ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ εθελοντική καθαριότητα: πράξη ευθύνης ή τοπική εκμετάλλευση;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Αν δεν κάνω λάθος ξεκίνησε κάπου πριν ένα χρόνο. Δεν ξέρω αν ήταν αποκλειστική ιδέα των εδώ τοπικών φορέων όμως εγώ εδώ στην Κρήτη το άκουσα για πρώτη φορά. Και ξέρετε... στην αρχή το βρήκα έξυπνο, ρομαντικό, διασκεδαστικό. Αναφέρομαι στην εθελοντική δράση σε κοινόχρηστους χώρους όπου πολίτες μαζεύονται και αρχίζουν να καθαρίζουν παραλίες, δάση, πάρκα κλπ.

Μπορώ να σκεφτώ αμέτρητους λόγους για τους οποίους η ιδέα αυτή είναι καλή. Οι πολίτες συνασπίζονται, φτιάχνουν μια όμορφη παρέα στην οποία και λειτουργούν παραγωγικά. Δίνουν το καλό παράδειγμα στα παιδιά τους, οι ίδιοι θυμούνται πόσο σημαντικό είναι να κρατάς τον τόπο σου καθαρό, ενώ υποσυνείδητα μυούνται και στις αρχές του εθελοντισμού. Παράλληλα γίνονται χρήσιμοι για τον τόπο τους και φυσικά προστατεύουν το περιβάλλον.

Και ενώ όλα αυτά τα υπέροχα γίνονται σε μια παραλία, σε μία άλλη διπλανή κάποιοι ενδεχομένως πετάνε άλλα σκουπίδια κάνοντας την ακριβώς αντίθετη διαδικασία και ίσως ακόμα να διαβάζουν την είδηση της εθελοντικής προσπάθειας φωνάζοντας κοροϊδευτικά "ε, τους μαλάκες...".

Ε, λοιπόν όταν διάβαζα την ίδια είδηση για φέτος κάτι τέτοιο είπα κι εγώ. Οι καθημερινές μου συνήθειες είναι τέτοιες που προστατεύουν το περιβάλλον πολύ περισσότερο απ' τον μέσο έλληνα (ανακύκλωση, χάρτινες ή επαναχρησιμοποιούμενες σακούλες, κατανάλωση σε ρεύμα, κλπ.), ο ίδιος υπήρξα εθελοντής σε μεγάλες διοργανώσεις (Αθήνα 2004) οπότε πλέον έχω την εμπειρία να ξεχωρίσω πότε προσφέρεις για το κοινωνικό σύνολο και για κοινό σκοπό και πότε απλά πέφτεις θύμα εκμετάλλευσης!

Γιατί... ξέρετε κάτι; ο Δήμος έχει υπαλληλικό προσωπικό. Και αν μια συγκεκριμένη έκταση ή περιοχή είναι στην δικαιοδοσία του, τότε έχει και χρέος να την διατηρεί καθαρή και αν τελικά δεν τα κατάφερε είναι δικό του πρόβλημα να την καθαρίσει. Γι' αυτό εσύ και εγώ πληρώνουμε δημοτικά τέλη. Το να αποποιείται τις ευθύνες του και να διοργανώνει ένα γλέντι που μοιάζει με πανηγύρι εθελοντισμού για να κάνουμε εμείς οι πολίτες την δουλειά του, όχι απλά δεν το βρίσκω σωστό, αλλά με εξοργίζει καθώς αισθάνομαι πως πέφτω και θύμα εκμετάλλευσης κι από πάνω. Στη σχέση μου με τον Δήμο θέλω να υπάρχει ισότητα. Σε πληρώνω, κάνεις την δουλειά σου. Είμαι δημότης και έχω δικαιώματα, όπως έχω και υποχρεώσεις, ανάμεσα στις οποίες πάντως, δεν είναι να σου σκουπίζω εγώ... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ οι αλλόκοτοι άνθρωποι της κρίσης και ο εαυτός μου που (δεν) αποτελεί εξαίρεση

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Το σημερινό θέμα δεν το προγραμμάτιζα καθόλου, αλλά να, πέρασε ο Γιάννης από το γραφείο μου σήμερα -με ρώτησε κάτι επαγγελματικής φύσης- και έμεινε όρθιος να μου μιλάει για περίπου μισή ώρα σχεδόν χωρίς σταματημό.

Λοιπόν ο Γιάννης είναι ένας τύπος κάπου στα 40, ψηλός, όμορφος και σωματικά πολύ καλοφτιαγμένος και περιποιημένος. Είναι λίγο πολυλογάς και αγχώδης, όμως και δουλευταράς είναι και περιουσία έχει και κατά τη γνώμη μου όλο το πακέτο για μια σύγχρονη γυναίκα διαθέτει.

Τον γνώρισα στην γειτονιά που συγκατοικούσε με μία κοπέλα, καθηγήτρια με καταγωγή από την Αθήνα. Αλήθεια ταιριαστό ζευγάρι! Ώσπου μια μέρα μου είπε ο Γιάννης ότι θα πήγαιναν να ψαχτούν στην Αθήνα για να είναι κοντά στους δικούς της. Σκέφτηκα να του πω μπράβο για την θυσία του να παρατήσει την Κρήτη και αυτό ήταν όλο. Ύστερα από κάνα χρόνο ο Γιάννης επέστρεψε μόνος. Μου είπε ότι εκείνη άλλαξε και ότι έβγαζε τρελά γούστα. Είπαμε, είναι πολυλογάς, αλλά δεν είναι ψεύτης.

Λίγο καιρό τον είδα με μια άλλη κοπέλα. Επίσης ωραίο ζευγάρι, ταιριαστό και όλα έδειχναν άριστα. Σήμερα που ήρθε ο Γιάννης μου είπε ότι προχθές σηκώθηκαν από το κρεβάτι και του είπε ξαφνικά ότι δεν ταιριάζουν και θέλει να χωρίσουν. Ο Γιάννης δεν ήθελε μια αγκαλιά να κλάψει, απλά ήταν απογοητευμένος και περίεργος για το τι συμβαίνει πια με τους ανθρώπους και φέρονται τόσο αλλόκοτα, τόσο απότομα και τόσο ξαφνικά.

Τότε αντιλήφθηκα ότι όχι μόνο έχει δίκιο, αλλά αυτήν την συμπεριφορά την βλέπουμε παντού γύρω μας. Στον δρόμο, στα αυτοκίνητα, στις γειτονιές, στις υπηρεσίες, σε οτιδήποτε απαιτείται η συνύπαρξη ανθρώπων...

Το πιο πρόχειρο που μπόρεσα να του πω, ήταν πως πράγματι ο κόσμος έχει αλλάξει, έχει γίνει αλλόκοτος και κουβαλάει δυσφορία. Πως όταν οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί τόσο πολύ, γιατί θα πρέπει να μας προκαλεί τόση εντύπωση η ακραία και ανεξήγητη συμπεριφορά όλων των υπολοίπων;

Και αλήθεια... γιατί πάντα εμείς βγαίνουμε από αυτό το μοτίβο; Εγώ πρώτος παραδέχομαι πως έχω αλλάξει. Μπαίνω στην πλατεία του λιθοβολισμού εθελοντικά και ομολογώ πως αυτά τα μερικά χρόνια της... κρίσης, έχω γίνει πιο κουρασμένος, πιο καταθλιπτικός, πιο νευρικός, πιο γκρινιάρης, έχω αλλάξει προτεραιότητες, έχω δει την υγεία μου να κλονίζεται, έχω αναθεωρήσει απόψεις, σχέσεις και στόχους και δηλώνω χωρίς κανένα ενδοιασμό πως είμαι γεμάτος βλάβες, έτοιμος για ένα καλό και μόνιμο ρεκτιφιέ! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ ο άνθρωπος που δεν αντέχει άνθρωπο, η αντοχή και η... σχετικότητα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Και ο άνθρωπος έφτιαξε τα ρομπότ. Πολύ χαζά, αλλά έκαναν αυτό για το οποίο δημιουργήθηκαν και οι δημιουργοί ήσαν χαρούμενοι. Αν χάλαγαν νευρίαζαν ή αν διαπίστωναν πως δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα απ' αυτά για τα οποία έχουν προγραμματιστεί. Γενικά όμως παρέμεινε ευχαριστημένος με τα ρομπότ.

Δεν μιλάνε, δεν αντιδρούν και πάνω απ' όλα, δεν αλλάζουν συμπεριφορά. Καθόλου περίεργο λοιπόν που διαλέγει τα ρομπότ στην δουλειά του την ίδια ώρα που ο άνθρωπος εκφυλίζεται σαν ον! Βλέπετε... ο άνθρωπος αντιδρά, οδηγείται από την παρόρμηση και το συναίσθημα. Από το πείσμα και το εγωισμό. Έχει έναν σκοπό, αλλά συχνά είναι απώτερος και μυστικός.

Και επειδή ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι αρκετά πολύπλοκος από μόνος του, δεν τολμώ καν να προσεγγίσω το πως αντιδρά σε θέματα που άπτουν του συναισθηματισμού του. Νομίζω πως ήδη ακούγεται αρκετά τρομακτικό... Κι όμως αυτό είναι που κάνει τον άνθρωπο απρόβλεπτο, ενδιαφέρον και τελικά, ξεχωριστό.

Κατά πόσο όμως εμείς -οι ίδιοι οι συνάνθρωποι- μπορούμε να αντέξουμε τον άνθρωπο δίπλα μας; Τον συνάνθρωπο; Τον συνάδελφο, τον συγγενή, τον σύζυγο, τον ανώτερο. Η Ιστορία έχει δείξει πως μάλλον αυτό είναι δύσκολο. Κανείς δεν αντέχει κανέναν, είναι όμως τέτοια η ανάγκη συνεργασίας για την επίτευξη κοινών στόχων που αναγκαστικά ο άνθρωπος μειώνει τις δικές του απαιτήσεις και ελευθερίες προκειμένου να συνυπάρξει ειρηνικά.

Και τότε αναρωτιέσαι αν σε όλο αυτό υπάρχει ένα όριο. Ένα όριο αντοχής. Πρέπει να υπάρχει. Άνθρωποι απολύονται ή παραιτούνται κι άλλοι χωρίζουν ή τολμούν μια παντελή ανανέωση στην σχέση τους. Έννοιες όπως η σταθερά και το δεδομένο, παραλείπονται πλέον γιατί πολύ απλά δεν μιλάμε για ρομπότ που κάνουν ξανά και ξανά την ίδια δουλειά με ακρίβεια βελόνας, αλλά για ανθρώπους. Ο ίδιος ο Αλ. Αϊνστάιν δεν δέχτηκε ποτέ καμία σταθερά στη ζωή του. Μίλησε για σχετικότητα όταν ακόμα θεωρούταν προκλητικός. Προσπάθησε να βασιστεί σε θεωρίες με μεταβλητές σταθερές, ενώ ο ίδιος προσπαθούσε να αποδείξει την... σχετικότητα! Στον χρόνο, στον χώρο και αν έχετε ασχοληθεί με τη ζωή του θα καταλάβετε: σε όλα! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ προσπαθώντας να σώσουμε ότι συμβολίζει την υγιή ελλάδα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Θα προσπαθήσω να είμαι και ρεαλιστής και αντικειμενικός. Λέω θα προσπαθήσω γιατί στο συγκεκριμένο θέμα έχω έντονο το στοιχείο του ρομαντισμού και του συναισθηματισμού.

Όμως πάμε δέκα-δεκαπέντε χρόνια πίσω όπου στην Ελλάδα είχαμε δεκάδες εφημερίδες, με κάθε μεγάλη ομάδα να έχει 2-3 δικές της, κάθε πολιτικό κόμμα το ίδιο και κάθε Κυριακή η εφημερίδα να ήταν ένα σετ δώρου λες και έκανες παραγγελία σε telemarketing. Εγώ ουδέποτε δεν διαφώνησα με όλα αυτά. Ούτε με τον κιτρινισμό, ούτε με τα ροζ φύλλα, ούτε με τα γαλάζια, ούτε με τον κίτρινο Τύπο. Ήταν αυτή η έκφραση της ελευθερίας που με έβρισκε απόλυτα σύμφωνο.

Σήμερα έπρεπε να έρθει η μέρα για να ζήσω το MEGA να κλείνει, το κανάλι που συνέδεσα με την αγάπη μου για την ειδησεογραφία, την ψυχαγωγία και τόσα ακόμα. Το κανάλι που εκείνο το απόγευμα Δευτέρας ο αδερφός μου κουνούσε μα μανία την κεραία μέχρι να πετύχουμε έστω με παράσιτα το λογότυπο του!

Έπρεπε να έρθει η μέρα για να ζήσω το ΔΟΛ να κλείνει. Με αμέτρητες εκδόσεις και άλλες παραγωγές που τελικά άφησαν δεκάδες υπαλλήλους στον δρόμο. Όμως όταν μιλάμε για δημοσιογραφία, για εφημερίδες και κανάλια, δεν είναι μόνο οι απόψεις, μόνο οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί. Είναι η ιδέα. Είναι ο ρομαντισμός. Είναι η ελευθερία της έκφρασης. Και το να βλέπεις ρολά και λουκέτα, είναι ότι πιο βάναυσο μπορώ να σκεφτώ.

Το MEGA είναι τόσο σημαντικό κεφάλαιο που όταν λειτουργούσε με προσωπικό ασφαλείας, συνέχιζε να είναι ανάμεσα στα πρώτα σε τηλεθέαση! Όταν έμαθα ότι ο Μαρινάκης αγόρασε τον ΔΟΛ προσωπικά χάρηκα που δεν θα κλείσει. Από την άλλη, βλέπω να δημιουργείται ένα νέο τοπίο στην τηλεοπτική αγορά όπου και κάθε ιδιοκτήτης ομάδας έχει και ένα κανάλι. Με άλλα λόγια, κάθε πλούσιος αλλά άσχετος με τον λόγο και την ενημέρωση, μπόρεσε να αποκτήσει ένα κανάλι επειδή απλά, μπορούσε... Αυτό δεν είναι υγεία, είναι εμπόριο. Ακόμα κι έτσι όμως, το προτιμώ από ένα νεκρό κανάλι.

Θέλω να κλείσω σημειώνοντας ότι εύχομαι ειλικρινά και ο ΔΟΛ και το MEGA να αναγεννηθούν και να προσφέρουν ποιοτικό έργο. Για μένα αποτελούν δύο σύμβολα της Ελλάδας και επιχειρηματικά και στα ΜΜΕ, συνεπώς ο μαρασμός τους καθρεφτίζει και την γενική κατάντια της χώρας. Ας σώσουμε τα σπουδαία οικοδομήματα της χώρας, για να μπορούμε κι εμείς να εμπνεόμαστε από αυτά με τη σειρά μας. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ πως ένας αληθινός ηγέτης θα μπορούσε να κερδίσει την τρομοκρατία

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Λίγες μόνο σκόρπιες σκέψεις σχετικά με το πιο πρόσφατο τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο. Γιατί πραγματικά έχουμε αναλύσει πλέον τα πάντα, έχουμε θίξει απόψεις, γνώμες, προτάσεις, προβληματισμούς. Έχουμε βγάλει τα συμπεράσματα μας, έχουμε κάνει τις προβλέψεις μας, όμως ο χρόνος περνάει και εμείς απλά βλέπουμε αθώους πολίτες να πέφτουν νεκροί σε έναν πόλεμο που δεν γνώριζαν ότι συμμετέχουν.

Η τελευταία επίθεση έδειξε, ότι κανένα τρομοκρατικό χτύπημα δεν πρόκειται να αποφευχθεί, καθώς ούτε όπλα χρειάζονται, ούτε κάποιο πολύπλοκο σχέδιο, ούτε καν η προσμονή για ένα σημαντικό γεγονός, όπως μια συναυλία, ένας αγώνας κλπ. Οι τύποι απλά νοικιάζουν ένα φορτηγάκι, παίρνουν και δυο μεγάλα μαχαίρια απ' την κουζίνα και αυτό είναι όλο. Μετά μετράμε απλά τους νεκρούς.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν εγώ θέλω να προβληματιστώ σε ένα βασικό κομμάτι της αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης που κατά τη γνώμη μου δεν έχει σχέση με την καταστολή και την αστυνομική παρουσία (όχι ότι δεν είναι σημαντική), αλλά με την πολιτική ηγεσία. Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ευρώπη, έχει ανάγκη από έναν ισχυρό ηγέτη που μπορεί να περάσει ένα αίσθημα ασφάλειας και προστασίας στους πολίτες του. Πολύ περισσότερο ο λαός αυτήν την στιγμή, έχει ανάγκη από σύμπνοια και ομόνοια.

Αν κάνετε τον κόπο να αφιερώσετε λίγο χρόνο στα σχόλια αναγνωστών κάτω από τα άρθρα που αφορούν την τρομοκρατία θα διαπιστώσετε λυπηρές διαμάχες μεταξύ Αριστερών και Δεξιών λες και οι τρομοκράτες ρωτούσαν τα θύματά τους για την πολιτική τους ιδεολογία πριν τα σκοτώσουν. Ο κόσμος είναι εναντίον στο να πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους και τις πλατείες, όμως ακόμα κι έτσι το χρησιμοποιεί για να διχαστεί και να διαχωριστεί με τους συμπολίτες του. Γιατί; Όταν έρχεται κάποιος με μαχαίρι και σκοτώνει την γυναίκα σου και το παιδί σου, δεν έχει πολύ σημασία αν το καλοκαίρι βρισκόσουν στην Χίο σώζοντας μετανάστες απ' την βάρκα τους ή ήσουν στο Σύνταγμα και διαδήλωνες εναντίον τους. Νιώθεις τον ίδιο πόνο που καμιά ιδεολογία δεν μπορεί να σου γιατρέψει. Γι' αυτό και μια ισχυρή πολιτική ηγεσία έχει χρέος να ενώσει τον λαό και όχι να τον αφήσει να βρίσκει λόγους να διαχωρίζεται.

Και επειδή όπως ανέφερα παραπάνω, κανένα τρομοκρατικό χτύπημα πλέον δεν θα μπορεί να προληφθεί, θα ήθελα να σημειώσω το εξής: Όταν κάποιος αποφασίσει ότι είναι ωραία ή εξυπηρετεί κάποιον σκοπό το να σκοτώσει κόσμο, θα το κάνει. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα το κάνει. Είτε ο λαός μείνει σπίτι του είτε βγει έξω. Αν δεν πετύχει στο Λονδίνο θα πετύχει στο Νιουκάστλ. Αν δεν πετύχει στην Αγγλία, θα πετύχει στην Ισπανία, στην Ολλανδία, στην Δανία...

Ο σκοπός λοιπόν είναι να μην φτάσει κάποιος να το αποφασίσει αυτό. Και επειδή πολλοί από τους τρομοκράτες είναι ντόπιοι πολίτες των Δυτικών χώρων, με καταγωγή από μουσουλμανικά κράτη, το πρόβλημα μπορεί εύκολα να εντοπιστεί στην Παιδεία των ανθρώπων αυτών. Κάπως... ξέφυγαν από το Δυτικό πρότυπο και γαλουχήθηκαν στα ισλαμιστικά και εχθρικά πρότυπα βίας και εκδίκησης(;) οπότε είναι χρέος της πολιτικής ηγεσίας κάθε Δυτικής χώρας να χειριστεί κατάλληλα το πως μεγαλώνει στα σχολεία της, τους νέους κάθε γενιάς (ας μην ξεχνάμε πως έχουμε πρόσφατο παράδειγμα πολίτη της Δύσης που ασπάστηκε το Ισλάμ), μαθαίνοντας τους να σέβονται τον άνθρωπο και διαλύοντας παντοτινά κάθε έννοια διάκρισης με βάση το χρώμα ή τη θρησκεία. Αν καταφέρουμε να αναπτύξουμε το αίσθημα αγάπης μεταξύ μας, θα είναι και πιο δύσκολος ο διαχωρισμός.

Να λοιπόν δύο μεγάλα στοιχήματα για κάθε κυβέρνηση που επιθυμεί να διαλύσει από την ρίζα του, το ενδεχόμενο τρομοκρατίας εκ των έσω. Γιατί το να ενισχύσεις τους δρόμους με αστυνομία και στρατό για μερικές μέρες αφού έχει συμβεί ένα τρομοκρατικό χτύπημα είναι χαζό αφού ποτέ κανένας δεν θα πάει ακριβώς στο ίδιο σημείο να χτυπήσει γνωρίζοντας και ότι αστυνομοκρατείται και ότι ο κόσμος θα το αποφεύγει! Μόνο λοιπόν χτυπώντας την τρομοκρατία στην ρίζα της, δηλαδή στο σημείο πριν ακριβώς γίνει κάποιος τρομοκράτης, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ελπίδες για την νικήσουμε! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ πως ένα σχολείο στο Ηράκλειο ξεγύμνωσε το συντηρητισμό μας

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Eίναι ένα θέμα που δίχασε αρκετά όσους το αντιλήφθηκαν τις μέρες που μας πέρασαν. Πρόκειται για το ρίσκο που πήρε ένα σχολείο στο Ηράκλειο, όπως διαβάσαμε στο ekriti.gr, να ξεφύγει από τα πατροπαράδοτα και να βάλει ως θέμα στην έκθεση της Β' Λυκείου ένα ζήτημα που αφορούσε το reality που σημάδεψε τη φετινή τηλεοπτική σεζόν, το survivor. Για το survivor τα έχουμε ξαναπεί από εδώ (και μάλλον θα συνεχίσουμε να τα λέμε αφού ο ΣΚΑΪ αποφάσισε να βγάλει από τη μύγα ξύγκι και να το προβάλλει μέχρι τις πρώτες μέρες του Ιουλίου!), σαν τηλεοπτικό προϊόν και ειδικά όπως το βλέπουμε στην Ελλάδα δεν είναι και το αγλάισμα του πολιτισμού, αλλά σαν πηγή προβληματισμού και περίσκεψης είναι ιδανικό. Μάλλον δεν σκέφθηκαν έτσι και οι γονείς ορισμένων μαθητών βέβαια οι οποίοι εξέφρασαν κάποια δυσαρέσκεια, όπως και πολλοί συμπολίτες όταν το θέμα πήρε έκταση στα sites και τα social media, με το επιχείρημα "μα πως είναι δυνατόν η παιδεία να ξεπέφτει σε τόσο ευτελή θέματα;". Αξίζει βέβαια πριν προχωρήσουμε στον προβληματισμό μας, να παραθέσουμε και την απάντηση που έδωσε εκπρόσωπος των καθηγητών του σχολείου στο site που αποκάλυψε το ζήτημα, για να έχουμε μία σφαιρικότερη άποψη:

"Σας ενημερώνω καταρχάς ότι το διασκευασμένο κείμενο που τέθηκε προς διαπραγμάτευση είναι της Α. Νίνη με τίτλο: "Όσα μου έμαθε το Survivor για τη ζωή (και τον καπιταλισμό)". Ότι στην παραγωγή λόγου οι μαθητές κλήθηκαν να γράψουν, με αφορμή το Survivor, ένα άρθρο για τα αποτελέσματα των ψυχαγωγικών και ενημερωτικών προϊόντων των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης στην πνευματική ανάπτυξη των νέων και να διατυπώσουν τις προτάσεις τους για το πώς πρέπει οι νέοι να αντιμετωπίζουν τα προϊόντα αυτά. Επομένως, τα θέματά μας είναι απολύτως συνεπή τόσο όσον αφορά στη στοχοθεσία του μαθήματος της νεοελληνικής γλώσσας γενικά, αλλά και στην ύλη της Β΄ τάξης ειδικά, όπου υπάρχει αντίστοιχο θέμα για τα ριάλιτι στο σχολικό βιβλίο".

Αν και προσωπικά βρήκα την παραπάνω απάντηση αποστομωτική, θα ήθελα να επιμείνω παραπάνω στο ζήτημα. Κι αυτό γιατί πλέον αρχίζει και με τρομάζει το πόσο συντηρητικοί είμαστε ως κοινωνία. Στο άκουσμα του "θέμα survivor σε σχολείο" η ραχοκοκαλιά μας αναρίγησε και τα κεφάλια μας γύρισαν 360 μοίρες, χωρίς καν να ξέρουμε το θέμα ολόκληρο, χωρίς καν να μας νοιάζει αν είναι όντως κάτι πρωτότυπο και παραγωγικό, παρά μόνο γιατί περιείχε την απαγορευμένη λέξη: survivor. Θέλουμε φαίνεται να συνεχίσουμε να έχουμε μία παιδεία εντελώς απομονωμένη κοινωνικά, κλεισμένη στο δικό της μικρόκοσμο στον οποίο δεν υπάρχει επίκαιρο ή μη, όλα διακρίνονται από μία ασφαλή ρευστότητα. Θέλουμε αυτά τα παιδιά (τα οποία παρεμπιπτόντως του χρόνου δίνουν πανελλήνιες κι έπειτα βγαίνουν από τη σχολική αποστείρωση) να μην επεξεργάζονται κριτικά, να μην έχουν άποψη. Θέλουμε απλά να τους πετάξουμε σ' ένα χαρτί ένα θέμα τύπου "το περιβάλλον" ή "το χάσμα των γενεών" κι έξω απ' την πόρτα: να' ναι χαρούμενα αυτά γιατί δεν θα κουράσουν το μυαλό τους, οι καθηγητές γιατί δεν θα κουραστούν κι εκείνοι με τη σειρά τους και πολύ με τη διόρθωση κι οι γονείς γιατί έπεσε ένα θέμα... "με κύρος"¨.

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε αγαπημένοι. Και, μεταξύ μας, κάτι ψιθυρίζεται στα πέριξ ότι ο γιαλός δεν είναι ποτέ στραβός...

 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ πως θα κερδίσεις στη νέα (σου) ζωή;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Θα έλεγα πως στις μέρες μας ένα από τα κυριότερα στοιχεία επιτυχίας στην ζωή μας, είναι η τακτοποίηση, η οργάνωση και η τάξη. Ελπίζω να μην ακούγομαι σαν την μαμά σας που σας φώναζε να μαζέψετε τα παιχνίδια σας το βράδυ, ενώ εκείνη την ίδια ώρα είχε μια βρώμικη κατσαρόλα στο μάτι της κουζίνας και έναν κουβά άπλυτα ρούχα μέσα στο σαλόνι, όμως θα προσπαθήσω να σας αποδείξω πως το ζήτημα παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον.

Στις μέρες μας, κάθε άνθρωπος έχει την ικανότητα να διαχειριστεί πολλές και διαφορετικές καταστάσεις. Γίνεται δέκτης πολλών δεδομένων, πολλών ερεθισμάτων, εμπειριών και ασχολείται με πολύ περισσότερα του ενός πράγματα. Μια τάση που άλλαξε σταδιακά τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία όπου η κοινωνία της πληροφορίας μας προσέφερε τα πάντα στο... πιάτο μας!

Και ενώ όλα αυτά είναι υπέροχα, πρέπει να παραδεχτούμε πως πολλές φορές αντί τα δεδομένα να μετουσιόνονται σε ωφέλιμη πληροφορία, τελικά καταλήγουν να γίνονται ένα χάος στο μυαλό, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την ζωή μας. Τραγικό! Όλα όμως οφείλονται στο κατά πόσο μπορούμε να είμαστε οργανωμένοι και έτοιμοι για τις απαιτήσεις της κάθε ημέρας που ξημερώνει.

Την τελευταία φορά που χρειάστηκε να προσλάβω άτομο, είχα την ευκαιρία να δω από κοντά δεκάδες υποψήφιους για συνέντευξη. Ένα από αυτά που τους ζήτησα, τους αιφνιδίασε. Ζήτησα λοιπόν να μου ξεκλειδώσουν το κινητό τους και χωρίς εγώ να το αγγίξω, απλά να μου δείξουν την επιφάνεια εργασίας τους. Επίσης σημείωσα πως αυτό ήταν προαιρετικό και πως αν αρνούνταν να το κάνουν δεν θα μετρούσε αρνητικά στην αξιολόγηση. Η αλήθεια είναι πως εντυπωσιάστηκα μόνο από δύο κινητά, αλλά πριν φτάσω εκεί θα σημειώσω πως είδα πολλά με αμέτρητα εικονίδια που έφτιαχναν ένα σκηνικό χάους. Είδα επαφές σε μορφή widget με εντελώς άκομψο τρόπο, είδα εικόνες φόντου οι οποίες ζάλιζαν και μόνο λειτουργικές δεν ήταν και σε πολλές φορές δεν είδα σχεδόν τίποτα, δείγμα του ότι απλά κοιτούσα ένα... τηλέφωνο!

Ένα κινητό όμως με τα σωστά widgets στοιχισμένα όμορφα, τις εφαρμογές σε φακέλους και ένα φόντο που θα αφήνει καθαρότητα στο κινητό, δείχνει βασικά στοιχεία τακτοποίησης και οργάνωσης. Δείχνει ένα άτομο με μεθοδικότητα και με σύνεση. Και ξέρετε... τελικά, αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται στις μέρες μας ο σύγχρονος άνθρωπος. Σύνεση και μεθοδικότητα. Οργάνωση και σωστή διαχείριση. Γιατί ο καταιγισμός δεδομένων γίνεται ολοένα πιο έντονος και μάλιστα είναι αντιστρόφως ανάλογος με τον συνεχώς μειωμένο διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο.

Ποιος κερδίζει; Μα... αυτός που θα παντρέψει σωστά αυτές τις δύο αντιφατικές νέες μεταβλητές της ζωής του. Γιατί η λέξη κλειδί φίλοι μου είναι μία: Διαχείριση! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ ξύλο για τα μάτια, ξύλο για την εκτόνωση, ξύλο για τη νεολαία

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Την Τρίτη που πέρασε, η συντάκτρια μας, +Kωνσταντίνα Πορφυρού έγραψε ένα απόλυτα εύστοχο κείμενο αναφορικά με τα έκτροπα που στιγμάτισαν τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδος μεταξύ ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Ενός αγώνα που διεξήχθη στο Πανθεσσαλικό Στάδιο στον Βόλο και το οποίο έπεσε θύμα βανδαλισμών από τους οπαδούς, σαράντα από τους οποίους νοσηλεύτηκαν καθώς εκτός από ξύλο, κονταριές και μπουκαλιές, είχαμε και μαχαίρωμα, ρίψη μολότοφ, αλλά και τούβλα, τσιμέντο και μάρμαρα.

Εγώ λοιπόν θέλω να απαντήσω στην Κωνσταντίνα και να δηλώσω πως την Τετάρτη απήλαυσα τον τελικό. Ομολογώ πως δεν ενθουσιάστηκα από το ενενήντα λεπτό μέτριας δράσης, όσο από όλα όσα προηγήθηκαν με τον κακό σχεδιασμό της αστυνομίας που έφερε τους οπαδούς των δύο στρατοπέδων πρόσωπο με πρόσωπο και είχε σαν αποτέλεσμα από τύχη να μην έχουμε νεκρό. Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε, εγώ ενθουσιάστηκα με τα επεισόδια!

Βλέπετε, ξέρω αρκετά καλά το φαινόμενο αυτό. Υπήρξα σε επεισόδια στο γήπεδο του ΟΦΗ εδώ στο Ηράκλειο (τα παίρνω σε χρονολογική σειρά), αρκετό καιρό μετά στην Τούμπα με αντίπαλο τον Ολυμπιακό και λίγο πιο μετά στο Καυτανζόγλειο. Έζησα μια βροχή αντικειμένων σε ένα πέρασμα από το γήπεδο της Ξάνθης και μια τελευταία φορά ήταν ξανά εδώ, αλλά στο Παγκρήτιο Στάδιο με γηπεδούχο στον Εργοτέλη αυτή τη φορά. Χαίρομαι γιατί ποτέ δεν χρειάστηκα ούτε νοσοκομείο ούτε τίποτα, αλλά τα επεισόδια τα ξέρω πολύυυυ καλά.

Οι οπαδοί (ποιες ομάδες είπαμε ότι έπαιζαν;) δεν φημίζονται για τον σεβασμό στο αθλητικό ιδεώδες ή άλλα ξενέρωτα. Μεγάλη μερίδα από αυτούς πάνε στο γήπεδο για το ξύλο. Και ξέρετε κάτι; Εγώ αυτά τα παιδιά τα νιώθω. Έχουν ανάγκη να εκτονωθούν. Στην Αγγλία οι χούλιγκανς δίνουν ραντεβού σε περιοχές μακριά από γήπεδα, πηγαίνουν και ξεκινούν μέχρι τελικής πτώσης. Στην Ελλάδα αυτό έχει γίνει λίγες φορές και ο λόγος είναι διπλός. Από την μία, οι περισσότεροι έχουν την ανάγκη να υπάρχει αστυνομική δύναμη στον χώρο για να ξέρουν ότι η κατάσταση δεν θα ξεφύγει από τα δικά τους νοητά όρια και από την άλλη επειδή στο γήπεδο υπάρχει πεδίο δράσης που δεν τους έχει απαγορευτεί δραστικά.

Έχω γράψει για το πόσο εύκολο είναι να σταματήσουν τα επεισόδια στα γήπεδα εφόσον οι κάμερες λειτουργούν και τα εισιτήρια είναι ονομαστικά, όμως εφόσον κανείς δεν ενδιαφέρεται να το κάνει, τότε νομίζω πως απλά δεν χρειάζεται! Γιατί κατά βάθος μας αρέσει να βλέπουμε να εκτονώνονται τα νιάτα μας! Το ότι κάποιοι μπορεί να καταλήξουν στο νοσοκομείο ή στο... νεκροτομείο δεν αμαυρώνει την συνολική εικόνα.

Αυτά τα παιδιά πάνε το βράδυ σπίτι τους και αφού περάσει η επήρεια των ναρκωτικών ουσιών και της αδρεναλίνης, αισθάνονται τόσο κουρασμένα και παράλληλα τόσο μα τόσο γεμάτα από την υπέροχη ημέρα τους! Δεν έχει σημασία ποιος κέρδισε στο ξύλο ή την μπάλα, όσο η εκτόνωση!

Τι μας μένει λοιπόν από τον τελικό; Το ξύλο! Πολύ ξύλο, άγριο ξύλο και χαρούμενα παιδιά! Στείλαμε το μήνυμα, βεβαιωθήκαμε ότι δεν έχουμε καμία πρόθεση να αλλάξουμε, συνεχίζουμε να περιμένουμε την επόμενη φορά που θα δούμε παρόμοιες εικόνες και... άσε την Κωνσταντίνα να λέει! +Yanni Spiridakis

Απολαύστε κι εσείς μαζί μου

---

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ η μαγική ιδιότητα της μουσικής και το μυστικό που μοιραζόμαστε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Μια από τις πιο τυπικές ερωτήσεις που ακούς μεταξύ δύο ανθρώπων που γνωρίστηκαν μόλις τώρα, είναι "τι μουσική ακούς" και η συντριπτική πλειοψηφία πλέον απαντάει με το τετριμμένο πια, "δεν έχω πρόβλημα, όλα τα ακούω", όμως αν εξαιρέσουμε εκείνη την μικρή μειοψηφία ανθρώπων που τελικά δεν αγαπούν την μουσική και το λένε περισσότερο τυπικά, οι υπόλοιποι απλά ψεύδονται ακόμα και χωρίς να το καταλάβουν! Βλέπετε, όλοι μας, έχουμε ένα, άντε δύο, άντε τρία μουσικά ήδη τα οποία ασκούν μια παράξενη δύναμη μέσα μας.

Εγώ μεγάλωσα στην χρυσή εποχή των 80s εκεί που η μουσική ήταν κάτι σαν την φυσιολογική προέκταση του σώματος και της ομιλίας των ανθρώπων. Έζησα το κλασικό ροκ (πριν να ονομαστεί κλασικό!) και είδα τους θρύλους της μουσικής στο ξεκίνημα τους. Είναι φυσιολογικό λοιπόν να λατρέψω το Rock και τις περισσότερες κατηγορίες του. Να ξεσπάσω με το Metal και κάπου εκεί ανάμεσα ο έρωτας με την Κλασική (και γενικά ορχηστρική) Μουσική που προέκυψε στο πρώτο μου κονσέρτο που παρακολούθησα από κοντά. Ενδιάμεσα πέρασα εφηβικούς έρωτες με τον Κώστα Μπίγαλη και τον Θάνο Καλλίρη, θαύμασα την φωνή του Νίκου Πορτοκάλογλου, του Γιάννη Κότσιρα και του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Και κάπου εκεί ανάμεσα, όσο μάθαινα να αγαπώ τον τόπο μου και την παράδοσή του, άρχισα να απολαμβάνω την Κρητική παραδοσιακή μουσική. Και θα σας φανεί ιδιαίτερο, αλλά δεν μπορώ να μην σημειώσω τον θαυμασμό μου για την Βυζαντινή Μουσική. Τόσο δύσκολη, τόσο ποιητικά και ηχητικά καλλιτεχνική, δεν μπορώ να μην ανατριχιάσω κάθε Κυριακή που ακούω τον ψάλτη και φίλο μου, Γιώργο Παπαστεφανάκη να χαϊδεύει τα αυτιά μου με την γλυκύτητα της φωνής του.

Και κάπως έτσι κυλάει μια ζωή, γεμάτη με ακούσματα, γιατί ισχύει πως... όταν πεθάνω, το soundtrack της ζωής μου θα είναι μια κασέτα με ατέλειωτα χιλιόμετρα τυλιγμένης ταινίας! Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς μουσική σε κάθε στιγμή της ημέρας, σε κάθε υπόσταση, σε κάθε εμπειρία ή γεγονός, σε κάθε στιγμή που έζησα από τότε που θυμάμαι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στα τέλη της δεκαετίας του 80' που απέκτησα το πρώτο μου Walkman και έφερα την μουσική κυριολεκτικά πάνω μου!

Και πιστεύω πως λίγο-πολύ, ο καθένας από εσάς έχει μια ιδιαίτερη μουσική προσωπική ιστορία για να διηγηθεί και σίγουρα θα περιλαμβάνει πολλά και διαφορετικά ακούσματα..

Όμως...

Βαθιά μέσα μας, υπάρχει ένα είδος μουσικής που σε περιμένει σε κάθε δυσκολία της ζωής σου. Είναι αυτό το είδος που θα ακούσεις για να πάρεις δύναμη, που το άκουσμά του θα σε ανταμείψει για μια επιτυχία και η ένταση του θα σου δώσει την ευκαιρία να ξεσπάσεις. Είναι το είδος της μουσικής που όταν δεν έχεις έμπνευση για το ποια λίστα μουσικής θα ακούσεις σήμερα, γυρνάς εκεί για να είσαι σίγουρος ότι θα το απολαύσεις.,

...και για μένα αυτός, είναι ο ύμνος της μουσικής ολότητας

Και ξέρεις... η μουσική έχει μια μαγική ιδιότητα που εγώ δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού. Μπορεί να την ακούς στα θεόρατα ηχεία μιας πλατείας ή ενός μπαρ μαζί με άλλα διακόσια άτομα, μπορεί να χορεύετε όλοι μαζί παρέα στον ακριβώς ίδιο ρυθμό ή ακόμα και να τραγουδάτε φωναχτά συγχρόνως τους στίχους, όμως... την ίδια ώρα το μυαλό και η καρδιά ταξιδεύει με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο στην ερμηνεία των στίχων και στην δύναμη της μελωδίας. Γιατί όσο κι αν η μουσική διαδίδεται μέσω του ανεξάντλητου ήχου, είναι τόσο, μα τόσο προσωπική... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ o επιπόλαιος άνθρωπος και τα διαστημικά σκουπίδια του

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ο άνθρωπος. Ένα επιπόλαιο, εγωκεντρικό, εγωιστικό και ανυπόμονο ον που κατάφερε ακριβώς εξαιτίας αυτών των στοιχείων να οικειοποιηθεί τον πλανήτη, να τον εκμεταλλευτεί και σιγά-σιγά να τον καταστρέψει.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι επιστήμονες σήμερα μιλούν ανοιχτά για την ανάγκη να βρεθεί ένας πιθανός πλανήτης με συνθήκες που θα επιτρέπουν την αποικιοκράτηση. Σκεφτείτε μόνο, πως οι πόροι της Γης αρχίζουν να εξασθενούν την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι, χάνουν την αξία τους εξαιτίας αυτής της εκμετάλλευσης που υφίστανται.

Αλήθεια τι έχει καταφέρνει να μην καταστρέψει ο άνθρωπος; Η βιομηχανία, οι πόλεμοι, οι αντιλήψεις, ο φανατισμός και πολλές μορφές σύγχρονης διαχείρισης διαλύουν το περιβάλλον αλλά και τις κοινωνίες.

Και πολλού θα πίστευαν ότι όλα αυτά είναι αποτελέσματα σκοπιμοτήτων, χαμηλού επίπεδου και λανθασμένων αντιλήψεων. Θα είχε μια βάση, όμως... δεν είναι η απόλυτη εξήγηση όλο αυτό. Βλέπετε το ίδιο ακριβώς λάθος καταφέρνουν να κάνουν λόγιοι, μορφωμένοι, επιστήμονες και μάλιστα, άνθρωποι μιας επιστήμης που είχε την ευκαιρία να μην υποπέσει σε λάθη ανταγωνισμού. Της διαστημικής.

Πρόσφατα, είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε τα αποτελέσματα ενός συμβουλίου που έδειξε πως 750.000 διαστημικά σκουπίδια άνω του ενός εκατοστού, βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη, ανάμεσα σε δορυφόρους που φυσικά εξυπηρετούν σημαντικούς σκοπούς της κοινωνίας μας όπως η μετεωρολογία, οι επικοινωνίες, η πλοήγηση κλπ. Τα... σκουπιδάκια αυτά συνήθως αποτελούν υπολείμματα των δορυφόρων που υπάρχουν ή υπήρχαν ή άλλων διαστημικών αποστολών με αποτέλεσμα η κάποτε υπέροχη εικόνα της Γης μας που ήταν κάπως έτσι:

Όμως αν κοιτάξετε σήμερα, θα δείτε πως η πραγματική της μορφή είναι, έτσι:

Πως σας φαίνεται; Δεν είναι εντυπωσιακά αηδιαστικό; Κι αν δεν σας έπεισε το πρόβλημα με το αισθητικό κομμάτι, μάθετε πως καθένα από αυτά τα κομμάτια μεγέθους ακόμα και χιλιοστών, ταξιδεύουν με 40.000 χιλιόμετρα την ώρα! Σκεφτείτε ένα από αυτά να προσκρούσει σε έναν δορυφόρο ή κάτι άλλο; Ουπς! Ξαφνικά οι επιστήμονες, αρχίζουν και ευαισθητοποιούνται...

Βλέποντας αυτήν την εικόνα, αμέσως το μυαλό μου πήγε σε έναν κακό νοικοκύρη που έχει ένα όμορφο σπίτι με κήπο, όμως δεν φροντίζει για αυτό όπως θα έπρεπε. Δηλαδή σαν κάτι τέτοιο:

Στην τελευταία περίπτωση βέβαια, μιλάμε για έναν τσαπατσούλη και την οικογένεια του. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το φαινόμενο (της... τσαπατσουλιάς) επεκτείνεται στα... σύμπαντα κυριολεκτικά; Τι μήνυμα στέλνει αυτό για τον άνθρωπο; Ας προβληματιστούμε! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ εσύ πόσο ικανός είσαι να θυσιάζεις;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ένα από τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων ήταν ανέκαθεν η υπέρβαση. Ιστορικά, ο άνθρωπος έχει υπερβεί εαυτό για να τα βάλει με άγρια ζώα προκειμένου να εξασφαλίσει την τροφή, με την φωτιά που τελικά από απειλή έγινε εργαλείο για την άμυνα, την επίθεση, την τροφή και την θέρμανση. Ακόμα και επικοινωνιακά, κατάφερε να δημιουργήσει δεσμούς με άλλους ανθρώπους. Να αναπαραχθεί, να φτιάξει ομάδες, κοινότητες, χωριά και να συντονιστεί υποβιβάζοντας το "εγώ" υπέρ του "εμείς".

Σε αυτήν την πορεία -η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη- ο άνθρωπος άρχισε να αναπτύσσεται μέσα στα διάφορα κοινωνικά σύνολα ακριβώς επειδή έμαθε να λειτουργεί ομαδικά. Αυτό πολλές φορές σημαίνει ότι έπρεπε να δεχτεί την πλειοψηφία, να υπακούσει σε εντολές ή ακόμα και να ανεχθεί κάτι μακριά από τα συμφέροντά του, προκειμένου και πάλι, να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο.

Και επειδή στην Ιστορία του, ο άνθρωπος είναι ένα μοτίβο από άπειρες υπερβάσεις, έχει ενδιαφέρον να δούμε πως οι υπερβάσεις αυτές, κάποιες φορές ονομάστηκαν και θυσίες!

Δεν μπορώ να μην ανακαλέσω την Παλαιά Διαθήκη και το εδάφιο σύμφωνα με το οποίο ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ που τόσο δύσκολα είχε συλλάβει η γυναίκα του. Στην ιστορία αυτή, επρόκειτο απλά για μια δοκιμασία μιας και ο Θεός απλά δοκίμασε την πίστη του Αβραάμ.

Στην πραγματικότητα όμως, καθημερινά άνθρωποι θυσιάζονται για ιδέες, αντιλήψεις ή άλλους ανθρώπους. Πόσοι στρατιώτες θυσιάστηκαν για τον βασιλιά τους και πόσοι άλλοι θυσιάστηκαν σε έναν πόλεμο για την ελευθερία ή κάποια επανάσταση ενάντια των κατοχικών δυνάμεων.

Υπάρχουν κι άλλες θυσίες όμως, όπως αυτή ενός αστυνομικού που προτάσσει τον θώρακα για να σώσει έναν συνάδελφο ή έναν αθώο πολίτη. Υπάρχει η θυσία του γονέα που πέφτει στις ρόδες του αυτοκινήτου για να σώσει το παιδί του. Και κάπως έτσι, κάποιος χάνεται.

Είναι όμως οι απώλειες αυτές μόνο βιολογικές; Μήπως κάποιος να θυσιαστεί χωρίς απαραίτητα να χάσει την ζωή του; Δεν μπορώ να μην αναφέρω χιλιάδες γυναίκες θύματα ανόητων παραδόσεων που "δόθηκαν" ή ακόμα χειρότερα, πουλήθηκαν από τους γονείς τους σε άντρες. Κι αν αυτό δεν έγινε τόσο βάναυσα, αμέτρητοι άνθρωποι θυσιάζουν το "εγώ" τους για κάποιον απώτερο σκοπό. Ποιον άραγε; Μήπως είναι η οικονομική ευμάρεια ή μήπως τα παιδιά τους; Στην πρώτη περίπτωση, η άνετη ζωή μπορεί να αποτελέσει ένα μεγάλο κίνητρο υπομονής, υποταγής και θυσίας, στην δεύτερη περίπτωση, ο γονέας αποποιείται κάθε φιλοδοξίας, κάθε ονείρου, κάθε προσωπικής απόλαυσης, ικανοποίησης ή απλά δικαίωσης, προκειμένου να δώσει στο παιδί του αυτό που κρίνει σωστό. Από τα απαραίτητα υλικά εφόδια έως μία καθώς πρέπει οικογένεια που διαμορφώνει ένα συμβατό περιβάλλον για να ζει.

Όλοι έχουμε κάνει θυσίες σε αυτή τη ζωή. Και πιστέψτε με, θα κάνουμε κι άλλες. Όμως... Τι είμαστε ικανοί να θυσιάσουμε και για ποιον σκοπό; Υπάρχει κάποιο όριο; Μια κόκκινη γραμμή ακόμα και για την υπέρτατη απόλαυση; Και ποιο κατέχει τα πρωτεία; Ο έρωτας; Η αγάπη; Η ευτυχία; Τα παιδιά; Τα λεφτά; Η δόξα; Κάντε την αυτοκριτική σας και ετοιμαστείτε. Η στιγμή της θυσίας έρχεται χωρίς να προλάβεις να την οργανώσεις στο μυαλό, την καρδιά και στο σώμα... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ ικανοποιώντας τους άλλους, χωρίς να ικανοποιούμε τον εαυτό μας

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Σε ένα κόσμο που τρέχει με ταχύτητες μεγάλων αριθμών, σε ένα κόσμο συνεχώς εναλλασσόμενο που απαιτεί μια διαρκή προσαρμοστικότητα, σε ένα κόσμο που παρά την οποιαδήποτε εξέλιξη των πραγμάτων και συνθηκών οι "απαιτούμενες" ανάγκες ολοένα και αυξάνουν, σε ένα κόσμο σαν τον σημερινό δηλαδή, καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας ορισμένες αποστολές που είτε έχουμε αναθέσει εμείς στον εαυτό μας, είτε τις έχουν αναθέσει άλλοι σε εμάς. Κύρια κατευθυντήρια γραμμή για την επίτευξη των προαναφερθέντων στόχων, η ικανοποίηση των προ-προαναφερθέντων αναγκών (μας).

Πως τα προλαβαίνει κανείς όλα χωρίς να... τρελαθεί; Πως καταφέρνει κάποιος να μην... σαλτάρει λόγω του υπερβολικού φόρτου εργασίας και των υποχρεώσεων που είναι προγραμματισμένες αλλά και που συνεχώς προκύπτουν; Έχουμε μιλήσει και στο πρόσφατο παρελθόν για τον "eleuthero chrono" που κάνεις πλέον δεν έχει και έχουμε ξεχάσει και πως γράφεται, όμως σήμερα δεν το πάω εκεί. Η κατεύθυνση η οποία θέλω να δώσω σήμερα στον προβληματισμό μου είναι σχετικός με τις προτεραιότητες και το τι είναι άξιο να ικανοποιηθεί πρώτο. Να ευχαριστήσουμε πρώτα τους άλλους και τα δικά τους αιτήματα ή μήπως να επικεντρωθούμε στα δικά μας και να αφήσουμε των υπολοίπων σε δεύτερη μοίρα; Καλώς ή κακώς, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν έχουμε δικαίωμα επιλογής και καταλήγουμε να προσπαθούμε να εξυπηρετούμε τα... "θελήματα" των άλλων, όποια και αν είναι αυτά, καθώς και όποιοι και να είναι αυτοί οι που έχουν τις απαιτήσεις. Οικογένεια και συγγενείς, συνάδελφοι και επαγγελματικά πρόσωπα, σύντροφοι και γνωστοί, "κάθε τρεις και λίγο" εμφανίζεται και κάποιος που έχει κάτι να ζητήσει από εμάς και που εμείς -συνήθως- είμαστε διατεθειμένοι να του δώσουμε.

Αποτέλεσμα; Λίγη γκρίνια και κάμποσο μουρμουρητό από πλευράς μας, μιας και συνεχώς έχουμε το συναίσθημα μιας έλλειψης και κάτι ανικανοποίητο που υποβόσκει στην ατμόσφαιρα, που όμως για το οποίο υπεύθυνοι είμαστε μόνο... εμείς. Σίγουρα θυμάστε την τελευταία φορά που είπατε (μπορεί να ήταν και σήμερα το πρωί) "τρέχω όλη μέρα!" ή "δεν έχω κάτσει καθόλου σήμερα!". Λύση: Να σταματήσουμε να είμαστε τόσο "people pleasers" (που θα έλεγε ίσως και ο κ. Νίκος) και να κοιτάξουμε και λίγο τον εαυτό μας. Και, μην ξεγελιέστε, έτσι θα γίνουμε και καλύτεροι στο να ικανοποιούμε εκείνα τα οποία μας ζητάνε. Μην το βλέπετε σαν κάτι εγωιστικό μιας και το ένα φέρνει το άλλο άλλωστε. Και "στην τελική", για να εκτιμήσουμε την κίνηση που κάνει κάποιος ζητώντας μας "βοήθεια" και για να μπούμε στην διαδικασία να κινητοποιηθούμε, πρέπει πρώτα να αφουγκραστούμε το εσωτερικό μας κάλεσμα, που μας ζητάει να κινητοποιηθούμε για τα... δικά μας.

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »