ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ όταν μετατρέπεις τα μειονεκτήματά σου σε χαρίσματα

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του  +yannidakis! 

Πόσες φορές και αν δεν έχουμε συναντήσει τυχαία ή στον άμεσο περίγυρό μας, ανθρώπους οι οποίοι παλεύουν λίγο παραπάνω για να έχουν τα αυτονόητα.. Ανθρώπους, που είτε γεννήθηκαν με ένα "μειονέκτημα", είτε το απέκτησαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους και κατάφεραν να το μετατρέψουν σε πλεονέκτημα, σε χάρισμα, στην αφορμή που τους δόθηκε για να δουν με άλλα μάτια τη ζωή. Λένε ότι όσα περιστατικά και να σου διηγηθούν, αν δεν βιώσεις κάτι εσύ ο ίδιος, δεν μπορείς να το κατανοήσεις έως την ουσία του. Και πιστέψτε με, έχουν δίκιο. Έτσι και εγώ, έβλεπα ανθρώπους να φέρουν κάποιο φυσικό ή επίκτητο "μειονέκτημα" και μου δημιουργούνταν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, ένιωθα υποχρέωση να βοηθήσω σε κάτι, σε ο,τιδήποτε, από την άλλη ένιωθα περιέργεια να μάθω περισσότερα και πολλές φορές, ένιωθα άβολα ερχόμενη αντιμέτωπη με κάτι διαφορετικό, κάτι μη κοινό, με κάτι που φέρει το στοιχείο του "ξένου" αφού δεν είναι το ευρέως συνηθισμένο. Όλα αυτά μέχρι να αποκτήσω και εγώ ένα προσωπικό βίωμα. Κάτι τέτοιο λοιπόν, είναι υπεραρκετό για να δεις τη ζωή αντίστροφα.

Πριν φτάσεις όμως στο σημείο να αλλάξεις την οπτική σου, περνάς από άλλα στάδια. Όταν η βάση σου αποδομείται, όλα αλλάζουν. Και μία αλλαγή, όταν είναι απροσδόκητη, δεν είναι ποτέ καλοδεχούμενη. Ετσι λοιπόν, το πρώτο που συμβαίνει είναι η δυσκολία της αποδοχής αυτού του γεγονότος. Τα συναισθήματα που σε κυριεύουν είναι το άγχος για το άγνωστο που εισβάλλει και απαιτεί να γίνει κομμάτι σου, ο θυμός για τους ανθρώπους γύρω σου που μοιάζουν τόσο απροετοίμαστοι κάνοντας ανόητες (αλλά πολύ λογικές και αναμενόμενες) ερωτήσεις και ψάχνοντας χαμένοι τον τρόπο να σε βοηθήσουν, ο φόβος για το πώς θα αντιμετωπίσεις κάτι ανοίκειο καθώς και τις συνέπειες στη μετέπειτα ζωή σου και, τέλος, η λύπη και η απογοήτευση που όλο αυτό συνέβη σε εσένα. Και νιώθεις τόσο αδύναμος να σταθείς απέναντί του... Τόσο μικροσκοπικός για να αναμετρηθείς μαζί του υπό ίσους όρους..

Μετά το πρώτο σοκ όμως, μετά το πρώτο αυτό διάστημα της συνειδητοποίησης ότι τα δεδομένα έχουν πλέον αλλάξει, καλείσαι να πάρεις μια απόφαση. Και η απόφαση ανάμεσα στο συνεχίζω ή όχι, είναι μονόδρομος. Η ώρα για να δώσεις επιτέλους τον αγώνα σου έχει έρθει. Και το ωραίο είναι ότι πολύ σύντομα συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται για αγώνα, ούτε για κάποιου είδους αναμέτρηση τελικά. Είναι η ώρα για να μάθεις από πρώτο χέρι (από τον ίδιο σου τον εαυτό) την αξία πραγμάτων που θεωρούσες πως είναι πάντα εκεί ό,τι και αν γίνει. Λένε για το οξυγόνο, πως είναι μία από τις βασικές προϋποθέσεις για να επιβιώνεις, αλλά καταλαβαίνεις την αξία του μόνο αν το χάσεις. Μέχρι να το χάσεις, δεν συνειδητοποιείς πόσο βασικό είναι, ακριβώς γιατί το θεωρείς δεδομένο, μέρος της ύπαρξής σου. Οπότε, είναι η στιγμή να γυρίσει ο διακόπτης από το Off στο On, από την αδράνεια στη δράση, από το σημείο που αρχίζεις να βρίσκεις νόημα και αιτία στο κάθε τι, ακόμα και σε πράγματα που δε φανταζόσουν ποτέ ότι έχουν ιδιαίτερη αξία! Πιστέψτε με, αυτός είναι ο ορισμός της μαγείας! Η χαρά που παίρνεις από ένα μικρό βήμα που κάνεις για να αποκτήσεις κάτι που είχες πάντα πριν, το έχασες για λίγο και μετά το ξαναβρήκες. Το βρήκες όμως μια και καλή. Και αν δεν το είχες χάσει, δε θα ήξερες ότι έλειπε…

Ας μιλήσουμε όμως με παραδείγματα! Με τρανταχτά, ίσως και πιο ακραία παραδείγματα που όμως υπάρχουν και συμβαίνουν γύρω μας. Όπως προείπα, πιστεύω πως αν δεν έχεις βιώσει κάτι δεν μπορείς να το καταλάβεις στην ουσία του. Όμως έχει ενδιαφέρον και κρύβει μεγάλη αισιοδοξία το γεγονός ότι άνθρωποι με ένα οποιοδήποτε "μειονέκτημα", κατάφεραν να το προσπεράσουν, να φανούν δυνατοί, να κατορθώσουν πράγματα και, είμαι σίγουρη, πως ήταν ευτυχισμένοι, κατανοώντας πλήρως την αξία των απλών, δεδομένων πραγμάτων στη ζωή και ανακαλύπτοντας μέσω αυτών, την μαγεία της.

Λούντβιχ βαν Μπετόβεν

"Δεν είναι απίθανο η θεία πρόνοια να αποσκοπούσε με το χτύπημα αυτό να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στη δημιουργία", έλεγε ο βιογράφος του Μπετόβεν, Τάγιερ, αναφερόμενος στην κώφωσή του. Ο αξεπέραστος αυτός συνθέτης, ακόμα και όταν έχασε ολότελα την ακοή του, μέχρι και τις τελευταίες στιγμές του θανάτου του, δεν έπαψε να δημιουργεί. Η μουσική παρακαταθήκη που μας άφησε τεράστια με πάνω από 200 ανεκτίμητα δημιουργήματα. "Υπερπηδούσε τα χειρότερα εμπόδια μέχρι να φτάσει στη νίκη, κατόρθωσε να φτάσει από την τέχνη στην λύτρωση", έγραφε για εκείνον ο Ρομέν Ρολάν στο έργο "Γκαίτε-Μπετόβεν". 

Φρίντα Κάλο

Η πολυτάραχη ζωή της Φρίντα Κάλο ήταν μια περιπέτεια χωρίς διαλείμματα. Η ίδια ταλαιπωρούνταν από παιδί με την πολιομυελίτιδα, ενώ το 1926 η μοίρα της έδειξε το πιο άσχημο πρόσωπό της. Ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα σήμανε για εκείνη αναπηρία εφ' όρου ζωής και μέχρι τον θάνατό της δε σταμάτησε να υποφέρει από φριχτούς σωματικούς πόνους. Ωστόσο, το ελεύθερο πνεύμα της δεν κλονίστηκε ποτέ. Τη μόνιμη μελαγχολία της τη μετέφερε στον πίνακα "Self Portrait - The Frame" και ήταν ο πρώτος πινακας Λατινοαμερικανού ζωγράφου που αγοράστηκε από το Λούβρο και τοποθετήθηκε στους πίνακες του μουσείου, Όπως συνήθιζε να λέει η ίδια: "Τι χρειάζομαι τα πόδια όταν έχω φτερά για να πετάξω;"

Στίβεν Χόκινγκ

Στα 17 του, φαινόταν ένας μεγαλοφυής νέος που είχε όλο το μέλλον μπροστά του. Κέρδισε υποτροφία για το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στον τομέα της φυσικής, ενώ όταν αποφοίτησε συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Τότε, ήταν που διαγνώστηκε με μία σπάνια πάθηση που επηρεάζει τους νευρώνες του σώματος, γνωστή ως Λου Γκέρικ. Οι γιατροί δεν έδιναν διάρκεια ζωής για να ολοκληρώσει καν το διδακτορικό του, όμως ο Χόκινγκ συνέχισε την έρευνα. Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, συνδεδεμένο με υπολογιστή που λειτουργεί με οπτικές ίνες. Μιλάει κινώντας το δεξί του μάγουλο, συνθέτει ομιλίες, γράφει εργασίες. Το 1985 ταράσσεται από μία πνευμονία και πάλι οι γιατροί του δίνουν μικρό περιθώριο ζωής. Υποβάλλεται τελικά σε τραχειοτομή, μετά από πίεση της γυναίκας του, και συνεχίζει να ζει έως σήμερα παράγοντας ερευνητικό έργο. Το 1988, εκδίδει το διάσημο βιβλίο του "Μία σύντομη ιστορία του χρόνου" που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ πωλήσεων και παρέμεινε στη λίστα των ευπώλητων των "Sunday Times" για 237 εβδομάδες. 

Έλεν Κέλερ

"Κράτησε το πρόσωπο κάτω από τις ηλιαχτίδες και δε θα δεις ποτέ σκιά", έλεγε (παραδόξως) η Αμερικανίδα συγγραφέας, η οποία δεν είχε δει ποτέ το φως του ήλιου. Λίγο μετά την γέννησή της έχασε την όραση και την ακοή της και μετά από αρκετή δουλειά και βοήθεια της δασκάλας της άρχισε να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Το 1904 και σε ηλικία 24 ετών, η Κέλερ έγινε το πρώτο κωφό και τυφλό άτομο που απέκτησε πτυχίο Καλών Τεχνών. Έγραψε 12 βιβλία και έμεινε στην ιστορία ως ένας άνθρωπος που κατάφερε να αλλάξει τη μοίρα του. Η ίδια έλεγε: "Η αισιοδοξία είναι η πίστη που οδηγεί στην επιτυχία. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα και αυτοπεποίθηση".  

Πηγή παραδειγμάτων: (www.tilestwra.com)

Όσο και αν το "μειονέκτημά" σου σε καθηλώνει, όσο και αν σε απογοητεύει, δυσκολεύει, τυραννάει ή θυμώνει, τελικά, και αναμφισβήτητα μετά από προσωπική δουλειά με τον εαυτό σου, σε ζωντανεύει. Στην αρχή, πανικοβάλλεσαι, τρέμεις, φοβάσαι, καταθλίβεσαι. Όμως, όσο αμφιβάλλεις για τη δύναμή σου, δίνεις δύναμη στην αμφιβολία σου. Όλοι έχουμε κάποιο "μειονέκτημα", άλλοι μικρότερο, άλλοι μεγαλύτερο. Κάποια στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι απροσδόκτητο που μπορεί να ταράξει λίγο έως πολύ τα νερά του δικού μας ωκεανού. Εκεί όμως που κρύβεται η μαγεία της ζωής, είναι στη δύναμή μας. Στην επιλογή που έχουμε να αντιστρέψουμε μια κατάσταση και μέσα από αυτή να αναγνωρίσουμε και να αναθεωρήσουμε την αποτίμηση της αξίας των πραγμάτων και να αναγεννηθούμε! 

Και κάπως έτσι θα κλείσω και θα ευχηθώ σε όλους να έχετε καλές γιορτές, με πίστη και δύναμη σε ό,τι και αν προκύπτει! Να θυμάστε πάντα πως τα γεγονότα δεν μπορούν να καθορίσουν από μόνα τους την πορεία της ζωής μας. Αλλά ο τρόπος διαχείρισής τους από εμάς, μπορεί και το καταφέρνει! 

Καλές γιορτές και ευτυχισμένο το νέο έτος γεμάτο αισιοδοξία!!! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ social media: η "αποκωδικοποίηση" μιας άλλης επικοινωνίας

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Η επικοινωνία είναι μια ευρεία έννοια με πολλές παραμέτρους. Οι άνθρωποι, ως πολύπλευρα όντα, μπορούσαν πάντα να επικοινωνούν με διαφορετικούς τρόπους: άμεσα, με κατ’ιδίαν συζητήσεις αλλά και έμμεσα, με ένα βλέμμα ή ένα γνέψιμο και την αυτόματη αποκωδικοποίησή του. Στις μέρες μας, η επικοινωνία έχει πάρει μία ακόμα διάσταση από τη στιγμή που τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης μπήκαν στις ζωές όλων μας και κατάφεραν να φέρουν μία επανάσταση στον τρόπο που επικοινωνούσαμε μέχρι τώρα. Κατάφεραν να εντάξουν στην καθημερινότητά μας έναν τρόπο επικοινωνίας που μπορεί να γίνει ταυτόχρονα άμεσος και έμμεσος, ευθύς και "πλάγιος", προσωπικός και απρόσωπος. 

Αυτό που θα μας απασχολήσει σήμερα είναι ακριβώς αυτή η ισορροπία ανάμεσα στα θετικά και τα αρνητικά των κοινωνικών μέσων δικτύωσης. Προς τα πού γέρνει η ζυγαριά για τον καθένα από εμάς; Πόσο καλό ή κακό μπορεί να κάνει η χρήση τους και σε ποια επίπεδα; Και τέλος, είναι άραγε τόσο εύκολο να απεγκλωβιστούμε από το μεταίχμιο μεταξύ της ωφέλιμης και μη πλευράς;

Νόμιζω ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να απαντήσουμε στα ερωτήματα, ο καθένας μας για τον εαυτό του, είναι να αναλογιστούμε στιγμές από την καθημερινότητά μας. Η προσήλωση στα social media είναι μία συνηθισμένη εικόνα γύρω μας: Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σε μία στάση λεωφορείου, γνωστοί και φίλοι σε ένα μπαρ, ένα ζευγάρι σε ένα εστιατόριο. Και ανάμεσά τους; Ένα σύγχρονο smartphone με όλες τις απαραίτητες εφαρμογές.

Έχει συμβεί να βρίσκομαι σε μία παρέα και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η συζήτηση σχετικά με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με εντελώς διαφορετική αντίληψη για το θέμα να μετατρέπεται σε φιλονικία. Η μία πλευρά υποστήριζε τα αυτονόητα: ότι είναι ένας τρόπος να "μοιραστείς" με τους "φίλους" σου στιγμιότυπα της ζωής σου, ένα διαδραστικό μέσο για να εκφράσεις συναισθήματα και αντιστοίχως να σου μεταδόσουν, ένα μέσο για να "κοινοποιήσεις" επαγγελματικά θέματα που έχουν ανάγκη από "γνωστοποίηση" και έτσι να διαφημίσεις τη δουλειά σου. Προφανώς, ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι καθημερινός χρήστης διάφορων social media και θεωρεί ότι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας του σήμερα. Η άλλη πλευρά υποστήριζε τα εξίσου αυτονόητα: ότι πρόκειται για μέσα που απομακρύνουν τους ανθρώπους παρά τους φέρνουν κοντά, ότι είναι ένας ψεύτικος κόσμος, απρόσωπος, σχεδόν γελοίος, μη απαραίτητος, που τείνει να καλύψει υποτιθέμενες ανάγκες. Και, ξανά προφανώς, ο εν λόγω άνθρωπος, δεν είχε στην  κατοχή του κανένα τελευταίας τεχνολογίας κινητό, ούτε είχε προφίλ σε κάποιο κοινωνικό μέσο δικτύωσης.

Ενδιαφέρον έχουν κάποια πρόσφατα παραδείγματα που θα αποτελούσαν "μέσο υπεράσπισης" της εκάστοτε πλευράς. 

Μία εποικοδομητική και δημιουργική διάσταση των social media, συναντάμε σε μία διπλωματική εργασία του τμήματος Χωροταξίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου γίνεται απόπειρα χαρτογράφησης των check-in των χρηστών του facebook με στόχο "την αξιοποίηση πληροφοριών σε διάφορους τομείς όπως στις μεσιτικές συναλλαγές, στον τουρισμό ή στον σχεδιασμό των δρομολογίων των ΜΜΜ. Ακόμα, συσχετίζονται και με την οικονομική κατάσταση μιας περιοχής. Βλέπεις δηλαδή, πόσο ζωντανή είναι μία πόλη μέσα από την εμπορική δραστηριότητα". Συμπεράσματα προκύπτουν και για τις περιοχές στις οποίες παρατηρείται "ψηφιακή σιωπή". (πηγή: lifo.gr) Να λοιπόν, που εκτός από τον ρόλο τους στην καθημερινή ζωή μας, τα social media θα μπορούσαν να αποτελέσουν έμπνευση για έρευνα και ανάλυση κοινωνικών, πολεοδομικών και άλλων στοιχείων.

Στον χάρτη της Ελλάδας με πράσινο χρώμα καταγράφονται τα σημεία της "ψηφιακής σιωπής"

Πρόσφατο παράδειγμα υπεράσπισης της αντίπερα όχθης επέλεξα ένα πρόσφατο videoclip που κυκλοφόρησε ο Moby, με θέμα του ακριβώς την αποξένωση και απομάκρυνση μεταξύ των ανθρώπων εξαιτίας της προσήλωσης στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Ένα ασπρόμαυρο animation που αντικατοπτρίζει την άχρωμη ζωή μας όπως αυτή προκύπτει από την αλόγιστη χρήση των social media. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, το βίντεο μιλάει από μόνο του. 

Are you lost in the world like me?

If the systems have failed

Are you free?

All the things, all the loss

Can you see?

Are you lost in the world like me?

Πού βρίσκεται η αλήθεια; Κάπου στη μέση. Αντικειμενική αλήθεια άλλωστε, σε πολύ λίγα πράγματα υπάρχει. Ναι, βρίσκουμε ανθρώπους που οι αποστάσεις μας απομάκρυναν ή συναντούμε νέους ανθρώπους, που υπό άλλες συνθήκες δεν είχαμε φανταστεί καν ότι θα γνωρίζαμε. Προωθούμε τη δουλειά μας, ενώ ορισμένοι από εμάς βρίσκουμε εργασία μέσω των social media από μία αγγελία που θα διαβάσουμε για μία θέση που μπορεί να βρίκσεται ακόμα και σε άλλη χώρα. Αμεσότητα, γρήγορη ανταπόκριση, πρόσβαση σε οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε όσο "μακριά" και αν βρίσκεται σε πραγματικό χρόνο. Ερχόμαστε σε επαφή και είμαστε "ενεργοί" ακόμα και αν ξαπλώνουμε στον καναπέ μας, με τις πυτζάμες μας και συντροφιά μια κούπα τσάι λόγω αφωνίας. Με άλλα λόγια, οι κατ’εξοχήν αντικοινωνικές καταστάσεις δεν αποτελούν εμπόδιο για μορφή κοινωνικοποίησης στον ψηφιακό κόσμο. Μπορείς να "είσαι εκεί", όπως και αν είσαι, όπου και αν βρίσκεσαι.

Από την άλλη, πόσο "κακό" είναι αυτό; Πόσο κακό μπορεί να είναι το να θες να μοιραστείς ("share") μια στιγμή δική σου με κάποιον άλλον, με ανθρώπους που δεν μπορούν να είναι με τη φυσική τους παρουσία κοντά σου, αλλά μέσω αυτής της οθόνης; Πόσο κακό είναι να επιδιώκεις μία δράση ή αντίδραση σε ένα γεγονός που από μόνος σου ο ίδιος γνωστοποιείς με αυτόν τον σκοπό; Όχι δεν είναι κακό. Είναι δυνατότητα, εν μέρει και επιλογή, όμως χωρίς περαιτέρω προεκτάσεις. Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζεις εκ των προτέρων, πως όταν απενεργοποιείς τον υπολογιστή, όταν κλειδώνεις το κινητό, τότε είσαι εσύ και ο κόσμος γύρω σου. Και αν δεν υπάρχει κόσμος γύρω σου, είσαι μόνος. Είσαι εσύ και η πραγματική σου ζωή, αυτή με την οποία οφείλεις, στον εαυτό σου τουλάχιστον, να διαλλαχτείς. Τότε, ξαφνικά όλα σιωπούν. Τότε, προσγειώνεσαι κάπως απότομα από τον ψηφιακό κόσμο, στον κόσμο του "εδώ και τώρα". Γιατί... Μπορεί ένα "like" να αντικαταστήσει ένα βλέμμα θαυμασμού; Μπορεί μία διαδικτυακή συνομιλία να αντικαταστήσει μία συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο; 

Η κάθε περίπτωση είναι και ένα ξεχωριστό παιχνίδι αποκωδικοποίησης. Από τη μία αποκωδικοποίηση λέξεων ή φράσεων, καθυστέρησης μίας απάντησης, των σημείων στίξης ή των άπειρων emoticon! Από την άλλη, αποκωδικοποιείς ένα βλέμμα, ένα κοκκίνισμα, ένα άγγιγμα, μία στάση σώματος που δηλώνει κατά πόσο είσαι όντως παρών ή όχι.  Ας εκμεταλλευόμαστε τα θετικά, ας δίνουμε βάση στον "έλεγχο" που επικρατεί σε αυτόν τον διαδικτυακό κόσμο και ας έχουμε κατά νου ένα πράγμα: Ότι τελικά, δεν είναι τυχαίο που όλες οι συνομιλίες τελειώνουν κάπως έτσι: 

"Θα τα πούμε. Από κοντά..."+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ τα προσφυγόπουλα στα σχολεία: πού είναι το ανθρώπινο πρόσωπό μας;

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Οι Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα δεν φέρνουν τόση αισιοδοξία, αφού αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα θέμα που με κάνει να γίνομαι απαισιόδοξη για την κοινωνία μας, για το μέλλον, για τον άνθρωπο γενικότερα. Όμως, θα "παίξω" με το δίπολο των αντιθέτων και θα πω ότι επέλεξα αυτό το θέμα, αφού βασική μου αρχή είναι πως όταν βουτάμε σε αυτό τον βάλτο της απαισιοδοξίας, όπως κάνω και εγώ τελευταία, ένας βασικός τρόπος για να ξεφύγουμε από αυτόν είναι να το συνειδητοποιήσουμε και να εναντιωθούμε! Έτσι λοιπόν, μετά τoν πρόλογο, σειρά έχει το κυρίως θέμα.

Η Δευτέρα 10^η Οκτωβρίου, ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο για χιλιάδες προσφυγόπουλα σε ελληνικά σχολεία.

Το θέμα με τους πρόσφυγες στην Ελλάδα κρατάει καιρό. Τόσο λόγω, εξαρχής, της παραμονής τους εδώ, όσο και όλων των ζητημάτων που εκείνη επέφερε, όπως τα μέσα και οι τρόποι για να βοηθηθούν ώστε… όχι να εξομαλυνθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους, αλλά να αποκτήσουν συνθήκες διαβίωσης. Ώστε να μπορέσουν να έχουν κάτι από τα βασικά και απαραίτητα. Ώστε να μιλάμε για ζωή και όχι για κόλαση… Οι αντιδράσεις πολλές και διαφορετικές , όπως σε κάθε κοινωνικό θέμα που αποκτά πολιτικές διαστάσεις.

Διάβασα πολλά. Όπως το ότι "η ενσωμάτωση των μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων προσφύγων με τα παιδιά οικογενειών Ελλήνων είναι σε θέση να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά των τοπικών κοινωνιών". Διάβασα επίσης, ότι "αυτή η επιλογή της κυβέρνησης προκαλεί κατά κάποιο τρόπο την τύχη της σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις για την χώρα με δεδομένη την άρνηση πολλών Ευρωπαϊκών καρτών να σηκώσουν το παραμικρό βάρος".

Γεγονός είναι ότι το όποιο σχέδιο υπάρχει από πλευράς της κυβέρνησης για την εκπαιδευτική προσαρμογή των προσφύγων , προφανώς, παρουσιάζει άπειρες ελλείψεις. Αναμενόμενο, από τη στιγμή που το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα παρουσιάζει τόσα κενά έως και απαράδεκτα σημεία από μόνο του. Πόσο μάλλον, όταν οφείλει να διαχειριστεί ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη…

Με θλίβουν πολλά σε αυτήν την κατάσταση. Από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μπορεί να "σηκώσει βάρη", μέχρι την "αθώα" αντιμετώπιση της κυβέρνησης και έως τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που "βγάζουν ναζιάρικα την ουρίτσα τους απέξω". Αυτό όμως που με εξοργίζει και μοιάζει ασύλληπτο για το αθώο(;), ρομαντικό(;), ονειροπαρμένο(;) μυαλουδάκι μου είναι η αντίδραση του ανθρώπινου(..;) είδους μας. Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Δεν ξέρω αν είναι η εξαίρεση που κάνει τον κανόνα να ισχύει (γιατί νομίζω πως θα μπερδευτούμε ψάχνοντας να βρούμε ποιος είναι ο κανόνας και ποια η εξαίρεση). Γνωρίζω όμως, πως αυτές οι αντιδράσεις όντως συμβαίνουν, και μου φαίνεται αδιανόητη αυτή η συμπεριφορά, ειδικά όταν γίνεται από γονείς προς παιδιά. Όχι δικά τους παιδιά, αλλά πόση σημασία έχει αυτό; Μηδαμινή… 

Για του λόγου το αληθές, παρακάτω παραθέτω ορισμένα παραδείγματα που, εμένα προσωπικά, με κάνουν να ντρέπομαι, να θυμώνω και να στεναχωριέμαι.

Η πρώτη μέρα στο σχολείο για τα προσφυγόπουλα στο δημοτικό σχολείο Προφήτη

Οι γονείς επισημαίνουν ότι η τοπική κοινωνία δεν είχε καμία ενημέρωση για το συγκεκριμένο ζήτημα. Περίπου 15 άτομα, γονείς μαθητών, βρίσκονταν έξω από το σχολείο και εμπόδιζαν την είσοδο στα προσφυγόπουλα.

Γονείς έβαλα λουκέτο σε σχολείο στην Μυτιλήνη όταν πληροφορήθηκαν ότι θα πάνε προσφυγόπουλα

Κλείδωσαν την κεντρική πόρτα, θέλοντας να δείξουν την αντίθεσή τους για την ένταξη των προσφυγόπουλων στα σχολεία, προτάσσοντας λόγους δημόσιας υγείας...

Βέβαια, υπήρχαν και κάποιες θετικές αντιδράσεις όπως αυτή σε ένα δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης, όπου ελληνόπουλα υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα τα προσφυγόπουλα.

Τέλος, σε Γυμνάσιο στον Κολωνό, "Χρυσασυγίτες" προσπάθησαν να εμποδίσουν τα προσφυγόπουλα να μπουν στο προαύλιο του σχολείου.

«εκπαιδευτικοί, νεολαίοι και κόσμος από τη Λαϊκή Συνέλευση της περιοχής του Κολωνού υπερασπίζονται την ανάγκη να ενταχθούν όλα τα προσφυγόπουλα στα σχολεία μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά… και τα παιδιά μας να τραβούν την πόρτα για να την ανοίξουν… η γενιά που υπερασπίζεται τα δίκαια των φτωχών, που μαθαίνει να πολεμά το φασισμό και το ρατσισμό… εκεί είναι το μέλλον… τα προσφυγόπουλα μπήκαν… η πόρτα άνοιξε με σπρωξιές και βρισιές… αλλά άνοιξε… αγωνιζόμαστε με πείσμα και πάθος για να ανοίγει η πόρτα το πρωί και τα προσφυγόπουλα να μπαίνουν στο σχολείο μαζί με τα άλλα παιδιά… περήφανη για το γιο μου όπως και για όλους τους άλλους συντρόφους και συναγωνιστές…»!

Τα ερωτήματα είναι τα εξής: Τα προσφυγόπουλα είναι εμπόδιο ή απειλή για την σωστή και επαρκή εκπαίδευση των ελληνόπουλων; Τα προσφυγόπουλα αποτελούν κίνδυνο για την υγεία των ελληνόπουλων; Και τέλος, αν αυτές οι αντιδράσεις δεν εμπεριέχουν ρατσιστικά στοιχεία, τότε ποιες;

Κατανοώ ότι συχνά ο άνθρωπος απέναντι σε μη αναμενόμενες και δύσκολα διαχειρίσιμες καταστάσεις, δεν είναι εξοικειωμένος, αντιδρά με απροσδόκητο ακόμα και, μακριά από τον χαρακτήρα του, τρόπο. Ο φόβος τρέφει τον ρατσισμό όσο τίποτα άλλο και, προσωπικά, αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν αποτελεί εξωτερική εισβολή και ότι υπάρχει στη φύση του ανθρώπου. 

Ναι, καταλαβαίνω ότι μία χώρα σε βαθιά κρίση, όπως η Ελλάδα, έχει τρομερές ελλείψεις που με δυσκολία σηκώνει τα βάρη της, αν δεν τα αφήνει να τη "σωριάσουν".

Όμως, μιλάμε για ανθρώπους. Ανθρώπους σαν εμένα, σαν εσένα, σαν τον καθένα μας. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους από τον φόβο που μας βάζει σε λήθαργο και μας θολώνει το μυαλό. Ας φερθούμε σαν αυτό που αυτοαποκαλούμαστε. Ας φερθούμε σαν Άνθρωποι. +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ παραολυμπιακοί αγώνες: η δύναμη του ανθρώπου

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του  +yannidakis! 

Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, ως γνωστόν, είναι Ολυμπιακοί Αγώνες στους οποίους συμμετέχουν αθλητές με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες. Οι πρώτοι  αγώνες για αθλητές με αναπηρία έγιναν το 1948 στο Στόουκ Μάντεβιλ της Αγγλίας. Τότε πραγματοποιήθηκε η πρώτη αθλητική διοργάνωση για αθλητές με αμαξίδιο. Οι πρώτοι Αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ύστερα από Ολυμπιακούς Αγώνες στην πόλη και είναι οι Αγώνες που θεωρούνται ως οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Από τότε έχουν διοργανωθεί 12 Θερινοί Παραολυμπιακοί αγώνες και εννέα Χειμερινοί. Πλέον, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες έχουν εξελιχθεί στο δεύτερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς μετά τους Ολυμπιακούς. (Πηγή: wikipedia).

Οι αρετές, οι αξίες και τα υψηλά ιδανικά του αθλητισμού είναι γνωστά και κατανοητά (θέλω να πιστεύω στους περισσότερους από εμάς…). Αυτό όμως που συμβαίνει με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες διαφέρει. Και αυτό γιατί η ψυχική δύναμη περνάει σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Οι αθλητές που λαμβάνουν μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες αποτελούν παράδειγμα της απουσίας των ορίων του ανθρώπου. Όχι απλά ξεπερνούν εμπόδια με περίσσιο θάρρος και τόλμη, αλλά δεν τα αφήνουν καν να αποτελούν εμπόδια. Είναι απλά μέρος της ύπαρξής τους, μέρος της ζωής τους, κομμάτι δικό τους, μοναδικό, που τους χαρακτηρίζει, χωρίς φυσικά να τους στιγματίζει. Πορεύονται με κάθε, τόσο μα τόσο φαινομενική, «αδυναμία» και τη μετατρέπουν σε ασύγκριτη δύναμη.

Λύπαμαι όταν ακούω ανθρώπους γύρω μου να λένε: «δεν μπορώ να παρακολουθώ… θλίβομαι…». Ναι, υπάρχουν και αυτές οι αντιδράσεις γύρω μας ακόμα και τώρα. Και θεωρώ πως θα υπάρχουν πάντα. Αλλά προκύπτουν από έλλειψη κατανόησης του νοήματος. Και το νόημα σε όλο αυτό που ονομάζεται Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι (και επαναλαμβάνομαι) τα ανύπαρκτα όρια του ανθρώπου. Είναι ένας τρόπος να νιώσουμε σεβασμό και πίστη στο ανθρώπινο είδος. Να καταλάβουμε πως τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να καταφέρουμε πράγματα στη ζωή μας, παρά μόνο η έλλειψη πίστης μας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Αυτό που οφείλουμε να έχουμε κατά νου είναι ότι υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχουν πράγματα που μας κόβουν τον δρόμο και μας καλούν να σταματήσουμε, ακόμα και να γυρίσουμε πίσω στην πορεία μας… Όμως όταν πέφτουμε, μπορούμε να ξανασηκωθούμε. Πάνω από όλα, για ο,τιδήποτε κάνουμε χρειάζεται ψυχική δύναμη, όχι απαραίτητα μυϊκή. Χρειάζεται θάρρος και πίστη. Όποιο εμπόδιο και αν εμφανιστεί , ο τρόπος για να το αντιμετωπίσουμε βρίσκεται μέσα μας. Μόνο αν κοιτάξουμε μέσα μας θα βρούμε τον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε, γιατί όχι να το προσπεράσουμε και, τελικά, να το νικήσουμε. Η συνεχής προσπάθεια είναι η νίκη μας στον στίβο της ζωής.

Οι Παραολυμπιακού Αγώνες λοιπόν, είναι μία σπίθα αισιοδοξίας στον κόσμο που ζούμε, είναι αιτία να αισιοδόξουμε, να αναγνωρίζουμε την απεριόριστη δύναμή μας ως ανθρώπινα όντα, ώστε να μην αφήνουμε τις όποιες, περαστικές θέλω να πιστεύω, αδυναμίες να μας επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό που να καθορίζουν την ύπαρξή μας! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ~ "αργοπεθαίνει όποιος..."

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Για να βρεις τον δρόμο σου , πρέπει να τον χάσεις πρώτα. Εγώ χάνομαι συχνά… Χάνω όχι μόνο τον προσανατολισμό μου, αλλά και τον στόχο μου, τη διάθεσή μου, τα κριτήριά μου ώστε να αξιολογήσω και να βρω την αξία στα πράγματα που κάνω, την αξία στις πράξεις μου, στις επιλογές μου. Επιλογές δικές μου; Άλλων; Των γύρω μου και των ανθρώπων που άμεσα ή έμμεσα με επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη ζωή μου. Άλλωστε διαδραστικά όντα δεν είμαστε και εμείς οι άνθρωποι..; Επηρεαζόμαστε, λοιπόν. Σε μεγάλο βαθμό. Είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, ο δρόμος μας δεν είναι αυτός καθεαυτός δικός μας. Έχει πολλές επιμέρους διαδρομές και παρεκκλίσεις, άλλες σκοτεινές, άλλες φωτεινές, άλλες μοναχικές, σιωπηλές, άλλες θορυβώδεις, ακόμα και προκλητικές. 

Σημασία έχει, όποια πορεία και αν επιλέξουμε να φροντίσουμε να είναι η σωστή. 
Και η σωστή είναι αυτή που μας κρατάει ζωντανούς! Αυτή που στη διαδρομή η καρδιά μας χτυπάει δυνατά, το μυαλό μας είναι σε υπερδιέγερση, το σώμα μας γεμάτο ενέργεια και η ψυχή μας γαλήνια, ήσυχη σαν μικρού παιδιού.

Επειδή λοιπόν, η νέα σεζόν ξεκινάει σε λίγο καιρό από τώρα, επειδή τον Αύγουστο οι σκέψεις καλμάρουν, οπότε οι βάσεις για να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας είναι πιο γερές, σταθερές και καρποφόρες και επειδή ο άνθρωπος τείνει να ξεχνάει…. Οι Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα είναι μια υπενθύμιση. Είναι ο "σελιδοδείκτης" στο προσωπικό μας ημερολόγιο. Είναι λόγια που οφείλουμε να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας όταν κάνουμε μια επιλογή, όταν καθόμαστε αμέριμνοι στο γραφείο μας (ή ξαπλώνουμε σε κάποια παραλία όπως τώρα) και ενώ κάνουμε αυτό που υποτίθεται ότι είναι το «σωστό», κάτι μέσα μας μας τρώει… Αυτό το κάτι είναι εκεί για να μας προβληματίσει, να μας ξυπνήσει και να μας βάλει τελικά στον πραγματικά σωστό για εμάς δρόμο.
Ας δούμε λοιπόν, ποιος αργοπεθαίνει, ώστε να καταλάβουμε ποιος ζει…

Αργοπεθαίνει όποιος...

"Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο «ι» αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας. "

Pablo Neruda (Συγγραφέας και ποιητής, 1904-1973) 

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ παραλίες των χανίων: αναμνήσεις και συναισθήματα

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis!

Οι μαγικές παραλίες του νομού Χανίων είναι αμέτρητες. Η καθεμία ξεχωριστή, ιδιαίτερη, πρωτότυπη και τόσο μα τόσο ερωτεύσιμη! Διανύουμε το καλοκαίρι, την εποχή που ούτως ή άλλως νιώθουμε πιο ξέγνοιαστοι, πιο ελεύθεροι, πιο αυθόρμητοι στην έκφρασή μας, στις αντιδράσεις μας, στις σκέψεις μας… Έτσι λοιπόν, οι σημερινές Σπίθες Αισιοδοξίες είναι και πιο προσωπικές. Ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων, προσωπικών εμπειριών και αποτυπώσεων. Μία εξιστόρηση γεγονότων και εξωτερίκευση ενδόμυχων σκέψεων από τη δική μου οπτική, με τον τρόπο που εγώ η ίδια έζησα αυτές τις παραλίες, πώς στιγματίστηκαν στη μνήμη μου και τα συναισθήματα που μου μετέφεραν και κουβαλάνε μαζί τους… 

Πάμε λοιπόν να "ταξιδέψουμε" σε μαγικές παραλίες των Χανίων με πυξίδα μας προσωπικές εντυπώσεις που τελικά τις διαμόρφωσαν!

Μπάλος

Μπάλος, 2012

Έχω επισκεφτεί τον Μπάλο μία μόνο φορά και αυτή μέσω της δύσβατης και όχι κλασικής διαδρομής, δηλαδή οδικώς και όχι με το καραβάκι. Είχαμε ξεκινήσει αργά το απόγευμα, χωματόδρομος, κανένα άλλο αυτοκίνητο γύρω μας. Από τη μία πλευρά βουνό από την άλλη γκρεμός και θάλασσα. Δέος και φόβος για το γεμάτο αντιθέσεις τοπίο που διασχίζουμε. Μετά από αρκετή ώρα "περιπλάνησης", ο δρόμος τελειώνει και η συνέχεια για την πρόσβαση στην παραλία είναι υποχρεωτικά με τα πόδια, μέσω ενός εξίσου δύσβατου μονοπατιού. Ανέγγιχτη φύση, τα, "παραδοσιακά" θα έλεγε κανείς, κρι-κρι γύρω μας και μοναχά εμείς. Η λαχτάρα μου να φτάσω στην ξακουστή παραλία του Μπάλου ήταν τόση που σχεδόν έτρεχα, αγνοώντας τα μικρο-εμπόδια γύρω μου. Μοναδική στάση, το πρώτο σημείο από το οποίο άρχισε πλέον να διακρίνεται ο πολυπόθητος προορισμός. Αναγκαστική, αυθόρμητη στάση, τόσο λόγω του πρώτου ξαφνιάσματος όσο και της πρώτης αποτύπωσης του μαγευτικού "πλαισίου" που μας περιέλαβε. Οι πρώτες αναμνήσεις δημιουργούνται… Όταν ο ήλιος έδυε, φτάσαμε στον προορισμό μας. Ένας άδειος από κόσμο Μπάλος, όλος δικός μας. Λευκή άμμος, μικρές νησίδες να εμφανίζονται απρόοπτα μπροστά μας και ένα αίσθημα ελευθερίας να με κυριαρχεί. Δε μείναμε πολύ, νύχτωνε, έπρεπε να προλάβουμε να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο. Έτσι, ξεκινήσαμε γρήγορα για το δρόμο του γυρισμού. Κατά την ανάβαση, ρίχναμε κλεφτές ματιές πίσω μας. Χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα και τα χρώματα που άλλαζαν τα νερά από γαλάζια σε πορτοκαλί και μετά από πολύ λίγο, βαθύ μπλε. Ο δρόμος του γυρισμού άρχισε μόλις απλώθηκε το σκοτάδι γύρω μας. Η ίδια δύσβατη και τόσο "διχασμένη" λόγω του τοπίου διαδρομή, μοιάζει πλέον επικίνδυνη, αλλά παράλληλα, αποτελεί άλλη μία ευκαιρία εξερεύνησης, αφού πλέον έχει μεταμορφωθεί… Η αγωνία για το πότε θα φτάσουμε η ίδια με την πρώτη φορά. Μόλις αντικρίσαμε το τερματικό σημείο, η αγωνία τελειώνει, μαζί της και η τόσο μαγική περιπέτειά μας!

Φαλάσαρνα

Φαλάσαρνα, 2016

Απεραντοσύνη… Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό και ίσως να μην χρειάζεται άλλη για να περιγράψει αυτήν την παραλία. Απέραντη αμμώδης παραλία, απέραντη Μεσόγειος θάλασσα, απέραντο λοφώδες τοπίο γύρω μας. Το μόνο όριο; Ο ορίζοντας. Δείχνει ένα τέλος, αλλά και ένα χάος παράλληλα. Ένα όμορφο χάος όμως, από αυτά που θέλεις να τα κοιτάς και να χαθείς εκεί για πάντα. Στα Φαλάσαρνα, χρειάζεται χρόνος. Χρόνος για να νιώσεις αυτήν την απεραντοσύνη που τονίζεται ακόμα περισσότερο με την ύπαρξη του ορίου. Αν δεν υπήρχε ο ορίζοντας, τόσο ξεκάθαρος απέναντί σου, δε θα μπορούσες να την αντιληφθείς στο μέγιστο βαθμό. Χρειάζεται χρόνος για να περιπλανηθείς στα ταξίδια του μυαλού που ξεκινούν αυθόρμητα σε αυτό το μέρος, μόνο κοιτάζοντας τη θάλασσα. Η θάλασσα… Καταγάλανα νερά, κρυστάλλινα, διάφανα. Μια βουτιά αρκεί για να αναζωογονηθείς, δε φτάνει όμως για να την χορτάσεις. Ηρεμία, όνειρα και απεραντοσύνη… Ατέλειωτη απεραντοσύνη…

Σεϊτάν Λιμάνι

Σεϊτάν Λιμάνι, 2015

Εκεί απλά νιώθεις πόσο μικρός είσαι απέναντι στη φύση. Ο δύσκολος, απότομος και γεμάτος εμπόδια δρόμος που πρέπει να διασχίσεις για να φτάσεις στην παραλία δε σε εμποδίζει καθόλου στο να την επισκεφτείς. Αποτελεί και αυτός κομμάτι της νέας εξόρμησης. Κάνοντας το πρώτο βήμα στην παραλία, αντιλαμβάνεσαι πόσο μικροσκοπική είναι. "Μυτερές" βουνοκορφές απλώνονται γύρω σου και ορίζουν το μέρος στο οποίο επιτρέπεται να καθίσεις. Μπροστά θάλασσα, ένας μικρός και απότομα βαθύς κολπίσκος περικυκλωμένος από ψηλά βράχια. Πίσω σου μία δύσβατη περιοχή, μοιάζει με μικρό φαράγγι. Σε προκαλεί να την διασχίσεις, να τρυπώσεις στα κρυφά σημεία της και να ανακαλύψεις τις ομορφιές του τόσο αντισυμβατικού τοπίου της. Το όλο τοπίο αλλάζει ανάλογα με τις διαθέσεις του καιρού. Όταν επικρατεί άπνοια, γίνεται λίγο πιο γλυκό και φιλικό προς εσένα. Όταν έχει αέρα, όλα γίνονται δυσκολότερα έως και επικίνδυνα. Τα δυνατά θαλάσσια ρεύματα σε τραβάνε όλο και πιο βαθειά, με αποτέλεσμα τα «άγρια» βράχια δίπλα σου να μοιάζουν η μόνη σωτηρία σου για να μην παρασυρθείς εκτός του κόλπου. Είναι αντιφατικό μέρος… Από τη μία, νιώθεις πως όταν βρίσκεσαι εκεί, γίνεσαι δέσμιος του τόπου αυτού. Δε σε αφήνει να φύγεις. Σε περικυκλώνει από παντού  βάζοντάς σου στενά όρια σε όποια πλευρά και αν κοιτάξεις. Από την άλλη, μοιάζει να σε διώχνει κάποιες φορές…Όχι φανερά, αλλά ύπουλα… Είτε με τα τεράστια κύματα της θάλασσας, είτε με τους απότομους, τόσο σε μορφή όσο και σε χαρακτήρα βράχους… Υπάρχει κάτι το απρόσιτο σε αυτήν την παραλία και ίσως, αυτό το απρόσιτο είναι που, τελικά, την κάνει ασυγκράτητα γοητευτική…

Ελαφονήσι

Ελαφονήσι, 2015

Ποικιλομορφία… Το να περπατά κανείς στο Ελαφονήσι είναι μία περιπέτεια γεμάτη κρυμμένους θυσαυρούς. Πραγματικά, δεν ξέρω τι θα συναντήσω! Αρχικά, βλέπω την απέραντη παραλία με τις νησίδες με την ρόζ άμμο και τα κρυστάλλινα, σαν από παραμύθι βγαλμένα νερά… Κόσμος, ομπρέλες και ξαπλώστρες γεμάτες, κίνηση, ένταση, ενέργεια. Κάποια στιγμή φτάνω στους αμμώδεις λοφίσκους με τα κέδρα και τα προστατευμένα διάφορων ειδών φυτά να σχηματίζουν μονοπάτια. Ξεκινώ να περιηγούμαι, ώσπου το ήδη διαμορφωμένο μονοπάτι σε οδηγεί στην άλλη πλευρά. Μία άθικτη παραλία, σαν από θαύμα, σαν μυστήριο το πώς έφτασα εκεί, με καλοσωρίζει και με καλεί να μείνω εκεί για την υπόλοιπη μέρα. Η θάλασσα; Ακόμα πιο παγωμένη, ακόμα πιο κρυστάλλινη, ακόμα πιο αναζωογονητική! Ξαπλώνω στη ροζ άμμο και ο καυτός ήλιος με καίει μέχρι να… συνειδητοποιήσω ότι κάτι έχω παραλείψει. Κοιτάζω γύρω μου με μια πιο προσεχτική ματιά. Ένα πλήθος από λοφίσκους με περιμένει να το εξερευνήσω. Ξεκινώ να περπατάω και να ανεβαίνω από λόφο σε λόφο μέχρι που αντιλαμβάνομαι το μέγεθος του τοπίου που προσπαθώ να εξερευνήσω. Δέος… Άπειροι λοφίσκοι, κέδρα παντού και όλα μοιάζουν τόσο που δεν μπορώ να προσανατολιστώ… Όμως, να! Κάποια στιγμή, διακρίνω τις γνωστές αμμώδεις νησίδες που χωρίζουν την πανέμορφη αυτή παραλία σε επιμέρους τμήματα και ακριβώς από πίσω;

 Η Κρήτη, επιβλητική και εντυπωσιακή, δεσπόζει απέναντί μου και μου αποδεικνύει τη δύναμη, την ομορφιά και την υπεροχή της, που δεν μπορώ να βρω αλλού…+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ "ανάμεσα" σε δύο φάσεις

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Πόσες φορές έχετε νιώσει ότι διανύετε μία "θολή" περίοδο της ζωή σας; Μία περίοδο που μοιάζει με ομιχλώδες τοπίο, δεν μπορείτε να διακρίνετε ούτε τι συμβαίνει γύρω σας ούτε την ίδια την πορεία σας. Μία κατάσταση που δεν μπορείτε να την προσδιορίσετε, ούτε έχετε και διάθεση να ασχοληθείτε ιδιαίτερα μαζί της γιατί δεν βρίσκεται κάποιο νόημα, κάποια ανάγκη, μία περιέργεια να μπείτε στον κόπο…

Πολλές φορές νιώθω ότι βρίσκομαι σε μία "νεκρή ζωνή". Όχι δεν είναι σκοτεινά, είναι κάτι ακόμα πιο δύσκολο να το διαχειριστείς… Είναι άτονα. Το σκοτεινό θα έδειχνε ίσως μία διαβάθμιση, μία ένταση, έστω μία ταυτότητα. Το άτονο, το μόνο που καταφέρνει να δείξει, είναι κενό. Μία κατάσταση που δεν ορίζεται, δεν φέρει χαρακτηρισμούς ή ιδιότητες. Ψάχνει να βρει όνομα αλλά μάταια.. Το παρατηρώ ότι συμβαίνει συχνά στη ζωή μου. Είναι το λεγόμενο και ως "ενδιάμεσο". Κοντινή λέξη του ενδιάμεσου: το "ανάμεσα". Ανάμεσα σε δύο διαφορετικές φάσεις, ανάμεσα σε διαφορετικές περιόδους-καταστάσεις, ανάμεσα σε επιλογές, σε αποφάσεις, σε αλλαγές. Πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε άραγε αυτό το περιβόητο "ανάμεσα";

Για εμένα, είναι ένα χρονικό διάστημα, που έπεται μετά και ακολουθεί πριν από έντονες και ενδιαφέρουσες περιόδους. Άλλες φορές ευχάριστες, άλλες δυσάρεστες, πάντως σίγουρα όχι χλιαρές. Είναι τότε που η αδράνεια επικρατεί με τη μορφή, όχι της έλλειψης δράσης-αφού οι ρυθμοί και οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας συνεχίζουν να τρέχουν και να μας κυνηγούν-αλλά της ύποπτης ηρεμίας. Μιας ηρεμίας που σε βάζει σε σκέψεις, σε προβληματισμούς και ανησυχίες. Δε νιώθεις ότι ενεργείς, αλλά ότι βρίσκεσαι στον "αυτόματο πιλότο" και όλα γύρω σου κυλούν αργά, νωχελικά, δίχως σκοπό, έως και αδιάφορα. Η φαινομενική (ίσως) ηρεμία μοιάζει σαν αποχαιρετισμός του προηγούμενου και κάποιου είδους προετοιμασίας για την υποδοχή του επόμενου. Οι δύο αυτές καταστάσεις, ωστόσο, συμβαίνουν ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να αντιδρούν κατά κάποιο τρόπο μεταξύ τους και να εξουδετερώνει η μία την άλλη.  Έτσι, καταλήγουν στο σημείο μηδέν, στο απόλυτο τίποτα, στο κενό. Ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, δίχως όμως να είναι παρόν..!

Αν η περίοδος αυτή ήταν χώρος θα μπορούσε να ήταν ένα χωλ. Ίσως και ο κοινόχρηστος χώρος μιας πολυκατοικίας. Αυτός ο βουβός, μοναχικός αλλά τόσο απαραίτητος διάδρομος που σε οδηγεί από το «έξω» στο «μέσα» και το αντίστροφο. Για να περάσεις από τον έναν χώρο στον άλλον, από τη δημόσια είσοδο της πολυκατοικίας στο ιδιωτικό σου διαμέρισμα (από τη μία φάση της ζωής σου στην επόμενη), πρέπει υποχρεωτικά και οπωσδήποτε να διασχίσεις τον άδειο, ψυχρό, άχαρο, αλλά συνήθως, σύντομο διάδρομο.

Υπάρχει μία Ιαπωνική φιλοσοφία που αγγίζει τη θεωρία του "ενδιάμεσου" με όρους που επεκτείνονται από τον χώρο, την τέχνη, μέχρι την καθημερινή ζωή.. Είναι το λεγόμενο "Ma" που μπορεί να μεταφραστεί ως "κενό", ως "χώρος", ως "παύση" ή "το διάστημα μεταξύ δύο δομικών στοιχείων". Είναι ο λεγόμενος "αρνητικός χώρος". Οι καλλιτέχνες κατανοούν εύκολα αυτόν τον όρο, αφού ο αρνητικός χώρος είναι αυτός που περιβάλλει ένα αντικείμενο σε έναν πίνακα και καθορίζει τη διάθεση και τον τόνο του τελικού έργου. Είναι  εκεί που "το λιγότερο γίνεται περισσότερο"(“Less is More”, όπως λένε στον μινιμαλισμό). Είναι εκεί που το κενό σε βοηθάει να αντιληφθείς τι είναι αυτό που ξεχωρίζει. Το Ma είναι σαν ένα κενό γεμάτο δυνατότητες, σαν μία υπόσχεση που πρέπει να εκπληρωθεί. Στην καθημερινή ζωή, είναι το διάλειμμα για μία κούπα τσάι σε ένα ήσυχο μέρος, μακριά από την ρουτίνα μας, ώστε να απολαύσει κανείς την ηρεμία του Ma, πριν γυρίσει πίσω στην πολυάσχολη ζωή.

Το ενδιάμεσο υπάρχει, είναι χρήσιμο και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την σημασία του. Μη το φοβάσαι. Δε θα μείνεις για πολύ εκεί. Αν μείνεις για πολύ, τότε κάτι κάνεις λάθος. Αν όμως, έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στη ζωή, θα συνειδητοποιήσεις ότι είναι χάρης του ενδιάμεσου ό,τι κατακτάς ή ό,τι έρχεται απροσδόκητα…

Αξίζει;

Αξίζει… Ναι, όσο το βιώνεις, νιώθεις αδρανής, ότι δεν προχωράς, ότι απλά υπάρχεις και είσαι στάσιμος. Καμιά φορά, αισθάνεσαι ένα αδιέξοδο να σε κυριεύει, άλλες φορές μία ανεξήγητη μελαγχολία και άλλες, μια απάθεια. Όμως, είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για να λέμε ότι ζούμε και όχι ότι απλά επιβιώνουμε. Είναι μία κατάσταση στην οποία σίγουρα θα μπεις και στη συνέχεια, όχι μόνο θα βγεις πιο δυνατός αλλά και έτοιμος να αποδεχτείς τις αλλαγές στη ζωή σου, να καλωσορίσεις το νέο και να βρεις τη συνέχεια στο μονοπάτι σου. Είναι ο χρόνος που οφείλεις να δώσεις απλόχερα στον εαυτό σου ώστε να ανασυγκροτηθεί, να επανακτήσει δυνάμεις και αντοχές, να ξαναβρεί τις ισορροπίες που τόσο εύκολα χάνουμε και να επαναπροσδιορίσει τους στόχους που τόσο συχνά ξεχνάμε. Μη φοβάσαι αυτό το φαινομενικά κενό διάστημα στη ζωή σου. Αναγνώρισέ το όταν σου συμβεί και αποδέξου το. Άφησέ το να κάνει αθόρυβα τη δουλειά του, αλλά ποτέ μην επαναπαύεσαι σε αυτό. Να θυμάσαι: είναι απαραίτητο αλλά και παροδικό.

Αν γενικεύσουμε και απλοποιήσουμε τον προβληματισμό, θα παρομοιάζαμε το καλοκαίρι με ένα καλό παράδειγμα ενδιάμεσης περιόδου στη ζωή μας. Σηματοδοτεί το τέλος μίας σεζόν, το βήμα πριν την καινούρια που ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το Σεπτέμβρη. Καιρός για φόρτωση δυνάμεων, αναθεώρηση στόχων, άδειασμα μυαλού από άσκοπες και ανήσυχες σκέψεις και… αναμονή!

Η επανεκκίνηση απαιτεί μία παύση. 

Οι σωστές αλλαγές στη ζωή σου, οι επόμενες προτάσεις στην ιστορία σου, ακολουθούν μετά από μία τελεία. 

Μην το φοβάσαι, μην το αγνοείς, μην το χαραμίζεις. Απλά ζήσε το και φρόντισε να είσαι "παρών" όταν συμβεί! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΙΟΥ ~ ύπνος, ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis και χρόνια πολλά στις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες! 

Ξυπνήστε! Ώρα για ύπνο..! Ύπνο σε πολλές μορφές… φιλοσοφικό, εικαστικό, κινηματογραφικό…Όλα αυτά θα συμβούν στο Hypnos project που έχει ήδη ξεκινήσει από τις 18 Μαρτίου και συνεχίζει να μας λύνει όλες τις απορίες περί ύπνου, αλλά και να μας δημιουργεί νέες, βάζοντάς μας σε ένα λαβύρινθο εσωτερικής ενδοσκόπησης, ελπίζοντας να βρούμε τη διέξοδο ή έστω το νήμα που οδηγεί σε αυτήν. Το Hypnos project θα βρίσκεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι τις 19 Ιουνίου.

Και ο προβληματισμός είναι ο εξής: γιατί δημιουργείται η ανάγκη να ερευνήσουμε ένα θέμα σαν τον ύπνο;

Στην καθημερινότητά μας, χρησιμοποιούμε συχνά φράσεις που σχετίζονται με τον ύπνο, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Αν δεν έχουμε κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ, το αναφέρουμε σχεδόν συνέχεια κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ παράλληλα, είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθούμε και να είμαστε αποδοτικοί. Αντιθέτως, όταν έχει προηγηθεί ένα καλός ύπνος, γεμίζουμε ενέργεια και όλες οι υποχρεώσεις μοιάζουν ευκολότερες στο  να διευθετηθούν. Από την άλλη, πόσο συχνά δεν λέμε σε κάποιον που «βρίσκεται… αλλού»: «Κοιμάσαι όρθιος!» ή «Ξύπνα, επιτέλους!» ή, το πιο γλυκό... «Τι ονειρεύεσαι;».

Όμως τι σημαίνει κοιμάμαι καλά ή δεν κοιμάμαι καλά; Και η σύνδεση των φράσεων «είσαι αλλού» «πάλι κοιμάσαι» κ.ο.κ, παραπέμπουν στο ότι ο ύπνος είναι μία κατάσταση που μας μεταφέρει σε έναν άλλον κόσμο; Και αν ναι, τότε συνδέεται και με το μεταφυσικό κομμάτι της ύπαρξής μας; Ας κάνουμε, λοιπόν, μία απόπειρα να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον «Μορφέα», στην αγκαλιά του οποίου αφιερώνουμε τουλάχιστον το ένα τρίτο από τη ζωή μας και σπάνια μας απασχολεί.

Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι ο άνθρωπος σπαταλάει χρόνο από τη ζωή του προσπαθώντας να κατανοήσει τον εαυτό του. Ποιος είναι; Τι θέλει από τη ζωή; Ποια είναι τα όνειρά του; Ασχολείται δηλαδή με τη συνειδητή κατάστασή του. Όμως, όλες οι προσπάθειες αυτές μένουν τελικά άκαρπες, όταν η αυτογνωσία παραμένει μόνο στο συνειδητό κομμάτι, χωρίς να επεκτείνεται στο ασυνείδητο. Γιατί, πόσο καλά υποτίθεται ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας όταν από την ένταση της καθημερινής ζωής περνάμε στην αδράνεια του ύπνου; Και, μιλάμε όντως για αδράνεια ή, μήπως, για την ενεργοποίηση ενός «άλλου» μας εαυτού;

Ο εγκυκλοπαιδικός ορισμός αναφέρεται στον ύπνο ως «μια φυσιολογική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μείωση της αντίληψης και περιορισμένη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον» και θα τολμήσω να διαφοροποιηθώ, εν μέρει, και να προσθέσω ότι: Ναι, όταν κοιμόμαστε το ένα κομμάτι του εαυτού μας μπαίνει σε «καταστολή», όμως, το άλλο κομμάτι μας, το απόκρυφο, αυτός ο άγνωστος σε εμάς εαυτός μας, «ξυπνάει» και μας καλεί σε ένα ταξίδι περιπλάνησης και ανακάλυψης των ενδόμυχων και μη συνειδητών σκέψεών μας. Πρόκειται για ένα κρυφό κομμάτι μας, σκοτεινό, μυστηριώδες και μυστήριο. Ένα κομμάτι πολύ δικό μας, πολύ προσωπικό, που το κρατάμε μακριά από τα μεγάλα φώτα της ζωής μας. Είναι μόνο για εμάς, από εμάς, χωρίς πάντα να το αντιλαμβανόμαστε. Είναι ένα άλλο πρόσωπό μας που είτε δε θέλουμε να πολυασχοληθούμε μαζί του, είτε δεν το γνωρίζουμε καλά… Το απροσδόκητο εισβάλλει, τόσο βίαια κάποιες φορές, τόσο γλυκά και «ονειρεμένα» κάποιες άλλες, που μας προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα έως και συμπτώματα στα οποία οφείλουμε να δώσουμε βάση. Όχι μόνο για να γνωρίζουμε αυτόν τον περιβόητο «άλλο», αλλά επίσης, γιατί το ασυνείδητο, καταφέρνει να επηρεάσει, ακόμα και να καθορίσει ή έστω διαμορφώσει, το συνειδητό. Οι εφιάλτες που μας στοιχειώνουν στον ύπνο μας, μας στοιχειώνουν και στην καθημερινότητά μας. Προσπαθούμε να τους σκεπάζουμε, να μην τους επιτρέπουμε να μας «παρενοχλούν» και να αλλάζουν το τόσο προκαθορισμένο πρόγραμμα της ζωής μας.

Και ναι, υπάρχει αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Το συνειδητό μπορείς να το πλάσεις όπως θέλεις εσύ. Το ασυνείδητο είναι κάθε φορά μία έκπληξη… είτε δυσάρεστη είτε ευχάριστη, θα καθορίσει όμως την ροή της ρουτίνας μας. Για εμένα προσωπικά, είναι όντως κάτι μη αναμενόμενο. Κάθε φορά που θα σηκωθώ από το κρεβάτι την επόμενη μέρα δεν ξέρω, ποιος εαυτός μου θα ξυπνήσει. Ο γεμάτος ενέργεια, ο ζωηρός, ο χαρούμενος ή ο εξαντλημένος, ο υποτονικός, ο καταθλιπτικός; Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα του ύπνου μου. Κοιμήθηκα βαθειά ή ελαφριά; Πόσες φορές ξύπνησα μέσα στη νύχτα και για ποιους λόγους; Είδα όνειρα και τι είδους όνειρα; Από αυτά που με ταξιδεύουν σε μαγικά μέρη του μυαλού ή στους εφιάλτες που με καταδιώκουν;

Η σχέση του συνειδητού με το ασυνείδητο, η σχέση του ύπνου με τον… ξύπνιο, είναι ένας φαύλος κύκλος. Είναι δύο μέρη που συνθέτουν το ίδιο προσώπο. Το ένα διαμορφώνει το άλλο σε ένα βαθμό, ή το αλληλοσυμπληρώνει, αφού κρυφές σκέψεις αναδύονται στο παράλληλο σύμπαν του τόσο ευάλωτου σώματός μας…

Πάντα πίστευα ότι ο τρόπος που κοιμάται κανείς, οι συνήθειές του κατά τη διάρκεια του ύπνου, δείχνουν πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς του. Το πιο σημαντικό όμως, είναι να κατανοήσουμε ποια στοιχεία προδίδει για εμάς τους ίδιους, ώστε με αυτόν τον τρόπο να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία μας. Άλλωστε, ο ύπνος και ό,τι σχετίζεται με αυτόν έχει όχι μόνο προσωπικό ενδιαφέρον, αλλά και πολυεπίπεδο, αφού, όπως αποδεικνύεται, μπορεί να εκφραστεί φιλοσοφικά, λογοτεχνικά, εικαστικά. Δεν γνωρίζω αν το Hypnos Project είναι αρκετό ώστε να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα που τέθηκαν, είμαι σίγουρη, όμως, πως έχει λόγο ύπαρξης. 

Ναι, ο ύπνος είναι όμορφο πράγμα, αλλά παράλληλα, είναι και ένα πεδίο εξερεύνησης!Ένα βήμα προς το ασυνείδητο, θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο συνειδητό. Και φυσικά, η προσπάθεια για αυτογνωσία συνεχίζεται…+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »