Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ιούλιος του 1996. Το πρώτο μου ταξίδι στο Λονδίνο. Τα αγγλικά μου ήταν ήδη καλά, αλλά πάντα δυσκολευόμουν με την αγγλική προφορά. Έτσι, διάβαζα εφημερίδες μιας και το διαδίκτυο τότε δεν ήταν τόσο προσιτό όπως σήμερα. Το γεγονός ότι η αγαπημένη μου (μας) Arsenal είχε φέρει απ' την Ιαπωνία τον Arsene Wenger ήταν τόσο σημαντική είδηση που μου προξενούσε μεγάλη περιέργεια. Λες και οι άγγλοι γνώριζαν εξ αρχής πόσο μεγάλη διαδρομή θα ακολουθούσε. Εκείνο το καλοκαίρι o Wenger έφερε μαζί του τον David Platt -αρχηγό της Εθνικής Αγγλίας- και τον πολλά υποσχόμενο Dennis Bergkamp που για τον δεύτερο όλοι έχουμε να πούμε, αλλά αν θέλετε να μάθετε, ρωτήστε έναν άγγλο τι σημαίνει για το αγγλικό ποδόσφαιρο ο Platt.
Η νέα ομάδα του Wenger έφτασε γρήγορα σε τίτλους, όμως εδώ δεν θέλω να εκθειάσω τα στατιστικά και τα άλλα στοιχεία που θα βρείτε σε έγκυρες ιστοσελίδες καλύτερα διατυπωμένα από εδώ. Θέλω να μιλήσω για το ποδόσφαιρο που ο Wenger έμαθε στην ποδοσφαιρική Αγγλία και σε όλο τον κόσμο.
Ο Wenger πλαισιώθηκε από ποδοσφαιριστές που ήξεραν μπάλα. Την δεκαετία του '90 στην Αγγλία υπήρχε πολύ "κλωτσιά" και η ραχοκοκκαλιά της ομάδας (Adams, Parlour, Watson, Keown, Dixon, Winterburn) ήταν ακριβώς έτσι, όμως πολύ διακριτικά χωρίς να αλλάξει την ταυτότητά της, την πλαισίωσε με ποδοσφαιριστές που έπαιζαν με "κάτω την μπάλα" και αυτό ήταν κάπως παράξενο για τα αγγλικά δεδομένα. Εκεί που οι άλλοι έβγαζαν σέντρες για πιο γρήγορο γέμισμα της αντίπαλης περιοχής, ο Wenger αφιέρωνε ατελείωτες προπονήσεις με τους παίκτες του για να βγάζουν αυτοματισμούς και πολύ γρήγορες κοντινές πάσες ως το τέρμα. Μάλιστα το σύστημα αυτό ονομάστηκε "The Arsenal Way" Το ποδόσφαιρο αυτό το μιμήθηκαν πολλοί με κορυφαίο τον Josep Guardiola στην Barecelona, όμως δεν ήταν όλοι τόσο ικανοί αφενός να βγάλουν τέτοια υπομονή και αφετέρου να έχουν τόσο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Ουσιαστικά o "Le Professeur" όπως τον αποκαλούσαν, δεν ήταν μόνο φιλόσοφος, αλλά μας έμαθε μπάλα...
Πιστός στο πλάνο του, προτιμούσε να δουλεύει με νεαρούς παίκτες για να προλαβαίνει να τους μαθαίνει την μπάλα όπως αυτός ήθελε, σιγά σιγά όμως ξέχασε πως μόνο έτσι δεν πετυχαίνεις τον ουσιαστικό στόχο μιας ομάδας που είναι οι τίτλοι. Τα δικά του παιδιά, τα δικά του δημιουργήματα, άρχισε να τα πουλάει. Εξοικονόμησε λεφτά για να φτιάξει γήπεδο, να ξεχρεώσει οτιδήποτε χρωστούσε η ομάδα και με δευτερεύουσες μεταγραφές προσπαθούσε να διατηρείται όσο το δυνατό πιο ψηλά.
Αυτό κούρασε τον κόσμο που έβλεπε έναν-έναν τους παίκτες που αγάπησε να πωλούνται σε ανταγωνιστικές ομάδες, το ποδόσφαιρο να είναι καλό, όμως τα αποτελέσματα αρνητικά και το κλίμα γύρισε για τον Wenger που μετά από 22 χρόνια, αποφάσισε να ακούσει τις αντιδράσεις του κόσμου και να αποχωρήσει.
Ο σπουδαίος Wenger μου δίδαξε κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό από το καλό ποδόσφαιρο. Μου δίδαξε πως ακόμα κι όταν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις, όταν οι χειρισμοί σου, το περιβάλλον ή οι συνθήκες σε φέρνουν εμπρός στην αποτυχία, πρέπει να έχεις το σθένος να το αναγνωρίζεις και να φεύγεις, ακόμα και μετά από πολλά χρόνια! Πρέπει να προσπαθείς εκ νέου με νέους όρους στην ζωή σου και μακριά από την νοοτροπία της πρώην επιτυχίας σου. Με άλλα λόγια, δεν είναι κακό να αποτύχεις, αρκεί να το αναγνωρίσεις γρήγορα πριν καταστραφείς..! +Yanni Spiridakis
Ο Wenger πλαισιώθηκε από ποδοσφαιριστές που ήξεραν μπάλα. Την δεκαετία του '90 στην Αγγλία υπήρχε πολύ "κλωτσιά" και η ραχοκοκκαλιά της ομάδας (Adams, Parlour, Watson, Keown, Dixon, Winterburn) ήταν ακριβώς έτσι, όμως πολύ διακριτικά χωρίς να αλλάξει την ταυτότητά της, την πλαισίωσε με ποδοσφαιριστές που έπαιζαν με "κάτω την μπάλα" και αυτό ήταν κάπως παράξενο για τα αγγλικά δεδομένα. Εκεί που οι άλλοι έβγαζαν σέντρες για πιο γρήγορο γέμισμα της αντίπαλης περιοχής, ο Wenger αφιέρωνε ατελείωτες προπονήσεις με τους παίκτες του για να βγάζουν αυτοματισμούς και πολύ γρήγορες κοντινές πάσες ως το τέρμα. Μάλιστα το σύστημα αυτό ονομάστηκε "The Arsenal Way" Το ποδόσφαιρο αυτό το μιμήθηκαν πολλοί με κορυφαίο τον Josep Guardiola στην Barecelona, όμως δεν ήταν όλοι τόσο ικανοί αφενός να βγάλουν τέτοια υπομονή και αφετέρου να έχουν τόσο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Ουσιαστικά o "Le Professeur" όπως τον αποκαλούσαν, δεν ήταν μόνο φιλόσοφος, αλλά μας έμαθε μπάλα...
Αυτό κούρασε τον κόσμο που έβλεπε έναν-έναν τους παίκτες που αγάπησε να πωλούνται σε ανταγωνιστικές ομάδες, το ποδόσφαιρο να είναι καλό, όμως τα αποτελέσματα αρνητικά και το κλίμα γύρισε για τον Wenger που μετά από 22 χρόνια, αποφάσισε να ακούσει τις αντιδράσεις του κόσμου και να αποχωρήσει.
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
