ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ μέσα από τα μάτια των παιδιών

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα Positive People του +yannidakis!
Κατά καιρούς παρακολουθώ στο διαδίκτυο διάφορες ταινίες μικρού μήκους και σήμερα θα ήθελα να εστιάσουμε σε εκείνες που δημιουργήθηκαν από παιδιά και εφήβους. Οι πιο πρόσφατες που ανακάλυψα, διαπραγματεύονται κατά κύριο λόγο θέματα που αφορούν την οικονομική κρίση και τις επιδράσεις της στην οικογένεια, τον ρατσισμό, την σχολική βία, το περιβάλλον, την μετανάστευση αλλά και την ενδοοικογενειακή βία. Λόγω του ότι είναι πάρα πολλά, μπορείτε να τα δείτε σε αυτή την διεύθυνση στο youtube και σήμερα επιλεκτικά θα αναφερθώ σε ορισμένα από αυτά.

Δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά βάζουν τα γυαλιά στους "μεγάλους", ούτε είναι λίγες οι φορές που οι ρόλοι τους αντιστρέφονται. Είτε με αυτές τις ταινίες μικρού μήκους, είτε με άλλες δράσεις μας δίνουν το πιο φωτεινό παράδειγμα.. Κι όμως κάποιοι ακόμα να παραδειγματιστούν. Τα παιδιά δεν μας δείχνουν μόνο ότι εκείνα είναι η ελπίδα, μας δείχνουν ξεκάθαρα πως είμαστε κι εμείς. Πως είναι απαραίτητη η ενεργοποίηση όλων για ένα καλύτερο αύριο.

Στην πρώτη ταινία που σας παραπέμπω, δεν θέλω να σταθούμε στο τεχνικό κομμάτι που φυσικά είναι ερασιτεχνικό και τα παιδιά δεν είναι ηθοποιοί. Πέρασαν όμως με σεβασμό το θέμα της επίδρασης της οικονομικής κρίσης σε μια οικογένεια που οι γονείς έχασαν και οι δύο την δουλειά τους. Δίνοντας το πιο απλό παράδειγμα, αυτό της αλληλεγγύης. Γνωρίζω πως σε αρκετά σχολεία κινητοποιούνται, δεν είναι ντροπή να οργανωθούμε και να βοηθάμε τα παιδιά που υποσιτίζονται και κινδυνεύει η υγεία τους. Δεν θα τα μειώσουμε, αν γίνει με σωστό τρόπο και με σεβασμό σε ό,τι περνούν στην καθημερινότητά τους. Η μητέρα μου, που είναι νηπιαγωγός, πριν από δύο χρόνια που οι συνθήκες ήταν ακόμα χειρότερες, ετοίμαζε καθημερινά για ένα παιδί τοστ από το σπίτι μας. Σκεφτείτε αν το έκαναν αυτό όλοι οι εκπαιδευτικοί πόση σημαντική βοήθεια θα παρεχόταν στα παιδιά που στερούνται τα απαραίτητα.

ΕΠΑΛ Φαρκαδόνας- Δώσε μου λίγο ουρανό

Στην ταινία αυτή, τα παιδιά έδειξαν το αυτονόητο που κάποιες φορές απουσιάζει από την κοινωνία μας, την αλληλεγγύη. Δώσε το χέρι σου στον συμμαθητή σου που βλέπεις ότι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, μην τον απομονώνεις και μην τον φέρνεις σε δύσκολη θέση. Άκου τι έχει να σου πει και προσπάθησε να βρεις λύσεις. 

6ο Γυμνάσιο Πάτρας- Ονειρεύομαι, Δεν Υποχωρώ, Ζω

"Ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με διάφορες μορφές ελέγχου στη ζωή του... Το πώς θα ζήσει είναι επιλογή του".

Αν ψάξετε θα βρείτε πολύ ενδιαφέροντα θέματα για το πόσα παραδείγματα δίνουν τα παιδιά. Και όχι μόνο στο διαδίκτυο, κοιτάξτε δίπλα σας, γύρω σας. Ακούστε το παιδί σας τι έχει να σας πει και προβληματιστείτε.  +Katerina Verigka

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ παραολυμπιακοί αγώνες: η δύναμη του ανθρώπου

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του  +yannidakis! 

Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, ως γνωστόν, είναι Ολυμπιακοί Αγώνες στους οποίους συμμετέχουν αθλητές με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες. Οι πρώτοι  αγώνες για αθλητές με αναπηρία έγιναν το 1948 στο Στόουκ Μάντεβιλ της Αγγλίας. Τότε πραγματοποιήθηκε η πρώτη αθλητική διοργάνωση για αθλητές με αμαξίδιο. Οι πρώτοι Αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ύστερα από Ολυμπιακούς Αγώνες στην πόλη και είναι οι Αγώνες που θεωρούνται ως οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Από τότε έχουν διοργανωθεί 12 Θερινοί Παραολυμπιακοί αγώνες και εννέα Χειμερινοί. Πλέον, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες έχουν εξελιχθεί στο δεύτερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς μετά τους Ολυμπιακούς. (Πηγή: wikipedia).

Οι αρετές, οι αξίες και τα υψηλά ιδανικά του αθλητισμού είναι γνωστά και κατανοητά (θέλω να πιστεύω στους περισσότερους από εμάς…). Αυτό όμως που συμβαίνει με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες διαφέρει. Και αυτό γιατί η ψυχική δύναμη περνάει σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Οι αθλητές που λαμβάνουν μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες αποτελούν παράδειγμα της απουσίας των ορίων του ανθρώπου. Όχι απλά ξεπερνούν εμπόδια με περίσσιο θάρρος και τόλμη, αλλά δεν τα αφήνουν καν να αποτελούν εμπόδια. Είναι απλά μέρος της ύπαρξής τους, μέρος της ζωής τους, κομμάτι δικό τους, μοναδικό, που τους χαρακτηρίζει, χωρίς φυσικά να τους στιγματίζει. Πορεύονται με κάθε, τόσο μα τόσο φαινομενική, «αδυναμία» και τη μετατρέπουν σε ασύγκριτη δύναμη.

Λύπαμαι όταν ακούω ανθρώπους γύρω μου να λένε: «δεν μπορώ να παρακολουθώ… θλίβομαι…». Ναι, υπάρχουν και αυτές οι αντιδράσεις γύρω μας ακόμα και τώρα. Και θεωρώ πως θα υπάρχουν πάντα. Αλλά προκύπτουν από έλλειψη κατανόησης του νοήματος. Και το νόημα σε όλο αυτό που ονομάζεται Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι (και επαναλαμβάνομαι) τα ανύπαρκτα όρια του ανθρώπου. Είναι ένας τρόπος να νιώσουμε σεβασμό και πίστη στο ανθρώπινο είδος. Να καταλάβουμε πως τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να καταφέρουμε πράγματα στη ζωή μας, παρά μόνο η έλλειψη πίστης μας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Αυτό που οφείλουμε να έχουμε κατά νου είναι ότι υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχουν πράγματα που μας κόβουν τον δρόμο και μας καλούν να σταματήσουμε, ακόμα και να γυρίσουμε πίσω στην πορεία μας… Όμως όταν πέφτουμε, μπορούμε να ξανασηκωθούμε. Πάνω από όλα, για ο,τιδήποτε κάνουμε χρειάζεται ψυχική δύναμη, όχι απαραίτητα μυϊκή. Χρειάζεται θάρρος και πίστη. Όποιο εμπόδιο και αν εμφανιστεί , ο τρόπος για να το αντιμετωπίσουμε βρίσκεται μέσα μας. Μόνο αν κοιτάξουμε μέσα μας θα βρούμε τον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε, γιατί όχι να το προσπεράσουμε και, τελικά, να το νικήσουμε. Η συνεχής προσπάθεια είναι η νίκη μας στον στίβο της ζωής.

Οι Παραολυμπιακού Αγώνες λοιπόν, είναι μία σπίθα αισιοδοξίας στον κόσμο που ζούμε, είναι αιτία να αισιοδόξουμε, να αναγνωρίζουμε την απεριόριστη δύναμή μας ως ανθρώπινα όντα, ώστε να μην αφήνουμε τις όποιες, περαστικές θέλω να πιστεύω, αδυναμίες να μας επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό που να καθορίζουν την ύπαρξή μας! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ ΣΤΟ ΝΕΟ ΑΚΟΥΡΑΣΤΟ YANNIDAKIS ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΕΖΟΝ

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

H ανάρτηση αυτή είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες, καθώς με βρίσκει στην ευχάριστη θέση να μπορώ να μοιραστώ μαζί σας μερικά πολύ ευχάριστα θέματα που αφορούν την σελίδα. Στην διάρκεια των οκτώμισι ετών σταδιοδρομίας μου στο yannidakis άλλωστε, όλοι οι συνοδοιπόροι μου γνωρίζουν πολύ καλά πως ήμουν και είμαι ανήσυχος με διαρκείς σκέψεις και ιδέες για την βελτίωση και τον εμπλουτισμό του περιεχομένου της σελίδας. Άλλοτε με αφιερώματα, άλλοτε με συμμετοχές σε διαγωνισμούς, με την είσοδο νέων ενοτήτων, μεγαλύτερου εύρους θεματολογίας και προβληματισμών και τελευταία με την συμμετοχή περισσοτέρων συντακτών στην μεγάλη προσπάθεια μας να προβληματίσουμε το αναγνωστικό μας κοινό.

Ο Σεπτέμβριος είθισται να είναι μήνας νέων ξεκινημάτων, (αναδι)οργάνωσης, νέων στόχων, νέων προσπαθειών και νέων ξεκινημάτων. Κι εγώ δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη σε αυτήν την μεγάλη (εποχιακή) πρόκληση. Από την Δευτέρα, 1η Σεπτεμβρίου λοιπόν, η μηνιαίες ενότητες αυξάνονται σε δεκαέξι και θα πλαισιώνονται από τρεις εβδομαδιαίες. Όπως πάντα, κάθε μέρα θα υπάρχει μία ενότητα στις 12:00 το μεσημέρι ακριβώς.

Πιο συγκεκριμένα…

τις Δευτέρες κάθε μήνα θα έχουμε:

1. ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ που αποτελεί ένα άρθρο το οποίο καταλήγει σε ένα ερώτημα. Οι αναγνώστες θα μπορούν να συμμετέχουν, επιλέγοντας απάντηση από την αντίστοιχη ψηφοφορία που βρίσκεται στα δεξιά της σελίδας.
2. ΡΕΤΡΟΣΠΕΚΤΙΒΑ όπου κάθε πρόσωπο ή γεγονός του παρελθόντος, κρύβει ένα μήνυμα προβληματισμού για το μέλλον.
3. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ όπου πίσω από το φυσικά προφανές, διεισδύουμε σε ανεξήγητα παραφυσικά μυστήρια της ιστορίας.
4. ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

τις Τρίτες:

1. ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ που αφορούν την αποκωδικοποίηση ιδιαίτερων μουσικών τραγουδιών και των μηνυμάτων που κρύβουν οι στίχοι τους.
2. ΚΥΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ακροβατώντας στα κύματα του ρεαλισμού & του ρομαντισμού, οι σκέψεις & τα συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις.
3. ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ αποκωδικοποιώντας τα κοινωνικά μηνύματα στις δημιουργίες της 7ης τέχνης
4. ΜΟΛΥΒΕΝΙΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙ αφού τα όπλα των πολεμιστών είναι οι εικόνες που κουβαλάνε στην ψυχή τους από όσα αγάπησαν.

τις Τετάρτες τον Προβληματισμό Επικαιρότητας με άρθρα σχετικά με την τρέχουσα επικαιρότητα.

τις Πέμπτες τον Προβληματισμό Θεματολογίας με άρθρα που αντλούμε από το περιβάλλον και την κοινωνία.

τις Παρασκευές:

1. ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ με τη σύντομη μελέτη στο πως οι εφαρμογές της επιστήμης επιδρούν στην κοινωνία του σήμερα.
2. ΕΚ-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ όπου μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την επόμενη γενιά, σήμερα.
3. ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ με την παρουσίαση νέων τεχνολογιών & η χρηστικότητα & συμβολή τους στην καθημερινότητα
4. ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ με μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

τα Σάββατα:

1. ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ με την μηνιαία παρουσίαση του καλύτερου ιστολογίου καθώς και όλα όσα ξεχώρισαν από τον χώρο των ιστολογίων όπως προκύπτει από τις εβδομαδιαίες βραβεύσεις.
2. ΕΙΚΟΝΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ όπου αν μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, χίλιες λέξεις πόσους προβληματισμούς φτιάχνουν;
3. ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ BATMAN με τον Θρύλο του Batman να συνεχίζεται 75 χρόνια μετά. Συνοπτική παρουσίαση των τρεχουσών εξελίξεων.
4. ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ με την παρουσίαση της απάντησης στο Ερώτημα του Μήνα, όπως προέκυψε από τις δικές σας επιλογές.

Παράλληλα κάθε Τετάρτη παραμένει ο Προβληματισμός Επικαιρότητας και Πέμπτη ο Προβληματισμός Θεματολογίας, ενώ το ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ μεταφέρεται κάθε Κυριακή!

Με αυτήν την ευκαιρία θα ήθελα να φτάσω σε αυτό που θεωρώ το μεγαλύτερο μου επίτευγμα ως σήμερα στον χώρο, όπου είναι η συνύπαρξη έντεκα εντελώς διαφορετικών ανθρώπων μεταξύ τους, από πολλές γωνιές του πλανήτη με κυριότερο κοινό στοιχείο, το ενδιαφέρον για τον ωφέλιμο προβληματισμό.

• Με τεράστια περηφάνια καλωσορίζω και πάλι στο yannidakis, τον Niko Spiridakis (+Niko Spiridakis) την πρώτη πένα που έγραψε στο yannidakis εκτός εμού, τον άνθρωπο που αγαπήσατε όσο κανέναν, τον άνθρωπο που έκανε τις σκέψεις του κύματα που ταξιδεύουν από τις ΗΠΑ όπου διαμένει, ως εδώ και θα μας ξανα-παρασέρνει μαζί του σε μονοπάτια έντεχνα όπως η μοναδική του γραφή μπορεί να αποτυπώσει. Τον καλωσορίζω και του εύχομαι να συνεχίσει να κυματίζει τις σκέψεις του…
• Στα καλωσορίσματα συνεχίζω με την Μαρία Καραντάη (+maria karantai). Μπορεί να μετράει ήδη δύο δημοσιεύσεις στο ιστολόγιο, όμως (λόγω του πολέμου στη Γάζα) δεν πρόλαβα ποτέ να σας παρουσιάσω την ευαίσθητη ψυχή της σελίδας που μέσα από τους Προβληματισμούς Θεματολογίας θα πραγματεύεται θέματα των Συναισθημάτων και του Ρομαντισμού, με σκοπό να αγγίξει πτυχές που είτε κρατάμε καλά κρυμμένες, είτε δεν τολμάμε να εμφανίσουμε. Περιμένω πολλά από εσένα Μαρία!
• Μόνο συνοπτικά είχα προλάβει να σας συστήσω την Αναστασία Παπαδάκη (+Nastazia A) που ανέλαβε να το πιο βαρύ κομμάτι απ’ όλους μας: Να ξυπνήσει τους δείκτες του ρολογιού της ιστορίας μέσα από την Ρετροσπεκτίβα της. Με τη βοήθεια της ανήσυχης Αναστασίας θα γνωρίσουμε προσωπικότητες που έγραψαν ιστορία και θα προβληματιστούμε για το πως επηρέασαν ή θα έπρεπε να μας επηρεάσουν σήμερα. Μας έχει υποσχεθεί πως θα αναδείξει όλα αυτά που την στοιχειώνουν οπότε ίσως σύντομα να τη δούμε να ανοίγει τα φτερά της κι αλλού…
• Παράλληλα είναι η κατάλληλη ευκαιρία να ευχαριστήσω την Κατερίνα Σοπίδη (+kat sop), την πρώτη συντάκτρια που ανέλαβε να προβληματίσει χωρίς λόγια, αλλά με… σκίτσα. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι δικοί της προβληματισμοί αποτυπώνονται στο μολύβι και τα σχέδιά της και η Κατερίνα έχει κλέψει τις εντυπώσεις ως πρωτοπόρα –τουλάχιστον στο yannidakis- στο να μας δείχνει όλα αυτά για τα οποία εμείς οι υπόλοιποι, γράφουμε!
• Πριν χρόνια με είχε ρωτήσει ένας αναγνώστης γιατί επέλεξα τον προβληματισμό σαν κατεύθυνση του ιστολογίου. Του φαινόταν αρνητικό και δυσάρεστο για τον αναγνώστη να προβληματίζεται καθημερινά. Η απάντηση που πάντοτε ήθελα να δώσω, ήρθε από την Κατερίνα Βερίγκα (+Katerina Verigka), την φωνή αισιοδοξίας που εδώ και έξι περίπου μήνες μας διδάσκει πως ακόμα και σήμερα μπορούμε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο. Την ευχαριστώ για την άριστη συνεργασία μας.
• Τα μόνιμα στηρίγματά μου όμως είναι οι συντάκτες που γράφουν ασταμάτητα εδώ και περισσότερα από δύο χρόνια. Η μαμά του yannidakis, Ιωάννα Μπουρδούβαλη (+Ioanna Mpourdouvali) που μας παρουσιάζει τη ζωή μέσα από τα μάτια, τις ανησυχίες, τις προσδοκίες και τους φόβους του ανθρώπου που έχει την ευθύνη να διαμορφώσει το αύριο του τόπου μας.
• Ο Μιχάλης Δασκαλάκης (+daskalakis michael) που θυσίασε την αγάπη του για το Hollywood προς χάριν των βαθιών νοημάτων, της κουλτούρας και των ωφέλιμων προβληματισμών. Ο Μιχάλης πειραματίζεται στην γραφή και την εναλλακτική παρακολούθηση ταινιών και μετατρέπει ένα σενάριο σε ένα μάθημα ζωής για όλους μας.
• Η Εντίτα Ματσίνσκα (+entita matsinska) που κάθε μήνα μας μεταφέρει τις δυσάρεστες καθημερινές εμπειρίες της μέσα από την εργασία της ως κοινωνική λειτουργός, για να μας διδάξει και να μας προειδοποιήσει για τα προσωπικά και οικογενειακά λάθη, καθώς και τις συνέπειές τους.
• Δεν άφησα τυχαία τελευταίο τον Βασίλη Αναστασιάδη (+Vassilis Anastasiadis), που κάθε μήνα καταφέρνει να βρίσκει λίγο χρόνο ανάμεσα στα ταξίδια του από την Μαλαισία στην Κουάλα Λουμπούρ, την Σιγκαπούρη και τη βάση του στο Λονδίνο για να μας μεταφέρει στον μαγικό και πιο αναπτυσσόμενο (από οτιδήποτε άλλο) κόσμο της τεχνολογίας, εντυπωσιάζοντάς μας με τις δυνατότητές της και προειδοποιώντας μας για τους κινδύνους της.
• Το +yannidakis δε θα ήταν τίποτα παρά μόνο γράμματα και σημεία στίξης χωρίς τη νοικοκυρά του, Αναστασία Γκεβρέκη +Anastasia Gkevreki που αφουγκράστηκε την ιδέα μου και έφτιαξε τα πιο όμορφα λογότυπα που θα μπορούσα να φανταστώ για κάθε μια από τις ενότητες της σελίδας. Η εμπειρία και η επαγγελματική της γνώση, αποτελούν εγγύηση της εμφάνισης του ιστολογίου μας.

Σε αυτό το νέο ξεκίνημα σας θέλω κοντά μου. Θέλω να διαβάζω τους προβληματισμούς σας στα σχόλια του κάθε κειμένου, θέλω να ακούω την κριτική σας στα μηνύματα, να μετράω τις εντυπώσεις σας στα κοινωνικά δίκτυα, θέλω να εντάξετε το yannidakis στις καθημερινές σας συνήθειες και μαζί να καταλήξουμε σε αυτό που έχουμε όλοι ανάγκη και που είναι η ανάγκη για σκέψη, για κριτική, για μελέτη και για έκφραση.

Οδεύοντας στον ένατο χρόνο ζωής της σελίδας, εύχομαι καλή χρονική περίοδο από εμένα στους συντάκτες μου και σε όλους εσάς. +Yanni Spiridakis 

---

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ ένα νέο ξεκίνημα

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

«Αυτό που αποκαλούμε ξεκίνημα είναι συχνά το τέλος. Και το τέλος είναι μια αρχή. Το τέλος είναι το σημείο από όπου ξεκινάμε.»

Υπάρχουν άπειρα αποφθέγματα για τη νέα αρχή. Την πολυπόθητη νέα αρχή. Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα πολύ για το σημερινό θέμα, βρίσκοντας τον εαυτό μου σε μία διαρκή σύγχυση και αμφιταλάντευση. Έτσι, προκειμένου να βάλω σε μία τάξη τις σκέψεις μου, ξεκίνησα να γράφω το κείμενο θέτοντας ερωτήματα στον εαυτό μου:

Γιατί επιδιώκουμε ένα νέο ξεκίνημα το οποίο συνοδεύεται από μια αλλαγή; Αλλά και αντιστρόφως, γιατί δεν το επιδιώκουμε; Γιατί έχουμε την τάση να μένουμε προσκολλημένοι σε μια- δε θέλω να φανώ προκατειλημμένη μιλώντας για συνήθεια ή καθημερινότητα ή ρουτίνα- (έστω) αλληλουχία καταστάσεων που δεν μας καλύπτει πλέον; Γιατί τόσο άγχος και φόβος για το υποτιθέμενο άγνωστο; Πόσο «θεωρητικά» έτοιμοι είμαστε για αυτό; Και συμβαίνει μόνο όταν είμαστε έτοιμοι ή όταν οι καταστάσεις δημιουργούν τις , ξανά θεωρητικά, "κατάλληλες συνθήκες"; Τι υποδηλώνει στα αλήθεια μια νέα αρχή; Και τέλος, όταν υφίσταται αυτό το νέο ξεκίνημα, τι φέρνει μαζί του;

Καταρχήν, όταν αναφερόμαστε σε ένα νέο ξεκίνημα τι εννοούμε και τι σηματοδοτεί αυτό; 

Νέα ξεκινήματα στη ζωή μας συμβαίνουν συνεχώς από την αρχή της γέννησής μας, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι. Πολλές φορές είναι επώδυνα, όπως το τέλος μιας σχέσης, ένα απροσδόκητο γεγονός, μία ασθένεια, ακόμα και ένας θάνατος, κάτι που μας δυσκόλεψε ή μπορεί να μας πλήγωσε βαθιά. Τότε, το νέο ξεκίνημα παίρνει τη μορφή της λύτρωσης. Μια νέα αρχή γεμάτη θέλω, όνειρα, ελπίδα. Υπάρχουν όμως  και άλλα, φυσικά ερχόμενα ξεκινήματα, όπως μια νέα δουλειά, μια νέα φάση ζωής, η νέα σχολική χρονιά.

Η δική μου αφορμή για το άρθρο λοιπόν, ήταν ο νέος χρόνος, η εκκίνηση του οποίου μόλις σήμανε. Περίοδος κατά την οποία, λόγω του ευρύτερου κλίματος, καθιερώνεται, συνηθίζεται, επιβάλλεται ή, εν τέλει, υπενθυμίζεται  σε εμάς η ανάγκη μιας νέας αρχής, με μεγαλύτερη πίστη για μία ζωή καλύτερη μακριά από τον πόνο που προηγήθηκε στολισμένη με προσδοκίες για μία φρέσκια εκδοχή του εαυτού μας και της μετέπειτα ζωής μας.

Σε τι όμως μας καλεί πραγματικά αυτό το νέο ξεκίνημα; 

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι προσωπική υπόθεση. Και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε αυτό, τόσο πιο γρήγορα το εν λόγω ξεκίνημα θα πάρει σάρκα και οστά. Το όλο θέμα λοιπόν, περιστρέφεται γύρω από τον άξονα που λέγεται «εγώ» και μεταφράζεται σε «είναι». Όλα τα εξωτερικά γεγονότα δεν αποτελούν παρά αφορμές, αφυπνίσεις, καλέσματα (ξαφνικά, απότομα, πιεστικά ή αυθόρμητα, ήπια, καλόβουλα) για να καταλάβουμε, πως θέλοντας ή μη, η ώρα για να αναμετρηθούμε με τη ζωή και τον ίδιο μας τον εαυτό έχει έρθει. Η νέα αρχή φέρνει μαζί της το σχεδιασμό ενός αναδιοργανωμένου πλάνου, νέους στόχους που πρέπει να τεθούν ή επαναδιαπραγμάτευση των υφιστάμενων, την αναθεώρηση επιλογών, την ανασυγκρότηση δυνάμεων, την ανανέωση της ενέργειας που μας περιβάλλει και την οποία εκπέμπουμε.

Ένα νέο ξεκίνημα δεν πρέπει να συγχέεται με την αλλαγή προσώπων, καταστάσεων, χώρων, δεδομένων, εξωτερικών συνθηκών. Αυτές αποτελούν ορισμένες προϋποθέσεις, ακόμα και ωθήσεις, ώστε να περάσουμε στην αληθινή νέα αρχή που οραματιζόμαστε. Το νέο ξεκίνημα αφορά και απαιτεί την βαθειά, συνειδητή, ουσιαστική και εσωτερική αλλαγή. Τη βαθύτερη γνωριμία με τον εαυτό μας, με τις ανάγκες μας, τις καταπιεσμένες επιθυμίες μας, τον θυμό μας, τις ανασφάλειές μας, τα όνειρά μας.

Ένα νέο ξεκίνημα δεν απομυθοποιεί το παρελθόν. Αντιθέτως, βασίζεται σε αυτό και μαθαίνει, επαναδιαπραγματεύεται μαζί του και συνομιλεί με αυτό. δεν το αφήνει σε κάποια απομακρυσμένη γωνία, ούτε ποτέ το ξεχνά.

Όσο και αν ψάχνουμε την αλλαγή σε πρόσωπα ή καταστάσεις, δε θα τη βρούμε, αν πρώτα δεν αναθεωρήσουμε δικές μας συμπεριφορές, αν δεν ανασυγκροτηθούμε και αν δεν κάνουμε ένα βήμα για να έρθουμε λίγο πιο κοντά στην αυτογνωσία μας. 

Η αλλαγή δεν είναι μακριά. Η αλλαγή είναι μέσα μας.

Η ευχή μου για τη νέα χρονιά; Να φέρει στον καθένα από εσάς ένα εσωτερικό, ουσιαστικό και ανανεωτικό νέο ξεκίνημα!!!  +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ χρόνια πολλά βιβλίο μου!

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis και χρόνια πολλά στις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες! 

Ένα αντικείμενο που μόνο άψυχο δεν είναι. Ένα αντικείμενο που φέρει στοιχεία υποκειμένου. Έχει υπόσταση, έχει χαρακτήρα, έχει ζωή. Και σήμερα… γιορτάζει! Χρόνια πολλά λοιπόν στο βιβλίο! «Στον φίλο που τον επικαλείσαι οποιαδήποτε στιγμή και τον εγκαταλείπεις όποτε θελήσεις».

Σήμερα λοιπόν, 23 Απριλίου, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου. Η ημερομηνία αυτή μόνο τυχαία δεν είναι, αφού θεωρείται συμβολική για την λογοτεχνία, καθώς την ημέρα αυτή, το έτος 1616, έφυγαν από τη ζωή ο Σαίξπηρ και ο Θερβάντες. Το 1995, η Unesco την καθιέρωσε ως Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου και Δικαιωμάτων, για να αποδώσει φόρο τιμής στους συγγραφείς αλλά και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να έρθουν σε επαφή με τα κοινωνικά, πολιτιστικά, βγαλμένα από τη ζωή δημιουργήματα της ανθρωπότητας. Η γιορτή λαμβάνει χώρα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας με εναλλακτικές δράσεις, αλλά και στην Αθήνα, με εκδηλώσεις από την Εθνική Βιβλιοθήκη, στο Εθνικό Θέατρο και Θέατρο Τέχνης, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών κ.ά.

Η πραγματική γιορτή όμως για το βιβλίο συμβαίνει μέσα μας. Η σημερινή ημέρα δεν είναι παρά η αφορμή τόσο για να υπενθυμίσουμε όλοι στον εαυτό μας τη θέση που καταλαμβάνει στη ζωή μας το βιβλίο, αλλά και… για να σας μεταφέρω εγώ η ίδια την πολύ προσωπική μου σχέση μαζί του.

Πόσα μελαγχολικά βράδια, πόσα παρείστικα απογεύματα, πόσα τεμπέλικα μεσημέρια και πόσα ήρεμα πρωινά και αν έχω περάσει με αγαπημένα μου βιβλία. Σκόρπιες στιγμές, σκόρπιες αναμνήσεις αλλά τόσο ξεκάθαρα συναισθήματα που ανακαλώ εύκολα και ας έχουν περάσει χρόνια από την πρώτη ανάγνωση. Οι αναμνήσεις μου πολλές και μακρινές, αφού ξεκινούν από την παιδική μου ηλικία. Τότε που ανυπομονούσα για την ώρα που θα μου διαβάσουν τα απλά-γραμμένα παραμύθια με τα πολύπλοκα νοήματα και θα έπλαθα εικόνες με τη φαντασία μου, σαν όσα άκουγα να εκτυλίσσονται σε εναλλασσόμενες σκηνές μπροστά μου. Στη συνέχεια, μαγεμένη από τον κόσμο των παραμυθιών, ξεκίνησα μόνη μου να ανακαλύπτω βιβλία που μου κέντριζαν το ενδιαφέρον και να αποκτώ τις δικούς μου αγαπημένους συγγραφείς. Άλλωστε, ποιος δεν έχει διαβάσει Ζωρζ Σαρή ή Πηνελόπη Δέλτα; Αργότερα, ήρθε ο Paulo Coelho και ο κορυφαίος για εμένα Irvin Yalom και ανάμεσα σε αυτούς, πολλοί ακόμη που, αν δεν κατάφεραν να με κερδίσουν, μπόρεσαν να μου μεταφέρουν την οπτική τους- και αυτό είναι εξίσου δελεαστικό.

Λογοτεχνικά, μυθιστορήματα, βιογραφίες, ιστορικά, ψυχολογικά, κόμικ και πολλά άλλα επιτεύγματα του ανθρώπινου νου, είναι σαν ένα παράθυρο στον κόσμο. Πηγή ενημέρωσης, τρόπος καλλιέργειας, ηθικής και πνευματικής, μέσο όξυνσης της φαντασίας και της δημιουργικότητας, το ίδιο παράγωγο της τέχνης και του πολιτισμού και ταυτόχρονα τρόπος προώθησής του. Ο καλύτερος δάσκαλος της γλώσσας και της αρμονίας του λόγου. Για εμένα, η μάθηση επεκτείνεται, αφού διευρύνει τον πνευματικό ορίζοντα του ανθρώπου. Τον οδηγεί σε έναν εσωτερικό διάλογο. Μέσω αυτού, το άτομο μαθαίνει να κρίνει, να συγκρίνει και να επιλέγει. Σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, η καταγεγραμμένη στα βιβλία ιστορική μνήμη, προσφέρει εμπειρίες που είναι σχεδόν αδύνατο να ζήσουμε στο σύντομο βίο μας. Ο ανθρώπινος νους οδηγείται τελικά στην εμβάθυνση, στη δημιουργία νέων σκέψεων και στην ανάλυση των συνειρμών. Με απλά λόγια και σε εμένα προσωπικά, η ανάγνωση του βιβλίου με έμαθε να διαβάζω τους ανθρώπους και να παρατηρώ τη ζωή.  

Πάνω από όλα όμως,  το βιβλίο είναι ένας πιστός φίλος. Ένας πολύτιμος σύντροφος τόσο σε θλιμμένες, όσο και σε χαρούμενες στιγμές, ενάντια στην πλήξη και την ανία, που δε ζητά τίποτα ως αντάλλαγμα, αλλά περιμένει υπομονετικά σε ένα ράφι, μόνο για να μας δώσει σε ένα κόσμο που έχει συνηθίσει να παίρνει. «Ένας σύντροφος της μοναξιάς που μένει. Όχι ένα τρόπαιο της στιγμής, αλλά μια νίκη του χρόνου. Ένας συμπεριπατητής χωρίς απαιτήσεις, ένας φίλος που τον επικαλείσαι όταν θέλεις και τον εγκαταλείπεις, όταν θέλεις επίσης, για να τον ξαναπάρεις ή όχι αργότερα.»

Το βιβλίο είναι ένα πρόσωπο με τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά, που σε καλεί να εισβάλεις στον κόσμο που έχει δημιουργήσει και να επιλέξεις αν θα τον κατανοήσεις ή αν θα χαθείς σε αυτόν. Σε κάθε περίπτωση, θα είσαι πλουσιότερος σε γνώσεις, εμπειρίες και, κυρίως, σε φίλους. +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ μάσκες, ηθελημένες ή αθέλητες

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Το σημερινό θέμα μοιάζει κάπως περίεργο. Ενδεχομένως φλύαρο, αρκετά γενικό ή αφελώς φιλοσοφημένο. Όμως, είναι ένα θέμα που με απασχολεί συχνά και τελικά είναι πάντα επίκαιρο. 

Ποιο είναι το μεταίχμιο μεταξύ της αληθινής μας προσωπικότητας, των αληθινών μας συναισθημάτων και σκέψεων και της συμπεριφοράς που προβάλλουμε στους περιβόητους άλλους καθώς και στον ίδιο μας τον εαυτό; Ποια χαρακτηριστικά αποδίδουμε εμείς στον απέναντί μας, μην θέλοντας να δεχτούμε τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και γιατί να ενδίδουμε σε μια τέτοια επιλογή; Με άλλα λόγια, πόσες και ποιες είναι οι μάσκες που φοράμε εμείς ή αυτές με τις οποίες ντύνουμε τον άλλον; Τα καρναβάλια πέρασαν, οι μάσκες παραμένουν.

Η μάσκα λοιπόν μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Μία από αυτές στηρίζεται στην συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή μας του να κρύψουμε (ή προστατεύσουμε) ενδόμυχα συναισθήματα, σκέψεις, συμπεριφορές, καταστάσεις. Συμβαίνει μέσω των τυπικών συμπεριφορών που υιοθετούμε, που υπάγονται σε ορισμένους κανόνες ευγενείας αλλά και γενικότερα επικοινωνίας. Λέμε αυτό που θέλει ή περιμένει ο άλλος να ακούσει, με τον τρόπο που έχουμε όλοι συνηθίσει να ακούμε και στη συνέχεια να ερμηνεύουμε τα όποια λεγόμενα. Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε αρεστοί ευκολότερα, αλλά κυρίως, η επικοινωνία γίνεται ευκολότερη. Κατανοούμε τον συνομιλητή μας και γινόμαστε κατανοητοί, υιοθετώντας ένα πολυχρησιμοποιημένο μοντέλο επικοινωνίας. Όμως, δεν είναι μόνο η θέληση για αρέσκεια προς τους άλλους, ούτε μόνο η επιδίωξη μιας ομαλής και απλής επαφής που μας κάνει να αρκεστούμε στην τυπική συμπεριφορά. Συχνά, είναι και ο φόβος να αποκαλυφθεί ένα τρωτό σημείο, που θεωρούμε ότι διαφέρει από τα όσα τρωτά σημεία φέρουν οι υπόλοιποι και ότι, όχι απλά δεν θα γίνει κατανοητό ή αποδεχτό, αλλά θα προκαλέσει και αυτό με τη σειρά του φόβο στον άλλον αυτήν τη φορά. Αυτή η ανταλλακτική σχέση του φόβου δεν αφήνει τη μάσκα να αποκαλύψει πραγματικές, πολύ προσωπικές και μοναδικές πτυχές του εαυτού μας και μας στερεί τη δυνατότητα να μάθουμε την αντίδραση που θα είχαμε από τους άλλους, αλλά και τη δυνατότητα μιας αληθινής, ουσιαστικής επαφής που με τη σειρά της, θα φέρει το δέσιμο που τόσο (λογικά) αποφεύγουμε.

Βέβαια η μάσκα μπορεί να πάρει και άλλη μορφή. Μπορεί να είναι αυτή που τοποθετούμε εμείς οι ίδιοι σε κάποιον άλλον.  Υπάρχουν φορές, που δεν δεχόμαστε να δούμε την πραγματική αλήθεια στο πρόσωπο του άλλου, παρασυρόμενοι από προφανή στοιχεία, όπως αβάσιμα λόγια, ή από λιγότερα προφανή, όπως δικές μας προσδοκίες για τον άλλον που αντανακλούν στο πρόσωπό του βεβιασμένα από εμάς χωρίς αληθινά να υπάρχουν. Κάποιες άλλες φορές, δεν μπορούμε καν να δεχτούμε την αληθινή φύση του άλλου, κρίνοντας μόνο από συμπεριφορές που μας είναι ήδη γνώριμες και οικείες. Σε ένα άρθρο του doctv.gr που διάβαζα πρόσφατα και αφορούσε ένα απόσπαμα από το βιβλίο "Η θεωρία του σκοπού της ζωής" του Φ. Νίτσε, ο ίδιος έγραφε σχετικά με την τρέλα της ευγένειας: 

"Οι χυδαίοι άνθρωποι βλέπουν τα ευγενικά και γενναιόφρονα αισθήματα σαν κάτι να τους λείπει, να τους λείπει η ορθότητα, άρα – να τους λείπει -  η αληθοφάνεια. Όταν μιλούν γι’ αυτό, κλείνουν πονηρά το μάτι, σα να λένε: «κάποιο συμφέρον υπάρχει πίσω απ’ αυτό, δεν μπορεί κανείς να δει τι υπάρχει μέσα σε όλα τα πράγματα» και υποψιάζονται πως το ευγενικό πλάσμα γυρεύει να κερδίσει κάτι με έναν ελιγμό."

Πολλές σκέψεις, μπερδεμένες, συγχυσμένες, πολλές τυπικότητες και προκάτ συμπεριφορές είναι εκεί για να παραπλανήσουν και να παραποιήσουν τον αληθινό χαρακτήρα.

Τι επιλέγουμε να κρύψουμε συνειδητά ή ασυνείδητα; Τι φοβόμαστε ότι θα αντικρίσουμε και τι είναι αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει πίσω από τους τοίχους που οι ίδιοι έχουμε χτίσει;

Όταν έρχεται η ώρα που οι μάσκες πέφτουν, όταν οι τοίχοι γκρεμίζονται και οι τυπικές έως και ψεύτικες συμπεριφορές, οι αμήχανες αυτές στιγμές μένουν πίσω, τότε δημιουργείται ο χώρος για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Συνήθως ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι απροσδόκητο. Κάποιες φορές, μπορεί να είναι αρνητικό, να μην είχαμε ποτέ φανταστεί ότι κάτι τόσο σκοτεινό υπάρχει θαμμένο. Κάποιες άλλες όμως, συναντάμε ένα μεγαλείο ψυχής, έναν θησαυρό, που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία τυπικότητα, με καμία τυπικότητα, με καμία κατασκευασμένη συμπεριφορά, με καμία τυποποιημένη, αλλοιωμένη εικόνα του άλλου μας εαυτού. 
Η αλήθεια που αποκαλύπτεται, όπως και αν είναι, παραμένει πάντα λυτρωτική.

Για κάθε μεγαλείο ψυχής που δεν πρέπει να σταματάμε να ελπίζουμε ότι υπάρχει.+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ άστεγοι: ο αόρατος πληθυσμός που χρειάζεται τη βοήθεια μας

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Οι γιορτινές ημέρες έχουν ήδη ξεκινήσει! Ένα κλίμα χαράς, προσμονής των διακοπών, θαλπωρής, ζεστασιάς και αισιοδοξίας μας έχει καταλύσει όλους. Ή μάλλον … σχεδόν όλους. Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που οι ημέρες αυτές είναι πιο ακόμα πιο δύσκολες από τις καθημερινές ημέρες. Είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να ξέρουν τι σημαίνει ζεστασιά όταν ψάχνουν απεγνωσμένα ένα κομμάτι χαρτόνι και μία κουβέρτα για να κοιμηθούν. Που δεν μπορούν να ξέρουν τι σημαίνει χαρά όταν ζουν χωρίς οικογένεια, φίλους, χωρίς δουλειά και δραστηριότητες που να τους καθιστούν ευτυχισμένους. Που δεν ξέρουν τι σημαίνει αισιοδοξία όταν κάθε ημέρα για αυτούς είναι ένας αγώνας επιβίωσης.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι άστεγοι. Και βρίσκονται πάντα και παντού γύρω μας σε κάθε μέρος του πλανήτη. Από τις πιο φτωχές ως τις πιο πλούσιες χώρες, οι άστεγοι είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που σπάνια χαρακτηρίζονται ως πολίτες, ένα σύνολο μακριά από την  «ενταγμένη στους νόμους» κοινωνία, αφού η καθημερινότητά τους διαφέρει σημαντικά από αυτή των υπολοίπων. Δικαιώματα και απολαύσεις είναι λέξεις ξένες σε αυτούς . Αντιθέτως, η κάλυψη των βασικών αναγκών είναι ο πρωταρχικός στόχος ζωής. Σε αντίθεση με τους περισσότερους «εμάς», που έχουμε καθημερινό ζεστό φαγητό, καθαρά ρούχα, εργασία και, κυρίως, μία στέγη που μας προσφέρει προστασία, ασφάλεια, ιδιωτικότητα και ζεστασιά.Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που ζει στο περιθώριο. Η καθημερινότητά τους εστιάζει στην κάλυψη των βασικών αναγκών. Αυτό και μόνο τους κάνει να αναθεωρεί κανείς τον τρόπο που έχει επιλέξει να ζει. Τις προτεραιότητές τους στην ζωή, τους λόγους για τους οποίους στεναχωριέται και τους λόγους για τους οποίους νιώθει ανικανοποίητος. 

Πρόσφατα διάβαζα ένα πείραμα που έκανε ένας Βρετανός φοιτητής Ιατρικής. Έζησε για ένα μήνα ως άστεγος, προσπαθώντας να κατανοήσει τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων, τη συμπεριφορά τους, αλλά και την αντίδραση των υπολοίπων απέναντί τους. Περιγράφει πως μια φορά που του σκίστηκε το χαρτόνι που χρησιμοποιούσε ως στρώμα, ένας άλλος άστεγος ήταν δίπλα του για να του προσφέρει ένα καινούριο . Μια μέρα, κάποιος άλλος του πρόσφερε  από το φαγητό του. Πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν αισθήματα οικειότητας, αλληλεγγύης, ακόμα και φιλίας με κάποιους. Όμως, ο κίνδυνος συνεχώς παραμόνευε. Αποκάλυπτε ότι πολλές φορές έμενε ξύπνιος, φοβούμενος ότι κάποιος θα μπορούσε να του επιτεθεί με μαχαίρι, αφού αυτό ήταν ένα συχνό φαινόμενο. Αντιθέσεις παρατηρήθηκαν στους τρόπους αντιμετώπισης από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Περιφρόνηση έως και απέχθεια από τους περισσότερους και μία δόση συμπόνιας από λίγους.

Παραδέχομαι ότι η δική μου αντιμετώπιση απέναντι στους άστεγους είναι ένας συνδυασμός από φόβο, έλλειψη εμπιστοσύνης και λύπησης. Νιώθω ανασφάλεια κοντά τους, νιώθω απειλή από κάτι διαφορετικό, μακριά από εμένα και τον τρόπο ζωής μου, αλλά παράλληλα, νιώθω το χρέος απέναντί τους και απέναντι στον εαυτό μου να βοηθήσω, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ένα κέρμα για ένα μπουκάλι νερό. Ένα τίποτα για εμένα, για εκείνους σχεδόν όλα. Και ξέρετε, αυτός ο κόμπος στο στομάχι με πνίγει όταν τους αντικρύζω ταλαιπωρημένους, βρώμικους, να κρυώνουν και να πεινάνε, χαμένοι μέσα στο πλήθος, μόνοι τους ανάμεσα σε πολλούς. 

Τι μπορώ να κάνω; Τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μας;

Η Φινλανδία, διαβάζω πως κτίζει σπίτια και προσφέρει μόνιμη κατοικία σε άστεγους. Δεν πρόκειται για φιλοξενία ή προσωρινό κατάλυμα, αλλά σταθερό, προορισμένο για αυτούς. Δεν αρκείται στη διαχείριση του φαινομένου, αλλά στην εξάλειψή του. Το πρόγραμμα αυτό είναι μια συνεργασία τοπικών κοινοτήτων και μη Κυβερνητικών οργανώσεων της Φινλανδίας και μακάρι η Ελλάδα να μπορούσε να συνεργαστεί και να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα…

Μέχρι τότε όμως; Βοήθεια από όλους μας! Ένα πιάτο φαγητό, ένα μπουκάλι νερό, μια κουβέρτα ή έστω, η απομάκρυνση του απειλητικού βλέμματος γεμάτο με απέχθεια και η αντικατάστασή του με ένα βλέμμα κατανόησης.

Οι μέρες αυτές δεν είναι μόνο μέρες γιορτής, χαράς και αισιοδοξίας που περιέγραψα παραπάνω, αλλά είναι και μέρες ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ. Μη διστάσετε να δώσετε πράγματα που δεν σας χρειάζονται πλέον ή πράγματα που δεν χρησιμοποιείται και μένουν κρυμμένα σε μια ξεχασμένη γωνιά της ντουλάπας σας. Δώστε ό,τι μπορείτε και κάντε ευτυχισμένους ανθρώπους γύρω σας που το έχουν ανάγκη! Κάτι μικρό για εσάς είναι ολόκληρη η ζωή κάποιου άλλου! 

Καλές γιορτές σε όλους λοιπόν! Υγεία και πληρότητα σε ό,τι ζητάει ο καθένας σας!

Γραμμή Βοήθειας Αστέγων εδώ

 +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ ο εναλλακτικός τουρισμός όλο και πιο "κοντά" μας

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Τα τελευταία χρόνια ακούμε ολοένα και περισσότερο για τουρίστες που επισκέφθηκαν την χώρα μας, αλλά που δεν επισκέφθηκαν τα νησιά μας. Αντιθέτως, προτίμησαν να κάνουν πεζοπορία σε έναν από τους πολλούς φυσικούς περιπάτους που διαθέτει το ελληνικό τοπίο ή να «εξερευνήσουν» πολιτιστικούς τόπους ή να συμμετάσχουν ενεργά σε κάποιο φεστιβάλ τέχνης. Με άλλα λόγια, επέλεξαν τον εναλλακτικό τουρισμό έναντι του μαζικού, ένα είδος τουρισμού που επιλέγεται αρκετά συχνά σε μία χώρα, όπου το μοντέλο «ήλιος και θάλασσα» αποτέλεσε για δεκαετίες τη μεγάλη δύναμη του ελληνικού τουρισμού.
Τι διαφορετικό και ίσως πιο ουσιαστικό προσφέρει ο εναλλακτικός τουρισμός στον άνθρωπο; Γιατί έχει αυξηθεί πρόσφατα και ποιος ο κίνδυνος από την υπέρβαση ορίων της αύξησής του;

Είναι εντυπωσιακό το πόσες πολλές μορφές μπορεί να πάρει ο εναλλακτικός τουρισμός. Αρχικά, οι φυσιολατρικές, όπως περίπατοι στη φύση, διάσχιση φαραγγιών, ποταμιών, καταδύσεις… Όσες φορές επιχείρησα τέτοιου είδους δραστηριότητες, η εμπειρία ήταν μοναδική. Όχι απλά γνωρίζεις μέρη μακρινά από το πρότυπο της καθημερινότητας στην πόλη που έχεις συνηθίσει να ζεις, αλλά η επαφή με τη φύση σε καλεί να αναγνωρίσεις την ομορφιά της και να εκτιμήσεις την αξία της. Άλλωστε η Ελλάδα, με το ποικιλόμορφο τοπίο της, προσφέρει άπειρες επιλογές σε κάθε επίδοξο τουρίστα.

Άλλη μορφή εναλλακτικού τουρισμού αφορά τις πολιτιστικές δραστηριότητες. Σκοπός του ταξιδιού είναι η επίσκεψη μουσείων, πολιτιστικών δρώμενων, φεστιβάλ, εκθέσεων είτε με τη μορφή της επίσκεψης είτε με τη μορφή του εθελοντισμού. Ανακάλυψη της ιστορίας, γνωριμία με την κουλτούρα του τόπου, διεύρυνση του πολιτισμικού ορίζοντα.

Τελευταία, γίνεται όλο και πιο δημοφιλής ο φωτογραφικός τουρισμός, που υπάγεται στον εναλλακτικό, σύμφωνα με τον οποίο επισκέπτεσαι μέρη με στόχο όχι μόνο να τα φωτογραφίσεις, αλλά να κατανοήσεις τις ιδιαιτερότητες του τόπου, τον κόσμο, τη ζωή τους, παρατηρώντας και σκοπεύοντας στην αποτύπωση του τέλειου φωτογραφικού καρέ.

Στην Ελλάδα, υπήρξε μια εποχή, όπου επικρατούσε ο μαζικός τουρισμός. Το τρίπτυχο ήλιος-θάλασσα-νησί έκαναν την χώρα μας γνωστή στον κόσμο ως ο προορισμός που προσφέρει τις ειδυλλιακές διακοπές ξεκούρασης και απόλαυσης του καλοκαιριού. Ωστόσο, χαίρομαι που βλέπω πως η χώρα μας γίνεται πόλος έλξης και για τουρίστες που επιδιώκουν κάτι ακόμα εκτός από ανάπαυλα και διασκέδαση. Πάντα αποτελούσε κατεξοχήν προορισμό για πολιτιστικά αξιοθέατα, όμως, τελευταία, εκτός από τα γνωστά περί Ακρόπολης, σημεία ενδιαφέροντος αποτελούν και λιγότερο γνωστά και απομακρυσμένα από την αθηναϊκή βάση, ή ακόμα και φεστιβάλ τέχνης ή κινηματογράφου. Πολλές φορές, διαβάζω για τουρίστες που έχουν έρθει μόνο για αυτόν τον σκοπό, δηλαδή την επίσκεψη της χώρας μας για εναλλακτικό-πολιτιστικό τουρισμό χωρίς την ανάμειξή-συνδυασμό του με τον μαζικό τουρισμό. Παράλληλα, οι φυσιολατρικές δραστηριότητες αποκτούν ιδιαίτερη ισχύ, σε μια κοινωνία που επιζητά διέξοδο από τους γρήγορους ρυθμούς, την ένταση, το άγχος, τον ανταγωνισμό. Που βρίσκει παρηγοριά στην ομορφιά της φύσης, που ψάχνει την ουσία εκεί που υπάρχει, μακριά από την επιφάνεια και που έχει ανάγκη να θαυμάσει αυτό που αξίζει να είναι αίτιο θαυμασμού.

Το πρόβλημα ωστόσο, που έχει ήδη αρχίσει σημειακά να φαίνεται είναι τα όρια. Θα έπρεπε να υπάρχουν όρια στον εναλλακτικό τουρισμού, όσον αφορά το πλήθος των τουριστών και τη συγκέντρωσή τους σε συγκεκριμένα μέρη;

Αναφέρομαι σε όρια, διότι ο εναλλακτικός τουρισμός εύκολα μετατρέπεται σε μαζικό. Θυμάμαι την παραλία Σεϊτάν Λιμάνι, στα Χανιά, πριν από 5 χρόνια και τη θυμάμαι πριν από 2 χρόνια. Θορυβώδης αλλαγή μεταφορικά και κυριολεκτικά… Ένα μοναδικό τοπίο, θαύμα της φύσης, σημείο έλξης για λίγους, σημείο άφιξης για ακόμα λιγότερους. Μέσα σε λίγο μόλις διάστημα, μεταμορφώθηκε σε μία συνωστισμένη παραλία, από τις πρώτες επιλογές για κάποιον τουρίστα, ευρέως γνωστή πλέον. Πώς θα ανατραπεί αυτή η μεταβολή; Υπάρχουν όρια, μπορούν όντως να υπάρχουν και ποιος θα τα καθορίσει;

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς αυτή την τάση προς τον εναλλακτικό τουρισμό, τόσο κοινωνιολογικά, αφού δείχνει την ροπή της κοινωνίας προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, όπως και οικονομικά. Και ακριβώς γιατί μιλάμε για τουρισμό, που συνδέεται άμεσα με την οικονομία κάθε χώρας και με πεδίο επένδυσής της. Γνωρίζουμε καλά ότι ο τουρισμός είναι πηγή εσόδων τόσο για τους πολίτες, όσο και για το κράτος. 

Μέχρι ποιο σημείο όμως πρέπει αυτό να το εκμεταλλευτούμε; Πώς μπορούμε να αποτρέψουμε την μετατροπή του εναλλακτικού τουρισμού σε μαζικού; Πώς θα διακρίνουμε την υπερβολή, όταν εκείνη έρθει και ποιες οι συνέπειες που θα φέρει μαζί της;

Οι απαντήσεις δικές σας..!+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ δημήτρης μυταράς: οι αναμνήσεις μου, ένα προσωπικό αντίο

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Όπως κάθε μήνα έτσι και αυτόν, σκεφτόμουν και ανέλυα στο μυαλό μου πιθανά θέματα με τα οποία θα ήθελα να ασχοληθώ. Πρόκειται για θέματα που φέρουν ένα δικό μου προσωπικό κομμάτι ή ανησυχία- είτε προσωπική άποψη, είτε μεταφορά φάσεων τωρινών ή παρελθοντικών, είτε απλά θεμάτων που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον και οξύνουν την περιέργειά μου ώστε να τα ψάξω λίγο παραπάνω συγκριτικά με μία θεωρητική , κρυμμένη στις σκέψεις μου επεξεργασία. Έχοντας αποφασίσει λοιπόν ένα θέμα για τον Φεβρουάριο, γίνεται γνωστή τρεις μέρες πριν η είδηση σχετικά με το θάνατο ενός τεράστιου καλλιτέχνη και υπέροχου ανθρώπου, Δημήτρη Μυταρά. Αναγνωρίζοντας το εικαστικό του έργο αλλά και την-φυσικά χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος- συνεισφορά του στην δική μου προσωπική ματιά και εικαστική μου βάση, οφείλω να αφιερώσω τις Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα στον ζωγράφο, δάσκαλο, δημιουργό, Δημήτρη Μυταρά. 

Ευρέως γνωστός καλλιτέχνης του 20^ου αιώνα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά μου, την Χαλκίδα, τόπος άλλωστε καταγωγής του. Γεννιέται το 1934 στην πόλη του Ευρίπου, ενώ την  περίοδο 1953-1957σπουδάζει ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, φοιτώντας δίπλα στονΓιάννης Μόραλης και Σπύρος Παπαλουκάς. Οι σπουδές του συνεχίζουν στο Παρίσι: σκηνογραφία στην Ecole Superieure des Arts Decoratif και εσωτερική διακόσμηση στην Metiers d’ Art (1960-1964) με υποτροφία του ΙΚΥ.

Η πρώτη του ατομική έκθεση γίνεται στην Αθήνα το 1961. Η πρώιμη φάση της ζωγραφικής του στα χρόνια της δικτατορίας, διακρίνεται από το πολιτικό της περιεχόμενο, τον κριτικό ρεαλισμό με την χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων και την περιορισμένη χρωματικότητα. Στη συνέχεια όμως, κυριαρχούν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Τα θέματά του είναι κυρίως ανθρωποκεντρικά και προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης.

Πάρις

Γυναίκα και Σκύλος, 1994, Λάδι σε καμβά

Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενες με σημαντικά ελληνικά θέατρα (Εθνικό θέατρο, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, κ.ά.). έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, ενώ το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη που έχουν εκδοθεί σε βιβλία, άρθρα στον Τύπο, καθώς και ποίηση. Ασχολήθηκε και με την εικονογράφηση, αφού είχε ντύσει και πολλά εξώφυλλα της ελληνικής δισκογραφίας.

1961(Πηγή:LIFO.gr)

1972(Πηγή:LIFO.gr)

1979 (Πηγή:LIFO.gr)

1988 (Πηγή:LIFO.gr)

Μεγάλο και το διδακτικό του έργο. Το 1969 ξεκίνησε να διδάσκει στην ΑΣΚΤ, όπου εξελέγη καθηγητής το 1977, ενώ διετέλεσε πρύτανης από το 1982-1985. Επίσης νωρίτερα, δίδαξε εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1964-1972). 

Η σχέση του με "την πόλη του"-και φυσικά την "δική μου πόλη"- την Χαλκίδα, μένει άρρηκτη κατά τη διάρκεια της πορείας του. Το 1978, με την αρωγή του Δήμου Χαλκιδέων, ιδρύει το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, μαζί με τη σύζυγό του, και αναπτύσσει μεγάλο διδακτικό και πολιτιστικό έργο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η "προσωπική" μου σχέση μαζί του, με το έργο του αλλά και η δική μου, πρώτη επαφή με την τέχνη. Η πρώτη μου γνωριμία λοιπόν με τον μαγικό αυτόν καλλιτεχνικό κόσμο έγινε περίπου στην ηλικία των 6 ετών, στο εργαστήρι του Δημήτρη Μυταρά. Εάν κάποιος δεν έχει περάσει από εκεί, είτε σαν παιδί, είτε σαν ενήλικας, δεν μπορεί να κατανοήσει την σπουδαιότητά του. Με τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στην δική μου γνωριμία με την τέχνη αλλά και τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου, αποδεικνύεται η σημαντικότητα της εμπειρία μου στο Εργαστήρι, αλλά και το πόσο ανεξίτηλες παραμένουν οι αναμνήσεις μου από τη φοίτησή μου εκεί. Ένα χώρος γεμάτος ζωή. Εκατοντάδες παιδιά, νέοι, ενήλικοι, άνθρωποι από όλες τις ηλικίες περιφέρονται, γελούν, συζητούν, απασχολούνται, μαθαίνουν την τέχνη, τους ανθρώπους. Δεν ζωγραφίζουν απλά, επικοινωνούν τον εαυτό τους ουσιαστικά και όχι τυποποιημένα.

Όσον αφορά τα μαθήματα; Η αφορμή να αφουγκραστώ βασικές γνώσεις της ζωγραφικής αλλά και να υιοθετήσω στοιχεία που χαρακτηρίζουν το έργο του Μυταρά, και επηρεασμένη από αυτό, να διαμορφώσουν τελικά σε ένα βαθμό εμένα. 

Όσον αφορά τη ζωγραφική; Από τη δική μου πάντα οπτική γωνία και εμπειρία, έμφαση στα χρώματα και τις προσωπογραφίες. Ανάλυση όχι μόνο του φάσματος των χρωμάτων, αλλά και της δομής του προσώπου, με στόχο τη διερεύνηση της προσωπικής σχεδιαστικής προσέγγισης. 

Όσον αφορά το βίωμα; Ζωντάνια, διαδραστικότητα, εμβάθυνση, όξυνση της περιέργειας, πρωτοτυπία, αποδοχή του διαφορετικού, διέξοδος, εκτόνωση, έκφραση, ελευθερία. 

Το άκουσμα του θανάτου του ήταν η αφύπνιση για να επαναφέρω στη μνήμη μου το έργο του που προσέφερε σε εμένα, όπως φαντάζομαι και σε χιλιάδες μαθητές και θαυμαστές του έργου του. Το καλύτερο κλείσιμο του σημερινού αφιερώματος δε θα μπορούσε παρά να το κάνει ο ίδιος με τα λεγόμενά του…:

"Η Χαλκίδα είναι η πατρίδα μου, ένα μέρος που δεν μπορώ να αποχωριστώ. Είναι μια θάλασσα την ποία αγαπώ... Είναι σαν το σπίτι μου.

Έχω γράψει ποιήματα, έχω ζωγραφίσει πίνακες που δηλώνουν την καταγωγή μου. Αισθάνομαι ασφαλής εδώ. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής σπρώχνει προς τα άκρα. Η Χαλκίδα είναι μια άκρη και εγώ θέλω να έρθω να μείνω εδώ μόνιμα κάποτε..."

Καλό ταξίδι! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ "ανάμεσα" σε δύο φάσεις

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Πόσες φορές έχετε νιώσει ότι διανύετε μία "θολή" περίοδο της ζωή σας; Μία περίοδο που μοιάζει με ομιχλώδες τοπίο, δεν μπορείτε να διακρίνετε ούτε τι συμβαίνει γύρω σας ούτε την ίδια την πορεία σας. Μία κατάσταση που δεν μπορείτε να την προσδιορίσετε, ούτε έχετε και διάθεση να ασχοληθείτε ιδιαίτερα μαζί της γιατί δεν βρίσκεται κάποιο νόημα, κάποια ανάγκη, μία περιέργεια να μπείτε στον κόπο…

Πολλές φορές νιώθω ότι βρίσκομαι σε μία "νεκρή ζωνή". Όχι δεν είναι σκοτεινά, είναι κάτι ακόμα πιο δύσκολο να το διαχειριστείς… Είναι άτονα. Το σκοτεινό θα έδειχνε ίσως μία διαβάθμιση, μία ένταση, έστω μία ταυτότητα. Το άτονο, το μόνο που καταφέρνει να δείξει, είναι κενό. Μία κατάσταση που δεν ορίζεται, δεν φέρει χαρακτηρισμούς ή ιδιότητες. Ψάχνει να βρει όνομα αλλά μάταια.. Το παρατηρώ ότι συμβαίνει συχνά στη ζωή μου. Είναι το λεγόμενο και ως "ενδιάμεσο". Κοντινή λέξη του ενδιάμεσου: το "ανάμεσα". Ανάμεσα σε δύο διαφορετικές φάσεις, ανάμεσα σε διαφορετικές περιόδους-καταστάσεις, ανάμεσα σε επιλογές, σε αποφάσεις, σε αλλαγές. Πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε άραγε αυτό το περιβόητο "ανάμεσα";

Για εμένα, είναι ένα χρονικό διάστημα, που έπεται μετά και ακολουθεί πριν από έντονες και ενδιαφέρουσες περιόδους. Άλλες φορές ευχάριστες, άλλες δυσάρεστες, πάντως σίγουρα όχι χλιαρές. Είναι τότε που η αδράνεια επικρατεί με τη μορφή, όχι της έλλειψης δράσης-αφού οι ρυθμοί και οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας συνεχίζουν να τρέχουν και να μας κυνηγούν-αλλά της ύποπτης ηρεμίας. Μιας ηρεμίας που σε βάζει σε σκέψεις, σε προβληματισμούς και ανησυχίες. Δε νιώθεις ότι ενεργείς, αλλά ότι βρίσκεσαι στον "αυτόματο πιλότο" και όλα γύρω σου κυλούν αργά, νωχελικά, δίχως σκοπό, έως και αδιάφορα. Η φαινομενική (ίσως) ηρεμία μοιάζει σαν αποχαιρετισμός του προηγούμενου και κάποιου είδους προετοιμασίας για την υποδοχή του επόμενου. Οι δύο αυτές καταστάσεις, ωστόσο, συμβαίνουν ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να αντιδρούν κατά κάποιο τρόπο μεταξύ τους και να εξουδετερώνει η μία την άλλη.  Έτσι, καταλήγουν στο σημείο μηδέν, στο απόλυτο τίποτα, στο κενό. Ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, δίχως όμως να είναι παρόν..!

Αν η περίοδος αυτή ήταν χώρος θα μπορούσε να ήταν ένα χωλ. Ίσως και ο κοινόχρηστος χώρος μιας πολυκατοικίας. Αυτός ο βουβός, μοναχικός αλλά τόσο απαραίτητος διάδρομος που σε οδηγεί από το «έξω» στο «μέσα» και το αντίστροφο. Για να περάσεις από τον έναν χώρο στον άλλον, από τη δημόσια είσοδο της πολυκατοικίας στο ιδιωτικό σου διαμέρισμα (από τη μία φάση της ζωής σου στην επόμενη), πρέπει υποχρεωτικά και οπωσδήποτε να διασχίσεις τον άδειο, ψυχρό, άχαρο, αλλά συνήθως, σύντομο διάδρομο.

Υπάρχει μία Ιαπωνική φιλοσοφία που αγγίζει τη θεωρία του "ενδιάμεσου" με όρους που επεκτείνονται από τον χώρο, την τέχνη, μέχρι την καθημερινή ζωή.. Είναι το λεγόμενο "Ma" που μπορεί να μεταφραστεί ως "κενό", ως "χώρος", ως "παύση" ή "το διάστημα μεταξύ δύο δομικών στοιχείων". Είναι ο λεγόμενος "αρνητικός χώρος". Οι καλλιτέχνες κατανοούν εύκολα αυτόν τον όρο, αφού ο αρνητικός χώρος είναι αυτός που περιβάλλει ένα αντικείμενο σε έναν πίνακα και καθορίζει τη διάθεση και τον τόνο του τελικού έργου. Είναι  εκεί που "το λιγότερο γίνεται περισσότερο"(“Less is More”, όπως λένε στον μινιμαλισμό). Είναι εκεί που το κενό σε βοηθάει να αντιληφθείς τι είναι αυτό που ξεχωρίζει. Το Ma είναι σαν ένα κενό γεμάτο δυνατότητες, σαν μία υπόσχεση που πρέπει να εκπληρωθεί. Στην καθημερινή ζωή, είναι το διάλειμμα για μία κούπα τσάι σε ένα ήσυχο μέρος, μακριά από την ρουτίνα μας, ώστε να απολαύσει κανείς την ηρεμία του Ma, πριν γυρίσει πίσω στην πολυάσχολη ζωή.

Το ενδιάμεσο υπάρχει, είναι χρήσιμο και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την σημασία του. Μη το φοβάσαι. Δε θα μείνεις για πολύ εκεί. Αν μείνεις για πολύ, τότε κάτι κάνεις λάθος. Αν όμως, έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στη ζωή, θα συνειδητοποιήσεις ότι είναι χάρης του ενδιάμεσου ό,τι κατακτάς ή ό,τι έρχεται απροσδόκητα…

Αξίζει;

Αξίζει… Ναι, όσο το βιώνεις, νιώθεις αδρανής, ότι δεν προχωράς, ότι απλά υπάρχεις και είσαι στάσιμος. Καμιά φορά, αισθάνεσαι ένα αδιέξοδο να σε κυριεύει, άλλες φορές μία ανεξήγητη μελαγχολία και άλλες, μια απάθεια. Όμως, είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για να λέμε ότι ζούμε και όχι ότι απλά επιβιώνουμε. Είναι μία κατάσταση στην οποία σίγουρα θα μπεις και στη συνέχεια, όχι μόνο θα βγεις πιο δυνατός αλλά και έτοιμος να αποδεχτείς τις αλλαγές στη ζωή σου, να καλωσορίσεις το νέο και να βρεις τη συνέχεια στο μονοπάτι σου. Είναι ο χρόνος που οφείλεις να δώσεις απλόχερα στον εαυτό σου ώστε να ανασυγκροτηθεί, να επανακτήσει δυνάμεις και αντοχές, να ξαναβρεί τις ισορροπίες που τόσο εύκολα χάνουμε και να επαναπροσδιορίσει τους στόχους που τόσο συχνά ξεχνάμε. Μη φοβάσαι αυτό το φαινομενικά κενό διάστημα στη ζωή σου. Αναγνώρισέ το όταν σου συμβεί και αποδέξου το. Άφησέ το να κάνει αθόρυβα τη δουλειά του, αλλά ποτέ μην επαναπαύεσαι σε αυτό. Να θυμάσαι: είναι απαραίτητο αλλά και παροδικό.

Αν γενικεύσουμε και απλοποιήσουμε τον προβληματισμό, θα παρομοιάζαμε το καλοκαίρι με ένα καλό παράδειγμα ενδιάμεσης περιόδου στη ζωή μας. Σηματοδοτεί το τέλος μίας σεζόν, το βήμα πριν την καινούρια που ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το Σεπτέμβρη. Καιρός για φόρτωση δυνάμεων, αναθεώρηση στόχων, άδειασμα μυαλού από άσκοπες και ανήσυχες σκέψεις και… αναμονή!

Η επανεκκίνηση απαιτεί μία παύση. 

Οι σωστές αλλαγές στη ζωή σου, οι επόμενες προτάσεις στην ιστορία σου, ακολουθούν μετά από μία τελεία. 

Μην το φοβάσαι, μην το αγνοείς, μην το χαραμίζεις. Απλά ζήσε το και φρόντισε να είσαι "παρών" όταν συμβεί! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »