Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ-ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ-ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ μπαμπά, έχεις χαιρετίσματα απ' τον άνθρωπο που σε ανέστησε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο κόσμος ξεχνάει. Γρήγορα, εύκολα, ξεχνάει πάντως. Και αυτό δεν είναι κακό απαραίτητα... Πρόσφατα λοιπόν είχα μια ιδιαίτερη εμπειρία, όταν στον χώρο εργασίας μου είχε έρθει ένας κύριος.

Αεράτος, μετά τα πενήντα, ωραίο στυλ. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον και σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήταν η εμφάνιση του που με ενδιέφερε αλλά το γεγονός ότι κάποιον μου θύμιζε. Συμπτωματικά λίγα λεπτά αργότερα ο άνθρωπος κάποιον κάλεσε στο κινητό του και άρχισε να δίνει τα στοιχεία του. "Ναι, σημειώστε: Ασκοξυλάκης Ιωάννης [...]". Εκείνη τη στιγμή σάστισα. Κατάλαβα!

Δεν έχασα καθόλου χρόνο και τον πλησίασα. Του έδωσα το χέρι μου και εκείνος φανερά αιφνιδιασμένος ανταποκρίθηκε. "Λογικά δεν με θυμάστε. Το όνομα Σπυριδάκης σας λέει κάτι";
"Σαν όνομα ναι, αλλά δεν νομίζω ότι γνωρίζω σε τι αναφέρεστε", μου απαντάει σχετικά ψυχρά.

Χρόνια πριν...

Είχε(...) μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο με ακατάσχετη αιμορραγία στο παχύ έντερο από τον καρκίνο που είχε επιστρέψει δριμύτερος. Εκείνο το μεσημέρι, τον εξέτασε, έδωσε εντολή για ακόμη μία φιάλη αίμα και αφού τελείωσε την βάρδια του, έφυγε για το σπίτι του.

Λίγες ώρες μετά, το κρεβάτι του μούσκεψε από αίμα. Έντρομες οι νοσηλεύτριες έδιωξαν τους πάντες από τον θάλαμο και με κάλεσαν εσπευσμένα για να μεταβώ στο νοσοκομείο από την δουλειά μου. Όταν έφτασα, είχε ήδη ειδοποιηθεί εκείνος που παράτησε το σπίτι του και έτρεξε στο νοσοκομείο, ήταν η πρώτη φορά που με είδε και τον είδα στα κλεφτά. Μάλλον που δεν ήξερε καν ότι είμαι ο γιος του. Αφού τον εξέτασε για λίγο, έδωσε εντολή στις νοσηλεύτριες να τον ετοιμάσουν και ζήτησε να μάθει ποιος είναι ο γιος του. Ήταν η δεύτερη φορά που ειδωθήκαμε: "Μπαίνουμε μέσα άμεσα. Θέλω να πάρεις τα αδέρφια σου από την Αμερική να έρθουν. Τώρα που θα περάσουμε, χαιρέτισε τον. Ίσως να μην τον ξαναδείς". Πράγματι, το φορείο πέρασε από μπροστά μου, ανταλλάξαμε ένα παρηγορητικό αστείο και έφυγαν. Αμέσως πήρα τα αδέρφια μου για να κλείσουν εισιτήρια. 

Και ύστερα σιωπή και αναμονή. Θαρρώ πως ήταν μετά τις εφτά το απόγευμα και έπρεπε να γίνει περασμένες τέσσερις το ξημέρωμα για να δούμε και πάλι τον γιατρό βουτηγμένο στον ιδρώτα και τα αίματα να περπατάει βιαστικά λέγοντας: "μάλλον έχει κι άλλες εκκρεμότητες στην ζωή".

Ούτε τώρα ήταν σε θέση να ανακαλέσει το σκηνικό: "Φίλε μου, έχω ζήσει πολλά τέτοια και πραγματικά δεν τα θυμάμαι όλα. Είναι καλά ο πατέρας σου"; του απάντησα καταφατικά και μου είπε: "Μπορεί να μην τον θυμάμαι, αλλά να μου τον χαιρετίσεις και να είστε πάντα καλά". Του έσφιξα το χέρι και έφυγα για να συνεχίσω την δουλειά μου.

Μέχρι και σήμερα που δημοσιεύω το κείμενο αυτό, δεν έχω δώσει τα χαιρετίσματα στον πατέρα μου. Ελπίζω να με διαβάζει σήμερα και να τα λάβει με αυτόν τον τρόπο. Όσο για τις εκκρεμότητες που ο γιατρός είπε, θα τολμήσω να συμπληρώσω πως τις εκπλήρωσε σχεδόν όλες. Για κάποιον λόγο όμως, εξακολουθεί να παραμένει εδώ και είναι δικό του χρέος πλέον να σκεφτεί το γιατί και ύστερα να κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να τις εκπληρώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως έως τώρα προσπαθούσε. Του εύχομαι να βρει τον τρόπο να γίνει ξανά θετικός, υποστηρικτικός και προσαρμοστικός στις όποιες καταστάσεις προκύπτουν... +Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ και στο τέλος μένεις μόνος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Εκ καταβολής του ο άνθρωπος συνασπίστηκε με άλλους ανθρώπους για το κοινό συμφέρον. Να κυνηγήσει, να ζεσταθεί, να αμυνθεί, να επιτεθεί, να εξελιχθεί. Η εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας οφείλεται σε μεγάλες στιγμές συνεργασίας.

Ωστόσο υπάρχουν σοκαριστικές στιγμές μοναξιάς που όχι μόνο ήταν ατομικά σημαντικές αλλά στάθηκαν ικανές να αλλάξουν την Ιστορία. Ο Ιησούς παρά τους μαθητές και τους ακολούθους Του ήταν απελπιστικά μόνος όταν τελικά σταυρώθηκε. Λίγα χρόνια πριν, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που προετοίμασε χιλιάδες κόσμου για τον ερχομό του Χριστού, φυλακίστηκε και αποκεφαλίστηκε χωρίς κανέναν να τον υπερασπιστεί. Εκατοντάδες χρόνια μετά, ο Νεύτωνας λέγεται ότι ήταν πολύ μόνος όταν ανακάλυψε και διαμόρφωσε τον νόμο της βαρύτητας.

Παρά την ανάγκη, την επιθυμία και το συμφέρον των ανθρώπων να βρίσκονται μαζί σε ομάδες και κοινωνίες, υπάρχουν στιγμές -μικρές ή μεγαλύτερες- που ο καθένας από μας θα είναι μόνος. 

Και ξέρετε... οι στιγμές μοναξιάς είναι πολλές και ποικίλες. Είναι στιγμές προσωπικής απομόνωσης ίσως για λόγους υγιεινής και άλλες που αφορούν διάφορες δοκιμασίες μας, όπως είναι οι εξετάσεις. Είναι όμως κάποιες στιγμές που μετά από πολύ κόπο, συνεργασίες, ομαδική δουλειά, καταλήγουν εντελώς απρόσμενα. Τα φώτα σβήνουν. Η μουσική σταματάει. Ο κόσμος χάνεται σε σκιές. Και κάποια στιγμή είσαι μόνος. Έχεις να αντιμετωπίσεις το ίδιο θηρίο. Να πετύχεις στους επαγγελματικούς στόχους σου, να γυρίσεις πλευρό στον ύπνο σου και να θυμηθείς ότι κανένας άλλος δεν θα είναι εκεί εκτός από τον εαυτό σου. Αργά ή γρήγορα έρχεται η στιγμή που βλέπεις πως ακόμα και τις ομάδες, τις φτιάχνουν ξεχωριστά άτομα.

Αν σήμερα είσαι μόνος, είναι επειδή επιτέλους πρέπει να αποδείξεις. Να αποδείξεις (πρώτα) αν αξίζεις και μετά τι αξίζεις. Το πέπλο της ομαδικότητας και της κοινωνικότητας ίσως σου παρείχε την ασφάλεια να νομίζεις ότι είχες πετύχει σε κάτι και τελικά αυτό να είναι ένα μεγάλο ψέμα. Σαν τον μαθητή που πέρασε την τάξη, μόνο επειδή αντέγραφε από τον διπλανό του. Τώρα που είσαι μόνος θα τα καταφέρεις ή θα επιβεβαιώσεις τους προσωπικούς σου φόβους; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ σε ευχαριστώ για όσα ζήσαμε, πρωτάκι μου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Σεπτέμβριος του 2018. Ένα μικρό πρωτάκι με μια τσάντα μεγαλύτερη απ' το μπόι του, πέρασε την μεγάλη καγκελόπορτα του Δημοτικού κρατώντας με το ιδρωμένο του χεράκι εκείνο του μπαμπά του, που απ' το πρώτο βήμα μέχρι και το τελευταίο καθώς έφευγε, σφιγγόταν για να κρατήσει κλειδωμένα τα δάκρυα που είχαν στριμωχτεί στις άκρες των ματιών του.

Το 8:15 με 13:15 έγινε η νέα μας καθημερινότητα, η καινούρια μας ρουτίνα. Εκεί που όλοι οι γονείς ψάχνουμε μια γωνίτσα να αφήσουμε πρόχειρα το αμάξι για ένα τελευταίο φιλί και για τις αμέτρητες τελευταίες συμβουλές: "όταν βγαίνεις για διάλειμμα, φόρα την ζακέτα σου". Και λίγες ώρες μετά, έξω από την πόρτα του σχολείου όπου όλοι μας περιμέναμε τον εξιλεωτικό ήχο του κουδουνιού, εγώ ήμουν πάντα εκεί, ακριβώς δίπλα από το άνοιγμα της πόρτας, μπροστά-μπροστά για να με βλέπεις και να είσαι ήσυχη ότι απ' τα εκατοντάδες παιδιά του σχολείου σου, εγώ θα είμαι ακριβώς μπροστά για σένα!

Στα λίγα λεπτά της διαδρομής μας απ' το σχολείο στο σπίτι, με έβαλες στον μικρόκοσμο σου. Σε αυτόν που η Εμμανουέλα σου πήρε το κολατσιό, η Κατερίνα σε κέρασε γρανίτα, η Βικτόρια δεν σε έχει πια φίλη και ο Μενέλαος θέλει να σε παντρευτεί. Κι εγώ... σαστισμένος να προσπαθώ να ζυγίσω την κάθε σου πληροφορία. Να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τι από αυτά είναι βουτηγμένα στην φαντασία που κληρονόμησε από μένα και πόσα από τα υπόλοιπα αποτελούν ακριβή περιγραφή. Να προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να τα σπουδαιολογήσω αυστηρά για να σε προετοιμάσω για το σκληρό μέλλον που σε περιμένει ή να στραβοκαταπιώ σκεφτόμενος... "παιδιά είναι".

Για σχεδόν δέκα μήνες, μου έκανες την τιμή να είμαι εγώ εκείνος που κάθε μεσημέρι θα σε προετοίμαζε για την επόμενη μέρα σου. Είχαμε πολλές και διαφορετικές στιγμές. Άλλοτε ήσουν εσύ κουρασμένη κι άλλοτε εγώ. Άλλοτε έχανες την όρεξή σου κι άλλοτε εγώ ήμουν πελαγωμένος από τα δικά μου προβλήματα. Κάποιες φορές έχασα την υπομονή μου και κάποιες φορές εσύ αντέδρασες λίγο απότομα. Όμως, από την πρώτη συλλαβή, κατέληξες να διαβάζεις ολόκληρα κείμενα. Και από το μέτρημα ως το 10, τώρα κάνεις ολόκληρες προσθαφαιρέσεις. Σε κάθε τέτοια στιγμή, ελπίζω να θυμάσαι τον ένα κανόνα που έθεσα πιο αυστηρά απ' οτιδήποτε άλλο: "Δεν με νοιάζει να κάνεις λάθη, με νοιάζει να μην χάνεις την συγκέντρωση σου".

Σήμερα, η πρώτη τάξη του Δημοτικού ολοκληρώνεται με χαμόγελα ξεγνοιασιάς και ανεμελιάς για σένα. Εγώ ξέρω ότι σε λίγους μήνες από τώρα θα πλησιάσεις κατά ένα σκαλοπάτι μια πιο δύσκολη και άδικη ζωή, όμως... τι πειράζει; Εγώ θα είμαι και πάλι εδώ, όπως σου υποσχέθηκα πριν λίγους μήνες που έζησες την πρώτη σου μέρα στο σχολείο.

Για όλα όσα είχα την τιμή να ζήσω κοντά σου αυτό το διάστημα και όλα αυτά που μας περιμένουν, σε ευχαριστώ! Σε ευχαριστώ που τα ζήσαμε μαζί, σε ευχαριστώ που με έκανες περήφανο κάθε φορά που μιλούσα με την δασκάλα σου, κάθε που σε χάζευα πίσω από τα κάγκελα του σχολείου, κάθε που έβλεπα να επιβιώνεις στην νέα άγνωστη κοινωνία μακριά από τους γονείς και την αδερφή σου. Σε ευχαριστώ που είσαι η κόρη μου και δίνεις νόημα στην προσπάθεια μου.

Καλό καλοκαίρι μικρή μου πριγκίπισσα+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

ο ήρωας που δεν είμαι

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζουν σε μια ζωή καταιγιστικής ρουτίνας. Δεν είναι απαραίτητα αυτοί που ταξιδεύουν κάθε μέρα, έχουν κορυφαίες συναντήσεις με σημαντικά πρόσωπα και διασκεδάζουν ξέφρενα με πολυπληθείς παρέες, μα και αυτοί που κάθε μέρα το δρομολόγιο τους έχει όχι πάνω από 2-3 στάσεις και ένα τόσο μονότονο όσο και αδιάκοπο ρυθμό που σε στέλνει τις νύχτες σε ένα κρεβάτι λύτρωσης που δεν κρατάει πάνω από 4 ώρες.

Υπήρξαν στιγμές σε μια ζωή που ένιωσες υπερδύναμος. Που λογικά θα μπορούσες να καταφέρεις τα πάντα, που ακόμα κι αν γυρνούσες την πλάτη σε ευκαιρίες ή προειδοποιήσεις απ' το μέλλον, θα είχες την δύναμη να συνεχίσεις και να τα καταφέρεις. Και ίσως υπήρξαν μικρά ή μεγαλύτερα "καμπανάκια" που σε προειδοποιούσαν, όμως ήσουν... εσύ! Ατρόμητος! Έτοιμος να σηκώσεις οποιοδήποτε βάρος, οποιεσδήποτε συνέπειες και πάλι να βγεις αλώβητος απολαμβάνοντας την αναγνώριση, τα εύσημα και αισθανόμενος αυτήν την γλυκιά ανακούφιση του ήρωα που όταν όλα έχουν τελειώσει, κάνει "κόλλα πέντε" με το παιδάκι, παίρνει το φιλί της όμορφης πρωταγωνίστριας και βγάζει φωτογραφίες με τον δήμαρχο της πόλης ενώ τριγύρω οι πολίτες παραληρούν υπέρ του!

Πρόσφατα, ανακάλυψα πως όσο κι αν προσπάθησα, όσο κι αν το πίστεψα, ήρωας δεν είμαι. Δεν υπήρξα και δεν προσέγγισα καν κάποιον. Από ένας άνθρωπος γεμάτος από εμπειρίες, υποχρεώσεις, έντονες και βαρετές στιγμές, από επιτυχία και αναγνώριση, κατέληξα να χάνω τα πάντα -υλικά και άυλα- ένα προς ένα τείνοντας προς το απόλυτο μηδέν. Και σαν μια αληθινή ιστορία ηρώων, στο τέλος κάθε ημέρας, εγώ έβγαινα ζωντανός από κάθε περιπέτεια. Ζωντανός αλλά φθαρμένος όλο και περισσότερο κάθε φορά.

Και κάθε φορά ένιωθα την απογοήτευση όλων να με βαραίνει. Γιατί ξαφνικά δεν ήμουν αρκετός, ξαφνικά δεν έκανα αυτό που θα έπρεπε να κάνω, ξαφνικά δεν είχα τον χρόνο ή το χρήμα, δεν είχα την ενέργεια ή την ζωντάνια, δεν είχα τον συναισθηματισμό ή την ευαισθησία. Αλήθεια όμως, ποιος αναζήτησε τα αίτια αυτής της καταπτωτικής πορείας μου;

Ο Batman, χρειάστηκε να ταξιδέψει τον κόσμο για να τον μάθει, ο Superman απομονώθηκε στα βουνά για να βρει τους κρυστάλλους της ιστορίας του πλανήτη του. Ακόμα και στην Βίβλο μάθαμε ότι ο Ιησούς απομονώθηκε στην έρημο, ταπεινώθηκε σαν κοινός θνητός, δοκιμάστηκε από τον πειρασμό και επέστρεψε δυναμικά για να λάβει το χρίσμα της Βάφτισης και να ξεκινήσει το ιεραποστολικό του έργο.

Δεν είναι κακό να ξεκινάς απ' το μηδέν, αρκεί να θυμάσαι πως έφτασες στο μηδέν και πως στην εξίσωση της ζωής σου, υπήρχαν αρκετοί θετικοί αριθμοί. Αυτούς τους κρατάς, γιατί ίσως είναι οι λόγοι για τους οποίους τελικά θα ορθοποδήσεις. Που θα γίνεις ένας τύπος σαν αυτός που θαύμαζες κάποτε. Καλή ζωή! +Yanni Spiridakis 




 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ το αντίο στον θέμη, τον φίλο που δεν ξέρεις

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Φίλε Θέμη,
λένε για τις φιλίες πως για να αποδειχτούν αληθινές πρέπει να δοκιμαστούν. Από τον χρόνο, τη ζωή, τα συμβάντα, τις εμπειρίες, τις θυσίες. Σε κάποιους δεν συμβαίνει ποτέ αυτό, σε άλλους χρειάζεται μια ζωή, εμάς μας πήρε μόλις 2 χρόνια και 2 μήνες (ακριβώς)!

Λογικό να θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μας ψυχρή γνωριμία. Εγώ κι εσύ στο ίδιο μέρος, αλλά εγώ με άλλη παρέα. Ήταν ο Μάνος εκείνος που πριν φύγω φρόντισε να μας συστήσει. Δεν είναι ότι με έπεισε, αλλά να... το ένιωθα ότι κάτι υπήρχε μεταξύ μας!

Θυμάμαι και την πρώτη μας βόλτα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως κάποιοι γύριζαν να με κοιτάξουν. Δεν κοιτούσαν εμένα. Εσένα κοιτούσαν γιατί όπου πήγαινες τραβούσες τα βλέμματα. Αυτό το παραδέχομαι: Ήμουν πολύ περήφανος που είχα αποκτήσει έναν τόσο σπάνιο φίλο.

Με τον καιρό, εσύ κι εγώ γίναμε αχώριστοι φίλοι. Φερόσουν πάντα άψογα σε όλους τους ανθρώπους που αγαπώ, υπέμενες κάθε τους επιθυμία ή ιδιοτροπία. Δεν θα ξεχάσω τα παιδιά μου να σου ζητάνε το ένα μετά το άλλο ένα διαφορετικό τραγούδι κι εσύ ακούραστα να τους κάνεις τα χατήρια για να είμαι εγώ ήρεμος. Όμως θυμάσαι πόσο σε αγαπούσαν; Ακόμα κι από μακριά φώναζαν: "Ο Θέεεεεμης" κι έτρεχαν προς το μέρος σου. Ξέρω πως μόνη σου απαίτηση ήταν να είμαι εγώ εκείνος με τον οποίο θα πορεύεσαι και πρέπει να ομολογήσεις πως την ικανοποίησα στο έπακρο.

Εσύ κι εγώ δεν αργήσαμε να έχουμε μία σχέση που ποτέ κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει. Σιγά να μην ήθελες να ακούς κλασική μουσική το πρωί και rock το βράδυ. Ποτέ δεν μου παραπονέθηκες που έβαζα τέρμα την μουσική, όμως ήξερες ότι ήσουν ο ψυχολόγος μου, ήξερες ότι σε εσένα θα μπορούσα να ξεσπάσω για να είμαι ήρεμος σε εκείνους που έπρεπε, ήξερες ότι ο χρόνος μου μαζί σου ήταν η μεγαλύτερη απόλαυση της ημέρας για μένα.

Πολλές εμπειρίες μετά, δεν θα ξεχάσω πως μου έδωσες την ευκαιρία και τον χώρο να βγάλω ένα δεύτερο χαρτιζιλίκι. Δεν θα ξεχάσω πως μου έδωσες την ευκαιρία να κοιτάζω τα αστέρια απλά υψώνοντας το κεφάλι μου και πως μου επέτρεψες να ζήσω στιγμές αγωνίας, ανάγκης, έρωτα, ρομαντισμού, περηφάνιας και ικανοποίησης.

Κι όταν σε χρειάστηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ήσουν πάντα δίπλα μου. Περάσαμε μαζί βραδιές που κανείς δεν θα μάθει. Όλοι θα αναρωτιούνται. Κάναμε βόλτες -άλλοτε ως αργά το βράδυ κι άλλοτε ως το πρωί- απλά έτσι, χωρίς προορισμό, χωρίς ωράριο, όμως πάντα φρόντιζες να είμαι στην ώρα μου πίσω για τα παιδιά μου, για την δουλειά μου, για κάθε μου υποχρέωση. Με φρόντιζες σαν με τα 4 σου άκρα να μπορούσες να με αγκαλιάσεις μα κι εγώ ουδέποτε σε άφησα παρατημένο.

Ξέρω πόσο σου άρεσε να καλλωπίζεσαι και να είσαι καθαρός. Ακόμα και στο πρώτο σου ταξίδι εκτός Κρήτης, πριν βγούμε απ' το πλοίο εγώ φρόντισα να φαίνεται ότι είσαι από την Κρήτη και περήφανος να ξεκινήσουν οι εκεί βόλτες μας. Ότι κι αν μου ζήτησες προσπάθησα να στο προσφέρω..

..έτσι κι εκείνο το σαββατόβραδο. Φορέσαμε τα μαύρα ρούχα μας -που είναι τα αγαπημένα μας- και ετοιμαστήκαμε για έξοδο. Νομίζω πως την δική σου την παρέα την προτιμούσα πολύ περισσότερο από αυτή που τελικά θα έκανα κι έτσι προτίμησα να ασχοληθώ πρώτα μαζί σου αντί να πάω σε εκείνη. Δεν γίνεται να αγνοήσω τα αδιάκριτα βλέμματα όταν πήγαμε να καλλωπιστούμε λίγο πριν. Βλέμματα που είτε με προβλημάτισαν είτε με έκαναν περήφανο για σένα. Αμέσως μετά κάναμε στάση για φαγητό. Θυμάσαι τον υπάλληλο να λέει πως ήμασταν οι τελευταίοι πριν κλείσει;

Η έξοδος ήταν όπως την περίμενα. Βαρετή. Δεν χάλασα την παρέα όμως. Ξέρεις εσύ. Το μόνο υπέροχο της βραδιάς ήταν όταν μίλησα για σένα. Ήμουν πάντα τόσο περήφανος να μιλάω για σένα. Τελικά έμεινα ως το τέλος και ύστερα ήρθε η στιγμή που και πάλι οι δύο μας θα κάναμε την -τελευταία- παρέα μας.

Δεν έκανες τίποτα λάθος. Δεν έκανα τίποτα λάθος. Όμως έγινε. Ο χρόνος σταμάτησε για δύο δευτερόλεπτα και εσύ πετάχτηκες με αυτοθυσία να με σώσεις. Σε αμέτρητες παρόμοιες περιπτώσεις, μετράμε θύματα, εσύ όμως τίμησες κάθε στιγμή μας και θέλησες να θυσιαστείς για μένα. Θυμάμαι εκεί ανάποδα να σου ζητάω συγγνώμη χωρίς να έχω καταλάβει πολλά. Θυμάμαι πως όταν έφτασαν ασθενοφόρα και αστυνομίες (οι μεν για να με πάνε στο νοσοκομείο και οι δε για να επιβεβαιώσουν το γεγονός ότι δεν είχα πιει) δεν σκέφτηκα λεπτό τον εαυτό μου. Κοιτούσα εσένα και το πως έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Θέμη, λίγη ώρα μετά πήγα κανονικά στην δουλειά. Βρήκα τον τρόπο. Και έκτοτε, κάθε βράδυ περνάω από το σημείο που ήμασταν μαζί για τελευταία φορά και από αυτό που τώρα εσύ βρίσκεσαι. Ακόμα κι "έτσι" είσαι τόσο ξεχωριστός! Θυμάσαι πως με έκανες να νιώθω; Ότι οι μετριότητες δεν είναι για εμένα, για εμάς.

Θέμη, τα κορίτσια σε ζητάνε. Σε περιμένουν. Η Δέσποινα ακόμα κλαίει χωρίς καν να ξέρει όλη την αλήθεια. Άλλωστε, ποιος ξέρει ολόκληρη την αλήθεια; Μόνο εσύ και η Παναγία που μαζί θέλατε να συνεχίσω, έστω και από το 0.

Θέμη, δε νομίζω κανείς να καταλαβαίνει αυτό το κείμενο. Αλλά δεν το έγραψα για άλλους. Το έγραψα γιατί είχαμε μόλις αλλάξει το τραγούδι που ακούγαμε και στα 0:39 δευτερόλεπτα τι να προλάβεις να ακούσεις. Οπότε εγώ σου χρωστάω τουλάχιστον αυτό: την συνέχεια του τραγουδιού που ακούγαμε απ' το σημείο που σταματήσαμε, για να φτάσουμε έστω στο 0:40

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ οι άνθρωποι που δεν ξέρατε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Υπάρχουν κάποιες φορές που ζηλεύω. Ζηλεύω εσένα, εσένα, εσένα και μάλλον κι εσένα. Είναι φορές που θα σκότωνα για να έχω την ελαφρότητα του μυαλού που πολλοί τριγύρω μας κουβαλούν.

Θα ήθελα να ανοίξω την τηλεόραση και να χαζέψω με no-brain εκπομπές μέχρι να ζαλίζομαι και να γουρλώνω τα μάτια μου. Κι αν τελικά πρόσεχα κάποια εκπομπή θα ήθελα να είναι κάπως... έτσι:
"παίρνουμε το τηγάνι και του ρίχνουμε λίγο λάδι ανάβοντας το μάτι της κουζίνας. Κατόπιν σπάμε τα αυγά και τα ρίχνουμε μέσα στο τηγάνι αφήνοντας τα να τηγανιστούν για τόση ώρα όσο το υγρό τους γίνει το γνωστό μας ασπράδι(!) Αμέσως μετά τοποθετούμε το τηγανισμένο αυγό στο πιάτο. Επαναλαμβάνουμε για όσες φορές χρειαστεί"!

Θα ήθελα να ανοίξω τον υπολογιστή μοιράζοντας αμέτρητα likes σε γνωστούς και αγνώστους, σε κάθε αρλούμπα που βρήκαν από αλλού και θέλησαν με την σειρά τους να κοινοποιήσουν. Και επειδή τελικά κοστίζει να σκέφτεσαι, να κοινοποιούσα ο ίδιος άλλες αρλούμπες που βρήκα τυχαία και μη στο διαδίκτυο, προσποιούμενος πως έχω μια ενδιαφέρουσα ζωή για την οποία αξίζει κάποιου άλλου το like.

Συμβαίνει όμως κάτι πολύ σημαντικό και μη αναστρέψιμο. Και συμβαίνει σε πολλούς από εμάς εδώ κι εκεί. Η μελαγχολία, η απομόνωση, η εσωστρέφεια και η ανάγκη για ηρεμία δεν είναι κατ' ανάγκη κάτι κακό ή ξενέρωτο. Η πλήρης εγρήγορση στο μυαλό και τις σκέψεις δεν αποτελεί απαραίτητα ανασταλτικό παράγοντα στην κοινωνικότητα και την ζωή. Ίσως είναι το εφαλτήριο ή η αναπροσαρμογή.

Και για να μην το κουράζω, αν συναντήσετε ξανά έναν άνθρωπο που δεν κάνει ότι εσείς, που δεν διασκεδάζει όπως εσείς, που δεν συμπεριφέρεται όπως εσείς, μην βιαστείτε να τον κατατάξετε σε λιποτάκτη του Mulder και της Scully. Είτε θα πρέπει να τον αγνοήσετε αφού προφανώς δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία σας κι έτσι θα κάνετε χάρη και σε εκείνον και στον εαυτό σας, είτε... να αρχίσετε να τον ψάχνετε και να τον μελετάτε, αθόρυβα ή και με φανερό ενδιαφέρον. Ποτέ, δεν μπορείτε να προεξοφλήσετε τι θα αποκομίσετε από αυτήν την έρευνα. Ίσως... βρείτε έναν σημαντικό άνθρωπο! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η δύναμη της (σωστής) αντίδρασης

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Προ ημερών, έκανα μία ανάρτηση στο facebook η οποία ήταν ένα κλικ πιο προκλητική απ' ότι συνήθως. Και όταν συμβαίνει αυτό, ξαφνικά ο κόσμος αναρωτιέται, ενδιαφέρεται, ερεθίζεται η σκέψη και η φαντασία του. Έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν πως ο άνθρωπος ελκύεται από το αρνητικό και την καταστροφή και απλά καθησυχάζεται από την αντίθετη κατάσταση. Καλύτερα όμως το είπε ένας πελάτης μου όταν μια φορά τον ρώτησα τι κάνει: "λέμε καλά για να τελειώνουν οι κουβέντες. Αν πεις ότι δεν είσαι καλά, αρχίζουν οι ερωτήσεις και οι άσκοπες συζητήσεις αφού δεν είναι απαραίτητο ότι ο άλλος ενδιαφέρεται πραγματικά για σένα", μου απάντησε και είχε τόσο δίκιο!
Και για να επιστρέψω στην προχθεσινή ημέρα, θα σημειώσω πως "εκεί" στο... facebook συμβαίνει κάτι πολύ εκνευριστικά συνηθισμένο που λίγο-πολύ όλοι το υιοθετούν. Αμέτρητες έτοιμες εικόνες με δήθεν αποφθέγματα που κατά καιρούς μας εκφράζουν και εμείς τρέχουμε να τα υιοθετήσουμε επειδή ξαφνικά διαβάσαμε κάτι που μας εκφράζει. Την ίδια ώρα πολύ σπάνια κάποιος θα ξεδιπλώσει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του, με τα δικά του αυθεντικά λόγια. Γιατί; Ξεχάσαμε να μιλάμε; Ξεχάσαμε να εκφραζόμαστε; Μήπως κάποτε θα πρέπει να πληρώνουμε κάποιον για να εξωτερικεύει τις σκέψεις και την καρδιά μας;

Ε, εγώ δεν το κάνω αυτό. Αν γράψω κάτι, θα είναι δικό μου. Κι αν καμιά φορά δείτε στίχους από κάποιο τραγούδι, θα είναι επειδή σας προτρέπω να το ακούσετε και ίσως απλά να προσέξετε τα λόγια που ξεχώρισα από αυτό για κάποιον λόγο.

Στην συγκεκριμένη ανάρτηση στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή όμως, υπήρξε ένα συμπέρασμα και μάλιστα ήταν αρνητικό και επίσης αφορούσε εμένα. Τότε ξαφνικά, πολλοί άρχισαν να μου στέλνουν προσωπικά μηνύματα ή να με συναντάνε από κοντά και να με ρωτάνε τι μου συνέβη και γιατί έγραψα ότι δημοσίευσα.

Θα ήθελα λοιπόν, να μοιραστώ την απάντηση που τους έδωσα, μαζί σας. Έγραψα λοιπόν πως όταν... φιλοσοφείς και κυρίως όταν κάνεις την προσωπική υπέρβαση της αυτογνωσίας που απαιτεί πολύ ενέργεια για να τιθασεύσεις τον εγωισμό σου, είναι πολύ σημαντικό να μην το κάνεις εν βρασμώ. Αν κάτι συμβεί, αν υπάρξει κάποιο έμπρακτο γεγονός το οποίο χρήζει συμπερασμάτων, μην τα βγάλεις εκείνη τη στιγμή. Χρειάζεσαι μέρες για να ξεπεράσεις την επίδραση της έντασης των συναισθημάτων και μόνο τότε η λογική θα μπορέσει να επικρατήσει των συναισθημάτων και άρα το όποιο συμπέρασμα να έχει και βάση και να είναι όσο το δυνατό πιο αντικειμενικό γίνεται.

Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να συγκρατηθείς την στιγμή που προκαλείσαι, που αισθάνεσαι πως πρέπει να βρεις το δίκιο σου ή να επιβληθείς για να μην φανεί το άδικό σου. Όμως, προσπαθήστε το. Τη στιγμή του ξεσπάσματος, κάνε ένα βήμα πίσω και προσπάθησε να βρεις τη δύναμη να αντιληφθείς πως ότι κι αν κάνετε εκείνη τη στιγμή θα είναι είτε λάθος είτε μη αντικειμενικό. Σας υπόσχομαι ότι θα έχετε όσο χρόνο θέλετε μετά για να το σκεφτείτε και να βγάλετε τα συμπεράσματα σας ή να αποφασίσετε την αντίδραση σας. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ εσύ ζεις ή υπάρχεις;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Πάει καιρός τώρα που έγραφα για παράλληλους κόσμους. Δεν αναφερόμουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ή σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αλλά στον τρόπο που ο καθένας αντιλαμβάνεται ή βιώνει ή εκμεταλλεύεται το περιβάλλον στο οποίο ζει.

Πρώτο θύμα αυτής της διαπίστωσης είναι ο εαυτός μου. Ζω στο Ηράκλειο. Μια υπέροχη πόλη με πραγματικά αμέτρητα σημεία για να επισκεφτεί κανείς. Κι όμως η ζωή μου περιφέρεται ανάμεσα σε 3-4 σημεία (δουλειά, σπίτι, σχολεία κλπ.) και το αυτοκίνητο μου είναι σα να "ζει" την ζωή ενός συρμού του μετρό με συγκεκριμένο δρομολόγιο μπρος και πίσω.

Κι όμως... η μαγεία είναι εκεί έξω και απλά περιμένει από εσένα να την βιώσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω για να μπορείς να παρατηρείς πιο ψύχραιμα και αντικειμενικά το τι συμβαίνει στ' αλήθεια.

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να κάνω αυτό το βήμα πίσω έστω και για μία μέρα και να παρατηρήσω αυτόν τον παράλληλο κόσμο. Είδα ένα ζευγάρι νέων να περπατάει χέρι-χέρι στον δρόμο ώσπου έκατσαν για ένα ποτήρι κρασί. Γύρω τους υπήρχε φασαρία από παιδιά, έντονη μουσική και άλλες παρέες που γελούσαν ή φώναζαν, όμως έδειχναν ότι τίποτα από αυτά δεν μπορούσαν να τους επηρεάσουν. Δεν γύρισαν ούτε μία φορά το κεφάλι τους για να δουν ή να σχολιάσουν κάτι από αυτά. Το μόνο που έκαναν ήταν να κοιτάζει ο ένας τον άλλο βαθιά στα μάτια και να ανταλλάζουν σιγανές κουβέντες που ίσως να ήταν και ψιθυριστές.

Λίγο αργότερα, έβλεπα έναν πατέρα να παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα (στην τηλεόραση) με τον γιο του. Δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει το σκορ, νομίζω ότι του αρκούσε που εξηγούσε διάφορες φάσεις στον γιο του την ίδια ώρα που άλλοι μιλούσαν δυνατά, έβριζαν ή ένιωθαν άγχος για την εξέλιξη του αγώνα.

Και κάπως νωρίτερα απ' αυτά, παρατηρούσα μία μητέρα να περπατάει με την έφηβη κόρη της και σε πολύ ήρεμο και φιλικό κλίμα να της δίνει συμβουλές για το πως δεν πρέπει να παρατάει την παρέα της όταν έχουν βγει όλοι μαζί με την κόρη της χωρίς ίχνος εγωισμού να την προσέχει ιδιαίτερα. Δίπλα τους άλλοι διερχόμενοι μιλούσαν αγχωμένοι στο τηλέφωνο ή επιτάχυναν το βήμα τους σα να είχαν χάσει κάποιο σημαντικό ραντεβού.

Η θάλασσα βρίσκεται 100 μέτρα από το γραφείο μου, όμως δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που την κοίταξα. Ένας ψαράς ακόμα δεν ξέρω πότε στάθηκε για ένα λεπτό να την χαζέψει. Πάω στοίχημα όμως ότι το ζευγάρι του πρώτου παραδείγματος, έχει περάσει καμπόσες ώρες κοντά της...

Έτσι σήμερα έρχομαι να απαξιώσω το δικό μου προηγούμενο συμπέρασμα περί παράλληλου κόσμου. Το πως τον βιώνουμε (τον κόσμο) είναι καθαρά δική μας επιλογή. Το αν επιλέγουμε να μασάμε το φαγητό ή να το γευόμαστε, το αν επιλέγουμε να καταπίνουμε το ποτό μας ή ευφραινόμαστε από δαύτο, το πως επιλέγουμε να κοιτάζουμε κάποιον ή να τον αντικρίζουμε. Και ναι, ξέρω καλά πως οι συνθήκες είναι πάντα αντίξοες, όμως αν αφεθούμε σε αυτές, τότε θα γίνουμε ένα με αυτές... αντίξοι άνθρωποι! Είναι λοιπόν επιτακτική η ανάγκη εξεύρεσης ενός κινήτρου, ενός μικρού "σπρωξίματος" που θα μας πάει αυτό το πολύ σημαντικό ένα βήμα πίσω για να μάθουμε να ζούμε την ζωή και όχι να πέφτουμε χωρίς σωσίβιο πάνω στο ποτάμι της ροής της. Καλή επιτυχία σε όλους μας... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ και (ξαφνικά) ήρθε η ώρα να αλλάξεις για έναν απώτερο σκοπό

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Λέμε πως υπάρχουν άνθρωποι "αληθινοί", αυτοί δηλαδή που δεν χρειάζεται να κρυφτούν ή να προσποιηθούν και είναι ότι βλέπεις. Εγώ νομίζω ότι αυτό είναι κουραφέξαλα και πως κάθε άνθρωπος έχει κληθεί στην ζωή του να υποκριθεί και να προσποιηθεί είτε για να προσαρμοστεί σε μια άβολη κατάσταση, είτε για να προστατεύσει κάποιον, είτε ακόμα για να τον βλάψει και εξαπατήσει.

Τι γίνεται όμως όταν πρέπει να αλλάξεις κλίμα, συμπεριφορά, συναισθήματα και τρόπο σκέψης για να φέρεις σε επιτυχία έναν στόχο; Τις απαντήσεις σε αυτά τα θέματα θα μπορούσαν να μας τις δώσουν διάσημοι ηθοποιοί που για μερικούς μήνες μπορεί να προσποιούνται ψυχοπαθείς δολοφόνους και μετά από λίγο καιρό να προσποιούνται βασιλιάδες, άστεγους ή υπέρήρωες.

Αυτήν την εβδομάδα λοιπόν ξεκίνησα να γράφω ένα παραμύθι το οποίο είχα αρχίσει να χτίζω στο μυαλό μου από το καλοκαίρι. Όσοι γνώριζαν για την πρόθεσή μου αυτή με ρωτούσαν γιατί δεν ξεκινούσα την συγγραφή και η αλήθεια είναι ότι εκτός από την έλλειψη χρόνου, οι συνθήκες στην ζωή μου δεν ήταν κατάλληλες για να με αφήσουν να αφεθώ σε έναν τόσο μαγικό και απαιτητικό κόσμο όπως αυτόν που έχω πλάσει με την φαντασία μου.

Μήπως τελικά το μυστικό κρύβεται ακριβώς στις συνθήκες ηρεμίας, αυτοσυγκέντρωσης και τόνωσης της δυνατότητας του καθένα να διαβεί το πέρασμα από την μία προσωπικότητα στην άλλη; Πιθανότατα. Και σε κάθε περίπτωση παίρνουμε σαν δεδομένο πως κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Απαιτεί μία τεχνική και μία συνέπεια.

Δεν σας το κρύβω, ξέρω από -σχεδόν- όλους να προφυλάξω τα αληθινά μου συναισθήματα. Μπορώ να προσποιηθώ για να μην εγείρω αντιδράσεις και φασαρίες, μπορώ και να προσαρμοστώ σε καταστάσεις, συνθήκες και σχέσεις, όμως το να μπαίνεις στην ψυχολογία ενός δράκου, μιας νεράιδας, μιας μάντισσας, ενός βασιλιά, μιας πριγκίπισσας και ενός μαχητή, ε... αυτό θέλει κάτι παραπάνω. Θέλει, έμπνευση! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ το φάρμακο για τους τοξικούς ανθρώπους στην ζωή μας (που είσαι εσύ)

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κάθε άνθρωπος -όσο ισχυρή προσωπικότητα κι αν έχει- επηρεάζεται άμεσα ή έμμεσα, θετικά ή αρνητικά, από τον κοινωνικό του περίγυρο. Δεν είναι κακό αυτό. Είναι δείγμα ότι ζούμε σε πολιτισμένες κοινωνίες, ότι σεβόμαστε τους κανόνες της συνύπαρξης και κάπως έτσι συνεχίζουμε προσπαθώντας για το καλύτερο για εμάς και τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Συχνά σε αυτό, υπάρχουν διάφοροι ανασταλτικοί παράγοντες όπως για παράδειγμα ένα απρόοπτο υγείας κλπ. Τέτοια προβλήματα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε συχνά στην ζωή μας. Πολλές φορές μας επηρεάζουν, κάποιες μας αλλάζουν, άλλες μας στιγματίζουν ή και κάποιες δεν καταφέρνουν να επιδράσουν πάνω μας.

Κι αν τα απρόοπτα είναι μέσα στο... πρόγραμμα (της ζωής) τι θα λέγατε για ένα άλλο είδος ανασταλτικού παράγοντα που δεν προέρχεται από συμβάντα αλλά από την δράση των ανθρώπων; Σίγουρα στην ζωή σας θα είχατε την ατυχία να αλληλεπιδράσετε με "τοξικούς ανθρώπους" με ανθρώπους που δηλαδή όχι μόνο δεν σας ωθούσαν στο ένα βήμα παραπάνω της ζωής σας, αλλά αντίθετα η μιζέρια, ο αρνητισμός και η στασιμότητα, σας κρατούσε πίσω. Ακόμα χειρότερα αν αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να επηρεάσουν τον χαρακτήρα σας. Να σας κάνουν να κλάψετε, να χάσετε την αυτοπεποίθηση σας, να σας βάλουν στην διαδικασία να σκέφτεστε αρνητικά για τον εαυτό σας ή την ζωή γενικά.

Τέτοιοι άνθρωποι βρίσκονται παντού γύρω μας. Μπορεί να είναι στον χώρο εργασίας, ένας συνάδελφος ή ο εργοδότης μας. Μπορεί να είναι ο/η σύζυγος, μπορεί ακόμα και ένας στενός φίλος. Παρατηρήστε κάτι. Πρόκειται για ανθρώπους που δύσκολα μπορούμε να βγάλουμε από την ζωή μας. Προφανώς μπορούμε να αλλάξουμε δουλειά, να πάρουμε διαζύγιο ή απλά να αλλάξουμε παρέες, όμως αν ένας άνθρωπος κατάφερε να σε επηρεάσει τόσο πολύ (αρνητικά) τότε προφανώς και ασκεί μεγάλη επίδραση πάνω σου. Οπότε... πόσο εύκολο εγχείρημα θα είναι να τον βγάλεις από την ζωή σου;

Ένας τοξικός άνθρωπος κοντά μας είναι η πιο επικίνδυνη αρρώστια. Δεν έχει φάρμακο, δεν έχει ιατρική διάγνωση, προϋποθέτει μόνο προσωπική αυτογνωσία και θέληση για αλλαγή με οποιοδήποτε κόστος. Και η ερώτηση μου προς εσένα σήμερα είναι: Είσαι έτοιμος/η να πάρεις αυτό το ρίσκο του κόστους της αλλαγής; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ η αναγκαιότητα του "ωραίου" και αν τελικά είναι... ωραίο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Με αφορμή την πολύ συμβολική εποχή του Φθινοπώρου το οποίο και διανύουμε πια, σκέφτηκα να μιλήσουμε για την ωραιότητα. Κάτι που φυσικά δεν πρόκειται να καλυφθεί σε ένα κείμενο, όμως όταν λέμε για το "ωραίο" καλό είναι να έχουμε στο νου μας ότι καλύπτουμε μια τεράστια και πολλές φορές αντιφατική έννοια.

Ένα από τα πιο ωραία πράγματα που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω, ήταν προχθές σε μία βάφτιση στην οποία ήμουν καλεσμένος, την ομιλία του Αρχιμανδρίτη Πρόδρομου Ξενάκη αμέσως μετά το μυστήριο. Δεν ήταν τόσο αυτά που είπε όσο ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την ελληνική γλώσσα. Η καθαρότητα της φωνής και η αλληλουχία των φράσεων του. Θα μπορούσα να τον ακούω για ώρες!

Την άλλη μέρα έπεσε στα χέρια μου ένα εκκλησιαστικό φυλλάδιο το οποίο αφορούσε την φανερή και αφανή ειδωλολατρία και ξεκίνησε ο δικός μου προβληματισμός. Αλήθεια... πόσο σκλάβοι μπορούμε να γίνουμε για μία ωραία εικόνα;

Αν μεγαλώνατε παιδιά σας διαβεβαιώ πως κάπου στο σπίτι σας θα υπήρχαν παιχνίδια, ρούχα, γραφική ύλη ή αυτοκόλλητα της Peppa, του παιδικού Frozen ή κάποιου υπέρ-ήρωα. Τα παιδιά βλέπουν το παιδικό στην τηλεόραση, όμως είμαστε εμείς που φουντώνουμε τον εθισμό αυτό ως καταναλωτές. Και πριν απ' όλα, βάζω τον εαυτό μου πρώτο... όταν άρχισα να παίρνω παιχνίδια της Peppa στο παιδί μου, πήρα τόσα πολλά που βρέθηκα σε θέση να μπορώ να αναπαριστώ τα περισσότερα επεισόδια της σειράς. Παρακάμπτοντας τον ενθουσιασμό των παιδιών μου, έκανα ένα βήμα πίσω και παρατήρησα πως και εγώ ο ίδιος ή μάλλον περισσότερο εγώ ο ίδιος απολάμβανα αυτήν την συμπλήρωση!

Είναι σημαντικό να κοιτάξουμε στον καθρέφτη για να πούμε ειλικρινά για το τι ακριβώς μας αρέσει. Προσωπικά, υπήρξα πάντα λάτρης του ωραίου. Ωραία ρούχα, ωραία αυτοκίνητα, ωραίο σπίτι, ωραίες γυναίκες. Σήμερα, οι ανάγκες μου έχουν αλλάξει. Εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι από τα άνωθεν ωραία, όμως δεν είναι για μένα αυτά η προτεραιότητα πια. Προτιμώ την ηρεμία, την απομόνωση και την συγκέντρωση στην ζωή μου.

Το ωραίο λοιπόν μπορεί να έχει πολλές εκφάνσεις και πολλούς τρόπους για να το δεις ή να το "παράξεις". Αρκεί να το θέλεις, να το αναζητάς, να μπορείς να το διαχειριστείς. Υπάρχουν άνθρωποι που λόγω χαρακτήρα ή συνθηκών, δεν μπορούν να οικειοποιηθούν την ωραιότητα και είναι άσχημοι στο σώμα και στην ψυχή. Είναι άσχημοι στον λόγο και τις πράξεις.

Τελικά είναι ωραίο το ωραίο; Πρέπει να αισθάνεσαι τύψεις που θέλεις να φοράς όμορφα ρούχα ή να παρατηρείς μια όμορφη κοπέλα που περνάει; Που προτιμάς το παστίτσιο από την φασολάδα; Νομίζω πως όχι. Το Ωραίο είναι και θεμιτό, είναι δείγμα ανέλιξης, αρκεί να μην καταντάει ειδωλολατρικό (όπως λέγαμε πριν), να μην αποτελεί την εμμονή μας και τον εθισμό μας. Ας μην προσπερνάει την ανάγκη μας για ωραιότητα ψυχής και καλοσύνης. Ας μην προσπερνάει την υποχρέωση μας για σεβασμό και αλληλεγγύη+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η 1η μέρα στο σχολείο και ένας μπαμπάς περήφανος, χαζός, ονειροπόλος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Υπάρχουν κάποιες μέρες που κανείς ποτέ δε θα τις θυμάται. Που οι Δημόσιες Υπηρεσίες είναι ανοιχτές και οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο να γλιτώσουν την δουλειά το πρωί. Που είναι βαρετές επειδή κανείς δεν έχει κάτι συναρπαστικό να κάνει και όλοι αναμένουν την επόμενη μέρα μπας και είναι πιο ενδιαφέρουσα!

Σε μία τέτοια μέρα είχα την ευκαιρία να δω την αγαπημένη μου πριγκίπισσα να περνάει για πρώτη φορά την πόρτα του Δημοτικού της Σχολείου. Εκείνη, μαζί με χιλιάδες άλλα παιδάκια ξεκινούν έναν μαραθώνιο ή μάλλον έναν Γολγοθά που μπορεί να ανήκει στο σύνηθες κατεστημένο, όμως σκέφτηκε κανείς πως γαλουχεί γενιές; Πως καθορίζει το μέλλον και την ιστορία του εκάστοτε τόπου; Η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι η πρώτη μέρα μιας ζωής που θα κρατήσει για τουλάχιστον δώδεκα χρόνια. Μιας ζωής που θα ενηλικιώσει το παιδί και θα το μετατρέψει εν πολλοίς στον άνθρωπο που θα υπηρετήσει την κοινωνία μεθαύριο ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχτηκε και τελικά υιοθέτησε.

Ο καλύτερος τρόπος για να βιώσεις αυτήν την ημέρα είναι να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Τι σου άρεσε, τι όχι. Τι φοβόσουν, τι προσδοκούσες; Όσο πιο κοντά σε αυτά είναι οι αναμνήσεις σου, τόσο πιο καλά θα καταφέρεις να βοηθήσεις το νέο πρωτάκι να αντιμετωπίσει τα δικά του προσωπικά εμπόδια.

Κι έτσι, σήμερα... περνάς για πρώτη φορά την καγκελόπορτα ως μαθήτρια και όχι ως επισκέπτρια όπως είχαμε πάει μαζί προ ημερών για να γνωρίσουμε τους χώρους και κάτσαμε στο πολύχρωμο παγκάκι για να διαπιστώσουμε ότι ήταν φρεσκοβαμμένο και κόλλησαν μπογιά τα ρούχα μας!

Σήμερα ζεις την πρώτη μέρα του μέλλοντός σου. Αν μου το επιτρέψεις θα είμαι πάντα εκεί για να σε βοηθήσω να το χαράζεις, αλλά από σήμερα εγώ θα είμαι ένας κομπάρσος στην ζωή σου. Από σήμερα είσαι εσύ που ετοιμάζεσαι να πάρεις την σκυτάλη αυτού του κόσμου. Είσαι εσύ που θα δώσεις τον δικό σου αγώνα επιβίωσης και βελτίωσης αυτού που εγώ με τύψεις και ενοχές παρέδωσα σε εσένα για να ζεις.

Από σήμερα θα μάθεις την έννοια της ευθύνης, της αποτυχίας και της επιτυχίας και αυτή τη φορά όχι με το δίχτυ ασφαλείας που εγώ σου προσέφερα, αλλά εκεί έξω, στις μάχες με τους βαθμούς σου, τους δασκάλους και τους συμμαθητές σου.

Ως τώρα ήσουν το εύθραυστο κοριτσάκι μου χωρίς σαφείς επιδιώξεις για το μέλλον. Και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα καθοριστεί αν θα αλλάξεις αυτόν τον κόσμο με την κατάρτιση σου, το ταλέντο ή τις δεξιότητες σου! Και στο λέω από τώρα: δεν με νοιάζει τι θα καταφέρεις, αρκεί να έχεις την ζωντάνια και το πάθος να θελήσεις κάτι τόσο πολύ που να προσπαθήσεις σκληρά γι΄αυτό...

Σήμερα σε παραδίδω παιδάκι σε αυτόν τον αχανή χώρο και όταν έρθει η ώρα να βγεις για τελευταία φορά από εδώ θα είσαι μια ενήλικη γυναίκα με στόχους, προοπτικές και εκκρεμότητες. Εγώ θα είμαι για πάντα ο πιστός σου φύλακας, έτοιμος να δώσω και την ζωή μου για να εξασφαλίσω την δική σου ευημερία. Και σαν σωστό κι ελεύθερο πουλί, όταν έρθει η ώρα θα είμαι εγώ εκείνος που θα σε σπρώξει για να πετάξεις ψηλά και μακριά (όσο κι αν αυτό θα είναι η δική μου προσωπική υπέρβαση).

Καλή σου πρώτη σχολική χρονιά! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ πως να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα όταν όλα πάνε στραβά;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Σου έχει τύχει να έχεις φτιάξει βαλίτσα, να έχεις βρει τα καλύτερα ρούχα και να έχεις κλείσει τα ωραιότερα εισιτήρια για μουσεία και εκδηλώσεις, να έχεις φτάσει στο check in του αεροδρομίου και να συνειδητοποιείς ακριβώς εκεί πως ξέχασες την ταυτότητά σου στο ντουλάπι της κουζίνας του σπιτιού σου;

Σου έχει τύχει να έχεις βγει επιτέλους με την κοπέλα των ονείρων σου και μετά από ένα ρομαντικό δείπνο και ένα-δυο ποτά να σε καλεί σπίτι της, οπότε ενώ είστε γυμνοί πάνω στο κρεβάτι της να συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις προφυλακτικό;

Σου έχει τύχει να φεύγεις επιτέλους για εκείνη την εκδρομή με την παρέα σου με το αμάξι τινγκαρτισμένο με πράγματα και την μουσική στην διαπασών ώσπου ξαφνικά στην μέση της διαδρομής, το αμάξι ανεβάζει θερμοκρασία και μένει;

Κάποιες φορές στην ζωή μας, όλα σχεδιάζονται ιδανικά. Έχουν προβλεφτεί ακόμα και οι πιο απρόοπτες λεπτομέρειες και τελικά όλα ξεκινούν να εφαρμόζονται βάση σχεδίου. Τι καλύτερο! Όμως... ξαφνικά γίνεται κάτι που τα ανατρέπει όλα και ξέρετε όταν αυτό το κάτι δεν είναι και τόσο ξαφνικό, τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Σαν ένας τρυποκάρυδος να πελεκίζει με μανία το κλαδί πάνω στο οποίο έχει φτιαχτεί μια φωλιά από πουλάκια και αυτό μοιραία να πέφτει αφήνοντας την φωλιά να διαλύεται ώσπου να γκρεμιστεί στο έδαφος.

Όποια κι αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα είναι αυτό που καθορίζει τη συνέχεια. Καλές οι αναμνήσεις, χρήσιμες και οι εμπειρίες, όμως όταν μια καφετέρια ξεμένει από καφέ, μήπως να το γυρίσει σε μπαράκι;

Και αυτό που τελικά μετράει είναι η ευημερία ή για να γίνω πιο γραφικός, η εξιλέωση ή μάλλον ας γίνω υπερβολικός και να πω, η επιβίωση! Στο τέλος της ημέρας πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις και αν δεν μπορείς, τότε φτιάξε τις συνθήκες για να το καταφέρεις. Η γνώμη μου είναι πως ότι κι αν σου έτυχε στον διάβα σου, ότι κι αν προκάλεσε την βλάβη στο καλοκουρδισμένο ρολόι σου, εσύ οφείλεις να συνεχίσεις. Δεν νοείται να παραιτηθείς από την ζωή σου. Κάπως, κάπου εν καιρώ θα την βρεις ξανά την ώρα και στον συγχρονισμό σου. Την αποδοτικότητά σου και τελικά... τον εαυτό σου. Και τότε, θα είναι που έχει ξημερώσει μια καλύτερη μέρα. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ το υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι της πικρής γεύσης

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Θα σας πω ένα μυστικό, αλλά μην το πείτε πουθενά.

Ο τρόπος που ο κόσμος μας κύκλους κάνει, είναι τρομακτικά παράξενος. Πόσο; Να, σα να κάθεσαι το βράδυ και να αγναντεύεις το πέλαγος όταν ξαφνικά κάτι σέρνεται πάνω στο πόδι σου, τόσο πολύ που αφήνεις τα πάντα για να κρυφτείς όπου μπορείς να νιώσεις ασφάλεια (ακόμα κι αν τελικά αυτό το κάτι δεν ήταν παρά ένα κουνούπι ή έστω μια διερχόμενη γάτα).

Το ξέρω ότι μπορεί μόλις να γυρίσατε ή να είσαστε ακόμα σε μία παραλία από αυτές που κάνουν την Ελλάδα μοναδική, στα πλαίσια του... "πρέπει τον 15αύγουστο" όμως αποκλείεται να μην είστε σε αυτό το σκωτσέζικο ντους των πυρκαγιών, των αμετρητων τροχαίων με νεκρούς ίσα με μια κωμόπολη, των ανθρώπων που ακόμα βρίσκουν υγρό θάνατο στην προσπάθεια τους να γλιτώσουν από αυτόν του πολέμου, των αθώων πολιτών της Δύσης που απλά έτυχε να περπατούν στον λάθος δρόμο την λάθος στιγμή όταν ένα όχημα άρχισε να τους παρασέρνει βίαια αφήνοντας τους νεκρούς ή διαμελισμενους, αλλά και της ατέλειωτης Ελλάδας της μιζέριας και της κατάθλιψης που κρύβεται πίσω από ακριβά κινητά τηλέφωνα και εντυπωσιακά ρούχα της μόδας στην καφετέρια του όχλου. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που η πολιτική έχει περάσει (λόγω των ημερών χαλάρωσης) είτε μιλάμε για το βιαστικό brexit, είτε για το ηρωικό μη-grexit είτε απλά για τον τούρκο δημοκράτη που απέλυσε τους μισούς δημόσιους υπαλλήλους του!

Και κάπου εκεί ανάμεσα, κάποιος αθλητής κερδίζει ένα παλικαρίσιο μετάλλιο ή μέσα από τον τουρισμό μαθαίνουμε για έναν λόγο που ήμαστε περήφανοι σε αυτόν τον ταλαιπωρημένο τόπο. Είναι σαν την θάλασσα που λαχταράς μόλις παρκάρεις το αμάξι έξω απ΄την παραλία, αλλά μέχρι να μπεις στην θάλασσα πρέπει να σου βγει η πίστη για να βρεις ξαπλώστρα και να βγάλεις εγκαύματα στα πόδια ώσπου να βρέξεις τελικά το ασπρουλιάρικο κορμί σου!

Οι περισσότεροι από εσάς, περάσατε έναν αρκετά καλό Αύγουστο, όμως μην θεωρείτε τον εαυτό σας αχάριστο αν και αυτός σας αφήνει μια πικροξινη γεύση για το αν τελικά πρέπει να αισθάνεστε καλά. Για το αν πρέπει να λέτε παντού γύρω σας πως είστε έτοιμος για τον δύσκολο χειμώνα. Ίσως φταίει η υγεία, ο κόσμος, η ειδησεογραφία, το μπάχαλο γύρω σας ή απλά μια πολύ άσχημη είδηση από το περιβάλλον σας. Μην νιώθετε ενοχές αν μόλις έφυγε ο δεκαπενταύγουστος και εσείς αισθάνεστε... σκατά. Απλά, προβληματιστείτε μαζί μου+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ ζώντας μακρυά από τους δικού σου ανθρώπους

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Και έρχεται η ώρα, να πας από το δημοτικό στο γυμνάσιο, μετά στο λύκειο και, ακόμα πιο μετά, ίσως, στην σχολή σου. Και έρχεται η ώρα, να φύγεις από το σπίτι για να πας να μείνεις μόνος σου, όντας "ανεξάρτητος" και ενήλικος πλέον. Άλλες πάλι φορές, πιο συχνά τώρα τελευταία, έρχεται η ώρα να φύγεις από το χωριό, την πόλη ή και την χώρα σου. Είναι και εκείνες οι φορές που πρέπει να αλλάξεις δουλειά και εργασιακό περιβάλλον, αλλά και οι άλλες που "χωρίζεις" και πρέπει να προχωρήσεις. Πολλές και διαφορετικές οι περιπτώσεις μεταβατικών σταδίων και αλλαγών στην ζωή μας, αλλά όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο το οποίο είναι: Οι άνθρωποι που αφήνουμε πίσω μας.


Συγγενείς, σύντροφοι, "κολλητοί", φίλοι ή απλά γνωστοί, όλοι άτομα τα οποία αναγκαζόμαστε να... "παρατήσουμε" για τον έναν ή τον άλλο λόγο, κομμάτια από την ζωή και, ίσως, της καθημερινότητας μας. Συνοδοιπόροι μας πλέον, οι αναμνήσεις που κουβαλάμε με τις υπόλοιπες αποσκευές του μυαλού μας, και όλες οι εμπειρίες με όσα ζήσαμε με αυτά τα άτομα. Καλές, κακές, γλυκόπικρες, όλες εκεί για να μας κάνουν παρέα. Σίγουρα σήμερα με τα social media και τις σύγχρονες μεθόδους επικοινωνίας που υπάρχουν, μπορούμε να έρθουμε πολύ άμεσα σε επαφή με κάποιον ο οποίος είναι μακρυά μας, συγκριτικά με παλαιότερα όπου ο μοναδικός τρόπος ήταν η αλληλογραφία ή ένα χρονοβόρο ταξίδι, όμως, παρόλα αυτά, η απόσταση παραμένει "αγεφύρωτη". Ένα τόσο κοινωνικό ον όπως ο άνθρωπος, αδυνατεί να λειτουργήσει σωστά όταν δεν έχει "τα δικά του πρόσωπα" γύρω του, ή τουλάχιστον να λειτουργήσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Καλώ ή κακώς, η συναισθηματική υγεία, είναι το ίδιο σημαντική με την ψυχική, αλλά και την σωματική.

Μια φωτογραφία, ένα μήνυμα ή ακόμα και ένα ρούχο, είναι ικανά για να μας φέρουν πιο κοντά με όλους εκείνους οι οποίοι μας λείπουν. Έστω και για λίγο, έστω και αμυδρά, ξεγελάμε το νου μας, και ταξιδεύουμε κοντά στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Πέραν όμως από αυτά που κάνουμε για να δραπετεύσουμε από την δική μας καθημερινότητα, για να εισβάλουμε και πάλι για λίγο στην δική τους, θα πρέπει να γνωρίζουμε και το ακόλουθο: Καλώς ή κακώς, όλα αυτά είναι εικονικά. Η νοσταλγία παραμένει, και η "απώλεια" υπάρχει.

Και... ξέρεις κάτι. "Σου λείπει." Το θετικό είναι ότι, μάλλον, το ξέρει και αυτός/αυτή.


Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 3 Αυγούστου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ νεύρα: το φάρμακο της ψυχής για την αρρώστια που δεν ξέρεις ότι έχεις

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Είναι κάποιες στιγμές που αναζητάς έναν υγιή τρόπο έκφρασης. Το πιάνο, το γράψιμο, η ζωγραφική, η μουσική, όμως... τι συμβαίνει όταν τίποτα από όλα αυτά δεν σου φτάνει;

Υπάρχουν φορές που απλά έχεις τα νεύρα σου ρε παιδί μου!
(το έκανα μια παράγραφο μόνο του για να το διαβάσετε με όλες τις τιμές)

Και ξέρετε κάτι; Ναι! Είναι υγεία να έχεις τα νεύρα σου κάπου κάπου. Σε κάνει πιο δραστήριο και πιο παραγωγικό. Θολώνει το μυαλό σου και ενεργείς παρορμητικά το οποίο εξ ορισμού είναι λάθος, όμως ας μην γελιόμαστε... ο πράσινος γίγαντας Hulk δεν θα κατάφερνε ποτέ τίποτα στην ζωή του ως απλός Dr. Bruce Banner. Έπρεπε να νευριάσει, να γίνει τεράστιος και θολωμένος από θυμό να... διαλύσει τους κακούς!

Το πως βέβαια διαχειριζόμαστε τον θυμό μας είναι ένα εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο το οποίο αποτελεί ολόκληρο κλάδο επιστήμης. Διαχείριση θυμού και άλλα τέτοια επιστημονικά, δεν αφορούν τον παρόντα προβληματισμό. Εδώ θέλουμε να τον υπερασπιστούμε. Λέμε ναι στην σωστή διαχείριση του και στον σωστό τρόπο διοχέτευσης του θυμού, αλλά υπερασπιζόμαστε το υγιές δικαίωμα του ανθρώπου στο να είναι νευριασμένος!

Δε θέλω να ξενερώσω το νόημα του κείμενου, όμως θα τολμήσω να κάνω μια μικρή παρένθεση λέγοντας πως είναι πολύ καλύτερο να την "πληρώσει" μια πόρτα, παρά ένα προσφιλές άτομο το οποίο ουσιαστικά δεν φταίει και πολύ. Είναι πολύ καλύτερο να την πληρώσει η βλαμμένη δημόσια υπάλληλος που στέλνει μήνυμα στο κινητό αντί να καίει το λίπος της δουλεύοντας παρά ένας τυχαίος περαστικός που απλά βρέθηκε μπροστά σου την ακατάλληλη στιγμή.

Η ουσία όμως παραμένει! Τα νεύρα είναι το φάρμακο της ψυχής για να νιώσεις ήρεμος στη συνέχεια της ημέρας. Είναι το φάρμακο ενάντια μιας μαλθακής ζωής και το φάρμακο στον θάνατο που προσφέρει το μόνιμο σκύψιμο του κεφαλιού. Κι αν εσύ είσαι ακόμα στη οθόνη σου με το πληκτρολόγιο άθικτο (σιγά, πόσο να κάνει ένα πληκτρολόγιο ρε φίλε;), τότε άκουσε το ξανά: Νευρίασε τώρα! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥTEΡΑΣ ~ πως κατακτιέται τελικά η ευτυχία;

 you've got to take this moment στο +yannidakis
Αν είχα πολλά λεφτά θα έμπαινα σε πλοία, για να βλέπω θάλασσα και να παίρνω έμπνευση για τα κείμενα που γράφω. Βλέπεις θάλασσα και παράλληλα τα τοπία διαφοροποιούνται. Τη μια το καράβι φτάνει Πάρο, την άλλη φτάνει Νάξο κ.ο.κ.

Στα πλοία το ίντερνετ είναι κάτι σαν τους εξωγήινους. Σπάνια πιάνεις «καλό» ίντερνετ, όπως σπάνια βλέπεις εξωγήινους. Εκτός αν ανήκεις στο target group του «Αθέατου Κόσμου».

Όταν ταξιδεύω πολλές ώρες ξεκινάω μια εσωτερική ψυχανάλυση. Μου αρέσει να είμαι μόνη ορισμένες φορές. Καταλαβαίνω καλύτερα τον εαυτό μου! Διανύω μια περίοδο εσωτερικής γαλήνης. Μόνο η αχαριστία και το ψέμα μπορουν να με ταράξουν. Και αυτά όσο εγώ το επιτρέψω, ίσως γιατί βαριέμαι να δίνω νόημα σε πραγματικά ανούσια πράγματα. Είμαι πολύ χαρούμενη που έχω επιλέξει ανθρώπους που με νοιάζονται και γι' αυτό το μοιράζομαι μαζί σας. Δε νοιώθω μόνη. Σίγουρα όχι. Νοιώθω κάτι θετικό και πολύ γλυκό. Βλέπω, όπως βλέπετε κι εσείς, τι γίνεται στον κόσμο. Έχω περάσει από φουρτούνες που για χρόνια με παίδευαν και δεν είχα βάλει καν το χεράκι μου για να προκληθούν.

Τώρα
Στο τώρα υπάρχει μια ρύθμιση στα πράγματα θα έλεγα. Αποφάσισα να δίνω μόνο χαρά γιατί αυτό με γεμίζει. Ειλικρινά, δε θα ήθελα να καταντήσω μια εγωκεντρική σπαστική γυναίκα και αντικοινωνική. Έτσι θα χαράμιζα κάθε θετικό στοιχείο του χαρακτήρα μου. Έχω κάνει συμφωνία με τον εαυτό μου να συνεχίζω να ονειρεύομαι, να διατηρήσω το ρομαντισμό μου. Χωρίς τα όνειρα γινόμαστε σαν σπαστικοί δημόσιοι υπάλληλοι στο ΙΚΑ που κοιτούν να σε ξεπετάξουν, να έρθει η σειρά του επόμενου και να σχολάσουν... Όμως διαπίστωσα ότι στη ζωή πρέπει πρώτα να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε αληθινά για να προχωρήσουμε ουσιαστικά παρακάτω. Να έχουμε αυτοπεποίθηση, όχι να είμαστε ψωνάρες, δεν ωφελεί κάπου. Όχι τίποτα άλλο αλλά «τρώμε» και κράξιμο. Nastazia A

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ οι αλλόκοτοι άνθρωποι της κρίσης και ο εαυτός μου που (δεν) αποτελεί εξαίρεση

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Το σημερινό θέμα δεν το προγραμμάτιζα καθόλου, αλλά να, πέρασε ο Γιάννης από το γραφείο μου σήμερα -με ρώτησε κάτι επαγγελματικής φύσης- και έμεινε όρθιος να μου μιλάει για περίπου μισή ώρα σχεδόν χωρίς σταματημό.

Λοιπόν ο Γιάννης είναι ένας τύπος κάπου στα 40, ψηλός, όμορφος και σωματικά πολύ καλοφτιαγμένος και περιποιημένος. Είναι λίγο πολυλογάς και αγχώδης, όμως και δουλευταράς είναι και περιουσία έχει και κατά τη γνώμη μου όλο το πακέτο για μια σύγχρονη γυναίκα διαθέτει.

Τον γνώρισα στην γειτονιά που συγκατοικούσε με μία κοπέλα, καθηγήτρια με καταγωγή από την Αθήνα. Αλήθεια ταιριαστό ζευγάρι! Ώσπου μια μέρα μου είπε ο Γιάννης ότι θα πήγαιναν να ψαχτούν στην Αθήνα για να είναι κοντά στους δικούς της. Σκέφτηκα να του πω μπράβο για την θυσία του να παρατήσει την Κρήτη και αυτό ήταν όλο. Ύστερα από κάνα χρόνο ο Γιάννης επέστρεψε μόνος. Μου είπε ότι εκείνη άλλαξε και ότι έβγαζε τρελά γούστα. Είπαμε, είναι πολυλογάς, αλλά δεν είναι ψεύτης.

Λίγο καιρό τον είδα με μια άλλη κοπέλα. Επίσης ωραίο ζευγάρι, ταιριαστό και όλα έδειχναν άριστα. Σήμερα που ήρθε ο Γιάννης μου είπε ότι προχθές σηκώθηκαν από το κρεβάτι και του είπε ξαφνικά ότι δεν ταιριάζουν και θέλει να χωρίσουν. Ο Γιάννης δεν ήθελε μια αγκαλιά να κλάψει, απλά ήταν απογοητευμένος και περίεργος για το τι συμβαίνει πια με τους ανθρώπους και φέρονται τόσο αλλόκοτα, τόσο απότομα και τόσο ξαφνικά.

Τότε αντιλήφθηκα ότι όχι μόνο έχει δίκιο, αλλά αυτήν την συμπεριφορά την βλέπουμε παντού γύρω μας. Στον δρόμο, στα αυτοκίνητα, στις γειτονιές, στις υπηρεσίες, σε οτιδήποτε απαιτείται η συνύπαρξη ανθρώπων...

Το πιο πρόχειρο που μπόρεσα να του πω, ήταν πως πράγματι ο κόσμος έχει αλλάξει, έχει γίνει αλλόκοτος και κουβαλάει δυσφορία. Πως όταν οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί τόσο πολύ, γιατί θα πρέπει να μας προκαλεί τόση εντύπωση η ακραία και ανεξήγητη συμπεριφορά όλων των υπολοίπων;

Και αλήθεια... γιατί πάντα εμείς βγαίνουμε από αυτό το μοτίβο; Εγώ πρώτος παραδέχομαι πως έχω αλλάξει. Μπαίνω στην πλατεία του λιθοβολισμού εθελοντικά και ομολογώ πως αυτά τα μερικά χρόνια της... κρίσης, έχω γίνει πιο κουρασμένος, πιο καταθλιπτικός, πιο νευρικός, πιο γκρινιάρης, έχω αλλάξει προτεραιότητες, έχω δει την υγεία μου να κλονίζεται, έχω αναθεωρήσει απόψεις, σχέσεις και στόχους και δηλώνω χωρίς κανένα ενδοιασμό πως είμαι γεμάτος βλάβες, έτοιμος για ένα καλό και μόνιμο ρεκτιφιέ! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ feel free - άσε ήσυχο το παρελθόν

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Οι παρελθοντικές επαναφορές είναι μια διαδικασία δύσκολη κυρίως για την ψυχή μας. Μας ενοχλεί να «σκάνε» μύτη οι ανεπιθύμητοι στη ζωή μας.

Όταν όμως ο ανεπιθύμητος δεν εμφανίζεται ολοζώντανος μπροστά σου αλλά γίνεται εμμονή μέσα στο κεφάλι σου, τι γίνεται; Γιατί το μυαλό μας παίζει παιχνίδια; Είναι η έλλειψη που μας κάνει να επαναφέρουμε στο μυαλό όσους μας πλήγωσαν;

Αυτά είναι ορισμένα ερωτήματα που λίγο - πολύ ταλανίζουν τους περισσότερους από εμάς ωστόσο, οι δυνατές συγκινήσεις, είτε καλές είτε όχι, παραμένουν ανεξίτηλες μέσα μας. Χαράζονται βαθιά και δε λένε να σβηστούν ακόμη κι αν έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια.

Το να θυμόμαστε περιστατικά ευχάριστα, κάθε άλλο παρά κακό είναι. Όταν συμβαίνει  όμως το αντίστροφο και δεν έχουμε καμία λύση για το πώς να ξεφύγουμε από αυτό γινόμαστε εχθροί του εαυτού μας μιας και δεν μπορούμε να ανατρέψουμε τα άσχημα γεγονότα που επαναφέρει.

Κι όμως, ανατρέπονται. Ό,τι γίνεται στο παρελθόν μένει σφραγισμένο εκεί. Δεν υπάρχει γιατί. Δε χρειάζεται να παιδεύετε το μυαλό σας. Xάνετε στιγμές. Αν κοιτάξετε γύρω σας θα δείτε μια κοινωνία απελπισμένη που μόνιμα γκρινιάζει. 

Μην γκρινιάζετε βρε. Σας έχω μερικά tips που βοηθούν ώστε να μην αποτρελαθείτε...
  • Αποκτήστε έφεση στη σαβουροπληροφορία για να αποφορτίζεστε. Φοβερή ψυχοθεραπεία και δοκιμασμένη. 
  • Aποκτήστε χιούμορ. Δεν είναι πια όλα τόσο σοβαρά.
  • Να έχετε δίπλα σας ανθρώπους που σας εκτιμούν γι' αυτό που είστε. Η ειλικρίνεια δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς. 
  • Τελευταίο και βασικότερο: αγαπήστε τον εαυτό σας. Ατέλειες στο χαρακτήρα και την εμφάνιση έχουν όλοι. Και τι με αυτό; Όταν δεν αγαπάτε τον εαυτό σας οι γύρω σας, σας βλέπουν πιο υποτιμητικά γιατί ασυναίσθητα αυτό τους περνάτε! 
Kαι τραγουδάκι:

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »