Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ "ανάμεσα" σε δύο φάσεις

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 
Πόσες φορές έχετε νιώσει ότι διανύετε μία "θολή" περίοδο της ζωή σας; Μία περίοδο που μοιάζει με ομιχλώδες τοπίο, δεν μπορείτε να διακρίνετε ούτε τι συμβαίνει γύρω σας ούτε την ίδια την πορεία σας. Μία κατάσταση που δεν μπορείτε να την προσδιορίσετε, ούτε έχετε και διάθεση να ασχοληθείτε ιδιαίτερα μαζί της γιατί δεν βρίσκεται κάποιο νόημα, κάποια ανάγκη, μία περιέργεια να μπείτε στον κόπο…

Πολλές φορές νιώθω ότι βρίσκομαι σε μία "νεκρή ζωνή". Όχι δεν είναι σκοτεινά, είναι κάτι ακόμα πιο δύσκολο να το διαχειριστείς… Είναι άτονα. Το σκοτεινό θα έδειχνε ίσως μία διαβάθμιση, μία ένταση, έστω μία ταυτότητα. Το άτονο, το μόνο που καταφέρνει να δείξει, είναι κενό. Μία κατάσταση που δεν ορίζεται, δεν φέρει χαρακτηρισμούς ή ιδιότητες. Ψάχνει να βρει όνομα αλλά μάταια.. Το παρατηρώ ότι συμβαίνει συχνά στη ζωή μου. Είναι το λεγόμενο και ως "ενδιάμεσο". Κοντινή λέξη του ενδιάμεσου: το "ανάμεσα". Ανάμεσα σε δύο διαφορετικές φάσεις, ανάμεσα σε διαφορετικές περιόδους-καταστάσεις, ανάμεσα σε επιλογές, σε αποφάσεις, σε αλλαγές. Πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε άραγε αυτό το περιβόητο "ανάμεσα";
Για εμένα, είναι ένα χρονικό διάστημα, που έπεται μετά και ακολουθεί πριν από έντονες και ενδιαφέρουσες περιόδους. Άλλες φορές ευχάριστες, άλλες δυσάρεστες, πάντως σίγουρα όχι χλιαρές. Είναι τότε που η αδράνεια επικρατεί με τη μορφή, όχι της έλλειψης δράσης-αφού οι ρυθμοί και οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας συνεχίζουν να τρέχουν και να μας κυνηγούν-αλλά της ύποπτης ηρεμίας. Μιας ηρεμίας που σε βάζει σε σκέψεις, σε προβληματισμούς και ανησυχίες. Δε νιώθεις ότι ενεργείς, αλλά ότι βρίσκεσαι στον "αυτόματο πιλότο" και όλα γύρω σου κυλούν αργά, νωχελικά, δίχως σκοπό, έως και αδιάφορα. Η φαινομενική (ίσως) ηρεμία μοιάζει σαν αποχαιρετισμός του προηγούμενου και κάποιου είδους προετοιμασίας για την υποδοχή του επόμενου. Οι δύο αυτές καταστάσεις, ωστόσο, συμβαίνουν ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να αντιδρούν κατά κάποιο τρόπο μεταξύ τους και να εξουδετερώνει η μία την άλλη.  Έτσι, καταλήγουν στο σημείο μηδέν, στο απόλυτο τίποτα, στο κενό. Ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, δίχως όμως να είναι παρόν..!

Αν η περίοδος αυτή ήταν χώρος θα μπορούσε να ήταν ένα χωλ. Ίσως και ο κοινόχρηστος χώρος μιας πολυκατοικίας. Αυτός ο βουβός, μοναχικός αλλά τόσο απαραίτητος διάδρομος που σε οδηγεί από το «έξω» στο «μέσα» και το αντίστροφο. Για να περάσεις από τον έναν χώρο στον άλλον, από τη δημόσια είσοδο της πολυκατοικίας στο ιδιωτικό σου διαμέρισμα (από τη μία φάση της ζωής σου στην επόμενη), πρέπει υποχρεωτικά και οπωσδήποτε να διασχίσεις τον άδειο, ψυχρό, άχαρο, αλλά συνήθως, σύντομο διάδρομο.

Υπάρχει μία Ιαπωνική φιλοσοφία που αγγίζει τη θεωρία του "ενδιάμεσου" με όρους που επεκτείνονται από τον χώρο, την τέχνη, μέχρι την καθημερινή ζωή.. Είναι το λεγόμενο "Ma" που μπορεί να μεταφραστεί ως "κενό", ως "χώρος", ως "παύση" ή "το διάστημα μεταξύ δύο δομικών στοιχείων". Είναι ο λεγόμενος "αρνητικός χώρος". Οι καλλιτέχνες κατανοούν εύκολα αυτόν τον όρο, αφού ο αρνητικός χώρος είναι αυτός που περιβάλλει ένα αντικείμενο σε έναν πίνακα και καθορίζει τη διάθεση και τον τόνο του τελικού έργου. Είναι  εκεί που "το λιγότερο γίνεται περισσότερο"(“Less is More”, όπως λένε στον μινιμαλισμό). Είναι εκεί που το κενό σε βοηθάει να αντιληφθείς τι είναι αυτό που ξεχωρίζει. Το Ma είναι σαν ένα κενό γεμάτο δυνατότητες, σαν μία υπόσχεση που πρέπει να εκπληρωθεί. Στην καθημερινή ζωή, είναι το διάλειμμα για μία κούπα τσάι σε ένα ήσυχο μέρος, μακριά από την ρουτίνα μας, ώστε να απολαύσει κανείς την ηρεμία του Ma, πριν γυρίσει πίσω στην πολυάσχολη ζωή.
Το ενδιάμεσο υπάρχει, είναι χρήσιμο και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την σημασία του. Μη το φοβάσαι. Δε θα μείνεις για πολύ εκεί. Αν μείνεις για πολύ, τότε κάτι κάνεις λάθος. Αν όμως, έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στη ζωή, θα συνειδητοποιήσεις ότι είναι χάρης του ενδιάμεσου ό,τι κατακτάς ή ό,τι έρχεται απροσδόκητα…

Αξίζει;

Αξίζει… Ναι, όσο το βιώνεις, νιώθεις αδρανής, ότι δεν προχωράς, ότι απλά υπάρχεις και είσαι στάσιμος. Καμιά φορά, αισθάνεσαι ένα αδιέξοδο να σε κυριεύει, άλλες φορές μία ανεξήγητη μελαγχολία και άλλες, μια απάθεια. Όμως, είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για να λέμε ότι ζούμε και όχι ότι απλά επιβιώνουμε. Είναι μία κατάσταση στην οποία σίγουρα θα μπεις και στη συνέχεια, όχι μόνο θα βγεις πιο δυνατός αλλά και έτοιμος να αποδεχτείς τις αλλαγές στη ζωή σου, να καλωσορίσεις το νέο και να βρεις τη συνέχεια στο μονοπάτι σου. Είναι ο χρόνος που οφείλεις να δώσεις απλόχερα στον εαυτό σου ώστε να ανασυγκροτηθεί, να επανακτήσει δυνάμεις και αντοχές, να ξαναβρεί τις ισορροπίες που τόσο εύκολα χάνουμε και να επαναπροσδιορίσει τους στόχους που τόσο συχνά ξεχνάμε. Μη φοβάσαι αυτό το φαινομενικά κενό διάστημα στη ζωή σου. Αναγνώρισέ το όταν σου συμβεί και αποδέξου το. Άφησέ το να κάνει αθόρυβα τη δουλειά του, αλλά ποτέ μην επαναπαύεσαι σε αυτό. Να θυμάσαι: είναι απαραίτητο αλλά και παροδικό.
Αν γενικεύσουμε και απλοποιήσουμε τον προβληματισμό, θα παρομοιάζαμε το καλοκαίρι με ένα καλό παράδειγμα ενδιάμεσης περιόδου στη ζωή μας. Σηματοδοτεί το τέλος μίας σεζόν, το βήμα πριν την καινούρια που ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το Σεπτέμβρη. Καιρός για φόρτωση δυνάμεων, αναθεώρηση στόχων, άδειασμα μυαλού από άσκοπες και ανήσυχες σκέψεις και… αναμονή!

Η επανεκκίνηση απαιτεί μία παύση. 
Οι σωστές αλλαγές στη ζωή σου, οι επόμενες προτάσεις στην ιστορία σου, ακολουθούν μετά από μία τελεία. 
Μην το φοβάσαι, μην το αγνοείς, μην το χαραμίζεις. Απλά ζήσε το και φρόντισε να είσαι "παρών" όταν συμβεί! +Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΙΟΥ ~ ύπνος, ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis και χρόνια πολλά στις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες! 

Ξυπνήστε! Ώρα για ύπνο..! Ύπνο σε πολλές μορφές… φιλοσοφικό, εικαστικό, κινηματογραφικό…Όλα αυτά θα συμβούν στο Hypnos project που έχει ήδη ξεκινήσει από τις 18 Μαρτίου και συνεχίζει να μας λύνει όλες τις απορίες περί ύπνου, αλλά και να μας δημιουργεί νέες, βάζοντάς μας σε ένα λαβύρινθο εσωτερικής ενδοσκόπησης, ελπίζοντας να βρούμε τη διέξοδο ή έστω το νήμα που οδηγεί σε αυτήν. Το Hypnos project θα βρίσκεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι τις 19 Ιουνίου.

Και ο προβληματισμός είναι ο εξής: γιατί δημιουργείται η ανάγκη να ερευνήσουμε ένα θέμα σαν τον ύπνο;
Στην καθημερινότητά μας, χρησιμοποιούμε συχνά φράσεις που σχετίζονται με τον ύπνο, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Αν δεν έχουμε κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ, το αναφέρουμε σχεδόν συνέχεια κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ παράλληλα, είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθούμε και να είμαστε αποδοτικοί. Αντιθέτως, όταν έχει προηγηθεί ένα καλός ύπνος, γεμίζουμε ενέργεια και όλες οι υποχρεώσεις μοιάζουν ευκολότερες στο  να διευθετηθούν. Από την άλλη, πόσο συχνά δεν λέμε σε κάποιον που «βρίσκεται… αλλού»: «Κοιμάσαι όρθιος!» ή «Ξύπνα, επιτέλους!» ή, το πιο γλυκό... «Τι ονειρεύεσαι;».
Όμως τι σημαίνει κοιμάμαι καλά ή δεν κοιμάμαι καλά; Και η σύνδεση των φράσεων «είσαι αλλού» «πάλι κοιμάσαι» κ.ο.κ, παραπέμπουν στο ότι ο ύπνος είναι μία κατάσταση που μας μεταφέρει σε έναν άλλον κόσμο; Και αν ναι, τότε συνδέεται και με το μεταφυσικό κομμάτι της ύπαρξής μας; Ας κάνουμε, λοιπόν, μία απόπειρα να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον «Μορφέα», στην αγκαλιά του οποίου αφιερώνουμε τουλάχιστον το ένα τρίτο από τη ζωή μας και σπάνια μας απασχολεί.
Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι ο άνθρωπος σπαταλάει χρόνο από τη ζωή του προσπαθώντας να κατανοήσει τον εαυτό του. Ποιος είναι; Τι θέλει από τη ζωή; Ποια είναι τα όνειρά του; Ασχολείται δηλαδή με τη συνειδητή κατάστασή του. Όμως, όλες οι προσπάθειες αυτές μένουν τελικά άκαρπες, όταν η αυτογνωσία παραμένει μόνο στο συνειδητό κομμάτι, χωρίς να επεκτείνεται στο ασυνείδητο. Γιατί, πόσο καλά υποτίθεται ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας όταν από την ένταση της καθημερινής ζωής περνάμε στην αδράνεια του ύπνου; Και, μιλάμε όντως για αδράνεια ή, μήπως, για την ενεργοποίηση ενός «άλλου» μας εαυτού;
Ο εγκυκλοπαιδικός ορισμός αναφέρεται στον ύπνο ως «μια φυσιολογική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μείωση της αντίληψης και περιορισμένη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον» και θα τολμήσω να διαφοροποιηθώ, εν μέρει, και να προσθέσω ότι: Ναι, όταν κοιμόμαστε το ένα κομμάτι του εαυτού μας μπαίνει σε «καταστολή», όμως, το άλλο κομμάτι μας, το απόκρυφο, αυτός ο άγνωστος σε εμάς εαυτός μας, «ξυπνάει» και μας καλεί σε ένα ταξίδι περιπλάνησης και ανακάλυψης των ενδόμυχων και μη συνειδητών σκέψεών μας. Πρόκειται για ένα κρυφό κομμάτι μας, σκοτεινό, μυστηριώδες και μυστήριο. Ένα κομμάτι πολύ δικό μας, πολύ προσωπικό, που το κρατάμε μακριά από τα μεγάλα φώτα της ζωής μας. Είναι μόνο για εμάς, από εμάς, χωρίς πάντα να το αντιλαμβανόμαστε. Είναι ένα άλλο πρόσωπό μας που είτε δε θέλουμε να πολυασχοληθούμε μαζί του, είτε δεν το γνωρίζουμε καλά… Το απροσδόκητο εισβάλλει, τόσο βίαια κάποιες φορές, τόσο γλυκά και «ονειρεμένα» κάποιες άλλες, που μας προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα έως και συμπτώματα στα οποία οφείλουμε να δώσουμε βάση. Όχι μόνο για να γνωρίζουμε αυτόν τον περιβόητο «άλλο», αλλά επίσης, γιατί το ασυνείδητο, καταφέρνει να επηρεάσει, ακόμα και να καθορίσει ή έστω διαμορφώσει, το συνειδητό. Οι εφιάλτες που μας στοιχειώνουν στον ύπνο μας, μας στοιχειώνουν και στην καθημερινότητά μας. Προσπαθούμε να τους σκεπάζουμε, να μην τους επιτρέπουμε να μας «παρενοχλούν» και να αλλάζουν το τόσο προκαθορισμένο πρόγραμμα της ζωής μας.

Και ναι, υπάρχει αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Το συνειδητό μπορείς να το πλάσεις όπως θέλεις εσύ. Το ασυνείδητο είναι κάθε φορά μία έκπληξη… είτε δυσάρεστη είτε ευχάριστη, θα καθορίσει όμως την ροή της ρουτίνας μας. Για εμένα προσωπικά, είναι όντως κάτι μη αναμενόμενο. Κάθε φορά που θα σηκωθώ από το κρεβάτι την επόμενη μέρα δεν ξέρω, ποιος εαυτός μου θα ξυπνήσει. Ο γεμάτος ενέργεια, ο ζωηρός, ο χαρούμενος ή ο εξαντλημένος, ο υποτονικός, ο καταθλιπτικός; Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα του ύπνου μου. Κοιμήθηκα βαθειά ή ελαφριά; Πόσες φορές ξύπνησα μέσα στη νύχτα και για ποιους λόγους; Είδα όνειρα και τι είδους όνειρα; Από αυτά που με ταξιδεύουν σε μαγικά μέρη του μυαλού ή στους εφιάλτες που με καταδιώκουν;
Η σχέση του συνειδητού με το ασυνείδητο, η σχέση του ύπνου με τον… ξύπνιο, είναι ένας φαύλος κύκλος. Είναι δύο μέρη που συνθέτουν το ίδιο προσώπο. Το ένα διαμορφώνει το άλλο σε ένα βαθμό, ή το αλληλοσυμπληρώνει, αφού κρυφές σκέψεις αναδύονται στο παράλληλο σύμπαν του τόσο ευάλωτου σώματός μας…

Πάντα πίστευα ότι ο τρόπος που κοιμάται κανείς, οι συνήθειές του κατά τη διάρκεια του ύπνου, δείχνουν πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς του. Το πιο σημαντικό όμως, είναι να κατανοήσουμε ποια στοιχεία προδίδει για εμάς τους ίδιους, ώστε με αυτόν τον τρόπο να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία μας. Άλλωστε, ο ύπνος και ό,τι σχετίζεται με αυτόν έχει όχι μόνο προσωπικό ενδιαφέρον, αλλά και πολυεπίπεδο, αφού, όπως αποδεικνύεται, μπορεί να εκφραστεί φιλοσοφικά, λογοτεχνικά, εικαστικά. Δεν γνωρίζω αν το Hypnos Project είναι αρκετό ώστε να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα που τέθηκαν, είμαι σίγουρη, όμως, πως έχει λόγο ύπαρξης. 
Ναι, ο ύπνος είναι όμορφο πράγμα, αλλά παράλληλα, είναι και ένα πεδίο εξερεύνησης!Ένα βήμα προς το ασυνείδητο, θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο συνειδητό. Και φυσικά, η προσπάθεια για αυτογνωσία συνεχίζεται…+Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ το "δωμάτιο" του σαίξπηρ

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Αυτή τη φορά, το θέμα της ενότητας δεν αφορά ακριβώς έναν προβληματισμό αλλά ένα συναρπαστικό γεγονός, αφού σε λίγες μέρες από σήμερα, συγκεκριμένα στις 23 Απριλίου, έχουμε μία ιστορική επέτειο. Γιορτάζονται 400 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα William Shakespeare, με εκδηλώσεις που σκοπό έχουν να τιμήσουν τον μεγαλοφυή αυτό συγγραφέα αλλά και να μας υπενθυμίσουν την πολιτιστική κληρονομιά που έχει αφήσει, η αξία της οποίας παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα των αιώνων. Μία μοναδική, λοιπόν, ευκαιρία μας δίνεται ώστε να ζήσουμε μία ανεπανάληπτη, πνευματική εμπειρία και να πάρουμε μία γεύση από το θεατρικό έργο του Σαίξπηρ!

Ο Άμλετ, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο Ριχάρδος ο Γ’, ο Ιάγος, η Λαίδη Μάκβεθ, ο βασιλιάς Ληρ, ο Σάιλοκ, η Οφηλία, η Κορδέλια και πολλοί ακόμα διάσημοι ήρωές του θα μετακομίσουν την ίδια μέρα της επετείου, το Σάββατο 23 Απριλίου, σε ένα κοντέινερ-δωμάτιο που θα στηθεί στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα, ειδικά για αυτόν τον σκοπό. Η παραμονή στο δωμάτιο θα διαρκεί 20 λεπτά, ενώ η είσοδος είναι ελεύθερη. Από τις 11.00 το πρωί έως τις 23.00 το βράδυ, όσοι τυχεροί προσέλθουν θα παρακολουθήσουν ένα ποιητικό θέαμα αποτελούμενο από αποσπάσματα διάσημων έργων του κορυφαίου συγγραφέα, το οποίο έχουν αναλάβει να ζωντανέψουν ηθοποιοί, σκηνοθέτες και μεταφραστές που συμμετέχουν στη δράση.

Όσον αφορά τους συντελεστές, η σύλληψη και η επιλογή των κειμένων είναι της Λουίζας Αρκουμανές. Τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει αναλάβει η Έφη Θεοδώρου, την επιμέλεια του σκηνικού χώρου και των κουστουμιών η Ελένη Μανωλοπούλου, τους φωτισμούς ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και τη μουσική επιμέλεια ο Θοδωρής Αμπαζής και ο Χαράλαμπος Γωγιός, με τη συμμετοχή των σπουδαστών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. (Πηγή: www.cnn.gr)
Η Αθήνα δεν είναι η μοναδική πόλη που γιορτάζει την επέτειο των 400 χρόνων από το θάνατο του Σαίξπηρ, αφού παρόμοιου τύπου εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν την ίδια μέρα σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο. Συγκεκριμένα, στο Λονδίνο, το Shakespeares Globe οργανώνει το «Complete Walk”, μία βόλτα στις όχθες του Τάμεση όπου, στις 23 και 24 Απριλίου, θα προβάλλονται σε τεράστιες οθόνες δεκάλεπτα φιλμ με σκηνές από έργα του Σαίξπηρ, με τη συμμετοχή διάσημων ηθοποιών. Στη Νέα Υόρκη, μεγάλη έκθεση με φωτογραφίες, κοστούμια και προγράμματα από παλιές παραστάσεις έργων ου Σαίξπηρ παρουσιάζονται στην New York Public Library for the Performing Arts. Στο Σικάγο, δεκάδες εστιατόρια συμμετέχουν στο «Culinary Complete Works», όπου επαγγελματίες σεφ χρησιμοποιούν τα έργα του Βάρδου ως έμπνευση για τη δημιουργία ενός ή περισσότερων πιάτων. (Πηγή: www.iefimerida.gr)
Με αφορμή αυτό το γεγονός, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ποιο στοιχείο θεωρώ, εγώ προσωπικά, «μαγικό» στο έργο του Σαίξπηρ, ένα από τα πολλά μαγικά στοιχεία που συναντάει κανείς σε εκείνον, και πηγάζει από τον τρόπο προσέγγισης του έργου του.
Το πιο ενδιαφέρον στον Σαίξπηρ για εμένα λοιπόν, είναι ότι τα έργα του μπορούν να αναλυθούν και να ερμηνευθούν με άπειρους τρόπους. Άλλωστε, κάθε ιδιοφυές έργο αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μονοσήμαντη ανάλυση, αλλά είναι ανοιχτό σε πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις. Υπάρχει, όμως, μία που αν καταφέρει να διαβάσει κανείς το έργο του υπό αυτήν την οπτική, είμαι σίγουρη πως όχι μόνο θα μπορέσει να κατανοήσει καλύτερα την  ανθρώπινη φύση, αλλά και να έρθει ένα βήμα πιο κοντά στο να γνωρίσει τον εαυτό του. Αυτή η προσέγγιση λοιπόν, αφορά τον  ανθρωποκεντρισμό, που διακρίνουμε εμφανέστατα άλλωστε σε όλα τα έργα του, σε σχέση πάντα με το «τρίγωνο» άνθρωπος-κοινωνία-φύση. Επηρεασμένος, αν μη τι άλλο, ο ίδιος από την Ελισσαβετιανή Αναγέννηση κατά την οποία έζησε, ο στόχος ήταν ακριβώς αυτός: η ισορροπία ανάμεσα στα τρία αυτά στοιχεία. 

Ο ιδιόρρυθμος ανθρωποκεντρισμός του Σαίξπηρ διαβάζεται ξεκάθαρα. Οι ήρωές του δεν υποκύπτουν σε συνθήκες ή γεγονότα , αλλά ούτε σε κάποια ανώτερη σε αυτούς δύναμη που προδιαθέτει τη μοίρα τους. Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πάντα παρούσες, όμως μπορούν να αλλάξουν από τον άνθρωπο. Η θεϊκή παρέμβαση υπάρχει, χωρίς να καθορίζει την εξέλιξη της δράσης. Η τύχη μπορεί να καλυτερεύσει ή να χειροτερεύσει τις καταστάσεις, ωστόσο τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ένας, ο άνθρωπος. Για παράδειγμα, ο Άμλετ επιλέγει ο ίδιος να πάρει εκδίκηση από τον πατριό του, όμως, αντί να ξετυλιχθεί ένα βαρύ δράμα, αποκαλύπτονται αρχέτυπα ανθρώπινων συμπεριφορών. Η αυτενέργεια του Άμλετ, η αυτοθυσία της Οφηλίας και, τελικά, ο απόλυτος ξεριζωμός της κατεστημένης τάξης. Το υπερφυσικό στοιχείο είναι παρών μέσω του φαντάσματος του νεκρού βασιλιά, ωστόσο, δεν παίζει ρυθμιστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον Μάκβεθ. Η μοίρα των ηρώων δε δημιουργείται από τις μάγισσες (υπερφυσικό στοιχείο) που αρχικά την προλέγουν, αλλά από τους ίδιους τους ήρωες, δηλαδή από τον ανθρώπινο παράγοντα. Ακόμη και οι κακοί ήρωες, όπως η Λαίδη Μάκβεθ ή ο Ριχάρδος ο Γ’, αναλύονται μέσα από την ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Ο άσχημος και τρίτος στη διαδοχή του θρόνου Ριχάρδος, ερωτεύεται παράφορα μία πανέμορφη γυναίκα. Δηλαδή, με τα «ανθρωποκεντρικά» μάτια του Σαίξπηρ, ο άνθρωπος είναι πάντα πιο δυνατός από την κοινωνία (Ριχάρδος, τρίτος στη διαδοχή του θρόνου, που γίνεται πρώτος) αλλά και από τη φύση (άσχημος, όμως ερωτικά ελκυστικός).

Προτείνω λοιπόν, όσοι μπορέσουν να βρίσκονται στο περίφημο αυτό "δωμάτιο", να μην χάσουν την ευκαιρία, γιατί αυτός ο μεγάλος συγγραφέας μας διδάσκει πολλά. Αν καταφέρουμε να έρθουμε λίγο πιο κοντά σε εκείνον, θα καταφέρουμε να δούμε τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας με άλλα μάτια...

Διότι, ο Σαίξπηρ πίστευε βαθιά στη δύναμη του ανθρώπου και αυτό δε θα μπορούσε να μην εμφανιστεί στο έργο του, είτε ηθελημένα είτε αθέλητα-αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Αυτό όμως για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι, είναι πως και ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος, που με την ιδιοφυΐα του, την πίστη του και, κυρίως, τη θέλησή του κατάφερε να αψηφήσει «εμπόδια» και όρια, εσωτερικής ή εξωτερικής φύσης, και να δημιουργήσει, να γράψει τη δική του ιστορία. Μια ιστορία, που θα πρέπει να αποτελεί, εκτός από πνευματική παρακαταθήκη ανυπολόγιστης αξίας, και παράδειγμα για όλους εμάς που συνεχώς παλεύουμε με τους «δαίμονές» μας και ελπίζουμε ότι μια μέρα θα τους νικήσουμε. Γιατί όπως ο ίδιος έλεγε: 
«Αυτός που έχει θέληση, δημιουργεί, και δημιουργεί πάρα πολλά. Αυτό είναι απόδειξη πως δεν υπάρχει τίποτα ακατόρθωτο»+Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ οι εντυπώσεις μίας εθελοντικής εμπειρίας

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους αισιόδοξους του +yannidakis! 

Είναι ωραίο το αίσθημα της συμμετοχής, της συνεισφοράς, πόσο μάλλον, υπό τη μορφή του εθελοντισμού. Ο εθελοντισμός συνδέεται άμεσα με την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά. Μπορεί να εκφραστεί με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με τη φυσιογνωμία και τη μορφή της δράσης. Ωστόσο, ο στόχος παραμένει πάντα ο ίδιος: να βοηθήσεις χωρίς να σκέφτεσαι τι θα πάρεις σαν αντάλλαγμα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για το καλύτερο αποτέλεσμα. Το μοντέλο, λοιπόν, του εθελοντισμού μπορεί να είναι ο ακτιβισμός, η άμισθη εργασία, η ανιδιοτελής προσφορά, ακόμα και, η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου ή όλα τα παραπάνω μαζί.
Προσωπικά είχα πρόσφατα την χαρά να συμμετέχω εθελοντικά σε μία δράση και το μοντέλου της εθελοντικής εργασίας που κλήθηκα να υπηρετήσω είχε την έννοια της ανιδιοτελούς προσφοράς. Επρόκειτο για  Διημερίδα επαγγελματικού προσανατολισμού και προσπάθησα, αν μη τι άλλο, να ενημερώσω και να διαφωτίσω νέα παιδιά που καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους σχετικά με τον τομέα μου, την αρχιτεκτονική και με αυτόν, τον τόσο απλό τρόπο να λύσω απορίες τους ή έστω να τους δώσω μία ιδέα για μία πιθανή επαγγελματική επιλογή. Μέσα από αυτήν την εμπειρία μου λοιπόν, ήρθα αντιμέτωπη με δύο ζητήματα, ένα άμεσο και ένα έμμεσο.

Το άμεσο ζήτημα αφορά το γεγονός της εθελοντικής δράσης. Ναι αξίζει να συνεισφέρουμε σε μία κοινωνική δράση. Οφείλουμε να μοιραζόμαστε τις όποιες γνώσεις μας και να βοηθάμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Και αν το αίσθημα της ικανοποίησης, της ανάλαφρης, ευχάριστης διάθεσης που με κατέκλυζε κάθε φορά που έφερνα εις πέρας το έργο μου και έδινα πλήρεις απαντήσεις αναιρεί την ανιδιοτέλεια της πράξης μου τότε ας είναι. Άλλωστε, όταν μιλάμε για τέτοιου είδους θέματα, η ανιδιοτέλεια δεν έγκειται στην χαρά που θα πάρεις από την χαρά του άλλου. Κάθε άλλο, αποδεικνύει την αρχική πρόθεσή σου. 

Περνώντας στο δεύτερο και έμμεσο ζήτημα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αντίδραση των παιδιών-γονέων. Γυρνώντας πίσω στον χρόνο και συγκρίνοντάς τη με τους δικούς μου προβληματισμούς και ανησυχίες την ίδια περίοδο, διέκρινα μεγάλες διαφορές. Για εμένα, η επιλογή του επαγγέλματος αφορούσε πρωτίστως κάτι που να μου αρέσει, να με εξιτάρει και να έχω την ικανότητα να το ασκήσω. Το ζήτημα της επαγγελματικής αποκατάστασης ήταν περισσότερο ένα θέμα που έθιγαν οι γονείς μου, ως ωριμότεροι και ήδη "ζυμωμένοι" από τις απαιτήσεις και δυσκολίες της ζωής. Ξαφνιάστηκα όταν έφηβοι δεκαπέντε ετών με ρωτούσαν για τις επαγγελματικές ευκαιρίες, την άμεση ή μη άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, καθώς και τους πιθανούς εναλλακτικούς δρόμους που μπορεί να ανοίξει ο τομέας της αρχιτεκτονικής, σε περίπτωση ανεύρεσης εργασίας. Υπήρχε ανησυχία, υπήρχε άγχος, υπήρχε προβληματισμός για το μέλλον. Και μάλιστα πρόωρος. Καλώς ή κακώς, η κρίση φαίνεται να επηρεάζει την ψυχολογία των νέων, αφού από την προσωπική μου εμπειρία τουλάχιστον, τα προβλήματα που φέρνει δεν είναι μόνο θέμα των "μεγάλων". Η έννοια των ευθυνών και των απαιτήσεων που προστάζει η εποχή μας περνάει και στους "μικρότερους". Ως αποτέλεσμα, καλούνται να σκέφτονται και να λαμβάνουν αποφάσεις μέσω φίλτρων, όχι αυθόρμητα. Καλούνται να ωριμάσουν νωρίτερα ώστε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα χωρίς παράπλευρες απώλειες…
Κλείνοντας το σημερινό θέμα, οι εντυπώσεις μου από την εθελοντική εμπειρία την οποία κλήθηκα να φέρω εις πέρας, είναι διχασμένες. Από τη μία, προβληματίστηκα από το βαθμό επιρροής των εφήβων από την μεσαιωνική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Δεν επηρεάζονται μόνο όσοι καλούνται να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις στην πράξη αλλά και όλοι όσοι βρίσκονται στο ευρύτερο περιβάλλον και, μάλιστα, στην ίδια κλίμακα, απλά με μία διαφοροποιημένη μορφή. Από την άλλη, η ικανοποίηση του να βοηθάς και να συνεισφέρεις σε έναν σκοπό δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Εκτός από το γεγονός, λοιπόν, ότι συνειδητοποίησα την πολυδιάστατη κοινωνική επίδραση της κρίσης, ένιωσα μία πληρότητα. Επειδή αυτό ακριβώς σου προσφέρει η εθελοντική εμπειρία. Συμβάλεις σε κάτι συλλογικό, ο καθένας προσθέτει ένα κομμάτι του εαυτού του ώστε να προκύψει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, το οποίο αφορά τη βοήθεια των συνανθρώπων μας και, κατ’ επέκταση, βάζει ένα ακόμα λιθαράκι ώστε να χτιστούν κοινωνικές σχέσεις και δομές σε πιο γερά θεμέλια… 

Γιατί ο εθελοντισμός δεν είναι μία μεμονωμένη δράση, είναι στάση ζωής. 

Δούναι και λαβείν λοιπόν, για μία πιο δυνατή κοινωνία, δούναι και λαβείν για ένα πιο αισιόδοξο μέλλον! +Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ the oscars: τι κρύβεται πίσω από την απόρριψη ενός βραβείου;

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους αισιόδοξους του +yannidakis! 

Τα βραβεία Oscar αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια ένα θεσμό για την τίμηση του κινηματογράφου που δεν μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί. Όνειρο και στόχος κάθε καλλιτέχνη, ή έστω των περισσότερων, είναι να παραλάβει το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο ως επιβράβευση και αναγνώριση της δουλειάς του. Ένα αγαλματίδιο που συχνά μετατρέπεται σε κριτήριο για να επιλέξει ο θεατής να δει μια ταινία ή όχι. Πόσες φορές δεν έχουμε απορρίψει μια ταινία έναντι μιας άλλης επειδή εκείνη είναι υποψήφια για τα φετινά Oscar ή παρέλαβε ένα ή περισσότερα βραβεία στο παρελθόν.
Στην σκέψη μιας τελετής Oscar, μας έρχονται στο νου λέξεις όπως γοητεία, glamour, φαντασμαγορικό show, χλιδή, και, φυσικά, σημαντικές προσωπικότητες του κινηματογράφου σε-εξίσου-σημαντικές στιγμές τους. Όμως, όπως κάθε ευτυχισμένη οικογένεια έχει τις, καλά κρυμμένες, δυσάρεστες στιγμές της, έτσι και η «οικογένεια» των Oscar είχε και στιγμές "άτυχες", που πρόσθεσαν μια σκοτεινή χροιά στο λαμπερό φως που την περιβάλλει
Ενόψει, λοιπόν, της τελετής η οποία λαμβάνει χώρα σε μία εβδομάδα και της μεγάλης συζήτησης που έγινε για την απουσία Αφροαμερικανών ηθοποιών από τις φετινές υποψηφιότητες, ας θυμηθούμε (με τη βοήθεια του MOVIESCheatSheet) σημαντικές προσωπικότητες που απέρριψαν ένα βραβείο το οποίο κέρδισαν ή άλλες που πεισματικά αρνούνται να παραβρεθούν στην τελετή απονομής, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, και μας υπενθυμίζουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή, ακόμα και το να παραλάβεις το χρυσό αγαλματίδιο…

Dudley Nichols
Ο Dudley Nichols ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αρνήθηκε ένα Oscar. Είχε κερδίσει το βραβείο καλύτερου σεναρίου για την ταινία "The Informer" το 1935, βασισμένη σε βιβλίο με θέμα τον Ιρλανδικό πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Ωστόσο, παρά την τιμή που είχε να βραβευθεί, κατέληξε να μποϊκοτάρει την τελετή Όσκαρ λόγω της συνεχής διαμάχης του με την Ακαδημία. Ο Nichols έφτασε να επιστρέψει το βραβείο όταν η Ακαδημία του το έστειλε, ενώ μαζί με το βραβείο τους έδωσε και ένα σημείωμα στο οποίο έγραφε: "Θα ήταν να γυρίσω την πλάτη μου σε σχεδόν χιλιάδες μέλη που τόλμησαν τα πάντα στον αγώνα για μία γνήσια οργάνωση συγγραφέων."

Catherine Hepburn
 Η πασίγνωστη πρωταγωνίστρια Catherine Hepburn είχε προταθεί για δώδεκα Oscar και είχε κερδίσει τέσσερα. Ωστόσο, χωρίς να είναι εντελώς αντίθετη με τα βραβεία ,δεν παρευρέθη σχεδόν σε καμία τελετή. Μία εξαίρεση αποτέλεσε η παρουσία της στην τελετή απονομής το 1974, να δηλώνει πως:     "Είμαι πολύ χαρούμενη που δεν άκουσα κανέναν να λέει πως ήταν θέμα χρόνου να γίνει.. Είμαι ζωντανή απόδειξη ανθρώπου που μπορεί να περιμένει σαράντα ένα χρόνια για να μην είναι εγωιστής".
      
      George Scott
      Το 1970, ο  George Scott αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο καλύτερου ηθοποιού για την ταινία "Patton", ενώ δήλωσε πως: "η τελετή αυτή είναι μία παρέλαση, μία δημόσια εμφάνιση με σκηνοθετημένη αγωνία για οικονομικούς λόγους". Αντί για τον ίδιο, το βραβείο του παρέλαβε ο παραγωγός της ταινίας, Franc McCarthy. Να σημειωθεί ότι την επόμενη χρονιά, η Ακαδημία τον πρότεινε ξανά για τον ρόλο του στην ταινία "The Hospital"
     
      Peter O’ Toole

     Ο Peter O’ Toole ήταν υποψήφιος οχτώ φορές για το Oscar Α’ ανδρικού ρόλου, ωστόσο ποτέ δεν κέρδισε ένα. Το 2003, η Ακαδημία αποφάσισε να τον τιμήσει με ένα τιμητικό βραβείο. Παρόλα αυτά, ο OToole δεν το παρέλαβε, μάλιστα έγραψε ένα γράμμα στην Ακαδημία, λέγοντας πως: "Είμαι ακόμα στο παιχνίδι και θα μπορούσα ακόμα να κερδίσω ένα βραβείο. Θα μπορούσε η Ακαδημία να αναβάλει την τιμή μέχρι να γίνω ογδόντα χρονών;". Η Ακαδημία απάντησε λέγοντας πως και άλλοι ηθοποιοί, όπως ο Paul Newman, είχαν παραλάβει τιμητικό βραβείο και στη συνέχεια κέρδισαν για κάποιον ρόλο τους. Έτσι, ο OToole τελικά παρευρέθη στην τελετή και παρέλαβε το τιμητικό βραβείο. 
     
      Marlon Brando
            Το 1973, ο Marlon Brando αρνήθηκε να παραλάβει το Oscar για την ερμηνεία του ως Vito Corleone στην ταινία "The Godfather". Στη θέση του βρέθηκε η Sacheen Littlefeather, η οποία είπε τα εξής: "Εκπροσωπώ τον Marlon Brando και μου ζήτησε να σας πω ότι… δεν μπορεί να παραλάβει αυτό το βραβείο. Και οι λόγοι είναι η συμπεριφορά της κινηματογραφικής βιομηχανίας απέναντι στους Αμερικάνους Ινδιάνους". Με αυτόν τον τρόπο, ο Marlon Brando εξέφρασε την άποψή του πως η βιομηχανία κινηματογράφου δεν σέβονταν τους Ινδιάνους, ενώ, παράλληλα, έκανε ευρέως γνωστό το θέμα. Αυτή η στιγμή παραμένει μία από τις πιο δυναμικές στιγμές στην ιστορία της τελετής των Oscar.
      
     Woody Allen
      Ο Woody Allen δεν έχει παρευρεθεί σε καμία από τις φορές που ήταν προτεινόμενος για βραβείο. Σύμφωνα με τον ίδιο: "Δεν έχω κανένα σεβασμό σε μια τέτοιου είδους τελετή. Απλά θεωρώ πως δεν ξέρουν τι κάνουν. Όταν βλέπεις ποιος κερδίζει αυτά τα πράγματα-ή ποιος δεν τα κερδίζει- καταλαβαίνει κανείς πόσο ανώφελο είναι ένα Oscar".
     
     Jean-Luc Godard

      Το 2010, η Ακαδημία βράβευσε τον Jean-Luc Godard με ένα τιμητικό Oscar. Προσπαθούσαν για μήνες να επικοινωνήσουν μαζί του, όμως ανεπιτυχώς. Ο ίδιος σε σχετική συνέντευξη είπε πως: "αν η Ακαδημία θέλει να το κάνει, ας το κάνει. Αλλά εγώ νομίζω πως είναι περίεργο. Και ρωτάω τον εαυτό μου: ποια από τις ταινίες μου έχουν δει; Γνωρίζουν όντως τις ταινίες μου;". Στην ίδια συνέντευξη πρόσθεσε ότι στους λόγους που δεν παρευρέθη την τελετή συμπεριλαμβανόταν και το γεγονός πως δεν κατείχε visa για τις Η.Π.Α. και ότι δεν ήθελε να κάνει αίτηση για να αποκτήσει.

Σύμφωνα με τις παραπάνω δηλώσεις, βλέπουμε ότι τα Oscar, όπως και άλλες παρόμοιου τύπου επίσημες τελετές βραβείων, μετατρέπονται σε αφορμή για να αποκαλυφθούν προσωπικές απόψεις, οι οποίες συχνά έχουν πολιτική ή κοινωνική χροιά, από καλλιτέχνες που έχουμε συνηθίσει να υποδύονται άλλους χαρακτήρες. Με αυτόν τον τρόπο, πτυχές της προσωπικότητάς τους προβάλλονται και δηλώνουν μια ολόκληρη στάση ζωής.  Αυτή η επιλογή εξωτερίκευσης λοιπόν, διαφέρει ως προς τον απώτερο σκοπό. Για κάποιους πρόκειται για διάδοση ενός κοινωνικού θέματος σε ένα ευρύ κοινό, για άλλους είναι η ικανοποίηση του εγωισμού τους με την αντίστροφη διαδικασία ή μία ακόμα ευκαιρία προβολής τους. Για  αρκετούς όμως, είναι η ένδειξη διαφωνίας τους με έναν τέτοιο θεσμό ή μάλλον, σωστότερα, με τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία μια ταινία είναι υποψήφια και τελικά βραβεύεται με ένα Oscar. Και αυτό γιατί η κάθε μορφή τέχνης δεν μπορεί να έχει αντικειμενικά κριτήρια, αυτά αλλάζουν ανάλογα με τον θεατή. Συχνά, τα κριτήρια ενός κριτικού κινηματογράφου διαφέρουν από αυτά του απλού θεατή. Για αυτό άλλωστε, συναντάμε ταινίες να "σαρώνουν" στις εισπράξεις εισιτηρίων και να "πατώνουν" στις κριτικές και τα βραβεία ή το αντίστροφο. 

      Ωστόσο, τα Oscar δε θα πάψουν ποτέ να γοητεύουν γιατί, πάνω απ’ όλα, είναι μία μεγάλη γιορτή. Και σαν κάθε σωστή γιορτή που "σέβεται τον εαυτό της", αποτελείται από λαμπερούς καλεσμένους, προσφέρει φαντασμαγορικό θέαμα και δίνει την ευκαιρία τόσο για να διασκεδάσει κανείς όσο και για να συνομιλήσει, να ανταλλάξει απόψεις και...αν κάποιος καλεσμένος «δεν περνάει τόσο καλά», να το δηλώσει χωρίς φόβο ότι θα χαλάσει το πάρτυ… +Elina Ioannou 
Υποψηφιότητες των βραβείων Oscar για το 2016

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ "η κραυγή" του άγχους: πώς θα την αντιμετωπίσεις;

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Μια καλησπέρα  γεμάτη positive vibes στους φίλους του +yannidakis! 
Ένα όμορφο ταξίδι μου στη Βιέννη, την πόλη της τέχνης, της μουσικής, των διανοούμενων και των-αν μη τι άλλο-νοστιμότατων γλυκών, αποτέλεσε την αφορμή για το σημερινό θέμα. Επισκεπτόμενη το διάσημο μουσείο Albertina, στη μαγική αυτή πόλη, συνάντησα έργα ενός αγαπημένου μου καλλιτέχνη, του Edvard Munch, και θυμήθηκα-εκτός από το πόσο τον αγαπώ-πόσο επίκαιρός παραμένει, καταπιανόμενος κάθε φορά με κοινωνικά-ψυχολογικά θέματα με τα οποία όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι.
Ακόμα και σήμερα, λοιπόν, «η Κραυγή», ίσως το πιο διάσημο έργο του Munch, έχει κάτι από το αναπόφευκτο μιας εσωτερικής ανάγκης.

Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε με λόγια τον πίνακα θα λέγαμε ότι βλέπουμε έναν άνθρωπο, αγνώστου φύλου, να στέκεται σχεδόν σα να αιωρείται, πάνω σε μία γέφυρα η οποία επεκτείνεται και έξω από την εικόνα σε προοπτικό. Τα χέρια του μακριά, λεπτά και σφιγμένα κρατάνε με πίεση το κεφάλι του, αυτός ο άνθρωπος βγάζει μία απελπισμένη κραυγή κάτω από τον απόκοσμο πορτοκαλί ουρανό. Σαν κανέναν άλλον πίνακα, «η Kραυγή» ήρθε για να γίνει το παγκόσμιο εικαστικό σύμβολο του άγχους, της αποξένωσης του ανθρώπου, από τη φύση, την κοινωνία, τον ίδιο του τον εαυτό- ένας πίνακας της απομόνωσης και της απώλειας της προσωπικής ταυτότητας. Όπως ο Gauguin και ο Van Gogh, o Edvard Munch έγινε ο πρωταγωνιστής τους Μοντέρνου κινήματος που δημιουργεί πίνακες από τον υποκειμενισμό.

Ο Munch είναι από τους καλλιτέχνες εξπρεσιονιστές των ανθρώπινων συναισθημάτων, που η έμπνευση για τις δημιουργίες του έρχεται από προσωπικές του εμπειρίες και βιώματα. Στην «Kραυγή» αποτυπώνεται ένα αγωνιώδες ουρλιαχτό που μεταδίδεται με ορατούς παλμούς στην ατμόσφαιρα, σαν ηχητικά κύματα Art Nouveau. Τα σχήματα και τα χρώματα της εικόνας που γεννιούνται από τον απόλυτο υποκειμενισμό αποκρυσταλλώνουν μία προσωπική εμπειρία μέσα σε μία Μοντέρνα εικόνα: αυτή του γενικευμένου άγχους και του φόβου για το άγνωστο, του πανικού και του τρόμου.

Ο ίδιος περιγράφει την έμπνευσή του για τον αρχικό πίνακα: «Περπατούσα σε ένα μονοπάτι με δυο φίλους-ο ήλιος έπεφτε-ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα-σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος και στηρίχτηκα στο φράχτη-αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-φιόρδ και την πόλη. Οι φίλοι μου προχώρησαν, και εγώ έμεινα εκεί, τρέμοντας από την αγωνία. Ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση…».

Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει όλοι μας αυτό το συναίσθημα, που τόσο χαρακτηριστικά περιγράφει και, εν τέλει, καταφέρνει να εκφράσει με το έργο του, ο Munch; Όμως, για να γίνω πιο συγκεκριμένη, ποια ακριβώς συμπτώματα περιγράφει

Αρχικά, το τοπίο είναι ηθελημένα αφηρημένα σχεδιασμένο. Αρκεί να σκεφτούμε την απώλεια όρασης, κυριολεκτική και μεταφορική, που συμβαίνει την ώρα που η κρίση άγχους κάνει την εμφάνισή της. Όλα γύρω παραμορφώνονται, θολώνουν, με αποτέλεσμα να είμαστε ανίκανοι να «δούμε» καθαρά. Συνεχίζοντας με τον ουρανό, τα έντονα χρώματα και ο υπαινιγμός κίνησης μας παραπέμπει σε-τι άλλο-τη σύσπαση του μυϊκού συστήματος ή αλλιώς το τρέμουλο. Σύμφωνα με την αναστάτωση που έχει ήδη ξεκινήσει, οι καρδιακοί παλμοί αρχίζουν να αυξάνουν, άλλωστε εύκολα θα συμβεί και αν επιμείνετε να κοιτάτε τον πίνακα για λίγη παραπάνω ώρα από όση συνηθίζεται… Και όχι τυχαία. Τα χέρια σφίγγουν τα αυτιά προσπαθώντας να αποκλείσουν την όποια εφιαλτική πραγματικότητα. Οι δύο κάθετες φιγούρες μακριά στον ορίζοντα, αφήνουν μόνο του τον πάσχοντα. Δε θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, αν σκεφτεί κανείς τόσο τη μοναξιά του αγχωμένου ανθρώπου, που πιστεύει πως κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει πραγματικά, όσο και την αποξένωση στην οποία (ηθελημένα;) οδηγείται πνιγμένος στα συναισθηματικά του προβλήματα.
Προσωπικά, αποτελώ το πιο αντιπροσωπευτικό, ζωντανό παράδειγμα αγχώδους ανθρώπου. Αγχώνομαι με την παραμικρή αφορμή. Άλλες φορές το συνειδητοποιώ εγκαίρως και άλλες το καταλαβαίνω πολύ αργότερα, αφού έχω φτάσει στο τέλμα… Η ένταση των συμπτωμάτων δεν είναι πάντα η ίδια. Η βιωματική εμπειρία έχει κοινά σημεία, όμως δεν παύει να είναι διαφορετική, μοναδική και όχι με την καλή έννοια…

Ναι λοιπόν, στην εποχή μας, το άγχος είναι η μάστιγα που σαρώνει τα πάντα μπροστά της, που απειλεί όλους ανεξαιρέτως, νέους-μεγαλύτερους, γυναίκες-άνδρες και έχει φυτρώσει στη ζωή μας και την καθημερινότητά μας για τα καλά… Πώς όμως θα το ξεριζώσουμε;

Αν σκεφτείτε ότι ετοιμάζεται να σας συμβουλεύσει για το άγχος ένας κατεξοχήν άνθρωπος που παλεύει να ζει με αγχώδεις διαταραχές, τότε ίσως, δεν είμαι η καταλληλότερη. Αν ωστόσο, σκεφτείτε ότι ετοιμάζεται να σας συμβουλεύσει ένας από εσάς, που έχει νιώσει ό,τι νιώθετε και εσείς σχεδόν καθημερινά ή έχετε νιώσει έστω μία φορά στη ζωή σας(αν και δύσκολο να το πιστέψω…), τότε είμαι σίγουρα η καταλληλότερη. Οπότε, τα συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει και θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι απλά.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Δε θα ξυπνήσετε ένα πρωί και τα προβλήματα θα έχουν εξαφανιστεί. Τα «προβλήματα» θα είναι εκεί, ενώ συνεχώς θα εμφανίζονται νέα. Δε θα σταματήσουν ποτέ να συμπεριφέρονται σαν δοκιμασίες και εμπόδια που ήρθαν για να σας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Δε θα σας καθησυχάσω λέγοντάς σας πως «σε όλους συμβαίνει». Ναι, εννοείται πως συμβαίνει σε ΟΛΟΥΣ, όμως αυτός δεν είναι λόγος ούτε για να παρηγορηθούμε ούτε για να νιώσουμε καλύτερα.

Το θετικό είναι πως οι τρόποι για να ξεφύγουμε από το λεγεώνα υφίστανται και δεν έχουν σχέση με εναλλακτικές «θεραπείες» ή ηρεμιστικά βότανα. Σίγουρα η βαλεριάνα θα καταπραΰνει τα συμπτώματα, όμως για να βρεις σιγά σιγά την έξοδο από το λαβύρινθο χρειάζεται κάτι παραπάνω, κάτι πιο συνειδητοποιημένο. Χρειάζεται καθημερινή δουλειά με τον εαυτό σου. Χρειάζεται συγκέντρωση σε πράγματα που σε ευχαριστούν και σε βοηθούν να επανέλθεις στην-καλύτερη συγκριτικά με την παραποιημένη από τη φαντασία σου-πραγματικότητα. Χρειάζεται διαχωρισμός και κατηγοριοποίηση των καταστάσεων για τις οποίες όντως αξίζει να αγχωθείς και αυτών που, άθελά σου, μεγαλοποιείς. Χρειάζεται να κοιτάξεις κατάματα το φόβο που έχει εισχωρήσει μέσα σου. Χρειάζεται να αντισταθείς στον κακό σου εαυτό που σε καλεί να συνδιαλλαχθείς μαζί του.

Το άγχος είναι μέρος της ζωής μας-αυτή είναι η άσχημη πλευρά του νομίσματος. Υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο περισσότερο το τρέφουμε, όσο του δίνουμε σπόρο για να ριζωθεί όλο και πιο βαθειά μέσα μας. Όμως, η θετική πλευρά του νομίσματος είναι πως έχουμε την επιλογή να το αντιμετωπίσουμε. Να σταθούμε απέναντί του και να μην το αφήσουμε να μας καταβάλει.


Κλείνοντας και με αφορμή τη νέα χρονιά που μόλις μπήκε, είναι ευκαιρία να βάλουμε νέους στόχους και ένας από αυτούς γιατί να μην είναι η προσωπική δουλειά με τον εαυτό μας. Η χάραξη για έναν ωριμότερο και πιο συγκροτημένο χαρακτήρα που μας δίνει γερά εφόδια να προχωρήσουμε με δύναμη, πίστη και αισιοδοξία στην επίτευξη οποιουδήποτε στόχου και αν αποφασίσουμε να θέσουμε!

Καλή χρονιά λοιπόν, με τη θετική σκέψη οδηγό σας σε κάθε διαδρομή σας!+Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ η "μαγεία" της συμπαντικής ενέργειας... υπό το πρίσμα του coelhο

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Μια καλησπέρα γεμάτη positive vibes στους φίλους του +yannidakis! 

Αυτή τη φορά ξεκινάω θέτοντάς σας ένα ερώτημα: Τι είναι αυτό που, αν όχι απαραίτητα μας φέρνει κοντά, μας κρατάει κοντά με άλλους ανθρώπους; Θα μου απαντήσετε: "τα κοινά ενδιαφέροντα, παρόμοια στοιχεία στον χαρακτήρα, παραπλήσιοι στόχοι…" και θα συνεχίσετε να σκέφτεστε επειδή, υποσυνείδητα, γνωρίζετε ότι η απάντηση δεν είναι πλήρης. Και έτσι εγώ θα επιμείνω και θα τροποποιήσω την ερώτηση: γιατί πολλές φορές νιώθουμε οικεία και, εν τέλει, δενόμαστε με ανθρώπους που, ενδεχομένως φαινομενικά αλλά και ουσιαστικά ή αντικειμενικά, δεν "ταιριάζουμε"; Και, αντιστρόφως, γιατί με άτομα με τα οποία έχουμε τόσα κοινά, τελικά δεν "δένουμε";
Για εμένα, η απάντηση δεν είναι πλήρης γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να αναλυθεί με λογικά επιχειρήματα. Πρόκειται για κάτι ανώτερο, για κάτι υπέρτατο, αλλά όχι απλά για χημεία ή για χημική αντίδραση. Για εμένα, η απάντηση βρίσκεται σε κάτι μεταφυσικό που μπορούμε να το ονομάσουμε είτε συμπαντική ενέργεια, είτε προσωπική ακτινοβολία είτε, ακόμα πιο γοητευτικά, "μαγεία".

Όμως τι είναι η μαγεία;
Αποσπάσματα του βιβλίου "Μπρίντα" από τον Paulo Coelho , θα μας συντροφεύσουν στο κείμενο βοηθώντας μας να λύσουμε ποικίλες απορίες. Ξεκινώντας από το καίριο ερώτημα μας απαντάει… "Είναι μια γέφυρα. Ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο".
Είναι κάτι που δεν υπάρχει στο σύμπαν με σκοπό να το καταλάβουμε. "Αν πιστεύεις ότι δε θα μπορέσεις να αντέξεις έναν κόσμο όπου το να ζεις είναι πιο σημαντικό από το να καταλαβαίνεις, τότε να εγκαταλείψεις τη μαγεία", συνεχίζει.

Η Μπρίντα, προσπαθώντας να γνωρίσει τη μαγεία, βρέθηκε κάποια στιγμή σε ένα δάσος μαζί με άλλους ανθρώπους και κατάφερε να διακρίνει πως καθένας τους έφερε και από ένα φωτεινό σημείο. Έμοιαζε με μία λάμπα, βρισκόταν πάνω από το κεφάλι τους και αποτελούσε μέρος της ύπαρξής τους. Η λάμπα καθενός είχε διαφορετικό χρώμα, το οποίο αντιπροσώπευε τα συναισθήματά τους, τη διάθεσή τους ή μάλλον… την αύρα τους, την ενέργειά τους. Άλλωστε κοντά δεν είναι όλα αυτά; Το ενδιαφέρον όμως ήταν πως το χρώμα του φωτός άλλαζε κάθε φορά που ο εκάστοτε άνθρωπος συναναστραφόταν με κάποιον διαφορετικό, επηρεάζοντας έτσι τη μεταξύ τους ανταλλαγή, αλλά και την προσωπική του ενέργεια. Μια αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση με κύριο στοιχείο την ενέργεια ξεκινούσε λοιπόν…

Πολλές φορές μου έχει συμβεί να βρίσκομαι με έναν άνθρωπο και να έχουμε μία ευχάριστη επικοινωνία μεταξύ μας, μέχρι που ένας τρίτος εμφανίζεται και όλα αλλάζουν. Με τον ερχομό του τρίτου προσώπου, η ατμόσφαιρα μεταβάλλεται, κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε μας επηρεάζει και η, αστείρευτης έντασης έως και φλύαρη, συζήτηση μετατρέπεται σε μια ανιαρή, άκρως βαρετή ανταλλαγή μικρο-φράσεων ακόμα και, απλά, λέξεων. Με άλλα λόγια, η συνηθισμένη συστολή μου κάνει ξανά την εμφάνισή της...Βέβαια, έχει συμβεί και το αντίθετο. Δηλαδή να βρίσκομαι με κάποιον άνθρωπο που πολύ απλά δεν μπορούμε να μιλήσουμε, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε, δεν έχουμε κανένα θέμα να συζητήσουμε και με τον ερχομό ενός άλλου προσώπου ξαφνικά (ή και μαγικά) νιώθω σαν να βρίσκομαι μπροστά σε έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο. Ο εξωστρεφής εαυτός μου έρχεται στο προσκήνιο, βάζοντας σε μία-ξεχασμένη πλέον- άκρη την εσωστρέφειά μου. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με περισσότερους συνευρισκόμενους, μία ολόκληρη παρέα δηλαδή, μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Η ανταλλαγή ενεργειών παρουσιάζει μεγαλύτερη… ποικιλία οπότε η επίτευξη του συντονισμού είναι λίγο πιο δύσκολη, με αποτέλεσμα, συχνά να βλέπουμε μικρές διασπάσεις.
Στα παραπάνω παραδείγματα, η ενέργεια είναι αυτή που παίζει τον πρώτο ρόλο, ακόμα και αν απλά στεκόμαστε δίπλα σε κάποιον, νιώθουμε την ενέργειά του να μας κατακλύζει, μέχρι και να μας προετοιμάζει για το τι θα επακολουθήσει. Στη συνέχεια, το δεύτερο ρόλο τον παίζει ο λόγος και η συμβολή του είναι καταλυτική για το αποτέλεσμα. Ο Coelho μας προειδοποιεί:
"Πρόσεχε! Πρόσεχε τι λες σε κάθε κατάσταση ή στιγμή στη ζωή σου. Ο Θεός είναι ο λόγος. Ο Θεός εκδηλώνεται σε καθετί, όμως ο λόγος είναι ένα από τα αγαπημένα του μέσα για να ενεργεί, γιατί ο λόγος είναι η σκέψη που μεταμορφώνεται σε παλμό. Ελευθερώνεις στη γύρω ατμόσφαιρα κάτι που πριν ήταν απλώς ενέργεια".

Όμως, όλα αυτά δε θα συνέβαιναν αν δεν υπήρχε η σχέση μας με τους περιβόητους άλλους.
"Η δύναμη της μαγείας είναι μία δύναμη συλλογική. Είναι τα διάφορα Χαρίσματα που διατηρούν την ενέργεια της δουλειάς σε συνεχή κίνηση. Το ένα εξαρτάται από το άλλο", εξηγούσε η Γουίκα στην Μπρίντα. Αρκεί να αναλογιστούμε στιγμές που είμαστε σε κακή διάθεση και η συνάντησή μας με κάποιον άλλον, με θετική και δυνατή αύρα, κατάφερε να την αλλάξει.

Έτσι λοιπόν, αυτές τις μέρες των γιορτών, των Χριστουγέννων, αισθάνομαι ότι η ενέργεια όλων μας κατά κάποιο τρόπο συντονίζεται. Το μυστήριο αυτών των ημερών, η ζεστή ατμόσφαιρα, η συμπαντική ενέργεια που είναι διαφορετική, απορροφάται από όλους μας και εμείς με τη σειρά μας την αποδεχόμαστε και την προσφέρουμε πίσω στο σύμπαν με ένα μαγικό τρόπο. Ναι, οι καταστάσεις γύρω μας μάς επηρεάζουν, η διάθεση των άλλων επίσης, όμως, αυτό που έχει σημασία είναι το μέσα μας και το μοίρασμά του. Όπως συμβούλευε ο Μάγος την Μπρίντα: " Μην ασχολείσαι υπερβολικά με τους άλλους, οι άλλοι είναι ο καθρέφτης του εαυτού σου. [...] Δεν μπορούμε να συγκεντρώσουμε το Καλό. Η δύναμη του Καλού εξαπλώνεται όπως το φως. Όταν μεταδίδεις τους παλμούς του Καλού, ωφελείς ολόκληρη την ανθρωπότητα".
"Είμαστε υπεύθυνοι για το σύμπαν επειδή είμαστε το σύμπαν".

Κλείνοντας, θα ήθελα να σας παροτρύνω να αφεθείτε στη μαγεία των εορτών, να έχετε πίστη σε ό,τι είναι να έρθει και να μοιράσετε αυτήν την πίστη και τη μαγεία στους γύρω σας χωρίς δισταγμό ή προκατάληψη! Εκεί βρίσκεται το νόημα της ζωής!
"Γιατί είμαστε εδώ; Η μόνη δυνατή λύση είναι να ακολουθούμε τα όνειρά μας. Το να έχουμε το θάρρος να κάνουμε αυτό που πάντα θέλαμε είναι ο μόνος τρόπος για να δείξουμε ότι έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό. Όταν αποδεχτούμε αυτό, η ζωή θα έχει ιερό νόημα και θα νιώσουμε όπως ένιωσε η Παναγία όταν κάποιο βράδυ ένας ξένος της έκανε μια προσφορά. "Γενοιτό μοι κατά το ρημα σου"*. είπε η Παναγία, γιατί κατάλαβε ότι το ύψιστο μεγαλείο που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος είναι η αποδοχή του μυστηρίου".
*το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, κεφάλαιο Α', στίχος 38.
Δημοτική Αγορά Χανίων
Έχετε τις καλύτερες ευχές μου για γιορτές γεμάτες υγεία, αγάπη και ευτυχία! Εύχομαι όλοι σας να νιώσετε και να ζήσετε το μυστήριο της ζωής! +Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »