Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ τα προσφυγόπουλα στα σχολεία: πού είναι το ανθρώπινο πρόσωπό μας;

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 
Οι Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα δεν φέρνουν τόση αισιοδοξία, αφού αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα θέμα που με κάνει να γίνομαι απαισιόδοξη για την κοινωνία μας, για το μέλλον, για τον άνθρωπο γενικότερα. Όμως, θα "παίξω" με το δίπολο των αντιθέτων και θα πω ότι επέλεξα αυτό το θέμα, αφού βασική μου αρχή είναι πως όταν βουτάμε σε αυτό τον βάλτο της απαισιοδοξίας, όπως κάνω και εγώ τελευταία, ένας βασικός τρόπος για να ξεφύγουμε από αυτόν είναι να το συνειδητοποιήσουμε και να εναντιωθούμε! Έτσι λοιπόν, μετά τoν πρόλογο, σειρά έχει το κυρίως θέμα.
Η Δευτέρα 10η Οκτωβρίου, ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο για χιλιάδες προσφυγόπουλα σε ελληνικά σχολεία.
Το θέμα με τους πρόσφυγες στην Ελλάδα κρατάει καιρό. Τόσο λόγω, εξαρχής, της παραμονής τους εδώ, όσο και όλων των ζητημάτων που εκείνη επέφερε, όπως τα μέσα και οι τρόποι για να βοηθηθούν ώστε… όχι να εξομαλυνθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους, αλλά να αποκτήσουν συνθήκες διαβίωσης. Ώστε να μπορέσουν να έχουν κάτι από τα βασικά και απαραίτητα. Ώστε να μιλάμε για ζωή και όχι για κόλαση… Οι αντιδράσεις πολλές και διαφορετικές , όπως σε κάθε κοινωνικό θέμα που αποκτά πολιτικές διαστάσεις.

Διάβασα πολλά. Όπως το ότι "η ενσωμάτωση των μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων προσφύγων με τα παιδιά οικογενειών Ελλήνων είναι σε θέση να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά των τοπικών κοινωνιών". Διάβασα επίσης, ότι "αυτή η επιλογή της κυβέρνησης προκαλεί κατά κάποιο τρόπο την τύχη της σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις για την χώρα με δεδομένη την άρνηση πολλών Ευρωπαϊκών καρτών να σηκώσουν το παραμικρό βάρος".
Γεγονός είναι ότι το όποιο σχέδιο υπάρχει από πλευράς της κυβέρνησης για την εκπαιδευτική προσαρμογή των προσφύγων , προφανώς, παρουσιάζει άπειρες ελλείψεις. Αναμενόμενο, από τη στιγμή που το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα παρουσιάζει τόσα κενά έως και απαράδεκτα σημεία από μόνο του. Πόσο μάλλον, όταν οφείλει να διαχειριστεί ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη…
Με θλίβουν πολλά σε αυτήν την κατάσταση. Από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μπορεί να "σηκώσει βάρη", μέχρι την "αθώα" αντιμετώπιση της κυβέρνησης και έως τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που "βγάζουν ναζιάρικα την ουρίτσα τους απέξω". Αυτό όμως που με εξοργίζει και μοιάζει ασύλληπτο για το αθώο(;), ρομαντικό(;), ονειροπαρμένο(;) μυαλουδάκι μου είναι η αντίδραση του ανθρώπινου(..;) είδους μας. Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Δεν ξέρω αν είναι η εξαίρεση που κάνει τον κανόνα να ισχύει (γιατί νομίζω πως θα μπερδευτούμε ψάχνοντας να βρούμε ποιος είναι ο κανόνας και ποια η εξαίρεση). Γνωρίζω όμως, πως αυτές οι αντιδράσεις όντως συμβαίνουν, και μου φαίνεται αδιανόητη αυτή η συμπεριφορά, ειδικά όταν γίνεται από γονείς προς παιδιά. Όχι δικά τους παιδιά, αλλά πόση σημασία έχει αυτό; Μηδαμινή… 
Για του λόγου το αληθές, παρακάτω παραθέτω ορισμένα παραδείγματα που, εμένα προσωπικά, με κάνουν να ντρέπομαι, να θυμώνω και να στεναχωριέμαι.

Η πρώτη μέρα στο σχολείο για τα προσφυγόπουλα στο δημοτικό σχολείο Προφήτη

Γονείς έβαλα λουκέτο σε σχολείο στην Μυτιλήνη όταν πληροφορήθηκαν ότι θα πάνε προσφυγόπουλα

Βέβαια, υπήρχαν και κάποιες θετικές αντιδράσεις όπως αυτή σε ένα δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης, όπου ελληνόπουλα υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα τα προσφυγόπουλα.

Τέλος, σε Γυμνάσιο στον Κολωνό, "Χρυσασυγίτες" προσπάθησαν να εμποδίσουν τα προσφυγόπουλα να μπουν στο προαύλιο του σχολείου.

Τα ερωτήματα είναι τα εξής: Τα προσφυγόπουλα είναι εμπόδιο ή απειλή για την σωστή και επαρκή εκπαίδευση των ελληνόπουλων; Τα προσφυγόπουλα αποτελούν κίνδυνο για την υγεία των ελληνόπουλων; Και τέλος, αν αυτές οι αντιδράσεις δεν εμπεριέχουν ρατσιστικά στοιχεία, τότε ποιες;

Κατανοώ ότι συχνά ο άνθρωπος απέναντι σε μη αναμενόμενες και δύσκολα διαχειρίσιμες καταστάσεις, δεν είναι εξοικειωμένος, αντιδρά με απροσδόκητο ακόμα και, μακριά από τον χαρακτήρα του, τρόπο. Ο φόβος τρέφει τον ρατσισμό όσο τίποτα άλλο και, προσωπικά, αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν αποτελεί εξωτερική εισβολή και ότι υπάρχει στη φύση του ανθρώπου. 
Ναι, καταλαβαίνω ότι μία χώρα σε βαθιά κρίση, όπως η Ελλάδα, έχει τρομερές ελλείψεις που με δυσκολία σηκώνει τα βάρη της, αν δεν τα αφήνει να τη "σωριάσουν".
Όμως, μιλάμε για ανθρώπους. Ανθρώπους σαν εμένα, σαν εσένα, σαν τον καθένα μας. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους από τον φόβο που μας βάζει σε λήθαργο και μας θολώνει το μυαλό. Ας φερθούμε σαν αυτό που αυτοαποκαλούμαστε. Ας φερθούμε σαν Άνθρωποι. +Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ παραολυμπιακοί αγώνες: η δύναμη του ανθρώπου

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του  +yannidakis! 
Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, ως γνωστόν, είναι Ολυμπιακοί Αγώνες στους οποίους συμμετέχουν αθλητές με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες. Οι πρώτοι  αγώνες για αθλητές με αναπηρία έγιναν το 1948 στο Στόουκ Μάντεβιλ της Αγγλίας. Τότε πραγματοποιήθηκε η πρώτη αθλητική διοργάνωση για αθλητές με αμαξίδιο. Οι πρώτοι Αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ύστερα από Ολυμπιακούς Αγώνες στην πόλη και είναι οι Αγώνες που θεωρούνται ως οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Από τότε έχουν διοργανωθεί 12 Θερινοί Παραολυμπιακοί αγώνες και εννέα Χειμερινοί. Πλέον, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες έχουν εξελιχθεί στο δεύτερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς μετά τους Ολυμπιακούς. (Πηγή: wikipedia).

Οι αρετές, οι αξίες και τα υψηλά ιδανικά του αθλητισμού είναι γνωστά και κατανοητά (θέλω να πιστεύω στους περισσότερους από εμάς…). Αυτό όμως που συμβαίνει με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες διαφέρει. Και αυτό γιατί η ψυχική δύναμη περνάει σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Οι αθλητές που λαμβάνουν μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες αποτελούν παράδειγμα της απουσίας των ορίων του ανθρώπου. Όχι απλά ξεπερνούν εμπόδια με περίσσιο θάρρος και τόλμη, αλλά δεν τα αφήνουν καν να αποτελούν εμπόδια. Είναι απλά μέρος της ύπαρξής τους, μέρος της ζωής τους, κομμάτι δικό τους, μοναδικό, που τους χαρακτηρίζει, χωρίς φυσικά να τους στιγματίζει. Πορεύονται με κάθε, τόσο μα τόσο φαινομενική, «αδυναμία» και τη μετατρέπουν σε ασύγκριτη δύναμη.
Λύπαμαι όταν ακούω ανθρώπους γύρω μου να λένε: «δεν μπορώ να παρακολουθώ… θλίβομαι…». Ναι, υπάρχουν και αυτές οι αντιδράσεις γύρω μας ακόμα και τώρα. Και θεωρώ πως θα υπάρχουν πάντα. Αλλά προκύπτουν από έλλειψη κατανόησης του νοήματος. Και το νόημα σε όλο αυτό που ονομάζεται Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι (και επαναλαμβάνομαι) τα ανύπαρκτα όρια του ανθρώπου. Είναι ένας τρόπος να νιώσουμε σεβασμό και πίστη στο ανθρώπινο είδος. Να καταλάβουμε πως τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να καταφέρουμε πράγματα στη ζωή μας, παρά μόνο η έλλειψη πίστης μας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Αυτό που οφείλουμε να έχουμε κατά νου είναι ότι υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχουν πράγματα που μας κόβουν τον δρόμο και μας καλούν να σταματήσουμε, ακόμα και να γυρίσουμε πίσω στην πορεία μας… Όμως όταν πέφτουμε, μπορούμε να ξανασηκωθούμε. Πάνω από όλα, για ο,τιδήποτε κάνουμε χρειάζεται ψυχική δύναμη, όχι απαραίτητα μυϊκή. Χρειάζεται θάρρος και πίστη. Όποιο εμπόδιο και αν εμφανιστεί , ο τρόπος για να το αντιμετωπίσουμε βρίσκεται μέσα μας. Μόνο αν κοιτάξουμε μέσα μας θα βρούμε τον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε, γιατί όχι να το προσπεράσουμε και, τελικά, να το νικήσουμε. Η συνεχής προσπάθεια είναι η νίκη μας στον στίβο της ζωής.
Οι Παραολυμπιακού Αγώνες λοιπόν, είναι μία σπίθα αισιοδοξίας στον κόσμο που ζούμε, είναι αιτία να αισιοδόξουμε, να αναγνωρίζουμε την απεριόριστη δύναμή μας ως ανθρώπινα όντα, ώστε να μην αφήνουμε τις όποιες, περαστικές θέλω να πιστεύω, αδυναμίες να μας επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό που να καθορίζουν την ύπαρξή μας! +Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ~ "αργοπεθαίνει όποιος..."

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 
Για να βρεις τον δρόμο σου , πρέπει να τον χάσεις πρώτα. Εγώ χάνομαι συχνά… Χάνω όχι μόνο τον προσανατολισμό μου, αλλά και τον στόχο μου, τη διάθεσή μου, τα κριτήριά μου ώστε να αξιολογήσω και να βρω την αξία στα πράγματα που κάνω, την αξία στις πράξεις μου, στις επιλογές μου. Επιλογές δικές μου; Άλλων; Των γύρω μου και των ανθρώπων που άμεσα ή έμμεσα με επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη ζωή μου. Άλλωστε διαδραστικά όντα δεν είμαστε και εμείς οι άνθρωποι..; Επηρεαζόμαστε, λοιπόν. Σε μεγάλο βαθμό. Είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, ο δρόμος μας δεν είναι αυτός καθεαυτός δικός μας. Έχει πολλές επιμέρους διαδρομές και παρεκκλίσεις, άλλες σκοτεινές, άλλες φωτεινές, άλλες μοναχικές, σιωπηλές, άλλες θορυβώδεις, ακόμα και προκλητικές. 

Σημασία έχει, όποια πορεία και αν επιλέξουμε να φροντίσουμε να είναι η σωστή. 
Και η σωστή είναι αυτή που μας κρατάει ζωντανούς! Αυτή που στη διαδρομή η καρδιά μας χτυπάει δυνατά, το μυαλό μας είναι σε υπερδιέγερση, το σώμα μας γεμάτο ενέργεια και η ψυχή μας γαλήνια, ήσυχη σαν μικρού παιδιού.

Επειδή λοιπόν, η νέα σεζόν ξεκινάει σε λίγο καιρό από τώρα, επειδή τον Αύγουστο οι σκέψεις καλμάρουν, οπότε οι βάσεις για να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας είναι πιο γερές, σταθερές και καρποφόρες και επειδή ο άνθρωπος τείνει να ξεχνάει…. Οι Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα είναι μια υπενθύμιση. Είναι ο "σελιδοδείκτης" στο προσωπικό μας ημερολόγιο. Είναι λόγια που οφείλουμε να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας όταν κάνουμε μια επιλογή, όταν καθόμαστε αμέριμνοι στο γραφείο μας (ή ξαπλώνουμε σε κάποια παραλία όπως τώρα) και ενώ κάνουμε αυτό που υποτίθεται ότι είναι το «σωστό», κάτι μέσα μας μας τρώει… Αυτό το κάτι είναι εκεί για να μας προβληματίσει, να μας ξυπνήσει και να μας βάλει τελικά στον πραγματικά σωστό για εμάς δρόμο.
Ας δούμε λοιπόν, ποιος αργοπεθαίνει, ώστε να καταλάβουμε ποιος ζει

Αργοπεθαίνει όποιος...

"Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο «ι» αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας. "

Pablo Neruda (Συγγραφέας και ποιητής, 1904-1973) 




Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους! +Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ παραλίες των χανίων: αναμνήσεις και συναισθήματα

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis!

Οι μαγικές παραλίες του νομού Χανίων είναι αμέτρητες. Η καθεμία ξεχωριστή, ιδιαίτερη, πρωτότυπη και τόσο μα τόσο ερωτεύσιμη! Διανύουμε το καλοκαίρι, την εποχή που ούτως ή άλλως νιώθουμε πιο ξέγνοιαστοι, πιο ελεύθεροι, πιο αυθόρμητοι στην έκφρασή μας, στις αντιδράσεις μας, στις σκέψεις μας… Έτσι λοιπόν, οι σημερινές Σπίθες Αισιοδοξίες είναι και πιο προσωπικές. Ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων, προσωπικών εμπειριών και αποτυπώσεων. Μία εξιστόρηση γεγονότων και εξωτερίκευση ενδόμυχων σκέψεων από τη δική μου οπτική, με τον τρόπο που εγώ η ίδια έζησα αυτές τις παραλίες, πώς στιγματίστηκαν στη μνήμη μου και τα συναισθήματα που μου μετέφεραν και κουβαλάνε μαζί τους… 

Πάμε λοιπόν να "ταξιδέψουμε" σε μαγικές παραλίες των Χανίων με πυξίδα μας προσωπικές εντυπώσεις που τελικά τις διαμόρφωσαν!

Μπάλος

Μπάλος, 2012
Έχω επισκεφτεί τον Μπάλο μία μόνο φορά και αυτή μέσω της δύσβατης και όχι κλασικής διαδρομής, δηλαδή οδικώς και όχι με το καραβάκι. Είχαμε ξεκινήσει αργά το απόγευμα, χωματόδρομος, κανένα άλλο αυτοκίνητο γύρω μας. Από τη μία πλευρά βουνό από την άλλη γκρεμός και θάλασσα. Δέος και φόβος για το γεμάτο αντιθέσεις τοπίο που διασχίζουμε. Μετά από αρκετή ώρα "περιπλάνησης", ο δρόμος τελειώνει και η συνέχεια για την πρόσβαση στην παραλία είναι υποχρεωτικά με τα πόδια, μέσω ενός εξίσου δύσβατου μονοπατιού. Ανέγγιχτη φύση, τα, "παραδοσιακά" θα έλεγε κανείς, κρι-κρι γύρω μας και μοναχά εμείς. Η λαχτάρα μου να φτάσω στην ξακουστή παραλία του Μπάλου ήταν τόση που σχεδόν έτρεχα, αγνοώντας τα μικρο-εμπόδια γύρω μου. Μοναδική στάση, το πρώτο σημείο από το οποίο άρχισε πλέον να διακρίνεται ο πολυπόθητος προορισμός. Αναγκαστική, αυθόρμητη στάση, τόσο λόγω του πρώτου ξαφνιάσματος όσο και της πρώτης αποτύπωσης του μαγευτικού "πλαισίου" που μας περιέλαβε. Οι πρώτες αναμνήσεις δημιουργούνται… Όταν ο ήλιος έδυε, φτάσαμε στον προορισμό μας. Ένας άδειος από κόσμο Μπάλος, όλος δικός μας. Λευκή άμμος, μικρές νησίδες να εμφανίζονται απρόοπτα μπροστά μας και ένα αίσθημα ελευθερίας να με κυριαρχεί. Δε μείναμε πολύ, νύχτωνε, έπρεπε να προλάβουμε να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο. Έτσι, ξεκινήσαμε γρήγορα για το δρόμο του γυρισμού. Κατά την ανάβαση, ρίχναμε κλεφτές ματιές πίσω μας. Χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα και τα χρώματα που άλλαζαν τα νερά από γαλάζια σε πορτοκαλί και μετά από πολύ λίγο, βαθύ μπλε. Ο δρόμος του γυρισμού άρχισε μόλις απλώθηκε το σκοτάδι γύρω μας. Η ίδια δύσβατη και τόσο "διχασμένη" λόγω του τοπίου διαδρομή, μοιάζει πλέον επικίνδυνη, αλλά παράλληλα, αποτελεί άλλη μία ευκαιρία εξερεύνησης, αφού πλέον έχει μεταμορφωθεί… Η αγωνία για το πότε θα φτάσουμε η ίδια με την πρώτη φορά. Μόλις αντικρίσαμε το τερματικό σημείο, η αγωνία τελειώνει, μαζί της και η τόσο μαγική περιπέτειά μας!

Φαλάσαρνα
Φαλάσαρνα, 2016
Απεραντοσύνη… Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό και ίσως να μην χρειάζεται άλλη για να περιγράψει αυτήν την παραλία. Απέραντη αμμώδης παραλία, απέραντη Μεσόγειος θάλασσα, απέραντο λοφώδες τοπίο γύρω μας. Το μόνο όριο; Ο ορίζοντας. Δείχνει ένα τέλος, αλλά και ένα χάος παράλληλα. Ένα όμορφο χάος όμως, από αυτά που θέλεις να τα κοιτάς και να χαθείς εκεί για πάντα. Στα Φαλάσαρνα, χρειάζεται χρόνος. Χρόνος για να νιώσεις αυτήν την απεραντοσύνη που τονίζεται ακόμα περισσότερο με την ύπαρξη του ορίου. Αν δεν υπήρχε ο ορίζοντας, τόσο ξεκάθαρος απέναντί σου, δε θα μπορούσες να την αντιληφθείς στο μέγιστο βαθμό. Χρειάζεται χρόνος για να περιπλανηθείς στα ταξίδια του μυαλού που ξεκινούν αυθόρμητα σε αυτό το μέρος, μόνο κοιτάζοντας τη θάλασσα. Η θάλασσα… Καταγάλανα νερά, κρυστάλλινα, διάφανα. Μια βουτιά αρκεί για να αναζωογονηθείς, δε φτάνει όμως για να την χορτάσεις. Ηρεμία, όνειρα και απεραντοσύνη… Ατέλειωτη απεραντοσύνη…


Σεϊτάν Λιμάνι

Σεϊτάν Λιμάνι, 2015
Εκεί απλά νιώθεις πόσο μικρός είσαι απέναντι στη φύση. Ο δύσκολος, απότομος και γεμάτος εμπόδια δρόμος που πρέπει να διασχίσεις για να φτάσεις στην παραλία δε σε εμποδίζει καθόλου στο να την επισκεφτείς. Αποτελεί και αυτός κομμάτι της νέας εξόρμησης. Κάνοντας το πρώτο βήμα στην παραλία, αντιλαμβάνεσαι πόσο μικροσκοπική είναι. "Μυτερές" βουνοκορφές απλώνονται γύρω σου και ορίζουν το μέρος στο οποίο επιτρέπεται να καθίσεις. Μπροστά θάλασσα, ένας μικρός και απότομα βαθύς κολπίσκος περικυκλωμένος από ψηλά βράχια. Πίσω σου μία δύσβατη περιοχή, μοιάζει με μικρό φαράγγι. Σε προκαλεί να την διασχίσεις, να τρυπώσεις στα κρυφά σημεία της και να ανακαλύψεις τις ομορφιές του τόσο αντισυμβατικού τοπίου της. Το όλο τοπίο αλλάζει ανάλογα με τις διαθέσεις του καιρού. Όταν επικρατεί άπνοια, γίνεται λίγο πιο γλυκό και φιλικό προς εσένα. Όταν έχει αέρα, όλα γίνονται δυσκολότερα έως και επικίνδυνα. Τα δυνατά θαλάσσια ρεύματα σε τραβάνε όλο και πιο βαθειά, με αποτέλεσμα τα «άγρια» βράχια δίπλα σου να μοιάζουν η μόνη σωτηρία σου για να μην παρασυρθείς εκτός του κόλπου. Είναι αντιφατικό μέρος… Από τη μία, νιώθεις πως όταν βρίσκεσαι εκεί, γίνεσαι δέσμιος του τόπου αυτού. Δε σε αφήνει να φύγεις. Σε περικυκλώνει από παντού  βάζοντάς σου στενά όρια σε όποια πλευρά και αν κοιτάξεις. Από την άλλη, μοιάζει να σε διώχνει κάποιες φορές…Όχι φανερά, αλλά ύπουλα… Είτε με τα τεράστια κύματα της θάλασσας, είτε με τους απότομους, τόσο σε μορφή όσο και σε χαρακτήρα βράχους… Υπάρχει κάτι το απρόσιτο σε αυτήν την παραλία και ίσως, αυτό το απρόσιτο είναι που, τελικά, την κάνει ασυγκράτητα γοητευτική…

Ελαφονήσι

Ελαφονήσι, 2015
Ποικιλομορφία… Το να περπατά κανείς στο Ελαφονήσι είναι μία περιπέτεια γεμάτη κρυμμένους θυσαυρούς. Πραγματικά, δεν ξέρω τι θα συναντήσω! Αρχικά, βλέπω την απέραντη παραλία με τις νησίδες με την ρόζ άμμο και τα κρυστάλλινα, σαν από παραμύθι βγαλμένα νερά… Κόσμος, ομπρέλες και ξαπλώστρες γεμάτες, κίνηση, ένταση, ενέργεια. Κάποια στιγμή φτάνω στους αμμώδεις λοφίσκους με τα κέδρα και τα προστατευμένα διάφορων ειδών φυτά να σχηματίζουν μονοπάτια. Ξεκινώ να περιηγούμαι, ώσπου το ήδη διαμορφωμένο μονοπάτι σε οδηγεί στην άλλη πλευρά. Μία άθικτη παραλία, σαν από θαύμα, σαν μυστήριο το πώς έφτασα εκεί, με καλοσωρίζει και με καλεί να μείνω εκεί για την υπόλοιπη μέρα. Η θάλασσα; Ακόμα πιο παγωμένη, ακόμα πιο κρυστάλλινη, ακόμα πιο αναζωογονητική! Ξαπλώνω στη ροζ άμμο και ο καυτός ήλιος με καίει μέχρι να… συνειδητοποιήσω ότι κάτι έχω παραλείψει. Κοιτάζω γύρω μου με μια πιο προσεχτική ματιά. Ένα πλήθος από λοφίσκους με περιμένει να το εξερευνήσω. Ξεκινώ να περπατάω και να ανεβαίνω από λόφο σε λόφο μέχρι που αντιλαμβάνομαι το μέγεθος του τοπίου που προσπαθώ να εξερευνήσω. Δέος… Άπειροι λοφίσκοι, κέδρα παντού και όλα μοιάζουν τόσο που δεν μπορώ να προσανατολιστώ… Όμως, να! Κάποια στιγμή, διακρίνω τις γνωστές αμμώδεις νησίδες που χωρίζουν την πανέμορφη αυτή παραλία σε επιμέρους τμήματα και ακριβώς από πίσω;

 Η Κρήτη, επιβλητική και εντυπωσιακή, δεσπόζει απέναντί μου και μου αποδεικνύει τη δύναμη, την ομορφιά και την υπεροχή της, που δεν μπορώ να βρω αλλού…+Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ "ανάμεσα" σε δύο φάσεις

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 
Πόσες φορές έχετε νιώσει ότι διανύετε μία "θολή" περίοδο της ζωή σας; Μία περίοδο που μοιάζει με ομιχλώδες τοπίο, δεν μπορείτε να διακρίνετε ούτε τι συμβαίνει γύρω σας ούτε την ίδια την πορεία σας. Μία κατάσταση που δεν μπορείτε να την προσδιορίσετε, ούτε έχετε και διάθεση να ασχοληθείτε ιδιαίτερα μαζί της γιατί δεν βρίσκεται κάποιο νόημα, κάποια ανάγκη, μία περιέργεια να μπείτε στον κόπο…

Πολλές φορές νιώθω ότι βρίσκομαι σε μία "νεκρή ζωνή". Όχι δεν είναι σκοτεινά, είναι κάτι ακόμα πιο δύσκολο να το διαχειριστείς… Είναι άτονα. Το σκοτεινό θα έδειχνε ίσως μία διαβάθμιση, μία ένταση, έστω μία ταυτότητα. Το άτονο, το μόνο που καταφέρνει να δείξει, είναι κενό. Μία κατάσταση που δεν ορίζεται, δεν φέρει χαρακτηρισμούς ή ιδιότητες. Ψάχνει να βρει όνομα αλλά μάταια.. Το παρατηρώ ότι συμβαίνει συχνά στη ζωή μου. Είναι το λεγόμενο και ως "ενδιάμεσο". Κοντινή λέξη του ενδιάμεσου: το "ανάμεσα". Ανάμεσα σε δύο διαφορετικές φάσεις, ανάμεσα σε διαφορετικές περιόδους-καταστάσεις, ανάμεσα σε επιλογές, σε αποφάσεις, σε αλλαγές. Πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε άραγε αυτό το περιβόητο "ανάμεσα";
Για εμένα, είναι ένα χρονικό διάστημα, που έπεται μετά και ακολουθεί πριν από έντονες και ενδιαφέρουσες περιόδους. Άλλες φορές ευχάριστες, άλλες δυσάρεστες, πάντως σίγουρα όχι χλιαρές. Είναι τότε που η αδράνεια επικρατεί με τη μορφή, όχι της έλλειψης δράσης-αφού οι ρυθμοί και οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας συνεχίζουν να τρέχουν και να μας κυνηγούν-αλλά της ύποπτης ηρεμίας. Μιας ηρεμίας που σε βάζει σε σκέψεις, σε προβληματισμούς και ανησυχίες. Δε νιώθεις ότι ενεργείς, αλλά ότι βρίσκεσαι στον "αυτόματο πιλότο" και όλα γύρω σου κυλούν αργά, νωχελικά, δίχως σκοπό, έως και αδιάφορα. Η φαινομενική (ίσως) ηρεμία μοιάζει σαν αποχαιρετισμός του προηγούμενου και κάποιου είδους προετοιμασίας για την υποδοχή του επόμενου. Οι δύο αυτές καταστάσεις, ωστόσο, συμβαίνουν ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να αντιδρούν κατά κάποιο τρόπο μεταξύ τους και να εξουδετερώνει η μία την άλλη.  Έτσι, καταλήγουν στο σημείο μηδέν, στο απόλυτο τίποτα, στο κενό. Ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, δίχως όμως να είναι παρόν..!

Αν η περίοδος αυτή ήταν χώρος θα μπορούσε να ήταν ένα χωλ. Ίσως και ο κοινόχρηστος χώρος μιας πολυκατοικίας. Αυτός ο βουβός, μοναχικός αλλά τόσο απαραίτητος διάδρομος που σε οδηγεί από το «έξω» στο «μέσα» και το αντίστροφο. Για να περάσεις από τον έναν χώρο στον άλλον, από τη δημόσια είσοδο της πολυκατοικίας στο ιδιωτικό σου διαμέρισμα (από τη μία φάση της ζωής σου στην επόμενη), πρέπει υποχρεωτικά και οπωσδήποτε να διασχίσεις τον άδειο, ψυχρό, άχαρο, αλλά συνήθως, σύντομο διάδρομο.

Υπάρχει μία Ιαπωνική φιλοσοφία που αγγίζει τη θεωρία του "ενδιάμεσου" με όρους που επεκτείνονται από τον χώρο, την τέχνη, μέχρι την καθημερινή ζωή.. Είναι το λεγόμενο "Ma" που μπορεί να μεταφραστεί ως "κενό", ως "χώρος", ως "παύση" ή "το διάστημα μεταξύ δύο δομικών στοιχείων". Είναι ο λεγόμενος "αρνητικός χώρος". Οι καλλιτέχνες κατανοούν εύκολα αυτόν τον όρο, αφού ο αρνητικός χώρος είναι αυτός που περιβάλλει ένα αντικείμενο σε έναν πίνακα και καθορίζει τη διάθεση και τον τόνο του τελικού έργου. Είναι  εκεί που "το λιγότερο γίνεται περισσότερο"(“Less is More”, όπως λένε στον μινιμαλισμό). Είναι εκεί που το κενό σε βοηθάει να αντιληφθείς τι είναι αυτό που ξεχωρίζει. Το Ma είναι σαν ένα κενό γεμάτο δυνατότητες, σαν μία υπόσχεση που πρέπει να εκπληρωθεί. Στην καθημερινή ζωή, είναι το διάλειμμα για μία κούπα τσάι σε ένα ήσυχο μέρος, μακριά από την ρουτίνα μας, ώστε να απολαύσει κανείς την ηρεμία του Ma, πριν γυρίσει πίσω στην πολυάσχολη ζωή.
Το ενδιάμεσο υπάρχει, είναι χρήσιμο και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την σημασία του. Μη το φοβάσαι. Δε θα μείνεις για πολύ εκεί. Αν μείνεις για πολύ, τότε κάτι κάνεις λάθος. Αν όμως, έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στη ζωή, θα συνειδητοποιήσεις ότι είναι χάρης του ενδιάμεσου ό,τι κατακτάς ή ό,τι έρχεται απροσδόκητα…

Αξίζει;

Αξίζει… Ναι, όσο το βιώνεις, νιώθεις αδρανής, ότι δεν προχωράς, ότι απλά υπάρχεις και είσαι στάσιμος. Καμιά φορά, αισθάνεσαι ένα αδιέξοδο να σε κυριεύει, άλλες φορές μία ανεξήγητη μελαγχολία και άλλες, μια απάθεια. Όμως, είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για να λέμε ότι ζούμε και όχι ότι απλά επιβιώνουμε. Είναι μία κατάσταση στην οποία σίγουρα θα μπεις και στη συνέχεια, όχι μόνο θα βγεις πιο δυνατός αλλά και έτοιμος να αποδεχτείς τις αλλαγές στη ζωή σου, να καλωσορίσεις το νέο και να βρεις τη συνέχεια στο μονοπάτι σου. Είναι ο χρόνος που οφείλεις να δώσεις απλόχερα στον εαυτό σου ώστε να ανασυγκροτηθεί, να επανακτήσει δυνάμεις και αντοχές, να ξαναβρεί τις ισορροπίες που τόσο εύκολα χάνουμε και να επαναπροσδιορίσει τους στόχους που τόσο συχνά ξεχνάμε. Μη φοβάσαι αυτό το φαινομενικά κενό διάστημα στη ζωή σου. Αναγνώρισέ το όταν σου συμβεί και αποδέξου το. Άφησέ το να κάνει αθόρυβα τη δουλειά του, αλλά ποτέ μην επαναπαύεσαι σε αυτό. Να θυμάσαι: είναι απαραίτητο αλλά και παροδικό.
Αν γενικεύσουμε και απλοποιήσουμε τον προβληματισμό, θα παρομοιάζαμε το καλοκαίρι με ένα καλό παράδειγμα ενδιάμεσης περιόδου στη ζωή μας. Σηματοδοτεί το τέλος μίας σεζόν, το βήμα πριν την καινούρια που ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το Σεπτέμβρη. Καιρός για φόρτωση δυνάμεων, αναθεώρηση στόχων, άδειασμα μυαλού από άσκοπες και ανήσυχες σκέψεις και… αναμονή!

Η επανεκκίνηση απαιτεί μία παύση. 
Οι σωστές αλλαγές στη ζωή σου, οι επόμενες προτάσεις στην ιστορία σου, ακολουθούν μετά από μία τελεία. 
Μην το φοβάσαι, μην το αγνοείς, μην το χαραμίζεις. Απλά ζήσε το και φρόντισε να είσαι "παρών" όταν συμβεί! +Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΙΟΥ ~ ύπνος, ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis και χρόνια πολλά στις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες! 

Ξυπνήστε! Ώρα για ύπνο..! Ύπνο σε πολλές μορφές… φιλοσοφικό, εικαστικό, κινηματογραφικό…Όλα αυτά θα συμβούν στο Hypnos project που έχει ήδη ξεκινήσει από τις 18 Μαρτίου και συνεχίζει να μας λύνει όλες τις απορίες περί ύπνου, αλλά και να μας δημιουργεί νέες, βάζοντάς μας σε ένα λαβύρινθο εσωτερικής ενδοσκόπησης, ελπίζοντας να βρούμε τη διέξοδο ή έστω το νήμα που οδηγεί σε αυτήν. Το Hypnos project θα βρίσκεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι τις 19 Ιουνίου.

Και ο προβληματισμός είναι ο εξής: γιατί δημιουργείται η ανάγκη να ερευνήσουμε ένα θέμα σαν τον ύπνο;
Στην καθημερινότητά μας, χρησιμοποιούμε συχνά φράσεις που σχετίζονται με τον ύπνο, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Αν δεν έχουμε κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ, το αναφέρουμε σχεδόν συνέχεια κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ παράλληλα, είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθούμε και να είμαστε αποδοτικοί. Αντιθέτως, όταν έχει προηγηθεί ένα καλός ύπνος, γεμίζουμε ενέργεια και όλες οι υποχρεώσεις μοιάζουν ευκολότερες στο  να διευθετηθούν. Από την άλλη, πόσο συχνά δεν λέμε σε κάποιον που «βρίσκεται… αλλού»: «Κοιμάσαι όρθιος!» ή «Ξύπνα, επιτέλους!» ή, το πιο γλυκό... «Τι ονειρεύεσαι;».
Όμως τι σημαίνει κοιμάμαι καλά ή δεν κοιμάμαι καλά; Και η σύνδεση των φράσεων «είσαι αλλού» «πάλι κοιμάσαι» κ.ο.κ, παραπέμπουν στο ότι ο ύπνος είναι μία κατάσταση που μας μεταφέρει σε έναν άλλον κόσμο; Και αν ναι, τότε συνδέεται και με το μεταφυσικό κομμάτι της ύπαρξής μας; Ας κάνουμε, λοιπόν, μία απόπειρα να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον «Μορφέα», στην αγκαλιά του οποίου αφιερώνουμε τουλάχιστον το ένα τρίτο από τη ζωή μας και σπάνια μας απασχολεί.
Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι ο άνθρωπος σπαταλάει χρόνο από τη ζωή του προσπαθώντας να κατανοήσει τον εαυτό του. Ποιος είναι; Τι θέλει από τη ζωή; Ποια είναι τα όνειρά του; Ασχολείται δηλαδή με τη συνειδητή κατάστασή του. Όμως, όλες οι προσπάθειες αυτές μένουν τελικά άκαρπες, όταν η αυτογνωσία παραμένει μόνο στο συνειδητό κομμάτι, χωρίς να επεκτείνεται στο ασυνείδητο. Γιατί, πόσο καλά υποτίθεται ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας όταν από την ένταση της καθημερινής ζωής περνάμε στην αδράνεια του ύπνου; Και, μιλάμε όντως για αδράνεια ή, μήπως, για την ενεργοποίηση ενός «άλλου» μας εαυτού;
Ο εγκυκλοπαιδικός ορισμός αναφέρεται στον ύπνο ως «μια φυσιολογική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μείωση της αντίληψης και περιορισμένη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον» και θα τολμήσω να διαφοροποιηθώ, εν μέρει, και να προσθέσω ότι: Ναι, όταν κοιμόμαστε το ένα κομμάτι του εαυτού μας μπαίνει σε «καταστολή», όμως, το άλλο κομμάτι μας, το απόκρυφο, αυτός ο άγνωστος σε εμάς εαυτός μας, «ξυπνάει» και μας καλεί σε ένα ταξίδι περιπλάνησης και ανακάλυψης των ενδόμυχων και μη συνειδητών σκέψεών μας. Πρόκειται για ένα κρυφό κομμάτι μας, σκοτεινό, μυστηριώδες και μυστήριο. Ένα κομμάτι πολύ δικό μας, πολύ προσωπικό, που το κρατάμε μακριά από τα μεγάλα φώτα της ζωής μας. Είναι μόνο για εμάς, από εμάς, χωρίς πάντα να το αντιλαμβανόμαστε. Είναι ένα άλλο πρόσωπό μας που είτε δε θέλουμε να πολυασχοληθούμε μαζί του, είτε δεν το γνωρίζουμε καλά… Το απροσδόκητο εισβάλλει, τόσο βίαια κάποιες φορές, τόσο γλυκά και «ονειρεμένα» κάποιες άλλες, που μας προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα έως και συμπτώματα στα οποία οφείλουμε να δώσουμε βάση. Όχι μόνο για να γνωρίζουμε αυτόν τον περιβόητο «άλλο», αλλά επίσης, γιατί το ασυνείδητο, καταφέρνει να επηρεάσει, ακόμα και να καθορίσει ή έστω διαμορφώσει, το συνειδητό. Οι εφιάλτες που μας στοιχειώνουν στον ύπνο μας, μας στοιχειώνουν και στην καθημερινότητά μας. Προσπαθούμε να τους σκεπάζουμε, να μην τους επιτρέπουμε να μας «παρενοχλούν» και να αλλάζουν το τόσο προκαθορισμένο πρόγραμμα της ζωής μας.

Και ναι, υπάρχει αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Το συνειδητό μπορείς να το πλάσεις όπως θέλεις εσύ. Το ασυνείδητο είναι κάθε φορά μία έκπληξη… είτε δυσάρεστη είτε ευχάριστη, θα καθορίσει όμως την ροή της ρουτίνας μας. Για εμένα προσωπικά, είναι όντως κάτι μη αναμενόμενο. Κάθε φορά που θα σηκωθώ από το κρεβάτι την επόμενη μέρα δεν ξέρω, ποιος εαυτός μου θα ξυπνήσει. Ο γεμάτος ενέργεια, ο ζωηρός, ο χαρούμενος ή ο εξαντλημένος, ο υποτονικός, ο καταθλιπτικός; Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα του ύπνου μου. Κοιμήθηκα βαθειά ή ελαφριά; Πόσες φορές ξύπνησα μέσα στη νύχτα και για ποιους λόγους; Είδα όνειρα και τι είδους όνειρα; Από αυτά που με ταξιδεύουν σε μαγικά μέρη του μυαλού ή στους εφιάλτες που με καταδιώκουν;
Η σχέση του συνειδητού με το ασυνείδητο, η σχέση του ύπνου με τον… ξύπνιο, είναι ένας φαύλος κύκλος. Είναι δύο μέρη που συνθέτουν το ίδιο προσώπο. Το ένα διαμορφώνει το άλλο σε ένα βαθμό, ή το αλληλοσυμπληρώνει, αφού κρυφές σκέψεις αναδύονται στο παράλληλο σύμπαν του τόσο ευάλωτου σώματός μας…

Πάντα πίστευα ότι ο τρόπος που κοιμάται κανείς, οι συνήθειές του κατά τη διάρκεια του ύπνου, δείχνουν πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς του. Το πιο σημαντικό όμως, είναι να κατανοήσουμε ποια στοιχεία προδίδει για εμάς τους ίδιους, ώστε με αυτόν τον τρόπο να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία μας. Άλλωστε, ο ύπνος και ό,τι σχετίζεται με αυτόν έχει όχι μόνο προσωπικό ενδιαφέρον, αλλά και πολυεπίπεδο, αφού, όπως αποδεικνύεται, μπορεί να εκφραστεί φιλοσοφικά, λογοτεχνικά, εικαστικά. Δεν γνωρίζω αν το Hypnos Project είναι αρκετό ώστε να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα που τέθηκαν, είμαι σίγουρη, όμως, πως έχει λόγο ύπαρξης. 
Ναι, ο ύπνος είναι όμορφο πράγμα, αλλά παράλληλα, είναι και ένα πεδίο εξερεύνησης!Ένα βήμα προς το ασυνείδητο, θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο συνειδητό. Και φυσικά, η προσπάθεια για αυτογνωσία συνεχίζεται…+Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ το "δωμάτιο" του σαίξπηρ

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Αυτή τη φορά, το θέμα της ενότητας δεν αφορά ακριβώς έναν προβληματισμό αλλά ένα συναρπαστικό γεγονός, αφού σε λίγες μέρες από σήμερα, συγκεκριμένα στις 23 Απριλίου, έχουμε μία ιστορική επέτειο. Γιορτάζονται 400 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα William Shakespeare, με εκδηλώσεις που σκοπό έχουν να τιμήσουν τον μεγαλοφυή αυτό συγγραφέα αλλά και να μας υπενθυμίσουν την πολιτιστική κληρονομιά που έχει αφήσει, η αξία της οποίας παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα των αιώνων. Μία μοναδική, λοιπόν, ευκαιρία μας δίνεται ώστε να ζήσουμε μία ανεπανάληπτη, πνευματική εμπειρία και να πάρουμε μία γεύση από το θεατρικό έργο του Σαίξπηρ!

Ο Άμλετ, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο Ριχάρδος ο Γ’, ο Ιάγος, η Λαίδη Μάκβεθ, ο βασιλιάς Ληρ, ο Σάιλοκ, η Οφηλία, η Κορδέλια και πολλοί ακόμα διάσημοι ήρωές του θα μετακομίσουν την ίδια μέρα της επετείου, το Σάββατο 23 Απριλίου, σε ένα κοντέινερ-δωμάτιο που θα στηθεί στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα, ειδικά για αυτόν τον σκοπό. Η παραμονή στο δωμάτιο θα διαρκεί 20 λεπτά, ενώ η είσοδος είναι ελεύθερη. Από τις 11.00 το πρωί έως τις 23.00 το βράδυ, όσοι τυχεροί προσέλθουν θα παρακολουθήσουν ένα ποιητικό θέαμα αποτελούμενο από αποσπάσματα διάσημων έργων του κορυφαίου συγγραφέα, το οποίο έχουν αναλάβει να ζωντανέψουν ηθοποιοί, σκηνοθέτες και μεταφραστές που συμμετέχουν στη δράση.

Όσον αφορά τους συντελεστές, η σύλληψη και η επιλογή των κειμένων είναι της Λουίζας Αρκουμανές. Τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει αναλάβει η Έφη Θεοδώρου, την επιμέλεια του σκηνικού χώρου και των κουστουμιών η Ελένη Μανωλοπούλου, τους φωτισμούς ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και τη μουσική επιμέλεια ο Θοδωρής Αμπαζής και ο Χαράλαμπος Γωγιός, με τη συμμετοχή των σπουδαστών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. (Πηγή: www.cnn.gr)
Η Αθήνα δεν είναι η μοναδική πόλη που γιορτάζει την επέτειο των 400 χρόνων από το θάνατο του Σαίξπηρ, αφού παρόμοιου τύπου εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν την ίδια μέρα σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο. Συγκεκριμένα, στο Λονδίνο, το Shakespeares Globe οργανώνει το «Complete Walk”, μία βόλτα στις όχθες του Τάμεση όπου, στις 23 και 24 Απριλίου, θα προβάλλονται σε τεράστιες οθόνες δεκάλεπτα φιλμ με σκηνές από έργα του Σαίξπηρ, με τη συμμετοχή διάσημων ηθοποιών. Στη Νέα Υόρκη, μεγάλη έκθεση με φωτογραφίες, κοστούμια και προγράμματα από παλιές παραστάσεις έργων ου Σαίξπηρ παρουσιάζονται στην New York Public Library for the Performing Arts. Στο Σικάγο, δεκάδες εστιατόρια συμμετέχουν στο «Culinary Complete Works», όπου επαγγελματίες σεφ χρησιμοποιούν τα έργα του Βάρδου ως έμπνευση για τη δημιουργία ενός ή περισσότερων πιάτων. (Πηγή: www.iefimerida.gr)
Με αφορμή αυτό το γεγονός, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ποιο στοιχείο θεωρώ, εγώ προσωπικά, «μαγικό» στο έργο του Σαίξπηρ, ένα από τα πολλά μαγικά στοιχεία που συναντάει κανείς σε εκείνον, και πηγάζει από τον τρόπο προσέγγισης του έργου του.
Το πιο ενδιαφέρον στον Σαίξπηρ για εμένα λοιπόν, είναι ότι τα έργα του μπορούν να αναλυθούν και να ερμηνευθούν με άπειρους τρόπους. Άλλωστε, κάθε ιδιοφυές έργο αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μονοσήμαντη ανάλυση, αλλά είναι ανοιχτό σε πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις. Υπάρχει, όμως, μία που αν καταφέρει να διαβάσει κανείς το έργο του υπό αυτήν την οπτική, είμαι σίγουρη πως όχι μόνο θα μπορέσει να κατανοήσει καλύτερα την  ανθρώπινη φύση, αλλά και να έρθει ένα βήμα πιο κοντά στο να γνωρίσει τον εαυτό του. Αυτή η προσέγγιση λοιπόν, αφορά τον  ανθρωποκεντρισμό, που διακρίνουμε εμφανέστατα άλλωστε σε όλα τα έργα του, σε σχέση πάντα με το «τρίγωνο» άνθρωπος-κοινωνία-φύση. Επηρεασμένος, αν μη τι άλλο, ο ίδιος από την Ελισσαβετιανή Αναγέννηση κατά την οποία έζησε, ο στόχος ήταν ακριβώς αυτός: η ισορροπία ανάμεσα στα τρία αυτά στοιχεία. 

Ο ιδιόρρυθμος ανθρωποκεντρισμός του Σαίξπηρ διαβάζεται ξεκάθαρα. Οι ήρωές του δεν υποκύπτουν σε συνθήκες ή γεγονότα , αλλά ούτε σε κάποια ανώτερη σε αυτούς δύναμη που προδιαθέτει τη μοίρα τους. Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πάντα παρούσες, όμως μπορούν να αλλάξουν από τον άνθρωπο. Η θεϊκή παρέμβαση υπάρχει, χωρίς να καθορίζει την εξέλιξη της δράσης. Η τύχη μπορεί να καλυτερεύσει ή να χειροτερεύσει τις καταστάσεις, ωστόσο τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ένας, ο άνθρωπος. Για παράδειγμα, ο Άμλετ επιλέγει ο ίδιος να πάρει εκδίκηση από τον πατριό του, όμως, αντί να ξετυλιχθεί ένα βαρύ δράμα, αποκαλύπτονται αρχέτυπα ανθρώπινων συμπεριφορών. Η αυτενέργεια του Άμλετ, η αυτοθυσία της Οφηλίας και, τελικά, ο απόλυτος ξεριζωμός της κατεστημένης τάξης. Το υπερφυσικό στοιχείο είναι παρών μέσω του φαντάσματος του νεκρού βασιλιά, ωστόσο, δεν παίζει ρυθμιστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον Μάκβεθ. Η μοίρα των ηρώων δε δημιουργείται από τις μάγισσες (υπερφυσικό στοιχείο) που αρχικά την προλέγουν, αλλά από τους ίδιους τους ήρωες, δηλαδή από τον ανθρώπινο παράγοντα. Ακόμη και οι κακοί ήρωες, όπως η Λαίδη Μάκβεθ ή ο Ριχάρδος ο Γ’, αναλύονται μέσα από την ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Ο άσχημος και τρίτος στη διαδοχή του θρόνου Ριχάρδος, ερωτεύεται παράφορα μία πανέμορφη γυναίκα. Δηλαδή, με τα «ανθρωποκεντρικά» μάτια του Σαίξπηρ, ο άνθρωπος είναι πάντα πιο δυνατός από την κοινωνία (Ριχάρδος, τρίτος στη διαδοχή του θρόνου, που γίνεται πρώτος) αλλά και από τη φύση (άσχημος, όμως ερωτικά ελκυστικός).

Προτείνω λοιπόν, όσοι μπορέσουν να βρίσκονται στο περίφημο αυτό "δωμάτιο", να μην χάσουν την ευκαιρία, γιατί αυτός ο μεγάλος συγγραφέας μας διδάσκει πολλά. Αν καταφέρουμε να έρθουμε λίγο πιο κοντά σε εκείνον, θα καταφέρουμε να δούμε τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας με άλλα μάτια...

Διότι, ο Σαίξπηρ πίστευε βαθιά στη δύναμη του ανθρώπου και αυτό δε θα μπορούσε να μην εμφανιστεί στο έργο του, είτε ηθελημένα είτε αθέλητα-αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Αυτό όμως για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι, είναι πως και ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος, που με την ιδιοφυΐα του, την πίστη του και, κυρίως, τη θέλησή του κατάφερε να αψηφήσει «εμπόδια» και όρια, εσωτερικής ή εξωτερικής φύσης, και να δημιουργήσει, να γράψει τη δική του ιστορία. Μια ιστορία, που θα πρέπει να αποτελεί, εκτός από πνευματική παρακαταθήκη ανυπολόγιστης αξίας, και παράδειγμα για όλους εμάς που συνεχώς παλεύουμε με τους «δαίμονές» μας και ελπίζουμε ότι μια μέρα θα τους νικήσουμε. Γιατί όπως ο ίδιος έλεγε: 
«Αυτός που έχει θέληση, δημιουργεί, και δημιουργεί πάρα πολλά. Αυτό είναι απόδειξη πως δεν υπάρχει τίποτα ακατόρθωτο»+Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ οι εντυπώσεις μίας εθελοντικής εμπειρίας

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους αισιόδοξους του +yannidakis! 

Είναι ωραίο το αίσθημα της συμμετοχής, της συνεισφοράς, πόσο μάλλον, υπό τη μορφή του εθελοντισμού. Ο εθελοντισμός συνδέεται άμεσα με την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά. Μπορεί να εκφραστεί με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με τη φυσιογνωμία και τη μορφή της δράσης. Ωστόσο, ο στόχος παραμένει πάντα ο ίδιος: να βοηθήσεις χωρίς να σκέφτεσαι τι θα πάρεις σαν αντάλλαγμα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για το καλύτερο αποτέλεσμα. Το μοντέλο, λοιπόν, του εθελοντισμού μπορεί να είναι ο ακτιβισμός, η άμισθη εργασία, η ανιδιοτελής προσφορά, ακόμα και, η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου ή όλα τα παραπάνω μαζί.
Προσωπικά είχα πρόσφατα την χαρά να συμμετέχω εθελοντικά σε μία δράση και το μοντέλου της εθελοντικής εργασίας που κλήθηκα να υπηρετήσω είχε την έννοια της ανιδιοτελούς προσφοράς. Επρόκειτο για  Διημερίδα επαγγελματικού προσανατολισμού και προσπάθησα, αν μη τι άλλο, να ενημερώσω και να διαφωτίσω νέα παιδιά που καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους σχετικά με τον τομέα μου, την αρχιτεκτονική και με αυτόν, τον τόσο απλό τρόπο να λύσω απορίες τους ή έστω να τους δώσω μία ιδέα για μία πιθανή επαγγελματική επιλογή. Μέσα από αυτήν την εμπειρία μου λοιπόν, ήρθα αντιμέτωπη με δύο ζητήματα, ένα άμεσο και ένα έμμεσο.

Το άμεσο ζήτημα αφορά το γεγονός της εθελοντικής δράσης. Ναι αξίζει να συνεισφέρουμε σε μία κοινωνική δράση. Οφείλουμε να μοιραζόμαστε τις όποιες γνώσεις μας και να βοηθάμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Και αν το αίσθημα της ικανοποίησης, της ανάλαφρης, ευχάριστης διάθεσης που με κατέκλυζε κάθε φορά που έφερνα εις πέρας το έργο μου και έδινα πλήρεις απαντήσεις αναιρεί την ανιδιοτέλεια της πράξης μου τότε ας είναι. Άλλωστε, όταν μιλάμε για τέτοιου είδους θέματα, η ανιδιοτέλεια δεν έγκειται στην χαρά που θα πάρεις από την χαρά του άλλου. Κάθε άλλο, αποδεικνύει την αρχική πρόθεσή σου. 

Περνώντας στο δεύτερο και έμμεσο ζήτημα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αντίδραση των παιδιών-γονέων. Γυρνώντας πίσω στον χρόνο και συγκρίνοντάς τη με τους δικούς μου προβληματισμούς και ανησυχίες την ίδια περίοδο, διέκρινα μεγάλες διαφορές. Για εμένα, η επιλογή του επαγγέλματος αφορούσε πρωτίστως κάτι που να μου αρέσει, να με εξιτάρει και να έχω την ικανότητα να το ασκήσω. Το ζήτημα της επαγγελματικής αποκατάστασης ήταν περισσότερο ένα θέμα που έθιγαν οι γονείς μου, ως ωριμότεροι και ήδη "ζυμωμένοι" από τις απαιτήσεις και δυσκολίες της ζωής. Ξαφνιάστηκα όταν έφηβοι δεκαπέντε ετών με ρωτούσαν για τις επαγγελματικές ευκαιρίες, την άμεση ή μη άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, καθώς και τους πιθανούς εναλλακτικούς δρόμους που μπορεί να ανοίξει ο τομέας της αρχιτεκτονικής, σε περίπτωση ανεύρεσης εργασίας. Υπήρχε ανησυχία, υπήρχε άγχος, υπήρχε προβληματισμός για το μέλλον. Και μάλιστα πρόωρος. Καλώς ή κακώς, η κρίση φαίνεται να επηρεάζει την ψυχολογία των νέων, αφού από την προσωπική μου εμπειρία τουλάχιστον, τα προβλήματα που φέρνει δεν είναι μόνο θέμα των "μεγάλων". Η έννοια των ευθυνών και των απαιτήσεων που προστάζει η εποχή μας περνάει και στους "μικρότερους". Ως αποτέλεσμα, καλούνται να σκέφτονται και να λαμβάνουν αποφάσεις μέσω φίλτρων, όχι αυθόρμητα. Καλούνται να ωριμάσουν νωρίτερα ώστε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα χωρίς παράπλευρες απώλειες…
Κλείνοντας το σημερινό θέμα, οι εντυπώσεις μου από την εθελοντική εμπειρία την οποία κλήθηκα να φέρω εις πέρας, είναι διχασμένες. Από τη μία, προβληματίστηκα από το βαθμό επιρροής των εφήβων από την μεσαιωνική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Δεν επηρεάζονται μόνο όσοι καλούνται να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις στην πράξη αλλά και όλοι όσοι βρίσκονται στο ευρύτερο περιβάλλον και, μάλιστα, στην ίδια κλίμακα, απλά με μία διαφοροποιημένη μορφή. Από την άλλη, η ικανοποίηση του να βοηθάς και να συνεισφέρεις σε έναν σκοπό δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Εκτός από το γεγονός, λοιπόν, ότι συνειδητοποίησα την πολυδιάστατη κοινωνική επίδραση της κρίσης, ένιωσα μία πληρότητα. Επειδή αυτό ακριβώς σου προσφέρει η εθελοντική εμπειρία. Συμβάλεις σε κάτι συλλογικό, ο καθένας προσθέτει ένα κομμάτι του εαυτού του ώστε να προκύψει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, το οποίο αφορά τη βοήθεια των συνανθρώπων μας και, κατ’ επέκταση, βάζει ένα ακόμα λιθαράκι ώστε να χτιστούν κοινωνικές σχέσεις και δομές σε πιο γερά θεμέλια… 

Γιατί ο εθελοντισμός δεν είναι μία μεμονωμένη δράση, είναι στάση ζωής. 

Δούναι και λαβείν λοιπόν, για μία πιο δυνατή κοινωνία, δούναι και λαβείν για ένα πιο αισιόδοξο μέλλον! +Elina Ioannou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ the oscars: τι κρύβεται πίσω από την απόρριψη ενός βραβείου;

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους αισιόδοξους του +yannidakis! 

Τα βραβεία Oscar αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια ένα θεσμό για την τίμηση του κινηματογράφου που δεν μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί. Όνειρο και στόχος κάθε καλλιτέχνη, ή έστω των περισσότερων, είναι να παραλάβει το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο ως επιβράβευση και αναγνώριση της δουλειάς του. Ένα αγαλματίδιο που συχνά μετατρέπεται σε κριτήριο για να επιλέξει ο θεατής να δει μια ταινία ή όχι. Πόσες φορές δεν έχουμε απορρίψει μια ταινία έναντι μιας άλλης επειδή εκείνη είναι υποψήφια για τα φετινά Oscar ή παρέλαβε ένα ή περισσότερα βραβεία στο παρελθόν.
Στην σκέψη μιας τελετής Oscar, μας έρχονται στο νου λέξεις όπως γοητεία, glamour, φαντασμαγορικό show, χλιδή, και, φυσικά, σημαντικές προσωπικότητες του κινηματογράφου σε-εξίσου-σημαντικές στιγμές τους. Όμως, όπως κάθε ευτυχισμένη οικογένεια έχει τις, καλά κρυμμένες, δυσάρεστες στιγμές της, έτσι και η «οικογένεια» των Oscar είχε και στιγμές "άτυχες", που πρόσθεσαν μια σκοτεινή χροιά στο λαμπερό φως που την περιβάλλει
Ενόψει, λοιπόν, της τελετής η οποία λαμβάνει χώρα σε μία εβδομάδα και της μεγάλης συζήτησης που έγινε για την απουσία Αφροαμερικανών ηθοποιών από τις φετινές υποψηφιότητες, ας θυμηθούμε (με τη βοήθεια του MOVIESCheatSheet) σημαντικές προσωπικότητες που απέρριψαν ένα βραβείο το οποίο κέρδισαν ή άλλες που πεισματικά αρνούνται να παραβρεθούν στην τελετή απονομής, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, και μας υπενθυμίζουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή, ακόμα και το να παραλάβεις το χρυσό αγαλματίδιο…

Dudley Nichols
Ο Dudley Nichols ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αρνήθηκε ένα Oscar. Είχε κερδίσει το βραβείο καλύτερου σεναρίου για την ταινία "The Informer" το 1935, βασισμένη σε βιβλίο με θέμα τον Ιρλανδικό πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Ωστόσο, παρά την τιμή που είχε να βραβευθεί, κατέληξε να μποϊκοτάρει την τελετή Όσκαρ λόγω της συνεχής διαμάχης του με την Ακαδημία. Ο Nichols έφτασε να επιστρέψει το βραβείο όταν η Ακαδημία του το έστειλε, ενώ μαζί με το βραβείο τους έδωσε και ένα σημείωμα στο οποίο έγραφε: "Θα ήταν να γυρίσω την πλάτη μου σε σχεδόν χιλιάδες μέλη που τόλμησαν τα πάντα στον αγώνα για μία γνήσια οργάνωση συγγραφέων."

Catherine Hepburn
 Η πασίγνωστη πρωταγωνίστρια Catherine Hepburn είχε προταθεί για δώδεκα Oscar και είχε κερδίσει τέσσερα. Ωστόσο, χωρίς να είναι εντελώς αντίθετη με τα βραβεία ,δεν παρευρέθη σχεδόν σε καμία τελετή. Μία εξαίρεση αποτέλεσε η παρουσία της στην τελετή απονομής το 1974, να δηλώνει πως:     "Είμαι πολύ χαρούμενη που δεν άκουσα κανέναν να λέει πως ήταν θέμα χρόνου να γίνει.. Είμαι ζωντανή απόδειξη ανθρώπου που μπορεί να περιμένει σαράντα ένα χρόνια για να μην είναι εγωιστής".
      
      George Scott
      Το 1970, ο  George Scott αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο καλύτερου ηθοποιού για την ταινία "Patton", ενώ δήλωσε πως: "η τελετή αυτή είναι μία παρέλαση, μία δημόσια εμφάνιση με σκηνοθετημένη αγωνία για οικονομικούς λόγους". Αντί για τον ίδιο, το βραβείο του παρέλαβε ο παραγωγός της ταινίας, Franc McCarthy. Να σημειωθεί ότι την επόμενη χρονιά, η Ακαδημία τον πρότεινε ξανά για τον ρόλο του στην ταινία "The Hospital"
     
      Peter O’ Toole

     Ο Peter O’ Toole ήταν υποψήφιος οχτώ φορές για το Oscar Α’ ανδρικού ρόλου, ωστόσο ποτέ δεν κέρδισε ένα. Το 2003, η Ακαδημία αποφάσισε να τον τιμήσει με ένα τιμητικό βραβείο. Παρόλα αυτά, ο OToole δεν το παρέλαβε, μάλιστα έγραψε ένα γράμμα στην Ακαδημία, λέγοντας πως: "Είμαι ακόμα στο παιχνίδι και θα μπορούσα ακόμα να κερδίσω ένα βραβείο. Θα μπορούσε η Ακαδημία να αναβάλει την τιμή μέχρι να γίνω ογδόντα χρονών;". Η Ακαδημία απάντησε λέγοντας πως και άλλοι ηθοποιοί, όπως ο Paul Newman, είχαν παραλάβει τιμητικό βραβείο και στη συνέχεια κέρδισαν για κάποιον ρόλο τους. Έτσι, ο OToole τελικά παρευρέθη στην τελετή και παρέλαβε το τιμητικό βραβείο. 
     
      Marlon Brando
            Το 1973, ο Marlon Brando αρνήθηκε να παραλάβει το Oscar για την ερμηνεία του ως Vito Corleone στην ταινία "The Godfather". Στη θέση του βρέθηκε η Sacheen Littlefeather, η οποία είπε τα εξής: "Εκπροσωπώ τον Marlon Brando και μου ζήτησε να σας πω ότι… δεν μπορεί να παραλάβει αυτό το βραβείο. Και οι λόγοι είναι η συμπεριφορά της κινηματογραφικής βιομηχανίας απέναντι στους Αμερικάνους Ινδιάνους". Με αυτόν τον τρόπο, ο Marlon Brando εξέφρασε την άποψή του πως η βιομηχανία κινηματογράφου δεν σέβονταν τους Ινδιάνους, ενώ, παράλληλα, έκανε ευρέως γνωστό το θέμα. Αυτή η στιγμή παραμένει μία από τις πιο δυναμικές στιγμές στην ιστορία της τελετής των Oscar.
      
     Woody Allen
      Ο Woody Allen δεν έχει παρευρεθεί σε καμία από τις φορές που ήταν προτεινόμενος για βραβείο. Σύμφωνα με τον ίδιο: "Δεν έχω κανένα σεβασμό σε μια τέτοιου είδους τελετή. Απλά θεωρώ πως δεν ξέρουν τι κάνουν. Όταν βλέπεις ποιος κερδίζει αυτά τα πράγματα-ή ποιος δεν τα κερδίζει- καταλαβαίνει κανείς πόσο ανώφελο είναι ένα Oscar".
     
     Jean-Luc Godard

      Το 2010, η Ακαδημία βράβευσε τον Jean-Luc Godard με ένα τιμητικό Oscar. Προσπαθούσαν για μήνες να επικοινωνήσουν μαζί του, όμως ανεπιτυχώς. Ο ίδιος σε σχετική συνέντευξη είπε πως: "αν η Ακαδημία θέλει να το κάνει, ας το κάνει. Αλλά εγώ νομίζω πως είναι περίεργο. Και ρωτάω τον εαυτό μου: ποια από τις ταινίες μου έχουν δει; Γνωρίζουν όντως τις ταινίες μου;". Στην ίδια συνέντευξη πρόσθεσε ότι στους λόγους που δεν παρευρέθη την τελετή συμπεριλαμβανόταν και το γεγονός πως δεν κατείχε visa για τις Η.Π.Α. και ότι δεν ήθελε να κάνει αίτηση για να αποκτήσει.

Σύμφωνα με τις παραπάνω δηλώσεις, βλέπουμε ότι τα Oscar, όπως και άλλες παρόμοιου τύπου επίσημες τελετές βραβείων, μετατρέπονται σε αφορμή για να αποκαλυφθούν προσωπικές απόψεις, οι οποίες συχνά έχουν πολιτική ή κοινωνική χροιά, από καλλιτέχνες που έχουμε συνηθίσει να υποδύονται άλλους χαρακτήρες. Με αυτόν τον τρόπο, πτυχές της προσωπικότητάς τους προβάλλονται και δηλώνουν μια ολόκληρη στάση ζωής.  Αυτή η επιλογή εξωτερίκευσης λοιπόν, διαφέρει ως προς τον απώτερο σκοπό. Για κάποιους πρόκειται για διάδοση ενός κοινωνικού θέματος σε ένα ευρύ κοινό, για άλλους είναι η ικανοποίηση του εγωισμού τους με την αντίστροφη διαδικασία ή μία ακόμα ευκαιρία προβολής τους. Για  αρκετούς όμως, είναι η ένδειξη διαφωνίας τους με έναν τέτοιο θεσμό ή μάλλον, σωστότερα, με τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία μια ταινία είναι υποψήφια και τελικά βραβεύεται με ένα Oscar. Και αυτό γιατί η κάθε μορφή τέχνης δεν μπορεί να έχει αντικειμενικά κριτήρια, αυτά αλλάζουν ανάλογα με τον θεατή. Συχνά, τα κριτήρια ενός κριτικού κινηματογράφου διαφέρουν από αυτά του απλού θεατή. Για αυτό άλλωστε, συναντάμε ταινίες να "σαρώνουν" στις εισπράξεις εισιτηρίων και να "πατώνουν" στις κριτικές και τα βραβεία ή το αντίστροφο. 

      Ωστόσο, τα Oscar δε θα πάψουν ποτέ να γοητεύουν γιατί, πάνω απ’ όλα, είναι μία μεγάλη γιορτή. Και σαν κάθε σωστή γιορτή που "σέβεται τον εαυτό της", αποτελείται από λαμπερούς καλεσμένους, προσφέρει φαντασμαγορικό θέαμα και δίνει την ευκαιρία τόσο για να διασκεδάσει κανείς όσο και για να συνομιλήσει, να ανταλλάξει απόψεις και...αν κάποιος καλεσμένος «δεν περνάει τόσο καλά», να το δηλώσει χωρίς φόβο ότι θα χαλάσει το πάρτυ… +Elina Ioannou 
Υποψηφιότητες των βραβείων Oscar για το 2016

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
 Διαβάστε περισσότερα.. »