ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ άστεγοι: ο αόρατος πληθυσμός που χρειάζεται τη βοήθεια μας

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Οι γιορτινές ημέρες έχουν ήδη ξεκινήσει! Ένα κλίμα χαράς, προσμονής των διακοπών, θαλπωρής, ζεστασιάς και αισιοδοξίας μας έχει καταλύσει όλους. Ή μάλλον … σχεδόν όλους. Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που οι ημέρες αυτές είναι πιο ακόμα πιο δύσκολες από τις καθημερινές ημέρες. Είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να ξέρουν τι σημαίνει ζεστασιά όταν ψάχνουν απεγνωσμένα ένα κομμάτι χαρτόνι και μία κουβέρτα για να κοιμηθούν. Που δεν μπορούν να ξέρουν τι σημαίνει χαρά όταν ζουν χωρίς οικογένεια, φίλους, χωρίς δουλειά και δραστηριότητες που να τους καθιστούν ευτυχισμένους. Που δεν ξέρουν τι σημαίνει αισιοδοξία όταν κάθε ημέρα για αυτούς είναι ένας αγώνας επιβίωσης.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι άστεγοι. Και βρίσκονται πάντα και παντού γύρω μας σε κάθε μέρος του πλανήτη. Από τις πιο φτωχές ως τις πιο πλούσιες χώρες, οι άστεγοι είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που σπάνια χαρακτηρίζονται ως πολίτες, ένα σύνολο μακριά από την  «ενταγμένη στους νόμους» κοινωνία, αφού η καθημερινότητά τους διαφέρει σημαντικά από αυτή των υπολοίπων. Δικαιώματα και απολαύσεις είναι λέξεις ξένες σε αυτούς . Αντιθέτως, η κάλυψη των βασικών αναγκών είναι ο πρωταρχικός στόχος ζωής. Σε αντίθεση με τους περισσότερους «εμάς», που έχουμε καθημερινό ζεστό φαγητό, καθαρά ρούχα, εργασία και, κυρίως, μία στέγη που μας προσφέρει προστασία, ασφάλεια, ιδιωτικότητα και ζεστασιά.Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που ζει στο περιθώριο. Η καθημερινότητά τους εστιάζει στην κάλυψη των βασικών αναγκών. Αυτό και μόνο τους κάνει να αναθεωρεί κανείς τον τρόπο που έχει επιλέξει να ζει. Τις προτεραιότητές τους στην ζωή, τους λόγους για τους οποίους στεναχωριέται και τους λόγους για τους οποίους νιώθει ανικανοποίητος. 

Πρόσφατα διάβαζα ένα πείραμα που έκανε ένας Βρετανός φοιτητής Ιατρικής. Έζησε για ένα μήνα ως άστεγος, προσπαθώντας να κατανοήσει τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων, τη συμπεριφορά τους, αλλά και την αντίδραση των υπολοίπων απέναντί τους. Περιγράφει πως μια φορά που του σκίστηκε το χαρτόνι που χρησιμοποιούσε ως στρώμα, ένας άλλος άστεγος ήταν δίπλα του για να του προσφέρει ένα καινούριο . Μια μέρα, κάποιος άλλος του πρόσφερε  από το φαγητό του. Πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν αισθήματα οικειότητας, αλληλεγγύης, ακόμα και φιλίας με κάποιους. Όμως, ο κίνδυνος συνεχώς παραμόνευε. Αποκάλυπτε ότι πολλές φορές έμενε ξύπνιος, φοβούμενος ότι κάποιος θα μπορούσε να του επιτεθεί με μαχαίρι, αφού αυτό ήταν ένα συχνό φαινόμενο. Αντιθέσεις παρατηρήθηκαν στους τρόπους αντιμετώπισης από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Περιφρόνηση έως και απέχθεια από τους περισσότερους και μία δόση συμπόνιας από λίγους.

Παραδέχομαι ότι η δική μου αντιμετώπιση απέναντι στους άστεγους είναι ένας συνδυασμός από φόβο, έλλειψη εμπιστοσύνης και λύπησης. Νιώθω ανασφάλεια κοντά τους, νιώθω απειλή από κάτι διαφορετικό, μακριά από εμένα και τον τρόπο ζωής μου, αλλά παράλληλα, νιώθω το χρέος απέναντί τους και απέναντι στον εαυτό μου να βοηθήσω, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ένα κέρμα για ένα μπουκάλι νερό. Ένα τίποτα για εμένα, για εκείνους σχεδόν όλα. Και ξέρετε, αυτός ο κόμπος στο στομάχι με πνίγει όταν τους αντικρύζω ταλαιπωρημένους, βρώμικους, να κρυώνουν και να πεινάνε, χαμένοι μέσα στο πλήθος, μόνοι τους ανάμεσα σε πολλούς. 

Τι μπορώ να κάνω; Τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μας;

Η Φινλανδία, διαβάζω πως κτίζει σπίτια και προσφέρει μόνιμη κατοικία σε άστεγους. Δεν πρόκειται για φιλοξενία ή προσωρινό κατάλυμα, αλλά σταθερό, προορισμένο για αυτούς. Δεν αρκείται στη διαχείριση του φαινομένου, αλλά στην εξάλειψή του. Το πρόγραμμα αυτό είναι μια συνεργασία τοπικών κοινοτήτων και μη Κυβερνητικών οργανώσεων της Φινλανδίας και μακάρι η Ελλάδα να μπορούσε να συνεργαστεί και να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα…

Μέχρι τότε όμως; Βοήθεια από όλους μας! Ένα πιάτο φαγητό, ένα μπουκάλι νερό, μια κουβέρτα ή έστω, η απομάκρυνση του απειλητικού βλέμματος γεμάτο με απέχθεια και η αντικατάστασή του με ένα βλέμμα κατανόησης.

Οι μέρες αυτές δεν είναι μόνο μέρες γιορτής, χαράς και αισιοδοξίας που περιέγραψα παραπάνω, αλλά είναι και μέρες ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ. Μη διστάσετε να δώσετε πράγματα που δεν σας χρειάζονται πλέον ή πράγματα που δεν χρησιμοποιείται και μένουν κρυμμένα σε μια ξεχασμένη γωνιά της ντουλάπας σας. Δώστε ό,τι μπορείτε και κάντε ευτυχισμένους ανθρώπους γύρω σας που το έχουν ανάγκη! Κάτι μικρό για εσάς είναι ολόκληρη η ζωή κάποιου άλλου! 

Καλές γιορτές σε όλους λοιπόν! Υγεία και πληρότητα σε ό,τι ζητάει ο καθένας σας!

Γραμμή Βοήθειας Αστέγων εδώ

 +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ Χριστούγεννα με τη πεθερούλα

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Σημερα θα απευθυνθώ κυρίως στις αναγνώστριες οι οποίες δε φτάνει που ανέχονται το ροχαλητό του συζύγου κάθε βράδυ, έχουν μπάστακα τη μανούλα του, τη ''γλυκιά'' τους πεθερά σε κάθε εορταστικό τραπέζι, να λέει το μακρύ και το κοντό της. 

Έχετε προσέξει ότι οι πεθερές καταλαβαίνουν τελείως αλλιώς τον κόσμο;  Σου λέει  ας πούμε: ''Στο Survivor αυτός ο Χανταμπάκης ο παρουσιαστής δεν είναι;'', και λες εσύ ''όχι δεν είναι'', και συνεχίζει η πεθερά ''αυτός ο Χανταμπάκης είναι, που λένε ότι παίρνει πολλά λεφτά''. Εκείνη την ώρα συμφωνείστε. Σας τρολάρουν οι πεθερές, λένε ψέματα.

Λένε ό,τι έχουν καταλάβει. Σε βλέπουν και σου λένε με ύφος πολλών καρδιναλίων: '''έτσι έχουν τα πράγματα τα διάβασα εγώ στην εφημερίδα'' και συμφωνεί όλο το υπόλοιπο σόι της πεθεράς που είναι μαζεμένο στο γιορτινό τραπέζι. Εσείς δεν πρέπει να κοντράρετε κανέναν. Δώστε τους την εντύπωση ότι όλα είναι έτσι όπως τα αναφέρουν.

Το άλλο κορυφαίο! Εκεί που ετοιμάζεσαι να φας την πρώτη μπουκιά σουβλιστού αρνιού θα πεταχτεί η καλή σου η πεθερά και θα σε ρωτήσει με ύφος πολλά υποσχόμενο: ''Νήστευες εσύ αυτές τις άγιες ημέρες;'' Αν πεις, ναι, θα σε κοιτάξει λοξά και θα σου πει: ''Τι εσύ νηστεύεις; Δεν το περίμενα'', τύπου ειρωνεία...  Και συνεχίζει: ''Μπα, εσείς οι νέοι νηστεύετε; Τι... Απ' όλα; Κανονικά; Γιατί στη νηστεία δεν πρέπει να φας λάδι...''

Πάντως πιστεύω ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος όταν θα σταματήσουν να υπάρχουν αυτά τα τραπέζια. Ωραία είναι τα οικογενειακά τραπέζια, αλλά πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες που οι άνθρωποι μπορούν να συμπαθηθούν αρκετά, να περάσουν ωραία και να θέλουν να ξαναπάνε. Γιατί πας τα Χριστούγεννα, περνάς μέτρια έως χάλια και μετά τρέμεις που έρχονται Χριστούγεννα. Και θα πρέπει να προσποιηθείς πάλι ότι περνάς καλά, ότι σου αρέσει το φαγητό της πεθεράς, ότι γελάς με αστεία που δε σε ενδιαφέρουν.

Μια μικρή συμβουλή. Αν δεν έχετε παντρευτεί με το σύντροφό σας δε σας αναγκάζει κανείς να υποστείτε αυτό το μαρτύριο με τους συγγενείς, γιατί αν χωρίσετε θα υποστηρίξουν το γιο τους. Οπότε καλύτερα να είστε ο εαυτός σας, με ευγένεια πάντα! Αυτοί οι άνθρωποι δεν πιάνονται φίλοι έτσι κι αλλιώς.

(το παρόν αποτελεί αναδημοσίευση από το yannidakis)

Θα με βρεις εδώ: G+: Nastazia A

                            FB:  Anastasia Papadaki

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

το δικό μου αντίο στον yannidakis

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Καμιά φορά, για να αναγεννηθείς, πρέπει να καείς και να αναδυθεί από τις στάχτες σου. Αν μου το έλεγαν αυτό πέρσι, θα σχολίαζα με χιούμορ πως μάλλον κάτι τέτοιο θα καίει αρκετά! Το 2017 όμως, το έζησα για τα καλά.

Είδα σχεδόν καθετί που έφτιαξα με κόπο, ιδρώτα, στερήσεις, αμέτρητες εργατοώρες και καταπίεση, είτε να καταστρέφεται είτε να απαξιώνεται. Νομίζω πως ξέρω τι φταίει ανά περίπτωση, όμως αυτό δεν έχει και τόση σημασία πια, όχι όσο το αποτέλεσμα.

Και για μια σειρά από αιτίες -αλλά πολύ συγκεκριμένη αφορμή- έρχεται η ώρα, μερικές εβδομάδες πριν την συμπλήρωση δώδεκα χρόνων, να πω αντίο στο yannidakis. Το κάποτε yannidakis spaces και ύστερα yannidakis.net συμπλήρωσε ένα κύκλο διακρίσεων, αμφισβήτησης, πολέμου για την ελευθερία του λόγου, σπουδαίων συνεργασιών με σπουδαίους ανθρώπους, αλλά και συνεργασιών με πολλούς ανθρώπους που είχα την τιμή να αποκαλώ συνεργάτες μου αφού για καιρό υπήρξαν και υπάρχουν ως συντάκτες.

Για αυτούς, για τα λόγια που άκουσα σε όσους γνωστοποίησα την απόφαση μου, αλλά και για τις λίγες εκατοντάδες καθημερινών μου αναγνωστών, αποφασίζω να μην κλείσω την σελίδα, απλά να απέχω εγώ από το συγγραφικό της κομμάτι. Οι υπάρχοντες συντάκτες αλλά και όσοι επιθυμούν μπορούν να γράφουν ελεύθερα και ανοιχτά στη σελίδα όποτε και ότι θέλουν. Θα αρκεί απλά ένα μήνυμα στο yannidakis@gmail.com

Το yannidakis υπήρξε ένα κομμάτι του εαυτού μου. Όμως είπαμε, ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτός και έτσι η μπάλα παίρνει και αυτό. Αν χρειαστεί να καυτηριάσω κάτι, ξέρετε καλά πως δεν θα ντραπώ να το κάνω, οπότε ακολουθήστε με στο facebook ως Yanni Spiridakis πλέον.

Σας ευχαριστώ γιατί η προσήλωση σας στο yannidakis, έδινε νόημα νόημα στην αγαπημένη μου αρρώστια, το γράψιμο. Τα λέμε... εν καιρώ +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ το αντίο στον θέμη, τον φίλο που δεν ξέρεις

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Φίλε Θέμη,
λένε για τις φιλίες πως για να αποδειχτούν αληθινές πρέπει να δοκιμαστούν. Από τον χρόνο, τη ζωή, τα συμβάντα, τις εμπειρίες, τις θυσίες. Σε κάποιους δεν συμβαίνει ποτέ αυτό, σε άλλους χρειάζεται μια ζωή, εμάς μας πήρε μόλις 2 χρόνια και 2 μήνες (ακριβώς)!

Λογικό να θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μας ψυχρή γνωριμία. Εγώ κι εσύ στο ίδιο μέρος, αλλά εγώ με άλλη παρέα. Ήταν ο Μάνος εκείνος που πριν φύγω φρόντισε να μας συστήσει. Δεν είναι ότι με έπεισε, αλλά να... το ένιωθα ότι κάτι υπήρχε μεταξύ μας!

Θυμάμαι και την πρώτη μας βόλτα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως κάποιοι γύριζαν να με κοιτάξουν. Δεν κοιτούσαν εμένα. Εσένα κοιτούσαν γιατί όπου πήγαινες τραβούσες τα βλέμματα. Αυτό το παραδέχομαι: Ήμουν πολύ περήφανος που είχα αποκτήσει έναν τόσο σπάνιο φίλο.

Με τον καιρό, εσύ κι εγώ γίναμε αχώριστοι φίλοι. Φερόσουν πάντα άψογα σε όλους τους ανθρώπους που αγαπώ, υπέμενες κάθε τους επιθυμία ή ιδιοτροπία. Δεν θα ξεχάσω τα παιδιά μου να σου ζητάνε το ένα μετά το άλλο ένα διαφορετικό τραγούδι κι εσύ ακούραστα να τους κάνεις τα χατήρια για να είμαι εγώ ήρεμος. Όμως θυμάσαι πόσο σε αγαπούσαν; Ακόμα κι από μακριά φώναζαν: "Ο Θέεεεεμης" κι έτρεχαν προς το μέρος σου. Ξέρω πως μόνη σου απαίτηση ήταν να είμαι εγώ εκείνος με τον οποίο θα πορεύεσαι και πρέπει να ομολογήσεις πως την ικανοποίησα στο έπακρο.

Εσύ κι εγώ δεν αργήσαμε να έχουμε μία σχέση που ποτέ κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει. Σιγά να μην ήθελες να ακούς κλασική μουσική το πρωί και rock το βράδυ. Ποτέ δεν μου παραπονέθηκες που έβαζα τέρμα την μουσική, όμως ήξερες ότι ήσουν ο ψυχολόγος μου, ήξερες ότι σε εσένα θα μπορούσα να ξεσπάσω για να είμαι ήρεμος σε εκείνους που έπρεπε, ήξερες ότι ο χρόνος μου μαζί σου ήταν η μεγαλύτερη απόλαυση της ημέρας για μένα.

Πολλές εμπειρίες μετά, δεν θα ξεχάσω πως μου έδωσες την ευκαιρία και τον χώρο να βγάλω ένα δεύτερο χαρτιζιλίκι. Δεν θα ξεχάσω πως μου έδωσες την ευκαιρία να κοιτάζω τα αστέρια απλά υψώνοντας το κεφάλι μου και πως μου επέτρεψες να ζήσω στιγμές αγωνίας, ανάγκης, έρωτα, ρομαντισμού, περηφάνιας και ικανοποίησης.

Κι όταν σε χρειάστηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ήσουν πάντα δίπλα μου. Περάσαμε μαζί βραδιές που κανείς δεν θα μάθει. Όλοι θα αναρωτιούνται. Κάναμε βόλτες -άλλοτε ως αργά το βράδυ κι άλλοτε ως το πρωί- απλά έτσι, χωρίς προορισμό, χωρίς ωράριο, όμως πάντα φρόντιζες να είμαι στην ώρα μου πίσω για τα παιδιά μου, για την δουλειά μου, για κάθε μου υποχρέωση. Με φρόντιζες σαν με τα 4 σου άκρα να μπορούσες να με αγκαλιάσεις μα κι εγώ ουδέποτε σε άφησα παρατημένο.

Ξέρω πόσο σου άρεσε να καλλωπίζεσαι και να είσαι καθαρός. Ακόμα και στο πρώτο σου ταξίδι εκτός Κρήτης, πριν βγούμε απ' το πλοίο εγώ φρόντισα να φαίνεται ότι είσαι από την Κρήτη και περήφανος να ξεκινήσουν οι εκεί βόλτες μας. Ότι κι αν μου ζήτησες προσπάθησα να στο προσφέρω..

..έτσι κι εκείνο το σαββατόβραδο. Φορέσαμε τα μαύρα ρούχα μας -που είναι τα αγαπημένα μας- και ετοιμαστήκαμε για έξοδο. Νομίζω πως την δική σου την παρέα την προτιμούσα πολύ περισσότερο από αυτή που τελικά θα έκανα κι έτσι προτίμησα να ασχοληθώ πρώτα μαζί σου αντί να πάω σε εκείνη. Δεν γίνεται να αγνοήσω τα αδιάκριτα βλέμματα όταν πήγαμε να καλλωπιστούμε λίγο πριν. Βλέμματα που είτε με προβλημάτισαν είτε με έκαναν περήφανο για σένα. Αμέσως μετά κάναμε στάση για φαγητό. Θυμάσαι τον υπάλληλο να λέει πως ήμασταν οι τελευταίοι πριν κλείσει;

Η έξοδος ήταν όπως την περίμενα. Βαρετή. Δεν χάλασα την παρέα όμως. Ξέρεις εσύ. Το μόνο υπέροχο της βραδιάς ήταν όταν μίλησα για σένα. Ήμουν πάντα τόσο περήφανος να μιλάω για σένα. Τελικά έμεινα ως το τέλος και ύστερα ήρθε η στιγμή που και πάλι οι δύο μας θα κάναμε την -τελευταία- παρέα μας.

Δεν έκανες τίποτα λάθος. Δεν έκανα τίποτα λάθος. Όμως έγινε. Ο χρόνος σταμάτησε για δύο δευτερόλεπτα και εσύ πετάχτηκες με αυτοθυσία να με σώσεις. Σε αμέτρητες παρόμοιες περιπτώσεις, μετράμε θύματα, εσύ όμως τίμησες κάθε στιγμή μας και θέλησες να θυσιαστείς για μένα. Θυμάμαι εκεί ανάποδα να σου ζητάω συγγνώμη χωρίς να έχω καταλάβει πολλά. Θυμάμαι πως όταν έφτασαν ασθενοφόρα και αστυνομίες (οι μεν για να με πάνε στο νοσοκομείο και οι δε για να επιβεβαιώσουν το γεγονός ότι δεν είχα πιει) δεν σκέφτηκα λεπτό τον εαυτό μου. Κοιτούσα εσένα και το πως έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Θέμη, λίγη ώρα μετά πήγα κανονικά στην δουλειά. Βρήκα τον τρόπο. Και έκτοτε, κάθε βράδυ περνάω από το σημείο που ήμασταν μαζί για τελευταία φορά και από αυτό που τώρα εσύ βρίσκεσαι. Ακόμα κι "έτσι" είσαι τόσο ξεχωριστός! Θυμάσαι πως με έκανες να νιώθω; Ότι οι μετριότητες δεν είναι για εμένα, για εμάς.

Θέμη, τα κορίτσια σε ζητάνε. Σε περιμένουν. Η Δέσποινα ακόμα κλαίει χωρίς καν να ξέρει όλη την αλήθεια. Άλλωστε, ποιος ξέρει ολόκληρη την αλήθεια; Μόνο εσύ και η Παναγία που μαζί θέλατε να συνεχίσω, έστω και από το 0.

Θέμη, δε νομίζω κανείς να καταλαβαίνει αυτό το κείμενο. Αλλά δεν το έγραψα για άλλους. Το έγραψα γιατί είχαμε μόλις αλλάξει το τραγούδι που ακούγαμε και στα 0:39 δευτερόλεπτα τι να προλάβεις να ακούσεις. Οπότε εγώ σου χρωστάω τουλάχιστον αυτό: την συνέχεια του τραγουδιού που ακούγαμε απ' το σημείο που σταματήσαμε, για να φτάσουμε έστω στο 0:40

+Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ φέτος η προετοιμασία για την πρωτοχρονιά έχει μια αλλιώτικη διδαχή

Μέσα στις δημοσιεύσεις του yannidakis πολλές φορές έχει διατυπωθεί πως η μοναδική ελπίδα για το μέλλον της χώρας είναι τα νέα παιδιά του σήμερα. Τι κάνουν, πως σκέφτονται και βασικά πως γαλουχούνται. Ο κίνδυνος της εξέλιξης αυτών των παιδιών είναι οι γονείς τους. Οι γονείς τους είμαστε εμείς. Η γενιά μας. Οι άνθρωποι που ζούμε λάθος, που έχουμε κι εμείς λάθος παραστάσεις.

Η ελπίδα έγκειται στις εξαιρέσεις. Και οι εξαιρέσεις είναι πολλές. Σε μία από αυτές μάθαμε για έναν νεαρό μαθητή που όταν κάλεσε τους φίλους του στα γενέθλια του, τους ζήτησε να μην του κάνουν δώρα. Αντ’ αυτού να αγοράσουν χρήσιμα πράγματα και να φέρουν μερικά από τα παλιά δικά τους και να τα δωρίσουν στο κοινωνικό παντοπωλείο της πόλης. Το θέμα πήρε έκταση στα τοπικά μέσα, αφού την κίνηση αυτή προέβαλαν οι φορείς που διοικούν το παντοπωλείο.

Αλήθεια, για σκεφτείτε ένα παιδάκι, να προσπερνάει την χαρά της παραλαβής του δώρου στην πιο χαρούμενη μέρα της ζωής του. Μπείτε εσείς στην θέση του. Όχι όταν ήσασταν στην ηλικία του. Σήμερα. Βλέπω και στα δικά σας μάτια την ανάγκη να λάβετε δώρα από τα προσφιλή σας άτομα. Ναι, θεωρητικά είστε υπέρ μιας τέτοιας κίνησης, όμως πρακτικά… γιατί δεν την έχετε επιχειρήσει κι εσείς οι ίδιοι;

Αυτό το παιδί υπερέβη κάθε παιδική ή και ανθρώπινη (υλική) ανάγκη και προς τιμήν των γονιών του που το μεγαλώνουν, ζήτησε ένα δώρο που θα φέρει λίγη χαρά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, όμως περισσότερο από όλα, είναι δώρο στην Ελλάδα του μέλλοντος. Είναι το δώρο της νέας γενιάς στην κοινωνία. Διδαχθείτε από αυτό το παιδί. Διδάξτε τα δικά σας παιδιά, τιθασεύτε τις δικές σας επιθυμίες και εν όψει της Πρωτοχρονιάς κάντε κάτι παρόμοιο. Μειώστε τα έξοδα των ημερών και δώστε μέρος τους κάπου αλλού. Σας υπόσχομαι πως θα νοιώσετε υπέροχα. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ πρόσεξε τι εύχεσαι φέτος, μπορεί να είναι λάθος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Είναι η πρώτη φορά που διαχειρίζομαι την στήλη/ενότητα σε περίοδο Χριστουγέννων και ίσως η τελευταία, οπότε μην περιμένετε να σας γράψω πως τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε την γέννηση Του Θεανθρώπου και άρα της ελπίδας, μπλα-μπλα-μπλα.

Εγώ θα ήθελα να σταθώ στις ευχές. Αυτές που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας εκείνες τις μέρες. Τυπικές (χρόνια πολλά), εγκάρδιες (Ότι επιθυμείς), τυπικές (υγεία, ευτυχία). Αμέτρητες ευχές που συνοψίζονται σε… τρεις-τέσσερις στο τέλος. Και ύστερα, απλά η αίσθηση ικανοποίησης και… πάμε παρακάτω! Μπορεί να φημίζομαι στις παρέες μου για τις εναλλακτικές και πρωτότυπες (και μακροσκελείς) ευχές μου, όμως στέκομαι όρθιος με σεβασμό σε αυτές τις βαρετές, τυπικές και άχαρες ευχές διότι αυτές είναι που διαιωνίζουν τις παραδόσεις. Κρατάνε τους… τύπους.

Σας φαίνεται βαρετό και δεδομένο; Κακώς. Ρίξτε μια ματιά στο πως ανταλλάζουν ευχές οι νέοι στις μέρες μας. Δεν θα φέρω παραδείγματα με όλες τις ξενόγλωσσες και ξενόφερτες ευχές για να μην γίνω γραφικός. Μπορείτε να καταλάβετε το νόημα πιστεύω. Οι παραφρασμένες ευχές και οι λάθος λέξεις σε αυτές είναι μόνο η μία πλευρά του ζητήματος. Σκεφτείτε τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν ξέρουν καν τι να ευχηθούν σε κάθε γιορτή! Έχω ακούσει και έχω διαβάσει, να εύχονται Καλά Χριστούγεννα την πρώτη Ιανουαρίου και να λένε καλή χρονιά και τα Χριστούγεννα! Φέτος έχω ήδη διαπιστώσει πως περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι άνθρωποι εύχονται “καλές γιορτές”. Γιατί τόση γενικολογία; Θυμάμαι όταν ήμουν στην Αμερική να ρωτάω γιατί αντί για το κλασικό “merry christmas” να εύχονται “seasons greetings”. Αιφνιδιάστηκα όταν έμαθα πως αυτό συνέβαινε επειδή οι εβραίοι δεν γιορτάζουν –προφανώς- Χριστούγεννα, ωστόσο αποτελούν μεγάλο κομμάτι της αγοράς που πρέπει να μπει στο κλίμα των ημερών (για να καταναλώσει) έστω και στο κομμάτι της Πρωτοχρονιάς. Μήπως οι “καλές γιορτές” επιθυμούν να καλύψουν και εκείνους που γιορτάζουν παραδοσιακά τα Χριστούγεννα αλλά και εκείνους που τα βλέπουν ως μία αργία μιας θρησκείας στην οποία δεν πιστεύουν;

Προφανώς συμβαίνει το τελευταίο, διότι ποιος αλήθεια ξυπνάει το πρωί των Χριστουγέννων για να συμμετάσχει στη Θεία Λειτουργία, να μεταλάβει κατόπιν της αντίστοιχης προετοιμασίας με νηστεία και εξομολόγηση και ύστερα να απολαύσει ένα ταπεινό και παράλληλα εορταστικό τραπέζι με την οικογένεια και τα αγαπημένα του πρόσωπα; Όλοι ξέρετε την απάντηση. Όσο έγραφα το κείμενο σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ευκαιρία να πρωτοτυπήσω φέτος τις γιορτές. Να μην χρησιμοποιήσω καμία τυπική ευχή απλά και μόνο για να χαϊδέψω αυτιά. Να γίνω λίγο πιο αυστηρός, πιο ακριβής στις δικές μου ευχές. Δε χρειάζεται να με ακολουθήσετε. Απλά σώστε τις ευχές μας και μέσα από αυτές το νόημα των εορτών τις οποίες εορτάζουμε. Κινδυνεύουμε να μην ξέρουμε γιατί γιορτάζουμε ή ποιον/τι γιορτάζουμε κάθε φορά. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ ανάβοντας την φλόγα της αλληλεγγύης

Καλώς ή κακώς τις ημέρες των Χριστουγέννων θυμόμαστε πως είναι να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου. Ανέκαθεν αυτήν την περίοδο βλέπαμε τηλεμαραθώνιους, συλλόγους να οργώνουν τα μαγαζιά και τα σπίτια πουλώντας ημερολόγια και λαχνούς, τα πατροπαράδοτα κάλαντα ή μεγάλες εταιρείες να προσφέρουν μεγάλα ποσά σε κοινωφελείς οργανώσεις.

Εδώ και μερικά… Χριστούγεννα τα περιθώρια προσφοράς μας δεν είναι τα ίδια. Ίσως κάποιες από τις επιχειρήσεις που έκαναν χορηγίες, να έχουν κλείσει και κάποιους από εμάς που δίναμε χρήματα, να είμαστε σήμερα άνεργοι με ένα σωρό χρέη. Αυτό όμως, δε σημαίνει πως μειώθηκε ανάλογα και η διάθεση για προσφορά. Θα έλεγα πως αυτή είναι αντιστρόφως ανάλογη της δυνατότητας μας να πραγματοποιήσουμε την επιθυμία μας. Δείτε γύρω σας τι γίνεται: Κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία και παντού φιλανθρωπικές διοργανώσεις υπό την μορφή παζαριών, συναυλιών, αγώνων κλπ. υπό την αιγίδα άλλοτε τοπικών φορέων και άλλοτε ιδιωτικών χορηγών.

Ο έλληνας έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σύμφωνα με το οποίο μπορεί να είναι παράλληλα και εγωκεντρικός, εγωιστής και φιλάνθρωπος, πονόψυχος. Ζει την καθημερινότητα του στον δρόμο, στις ουρές και στο σπίτι του χωρίς να σέβεται τον διπλανό, αλλά την ίδια ώρα θα τρέξει να βοηθήσει σε μία απρόοπτη κατάσταση, θα “λερώσει τα χέρια του” προκειμένου να βοηθήσει τον συνάνθρωπο και θα δείξει το κοινωνικό του πρόσωπο αν οι καταστάσεις το απαιτούν. Έστω και εκτάκτως!

Αυτή η συμπεριφορά μας αφήνει ελπίδες. Μας δείχνει πως υπάρχει μια μικρή σπίθα ανθρωπιάς εκεί μέσα. Μια σπίθα που αν ανθρωποκεντρικά ανάψουμε, θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια φλόγα ζεστασιάς και μια φωτιά αλληλεγγύης με γνώμονα το κοινό καλό. Η Ελλάδα είχε μία τέτοια φήμη, μια φήμη που άρχισε να χάνεται, όμως είναι στο χέρι μας να την αναδύσουμε και πάλι. Τα Χριστούγεννα λένε πως είναι η εποχή της ελπίδας. Είναι λοιπόν μια καλή αφορμή να ξεκινήσουμε από τώρα. Για την επιστροφή της ανθρωπιάς. Για την ανάπτυξη της αλληλεγγύης. Για μια αναδυόμενη Ελλάδα! 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ ο Ρούντολφ συνδικαλιστής

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Πολλοί δουλεύουν τα Χριστούγεννα. Κάποιοι σε δικές τους επιχειρήσεις. Κάποιοι άλλοι σε επιχειρήσεις άλλων.

Το Ρούντολφ το ελαφάκι εδώ και δεκαετίες εργάζεται όλο το χρόνο σκληρά σε παγερό κλίμα υπακούοντας πιστά τον Άγιο Βασίλη που τον φροντίζει και τον αγαπά. Αναμφισβήτα είναι ο πιο πιστός συνεργάτης του Άγιου. Μέχρι και η Καιτούλα η Γαρμπή τραγούδησε για το διάσημο ελαφάκι στα τέλη του 1998 που είχε κάνει ένα CD με χριστουγεννιάτικα ποτ πουρί. Ο δίσκος ονομάστηκε «Χριστούγεννα με την Καίτη» και έγινε χρυσός με 40.000 πωλήσεις και μάλιστα είναι ο μόνος χριστουγεννιάτικος δίσκος που έλαβε χρυσή διάκριση στην Ελλάδα. (Καλησπέρα. Η Καίτη σας έβαλε τα γυαλάκια).

Τι θα γινόταν αν ο Ρούντολφ είχε γεννηθεί μια ζεστή μέρα κάτω από τον λαμπερό ήλιο της Ελλάδας. Ο Ρούντολφ, κρίνοντας από το επάγγελμα που διάλεξε, δε θα ήταν αστός. Μάλλον θα ήταν γόνος λαϊκής οικογένειας των δυτικών προαστίων. Δε θα μάθαινε γαλλικά και πιάνο, μα θα μιλούσε λίγα αγγλικά και θα έπαιζε ποδόσφαιρο σε κάποιο συνοικιακό στενάκι μαζί με τα υπόλοιπα μικρά ταρανδάκια! Έτσι, θα ήταν δυνατός και θα ήταν ικανός να κάνει οποιαδήποτε χειρονακτική εργασία. 

Επειδή ο Ρούντολφ στερήθηκε την χλιδή, όντας ενήλικας πια, θα εντασσόταν σε κάποιο σωματείο προκειμένου να συνδικαλιστεί. Θα μίλαγε για το δίκιο του εργάτη ενώ έκλεινε το κέντρο της Αθήνας παράλληλα με λίγο κρύο καφέ στο χέρι. Θα είχε απαρνηθεί τα Χριστούγεννα και θα είχε γράψει στα παλιά του υποδήματα τον Άγιο Βασίλη, τον Βόρειο Πόλο, και οτιδήποτε σχετίζεται με το κόκκινο χρώμα. 

Θα ήταν άσος στο τάβλι και θα κόλλαγε μαγκιά στους απεργοσπάστες που τον εμποδίζουν να ακουστούν τα σοβαρά αιτήματά του. Η Ελλάδα γι' αυτόν θα αποτελούσε χώρα αναψυχής και χαλάρωσης. Ο Άγιος Βασίλης δε θα ήταν το αφεντικό του και θα είχε κάθε δικαίωμα να τρολλάρει την αστειούτσικη στολή του.

O Ρούντολφ δεν θα ήταν το παιδί της εργατιάς αλλά το παιδί των λουλουδιών. Η ζωή θα είχε απεργίες (βλ. εργαζόμενους μετρό) και μετά διακοπές στα ελληνικά νησιά. Πράγματα καθημερινά, ανθρώπινα ή έστω ταρανδίστικα. Όχι «τρέχα Ρούντολφ να μοιράσουμε δωρίνια σε παιδάκια» που κάνουν πατίνι τη ζωή των γονιών τους.

Τάσσομαι στο πλευρό του Ρούντολφ. Καλά Χριστούγεννα. Θα επανέλθω την άλλη Δευτέρα με κείμενο κόλαφο για γιορτές με το σόι!

Θα με βρεις εδώ: G+: Nastazia A

                            FB:  Anastasia Papadaki

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ λίνα κοεμτζή, η κοπέλλα που αυτοκτόνησε αποδεικνύοντας ότι οι ίδιες οι οικογένειες καταστρέφουν τα παιδιά τους σπρώχνοντάς τα προς τον νεοταξικό όλεθρο...

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο Θάνος

Σας παραθέτω την είδηση από σχετικό απόσπασμα άρθρου του Πρώτου θέματος.

«Η χαρά της ζωής». Ετσι περιγράφουν τη Λίνα οι συγγενείς, οι γνωστοί, οι γείτονες από τα Γιαννιτσά και οι φίλοι από τη Θεσσαλονίκη. Μία κοπέλα που ξεχώριζε για την ομορφιά της, την κοινωνικότητά της, τις επιδόσεις της στα μαθήματα και τη λατρεία της στον αθλητισμό ως αθλήτρια του kick boxing. Ενα παιδί γεμάτο όνειρα για μια καλύτερη ζωή, ανυποψίαστο για τους εφιάλτες που μπορεί να την κυβερνήσουν, ανίδεο για τις παγίδες που μπορεί να του στήσουν, ανοχύρωτο απέναντι στην πονηριά, την κακία και την αρρώστια του μυαλού.

Το πρώτο από τα πέντε παιδιά της Σταυρούλας και του Παναγιώτη Κοεμτζή, η Λίνα, μεγάλωσε φτωχικά αλλά με πολλή αγάπη και αμέτρητες θυσίες από την πλευρά των γονιών της. Η εισαγωγή της στο Τμήμα Βιολογίας του Αριστοτέλειου ισοδυναμούσε για εκείνη με το διαβατήριο σε ένα σύμπαν που θα άνοιγε τους ορίζοντές της και θα της έδινε τη δυνατότητα να έχει μελλοντικά τόσο η ίδια όσο και η πιεσμένη οικονομικά οικογένειά της μια καλύτερη ζωή.

Οι φωτογραφίες

Τα πρώτα χρόνια των σπουδών της στη Θεσσαλονίκη κυλούν ανέφελα μέχρι τη στιγμή που, πριν από σχεδόν τρία χρόνια, ο προσωπικός ουρανός της Λίνας αρχίζει να συννεφιάζει. Υπαίτιος, ένας γνωστός της από τα Γιαννιτσά, φοιτητής σήμερα στα Χανιά, ο οποίος βασιζόμενος στην αφέλεια της νεαρής Λίνας την πείθει σε ανύποπτο χρόνο να ποζάρει άλλοτε γυμνή και άλλοτε ημίγυμνη μπροστά στην ερασιτεχνική του κάμερα με την υπόσχεση ότι θα την κάνει μοντέλο.

Της λέει ότι είναι πολύ όμορφη και είναι κρίμα να μην εκμεταλλευτεί το θείο δώρο της εμφάνισής της βγάζοντας καλά και εύκολα χρήματα. Οτι η λήψη των εν λόγω φωτογραφιών, οι οποίες θα διοχετευτούν αποκλειστικά και μόνο σε πρακτορεία μοντέλων, είναι κάτι παραπάνω από υποχρεωτική προκειμένου να ανοίξουν για εκείνη οι πύλες του λαμπερού χώρου της μόδας. Και το κυριότερο, της υπόσχεται ότι αυτές τις φωτογραφίες δεν πρόκειται να τις δει κανείς άλλος εκτός από εκείνον και τον μελλοντικό ατζέντη της.

Η Λίνα τον εμπιστεύεται, εκείνος όμως λέει ψέματα. Λίγο καιρό μετά τη λήψη των επίμαχων φωτογραφιών, ο φίλος από τα Γιαννιτσά τις ανεβάζει στο προσωπικό του ιστολόγιο και από εκεί ταξιδεύουν σε χρόνο dt στο αχανές σύμπαν του Διαδικτύου και στα χέρια διάφορων επιτήδειων που αντικρίζουν στο κορμί της Λίνας τις πιο αρρωστημένες τους φαντασιώσεις.

Ο εφιάλτης της μόλις ξεκινά. Ανδρες από τα Γιαννιτσά, τη Θεσσαλονίκη και τα Χανιά τής στέλνουν μηνύματα με πρόστυχες προτάσεις και όταν η Λίνα τούς εξηγεί απολογητικά ότι δεν είναι τέτοια γυναίκα και πως οι φωτογραφίες προορίζονται για καθαρά επαγγελματική χρήση, εκείνοι περνούν στο επίπεδο του εκβιασμού και του εκφοβισμού μέσα από αμέτρητες απειλές του στυλ: «Ή θα μου στείλεις φωτογραφία μ’ αυτή την πόζα ή θα σε ξεφτιλίσω παντού». Μεταξύ αυτών των «ανδρών» και ένας Αγγελος ο οποίος της γράφει πως αν δεν συνευρεθεί μαζί του, θα έχει άσχημα ξεμπερδέματα.

Την αποκαλούν «παλιοπατσαβούρα», «βρωμοθήλυκο», «φτηνιάρα» και εκείνη, αντί να απευθυνθεί κατευθείαν στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, προσπαθεί να αντιμετωπίσει μόνη της τον ωμό εκβιασμό παρανοϊκών εγκεφάλων. Αρχικά στέλνει απεγνωσμένα μηνύματα στον Δημήτρη προσπαθώντας να κατανοήσει το μέγεθος της προδοσίας του: «Γιατί ανέβασες αυτές τις φωτογραφίες; Δεν είπαμε ότι είναι για μας; Με έκανες ρεζίλι στα Γιαννιτσά». Καμία απάντηση, καμία αιτιολογία, καμία συγγνώμη.

Κάποια στιγμή, η Λίνα φτάνει σε ένα σημείο που δεν αντέχει να κουβαλά μόνη της αυτό το βάρος, που δεν μπορεί να βλέπει καθημερινά μόνη της αυτόν τον εφιάλτη και λέει τα πάντα στους γονείς της. Εκείνοι τη βοηθούν να το ξεπεράσει, της λένε πως ό,τι και αν γίνει μπορούν να το αντιμετωπίσουν ενωμένοι. Ο εφιάλτης υποχωρεί και ο ήλιος της παλιάς ανέφελης ζωής της μοιάζει να φωτίζει ξανά τις μέρες της.

Τα πρωινά ξεκινά να εργάζεται σε κάποιο ινστιτούτο αισθητικής προκειμένου να καλύπτει τα έξοδά της αλλά και να βοηθάει οικονομικά την οικογένειά της ενώ μοιράζει τα βράδια της ανάμεσα σε ατέλειωτες ώρες μελέτης και σε εξόδους με λίγους και καλούς φίλους. Η χαρά της δεν θα διαρκέσει πολύ. Στις αρχές του καλοκαιριού του 2016, σύμφωνα με πληροφορίες που προέρχονται από τη μαρτυρία μιας φίλης της, ένας άνδρας από την Καλαμαριά με το όνομα «Αλεξ» όχι μόνο θα σκοτεινιάσει τον ήλιο της Λίνας αλλά θα τον σβήσει ολοκληρωτικά…

Ο ωμός εκβιασμός 

Η γνωριμία της Λίνας με τον άνδρα από την Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης δεν προμηνύει αρχικά κανέναν κίνδυνο. Βγαίνουν, διασκεδάζουν, περνάνε καλά χωρίς ωστόσο εκείνη να τον ερωτεύεται όσο εκείνος ενδεχομένως επιθυμεί. Ενα βράδυ, ο άνδρας αυτός φέρεται να βιντεοσκοπεί την ερωτική τους συνεύρεση και στη συνέχεια να την απειλεί πως «αν δεν βάλουν κι άλλους στο παιχνίδι» θα διαρρεύσει το επίμαχο βίντεο στα social media. Η κοπέλα τρελαίνεται, ενώ εκείνος, ατάραχος, συνεχίζει τις απειλές και τον στυγνό εκβιασμό. Γύρω στον Αύγουστο η Λίνα γνωρίζει ένα παιδί λίγα χρόνια μεγαλύτερό της, τον Αλέξανδρο, που σπουδάζει επίσης στη Θεσσαλονίκη. Τον ερωτεύεται τρελά. Το ίδιο και εκείνος.

Οι δυο τους διατυμπανίζουν παντού τον έρωτά τους και κάνουν όνειρα για ένα μεταπτυχιακό στην Ολλανδία. Η ευτυχία της Λίνας, ωστόσο, δεν είναι αποδεσμευμένη από τους εφιάλτες του πρόσφατου παρελθόντος της, οι οποίοι κάθε λίγο και λιγάκι της χτυπούν την πόρτα. Πίσω της στέκονται άνδρες που την απειλούν πως αν δεν ενδώσει σε ερωτικές περιπτύξεις της αρεσκείας τους, θα παραδώσουν στον έρωτα της ζωής της τα βίντεο που έχουν στην κατοχή τους. Η Λίνα προσπαθεί να γλιτώσει από το βάρος του στυγνού εκβιασμού, αλλά δεν τα καταφέρνει. Πονάει βαθιά, φοβάται απίστευτα και ο χωρισμός από τον Αλέξανδρο στις 28 Νοεμβρίου 2016 σπάει ακόμη και την τελευταία κλωστή της υπομονής της.

Το βράδυ της ίδιας ημέρας, γύρω στις 9, η Λίνα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τη μητέρα της, η οποία βρίσκεται στη Γερμανία μαζί με τον σύζυγό της. Η κρίση την οδήγησε στην ξενιτιά, η ανεύρεση δουλειάς μακριά από την πατρίδα αποτελούσε για εκείνη μοναδική λύση. Η επικοινωνία δεν γίνεται ποτέ, καθώς η Λίνα δεν έχει μονάδες στο κινητό της και προσπαθεί να μιλήσει με τη μητέρα της μέσω κάποιας εφαρμογής στο κινητό, αλλά αυτό είναι αδύνατο καθώς το πανεπιστήμιο δεν διαθέτει Wi-Fi.

Το ρολόι δείχνει 9.15 μ.μ. όταν η 22χρονη φοιτήτρια λέει στη συγκάτοικό της στον 7ο όροφο της φοιτητικής εστίας ότι ανεβαίνει για λίγο μέχρι τον 9ο και επιστρέφει. Οταν φτάνει εκεί ανοίγει την πόρτα ενός δωματίου όπου κάθονται δύο κορίτσια, τα οποία στη συνέχεια είπαν ότι η Λίνα δεν ήταν καλά.

Οτι έκλαιγε, έτρεμε και αμφέβαλε για τη ζωή και τον εαυτό της. Σύμφωνα πάντα με τις μαρτυρίες των εν λόγω κοριτσιών, η Λίνα βγήκε στη συνέχεια στο μπαλκόνι για να καπνίσει ένα τσιγάρο και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου έπεσε στο κενό. Παρά την πτώση από τόσο μεγάλο ύψος η Λίνα δεν χάνει αμέσως τη μάχη με τη ζωή, αλλά μισή ώρα αργότερα όταν μεταφέρεται στο νοσοκομείο «Παπαγεωργίου».

ΣΧΟΛΙΟ

Θα ξεκινήσω με μία αμφισβήτηση του ρεπορτάζ....
Το Πρώτο Θέμα είναι ένα νεοταξίτικο ΜΜΕ και είναι λογικό να παρουσιάζει την συγκεκριμένη είδηση κάτω από τις παρωπίδες και το πρίσμα των νεοταξικών ιδεών του, φοβούμενο να πεί την αλήθεια στα νέα παιδιά κυρίως, που θα διαβάσουν αυτήν την τραγική ιστορία...

Η Λίνα μεγάλωσε σε μια φτωχική οικογένεια, όμως αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα στο να μεγαλώνει ένα παιδί με τα μυαλά του στο κεφάλι του και με ηθική και πίστη στον Θεό...

Το ΠΘ μπορεί να λέει ότι μεγάλωσε με αγάπη, αλλά ούτε οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι του δεν μπορούν να μην πέσουν σε αντιφάσεις...
Πως γίνεται να μεγάλωσε με αγάπη, αλλά να έμεινε ανίδεο, ανυποψίαστο και ανοχύρωτο το κορίτσι αυτό (όπως λέει χαρακτηριστικά το άρθρο) στις παγίδες της ζωής;
Οταν αγαπάς το παιδί σου ένα από τα βασικά που οφείλεις να κάνεις είναι να του δώσεις τα κατάλληλα εφόδια και το ήθος ώστε να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που μπορεί να του παρουσιαστούν...

Εδώ λοιπόν βλέπουμε μια κοπέλλα που από πολύ νεαρή ηλικία στα 19 χρόνια της, αποφασίζει να κάνει γυμνή φωτογράφηση για έναν τύπο που λέει ότι θα την προωθήσει στο μόντελινγκ...

Καλά μετά από τόση βρωμιά, πορνεία και βίζιτες, ναρκωτικά, σωματεμπορία (το γνωστό trafficking), ανωμαλία, νευρικές ανορεξίες και βουλιμίες, και όλα τα υπόλοιπα που συνοδεύουν τον νεοταξίτικο ανώμαλο κόσμο του μόντελινγκ, είναι δυνατόν μια οικογένεια να μην έχει ενημερώσει καταλλήλως το παιδί της;
Δυστυχώς είναι.... όταν η αδιαφορία επισκιάζει την σωστή ανατροφή και εξαφανίζει κάθε λογική σκέψη...
Οσο φτωχή κι αν είναι μια οικογένεια αυτό δεν σημαίνει ότι οι γονείς δεν θα δώσουν την δέουσα προσοχή στα βλαστάρια τους...

Η κοπέλλα λέει, θαμπώθηκε από τον όμορφο κόσμο του μόντελινκγ....

Την υποκριτική φανταχτερή βιτρίνα δηλαδή που παρουσιάζουν οι τηλεοπτικές εκπομπές.... σαν σειρήνες που με το όμορφο δολοφονικό τραγούδι τους προσπαθούν να παρασύρουν τις αθώες κι ανυποψίαστες ψυχές των νέων ανθρώπων....

Τι της υποσχέθηκε ο τύπος;
Οτι θα βγάλει καλά και εύκολα χρήματα....
Ούτε λοιπόν αυτό της είχαν μάθει οι γονείς της;
Οτι όποια εργασία σου υπόσχεται "καλά και εύκολα χρήματα" κρύβει και μόνο σαν πρόταση, βρωμιά και ανηθικότητα;

Και η κοπέλλα λέει, εμπιστεύτηκε το τύπο που της έλεγε τις αρλούμπες...
Δηλαδή οι γονείς δεν της μάθανε ότι το μόντελινγκ είναι μια καταστροφική αηδία της Νέας Τάξης που σκοπό έχει την εκπόρνευση των γυναικών...

Δεν της έμαθαν ότι το εύκολο χρήμα είναι στο 99% των περιπτώσεων, εξαιρετικά ύποπτο...
Δεν της έμαθαν να μην εμπιστεύεται τον οποιονδήποτε της υπόσχεται λαγούς με πετραχείλια...
Και τέλος δεν της έμαθαν ότι δεν γδυνόμαστε για να βγάζουμε φωτογραφίες...

Καμιά φορά λέμε ότι παρασύρθηκε από τις κακές παρέες ένας νέος...
Σωστά... αυτό μπορεί να γίνει ακόμα και σε ένα παιδί με σωστή ανατροφή...
Ομως όταν ο άλλος σου ζητάει να γδυθείς για φωτογράφηση για καλά και εύκολα λεφτά, και κανένα καμπανάκι δεν ακουστεί στο κεφάλι σου, αυτό σημαίνει ότι κάτι πήγε πολύ λάθος σίγουρα στην ανατροφή σου....

Και το δημοσίευμα συνεχίζει περιγράφοντας τον απίστευτο εφιάλτη της κοπέλλας...
Η "σφαλιάρα" που δέχεται είναι πολύ σκληρή... και ο εξευτελισμός της απόλυτος...
Κι όμως δεν καταφεύγει στην Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ..... αλλά το περίεργο είναι ότι δεν καταφεύγουν εκεί, ούτε οι υποτιθέμενοι σοβαρότεροι γονείς της, στους οποίους τα λέει όλα ζητώντας βοήθεια!!!!!

Κι αυτό μας δείχνει άλλο ένα στοιχείο αδιαφορίας...
Αν και λέει το δημοσίευμα ότι την βοήθησαν να το ξεπεράσει, προφανώς εννοεί ότι της έλεγαν.... "είμαστε μαζί σου", "ξέχασέ το" και "πάει έγινε", "τώρα όλα θα πάνε καλά" και άλλες αρλούμπες για να της ανεβάσουν την ψυχολογία... ενώ κανονικά θα έπρεπε να χτυπήσει δυνατό καμπανάκι και μέσα στο δικό τους κεφάλι...

Αντί να πάνε αμέσως στην ΔΗΕ και να δείξουν με τον τρόπο τους ότι τέτοιες καταστάσεις πρέπει να κόβονται από την ρίζα, δείχνουν λανθασμένα στο παιδί τους ότι αυτές οι καταστάσεις απλά πρέπει να αντιμετωπίζονται με ενότητα και να ξεχνιούνται!!!!!!

Και όπως ήταν φυσικό η Λίνα αντί να βάλει μυαλό από την τρομερή δοκιμασία της, κάνει αυτό που της έμαθαν ..... ή σωστότερα αυτό που ΔΕΝ της έμαθαν οι γονείς της....
Τα ίδια και χειρότερα...

Τα φτιάχνει με έναν τύπο που δεν ξέρει καν από που κρατάει η σκούφια του και τον αφήνει να βιντεοσκοπεί τις σεξουαλικές τους περιπτύξεις!!!!!

Εδώ πρέπει απλά να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά απορώντας αληθινά με ποιον τρόπο ανατράφηκε αυτή η κοπέλλα...

Και θα μου πείτε, σάμπως είναι η πρώτη ή η τελευταία που κάνει τέτοια αίσχη;
Οχι βέβαια αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα...

Ναι, οι σημερινές κοπέλλες προέρχονται ως επί τω πλείστον από αδιάφορες οικογένειες που έχουν δεχθεί πλήρη πλύση εγκεφάλου από την Νέα Τάξη. Σχολεία, τηλεόραση, κινηματογράφος και ιντερνετ έχουν αποβλακώσει γονείς και παιδιά και κάθε ηθικός φραγμός έχει καταρρεύσει...

Υλισμός, ματαιοδοξία, αθεϊα, και ανηθικότητα οδηγούν τα νέα παιδιά με μαθηματική ακρίβεια στον πνευματικό και πολλές φορές και στον βιολογικό θάνατο...

Μετά από ένα τέτοιο εξευτελισμό θα περίμενε κανείς η Λίνα να συμμορφωθεί...
Ομως η άτυχη κοπέλλα πέφτει σε ένα ακόμα μεγαλύτερο λάθος από τις γυμνές φωτογραφήσεις και βιντεοσκοπεί πλέον ερωτικές σκηνές.....

Κατόπιν γνωρίζει τον νεαρό Αλέξανδρο που φαίνεται να είναι ένα καλό παιδί...
Ομως τα αίσχη της ζωής της την κάνουν να ντρέπεται να του πει την αλήθεια κι αυτό είναι καταστροφικό για την σχέση... αλλά και για την ζωή της.

Στα 22 της χρόνια η Λίνα έχει κάνει απίστευτα (για μας) αίσχη που όμως καθόλου απίστευτα δεν είναι για τις αποβλακωμένες νέες κοπέλλες, που όλα αυτά τα κάνουν πολύ συχνά, καθώς η ηθική εδώ και δεκαετίες έχει δώσει την θέση της στην ανηθικότητα, στον πανσεξουαλισμό και στην φεμινιστική εκπόρνευση... του "θα κάνω ότι μου αρέσει και λογαριασμό δεν δίνω σε κανέναν...".

Τελικά οι γονείς χάνουν και το τελευταίο δικαίωμα αυτοϋπεράσπισης καθώς δεν έχουν εφοδιάσει το παιδί τους ούτε με την τελευταία άμυνα του...
Την αντιμετώπιση της απελπισίας...

Δεν έχουν δώσει ίχνος πίστεως στον Θεό στο άμοιρο παιδί τους, που αποφασίζει εν πλήρη απελπισία να δώσει τέλος στην ζωή του...

Η αυτοκτονία ενός ανθρώπου σημαίνει πάνω από όλα την πλήρη ψυχική κατάρρευση και την πλήρη απόγνωση, που οδηγεί ο ίδιος ο διάβολος με τις ενέργειές του που λαβή παίρνει από την παραβατική και αμαρτωλή συμπεριφορά του ίδιου του ανθρώπου...

Οταν λοιπόν η ζωή σου με δική σου κυρίως ευθύνη, έχει φτάσει στο απροχώρητο αίσχος, τότε ακριβώς ο αντίχριστος βάζει τον έσχατο λογισμό... "Τι την θέλεις τέτοια ζωή";
Η μεταμέλεια και η μετάνοια είναι λέξεις άγνωστες γι αυτόν που βρίσκεται μακρυά από τον Θεό... (με ευθύνη δική του ή τον γονιών του)

Η κατάρρευση αυτή και η απελπισία δύσκολα μπορούν να βρουν ερείσματα στους ανθρώπους του Θεού...
Διότι η ελπίδα εκεί είναι ο Χριστός και Αυτός προστατεύει σαν τελευταίος σύμμαχος την καρδιά του ανθρώπου και εντέλλει την ίδια την ζωή του...

Δυστυχώς η Λίνα δεν είχε κανένα από τα εφόδια που θα έπρεπε για να προστατέψει την ίδια της την ύπαρξη...

Ολοι μας κάνουμε στην ζωή μας λάθη όμως μετανοούμε, προσπαθούμε να διορθωθούμε, να βελτιωθούμε και το κυριότερο να βρισκόμαστε πάντα εμείς και τα παιδιά μας κοντά στον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Ας γίνει λοιπόν για όλους μας μάθημα η τραγική ιστορία της Λίνας και της κάθε Λίνας που ζει κοντά μας...
Ας γίνει η ζωή της ένα παράδειγμα προς αποφυγήν και ας είναι ένα κουδούνι αφύπνισης για τα ίδια μας τα παιδιά...

Πρέπει να το χωνέψουμε πρώτιστα οι γονείς ότι δεν αρκεί να παρέχουμε στα παιδιά μας χρήματα, φροντιστήρια και υλικά αγαθά. Θα πρέπει να τα ξυπνάμε, να τους δείχνουμε τις παγίδες της ζωής, να τα μεγαλώνουμε με ηθική, με αρχές, με ιδανικά και το σημαντικότερο με πίστη στον Χριστό...

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να τους δώσουμε τα εφόδια που χρειάζονται για την τρομακτική ζωή που τα περιμένει εκεί έξω...

Δυστυχώς η Νέα Τάξη κατάφερε οριστικά να ξεφτιλίσει τον άνθρωπο στην σύγχρονη εποχή...

Στον καιρό των παπούδων μας στις τάξεις των κοριτσιών του Γυμνασίου (σημερινού Λυκείου) οι ζωηρές κοπέλλες που "τρίβονταν" με τα αγόρια ήταν δακτυλοδεικτούμενες...
Κι όσο κι αν μεταξύ της μεγάλης μάζας, υπήρχαν και μερικές υποκριτικά σεμνότυφες, το κυρίαρχο ήταν η ηθική, και η παρθενία της κοπέλλας εκθειαζόταν...

Στις σημερινές τάξεις του Λυκείου δακτυλοδεικτούμενη είναι η ηθική κοπέλλα που διαφυλάττει την αγνότητά της... και η συντριπτική πλειοψηφία είναι οι λεγόμενες "του σχοινιού και του παλουκιού" η οποίες την περιθωριοποιούν και την κοροϊδεύουν συνεχώς αποκαλώντας την οπισθοδρομικιά, ανέραστη κλπ...

Η Νέα Τάξη τις έχει πείσει ότι πρέπει να είναι σεξουαλικά απελευθερωμένες, και να κάνουν ότι γουστάρουν... και μάλιστα μέσα από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο τους υποδεικνύει και συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά αίσχους και αηδίας που ουδεμίαν σχέση έχει με μια απλή ερωτική σχέση....

Ο έρωτας κατά την νεοταξίτικη νοοτροπία δεν είναι η θυσιαστική αισθηματική σχέση αγάπης μεταξύ δύο νέων ανθρώπων ενός άνδρα και μιας γυναίκας, αλλά ένα διεστραμμένο σεξουαλικό πάθος που οδηγεί σε κτηνώδη σοδομιστική συμπεριφορά και ενίοτε απευθύνεται ακόμα και σε άτομα του ίδιου φύλου!!!!!

Ας κοιταξει λοιπόν ο καθένας μας τα παιδιά του και την οικογένειά του κι ας δώσει την δέουσα προσοχή στην σωστή και ηθική ανατροφή των παιδιών του.

ΘΑΝΟΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΕΙΚΟΝΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ~ στρατοί έτοιμοι για δράση

μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Πόσες απ' αυτές φτιάχνουν έναν προβληματισμό;

Όταν μιλάμε για ετοιμοπόλεμους στρατούς... μιλάμε και ελληνικά! +Yanni Spiridakis 

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΜΥΘΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ το βαλς που αποδόμησε την ζωή του

σύντομες ιστορίες στα όρια της φαντασίας & του ρεαλισμού χωρίς (κανονικό) τέλος

Μια φορά σε έναν καιρό στο +yannidakis

Δεν είναι οι κόρνες από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, ούτε οι φωνές από νέους που πρώτα πράττουν και μετά (μπορεί να) σκέφτονται. Δεν είναι τα βιαστικά βήματα από ακριβά δερμάτινα παπούτσια, ούτε τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που ακούγονται από τα ηχεία της πόλης. Είναι αυτό το βούισμα που νιώθεις όταν κάτι μέσα σου σε καίει. Σε τρώει. Σε φθείρει. Ίσως κανείς άλλος δεν μπορεί να το ακούσει, γιατί αυτός ο εκκωφαντικός θόρυβος μπορεί να σε τρελάνει, μπορεί να σου στερήσει τον ύπνο και την ηρεμία σου.

Έτσι κι εκείνος. Καθισμένος στην άκρη του δρόμου οκλαδόν, σκεπασμένος ερμητικά με μια σκούρα κουβέρτα γεμάτη λεκέδες, κατέβασε τον άκομψο σκούφο του ως τα αυτιά και έγειρε το κεφάλι ξαπλώνοντας, μαζεύοντας και κρύβοντας το ποτηράκι που συχνά άφηνε μπροστά του μπας και μάζευε μερικά ψιλά για να αγοράσει λίγο ψωμί.

Όχι σήμερα. Σήμερα δεν το είχε ανάγκη. Δεν το ήθελε. Σήμερα απολάμβανε τον θόρυβο. Απολάμβανε το κρύο. Απολάμβανε την πείνα που σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα τον έκαναν να υποφέρει. Πως ξέρεις στα σίγουρα ότι είσαι άνθρωπος αν δεν υποφέρεις; Έριξε μια τελευταία ματιά εμπρός του παρατηρώντας τον όχλο να ικανοποιείται με τσάντες ακριβών καταστημάτων και αυτοκίνητα με φανταχτερά φανάρια και ύστερα έγειρε το κεφάλι χαμηλά.

Όταν έκλεισαν τα μάτια του, ο θόρυβος σταμάτησε. Δεν ακουγόταν τίποτα πια. Το κρύο δεν τρυπούσε τα κόκαλά του και θαρρείς πως το στομάχι του δεν ήταν γεμάτο μήτε αδειανό. Τότε σηκώθηκε μα δεν ήταν βαρύς όπως το τελευταίο διάστημα. Περπάτησε ως το τέλος του στενού κι εκεί ήταν εκείνη με ένα πρόσωπο που κανείς δεν μπορούσε να αναγνωρίσει. Ήταν η ζωή του; ήταν η αμαρτία του; ήταν το απωθημένο του; Το παρελθόν, το μέλλον, η ευτυχία, η καταδίκη του; Ούτε ο ίδιος μπορούσε πια να ξεχωρίσει.
"Ήρθε η ώρα να επιλέξεις" είπε με ψιθυριστή φωνή κι εκείνος έμεινε να την κοιτάζει προσπαθώντας να καταλάβει ποιες ήταν οι επιλογές του στον μονόδρομο που περπατούσε μια ζωή. 

Και τότε έστριψε τα μάτια του αριστερά και είδε τον εαυτό του. Ήταν έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Ο ουρανός ήταν το όριο. Σαν λιοντάρι που δεν λογίζει κινδύνους, έτρεχε κατασπαράζοντας την ζωή που μόνος του είχε αποκτήσει. Είδε ανθρώπους που ζούσαν από εκείνον και θυμήθηκε ότι πάντα έκανε το ίδιο λάθος. Μπέρδευε εκείνους που ζούσαν από εκείνον με εκείνους που ζούσαν για εκείνον. 

Τότε την κοίταξε πάλι, μα αυτή τη φορά ήταν όλα θολά απ' το πυκνό δάκρυ που είχε μπουκώσει στο μάτι πριν αυτό κυλήσει ως κάτω. Με δυσκολία, έγνεψε συγκαταβατικά και τότε μία μουσική αγγέλων ακούστηκε με τους δυο τους να αρχίζουν να χορεύουν ένα βαλς σε έναν άγνωστο ρυθμό. Καθώς ο χορός συνέχιζε εικόνες που περνούσαν από μπροστά του χάνονταν για πάντα. Η πρώτη φορά στο σχολείο και η πρώτη φορά στο αεροπλάνο. Η πρώτη φορά που ήταν περήφανος για τον εαυτό του και η πρώτη φορά που έβγαλε λεφτά. Η πρώτη φορά που ένιωσε σημαντικός και η πρώτη φορά που ένιωσε πόνο και απογοήτευση. Η πρώτη φορά που είδε τα σταυροδρόμια να γίνονται αδιέξοδα και η πρώτη φορά που χρειάστηκε να ψάξει στα σκουπίδια για να μην μείνει ξανά νηστικός. Σε κάθε στροφή του βαλς το καθένα χανόταν ώσπου στο τέλος δεν υπήρχε τίποτα. Καμία ανάμνηση, κανένα παρελθόν, τίποτα που να μπορεί να τον προβληματίσει πια.

Τότε ξαφνικά η μουσική σταμάτησε κι εκείνη έκανε ένα βήμα μακριά του, για να τον ρωτήσει με την ίδια ψιθυριστή φωνή.
"Τόλμησες";
"Νν... ναι", απάντησε ψελλίζοντας.
Εκείνη χαμογέλασε και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι δίπλα σε μία νυχτερίδα που λες και την συνόδευε την ακολούθησε, ενώ αυτός ένιωσε μια άγνωστη ανακούφιση στο ανάλαφρο πια σώμα του. Ύστερα το μόνο που φαινόταν ήταν ο φάρος από το κίτρινο μεγάλο αυτοκίνητο...  

+Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ το κίνημα #metoo για την γυναικεία κακοποίηση είναι συνάμα υποκριτικό και ελπιδοφόρο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Κάθε χρόνο πολύς κόσμος αναμένει ποιος (ή τι) θα ανακηρυχθεί ως πρόσωπο της χρονιάς στο περιοδικό Time. Αν θυμάμαι καλά, κάθε χρόνο κι εγώ ο ίδιος φτιάχνω ένα θέμα με αφορμή αυτό, ωστόσο φέτος το εξώφυλλο αξίζει να μας προβληματίσει λίγο περισσότερο από ότι για παράδειγμα, πέρσι που νικητής ήταν ο αλαζόνας πρόεδρος της Αμερικής.

Φέτος λοιπόν, αντί για πρόσωπο έχουμε ένα Κίνημα. Πρόκειται για το περιβόητο #MeToo το οποίο ήταν η αφορμή για γυναίκες να καταγγείλουν πιο ελεύθερα τη σεξουαλική κακοποίηση που δέχτηκαν τώρα ή στο παρελθόν. Εγώ νομίζω εξάλλου πως -ειδικά όταν μιλάμε για τις περιοχές της Δύσης- είναι αδιανόητο σήμερα για μια γυναίκα να βιώνει σεξουαλική παρενόχληση και όχι μόνο αυτό αλλά να μην μπορεί να απαλλαγεί από αυτήν, είτε απλά φεύγοντας είτε καταγγέλοντάς το.

Εκεί στο Hollywood μάλλον δεν είναι και πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Από ότι μάθαμε με αφορμή αυτό το τεράστιο σεξουαλικό σκάνδαλο που αφορούσε, παραγωγούς, διάσημους ηθοποιούς και άλλους ισχυρούς του μαγικού κόσμου της έβδομης τέχνης, πολλές κοπέλες -κυρίως στο ξεκίνημα της καριέρας τους- έπεσαν θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τους πρώτους. Πολλά χρόνια μετά, αφού έγιναν διάσημες ή όχι και τόσο διάσημες, αποφάσισαν να λύσουν την σιωπή τους, να προβούν σε καταγγελίες και να αναστατώσουν ολόκληρο τον πλανήτη με αυτό.

Ας μου επιτρέψετε έναν διπλό προβληματισμό σήμερα. Αφενός, το να γίνεται ένας τέτοιος πανικός μέσα σε λίγους μήνες αποδεικνύει την υποκρισία μας. Ξαφνικά οι διάσημες γυναίκες έπεσαν θύματα και όλοι σοκαριστήκαμε, οργιστήκαμε, στεναχωρηθήκαμε και η προσωπική τους ιστορία έγινε δημόσια, γίναμε όλοι συμμέτοχοι στο... δράμα τους. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πως ίσως όταν γινόταν όλο αυτό (στην αρχή της καριέρας τους) να το υπόμεναν κατ' επιλογή προκειμένου να χτίσουν την καριέρα που ονειρευόντουσαν, οπότε αυτό αμέσως τις κάνει συνένοχους(;). Και από την άλλη... ξεχνάμε πως την ίδια ώρα χιλιάδες γυναίκες σε Ανατολή αλλά και Δύση κακοποιούνται βάναυσα και όχι μόνο σεξουαλικά, με τα στόματα να μένουν ερμητικά κλειστά επειδή.... εκείνες δεν είναι διάσημες, σωστά;

Όμως, θα αναγνωρίσω κάτι άλλο. Η προώθηση του ζητήματος αυτού βοήθησε έστω και έμμεσα πολλές μη διάσημες γυναίκες να δραστηριοποιηθούν. Να αναζητήσουν λύσεις και ίσως να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνες παρά τις εκάστοτε απρόσωπες καμπάνιες που βλέπουμε εδώ κι εκεί. Από αυτήν την άποψη το #MeToo βοήθησε, Θα βοηθήσει και ελπίζω τα αποτελέσματα του να τα δούμε εν καιρώ... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ η βία δεν είναι αναρχία, ας την οριοθετήσουμε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Μια παλιά φράση λέει: "τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς". Σήμερα βέβαια δεν την χρησιμοποιούμε γιατί ακούγεται αρκετά ρατσιστική, σας βεβαιώνω όμως -και ειδικά τους αξιότιμους έγχρωμους αναγνώστες μου- πως κάθε άλλο παρά ρατσιστική πρόθεση έχει η συγκεκριμένη φράση. Οπότε πριν αρχίσετε να μου στέλνετε μηνύματα μίσους, αναδιατυπώνω και λέω πως, τελικά...

Αυτός ο κόσμος μάλλον δε θα αλλάξει ποτέ.

Για κάθε δεντράκι που θα φυτεύουμε, ένα δάσος θα καίγεται. Για κάθε παιδική χαρά που θα εγκαινιάζουμε, μια κούνια θα ξηλώνεται. Για κάθε αλλαγή στο σύστημα ηλεκτροφώτισης μιας πλατείας παρουσιάζουμε, ένας πυλώνας θα καταστρέφεται και η λίστα είναι τεράστια.

Προχθές είχαμε την... "επέτειο" του θανάτου του νεαρού αναρχικού και ως είθισται, κάθε πορεία ή εκδήλωση μαθητών ή δεν ξέρω κι εγώ τι, διεκόπη από βανδαλισμούς, οδομαχίες, επιθέσεις και κλασικά... καταστροφή της Δημόσιας και Ιδιωτικής περιουσίας. Πίσω στο 2008 όταν τα καυτηρίαζα αυτά, μου είχαν κάνει καταγγελία δύο φορές! Σήμερα, βλέπουμε τις ίδιες εικόνες και κανείς δεν αντιδράει.

Επιτρέψτε μου να σας παραθέσω αυτούσιο ένα κομμάτι κειμένου που περιέγραφε τα γεγονότα:

Στο πέρασμά τους από τα Προπύλαια έως το Σύνταγμα κατέστρεψαν πεζοδρόμια, κάδους απορριμμάτων, έσπασαν φανάρια, στάσεις λεωφορείων, ξήλωσαν πινακίδες.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή της καταστροφής η αστυνομία απουσίαζε ή έκανε διακριτική παρακολούθηση, χωρίς να επεμβαίνει καθόλου. Οταν οι νεαροί έφτασαν, εκμεταλλευόμενοι τη μαθητική πορεία που ήταν σε εξέλιξη, στο Σύνταγμα, πραγματοποίησαν επίθεση εναντίον των αστυνομικών που ήταν έξω από το Κοινοβούλιο.

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατούσε στο Σύνταγμα ήταν πως κουκουλοφόροι κρατούσαν στα χέρια τους ακόμα και πινακίδες «STOP», που ξήλωσαν προφανώς από κάποιο στενό.

Περιγραφές σαν αυτές που φυσικά τις κάνω εικόνα, με εξοργίζουν. Με εξοργίζουν που κάποια παιδιά πολλά από τα οποία είναι πολύ... "καθημερινά" παιδιά και υπεράνω πάσης υποψίας, δεν αντιλαμβάνονται την ζημιά που κάνουν στον τόπο που οι ίδιοι μένουν, την ζημιά που κάνουν στην καθημερινότητα που οι ίδιοι και οι γονείς τους βιώνουν, σπάζοντας παγκάκια και φανάρια και καίγοντας κάδους ή αυτοκίνητα. Από την άλλη με εξοργίζει η στάση της αστυνομίας. Γνωρίζω πως αν η αστυνομία γίνει πιο ενεργητική θα έχουμε περισσότερα προβλήματα, όπως τραυματισμοί, αναζωπύρωση της διαμάχης και περισσότερη επιθετικότητα, όμως πως είναι δυνατό ρε παιδιά, να μένουν άπραγοι όταν μπροστά τους διαλύεται μια πόλη ή μια περιουσία πολίτη που υποτίθεται πως δουλειά τους είναι να προστατεύουν;

Σε πολλά από αυτά τα παιδιά που καίνε και σπάνε, η αναρχία δεν είναι ιδεολογία. Είναι ξέσπασμα και μια έκφραση εκτόνωσης που τους έχει φυτευτεί από άλλους στο μυαλό ως δυνατότητα(!) Εδώ στο Ηράκλειο, εδώ και λίγο καιρό υπάρχει ένα τέτοιο μέρος για όλα αυτά τα παιδιά και όχι μόνο, που έχουν ανάγκη να ξεσπάσουν βίαια. To Lampogialo - Rage Room, είναι η απάντηση στην αναρχία και την παρανομία και επειδή έχω μπει στην διαδικασία να σκεφτώ ότι κάποιοι έχουν ανάγκη την βία, ας... την οριοθετήσουμε!!! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η επίσκεψη ερντογάν μας άφησε μια αδιάφορη μελαγχολία

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα ήταν ένα ωραίο θέατρο εντυπώσεων. Ο... "σουλτάνος" ήρθε με πολιτική ατζέντα που δεν περιείχε τίποτα σημαντικό. Και σε αυτές τις περιπτώσεις ε, δεν πληρώνεις τζάμπα αεροπορικά εισιτήρια! Έχεις κάποιο σκοπό, κάποια πολιτική επιδίωξη.

Ο Ερντογάν ήρθε στην Ελλάδα για να ασχοληθεί έμμετρα με την Συνθήκη της Λωζάνης και λέω έμμετρα γιατί στο δικό του χωριό το κάνει απροκάλυπτα και χωρίς περιστροφές, το να το κάνει όμως στην γη του... γειτονικού εχθρού ή εχθρικού γείτονα έχει μεγάλη αίγλη. Μία πολύ σημαντική επιδίωξη ήταν να έρθει σε ευρωπαϊκό έδαφος σε μία περίοδο που διανύει πολύ άσχημες σχέσεις με την Ένωση. Αυτό δεν τον βοήθησε και πολύ βέβαια γιατί όταν το πρωί έκανε προκλητικές δηλώσεις για την Λωζάνη, το ίδιο μεσημέρι από τα πιο επίσημα χείλη της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, έγινε ξεκάθαρη υποβάθμιση των δηλώσεων αυτών και συγχρόνως κόπηκαν ενδεχόμενα περιθώρια για να ανοίξει το ζήτημα αυτό ξανά.

Εξάλλου ο πρόεδρος της τουρκίας μετέβη στην Θράκη για να δώσει μία παράσταση στέλνοντας μηνύματα σε ένα μικρό και αδιάφορο κοινό αλλά και παράλληλα για να εκθέσει την ελληνική πολιτεία. Ας μην ξεχνάμε πως "άδειαζε" τον Υφυπουργό Εξωτερικών όταν εκτός προγράμματος ζήτησε να μιλήσει σε κοινό που είχε συγκεντρωθεί και ενώ ο Υφυπουργός του υπενθύμιζε το πρόγραμμα εκείνος και τον αγνόησε και έκανε τελικά την ομιλία του, πετυχαίνοντας μία σημαντική νίκη σε διπλωματικό επίπεδο ή για να μιλήσουμε πιο πρακτικά, αποδεικνύοντας πόσο μεγάλος ηγέτης είναι μπροστά στα ελληνόπουλα πολιτικά στρατιωτάκια της Αριστεράς, της προχειρότητας και της αναρχίας.

Σε λίγες μέρες από τώρα ουδείς θα θυμάται την επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα. Εκείνος έχει πολύ σημαντικότερα πράγματα να σκεφτεί γι' αυτό και ουσιαστικά δεν τον ενδιαφέρει επί της παρούσης να τα βάλει με την Ελλαδίτσα αναζωπυρώνοντας έτσι τις κακές σχέσεις του με τη Δύση και από την άλλη όλοι εμείς θέλουμε να ξεχάσουμε πως ένας πολιτικός επιπέδου Ερντογάν -ενός εκ των τελευταίων ηγετών στον κόσμο- ήρθαν, έκαναν ότι ήθελαν και έφυγαν. Θα ήταν ευχάριστο για τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης να κάνουν την αυτοκριτική τους, αλλά από την συγκεκριμένη κυβέρνηση εγώ προσωπικά δεν έχω τόσο υψηλές απαιτήσεις. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »