ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ "άλλα λέω και άλλα κάνω, πως να σου το πω..."

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αναρωτηθεί, το πόσο πιο εύκολα και καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν ο κόσμος "έκανε", αντί να "λέει". "Έπραττε", αντί να "δηλώνει". "Ποιούσε", αντί να "υπόσχεται". "Ενεργούσε", αντί να "ισχυρίζεται". Γενικά, αν από τα λόγια, περνούσε στις πράξεις, αλλά και τα έργα. Σίγουρα, στους περισσότερους, η φιγούρα η οποία θα τους ερχόταν στον νου θα ήταν εκείνη ενός πολιτικού, ο οποίος μετά το πέρας της προεκλογικής του εκστρατείας, καθώς επίσης και της ενδεχόμενης πολιτικής του νίκης, θα έκανε τα μισά (στην καλύτερη περίπτωση) από αυτά που θα είχε υποσχεθεί. Και δίχως άδικο, μεταξύ μας. Ο σημερινός προβληματισμός όμως δεν απευθύνεται σε αυτό το προφανές παράδειγμα ενός πολιτικού, αλλά σε κάτι αρκετά πιο κοντινό σε εμάς. Σε τι αναφέρομαι; Σε εμάς τους ίδιους φυσικά.


Μην μου πείτε ότι δεν το κάνετε. Θα λέτε ψέμματα και το ξέρετε. Ας πάρουμε ένα πολύ απλό και καθημερινό παράδειγμα, χωρίς όμως να περιοριστούμε σε αυτό. Πόσες είναι οι φορές που είπατε σε κάποιον γνωστό σας "θα τα πούμε" και δεν τον πήρατε ούτε ένα τηλέφωνο; Σίγουρα δεν είναι μια και δύο. Και καλά τώρα θα μου πείτε ότι αυτή η φράση είναι τελείως τυπική και όλοι την λέμε, όμως, την ίδια στιγμή, "κακό πράγμα η συνήθεια" θα υποστήριζε κάποιος. Ας μην μείνουμε όμως αυτό, και ας περάσουμε και λίγο στην έννοια της αλληλεγγύης και της συνεισφοράς. Βλέπουμε που και που διαφημίσεις στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, περί καταστάσεως τριτοκοσμικών χωρών, πείνας, φτώχειας και αρρώστιας. Λυπούμαστε και σκεφτόμαστε πόσο στεναχωριόμαστε για την κατάσταση αυτή, βαριαναστενάζοντας, σκεπτόμενοι το πόσο θα θέλαμε να βοηθήσουμε αυτόν τον κόσμο αν ήταν κοντά μας. Βγαίνουμε από το σπίτι και συναντάμε μεμονωμένα τέτοια περιστατικά μπροστά μας, ανθρώπους που μένουν στον δρόμο τρώγοντας από τα σκουπίδια, και ουδεμία κίνηση κάνουμε για να τους βοηθήσουμε. Συγκεκριμένα, μπορεί να μην αισθανθούμε καν τα ίδια με εκείνα που νιώσαμε όταν είδαμε εκείνη την διαφήμιση στην τηλεόραση!

Γιατί αυτό; Τι είναι εκείνο το οποίο μας κάνει να αδρανούμε σε ότι "κατά τα άλλα" μας "απασχολεί" και μας προβληματίζει; Είναι οι δικές μας σκοτούρες που τελικά δεν μας αφήνουν να ενεργήσουμε και μας αφοπλίζουν ολοκληρωτικά; (την πλειοψηφία τουλάχιστον). Είναι απλή υποκρισία και "δηθενισμός" αυτό που μας διακρίνει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Το χειρότερο όμως είναι το εξής: Ακόμα και εγώ που γράφω αυτό το κείμενο και δείχνω να θέλω να "ταρακουνήσω" τους αναγνώστες, αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι αναγνώστες που ενδεχομένως να συμφωνούν και να γνέφουν καταφατικά το κεφάλι διαβάζοντας αυτό το κείμενο, πάλι, αμφότεροι, τα ίδια θα κάνουμε.

Μας προκαλώ λοιπόν όλους, να με βγάλετε ψεύτη.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ τον συγχωρείς τον... "θωμά" ή όχι;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Κάθε λίγο και λιγάκι, μαζί με 2 συναδέλφους από την δουλειά, θέτουμε αυτό που θα ονόμαζε κάποιος "υπαρξιακά -και μη- ερωτήματα" στα οποία καλούμαστε όλοι να απαντήσουμε. Δεν θα σας κρύψω ότι εγώ είμαι αυτός ο οποίος τα επιλέγει τις περισσότερες φορές, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να απαντήσω και όπως θα ήθελα ενίοτε (δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό -μη με ρωτάτε). Για να σας βάλω λίγο στο κλίμα, τα ερωτήματα στα οποία αναφέρομαι δεν είναι άλλο από προβληματισμούς, οι οποίοι έχουν να κάνουν με ότι μπορείτε να φανταστείτε και το αντικείμενο σχολιασμού που τίθεται κάθε φορά μπορεί να είναι σχετικό με κατηγορίες όπως η πολιτική και τα ταξίδια, ή, επίσης, με θέματα όπως οι σχέσεις και τα προσωπικά όνειρα-στόχοι.

Μια από τις ερωτήσεις που έχει τεθεί λοιπόν, είναι και η ακόλουθη: "Μπορείς να συγχωρήσεις την απιστία;". Στην αρχή όπως ήταν φυσικό, υπήρξε ένα γελάκι αμηχανίας και μερικοί αστεϊσμοί επί του θέματος μεταξύ μας και έπειτα, ενός λεπτού σιγή. Η ατμόσφαιρα βάρυνε προς στιγμήν και στην συνέχεια άρχισε να λέει ο καθένας με την σειρά του την άποψη του, επιχειρηματολογώντας παράλληλα προς στήριξη της. Δεν θα σας κρύψω ότι υπήρχαν διαφωνίες και αντιγνωμία, οπότε θεωρήσαμε καλό να θέσουμε το εν λόγω ερώτημα και σε άλλους, έτσι ώστε να έχουμε μια πιο σφαιρική εικόνα για το τι πιστεύει ο κόσμος επ' αυτού. Ειλικρινά εξεπλάγην από τις απαντήσεις που έλαβα. Ορισμένοι ήταν απόλυτοι και κάθετοι δηλώντας ένα ξερό "όχι", ενώ κάποιοι (αρκετοί) υποστήριξαν πως θα ήταν πιο διπλωματικοί στην προσέγγιση του θέματος. Ακούγοντας προσεχτικά τα επιχειρήματα των δεύτερων, ενώ αρχικά ήμουν ταγμένος με το ποσοστό των πρώτων, άρχισα να βλέπω και την δική τους οπτική γωνία αλλά και το πρίσμα υπό το οποίο εξέταζαν και απαντούσαν στον "προβληματισμό" αυτό.

Οι μεν, οι... "όχι", στήριξαν την απάντηση τους πάνω στην εμπιστοσύνη που χάνεται μετά από ένα τέτοιο γεγονός, στην δόση προδοσίας που συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν την πράξη, αλλά και στο πόσο δύσκολο είναι να ξαναδείς τον άνθρωπο σου με τον ίδιο τρόπο μετά. Οι δε, οι "εξαρτάται κλπ" δικαιολόγησαν την άποψη τους βάζοντας και άλλα κριτήρια στο παιχνίδι όπως το "πως" και από "ποιον" θα το μάθαιναν, το τι θα έλεγε "ο/η κατηγορούμενος/η" όταν θα καλούταν να "απολογηθεί" , ενώ έκαναν παράλληλα και άλλες ερωτήσεις/σχόλια όπως, "αφού δεν πότιζες την αυλή σου, γιατί παραπονιέσαι που την πότισε ο γείτονας;" κοκ.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά με "ταρακούνησε" η τελευταία προσέγγιση στο θέμα. Σίγουρα, για να απιστήσει κάποιος, η σχέση στην οποία βρίσκεται είναι προβληματική. Τις περισσότερες φορές, δεν θα έπρεπε καν να μέναμε έκπληκτοι σε ένα τέτοιο συμβάν, αφού θα υπήρχαν λόγοι που οδήγησαν σε αυτό και απλά εμείς θα αγνοούσαμε τα σημάδια. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν δικαιολογώ σε καμία περίπτωση αυτόν τον τρόπο διαχείρισης μιας προβληματικής σχέσης (κέρατο), όμως, την ίδια στιγμή, αρχίζω να σκέφτομαι και το εξής: Όταν απαντάς "όχι", στην ερώτηση "Μπορείς να συγχωρήσεις την απιστία;", ποιον "αρνείσαι" να συγχωρήσεις τελικά; Τον "άλλον" ή εσένα;

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ περί...διαμόρφωση χαρακτήρα ο λόγος

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Ο "λαός", πιστεύει πως όχι. Ο περισσότερος κόσμος, συμφωνεί με αυτό. Κάποιοι (συγκαταβατικοί ή άνθρωποι επιρρεπείς στους συμβιβασμούς) υποστηρίζουν πως ναι. Ορισμένοι, δηλώνουν πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει, αλλά τον αλλάζουν. Ελάχιστοι, το έχουν καταφέρει και είναι (είτε ψευδώς είτε όχι) υπερήφανοι για αυτό. "Εγώ, εμείς και εσείς" όντας περισσότερο διπλωματικοί και ουδέτεροι στην πλειοψηφία των ζητημάτων που αναλύουμε, θεωρούμε ότι η απάντηση βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο.

Κατά μία έννοια και σε μια συνήθη πραγματικότητα, ο άνθρωπος διαμορφώνει τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά του καθ όλη την διάρκεια της ζωής του, και αυτό, όχι απαραίτητα επειδή μαθαίνει κάτι καινούργιο, αλλά επειδή βιώνει κάτι νέο ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η κάθε νέα εμπειρία αφομοιώνεται και μετατρέπεται πέρα από γνώση, νέο στοιχείο και κομμάτι του εαυτού μας, καθώς και μέρος της συμπεριφοράς μας. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβάνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα η διαμόρφωση του χαρακτήρα μας να είναι, θεωρητικά, ατελείωτη. Όσο πιο έντονο, τραυματικό ή "δυνατό" είναι το βίωμα μας, τόσο πιο εμφανής είναι και η αλλαγή σε εμάς.

Και κάπου εδώ όμως αρχίζει να αναδύεται και η... "απάντηση" που ψάχνουμε να βρούμε. Η αλήθεια είναι ότι παρά ελαχίστων εξαιρέσεων (οι οποίες αναφέρονται σε γεγονότα τα οποία φέρνουν τα λεγόμενα "πάνω-κάτω"), μονάχα τα παρακλάδια και οι ακριανές πτυχές του χαρακτήρα μας αλλάζουν, αφού ο κυρίως κορμός/σκελετός του, παραμένει ίδιος και σταθερός. Κάποιοι ειδικοί δηλώνουν ότι ο εν λόγω χαρακτήρας μας διαμορφώνεται μέχρι την ηλικία των 7 ετών. Άλλοι υποστηρίζουν ότι κατά την εφηβεία -ηλικία που μπορεί να αποβεί η πιο καθοριστική ηλικιακή περίοδος για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας- η ανθρώπινη συμπεριφορά παίρνει την τελική κλίση της με ελάχιστα περιθώρια μελλοντικής εναλλαγής. Είναι άραγε τόσο "άτρωτο" το κέλυφος το οποίο την περικλείει;

Αυτό δυστυχώς, είναι κάτι που τελικά διαφέρει στον καθένα μας. Κατ' εμέ είναι κάτι που ο καθένας ανακαλύπτει και συνειδητοποιεί στην ζωή πολύ αργότερα, ενδεχομένως στα βαθιά γεράματα. Ο εγωισμός και το γόητρο της ηλικίας μπορεί να μην τον αφήνουν να το παραδεχτεί, όμως μέσα του το αισθάνεται (για μια "υπερηφάνεια" και μια "αλαζονεία" ζούμε έτσι και αλλιώς). Και μπορεί "ο λύκος και αν εγέρασε και άσπρισε το μαλλί, μήτε την γνώμη του άλλαξε μήτε την κεφαλή του", το ζήτημα είναι να βρει μια καλή "βαφή", και να μην χρειαστεί να κάνει τα άλλα δύο.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopo

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ καλοκαίρι στην πόλη: όταν ο εφιάλτης παίρνει σάρκα και οστά

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Είχα τη φίλη μου απαρηγόρητη στο τηλέφωνο και προσπαθούσα να την πείσω πως δεν πειράζει που φέτος δεν θα μπορέσει να φύγει ούτε ένα τριήμερο για διακοπές. Αν και -spoiler alert- δεν με έπεισε ότι κατάφερα να την βάλω και πολύ στο πνεύμα της σκέψης μου, αποκόμισα απ' τη συζήτησή μας την ιδέα γι' αυτόν εδώ τον προβληματισμό, άρα αυτόματα την κατατάσσω στις πετυχημένες συζητήσεις. Αν λοιπόν κι εσείς δεν θα πάτε διακοπές ή έχετε κάποιον δικό σας άνθρωπο που είναι σ' αυτήν την κατάσταση και το στράβωμα όσο να κάνεις είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα, συνεχίστε με ελαφρώς μεγαλύτερη προσοχή την ανάγνωση.

Αρχικά, πρέπει να έχουμε όλοι πλήρη συνείδηση για την εποχή που ζούμε. Όσοι καταφέρουν να ξεφύγουν είναι οι τυχεροί της υπόθεσης, οι υπόλοιποι δεν θα πρέπει να εγκαταλείψουν την προσπάθεια ξεκούρασής τους μόνο και μόνο επειδή τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ομαλά! Διεκδικείστε τα συστατικά των διακοπών απ' το δικό σας το μετερίζι: μπάνιο, χαλάρωση, καλό φαγητό, διασκέδαση κτλ (για τον καθένα από μας οι "διακοπές" έχουν τη δική τους σημασία). Μονοήμερες αποδράσεις σε κοντινούς παραδείσους ή εξοχικά φίλων, παρουσία στα ποικίλα πολιτιστικά δρώμενα που οργανώνονται κάθε καλοκαίρι στις μεγάλες πόλεις (από συναυλίες μέχρι θερινά σινεμά και bazaar, όλα ανθίζουν όταν ανοίγει ο καιρός). Οργανώστε special μέρες για να φροντίσετε τον εαυτό σας και να γεμίσετε νέες εμπειρίες ανάλογα με τα ενδιαφέροντά σας: μπείτε στα χ,ψ deals, κλείστε ένα μασάζ, μία μέρα paintball, ένα δωμάτιο απόδρασης. Οι ιδέες πραγματικά είναι ανεξάντλητες.

Η μιζέρια μπορεί να είναι ένα πραγματικά αδηφάγο ον, μπορεί να πλησιάσει όμως το εκάστοτε άτομο μόνο αν αυτό το επιτρέψει. Οι ζωές μας (κι αυτό είναι κάτι που μας αφορά οικουμενικά, είτε πρόκειται είτε δεν πρόκειται να... "διακοπάρουμε" φέτος) θα ήταν πολύ πιο όμορφες αν εκτιμούσαμε πιο πολύ όσα έχουμε και προσπαθούσαμε να δουλέψουμε ρεαλιστικά στη βελτίωση των υπαρχουσών συνθηκών, αντί να βρισκόμαστε σε μία συνεχή κλάψα για όλα μας λείπουν. Ζούμε περιμένοντας: περιμένοντας τις διακοπές, περιμένοντας μια αργία, περιμένοντας τα Χριστούγεννα, το Πάσχα. Κι αφήνουμε να φεύγουν απ' τα χέρια μας οι στιγμές, μεταθέτοντας τη χαρά σε ένα απώτερο εξιδανικευμένο μέλλον. Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν, βάλτε στόχο να το ζήσετε, όπως κι αν έχουν οι συνθήκες. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ τελικά αξίζει να...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

...είμαστε διαφορετικοί; Αξίζει να είμαστε μοναδικοί; Αξίζει να ξεχωρίζουμε;

Μιλώντας σε ατομικό επίπεδο, οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- θα υποστηρίξουν πως "ναι, είναι ωραίο, όπως και ενδιαφέρον να είσαι κάτι άλλο από αυτό που είναι οι υπόλοιποι". Η ποικιλομορφία άλλωστε είναι αυτό που δίνει την ξεχωριστή πινελιά στον καθένα μας και καθιστά το ιδιαίτερο "είναι" του. Πόσο βαρετός θα ήταν ο κόσμος άραγε, αν οι κοσμικές δυνάμεις οι οποίες όρισαν τις παραμέτρους του ανθρώπινου είδους βαριόντουσαν όταν τις έθεταν και αποφάσιζαν να καταφύγουν σε μια στρατηγική "copy-paste" για την δημιουργία αλλά και εξέλιξη του; Πολύ μάλλον..

Ας φύγουμε όμως από το ατομικό επίπεδο και ας περάσουμε στο πιο.. συνολικό. Όχι στο απόλυτα συνολικό αλλά σε εκείνο της ομάδας. Σε εκείνο της ομάδας που αφορά μια θρησκεία, έναν σεξουαλικό προσανατολισμό, μια πολιτική πεποίθηση-άποψη, μια εθνικότητα ή και μια... "φυλή". Είναι εξίσου σημαντικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, να έχεις το συναίσθημα ότι ανήκεις κάπου όπου οι ιδέες σου, οι απόψεις σου, τα πιστεύω σου αλλά και τα χαρακτηριστικά σου, συμμερίζονται, ενστερνίζονται, κατανοούνται αλλά και είναι αποδεκτά από τους... ομοίους σου.

Λίγο-πολύ, αυτός (και με ακόμα περισσότερα χαρακτηριστικά και διαφοροποιήσεις) είναι ο κόσμος μας σήμερα. Ένας χώρος, όπου καλούνται να συνυπάρξουν μεμονωμένα άτομα αλλά και μεγαλύτερες ομάδες ατόμων, που φέρουν κάποια κοινά στοιχεία. Το πρόβλημα όμως, είναι ότι πολλές φορές, αυτές οι "ιδιαιτερότητες" συγκρούονται μεταξύ τους και επιφέρουν "σχίσματα". Σχίσματα όπως ρατσισμό, -φοβία, προκατάληψη και επιθετικότητα. Όταν παίρνουν την πιο "extreme" μορφή τους, εκδηλώνονται με την μορφή βίας, η οποία με την σειρά της έχει διάφορα είδη και επίπεδα. Είδη που ξεκινούν από μια απλή λεκτική επίθεση, μέχρι παγκόσμιο πόλεμο.

Επιστρέφουμε γρήγορα-γρήγορα στην πρώτη παράγραφο του κειμένου, επανεξετάζουμε το γεγονός του να ήμασταν όλοι ίδιοι, και, ιδανικά, διαγράφουμε τις προηγούμενες 2 παραγράφους. Βρήκαμε την τέλεια υποθετική λύση στο πρόβλημα μας; Όχι. Βρήκαμε την τέλεια δικαιολογία μάλλον. Η λύση η οποία ψάχνουμε αν θα έπαιρνε την μορφή λέξης, θα κυμαινόταν κάπου ανάμεσα στις ευρύτερες έννοιες των λέξεων "αποδοχή" και "σεβασμός". Η επιλογή της, δική σας.

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ όταν ο will smith και η οικογένειά του μας μάζεψαν τα σκουπίδια

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

"Καθώς είμαστε μακριά από αυτό που λέμε μολυσμένες πόλεις, δεν άντεξα να βλέπω αυτές τις πανέμορφες παραλίες της Ελλάδας γεμάτες με σκουπίδια. Είδα γλάρους πνιγμένους από πλαστικά. Κάποιοι πέθαναν επειδή έφαγαν ψάρια που είχαν φάει αυτά τα πλαστικά. Τέσσερις πανέμορφοι άνθρωποι, μαζί με την μητέρα μου και εμένα, μαζέψαμε 22 γεμάτες σακούλες σκουπιδιών από τρεις παραλίες στους Αντίπαξους. Όταν βλέπουμε αυτές τις εικόνες στην τηλεόραση ή στο κινητό, μας φαίνονται πολύ μακρινές. Όταν όμως τις βλέπεις μπροστά σου, νιώθω ότι είναι ανθρώπινη ευθύνη να κάνουμε το καλύτερο δυνατό (άμεσα και έμμεσα), όσο μικρή και αν είναι η πράξη αυτή. Αν ξεκινήσουμε όλοι να κάνουμε αυτό που μας αναλογεί, θα καταφέρουμε να κάνουμε την διαφορά. Ελπίζω σήμερα να καταφέραμε να επιμηκύνουμε και να διατηρήσουμε την ομορφιά και την ύπαρξη της τοπικής θαλάσσιας ζωής" έγραψε η κόρη του Will Smith στο Instagram, και συνόδευσε μάλιστα το post της με ένα όχι-και-τόσο-τιμητικό φωτορεπορτάζ που επιβεβαίωσε τα λεγόμενά της.

Και για να προλάβω τη λογική σκέψη σας, το πρόβλημα δεν είναι ότι οι τουρίστες που έπεσαν πάνω στο ρυπαρό υπερθέαμα έτυχε να 'ναι celebrities, ενισχύεται βέβαια από το γεγονός ότι τα ρεζιλίκια μας έφτασαν μέχρι Χόλυγουντ μεριά, αλλά τέλος πάντων αυτό το προσπερνώ. Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω είναι ότι τελικά, μετά από τόσες καμπάνιες, σποτάκια, ενημερώσεις, άρθρα, βιντεάκια, προμόσιον, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, ακόμη και τώρα έπρεπε να φιλοτιμηθεί κάποιος τρίτος, κάποιος επισκέπτης, κάποιος που στο φινάλε δεν είναι και η αρμοδιότητά του για να επιληφθεί του θέματος. Κι όχι μόνο αυτό, μετά τους "βάζουμε και χέρι"... Καλά για το ζήτημα της πρόληψης και της οικολογικής μας συνείδησης δεν θα κάνω καν αναφορά γιατί θα μελαγχολήσω και είναι κρίμα!

Η απάντηση της τοπικής αυτοδιοίκησης: "Στους Παξούς και στους Αντίπαξους αθροιστικά πρέπει να υπάρχουν πάνω από 100 παραλίες μικρές και μεγάλες. Από όλες αυτές τις παραλίες, κατά σύμπτωση η δεσποινίδα Σμιθ, πήγε στην πιο απρόσιτη που υπάρχει, στη βορειοδυτική ακτή των Παξών, που έχει μέτωπο στην Αδριατική. Όπως ξέρετε οι παραλίες που είναι ανοιχτές στο πέλαγος μπορούν να γεμίσουν ανά πάσα ώρα και στιγμή σκουπίδια, αφού στην Αδριατική υπάρχουν νησίδες από σκουπίδια που επιπλέουν και μπορεί να παρασυρθούν ανά πάσα στιγμή από τον καιρό. Όμως επειδή έχω εικόνα πολύ πρόσφατη του νησιού καθώς εγώ κάθε δεύτερη, τρίτη μέρα πηγαίνω στους Αντίπαξους με ένα ταχύπλοο που έχει ο δήμος για να μεταφέρουμε σκουπίδια από ένα λιμανάκι που έχει εκεί, και ελέγχουμε και τις ακτές. Από τον περίπλου του νησιού δεν έχουμε συγκεντρώσει ποτέ πάνω από 6-7 σακούλες. Πώς είναι δυνατόν η κοπέλα αυτή, από μία παραλία, την οποία από τις φωτογραφίες  δεν μπορώ να προσδιορίσω το πού είναι ακόμη και εγώ που είμαι γέννημα θρέμμα πώς γίνεται να μάζεψε 22 σακούλες. Πού βρήκε 22 σακούλες; Είναι απίστευτα υπερβολικό αυτό το νούμερο". 

Διότι αγαπητέ μου αναγνώστη, ναι, αυτό είναι το πρόβλημα! Ο αριθμός από τις σακούλες, η τετραγωνική τους ρίζα και δεν συμμαζεύεται. Α ναι, και το γεγονός πως βρέθηκαν σε απομακρυσμένη παραλία όλα αυτά τα "όμορφα" ευρήματα, λες και η παραλία αυτή λόγω της απόστασής της από τον πυρήνα ζωής του νησιού αποκόβεται ως δια μαγείας από τις αρμοδιότητες των όποιων υπευθύνων! Δικαιολογίες made in Greece.

Το καλοκαίρι δεν έχει φτάσει ακόμη ούτε στα μισά του, γι' αυτό το εν λόγω πάθημα πρέπει να κρούσει σε όλους μας τις καμπάνες της συνείδησης: οι φορείς να αφυπνιστούν και να σιγουρευτούν ότι είναι απολύτως έτοιμοι να υποδεχθούν τους τουρίστες που έρχονται να αφήσουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα, και οι πολίτες απ' τη μία να πράττουμε τα αυτονόητα τακτοποιώντας τα σκουπίδια τους σωστά, και από την άλλη αν βλέπουν ότι οι υπεύθυνοι ολιγωρούν, να αναλάβουμε οι ίδιοι πρωτοβουλία, παίρνοντας παράδειγμα απ' την οικογένεια Smith!
 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εσύ, γιατί θα επέστρεφες στο χωριό σου;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Τα τελευταία χρόνια, πάντα τέτοιες μέρες, μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια που ταξιδεύω με τους γονείς μου στο χωριό, λίγο μετά το πέρας της σχολικής χρονιάς. Τότε, είχα συνδυάσει το καλοκαίρι με αυτό το ταξίδι, και μου ήταν αδιανόητο οι διακοπές μου να περιελάμβάναν κάτι διαφορετικό. Μεγαλώνοντας, άρχισε να γίνεται αντικείμενο σχολιασμού και συζήτησης στις παρέες, το πώς θα ήταν αν θα ζούσαμε εξ ολοκλήρου στον (επαρχιακό) τόπο καταγωγής μας και, κυρίως, το τι θα στερούμασταν συγκριτικά με τις μεγάλες πόλεις. Γενικά, η πλειοψηφία της νεολαίας ήταν "κατά" αυτού του ενδεχομένου για προφανείς λόγους. Πλέον, θα μπορούσα να το δω σαν μια επιλογή που αμυδρά θα αχνοφαινόταν στο μακρινό μέλλον, την "επιστροφή στο χωριό", και σήμερα θα ήθελα να την σχολιάσω. Ποιά θα ήταν τα "υπέρ" και τα "κατά" μιας τέτοιας επιλογής και τι "εμπόδια-προβλήματα" θα μπορούσε να συναντήσει κάποιος; Είναι κάτι που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί και σε μια ηλικία που θεωρείτε παραγωγικά ενεργός και (σχετικά) νέος; Για να δούμε μερικά από αυτά...

Τα πρώτο πράγμα το οποίο θα έβλεπε κανείς σαν πιθανό "στοπ", θα ήταν μάλλον η εγκλιμάτιση σε ένα περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί να σου παρέχει όλες τις ανέσεις και επιλογές της "Μεγάλης Πόλης". Το δεύτερό, ίσως να αφορούσε τις ευκαιρίες εργασίας και γενικά των πιθανών πηγών εσόδων που θα ήταν διαθέσιμες. Το τρίτο, θα είχε να κάνει με τον κόσμο (και όταν λέω κόσμο εννοώ κοινωνικό-οικογενειακό κύκλο) που θα άφηνε πίσω. Το τελευταίο όμως, και ίσως πιο βασικό, θα σχετιζόταν με τα άτομα που θα συναντούσε εκεί. Πώς θα τον αντιμετώπιζαν; Θα ήταν θετική ή αρνητική η αντιμετώπιση τους; Θα γινόταν αποδεκτός ή θα παρέμενε στο περιθώριο; Θα χαρακτηριζόταν ως "αποτυχία στην πόλη" η επιστροφή του αυτή; Θα υπήρξε υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού σε αυτό το νέο του ξεκίνημα; Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο για τους ανθρώπους της επαρχίας να παρουσιάζουν μια τοπικιστική και, ορισμένες φορές, "ξενοφοβική" συμπεριφορά προς εκείνους που κάνουν αυτό το βήμα και δεν είναι λίγοι αυτοί που το έχουν αντιμετωπίσει. Πολλές φορές, τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα το οποίο διαφέρει ανά περίπτωση, το "νεοεισαχθέν" άτομο αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τον τοπικό πληθυσμό και περνάει μια περίοδο κρίσεως.



Στην άλλη πλευρά, βλέπουμε όλα εκείνα τα οποία μπορεί να προσφέρει η επιστροφή αυτή, τα οποία είναι, ομολογουμένως, αρκετά δελεαστικά. Αρχικά, καλύτερη ποιότητα ζωής από άποψη υγείας. Καλύτερη και φυσικότερη ποιότητα διατροφικών -και μη- προϊόντων, υγιέστερο κλίμα από άποψη περιβάλλοντος, πιο "ήρεμοι ρυθμοί" και έναν γενικά έναν βίο πιο κοντά στην φύση, όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί και προγραμματιστεί για εμάς. Όλα αυτά, μας πηγαίνουν στο επόμενο υπέρ, και συμβάλλουν στην δημιουργία μιας καταλληλότερης βάσης για την δημιουργία μιας οικογένειας, η οποία απαρτίζεται από παιδιά. Ποιός άλλωστε δεν έχει λατρέψει και λησμονήσει να παίζει στις πλατείες και στην εξοχή όπως έκανε μικρός, και δεν θα ήθελε το ίδιο και για το παιδί του; Τέλος, δεν θα έπρεπε να ξεχάσουμε να αναφέρουμε και το γεγονός ότι το να ζεις στην επαρχία και στον τόπο προέλευσης σου, είναι και ζήτημα διαιώνισης παράδοσης αλλά και κουλτούρας, οι οποίες, δυστυχώς, γίνονται όλο και πιο ευάλωτες στην αλλοίωση με το πέρασμα των χρόνων. Και αυτοί είναι μονάχα λόγοι οι οποίοι είναι αυτή την στιγμή στο μυαλό μου.

Λοιπόν; Επιλογή ή λύση ανάγκης; Υποχρέωση ή ενδεχόμενο; Καλό ή κακό; Αναπάντεχη τροπή ή φυσική εξέλιξη; Μεγάλο βήμα ή αναμενόμενη κατάληξη; Όπως καταλάβατε, σας πετάω το μπαλάκι...  

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ ο φελπς, ο καρχαρίας, ο άρτος και τα θεάματα...

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

"Η μητέρα των μαχών". Ο 23 φορές χρυσός ολυμπιονίκης με τα χρώματα της Αμερικής στην κολύμβηση Μάικλ Φέλπς, ένας αθλητής των ρεκόρ και των προκλήσεων, πρόκειται να αντιμετωπίσει στην ανοιχτή θάλασσα έναν... κυρίαρχό της. Έναν καρχαρία. Το event, το οποίο θα καλυφθεί από το Discovery Channel, ανακοίνωσε ο ίδιος ο αθλητής στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, ενώ για περισσότερες λεπτομέρειες θα αναγκαστούμε όλοι να κάνουμε λίγες μέρες υπομονή.

Η πρώτη αντίδραση, τουλάχιστον για την πλειοψηφία, είναι ο εντυπωσιασμός και ο θαυμασμός για αυτόν τον άνθρωπο που αξιώνει να τα βάλει με ένα απ΄ τα πιο δυνατά πλάσματα της θάλασσας και να βγει νικητής. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για εκκωφαντικό δείγμα της έμφυτης αλαζονείας του ανθρώπινου είδους που θεωρεί ότι μπορεί να επιβληθεί ολοκληρωτικά στη φύση... Εν έτει 2017 και φαίνεται πως είμαστε πιο χαμένοι στους κόλπους της από ποτέ. Αναζητάμε το ρόλο μας μέσα της μανιωδώς, πάντα όμως με λάθος τρόπο, και πάντα διεκδικώντας τον τίτλο του κυρίαρχου.

Ενεργοποιώντας λίγο τα κριτικά μας φίλτρα όμως σε σχέση μ' αυτόν τον αξιοπερίεργο αγώνα, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε "γιατί;". Γιατί ένας από τους πλέον διακεκριμένους αθλητές της ιστορίας παίρνει μία τέτοια απόφαση, που μπορεί να θέσει υπό αμφισβήτηση το κύρος του; Γιατί κάπου, κάποιος θεώρησε ότι αυτή είναι μία αξιόλογη ιδέα που πρέπει να προωθηθεί; Έχουμε μάλλον απύθμενη ανάγκη να καταναλώσουμε ως κοινωνία, να καθίσουμε παθητικά και να απολαύσουμε ένα ακραίο (αλλά, ας μη γελιόμαστε, κενό από άποψη ποιότητας περιεχομένου) θέαμα για να ανεβάσει την αδρεναλίνη μας -μπας και θυμηθούμε πως είναι-, και υπάρχουν πάρα, μα πάρα πολλοί άνθρωποι εκεί έξω πρόθυμοι να μας "ταΐσουν" ό,τι ακριβώς ζητάει ο οργανισμός μας, για να γεμίσουν την τσέπη τους. Διαχρονικό ιστορικό φαινόμενο, με πιο κραυγαλέο παράδειγμα -ποιο άλλο;- το Κολοσσαίο.

Μήπως όμως σήμερα, τη στιγμή αυτή ακριβώς που διαβάζετε αυτές τις αράδες, είμαστε πιο πεινασμένοι για "άρτο και θεάματα" από ποτέ; Απ' τα reality shows που όσο πιο σκληρά είναι τόσο πιο πολύ σαρώνουν μέχρι την εμμονή με τα social media, σ' όλη αυτή την έκταση κινηθείτε για να βρείτε την απάντηση. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ bedtime stories

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Ήταν ένα σοκ για μένα, το ομολογώ. Ήμουν απ' τα παιδιά που λάτρευαν να ακούν και να διαβάζουν τα κλασικά παραμύθια και, τώρα που ενηλικιώθηκα και ενημερώθηκα για το πραγματικό τους περιεχόμενο, αυτό κάπως με μπλόκαρε. Διότι ναι μεν η εκκλησία (και εν γένει, σύσσωμη η κοινωνία με τις δομές της) έκαναν καλά τη δουλειά τους τον 19ο αιώνα αφαιρώντας απ' τις αυθεντικές ιστορίες των αδερφών Γκρίμ και άλλων μεγάλων παραμυθάδων όλο το... σπλάτερ στοιχείο (ναι, κι όμως) και προσθέτοντας νέα, "υγιή" κομμάτια, δεν παύει όμως να μου τριβελίζει το μυαλό το κατά πόσο μπορούν (και αν πρέπει) να "εξαγνιστούν" απόλυτα.

Ξεκινάω με τα παραδείγματα για να μην σας μπερδεύω άλλο. Η "Ωραία Κοιμωμένη", γνωστή σε όλους μας για το αδράχτι που την τρύπησε και την έριξε σε βαθύ ύπνο, στην αυθεντική εκδοχή δεν ξυπνά απ' το φιλί ενός όμορφου πρίγκιπα, αλλά από τη γέννηση των διδύμων παιδιών της, έπειτα από βιασμό της από τον βασιλιά της περιοχής όσο βρισκόταν εν υπνώσει (!). Βέβαια ο βασιλιάς προτίθεται να την παντρευτεί, όμως η βασίλισσα έχει άλλη άποψη. Προσπαθεί να σκοτώσει τα παιδιά του και να του τα δώσει να τα φάει, όμως χάρη στην παρέμβαση ενός καλού μάγειρα αυτά σώζονται, η "Ωραία Κοιμωμένη" και ο βασιλιάς εν τέλει σκοτώνουν τη βασίλισσα και η νέα οικογένεια ζει μαζί και χαρούμενη. Και ζήσαν αυτοί καλά (όσοι γλιτώσανε δηλαδή!) κι εμείς καλύτερα!

Σε ακόμη πιο horror επίπεδα κινείται η "Κοκκινοσκουφίτσα", αφού καλός ξυλοκόπος δεν υπήρχε στην ιστορία (και να υπήρχε θα πέθαινε, επιτρέψτε μου να μαντέψω!), ο λύκος έφαγε τη γιαγιά, ανάγκασε την ηρωίδα να γδυθεί και να ξαπλώσει δίπλα του στο κρεβάτι και μετά την έφαγε και εκείνη... Σε άλλη εκδοχή του παραμυθιού μάλιστα, η μικρή "Κοκκινοσκουφίτσα" εξαναγκάζεται πριν από όλα αυτά και εν αγνοία της να καννιβαλίσει την ίδια της τη γιαγιά.

Στο παραμύθι "Χάνσελ και Γκρέτελ", που ακόμη και σήμερα, στην εξευγενισμένη του μορφή, μοιάζει κάπως περίεργο για παιδική ιστορία, τα παιδιά δεν βρίσκονται στα χέρια μίας κακιάς μάγισσας, αλλά του διαβόλου και της γυναίκας του που θέλουν να τα καρφώσουν πάνω σε ένα τρίποδο παλούκι. Επικό plot twist από τους Αδερφούς Γκρίμ, με τα παιδιά να ξεγελούν τη γυναίκα του διαβόλου, να τη σκοτώνουν εν ψυχρώ κόβοντας της την καρωτίδα και να ξεφεύγουν κλέβοντας παράλληλα και τα χρήματα της!

Η Μικρή Γοργόνα "τρώει κέρατο" από τον πρίγκιπα της κι αυτοκτονεί, η Σταχτοπούτα σκοτώνει τη μητριά της καρφώνοντας της ξύλο κατάστηθα, οι αδερφές της Πεντάμορφης από τη ζήλια τους τη σκοτώνουν στο λουτρό. Νομίζω δεν χρειάζεται να συνεχίσω.

Θα επανέλθω στο ερώτημα της πρώτης παραγράφου. Προφανώς και αυτές οι ιστορίες για να διαβαστούν σε μικρά παιδιά, έπρεπε να υποστούν όλη αυτή την επεξεργασία. Ήταν όμως γραμμένες γι' αυτό το σκοπό; Δεν το νομίζω! Δεν ξέρω ποιο τερτίπι της ιστορίας τις έκανε πνευματικές τροφούς εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως, πάντως αυτές οι ιστορίες γράφτηκαν για ενήλικες. Και κάτω απ' αυτό το πρίσμα, η αλλαγή τους αποτέλεσε παραποίηση ακαλαίσθητη και εσφαλμένη. Δεν μπορούμε βέβαια να λησμονούμε σε τέτοιες περιπτώσεις και τα ήθη κάθε εποχής. Προσωπική μου άποψη είναι πως, για να αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια αλλά και τη θέληση των καλλιτεχνών (η οποία φοβάμαι πως καταστρατηγήθηκε ανηλεώς), ήρθε η ώρα να διαβάσουμε τις original εκδοχές, όχι σαν ηθικοδιδακτικές ιστορίες, αλλά σαν διηγήματα φαντασίας.

 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ ήρθε το τέλος!

πίσω από το φυσικά προφανές, διεισδύουμε σε ανεξήγητα παραφυσικά μυστήρια της ιστορίας

χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis 

23 Σεπτέμβρη, κυρίες και κύριοι. Αυτό ήταν, ό.τι κάναμε κάναμε όλοι σ' αυτή τη γη που την πατούμε... Έστω, για να μη γίνομαι δραματική, έχουμε κάτι λιγότερο από τέσσερις μήνες για να πραγματοποιήσουμε όσους απ' τους στόχους μας προλαβαίνουμε. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι οπαδοί της νέας θεωρίας συνωμοσίας, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ, βασιζόμενοι σε κείμενα των Σουμερίων και κάνοντας... πρόχειρους υπολογισμούς, απεφάνθησαν ότι ο θρυλικός πλανήτης "Nibiru" ή για άλλους "Πλανήτης Χ", βρίσκεται προ των πυλών του πλανήτη μας, με τον οποίο και θα συγκρουστεί, φέρνοντας την "Αποκάλυψη" (ελπίζω ήδη να σκεφθήκατε ουρανοξύστες να γκρεμίζονται σαν jenga και κολοσσιαία κύματα να πλημμυρίζουν πολυσύχναστες λεωφόρους, αλλιώς κλείστε το παρόν κείμενο άμεσα και τρέξτε να δείτε το "2012").

Η απάντηση της NASA σε όλα αυτά δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από ένα τεράστιο "απεταξάμην". Τόνισε δε το σημαντικό ρόλο που έχει παίξει το διαδίκτυο στη μετάδοση όλων αυτών των αβάσιμων θεωριών. Παρόλα αυτά, όποιος θέλει να πιστέψει σε κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να πειστεί (το γιατί θα το δούμε στο τέλος), και θα επικαλεστεί κάθε επιχείρημα που θεωρεί ο ίδιος (και μόνο!) λογικό για να το πετύχει. Το εργάκι έχει ανέβει άλλωστε πολλές φορές και στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία!

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Νοστράδαμο και την προφητεία του για το Ιούλιο του 1997, με τον μεγάλο βασιλιά του τρόμου (που θα ερχόταν μάλιστα κι απ' τον ουρανό, ως άλλος Σάκης σ' εκείνη την επική εμφάνιση); Ποιος το Millenium και τους τρελαμένους υπολογιστές που θα μας παρέσερναν στον Αρμαγεδώνα; Ποιος το "2012" με το τέλος του ημερολογίου των Μάγιας; Κανείς, κι αυτό είναι που κάνει την ιστορία τόσο αμήχανη...

Η εσχατολογία είναι μέρος της ζωής των ανθρώπων από τα πρώτα βήματα του πολιτισμού του. Ενώ θεωρητικά είναι ο κλάδος της θεολογίας που πραγματεύεται τα ζητήματα σχετικά με το τέλος της ζωής και της ανθρωπότητας όπως την ξέρουμε, δεν έχει ξεφύγει απ' αυτήν ούτε η επιστήμη, αλλά ούτε και η τέχνη. Η... ιδιάζουσα γοητεία που ασκεί είναι απόλυτα κατανοητή, καθώς φαίνεται πως εξ αρχής συνειδητοποιήσαμε, παρατηρώντας τη φύση, ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους. Έτσι κι αυτός ο κόσμος, που χτίζεται αιώνες τώρα και (αν δεν μας κάνει στάχτη ο "Nibiru" τέλη Σεπτέμβρη!) θα συνεχίζει να εξελίσσεται, κάποια στιγμή, θα τελειώσει, θα "πεθάνει", θα πάψει να υφίσταται με τη μορφή που τον ξέρουμε. 

Κι αυτή είναι μία σκέψη πολύ λογική, όταν δεν συνοδεύεται από ευπιστία σε κάθε τι που διαβάζουμε στο διαδίκτυο, φανατισμό, υστερία και διχασμό. Δίχως άλλο τα συμπτώματα αυτά φανερώνουν (πέρα από το ότι τα κριτικά μας φίλτρα θέλουν τσεκάρισμα) ότι αναμένουμε καταβάθος το τέλος αυτό ως μία λύτρωση, ένα φινάλε αρχαίας τραγωδίας σ' όλα αυτά που έχουμε κάνει όσα χρόνια υφιστάμεθα ως είδος. Μόνο που, δυστυχώς ή ευτυχώς, σύντομα ή αργά, συνειδητοποιεί κανείς όλα είναι εδώ, τώρα. Και η ύβρις, και η κάθαρση. Μπορούμε λοιπόν αντί να αναμένουμε έναν καινούργιο κόσμο, να φτιάξουμε τον δικό μας όπως τον θέλουμε.

Υ.Γ.: Ένα κομμάτι απ' την Οκτάνα του Εμπειρίκου, που ταιριάζει γάντι στο σημερινό μας θέμα (όλο το έργο εδώ):

"Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ’ αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ας ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή — ΟΚΤΑΝΑ!"
+Kωνσταντίνα Πορφυρού 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ πως ένα σχολείο στο Ηράκλειο ξεγύμνωσε το συντηρητισμό μας

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Eίναι ένα θέμα που δίχασε αρκετά όσους το αντιλήφθηκαν τις μέρες που μας πέρασαν. Πρόκειται για το ρίσκο που πήρε ένα σχολείο στο Ηράκλειο, όπως διαβάσαμε στο ekriti.gr, να ξεφύγει από τα πατροπαράδοτα και να βάλει ως θέμα στην έκθεση της Β' Λυκείου ένα ζήτημα που αφορούσε το reality που σημάδεψε τη φετινή τηλεοπτική σεζόν, το survivor. Για το survivor τα έχουμε ξαναπεί από εδώ (και μάλλον θα συνεχίσουμε να τα λέμε αφού ο ΣΚΑΪ αποφάσισε να βγάλει από τη μύγα ξύγκι και να το προβάλλει μέχρι τις πρώτες μέρες του Ιουλίου!), σαν τηλεοπτικό προϊόν και ειδικά όπως το βλέπουμε στην Ελλάδα δεν είναι και το αγλάισμα του πολιτισμού, αλλά σαν πηγή προβληματισμού και περίσκεψης είναι ιδανικό. Μάλλον δεν σκέφθηκαν έτσι και οι γονείς ορισμένων μαθητών βέβαια οι οποίοι εξέφρασαν κάποια δυσαρέσκεια, όπως και πολλοί συμπολίτες όταν το θέμα πήρε έκταση στα sites και τα social media, με το επιχείρημα "μα πως είναι δυνατόν η παιδεία να ξεπέφτει σε τόσο ευτελή θέματα;". Αξίζει βέβαια πριν προχωρήσουμε στον προβληματισμό μας, να παραθέσουμε και την απάντηση που έδωσε εκπρόσωπος των καθηγητών του σχολείου στο site που αποκάλυψε το ζήτημα, για να έχουμε μία σφαιρικότερη άποψη:

"Σας ενημερώνω καταρχάς ότι το διασκευασμένο κείμενο που τέθηκε προς διαπραγμάτευση είναι της Α. Νίνη με τίτλο: "Όσα μου έμαθε το Survivor για τη ζωή (και τον καπιταλισμό)". Ότι στην παραγωγή λόγου οι μαθητές κλήθηκαν να γράψουν, με αφορμή το Survivor, ένα άρθρο για τα αποτελέσματα των ψυχαγωγικών και ενημερωτικών προϊόντων των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης στην πνευματική ανάπτυξη των νέων και να διατυπώσουν τις προτάσεις τους για το πώς πρέπει οι νέοι να αντιμετωπίζουν τα προϊόντα αυτά. Επομένως, τα θέματά μας είναι απολύτως συνεπή τόσο όσον αφορά στη στοχοθεσία του μαθήματος της νεοελληνικής γλώσσας γενικά, αλλά και στην ύλη της Β΄ τάξης ειδικά, όπου υπάρχει αντίστοιχο θέμα για τα ριάλιτι στο σχολικό βιβλίο".

Αν και προσωπικά βρήκα την παραπάνω απάντηση αποστομωτική, θα ήθελα να επιμείνω παραπάνω στο ζήτημα. Κι αυτό γιατί πλέον αρχίζει και με τρομάζει το πόσο συντηρητικοί είμαστε ως κοινωνία. Στο άκουσμα του "θέμα survivor σε σχολείο" η ραχοκοκαλιά μας αναρίγησε και τα κεφάλια μας γύρισαν 360 μοίρες, χωρίς καν να ξέρουμε το θέμα ολόκληρο, χωρίς καν να μας νοιάζει αν είναι όντως κάτι πρωτότυπο και παραγωγικό, παρά μόνο γιατί περιείχε την απαγορευμένη λέξη: survivor. Θέλουμε φαίνεται να συνεχίσουμε να έχουμε μία παιδεία εντελώς απομονωμένη κοινωνικά, κλεισμένη στο δικό της μικρόκοσμο στον οποίο δεν υπάρχει επίκαιρο ή μη, όλα διακρίνονται από μία ασφαλή ρευστότητα. Θέλουμε αυτά τα παιδιά (τα οποία παρεμπιπτόντως του χρόνου δίνουν πανελλήνιες κι έπειτα βγαίνουν από τη σχολική αποστείρωση) να μην επεξεργάζονται κριτικά, να μην έχουν άποψη. Θέλουμε απλά να τους πετάξουμε σ' ένα χαρτί ένα θέμα τύπου "το περιβάλλον" ή "το χάσμα των γενεών" κι έξω απ' την πόρτα: να' ναι χαρούμενα αυτά γιατί δεν θα κουράσουν το μυαλό τους, οι καθηγητές γιατί δεν θα κουραστούν κι εκείνοι με τη σειρά τους και πολύ με τη διόρθωση κι οι γονείς γιατί έπεσε ένα θέμα... "με κύρος"¨.

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε αγαπημένοι. Και, μεταξύ μας, κάτι ψιθυρίζεται στα πέριξ ότι ο γιαλός δεν είναι ποτέ στραβός...

 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ το "τίποτα" είναι πολλές φορές καλύτερο από το "λίγο"

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Ζούμε σε ένα κόσμο που είναι φτιαγμένος από συμβιβασμούς. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Συμβιβασμοί στον τομέα των προσωπικών, των οικονομικών, κοκ. Είτε το αποδέχεσαι και προχωράς με αυτό, είτε -καλώς ή κακώς- μένεις πίσω. Σίγουρα περνάς και την φάση κατά την οποία αρνείσαι κατηγορηματικά να ενστερνισθείς αυτή την λογική την περίεργης πραγματικότητας μέσα στην οποία υπάρχεις, όμως, εν τέλει, σε... "παρασέρνει το ρέμα".

Που λέτε... κάπου διάβασα τον τίτλο του σημερινού προβληματισμού και με έβαλε σε μεγάλες, πολλές και ποικίλες σκέψεις. Πάρτε και εσείς ένα λεπτό και αναλογιστείτε το εξής; Προσπερνώντας την στιγμή του εκάστοτε συμβιβασμού, φτάνουμε στην στιγμή που αναλογιζόμαστε το τι μας προσφέρει ο εν λόγω συμβιβασμός. Άλλες φορές κάτι σχετικά καλό, άλλες κάτι όχι και τόσο και άλλες πάλι το τίποτα. Σε πόσες περιπτώσεις όμως το τίποτα-καθόλου είναι καλύτερο από το λίγο; Σε περισσότερες από ότι νομίζουμε δυστυχώς.

Ας πάρουμε την περίπτωση του "περίπου με αγαπάς" (που λέει και το γνωστό άσμα) το οποίο αναφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) έχουμε αισθανθεί κάποια στιγμή ότι αυτό που παίρνουμε είναι ελλιπές, όχι αρκετό και γενικά.. λίγο. Οι σκέψεις, η αμφιβολία και τα ερωτήματα μας κατακλύζουν και μας τρώνε από μέσα κυριολεκτικά. Φτάνουμε στο σημείο να αισθανόμαστε άβολα και να λέμε: "καλύτερα, τελικά, να μην το ζούσα αυτό". Παρόλα αυτά συμβιβαζόμαστε (λόγω παραγόντων όπως η ανασφάλεια) και μένουμε σε μια μη υγιή κατάσταση. Ας δούμε τώρα την περίπτωση του "έφτασε πάλι η Δευτέρα θεέ μου.." (με την ειλικρινά "όχι πάλι θεέ μου" έννοια της και όχι απλώς εκείνης που απλώς γκρινιάζουμε) που αναφέρετε στα επαγγελματικά μας. Πόσο άσχημο είναι το συναίσθημα του να μην θέλεις να πας στην δουλειά ξέροντας την κατάσταση που έχεις πρόκειται να βιώσεις ή να αντικρίσεις. Φτάνουμε πάλι στο σημείο να λέμε "και τι να κάνω; να παραιτηθώ -μέρες που είναι- και να μείνω χωρίς δουλειά; Ποτέ!", όμως και παράλληλα να ευχόμαστε να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να ψάχναμε δουλειά. Παρόλα αυτά συμβιβαζόμαστε και αποδεχόμαστε το λίγο που μας προσφέρει και μας παρέχει η εργασία μας.

Το συναίσθημα του "δεν έχω τίποτα", σε κάνει συνήθως να προσπαθείς για να φτάσεις στο "θέλω να προσπαθήσω για να έχω". Το συναίσθημα όμως του "αυτό που μου προσφέρεται παρά τις προσπάθειες μου είναι τόσο... λίγο", συνήθως σε αφοπλίζει και σε απογοητεύει. Συμβιβασμός ή μη; Δεν ξέρω. Σίγουρα δεν σας συμβουλεύω να χωρίσετε ή να παραιτηθείτε μέσα από τον σημερινό προβληματισμού (προς θεού!). Καθένας όμως ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ εσείς; καπνίζετε;

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Ως άτομο που ζει και μεγαλώνει πλάι σε καπνιστές (ούσα μη καπνίστρια), από γονείς και στενούς συγγενείς μέχρι και πολύ αγαπημένους φίλους, έχω μάλλον αναπτύξει τους ίδιους αμυντικούς μηχανισμούς μ' εκείνους, με αποτέλεσμα να αντιδρώ σε κάποιες συμπεριφορές που "παίζουν" πολύ τελευταία, με δήθεν έξαλλους ανθρώπους που κολλούν τον δείκτη τους επικριτικά μπροστά στα πρόσωπα όσων καπνίζουν, αμολώντας παράλληλα λογύδρια με δασκαλίστικο ύφος σχετικά με το πόσο κακό κάνει το κάπνισμα (λες και υπάρχει κάποιος εν έτει 2017 που δεν τα ξέρει!). Καθόλου τυχαίο δεν είναι βέβαια που συμπίπτει ο σημερινός προβληματισμός με την αυριανή "Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καπνίσματος".

Επιστρέφω στις αρχές του κειμένου μου, για να απαντήσω στην εύλογη απορία σας: "δεν τους αγαπάς δηλαδή αυτούς τους ανθρώπους; δεν θέλεις να προφυλάξουν την υγεία τους;". Προφανώς και τους αγαπάω, προφανώς και θέλω, όπως θέλουν όλοι για τους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους, να είναι καλά. Όμως δεν μπορούμε να φερόμαστε στους καπνιστές σαν να είναι μικρά παιδιά (εκτός αν είναι όντως μικρά παιδιά, οπότε εκεί ναι, επιβάλλεται θα έλεγα!), σαν να μη γνωρίζουν όλα αυτά που γνωρίζουμε εμείς ή δεν έχουν την προσωπικότητα και τη λογική να κρίνουν οι ίδιοι. Ο μόνος τρόπος να βοηθήσουμε κάποιον να πάλέψει τον όποιο εθισμό του είναι να σταθούμε δίπλα του και να συζητήσουμε, ώστε να τον συνειδητοποιήσει αρχικά και να νιώσει ο ίδιος την επιθυμία να τον αποβάλλει από πάνω του. Αν αυτό δεν συμβεί, δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τίποτα σε κανέναν. Σε περίπτωση όμως που αντιληφθούμε ότι κάποιος γύρω μας χρειάζεται τη στήριξή μας για να κόψει το κάπνισμα, ζούμε σε μία εποχή που υπάρχει πληθώρα επιλογών για κάτι τέτοιο: από το ηλεκτρονικό τσιγάρο (τη μετάβαση δηλαδή στο μη κάπνισμα και όχι την παγίωσή του στη θέση του συμβατικού τσιγάρου- αυτό είναι ελληνική πατέντα!), μέχρι τσίχλες νικοτίνης, βελονισμό, υπνοθεραπεία, ό,τι μπορεί να λειτουργήσει στον καθένα!  Θέλει δύναμη και αποφασιστικότητα για να αποφύγει κανείς συνέπειες όπως αυτές που παρουσίασε η Ελληνική Πνευμονολογική Εταιρεία σε ημερίδα της την περασμένη Πέμπτη (αναλυτικότερα εδώ), αλλά είναι εφικτό.

Ιδιαίτερη σημασία έχει στη διαδικασία και η ψυχολογική προσέγγιση του θέματος, καθώς κάθε εθισμός έχει την αιτία του στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής. Έχει διττή υπόσταση καθώς από τη μία η εύρεση του τι είναι αυτό που κάνει τον εκάστοτε άνθρωπο να μένει προσκολλημένος και από την άλλη κάποια tips αντιμετώπισης των δύσκολων στιγμών μπορούν να διατηρήσουν τη συνοχή στο εύθραυστο ψυχολογικό οικοδόμημα και να εγγυηθούν την επιτυχία.

Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τους εθισμούς τους είναι μικροί καθημερινοί ήρωες. Και χρειαζόμαστε πιο πολλούς, για να δίνουν το παράδειγμα και αρκετό κουράγιο σε όλους μας. Σας περιμένουμε λοιπόν!

 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ εδώ ο κόσμος χάνετε...

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

...και κάπως έτσι φτάσαμε πάλι γρήγορα-γρήγορα στο καλοκαίρι...

Ναι δεν αντιλέγω πως ο καιρός είναι λίγο αναποφάσιστος τις τελευταίες μέρες (μια βρέχει, μια έχει ήλιο) και γενικά δεν μπορείς να αντιληφθείς αν πρέπει να βάλεις μακρυμάνικο ή όχι, όμως το καλοκαίρι 2017 είναι προσεχώς, και μόλις μια εβδομάδα απομένει μέχρι τον φετινό Ιούνιο. Γενικά όμως, "τρελαίνεσαι, μία κρυώνεις μία ζεσταίνεσαι" που λέει και η Άννα.

Ας πάμε πάλι πίσω στον επερχόμενο μήνα.

Ιούνιος σου λέει. Ωραίος μήνας. Παλαιότερα, ήξερες ότι με τον ερχομό του Ιουνίου τελείωνε το σχολείο και ήταν ώρα για διακοπές και διασκέδαση. Πιο μετά, ο εν λόγω μήνας σηματοδοτούσε το πέρας της εξεταστικής περιόδου και την επιστροφή στους ξέγνοιαστους ρυθμούς της φοιτητικής ζωής. Στην παρούσα φάση της ζωής του καθενός, ο μήνας αυτός δεν σηματοδοτεί τίποτα άλλο από ζέστες, μπάνια και (ανικανοποίητη) όρεξη για διακοπές. Οι άνεργοι δεν έχουν λεφτά για τις διακοπές που ονειρεύονται, ενώ όσοι εργάζονται δεν έχουν το χρόνο για να πάνε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή.

Το κακό βέβαια ξέρετε πιο είναι ε; Μόλις περάσει και ο Ιούνιος το μισό '17 θα έχει ήδη περάσει. Ασύλληπτες ταχύτητες χρόνου. Ας μην επικεντρωθούμε όμως σε αυτές. Ο σημερινός προβληματισμός αφορά περισσότερο τα πλάνα και τα σχέδια μας για το φετινό θέρος, παρά για το πόσο γρήγορα φτάσαμε σε αυτό. (Να δείτε και πόσο θα περάσει και αυτό). Τα πλάνα λοιπόν για το προσεχές διάστημα είναι, όπως όλα δείχνουν, αβέβαια και ασταθή. Ήδη έχουν ξεκινήσει οι πρώτες διαμαρτυρίες για το 4ο-5ο μνημόνιο (έχουμε χάσει λίγο το μέτρημα), ενώ παράλληλα παρατηρείται μια τεταμένη ατμόσφαιρα στρατιωτικού χαρακτήρα το τελευταίο διάστημα. "Μην" σας ανησυχούν όμως αυτά, εμείς έχουμε μάθει να "καλοπερνάμε" ανεξαρτήτων συνθηκών. Μια χαρά γεμάτες βλέπω τις καφετερίες και τα μαγαζιά όταν περνάω από κεντρικά σημεία της πόλης.

Φέτος, λέω να επισκεφθώ μια χώρα στο εξωτερικό. Αυτό που σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι όμως, είναι ποια χώρα θα ήταν η καλύτερη επιλογή για ψώνια και μέρη για να επισκεφτείς. Επίσης, θα πρέπει να κάνω μια έρευνα για το ποια χώρα δεν έχει παρουσίαση κάποια σοβαρή εγκληματική/τρομοκρατική ενέργεια τον τελευταίο χρόνο, αλλά και μια που δεν είναι επίσης στο στόχαστρο για τις επόμενες ημέρες. Τέλος, μεγάλο ζήτημα για εμένα θα είναι και αυτή η χώρα να έχει όσο γίνεται καλή και εύγευστη κουζίνα.

Γενικά. τρεις λαλούν και δύο χορεύουν... Μήπως να πάρουμε να τα βουνά τελικά;

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η "μπλε φάλαινα" και τα καμπανάκια που μας χτυπά...

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Είμαι  σίγουρη πως κάτι θα έχετε ακούσει αυτές τις μέρες για τη "μπλε φάλαινα", την ιντερνετική πρόκληση αυτοκτονίας που έχει βάλει στο μάτι τους εφήβους όλου του πλανήτη και, αισίως, και της χώρας μας. Μέσα σε 50 ημέρες, οι νέοι καλούνται να εκπληρώσουν κάποιες "δοκιμασίες", αρχικά ανώδυνες, όπως η παρακολούθηση ενός θρίλερ, έπειτα όλο και πιο επικίνδυνες (αυτοτραυματισμοί, χρήση χαπιών κ.α.) για να καταλήξουν στην τελική δοκιμασία της 50ης ημέρας, την αυτοκτονία. Η προσέγγιση γίνεται μέσω social media, και, όσο λυπηρό κι αν ακούγεται, αρκετά παιδιά έχουν ενδώσει στην πρόκληση παγκοσμίως, με ορισμένα απ' αυτά να φτάνουν ως το τέλος της και το στάδιο της αυτοκτονίας.

Ο δημιουργός του φονικού "παιχνιδιού", ο μόλις 21 ετών Philip Lis, η δίκη του οποίου θα γίνει τον Νοέμβριο που μας έρχεται, χωρίς καμία μεταμέλεια υποστηρίζει ούτε λίγο ούτε πολύ πως η ιδέα του αποτελεί μία καθαρή εφαρμογή της "φυσικής επιλογής", χαρακτηρίζει τα θύματά του "βιολογικά απόβλητα" και υποστηρίζει για τις δεκάδες εφήβων που έχασαν μ' αυτόν τον αφύσικο και άδικο τρόπο τη ζωή τους πως: "πέθαναν χαρούμενοι, τους έδωσα ό,τι δεν είχαν στην πραγματική ζωή... τη ζεστασιά, την κατανόηση και την επικοινωνία".

Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για ένα θέμα που δένει το στομάχι μας κόμπο και μας κάνει να αναρωτιόμαστε, είτε το εξετάσουμε απ' τη μεριά του θύτη είτε απ' τη μεριά των θυμάτων, μέχρι που μπορεί να φτάσει τελικά ο άνθρωπος. Ωστόσο πρέπει να έχουμε τη νηφαλιότητα και την ηρεμία να διεισδύσουμε βαθύτερα και να αναζητήσουμε τις βαθύτερες κοινωνικές του ρίζες. Ο προβληματισμός βλέπετε σήμερα δεν αφορά την ανθρώπινη διαστροφή, αυτή σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό πάντα υπήρχε και θα υπάρχει. Αφορά το γεγονός πως, υπάρχουν σήμερα έφηβοι που μπορούν να χειραγωγηθούν από αγνώστους στο ίντερνετ σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να τερματίσουν ακόμη και την ίδια τους τη ζωή... Ολοφάνερα πλέον, ακόμη και σήμερα που η παρουσία της τεχνολογίας είναι πιο έντονη στη ζωή μας από ποτέ, φαίνεται πως δεν έχουμε μπορέσει μέσω της παιδείας μας να παρέχουμε στη νέα γενιά τα κατάλληλα εφόδια (που δεν είναι άλλα από ορθή κρίση και λογική) ώστε να τη διαχειριστούν με σώφρονα τρόπο. Κι αν στη μία πλευρά του διπόλου των αιτιών βρίσκεται η παιδεία, στο άλλο δυστυχώς βρίσκεται η σύγχρονη οικογένεια, με τους διαβρωμένους και χαλαρούς δεσμούς...

Σας παραθέτω αντί για επίλογο τα στοιχεία επικοινωνίας με τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Αν υποπέσει κάτι στην αντίληψή σας, μη διστάσετε:
Τηλέφωνο: 11188
Ε-mail: ccu@cybercrimeunit.gov.gr
Αpplication): CYBERΚΙD
Τwitter: @CyberAlertGR

+Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις, αχαριστία... μάλλον

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Ένας άστεγος που πεινάει θα σου ζητήσει φαγητό. Αν του δώσεις ένα σουβλάκι, αλλά και αν συνεχίσεις να του δίνεις ένα κάθε μέρα, κάποια στιγμή θα σου ζητήσει κάτι άλλο για να τραφεί. Αργότερα θα σου ζητήσει ίσως και κάποιο είδος ρουχισμού ή και κάτι να συνοδεύει το γεύμα του όπως κάποιο ρόφημα. 

Ένας άνεργος θα σου ζητήσει δουλειά. Αν του την δώσεις, σε κάποιο σημείο της επαγγελματικής του πορείας θα σου ζητήσει αύξηση ή/και προαγωγή. Ακόμα και τέλειες να είναι οι συνθήκες εργασίας για αυτόν, και όσο ανεκτικός και να είσαι ως εργοδότης του, οι απαιτήσεις θα αυξηθούν με το πέρασμα του χρόνου, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ενδέχεται να υπάρξει και εκμετάλλευση της εν λόγω ανεκτικότητας. 

Ένα παιδί που θέλει να παίξει θα σου ζητήσει να του πάρεις ένα παιχνίδι. Κάποια στιγμή θα το βαρεθεί (ίσως και αμέσως) και θα σου ζητήσει ένα καινούργιο. Μόλις το χορτάσει και αυτό θα θελήσει να αποκτήσει ένα ή και περισσότερα νέα. 

Και ούτω καθεξής...

Με εξαίρεση την περίπτωση του παιδιού -δικαιολογημένα ίσως- είναι λίγες οι φορές που κάποιος θα εκτιμήσει ή θα συνεχίσει να εκτιμά αυτά που του παρέχονται, ακόμα και όταν τα "αυτά" αναφέρονται σε αγαθά και ανέσεις τα οποία δεν είχε στο παρελθόν, για τα οποία πάσχισε, μόχθησε και πάλεψε για να τα αποκτήσει. Είναι ακόμα λιγότερες οι φορές που κάποιος θα αναλογιστεί την κατάσταση την οποία κάποτε βρισκόταν και θα την συγκρίνει με την ευνοϊκότερη κατάσταση στην οποία είναι τώρα. Είναι, τέλος, ελάχιστες οι φορές που κάποιος θα σκεφτεί και θα λάβει ως ενδεχόμενο την περίπτωση να επανέλθει σε αυτήν την προηγούμενη δυσμενή κατάσταση, παρά μόνο ίσως όταν είναι πλέον αργά. Το ερώτημα λοιπόν σήμερα είναι το πως πρέπει να ονοματίσουμε αυτή την συμπεριφορά. Λέγεται αχαριστία; Λέγεται διαρκές ανικανοποίητο; Λέγεται συνεχής ανάγκη για το κάτι παραπάνω; Άγνωστο.

Ίσως η συμπεριφορά που αναφέρεται στην αρχή του σημερινού προβληματισμού να έχει να κάνει όντως με την έννοια της αχαριστίας. Ίσως και να έχει να κάνει καθόλου με αυτό και απλά ο όρος αυτός να έχει να κάνει με μία λέξη που όλοι εμείς οι υπεράνω έχουμε αποδώσει, αποφεύγοντας όμως να παραδεχτούμε ότι το κάνουμε και εμείς οι ίδιοι. Ίσως πάλι να μην είναι τίποτα από όλα αυτά και να είναι ένα φυσιολογικό-δικαιολογημένο φαινόμενο που είναι απόρροια της εξίσου φυσιολογικής-δικαιολογημένης ροής των πάντων. Το μόνο σίγουρο για εμένα είναι ότι μέρα με τη μέρα, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πλήρως αυτό που είπε πρόσφατα ένας άνθρωπος με τον οποίο είχα μια σχετική κουβέντα και το οποίο ήταν:

-"Το να αποκτήσω κάτι, ισοδυναμεί με τον θάνατο του".

Εις το επανιδείν...  +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »