ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ φέτος η προετοιμασία για την πρωτοχρονιά έχει μια αλλιώτικη διδαχή

Μέσα στις δημοσιεύσεις του yannidakis πολλές φορές έχει διατυπωθεί πως η μοναδική ελπίδα για το μέλλον της χώρας είναι τα νέα παιδιά του σήμερα. Τι κάνουν, πως σκέφτονται και βασικά πως γαλουχούνται. Ο κίνδυνος της εξέλιξης αυτών των παιδιών είναι οι γονείς τους. Οι γονείς τους είμαστε εμείς. Η γενιά μας. Οι άνθρωποι που ζούμε λάθος, που έχουμε κι εμείς λάθος παραστάσεις.

Η ελπίδα έγκειται στις εξαιρέσεις. Και οι εξαιρέσεις είναι πολλές. Σε μία από αυτές μάθαμε για έναν νεαρό μαθητή που όταν κάλεσε τους φίλους του στα γενέθλια του, τους ζήτησε να μην του κάνουν δώρα. Αντ’ αυτού να αγοράσουν χρήσιμα πράγματα και να φέρουν μερικά από τα παλιά δικά τους και να τα δωρίσουν στο κοινωνικό παντοπωλείο της πόλης. Το θέμα πήρε έκταση στα τοπικά μέσα, αφού την κίνηση αυτή προέβαλαν οι φορείς που διοικούν το παντοπωλείο.

Αλήθεια, για σκεφτείτε ένα παιδάκι, να προσπερνάει την χαρά της παραλαβής του δώρου στην πιο χαρούμενη μέρα της ζωής του. Μπείτε εσείς στην θέση του. Όχι όταν ήσασταν στην ηλικία του. Σήμερα. Βλέπω και στα δικά σας μάτια την ανάγκη να λάβετε δώρα από τα προσφιλή σας άτομα. Ναι, θεωρητικά είστε υπέρ μιας τέτοιας κίνησης, όμως πρακτικά… γιατί δεν την έχετε επιχειρήσει κι εσείς οι ίδιοι;

Αυτό το παιδί υπερέβη κάθε παιδική ή και ανθρώπινη (υλική) ανάγκη και προς τιμήν των γονιών του που το μεγαλώνουν, ζήτησε ένα δώρο που θα φέρει λίγη χαρά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, όμως περισσότερο από όλα, είναι δώρο στην Ελλάδα του μέλλοντος. Είναι το δώρο της νέας γενιάς στην κοινωνία. Διδαχθείτε από αυτό το παιδί. Διδάξτε τα δικά σας παιδιά, τιθασεύτε τις δικές σας επιθυμίες και εν όψει της Πρωτοχρονιάς κάντε κάτι παρόμοιο. Μειώστε τα έξοδα των ημερών και δώστε μέρος τους κάπου αλλού. Σας υπόσχομαι πως θα νοιώσετε υπέροχα. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ ανάβοντας την φλόγα της αλληλεγγύης

Καλώς ή κακώς τις ημέρες των Χριστουγέννων θυμόμαστε πως είναι να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου. Ανέκαθεν αυτήν την περίοδο βλέπαμε τηλεμαραθώνιους, συλλόγους να οργώνουν τα μαγαζιά και τα σπίτια πουλώντας ημερολόγια και λαχνούς, τα πατροπαράδοτα κάλαντα ή μεγάλες εταιρείες να προσφέρουν μεγάλα ποσά σε κοινωφελείς οργανώσεις.

Εδώ και μερικά… Χριστούγεννα τα περιθώρια προσφοράς μας δεν είναι τα ίδια. Ίσως κάποιες από τις επιχειρήσεις που έκαναν χορηγίες, να έχουν κλείσει και κάποιους από εμάς που δίναμε χρήματα, να είμαστε σήμερα άνεργοι με ένα σωρό χρέη. Αυτό όμως, δε σημαίνει πως μειώθηκε ανάλογα και η διάθεση για προσφορά. Θα έλεγα πως αυτή είναι αντιστρόφως ανάλογη της δυνατότητας μας να πραγματοποιήσουμε την επιθυμία μας. Δείτε γύρω σας τι γίνεται: Κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία και παντού φιλανθρωπικές διοργανώσεις υπό την μορφή παζαριών, συναυλιών, αγώνων κλπ. υπό την αιγίδα άλλοτε τοπικών φορέων και άλλοτε ιδιωτικών χορηγών.

Ο έλληνας έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σύμφωνα με το οποίο μπορεί να είναι παράλληλα και εγωκεντρικός, εγωιστής και φιλάνθρωπος, πονόψυχος. Ζει την καθημερινότητα του στον δρόμο, στις ουρές και στο σπίτι του χωρίς να σέβεται τον διπλανό, αλλά την ίδια ώρα θα τρέξει να βοηθήσει σε μία απρόοπτη κατάσταση, θα “λερώσει τα χέρια του” προκειμένου να βοηθήσει τον συνάνθρωπο και θα δείξει το κοινωνικό του πρόσωπο αν οι καταστάσεις το απαιτούν. Έστω και εκτάκτως!

Αυτή η συμπεριφορά μας αφήνει ελπίδες. Μας δείχνει πως υπάρχει μια μικρή σπίθα ανθρωπιάς εκεί μέσα. Μια σπίθα που αν ανθρωποκεντρικά ανάψουμε, θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια φλόγα ζεστασιάς και μια φωτιά αλληλεγγύης με γνώμονα το κοινό καλό. Η Ελλάδα είχε μία τέτοια φήμη, μια φήμη που άρχισε να χάνεται, όμως είναι στο χέρι μας να την αναδύσουμε και πάλι. Τα Χριστούγεννα λένε πως είναι η εποχή της ελπίδας. Είναι λοιπόν μια καλή αφορμή να ξεκινήσουμε από τώρα. Για την επιστροφή της ανθρωπιάς. Για την ανάπτυξη της αλληλεγγύης. Για μια αναδυόμενη Ελλάδα! 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ η βία δεν είναι αναρχία, ας την οριοθετήσουμε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Μια παλιά φράση λέει: "τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς". Σήμερα βέβαια δεν την χρησιμοποιούμε γιατί ακούγεται αρκετά ρατσιστική, σας βεβαιώνω όμως -και ειδικά τους αξιότιμους έγχρωμους αναγνώστες μου- πως κάθε άλλο παρά ρατσιστική πρόθεση έχει η συγκεκριμένη φράση. Οπότε πριν αρχίσετε να μου στέλνετε μηνύματα μίσους, αναδιατυπώνω και λέω πως, τελικά...

Αυτός ο κόσμος μάλλον δε θα αλλάξει ποτέ.

Για κάθε δεντράκι που θα φυτεύουμε, ένα δάσος θα καίγεται. Για κάθε παιδική χαρά που θα εγκαινιάζουμε, μια κούνια θα ξηλώνεται. Για κάθε αλλαγή στο σύστημα ηλεκτροφώτισης μιας πλατείας παρουσιάζουμε, ένας πυλώνας θα καταστρέφεται και η λίστα είναι τεράστια.

Προχθές είχαμε την... "επέτειο" του θανάτου του νεαρού αναρχικού και ως είθισται, κάθε πορεία ή εκδήλωση μαθητών ή δεν ξέρω κι εγώ τι, διεκόπη από βανδαλισμούς, οδομαχίες, επιθέσεις και κλασικά... καταστροφή της Δημόσιας και Ιδιωτικής περιουσίας. Πίσω στο 2008 όταν τα καυτηρίαζα αυτά, μου είχαν κάνει καταγγελία δύο φορές! Σήμερα, βλέπουμε τις ίδιες εικόνες και κανείς δεν αντιδράει.

Επιτρέψτε μου να σας παραθέσω αυτούσιο ένα κομμάτι κειμένου που περιέγραφε τα γεγονότα:

Στο πέρασμά τους από τα Προπύλαια έως το Σύνταγμα κατέστρεψαν πεζοδρόμια, κάδους απορριμμάτων, έσπασαν φανάρια, στάσεις λεωφορείων, ξήλωσαν πινακίδες.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή της καταστροφής η αστυνομία απουσίαζε ή έκανε διακριτική παρακολούθηση, χωρίς να επεμβαίνει καθόλου. Οταν οι νεαροί έφτασαν, εκμεταλλευόμενοι τη μαθητική πορεία που ήταν σε εξέλιξη, στο Σύνταγμα, πραγματοποίησαν επίθεση εναντίον των αστυνομικών που ήταν έξω από το Κοινοβούλιο.

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατούσε στο Σύνταγμα ήταν πως κουκουλοφόροι κρατούσαν στα χέρια τους ακόμα και πινακίδες «STOP», που ξήλωσαν προφανώς από κάποιο στενό.

Περιγραφές σαν αυτές που φυσικά τις κάνω εικόνα, με εξοργίζουν. Με εξοργίζουν που κάποια παιδιά πολλά από τα οποία είναι πολύ... "καθημερινά" παιδιά και υπεράνω πάσης υποψίας, δεν αντιλαμβάνονται την ζημιά που κάνουν στον τόπο που οι ίδιοι μένουν, την ζημιά που κάνουν στην καθημερινότητα που οι ίδιοι και οι γονείς τους βιώνουν, σπάζοντας παγκάκια και φανάρια και καίγοντας κάδους ή αυτοκίνητα. Από την άλλη με εξοργίζει η στάση της αστυνομίας. Γνωρίζω πως αν η αστυνομία γίνει πιο ενεργητική θα έχουμε περισσότερα προβλήματα, όπως τραυματισμοί, αναζωπύρωση της διαμάχης και περισσότερη επιθετικότητα, όμως πως είναι δυνατό ρε παιδιά, να μένουν άπραγοι όταν μπροστά τους διαλύεται μια πόλη ή μια περιουσία πολίτη που υποτίθεται πως δουλειά τους είναι να προστατεύουν;

Σε πολλά από αυτά τα παιδιά που καίνε και σπάνε, η αναρχία δεν είναι ιδεολογία. Είναι ξέσπασμα και μια έκφραση εκτόνωσης που τους έχει φυτευτεί από άλλους στο μυαλό ως δυνατότητα(!) Εδώ στο Ηράκλειο, εδώ και λίγο καιρό υπάρχει ένα τέτοιο μέρος για όλα αυτά τα παιδιά και όχι μόνο, που έχουν ανάγκη να ξεσπάσουν βίαια. To Lampogialo - Rage Room, είναι η απάντηση στην αναρχία και την παρανομία και επειδή έχω μπει στην διαδικασία να σκεφτώ ότι κάποιοι έχουν ανάγκη την βία, ας... την οριοθετήσουμε!!! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ κοινωνικό μέρισμα και κρατική λοταρία αποδείξεων ή πως να μετατρέψεις τους πολίτες σε ζητιάνους

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουμε γίνει θεατές μιας ιστορίας που ειλικρινά νομίζω πως δείχνει την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας. Οι πάντες αναζητούν τρόπους για να αιτηθούν το περιβόητο Κοινωνικό Μέρισμα και κάπως λιγότερο να ελέγξουν αν ήσαν οι νικητές στην πρώτη κρατική λοταρία από τις ηλεκτρονικές συναλλαγές!

Με άλλα λόγια, το κράτος κατέληξε να έχει ένα υπόλοιπο στον κρατικό του προϋπολογισμό; Ένα πλεόνασμα, ένα... περίσσευμα! Και πως αποφάσισε να το διαχειριστεί; Διεξάγοντας κληρώσεις και αναδιανέμοντας τα χρήματα αυτά. Που τι σημαίνει αυτό; Τα πήρε από κάποιους και τα έδωσε είτε στην τύχη (κλήρωση) είτε με κάποια κριτήρια, σε άλλους;

Πόσο δίκαιο όμως μπορεί να είναι αυτό; Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν τύπο σαν εμένα. Δουλεύω σαν το σκυλί κάθε μέρα της εβδομάδας και από τα κέρδη μου το 29% ανήκει στην Εφορία, το 27% στην ασφάλεια (29+27=56) ενώ κάθε χρόνο χρεώνομαι 100% προκαταβολή φόρου, εισφορές αλληλεγγύης (χωρίς να ξέρω σε ποιον προσφέρω την αλληλεγγύη μου...) και άλλα αυξημένα τέλη. Από αυτήν την υπερφορολόγηση και υπερχρέωση προφανώς περίσσεψαν χρήματα τα οποία αντί να τα επιστρέψουν με κάποιον αναλογικό τρόπο σε όλους εκείνους που τα πληρώνουν, αποφάσισαν να τα δώσουν όπως αναφέραμε παραπάνω!

Γιατί; Έχω εμπιστοσύνη στην διαδικασία του κοινωνικού μερίσματος και πιστεύω ότι θα πάει σε τσέπες που τα έχουν ανάγκη, όμως εγώ τα έκλεψα; Εμένα μου περίσσεψαν; Κάποιοι θεώρησαν ότι δεν τα έχω ανάγκη ή ότι δεν δούλεψα αρκετά για να τα κερδίσω;

Και τώρα... εγώ και όλοι οι συμπολίτες μου μαζί, σαν ζητιάνοι, περιμένουμε να δούμε αν δικαιούμαστε κάποιο μέρισμα λες και πρόκειται για συσσίτιο στο προαύλιο κάποιας εκκλησίας ή σταυρώνουμε τα δάχτυλα να είμαστε οι τυχεροί που θα πιάσουμε τα 1000€ της κρατικής λοταρίας. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ξεπεσμός. Είναι κοινωνική μιζέρια, πολιτιστική εξαθλίωση και οικονομική εκμετάλλευση.

Αν ωστόσο ανήκεις σε αυτούς που πήραν ή θα πάρουν λεφτά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τότε απλά παρηγορούμαι γιατί τουλάχιστον αυτά θα έρθουν σε εσένα και όχι σε κάποιο γερμανικό πορτοφόλι ή στο χρηματοκιβώτιο κάποιας τράπεζας. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ κατασκοπεύοντας τον εργαζόμενο μπορεί να είναι καλό και για τον ίδιο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Θα σας πω ένα μυστικό. Είμαι εργοδότης, αλλά έχω υπάρξει και εργαζόμενος. Έχω ζήσει την αγωνία του ενός και το άγχος του άλλου. Σας διαβεβαιώ πως αυτό που κυκλοφορεί ευρέος είναι μεγάλη σοφία: "Δεν υπάρχει τέλειος εργοδότης όπως δεν υπάρχει και τέλειος εργαζόμενος"!

Και πάμε παρακάτω... Ο υπάλληλος -έλα μην το αρνείσαι- αρέσκεται στο να λουφάρει! Ακόμα και οι πιο αποδοτικοί, είναι φορές που τραβάνε χειρόφρενο και -όπως λέμε εδώ στην Κρήτη- μπουνταλιάζουν! Ο δε εργοδότης θα ήθελε να μπορεί ο εργαζόμενος να γεννάει λεφτά, να δουλεύει περισσότερο, να ζητάει λιγότερα, να φέρνει καινούριους πελάτες και να κάνει και τούμπες στον αέρα ή... καλό καφέ!

Στα όρια του ανεκτού, εγώ καταλαβαίνω και τους δύο (θυμάστε ότι έχω περάσει και απ' τα δύο στρατόπεδα, ε;) οπότε μου είναι λίγο πολύπλοκο να σχολιάσω μια είδηση που με προβλημάτισε αρκετά και η οποία θέλει την εταιρεία Three Square Market, να εμφυτεύει εθελοντικά στους εργαζομένους της ένα τσιπ το οποίο θα τους βοηθάει σε ορισμένες βασικές δραστηριότητες στην δουλειά αλλά συνάμα θα μπορεί να ελέγχει και την αποδοτικότητά τους γενικά. Πριν προλάβετε να σκεφτείτε πιο... μακριά, το τσιπ δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο και δεν εμπεριέχει πομπό GPS ενώ όποιος εργαζόμενος θέλει το αφαιρεί.

Αν θα θέλαμε να παρακολουθούμε τους εργαζομένους μας; Ε... νομίζω πως η απάντηση όλων μας θα ήταν ένα ξεκάθαρο Ναι! 

Ωστόσο έχει μεγάλη διαφορά να διευκρινίσουμε τι εννοεί ο καθένας από εμάς με αυτό το "ναι". Σίγουρα πολλοί θα ήθελαν να κατασκοπεύουν τους υπαλλήλους τους ή ακόμα και να εκμεταλλεύονται την παρακολούθηση για να ωφεληθούν εκείνοι ή ακόμα να βλάψουν τον εργαζόμενο (βλέπε σεξουαλική παρενόχληση) με τα παραδείγματα να είναι δυστυχώς πολλά.

Όμως πριν προλάβουμε να θάψουμε το τσιπάκι και κάθε μέσο παρακολούθησης του εργαζόμενου, ας σκεφτούμε ότι μπορεί όντως να συμβάλλει στην αποδοτικότητά του, να επιλύει προβλήματα που αφορούν το πόστο του ενώ ίσως ακόμα και να προλαμβάνει ορισμένες φορές λάθη ή και κινδύνους μέσα στον χώρο της δουλειάς! Εγώ νομίζω πως αν ένας εργοδότης μπορεί να λάβει πληροφορίες σχετικές με τις επιδόσεις του υπαλλήλου του, να τις φιλτράρει σωστά, να τις αξιολογήσει κατάλληλα και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα βασισμένα στην αντικειμενικότητα, όχι μόνο μπορεί να τον βοηθήσει να εξαλείψει τις αδυναμίες και ελλείψεις του, αλλά μπορεί να του δώσει το κίνητρο να βελτιωθεί και ο ίδιος, ενώ παράλληλα μέσα από τις... ατασθαλίες του (π.χ. χρόνος στα κοινωνικά δίκτυα, προσωπικά τηλέφωνα κλπ.) θα μπορεί να μάθει τις ανάγκες του για να καταφύγει σε μία λύση που θα ικανοποιούσε τον εργαζόμενο του χωρίς να προσβάλλει τις ανάγκες της δουλειάς του.

Προσωπικά, θα ήθελα έναν εργοδότη που θα μου έδινε τα εργαλεία να γίνω καλύτερος και αν ήξερα ότι με κάποιο τρόπο με επιβλέπει, θα είχα το κίνητρο να βελτιωθώ με τρόπο που αφενός θα έδινε απαντήσεις πριν δημιουργηθούν ερωτήσεις ή αντιρρήσεις και αφετέρου θα κέρδιζα το δικαίωμα να έχω άποψη στα δρώμενα και τις διεργασίες. Σαν εργοδότης θα ήθελα πολύ να μπορώ να προσφέρω τα παραπάνω στον εργαζόμενο μου. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η βία προς τις γυναίκες, οι ευθύνες τους και η λύση

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Προ ημερών ήταν η Παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης των γυναικών. Έχω φτιάξει αφιερώματα σχετικά εδώ στο yannidakis, ωστόσο μου είναι αδύνατο να μην αναφέρω ορισμένα πράγματα και φέτος.

Δεν το συνηθίζω, αλλά παρακάτω παραθέτω ορισμένα στατιστικά στοιχεία και σας παρακαλώ να κάνετε τον κόπο να τα διαβάσετε σκεπτόμενοι πως όλα αυτά δεν είναι νούμερα, αλλά άνθρωποι που πονάνε, έχουν προβλήματα και αδιέξοδα τα οποία στο τέλος μετατρέπονται σε βία!

Θύματα ενδοοικογενειακής βίας από τον σύζυγό τους, είναι οι 8 στις 10 γυναίκες, που απευθύνθηκαν στη γραμμή SOS 15900, της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΓΙΦ, που δόθηκαν στη δημοσιότητα ενόψει της 25ης Νοεμβρίου, που είναι Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των γυναικών, στο διάστημα από τις 19 Νοεμβρίου 2016 έως 19 Νοεμβρίου 2017, η 24ωρη τηλεφωνική γραμμή δέχθηκε 5.041 κλήσεις και 113 ηλεκτρονικά μηνύματα.
Επί του συνόλου των κλήσεων, οι 4.266 (85%) αφορούσαν σε καταγγελίες περιπτώσεων έμφυλης βίας. Από αυτές, οι 3.034 κλήσεις (71%) αφορούσαν σε καταγγελίες των ίδιων των κακοποιημένων γυναικών, ενώ οι 1.232 κλήσεις (29%), αφορούσαν σε καταγγελίες από τρίτα πρόσωπα, κυρίως από φίλους/-ες, γονείς, άλλους συγγενείς και γείτονες.
Από τις 3.034 κλήσεις που αφορούσαν σε καταγγελίες των ίδιων των κακοποιημένων γυναικών, οι 2.432 κλήσεις (80%) αφορούσαν σε ενδοοικογενειακή βία με δράστη κυρίως το σύζυγο, οι 53 κλήσεις (2%) σε σεξουαλική παρενόχληση, οι 18 κλήσεις (1%) σε περιπτώσεις βιασμού, 54 κλήσεις (2%) αφορούσαν σε καταγγελία άλλων μορφών βίας, ενώ καμία κλήση δεν υπήρξε για πορνεία ή trafficking.
Τα αιτήματα των κλήσεων αφορούσαν: 1.516 κλήσεις (40%) σε ψυχοκοινωνική στήριξη, 976 κλήσεις (26%) σε νομική συμβουλευτική, 191 κλήσεις (5%) σε νομική βοήθεια, 251 κλήσεις (7%) σε αναζήτηση φιλοξενίας και 15 κλήσεις (0%) σε αναζήτηση εργασίας.
Από τις 3.034 γυναίκες που κάλεσαν τη γραμμή, οι 1.663 (50%) είναι μητέρες.
Από το σύνολο των γυναικών που κάλεσαν στην τηλεφωνική γραμμή προκύπτει ότι 2.484 (82%) είναι Ελληνίδες, 198 (7%) είναι μετανάστριες και 23 (1%) είναι ΑμεΑ.
Αντίστοιχα, το διάστημα από 1-11-16 έως 31-10-17, οι δομές της ΓΓΙΦ και των Δήμων δέχτηκαν 5.210 γυναίκες, εκ των οποίων οι 4.849 εξυπηρετήθηκαν από τα συμβουλευτικά κέντρα και οι 361 φιλοξενήθηκαν στους ξενώνες του δικτύου υποστήριξης γυναικών θυμάτων βίας.
Το 71% των γυναικών αυτών ήταν θύματα ενδοοικογενειακής βίας με δράστη κυρίως τον σύζυγο (νυν/πρώην). Η πλειονότητα των γυναικών ήταν μητέρες με παιδιά (σε ποσοστό 75%). Το 43% των γυναικών είχαν ως αίτημα την ψυχοκοινωνική στήριξη, το 21% τη νομική στήριξη και το 16% απευθύνθηκαν στις δομές για ενημέρωση-πληροφόρηση.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών που απευθύνθηκαν στις δομές ανήκε στην ηλικιακή κατηγορία 26-55 ετών (69%) και περιλάμβανε όλα τα μορφωτικά επίπεδα. 

Αν κάνατε τον κόπο να τα διαβάσατε σας παρακαλώ θυμηθείτε πως δεν μιλάμε για αριθμούς αλλά για ανθρώπους που παντρεύτηκαν (ή όχι), έκαναν όνειρα, παιδιά και όπως οι περισσότεροι, στην πορεία βρήκαν εμπόδια. Πότε όμως ένα πρόβλημα ή ένα εμπόδιο δικαιολόγησε την βία;

Θα σταθώ στο 75% των γυναικών που όπως λέει η έρευνα έχουν παιδιά. Είναι γεγονός πως όταν έρθει παιδί/α στην οικογένεια, η γυναίκα αλλάζει. Όμως δεν είναι μόνο η γυναίκα που αλλάζει. Αλλάζουν οι οικονομικές απαιτήσεις, ο χρόνος, οι συνήθειες και τόσα άλλα. Μοιραία, αλλάζει και ο άντρας. Και αυτό δεν το λέω κακοπροαίρετα. Το θέμα είναι το κατά πόσο ο καθένας ενσωματώνει τον νέο του ρόλο στον χαρακτήρα του και είναι πολύ σημαντικό να συμβεί αυτό με ομαλό τρόπο διότι -ας μη γελιόμαστε- δεν πρόκειται για κατοικίδιο! Τα παιδιά φέρνουν αμέτρητες δυσκολίες και περιορισμούς.

Γνωρίζω αμέτρητες περιπτώσεις γονέων που δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον νέο τους ρόλο ή άλλες που δέχτηκαν τον ρόλο του γονέα αλλά στην πορεία έχασαν την ταυτότητα τους σαν εραστές ή έστω σαν σύντροφοι. Οι γυναίκες λέγεται ότι παθαίνουν μελαγχολία ή ακόμα κατάθλιψη, οι άντρες; Ξεσπούν σε νευρικές αντιδράσεις; Η στατιστική λέει πως ναι... Νευρικές αντιδράσεις που συχνά μάλλον οδηγούν σε βία.

Και γιατί βία με δεδομένο πως αυτή έχει σαν στόχο την γυναίκα; Μα... προφανώς επειδή σωματικά/φυσικά είναι η λιγότερο ισχυρή. Με άλλα λόγια, ο άντρας μετατρέπεται σε ένα κανονικό ζώο, εφαρμόζοντας τους νόμους της ζούγκλας όπου το δυνατότερο ζώο επιβάλλεται δια της βίας στο πιο ανίσχυρο!

Είναι η στιγμή που πρέπει να καταλήξω για το αν αυτό είναι περισσότερο εξοργιστικό ή απογοητευτικό. Δώστε μου λίγο χρόνο...

Γιατί, η βία δεν είναι μόνο σωματική. Είναι και λεκτική, είναι και ψυχολογική. Και είμαι σίγουρος ότι εκεί τα ποσοστά θα αλλάζουν, γιατί ετούτες (τις μορφές βίας) δεν τις ασκεί μόνο ο άντρας στην γυναίκα αλλά και το αντίστροφο. Και μπορεί να είναι ζωώδες το να βλέπεις μία γυναίκα με μελανιές και πληγές στο σώμα της, ωστόσο τι γίνεται όταν η ψυχολογία επιδρά στον καθένα από το ζευγάρι; Δεν είναι απλά ένας τσακωμός ή μερικές κακές στιγμές είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες, όπως η εξάλειψη του αυτοσεβασμού, η απώλεια της αυτοπεποίθησης και τελικά βαθιές πληγές που φέρνουν την κατάθλιψη, την απομόνωση, την έλλειψη ενδιαφερόντων, τον πανικό ή ακόμα και άλλες παθήσεις που δεν σχετίζονται με την ψυχολογία άμεσα.

Δεν είναι κακό να καταλήξουμε στο ότι δεν πάει άλλο! Αρκεί η διαπίστωση αυτή να γίνει μεθοδευμένα, αντικειμενικά, χωρίς εξωγενείς παράγοντες, με αγάπη και με γνώμονα το κοινό συμφέρον. Μάλιστα, θα ήταν προτιμότερο αυτό να γίνει πριν ξεσπάσουν φαινόμενα οποιασδήποτε μορφή βίας όπως την περιγράψαμε παραπάνω. Ήρεμα, πολιτισμένα, με κοινή διαπίστωση και με αμοιβαία επίλυση των εκκρεμοτήτων, όπως ακριβώς θα άξιζε στους δύο ανθρώπους όταν ξεκίνησαν την πορεία τους και όχι σε αυτούς που κατέληξαν να είναι όταν αποφάσισαν να την ολοκληρώσουν.

Επειδή όμως, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που το... ζωικό τους ένστικτο υπερισχύει του όποιου πολιτισμού υπήρξε πάνω τους, υπάρχει και ο άλλος τρόπος: η καταγγελία και η αναζήτηση βοήθειας στην υπηρεσία της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. Αν λοιπόν εμπλέκεστε ή ξέρετε κάποιον που εμπλέκεται σε τέτοια υπόθεση, έχετε ανθρώπινη υποχρέωση να μην κλείσετε την σελίδα αυτή αν πρώτα δεν καλέσετε το 15900 ή στείλετε στο sos15900@isotita.gr Λύστε το πρόβλημα πριν το αδιέξοδο δεν αφορά μόνο εσάς, αλλά ακόμα και τα παιδιά σας ή το περιβάλλον σας... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ μην ταξιδέψετε στα καλύτερα μέρη του κόσμου όπως στην ελλάδα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Μπορώ να λέω ότι έχω επισκεφτεί ως τώρα περίπου δεκαπέντε αεροδρόμια σε Ελλάδα και εξωτερικό και ενώ έχω άποψη για το καθένα από αυτά (τι ωραίο εκείνο της Κοπεγχάγη και τι χάος σε εκείνο της Νέας Υόρκης) ποτέ δεν θα έλεγα πως το αεροδρόμιο αποτελεί το κριτήριο για να επιλέξω τον προορισμό μου.

Εγώ όμως είμαι ένας και υπάρχουν χιλιάδες τουρίστες εκεί έξω που δεν συμφωνούν με εμένα. Και κάπως έτσι, η λίστα με τα χειρότερα αεροδρόμια του κόσμου αποκτά μεγάλη βαρύτητα κυρίως επειδή τα κράτη που διατηρούν τα αεροδρόμια αυτά ή ακόμα παραπάνω οι κατά τόπους τοπικές αυτοδιοικήσεις οφείλουν να μεριμνήσουν πολύ απλά, για να βγουν από την λίστα αυτή. Δεν είναι θέμα τιμής ή πατριωτισμού, αλλά προστασίας του τόπου τους. Ενίσχυση του τόπου τους, τουριστικά, οικονομικά, κοινωνικά.

Κι αν όλο αυτό ακούγεται πολύ θεωρητικό, το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει 4 αεροδρόμια στην λίστα των 15 χειρότερων του κόσμου, τότε κάπως πρέπει να το μελετήσουμε όλο αυτό. Πριν απογοητευτούμε και οργιστούμε, αξίζει να δούμε όλη την λίστα για να διαπιστώσουμε πως "κακό" αεροδρόμιο έχει και η Αγγλία και η Ιταλία και η Γαλλία και οι ΗΠΑ. Όμως, έχουν από ένα...

Τα 15 χειρότερα αεροδρόμια του κόσμου:

Και όταν η συζήτηση έρχεται στην Ελλάδα, τότε με λύπη διαπιστώνουμε πως σε μία από τις πιο τουριστικές περιοχές του κόσμου, καταφέραμε να υποδεχόμαστε τους επισκέπτες μας με 4 από τους 15 χειρότερους τρόπους στον κόσμο και αυτό δεν είναι απλά ένα πρόβλημα, είναι μια εθνική αγένεια προς εκείνους που έρχονται για να αφήνουν τα λεφτά τους εδώ διασκεδάζοντας. Αποτελεί μία ένδειξη πως το πιο εύκολο χρήμα που μπορεί να αντλήσει μια χώρα -όπως είναι ο τουρισμός- εμείς το χλευάζουμε, το θεωρούμε δεδομένο με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται.

Ανάγοντας το ζήτημα σε λίγο πιο εθνικό επίπεδο, θα έλεγα ότι είναι εντυπωσιακά προκλητικό το γεγονός πως ανάμεσα στα 4 χειρότερα αεροδρόμια της Ελλάδας, δεν είναι ούτε αυτό της Αλεξανδρούπολης, ούτε αυτό της Καλαμάτας (τίποτα προσωπικό με τις δύο πόλεις, απλά παραδείγματα) των οποίων οι πόλεις δεν είναι δα και οι πυλώνες του τουρισμού της χώρας, αλλά αντιθέτως, είναι του Ηρακλείου -το οποίο είναι το δεύτερο σε κίνηση μετά από αυτό της Αθήνας- και των Χανιών, δηλαδή και τα δύο της Κρήτης, του νησιού που αποφέρει σαν Περιφέρεια τα περισσότερα χρήματα στην χώρα.

Εδώ θα μπορούσαμε να προσθέσουμε άνετα ορισμένα στοιχεία που πλαισιώνουν την διαπίστωση αυτή, όπως το εθνικό δίκτυο του νησιού και άλλες υποδομές που εξαρτώνται από την Κεντρική Διοίκηση της χώρας, όμως δεν το κάνω γιατί ίσως ξεφύγω από το θέμα μου.

Έτσι προτιμώ να πλαισιώσω την έρευνα με την δική μου προσωπική εμπειρία από το αεροδρόμιο της πόλης μου, του Ηρακλείου, το οποίο το καλοκαίρι υποφέρει από έλλειψη υποδομών, προσωπικού και εγκαταστάσεων σε σημείο που οι επισκέπτες του, αναγκάζονται να δημιουργούν ουρές που φτάνουν έξω από το κτίριο στο απόλυτο ταξιδιωτικό αστείο... Και μάλιστα, την ίδια ώρα που εδώ και δεκαετίες συζητείται, μελετάται, δημοπρατείται ένα νέο υπερσύγχρονο αεροδρόμιο λίγο έξω από την πόλη το οποίο φυσικά και θα λύσει όλα αυτά τα προβλήματα. Όμως όσο το έχετε δει εσείς, άλλο τόσο τελικά υπάρχει!

Μας αρέσει ή όχι, το αεροδρόμιο είναι κάτι σαν τον μετρητή μετρητών στην τράπεζα. Κάθε επισκέπτης είναι και καμπόσα χαρτονομίσματα. Όταν όμως το μηχάνημα αρχίσει να χαλάει, θα έχετε παρατηρήσει ότι πετάει τα χαρτονομίσματα έξω ή παθαίνει εμπλοκή μπλοκάροντας την διαδικασία. Φανταστείτε ότι σιγά-σιγά, αυτό συμβαίνει με τους επισκέπτες μας και σκεφτείτε εκ νέου για την σημαντικότητα του προβλήματος αυτού... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ το jason-αντιγόνη είναι ένα θύμα της εξελικτικής μαλακίας του σήμερα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Δεν είναι ταινία φαντασίας ούτε κάποιο σενάριο απ' το μέλλον. Είναι γεγονός του "σήμερα" και είτε θα νιώσεις πουριτανός είτε πολύ μεγάλος σε ηλικία είτε κάτι άλλο που δεν θα το γράψω εδώ.

Έχουμε λοιπόν έναν άντρα που δεν ξέρω ποια μύγα τον τσίμπησε αλλά στηριζόμενος στους νόμους του κράτους άλλαξε το όνομα του σε Jason. Να τον έλεγαν Ιάσονα; Αγνοώ... Προφανώς είχε φαγούρα στον κώλο του από καιρό και όταν η νέα κυβέρνηση αποφάσισε να νομιμοποιήσει σχεδόν κάθε παρά φύσιν δραστηριότητα μεταξύ ομοφυλόφιλων ή παράουρα (που λέμε και στην Κρήτη) σεξουαλικώς προσδιορισμένων, εκείνος το πήγε ένα βήμα πιο πέρα τραβώντας κι άλλο το σκοινί.

Η απαίτηση του σήμερα, είναι να προστεθεί δίπλα στο νόμιμο Jason και το όνομα Αντιγόνη το οποίο θα εξισορροπεί το φύλλο του. Για την ακρίβεια απαιτεί από την ελληνική δικαιοσύνη να του αναγνωρίσει νομίμως το δικαίωμα να μην έχει φύλλο και να χρησιμοποιείται για αυτόν η αντωνυμία  "το".

Ο Jason, η Αντιγόνη, τώρα σε μία συσκευασία του ενός... είναι το... Αυτό!

Διάβασα σε διάφορα άρθρα της επικαιρότητας για την δράση του... "αυτό" και ενώ δηλώνει ακτιβιστή και υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παράλληλα έχει και πλούσια δράση σαν φιλόζωο και πάει λέγοντας. Αισθάνεται τόσο πολύ ότι προσφέρει που στο τέλος απλά θέλει να απολαύσει αυτήν την "ουδετερότητα" που διεκδικεί στα ελληνικά δικαστήρια, ακόμα κι αν στο τέλος αναγκαστεί να προσφύγει στα ευρωπαϊκά.

Αρκετά με αυτό. Ας προβληματιστούμε λίγο. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι άντρας, είμαι επίσης περήφανος που μου αρέσουν οι γυναίκες και απολαμβάνω να τις βλέπω να τονώνουν και να εκφράζουν την θηλυκότητα τους. Μ' αρέσει να μιλάω με άντρες για διάφορα αντρικά πράγματα, όπως και να συναναστρέφομαι με γυναίκες για να έχω συζητήσεις που άπτονται των ενδιαφερόντων τους. Τώρα με έναν... ουδέτερο άνθρωπο δεν ξέρω πως θα μπορούσα να φερθώ ειδικά αν έμοιαζε όπως ο τύπος, δηλαδή να φοράει φορέματα και μακιγιάζ και να έχει πιο πολλές τρίχες από μένα!

Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να διαφέρουμε και να ξεχωρίζουμε. Να επιδεικνύουμε την διαφορετικότητά μας εφόσον αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας. Όμως στην πάροδο του χρόνου και στην εξέλιξη της κοινωνίας, χάσαμε την αίσθηση του προσδιορισμού της έννοιας της προόδου είτε ανθρωπολογικά είτε εννοιολογικά είτε κοινωνικά. Έχουμε τόσο μεγάλη αγωνία για να επηρεάσουμε αυτήν την εξέλιξη που καταλήγουμε να βάζουμε την σφραγίδα μας άμεσα ή έμμεσα σε οποιαδήποτε μαλακία απλά φαντάζει διαφορετική και προσποιούμαστε με τόσο πάθος ότι μας αρέσει που στο τέλος όχι απλά την υιοθετούμε αλλά την πιστεύουμε και ιδεολογικά. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ εσύ ζεις ή υπάρχεις;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Πάει καιρός τώρα που έγραφα για παράλληλους κόσμους. Δεν αναφερόμουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ή σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αλλά στον τρόπο που ο καθένας αντιλαμβάνεται ή βιώνει ή εκμεταλλεύεται το περιβάλλον στο οποίο ζει.

Πρώτο θύμα αυτής της διαπίστωσης είναι ο εαυτός μου. Ζω στο Ηράκλειο. Μια υπέροχη πόλη με πραγματικά αμέτρητα σημεία για να επισκεφτεί κανείς. Κι όμως η ζωή μου περιφέρεται ανάμεσα σε 3-4 σημεία (δουλειά, σπίτι, σχολεία κλπ.) και το αυτοκίνητο μου είναι σα να "ζει" την ζωή ενός συρμού του μετρό με συγκεκριμένο δρομολόγιο μπρος και πίσω.

Κι όμως... η μαγεία είναι εκεί έξω και απλά περιμένει από εσένα να την βιώσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω για να μπορείς να παρατηρείς πιο ψύχραιμα και αντικειμενικά το τι συμβαίνει στ' αλήθεια.

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να κάνω αυτό το βήμα πίσω έστω και για μία μέρα και να παρατηρήσω αυτόν τον παράλληλο κόσμο. Είδα ένα ζευγάρι νέων να περπατάει χέρι-χέρι στον δρόμο ώσπου έκατσαν για ένα ποτήρι κρασί. Γύρω τους υπήρχε φασαρία από παιδιά, έντονη μουσική και άλλες παρέες που γελούσαν ή φώναζαν, όμως έδειχναν ότι τίποτα από αυτά δεν μπορούσαν να τους επηρεάσουν. Δεν γύρισαν ούτε μία φορά το κεφάλι τους για να δουν ή να σχολιάσουν κάτι από αυτά. Το μόνο που έκαναν ήταν να κοιτάζει ο ένας τον άλλο βαθιά στα μάτια και να ανταλλάζουν σιγανές κουβέντες που ίσως να ήταν και ψιθυριστές.

Λίγο αργότερα, έβλεπα έναν πατέρα να παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα (στην τηλεόραση) με τον γιο του. Δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει το σκορ, νομίζω ότι του αρκούσε που εξηγούσε διάφορες φάσεις στον γιο του την ίδια ώρα που άλλοι μιλούσαν δυνατά, έβριζαν ή ένιωθαν άγχος για την εξέλιξη του αγώνα.

Και κάπως νωρίτερα απ' αυτά, παρατηρούσα μία μητέρα να περπατάει με την έφηβη κόρη της και σε πολύ ήρεμο και φιλικό κλίμα να της δίνει συμβουλές για το πως δεν πρέπει να παρατάει την παρέα της όταν έχουν βγει όλοι μαζί με την κόρη της χωρίς ίχνος εγωισμού να την προσέχει ιδιαίτερα. Δίπλα τους άλλοι διερχόμενοι μιλούσαν αγχωμένοι στο τηλέφωνο ή επιτάχυναν το βήμα τους σα να είχαν χάσει κάποιο σημαντικό ραντεβού.

Η θάλασσα βρίσκεται 100 μέτρα από το γραφείο μου, όμως δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που την κοίταξα. Ένας ψαράς ακόμα δεν ξέρω πότε στάθηκε για ένα λεπτό να την χαζέψει. Πάω στοίχημα όμως ότι το ζευγάρι του πρώτου παραδείγματος, έχει περάσει καμπόσες ώρες κοντά της...

Έτσι σήμερα έρχομαι να απαξιώσω το δικό μου προηγούμενο συμπέρασμα περί παράλληλου κόσμου. Το πως τον βιώνουμε (τον κόσμο) είναι καθαρά δική μας επιλογή. Το αν επιλέγουμε να μασάμε το φαγητό ή να το γευόμαστε, το αν επιλέγουμε να καταπίνουμε το ποτό μας ή ευφραινόμαστε από δαύτο, το πως επιλέγουμε να κοιτάζουμε κάποιον ή να τον αντικρίζουμε. Και ναι, ξέρω καλά πως οι συνθήκες είναι πάντα αντίξοες, όμως αν αφεθούμε σε αυτές, τότε θα γίνουμε ένα με αυτές... αντίξοι άνθρωποι! Είναι λοιπόν επιτακτική η ανάγκη εξεύρεσης ενός κινήτρου, ενός μικρού "σπρωξίματος" που θα μας πάει αυτό το πολύ σημαντικό ένα βήμα πίσω για να μάθουμε να ζούμε την ζωή και όχι να πέφτουμε χωρίς σωσίβιο πάνω στο ποτάμι της ροής της. Καλή επιτυχία σε όλους μας... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ τι δεν μας αρέσει από τον νόμο αλλαγής φύλου στα 15

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Βρισκόμαστε προ των πυλών που η ελληνική κυβέρνηση, το ελληνικό Κοινοβούλιο θα ψηφίσει και θα εγκρίνει την κατοχύρωση του δικαιώματος της αλλαγής φύλλου από την ηλικία των 15. Η απόφαση προκάλεσε σάλο, όμως εγώ ακόμα δεν είμαι σίγουρος γιατί.

Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε αν συμφωνούμε με την αλλαγή φύλλου και ύστερα το αν εστιάζουμε στην δυνατότητα αλλαγής στα 15. Την τελευταία εβδομάδα παρατηρούσα κόσμο να παραληρεί αναφορικά με το ηλικιακό ζήτημα, οπότε αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί θεωρούν την αλλαγή φύλου φυσιολογική και αποδεκτή...

Και πάλι όμως, καλό είναι να μην τα μπερδέψουμε. Αν ο νόμος δικαιώνει σε έναν ενήλικα (ή μη) να προχωρήσει στην παραμόρφωση του σώματός του, είναι καθαρά δικαίωμά του. Η διαφωνία μας πρέπει να είναι φιλοσοφική ή ιδεολογική. Έτσι, αν ακούσω ότι ο Νίκος θα γίνει Νίκη προφανώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω από το να εκφράσω τη γνώμη μου που είναι και αρνητική και ακραία. Βρίσκω πολύ λάθος να επιτρέπουμε την παρά φύσιν μεταχείριση του σώματός μας.

Κι αν κατά την ενηλικίωση ο νέος έχει το δικαίωμα να παραμορφώσει το σώμα του, τι αλλάζει αν τελικά αυτό μπορέσει θεσμικά να το κάνει τρία χρόνια νωρίτερα; Η αλήθεια είναι πως διάβασα ορισμένα πολύ εύστοχα σχόλια σχετικά, όπως το ότι -θεσμικά πάντα- θα μπορεί να αλλάζει φύλο αλλά όχι να οδηγεί. Θα μπορεί να αλλάζει φύλο αλλά όχι να πίνει μια μπύρα. Θα μπορεί να αλλάζει φύλο αλλά όχι να παίζει ένα Στοίχημα. Θα μπορεί να αλλάζει φύλο αλλά όχι να ψηφίζει! Η τραγικότητα των συγκρίσεων αυτών είναι πως κρίνοντας με κοινωνικά κριτήρια αλλά και προσπαθώντας να προσεγγίσουμε το θέμα βάση της εμπειρίας μας και εστιάζοντας στην ψυχοσύνθεση ενός έφηβου, η ανωριμότητα δείχνει τόσο αυτονόητη που απλά κάνει το όλο νομοσχέδιο να μοιάζει παράλογο.

Και για να μιλήσουμε λίγο πρακτικά... θα σας παρότρυνα να το κάνουμε λίγο "εικόνα" όλο αυτό. Έναν νέο που αισθάνεται θηλυκός. Έως τώρα κατάφερνε να το κρύβει προσποιούμενος και στα 15 του πια -μαθητής της Α' Λυκείου μπορεί να κάνει την περιβόητη αλλαγή. Αλήθεια, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί για την επόμενη μέρα του στο σχολείο μετά την εγχείρηση; Τα σχόλια, ο ενδεχόμενος παραγκωνισμός, η κοροϊδευτική διάθεση ή ακόμα και τα περιστατικά βίας. Το αρνείται κανείς; Τα ψυχικά τραύματα που θα αποκομίσει αυτός ο νέος από τις αντιδράσεις του κοινωνικού συνόλου, θα είναι τέτοια που αποδεδειγμένα μπορεί να οδηγήσουν σε απομόνωση, μετάνοια, ακόμα και αυτοκτονία...

Θα έλεγα πως -ναι- κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να αποφασίζει για την ζωή του, όμως ρόλος του νόμου είναι να τον προστατεύει και κατ' επέκταση το κοινωνικό σύνολο. Γι' αυτό η ζώνη και το κράνος είναι υποχρεωτικά ακόμα και σε ενήλικες. Κι έτσι, ο όποιος νόμος πρέπει να θεσπίζεται με γνώμονα το συμφέρον του εμπλεκόμενου και όχι την επιθυμία του. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ το φάρμακο για τους τοξικούς ανθρώπους στην ζωή μας (που είσαι εσύ)

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Κάθε άνθρωπος -όσο ισχυρή προσωπικότητα κι αν έχει- επηρεάζεται άμεσα ή έμμεσα, θετικά ή αρνητικά, από τον κοινωνικό του περίγυρο. Δεν είναι κακό αυτό. Είναι δείγμα ότι ζούμε σε πολιτισμένες κοινωνίες, ότι σεβόμαστε τους κανόνες της συνύπαρξης και κάπως έτσι συνεχίζουμε προσπαθώντας για το καλύτερο για εμάς και τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Συχνά σε αυτό, υπάρχουν διάφοροι ανασταλτικοί παράγοντες όπως για παράδειγμα ένα απρόοπτο υγείας κλπ. Τέτοια προβλήματα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε συχνά στην ζωή μας. Πολλές φορές μας επηρεάζουν, κάποιες μας αλλάζουν, άλλες μας στιγματίζουν ή και κάποιες δεν καταφέρνουν να επιδράσουν πάνω μας.

Κι αν τα απρόοπτα είναι μέσα στο... πρόγραμμα (της ζωής) τι θα λέγατε για ένα άλλο είδος ανασταλτικού παράγοντα που δεν προέρχεται από συμβάντα αλλά από την δράση των ανθρώπων; Σίγουρα στην ζωή σας θα είχατε την ατυχία να αλληλεπιδράσετε με "τοξικούς ανθρώπους" με ανθρώπους που δηλαδή όχι μόνο δεν σας ωθούσαν στο ένα βήμα παραπάνω της ζωής σας, αλλά αντίθετα η μιζέρια, ο αρνητισμός και η στασιμότητα, σας κρατούσε πίσω. Ακόμα χειρότερα αν αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να επηρεάσουν τον χαρακτήρα σας. Να σας κάνουν να κλάψετε, να χάσετε την αυτοπεποίθηση σας, να σας βάλουν στην διαδικασία να σκέφτεστε αρνητικά για τον εαυτό σας ή την ζωή γενικά.

Τέτοιοι άνθρωποι βρίσκονται παντού γύρω μας. Μπορεί να είναι στον χώρο εργασίας, ένας συνάδελφος ή ο εργοδότης μας. Μπορεί να είναι ο/η σύζυγος, μπορεί ακόμα και ένας στενός φίλος. Παρατηρήστε κάτι. Πρόκειται για ανθρώπους που δύσκολα μπορούμε να βγάλουμε από την ζωή μας. Προφανώς μπορούμε να αλλάξουμε δουλειά, να πάρουμε διαζύγιο ή απλά να αλλάξουμε παρέες, όμως αν ένας άνθρωπος κατάφερε να σε επηρεάσει τόσο πολύ (αρνητικά) τότε προφανώς και ασκεί μεγάλη επίδραση πάνω σου. Οπότε... πόσο εύκολο εγχείρημα θα είναι να τον βγάλεις από την ζωή σου;

Ένας τοξικός άνθρωπος κοντά μας είναι η πιο επικίνδυνη αρρώστια. Δεν έχει φάρμακο, δεν έχει ιατρική διάγνωση, προϋποθέτει μόνο προσωπική αυτογνωσία και θέληση για αλλαγή με οποιοδήποτε κόστος. Και η ερώτηση μου προς εσένα σήμερα είναι: Είσαι έτοιμος/η να πάρεις αυτό το ρίσκο του κόστους της αλλαγής; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ όταν το διαφορετικό γίνεται ο εχθρός μας... κι εγώ

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Δεν είναι κακό να παθιάζεσαι με κάτι. Το πάθος μας εκτονώνει, μας κάνει πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους, ζωντανεύει το σύνολο. Κι έτσι να μην είναι δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι άλλο κάποιος που άνοιξε μια τρύπα στην πόρτα με την γροθιά του επειδή έχασε ευκαιρία για γκολ η ομάδα του ή επειδή βρέθηκε ανάμεσα σε δύο άτομα που τον απειλούσαν με μαχαίρι χωρίς να θέλει να κάνει πίσω.

Κι όμως, με το πέρασμα του χρόνου, τις εμπειρίες και τις αλλαγές προτεραιοτήτων, το πάθος σβήνει και δίνει την θέση του στην ιδεολογία, σε μια εμπεριστατωμένη άποψη με επιχειρήματα και αντί το πεδίο μάχης να είναι η πλατεία, ξαφνικά είναι το τραπέζι (του διαλόγου, ντε).

Μέσα σε δύο μέρες λοιπόν έζησα δύο πολύ ενδιαφέροντα περιστατικά που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, με το πρώτο να συμβαίνει σχετικά πρωί, όταν λίγο πιο πάνω από τον χώρο εργασίας μου, ένα αυτοκίνητο είχε σταθμεύσει (με τον οδηγό μέσα) ακριβώς μπροστά από το φανάρι ενώ αυτό ήταν "κόκκινο". Αρχικά υπέθεσα ότι με το που γίνει το φανάρι "πράσινο" θα έχει το φιλότιμο να ξεκινήσει για να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που ήθελαν να συνεχίσουν. Αμ δε! Το αμάξι παρέμεινε στην θέση του, εκνευρίζοντας τους οδηγούς που αναγκάστηκαν να στριμωχτούν σε ένα μικρό άνοιγμα του δρόμου για να περάσουν τον δρόμο προλαβαίνοντας το φανάρι, όταν όμως ήρθε η σειρά μου να περάσω, κατέβασα το τζάμι και τον "στόλισα" μια χαρά τον αναίσθητο που προκαλούσε τέτοια αναστάτωση. Όταν δε συναντήθηκαν τα βλέμματα μας, διαπίστωσα πως ήταν... πελάτης μου! Ο προβληματισμός... ετέθη.

Το ίδιο απόγευμα πήγα στο γήπεδο για να παρακολουθήσω τον φιλικό αγώνα καλαθοσφαίρισης ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Ερυθρό Αστέρα (Σερβία). Ολυμπιακός δεν είμαι, όμως όταν μεγάλοι αγώνες διεξάγονται στο Ηράκλειο, φροντίζω να τους τιμάω όταν μπορώ. Στην είσοδο, συνάντησα έναν προσωπικό μου φίλο αστυνομικό ο οποίος είναι Ολυμπιακός για να του κάνω το εξής πείραγμα: "Καλά... θα παίζει η ομάδα σου και εσύ θα είσαι απ' έξω"; Λίγη ώρα μετά κι ενώ ο αγώνας είχε αρχίσει, κάποιος ανόητος άναψε φωτοβολίδα μέσα στο κλειστό η οποία φυσικά προκάλεσε αναστάτωση στον κόσμο λόγω του αέρα. Μαντέψτε... αστυνομικοί πήγαν να ζητήσουν να σβήσει η φωτοβολίδα όμως οι οπαδοί σ' εκείνο το σημείο εξαγριώθηκαν φλερτάροντας με επεισόδια. Τότε περισσότεροι αστυνομικοί έσπευσαν -ανάμεσα στους οποίους και ο φίλος μου- με τον ίδιο να έρχεται μπροστά από έναν δικό του φίλο που βρισκόταν μπροστά στο εξαγριωμένο πλήθος. Αμηχανία. Βήμα πίσω. Και κάπως έτσι το επεισόδιο έληξε. Ο προβληματισμός... ετέθη.

Σκεφτείτε το... όλοι οι άνθρωποι είμαστε χωρισμένοι σε ομάδες. Θρησκεία, έθνος, πολιτική, αθλητική ομάδα και πάει λέγοντας... Όλοι έχουμε λόγους να χωριστούμε, όμως τι θα κερδίζαμε αν θεωρούσαμε την επόμενη ομάδα εχθρική; Τι όφελος θα είχαμε αν απομακρύναμε έναν φίλο μας απλά και μόνο επειδή πιστεύει σε άλλο θεό;

Φανταστείτε δύο φίλους που κάθε Κυριακή συναντιούνται για να πάνε στο γήπεδο έχοντας μάλιστα διπλανές ονομαστικές θέσεις. Κατά τη διάρκεια του αγώνα συζητάνε για τους παίκτες της ομάδας τους και μαζί πανηγυρίζουν τα γκολ της. Το ίδιο απόγευμα, ο ένας από αυτούς που είναι φανατικός μουσουλμάνος, καβαλάει ένα φορτηγό και πέφτει πάνω σε έναν πεζόδρομο σκοτώνοντας καμιά δεκαριά άτομα, ανάμεσα στα οποία και ο φίλος του από το γήπεδο! Την επόμενη Κυριακή άφησαν στην θέση του ένα τριαντάφυλλο ενώ ακριβώς δίπλα του καθόταν ο δολοφόνος του...

Επειδή τα παραδείγματα είναι άπειρα και εγώ δε θέλω να σας κουράσω, απλά σκεφτείτε πως δεν είναι κακό να χωριζόμαστε σε ομάδες. Έτσι, εξυπηρετούμε τον σκοπό της ποικιλομορφίας, της διαφορετικότητας, της δημοκρατίας. Με αυτόν τον τρόπο και ακόμα με τον υγιή ανταγωνισμό  ωθούμαστε προς την πρόοδο και την ανάπτυξη. Όμως ως εκεί. Ας κοιτάξουμε την ομάδα μας και όχι την αντίπαλη. Διότι κάποιο από τα μέλη της, ίσως ανήκει σε μια δική μας άλλη ομάδα και τότε... ο προβληματισμός... ετέθη! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ εσύ θα έβαζες την υπογραφή σου;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Οποιοσδήποτε βρίσκεται αυτήν τη στιγμή ενώπιον αυτού του κειμένου υποθέτω πως αγαπά το διαδίκτυο, τις υπηρεσίες και τις δυνατότητές του, μια από τις βασικότερες των οποίων είναι η ελευθερία της έκφρασης. Και ας μην πάμε μακριά, μελετώντας τα ιστολόγια μέσα από τα οποία μπορεί ο καθένας να εκφράζεται για διάφορα θέματα δίνοντας “βήμα” και στους αναγνώστες του μέσα από τα σχόλια και όλα υπό το πέπλο της ανωνυμίας, άλλοτε χωρίς κανένα διακριτικό κι άλλοτε με ένα παρατσούκλι ή μία κωδική ονομασία.

Μεγάλες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες από διάσημες εφημερίδες όπως οι New York Times, οι Washington Post έχουν σταματήσει να δέχονται ανώνυμα σχόλια υποχρεώνοντας τους χρήστες να γράφουν τα ονόματά τους. Νωρίτερα είχαν διαπιστώσει πως πολλά σχόλια ήταν σκληρά, ρατσιστικά ή προσβλητικά και πέρα από κάθε κανόνα δεοντολογίας. Μα, κάτι τέτοιο δεν εξυπηρετεί την ελευθερία του λόγου! Έτσι, μετά την αλλαγή κανονισμών διαπίστωσαν ελάχιστη πτώση στα σχόλια των κειμένων τους ενώ τα οι σχολιαστές χρησιμοποιούσαν καλύτερα επιχειρήματα, περισσότερο πολιτισμένο λεξιλόγιο. Πέτυχαν τον σκοπό τους;

Ναι, τον πέτυχαν. Γιατί είναι αλήθεια πως όταν περιηγείται κανείς ιστολόγια πολιτικού περιεχομένου εκτός από άσεμνες φράσεις μπορεί να διαβάσει και ανυπόστατες κατηγορίες χωρίς καμία βάση που απλά δυναμιτίζουν τον διάλογο που επιχειρεί ο διαχειριστής του blog και δημιουργούν εντυπώσεις του “τζάμπα μάγκα” που δρα μόνο εκ του ασφαλούς. Άλλωστε θεωρώ αδιανόητο για κάποιο χώρο που φιλοδοξεί να έχει χαρακτήρα ενημερωτικό, να παραμένει ανώνυμος. Ο καθένας πρέπει να έχει την ευθύνη της είδησης που δημοσιεύει και ο κάθε επισκέπτης απαιτεί να ενημερώνεται υπεύθυνα και επώνυμα. Ε, λοιπόν ήρθε η ώρα να ξεχωρίσουμε την ελευθερία του λόγου με την ανωνυμία στο διαδίκτυο και την δημοσιογραφία. Εφόσον η ανωνυμία έδρασε ως μέσο διαφυγής του θάρρος της άποψης, είναι πλέον επικίνδυνη. Είναι αυτή μια μικρή επανάσταση που θα εξαπλωθεί;

Γιατί όχι; Καλώ όλους να χρησιμοποιούν το όνομά τους όταν τοποθετούνται σε σοβαρά ζητήματα. Σύντομα ολοένα περισσότεροι διαδικτυακοί τόποι θα χρησιμοποιούν υπογραφές με ονοματεπώνυμο και θα απαιτούν σχόλια παρομοίως. Έτσι, αποφάσισα να σας συστηθώ για να κάνω το δικό μου ξεκίνημα στην μικρή επανάσταση εναντίον της επικίνδυνης ανωνυμίας μετά από τέσσερα χρόνια και τρεις μήνες. Το όνομά μου, +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ τους μισούς νέους συντηρεί η μαμά όμως μήπως δεν φταίει η κρίση;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Αν και είχα την ευκαιρία να αναφερθώ σε αυτό το θέμα ορισμένες φορές, βρίσκω συχνά-πυκνά την αφορμή να επανέρχομαι. Βλέπετε... μια νέα έρευνα κατέδειξε αυτό που εμείς βιώνουμε καθημερινά. Τους νέους (ηλικίες 18-35) να συντηρούνται σε ποσοστό 48% από τους γονείς τους την ίδια ώρα που η έμμισθη εργασία τους, τους συντηρεί σε ποσοστό 45%.

Για να το πούμε χοντρικά... Οι μισοί από τους νέους μας, δουλεύουν για να ζήσουν και οι άλλοι μισοί (και παραπάνω) περιμένουν τον μισθό και την σύνταξη του μπαμπά και της μαμάς. Η εξοργιστική αυτή κατάσταση δεν δείχνει πόσο καλούς γονείς έχουμε στην Ελλάδα και άχρηστη νεολαία, ούτε πως η κρίση ευθύνεται (καθαρά) γι' αυτό. Η δική μου άποψη λέει πως αυτό για το οποίο φταίει είναι η ιδεολογία μας, η ιδιοσυγκρασία μας και η λάθος πολιτική. 

Γιατί οι μεγάλοι άνθρωποι λοιπόν να έχουν τόσα πολλά ώστε να μπορούν να συντηρούν και τα παιδιά τους; Τι πρόοδο μπορεί να επιφυλάξει αυτό για την κοινωνία μας και για το μέλλον της χώρας; Γιατί να μην παίρνει ο νέος πολύ περισσότερα και να συντηρεί εκείνος τον γονέα του αν χρειάζεται; Γιατί στερούν από τους νέους το δικαίωμα να ελιχθούν, να μην έχουν το οικονομικό βάρος στην προσπάθεια τους να προσφέρουν στην κοινωνία, ακόμα και ως καταναλωτές;

Για λόγους δικαιοσύνης θα πρέπει να εξαιρέσω άμεσα ορισμένους νέους που απλά αρέσκονται να τρώνε το παιδί της μαμάς και να ξυπνούν στις δύο το μεσημέρι μετά την χθεσινή κραιπάλη. Όχι όχι, το 48% της έρευνας δεν είναι, δεν πρέπει να είναι αυτά τα παιδιά! Παιδιά που έχω γνωρίσει, παιδιά που δεν έχουν κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον για τη ζωή. Κρύβονται πίσω απ΄ την δικαιολογία της κρίσης και παίρνουν τηλέφωνο με το ακριβό τους smartphone την μαμά για να μάθουν τι φαγητό έχει το μεσημέρι...

Όμως έχω δει και νέους που μετράνε τα κουκιά ευρώ-ευρώ για να βγάλουν το νοίκι της γκαρσονιέρας που επέλεξαν, για να πληρώνουν το ρεύμα και τις μετακινήσεις τους και να προσπαθούν να κρατούν κάτι στο τέλος για να θυμούνται ότι ζουν και έχουν δικαίωμα στην διασκέδαση. Αυτοί οι νέοι αξίζουν κάθε προσπάθεια και κάθε θυσία. Και το λέω σαν εργοδότης, πως προτιμώ να λειφτώ εγώ κάτι προκειμένου να μην στερήσω λίγα ευρώ που όμως είναι τόσο σημαντικά στην επόμενη μισθοδοσία που θα βγάλω.

Τι γίνεται λοιπόν λάθος; Η απάντηση είναι πολύπλοκη. Αφενός η μονιμότητα στο Δημόσιο όταν δεν υπάρχει αξιολόγηση. Από την άλλη τα προβλήματα διάρθρωσης της ελληνικής αγοράς εργασίας. Ύστερα η ελληνική νοοτροπία και στο τέλος... ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο συνταξιούχος δικαιούται χρήματα ενώ ένας νέος που μοχθεί για ένα μεροκάματο, όχι... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ το αδιέξοδο καθημερινό βράδυ της κρίσης

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Κι εγώ όπως οι περισσότεροι πολίτες αυτής της όμορφης χώρας, είμαστε βυθισμένοι σε μία μόνιμη κατάθλιψη. Πίστευα πως αν ήξερα πως κι άλλοι βρίσκονται σε τόσο κακή κατάσταση όπως εγώ θα ένοιωθα καλύτερα, όμως δεν είχα δίκιο.

Το γενικότερο κλίμα τελικά σε καθηλώνει ακόμα πιο πολύ σε αυτήν την συνεχόμενη εθνική κατάθλιψη που μαστίζει τους έλληνες παράλληλα με την κρίση. Και ναι, δεν είσαι μόνος. Μαζί σου βρίσκονται τα θύματα τροχαίων που αυξάνονται κατά 100% όλοι εκείνοι που αυτοκτονούν κάθε εβδομάδα ή αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν αυτές τις μέρες στην περιοχή σου. Μαζί σου είναι τα θύματα πνιγμών στις ελληνικές θάλασσες που για πρώτη φορά έφτασαν σε τριψήφιο αριθμό φέτος. Κακά τα ψέματα. Σε μια κρίση κατάθλιψης, νιώθεις αδύναμος, υπάρχουν όμως κάποιοι που δεν μπορούν να συμβιώσουν με αυτήν την αδυναμία και προτιμούν να δώσουν ένα τέλος.

Και όσοι μένουμε πίσω; Τι; Αποτελούμε μήπως μελλοντικά θύματα ή απλά αυξάνουμε τον δείκτη πιθανών απωλειών; Βλέπετε, ζούμε μια νέα τάξη πραγμάτων όπου πηγαίνοντας από το γραφείο έως μια εξωτερική δουλειά, σε αυτά τα διακόσια μέτρα που θα περπατήσεις, θα δεις ανθρώπους να ψάχνουν για πρώτη φορά στα σκουπίδια σε αυτήν την γειτονιά, θα δεις αλλοδαπούς να σέρνονται κυριολεκτικά, μυρίζοντας άσχημα. Η μυρωδιά μπορεί να προέρχεται από τους δρόμους που είναι βρώμικοι επειδή οι συμβάσεις των οδοκαθαριστών έληξαν κι έτσι παντού υπάρχουν σκουπίδια. Συνεχίζοντας μπορεί να δεις περιττώματα σκύλων ή ανθρώπους με κομμένα άκρα να παρακαλάνε για περίσσευμα ή μάλλον… για υστέρημα. Πιο κάτω θα δεις μια σπασμένη αποχέτευση από τον υπόνομο που έχει κάνει τη γειτονιά απαραίτητη σε αντιασφυξιογόνες μάσκες και λίγο πριν φτάσεις, στρίβοντας στο φανάρι θα δεις μηχανάκια να περνούν με κόκκινο με την φυσικότητα που θα περνούσε κάποιος με αχρωματοψία, θα δεις έναν περαστικό να βρίζει τα θεία (μπορεί να μιλάει στο τηλέφωνο ή να μονολογεί), θα δεις βρώμικα αυτοκίνητα που έχασαν την λάμψη τους όταν πριν τρία-τέσσερα χρόνια οι ιδιοκτήτες τα αγόρασαν με δάνειο και φτάνοντας στην πόρτα του προορισμού σου γλιτώνεις από έναν καυγά που ξέσπασε ακριβώς απέναντι. Μπορεί σε πέντε λεπτά περπατήματος να γίνουν δύο, τρία ή και όλα τα παραπάνω.

Περιμένεις το βράδυ για να γυρίσεις σπίτι και να δεις μια ωραία ταινία που θα σε κάνει να ξεχαστείς(;) Είναι προτιμότερο να πέσεις με τα μούτρα στην τηλεόραση πριν αποκοιμηθείς, γιατί αν αρχίσεις να συζητάς με τον άνθρωπο σου, κάποια στιγμή θα “πέσει” το ερώτημα: “τι έχεις”; Και τότε; Θα πέσεις στην παγίδα του ντόμινο; Θα μεταφέρεις τον καθημερινό σου εφιάλτη στο σπίτι; Όχι! Απόψε δες μια ταινία για να μην προλάβεις να διερωτηθείς γιατί ζεις εδώ, γιατί ζεις έτσι, γιατί ζεις… γενικά.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ όταν αυτό που φοβάσαι είναι ο ίδιος σου ο εαυτός

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Όλοι οι άνθρωποι αναζητούμε μια εύκολη ζωή. Προσφεύγουμε στους πόρους που διαθέτουμε, τις γνωριμίες, τις δειξιότητές μας, Τον Θεό, αρκεί να μπορέσουμε να φέρουμε την ζωή μας σε ένα επίπεδό ή μάλλον, σε μία κατάσταση τέτοια που θα μας ευχαριστεί. Στην περίπτωση βέβαια του ανθρώπου αυτό μοιάζει με ουτοπία καθώς ο άνθρωπος είναι εξ ορισμού άπληστο ον (και δεν το λέω με την κακή έννοια) καθώς αναζητά πάντα κάτι καλύτερο από αυτό που έχει.

Σε αυτήν την αναζήτηση ο καθένας ψάχνει συμμάχους. Άνθρωποι που θα μοιραστούν το μικρό ή μεγάλο όραμα, φίλοι εμψυχωτές ή γνωστοί που θα βάλουν κάποιο λιθαράκι. Και... -θα έπρεπε- να εννοείται και ο ίδιος μας ο εαυτός που προφανώς πασχίζει για να πετύχει τον στόχο που ο ίδιος έχει θέσει.

Τι γίνεται όμως αν ο εαυτός μας είναι από μόνος του ο ανασταλτικός παράγοντας; Αν, εξετάζοντας τα δεδομένα καταλήγουμε πως είναι εκείνος που μας κρατάει πίσω, που δεν μας αφήνει να κάνουμε την υπέρβαση; Τότε το πρόβλημα γίνεται πιο μεγάλο από ποτέ. Η αντοχή, η νοοτροπία, η ιδεολογία, οι προσωπικές κόκκινες γραμμές, οι συνθήκες στο περιβάλλον μας, είναι όλοι παράγοντες που μπορούν να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Είναι τα στοιχεία που θα ανακόψουν την προσπάθεια μας προς τον ίδιο μας τον στόχο.

Γιατί καμιά φορά πίσω από τον εαυτό μας κρύβεται κάποιος που δεν γνωρίζεις καλά. Ένα παιδί που δύσκολα έκανε φίλους και κλεινόταν στον εαυτό του, έγινε ένας νέος με τρομακτική κοινωνικότητα, αυτοπεποίθηση και κατάφερε να γίνει αγαπητός και αποδεκτός στο περιβάλλον του. Ο ίδιος μεγαλώνοντας κλείστηκε ξανά, απέκτησε φοβίες και ανασφάλειες και έγινε ένας άνθρωπος που αποτελεί απειλεί για την ίδια του την ζωή. Μπορεί να κρύβεται ένα τέτοιο πολύπλοκο σενάριο πίσω από έναν άνθρωπο; Φυσικά και μπορεί και τότε...

Και τότε τι κάνεις; Πως το διορθώνεις; Αλλάζεις τα δεδομένα της ζωής σου; Αλλάζεις την ίδια σου την ζωή; Παραιτείσαι από όλα, γιατί... "έτσι είσαι εσύ"; Αν κάποιος άλλος ήταν το πρόβλημα, απλά τον παρακάμπτεις, όταν όμως αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά το πρόβλημα είσαι εσύ ο ίδιος, τότε πρέπει πρώτα να το συνειδητοποιήσεις και μετά... να, κάνεις κάτι γι' αυτό. Καλή Επιτυχία με αυτό... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ πως η coca cola παντρεύτηκε τον μινωικό πολιτισμό

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Εδώ και μερικές ημέρες η γνωστή εταιρεία αναψυκτικών, τρέχει παγκόσμια καμπάνια που έχει βασική πρωταγωνίστρια την... Μινωική Κρήτη! Έχοντας ντύσει το λογότυπό της και τα μπουκάλια της με σκηνές από την Μινωική και προϊστορική Κρήτη, διαφημίζει το προϊόν της.

Στον σημερινό προβληματισμό, καλούμαστε να σκεφτούμε αν αυτή η διαφήμιση που θεωρούμε πως βοηθάει την εταιρεία να πουλήσει για αδιάφορους προς εμάς λόγους, προσβάλλει την ιστορική κληρονομιά του τόπου μας... ή, όχι!

Σε άρθρο που βρήκα σε κρητική ιστοσελίδα, κάποιος κύριος Τζανάκης επιχειρηματολογεί πως η εταιρεία προσβάλλει την κληρονομιά μας, την εκμεταλλεύεται προς όφελός της και φθείρει την εικόνα. Αναφέρεται σε αντιαισθητική και προσβλητική εικόνα και εγώ προσωπικά σέβομαι την άποψη του και τον συγχαίρω που είχε το θάρρος να επιχειρηματολογήσει υπέρ αυτής.

Όμως... αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ μαζί του. Εδώ και δεκαετίες στα ταξίδια μου στην Ευρώπη και την Αμερική, βλέπω Αγάλματα της Ελευθερίας να φορούν φορέματα με λογότυπα εταιρειών, γοργόνες να αναδύονται για να παίξουν ποδόσφαιρο, όπως και αγάλματα του Ιησού (Βραζιλία) το ίδιο... και πάει λέγοντας. Πάντοτε κάθε τέτοιου είδους διαφήμιση αφήνει ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη του τηλεθεατή.

Η αλήθεια όμως είναι μία: Ούτε ο Μινωικός πολιτισμός δεν έχει ανάγκη την Coca Cola για να αποκτήσει επισκέπτες, ούτε η Coca Cola έχει ανάγκη τον Μινωικό Πολιτισμό για να αποκτήσει διψασμένους πελάτες. Η αλήθεια είναι ότι ένα από τα πιο ισχυρά brand παγκοσμίως και ανεξαρτήτου κλάδου, αποφάσισε να... "συνεργαστεί" για μια κοινή προβολή σε ένα από τα επίσης πιο γνωστά ιστορικά σύμβολα παγκοσμίως. Κανείς δεν έχει ανάγκη από κανέναν κι όμως άπαντες θα επωφεληθούν από την συνεργασία αυτή.

Δεν αισθάνομαι τυχερός που η μεγάλη Coca Cola επέλεξε εμένα τον φτωχό κρητικό, αισθάνομαι απλά πως η μεγάλη σε πολιτικές πρακτικές Marketing, Coca Cola συμπεριφέρθηκε στην Μινωική Κρήτη με το κύρος που της πρέπει. Αν δεν το έκανε δεν θα έχανα απολύτως τίποτα σε εκτίμηση και μεγαλοπρέπεια, αφού το έκανε βλέπω δύο σπουδαία σύμβολα να συνυπάρχουν και τίποτα παραπάνω. Ας είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας, όχι υπερευαίσθητοι και μυγιάγγιχτοι. +Yanni Spiridakis

Υ.Γ.
Για την ιστορία να σημειώσω πως δεν ήμουν ή είμαι ποτέ "πελάτης" του συγκεκριμένου αναψυκτικού...

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ οι γυναίκες δεν υπάρχουν πια(;)

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Έχει περάσει την δεκαετία τώρα, αλλά ακόμα θυμάμαι να ακούω το περιβόητο “οι άντρες δεν υπάρχουν πια”. Αρχικά ίσως αναρωτιόμουν τι σημαίνει, αργότερα ίσως κατάλαβα, στη συνέχεια ίσως απέκτησα άποψη επ’ αυτού, σήμερα όμως είμαι σίγουρα σε θέση να το προσεγγίσω με βάση την δική μου άποψή.

Κι αν οι άντρες περνάνε… κρίση ταυτότητας με άλλους να αφήνουν γένια ιερέα προκειμένου να αποδείξουν την αρρενωπότητα τους κι άλλους να συναγωνίζονται τις γυναίκες στο πλήθος καλλυντικών που κρύβουν στο ντουλάπι τους, οι γυναίκες… οι γυναίκες πως μετεξελίχτηκαν σε όλη αυτήν την πορεία;

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά τις βλέπουμε ανεξάρτητες, περιποιημένες, ντυμένες τόσο όμορφα όσο και… λιγότερο, προσεγμένες στην κοινωνική τους ζωή, στις παρέες, στις εξόδους, στις δραστηριότητες, ακόμα και στην εργασία που τελικά κάνουν και ο σκοπός πάντα πετυχαίνει αφού οι άντρες πάντα μένουν να τις κοιτάζουν σαν αποχαυνωμένοι μεθυσμένοι από τα αρώματα, το κόκκινο του κραγιόν και το πολύ δέρμα που επιμελώς αποκαλύπτεται πίσω από ωραία δαντέλα ή προκλητική εμφάνιση.

Όμως πάντα φτάνει η στιγμή που κάποιος πρέπει να μιλήσει με κάποιον. Και εκεί το κάστρο γκρεμίζεται. Μάλλον όχι το κάστρο, ολόκληρη η πόλη-κράτος! Γιατί η σημερινή γυναίκα έχει μεν πτυχίο από κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όμως το απέκτησε ακριβώς όπως και τον καλό βαθμό στο Λύκειο: παπαγαλίζοντας!

Και επειδή οι σπουδές δεν κάνουν τον άνθρωπο, ας αναρωτηθούμε πως τα τηλεοπτικά reality και πως το κανάλι “Ε” πιο συγκεκριμένα αποκτούν τηλεθεατές αρκετά φανατικούς για να υπάρχουν. Πως οι εκπομπές μαγειρικές κατέκλυσαν την ελληνική τηλεόραση και γιατί οι τούρκικες σειρές κατάφεραν να μονοπωλήσουν προσωρινά την φτωχή ελληνική τηλεόραση.

Και επειδή κάθε ερέθισμα διαμορφώνει χαρακτήρα, φτάνουμε στην σημερινή -νεαρά κυρίως- γυναίκα του σήμερα. Εκείνη με το αχανές βλέμμα προς το υπερπέραν, εκείνη που το πολύ βάψιμο ή το πολύ θέατρο, δεν σε αφήνουν να διαπιστώσεις αν όντως μιλάς με άνθρωπο ή με ρομπότ. Κάθε συζήτηση κρίνεται από χαμηλό ενδιαφέρον, χαμηλή ποιότητα και χαμηλή ένδειξη ικανότητας συμμετοχής σε αυτήν. Νομίζουν ότι έχουν άποψη για όλα, ενώ την ίδια στιγμή δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει γύρω τους. Κι αν κατά τύχη ξέρουν, η ενημέρωσή τους είναι από αμφιβόλου εγκυρότητας σελίδες στο facebook. Κι έτσι να είναι, το ενδιαφέρον τους περιορίζεται στον τίτλο και την εισαγωγή του άρθρου/είδησης.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην θαυμάσεις μια γυναίκα που με 35 βαθμούς καλοκαιρία, καταφέρνει να περάσει από δίπλα σου με μαλλιά κομμωτηρίου, μακιγιάζ διαγωνιζόμενης σε καλλιστεία και ενδυμασία που πιο πολύ “καίει” παρά δροσίζει και όλα αυτά την ίδια στιγμή που όλο το πακέτο στηρίζεται σε κάποιον λόφο από τακούνια που κάνουν τις ισορροπίες κυριολεκτικά επικίνδυνες (για εκείνη).

Όμως ως εκεί. Μου φτάνει αυτό. Το βαρέθηκα. Δε με ενδιαφέρει. Με κούρασε να βλέπω κάστρα στην άμμο. Ας πούμε ότι έχασα την εμπιστοσύνη μου σε παραμύθια με πριγκίπισσες που μένουν μέσα σε αυτά. Ας πούμε πως… δεν υπάρχουν γυναίκες πια, έτσι για να μιλάμε την ίδια γλώσσα! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »