ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ "αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

...θα πας εκεί που κοιτάς...".

Είναι γνωστό ότι ως είδος, αποπροσανατολιζόμαστε πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα από τον οποιοδήποτε στόχο μας ή προορισμό μας. Οι "σειρήνες" που μας περιμένουν στον δρόμο μας προς αυτούς, δεν χάνουν ευκαιρία για ευκαιρία για να μας τραβήξουν την προσοχή και το ενδιαφέρον μας, με απώτερο σκοπό να μας πλανέψουν με μια γλυκιά μελωδία που μπερδεύει τον νου. Είναι λίγο και που εμείς δεν θέλουμε (ή δεν μπορούμε) να κυνηγήσουμε αυτό που ακριβώς θέλουμε, είναι βέβαια και η τάση που μας διακατέχει για την εύκολη λύση που υποβοηθά αυτό το φαινόμενο. Είναι, όμως, και λίγο που δεν ξέρουμε τι θέλουμε εν τέλει, αλλά και που "το ένα μας ξινίζει, και το άλλο μας βρωμάει".

Παιδιά, σοβαρευτείτε. "Η ζωή είναι πολύ μικρή" για να αναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα, ανούσιες ασχολίες, ανούσιες γνωριμίες κοκ. Είναι πιστεύω καιρός που πρέπει όλοι να βρούμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας ευχαριστεί και μας κάνει να νιώθουμε καλά, και έχοντας αυτό ως κατευθυντήρια γραμμή να το κυνηγήσουμε. Αν δεν εντοπίσουμε τι είναι αυτό το οποίο θέλουμε να κάνουμε/βρούμε/είμαστε και δεν έχουμε επιστήσει την προσοχή μας σε αυτό καθ' όλη την πορεία μας (γνωστή και ως ζωή), το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι απλά να υπάρχουμε και... περιστασιακά να λέμε ότι "ζούμε".

Αυτός μας εκμυστηρεύεται και ο αποψινός προβληματισμός "σφηνάκι" μέσω του τίτλου του. Αν δεν ταυτίζεται ο προορισμός σου με τις "ακτές" που κοιτάς, τότε πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίζεις να ναυαγείς σε μέρη και νησιά αγνώστων γεωγραφικών μηκών, και η επαναφορά και πάλι στο πλοίο της γραμμής θα είναι ολοένα και δυσκολότερη. Εγώ δεν σου λέω να μην περιπλανηθείς και σε άγνωστα μονοπάτια σήμερα. Σου λέω να μην χαθείς.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ "άλλα λέω και άλλα κάνω, πως να σου το πω..."

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αναρωτηθεί, το πόσο πιο εύκολα και καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν ο κόσμος "έκανε", αντί να "λέει". "Έπραττε", αντί να "δηλώνει". "Ποιούσε", αντί να "υπόσχεται". "Ενεργούσε", αντί να "ισχυρίζεται". Γενικά, αν από τα λόγια, περνούσε στις πράξεις, αλλά και τα έργα. Σίγουρα, στους περισσότερους, η φιγούρα η οποία θα τους ερχόταν στον νου θα ήταν εκείνη ενός πολιτικού, ο οποίος μετά το πέρας της προεκλογικής του εκστρατείας, καθώς επίσης και της ενδεχόμενης πολιτικής του νίκης, θα έκανε τα μισά (στην καλύτερη περίπτωση) από αυτά που θα είχε υποσχεθεί. Και δίχως άδικο, μεταξύ μας. Ο σημερινός προβληματισμός όμως δεν απευθύνεται σε αυτό το προφανές παράδειγμα ενός πολιτικού, αλλά σε κάτι αρκετά πιο κοντινό σε εμάς. Σε τι αναφέρομαι; Σε εμάς τους ίδιους φυσικά.


Μην μου πείτε ότι δεν το κάνετε. Θα λέτε ψέμματα και το ξέρετε. Ας πάρουμε ένα πολύ απλό και καθημερινό παράδειγμα, χωρίς όμως να περιοριστούμε σε αυτό. Πόσες είναι οι φορές που είπατε σε κάποιον γνωστό σας "θα τα πούμε" και δεν τον πήρατε ούτε ένα τηλέφωνο; Σίγουρα δεν είναι μια και δύο. Και καλά τώρα θα μου πείτε ότι αυτή η φράση είναι τελείως τυπική και όλοι την λέμε, όμως, την ίδια στιγμή, "κακό πράγμα η συνήθεια" θα υποστήριζε κάποιος. Ας μην μείνουμε όμως αυτό, και ας περάσουμε και λίγο στην έννοια της αλληλεγγύης και της συνεισφοράς. Βλέπουμε που και που διαφημίσεις στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, περί καταστάσεως τριτοκοσμικών χωρών, πείνας, φτώχειας και αρρώστιας. Λυπούμαστε και σκεφτόμαστε πόσο στεναχωριόμαστε για την κατάσταση αυτή, βαριαναστενάζοντας, σκεπτόμενοι το πόσο θα θέλαμε να βοηθήσουμε αυτόν τον κόσμο αν ήταν κοντά μας. Βγαίνουμε από το σπίτι και συναντάμε μεμονωμένα τέτοια περιστατικά μπροστά μας, ανθρώπους που μένουν στον δρόμο τρώγοντας από τα σκουπίδια, και ουδεμία κίνηση κάνουμε για να τους βοηθήσουμε. Συγκεκριμένα, μπορεί να μην αισθανθούμε καν τα ίδια με εκείνα που νιώσαμε όταν είδαμε εκείνη την διαφήμιση στην τηλεόραση!

Γιατί αυτό; Τι είναι εκείνο το οποίο μας κάνει να αδρανούμε σε ότι "κατά τα άλλα" μας "απασχολεί" και μας προβληματίζει; Είναι οι δικές μας σκοτούρες που τελικά δεν μας αφήνουν να ενεργήσουμε και μας αφοπλίζουν ολοκληρωτικά; (την πλειοψηφία τουλάχιστον). Είναι απλή υποκρισία και "δηθενισμός" αυτό που μας διακρίνει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Το χειρότερο όμως είναι το εξής: Ακόμα και εγώ που γράφω αυτό το κείμενο και δείχνω να θέλω να "ταρακουνήσω" τους αναγνώστες, αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι αναγνώστες που ενδεχομένως να συμφωνούν και να γνέφουν καταφατικά το κεφάλι διαβάζοντας αυτό το κείμενο, πάλι, αμφότεροι, τα ίδια θα κάνουμε.

Μας προκαλώ λοιπόν όλους, να με βγάλετε ψεύτη.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ τον συγχωρείς τον... "θωμά" ή όχι;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Κάθε λίγο και λιγάκι, μαζί με 2 συναδέλφους από την δουλειά, θέτουμε αυτό που θα ονόμαζε κάποιος "υπαρξιακά -και μη- ερωτήματα" στα οποία καλούμαστε όλοι να απαντήσουμε. Δεν θα σας κρύψω ότι εγώ είμαι αυτός ο οποίος τα επιλέγει τις περισσότερες φορές, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να απαντήσω και όπως θα ήθελα ενίοτε (δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό -μη με ρωτάτε). Για να σας βάλω λίγο στο κλίμα, τα ερωτήματα στα οποία αναφέρομαι δεν είναι άλλο από προβληματισμούς, οι οποίοι έχουν να κάνουν με ότι μπορείτε να φανταστείτε και το αντικείμενο σχολιασμού που τίθεται κάθε φορά μπορεί να είναι σχετικό με κατηγορίες όπως η πολιτική και τα ταξίδια, ή, επίσης, με θέματα όπως οι σχέσεις και τα προσωπικά όνειρα-στόχοι.

Μια από τις ερωτήσεις που έχει τεθεί λοιπόν, είναι και η ακόλουθη: "Μπορείς να συγχωρήσεις την απιστία;". Στην αρχή όπως ήταν φυσικό, υπήρξε ένα γελάκι αμηχανίας και μερικοί αστεϊσμοί επί του θέματος μεταξύ μας και έπειτα, ενός λεπτού σιγή. Η ατμόσφαιρα βάρυνε προς στιγμήν και στην συνέχεια άρχισε να λέει ο καθένας με την σειρά του την άποψη του, επιχειρηματολογώντας παράλληλα προς στήριξη της. Δεν θα σας κρύψω ότι υπήρχαν διαφωνίες και αντιγνωμία, οπότε θεωρήσαμε καλό να θέσουμε το εν λόγω ερώτημα και σε άλλους, έτσι ώστε να έχουμε μια πιο σφαιρική εικόνα για το τι πιστεύει ο κόσμος επ' αυτού. Ειλικρινά εξεπλάγην από τις απαντήσεις που έλαβα. Ορισμένοι ήταν απόλυτοι και κάθετοι δηλώντας ένα ξερό "όχι", ενώ κάποιοι (αρκετοί) υποστήριξαν πως θα ήταν πιο διπλωματικοί στην προσέγγιση του θέματος. Ακούγοντας προσεχτικά τα επιχειρήματα των δεύτερων, ενώ αρχικά ήμουν ταγμένος με το ποσοστό των πρώτων, άρχισα να βλέπω και την δική τους οπτική γωνία αλλά και το πρίσμα υπό το οποίο εξέταζαν και απαντούσαν στον "προβληματισμό" αυτό.

Οι μεν, οι... "όχι", στήριξαν την απάντηση τους πάνω στην εμπιστοσύνη που χάνεται μετά από ένα τέτοιο γεγονός, στην δόση προδοσίας που συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν την πράξη, αλλά και στο πόσο δύσκολο είναι να ξαναδείς τον άνθρωπο σου με τον ίδιο τρόπο μετά. Οι δε, οι "εξαρτάται κλπ" δικαιολόγησαν την άποψη τους βάζοντας και άλλα κριτήρια στο παιχνίδι όπως το "πως" και από "ποιον" θα το μάθαιναν, το τι θα έλεγε "ο/η κατηγορούμενος/η" όταν θα καλούταν να "απολογηθεί" , ενώ έκαναν παράλληλα και άλλες ερωτήσεις/σχόλια όπως, "αφού δεν πότιζες την αυλή σου, γιατί παραπονιέσαι που την πότισε ο γείτονας;" κοκ.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά με "ταρακούνησε" η τελευταία προσέγγιση στο θέμα. Σίγουρα, για να απιστήσει κάποιος, η σχέση στην οποία βρίσκεται είναι προβληματική. Τις περισσότερες φορές, δεν θα έπρεπε καν να μέναμε έκπληκτοι σε ένα τέτοιο συμβάν, αφού θα υπήρχαν λόγοι που οδήγησαν σε αυτό και απλά εμείς θα αγνοούσαμε τα σημάδια. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν δικαιολογώ σε καμία περίπτωση αυτόν τον τρόπο διαχείρισης μιας προβληματικής σχέσης (κέρατο), όμως, την ίδια στιγμή, αρχίζω να σκέφτομαι και το εξής: Όταν απαντάς "όχι", στην ερώτηση "Μπορείς να συγχωρήσεις την απιστία;", ποιον "αρνείσαι" να συγχωρήσεις τελικά; Τον "άλλον" ή εσένα;

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ περί...διαμόρφωση χαρακτήρα ο λόγος

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Ο "λαός", πιστεύει πως όχι. Ο περισσότερος κόσμος, συμφωνεί με αυτό. Κάποιοι (συγκαταβατικοί ή άνθρωποι επιρρεπείς στους συμβιβασμούς) υποστηρίζουν πως ναι. Ορισμένοι, δηλώνουν πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει, αλλά τον αλλάζουν. Ελάχιστοι, το έχουν καταφέρει και είναι (είτε ψευδώς είτε όχι) υπερήφανοι για αυτό. "Εγώ, εμείς και εσείς" όντας περισσότερο διπλωματικοί και ουδέτεροι στην πλειοψηφία των ζητημάτων που αναλύουμε, θεωρούμε ότι η απάντηση βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο.

Κατά μία έννοια και σε μια συνήθη πραγματικότητα, ο άνθρωπος διαμορφώνει τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά του καθ όλη την διάρκεια της ζωής του, και αυτό, όχι απαραίτητα επειδή μαθαίνει κάτι καινούργιο, αλλά επειδή βιώνει κάτι νέο ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η κάθε νέα εμπειρία αφομοιώνεται και μετατρέπεται πέρα από γνώση, νέο στοιχείο και κομμάτι του εαυτού μας, καθώς και μέρος της συμπεριφοράς μας. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβάνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα η διαμόρφωση του χαρακτήρα μας να είναι, θεωρητικά, ατελείωτη. Όσο πιο έντονο, τραυματικό ή "δυνατό" είναι το βίωμα μας, τόσο πιο εμφανής είναι και η αλλαγή σε εμάς.

Και κάπου εδώ όμως αρχίζει να αναδύεται και η... "απάντηση" που ψάχνουμε να βρούμε. Η αλήθεια είναι ότι παρά ελαχίστων εξαιρέσεων (οι οποίες αναφέρονται σε γεγονότα τα οποία φέρνουν τα λεγόμενα "πάνω-κάτω"), μονάχα τα παρακλάδια και οι ακριανές πτυχές του χαρακτήρα μας αλλάζουν, αφού ο κυρίως κορμός/σκελετός του, παραμένει ίδιος και σταθερός. Κάποιοι ειδικοί δηλώνουν ότι ο εν λόγω χαρακτήρας μας διαμορφώνεται μέχρι την ηλικία των 7 ετών. Άλλοι υποστηρίζουν ότι κατά την εφηβεία -ηλικία που μπορεί να αποβεί η πιο καθοριστική ηλικιακή περίοδος για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας- η ανθρώπινη συμπεριφορά παίρνει την τελική κλίση της με ελάχιστα περιθώρια μελλοντικής εναλλαγής. Είναι άραγε τόσο "άτρωτο" το κέλυφος το οποίο την περικλείει;

Αυτό δυστυχώς, είναι κάτι που τελικά διαφέρει στον καθένα μας. Κατ' εμέ είναι κάτι που ο καθένας ανακαλύπτει και συνειδητοποιεί στην ζωή πολύ αργότερα, ενδεχομένως στα βαθιά γεράματα. Ο εγωισμός και το γόητρο της ηλικίας μπορεί να μην τον αφήνουν να το παραδεχτεί, όμως μέσα του το αισθάνεται (για μια "υπερηφάνεια" και μια "αλαζονεία" ζούμε έτσι και αλλιώς). Και μπορεί "ο λύκος και αν εγέρασε και άσπρισε το μαλλί, μήτε την γνώμη του άλλαξε μήτε την κεφαλή του", το ζήτημα είναι να βρει μια καλή "βαφή", και να μην χρειαστεί να κάνει τα άλλα δύο.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopo

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ η... "εκδίκηση" της τηλεόρασης

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται το φαινόμενο της επανεμφάνισης δημοφιλών τηλεοπτικών εκπομπών -γνωστά και ως reality show- τα οποία έκαναν "θραύση" προς τα τέλη της δεκαετίας του '90, αλλά και σχεδόν μέχρι το μέσο της δεκαετίας του '00. Όλοι νομίζω θυμόμαστε πολύ καλά τον "πάταγο" που είχε κάνει ο πρωτοεμφανιζόμενος (τότε) "Μεγάλος Αδελφός", και τα πρωτοφανή νούμερα τηλεθέασης τα οποία σημείωνε το κάθε επεισόδιο κατά την προβολή του. Κάθε βράδυ, οι περισσότεροι τηλεθεατές παρέμεναν συντονισμένοι στην τηλεοπτική συχνότητα του καναλιού που το παρουσίαζε, και αποσβολωμένοι παρακολουθούσαν τις "ζωές" των ατόμων που είχαν απομονωθεί σε ένα σπίτι για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με σκοπό να διεκδικήσουν ένα μεγάλο χρηματικό έπαθλο.

Στην συνέχεια, και μετά την επιτυχία που σημειώθηκε από το πρώτο, ακολούθησαν κάθε λογής "show" τα οποία πάνω-κάτω είχαν παρόμοιο "concept" με μικρές αλλαγές και διαφοροποιήσεις ανά περίπτωση. Τραγουδιστικά show, κοινωνικά reality, trash εκπομπές, "φάρμες", "μπαρ", "τοίχοι" και "νησιά....επιβίωσης", όλα με την σειρά τους κατέκλυσαν το τηλεοπτικό πρόγραμμα, κατακτώντας το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού. Και δεν ήταν βέβαια μόνο το γεγονός ότι τα show αυτά ήταν άκρως πρωτοποριακά ο λόγος για την επιτυχία τους, αλλά και η υπερδιαφήμιση και υπερέκθεση που εισέπρατταν και από άλλες εκπομπές επίσης. Όπως ήταν φυσικό, κάποια η στιγμή η φούσκα άρχισε να ξεφουσκώνει, και το ενδιαφέρον προς αυτό το είδος τηλεοπτικής ψυχαγωγίας "πήρε την κάτω βόλτα". Αναμφίβολα πολλοί ήταν οι παράγοντες που συντέλεσαν στο γεγονός αυτό, όμως προσωπικά πιστεύω ότι οι αιτίες βρίσκονται κάπου ανάμεσα στο μπούχτισμα του κόσμου, αλλά και την φθορά που είχε αρχίσει να υφίσταται και η τηλεόραση εν γένει.  


Όπως όλα δείχνουν, όμως, η "μικρή οθόνη" δεν είχε πει ακόμα την τελευταία της κουβέντα. Το διάστημα το οποίο ο κόσμος άρχισε να απαρνείται την τηλεόραση, χαρακτηρίζεται από την μεγάλη ακμή του Internet και των παροχών του, καθώς επίσης και από την οικονομική ευχέρεια και εικονική ευημερία που επικρατούσε, οι οποίες έδιναν στον κόσμο πιο πολυτελείς και εναλλακτικές μορφές διασκέδασης από το να μείνουν στο σπίτι και να παρακολουθήσουν τηλεόραση. "Και ύστερα, ήρθε η... κρίση". Τα όρια στενέψαμε και οι επιλογές διασκέδασης του κόσμου μειώθηκαν. Ανέσεις οι οποίες υπήρχαν έπαψαν υπάρχουν και ο κόσμος έπρεπε να στραφεί και πάλι σε οικονομικές μορφές ψυχαγωγίας, όπως η "παραμελημένη"... τηλεόραση". Και η αλήθεια είναι πως η επιστροφή αυτή δεν έγινε αμέσως. Το πλήγμα που επέφερε η οικονομική κρίση και στην τηλεοπτική showbiz ήταν αρκετά μεγάλο, με σειρές και εκπομπές να κόβονται η μια μετά την άλλη. Εργαζόμενοι έχαναν τις δουλειές τους και έμεναν απλήρωτοι, ενώ η λάμψη και η αίγλη που είχε ο χώρος αυτός ήταν πλέον μια θολή ανάμνηση.



Κάπου λοιπόν εκεί προς το τέλος που έμοιαζε να έρχεται, κάποιος ή κάποιοι είχαν την εξής ιδέα: "Αφού ο περισσότερος κόσμος πλέον δεν βγαίνει και μένει μέσα στο σπίτι, γιατί να μην επαναφέρουμε μια δοκιμασμένη-επιτυχημένη-ξεχασμένη συνταγή, έτσι ώστε να τον 'ξανακερδίσουμε';". Έτσι και αλλιώς, δεν είναι ότι θα έχει και άλλη επιλογή για κάποιο άλλο είδος διασκέδασης με την παρούσα κατάσταση που επικρατεί. Και να σου μετά από λίγο καιρό το "φαινόμενο Survivor".

Συμπέρασμα;

Δεν είναι μόνο η νοσταλγία εκείνων των ημερών "ακμής" που έχει λείψει στον κόσμο και φαντασιώνεται να ξαναζεί. Είναι και η αδυναμία να οραματιστεί ένα καλό παρόν, όπως επίσης και ένα καλύτερο μέλλον. Και έτσι. εν τέλει, τουλάχιστον όπως όλα δείχνουν μέχρι τώρα, η τηλεόραση είναι αυτή που θα έχει το "τελευταίο γέλιο", μέσα από αυτήν την εξαναγκαστική επιλογή διασκέδασης που προσφέρει, και η οποία είναι για πολλούς (τους περισσότερους) μονόδρομος.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ τελικά αξίζει να...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

...είμαστε διαφορετικοί; Αξίζει να είμαστε μοναδικοί; Αξίζει να ξεχωρίζουμε;

Μιλώντας σε ατομικό επίπεδο, οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- θα υποστηρίξουν πως "ναι, είναι ωραίο, όπως και ενδιαφέρον να είσαι κάτι άλλο από αυτό που είναι οι υπόλοιποι". Η ποικιλομορφία άλλωστε είναι αυτό που δίνει την ξεχωριστή πινελιά στον καθένα μας και καθιστά το ιδιαίτερο "είναι" του. Πόσο βαρετός θα ήταν ο κόσμος άραγε, αν οι κοσμικές δυνάμεις οι οποίες όρισαν τις παραμέτρους του ανθρώπινου είδους βαριόντουσαν όταν τις έθεταν και αποφάσιζαν να καταφύγουν σε μια στρατηγική "copy-paste" για την δημιουργία αλλά και εξέλιξη του; Πολύ μάλλον..

Ας φύγουμε όμως από το ατομικό επίπεδο και ας περάσουμε στο πιο.. συνολικό. Όχι στο απόλυτα συνολικό αλλά σε εκείνο της ομάδας. Σε εκείνο της ομάδας που αφορά μια θρησκεία, έναν σεξουαλικό προσανατολισμό, μια πολιτική πεποίθηση-άποψη, μια εθνικότητα ή και μια... "φυλή". Είναι εξίσου σημαντικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, να έχεις το συναίσθημα ότι ανήκεις κάπου όπου οι ιδέες σου, οι απόψεις σου, τα πιστεύω σου αλλά και τα χαρακτηριστικά σου, συμμερίζονται, ενστερνίζονται, κατανοούνται αλλά και είναι αποδεκτά από τους... ομοίους σου.

Λίγο-πολύ, αυτός (και με ακόμα περισσότερα χαρακτηριστικά και διαφοροποιήσεις) είναι ο κόσμος μας σήμερα. Ένας χώρος, όπου καλούνται να συνυπάρξουν μεμονωμένα άτομα αλλά και μεγαλύτερες ομάδες ατόμων, που φέρουν κάποια κοινά στοιχεία. Το πρόβλημα όμως, είναι ότι πολλές φορές, αυτές οι "ιδιαιτερότητες" συγκρούονται μεταξύ τους και επιφέρουν "σχίσματα". Σχίσματα όπως ρατσισμό, -φοβία, προκατάληψη και επιθετικότητα. Όταν παίρνουν την πιο "extreme" μορφή τους, εκδηλώνονται με την μορφή βίας, η οποία με την σειρά της έχει διάφορα είδη και επίπεδα. Είδη που ξεκινούν από μια απλή λεκτική επίθεση, μέχρι παγκόσμιο πόλεμο.

Επιστρέφουμε γρήγορα-γρήγορα στην πρώτη παράγραφο του κειμένου, επανεξετάζουμε το γεγονός του να ήμασταν όλοι ίδιοι, και, ιδανικά, διαγράφουμε τις προηγούμενες 2 παραγράφους. Βρήκαμε την τέλεια υποθετική λύση στο πρόβλημα μας; Όχι. Βρήκαμε την τέλεια δικαιολογία μάλλον. Η λύση η οποία ψάχνουμε αν θα έπαιρνε την μορφή λέξης, θα κυμαινόταν κάπου ανάμεσα στις ευρύτερες έννοιες των λέξεων "αποδοχή" και "σεβασμός". Η επιλογή της, δική σας.

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εσύ, γιατί θα επέστρεφες στο χωριό σου;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Τα τελευταία χρόνια, πάντα τέτοιες μέρες, μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια που ταξιδεύω με τους γονείς μου στο χωριό, λίγο μετά το πέρας της σχολικής χρονιάς. Τότε, είχα συνδυάσει το καλοκαίρι με αυτό το ταξίδι, και μου ήταν αδιανόητο οι διακοπές μου να περιελάμβάναν κάτι διαφορετικό. Μεγαλώνοντας, άρχισε να γίνεται αντικείμενο σχολιασμού και συζήτησης στις παρέες, το πώς θα ήταν αν θα ζούσαμε εξ ολοκλήρου στον (επαρχιακό) τόπο καταγωγής μας και, κυρίως, το τι θα στερούμασταν συγκριτικά με τις μεγάλες πόλεις. Γενικά, η πλειοψηφία της νεολαίας ήταν "κατά" αυτού του ενδεχομένου για προφανείς λόγους. Πλέον, θα μπορούσα να το δω σαν μια επιλογή που αμυδρά θα αχνοφαινόταν στο μακρινό μέλλον, την "επιστροφή στο χωριό", και σήμερα θα ήθελα να την σχολιάσω. Ποιά θα ήταν τα "υπέρ" και τα "κατά" μιας τέτοιας επιλογής και τι "εμπόδια-προβλήματα" θα μπορούσε να συναντήσει κάποιος; Είναι κάτι που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί και σε μια ηλικία που θεωρείτε παραγωγικά ενεργός και (σχετικά) νέος; Για να δούμε μερικά από αυτά...

Τα πρώτο πράγμα το οποίο θα έβλεπε κανείς σαν πιθανό "στοπ", θα ήταν μάλλον η εγκλιμάτιση σε ένα περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί να σου παρέχει όλες τις ανέσεις και επιλογές της "Μεγάλης Πόλης". Το δεύτερό, ίσως να αφορούσε τις ευκαιρίες εργασίας και γενικά των πιθανών πηγών εσόδων που θα ήταν διαθέσιμες. Το τρίτο, θα είχε να κάνει με τον κόσμο (και όταν λέω κόσμο εννοώ κοινωνικό-οικογενειακό κύκλο) που θα άφηνε πίσω. Το τελευταίο όμως, και ίσως πιο βασικό, θα σχετιζόταν με τα άτομα που θα συναντούσε εκεί. Πώς θα τον αντιμετώπιζαν; Θα ήταν θετική ή αρνητική η αντιμετώπιση τους; Θα γινόταν αποδεκτός ή θα παρέμενε στο περιθώριο; Θα χαρακτηριζόταν ως "αποτυχία στην πόλη" η επιστροφή του αυτή; Θα υπήρξε υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού σε αυτό το νέο του ξεκίνημα; Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο για τους ανθρώπους της επαρχίας να παρουσιάζουν μια τοπικιστική και, ορισμένες φορές, "ξενοφοβική" συμπεριφορά προς εκείνους που κάνουν αυτό το βήμα και δεν είναι λίγοι αυτοί που το έχουν αντιμετωπίσει. Πολλές φορές, τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα το οποίο διαφέρει ανά περίπτωση, το "νεοεισαχθέν" άτομο αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τον τοπικό πληθυσμό και περνάει μια περίοδο κρίσεως.



Στην άλλη πλευρά, βλέπουμε όλα εκείνα τα οποία μπορεί να προσφέρει η επιστροφή αυτή, τα οποία είναι, ομολογουμένως, αρκετά δελεαστικά. Αρχικά, καλύτερη ποιότητα ζωής από άποψη υγείας. Καλύτερη και φυσικότερη ποιότητα διατροφικών -και μη- προϊόντων, υγιέστερο κλίμα από άποψη περιβάλλοντος, πιο "ήρεμοι ρυθμοί" και έναν γενικά έναν βίο πιο κοντά στην φύση, όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί και προγραμματιστεί για εμάς. Όλα αυτά, μας πηγαίνουν στο επόμενο υπέρ, και συμβάλλουν στην δημιουργία μιας καταλληλότερης βάσης για την δημιουργία μιας οικογένειας, η οποία απαρτίζεται από παιδιά. Ποιός άλλωστε δεν έχει λατρέψει και λησμονήσει να παίζει στις πλατείες και στην εξοχή όπως έκανε μικρός, και δεν θα ήθελε το ίδιο και για το παιδί του; Τέλος, δεν θα έπρεπε να ξεχάσουμε να αναφέρουμε και το γεγονός ότι το να ζεις στην επαρχία και στον τόπο προέλευσης σου, είναι και ζήτημα διαιώνισης παράδοσης αλλά και κουλτούρας, οι οποίες, δυστυχώς, γίνονται όλο και πιο ευάλωτες στην αλλοίωση με το πέρασμα των χρόνων. Και αυτοί είναι μονάχα λόγοι οι οποίοι είναι αυτή την στιγμή στο μυαλό μου.

Λοιπόν; Επιλογή ή λύση ανάγκης; Υποχρέωση ή ενδεχόμενο; Καλό ή κακό; Αναπάντεχη τροπή ή φυσική εξέλιξη; Μεγάλο βήμα ή αναμενόμενη κατάληξη; Όπως καταλάβατε, σας πετάω το μπαλάκι...  

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΉΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ σχολείο που προετοιμάζει και... (εκ)παιδεύει;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Μιας και διανύουμε ακόμη περίοδο πανελληνίων εξετάσεων (εάν και εφόσον έχω ενημερωθεί σωστά) και μιας και εχθές παρακολούθησα μια θεατρική παράσταση που είχε ως κεντρική ιδέα και αντικείμενο σχολιασμού την εκπαίδευση, σήμερα θα μιλήσουμε για την παιδεία, το σχολείο και το... σχετικό σύστημα.

Συνειδητοποίησα που λέτε χθες, ότι το σχολείο ανά τους αιώνες, παράγει -ή τουλάχιστον προσπαθεί να παράξει- ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, χρησιμοποιώντας μια μέθοδο η οποία -κατά το σκεπτικό των αρμοδίων ατόμων- τον προετοιμάζει για την ένταξη του στην κοινωνία που ακολουθεί. Ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου, ενώ είναι στο σχολείο, ζει και υπάρχει σε ένα περιβάλλον το οποίο πλαισιώνεται από κανονισμούς, ιεραρχίες και κοινωνικές ομάδες. Μέσα σε αυτό, καλείται να λειτουργήσει και να εξελιχθεί. καθώς και εν τέλει να "επιβιώσει". Εν συντομία, το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας του εκάστοτε παρόντος. Καλά ως εδώ; Μια χαρά. Φυσική ροή των πραγμάτων θα έλεγε κανείς. Το πρόβλημα όμως εντοπίζεται στις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να το πετύχει αυτό, οι οποίες εάν εξεταστούν, εμφανίζονται επιεικώς προβληματικές.



Σε πρώτο στάδιο, είναι η τεράστια "γνωστική ύλη" που πρέπει να καλυφθεί, μεταφερθεί σε και να αφομοιωθεί από τους μαθητές. Έπειτα, είναι η απώλεια της επιλογής για το τι θέλεις ή μπορείς να μάθεις, καθώς επίσης και το τι υπάρχει διαθέσιμο για να μάθεις. Μετά, συναντάμε τον τρόπο ελέγχου για το γνωστικό επίπεδο που έχεις, μέσω των εξετάσεων και με ότι αυτό συνοδεύεται. Τελευταίο και καλύτερο, είναι η φιγούρα του δασκάλου/καθηγητή και του προφίλ το οποίο καλείται να υιοθετήσει, αλλά και της αντιμετώπισης του προς τους μαθητές. Ανάμεσα σε όλα αυτά, βρίσκονται και τα (συν)αισθήματα φυσικά. Το άγχος για αποτυχία στις εξετάσεις (αλλά και του στίγματος που σε ακολουθεί αν "μείνεις" στην ίδια τάξη), ο ενστερνισμός της άποψης της απόλυτης υπέροχης του εκπαιδευτικού συγκριτικά με τους μαθητές, καθώς και του σκληρού περίγυρου των υπολοίπων μαθητών ο οποίος ούτε "ξεχνάει", ούτε "συγχωρεί". Και πολλά άλλα...

Εκτός των ανωτέρω σημείων, είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι μας, έχουμε να διηγηθούμε μια ιστορία από τον καιρό του σχολείου που περιγράφει μια εμπειρία κατά την οποία νιώσαμε ότι αδικηθήκαμε, πιεστήκαμε ή υποχρεωθήκαμε να κάνουμε κάτι χωρίς να το θέλουμε. Αντίστοιχα, ίσως υπάρχει και μια παρόμοια ιστορία στην οποία να το κάναμε εμείς σε κάποιον άλλον, και αυτό διότι σιγά σιγά αρχίσαμε να γινόμαστε όλοι ίδιοι. Αυτό, διότι αργά ή γρήγορα αφομοιωθήκαμε από αυτό το σύστημα και γίναμε όπως οι "προηγούμενοι". Διότι και οι δάσκαλοι/καθηγητές ήταν κάποτε μαθητές. Κάτι τέτοιο, θα συμβεί και με τους επόμενους τα επόμενα χρόνια και θα συνεχίσει να γίνεται, λογικά, ες αεί.

Και ορίστε ο σημερινός προβληματισμός: Αν όντως το σχολείο είναι μια μικρογραφία αυτού που ακολουθεί (που μεταξύ μας είναι), φταίει που μας προετοιμάζει κατά τον τρόπο αυτό; Ναι ή όχι, είναι το ίδιο υπαίτιο για την δημιουργία του... μετά;

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ "θα τρίβεται τα μάτια σας μόλις δείτε και διαβάσετε αυτό το κείμενο!"

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Κάθε φορά που διαβάζει κάποιος έναν τίτλο όπως αυτός του σημερινού προβληματισμού, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα "κλικάρει" τον σύνδεσμο που οδηγεί στο περιεχόμενο του, έτσι ώστε να ικανοποιήσει την περιέργεια του. Παρά το φαινομενικά "αδιάφορο" θέμα που μπορεί να έχει ένα τέτοιο άρθρο, εκφράσεις όπως "απίστευτο! δείτε πως έγινε μετά από..." ή "Σοκ! καταστράφηκε αφότου..." ιντριγκάρουν τον εκάστοτε αναγνώστη και τον οδηγούν στην κάθε λογής συλλογή άχρηστων πληροφοριών, αφού πέφτει στην καλοστημένη παγίδα ενός ακαταμάχητου τίτλου.

Το γιατί επιλέγονται τέτοιου είδους τίτλου άρθρα δεν είναι αξιοπερίεργο, αντίθετα, απολύτως κατανοητό και εξηγήσιμο, θα έλεγε κανείς. Ας δώσουμε όμως και ένα παράδειγμα, έτσι για να γίνει πλήρως κατανοητό το αντικείμενο που εξετάζουμε σήμερα. Ας πάρουμε ως δείγμα μια υποθετική είδηση ενός τραγικού γεγονότος το οποίο συνέβη αυτό το διάστημα. ένα γεγονός όπως ένα πολύνεκρο δυστύχημα στην εθνική οδό, που προκλήθηκε λόγω της αυξημένης κίνησης αυτοκινήτων, από οδηγούς οι οποίοι είχαν "δραπετεύσει" σε κάποιο μέρος, λόγω του τριημέρου που μας πέρασε. Τίτλος πρώτος: "Πολύνεκρο δυστύχημα στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας λόγω αυξημένης κινητικότητας/κίνησης." και, Τίτλος δεύτερος: "Τραγωδία! Δεκάδες τα θύματα που απανθρακώθηκαν και ακρωτηριάστηκαν στο πολύνεκρο δυστυχήμα στην Εθνική (Σληρές Εικόνες)". Είναι νομίζω κοινά αποδεκτό ότι κάποιος ο οποίος θα έβλεπε τους τίτλους των δύο αυτών κειμένων σε κάποια ιστοσελίδας ενημέρωσης του διαδικτύου, θα επέλεγε να πληροφορηθεί για το εν λόγω περιστατικό μέσω του κειμένου που θα έφερε τον 2ο τίτλο.

Γιατί όμως αυτό; Πέρα από το οπτικό υλικό το οποίο σαφέστατα δίνει ένα επιπλέον κίνητρο στον αναγνώστη, η περιγραφή και η παρουσίαση του κειμένου μέσα από τον δεύτερο τίτλο, είναι πιο δελεαστική συγκριτικά με το πρώτο. Γιατί όμως αυτή η ανάγκη για κάτι πιο "καταστροφικό" και "χειρότερο" από πλευράς του ανθρώπινου είδους; Γιατί αυτή η τάση προς το "όσο πιο αποκρουστικό γίνεται" και η σαγήνη που μας τραβάει προς το "απαίσιο και αποτρόπαιο"; Είναι η περιγραφική δραματικότητα που μας κάνει να θέλουμε να δούμε κάτι στην χειρότερη (αν όχι χείριστη) εκδοχή του; Είναι απλώς ένα κόλπο του μυαλού μας; Είναι λίγο που κατά βάθος μας εμπνέει η ωμή πραγματικότητα σε όλο της το μεγαλείο; Την επόμενη φορά που θα συναντήσετε ένα τέτοιο τίτλο, θυμηθείτε αυτό το κείμενο, επαναλάβεται τα ανωτέρω ερωτήματα και ψιθυρήστε μέσα σας: "Ιδού η απορία, ιδού και ο σημερινός προβληματισμός."

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ το "τίποτα" είναι πολλές φορές καλύτερο από το "λίγο"

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Ζούμε σε ένα κόσμο που είναι φτιαγμένος από συμβιβασμούς. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Συμβιβασμοί στον τομέα των προσωπικών, των οικονομικών, κοκ. Είτε το αποδέχεσαι και προχωράς με αυτό, είτε -καλώς ή κακώς- μένεις πίσω. Σίγουρα περνάς και την φάση κατά την οποία αρνείσαι κατηγορηματικά να ενστερνισθείς αυτή την λογική την περίεργης πραγματικότητας μέσα στην οποία υπάρχεις, όμως, εν τέλει, σε... "παρασέρνει το ρέμα".

Που λέτε... κάπου διάβασα τον τίτλο του σημερινού προβληματισμού και με έβαλε σε μεγάλες, πολλές και ποικίλες σκέψεις. Πάρτε και εσείς ένα λεπτό και αναλογιστείτε το εξής; Προσπερνώντας την στιγμή του εκάστοτε συμβιβασμού, φτάνουμε στην στιγμή που αναλογιζόμαστε το τι μας προσφέρει ο εν λόγω συμβιβασμός. Άλλες φορές κάτι σχετικά καλό, άλλες κάτι όχι και τόσο και άλλες πάλι το τίποτα. Σε πόσες περιπτώσεις όμως το τίποτα-καθόλου είναι καλύτερο από το λίγο; Σε περισσότερες από ότι νομίζουμε δυστυχώς.

Ας πάρουμε την περίπτωση του "περίπου με αγαπάς" (που λέει και το γνωστό άσμα) το οποίο αναφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) έχουμε αισθανθεί κάποια στιγμή ότι αυτό που παίρνουμε είναι ελλιπές, όχι αρκετό και γενικά.. λίγο. Οι σκέψεις, η αμφιβολία και τα ερωτήματα μας κατακλύζουν και μας τρώνε από μέσα κυριολεκτικά. Φτάνουμε στο σημείο να αισθανόμαστε άβολα και να λέμε: "καλύτερα, τελικά, να μην το ζούσα αυτό". Παρόλα αυτά συμβιβαζόμαστε (λόγω παραγόντων όπως η ανασφάλεια) και μένουμε σε μια μη υγιή κατάσταση. Ας δούμε τώρα την περίπτωση του "έφτασε πάλι η Δευτέρα θεέ μου.." (με την ειλικρινά "όχι πάλι θεέ μου" έννοια της και όχι απλώς εκείνης που απλώς γκρινιάζουμε) που αναφέρετε στα επαγγελματικά μας. Πόσο άσχημο είναι το συναίσθημα του να μην θέλεις να πας στην δουλειά ξέροντας την κατάσταση που έχεις πρόκειται να βιώσεις ή να αντικρίσεις. Φτάνουμε πάλι στο σημείο να λέμε "και τι να κάνω; να παραιτηθώ -μέρες που είναι- και να μείνω χωρίς δουλειά; Ποτέ!", όμως και παράλληλα να ευχόμαστε να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να ψάχναμε δουλειά. Παρόλα αυτά συμβιβαζόμαστε και αποδεχόμαστε το λίγο που μας προσφέρει και μας παρέχει η εργασία μας.

Το συναίσθημα του "δεν έχω τίποτα", σε κάνει συνήθως να προσπαθείς για να φτάσεις στο "θέλω να προσπαθήσω για να έχω". Το συναίσθημα όμως του "αυτό που μου προσφέρεται παρά τις προσπάθειες μου είναι τόσο... λίγο", συνήθως σε αφοπλίζει και σε απογοητεύει. Συμβιβασμός ή μη; Δεν ξέρω. Σίγουρα δεν σας συμβουλεύω να χωρίσετε ή να παραιτηθείτε μέσα από τον σημερινό προβληματισμού (προς θεού!). Καθένας όμως ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εδώ ο κόσμος χάνετε...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

...και κάπως έτσι φτάσαμε πάλι γρήγορα-γρήγορα στο καλοκαίρι...

Ναι δεν αντιλέγω πως ο καιρός είναι λίγο αναποφάσιστος τις τελευταίες μέρες (μια βρέχει, μια έχει ήλιο) και γενικά δεν μπορείς να αντιληφθείς αν πρέπει να βάλεις μακρυμάνικο ή όχι, όμως το καλοκαίρι 2017 είναι προσεχώς, και μόλις μια εβδομάδα απομένει μέχρι τον φετινό Ιούνιο. Γενικά όμως, "τρελαίνεσαι, μία κρυώνεις μία ζεσταίνεσαι" που λέει και η Άννα.

Ας πάμε πάλι πίσω στον επερχόμενο μήνα.

Ιούνιος σου λέει. Ωραίος μήνας. Παλαιότερα, ήξερες ότι με τον ερχομό του Ιουνίου τελείωνε το σχολείο και ήταν ώρα για διακοπές και διασκέδαση. Πιο μετά, ο εν λόγω μήνας σηματοδοτούσε το πέρας της εξεταστικής περιόδου και την επιστροφή στους ξέγνοιαστους ρυθμούς της φοιτητικής ζωής. Στην παρούσα φάση της ζωής του καθενός, ο μήνας αυτός δεν σηματοδοτεί τίποτα άλλο από ζέστες, μπάνια και (ανικανοποίητη) όρεξη για διακοπές. Οι άνεργοι δεν έχουν λεφτά για τις διακοπές που ονειρεύονται, ενώ όσοι εργάζονται δεν έχουν το χρόνο για να πάνε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή.

Το κακό βέβαια ξέρετε πιο είναι ε; Μόλις περάσει και ο Ιούνιος το μισό '17 θα έχει ήδη περάσει. Ασύλληπτες ταχύτητες χρόνου. Ας μην επικεντρωθούμε όμως σε αυτές. Ο σημερινός προβληματισμός αφορά περισσότερο τα πλάνα και τα σχέδια μας για το φετινό θέρος, παρά για το πόσο γρήγορα φτάσαμε σε αυτό. (Να δείτε και πόσο θα περάσει και αυτό). Τα πλάνα λοιπόν για το προσεχές διάστημα είναι, όπως όλα δείχνουν, αβέβαια και ασταθή. Ήδη έχουν ξεκινήσει οι πρώτες διαμαρτυρίες για το 4ο-5ο μνημόνιο (έχουμε χάσει λίγο το μέτρημα), ενώ παράλληλα παρατηρείται μια τεταμένη ατμόσφαιρα στρατιωτικού χαρακτήρα το τελευταίο διάστημα. "Μην" σας ανησυχούν όμως αυτά, εμείς έχουμε μάθει να "καλοπερνάμε" ανεξαρτήτων συνθηκών. Μια χαρά γεμάτες βλέπω τις καφετερίες και τα μαγαζιά όταν περνάω από κεντρικά σημεία της πόλης.

Φέτος, λέω να επισκεφθώ μια χώρα στο εξωτερικό. Αυτό που σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι όμως, είναι ποια χώρα θα ήταν η καλύτερη επιλογή για ψώνια και μέρη για να επισκεφτείς. Επίσης, θα πρέπει να κάνω μια έρευνα για το ποια χώρα δεν έχει παρουσίαση κάποια σοβαρή εγκληματική/τρομοκρατική ενέργεια τον τελευταίο χρόνο, αλλά και μια που δεν είναι επίσης στο στόχαστρο για τις επόμενες ημέρες. Τέλος, μεγάλο ζήτημα για εμένα θα είναι και αυτή η χώρα να έχει όσο γίνεται καλή και εύγευστη κουζίνα.

Γενικά. τρεις λαλούν και δύο χορεύουν... Μήπως να πάρουμε να τα βουνά τελικά;

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις, αχαριστία... μάλλον

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Ένας άστεγος που πεινάει θα σου ζητήσει φαγητό. Αν του δώσεις ένα σουβλάκι, αλλά και αν συνεχίσεις να του δίνεις ένα κάθε μέρα, κάποια στιγμή θα σου ζητήσει κάτι άλλο για να τραφεί. Αργότερα θα σου ζητήσει ίσως και κάποιο είδος ρουχισμού ή και κάτι να συνοδεύει το γεύμα του όπως κάποιο ρόφημα. 

Ένας άνεργος θα σου ζητήσει δουλειά. Αν του την δώσεις, σε κάποιο σημείο της επαγγελματικής του πορείας θα σου ζητήσει αύξηση ή/και προαγωγή. Ακόμα και τέλειες να είναι οι συνθήκες εργασίας για αυτόν, και όσο ανεκτικός και να είσαι ως εργοδότης του, οι απαιτήσεις θα αυξηθούν με το πέρασμα του χρόνου, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ενδέχεται να υπάρξει και εκμετάλλευση της εν λόγω ανεκτικότητας. 

Ένα παιδί που θέλει να παίξει θα σου ζητήσει να του πάρεις ένα παιχνίδι. Κάποια στιγμή θα το βαρεθεί (ίσως και αμέσως) και θα σου ζητήσει ένα καινούργιο. Μόλις το χορτάσει και αυτό θα θελήσει να αποκτήσει ένα ή και περισσότερα νέα. 

Και ούτω καθεξής...

Με εξαίρεση την περίπτωση του παιδιού -δικαιολογημένα ίσως- είναι λίγες οι φορές που κάποιος θα εκτιμήσει ή θα συνεχίσει να εκτιμά αυτά που του παρέχονται, ακόμα και όταν τα "αυτά" αναφέρονται σε αγαθά και ανέσεις τα οποία δεν είχε στο παρελθόν, για τα οποία πάσχισε, μόχθησε και πάλεψε για να τα αποκτήσει. Είναι ακόμα λιγότερες οι φορές που κάποιος θα αναλογιστεί την κατάσταση την οποία κάποτε βρισκόταν και θα την συγκρίνει με την ευνοϊκότερη κατάσταση στην οποία είναι τώρα. Είναι, τέλος, ελάχιστες οι φορές που κάποιος θα σκεφτεί και θα λάβει ως ενδεχόμενο την περίπτωση να επανέλθει σε αυτήν την προηγούμενη δυσμενή κατάσταση, παρά μόνο ίσως όταν είναι πλέον αργά. Το ερώτημα λοιπόν σήμερα είναι το πως πρέπει να ονοματίσουμε αυτή την συμπεριφορά. Λέγεται αχαριστία; Λέγεται διαρκές ανικανοποίητο; Λέγεται συνεχής ανάγκη για το κάτι παραπάνω; Άγνωστο.

Ίσως η συμπεριφορά που αναφέρεται στην αρχή του σημερινού προβληματισμού να έχει να κάνει όντως με την έννοια της αχαριστίας. Ίσως και να έχει να κάνει καθόλου με αυτό και απλά ο όρος αυτός να έχει να κάνει με μία λέξη που όλοι εμείς οι υπεράνω έχουμε αποδώσει, αποφεύγοντας όμως να παραδεχτούμε ότι το κάνουμε και εμείς οι ίδιοι. Ίσως πάλι να μην είναι τίποτα από όλα αυτά και να είναι ένα φυσιολογικό-δικαιολογημένο φαινόμενο που είναι απόρροια της εξίσου φυσιολογικής-δικαιολογημένης ροής των πάντων. Το μόνο σίγουρο για εμένα είναι ότι μέρα με τη μέρα, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πλήρως αυτό που είπε πρόσφατα ένας άνθρωπος με τον οποίο είχα μια σχετική κουβέντα και το οποίο ήταν:

-"Το να αποκτήσω κάτι, ισοδυναμεί με τον θάνατο του".

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »