οι σκέψεις της πετούσαν χερουβικά πάνω από το σμαραγδένιο τοπίο ένας φοβερός κρότος τις έκοψε σαν άπονο μαχαίρι που κόβει τη σάρκα με την κοφτερή λεπίδα του.

Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι τρομαγμένη κι ο ιδρώτας έτρεχε από τους κροτάφους της πάνω στα μάγουλά της που ήταν πυρωμένα. Δίπλα της το κενό και μέσα στο μισοσκόταδο το άδειο μαξιλάρι ήταν ακόμα, εκεί, ψυχρό και άδειο… Σηκώθηκε και περπάτησε προς το παράθυρο τραβώντας τις κουρτίνες δεξιά κι αριστερά. Ήταν ακόμα τρεις το μεσημέρι μα έξω η μέρα έμοιαζε σκοτεινή. Στο βάθος του ορίζοντα μπορούσε να δει καθαρά τα πυκνά μαύρα σύννεφα να σηκώνονται επιβλητικά, δαιμονισμένα και να στροβιλίζουν απειλητικά πάνω στο γκρι χάος του απέραντου ουρανού. Ανάμεσα στα πυκνά γκρι και μαύρα μανιτάρια των σύννεφων, οι λάμψεις των κεραυνών αναβόσβηναν σαν προβολείς με φόντο το χαοτικό σκότος. Ταράχτηκε και γύρισε να βουτήξει και πάλι στο μοναχικό της κρεβάτι μα κρατήθηκε. Κάτι την έκανε να σταθεί για μια στιγμή και βάζοντας την διάφανη ρόμπα της περπάτησε κι άνοιξε την πόρτα βγαίνοντας έξω. Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή, ηλεκτρισμένη με μια παράξενη αναμονή κι ένα τρομερό φύσημα έκανε τα μαλλιά της να ανεμίσουν τρελά πάνω στους ώμους της. Ο αέρας που σηκώθηκε έκανε τα πουλιά να πετάξουν τρομαγμένα μακριά και τα φύλλα των δέντρων έβαλαν όλοι τους τη δύναμη να κρατηθούν πάνω στα κλωνιά. Ένα μοναχικό κυπαρίσσι χόρεψε αβοήθητο πάνω στον σκούρο κορμό του και η κορφή του ταλαντεύτηκε τρελά στη μανία του αέρα. Το κοίταξε μελαγχολικά και η καρδιά της ράγισε νιώθοντας τον πόνο του. Η εκτυφλωτική αστραπή που έκανε το πρόσωπό της να λάμψει την έκανε να σκοντάψει και να πέσει με τα γόνατα πάνω στο τρυφερό γρασίδι και να καλύψει τ’ αυτιά της για να μην ακούσει την τρομερή βροντή που ακολούθησε κι έκανε τη γη να τρέμει. 

Οι πρώτες σταγόνες της βροχής τρύπησαν το πρόσωπό της σαν σουβλερά κρύα καρφιά κι έστειλαν μια ανατριχίλα σε όλο της το σώμα. Και γρήγορα οι σταγόνες γίνανε μυριάδες και σαν καταρράκτης άρχισαν να τη χτυπύν αλύπητα. Σηκώθηκε, καθώς η ρόμπα της μούσκευε μέσα στην καταρρακτώδη βροχή τώρα και μέσα στο ημίφως με το σώμα της να τρέμει, η σκέψη της ταξίδεψε σε ένα άλλο όνειρο. Μέσα στο σκοτάδι και την ταραχή της καταιγίδας θυμήθηκε τα λόγια του που είχαν περιγράψει αυτή ακριβώς τη στιγμή όταν οι δυο τους χορεύαν αγκαλιασμένοι ένα μυστηριώδες βαλς που έκανε τα πόδια τους να μην αγγίζουν τη γη. Άπλωσε τα χέρια λες κι ήθελε ν’ αγκαλιάσει τη βροχή και με την μουσκεμένη ρόμπα να διαγράφει τις καμπύλες του κορμιού της άρχισε να χορεύει το μυστικό εκείνο βαλς, εκείνο που την έκανε να πετάει και να γίνεται και πάλι ένα με τη φύση. Κι η καταιγίδα λυσσομανούσε μα εκείνη είχε πια φύγει μακριά στο μυστικό της όνειρο... +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΙΟΥ ~ απουσία

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Προσπαθώντας να βρω έμπνευση για τις σημερινές σκέψεις, περιηγήθηκα σε όλα τα φάσματα των γεγονότων που πρόσφατα απασχόλησαν τη ζωή μου και φυσικά τη λατρεμένη για ‘μένα φύση. Και καθώς πλανιόμουνα σε όνειρα κι εντυπώσεις, θυμήθηκα μιαν απουσία στη ζωή μου και προσπάθησα να καταλάβω τι μένει πίσω όταν αυτή η απουσία είναι μόνιμη.

Ο Γιάννης Ρίτσος θα το περιγράψει καλύτερα στο παρακάτω ποίημα:

Ό,τι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο

όπως ένα μεγάλο βάζο του σπιτιού, που πουλήθηκε κάποτε

        σε δύσκολες ώρες,

και στη γωνιά της κάμαρας, εκεί που στέκονταν το βάζο,

απομένει το κενό πυκνωμένο στο ίδιο σχήμα του βάζου, αμετάθετο,

ν' αστράφτει διάφανο στην αντηλιά, όταν ανοίγουν πότε-πότε

        τα παράθυρα,

και μέσα στο ίδιο βάζο, πούχει αλλάξει την ουσία του

με ίδια κ' ισόποσην ουσία απ' το κρύσταλλο του άδειου,

μένει και πάλι το ίδιο εκείνο κούφωμα, λίγο πιο οδυνηρά ηχητικό

        μονάχα.

Πίσω απ' το βάζο διακρίνεται το χρώμα του τοίχου

πιο σκοτεινό, πιο βαθύ, πιο ονειροπόλο,

σα νάμεινε η σκιά του βάζου σχεδιασμένη σε μια σαρκοφάγο ―

Kαι, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,

ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,

ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, πικρό και πολυκύμαντο

σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε

κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο.
+Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ το σούρουπο της ευτυχίας

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Μέσα στο γλυκό σούρουπο, ένα απαλό αεράκι φύσηξε και χάιδεψε το δέρμα του κάνοντάς τον να κλείσει τα μάτια του και να ονειρευτεί με καμβά το απαλό βιολετί τ’ ουρανού που παραδινόταν σιγά σιγά στο σκούρο μπλε και το μαύρο. Η νύχτα ξαπλώνεται όπως ο ωκεανός που οι διάφορες αποχρώσεις του γαλάζιου προδίνουν και το αντίστοιχο βάθος του. Μα το όνειρο ήταν ακόμα στα ρηχά και πάνω στο απολαυστικό σούρουπο οι μορφές ήταν ακόμα πιο γλυκές, πιο ήρεμες και μια αλλιώτικη ευτυχία ήταν ζωγραφισμένη στις εκφράσεις τους. Ήταν οι θύμησες του χθεσινού γλεντιού που παιζόταν τώρα σα βουβή ταινία και οι εικόνες είχαν να πουν περισσότερα από τους ήχους που είχαν χαθεί.

Τα χρόνια περάσαν πολύ γρήγορα και η ζωή του άλλαξε τόσο πολύ, και τόσες πολλές φορές που του ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσει πως ήταν πια ένας κοινά αποδεκτός μεσήλικας. Δεν τον στεναχωρούσε η ηλικία του αλλά τον ενοχλούσε που πολλές φορές δεν αναγνώριζε τον εαυτό του στις φωτογραφίες. Δεν ήταν έτσι που τον ζούσε στη φαντασία του. Αλήθεια γιατί τα μαλλιά ήταν πιο πυκνά στον καθρέπτη και τα γένια είχαν λιγότερες άσπρες τρίχες, ή τα δάχτυλα των χεριών του ήταν λιγότερο παχουλά και οι κοιλιά του δεν κρεμόταν και τόσο πολύ πάνω από τα παντελόνια.

Το χθεσινό γλέντι τον είχε κάνει να αισθάνεται μια απέραντη ευτυχία, έναν ενθουσιασμό για ζωή, μια νέα ακόμα μεγαλύτερη εκτίμηση για φίλους και συγγενείς και πάνω απ’ όλα τη χαρά και την κρυφή ευτυχία ενός γονιού που αναγνωρίζει πως έχει μεγαλώσει καλά παιδιά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτή που ένιωθε τώρα μέσα του και ήρεμος και χαλαρός κοιτούσε και πάλι το σούρουπο που έσβηνε. Τα χρόνια περνάνε ακόμα πιο γρήγορα όταν φτάσεις μια κάποια απροσδιόριστη ηλικία και η ζωή βαραίνει σαν το σακούλι στον ώμο σου με εμπειρίες, χαρές και στεναχώριες, θαύματα κι απογοητεύσεις και ναι ακόμα και καταστροφές που αφήνουν σημάδια που δεν σβήνουν ποτέ. Όταν όμως βρεθείς μέσα στο γλυκό σούρουπο και η βουβή ταινία παίζει μέσα στη σκέψη σου, άραγε ποιες αναμνήσεις θα βγαίνουν έξω από το σακούλι;

Κράτα τις καλές, τις τρυφερές, τις ζεστές, χώσε τα δάχτυλα στη χλιαρή άμμο και νιώσε το δροσερό νερό να σου χαϊδεύει τα πόδια ρυθμικά. Αυτό είναι τελικά ευτυχία! Να θυμάσαι μόνο τα όμορφα που κουβαλάς μες στο σακούλι και να λησμονάς όλα αυτά που σε πληγώνουν, αυτά που σε θλίβουν, κι αυτά που φέρνουν δυστυχία. Δεν χρειάζεται να μισείς ποτέ κανένα γιατί το μίσος είναι ένα είδος μιζέριας, ένα παραπάνω φορτίο που η πλάτη σου δεν μπορεί να ανεχτεί. Ακόμα κι οι άνθρωποι που σε πλήγωσαν εσκεμμένα δεν πρέπει να γίνονται η αιτία του διαιωνισμού της δυστυχίας σου. Ας τους στον πάτο του σακουλιού, αυτοί δεν είναι τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής σου. Δες τα γελαστά κι αγαπημένα πρόσωπα αυτά που κάνουν τη καρδιά σου να πετάει μέσα στα σύννεφα, αυτά που δεν χρειάζονται λέξεις για να σου δείξουν πόσο πολύ σημαντικός είσαι και πόση μεγάλη αγάπη έχουν για ‘σένα.

Αυτές οι αναμνήσεις τώρα φτερουγίζανε σα τα πουλιά που φεύγανε να προλάβουν να μπουν στις φωλιές τους πριν το σκοτάδι απλωθεί πάνω στη γη. Η ευδαιμονία του γλυκού σούρουπου πήγαζε από την καρδιά κι από όλες τις αισθήσεις του. Η νύχτα τράβηξε το βαρύ πέπλο της και τ’ άστρα έλαμψαν ατέλειωτα πάνω στο σκοτεινό ουρανό. Αυτός όμως δεν το είδε, συνέχιζε να χαμογελάει στις ευχάριστες αναμνήσεις που κάναν τη ζωή του τόσο μα τόσο όμορφη, κι ένιωθε τη ζεστασιά και την αγάπη όλων αυτών που πλούτιζαν τη ζωή του κι έθρεφαν την ευτυχία του. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ η σελήνη του μαρτίου

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ένα άπονο κουδούνισμα έπεσε σαν σφυρί πάνω στα γυάλινα όνειρά του και χίλια θρύψαλα σκόρπισαν εικόνες, χαμόγελα και συναισθήματα. Το δωμάτιο ήταν ψυχρό κι ολοσκότεινο και μόνο το κινητό πάνω στο κομοδίνο έχυνε το αμυδρό του φως, αποκαμωμένο από την προσπάθειά του να τον ξυπνήσει. Σηκώθηκε κι όπως κάθε πρωινό, βρήκε στα τυφλά τις παντόφλες και τη ρόμπα του και ξεκίνησε τη θλιβερή ρουτίνα της μέρας του. Αν κι ο χειμώνας έφτανε στο τέλος του, δυσκολευόταν ακόμα και τώρα να συνηθίσει τον αποχωρισμό της ζεστής κουβέρτας και να βγει έξω στο παγωμένο σκοτάδι με θερμοκρασίες υπό του μηδέν.

Τ’ αυτοκίνητο αναστέναξε με πόνο διαμαρτυρόμενο την ξαφνική αφύπνισή του αλλά υπάκουο έβαλε σε κίνηση τα μισοπαγωμένα υγρά του. Για μια στιγμή κάθισε με τα χέρια πάνω στο τιμόνι κοιτώντας ανατολικά το ασημένιο τ’ ουρανού, εκείνο το ατσάλινο χρώμα που διαγράφεται λίγο πριν ο ζωγράφος ήλιος προκηρύξει την άφιξή του με τα ροδοκόκκινα χρώματα του πινέλου του. Ήταν αρχές του Μάρτη πια και οι μέρες λεπτό προς λεπτό μεγάλωναν φέρνοντας μαζί τους την ελπίδα της αναγέννησης, την ελπίδα της απελευθέρωσης από τα παγερά νύχια του χειμώνα. Ξεκίνησε τον δρόμο προς τη δουλειά και μέσα στην αραιή κίνηση βρέθηκε στον εθνικό δρόμο που ήταν σχεδόν έρημος ακόμα. Το παγωμένο χιόνι αραδιασμένο κι από τις δυο μεριές του δρόμου και τα πλατιά κλωνιά των ελάτων λύγιζαν από το βαρύ λευκό φορτίο τους. Τα βράχια που είχαν κοπεί για να περάσει ο δρόμος φάνταζαν στοιχειωμένα καθώς το χιόνι τόνιζε τις κοφτερές τους άκρες. Κι εκεί μπροστά του υψώθηκε ο λόφος με τα γυμνά δέντρα και δίπλα του, ντροπαλή κι άφωνη μια κατακίτρινη πανσέληνος. Το αμάξι κυλούσε κι έστριβε πάνω στην άσφαλτο, κι η ντροπαλή σελήνη κρυβόταν κι εμφανιζόταν πίσω από λόφους κτήρια και δέντρα με όλη τη ζοφερή ομορφιά της.

Κι όταν πια χάθηκε οριστικά, η θύμησή της έμεινε αποτυπωμένη στα μάτια του και το αίμα του ανάβρασε με μια αλλιώτικη ευτυχία, μια ζεστασιά, μια γνωστή θαλπωρή. Φοίνικας η Άνοιξη, άπλωνε τα φτερά της και πετούσε μπροστά του μ’ όλο το εκθαμβωτικό και πολύχρωμο μεγαλείο της. Τα χελιδόνια γυρνούσαν και πάλι στις αυλές και στους κήπους, κάτω από τα σκιερά υπόστεγα και παιχνιδιάρικα τιτίβιζαν μαζί με τ’ άλλα τα πουλιά μέσα στον τρελό χορό του χλιαρού αέρα. Κλωναράκι, κλωναράκι ξανάχτιζαν τις φωλιές τους στα παλιά λημέρια και κάτω από τις ηλιόλουστες ταράτσες. Ανεμπόδιστα ο ήλιος φιλούσε τα νεαρά μπουμπούκια κι απλωνόταν στους αγρούς και στα λιβάδια να ζεστάνει τα παγωμένα χώματα και να σβήσει τα μουντά χρώματα του γέρου χειμώνα. Το καταπράσινο δάπεδο του γρασιδιού έπαιρνε τη θέση του χιονιού και μικρά ζωάκια, κουνέλια και σκιουράκια κυλιόντουσαν απάνω του με απέραντη ικανοποίηση. Μέλισσες άρχισαν να ζουζουνίζουν αναζητώντας τα πρώτα ζουμπούλια με το γλυκό τους νέκταρ. Και τα κρυστάλλινα νερά από τα βουνά άρχισαν να χοροπηδούν και να ελίσσονται ανάμεσα στα βράχια και τις πέτρες και να ξεκινούν το ασταμάτητο ταξίδι τους προς την ακροθαλασσιά.

Ονειρεμένος και μαγεμένος έφτασε στη δουλειά του γεμάτος ζωντάνια κι αισιοδοξία. Ήταν σίγουρος πως η σημερινή μέρα θα ήταν αλλιώτικη από όλες τις άλλες. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ ανθρωπιστής ή πραγματιστής

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Τις προάλλες μία αγαπητή φίλη μου, προσπάθησε να με εμπνεύσει κάνοντάς μου το εξής ερώτημα: «Πιστεύεις πως είσαι ανθρωπιστής ή πραγματιστής;» Κάθισα για κάμποση ώρα και σαν χαζός κοιτούσα τις λέξεις, τυπωμένες πάνω στην οθόνη του υπολογιστή μου. Τα γρανάζια και τα πούλια του μυαλού μου άρχισαν να γυρίζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και θα έλεγε κανείς πως ατμός θα έβγαινε κάποια στιγμή από τ’ αυτιά μου. Ήξερα την έννοια των λέξεων αλλά μήπως η γνώση μου ήταν επιφανειακή;  Το να μπορείς να χαρακτηρίσεις τον εαυτό σου με τη μια λέξη ή την άλλη, χρειάζεται τεράστια αυτογνωσία και την ικανότητα να μπορείς να διαχωρίσεις τις διαφορετικές πτυχές ενός χαρακτήρα και να τις καταχωρίσεις στα αυλάκια των επιθέτων που αρμόζουν. Ένας χαρακτήρας και μια ιδεολογία δεν είναι κάτι το υλικό και χειροπιαστό ώστε να μπορείς με βεβαιότητα να προσδιορίσεις σε ποια κατηγορία ανήκει. Είναι σαν τα επτά χρώματα της ίριδας, που είναι αδύνατο ακριβώς να πεις από που ξεκινάει το ένα και που τελειώνει το άλλο.

Ο ορισμός του ανθρωπιστή μιλάει γι’ αυτόν που ενδιαφέρεται και αγαπάει τον συνάνθρωπό του. Αυτόν που μπορεί να αντιλαμβάνεται πως όχι τα πάντα στη ζωή είναι άσπρα και μαύρα μα υπάρχουν πολλές αποχρώσεις του γκρι ανάμεσά τους. Όλες Αυτές οι αποχρώσεις είναι οι διαύγειες της ανθρώπινης φύσης* ατέλεια και επίπονα επιρρεπής στα σφάλματα. Ο ανθρωπισμός βέβαια είναι και το φαινόμενο της Αναγέννησης που απελευθέρωσε το ανθρώπινο πνεύμα από τα μεσαιωνικά δεσμά για να το φέρει και πάλι πίσω στις κλασικές ιδέες και τις αρετές της ιδεολογίας των αρχαίων Ελλήνων. Αφήνοντας όμως στην άκρη αυτήν την αναγεννησιακή φιλοσοφία ας κοιτάξουμε την λέξη περισσότερο σαν μια απόχρωση προσωπικότητας. Είμαι ανθρωπιστής γιατί έχω την ευαισθησία να αντιλαμβάνομαι τα προβλήματα και τις ανησυχίες του συνανθρώπου μου. Μπορώ να νιώθω τον πόνο του και να συμμερίζομαι τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει καθημερινά στη ζωή του. Επιδιώκω μια δίκαιη κοινωνία που έχει στόχο την ζυγιασμένη αντιμετώπιση όλων των ανθρώπων δίνοντάς τους τις ίδιες ευκαιρίες ώστε να επιτύχουν και να προοδεύσουν χωρίς να ευνοεί ή να διαχωρίζει προνομιούχους και μη. Σε τελική ανάλυση ξέρω πολύ καλά πως ο συνάνθρωπος αναπόφευκτα θα σφάλει και θα χρειαστεί επιείκεια και κατανόηση ώστε να μπορέσει να συνεχίσει ώσπου να σφάλει ξανά.

Πραγματιστής είναι αυτός που κατέχει την ικανότητα να βλέπει τα πράγματα με τα καθαρά και ψύχραιμα δίοπτρα της λογικής. Ο πραγματιστής είναι πρακτικός και μπορεί να εστιάζει την προσοχή του στην λύση οποιουδήποτε προβλήματος χωρίς περισπασμούς. Τα ενοχλητικά συναισθήματα δεν χωράνε πουθενά όταν η πρακτική λογική υπαγορεύει πως ο συντομότερος τρόπος για να ενώσεις δυο τελείες είναι η ευθεία γραμμή. Ο ρομαντισμός και η εμπάθεια είναι ενοχλητικές αποσπάσεις και δεν χωράνε στην κοσμοθεωρία του πραγματιστή. Ο σκοπός πάντοτε αγιάζει τα μέσα και αν τελικά οι θυσία ορισμένων είναι απαραίτητη ώστε να επιτύχει το έργο που αρμόζει και είναι αναγκαίο, δεν υπάρχει χώρος για συναίσθημα. Άλλωστε η θεωρία του Δαρβίνου υποστηρίζει πως η φυσική επιλογή είναι η πραγματιστική οδός που ακόμα και η φύσης επιλέγει! Και σ’ αυτό το σημείο θέλω να επισημάνω πως ο πραγματιστής δεν μπορεί ποτέ να μπερδευτεί ή να ταυτιστεί με τον ρεαλιστή. Ο ρεαλιστής μπορεί να μην είναι ρομαντικός αλλά δεν φοράει και τις παρωπίδες του πραγματιστή. Ο ρεαλιστής μπορεί να αντιλαμβάνεται και να δέχεται πως η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που τα συναισθήματα παίζουν σημαντικό ρόλο στην τελική ανάλυση.

Πολλοί από σας που με έχετε διαβάσει σ’ αυτή την ενότητα τα τελευταία χρόνια θα ξέρετε πως είμαι αθεράπευτα ρομαντικός. Ξέρετε πως λάβαρό μου είναι ο συναισθηματισμός και πως κρεμάω την καρδιά μου με μανταλάκια στη γραμμή της μπουγάδας για όλους σας να τη δείτε. Ίσως τα βαθιά μου συναισθήματα να με κάνουν να γλιστρώ πάνω σε ολισθηρούς δρόμους απόγνωσης και υπερβολικής εμπάθειας. Παθητικός ναι, μα να ξέρετε πως αυτό δεν σημαίνει πως δεν είμαι ρεαλιστής. Ο ρεαλισμός είναι αυτός που μου λέει πως ένας ανθρωπιστής είναι περισσότερο λογικός γιατί λαμβάνει υπόψη του την εσφαλμένη ανθρώπινη φύση και την απρόβλεπτη τρέψει των γεγονότων που εξαρτώνται από τις αμέτρητες σκοτεινές και φωτεινές πτυχές της ψυχής του ανθρώπου. Ταυτόχρονα θαυμάζω την αμείλικτη λογική του πραγματιστή αλλά δεν μπορώ να είμαι και σκλάβος της.

Και να η απάντησή σου αγαπητή μου φίλη: Ναι είμαι ανθρωπιστής αλλά με μια ορισμένη δόση πραγματικότητας κι ακολουθώ το αθάνατο ρητό των αρχαίων ημών προγόνων: ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ!  +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ η ψήφος που μπορεί ν' αλλάξει τα πάντα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Η Διεθνής ειδησιογραφία ασχολείται και πάλι με την Ελλάδα τους τελευταίους δυο μήνες κι ακόμα και οι αδιάφοροι Αμερικανοί προσπαθούν να προβλέψουν το μέλλον της Ευρώπης μέσα από τις εκλογές της δύστυχης και ποταπής Ελλάδας. Την ημέρα που ανακοινώθηκαν οι εκλογές, ένας φίλος μου έγραφε θριαμβευτικά στο Facebook πως το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης έχασε έδαφος λόγω των ειδήσεων από την Ελλάδα. Ακούω θεωρίες και εκδοχές, ακούω κινδυνολογίες και καταστροφικές προφητείες. Άραγε τι σημαίνουν όλα αυτά και είναι αλήθεια πως η μικρή μας Ελλάδα μπορεί να επηρεάσει τόσο πολύ την παγκόσμια κοινή γνώμη και τις διεθνείς αγορές; Μπορεί το κουρελιασμένο κρατίδιο των Βαλκανίων να αλλάξει την πορεία της Ευρώπης και κατ’ επέκταση ολόκληρου το κόσμου;

Προσπαθώντας να μείνω επίκαιρος στα τρέχοντα γεγονότα αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβανόμενος πως το δικό μου άρθρο δεν παρουσιάζει την απόλυτη λογική αλλά περισσότερα τα κρυφά, τρελά συναισθήματα που οι περισσότεροί μας προτιμούμε να κρατάμε σφαλιστά μέσα μας, θεώρησα πως ίσως μπορέσω να παρουσιάσω μια διαφορετική οπτική γωνία. Τι είναι αλήθεια αυτό που το καθήκον του πολίτη μας καλεί να διαλέξουμε; Δεν υπάρχει πια κομματισμός και πόλωση, δεν θα βρεθούμε στις πλατείες σαν άβουλα πλάσματα να σχηματίσουμε λαοθάλασσες που θα κυματίζουν μπλε, πράσινες και κόκκινες σημαίες. Οι αυριανές εκπομπές δεν θα συγκρίνουν το μέγεθος ή την πυκνότητα των συγκεντρώσεων για να βγάλουν τα μωρά τους συμπεράσματα. Αλλάξανε οι καιροί, τα πολιτικά μας είδωλα μας πρόδωσαν κατά συρροή και η παρακμή της χώρας μας έγινε αισθητή λίγο πολύ από όλους μας. Και τώρα τι γίνεται; Ποιον θα ψηφίσουμε; Υπάρχει άραγε η προσωπικότητα που κατέχει όχι μόνο το ψυχικό σθένος αλλά και την ατσάλινη πυγμή που θα αγνοήσει το προσωπικό του όφελος και θα το θυσιάσει στο βωμό του κοινού κέρδους; Υπάρχει ο ουτοπικός ήρωας της αυτοθυσίας και της εθνικής αλληλεγγύης; Πριν τρία χρόνια ακριβώς είχα γράψει κάτι ανάλογο σ’ αυτή την ίδια σελίδα.

‘Ίσως ο μυθικός ήρωας να μην υπάρχει, ίσως η απόγνωσή μας να μας έχει κάνει σινικούς κι απαισιόδοξους, αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να μας κάνει και απαθείς! Όσο πιστεύουμε πως η ψήφος μας δεν αλλάζει τίποτα ή ακόμα και ότι δεν έχει τη δύναμη ν’ αλλάξει την ροή των πραγμάτων, τόσο μένουμε κατάδικοι της μοίρας μας και κουτσένουμε στο δρόμο που άλλοι χάραξαν για μας. Ήρθε λοιπόν η ώρα Έλληνα να ψηφήσεις όχι για το κόμμα σου αλλά για το μέλλον το δικό σου, των παιδιών σου και το μέλλον της Ευρώπης γενικά! Μην γίνεσαι μοιρολάτρης, βάλε το χέρι στην καρδιά και πάρε τη δύσκολη απόφαση, ψήφησε με τη λογική και όχι με το πνεύμα της οχλαγωγίας της κερκίδας. Ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε και να πονέσουμε επιτέλους την Ελλάδα μας. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΚΥΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ κυματίζοντας τα χριστούγεννα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Χάθηκε και πάλι ο ήλιος νωρίς αφήνοντας πίσω του ένα βαθυκόκκινο πέπλο που ματώνει τα αραιά σύννεφα στο βάθος του παγωμένου ορίζοντα. Θλιβερές οι γυμνές σιλουέτες των δέντρων που μοιάζουν τώρα νεκρά και πετρωμένα μέσα στο φως που σβήνει. Η νύχτα σκληρή, αδιάφορη αγγίζει με την παγερή αναπνοή της τη βουβή φύση. Χαμένα είναι τα τιτιβίσματα των πουλιών που έχουν πια φύγει μακριά και το απέραντο σκοτάδι που απλώνεται μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Ο παππούς ο Δεκέμβρης κατηφορίζει σιγά σιγά με τη μακριά κατάλευκη γενειάδα του και το κουτσουρεμένο του μπαστούνι, κουτσαίνει κρατώντας τη μέση του και κατεβαίνει τα κακοτράχαλα σκαλιά του Άδη σέρνοντας πίσω του ολάκερο το γέρο χρόνο που λυσσομανά με το βορειά ν’ αφήσει την τελευταία του πνοή.

Μέσα στη σκοτεινή γειτονιά μικρά λαμπιόνια αρχίζουν ν’ ανάβουν πάνω σε σκεπές και σε έλατα, γύρω από παράθυρα και πόρτες και μέσα σε σκοτεινές αυλές. Πράσινα, κόκκινα και λευκά φωτάκια σκορπισμένα, μυριάδες ως τ’ άστρα τ’ ουρανού φτιάχνουν γιρλάντες κι αστέρια κι αγκαλιάζουν γυμνούς κορμούς κι άφυλλα πουρνάρια. Δεξιά ένα ελάφι με μια κόκκινη μύτη χαμογελάει, αριστερά τρεις καμήλες κουβαλούν 3 αραβικές σιλουέτες στις καμπούρες τους. Μέσα σε μια χούφτα άχυρα ένα γελαστό μωρό λαμποκοπάει κάτω από το χρυσό του στεφάνι καθώς μια όμορφη γυναίκα μέσα σ’ ένα πορφυρό μαντεία το κοιτάζει με θαυμασμό κι ευγνωμοσύνη. Στεφάνια από κλαδιά έλατου, στολισμένα με χρυσά κι ασημένια φύλλα, κουκουνάρια, πολύχρωμες μπάλες και κόκκινες μακριές κορδέλες στολίζουν όλες τις εξώπορτες των χαμηλών σπιτιών.  Χάνεται τώρα το σκοτάδι και μια θαμπή λάμψη χρωματίζει τις αυλές και τα παραθυρόφυλλα κι όλα μοιάζουν να ζεσταίνουν λες κι η απαλή κουβέρτα της θαλπωρής κουκούλωσε την χειμερινή γειτονιά. Η φύση δεν μοιάζει πια θλιβερή μα γιορταστική και το παγωμένο αεράκι δεν τσούζει πια το γυμνό δέρμα. Πίσω απ’ τα τζάμια των παραθύρων οι φλόγες από τ’ αναμμένα τζάκια χορεύουν πάνω σε σωριασμένα κούτσουρα και πορτοκαλίζουν τα ζεστά δωμάτια. Μικρά παιδάκια κοιτούν με δέος τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα, στολισμένα με μυριάδες παιχνίδια, φιόγκους και μπάλες, και τα λαμπιόνια τους που αναβοσβήνουν αντανακλούν πάνω στα ζωηρά τους μάτια.

Χριστούγεννα! Μια αναγέννηση μέσα στο ψύχος του χειμώνα, μια λάμψη αισιοδοξίας για το μέλλον, ένας προάγγελος των καλύτερων στιγμών που έρχονται. Χριστούγεννα! Μια μεγάλη ευκαιρία για όλους ν’ ανοίξουμε τις καρδιές μας και να ξεχάσουμε τη Σκρούτζινη μιζέρια μας μ’ ένα χαμόγελο κι ένα καλό λόγο. Χριστούγεννα! Η ευκαιρία να ζεστάνουμε τις αγκαλιές μας για να δεχτούμε αυτούς που ίσως λησμονήσαμε ή αδικήσαμε. Χριστούγεννα! Η Άνοιξη των ψυχών μας, το ανεκτίμητο δώρο όλων των εποχών. Χριστούγεννα! Το νέο έτος μας περιμένει να το πλάσουμε και να το ονειρευτούμε όπως εμείς θέλουμε. Αντίο παγωνιά του χειμώνα, αντίο μοναξιά και σκοτεινιά. Το άστρο λάμπει μέσα μας και μας οδηγεί σε καλύτερες μέρες!

Καλά Χριστούγεννα αναγνώστες μας. Εύχομαι ο Νέος Χρόνος να σας χαρίσει αυτό που ποθείτε πιο πολύ! Και πάνω απ’ όλα Υγεία και Αγάπη! +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ στον κόσμο του βιβλίου

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Τα γράμματα γίνανε πουλιά που μάγεψαν το νου μου και μαζί τους πετούν οι σκέψεις μου μέσα σε άγρια φαράγγια, δίπλα από λευκοστεφανωμένα βουνά και πάνω από σμαραγδένιες πεδιάδες. Μέσα από την χλωμή, μπαμπακερή αφή των σύννεφων ααντικρίζωτο απέραντο γαλάζιο, κι αρμύρα θαλασσινή βρέχει το πρόσωπό μου. Αιωρούμαι μεταξύ πραγματικότητας κι ενός ονείρου που συνεπαίρνει τις αισθήσεις μου κι αγγίζει την καρδιά και τον λογισμό μου.

Μέσα στο στενό σοκάκι μια ανδρική σιλουέτα σχηματίζεται κάτω από το ασημένιο φως της σελήνης. Οι σόλες των παπουτσιών πλατσουρίζουν πάνω στο βρεμένο τσιμέντο κι ο ήχος τους αντανακλάει πάνω στους χαμηλούς σκοτεινούς τοίχους. Τα βιαστικά βήματα απομακρύνονται κυνηγημένα από τα φαντάσματα που στοιχειώνουν το τυραννισμένο μυαλό του άντρα. Η ματιά του θολή από το κλάμα και το στεναγμό αυτής που ψυχομαχά τώρα πάνω στο σανίδι κάτω από τα φώτα της ράμπας. Σκυθρωπή η νύχτα τρέχει φευγάτη στις μικρές ώρες του σκότους κι ο Ντόριαν φτάνει εξουθενωμένος μπροστά στο θλιβερό και τρομακτικό του πορτρέτο για να αντικρίσει άλλη μια φορά το δαιμονικό του χαμόγελο χαραγμένο πάνω στην ομορφιά της νιότης του.

Η Μπρετ χωμένη μέσα στην αγκαλιά του με τα σκούρα κοντά της μαλλιά πάνω στο στήθος του, νιώθει την καρδιά του να χτυπά γρήγορα. Σαν τον ταύρο με το βλοσυρό βλέμμα που μέσα στο λιοπύρι κάτω από τον καυτό ήλιο της Παμπλόνα βλέπει την πορφυρή κάπα του ταυρομάχου, νιώθει την αδρεναλίνη της να ανεβαίνει κι ο πόθος της γι’ αυτόν να ξεχειλίζει. Κι αυτός μεθυσμένος από το άρωμά της, πληγωμένος από τις αμέτρητες απιστίες της και καταδικασμένος να υποφέρει τον κρυφό του πόνο, η προσωποποίηση ενός σύγχρονου Προμηθέα. Τα λαμπερά φώτα του Παρισιού χαράζουν τα πρόσωπά τους πίσω από τα τζάμια του ταξί μέσα στην ανοιξιάτικη νύχτα που απόψε και πάλι θα κρύψει όλες τις ασέλγειες και τα κρυφά πάθη των ανθρώπων. Χωρίς προορισμό το ταξί περιπλανιέται όπως και οι ψυχές των δυο αγκαλιασμένων στο πίσω κάθισμα, αυτών που ξέρουν πως δεν θα μπορέσουν να μείνουν ποτέ μαζί.

Η καλοκαιρινή μπόρα είχε τραβήξει το πέπλο της νύχτας νωρίτερα πάνω από τους πράσινους λόφους και τις τεράστιες βελανιδιές της εξοχικής Μέριλαντ. Ο νεαρός Έιμορη βρεμένος μέχρι το κόκαλο βαδίζει χαμένος στο σκοτάδι και μέσα στη λάσπη μα χωρίς να νοιάζεται για τον προορισμό του. Στο βίαιο φως μιας αστραπής το όμορφο πρόσωπό του ζωγραφίζεται στο μαύρο φόντο κι οι σκέψεις του φανερώνονται πάνω στα γαλανά του μάτια. Βουλιαγμένος Τιτανικός ο εγωισμός του και το απόρθητο κάστρο των συναισθημάτων του, ερείπιο σκορπισμένο μέσα στα θανατηφόρα χαντακώματα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.  Φιλοδοξίες, φιλοσοφίες και μεγαλεία κρυμμένα μέσα στα ρόδινα χείλη της μοναδικής του αγάπης, αυτής που προτίμησε την ανάλατη ζωή της πρακτικής. Χαμένος ίσως να είναι τώρα αλλά τα νιάτα του κρατούν την ελπίδα της υπόλοιπης ζωής του.

Και μ’ αυτήν τη σκέψη έκλεισα το εξώφυλλο και καθισμένος πάνω στην αναπαυτική μου πολυθρόνα αναπόλησα τα τρία τελευταία βιβλία που με πέταξαν τόσο μακριά μα και τόσο κοντά και βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Άλλωστε όπως έγραψε η Virginia Wolf, «τα βιβλία είναι ο καθρέπτης της ψυχής μας». +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ περπάτα ψυχή μου

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Μια μελωδία με συναρπάζει καθώς λεπτά δάκτυλα χτυπάνε λευκά και μαύρα πλήκτρα πάνω στο πιάνο και η ζωή μου προβάλλεται σαν ταινία πάνω στο πανί. Όλα τα χρόνια, όλα τα χαμόγελα κι όλοι οι καημοί πηδούν μπροστά μου όπως οι νότες πάνω στο πεντάγραμμο και χορεύουν, χορεύουν ασταμάτητα. Να τα πρώτα κλάματα του νεογέννητου, να τα ντροπαλά νάζια πίσω από μια κουρτίνα, να οι πολύτιμες στιγμές ευδαιμονίας, πως με κοιτάζουν μέσα από τα κρυφά ερωτικά τους πάθη, μέσα σε σκοτεινές κάμερες και ιδρωμένα σεντόνια. Ήρθε η μούσα μου να με εμπνεύσει και να δώσει μιλιά πάνω σε άψυχα πλήκτρα που χτυπούν τον μονότονό τους ήχο. Μα εγώ… εγώ δεν ακούω, η ψυχή μου έχει εστιάσει την ακοή της πάνω στη γλυκιά μελωδία που συνεχίζει να παίζει. 

Μια κοπέλα περπατά ξυπόλυτη πάνω σε μια φθινοπωρινή αμμουδιά κάτω από ένα γκρίζο ουρανό που έχει θάψει την λάμψη του ήλιου μέσα στην μπαμπακερή αγκαλιά του. Τι όμορφη που είναι έτσι πως βήμα προς βήμα νιώθει την άμμο να χαϊδεύει τις πατούσες της και το μακρύ της φόρεμα κυματίζει πάνω στο κορμί της. Σηκώνει το πρόσωπό της κι εισπνέει με όλη της τη δύναμη τον ευωδιαστό αέρα του νότου. Τα μαλλιά της σγουρά τώρα από την αρμύρα κατεβάζουν μπούκλες μέσα στα καστανά της μάτια. Το βλέμμα της γαληνεμένο ατενίζει το τίποτα μέσα στην βουβή ταινία με τα γκρίζα χρώματα που την περιβάλλουν. Μια απόλυτη ευτυχία πλημμυρίζει την καρδιά της κι εγώ την βλέπω σα θεατής από τον εξώστη του μυαλού μου.

Ακόμα κι η μελαγχολία κρύβει καμιά φορά την ευτυχία και κάνει την ψυχή μας να φτερουγίζει σ’ ονειρεμένα κι άγνωστα μονοπάτια. Τα βάλσαμα πασκίζουν να επουλώσουν τις πληγές που καίνε ακόμα το σώμα. Οι θλιβερές αναμνήσεις λιώνουν σαν το μαύρο πέπλο της νύχτας μπρος σ’ ένα νέο ξεκίνημα μιας άλλης μέρας. Μένουν για πάντα χαραγμένες μόνο οι όμορφες θύμησες που σε κάνουν να χαμογελάς. Και μ’ αυτό το αμυδρό χαμόγελο στα χείλη συνεχίζω να κοιτάζω την ψυχή μου πάνω στην ερημική παραλία καθώς ανέμελα περπατά βήμα με βήμα, σπιθαμή προς σπιθαμή στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής μου. Αναπνέω και πάλι ελεύθερα κι οι ζωή με καλωσορίζει και πάλι με όλες τις απρόβλεπτες στιγμές ευτυχίας και λύπης. Ας έρθουν ότι κι αν είναι, αυτό θα πει ζωή, περπάτα ψυχή μου, περπάτα χωρίς να φοβάσαι. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ σώστε τη γλώσσα μου

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis
Αγαπητοί αναγνώστες του yannidakis σας καλωσορίζω και πάλι σ’ αυτήν την ενότητα μετά από έλλειψη σχεδόν δύο χρόνων. Η αλήθεια είναι πως μου έλειψε αυτή η επικοινωνία των σκέψεών μου και κατάλαβα καλά πως το γράψιμο είναι κι αυτό μια διέξοδος, μια θεραπεία του νου και της ψυχής.  Ένας παραπάνω λόγος για ‘μένα σαν Έλληνας του εξωτερικού, είναι η εξάσκηση της γλώσσας μας, αυτής της ταλαιπωρημένης, αδικημένης και ρεζιλεμένης Ελληνικής που τόσο πολύ αγαπάω.

Έχουν γραφτεί κατά καιρούς πολλά άρθρα στο διαδίκτυο περί της διαφθοράς  της Ελληνικής γλώσσας, μα παρά την προσπάθεια πολλών διανοουμένων και άλλων να διασώσουν και να παραφυλάξουν αυτό τον πολύτιμο θησαυρό  που μας παρέδωσαν οι φωτοδότες του πολιτισμού, αρχαίοι πρόγονοι μας, οι σημερινοί Έλληνες συνεχίζουν να την λεηλατούν και να την καταστρέφουν. Είναι γνωστό πως οι Λατινικοί χαρακτήρες έχουν μπει στη ζωή μας με το διαδίκτυο, τους υπολογιστές και όλους τους μοντέρνους φορείς επικοινωνίας. Είναι εύκολο, ειδικά για τις νέες γενεές, να αφομοιωθούν και να υιοθετήσουν αυτόν το νέο τρόπο συναναστροφής ειδικά μεταξύ των συνομηλίκων τους.  Το πρόβλημα όμως είναι πως στην πορεία της ανάμειξης Ελληνικών με Αγγλικών χάνεται η καθαρή ελληνική έκφραση και κατ’ επέκταση μολύνεται και η καθημερινή ομιλία.

Το καλοκαίρι που βρέθηκα στην Ελλάδα διάβαζα ένα άρθρο σε μια ελληνική υποτίθεται εφημερίδα. Έμεινα έκπληκτος καθώς βρήκα περισσότερες από εκατό ξενικές λέξεις, είτε γραμμένες στα αγγλικά, είτε γραμμένες στα ελληνικά. Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών τον λέξεων (για να μην πω όλων) είχαν αντίστοιχες ελληνικές. Άραγε ο συντάκτης του άρθρου προσπαθούσε να διατυπώσει τη γλώσσα που έχει την μεγαλύτερη απήχηση στους νεοέλληνες ή απλά ήταν συνένοχος στη διάβρωση της γλώσσας του;

Ίσως είμαι ρομαντικός, ίσως είμαι παλιομοδίτικος, ανατριχιάζω όμως στη σκέψη πως καθημερινά δολοφονούμε τη γλώσσα το Ελύτη, του Καζαντζάκη, του Παπαδιαμάντη και του Σολομού. Η μιζέρια και η κατάντια της γλώσσας μας οφείλεται εν μέρει στον τεμπέλικο τρόπο με τον οποίο διαλέγουμε να συνομιλούμε και πιθανόν κατ’ επέκταση στην στείρα διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Η μαγεία της ελληνικής είναι μπροστά μας, ρέει σαν το γάργαρο νερό μέσα στα γραπτά των μεγάλων συγγραφέων και  ποιητών μας. Ας μην ξεχνάμε πως είναι το μοναδικό στοιχείο που μας ξεχωρίζει και μας δίνει ταυτότητα στον κόσμο που ζούμε. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »