Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ σκουπίδια τόπος, σκουπίδια άνθρωποι

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Έκανα πολύ υπομονή για να ξεκινήσω να γράφω αυτό το άρθρο περιμένοντας να έχει τελειώσει επιτέλους η απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα. Κυρίως εκείνων που προσελήφθησαν με  συμβάσεις ορισμένου χρόνου και ξεκίνησαν με τους συμβαλλόμενους να γνωρίζουν εξ αρχής ότι μετά το πέρας του χρόνου αυτού θα έμεναν χωρίς δουλειά.

Αυτοί λοιπόν οι τύποι με τους συναδέλφους τους, κατάφεραν σε λίγες μέρες να κάνουν την Ελλάδα έναν τεράστιο σκουπιδότοπο. Και ξέρετε έχει πλάκα να το βλέπεις στις ειδήσεις, όμως όταν η βρωμιά αυτή απειλεί την δημόσια υγεία με τεράστιες εστίες μικροβίων δίπλα σε σχολεία, παιδικές χαρές, κοινόχρηστους χώρους και σπίτια, τότε η κατάσταση γίνεται σοβαρή, πολύ περισσότερο όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο που αφενός η Ελλάδα πλήττεται από έναν δυνατό καύσωνα και αφετέρου σε μία περίοδο που η εικόνα της Ελλάδας ταξιδεύει σ' ολόκληρο τον κόσμο μέσω των τουριστών και επισκεπτών μας.

Σε μία τέτοια περίοδο λοιπόν κάποιοι αποφασίζουν να διαλύσουν την χώρα ξεσπώντας σε ανθρώπους που δεν φταίνε. Τους απλούς πολίτες. Θα μπορούσαν κάλλιστα να πάνε έξω από Υπουργεία, Περιφέρειες και Δήμους και να αδειάσουν ένα απορριμματοφόρο προκαλώντας δυσαρέσκεια σε εκείνους που σχετίζονται και με το ζήτημα για το οποίο... "αγωνίζονται". Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγρότες οι οποίοι αντί να διαμαρτυρηθούν στα αντίστοιχα Υπουργεία ή άλλους χώρους αγροτικού ενδιαφέροντος, κλείνουν δρόμους και δυσκολεύουν την ζωή των συμπολιτών τους. Πως μια απεργία μπορεί να έχει νόημα και να τύχει αναγνώρισης από την κοινή γνώμη όταν πολεμάει λάθος στόχο;

Τώρα -διαβάζω στην ειδησεογραφία- οι εργαζόμενοι δίνουν μάχη με τα σκουπίδια υπό αντίξοες συνθήκες. Θυμήστε μου παρακαλώ γιατί θα πρέπει να τους λυπηθώ. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ οι αλλόκοτοι άνθρωποι της κρίσης και ο εαυτός μου που (δεν) αποτελεί εξαίρεση

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Το σημερινό θέμα δεν το προγραμμάτιζα καθόλου, αλλά να, πέρασε ο Γιάννης από το γραφείο μου σήμερα -με ρώτησε κάτι επαγγελματικής φύσης- και έμεινε όρθιος να μου μιλάει για περίπου μισή ώρα σχεδόν χωρίς σταματημό.

Λοιπόν ο Γιάννης είναι ένας τύπος κάπου στα 40, ψηλός, όμορφος και σωματικά πολύ καλοφτιαγμένος και περιποιημένος. Είναι λίγο πολυλογάς και αγχώδης, όμως και δουλευταράς είναι και περιουσία έχει και κατά τη γνώμη μου όλο το πακέτο για μια σύγχρονη γυναίκα διαθέτει.

Τον γνώρισα στην γειτονιά που συγκατοικούσε με μία κοπέλα, καθηγήτρια με καταγωγή από την Αθήνα. Αλήθεια ταιριαστό ζευγάρι! Ώσπου μια μέρα μου είπε ο Γιάννης ότι θα πήγαιναν να ψαχτούν στην Αθήνα για να είναι κοντά στους δικούς της. Σκέφτηκα να του πω μπράβο για την θυσία του να παρατήσει την Κρήτη και αυτό ήταν όλο. Ύστερα από κάνα χρόνο ο Γιάννης επέστρεψε μόνος. Μου είπε ότι εκείνη άλλαξε και ότι έβγαζε τρελά γούστα. Είπαμε, είναι πολυλογάς, αλλά δεν είναι ψεύτης.

Λίγο καιρό τον είδα με μια άλλη κοπέλα. Επίσης ωραίο ζευγάρι, ταιριαστό και όλα έδειχναν άριστα. Σήμερα που ήρθε ο Γιάννης μου είπε ότι προχθές σηκώθηκαν από το κρεβάτι και του είπε ξαφνικά ότι δεν ταιριάζουν και θέλει να χωρίσουν. Ο Γιάννης δεν ήθελε μια αγκαλιά να κλάψει, απλά ήταν απογοητευμένος και περίεργος για το τι συμβαίνει πια με τους ανθρώπους και φέρονται τόσο αλλόκοτα, τόσο απότομα και τόσο ξαφνικά.

Τότε αντιλήφθηκα ότι όχι μόνο έχει δίκιο, αλλά αυτήν την συμπεριφορά την βλέπουμε παντού γύρω μας. Στον δρόμο, στα αυτοκίνητα, στις γειτονιές, στις υπηρεσίες, σε οτιδήποτε απαιτείται η συνύπαρξη ανθρώπων...

Το πιο πρόχειρο που μπόρεσα να του πω, ήταν πως πράγματι ο κόσμος έχει αλλάξει, έχει γίνει αλλόκοτος και κουβαλάει δυσφορία. Πως όταν οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί τόσο πολύ, γιατί θα πρέπει να μας προκαλεί τόση εντύπωση η ακραία και ανεξήγητη συμπεριφορά όλων των υπολοίπων;

Και αλήθεια... γιατί πάντα εμείς βγαίνουμε από αυτό το μοτίβο; Εγώ πρώτος παραδέχομαι πως έχω αλλάξει. Μπαίνω στην πλατεία του λιθοβολισμού εθελοντικά και ομολογώ πως αυτά τα μερικά χρόνια της... κρίσης, έχω γίνει πιο κουρασμένος, πιο καταθλιπτικός, πιο νευρικός, πιο γκρινιάρης, έχω αλλάξει προτεραιότητες, έχω δει την υγεία μου να κλονίζεται, έχω αναθεωρήσει απόψεις, σχέσεις και στόχους και δηλώνω χωρίς κανένα ενδοιασμό πως είμαι γεμάτος βλάβες, έτοιμος για ένα καλό και μόνιμο ρεκτιφιέ! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εσύ, γιατί θα επέστρεφες στο χωριό σου;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Τα τελευταία χρόνια, πάντα τέτοιες μέρες, μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια που ταξιδεύω με τους γονείς μου στο χωριό, λίγο μετά το πέρας της σχολικής χρονιάς. Τότε, είχα συνδυάσει το καλοκαίρι με αυτό το ταξίδι, και μου ήταν αδιανόητο οι διακοπές μου να περιελάμβάναν κάτι διαφορετικό. Μεγαλώνοντας, άρχισε να γίνεται αντικείμενο σχολιασμού και συζήτησης στις παρέες, το πώς θα ήταν αν θα ζούσαμε εξ ολοκλήρου στον (επαρχιακό) τόπο καταγωγής μας και, κυρίως, το τι θα στερούμασταν συγκριτικά με τις μεγάλες πόλεις. Γενικά, η πλειοψηφία της νεολαίας ήταν "κατά" αυτού του ενδεχομένου για προφανείς λόγους. Πλέον, θα μπορούσα να το δω σαν μια επιλογή που αμυδρά θα αχνοφαινόταν στο μακρινό μέλλον, την "επιστροφή στο χωριό", και σήμερα θα ήθελα να την σχολιάσω. Ποιά θα ήταν τα "υπέρ" και τα "κατά" μιας τέτοιας επιλογής και τι "εμπόδια-προβλήματα" θα μπορούσε να συναντήσει κάποιος; Είναι κάτι που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί και σε μια ηλικία που θεωρείτε παραγωγικά ενεργός και (σχετικά) νέος; Για να δούμε μερικά από αυτά...

Τα πρώτο πράγμα το οποίο θα έβλεπε κανείς σαν πιθανό "στοπ", θα ήταν μάλλον η εγκλιμάτιση σε ένα περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί να σου παρέχει όλες τις ανέσεις και επιλογές της "Μεγάλης Πόλης". Το δεύτερό, ίσως να αφορούσε τις ευκαιρίες εργασίας και γενικά των πιθανών πηγών εσόδων που θα ήταν διαθέσιμες. Το τρίτο, θα είχε να κάνει με τον κόσμο (και όταν λέω κόσμο εννοώ κοινωνικό-οικογενειακό κύκλο) που θα άφηνε πίσω. Το τελευταίο όμως, και ίσως πιο βασικό, θα σχετιζόταν με τα άτομα που θα συναντούσε εκεί. Πώς θα τον αντιμετώπιζαν; Θα ήταν θετική ή αρνητική η αντιμετώπιση τους; Θα γινόταν αποδεκτός ή θα παρέμενε στο περιθώριο; Θα χαρακτηριζόταν ως "αποτυχία στην πόλη" η επιστροφή του αυτή; Θα υπήρξε υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού σε αυτό το νέο του ξεκίνημα; Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο για τους ανθρώπους της επαρχίας να παρουσιάζουν μια τοπικιστική και, ορισμένες φορές, "ξενοφοβική" συμπεριφορά προς εκείνους που κάνουν αυτό το βήμα και δεν είναι λίγοι αυτοί που το έχουν αντιμετωπίσει. Πολλές φορές, τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα το οποίο διαφέρει ανά περίπτωση, το "νεοεισαχθέν" άτομο αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τον τοπικό πληθυσμό και περνάει μια περίοδο κρίσεως.



Στην άλλη πλευρά, βλέπουμε όλα εκείνα τα οποία μπορεί να προσφέρει η επιστροφή αυτή, τα οποία είναι, ομολογουμένως, αρκετά δελεαστικά. Αρχικά, καλύτερη ποιότητα ζωής από άποψη υγείας. Καλύτερη και φυσικότερη ποιότητα διατροφικών -και μη- προϊόντων, υγιέστερο κλίμα από άποψη περιβάλλοντος, πιο "ήρεμοι ρυθμοί" και έναν γενικά έναν βίο πιο κοντά στην φύση, όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί και προγραμματιστεί για εμάς. Όλα αυτά, μας πηγαίνουν στο επόμενο υπέρ, και συμβάλλουν στην δημιουργία μιας καταλληλότερης βάσης για την δημιουργία μιας οικογένειας, η οποία απαρτίζεται από παιδιά. Ποιός άλλωστε δεν έχει λατρέψει και λησμονήσει να παίζει στις πλατείες και στην εξοχή όπως έκανε μικρός, και δεν θα ήθελε το ίδιο και για το παιδί του; Τέλος, δεν θα έπρεπε να ξεχάσουμε να αναφέρουμε και το γεγονός ότι το να ζεις στην επαρχία και στον τόπο προέλευσης σου, είναι και ζήτημα διαιώνισης παράδοσης αλλά και κουλτούρας, οι οποίες, δυστυχώς, γίνονται όλο και πιο ευάλωτες στην αλλοίωση με το πέρασμα των χρόνων. Και αυτοί είναι μονάχα λόγοι οι οποίοι είναι αυτή την στιγμή στο μυαλό μου.

Λοιπόν; Επιλογή ή λύση ανάγκης; Υποχρέωση ή ενδεχόμενο; Καλό ή κακό; Αναπάντεχη τροπή ή φυσική εξέλιξη; Μεγάλο βήμα ή αναμενόμενη κατάληξη; Όπως καταλάβατε, σας πετάω το μπαλάκι...  

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

ΠΡΟΒΛΉΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ σχολείο που προετοιμάζει και... (εκ)παιδεύει;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Μιας και διανύουμε ακόμη περίοδο πανελληνίων εξετάσεων (εάν και εφόσον έχω ενημερωθεί σωστά) και μιας και εχθές παρακολούθησα μια θεατρική παράσταση που είχε ως κεντρική ιδέα και αντικείμενο σχολιασμού την εκπαίδευση, σήμερα θα μιλήσουμε για την παιδεία, το σχολείο και το... σχετικό σύστημα.

Συνειδητοποίησα που λέτε χθες, ότι το σχολείο ανά τους αιώνες, παράγει -ή τουλάχιστον προσπαθεί να παράξει- ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, χρησιμοποιώντας μια μέθοδο η οποία -κατά το σκεπτικό των αρμοδίων ατόμων- τον προετοιμάζει για την ένταξη του στην κοινωνία που ακολουθεί. Ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου, ενώ είναι στο σχολείο, ζει και υπάρχει σε ένα περιβάλλον το οποίο πλαισιώνεται από κανονισμούς, ιεραρχίες και κοινωνικές ομάδες. Μέσα σε αυτό, καλείται να λειτουργήσει και να εξελιχθεί. καθώς και εν τέλει να "επιβιώσει". Εν συντομία, το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας του εκάστοτε παρόντος. Καλά ως εδώ; Μια χαρά. Φυσική ροή των πραγμάτων θα έλεγε κανείς. Το πρόβλημα όμως εντοπίζεται στις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να το πετύχει αυτό, οι οποίες εάν εξεταστούν, εμφανίζονται επιεικώς προβληματικές.



Σε πρώτο στάδιο, είναι η τεράστια "γνωστική ύλη" που πρέπει να καλυφθεί, μεταφερθεί σε και να αφομοιωθεί από τους μαθητές. Έπειτα, είναι η απώλεια της επιλογής για το τι θέλεις ή μπορείς να μάθεις, καθώς επίσης και το τι υπάρχει διαθέσιμο για να μάθεις. Μετά, συναντάμε τον τρόπο ελέγχου για το γνωστικό επίπεδο που έχεις, μέσω των εξετάσεων και με ότι αυτό συνοδεύεται. Τελευταίο και καλύτερο, είναι η φιγούρα του δασκάλου/καθηγητή και του προφίλ το οποίο καλείται να υιοθετήσει, αλλά και της αντιμετώπισης του προς τους μαθητές. Ανάμεσα σε όλα αυτά, βρίσκονται και τα (συν)αισθήματα φυσικά. Το άγχος για αποτυχία στις εξετάσεις (αλλά και του στίγματος που σε ακολουθεί αν "μείνεις" στην ίδια τάξη), ο ενστερνισμός της άποψης της απόλυτης υπέροχης του εκπαιδευτικού συγκριτικά με τους μαθητές, καθώς και του σκληρού περίγυρου των υπολοίπων μαθητών ο οποίος ούτε "ξεχνάει", ούτε "συγχωρεί". Και πολλά άλλα...

Εκτός των ανωτέρω σημείων, είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι μας, έχουμε να διηγηθούμε μια ιστορία από τον καιρό του σχολείου που περιγράφει μια εμπειρία κατά την οποία νιώσαμε ότι αδικηθήκαμε, πιεστήκαμε ή υποχρεωθήκαμε να κάνουμε κάτι χωρίς να το θέλουμε. Αντίστοιχα, ίσως υπάρχει και μια παρόμοια ιστορία στην οποία να το κάναμε εμείς σε κάποιον άλλον, και αυτό διότι σιγά σιγά αρχίσαμε να γινόμαστε όλοι ίδιοι. Αυτό, διότι αργά ή γρήγορα αφομοιωθήκαμε από αυτό το σύστημα και γίναμε όπως οι "προηγούμενοι". Διότι και οι δάσκαλοι/καθηγητές ήταν κάποτε μαθητές. Κάτι τέτοιο, θα συμβεί και με τους επόμενους τα επόμενα χρόνια και θα συνεχίσει να γίνεται, λογικά, ες αεί.

Και ορίστε ο σημερινός προβληματισμός: Αν όντως το σχολείο είναι μια μικρογραφία αυτού που ακολουθεί (που μεταξύ μας είναι), φταίει που μας προετοιμάζει κατά τον τρόπο αυτόΝαι ή όχι, είναι το ίδιο υπαίτιο για την δημιουργία του... μετά;




Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ πως η υποκρισία του ανθρώπου αποκαλύπτεται... τηλεοπτικά

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Άκουσα πρόσφατα ένα εξαιρετικό σχόλιο από κάποιον που είπε πως το Survivor (η γνωστή τηλεοπτική εκπομπή) είναι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ: Κανείς δεν το παρακολουθεί όπως και τον ΣΥΡΙΖΑ κανείς δεν παραδέχεται ότι τον ψήφισε κι όμως την ίδια στιγμή ο μεν ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πρώτο κόμμα με τεράστιο ποσοστό ενώ το δε Survivor φτάνει στα 80% τηλεθέασης. Μα... πως γίνεται;

Η απάντηση κρύβεται στην υποκρισία του ανθρώπου. Κατά τον ίδιο τρόπο, κανείς δεν βλέπει το Survivor, κανείς δεν βλέπει τους διαγωνισμούς ανάδειξης ταλέντων μουσικής, κανείς την Eurovision, κανείς τις τούρκικες τηλεοπτικές σειρές!

Συμπτωματικά -ω, τι έκπληξη- εγώ δεν βλέπω καμία από τις άνω εκπομπές, όμως έχω σταματήσει να τις χλευάζω. Ως καθαρά επιχειρηματικά προϊόντα και μάλιστα με μεγάλα κόστη παραγωγής, αποδίδουν τα κέρδη που η τηλεθέαση τους δικαιολογεί και, γιατί όχι; Αν ο κόσμος διασκεδάζει, ξεχνιέται ή απλά αποβλακώνεται έτσι, που ίσως τελικά να είναι και το ζητούμενο για να ξεφεύγει από την καθημερινή του μιζέρια, τότε γιατί όχι; Αν μέσα από αυτά ο καθένας ταυτίζεται με κάποιον ή υποσυνείδητα τον θαυμάζει, ας είναι. Η ουσία είναι πως δεν μπορείς να κοροϊδεύεις την μισή Ελλάδα επειδή παρακολουθεί ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα...

Αυτό που με ενοχλεί είναι να μην παραδέχεται ο άλλος ότι το βλέπει. Γιατί να το κάνει αυτό; Είναι όπως όταν πηγαίνει στην τουαλέτα και μετά δεν πλένει τα χέρια του αλλά φυσικά δεν θα το πει ποτέ στους φίλους ή την κοπέλα του; Είναι αυτή η μυστική ζωή που όλοι λίγο-πολύ θέλουμε να ζούμε; Κι αν είναι έτσι, αλήθεια θέλουμε να σπαταλήσουμε αυτήν μας την ανάγκη στο... X-factor;

Αλλά καλύτερα να μην είμαι τόσο αυστηρός. Ο άνθρωπος είναι υποκριτής. Ανέκαθεν ήταν. Ο άνθρωπος είναι ψεύτης και πλάνος. Οι τηλεοπτικές του συνήθειες είναι απλά μια επίστρωση της υποκρισίας του. Δεν βρίσκω τίποτα παράλογο ή ανατρεπτικό σε όλο αυτό. Δεν εμπιστεύομαι τίποτα από ότι λέει και τίποτα από αυτά που κάνει. Για μένα ο άνθρωπος είναι (κατά κανόνα) ένα μη-αξιοθρήνητο ον και ως εκ τούτου έχει χάσει πλήρως τον σεβασμό μου. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 19 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εσύ, σκέφτεσαι πριν κάνεις ή πεις κάτι;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Κάθε φορά που φτάνει η στιγμή να κάνω κάτι το οποίο θα επηρεάσει κάποιον άλλον, βάζω στιγμιαία στο μυαλό μου τον εαυτό μου στην θέση του και σκέφτομαι τι αντίκτυπο θα είχε σε εμένα η πράξη αυτή. Λάθος ή σωστό αν είναι δεν το γνωρίζω, όμως ξέρω πολύ καλά ότι αυτό αποτελεί ένα καλό κριτήριο για το αν αυτό που πάω να πω ή να πράξω μπορεί να έχει θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στο άμεσο ή μη μέλλον, μέχρι έναν βαθμό τουλάχιστον, στον αποδέκτη. Σίγουρα κάνεις δεν μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος για το αν κάνει το... "ορθό" μια δεδομένη στιγμή, όμως καλό θα είναι να είναι σε θέση να αντιληφθεί και εν συνεχεία να επεξεργαστεί τις οποιεσδήποτε απόρροιες αυτού.

Αυτό που πάντα με προβλημάτιζε στην παραπάνω τοποθέτηση, αλλά και στον τρόπο που οι άνθρωποι λαμβάνουν αποφάσεις, είναι κατά πόσο οι "ανιδιοτελείς" επιλογές μας είναι πραγματικά "ανιδιοτελείς", καθώς επίσης και κατά πόσο βασίζονται στην ικανοποίηση των εγωισμών μας ή όχι. Ερωτώ λοιπόν σήμερα αν οι πράξεις μας έχουν συνειδητά ή μη ως απώτερο σκοπό το προσωπικό όφελος ή όχι, τελικά. Προσωπικά πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων, αν όχι όλοι, -και φυσικά μη βγάζοντας το εαυτό μου... "στην απ' έξω", λειτουργεί με βάση τις εκάστοτε ανάγκες και με κατευθυντήρια γραμμή τον δρόμο που οδηγεί εν τέλει στην κάλυψη τους. Το αν είναι το... φυσιολογικό, δεν το γνωρίζω. Το αν "πρέπει" να γίνεται διότι έτσι έχει οριστεί κοσμικά, επίσης. Αυτό που όμως νομίζω ότι ξέρω είναι πως η ελάχιστη μειοψηφία που δρα πραγματικά ανιδιοτελώς, απολαμβάνει μια ψυχική και πνευματική ηρεμία που όμοια της δεν υπάρχει. 

Πόσο καλύτερα μπορεί να αισθανθεί κάποιος από το συναίσθημα ικανοποίησης που τον κατακλύζει όταν αντιλαμβάνεται ότι έχει πράξη το σωστό και πόσο πιο άσχημα μπορεί να αισθανθεί εκείνος ο οποίος έχει αδικήσει κάποιον; Τώρα θα μου πείτε πως εκεί έξω υπάρχουν άτομα τα οποία δεν υπολογίζουν ποτέ τις συνέπειες των πράξεων τους, όποιες και να είναι αυτές, όμως για εμένα αυτά τα άτομα, δεν είναι υγιές δείγμα ανθρώπινων μονάδων. Με ότι και αν συνεπάγεται αυτό. Εσείς και εμείς οι υπόλοιποι όμως, που έχουμε επίγνωση του τι κάνουμε και τι λέμε, ας αναλογιστούμε και ας πράξουμε αναλόγως. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή το οτιδήποτε δώνουμε, θα μας επιστραφεί. Δράση-αντίδραση που λένε. (πάλι εγωισμό διακρίνω βέβαια...).


Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ ο πόλεμος ιδεών με θύμα τον άνθρωπο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια νέα τάση ή εγώ αφουγκράζομαι κάθε τόσο διαφορετικά το περιβάλλον και την κοινωνία. Δεν ξέρω αν πρόκειται για την εκάστοτε δική μου ψυχολογία ή τα ερεθίσματα που εγώ δέχομαι κατά περίπτωση. Όμως πρέπει να αναφέρω πως αισθάνομαι πως όσο περνάει ο καιρός, λιγότεροι άνθρωποι μπαίνουν στο κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας και αυτό με λυπεί. Φυσικά, εξαιρώ από την όλη συζήτηση τους άθεους ή αλλόθρησκους τους οποίους μάλλον δεν αφορά ο προβληματισμός αυτός.

Όμως δείτε λίγο... ο κόσμος στις Εκκλησίες μειώνεται τις πρώτες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν κατακλύζονται πια από ταινίες εποχής με θέμα την ζωή και την σταύρωση του Χριστού. Δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα σε παιδικές και οικογενειακές ταινίες, γνωρίζοντας πως τα παιδιά δεν έχουν σχολείο και είναι ελεύθερα. Ακόμα και το αγαπημένο μου σουβλατζίδικο ενώ έκλεινε πάντα όλη την Μεγαλοβδομάδα, τώρα κλείνει μετά την Μεγάλη Τετάρτη!

Ο κόσμος βρίσκεται σε ένα παγκοσμιοποιημένο χάος, σε μια μη διαχειρίσιμη σύγχυση και αυτό μου προκαλεί μεγάλη φοβία. Βλέπετε, οι επιρροές έρχονται από παντού. Τα ερεθίσματα μας βομβαρδίζουν συνεχώς από τις τέχνες και τις ιδεολογίες, τις πολιτικές, των αθλητισμό ή τις τάσεις που πλέον μεταδίδονται τόσο γρήγορα όσο και τα δεδομένα μέσα από τα δίχτυα του internet και των τηλεπικοινωνιών.

Πως αντιδρούμε σε αυτά; Πως φιλτράρουμε τι είναι χρήσιμο, ουσιαστικό ή τελικά αξίζει να υιοθετήσουμε; Η απάντηση βρίσκεται σε αυτήν την σύγχυση που αντιμετωπίζουμε μιας και ο καταιγισμός είναι τόσο μεγάλος που τα δεδομένα έρχονται χωρίς να προλάβουμε να τα αξιολογήσουμε με συνέπεια οτιδήποτε καινούριο να έρχεται για όσο μπορεί να αντέξει πριν κάτι πιο καινούριο το σπρώξει στον... πάτο της ευκαιριακής μας ιδεολογίας και παράλληλα οτιδήποτε άλλο που δεν ρίζωσε μέσα μας ενώ θα έπρεπε, να ξεθωριάζει μέσα μας μέχρι να ατονίσει πλήρως.
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και φοβάμαι να σκεφτώ πόσες σοκολάτες έταξαν οι γιαγιάδες στα εγγόνια για να τις ακολουθήσουν στις Εκκλησίες ή πόσοι νέοι θα προσέλθουν σήμερα στον Επιτάφιο κάνοντας τον σταυρό τους λες και παίζουν κιθάρα και αφού βγάλουν την υποχρέωση του τυπικού προσκυνήματος στον επιτάφιο θα τρέξουν προς την πιο κοντινή καφετέρια... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ η προσφορά αλληλεγγύης μοιρασμένη ανάλογα με το συμφέρον

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κάθε χρόνο τέτοιες εποχές, γίνονται τεράστιες προσπάθειες από συλλόγους και άλλα ιδρύματα για να προσελκύσουν κόσμο ώστε να προσφέρει όσο το δυνατό σε αδύναμες κοινωνικές ομάδες.

Πολλές φορές μιλάμε για παιδιά κακοποιημένα ή ορφανά, για ανθρώπους με συγκεκριμένα σπάνια νοσήματα ή άτομα με αναπηρία ή ακόμα ανθρώπους που έχουν πληγεί από κάποιο σοβαρό περιστατικό. Άλλοτε κάποιον σεισμό ή πιο πρόσφατα οι πρόσφυγες από τον πόλεμο στα μέρη τους.

Κάθε φορά η κινητοποίηση είναι μεγάλη και η ανταπόκριση ακόμα μεγαλύτερη. Με ικανοποίηση διαπιστώνω πως ολοένα και περισσότερο οι έλληνες, ανταποκρίνονται, μοιράζονται το υστέρημα τους και πραγματικά στέλνουν το μήνυμα της αλληλεγγύης. Η ανταπόκριση αυτή πάντως, μου γεννά έναν προβληματισμό. Που βρισκόταν αυτή η... προσφορά τα καλά χρόνια; Τότε που σπαταλούσαμε αμέτρητα λεφτά σε λουλούδια και σπασμένα πιάτα. Τότε που αγοράζαμε με δανεικά χρήματα;

Έτσι ή αλλιώς πάντως, μας δίνεται η ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες που είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως υπάρχουν. Όπως για παράδειγμα τα παιδιά με νοητική στέρηση που εδώ στο Ηράκλειο στηρίζονται από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό "Ροδαυγή" από ένα παζάρι του οποίου αγόρασα φέτος την λαμπάδα του βαφτισιμιού μου και είχα την ευκαιρία να μάθω ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τα παιδάκια αυτά.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι ναρκομανείς. Εγώ ο ίδιος έχω υπάρξει πολύ αυστηρός με αυτούς τους ανθρώπους καθώς όχι μόνο πέφτουν σε αυτόν τον εθισμό κατ' επιλογή αλλά και υπάρχουν πολλές φορές που γίνονται επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι εξαιρούνται από τις ευαίσθητες ομάδες της κοινωνίας μας.

Και ενώ μπορούμε να γράψουμε -ως προς τον προβληματισμό- αμέτρητα πράγματα, θα ήθελα να δούμε σήμερα την "αίθουσα ενέσεων" που άνοιξε πρόσφατα τις πύλες της στο Παρίσι. Πρόκειται για μια αίθουσα που μπορεί να εξυπηρετεί κάθε μέρα έως και 150 τοξικομανείς που θα μπορούν να κάνουν χρήση ναρκωτικών υπό την επίβλεψη ιατρών. Αν σας φαίνεται πολύ προχωρημένο για τα δεδομένα της Ελλάδας, τότε μήπως να το σκεφτείτε λίγο ακόμα; Η προσέγγιση αυτών των ανθρώπων ήταν ανέκαθεν πολύ δύσκολη. Το να τους δώσεις ελεύθερα και με ασφάλεια αυτό που εκείνη αποζητούν κρυφά και με ένα σωρό κινδύνους είναι όχι απλά η λύση αλλά και το ξεκαθάρισμα της ανομίας από την χρήση, κάτι που έως τώρα και ταυτιζόταν και οδηγούσε σε αντίστοιχες οδυνηρές πρακτικές.

Αφού δώσουμε συγχαρητήρια στον Δήμο Παρισιού, να αναρωτηθούμε ή μάλλον να προβληματιστούμε, το κατά πόσο οι φορείς ακολουθούν το παράδειγμα αλληλεγγύης των απλών πολιτών. Γιατί σκεφτείτε λίγο... Ένας πολίτης μπορεί να δώσει 5 ή 50 ευρώ. Ο εκάστοτε Δήμος όμως ή Περιφέρεια, μπορεί να προσφέρει δομές, προσωπικό, εγκαταστάσεις, εξοπλισμό και άλλες παροχές που θα ήταν πολλαπλάσιες φορές πιο χρήσιμες. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ αφού τα κατάφερε εκείνος... μπορούμε και εμείς

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Μέσα Μεγάλης Εβδομάδας σήμερα και μιας και η ατμόσφαιρα των ημερών πριν το Πάσχα χαρακτηρίζονται από μια θρησκευτική "μουντίλα" (μέχρι την γεύση των πρώτων κοψιδιών και της παραδοσιακής μαγειρίτσας φυσικά...) σήμερα αποφάσισα να κάνω έναν παραλληλισμό-προβληματισμό -δύο σε ένα, σετάκι ας πούμε- έτσι για να δώσω μια "σπίθα αισιοδοξίας" (που θα έλεγε και μια συνάδελφος) στο αναγνωστικό μας κοινό.
Ξέρετε κάτι; Είμαι ρεαλιστής μέχρι ένα βαθμό. Μου αρέσει επίσης να βλέπω τα πράγματα όπως είναι έως ένα σημείο. Από εκεί και πέρα όμως, αρέσκομαι ιδιαίτερα στο να βλέπω την όποια θετική πλευρά των πραγμάτων, καθώς και να παρατηρώ την λάμψη της ελπίδας και της ευμενής κατάληξης που περιμένει εκειιιιί στο βάθος. Γνωρίζω πολύ καλά ότι διανύουμε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο σαν χώρα, καθώς επίσης και πως το άμεσο μέλλον προβλέπεται ενδεχομένως χειρότερο. Όχι από εμένα φυσικά, αλλά από τα λεγόμενα του περίγυρου μου και τον κόσμου εν γένει. Οι συνθήκες διαβίωσης -και μη- γίνονται ολοένα και δυσκολότερες και η απελπισία του κόσμου συνεχώς αυξάνεται. Στα πρόσωπα όλων είναι ζωγραφισμένη μια περίεργη έκφραση, της οποίας τα επικρατέστερα συναισθήματα αδυνατούν να αναλύσουν όλοι. Απογοήτευση; Αγανάκτηση; Θυμός; Όλα παίζουν και όλα θα μπορούσαν να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα των Ελλήνων του 2017. Σε ποιόν ή σε ποιους όμως διοχετεύονται τα προαναφερθέντα συναισθήματα; Εδώ οι απόψεις διίστανται. Άλλοι λένε προς άλλους, "υπαίτιους", ενώ άλλοι δαχτυλοδείχνουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Εγώ θα πω πως απλά υπάρχουν.

Και έτσι όπως σιγά σιγά (και υποθετικά ή όχι) οδηγούμαστε από το κακό στο χειρότερο, έτσι, παράλληλα διανύουμε και την Μεγάλη Εβδομάδα ή αλλιώς, την Εβδομάδα των... Παθών. Ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί, βρίσκεται στο διάβα μας και, καλώς ή κακώς, πρέπει να τα υποστούμε. Όμως (μεγάλο Όμως!) θυμηθείτε το τι ακολουθεί στο τέλος αυτής. Και μπορεί θεάνθρωποι να μην είμαστε, όμως παρ'όλα αυτά, παραμένουμε... άνθρωποι. Θα υπάρξει Ανάσταση και για εμάς.

Καλό Πάσχα και καλές γιορτές σε όλους εσάς, με τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν!

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 11 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ γίναμε εθελοντές και να τι διαπιστώσαμε...

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Είναι μία συζήτηση αυτή σχετικά με τον εθελοντισμό που έχει απασχολήσει τις νεότερες τουλάχιστον γενιές αρκετές φορές. Οι αρετές του, θεωρητικά είναι δεδομένες: προσφορά στο κοινωνικό σύνολο (και δη σε μία εποχή που η ανεργία, η αίσθηση αδυναμίας που την περιβάλει και η κατάθλιψη βαδίζουν χεράκι χεράκι), προϋπηρεσία στον εκάστοτε τομέα, κοινωνικοποίηση, νέες εμπειρίες κ.τ.λ. Στις ενδόμυχες σκέψεις πολλών όμως δεν παύουν να υπάρχουν ενστάσεις: από το ότι η προσφορά δωρεάν εργασίας καταστρατηγεί τα εργασιακά δικαιώματα όλων μας και αναιρεί τους αγώνες των εργαζομένων, μέχρι το ότι οδηγεί σε αδράνεια τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος καθησυχάζεται από την ύπαρξη των ευαισθητοποιημένων πολιτών και δεν πασχίζει όσο θα έπρεπε για την επίλυση των εκάστοτε ζητημάτων. Και όσο κι αν διαφωνούσα ανέκαθεν με τα παραπάνω (αλήθεια τώρα, θεωρεί κανείς ότι αν σταματήσει ο κόσμος να προσφέρει εθελοντισμό τα κράτη θα συνετιστούν και θα συμμαζέψουν τα στραβά τους; αμφιβάλλω...), πάντα ήθελα να το δοκιμάσω στην πράξη, φοβούμενη μήπως επιβεβαιωθεί το "έξω απ' τον χορό πολλά τραγούδια λέμε" του λαού. Σήμερα λοιπόν, έχοντας πρόσφατη μία ανάλογη εμπειρία, αλλά και μέσα στο κλίμα περίσκεψης των ημερών του Πάσχα, θα ήθελα να προσεγγίσω βιωματικά τον εθελοντισμό και να σας καταθέσω τα αποτελέσματά του πειραματισμού μου αυτού.

Ας το πιάσουμε από την αρχή: υπάρχουν πολλές -μα πάρα πολλές- ομάδες που έχουν την ανάγκη μας, καθώς βρίσκονται στο περιθώριο της κρατικής φροντίδας (καλά, όχι ότι οι υπόλοιποι είμαστε και στο επίκεντρο, τρόπος του λέγειν). Μικρά παιδιά, προσφυγόπουλα και μη, αδέσποτα ζωάκια, το ίδιο το περιβάλλον, οικονομικά ασθενείς συμπολίτες και ούτω καθεξής, κομμάτια όλοι και όλα μίας πραγματικότητας που για τους γνωστούς λόγους διαμορφώνεται όπως διαμορφώνεται. Κομμάτια όμως κι εμείς, που, αξιοποιώντας τη δύναμη που διαθέτουμε ως μέρος του συνόλου, μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή. Ξέρετε, πολύς κόσμος έχει τη διαστρεβλωμένη εντύπωση για τον εθελοντισμού του ακτιβιστή που κρεμιέται πάνω στο τελευταίο δέντρο του πάρκου για να μην το κόψουν. Εθελοντής όμως δεν είναι μόνο αυτός. Είναι κι εκείνος που κάθε φορά που πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ παίρνει ένα πακέτο μακαρόνια κι ένα εβαπορέ για το κοινωνικό παντοπωλείο. Είναι κι εκείνος που φιλοξενεί ένα αδεσποτάκι στο σπίτι του μέχρι να υιοθετηθεί. Κι εκείνος που διδάσκει δωρεάν αρχαία και μαθηματικά στο γειτονόπουλό του που δεν έχει τη δυνατότητα να πάει σε φροντιστήριο. Κι εκείνος που πηγαίνει μία φορά στο τόσο και δίνει λίγο αίμα ή μυελό των οστών. Ξέρετε τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Δίνουν απλά λίγο από τον ελεύθερο χρόνο τους, βοηθώντας τους συνανθρώπους τους και τοποθετώντας σπόρους ενδιαφέροντος και αγάπης σε μία αλλοτριωμένη κοινωνία. Χρειάζεται μόνο λίγη  θέληση!

 Όσον αφορά τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις, αυτά είναι σίγουρα διαφορετικά στον καθένα. Προσωπικά, ένιωσα την ευχαρίστηση του να φεύγει για λίγο ο φακός της ζωής μου από τον δικό μου μικρόκοσμο και ανθρώπους και να εστιάζει αλλού, την ικανοποίηση της προσφοράς αλλά και μίας νέας, ιδιαίτερης εμπειρίας. Πολλοί αναφέρουν ότι είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να διευρύνεις τον κοινωνικό σου κύκλο αλλά και να αποκτήσεις προϋπηρεσία στον τομέα σου, ενώ για άλλους είναι μία διαδικασία αναζήτησης της προσωπικής ταυτότητας. Αυτά βέβαια όσον αφορά τους εθελοντές. Όσον αφορά τους αποδέκτες της προσπάθειας, που δεν είναι απλά και μόνο οι άμεσοι θεωρητικά αποδέκτες αλλά ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο, τα αποτελέσματα είναι μόνο δύο: ικανοποίηση και ελπίδα. Γι' αυτό, μην αργείτε: γίνετε η αλλαγή που θέλετε να δείτε στον κόσμο! +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ όταν το αυτονόητο μοιάζει... παρά φύσιν

χαιρετώ τα science nerds του +yannidakis
Ο σημερινός προβληματισμός είναι κατά κάποιο τρόπο απάντηση στον Προβληματισμό Πέμπτης του συνεργάτη Γιάννη Σπυριδάκη. Έχω έρθει πολλές φορές σε σύγκρουση με ανθρώπους που είχαν συγκεκριμένη άποψη για την ομοφυλοφιλία, και θέλω να ξεκαθαρίσω πως η συγκεκριμένη ανάρτηση δεν είναι μια προσπάθεια να αλλάξω κανενός τη γνώμη, αλλά μια ανάρτηση βασισμένη σε... γεγονότα.

Κι εδώ θα χρησιμοποιήσω κάποιες προτάσεις του κύριου Σπυριδάκη.
«...αναφέρω ότι θεωρώ παρά φύσιν τους ομοφυλόφιλους και οτιδήποτε άλλο δεν είναι φυσιολογικά συμβατικό». Όπως έχω ξαναπεί, διαπαιδαγωγούμαστε στο τι είναι φυσιολογικό ή όχι, και αποδοκιμάζουμε η καταδικάζουμε την οποιαδήποτε απόκλιση από αυτό, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα περί τίνος πρόκειται.Οπότε, ζούμε και μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία όπου είναι πολύ σημαντικό να είμαστε «φυσιολογικοί». Κάτω από μία τέτοιου είδους πίεση, δεν είναι περίεργο να θέλει κάποιος να είναι οπωσδήποτε «φυσιολογικός» και να τρέμει στην ιδέα να στιγματισθεί και να απομονωθεί ποικιλοτρόπως από μια κοινωνία που αποδοκιμάζει έως και απορρίπτει οτιδήποτε το διαφορετικό. Δυστυχώς, όμως, για όλους τους υπόλοιπους, κυκλοφορούν πολλοί ανάμεσα μας με τέτοιες ιδέες που δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τα αυτονόητα.

«...τείνω να πιστεύω πως η σεξουαλικότητα του ανθρώπου είναι μια ανάγκη ή πράξη καθαρά ζωώδης...», και παρακάτω:«...έχετε δει πουθενά ζώα να κάνουν σεξ; Αν ναι, έχετε δει πουθενά ομοφυλόφιλα ζώα; Προφανώς όχι...». Συμφωνώ στο ότι η σεξουαλικότητα ανήκει στα ζωώδη μας ένστικτα, ξεκάθαρα. Όμως η αλήθεια είναι πως η ομοφυλοφιλία στο ζωικό βασίλειο είναι κάτι πολύ διαδεδομένο. Συγκεκριμένα, οι επιστήμονες έχουν καταγράψει περισσότερα από 450 είδη ζώων τα οποία εμπλέκονται σε ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές πράξεις. Άρα, αν η ανθρώπινη σεξουαλικότητα απορρέει από τα ζωώδη μας ένστικτα, και αν μεγάλο μέρος των ζωικών ειδών επιδίδονται σε ομοφυλοφιλικές πράξεις, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ομοφυλοφιλία είναι κάτι που υπάρχει στη φύση, είναι κάτι φυσικό (αλλά δεν θα το πούμε γιατί θα φάμε λογοκρισία).
athens, pride, 2016
Όσο για την συγκεκριμένη αθλήτρια, κακώς έγινε θέμα. Το αν πριν από την τωρινή της εμφάνιση ήταν άντρας δεν θα έπρεπε να απασχολεί κανέναν, πόσο μάλλον αν δεν επηρεάζει αυτό που κάνει. Και μιας και αναφέρθηκα στα φύλα, να συμπληρώσω εδώ πως το 80% των ανθρώπων που χρησιμοποιούν τις λέξεις «ομοφυλόφιλοι», «παρά φύσιν» και τα σχετικά, αναφέρονται σε άντρες! Γιατί, όντας οπτικά πλάσματα, αηδιάζουν στην εικόνα δύο αντρών που φιλιούνται ή κάνουν σεξ, σε αντίθεση με την παρόμοια εικόνα δύο γυναικών. Ερεθιστικό, ε;

Και επειδή ο καθένας μπορεί να λέει το μακρύ του και το κοντό του για τέτοια θέματα, καλό είναι να μένουμε στην ουσία. Έχει συνειδητοποιήσει κανείς πως αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν καθημερινά για πράγματα που εμάς μας φαίνονται αυτονόητα, όπως το να μπορούν να αποκτήσουν παιδιά ή να έχουν μια δουλειά από την οποία δεν θα απολυθούν όταν αποκαλυφθούν οι προτιμήσεις τους; Το έχει καταλάβει κανείς αυτό; Συνέλθετε! +el. gk. 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ οι πρακτικές δυσκολίες της ομοφυλοφιλίας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Μου συμβαίνει συχνά τελευταία. Ή εγώ είμαι πολύ παλαιών αρχών ή κάνω παρέα με πολύ... προχωρημένα άτομα. Εν συντομία λοιπόν αναφέρω ότι θεωρώ παρά φύσιν τους ομοφυλόφιλους και οτιδήποτε άλλο δεν είναι φυσιολογικά συμβατικό.

Ξέρετε... τείνω να πιστεύω πως η σεξουαλικότητα του ανθρώπου είναι μία ανάγκη ή πράξη καθαρά ζωώδης. Οι αγκαλιές και τα φιλιά ανάγονται σε εντελώς διαφορετικές ανάγκες που είναι αυτές των συναισθημάτων. Με την ερωτική συνεύρεση όμως, καμία συναισθηματική σου ανάγκη δεν καλύπτεις. Απλά εκτονώνεις την βιολογική σου ανάγκη και συγχωρέστε με που θα γίνω τόσο ωμός, όμως είναι σα να πηγαίνεις για κατούρημα. Τίποτα περισσότερο. Και πριν πέσετε με βιολογικά όπλα να με σκοτώσετε, διερωτηθείτε μαζί μου: έχετε δει πουθενά ζώα να κάνουν σεξ; Αν ναι, έχετε δει πουθενά ομοφυλόφιλα ζώα; Προφανώς όχι. Διότι η ομοφυλοφιλία δεν βρίσκεται στην βιολογική υπόσταση του ανθρώπου, αλλά στην συναισθηματική ή και την εγκεφαλική.

Γιατί αποφάσισα να γίνω τόσο κακός σήμερα;

Μα... γιατί όλη αυτή η μόδα με την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ανθρώπων αυτών θα είχε και παρατράγουδα. Τι νομίζετε; Εγώ ας πούμε, ξέρω ήδη έναν ψυχολόγο που στην ιστοσελίδα του διαφημίζει πως έχει ειδίκευση στον τρόπο που ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι μπορεί να αναθρέψει αρμονικά ένα παιδί!

Ξεροκαταπίνω και φτάνω επιτέλους στην αφορμή του σημερινού προβληματισμού που δεν είναι παρά μία... παίκτρια της πετοσφαίρισης, 32 χρονών στο πρωτάθλημα της Ιταλίας, την Τίφανι Περέιρα ντε Αμπρέου. Δηλαδή αυτή:
Το πρόβλημα είναι ότι η εν λόγω παίκτρια -γεννημένος στην Βραζιλία- ήταν ο Ροντρίγκο, παίκτης του πρωταθλήματος πετοσφαίρισης του Βελγίου. Τι ακολούθησε; Αλλαγή φύλλου και αλλαγή πρωταθλήματος και χώρας!

Κάποια στιγμή όμως η πραγματικη ταυτότητα της Τίφανι μαθεύτηκε η ιδιαίτερη αθλητικότητα και αλτικότητα της άρχισαν να γίνονται προκλητικές και πλέον όχι μόνο υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην ομάδα και στο πρωτάθλημα το ίδιο από τις ενστάσεις άλλων ομάδων, αλλά τίθεται εν αμφιβόλω και  η συμμετοχή της αθλήτριας στους Ολυμπιακούς Αγώνες με την γυναικεία ομάδα της Βραζιλίας, κάτι που έως τώρα φάνταζε δεδομένο!
Εγώ τώρα, δεν είπα τίποτα... Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Ο προβληματισμός τέθηκε. Τα συμπεράσματα και τα σχόλια δικά σας...  +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ η παραγωγικότητα, οι "παραγωγοί" και τα... παράγωγα του εργασιακού στίβου

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Στις μέρες μας ένα θέμα το οποίο τίθεται συχνά υπό συζήτηση είναι αυτό της παραγωγικότητας -ή μη- των σύγχρονων και εκμοντερνισμένων υπαλλήλων. Οι ειδικοί κατηγοριοποιούν αυτόν τον όρο της "αποδοτικότητας" με βάση τα αποτελέσματα της εργασίας της εκάστοτε ανθρώπινης μονάδας και υποστηρίζουν, παράλληλα, πως για να επιτευχθεί το μέγιστο και βέλτιστο αυτής, ο εργαζόμενος χρειάζεται να διακατέχεται από μια αίσθηση ισορροπίας και αρμονίας κατά την διάρκεια των ωρών απασχόλησης. Εμείς όμως ειδικοί δεν είμαστε, οπότε θα ήταν συνετό να προβληματιστούμε σε ένα διαφορετικό επίπεδο.


Τι είναι αυτό που ζητάει ο σημερινός (και φυσικά τυχερός) εργαζόμενος έτσι ώστε να είναι πιο αποδοτικός και πιο παραγωγικός; Τι χρειάζεται ο μέσος υπάλληλος εν έτη 2017 έτσι ώστε να φέρει εις πέρας τα καθημερινά επαγγελματικά του καθήκοντα; Πώς μπορεί να πετύχει τους στόχους του αλλά και να θέσει νέους και πιο υψηλούς; Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω να γράφω ακατάπαυστα για τα "πρέπει και τα μη" που θα έπρεπε να τηρούνται σε ένα εργασιακό περιβάλλον έτσι ώστε να επιτευχθούν τα παραπάνω, χωρίς εν τέλει να βγάλω κάποιο λογικό συμπέρασμα ή να δώσω μια ουσιαστική απάντηση, γι'αυτό θα αποφύγω την πολλή θεωρία και θα επικεντρωθώ στις συνθήκες που επικρατούν στον ελληνικό εργασιακό τομέα. Ας είμαστε ρεαλιστές λοιπόν. 

Ζούμε σε μια χώρα που ο εργοδότης απαιτεί να δουλεύεις μία, δύο, τρεις ή και τέσσερις ώρες παραπάνω από το "κανονικό". Για την ακρίβεια, τις περισσότερες φορές σε στραβοκοιτάνε και σε σχολιάζουν αν τύχει κάποια φορά να φύγεις "στην ώρα σου". Το πιο πιθανό επίσης, είναι ότι για τις προαναφερθείσες επιπλέον ώρες εργασίας, μάλλον, δεν θα πληρωθείς ποτέ. Ζούμε ακόμα σε μια χώρα που οι μισθοί έχουν μειωθεί τόσο πολύ, που πλέον θεωρείσαι τυχερός αν μέσα από αυτόν μπορείς να καλύψεις τα προσωπικά σου έξοδα, πόσο μάλλον αυτά μιας οικογένειας (και γενικά περισσότερων ατόμων). Το μεγάλο ποσοστό ανεργίας και η τεράστια ζήτηση εργασίας έχει -δυστυχώς- οδηγήσει την εκμετάλλευση σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ζούμε τέλος σε μια χώρα όπου πλέον οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά ή εργασία ανεξαρτήτως σπουδών, έτσι ώστε να... τα βγάλουν πέρα. Αυτό έχει κάνει και τις απαιτήσεις, για θέσεις χωρίς ιδιαίτερα ειδικές γνώσεις, να έχουν πλέον πολύ υψηλά κριτήρια επιλογής υποψηφίων. Και η λίστα, που αναπόφευκτα ξεκινήσαμε να κάνουμε, συνεχίζεται...

Ας επιστρέψουμε όμως μετά από όλα αυτά στο αρχικό αντικείμενο σχολιασμού το οποίο είναι η παραγωγικότητα του σύγχρονου εργαζόμενου και πως αυτή μπορεί να επιτευχθεί στο μέγιστο. Φαντάζει λίγο άπιαστη μήπως; Από που να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει; Από που να το πιάσει; Μα απ'τα "κέρατα" φυσικά...

Εις το επανιδείν...     +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 4 Απριλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ το φαινόμενο "survivor"

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Καθόλου τυχαία η επιλογή της λέξης "φαινόμενο" στον τίτλο. Η δεκαετία άλλαξε από την πρώτη φορά που το είδαμε στην Ελλάδα, η απήχηση του "Survivor" όμως παρέμεινε αμείωτη, για να μην πω ότι τράβηξε και την ανιούσα. Και η μεγάλη του επιτυχία ξέρετε, δεν είναι τα 60άρια στους πίνακες τηλεθέασης. Είναι όλος ο ντόρος που έχει προκαλέσει: θετικά ή αρνητικά, όλοι το σχολιάζουν, κι αυτό του προσδίδει αξία. Τα βίντεο που το αφορούν κατακλύζουν τις "τάσεις" στο youtube. Τα διάφορα site και blog ανεβάζουν κάθε 5 λεπτά ειδήσεις σχετικές μ' αυτό και τα κλικ πέφτουν "στρέιτ θρου" που θα 'λεγε κι ο Ζαμπέτας. 

Πολλοί το κατακρίνουν ως πρόγραμμα χαμηλής ποιότητας. 3 ώρες κάθε βράδυ χαμένες απ' τη ζωή σου για να δεις ανθρώπους να μάχονται σε αγωνίσματα τύπου "το κάστρο του Τακέσι" για ένα παστέλι; Και στο μεσοδιάστημα ίντριγκα και αλληλοθάψιμο μέχρι τελικής πτώσης; Τσουχτερά σχόλια γίνονται επαναλαμβανόμενα για τον μέσο τηλεθεατή, με χαρακτηριστικότερα αυτά που αφορούν το επίπεδό του αλλά και τη λογική της κλειδαρότρυπας που επικρατεί στην κοινωνία μας. Εδώ, θα μου επιτρέψετε να διαφοροποιηθώ ελαφρώς με ένα "ναι μεν, αλλά": προσωπικά, μπορώ να δικαιολογήσω το κοινό. Προφανώς και δεν θεωρώ ότι πρόκειται για ένα ποιοτικό πρόγραμμα. Αλλά θεωρώ ότι αυτό το διακρίνει και το μεγαλύτερο ποσοστό των φανατικών του. Από που πηγάζει η επιτυχία λοιπόν; Οι εποχές που διανύουμε είναι από αρκετά ως αφόρητα δύσκολες και είναι αναμενόμενη μια στροφή στο πιο εύπεπτο, το πιο απλό, εκείνο που θα ξεκουράσει και θα αδειάσει έστω και λίγες ώρες το γεμάτο προβλήματα μυαλό.  Δεν είναι ο σωστός τρόπος αποφόρτισης, είναι όμως ο πιο εύκολος.

Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της εξάπλωσης. Αφενός, το "survivor" θα κρατήσει μέχρι τον Ιούνιο, οπότε υπάρχει χρόνος για κλιμάκωση του παροξυσμού. Αφετέρου, ο ΑΝΤ1 έχει ήδη κλείσει την "Φάρμα" (ναι ξέρω, τί σας θύμισα τώρα!) για την επόμενη σεζόν. Και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οσμίζομαι ότι δεν θα είναι το μόνο ριάλιτι που θα παίξει τη σεζόν 2017-2018. Ο ΣΚΑΙ άνοιξε τον χορό της ολικής επαναφοράς στα 00's και όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί θα μπουν σ' αυτόν μετά μεγάλης προθυμίας. Μέχρι να περάσει και πάλι η μόδα, να κορεστεί το τηλεοπτικό κοινό- όσο απέμεινε (έτσι δεν γίνεται πάντα;). Μέχρι τότε, υπομονή.  +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ τελικά... τις πταίει:

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Είναι κάποιες φορές που έχεις τόσο αρνητική διάθεση, που απλά ψάχνεις μια αφορμή για να ξεσπάσεις και να τσακωθείς με τον οποιοδήποτε ο οποίος θα σου δώσει ακόμα και το παραμικρό έναυσμα. Είναι βέβαια και άλλες φορές που η μεγαλοψυχία σου έχει χτυπήσει κόκκινο και δίνεις τόπο στην οργή, αγνοώντας επιδέξια το κάθε ερέθισμα το οποίο φαντάζει "κόκκινο πανί" μπροστά σου. Το ερώτημα όμως είναι, γιατί αυτή η τόσο αρνητική διάθεση, εν έτη 2017, και γιατί να πρέπει να είσαι σε θέση να προσπεράσεις και την αρνητική διάθεση των υπολοίπων ταυτόχρονα;

Σήμερα το πρωί ενώ πήγαινα να πάρω το πρωινό μου από έναν φούρνο κοντά στην δουλειά, λίγο έλειψε να τσακωθώ με μια κυρία για έναν εντελώς χαζό λόγο. Εκείνη παρεξηγήθηκε επειδή ζήτησα κάτι από τον υπάλληλο του φούρνου ενώ ήταν η δική της σειρά και "μου την είπε", εγώ πάλι "στράβωσα" με το "ξινό" και ειρωνικό υφάκι της και της απάντησα αναλόγως. Ευτυχώς ο διαπληκτισμός ήταν σύντομος και δεν ανταλλάξαμε πολλές (ούτε βαριές) κουβέντες, με τον καθένα να τραβάει τον δρόμο του εν τέλει. Προς υπεράσπιση μου, δεν είχα προσέξει ότι ήταν εκεί πριν από εμένα και γενικά δεν είμαι από αυτούς οι οποίοι βιάζονται να εξυπηρετηθούν. Αν δεν μου είχε μιλήσει με τον τρόπο που χρησιμοποίησε, αμέσως θα είχα ζητήσει συγνώμη και θα την άφηνα να εξυπηρετηθεί πρώτη. Συγκεκριμένα, δεν έχω καν πρόβλημα να δώσω την σειρά μου σε κάποιον που θα κάνει το ίδιο.


Ας μην ασχοληθούμε όμως περαιτέρω με το τι θα έκανα εγώ, αλλά ας μιλήσουμε λίγο για το εν λόγω περιστατικό. Δύο άνθρωποι που επηρεασμένοι λίγο από την πρωινή ώρα, λίγο από την έλλειψη καφεΐνης και λίγο από την κακή διάθεση επειδή ίσως ξύπνησαν στραβά, οδηγούνται πολύ εύκολα, όμως λανθασμένα, σε μια παρεξήγηση που κανονικά θα έπρεπε να είναι -το λιγότερο- αδιάφορη. Δεν ξέρω για εσάς, όμως εδώ και αρκετό καιρό (εδώ και χρόνια θα έλεγε κανείς) παρατηρώ μια γκρίνια άνευ προηγούμενου -μέχρι και μιζέρια θα την χαρακτήριζα- η οποία σκοτεινιάζει και μαυρίζει την ατμόσφαιρα σε ανύποπτο χρόνο ανεξαρτήτως μέρους ή συνθηκών. Αναμφίβολα ο κόσμος αντιμετωπίζει δυσκολίες και προβλήματα πάσης φύσεως που τον οδηγούν σε λανθασμένες συμπεριφορές και κακές αντιδράσεις, όμως γιατί πρέπει να ψάχνουμε να ξεσπάσουμε και να μεταφέρουμε την διάθεση μας αυτή και στους υπολοίπους;

Άγνωστο. Η πιο πιθανή απάντηση ίσως βρίσκεται κάπου μεταξύ "μας φταίνε όλα και όλοι ανεξαρτήτως κριτηρίων" και στο "για όλα φταίει το γκαζόν". Η πιο λογική ερώτηση βέβαια είναι μάλλον: "γιατί;"

Εις το επανιδείν...   +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ ρε αφήστε τις γυναίκες να δουλέψουν επιτέλους

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Όχι, ο σημερινός προβληματισμός δεν γίνεται στα πλαίσια κάποιας καμπάνιας υπέρ των γυναικών, απλά κατά σύμπτωση η επικαιρότητα έφερε δύο περιστατικά που συγκράτησα τόσο διαφορετικά όσο και πανομοιότυπα με θύμα την εργαζόμενη γυναίκα στην Δύση σήμερα.

Το πρώτο κρούσμα έγινε στην ΕΡΤ όπου μία εργαζόμενη εκεί δέχτηκε σεξουαλική επίθεση και μάλιστα κατ' εξακολούθηση από ανώτερό της. Απ' ότι διάβασα, ο τύπος της είπε ότι την έχει ξεχωρίσει απ' τις άλλες και πως θέλει να κάνουν σεξ μαζί, ενώ της έκλεισε την πόρτα του γραφείου του όταν αυτή προσπάθησε να φύγει. Ακόμα σε κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να την πείσει να επιστρέψει στο γραφείο του για να το κάνει μασάζ.

Τελικά η κοπέλα τον κατήγγειλε και πολύ καλά έκανε. Γιατί, εντάξει μπορεί το φλερτ στο γραφείο να έχει διαφορετική αίγλη, καθώς πολλοί/ες εργαζόμενοι/ες φαντασιώνονται τον/ην προϊστάμενο/η και αντίστοιχα πολλοί από τους τελευταίους φαντασιώνονται τους υφισταμένους, όμως για να προχωρήσει η φαντασίωση σε φλερτ και μετά σε μια υγιή σχέση θα πρέπει να υπάρχει αμοιβαιότητα και κοινή αποδοχή. Τώρα... είναι πολύ πιθανό δύο καριέρες να χάλασαν και αυτό είναι κρίμα.

Όμως αυτό ήταν ένα απλό πταίσμα μπροστά στην νέα απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που αναφέρει πως οι εργοδότες θα μπορούν να απαγορεύουν την μαντήλα ή άλλα εμφανή θρησκευτικά σύμβολα των εργαζομένων τους. Γιατί ρε παιδιά; Από πότε η θρησκεία αποτελεί μέτρο εργασιακής ποιότητας;

Το έχω γράψει ξανά, πως ο σταυρός που φοράω δεν έχει λουράκι, συνεπώς αν κάποιος εργοδότης  μου ζητούσε να τον αφαιρέσω στη δουλειά θα του εξηγούσα ότι δεν γίνεται και απλά θα πρέπει να μου κόψει τον λαιμό! Σε κάθε περίπτωση όμως, ας μην ξεχνάμε ότι αυτές οι γυναίκες δεν έχουν την επιλογή να αφαιρέσουν την μαντήλα τους, με αποτέλεσμα να αποκλείονται αυτομάτως από την αγορά εργασίας. Γιατί; Δεν είναι και τώρα κρίμα να χαλάσουν καριέρες;

Η γυναίκα στην Δύση σήμερα απολαμβάνει εργασιακά δικαιώματα που κέρδισε με μεγάλη δυσκολία μέσα στα χρόνια και είναι πολύ άσχημο να βλέπουμε ανόητες πράξεις, πρακτικές και αποφάσεις να προσβάλλουν αφενός αυτόν τον αγώνα και αφετέρου τις ίδιες τις γυναίκες που νομίζω είναι προφανές πλέον πως όχι μόνο κρίνονται εξίσου ικανές για την πλειοψηφία των επαγγελμάτων αλλά ορισμένες φορές πολύ-πολύ πιο αποτελεσματικές... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ το παναθηναϊκός-ολυμπιακός και ο αιώνια κακός οπαδός

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Εχθές είχαμε το μεγαλύτερο παιχνίδι στην Ελλάδα, το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, σε ένα ιστορικό γήπεδο-σύμβολο της χώρας, με δύο ομάδες που μας έχουν προσφέρει τις περισσότερες χαρές σε συλλογικό επίπεδο και το οποίο έληξε υπό υποδειγματικά αγωνιστικά πλαίσια με έναν νικητή και έναν ηττημένο.

Και σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήταν όλοι χαρούμενοι. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον μεγάλο του αντίπαλο και ο Ολυμπιακός έχει σχεδόν εξασφαλίσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα. Τι μένει;

Εγώ θα έλεγα πως έχει πολύ ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε τι τελικά θέλει ένας φίλαθλος για να είναι ικανοποιημένος. Πρέπει να είναι το πρωτάθλημα; Μα δεν μπορούν όλοι να παίρνουν το πρωτάθλημα! Αν ήταν έτσι στην Γερμανία θα ήταν όλοι Μπάγερν Μονάχου. Στην Ισπανία οι μισοί θα υποστήριζαν την Μπαρτσελόνα και οι άλλοι μισοί την Ρεάλ κ.ο.κ. Όμως δεν είναι έτσι, συνεπώς κάτι άλλο πρέπει να υπάρχει. Ίσως η απόδοση της ομάδας. Το όμορφο ποδόσφαιρο ή η προσπάθεια των παικτών. Ίσως η εντοπιότητα κλπ.

Σε κάθε περίπτωση φίλαθλοι υπάρχουν και είναι συχνά χαρούμενοι, συχνά δυσαρεστημένοι. Τότε, όμως, γιατί να υπάρχει η βία; Γιατί να μην μπορεί κανείς να δεχτεί την αποτυχία του και μάλιστα να ξεσπά βίαια με αφορμή αυτήν; Είναι η κουλτούρα μας ή μήπως η παιδεία μας; Εγώ θα έλεγα και τα δύο, οπότε το ερώτημα είναι, τι κάνουμε για αυτό; Πως το διορθώνουμε; Γιατί η βία δεν ξεκίνησε φέτος! Υπάρχει εδώ και δεκαετίες.

Την λύση την είχα παρουσιάσει παλαιότερα, όμως αυτό είναι ασήμαντο. Η ίδια η κυβέρνηση προχώρησε το σχέδιο για το ηλεκτρονικό εισιτήριο με την "κάρτα φιλάθλου". Ένα εισιτήριο δηλαδή το οποίο θα είναι ονομαστικό και θα περιέχει ηλεκτρονικά πολλά στοιχεία του κατόχου, ικανά για να τον "κάψουν" σε περίπτωση που αποδειχτεί από κάμερες κλπ. πως υπέπεσε σε ατοπήματα μέσα στο γήπεδο. Η αυστηρή εφαρμογή του μέτρου κατά τη γνώμη μου θα ήταν το τέλος της βίας.

Το ρεπορτάζ όμως έδειξε ότι το εν λόγω σχέδιο παγώνει γιατί οι ίδιες οι ομάδες δεν βρίσκουν τρόπο να το εφαρμόσουν με αποτελεσματικό τρόπο, με άλλα λόγια τριγυρνάμε γύρω απ' την ουρά μας προσπαθώντας να τη δαγκώσουμε. Εξάλλου η παιδεία μας υστερεί πολύ και εκεί. Το γήπεδο είναι ένα μέρος για να ξεσπάμε και όχι για να απολαμβάνουμε ένα θέαμα όπως το θέατρο για παράδειγμα. Αυτές τις εικόνες περνάμε στα παιδιά μας, αυτές ακολουθούμε. +Yanni Spiridakis

Υ.Γ.
Ομολογώ πως σε ότι αφορά εμένα, είχα δεχτεί γηπεδική παιδεία από τον πατέρα μου με τον σωστό τρόπο. Κάπου αλλού χάλασε η συνταγή και κατέληξα να ωρύομαι βρίζοντας και φωνάζοντας στην ενήλικη ζωή μου.

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »