Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Yanni Spiridakis. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Yanni Spiridakis. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η ατυχία του να είσαι έντιμος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ως επιχειρηματίας, έχω υπάρξει ιδιαίτερα συνεπής. Δεν έφτασα να πληρώσω κανέναν υπάλληλο με έστω μια μέρα καθυστέρηση, οι λογαριασμοί μου ήταν πάντοτε εμπρόθεσμοι, το ίδιοι και οι δόσεις των δανείων μου, ενώ στην Εφορία δεν είχα ουδέποτε ληξιπρόθεσμη οφειλή. Την ίδια ώρα δεν έκρυψα ποτέ ούτε ένα ευρώ από τα έσοδά μου τα οποία απέδιδα κανονικά σύμφωνα με τις εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις.

Και ενώ κάποια από αυτά φέτος μένουν να αλλάξουν, δεν σας κρύβω πως προ ημερών δέχτηκα πληροφορίες που με σόκαραν. Ήμουν απλά σε επαγγελματική συνάντηση όπου στο περιθώριο της είχα την ευκαιρία να μιλήσω σε φιλικό κλίμα με αρκετούς συναδέλφους, για να μάθω ότι οι περισσότερο εξ αυτών χρωστάνε -λόγου χάρη- καμπόσα χρόνια Εφορία. Άρχισα να ακούω ότι ο ένας χρωστάει 65.000€ και ο άλλος 58.000€ και προσπάθησα να αντιληφθώ ποια είναι η διαφορά μου με αυτούς. Γιατί εγώ βλέπω την καθημερινότητα μου γεμάτη δυσκολίες και εκείνοι όχι και τόσο.

Εκείνες τις μέρες διάβασα πως έρχονται ρυθμίσεις για 360.000 «κόκκινους» δανειολήπτες και ενώ αυτό ακούγεται υπέροχο μιας και εγώ έχω κάνει πολλαπλούς διακανονισμούς για να μείνω συνεπής στα δικά μου δάνεια, εντούτοις μαθαίνω πως αυτές οι ρυθμίσεις δεν αφορούν εμένα. Για να ήμουν κι εγώ μέσα στους προνομιούχους θα έπρεπε είτε να μην έχω πληρώσει για έναν χρόνο, είτε τουλάχιστον για τρεις μήνες, είτε να βρίσκομαι στον νόμο Κατσέλη.

Δεν θα πω ψέματα. Ένιωσα πολύ μαλάκας. Και δεν είναι η πρώτη φορά που η συνέπεια, η καλοσύνη, η εντιμότητα και η προσπάθεια μου, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από το ελληνικό κράτος. Δεν είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι ότι παλεύω μόνος μου με ένα θηρίο απ' το οποίο ξέρω ότι θα χάσω.

Σε μία χώρα που η αδυναμία πληρωμών ανταμείβεται και η καταπόνηση υπέρ της συνέπειας δεν λαμβάνεται καν υπόψη, κάποιοι τύποι σαν εμένα, δίνουν ραντεβού με τον "θάνατό" τους μετρώντας αντίστροφα εδώ και καιρό. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ σε ευχαριστώ για όσα ζήσαμε, πρωτάκι μου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Σεπτέμβριος του 2018. Ένα μικρό πρωτάκι με μια τσάντα μεγαλύτερη απ' το μπόι του, πέρασε την μεγάλη καγκελόπορτα του Δημοτικού κρατώντας με το ιδρωμένο του χεράκι εκείνο του μπαμπά του, που απ' το πρώτο βήμα μέχρι και το τελευταίο καθώς έφευγε, σφιγγόταν για να κρατήσει κλειδωμένα τα δάκρυα που είχαν στριμωχτεί στις άκρες των ματιών του.

Το 8:15 με 13:15 έγινε η νέα μας καθημερινότητα, η καινούρια μας ρουτίνα. Εκεί που όλοι οι γονείς ψάχνουμε μια γωνίτσα να αφήσουμε πρόχειρα το αμάξι για ένα τελευταίο φιλί και για τις αμέτρητες τελευταίες συμβουλές: "όταν βγαίνεις για διάλειμμα, φόρα την ζακέτα σου". Και λίγες ώρες μετά, έξω από την πόρτα του σχολείου όπου όλοι μας περιμέναμε τον εξιλεωτικό ήχο του κουδουνιού, εγώ ήμουν πάντα εκεί, ακριβώς δίπλα από το άνοιγμα της πόρτας, μπροστά-μπροστά για να με βλέπεις και να είσαι ήσυχη ότι απ' τα εκατοντάδες παιδιά του σχολείου σου, εγώ θα είμαι ακριβώς μπροστά για σένα!

Στα λίγα λεπτά της διαδρομής μας απ' το σχολείο στο σπίτι, με έβαλες στον μικρόκοσμο σου. Σε αυτόν που η Εμμανουέλα σου πήρε το κολατσιό, η Κατερίνα σε κέρασε γρανίτα, η Βικτόρια δεν σε έχει πια φίλη και ο Μενέλαος θέλει να σε παντρευτεί. Κι εγώ... σαστισμένος να προσπαθώ να ζυγίσω την κάθε σου πληροφορία. Να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τι από αυτά είναι βουτηγμένα στην φαντασία που κληρονόμησε από μένα και πόσα από τα υπόλοιπα αποτελούν ακριβή περιγραφή. Να προσπαθώ να αποφασίσω αν πρέπει να τα σπουδαιολογήσω αυστηρά για να σε προετοιμάσω για το σκληρό μέλλον που σε περιμένει ή να στραβοκαταπιώ σκεφτόμενος... "παιδιά είναι".

Για σχεδόν δέκα μήνες, μου έκανες την τιμή να είμαι εγώ εκείνος που κάθε μεσημέρι θα σε προετοίμαζε για την επόμενη μέρα σου. Είχαμε πολλές και διαφορετικές στιγμές. Άλλοτε ήσουν εσύ κουρασμένη κι άλλοτε εγώ. Άλλοτε έχανες την όρεξή σου κι άλλοτε εγώ ήμουν πελαγωμένος από τα δικά μου προβλήματα. Κάποιες φορές έχασα την υπομονή μου και κάποιες φορές εσύ αντέδρασες λίγο απότομα. Όμως, από την πρώτη συλλαβή, κατέληξες να διαβάζεις ολόκληρα κείμενα. Και από το μέτρημα ως το 10, τώρα κάνεις ολόκληρες προσθαφαιρέσεις. Σε κάθε τέτοια στιγμή, ελπίζω να θυμάσαι τον ένα κανόνα που έθεσα πιο αυστηρά απ' οτιδήποτε άλλο: "Δεν με νοιάζει να κάνεις λάθη, με νοιάζει να μην χάνεις την συγκέντρωση σου".

Σήμερα, η πρώτη τάξη του Δημοτικού ολοκληρώνεται με χαμόγελα ξεγνοιασιάς και ανεμελιάς για σένα. Εγώ ξέρω ότι σε λίγους μήνες από τώρα θα πλησιάσεις κατά ένα σκαλοπάτι μια πιο δύσκολη και άδικη ζωή, όμως... τι πειράζει; Εγώ θα είμαι και πάλι εδώ, όπως σου υποσχέθηκα πριν λίγους μήνες που έζησες την πρώτη σου μέρα στο σχολείο.

Για όλα όσα είχα την τιμή να ζήσω κοντά σου αυτό το διάστημα και όλα αυτά που μας περιμένουν, σε ευχαριστώ! Σε ευχαριστώ που τα ζήσαμε μαζί, σε ευχαριστώ που με έκανες περήφανο κάθε φορά που μιλούσα με την δασκάλα σου, κάθε που σε χάζευα πίσω από τα κάγκελα του σχολείου, κάθε που έβλεπα να επιβιώνεις στην νέα άγνωστη κοινωνία μακριά από τους γονείς και την αδερφή σου. Σε ευχαριστώ που είσαι η κόρη μου και δίνεις νόημα στην προσπάθεια μου.

Καλό καλοκαίρι μικρή μου πριγκίπισσα+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 10 Ιουνίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ τα είδη των... κριτών σήμερα και η δική σου κόκκινη γραμμή

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κάθε άνθρωπος κρίνει τον άλλο. Αυτό συμβαίνει ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικής ή προσωπικής σχέσης, γίνεται ακόμα και επαγγελματικά. Ο γονέας κρίνει το παιδί του και το παιδί τον γονέα. Ο προϊστάμενος τον υφιστάμενο και ο θεατής τον ηθοποιό.

Ο Χριστός κάποτε είπε να μην κρίνετε για να μην κριθείτε και ενώ αυτή η φράση στέκει πολύ κυριολεκτικά Εκείνος την εννοούσε και μεταφορικά αναφερόμενος στην Θεία Κρίση. Το θέμα είναι ότι εξ αρχής πρώτος Εκείνος και σήμερα κι εμείς γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο είναι πρακτικά μη εφαρμόσιμο. Εγώ δεν έχω δει άνθρωπο να μην το κάνει, οπότε έχει ενδιαφέρον να δούμε τις μεταβλητές κάτω από τις οποίες αυτό συμβαίνει.

Πρέπει να δεχτούμε πως υπάρχουν καλοί κριτές. Άνθρωποι που εξ ορισμού έχουν το χάρισμα της αντικειμενικότητας τουλάχιστον για ζητήματα στα οποία δεν έχουν άμεση σχέση, οπότε όλα γίνονται πιο εύκολα και πιο δίκαια.

Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι δεν είναι έτσι. Έχουν την τάση να κρίνουν βασιζόμενοι σε προσωπικές θεωρίες, εμπειρίες και συμφέροντα. Έτσι, πολλές φορές η κρίση τους είναι λανθασμένη. Και υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι που κρίνουν λάθος:

Εκείνοι που το κάνουν επίτηδες, θέλοντας να βλάψουν κάποιον άμεσα ή έμμεσα, που αποσκοπούν σε συγκεκριμένο σκοπό αφού ίσως επηρεάσουν την δράση ή την αντίδραση τρίτων ή ακόμα και εκείνου που κρίνουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά και δυστυχώς παρουσιάζουν μία τραγική ποικιλομορφία που εκτείνεται από τον χρηματισμό κάποιου για να κρίνει λανθασμένα κάποιον, μέχρι την ευθεία προσβολή κάποιου με σκοπό την φθορά του.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δεν το κάνουν επίτηδες... Αυτοί που τυφλωμένοι από τον υποκειμενισμό και τα έντονα συναισθήματα, κρίνουν λάθος. Ο παθιασμένος από έρωτα παραβλέπει τα λάθη και τα προβλήματα και υπερεκτιμά τον εραστή του, ενώ εκείνος που έχασε σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμού, δεν αναγνωρίζει την αξία του αντιπάλου και τον κρίνει αρνητικά παρά την ήττα του.

Το να κρίνει κανείς λάθος δεν είναι παράξενο ή σπάνιο. Τουναντίον. Συχνά βλέπουμε υπερεκτιμημένα άτομα στο περιβάλλον μας ή σε επίπεδο καλλιτεχνών και αθλητών. Έχει να κάνει με το πως προωθούνται με το πως (και γιατί) κάποιοι επιλέγουν να τους κρίνουν υπερβολικά θετικά.

Και στην αντίπερα όχθη, κάποιοι υποτιμούν. Αν δεν το κάνουν επίτηδες όπως είπαμε νωρίτερα, το κάνουν βασισμένοι σε λάθος συμπεράσματα, περιστασιακές εμπειρίες, λανθασμένη ή μερική πληροφόρηση, στοιχεία τα οποία τους οδηγούν σε λάθος αποτελέσματα. Και το κακό στην ζωή ενός ανθρώπου είναι πως όταν διαμορφώσει μία άποψη για κάποιον άλλο, πολύ δύσκολα αλλάζει γνώμη.

Είμαι σίγουρος ότι λίγο-πολύ όλους μας έχουν υποτιμήσει στην ζωή, εγώ τολμώ να πω ότι με έχουν υπερεκτιμήσει κιόλας ανά καιρούς. Αυτό όμως στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως ο καθένας πρέπει να έχει μία κόκκινη γραμμή, ένα θέμα, ένα ζήτημα, ένα όριο πέρα από το οποίο δεν θα ανεχθεί καμία υποτίμηση των πράξεων, της συμπεριφοράς, της προσφοράς, της συμμετοχής του. Εσένα, ποια είναι η κόκκινη γραμμή σου; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 3 Ιουνίου 2018

ΑΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ κανείς ποτέ δε θα σου πει πως να ξεσπάς τα νεύρα σου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Σήμερα (το άρθρο δημοσιεύεται σε άλλη μέρα από αυτήν που συντάχθηκε), ήταν μία ακόμη μέρα με πολλά νεύρα. Δεν ξέρω αν ο Σάρουμαν με έφτυσε, όλος ο κόσμος έφτιαξε μια μυστική ομάδα εναντίον μου ή απλά έχω μια κακή μέρα, ξέρω πως όταν τα νεύρα συσσωρεύονται και τα ξεσπάσματα είναι μικρές σιέστες των νεύρων, τότε υπάρχει τεράστια αποθηκευμένη ενέργεια σαν ένα ηφαίστειο που δείχνει ότι κοιμάται.

Παραδέχομαι πως πρόσφατα έσπασα ένα τηλέφωνο, μια πλαστική (σιγά) καρέκλα, παλαιότερα μια πόρτα ενώ νομίζω πως το πλαϊνό μέρος του δεξιού καρπού μου πρέπει να έχει μόνιμο πρόβλημα από τα χτυπήματα σε πόρτες, τοίχους, γραφεία κλπ. όμως και πάλι, έρχεται η στιγμή που η ένταση και τα νεύρα είναι τόσο πολλά που το σώμα ιδρώνει, οι χτύποι της καρδιάς σε πνίγουν, η ανάσα κόβεται και ξαφνικά θυμάσαι ένα-ένα όσα έχεις διαβάσει για τα συμπτώματα του εμφράγματος.

Οπότε ξεκινάμε πάλι απ' το μηδέν. Πως να εκτονώσω τον θυμό μου; Τα χτυπήματα, οι τσακωμοί, τα μπινελίκια, η δυνατή μουσική δεν βοήθησαν και πολύ, άρα;

Άρα έκανα το λάθος να γκουγκλάρω το "πως να ξεσπάτε τα νεύρα σας". Μπήκα σε πολλά άρθρα, των οποίων όλα είχαν ένα μέγιστο λάθος: Ήταν σωστά δομημένα! Είχαν σαλτο-εισαγωγή, προτάσεις και επιχειρήματα με ανάλυση και επίλογο χωρίς ουσία. Οι αρθρογράφοι ξέχασαν ότι οι συγκεκριμένοι αναγνώστες έχουν πολλά νεύρα και καθόλου υπομονή για τα παραπάνω. Έτσι, κάποια από τα άρθρα που βρήκα τα έκλεισα στα πρώτα δευτερόλεπτα, από τα δε υπόλοιπα άρχισα να διαβάζω:

  • Ανέπνευσε από το ένα ρουθούνι
  • Πιες τσάι
  • Κάνε θετικές σκέψεις
  • Ακουσε το αγαπημένο σου τραγούδι
  • Μετρήσε αργά μέχρι το δέκα
  • Φύγε από τον χώρο όπου βρίσκεστε και βγείτε για περπάτημα
  • Πάρε βαθιές ανάσες
  • Βρες το «μάντρα» σας
  • Κάνε θετικές σκέψεις
Η πρώτη μου σκέψη διαβάζοντας τα παραπάνω, ήταν "ποιος μαλάκας κάθεται και γράφει τέτοιες παπαριές;" Σίγουρα όχι κάποιος που έχει νεύρα, μα σίγουρα κάνας καρεκλάτος ψυχολόγος που στην θεωρία είναι πρώτος! Η πρώτη πράξη που μου ήρθε να κάνω, ήταν να σπάσω την οθόνη του υπολογιστή, όμως όχι, αυτό δεν θα μου το επέτρεπα.

Λίγες στιγμές ηρεμίας αργότερα, κατέληξα πως το ξέσπασμα είναι πολύ προσωπικό στον καθένα και εγώ θα έλεγα και θεμιτό αρκεί να μην ενοχλεί τον διπλανό. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που ξεσπάς σε εκείνον που σε έκανε έτσι οπότε σε αυτήν την περίπτωση επιβάλλεται να επηρεάσεις τον διπλανό, όμως πιστέψτε με, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τον αφήσεις (κι αυτόν) απ' έξω. Ειδικά αυτόν. Σου υπόσχομαι πως δύο τετράγωνα πιο κάτω όλο και κάποιος θα παραβιάσει το STOP... ιδανικό θύμα για να ξεσπάσεις+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 27 Μαΐου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το τελευταίο αντίο των buffon και iniesta είναι ο δρόμος του σωστού

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Πάνε τώρα μέρες που το ισπανικό και το ιταλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, ολοκληρώθηκαν και μαζί τους και δύο τεράστιες καριέρες. Στα τελευταία τους εντός έδρας παιχνίδια, ο ισπανός Andres Iniesta και ο ιταλός Pierluigi Buffon κλήθηκαν να αποχαιρετίσουν το κοινό και τους συμπαίκτες τους στην Barcelona και Juventus αντίστοιχα.

Οφείλω να ομολογήσω πως ήταν δύο πολύ συγκινητικές στιγμές -θα έλεγα- στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Συμπαίκτες, οπαδοί και παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, μα και οι αντίστοιχοι αντίπαλοι απέδωσαν τον σεβασμό τους είτε με μερικές ευφάνταστες κουβέντες, είτε με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.
Κι ενώ μπορούμε να γράψουμε αρκετά για τον καθένα ξεχωριστά, θα αφήσω αυτήν την δουλειά στις έγκυρες αθλητικές ιστοσελίδες που θα σας προσφέρουν καλύτερη ενημέρωση. Εγώ θα ήθελα να μείνω σε αυτό που εμένα άγγιξε σε αυτούς τους ανθρώπους έχοντας ζήσει κάθε τους στιγμή από το ξεκίνημα της καριέρας τους.
Γιατί.... και οι δύο έγιναν πάμπλουτοι από τα τεράστια συμβόλαια που υπέγραφαν όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς ποτέ δε θα τους λυπηθεί, αντιθέτως είναι πολλοί εκείνοι που δηλώνουν οργισμένοι για τα χρήματα που παίρνουν οι καλοπληρωμένοι αθλητές, όμως μάλλον αυτό είναι ένα άλλο θέμα προς συζήτηση.

Παρά τα λεφτά λοιπόν που και οι δύο ή καθένας από αυτούς έπαιρνε, στα συγκεκριμένα δύο άτομα θα θυμόμαστε πολύ περισσότερο πράγματα, που προφανώς το μέγιστο αυτών είναι οι αθλητικές επιδόσεις τους. Τον ένα τον έλεγαν βασιλιά και τον άλλο μαέστρο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όμως είπαμε πως δεν πιάνουμε ποδοσφαιρική συζήτηση.

Το μόνο ποδοσφαιρικό που θέλω να χρησιμοποιήσω είναι πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι αφίσες αυτών των αθλητών, οι φανέλες τους και η προσωπικότητα τους ενσωματώθηκαν στις ζωές και την συνείδηση πολλών μικρών παιδιών. Τα παιδιά εντυπωσιάζονται από τις αθλητικές ικανότητες του εκάστοτε αθλητή, όμως είναι η συμπεριφορά τους τα χρόνια που διαρκεί η καριέρα τους που δείχνει ένα μονοπάτι σε αυτά τα παιδιά. Και ο Iniesta και ο Buffon όλα αυτά τα χρόνια δεν μας απασχόλησαν ποτέ για ξενύχτια, καταχρήσεις, γυναίκες, φάρμακα, βία, τσακωμούς κλπ. Σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους τους, που τυφλωμένοι από το πολύ χρήμα και τον καταπιεστικό τρόπο ζωής ενός αθλητή υψηλού επιπέδου, ξεφεύγουν πολύ συχνά διαφθείροντας όχι μόνο την καριέρα τους αλλά εμμέσως και όλα τα παιδιά που τους θεωρούν πρότυπα.

Καλώς ή κακώς, οι διάσημοι αθλητές, έχουν εκτός από το βάρος της απόδοσής τους στα πιεστικά πλαίσια του πρωταθλητισμού και εκείνο της προσωπικής τους ζωής. Είτε το θέλουν είτε όχι, είναι δημόσια πρόσωπα και επηρεάζουν την συμπεριφορά πολλών παιδιών. Είναι χρέος τους -για όσα χρόνια βρίσκονται στα φώτα της δημοσιότητας- να διατηρήσουν ένα χαμηλό προφίλ σωστού επαγγελματία και σωστού ανθρώπου+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 20 Μαΐου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το 15θημερο της κολάσεως μου έδειξε ότι τίποτα δεν μένει σταθερό, φυσιολογικό ή αναμενόμενο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Θα κάνω μια απόπειρα σήμερα ενός ποτ-πουρί που θα προσπαθήσει να καταλήξει κάπου, αλλά δεν το υπόσχομαι κιόλας. Ακόμα κι αν νιώσω ότι είναι βλακεία, θα το αφήσω για να βασανιστείτε κι εσείς που το διαβάζετε σχεδόν όσο εγώ που θα το έχω γράψει!

Τις περασμένες μέρες είχα(τ)ε την ευκαιρία να παρακολουθείσε(τ)ε τον διάσημο διαγωνισμό τραγουδιού, Eurovision που εδώ και καιρό έχουμε πεισθεί πως δεν αφορά μόνο την μουσική και την σκηνική παρουσία, αλλά την ομορφιά, την προκλητικότητα, την πολιτική, τις διεθνές σχέσεις, το ακριβό marketing, τις χρηματοδοτήσεις και... την διαφορετικότητα. Θυμάμαι νικητές transexual, κάτι μασκαράδες ντυμένοι άγρια ζώα και από φέτος έβαλα στην λίστα μια υπέρβαρη κυρία από το Ισραήλ που έδωσε σκληρή μάχη -δεν μπορώ να πω σώμα με σώμα- με την Ελληνόκυπριολατινοαμερικανοαλβανίδα που ακούει στο Ελένη Φουρέιρα, η οποία είχε όλο το πακέτο, δηλαδή ταιριαστό τραγούδι με πολύ προκλητικό κορμί και αρκετό κώλο και ξαφνικά... "μπουμ"! Οι θεατές προτίμησαν την υπέρβαρη κυρία.

Το ίδιο βράδυ το δικό μου ενδιαφέρον μου μονοπώλησε ο ελληνικός τελικός κυπέλλου στο ποδόσφαιρο ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ που διεξήχθη στην Αθήνα. 18.000 φίλοι του ΠΑΟΚ ταξίδεψαν 500 χιλιόμετρα για να δουν την ομάδα τους να κερδίζει και να παίρνει αυτή το "νταμπλ". Α, δεν το ξέρετε; Κατά τους οπαδούς των δύο ομάδων, οι ομάδες τους είχαν πάρει το πρωτάθλημα. Είναι λίγο πολύπλοκο κι αν δεν το ξέρετε ήδη, καλύτερα να μην εμβαθύνετε! Εξάλλου, οι φίλοι των δύο ομάδων είχαν έρθει για να απολαύσουν ένα παιχνίδι-γιορτή του ποδοσφαίρου. 18+18=36 χιλιάδες φίλοι των δύο ομάδων σε ένα γήπεδο 70.000 θέσεων και με 5.000 αστυνομικούς για παρέα φυσικά. Οι κουκούλες και οι σιδηρογροθιές απλά ταίριαζαν στα χρώματα της ομάδας..!

Εκείνες τις μέρες βίωσα ο ίδιος τις δύο πλευρές ενός νομίσματος και μάλιστα με τον πιο ειρωνικό τρόπο σε πολλές και διαφορετικές εκφάνσεις. Είδα ένα προσφιλές μου πρόσωπο με το οποίο είχα απομακρυνθεί, να δίνουμε αμοιβαίες εξηγήσεις για να λύσουμε αυτήν την απόσταση. Είδα, άλλο προσφιλές μου πρόσωπο με το οποίο είχαμε να λύσουμε σημαντικές διαφορές, να πρέπει να τις παραμερίσω όλες προκειμένου να διασφαλίσω το γεγονός ότι θα παραμείνει ζωντανό! Είδα ένα ακόμα προσφιλές μου πρόσωπο να μην μπορεί στο ύψος διαφόρων απαιτήσεων και να καταρρέει έτοιμο να γκρεμίσει ένα οικοδόμημα το οποίο χτίστηκε υπό αντίξοες συνθήκες.

Ένα από τα πιο έντονα βιώματα όμως που έζησα αυτές τις μέρες και επιτρέψτε μου να σας το μεταφέρω μεταφορικά, γιατί ουδείς θα κατανοήσει την σημαντικότητά του αν κυριολεκτήσω, είχε να κάνει με μία μου επίσκεψη. Μια επίσκεψη που έκανα με τις κόρες μου ενώ θα μπορούσα να κάνω και μόνος μου. Την έκανα με παρέα για να μην δώσω στον εαυτό μου το δικαίωμα να αφεθεί στις σκέψεις του μπροστά στον κόσμο που υπήρχε εκεί. Η επίσκεψη αυτή ήταν πέρα για πέρα αληθινή, αλλά αφορούσε ένα όνειρο(!) Ένα όνειρο που για μένα ήταν πραγματικότητα με την οποία έζησα υπέροχες στιγμές και ξαφνικά έγινε και πάλι όνειρο! Αυτό, είναι το πιο οξύμωρο όλων: Πως γίνεται να κάνεις το όνειρο σου πραγματικότητα και η πραγματικότητα σου να γίνεται ξανά ένα όνειρο;

Αγαπητοί αναγνώστες, το τελευταίο δεκαπενθήμερο δε θα ήθελα να το ζήσει ούτε ο χειρότερος εχθρός μου. Για πρώτη φορά στα 15 χρόνια της συγγραφικής μου καριέρας, θα ζητήσω συγγνώμη αν σας κούρασα, όμως με έναν δικό μου συνθηματικό τρόπο ήθελα να σας δείξω πως ο κόσμος είναι τόσο διαφορετικός, τόσο απρόβλεπτος, τόσο κυκλοθυμικός, που ποτέ και με κανέναν ή σε τίποτα, δεν πρέπει να επαναπαύεστε. Ευχαριστώ+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 6 Μαΐου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ οι δήθεν πατριώτες που ξε-μετανάστευσαν

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Προχθές γυρνάω σπίτι και πετυχαίνω την τηλεόραση σε ένα κανάλι για το οποίο το μόνο που γνωρίζω είναι πως το αγόρασε ένας ρώσος επιχειρηματίας. Το epsilon tv λοιπόν προβάλλει μία εκπομπή με θέμα την μετανάστευση και φιλοξενεί 4-5 άτομα τα οποία υπήρξαν μετανάστες και τελικά γύρισαν πίσω στην Ελλάδα.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν παρακολούθησα προσεκτικά την εκπομπή για να σας μεταφέρω περισσότερα, πρόλαβα όμως να ακούσω πως τουλάχιστον δύο από τους "ξε-μετανάστες" ήταν ερευνητές σε κέντρα στην Σουηδία και τις ΗΠΑ. Ο άλλος νομίζω ήταν γιατρός και γενικά υπήρχε αρκετό... πτυχίο εκεί πέρα.

Όλοι τους μίλησαν αρχικά για τις ιδανικές συνθήκες εργασίας, τον οργανωμένο τρόπο ζωής και όλα αυτά που νομίζουμε ότι είναι τέλεια στο εξωτερικό. Λίγο μετά άρχισαν να λένε ο ένας μετά τον άλλο τι τους έλειψε από την Ελλάδα. Άκουσα για την κουζίνα, την οικογένεια, τις παρέες, τον ήλιο, την θάλασσα, την ηρεμία και από τη μια προσπάθησα να επιβεβαιώσω ότι επρόκειτο για έλληνες και όχι τουρίστες που γράφουν έκθεση για τις ιδανικές διακοπές τους, ενώ από την άλλη αναρωτιόμουν αν όντως αυτοί οι άνθρωποι είναι επιστήμονες και σοβαροί επαγγελματίες ή τεμπέληδες της σειράς που αναζητούν την πλησιέστερη καφετέρια!

Στο τρίτο σκέλος της εκπομπής οι ξε-μετανάστες περιέγραφαν τις νέες τους δουλειές εδώ στην Ελλάδα και στα τοπικά ερευνητικά κέντρα λέγοντας πως έχουν γίνει βήματα μπροστά και πως η Έρευνα στην Ελλάδα βελτιώνεται, ενώ παρότρυναν τους έλληνες επιστήμονες να μην φεύγουν για το εξωτερικό και να παραμείνουν εδώ. Είστε όμως εκτός πραγματικότητας αν δεν γνωρίζετε το κατά πόσο υποχρηματοδοτείται η έρευνα στην Ελλάδα, το πως Ερευνητικά Κέντρα κλείνουν ή συγχωνεύουν τμήματα και το πως έλληνες ειδικευμένοι γιατροί φεύγουν κατά δεκάδες προς το εξωτερικό που πληρώνει πολύ καλά.

Όπως λέει και ο φίλος μου ο Βασίλης που πραγματοποιεί εδώ και χρόνια μια λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό, "δεν είναι όλοι για μετανάστευση" και ενώ το πιστεύω απόλυτα, αναρωτιέμαι πως πετυχημένοι στο εξωτερικό επαγγελματίες, αφήνουν την εκεί καταξίωση ή έστω αποκατάσταση για να έρθουν στην Ελλάδα!

Προσωπικά, το λέω πολύ πριν το 2011 που απέκτησα το πρώτο μου παιδί, πως όταν τα παιδιά μου ενηλικιωθούν (τελειώσουν το σχολείο και άλλα παρόμοια βαρετά), θα τα "διώξω" στο εξωτερικό. Να ζήσουν, να δουν, να συγκρίνουν και ύστερα αν ενδιαφέρονται ακόμα μπορούν κι εκείνα να επιστρέψουν ή όχι. Σαν κάποιος που ήμι-μετανάστευσε, δεν θα αφήσω τα παιδιά μου να κάνουν τα ίδια λάθη με μένα... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 29 Απριλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το δικό μου #MerciArsène στον δάσκαλο της μπάλας και της ζωής

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ιούλιος του 1996. Το πρώτο μου ταξίδι στο Λονδίνο. Τα αγγλικά μου ήταν ήδη καλά, αλλά πάντα δυσκολευόμουν με την αγγλική προφορά. Έτσι, διάβαζα εφημερίδες μιας και το διαδίκτυο τότε δεν ήταν τόσο προσιτό όπως σήμερα. Το γεγονός ότι η αγαπημένη μου (μας) Arsenal είχε φέρει απ' την Ιαπωνία τον Arsene Wenger ήταν τόσο σημαντική είδηση που μου προξενούσε μεγάλη περιέργεια. Λες και οι άγγλοι γνώριζαν εξ αρχής πόσο μεγάλη διαδρομή θα ακολουθούσε. Εκείνο το καλοκαίρι o Wenger έφερε μαζί του τον David Platt -αρχηγό της Εθνικής Αγγλίας- και τον πολλά υποσχόμενο Dennis Bergkamp που για τον δεύτερο όλοι έχουμε να πούμε, αλλά αν θέλετε να μάθετε, ρωτήστε έναν άγγλο τι σημαίνει για το αγγλικό ποδόσφαιρο ο Platt.

Η νέα ομάδα του Wenger έφτασε γρήγορα σε τίτλους, όμως εδώ δεν θέλω να εκθειάσω τα στατιστικά και τα άλλα στοιχεία που θα βρείτε σε έγκυρες ιστοσελίδες καλύτερα διατυπωμένα από εδώ. Θέλω να μιλήσω για το ποδόσφαιρο που ο Wenger έμαθε στην ποδοσφαιρική Αγγλία και σε όλο τον κόσμο.

Ο Wenger πλαισιώθηκε από ποδοσφαιριστές που ήξεραν μπάλα. Την δεκαετία του '90 στην Αγγλία υπήρχε πολύ "κλωτσιά" και η ραχοκοκκαλιά της ομάδας (Adams, Parlour, Watson, Keown, Dixon, Winterburn) ήταν ακριβώς έτσι, όμως πολύ διακριτικά χωρίς να αλλάξει την ταυτότητά της, την πλαισίωσε με ποδοσφαιριστές που έπαιζαν με "κάτω την μπάλα" και αυτό ήταν κάπως παράξενο για τα αγγλικά δεδομένα. Εκεί που οι άλλοι έβγαζαν σέντρες για πιο γρήγορο γέμισμα της αντίπαλης περιοχής, ο Wenger αφιέρωνε ατελείωτες προπονήσεις με τους παίκτες του για να βγάζουν αυτοματισμούς και πολύ γρήγορες κοντινές πάσες ως το τέρμα. Μάλιστα το σύστημα αυτό ονομάστηκε "The Arsenal Way" Το ποδόσφαιρο αυτό το μιμήθηκαν πολλοί με κορυφαίο τον Josep Guardiola στην Barecelona, όμως δεν ήταν όλοι τόσο ικανοί αφενός να βγάλουν τέτοια υπομονή και αφετέρου να έχουν τόσο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Ουσιαστικά o "Le Professeur" όπως τον αποκαλούσαν, δεν ήταν μόνο φιλόσοφος, αλλά μας έμαθε μπάλα...
Πιστός στο πλάνο του, προτιμούσε να δουλεύει με νεαρούς παίκτες για να προλαβαίνει να τους μαθαίνει την μπάλα όπως αυτός ήθελε, σιγά σιγά όμως ξέχασε πως μόνο έτσι δεν πετυχαίνεις τον ουσιαστικό στόχο μιας ομάδας που είναι οι τίτλοι. Τα δικά του παιδιά, τα δικά του δημιουργήματα, άρχισε να τα πουλάει. Εξοικονόμησε λεφτά για να φτιάξει γήπεδο, να ξεχρεώσει οτιδήποτε χρωστούσε η ομάδα και με δευτερεύουσες μεταγραφές προσπαθούσε να διατηρείται όσο το δυνατό πιο ψηλά.

Αυτό κούρασε τον κόσμο που έβλεπε έναν-έναν τους παίκτες που αγάπησε να πωλούνται σε ανταγωνιστικές ομάδες, το ποδόσφαιρο να είναι καλό, όμως τα αποτελέσματα αρνητικά και το κλίμα γύρισε για τον Wenger που μετά από 22 χρόνια, αποφάσισε να ακούσει τις αντιδράσεις του κόσμου και να αποχωρήσει.

Ο σπουδαίος Wenger μου δίδαξε κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό από το καλό ποδόσφαιρο. Μου δίδαξε πως ακόμα κι όταν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις, όταν οι χειρισμοί σου, το περιβάλλον ή οι συνθήκες σε φέρνουν εμπρός στην αποτυχία, πρέπει να έχεις το σθένος να το αναγνωρίζεις και να φεύγεις, ακόμα και μετά από πολλά χρόνια! Πρέπει να προσπαθείς εκ νέου με νέους όρους στην ζωή σου και μακριά από την νοοτροπία της πρώην επιτυχίας σου. Με άλλα λόγια, δεν είναι κακό να αποτύχεις, αρκεί να το αναγνωρίσεις γρήγορα πριν καταστραφείς..! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 22 Απριλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο γ' παγκόσμιος πόλεμος έχει ξεκινήσει ήδη

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Θα ήθελα σήμερα με την βοήθεια σας να προσπαθήσω να προσεγγίσω τον πόλεμο και την εμπόλεμη κατάσταση σε συνάρτηση με τις διαφοροποιήσεις που υπάρχουν σχετικά με αυτόν.

Για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει την τελευταία περίοδο με την Συρία δεν είναι παρά ένας μικρός Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι μεγάλες Δυνάμεις του ΝΑΤΟ με μπροστάρηδες τις Η.Π.Α., την Αγγλία και την Γαλλία κάνουν επίδειξη δύναμης έναντι στην ιδιαίτερη συμμαχία των ρώσων και τούρκων. Η Συρία, ένα κατάλληλο πεδίο μαχών, απέχει πολύ μακριά από την Δύση κι έτσι εύκολα ο καθένας μπορεί να καβαλάει το μαχητικό του και να επιχειρεί βομβαρδίζοντας πόλεις που ήδη μοιάζουν με φαντάσματα με κατεστραμμένα κτίρια και άμαχο πληθυσμό που ήδη αναζητά μια νέα πατρίδα...

Γελιέται όμως όποιος πιστεύει πως η Συρία είναι τόσο μακριά. Η Συρία είναι πλέον παντού. Οι πρόσφυγες της, κατακλύζουν την Ευρώπη, ενώ η πολιτική αντιπαράθεση σε επίπεδο διπλωματίας και... πολεμικών επιχειρήσεων είναι παντού ολόγυρα στην Δύση. Θυμηθείτε τα εκάστοτε τρομοκρατικά χτυπήματα, σε Γαλλία, Αγγλία, Αυστραλία, ΗΠΑ κλπ. και μετά πείτε μου ξανά πόσο μακριά βρίσκεται η Μέση Ανατολή από την Δύση...

Κι αν αυτό είναι πόλεμος, τότε ας μην ξεχνάμε πως εμπόλεμη κατάσταση βρίσκεται σε πολλές περισσότερες γωνιές του κόσμου. Στην Ελλάδα, δύο παλληκάρια μας παραμένουν για πάνω από ένα μήνα σε τούρκικες φυλακές χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο απλά και μόνο εξαιτίας μικροπολιτικής και χαζής διπλωματίας. Ένας (ακόμα) πιλότος μας, έχασε την ζωή του επιστρέφοντας από το καθημερινό "παιχνίδι" του κυνηγητού των τουρκικών παραβιάσεων. Αλλά και στην Ουκρανία, στην Κορέα στην Λατινική Αμερική, σε χώρες της Αφρικής και άλλες της Ασίας, πολλοί στρατοί βρίσκονται με το δάχτυλο στην σκανδάλη.

Και γιατί όλα αυτά; Γιατί να καταλήγουμε στα όπλα; Οι απαντήσεις δεν είναι όσο ρομαντικές θα πιστεύαμε. γιατί δεν σχετίζονται ούτε με τον πατριωτισμό ούτε με τον εθνικισμό. Πάντα καταλήγουν στο χρήμα. Είτε λόγω ενέργειας, είτε λόγω πετρελαίου, είτε λόγω αγωγών, πάντα στο βάθος κρύβεται το χρήμα. Και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ, οπότε κάθε ελπίδα για παγκόσμια ειρήνη είναι απλά ουτοπική. Συνεπώς... στα όπλα!!! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 15 Απριλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ένας ήρωας πιλότος που έχει κάτι ηρωικό που ίσως έχουμε όλοι μας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Την προηγούμενη Παρασκευή, έκανα μαζί με τις κόρες μου την καθιερωμένη προσευχή πριν ξαπλώσουμε για ύπνο. Το τελευταίο διάστημα εκτός από δικά μας πράγματα και τις κλασικές ευχές για συγγενείς κλπ. προσευχόμαστε και για τα παιδάκια που εδώ και μήνες πλήττονται από τον πόλεμο στη Συρία.

Την συγκεκριμένη μέρα όμως έκρινα σκόπιμο να προσθέσουμε δύο ακόμα άτομα στην προσευχή μας. Προσπαθώντας να ανακαλέσω τα ακριβή λόγια μου, το πήγα κάπως έτσι:
"Εχθές ένας πιλότος της αεροπορίας μας, πετούσε με το στρατιωτικό του αεροπλάνο για να διώξει ένα τούρκικο αεροπλάνο που ήθελε να πετάει στην Ελλάδα που απαγορεύεται (αποδοκιμασίες από τα παιδιά μου εκεί). Αφού τον έδιωξε, πήγε να γυρίσει στο αεροδρόμιο για να ξεκουραστεί όμως είχε ένα ατύχημα και το αεροπλάνο του έπεσε στην θάλασσα με πολύ φόρα και έτσι αυτός πέθανε. Αυτό είναι πολύ άσχημο, αλλά πιο άσχημο απ' όλα παιδιά, είναι ότι αυτός ο πιλότος ήταν και μπαμπάς δύο παιδιών σαν εσάς. Να προσευχηθούμε για αυτά τα δύο παιδάκια που έμειναν χωρίς μπαμπά και που θα πρέπει να τον θυμούνται πάντα και να είναι περήφανα για εκείνον, αλλά και που θα πρέπει να μεγαλώσουν χωρίς τον μπαμπά τους και να γίνουν δύο σωστοί άνθρωποι όπως όλοι οι μπαμπάδες  θέλουν για τα παιδιά τους, όπως εγώ για εσάς".

Όλοι μιλούν για τον ήρωα Γιώργο Μπαλταδώρο και εγώ προσωπικά σέβομαι και ανατριχιάζω σκεπτόμενος το επάγγελμα και το λειτούργημα του, όμως ο Γιώργος Μπαλταδώρος δεν ήταν μόνο ο ήρωας που τα μέσα παρουσίασαν.


Ο Γιώργος Μπαλταδώρος ήταν ένας άνθρωπος που όταν σχολούσε ήταν ένας οικογενειάρχης. Ήταν πατέρας των παιδιών του και είχε τις υποχρεώσεις ενός πατέρα δύο παιδιών. Έπρεπε να πάει να ψωνίσει, να πληρώσει τους λογαριασμούς και το ενοίκιο του σπιτιού. Να περιμένει μια άδεια για να πάει διακοπές και να μαλώσει με την γυναίκα του επειδή δεν κατέβασε το καπάκι της λεκάνης μέχρι να έρθει το βράδυ και να κάνουν έρωτα στο κρεβάτι τους.

Και όλα τα παραπάνω, τα έκανε, τα κάνει και θα τα κάνει, κάθε μέσος άντρας σαν εκείνον, άσχετα αν είναι πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας ή υδραυλικός. Και ξέρετε κάτι; Όλα αυτά, εμένα μου φαίνονται αρκετά ηρωικά από μόνα τους...

Ο Θεός λοιπόν να προσέχει τα παιδιά μας που κυνηγάνε τούρκους στο Αιγαίο, μα και κάθε βιοπαλαιστή που απλά προσπαθεί με τιμιότητα να κάνει αυτό που... πρέπει να κάνει! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 8 Απριλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ πάσχα ανά(σ)τασής

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Χριστός Ανέστη.
Από τότε που ο κόσμος εκπολιτίστηκε άρχισε να καλλιεργεί την αλληγορική τέχνη. Είχε ανάγκη να οριοθετεί με βάση τον χρόνο, τις πεποιθήσεις, τα "πιστεύω" ή τα εκάστοτε δεδομένα, κάποια όρια πριν ή μετά τα οποία κάτι θα απαγορευόταν, κάτι θα ξεκινούσε ή κάτι θα έδινε μια διαφορετική ερμηνεία σε μία ίσως όμοια δραστηριότητα.

Έτσι, δημιουργήθηκε ο χρόνος, τα ημερολόγια, οι θρησκευτικοί κανόνες, οι νόμοι κλπ. Ο μέγιστος διδάσκαλος, Ιησούς Χριστός, χρησιμοποίησε πολύ την τέχνη της αλληγορικής διήγησης για να περάσει τα μηνύματα του. Το κοινό του ήταν επί των πλείστων αμόρφωτο κι έτσι έκρινε πως με την διήγηση ιστοριών θα κατάφερνε να αποτυπώσει το όποιο μήνυμα στο μυαλό των ακροατών και ακολούθων του.

Πολλά χρόνια μετά, μην νομίζετε ότι έχουν αλλάξει πολλά. Και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σημερινή σπουδαία μέρα, του Πάσχα. Πάσχα, σημαίνει πέρασμα και αφορά το πέρασμα σε κάτι νέο, κάτι καλύτερο, κάτι σωτήριο (για να είμαι ακριβής βάση της ιστορικής ερμηνείας του) και σήμερα, μερικές χιλιετίες μετά, το Πάσχα έχει ακριβώς τον ίδιο συμβολισμό. Και μάλιστα για να έρθω ετυμολογικά πιο κοντά θα αναφέρω την Ανάσταση που στις μέρες μας είναι συμβολική. Όλοι την αναζητούμε, όλοι την έχουμε ανάγκη, όλοι την προσμένουμε και αν η μέρα της Ανάστασης μπορεί να είναι η μέρα μετά από την οποία σαν άνθρωποι, κάνουμε μια νέα αρχή, τότε είναι και θεμιτό και ευπρόσδεκτο.

Δεν ξέρω πως ερμηνεύετε την δική σας, προσωπική Ανάσταση, εγώ όμως την εύχομαι για τον καθένα από εσάς, όπως κι εγώ την προσμένω είτε σήμερα είτε το προσεχές διάστημα ή έστω εν καιρώ.. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 1 Απριλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το τέλος της πλαστικής σακούλας και η υποκρισία των συνεχόμενων αλλαγών

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Όσοι ζήσαμε τις τελευταίες 4 δεκαετίες στην Ελλάδα και τον κόσμο, ασχέτως αν ευημερήσαμε ή όχι, νομίζω πρέπει να νιώθουμε αρκετά ταλαιπωρημένοι. Τεχνολογικές και κοινωνικές αλλαγές, όπως και οικονομικές αλλαγές μας κατέστησαν σαφές πως τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο πια.

Στην εξέλιξη των αλλαγών αυτών, ένας αντικειμενικός παρατηρητής θα διαπιστώσει πως πολλές αλλαγές ωφελούν όπως και άλλες βλάπτουν την κοινωνία μας. Θα ήθελα -για παράδειγμα- να μπορώ να αφήνω το παιδί μου να παίζει μόνο στον δρόμο χωρίς να φοβάμαι, αλλά την ίδια ώρα έχω υψηλές απαιτήσεις από την χρήση της τεχνολογίας στην ιατρική, τους αυτοματισμούς ή την διασκέδαση.

Μία από τις αλλαγές που άλλαξε λίγο τα κλασικά δεδομένα και πρόκειται να φανεί λίγο περισσότερο στην καθημερινότητά μας εν καιρώ, είναι η χρέωση και όχι -ακόμα- κατάργηση της πλαστικής σακούλας. Πολλοί δυσανασχέτησαν ή έχασαν την βολή τους, όμως όσο κι αν το αναλύσεις, η ουσία είναι πως πρόκειται για ένα χρήσιμο και οικολογικό μέτρο δεδομένης της πολλαπλής φθοράς της πλαστικής σακούλας στο οικοσύστημα.

Και επειδή οι απότομες αλλαγές είναι πάντα δύσκολες για το άλλοτε βολεμένο ελληνικό καταναλωτικό κοινό, προέκυψε η ιδέα της χρέωσης της σακούλας μέχρι αυτή να καταργηθεί τελείως. Τέσσερα λεπτά χρέωση. Τόσο υπολόγισαν πως μπορεί να αποζημιωθεί το περιβάλλον ανά σακούλα. Βέβαια, τα 0,04€ δεν καταλήγουν στο περιβάλλον ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Πάνε στον κρατικό μηχανισμό που -διορθώστε με αν κάνω λάθος- δεν έχει προβλέπει να αποδώσει τα όποια ποσά μαζέψει από αυτά τα 0,04 σε δράσεις υπέρ του περιβάλλοντος. Ως είθισται, καμία από τις εισφορές μας δεν διοχετεύεται εκεί που πρέπει ή θα έπρεπε.

Αυτό δε, που μου έκανε τρομερή εντύπωση, είναι η απόδειξη της φωτογραφίας αριστερά. Κάποιος πήγε και αγόρασε μία σακούλα από ένα φαρμακείο ή έκανε τα ψώνια του και μετά ζήτησε την σακούλα. Ο νομοταγής φαρμακοτρίφτης συνέλεξε τα τέσσερα λεπτά και έκοψε -ως έπρεπε- την απόδειξη! Κι εγώ... λίγο πριν ξεράσω κοροϊδεύοντας, αναρωτιέμαι αν ο φαρμακοποιός που έπραξε ορθά ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση του αστείου παραδείγματος. Αν δεν υπήρχε φοροδιαφυγή κι αν το κράτος απέδιδε τις εισφορές του ως έπρεπε, πόσο πολύ θα είχε αγγίξει η κρίση την Ελλάδα;

Ο προβληματισμός είναι δικός σας, μιας και εγώ... χρησιμοποιώ επαναχρησιμοποιούμενες σακούλες εδώ και τρία χρόνια! Και μην μπερδεύεστε με τη μέρα, σας λέω την αλήθεια... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

ΑΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ τα πρότυπά σου ο οδηγός εξόδου απ' τον βούρκο της ζωής

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο κανόνας θέλει, στον τοίχο κάθε έφηβου να βρίσκεται μία αφίσα με το πρότυπο του. Ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, μοντέλα, ηθοποιοί ή και φανταστικοί ήρωες. Λίγο-πολύ ο τρόπος ζωής τους επηρεάζει όχι απαραίτητα την ζωή των νέων, όσο τους στόχους που θα θέσουν και τον τρόπο που θα επιδιώξουν να τους προσεγγίσουν.

Στην πραγματικότητα όλοι θέλουμε να γίνουμε ο διάσημος ποδοσφαιριστής με την αμύθητη αμοιβή όμως πάντα, υπάρχει και ένα λιγάκι πιο ρεαλιστικό πρότυπο στην ζωή μας που ίσως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, ίσως μας συμβαίνει ασυναίσθητα. Για πολλά παιδιά αυτό το κρυφό πρόσωπο είναι κάποιος γονέας.

Κι εγώ θυμάμαι να λατρεύω τον Roberto Carlos, όμως τι πραγματικά θα μπορούσα να αξιοποιήσω από αυτόν τον κατά τ' άλλα σπουδαίο αθλητή; Η αλήθεια είναι πως μεγάλωσα βλέποντας κάποιες παραστάσεις από τον κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερο αδερφό μου σε μια ηλικία που όμως ουδέποτε σπουδαιολόγησα αυτό που έβλεπα. Εκείνος έβγαινε με φίλους, εγώ δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση. Εκείνος φλέρταρε κορίτσια, εγώ έπαιζα με παιχνίδια. Εκείνος φορούσε πουκάμισα και ακριβά παπούτσια, εγώ φόρμες με τα σήματα ομάδων.

Καμπόσα χρόνια μετά, εγώ και εκείνος συναντηθήκαμε ξανά στο εξωτερικό. Εκείνος ήταν ο διευθυντής μου, εγώ ο υφιστάμενος του. Στο έτος αυτής της επαγγελματικής συνύπαρξης γνώρισα το πιο σκληρό επαγγελματικό πρόσωπο. Ο αδερφός μου εξάντλησε την αυστηρότητα του, με προσέβαλε μπροστά σε κόσμο, με ειρωνεύτηκε, με αμφισβήτησε, με έκανε να δακρύσω και να θέλω να παραιτηθώ. Δεν το έκανα.

Και όταν αυτή η συνεργασία έληξε, ξεκίνησε μία άλλη πολύ σημαντική σελίδα στη ζωή μου. Μία νέα φάση για την οποία ήμουν τόσο έτοιμος που για μένα ήταν "βόλτα στην εξοχή". Ο αδερφός μου με έκανε επαγγελματία, με έκανε συνεπή, οργανωτικό, υπεύθυνο. Μου έδωσε εφόδια ζωής που δεν συναντάς στις μέρες μας. Μου έδωσε αρετές και ικανότητες που κανένας τραγουδιστής και κανένας αθλητής δεν μπορεί να σου δώσει.

Δεν έκατσε μαζί μου να συζητήσει για τα συναισθήματα ή τα προβλήματά μου. Ήταν πάνω απ' αυτό. Αισθάνομαι πως με έπιασε απ' τον λαιμό, με βούτηξε στον βούρκο και μου έδειξε πως αυτός είναι ο κόσμος, χωρίς καν να του το ζητήσω.

Επειδή πολλές φορές η ζωή είναι ένας βούρκος που πρέπει να διαβείς χωρίς αδιάβροχο και όταν το κάνεις δεν ξεχωρίζεις από τον διπλανό σου λόγω της βρωμιάς που σε έχει σκεπάσει, είναι σημαντικό να παραμείνεις ο ίδιος μέσα στις λάσπες. Γιατί κάποια γαμημένη στιγμή, βγαίνεις από τον βούρκο και τότε θα αναδειχθούν και πάλι τα πρότυπα σου... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ όταν το πλάνο στραβώνει, συναντάς το αληθινό απεχθές πρόσωπό σου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κάθε άνθρωπος έχει ένα πλάνο στην ζωή του, μια φιλοσοφία. Γι' αυτό βλέπουμε κάποιους πολύ πετυχημένους καριερίστες, άλλους ακούραστους οικογενειάρχες και κάποιους κατ' επάγγελμα λωποδύτες. Είναι θεμιτό.

Συμβαίνει όμως, να πάει στραβά το πλάνο. Και αυτό δεν είναι σπάνιο. Μπορεί να μου άρεσε η ζωγραφική, όμως είμαι τόσο ατάλαντος στα καλλιτεχνικά που το μόνο που μπορώ να ζωγραφίσω είναι τη μούρη μου με φούμο. Πολλοί ονειρεύτηκαν καριέρες όμως έπεσαν πάνω στο τοίχος της ανεργίας ή σε άλλους νωρίτερους κακούς χειρισμούς που δεν τους επέτρεψαν να καταρτιστούν σωστά. Κάποιοι θέλησαν να γίνουν γονείς αλλά η υγεία τους δεν τους το επέτρεψε και προφανώς τα παραδείγματα είναι αμέτρητα.

Αυτό που λένε, πως μόνο όταν χάσεις κάτι αναγνωρίζεις την αξία του, δεν είναι απόλυτο, όμως ισχύει. Εγώ τυχαίνει βέβαια να αποτελώ λίγο εξαίρεση γιατί έχω την διορατικότητα να υποδύομαι τον εαυτό μου σε κάθε υποθετικό σενάριο όπου χάνω κάποιον ή κάτι. Έτσι, είμαι πάντα προετοιμασμένος για κάθε απώλεια, κάθε απρόοπτο, κάθε αναποδιά.

Πάντα;
Χμ... όχι. Πρόσφατα έχασα κάτι το οποίο μου κόστισε πολύ. Το αντικατέστησα γρήγορα και ενώ αυτό ήταν πολύ καλό, εγώ παρέμεινα δυσαρεστημένος, λυπημένος, κενός. Δεν ξέρω αν και για πόσο θα το έχω ακόμα, αυτό που ξέρω είναι πως κατάλαβα με αυτόν τον τρόπο πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ακόμα κι αν θέλει να αλλάξει, αν έχει την ευκαιρία μπροστά του, πάλι παραμένει ο ίδιος.  Τα λάθη, τα πάθη, τα κολλήματα. Το ποιος τα σέβεται, ποιος τα αντέχει... είναι ένα πολύ διαφορετικό σενάριο.

Και ξέρεις ο μόνος τρόπος να κρίνεις αντικειμενικά, ψυχρά και αυστηρά τον εαυτό σου, είναι όταν όλες οι δικαιολογίες (σου) τελειώνουν. Όταν πλέον δεν έχεις κάποιο πάτημα να σταθείς, τα επιτεύγματα στο βιογραφικό σου σβήνουν και οι αιτίες για τις οποίες αισθανόσουν μοναδικός ξαφνικά εξαϋλώθηκαν. Όταν χάνεις όλες σου τις σταθερές, είσαι σαν ένα σπίτι χωρίς θεμέλια, σαν το σπιτάκι με τα άχυρα που έφτιαξε το πρώτο γουρουνάκι στο γνωστό παραμύθι. Το μόνο που περιμένεις είναι ένα... φύσημα. Και να ξέρετε, στο δάσος όλο και κάποιο λύκο θα βρεις, στην πόλη όμως, υπάρχουν παντού... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 11 Μαρτίου 2018

ΑΘΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο φόβος μου. ο δικός σου;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Η επιθυμία μου να γράψω για τον φόβο ξεκίνησε πριν χρόνια. Μία περίοδο μάλιστα πολύ ιδιαίτερη για μένα, καθώς δεν αισθανόμουν κανέναν φόβο. Υπέροχο να μην αισθάνεσαι φόβο! Μετά έρχονται παιδιά και άλλα πράγματα που εξαρτώνται από σένα οπότε ο φόβος γεννιέται ξανά.

Τι είναι όμως ο φόβος;

Αν ψάξετε λίγο, θα βρείτε αμέτρητα ψυχολογικά άρθρα και αναλύσεις από ειδικούς, όμως στο τέλος της ημέρας ο φόβος είναι κάτι πολύ προσωπικό. Και ξεκινάει από νωρίς, από την παιδική ηλικία. Συνεχίζει με άλλες μορφές στην εφηβεία, την ενηλικίωση και μέσα στο πέρασμα του χρόνου.

Πολλοί φοβούνται το ύψος, τους κλειστούς χώρους, το πλήθος, τη νύχτα, τη μοναξιά κλπ. Ο δικός μου πολύ ιδιαίτερος φόβος ξεκίνησε το 1992. Αποκριάτικη περίοδος. Αργά τη νύχτα είχα ξεμείνει ξύπνιος πριν καν φτάσω τα δέκα μου χρόνια. Ξαπλωμένος στον καναπέ σταματάω στο MEGA που εκείνη τη στιγμή προβάλλει μία ταινία με παιδάκια. "Ενδιαφέρον" σκέφτηκα και έμεινα να το παρακολουθώ. Δεν ήταν άλλη από την ταινία "It", η πρώτη μεταφορά του βιβλίου του King με τον τρομακτικό κλόουν την οποία παρακολουθούσα βουτηγμένος στον τρόμο μέχρι που έβαλε διαφημίσεις. Κανείς δεν μου έκλεισε την τηλεόραση κι εγώ δεν έκανα το αυτονόητο που ήταν να αλλάξω κανάλι. Μπήκα στο δωμάτιο μου για να πάρω το αρκουδάκι μου και να το έχω αγκαλιά για τη συνέχεια του μαρτυρίου μου, όμως νωρίτερα στο παιχνίδι μου είχα φορέσει στο αρκουδάκι μία μάσκα κλόουν. Αντιλαμβάνεστε την αντίδραση μου, ε; Έτρεξα γρήγορα πίσω στον καναπέ με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Αυτό ήταν: δεν δέχτηκα ποτέ ξανά τους κλόουν ως κάτι θετικό. Ο φόβος μετριάστηκε, έφυγε, η αντιπάθεια έμεινε.

25 χρόνια μετά, ένα άλλο πολύ προσωπικό συμβάν, μία λίγο προσωπική τραγωδία, δημιούργησε μία νέα φοβία. Το σκοτάδι! Το σκοτάδι για μένα ήταν σύμμαχος, ήταν φίλος, ήταν εργαλείο και ξαφνικά έγινε φόβος! Ένιωσα ότι κάποιος με κυνηγούσε σε κάθε έκθεση στο σκοτάδι, άρχισα να ανάβω φώτα στην πολυκατοικία, να έχω ανάγκη από φως. Δεν σας κρύβω πως σήμερα, σχεδόν τρεις μήνες μετά και άπειρες εκθέσεις στο σκοτάδι έχω αρχίσει να ανακτώ τον παλιό μου εαυτό, όχι όμως χωρίς κόστος.

Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που κρατάει τον άνθρωπο ταπεινό, τον κρατάει "μικρό". Ίσως γι' αυτό λένε πως ο φόβος είναι και ένδειξη σεβασμού. Ας θυμίσω τον "φόβο Θεού". Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που δεν φοβούνται όμως δεν είναι για πάντα. Το ένιωσα από πρώτο χέρι. Επίσης λένε πως για να νικήσεις τον φόβο σου πρέπει να τον αντιμετωπίσεις. Πρέπει να εκτεθείς σε αυτόν. Νομίζω πως ισχύει. Νομίζω πως το έκανα και το κατάφερα. Θα προσθέσω όμως ότι ο φόβος είναι ύπουλος. Δεν έχει σχέση με την φοβία που συνήθως είναι μία ασθένεια γνωστή και σταθερή. Μπορεί να έρθει και να σε καθηλώσει, να σε κυριεύσει χωρίς να είσαι προετοιμασμένος.

Δεν είναι κακό να φοβάσαι. Μάλιστα θέλει κότσια να παραδεχθείς τον φόβο σου. Ο φόβος δεν σε κάνει αδύναμο. Η προσπάθεια για να τον νικήσεις όμως σε κάνει δυνατό. Εσύ τι φοβάσαι; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ μια ανελέητη διαδρομή αυτογνωσίας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Μεσάνυχτα. Βγαίνω απ' το γραφείο μου, κλειδώνω και κατευθύνομαι στη θέση που έχω σταθμεύσει το αυτοκίνητο μου. Εκεί, διαπιστώνω πως άφησα το κλειδί στο γραφείο και ενώ γυρνάω πίσω για να το πάρω, τελικά με μία χαρακτηριστική απλότητα προσπερνάω το γραφείο και συνεχίζω να περπατάω. Σχεδόν χωρίς να το σκεφτώ, έχω αποφασίσει απόψε να περπατήσω ως το σπίτι, όσο χρόνο κι αν μου πάρει.

Ήδη από τα πρώτα εκατό μέτρα οι πρώτες ενστάσεις βασανίζουν το μυαλό μου, το αγύμναστο σώμα μου ξεκινάει να διαμαρτύρεται, το βρώμικο πεζοδρόμιο ενοχλεί την ευθεία πορεία μου και κάπως έτσι αποκτώ τους πρώτους μου ενδοιασμούς, σκεφτόμενος την απόσταση και την διαδρομή για τον τελικό προορισμό.

Και είναι εκείνη η στιγμή που μια γάτα ξεπετάγεται από το πουθενά προσπαθώντας να χωθεί κάτω από τον φράχτη μιας παρακείμενης αλάνας, πιέζοντας τόσο το σώμα της που ολάκερη η πλάτη της σκίστηκε από τις άγριες άκρες του φράχτη. Σκέψου τον φόβο της που δεν λογίστηκε καν ένα εναλλακτικό πλάνο διαφυγής την τελευταία στιγμή.

Λίγο πιο πέρα εκεί στην καινούρια καφετέρια -που όλο λέω να επισκεφτώ, όταν αξιωθώ να πάω για έναν καφέ- παραδίπλα, ένα ζευγάρι ανταλλάζει ζεστά φιλιά σε μία κρύα νύχτα. Η κοπέλα σκύβει στο πλάι του λαιμού του νεαρού και απαλά αγγίζοντας τα χείλη της, τον αναγκάζει να κλείσει τα μάτια απ' την απόλαυση!

Την όμορφη στιγμή διακόπτει ένας νεαρός που φοράει κουκούλα. Αν και νέος, το πρόσωπο του είναι πολύ ταλαιπωρημένο απ' τις καταχρήσεις. Έχει ταχύ βήμα και μόνο όταν φτάνει μπροστά απ' το ζευγάρι επιβραδύνει λίγο ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά. Τι να σκέφτεται άραγε; Να θυμάται έναν παλιό ή ανεκπλήρωτο έρωτα; Να τα βάζει με τον εαυτό του για την τροπή της ζωής του που ουδέποτε θα έχει στιγμιότυπα σαν αυτό του ζευγαριού;

Και κάπως έτσι φτάνω στο τρίτο φανάρι που συναντώ. Είναι κόκκινο για τους πεζούς. Ευκαιρία για ξεκούραση, σκέφτομαι, όμως βλέποντας τρία διπλανά μου μηχανάκια να παραβιάζουν το επίσης κόκκινο για τα αυτοκίνητα, άλλος πιο γρήγορα, άλλος με μερικές επιφυλάξεις, εκεί... εξοργίζομαι! Πάντα το παθαίνω αυτό όταν βλέπω άλλους να παραβιάζουν τον Κ.Ο.Κ. αλλά τώρα θυμάμαι πως είμαι απλά ένας πεζός που ήδη βρίσκεται πολύ μακριά από εκείνους. Καταπίνω την οργή μου και συνεχίζω.

Παρά την ώρα -καμπόσο μετά τα μεσάνυχτα- παρατηρώ πως αρκετοί πεζοί διασχίζουν τον δρόμο. Έχει πολύ ενδιαφέρον να τους κοιτάζω βαθιά στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω ποιοι είναι οι βιαστικοί, ποιοι οι τρομαγμένοι, ποιοι το απολαμβάνουν και ποιοι απλά δίνουν βαρύτητα στις σκέψεις ή τον προορισμό τους.

Καμιά φορά, παρατηρώντας τους άλλους, μπορείς να είσαι πιο αντικειμενικός για τον εαυτό σου. Μπορείς να μάθεις πράγματα για το "εγώ" σου, ας πούμε να κατατάξεις τον εαυτό σου σε μία από τις κατηγορίες που έφτιαξες για τους άλλους. Όταν βγάλεις μερικά συμπεράσματα, θα δεις ότι θα έχεις και αρκετά αρνητικά να σημειώσεις και τότε είναι δική σου επιλογή το αν θα τα θάψεις ή θα αποφασίσεις να τα αντιμετωπίσεις. Πρώτα όμως θα πρέπει να αφήσεις το αμάξι και να περπατήσεις.. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η αποκαθήλωση της αγάπης και λοιπά σαλιαρίσματα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Είχα πάντα μια θεωρία για τα ζευγάρια πως περνάνε από ένα στάδιο που θέλει τον έρωτα να γίνεται αγάπη, αυτή συντροφικότητα και κάπως έτσι να ωριμάζει κάνοντας τον κύκλο της, ωστόσο είναι χρήσιμο να διευκρινίσουμε πως η μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο είναι δύσκολη και διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μπορεί λοιπόν να είναι ομαλή σε ένα ζευγάρι και σε ένα άλλο όχι. Μπορεί κάποιος να είναι έτοιμος για την μετάβαση στο επόμενο στάδιο και κάποιος άλλος, όχι.

Ωστόσο, πλέον δεν είμαι απόλυτος. Είναι πολύ πιθανό τα στάδια αυτά να παρουσιάζονται με διαφορετική σειρά. Μπορεί -λόγου χάριν- να έρχεται πρώτα η αγάπη και μετά ο έρωτας. Πρώτα η συντροφικότητα και μετά η αγάπη. Όλα αυτά ποικίλουν ανάλογα με την ηλικία κάποιου, τις συνθήκες γνωριμίας και επαφής και φυσικά τις ανάγκες και τους στόχους.

Όλος ο κόσμος πάντως δίνει μεγάλη βάση στην αγάπη, την θεωρεί προαπαιτούμενο μιας καλής σχέσης και βάζει αυτό το στοιχείο πρώτο όλων. Και κάπως έτσι, η αγάπη κατέληξε να είναι ένα τετριμμένο, ένα δεδομένο και μεταξύ μας, πρέπει να είσαι ένας κακός άνθρωπος για να μην την έχεις μέσα σου. Οπότε γιατί αντί για δεδομένο και αυτονόητο κατέληξε να συγκεντρώνει αυτό όλο το ενδιαφέρον;

Και αφού όλοι έχουμε την αγάπη μέσα μας τότε γιατί είναι δύσκολο να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις μιας σχέσης;

Η απάντηση νομίζω δεν είναι όσο εντυπωσιακή όσο θα πιστεύατε. Καταλήγω λοιπόν, πως η αγάπη είναι υπερτιμημένη. Από μόνη της δεν αρκεί. Η... σκέτη αγάπη δεν λύνει προβλήματα, δεν εφαρμόζει πρακτικές, δεν προϋποθέτει προσπάθειες, δεν ξεκινάει τον σχεδιασμό μιας επόμενης μέρας, όπως και δεν είναι ικανή να σταματήσει την διάλυση μιας σχέσης ή μιας συνεργασίας.

Οπότε -αναρωτιέμαι εγώ- γιατί όλοι κρυβόμαστε πίσω από το μαξιλάρι της δικαιολογίας που μας προσφέρει η αγάπη; Μου ακούγεται κάπως υποκριτικό όλο αυτό. "Σ' αγαπάω, αλλά"... Μήπως με αφορμή την αγάπη βρήκαμε έναν τρόπο να σαλιαρίζουμε ώστε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας σε περίπτωση που κάτι στραβώσει; Να μπορούμε να πούμε: "μα εγώ σε αγαπάω, όμως"... Μήπως η αγάπη πολύ απλά δεν αρκεί από μόνη της; Καμιά αγάπη δεν μου πλήρωσε το δάνειο και καμιά αγάπη δεν με έκανε φοβερό μπαμπά στα μάτια των παιδιών μου. Με καμία αγάπη δεν εντυπωσίασα κάποια κοπέλα και με σκέτη αγάπη δεν γιόρτασα καμία επέτειο.

Εσείς λοιπόν, αγαπάτε. Εγώ θα δουλεύω. Αυστηρά, ορθολογικά, με πρόγραμμα και με συνέπεια+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο για πάντα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Στη ζωή έχουμε κάποια πράγματα σαν δεδομένα. Αυτό μας βοηθάει να διαχειριζόμαστε καλύτερα τα απρόοπτα που έρχονται. Ξέρουμε ότι οι μπαμπάς και η μαμά μας αγαπάνε, όμως κάποια στιγμή θα κληθούμε να τους αποχαιρετίσουμε στα φυσιολογικά πλαίσια της ζωής.

Ομοίως, κάποιοι μεγαλώνουν με δεδομένο το πρότυπο του μπαμπά και της μαμάς ζευγάρι, όμως συμβαίνει αυτοί να χωρίσουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά και αυτήν την περίοδο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε πολλές ανατροπές που έως τώρα θεωρούσαμε δεδομένες. Ποιος θα μας έπειθε για την πολιτική απαξίωση του ΠΑΣΟΚ και την άνοδο της ακραίας Δεξιάς ή του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος θα μας έπειθε πως το πραγματικά μεγάλο κανάλι, το MEGA θα έφτανε στο σημείο να κλείσει. Και ποιος θα μας έλεγε ότι μετά από σχεδόν 20 χρόνια κυριαρχίας, ο Ολυμπιακός θα έχανε -ως φαίνεται- την μάχη για το πρωτάθλημα ή δε θα ήταν το φαβορί για αυτό.

Εγώ όμως θα ήθελα να εστιάσω σε μία άλλη ανατροπή. Εδώ και μερικές μέρες έχουν ξεκινήσει οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες που φέτος διεξάγονται στη Νότια Κορέα. Και ενώ είναι γνωστή η εμπόλεμη κόντρα μεταξύ Νότιας και Βόρειας Κορέας ξαφνικά είδα με τεράστια έκπληξη τις δύο χώρες να συμφωνούν να "κατεβάσουν" κοινές ομάδες σε κάποια αθλήματα, να παρελάσουν μαζί στην τελετή έναρξης και γενικά να χαμηλώσουν τους τόνους προς χάριν της Ολυμπιακής εκεχειρίας και μάλιστα με μία ανήκουστη ως τώρα, συνεργασία.

Δεν ξέρω αν είναι σημεία των καιρών, όμως διαπιστώνω πως τίποτα δεν πρέπει πλέον να θεωρείται δεδομένο στην ζωή μας και γενικά στα δημόσια πράγματα. Αυτό όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται, δεν είναι μόνο κακό, μπορεί να κρύβει και ορισμένα πολύ αισιόδοξα μηνύματα. Έχουμε χρέος να είμαστε προετοιμασμένοι για την όποια αλλαγή είτε μας αφορά άμεσα είτε όχι. Οφείλουμε να μπορούμε να διαχειριστούμε το απρόσμενο και να προσαρμοζόμαστε γρήγορα στις νέες καταστάσεις. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

ο ήρωας που δεν είμαι

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζουν σε μια ζωή καταιγιστικής ρουτίνας. Δεν είναι απαραίτητα αυτοί που ταξιδεύουν κάθε μέρα, έχουν κορυφαίες συναντήσεις με σημαντικά πρόσωπα και διασκεδάζουν ξέφρενα με πολυπληθείς παρέες, μα και αυτοί που κάθε μέρα το δρομολόγιο τους έχει όχι πάνω από 2-3 στάσεις και ένα τόσο μονότονο όσο και αδιάκοπο ρυθμό που σε στέλνει τις νύχτες σε ένα κρεβάτι λύτρωσης που δεν κρατάει πάνω από 4 ώρες.

Υπήρξαν στιγμές σε μια ζωή που ένιωσες υπερδύναμος. Που λογικά θα μπορούσες να καταφέρεις τα πάντα, που ακόμα κι αν γυρνούσες την πλάτη σε ευκαιρίες ή προειδοποιήσεις απ' το μέλλον, θα είχες την δύναμη να συνεχίσεις και να τα καταφέρεις. Και ίσως υπήρξαν μικρά ή μεγαλύτερα "καμπανάκια" που σε προειδοποιούσαν, όμως ήσουν... εσύ! Ατρόμητος! Έτοιμος να σηκώσεις οποιοδήποτε βάρος, οποιεσδήποτε συνέπειες και πάλι να βγεις αλώβητος απολαμβάνοντας την αναγνώριση, τα εύσημα και αισθανόμενος αυτήν την γλυκιά ανακούφιση του ήρωα που όταν όλα έχουν τελειώσει, κάνει "κόλλα πέντε" με το παιδάκι, παίρνει το φιλί της όμορφης πρωταγωνίστριας και βγάζει φωτογραφίες με τον δήμαρχο της πόλης ενώ τριγύρω οι πολίτες παραληρούν υπέρ του!

Πρόσφατα, ανακάλυψα πως όσο κι αν προσπάθησα, όσο κι αν το πίστεψα, ήρωας δεν είμαι. Δεν υπήρξα και δεν προσέγγισα καν κάποιον. Από ένας άνθρωπος γεμάτος από εμπειρίες, υποχρεώσεις, έντονες και βαρετές στιγμές, από επιτυχία και αναγνώριση, κατέληξα να χάνω τα πάντα -υλικά και άυλα- ένα προς ένα τείνοντας προς το απόλυτο μηδέν. Και σαν μια αληθινή ιστορία ηρώων, στο τέλος κάθε ημέρας, εγώ έβγαινα ζωντανός από κάθε περιπέτεια. Ζωντανός αλλά φθαρμένος όλο και περισσότερο κάθε φορά.

Και κάθε φορά ένιωθα την απογοήτευση όλων να με βαραίνει. Γιατί ξαφνικά δεν ήμουν αρκετός, ξαφνικά δεν έκανα αυτό που θα έπρεπε να κάνω, ξαφνικά δεν είχα τον χρόνο ή το χρήμα, δεν είχα την ενέργεια ή την ζωντάνια, δεν είχα τον συναισθηματισμό ή την ευαισθησία. Αλήθεια όμως, ποιος αναζήτησε τα αίτια αυτής της καταπτωτικής πορείας μου;

Ο Batman, χρειάστηκε να ταξιδέψει τον κόσμο για να τον μάθει, ο Superman απομονώθηκε στα βουνά για να βρει τους κρυστάλλους της ιστορίας του πλανήτη του. Ακόμα και στην Βίβλο μάθαμε ότι ο Ιησούς απομονώθηκε στην έρημο, ταπεινώθηκε σαν κοινός θνητός, δοκιμάστηκε από τον πειρασμό και επέστρεψε δυναμικά για να λάβει το χρίσμα της Βάφτισης και να ξεκινήσει το ιεραποστολικό του έργο.

Δεν είναι κακό να ξεκινάς απ' το μηδέν, αρκεί να θυμάσαι πως έφτασες στο μηδέν και πως στην εξίσωση της ζωής σου, υπήρχαν αρκετοί θετικοί αριθμοί. Αυτούς τους κρατάς, γιατί ίσως είναι οι λόγοι για τους οποίους τελικά θα ορθοποδήσεις. Που θα γίνεις ένας τύπος σαν αυτός που θαύμαζες κάποτε. Καλή ζωή! +Yanni Spiridakis 




 Διαβάστε περισσότερα.. »