Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Μεσάνυχτα. Βγαίνω απ' το γραφείο μου, κλειδώνω και κατευθύνομαι στη θέση που έχω σταθμεύσει το αυτοκίνητο μου. Εκεί, διαπιστώνω πως άφησα το κλειδί στο γραφείο και ενώ γυρνάω πίσω για να το πάρω, τελικά με μία χαρακτηριστική απλότητα προσπερνάω το γραφείο και συνεχίζω να περπατάω. Σχεδόν χωρίς να το σκεφτώ, έχω αποφασίσει απόψε να περπατήσω ως το σπίτι, όσο χρόνο κι αν μου πάρει.
Ήδη από τα πρώτα εκατό μέτρα οι πρώτες ενστάσεις βασανίζουν το μυαλό μου, το αγύμναστο σώμα μου ξεκινάει να διαμαρτύρεται, το βρώμικο πεζοδρόμιο ενοχλεί την ευθεία πορεία μου και κάπως έτσι αποκτώ τους πρώτους μου ενδοιασμούς, σκεφτόμενος την απόσταση και την διαδρομή για τον τελικό προορισμό.
Και είναι εκείνη η στιγμή που μια γάτα ξεπετάγεται από το πουθενά προσπαθώντας να χωθεί κάτω από τον φράχτη μιας παρακείμενης αλάνας, πιέζοντας τόσο το σώμα της που ολάκερη η πλάτη της σκίστηκε από τις άγριες άκρες του φράχτη. Σκέψου τον φόβο της που δεν λογίστηκε καν ένα εναλλακτικό πλάνο διαφυγής την τελευταία στιγμή.
Λίγο πιο πέρα εκεί στην καινούρια καφετέρια -που όλο λέω να επισκεφτώ, όταν αξιωθώ να πάω για έναν καφέ- παραδίπλα, ένα ζευγάρι ανταλλάζει ζεστά φιλιά σε μία κρύα νύχτα. Η κοπέλα σκύβει στο πλάι του λαιμού του νεαρού και απαλά αγγίζοντας τα χείλη της, τον αναγκάζει να κλείσει τα μάτια απ' την απόλαυση!
Την όμορφη στιγμή διακόπτει ένας νεαρός που φοράει κουκούλα. Αν και νέος, το πρόσωπο του είναι πολύ ταλαιπωρημένο απ' τις καταχρήσεις. Έχει ταχύ βήμα και μόνο όταν φτάνει μπροστά απ' το ζευγάρι επιβραδύνει λίγο ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά. Τι να σκέφτεται άραγε; Να θυμάται έναν παλιό ή ανεκπλήρωτο έρωτα; Να τα βάζει με τον εαυτό του για την τροπή της ζωής του που ουδέποτε θα έχει στιγμιότυπα σαν αυτό του ζευγαριού;
Και κάπως έτσι φτάνω στο τρίτο φανάρι που συναντώ. Είναι κόκκινο για τους πεζούς. Ευκαιρία για ξεκούραση, σκέφτομαι, όμως βλέποντας τρία διπλανά μου μηχανάκια να παραβιάζουν το επίσης κόκκινο για τα αυτοκίνητα, άλλος πιο γρήγορα, άλλος με μερικές επιφυλάξεις, εκεί... εξοργίζομαι! Πάντα το παθαίνω αυτό όταν βλέπω άλλους να παραβιάζουν τον Κ.Ο.Κ. αλλά τώρα θυμάμαι πως είμαι απλά ένας πεζός που ήδη βρίσκεται πολύ μακριά από εκείνους. Καταπίνω την οργή μου και συνεχίζω.
Παρά την ώρα -καμπόσο μετά τα μεσάνυχτα- παρατηρώ πως αρκετοί πεζοί διασχίζουν τον δρόμο. Έχει πολύ ενδιαφέρον να τους κοιτάζω βαθιά στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω ποιοι είναι οι βιαστικοί, ποιοι οι τρομαγμένοι, ποιοι το απολαμβάνουν και ποιοι απλά δίνουν βαρύτητα στις σκέψεις ή τον προορισμό τους.
Καμιά φορά, παρατηρώντας τους άλλους, μπορείς να είσαι πιο αντικειμενικός για τον εαυτό σου. Μπορείς να μάθεις πράγματα για το "εγώ" σου, ας πούμε να κατατάξεις τον εαυτό σου σε μία από τις κατηγορίες που έφτιαξες για τους άλλους. Όταν βγάλεις μερικά συμπεράσματα, θα δεις ότι θα έχεις και αρκετά αρνητικά να σημειώσεις και τότε είναι δική σου επιλογή το αν θα τα θάψεις ή θα αποφασίσεις να τα αντιμετωπίσεις. Πρώτα όμως θα πρέπει να αφήσεις το αμάξι και να περπατήσεις.. +Yanni Spiridakis
Ήδη από τα πρώτα εκατό μέτρα οι πρώτες ενστάσεις βασανίζουν το μυαλό μου, το αγύμναστο σώμα μου ξεκινάει να διαμαρτύρεται, το βρώμικο πεζοδρόμιο ενοχλεί την ευθεία πορεία μου και κάπως έτσι αποκτώ τους πρώτους μου ενδοιασμούς, σκεφτόμενος την απόσταση και την διαδρομή για τον τελικό προορισμό.
Και είναι εκείνη η στιγμή που μια γάτα ξεπετάγεται από το πουθενά προσπαθώντας να χωθεί κάτω από τον φράχτη μιας παρακείμενης αλάνας, πιέζοντας τόσο το σώμα της που ολάκερη η πλάτη της σκίστηκε από τις άγριες άκρες του φράχτη. Σκέψου τον φόβο της που δεν λογίστηκε καν ένα εναλλακτικό πλάνο διαφυγής την τελευταία στιγμή.
Λίγο πιο πέρα εκεί στην καινούρια καφετέρια -που όλο λέω να επισκεφτώ, όταν αξιωθώ να πάω για έναν καφέ- παραδίπλα, ένα ζευγάρι ανταλλάζει ζεστά φιλιά σε μία κρύα νύχτα. Η κοπέλα σκύβει στο πλάι του λαιμού του νεαρού και απαλά αγγίζοντας τα χείλη της, τον αναγκάζει να κλείσει τα μάτια απ' την απόλαυση!
Την όμορφη στιγμή διακόπτει ένας νεαρός που φοράει κουκούλα. Αν και νέος, το πρόσωπο του είναι πολύ ταλαιπωρημένο απ' τις καταχρήσεις. Έχει ταχύ βήμα και μόνο όταν φτάνει μπροστά απ' το ζευγάρι επιβραδύνει λίγο ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά. Τι να σκέφτεται άραγε; Να θυμάται έναν παλιό ή ανεκπλήρωτο έρωτα; Να τα βάζει με τον εαυτό του για την τροπή της ζωής του που ουδέποτε θα έχει στιγμιότυπα σαν αυτό του ζευγαριού;
Και κάπως έτσι φτάνω στο τρίτο φανάρι που συναντώ. Είναι κόκκινο για τους πεζούς. Ευκαιρία για ξεκούραση, σκέφτομαι, όμως βλέποντας τρία διπλανά μου μηχανάκια να παραβιάζουν το επίσης κόκκινο για τα αυτοκίνητα, άλλος πιο γρήγορα, άλλος με μερικές επιφυλάξεις, εκεί... εξοργίζομαι! Πάντα το παθαίνω αυτό όταν βλέπω άλλους να παραβιάζουν τον Κ.Ο.Κ. αλλά τώρα θυμάμαι πως είμαι απλά ένας πεζός που ήδη βρίσκεται πολύ μακριά από εκείνους. Καταπίνω την οργή μου και συνεχίζω.
Παρά την ώρα -καμπόσο μετά τα μεσάνυχτα- παρατηρώ πως αρκετοί πεζοί διασχίζουν τον δρόμο. Έχει πολύ ενδιαφέρον να τους κοιτάζω βαθιά στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω ποιοι είναι οι βιαστικοί, ποιοι οι τρομαγμένοι, ποιοι το απολαμβάνουν και ποιοι απλά δίνουν βαρύτητα στις σκέψεις ή τον προορισμό τους.
Καμιά φορά, παρατηρώντας τους άλλους, μπορείς να είσαι πιο αντικειμενικός για τον εαυτό σου. Μπορείς να μάθεις πράγματα για το "εγώ" σου, ας πούμε να κατατάξεις τον εαυτό σου σε μία από τις κατηγορίες που έφτιαξες για τους άλλους. Όταν βγάλεις μερικά συμπεράσματα, θα δεις ότι θα έχεις και αρκετά αρνητικά να σημειώσεις και τότε είναι δική σου επιλογή το αν θα τα θάψεις ή θα αποφασίσεις να τα αντιμετωπίσεις. Πρώτα όμως θα πρέπει να αφήσεις το αμάξι και να περπατήσεις.. +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
