Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ποιος σκότωσε τον ζακ κωστόπουλο;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Και ξαφνικά, ενώ διάβαζα την καθημερινή μου ειδησεογραφία συναντάω με κεφαλαίο έναν Ζακ -λέει- Κωστόπουλο. Πριν καν ενημερωθώ περί τίνος πρόκειται αναρωτήθηκα αν αποτελεί κάποιον διάσημο ομογενή ή απλά μια ψωνάρα του ελληνικού θεάματος.

Πριν όμως σχολιάσουμε ποιος ήταν, καλό είναι να μείνουμε εντελώς αντικειμενικά στο γεγονός. Ένας νεαρός μπήκε να ληστέψει ένα κοσμηματοπωλείο και κλειδώθηκε από την αυτόματη πόρτα ασφαλείας. Στην προσπάθεια του να ξεφύγει πανικόβλητος, έσπασε την τζαμαρία σε κατάσταση πανικού όμως για κακή (του) τύχη ακριβώς απ' έξω περίμενε ο ιδιοκτήτης που βλέποντας την περιουσία του να βάλλεται και να δέχεται επίθεση, αντέδρασε και ο ίδιος βίαια περιμένοντας τον αρχικά να βγει από την τζαμαρία και κατόπιν να τον κλωτσήσει είτε από αγανάκτηση είτε προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσει.

Η ιστορία έγραψε πως ο νεαρός εξέπνευσε. Προφανώς καρφώθηκε από γυαλί στην προσπάθεια του να δραπετεύσει; Ύστερα από την αντιδραστική επίθεση του ιδιοκτήτη; Στην προσπάθεια του να ξεφύγει εκ νέου; Ως αυτήν την στιγμή δεν το γνωρίζουμε. Κανείς ποτέ δεν θα ήθελε να δει τον νεαρό νεκρό, όμως ποιος φταίει για τον θάνατο του;

Μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον 77χρονο ιδιοκτήτη που προφανώς αντέδρασε βλέποντας έναν ληστή μέσα στο κατάστημα του; Σαν ιδιοκτήτης επιχείρησης και μάλιστα έχοντας υποστεί την ψυχοφθόρα εμπειρία της παραβίασης και ληστείας στο δικό μου κατάστημα, νομίζω πως θα αντιδρούσα πολύ πιο βίαια, απ' ότι ο "αρνητικός" πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Πως μπορεί κανείς να αθωώσει τον νεαρό που μπήκε να ληστέψει και να εγκληματίσει;

Η είδηση αυτή δεν θα μας απασχολούσε για περισσότερο από δύο μέρες. Κανένας δεν θα διοργάνωνε συλλαλητήρια, δεν θα βλέπαμε βουλευτές και πολιτικούς να τοποθετούνται επί του θέματος, δεν θα είχαμε καν αντίδραση της Αστυνομίας -που κι αυτή κατηγορήθηκε- επειδή κλήθηκε να καταστείλει τον δράστη...

...αν δεν ήταν, ομοφυλόφιλος, οροθετικός και διάσημος στους κύκλους των εναλλακτικών που κατά κόρων προβάλλονται σήμερα. Η politically correct ταμπέλα του ήταν "ακτιβιστής". Όμως για μένα εκείνος -ο Θεός να τον αναπαύσει- και οι όμοιοι του, είναι επικίνδυνοι πούστηδες λόγω της μεταδοτικής αρρώστιας που κουβαλάνε στο σώμα μα και στο μυαλό διαδίδοντας μηνύματα και ιδεολογίες για την παρά φύση ζωή του ανθρώπου. Την ανώμαλη δηλαδή.

Δεν συνδέω την απόπειρα ληστείας με την προσωπική του κατάντια. Υπάρχουν πολλοί κατά τ' άλλα αξιοπρεπείς πούστηδες που ζουν με τις άρρωστες ιδιαιτερότητες τους χωρίς να γίνονται θέαμα, να προκαλούν και να ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Ίσως, ως εκείνη την ημέρα και ο Ζακ (Ζαχαρίας άραγε;) να ήταν περίπου ένας από αυτούς, όμως θέλησε -για τον οποιοδήποτε λόγο- να παρανομήσει και δυστυχώς δεν πρόλαβε να τιμωρηθεί από τον νόμο, αλλά από ένα μοιραίο ατύχημα που του στοίχισε την ζωή. Ένα ατύχημα που όμως ο ίδιος προκάλεσε+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 19 Αυγούστου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ένας αποχαιρετισμός που με έκανε περήφανο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν μου είναι ξένη ή παράξενη η εμπειρία των αποχαιρετισμών. Την ζω από τα δύο μου χρόνια κι έπειτα, πολύ έντονα, με πολλές μορφές και προσφάτως πολύ συχνά. Πλέον καλούμαι να αποχαιρετίσω μια πολύ διαφορετική ιδιότητα που με χαρακτήριζε για σχεδόν 15 χρόνια. Αυτή του επιχειρηματία, του εργοδότη, του ανθρώπου που αποφάσιζε...

Δεν είναι επί του παρόντος να χαλάσουμε την μαγεία του κειμένου αυτού με βρωμερούς όρους, όπως φόροι, προμήθειες, λαδώματα, τεκμαρτά, δάνεια, αθέμιτος ανταγωνισμός κ.α. οπότε επιλέγω να αναφερθώ σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον, όπως είναι ο τρόπος που εγώ "υπηρέτησα" το επάγγελμα μου αυτά τα χρόνια.

Για μένα οι πελάτες μου ήταν οι άνθρωποι που με συντρόφευαν και τις 7 ημέρες της εβδομάδας μου. Μιλούσαμε, γελούσαμε, γκρινιάζαμε, πανηγυρίζαμε, μαλώναμε, όμως στο τέλος της ημέρας ξέρω καλά πως για την πλειοψηφία τους ήμουν ενός είδους "εξομολόγος". Ο επαγγελματισμός μου, οι αποστάσεις που κρατούσα πάραυτα και η τυπικότητα μου ήταν αυτά που εκτιμούσαν όσοι παρέμεναν δίπλα μου.

Ποτέ δεν παρασύρθηκα από τίποτα και από κανέναν. Είχα μία συγκεκριμένη φιλοσοφία και καλά οριοθετημένες κόκκινες γραμμές. Είχα ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο υπηρέτησα πιστά ως την τελευταία μέρα. Ήμουν συνεπής με όλους και το ίδιο απαίτησα και από εκείνους. Ήμουν τίμιος, αξιόπιστος και το "καλό παιδί" της γειτονιάς που όλοι γνώριζαν. Πόσα τηλέφωνα χτύπησαν για να ακούσω: "στου Γιάννη είμαι"!!! Σκεφτείτε ότι οι δικοί τους άνθρωποι με ήξεραν με το μικρό μου...

Έζησα, πάλεψα και στο τέλος "πέθανα" τίμιος και υπηρετώντας πρώτα την τιμή και την αξιοπιστία μου, το όνομα του πατέρα μου και το δικό μου και στο τέλος δηλώνω περήφανος γιατί ξέρω -κανείς ποτέ δεν θα με διαψεύσει- πως υπήρξα υπόδειγμα επαγγελματία και εργοδότη.

Και δεν ήμουν μόνος. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που συνέβαλαν ώστε το όραμα μου να πραγματοποιηθεί και να κρατηθεί όσο υπήρχε επαγγελματική υγεία. Την Νατάσα Αγιομυργιαννάκη, την Ιωάννα Μπουρδούβαλη, την Σοφία Βαϊζόγλου. την Κατερίνα Σταυρουλάκη και την Σοφία Καστρινάκη που έγινε ο μάρτυρας ενός άδικου τέλους στο οποίο η σημαία έπεσε τελευταία...

Ανατριχιάζω σκεφτόμενος τις θυσίες μου, τις αμέτρητες εργατοώρες, τον κόπο και τις επενδύσεις μου για να μπορώ σήμερα, έστω και ηττημένος, να δηλώνω περήφανος και με καθαρό κούτελο να ξέρω ότι μπορώ να περάσω από την γειτονιά μου και όλοι να μπορούν να πουν μια καλή κουβέντα για μένα. Ευχαριστώ για όλα. +Yanni Spiridakis

Υ.Γ.
Ο κύριος Δημήτρης ο "καπετάνιος" έλεγε ότι όταν είμαι κλειστός μια μέρα, η γειτονιά είναι πεθαμένη. Τελικά, πέθανε εκείνος λίγες μέρες πριν να κλείσω...
"α, ρε κάπτεν... domo arigato gozaimashita"

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 12 Αυγούστου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ παρθενώνας, το προσκυνητάρι της ανθρωπότητας

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο Ιωάννης Ασλανίδης

Πρόσφατα διάβασα ένα κείμενο το οποίο αναφερόταν στην απεργία των συμβασιούχων του αρχαιολογικού χώρου της Ακροπόλεως και τις συνέπειες εξ αυτής.

Όσο και αν προσπάθησα να δικαιολογήσω την συμπεριφορά των συμβασιούχων, που εργάστηκαν στο Παγκοσμίου φήμης Ιστορικό Μνημείο της Ακροπόλεως, εστάθη αδύνατον.

Πιστεύω ότι, τουλάχιστον οι εργαζόμενοι ή οι εργασθέντες στα αθάνατα αυτά μνημεία του τόπου μας, θα αισθάνονται ή αισθάνθηκαν την γοητεία και το μεγαλείο, μυούμενοι σε μία Μυσταγωγία των Ιερών Ιστορικών μνημείων, όταν συμμετέχουν με τους προσκυνητές που επισκέπτονται, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα.

Φαίνεται όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα, διότι οι εργατοπατέρες-καθοδηγητές έχουν άλλη γνώμη. Καίτοι! Γνωρίζουν και γνωρίζει κάθε συμβασιούχος ότι, η εργασία των αυτή έχει ημερομηνία λήξεως, όμως, για τον τρόπο διεκδίκησης όποιων δικαίων έχουν, επιλέγουν να φέρουν ζημιά στη χώρα και ταλαιπωρία και απογοήτευση εκείνων, που ούτε υπεύθυνοι είναι για τα προβλήματά των και ούτε μπορούν να κάνουν κάτι. Αντίθετα έπρεπε να σκεφθούν ως υπεύθυνοι ότι η εργασία των στον ευαίσθητο αυτό χώρο, δημιουργεί μόνο προϋποθέσεις για τους εργαζομένους αυτούς ώστε, όταν δημιουργηθούν ανάγκες προσλήψεων να έχουν προτεραιότητα στις προσλήψεις και τίποτε άλλο.

Αυτά βέβαια για τους, με λαθεμένη και επιζήμια σκέψη, εργατοπατέρες είναι ψηλά γράμματα. Διότι! δεν δίστασαν να ωθήσουν τον προβληματισμένο πρώην εργαζόμενο σ’ αυτές τις ακραίες πράξεις καταπατώντας κάθε στοιχείο ανθρωπίνου δικαιώματος. Δηλαδή! Δεν επέτρεψαν την είσοδο, στο παγκοσμίου φήμης Ιστορικό μνημείο της πατρίδος μας, στους ξένους προσκυνητές του Παρθενώνα και να τους στερήσουν την μοναδική ίσως ευκαιρία της ζωής των, να δουν και να προσκυνήσουν την Ιστορία μας.

Δεν φταίνε οι ξένοι επισκέπτες σε τίποτε και όμως τιμωρούνται και παράλληλα δυσφημίζεται η Πατρίδα μας, από αυτούς που έπρεπε με δέος και Ιστορική ευθύνη να διαφημίζουν αυτήν. Ενώ! Αυτοί αντίθετα προσπάθησαν να εκβιάσουν το κράτος δι’ ίδιον συμφέρον. Περισσότερη λογική και συνεργασία δεν έβλαπτε.

Έχει ενδιαφέρον, στην προκειμένη περίπτωση, να δούμε την εποχή της Τουρκοκρατίας, τι σκέπτεται ένας Τούρκος την εποχή εκείνη για τον Παρθενώνα και την Ακρόπολη. Έχει βρεθεί μία επιστολή του Κιουταχή προς τον Βεζίρη της Βούλας, που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, γιατί έπεσε στα χέρια των Επαναστατών. Μεταξύ άλλων ο Κιουταχής γράφει για την Ακρόπολη: «… Το φρούριο της Αθήνας καθώς σας είναι γνωστό είναι παλαιόθεν οικοδομημένο εις πέτραν υψηλήν και δύσβατον. Επειδή είναι τόπος παλαιότητας και παλαιόθεν εβγήκαν εξ αυτού του τόπου πολλοί περιβόητοι φιλόσοφοι και επειδή τα όποια έχει τεχνικά έργα της αρχαιότητας προξενούσι θαυμασμόν εις τους πεπαιδευμένους Ευρωπαίους, δια τούτο όλοι οι Ευρωπαίοι θεωρούσι το φρούριο τούτον, ως ιδίαν αυτών οικίαν και επειδή το νομίζουν ως προσκυνητάριο, τόσον οι Ευρωπαίοι καθώς και όλα τα Έθνη των απίστων το υπερασπίζουσι…».

Σπίτι και προσκυνητάρι των Ευρωπαίων και όχι μόνον, βλέπει ένας Τούρκος ο Κιουταχής την Ακρόπολη, αρκετά χρόνια προτού να έλθει ο Ερνέστος Ρενάν, να προσευχηθεί στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως.

Κρίμα! για την πατρίδας μας, με τον παγκοσμίου φήμης ζείδωρο Ιστορικό φως της, που έδωσε στην παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, φως από την φλόγα της και Αυτή, χάριν των σημερινών Ελλήνων κατοίκων της, έμεινε και παραμένει ένα ταπεινό λιχνάρι που τρεμοσβήνει επικίνδυνα.

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Δκτης της Σ.Σ.Ε.
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 5 Αυγούστου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ μια φωτιά που καίει ακόμα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Όσοι με διαβάζετε αυτά τα 12 και πλέον χρόνια, ξέρετε καλά πως δεν βιάζομαι να ασχοληθώ με την επικαιρότητα ακριβώς για να μπορώ να προβληματιστώ και στην μετέπειτα εξέλιξη του κάθε γεγονότος. Εδώ και μέρες η Ελλάδα θρηνεί τα θύματα της καταστροφικής και φονικής φωτιάς που έπληξε τον νομό Αττικής.

Όσο ο κόσμος καιγόταν, ήταν αγνοούμενος ή χαροπαλεύε σε κάποιο νοσοκομείο, εμείς από την πολυθρόνα του σπιτιού μας, μαθαίναμε κάθε τόσο για μία οικογενειακή ιστορία με τραγικό τέλος. Την 13χρονη αθλήτρια, τον 13χρονο πιτσιρικά που έψαχναν οι γονείς του, τον πατέρα με το παιδί του, τον ενήλικα που κάηκε εν κινήσει ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει και πολλά ακόμα.

Όσο κοινότυπος κι αν γίνω δεν θα σας κρύψω ότι λύγισα όταν έμαθα για τα δίδυμα 9χρονα κοριτσάκια που βρέθηκαν καμμένα αγκαλιά με την γιαγιά και τον παππού τους. Δεν θα σας κρύψω πως τα έκανα εικόνα να προσπαθούν να τρέξουν με τους παππούδες τους όταν η φωτιά τα έκανε να κραυγάζουν από το κάψιμο ώσπου να χάσουν τις αισθήσεις τους πριν σβήσει και η καρδούλα τους σφιχταγγαλιασμένα με τους ηρωικούς παππούδες που σίγουρα έβαλαν το κορμί τους μπροστά στην άκαρδη φωτιά που πλησίαζε δαιμονικά μανιακή.
...αχ.....επιτρέψτε μου ένα διάλειμμα παρακαλώ (γιατί σκέφτομαι τα δικά μου σχεδόν συνομήλικα παιδιά)...................................................................
Την ίδια ώρα σκέφτομαι τους δύο γονείς που προφανώς είχαν αφήσει τα παιδιά στους γονείς τους για να πάνε ίσως στην δουλειά, να τα αναζητούν με αγωνία, να τα αναγνωρίζουν επιπόλαια σε δύο άλλα που είχαν διασωθεί και αφού διαψεύδονται να σφίγγεται η καρδιά τους, να ιδρώνει το σώμα τους, μέχρι την στιγμή της τελικής ταυτοποίησης και κατάρρευσης.

Γράφω αυτά και αισθάνομαι πολύ ανάξιος. Τα γράφω και ζητώ συγγνώμη από όλους τους γονείς που πενθούν τα παιδιά τους, ενώ τα δικά μου μπορούν ακόμα να χαμογελούν υγιέστατα. Το μόνο που έχω να τους πω είναι πως κάθε βράδυ τα παιδιά μου προσεύχονται για εκείνα και πως πάνε λίγες μέρες που πήγα στο νοσοκομείο να δώσω αίμα παίρνοντας μαζί μου τα δικά μου παιδιά για να μαθαίνουν, να διδάσκονται στην προσφορά, τον εθελοντισμό και στην συμπόνοια.

Ελπίζω όσοι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί να μην είχαν παρά λίγα δευτερόλεπτα οδύνης. Αυτοί όμως έφυγαν. Τι γίνεται με τους άλλους;

  • Τους μεροκαματιάρηδες που επέζησαν αλλά δεν θα μπορούν να δουλέψουν ξανά ζητιανεύοντας εμετικά κρατικά επιδόματα;
  • Τους γονείς που έμειναν πίσω θρηνώντας το μόνο που δεν μπορεί να αντικατασταθεί; Τα ίδια τους τα παιδιά;
  • Τους νέους που παραμορφώθηκαν από τα εγκαύματα και πάνω στην νεότητα και την εμφάνιση τους βάσιζαν όλο τους το αύριο;
  • Τους χρεωμένους που κατάφεραν στις "πλαστικές εποχές των δανείων" να αποκτήσουν ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο που έγιναν στάχτες και τώρα δεν πρέπει να αρχίσουν απλά απ' την αρχή στην χειρότερη δυνατή περίοδο, αλλά από τα υπόγεια;
  • Τους επαγγελματίες που είδαν περιουσία και πηγή εισοδήματος να γίνεται μια άμορφη μάζα και τώρα ανάλογα με την ηλικία τους, οι προοπτικές εκμηδενίζονται;
Σε αυτούς δεν μπορώ να πω τίποτα. Τίποτα.

Τίποτα δεν θα πω και για όσους θα εξεταστούν για πιθανές ευθύνες. Ίσως κάποιοι καταδικαστούν με φυλακή ή ακόμα και με εξαγοράσιμες ποινές. Εξ όσων γνωρίζω (τη στιγμή που γράφω τούτο το πόνημα) ακόμα και μια υπουργική παραίτηση, δεν έγινε δεκτή. Τόσο άψογα έγιναν όλα σύμφωνα με τον κύριο Τσίπρα.

Το μόνο που θα πω είναι ένα ευχαριστώ στους επαγγελματίες και εθελοντές που μπήκαν μέσα στην φωτιά με άγνοια κινδύνου για να σώσουν ότι δεν σωζόταν. Γιατί μάλλον που ήρωες υπάρχουν τελικά ακόμα κι αν δεν κάνουν θαύματα...

Θα ήθελα να κλείσω με κάτι που με τρώει. Πόσοι από αυτοί που κάηκαν ζωντανοί, είχαν μαλώσει το πρωί ή την προηγούμενη μέρα με δικούς τους ανθρώπους; Πόσοι δεν πρόλαβαν να πουν σ' αγαπώ στα παιδιά τους ή συγγνώμη στους φίλους τους; Προσπαθήστε να εκτιμήσετε ότι έχετε και όχι ότι χάσατε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. +Yanni Spiridakis

Υ.Γ.
δεν αμέλησα να συνοδεύσω το άρθρο μου με φωτογραφία/ες, απλά το δικό μου το κείμενο δεν αφορούσε τόσο την φωτιά, όσο τους ανθρώπους που συσχετίστηκαν με αυτή κι έτσι οι φωτογραφίες που θα ταίριαζαν θα ήταν αποκρουστικές

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 4 Αυγούστου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ «σημεία των καιρών» σε ανοχύρωτη χώρα…

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

Την ώρα που ακόμη καπνίζουν τ’ αποτρόπαια αποκαΐδια από την έσχατη (αλλά βεβαίως όχι και στερνή) εθνική τραγωδία μας, πολλά λέγονται και γράφονται για τις ευθύνες και τα λάθη που οδήγησαν σ’ αυτήν. Και εδώ δεν μιλάμε βεβαίως για απλά λάθη, αλλά για μία απερίγραπτη κατάσταση αθλιότητας που παραπέμπει φυσικά και στη δεδομένα ανίκανη κι εγκληματικά ανεύθυνη κυβέρνηση και στην ανυπαρξία του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού και στην τρομακτική αδυναμία περιφρούρησης της χώρας από εμπρηστές και κάθε λογής άλλους ορκισμένους εχθρούς, αλλά ασφαλώς και σε σφάλματα του παρελθόντος (όπως η άναρχη και αυθαίρετη δόμηση). Μια συνολική δηλαδή κατάσταση που συνάδει (αυτή τη φορά όμως με πολύ πιο ζοφερά χρώματα) με όσα ήδη γνωρίζουμε για μια χώρα προδομένη, διαλυμένη, ακυβέρνητη, χυδαία ξεπουλημένη, έρμαιο σε οποιονδήποτε ντόπιο και αλλόφυλο επίβουλο, ένα οικόπεδο ξέφραγο όπου τίποτε απολύτως δεν λειτουργεί, ένα άντρο αλητείας, παρανομίας, απάτης και προχειρότητας. Μια χώρα πλήρως ανοχύρωτη, όπου οι ποικιλόμορφοι επιδρομείς δεν είναι απλώς προ των θυρών, αλλά έχουν ήδη προ πολλού μπει μέσα απ’ αυτές και τη διαγουμίζουν.

Η χώρα όμως είναι ανοχύρωτη όχι μόνο υλικά, αλλά πρωτίστως πνευματικά. Ένας λαός από δεκαετίες εκμαυλισμένος, που έχει βολευτεί μέσα στον βούρκο της αποστασίας από τον Θεό και αρνείται πεισματικά να ελευθερωθεί από τα δεσμά και να ξαναζητήσει το έλεός Του. Λαός δυσσεβής και παράνομος, που νυχθημερόν μελετά κενά. Λαός που δεν αντιδρά σχεδόν για τίποτε, αλλά παρακολουθεί απαθής την καθημερινή και συστηματική εθνική, δημογραφική, εκπαιδευτική και πρωτίστως πνευματική διάλυση του τόπου του και του μέλλοντος των ίδιων των παιδιών του. Λαός που συνεχίζει να αποχαυνώνεται μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, να αναλίσκεται σε χαρωπές και πλήρεις ανοησίας γελοιότητες στο facebook, να καταπίνει αμάσητα τόσα και τόσα νεοταξίτικα σκουπίδια. Λαός που συνεχίζει να χαίρεται για τις ψευτοπροοδευτικές φωνές των νεοεποχιτών ρασοφόρων του και να εξεμεί ύβρεις εναντίον όσων του λένε πραγματικό λόγο αληθείας. Λαός που πόρρω απέχει από το να πέσει στα γόνατα για να κλάψει για τις αμαρτίες και την αποστασία του, από τη στιγμή που ακόμη δεν έχει κάν στοιχειώδη επίγνωση περί αυτών. Λαός που όχι μόνο αγνοεί παντελώς τι σημαίνουν πνευματικοί νόμοι και πώς λειτουργούν, αλλά και χλευάζει από πάνω, εξουθενώνοντας όσους το επισημαίνουν ως σκοταδιστές και φρενοβλαβείς.

Και φυσικά δεν θέλουμε να γενικεύουμε, ούτε συλλήβδην να μηδενίζουμε. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν και αρκετοί σε αυτόν τον τόπο που αισθάνονται και δρουν διαφορετικά. Αρκετοί ζουν εν μετανοία και αυτό είναι που μας στηρίζει, μαζί με τις μεσιτείες της Παναγίας και των αγίων μας, καθώς και με τις αδιάλλειπτες προσευχές των εν ζωή πνευματικών αγωνιστών της πίστης μας (στα μοναστήρια και στον κόσμο), που μας κρατούν ακόμη όρθιους, κόντρα στη γενική κατάρρευση, την ανομία, τη σαρκολατρεία, τον δαιμονισμό, το αίμα των εκτρώσεων, το παιδομάζωμα και την πνευματική γενοκτονία των παιδιών μας. Δεν ξέρουμε όμως πόσοι είναι αυτοί και αν επαρκούν (σαν τους επιποθούμενους έστω 10 των Σοδόμων), για να αποτρέψουν την καταβαράθρωση και τα επερχόμενα δεινά. Όλα αυτά εξάλλου (και το πόσοι είναι και το αν επαρκούν) μόνο ο Θεός το γνωρίζει και θα το κρίνει. Εμείς μόνο με τον φτωχό και ανεπαρκή λογισμό μας μπορούμε να κάνουμε εκτιμήσεις. Ανθρωπίνως και πλημμελώς. Δυστυχώς όμως αυτά που βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά ολόγυρά μας, ανθρωπίνως, δεν αφήνουν περιθώρια και για πολλά χαμόγελα. Ευχόμαστε να διαψευστούμε, δυστυχώς όμως η εικόνα που βγαίνει μέσα απ’ όλα αυτά δεν είναι εικόνα ενός λαού που μαθαίνει από τα παθήματά του, που διδάσκεται από τις δοκιμασίες του, που δείχνει σημάδια ανάνηψης και μεταστροφής. Είναι αντίθετα εικόνα που μέρα με τη μέρα γίνεται μάλλον ολοένα και πιο ζοφερή, όλο κι πιο σπιλωμένη από τη λάσπη της ανοησίας, της χυδαιότητας, της αμετανοησίας και της βλασφημίας.

Και τη ζοφερή αυτή εικόνα δυστυχώς την επιτείνουν και όσοι φέρουν την κατεξοχήν πνευματική ευθύνη για την ανατροπή της. Ο λόγος για τη συντριπτική πλειονότητα των επισκόπων μας (αλλά και γενικότερα των κληρικών μας) που ακόμη κι αυτή την ώρα της οδύνης και της αγωνίας (και μετά απ’ όσα έχουν ήδη προηγηθεί στην προδομένη και ματωμένη μας πατρίδα) συνεχίζουν να αδρανούν ή και να συναινούν με όσους (όπως ήδη προαναφέρθηκε) αποκοιμίζουν τον λαό, εκφέροντας λόγο ακατάσχετης αγαπολογίας και νεοεποχίτικης κακοδοξίας και επιχειρώντας να ερμηνεύσουν τον Θεό κατά τα τραγικά μέτρα τους και τον χαλασμένο λογισμό τους. Και φυσικά, για να το ξεκαθαρίσουμε, επειδή πολλά γράφτηκαν πάλι τις τελευταίες μέρες: ουδείς είπε πως ο Θεός δεν είναι αγάπη ή πως είναι εκδικητικός - οπότε είναι πραγματικά να απορείς πού τα βρίσκουν κάποιοι αυτά τα ξεδιάντροπα ψεύδη που λένε, προκειμένου να «στηρίξουν» την στρεβλή ψευτοθεολογία τους.

Από την άλλη πλευρά όμως, έχουν άραγε ακούσει ποτέ τους τίποτε όλοι αυτοί οι διαπρύσιοι κήρυκες της…αγάπης για την ύπαρξη των «πνευματικών νόμων» (όπως με τόση έμφαση τόνιζε ο Άγιος Παΐσιος); Έχουν ακούσει για τα επίχειρα της αποστασίας και της εωσφορικά εμμονικής αμετανοησίας; Έχουν ακούσει τίποτε περί θείας οργής ή θείας παιδαγωγίας, όταν ο λαός αρνείται πεισματικά να βγει από τον βούρκο μέσα στον οποίο ζει και ο Θεός επιτρέπει δεινά και δοκιμασίες, για να ξυπνήσει και να έλθει «εις εαυτόν»; Έχουν πραγματικά διαβάσει καθόλου το Ευαγγέλιο και τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας για να δουν τι αναγράφεται σχετικά, αντί να τα επικαλούνται διαστρεβλωτικά για να τα χωρέσουν με τρόπο προκρούστειο στην έωλη αγαπολογία τους; Δεν περνάει καν από το μυαλό τους η υποψία ότι το πνευματικό χρέος τους είναι να καλέσουν επιτέλους αυτόν τον λαό σε μετάνοια (πέφτοντας φυσικά πρώτοι οι ίδιοι στα γόνατα για να κλάψουν για τις δικές τους πολυπληθείς αμαρτίες), αντί να συνεχίσουν να τον καθησυχάζουν και να τον αποκοιμίζουν με ανυπόστατα αγαπολογικά παραμύθια της νεοεποχίτικης Χαλιμάς (τα οποία δεν είναι απλώς ανούσια, αλλά και ολέθρια, καθώς η αποδοχή τους καθιστά ουσιαστικά περιττή και την έμπρακτη μετάνοια και τον αναγκαίο επακόλουθο πνευματικό αγώνα); Ή μήπως έχουν υποστεί τόση πνευματική τύφλωση, που τα θεωρούν μυθεύματα όλα αυτά πλέον, όπως κι οτιδήποτε άλλο παρεκκλίνει από την πλάνη που έχει εδώ και χρόνια κατακλύσει τους εγκεφάλους τους; Έχουν εντέλει την παραμικρή υποψία για το πόσο ένοχοι πνευματικής προδοσίας είναι και τι λόγο θα δώσουν μια μέρα στον Θεό, που όχι μόνο φάνηκαν ανίκανοι να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τον λαό μας στην κρισιμότερη ίσως ώρα της Ιστορίας του, αλλά - ακόμη χειρότερα - κατάντησαν εκμαυλιστές και διαφθορείς, «ὁδηγοὶ τυφλοί», που «κλείουσιν τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων»;

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες όμως για τον ρόλο και όλων ημών των υπολοίπων. Το ότι πλείστοι από τους φερόμενους ως πνευματικούς ταγούς μας έχουν φτάσει σε αυτή την κατάντια και το ότι πάμπολλοι ακόμη συναινούν έστω και σιωπηρά, ουδόλως αποσείει τις ευθύνες όλων μας και ουδόλως μας προσφέρει δικαιολογίες. Το αν οι οδηγοί μας οι πνευματικοί (όπως άλλωστε και οι κοσμικοί) είναι ανάξιοι, αυτό δεν αναιρεί ότι ενδέχεται τελικά να είναι απολύτως αντάξιοι ημών, ως σαρξ εκ της σαρκός του ίδιου αλλοτριωμένου κι εκφαυλισμένου λαού - και προφανώς δεν μπορεί παρά να περνάει από τον νου μας το γνωστό περιστατικό, όπου απαντώντας ο Θεός στις επίμονες ερωτήσεις ενός ασκητή γιατί μας έστειλε τέτοιους τυράννους, του αποκρίθηκε το ανατριχιαστικά αφοπλιστικό «επειδή δεν μπόρεσα να βρω χειρότερους».

Προφανώς λοιπόν, τοιούτοι έπρεπον ημίν και αρχιερείς και πολιτικοί και λοιποί αξιωματούχοι και διανοούμενοι και δημοσιογράφοι και δικαστικοί και εκπαιδευτικοί και ό, τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Τέτοιοι και χειρότεροι. Και ενώ οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές, οι σεισμοί και οι άλλες (κυριολεκτικά) θεομηνίες συνεχίζονται και θα κλιμακώνονται μέρα με τη μέρα μέσα σε αυτό το πρωτοφανώς παράδοξο κι εφιαλτικό καλοκαίρι (και καθώς ταυτόχρονα επιμένουμε να τα παραβλέπουμε όλα αυτά, μιλώντας ως πείσμονες ανόητοι για τυχαιότητες, κλιματικές αλλαγές ή οτιδήποτε άλλο, πλην της πραγματικής αιτίας), δεν αφορά ασφαλώς μόνο στους ταγούς η περίφημη ερώτηση του Χριστού: «ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;» Απευθύνεται σε όλους μας…
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ πως η αντοχή σου σε κατηγοριοποιεί σαν άνθρωπο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κοιτάζω το ημερολόγιο. Τέλος Ιουλίου, προ των πυλών και ο Αύγουστος. Οι μήνες των διακοπών, της ηρεμίας και της ξεγνοιασιάς. Αύριο θα επιστρέψει από την άδεια του ένας συνάδελφος. Μήλο νομίζω είχε πάει με την αρραβωνιαστικιά του. Μέσα της εβδομάδας θα φύγει ένας άλλος και κάπως έτσι θα κυλήσει ο μήνας. Φυσιολογικά δηλαδή.

Στο σημείο αυτό είναι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε εκείνους που για άπειρους λόγους δεν μπορούν να πάρουν άδεια, δεν έχουν την πολυτέλεια να πάνε διακοπές ή έστω μερικές μέρες διακοπής και χαλάρωσης. Για ένα ακόμα καλοκαίρι ανήκω κι εγώ σε αυτήν την κατηγορία. Είναι Κυριακή σήμερα και ζηλεύω ακούγοντας τόσο κόσμο να πηγαίνει στην παραλία. Ζηλεύω γνωρίζοντας πως το γραφείο μου βρίσκεται μία ευθεία 200 μέτρων από την θάλασσα.

Τα πάντα είναι ζήτημα αντοχών και ανέχειας. Ο καθένας κάνει τον αγώνα του. Ο καθένας προσπαθεί για το καλύτερο και ενώ είναι εύκολο να συγκρίνεις άνθρωπο με άνθρωπο με βάση τον κόπο, το πρόγραμμα και τον αγώνα του, εντούτοις το στοιχείο της αντοχής είναι μεταβλητό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια όρια, άρα καταλήγω πως δεν υπάρχει μάλλον μέτρο ακριβής σύγκρισης.

Και αυτό μου επιβεβαίωσε πρόσφατα κάποιος που τον κορόιδεψα γιατί είχε διαμαρτυρηθεί για κούραση σε μία μέρα που εργάστηκε μόλις 4 ώρες. Του ανέφερα το δικό μου πρόγραμμα το οποίο μου επέτρεψε να ξεκουραστώ λίγο μετά τα μεσάνυχτα για να λάβω την πιο διαφωτιστική απάντηση: "ναι, απλά μιλάμε για τα όρια φυσιολογικών ανθρώπων. Εσύ, δεν είσαι ένας από αυτούς..."

Ειλικρινά δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να νιώσω περήφανος για την εργατικότητα μου ή βλάκας που επέτρεψα στον εαυτό μου να εκτεθεί σε τέτοιου είδους εξαντλητικά προγράμματα που κατέληξαν να αποτελούν την δεδομένη καθημερινότητα μου. Η ουσία είναι πως μετά από τόσα χρόνια δεν έχω ιδέα αν αυτό αλλάζει. Αυτός είναι ο στόχος, αυτή η επιδίωξη. Μένει να δούμε αν θα τα καταφέρω εν καιρώ... Εσείς αναρωτηθήκατε ποτέ; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ που είναι οι μκο να βοηθήσουν τους έλληνες πληγέντες;

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο Θάνος

Είναι τραγικό αλλά οι προδότες στην πατρίδα μας έχουν επιτρέψει σε δεκάδες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ξένων να βοηθούν (δήθεν) τους (πάλι δήθεν) "πρόσφυγες" στα νησιά μας, αλλά καμιά από αυτές δεν εμφανίστηκε στα καμένα της Ανατολικής Αττικής να βοηθήσει τους πληγέντες από την τρομερή πυρκαγιά που κατέστρεψε ολόκληρες συνοικίες και οικισμούς και μέχρι τώρα έχει προκαλέσει πέρα από τις ανεπανόρθωτες καταστροφές και 74 θανάτους και εκατοντάδες τραυματίες....
Και ο τραγικός απολογισμός συνεχώς μεγαλώνει...

Επίσης το ίδιο τραγικό είναι ότι όλες οι δυνάμεις και τα σκάφη του λιμενικού που θα μπορούσαν να σώσουν χιλιάδες ανθρώπους που κινδύνευαν στις ακτές όπου πλησίαζαν οι φλόγες, βρίσκονται εδώ και χρόνια στα νησιά μας προσπαθώντας να διασώσουν τους λαθρομετανάστες που επιχειρούν με την βοήθεια των λαθρεμπόρων διακινητών να περάσουν τα ελληνικά θαλάσσια σύνορα και να βρεθούν σε κάποιο ελληνικό νησί, με αποτέλεσμα οι ήρωες λιμενικοί μας με τα πενιχρά μέσα και με βοήθεια κυρίως από το Πολεμικό Ναυτικό προσπαθούν να επιτελέσουν το έργο τους...

Ακούστε την τραγική μαρτυρία μιας αυτόπτη μάρτυρα που βρέθηκε πολύ κοντά στο σημείο που κάηκαν ζωντανοί 25 συνάνθρωποί μας σε ένα οικόπεδο και είδε με τα μάτια της το άτυχο κορίτσι που προτίμησε να πηδήξει στον γκρεμό παρά να καεί...


Ολοι αυτοί οι θάνατοι βολεύουν την προδοτική κυβέρνηση που υπηρετεί πιστά την Νέα Τάξη και τις εντολές της για αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού με αλλοδαπούς....

Κάποιοι μιλάνε για περισυλλογή αυτές τις δύσκολες ώρες, όμως οι ευθύνες στα κτήνη αυτά που μας κυβερνάνε πρέπει να αποδοθούν άμεσα...
Εξάλλου παρά τις τρομερές καταγγελίες πολιτών, πυροσβεστών και εθελοντών κανένα ρεμάλι δεν προτίθεται να παραιτηθεί....

Ούτε η Γ.Γ. Πολιτική Προστασίας, ούτε και η Περιφέρεια έβγαλε ανακοίνωση εκκένωσης των περιοχών όπως καταγγέλει ο δήμαρχος Ραφήνας...

Τα 15 αρχαία πυροσβεστικά αεροσκάφη υπολειτουργούν και όσα λειτουργούν (κάτω από τα μισά) συντηρούνται με κανιβαλισμό των υπολοίπων σε μια χώρα που θα έπρεπε να έχει τον μεγαλύτερο στην Ευρώπη πυροσβεστικό αεροπορικό στόλο... (και παράλληλα τις ισχυρότερες δυνάμεις Λιμενικού).

Φανταστείτε ότι οι πυροσβέστες έλεγαν "σακαράκες" τα Canadair από το 2015. ΕΔΩ
Και τον περασμένο Αύγουστο το ίδιο αίσχος επικρατούσε. (ΕΔΩ)

Αν περιμένετε λοιπόν απόδοση ευθυνών ή παραιτήσεις ξεχάστε το...
Και όταν ακούτε ότι τώρα δεν είναι ώρα για κατηγορίες αλλά για περισυλλογή κλπ... να ξέρετε ότι όλα αυτά τα λένε οι ίδιοι οι δολοφόνοι κοπρίτες πολιτικοί γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι σε λίγες μέρες όλα θα ξεχαστούν και η ζωή τους θα συνεχιστεί και πάλι άνετη και ανέμελη...

Απλά κάποιοι θα κλαίνε για πάντα τα χαμένα τους παιδιά, τα αδέρφια και τους γονείς τους.... 
Η γενοκτονία των Ελλήνων συνεχίζεται....

ΘΑΝΟΣ

Διαβάστε και για τα ιπτάμενα φέρετρα CL-215 ΕΔΩ

Δείτε πλάνα από drone που πέταξε πάνω απο τις πληγείσες περιοχές
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 22 Ιουλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ξεγυμνώνοντας το απόλυτο κενό του εαυτού μου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Λίγο-λίγο ντρέπομαι που θα σας το πω, αλλά ο σημερινός προβληματισμός μου προέρχεται από έναν πιτσιρικά που γνώρισα πρόσφατα και νομίζω δεν με συμπαθεί καθόλου. Προσπαθώντας εγώ να σπάσω τον πάγο μαζί του (σαν έμπειρος πατέρας και καλά) τον ρωτούσα διάφορα πράγματα, οπότε αυτός απέκρουσε μια ερώτηση μου:

"Εσένα τι σου αρέσει να κάνεις; Τι ενδιαφέροντα έχεις; Σε τι είσαι καλός;"

Ο μικρός ουσιαστικά ήθελε μία απάντηση από μένα, χωρίς να το ξέρει όμως, μου έκανε τρεις εντελώς διαφορετικές ερωτήσεις που κανονικά έπρεπε να πάρουν τρεις διαφορετικές απαντήσεις. Εγώ πόνταρα στο νεαρό της ηλικίας του και κάπως έτσι νόμιζα ότι είχα γλιτώσει. Του απάντησα λοιπόν:
"Ε... μικρός έπαιζα ποδόσφαιρο. Μου άρεσε πολύ και αν είχα χρόνο θα το έκανα ακόμα". Ο πιτσιρικάς έγινε λίγο επιθετικός και επέμεινε: "Εγώ δεν σε ρώτησα τι σου άρεσε μικρός, αλλά για τώρα".

Σάστισα. Προσπάθησα να σαρώσω την καθημερινότητα μου σε κλάσματα του δευτερολέπτου για να βρω κάτι αξιοπρεπές να πω που θα έμοιαζε ενδιαφέρον ή πραγματικά αρεστό σε μένα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα το είπα χωρίς πάντως να ξέρω αν θα ήταν και ικανοποιητικό σαν απάντηση: "Ο ελεύθερος χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος, αλλά όταν έχω λίγο, μ' αρέσει να τον περνάω με τις κόρες μου και να κάνουμε πράγματα μαζί".

Ο συνομιλητής μου, έκανε μια παύση δευτερολέπτων προφανώς για να αξιολογήσει την απάντηση μου. Δεν ξέρω ακριβώς τι σκέφτηκε, αλλά κατάλαβα αμέσως ότι δεν τον είχα καλύψει, αφού επέμεινε τρίτη φορά: "Εσένα τι σου αρέσει όμως να κάνεις; Σαν χόμπι". Ομολογώ πως αν και τον περνάω κάπου 25 χρόνια, εκείνη τη στιγμή όχι απλά σάστισα, αλλά ντράπηκα κιόλας. Ευτυχώς, θυμήθηκα ακαριαία, το yannidakis.net και κατάφερα άμεσα να απαντήσω: "Γράφω! Μου αρέσει να γράφω. Έχω δικό μου blog αν ξέρεις τι είναι αυτό και επειδή με διαβάζουν απ' όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, νομίζω πως είμαι αρκετά καλός σε αυτό". Εκείνη τη στιγμή ανακουφίστηκα, ήξερα ότι είχα απαντήσει και πως  δεν θα μπορούσε να επιμένει περισσότερο. Δεν είχα άδικο. Από την σιωπηλή του αντίδραση και την αναπνοή του, κατάλαβα ότι δεν είχε καλυφτεί αλλά πράγματι δεν μπορούσε να συνεχίσει.

Αρκετές ώρες αργότερα αξιολόγησα αυτήν την... εμπειρία μου. Αναρωτήθηκα σε τι είμαι τελικά καλός; Τι μου αρέσει να κάνω; Τι ενδιαφέροντα έχω;

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν και το πιο εύκολο, γυρνώντας τον χρόνο πίσω κατά 10-15 χρόνια όπου ξέρω πως εκεί θα έβρισκα θαμμένες πολλές ωραίες απαντήσεις στα ερωτήματα μου. Όμως... θα ήταν χαζό να πω ψέματα στον εαυτό μου, έτσι πιέστηκα να γυρίσω στο σήμερα, εκεί που με λίγο ψάξιμο ανακάλυψα το απόλυτο χάος. Ανακάλυψα πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ενθουσιώδεις προσδοκίες, χαμένους αγώνες και δεκάδες χιλιάδες εργατοώρες που έπεσαν στο κενό. Μέσα σε αυτά βρήκα μία απαξιωμένη γραφή και μια κατεστραμμένη ανάμνηση οδηγικής απόλαυσης.

Ο χρόνος περνάει και η διορία για απαντήσεις στα ερωτήματα μου ολοκληρώνεται με απογοητευτικό τρόπο.. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ ο δρόμος προς τη λευτεριά: μία οδός στενή και τεθλιμμένη…

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Tου Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

Το κείμενο αυτό δεν γράφεται για να αποθαρρύνει. Αντίθετα, στόχος του είναι να προσφέρει μία πολύτιμη υπηρεσία, αν και εκ πρώτης όψεως όχι τόσο προφανή: να αποπειραθεί να προσγειώσει όσους τρέφουν φρούδες ελπίδες κι αχαλίνωτη αισιοδοξία ότι το θετικό τέλος της αντιπαράθεσης με το καθεστώς είναι κοντά. Από πολλούς φίλους την εισπράττουμε εσχάτως (και δια ζώσης και στο διαδίκτυο) αυτή την αισιοδοξία. Από πολλούς επίσης ακούμε προβλέψεις, εκτιμήσεις (έως και… αλαλαγμούς) ότι «τους τελειώνουμε», ότι «σε λίγο πέφτει η Χούντα», ότι «έρχεται η λευτεριά». Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Και καλύτερα να είμαστε άπαντες λίγο πιο ψύχραιμοι και προσγειωμένοι αυτή τη στιγμή, γιατί ο αγώνας αναμένεται πολύ μακρός κι επίπονος. Και τέτοιοι αγώνες, ως γνωστόν, απαιτούν αποφασιστικότητα και σθεναρή πίστη, αλλά όχι υπέρμετρους ενθουσιασμούς, που σε βάθος χρόνου είναι πολύ δύσκολο να αντέξουν και πολύ πιο εύκολο να μετατραπούν από τις πρώτες ακόμη (και αναπόφευκτες) αναποδιές σε απογοήτευση, τάση παραίτησης ή ακόμη και σε απελπισία.

Τα πράγματα είναι απλά. Όταν μπαίνεις σε ένα πόλεμο (και εδώ μιλάμε για έναν πραγματικό και πολύ δύσκολο μάλιστα πόλεμο, με εντελώς άνισους όρους), χρειάζεσαι προετοιμασία, σχεδιασμό, νηφαλιότητα και πάνω απ’ όλα γνώση των δυνάμεων του «εχθρού», αλλά και επίγνωση των δικών σου. Τι έχουμε όμως απ’ όλα αυτά στην περίπτωσή μας; Προετοιμασία ουδόλως υφίσταται (καθώς κάθε μορφή αντίδρασης μέχρι αυτή τη στιγμή είναι αυθόρμητη, πηγαία και ανοργάνωτη) και σχεδιασμός επίσης κανείς (τα συλλαλητήρια και οι πορείες καλώς γίνονται, όπως και οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη, αλλά μοιραία αυτές οι μορφές δράσης είναι πλέον φανερό πως έχουν κλείσει τον κύκλο τους, δεν αρκούν για κάτι περισσότερο και έπρεπε ήδη από καιρό να αναζητηθούν πλέον και άλλοι τρόποι, πράγμα ωστόσο που δεν συμβαίνει).

Νηφαλιότητα επίσης δεν υπάρχει (κάποιους όπως προαναφέρθηκε τους εμφορεί έωλος ενθουσιασμός και βασικά όλους μας φυσιολογική και δίκαιη μεν οργή εναντίον των προδοτών, που δεν είναι ωστόσο πάντα ο καλύτερος σύμβουλος για τα περαιτέρω δέοντα γενέσθαι). Γνώση του αντιπάλου επίσης δεν υφίσταται, όπως δείχνουν και οι προαναφερθέντες αλαλαγμοί, αλλά και τα επιχειρήματα που σωρηδόν ακόμη διαβάζουμε από πολλούς για «έλλειψη ηθικής νομιμοποίησης», για «απώλεια του λαϊκού ερείσματος», για «δημοσκοπική κατάρρευση» που δήθεν προοιωνίζεται την άμεση κατάρρευση του καθεστώτος.

Και τώρα μόλις κάποιοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται για τι είδους τερατώδη Λερναία Ύδρα μιλάμε. Μια Λερναία Ύδρα που δεν… καίγεται ιδιαίτερα κι αν δεν είναι λαοφιλής, από τη στιγμή που βασίζεται σε σιδερόφρακτες δυνάμεις στυγνής βίας και καταστολής, από τη στιγμή που ελέγχει πλήρως τα σώματα ασφαλείας (και δεν αποκλείεται να βγάλει και τανκς στους δρόμους σε επόμενη φάση, εφόσον χρειαστεί, για την τήρηση της… τάξεως), από τη στιγμή που ασκεί την πλέον αισχρή γκεμπελική προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, αλλά κι από τη στιγμή που είναι βαθιά χωμένη και στον χώρο της φερόμενης ως ελληνικής Δικαιοσύνης, αλλά και της διοικούσας Εκκλησίας των θλιβερά άφωνων αρχιεπισκόπων και μητροπολιτών (με απειροελάχιστες εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν εκκωφαντικά τον κανόνα), όπως και κάθε άλλου θεσμού. Και φυσικά μία Λερναία Ύδρα που δεν την αποτελεί μόνο το νυν μισελληνικό και αντίχριστο καθεστώς, ως άμεσος και ορατός εχθρός, αλλά και το σύνολο ουσιαστικά του διεφθαρμένου και ξεπουλημένου στα ίδια βρώμικα συμφέροντα και στα ίδια νεοταξικά αφεντικά πολιτικού κόσμου της χώρας. Η θεώρηση των πραγμάτων σε αυτή την ευρύτερη διάσταση καθιστά την ισχύ του συνολικού «εχθρού» τεράστια και την έκβαση του πολέμου ακόμη πιο δυσοίωνη. Δεν έχουμε όμως, στο σημείο που βρισκόμαστε, ούτε τη δυνατότητα, αλλά ούτε και το δικαίωμα να αιθεροβατούμε.

Και όσον αφορά τέλος την επίγνωση των δικών μας δυνάμεων, εκεί τα πράγματα είναι ακόμη πιο θλιβερά. Μείζον λάθος κατ’ αρχάς η ανάταση και οι θριαμβολογίες για τον κόσμο που αντιδρά. Πρόκειται φυσικά για πολύ θετική εξέλιξη, ειδικά για την Ελλάδα του 2018. Σπάνια όμως λαμβάνεται υπόψη ότι το μείζον μέρος του λαού δεν αντιδρά, αλλά παραμένει ημιθανώς κλινήρες σε καναπέδες, ξαπλώστρες και έτερα… αντικείμενα θερινής ραστώνης, υποχείριο ακόμη στο ευνουχιστικό πνεύμα 4 δεκαετιών μεταπολιτευτικής ιδιώτευσης και μαζικής εξηλιθίωσης. Αλλά ακόμη και όσων αντιδρούν επίσης υπερτιμάται η μαχητική τους ισχύς, καθώς ούτε άπαντες βρίσκονται στον ίδιο βαθμό αποφασιστικότητας, θάρρους (και - ας πούμε - επαναστατικής ωρίμανσης), ούτε συγκεκριμένη στοχοπροσήλωση διαθέτουν (το «να ρίξουμε τη Χούντα» ίσως φαντάζει σωστό ως γενική ιδέα, αλλά από την άλλη αποτελεί και στόχο πολύ γενικό και εντελώς αφηρημένο), ούτε συνειδητές και εμπεδωμένες ιδέες για το πώς θα έρθει το ευκταίο αποτέλεσμα, για να αφήσουμε κατά μέρος και τα πολύ πενιχρά υπάρχοντα μέσα.

Το ακόμη πιο σοβαρό είναι επίσης η έλλειψη κοινών αναφορών και επιθυμιών για την επόμενη μέρα, που κατά τη γνώμη μου είναι το μείζον (εκτός κι αν κάποιοι αρκούνται στο να παλέψουν για την ανατροπή της συγκεκριμένης κυβέρνησης, ανοίγοντας απλώς τον δρόμο στην επόμενη επίσης νεοταξική και διεφθαρμένη). Και για να πω και κάτι επίσης εξαιρετικά σοβαρό: δεν υπάρχουν ούτε ηγέτες. Αρχικά, αυτά που ακούγονται από κάποιους για αμεσοδημοκρατικές και αυτο-οργανωμένες μορφές αγώνα είναι φαιδρότητες, καθώς ποτέ δεν διεξήχθη και πολύ περισσότερο ποτέ δεν κερδήθηκε πόλεμος με τέτοιους τρόπους.

Από την άλλη έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στην κατάντια του λεγόμενου πατριωτικού χώρου, ο οποίος βρίθει από καιροσκόπους, χριστοκάπηλους, πατριδέμπορους, υστερόβουλους, επίδοξους «πολιτικούς γαμπρούς» και κάθε λογής ακόμη υποκριτές και φαρισαίους. Υψηλόβαθμοι απόστρατοι που ονειρεύονται πολιτικές καριέρες, στρατηγικοί σύμβουλοι και γεωπολιτικοί αναλυτές, μικροκαναλάρχες και διαδικτυακοί «αστέρες», κρυπτοπρακτοράντζες μυστικών υπηρεσιών (όχι κατ’ ανάγκην ελληνικών) και κάθε είδους ακόμη βαλτοί από το σύστημα και από ξένα (πρωτίστως υπερατλαντικά) κέντρα, για να υψώσουν αναχώματα εκτόνωσης και καπηλείας της λαϊκής οργής για τους νυν προδότες. Κάποιοι ευτυχώς τους έχουν καταλάβει, αρκετοί όμως από τους εν λόγω αριβίστες εξακολουθούν να παραπλανούν τους αφελείς - πράγμα βέβαια τραγικά ανεπίτρεπτο, καθώς ουδείς δικαιούται πια, μετά από τόσα και τόσα που έχουν συμβεί, να εξαπατάται από τόσο φανερούς απατεώνες και ξεδιάντροπους λαοπλάνους. Γιατί εδώ υψώνεται ένα απηνές ερώτημα: ποιος τολμά να πει ότι ξέχασε τους κάθε ΑΝΕΛ και ετοιμάζεται να δώσει ξανά την πίστη του σε νέους Καμμένους; Ποιος τολμά να ανεχτεί και να ξαναβρεθεί με επιλογή δική του σε ένα ακόμη άθλιο déjà vu που θα βυθίσει ακόμη πιο βαθιά μέσα στον βούρκο την καταματωμένη πατρίδα; Ποιος τολμά εν τέλει να στηρίξει και να (ξανα)πιστέψει την όποια εσχάτη πλάνη που απλούστατα «έσται χείρων της πρώτης»;

Όσοι ονειρεύονται λοιπόν την ελευθερία και την αναγέννηση της πατρίδας, ας τα σκεφτούν πολύ σοβαρά όλα τα παραπάνω. Και πάνω απ’ όλα βέβαια ας μην ξεχάσουν ούτε μια στιγμή πως και όλες αυτές οι τόσο απαραίτητες προϋποθέσεις (που θα πρέπει να δομηθούν προσεκτικά και σε συνδυασμό μεταξύ τους) αφορούν μόνο στο καθαρά ανθρώπινο κομμάτι της προσπάθειας που πρέπει να καταβληθεί. Και αυτό το ανθρώπινο κομμάτι σε τελική ανάλυση είναι βέβαια και το λιγότερο. Γιατί το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές: είναι τέτοια η κατάσταση ολόγυρά μας, που η σωτηρία της πατρίδας δεν μπορεί να έρθει αν δεν προηγηθεί κάποιο μεγάλο θαύμα άνωθεν.

Είναι φυσικά και οι δικές μας προσπάθειες απαραίτητες, για να μην είμαστε αναπολόγητοι απέναντι στον Θεό και για να «εκβιάσουμε» με τον προσωπικό μας αγώνα το θαύμα. Προσωπικό αγώνα ωστόσο για τον οποίο και πάλι δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες: αυτός πρέπει να είναι και κοσμικός, αλλά πρωτίστως πνευματικός. Αυτός ο αγώνας θέλει και χέρια για τα καριοφίλια, αλλά πρώτα-πρώτα θέλει γόνατα για τις μετάνοιες. Και αυτό είναι κάτι του οποίου είχαν πλήρη επίγνωση όλοι οι μεγάλοι μας ήρωες που μας εμπνέουν θεωρητικά και μας συγκινούν αυτές τις κρίσιμες μέρες, με κορυφαίους ίσως τον μέγα Κολοκοτρώνη που προσευχόταν ώρες κάθε βράδυ και βέβαια τον μέγιστο Μακρυγιάννη, τον κορυφαίο αυτόν Άγιο του Γένους μας, που σάπιζε τα σανίδια με τα δάκρυά του κι έκανε πάνω από 2.000 εδαφιαίες μετάνοιες καθημερινά, ακόμη κι όταν ήταν λαβωμένος στην κοιλιά από σφαίρα. Γιατί το ήξεραν όλοι αυτοί ότι χωρίς τη βοήθεια άνωθεν, δεν υπάρχει λύση. Και τον ηρωισμό τους στη μάχη τον θεωρούσαν ελάχιστο χρέος, για να λυπηθεί την πατρίδα ο Θεός.

«Κωνσταντή, σήμερα θα πεθάνεις» μονολογούσε ταπεινά, κάνοντας τον σταυρό του, ένας άλλος μεγάλος μας ήρωας, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, λίγο πριν ανοιχτεί στη θάλασσα για να πυρπολήσει την τούρκικη ναυαρχίδα, δεν ξεστόμιζε κομπορρήμονες πομφόλυγες.

Ας προετοιμάσουμε λοιπόν τον αγώνα μας και ας τον σχεδιάσουμε προσεκτικά, ας παρακαλέσουμε πρωτίστως τον Θεό να μας συγχωρέσει για τα πανάθλια πνευματικά χάλια μας, ας του ζητήσουμε και να μας συντρέξει (αναδεικνύοντας συγχρόνως και κάποιους αυθεντικούς ηγέτες, γιατί αυτή τη στιγμή τέτοιος δεν υφίσταται) και μετά ας αφήσουμε και τις επηρμένες μεγαλοστομίες για να ριχτούμε στη μάχη με ένα ψήγμα έστω από την αυταπάρνηση όσων πήγαιναν προς αυτήν για να πεθάνουν, με το ελάχιστο έστω από το πνεύμα εκείνων που βάδιζαν στα τείχη της Βασιλεύουσας, στις Θερμοπύλες και στο Μανιάκι. Και αν ο Θεός θέλει, θα οικονομήσει και θα ξημερώσει η νέα μέρα πάνω από την πατρίδα μας.

Τότε μονάχα θα ξημερώσει. Και μέχρι εκείνη τη στιγμή έχουμε ακόμη πολύ ανηφορικό και δύσβατο δρόμο να διανύσουμε…
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ μπαμπά, έχεις χαιρετίσματα απ' τον άνθρωπο που σε ανέστησε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο κόσμος ξεχνάει. Γρήγορα, εύκολα, ξεχνάει πάντως. Και αυτό δεν είναι κακό απαραίτητα... Πρόσφατα λοιπόν είχα μια ιδιαίτερη εμπειρία, όταν στον χώρο εργασίας μου είχε έρθει ένας κύριος.

Αεράτος, μετά τα πενήντα, ωραίο στυλ. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον και σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήταν η εμφάνιση του που με ενδιέφερε αλλά το γεγονός ότι κάποιον μου θύμιζε. Συμπτωματικά λίγα λεπτά αργότερα ο άνθρωπος κάποιον κάλεσε στο κινητό του και άρχισε να δίνει τα στοιχεία του. "Ναι, σημειώστε: Ασκοξυλάκης Ιωάννης [...]". Εκείνη τη στιγμή σάστισα. Κατάλαβα!

Δεν έχασα καθόλου χρόνο και τον πλησίασα. Του έδωσα το χέρι μου και εκείνος φανερά αιφνιδιασμένος ανταποκρίθηκε. "Λογικά δεν με θυμάστε. Το όνομα Σπυριδάκης σας λέει κάτι";
"Σαν όνομα ναι, αλλά δεν νομίζω ότι γνωρίζω σε τι αναφέρεστε", μου απαντάει σχετικά ψυχρά.

Χρόνια πριν...

Είχε(...) μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο με ακατάσχετη αιμορραγία στο παχύ έντερο από τον καρκίνο που είχε επιστρέψει δριμύτερος. Εκείνο το μεσημέρι, τον εξέτασε, έδωσε εντολή για ακόμη μία φιάλη αίμα και αφού τελείωσε την βάρδια του, έφυγε για το σπίτι του.

Λίγες ώρες μετά, το κρεβάτι του μούσκεψε από αίμα. Έντρομες οι νοσηλεύτριες έδιωξαν τους πάντες από τον θάλαμο και με κάλεσαν εσπευσμένα για να μεταβώ στο νοσοκομείο από την δουλειά μου. Όταν έφτασα, είχε ήδη ειδοποιηθεί εκείνος που παράτησε το σπίτι του και έτρεξε στο νοσοκομείο, ήταν η πρώτη φορά που με είδε και τον είδα στα κλεφτά. Μάλλον που δεν ήξερε καν ότι είμαι ο γιος του. Αφού τον εξέτασε για λίγο, έδωσε εντολή στις νοσηλεύτριες να τον ετοιμάσουν και ζήτησε να μάθει ποιος είναι ο γιος του. Ήταν η δεύτερη φορά που ειδωθήκαμε: "Μπαίνουμε μέσα άμεσα. Θέλω να πάρεις τα αδέρφια σου από την Αμερική να έρθουν. Τώρα που θα περάσουμε, χαιρέτισε τον. Ίσως να μην τον ξαναδείς". Πράγματι, το φορείο πέρασε από μπροστά μου, ανταλλάξαμε ένα παρηγορητικό αστείο και έφυγαν. Αμέσως πήρα τα αδέρφια μου για να κλείσουν εισιτήρια. 

Και ύστερα σιωπή και αναμονή. Θαρρώ πως ήταν μετά τις εφτά το απόγευμα και έπρεπε να γίνει περασμένες τέσσερις το ξημέρωμα για να δούμε και πάλι τον γιατρό βουτηγμένο στον ιδρώτα και τα αίματα να περπατάει βιαστικά λέγοντας: "μάλλον έχει κι άλλες εκκρεμότητες στην ζωή".

Ούτε τώρα ήταν σε θέση να ανακαλέσει το σκηνικό: "Φίλε μου, έχω ζήσει πολλά τέτοια και πραγματικά δεν τα θυμάμαι όλα. Είναι καλά ο πατέρας σου"; του απάντησα καταφατικά και μου είπε: "Μπορεί να μην τον θυμάμαι, αλλά να μου τον χαιρετίσεις και να είστε πάντα καλά". Του έσφιξα το χέρι και έφυγα για να συνεχίσω την δουλειά μου.

Μέχρι και σήμερα που δημοσιεύω το κείμενο αυτό, δεν έχω δώσει τα χαιρετίσματα στον πατέρα μου. Ελπίζω να με διαβάζει σήμερα και να τα λάβει με αυτόν τον τρόπο. Όσο για τις εκκρεμότητες που ο γιατρός είπε, θα τολμήσω να συμπληρώσω πως τις εκπλήρωσε σχεδόν όλες. Για κάποιον λόγο όμως, εξακολουθεί να παραμένει εδώ και είναι δικό του χρέος πλέον να σκεφτεί το γιατί και ύστερα να κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να τις εκπληρώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως έως τώρα προσπαθούσε. Του εύχομαι να βρει τον τρόπο να γίνει ξανά θετικός, υποστηρικτικός και προσαρμοστικός στις όποιες καταστάσεις προκύπτουν... +Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 14 Ιουλίου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ ιωάννης βελισσαρίου: χτυπάτε τους με τις πέτρες, ωρέ!

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Να απαντήσουν οι δωσίλογοι, οι προδότες όχι στα όργανά τους, τα κομματικά, αλλά στις ιερές σκιές των ηρώων των Βαλκανικών Πολέμων. Με τις πέτρες πολεμούσαν οι αετοί μας, για να διώξουν τους προγόνους των σκοπιανών, τους κομιτατζήδες. Με τις πέτρες...Θα βγουν από τα μνήματα και θα θρηνούν για την κατάντια μας..

Το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο σ’ έναν άγνωστο ήρωα. Σ’ έναν από αυτούς τους χιλιάδες, που όταν το καλέσει η στιγμή, φανερώνουν την ξεχωριστή ψυχική τους αρματωσιά. Σπαρμένη η ηρωοτόκος ελληνική γη με τα κόκκαλα τα ιερά τέτοιων ανθρώπων. Τέτοιοι αντρειωμένοι, που ο θάνατός τους θάνατος δεν λογιέται, ανάγκασαν τον ποιητή να πει πως όταν θέλουμε να καυχηθούμε, τέτοιους βγάζει το έθνος μας θα λέμε. Για τον ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου ο λόγος, που η προτομή του κοσμεί και τον λόφο της ένδοξης μάχης του Κιλκίς. Γόνος πλούσιας οικογένειας, γεννιέται το 1861 στην Κύμη της Ευβοίας. Μεγαλώνει σε μια εποχή που η Ελλάδα, εξαρτημένη, ανάπηρη και υποτελής στους ξένους, προσπαθεί να απλωθεί, να μεγαλώσει τα αξιοθρήνητα σύνορά της, τα εδαφικά ψυχία που της παραχώρησαν οι κακουργηματικές Μεγάλες Δυνάμεις.

Πνίγεται όμως ο αγωνιστικός δυναμισμός του λαού, εξαιτίας των ξενοχειροτονημένων μοναρχιών και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων. Είναι η εποχή που σαβανώνει την πατρίδα το δόγμα «της μικράς, εντίμου» και αξιολύπητης Ελλάδος, το οποίο, μετά την περίοδο 100 ετών, επαναλαμβάνεται γιατί και τώρα μας κυβερνούν τα απολειφάδια του παλαιοκομματισμού και της υποτέλειας. Ο 19ος αιώνας κλείνει με την συμφορά του ψευτοπολέμου του 1897. Από τους ελάχιστους που διακρίνονται στον ατιμωτικό αυτό πόλεμο είναι ο υπολοχαγός, τότε, Βελισσαρίου, που κρατάει την θέση του στα στενά της Μελούνας, όταν ολόκληρη η 2η ταξιαρχία εγκαταλείπει πανικόβλητη το πεδίο της μάχης.

Η συμφορά του ’97 αφυπνίζει όμως την χώρα. Οι Έλληνες αντιλαμβάνονται πως «καλύτερα να τρέχωσι τον κόσμον με εξαπλωμένην χείρα ψωμοζητούντες-παρά προστάτας να’χωμεν» (Κάλβος). Η πατρίδα πρέπει να ορθοποδήσει με τις δικές της κυρίως δυνάμεις. Έτσι ο στρατός και ο στόλος αναδιοργανώνονται, το θαύμα των Βαλκανικών Πολέμων αχνοφέγγει. Τον Οκτώβριο του 1912 αρχίζει η επική εξόρμηση του έθνους. Στο Σαραντάπορο μαθαίνουν όλη τη «βελισσαρική» ορμή. Χωρίς υποστήριξη πυροβολικού ορμά κατά των Τούρκων, γεγονός που αναγκάζει τον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο να τον αποκαλέσει «τρελό» και να του αφαιρέσει για λίγο την διοίκηση του τάγματός του. (Ο Κολοκοτρώνης έλεγε πως «ο κόσμος μας έλεγε τρελούς, όταν ξεκινήσαμε να κάμουμε την Επανάσταση». «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφθεί, όλα εκτός από την τρέλα των Ελλήνων», έλεγε και ο Νικόλαος Ιβανώφ, αντιστράτηγος, διοικητής της 2ης Βουλγαρικής Στρατιάς, μετά την ήττα του στο Κιλκίς. Κάποιοι «τρελοί» μας απελευθέρωσαν και κάποιοι «γνωστικοί» Γραικύλοι κρατούν την Ελλάδα βυθισμένη στην ανυποληψία της «ελληνοτουρκικής φιλίας»).


Το άστρο του ήρωα, λάμπει στην μάχη του Μπιζανίου, τον Φεβρουάριο του 1913. Εκεί ακούστηκε για πρώτη φορά το θρυλικό σύνθημα του ελληνικού στρατού «αέρα», αντικαθιστώντας το στρατιωτικό παράγγελμα «εμπρός διά της λόγχης». (Επειδή οι οβίδες του τουρκικού πυροβολικού «έπιαναν αέρα», δεν έβρισκαν στόχο, οι εύζωνοι ειρωνεύονταν αυτό το γεγονός). Εκεί στα Γιάννενα δύο ευζωνικά τάγματα, του Βελισσαρίου (9ο) και του Ιατρίδη, αναγκάζουν κυριολεκτικά τον Τούρκο διοικητή Εσσάτ πασά να παραδώσει την πόλη.
 
Στο περιοδικό «ΤΟΤΕ», τεύχος 60ο διαβάζουμε: «Στις 3 το πρωί της 21ης Φεβρουαρίου του 1913, ο Βελισσαρίου οδήγησε ο ίδιος την επιτροπή του Εσσάτ στο Γενικό Στρατηγείο. Ο Κωνσταντίνος μόλις τον είδε απόρησε. Οργισμένος του λέει: «-τι θέλεις τέτοια ώρα εδώ; Πού άφησες το τάγμα σου»; Απαντά: «Να σας φέρω τα Γιάννενα». Κι ο Κωνσταντίνος του είπε ειρωνικά, νομίζοντας πως παραφρόνησε: «Με τις μαούνες της λίμνης;». «Όχι, με τα φτερά των ευζώνων μου», απαντά ο Βελισσαρίου. Ο διάδοχος βλέποντας την επιτροπή των Τούρκων, κατάλαβε τι είχε συμβεί. «Αλήθεια Βελισσαρίου θέλεις ράπισμα, αλλά θέλεις και φίλημα, αγαπημένε τρελέ», θα του πει συγκινημένος. Λίγο πριν από τον Δεύτερο Βαλκανικό, θα συναντήσει ο Βελισσαρίου τον αιχμάλωτο Τούρκο φρούραρχο των Ιωαννίνων Βεχήπ μπέη σε μία έπαυλη στην Κηφισιά. «Μου έκαμε μεγάλη εντύπωση η γενναιότητά σας», είπε ο Τούρκος στρατηγός σε άψογα ελληνικά. «Θα μπορούσε όμως να είχατε φονευθεί ή και να αιχμαλωτιστεί με το παράτολμο εκείνο εγχείρημά σας, να εισχωρήσετε πίσω από τις γραμμές του τουρκικού στρατού». Απαντά ο ανδρείος αξιωματικός: «Να φονευθώ ναι, αλλά να αιχμαλωτισθώ, αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ».


Στην μάχη του Κιλκίς πολεμούν πλάι πλάι οι μονάδες του συνταγματάρχη Ιωάννη Παπακυριαζή και του ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου. Οι δύο άντρες είναι συγγενείς, «μπατζανάκια». Μεταξύ τους αμιλλώνται ποιος θα επιδείξει την μεγαλύτερη γενναιότητα. Σημειώνει ο στρατηγός Πάγκαλος στα «απομνημονεύματα» του. «…Ήρξατο τότε σφοδρότατος καταιγισμός πυρός, κατά την διάρκεια του οποίου οι έξι λόχοι του Βελισσαρίου, προχωρούντες ταχέως έφθασαν εις απόστασιν εφόδου από της πρώτης γραμμής των βουλγαρικών ορυγμάτων. Και είδον το αλησμόνητο θέαμα της εφόδου των ευζωνικών λόχων του Βελισσαρίου, οι οποίοι υπό του διοικητού των, όρμησαν ακάθεκτοι και με βροντώδεις αλαλαγμούς επί της πρώτης οφρύος λόφου βουλγαρικών χαρακωμάτων… Ο αγών υπήρξεν μεγαλειώδης. Οι Βούλγαροι ανετράπησαν ή εξοντώθηκαν διά της λόγχης. Αυτό ήτο το μεγαλύτερον κατόρθωμα του Βελισσαρίου και με δικαίαν υπερηφάνειαν εφώναξεν εις τον λοχαγόν Ζήραν, άλλον γενναίον, ο οποίος υπηρετούσεν εις το σύνταγμα του Παπακυριαζή, του μπατζανάκη του Βελισσαρίου.
-Βρε Ζήρα, που είναι ο διοικητής σου να δει; Σκοτώθηκε, απαντά ο Ζήρας. Είχε πέσει προ ολίγου μόλις, μαχόμενος με τον ίδιον απαράμιλλον τρόπον. Και τότε, το πρόσωπον του Βελισσαρίου εμαύρισε από το πένθος. Έβγαλε το πηλίκιόν του, έκαμε το σταυρό του και ετράβηξε μπροστά…».

Λίγες ημέρες αργότερα, στην μάχη της Άνω Τζουμαγιάς, στο ύψωμα 1378, σκοτώνεται, πολεμώντας μπροστά και ο Βελισσαρίου. Ήταν 13 Ιουλίου 1913. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατό του, αντί για συλλυπητήρια, τηλεγραφεί στην οικογένειά του:
«Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων».


Ο Σπύρος Μελάς, στο βιβλίο του «οι πόλεμοι 1912 -13», περιγραφεί το τέλος του ήρωα (σελ. 511-512).
«Έτσι, αυτή την ιστορική μέρα, βρέθηκαν αντιμέτωποι και από τα δύο μέρη οι πιο διαλεχτοί άντρες, Βούλγαροι και Έλληνες. Οι άντρες της βασιλικής φρουράς του Φερδινάνδου, μεγαλόσωμοι όλοι και ψυχωμένοι, πολέμησαν με παλληκαριά και πείσμα. Κι απέναντι τους είχανε τους αθάνατους ευζώνους, τους ημίθεους του «πρώτου-τριακοστού όγδοου» συντάγματος. Ο αγώνας ήταν τόσο λυσσασμένος και συχνά σώμα με σώμα, ώστε πολλοί από τη μια μεριά και από την άλλη πέφτανε τρυπημένοι με τη λόγχη, αρκετοί Βούλγαροι σκοτώθηκαν με πέτρες στο κεφάλι… γιατί, κάποια στιγμή, τα πυρομαχικά λείψανε από τους ευζώνους και τότε ο Βελισσαρίου που ήτανε όπως πάντα στη γραμμή της φωτιάς τους φώναξε:
- Χτυπάτε τους με τις πέτρες, ωρέ! Κι αυτές σκοτώνουν. Αλλά μια οβίδα έσκασε κοντά τους, ένα μεγάλο θραύσμα τον βρήκε κατάστηθα και ο εθνικός ήρωας, ο πορθητής του Μπιζανίου, απόμεινε στον τόπο. Στην επική αυτή σύγκρουση έπεσε σε λίγο, και ο ταγματάρχης Κολοκοτρώνης, άξιο βλαστάρι της δοξασμένης γενιάς του Γέρου του Μοριά, κοντά σ’ αυτή χάθηκαν και ένα σωρό αξιωματικοί και άντρες του ηρωικού συντάγματος. Οι πλαγιές κι οι ρεματιές είχανε γεμίσει πτώματα Ελλήνων και Βουλγάρων ανακατωμένα…»

(Εκείνα τα χρόνια «οι άνθρωποι ζούσαν για ένα έπαινο και πέθαιναν για ένα τραγούδι» έλεγε ο Καρκαβίτσας. Ήταν φιλότιμοι. Ελπίζουμε, πως όταν ανθίσουνε και πάλι τούτοι οι τόποι, και ‘ρθούνε καινούργιοι άνθρωποι που θα συνοδεύσουν την περιρρέουσα βλακεία στην τελευταία της κατοικία, να ξαναμπούν αυτά τα κείμενα στην τυμπανιαίας, σήμερα, αποφοράς εκπαίδευση, για να ανασάνουμε κι εμείς και οι μαθητές μας). Αυτά τα λίγα μνημόσυνα λόγια για έναν ήρωα, που θυσίασε την ζωή του, για να ελευθερώσει την Μακεδονίας μας, αυτήν που τώρα προδίδουν οι Νενέκοι. Απλά λόγια για επίλογο, γιατί ο ηρωισμός δεν περιγράφεται με μεγαλοστομίες. Όπως απλά το είπε και ο εθνικός μας ποιητής: «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά»…

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ και στο τέλος μένεις μόνος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Εκ καταβολής του ο άνθρωπος συνασπίστηκε με άλλους ανθρώπους για το κοινό συμφέρον. Να κυνηγήσει, να ζεσταθεί, να αμυνθεί, να επιτεθεί, να εξελιχθεί. Η εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας οφείλεται σε μεγάλες στιγμές συνεργασίας.

Ωστόσο υπάρχουν σοκαριστικές στιγμές μοναξιάς που όχι μόνο ήταν ατομικά σημαντικές αλλά στάθηκαν ικανές να αλλάξουν την Ιστορία. Ο Ιησούς παρά τους μαθητές και τους ακολούθους Του ήταν απελπιστικά μόνος όταν τελικά σταυρώθηκε. Λίγα χρόνια πριν, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που προετοίμασε χιλιάδες κόσμου για τον ερχομό του Χριστού, φυλακίστηκε και αποκεφαλίστηκε χωρίς κανέναν να τον υπερασπιστεί. Εκατοντάδες χρόνια μετά, ο Νεύτωνας λέγεται ότι ήταν πολύ μόνος όταν ανακάλυψε και διαμόρφωσε τον νόμο της βαρύτητας.

Παρά την ανάγκη, την επιθυμία και το συμφέρον των ανθρώπων να βρίσκονται μαζί σε ομάδες και κοινωνίες, υπάρχουν στιγμές -μικρές ή μεγαλύτερες- που ο καθένας από μας θα είναι μόνος. 

Και ξέρετε... οι στιγμές μοναξιάς είναι πολλές και ποικίλες. Είναι στιγμές προσωπικής απομόνωσης ίσως για λόγους υγιεινής και άλλες που αφορούν διάφορες δοκιμασίες μας, όπως είναι οι εξετάσεις. Είναι όμως κάποιες στιγμές που μετά από πολύ κόπο, συνεργασίες, ομαδική δουλειά, καταλήγουν εντελώς απρόσμενα. Τα φώτα σβήνουν. Η μουσική σταματάει. Ο κόσμος χάνεται σε σκιές. Και κάποια στιγμή είσαι μόνος. Έχεις να αντιμετωπίσεις το ίδιο θηρίο. Να πετύχεις στους επαγγελματικούς στόχους σου, να γυρίσεις πλευρό στον ύπνο σου και να θυμηθείς ότι κανένας άλλος δεν θα είναι εκεί εκτός από τον εαυτό σου. Αργά ή γρήγορα έρχεται η στιγμή που βλέπεις πως ακόμα και τις ομάδες, τις φτιάχνουν ξεχωριστά άτομα.

Αν σήμερα είσαι μόνος, είναι επειδή επιτέλους πρέπει να αποδείξεις. Να αποδείξεις (πρώτα) αν αξίζεις και μετά τι αξίζεις. Το πέπλο της ομαδικότητας και της κοινωνικότητας ίσως σου παρείχε την ασφάλεια να νομίζεις ότι είχες πετύχει σε κάτι και τελικά αυτό να είναι ένα μεγάλο ψέμα. Σαν τον μαθητή που πέρασε την τάξη, μόνο επειδή αντέγραφε από τον διπλανό του. Τώρα που είσαι μόνος θα τα καταφέρεις ή θα επιβεβαιώσεις τους προσωπικούς σου φόβους; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 7 Ιουλίου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ νέα προσπάθεια διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο Ιωάννης Ασλανίδης

Πληροφορούμεθα ότι κυοφορείται νέο Σχέδιο διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, ένα από τα τελευταία προπύργια του Ελληνισμού, που τα τελευταία χρόνια βάλλεται από τους λεγόμενους προοδευτικούς. Και! ο λόγος ότι! η Εκκλησία αποτελεί τροχοπέδη, όπως την αντιλαμβάνονται οι αυτοονομαζόμενοι προοδευτικοί. Βέβαια! πρέπει να έχουν υπ’ όψιν των ότι και ο τελευταίος Έλληνας σκεπτόμενος πολίτης γνωρίζει, για την κατάσταση αυτή της χώρας μας, που όπου να γυρίσεις να δεις πληγώνεσαι, φέρουν ακέραια την ευθύνη, οι λεγόμενες προοδευτικές Κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών.

Άρα αυτή η διεθνιστική προσπάθεια ξένων συμφερόντων έχει και παρελθόν, με Έλληνες πολιτικούς του χώρου των προοδευτικών, να συνδράμουν την προσπάθεια αυτή.

- Ενθυμούμαι την δήλωση προοδευτικού Υπουργού της Δικαιοσύνης κυβερνήσεως του παρελθόντος, όταν αυτή ψήφιζε τον νόμο για την κατάργηση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, θρασύτατα να λέει στην προσπάθεια του Ελληνικού λαού συγκεντρώσεως υπογραφών για την μη κατάργηση ότι: «… και 9 εκατομμύρια υπογραφές να φέρουν, θα υποστηρίξουμε τον Ένα που δεν υπόγραψε…». Ο τότε Υπουργός που υπηρετούσε σε μία Κυβέρνηση κατ’ επίφαση Δημοκρατική, θα έπρεπε να δώσει άλλον ορισμό για την Δημοκρατία, διαφορετικό από αυτόν που έδωσε ο Περικλής στον Επιτάφιό του.

- Σήμερα! έχουμε μία Κυβέρνηση που λόγω δυστυχώς ιδεοληψίας των στελεχών της, μπορεί ν’ αντιγράψει και να εφαρμόσει Σταλινικές μεθόδους. Αυτό είναι πολύ ανησυχητικό και επικίνδυνο η προσπάθεια αποκαθήλωσης της χριστιανικής πίστης από τον Ελληνισμό.

- Γνωρίζουμε από την Ελληνική Ιστορία πόσο άρρηκτα είναι συνδεδεμένα ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, επίσης γνωρίζουμε πολύ καλά, πόσο συνέβαλε η Εκκλησία μας, στην αναγέννηση του Ελληνικού Έθνους και στη διατήρηση της Εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας των Ελλήνων. Γνωρίζουμε επίσης ότι, η θρησκεία διδάσκει ηθικές αρχές, ανθρώπινες σχέσεις και αγάπη στο πλησίον μας, ας μας πουν οι αρνητές αυτής της προσφοράς, πώς! θα σταθούν, θα ομονοήσουν και θα επιβιώσουν στο μέλλον κοινωνίες χωρίς τα χαρακτηριστικά και απαραίτητα συνθετικά αυτά στοιχεία, μας κοινωνίας, που θέλει την ανθρώπινη διαιώνισή της;

- Δεν μπορούμε επίσης ν’ αγνοήσουμε την αδήριτο σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, που χρονολογείται εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Πρέπει! επίσης κάποτε να καταλάβουν και μερικοί Έλληνες διανοούμενοι, οι οποίοι χρησιμοποιώντας ως ασπίδα την Επιστήμη των, θέλουν να μεταβάλουν την υπάρχουσα ταύτιση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Αυτό είναι λάθος.

- Όταν ο Απόστολος Παύλος ήλθε στην Ελλάδα και δίδαξε στο ανήσυχο πνεύμα των Ελλήνων τον Χριστιανισμό, εξέφραζε αυτό που από μόνοι τους επιθυμούσαν οι Έλληνες, να οριστικοποιήσουν τον θάνατο των παλαιών θεών και να εγκολπωθούν την ύπαρξη του ΕΝΟΣ, μοναδικού και αληθινού θεού. Έτσι! Το χριστιανικό πνεύμα αναμείχθηκε με το Ελληνικό, που βρισκόταν τους τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες σε παρακμή και έψαχνε για μια νέα ταυτότητα. Ο καρπός της ζωογόνου αυτής ένωσης εδημιούργησε ένα πολιτισμό που διαρκεί μέχρι σήμερα και ονομάζεται Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός. Δηλαδή! ενώθηκε η αρχαιοελληνική Σοφία του Αρίστου και Τελείου, με την χριστιανική πίστη του ενάρετου και της αγάπης.

- Ο Ε. Παπανούτσος, ο παρεξηγημένος αυτός παιδαγωγός και φιλόσοφος, ομιλών στην Βουλή των Ελλήνων, ολίγον προ του θανάτου του, διεκήρυξε ότι η ορθοδοξία και ο Ελληνισμός είναι μαζί ζυμωμένα.

- Αφού λοιπόν! από τα ανωτέρω στοιχειώδη παραδείγματα, εύκολα εξάγεται το συμπέρασμα, ότι η ταύτιση του Ελληνισμού με την ορθοδοξία, αποτελεί θετικό και ωφέλιμο στοιχείο και κεντρικό άξονα πολιτισμικής, κοινωνικής και εθνικής κυρίως συνοχής, εγείρεται το ερώτημα ˙ πώς πρέπει να ενεργήσουμε, να κατεδαφίσουμε, να αποσυνδέσουμε και να διαλύσουμε αυτόν τον Εθνικό δεσμό; ή αντιθέτως να ενισχύσουμε, να τονώσουμε και να ενθαρρύνουμε τον υπάρχοντα αυτόν δεσμόν μεταξύ Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Η πρόοδος των λαών δεν επιτυγχάνεται με καταστρατήγηση αρχών, αξιών και ιδεών των προγόνων μας, αλλά προσαρμόζοντας αυτές στα νέα δεδομένα, στις νέες εξελίξεις και ανακαλύψεις της επιστήμης, χωρίς να παρεκκλίνουμε από τις αρχές και αξίας της ανθρώπινης ζωής, οι οποίες καταξιώθηκαν ως δόγματα στο πέρασμα του χρόνου.

- Η βαθιά και πολύπλευρη κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας, κρίση οικονομική, πολιτική, κοινωνική, είναι κρίση θεσμών και αξιών, οφειλόμενη όχι μόνο στην ολέθρια κακοδιαχείριση της χώρας μας, τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά στο σοβαρό έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας που οδήγησε στο σημερινό χαμηλό επίπεδο ηθικής, με όσα πρωτόγνωρα καθημερινά βιώνουμε. Ο κίνδυνος για την πατρίδα μας μεγαλώνει ακόμη περισσότερο καθ’ όσον στόχος των εχθρών της και ορισμένων δυστυχώς ντόπιων ανοήτων είναι να πλήξουν τα βασικά χαρακτηριστικά της Εθνικής μας ταυτότητας την θρησκεία, την γλώσσα και την ιστορία μας, με επακόλουθο την αποδόμηση και την συρρίκνωση της Εθνικής μας ανεξαρτησίας.

- Ο Άνθρωπος σήμερα γελασμένος και πλανεμένος από τις εφήμερες απολαύσεις, που μας δίδει αυτό το σαθρό δημιούργημα πολλών συμφερόντων της καταναλωτικής κοινωνίας, ισοπέδωσε τα πάντα. Ο άνθρωπος ξέφυγε από την αποστολή του, της διακονίας των συνανθρώπων του, της υπερασπίσεως της πατρίδος, της δημιουργίας σωστής οικογένειας, την θεραπεία της ανθρώπινης ψυχής, την μέριμνα των γηρατειών, της πίστεώς του ως βασική αναχαίτησή κάθε κακού, και όλα αυτά λιγοστεύουν επικίνδυνα, μέσα στη ζούγκλα της καταναλωτικής κοινωνίας μας.

- Μέσα στις δύσκολες ώρες που περνάμε καθημερινά, το άτομο αναπτύσσεται λανθασμένα και γίνεται ένα απρόσωπο ξεπερασμένο γρανάζι του συστήματος, που κανείς δεν ελέγχει. Ένας ολοκληρωμένος αντιανθρωπισμός που συνθέτει και αντικειμενοποιεί τον άνθρωπο βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι υπάρχουσες υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία που υπηρετούν το καλό των πολλών, θεωρούνται ξεπερασμένοι ή συνθλίβονται από τους παθολογικούς που υπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων.

- Πρέπει λοιπόν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο Έλληνας να επανέλθει στις ρίζες του, εάν θέλει να έχει μέλλον, στην γεμάτη αγάπη θρησκεία του, που επεξετάθηκε όχι για να καταπιέζει, αλλά το αντίθετο, γιατί στην ανθρώπινη σχετική Ελευθερία, αντέτεινε την θεία, την απόλυτη Ελευθερία.

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντγος ε.α.
Επίτιμος Δκτής της Σ.Σ.Ε
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 1 Ιουλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ κλείνοντας άμεσα τις εκκρεμότητες της ζωής

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Είναι πολύ ενδιαφέρον να μελετήσουμε αναφορικά με την ζωή ενός ανθρώπου τα στάδια που περνάει αναφορικά με την εξουσία του, την αυτοκυριαρχία του και την εξάρτηση του από άλλους, ανάλογα με την ηλικία και την κοινωνική του και επαγγελματική του θέση.

Αφορμή για αυτήν την μελέτη στάθηκε η συμβουλή κάποιου που μου είπε πως ακόμα κι αν υπάρχουν πολλά ανοιχτά μέτωπα στην ζωή μου, ακόμα κι αν το βάρος τους είναι τεράστιο στην πλάτη μου, ακόμα κι αν κατά κάποιο τρόπο με εξυπηρετεί η συντήρηση τους έστω και προσωρινά, πρέπει να κάνω την μεγάλη υπέρβαση και να ενεργοποιηθώ ώστε να τα κλείνω ένα-ένα. Το ήξερα από πριν το πει πως έχει δίκιο, όμως καμιά φορά δεν εξαρτώνται όλα από εμένα, ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος, είμαι εγώ...

Έκατσα λοιπόν και έφτιαξα ένα πρόχειρο γράφημα που δείχνει τον βαθμό εξάρτησης που έχει ο κάθε άνθρωπος με βάση την ηλικία του, απλά και μόνο για να έχουμε έναν μπούσουλα στον σημερινό προβληματισμό μας. Τον παραθέτω εδώ:
Στον γαλάζιο άξονα βλέπουμε την ηλικία του ανθρώπου και στον κόκκινο την εξάρτηση του από άλλους ανθρώπους στην ζωή του. Προφανώς στο ηλικιακό μηδέν, ο άνθρωπος εξαρτάται στην μέγιστη τιμή του από άλλους, όπως είναι η μητέρα. Όσο ο άνθρωπος προσεγγίζει τα χρόνια της ενηλικίωσης εξαρτάται σε λιγότερο βαθμό από άλλους ανθρώπους σε μία καμπύλη που φτάνει στην ελάχιστη τιμή της μετά την ενηλικίωση και μετά τα 30-40 χρόνια του ανθρώπου. Η καμπύλη παίρνει αυξητική πορεία αμέσως μετά και ως το τέλος της ζωής του ανθρώπου με άλλου είδους προβλήματα να προκύπτουν που αφορούν την υγεία, το εισόδημα κλπ.

Το παραπάνω γράφημα δεν είναι λάθος, όμως δεν αντικατοπτρίζει και την αλήθεια σε απόλυτο βαθμό. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν πολλές ακόμα μεταβλητές που δεν αφορούν την ηλικία, αλλά το επάγγελμα, το κοινωνικό σύνολο, την οικογενειακή κατάσταση, ακόμα και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Έτσι, γίνεται αντιληπτό πως ένας γονέας στα 40 του μπορεί να βρίσκεται στην τέλεια ηλικία "μη-εξάρτησης" ωστόσο αυτό δεν συμβαίνει στην ουσία, αφού τα παιδιά του και οι υποχρεώσεις που τα συνοδεύουν είναι βασικές εξαρτήσεις για το εν λόγω πρόσωπο.

Επιστρέφω στην συμβουλή που μου δόθηκε για να καταλήξω μετά την παραπάνω μελέτη, πως είναι στο χέρι μου να πιέσω καταστάσεις, να επιμείνω και να συντομεύσω ορισμένες διαδικασίες, όμως όχι απόλυτα και να κλείσω από μόνος μου τις όποιες εκκρεμότητες, από τη στιγμή πως είτε λόγο έλλειψης χρόνου είτε λόγο έλλειψης χρημάτων είτε λόγω έλλειψης βούλησης άλλων ανθρώπων, κάτι μπορεί να με αφήνει πίσω...

Καταλήγοντας, θέλω κι εγώ να συμβουλεύσω οποιονδήποτε εκεί έξω, πως επειδή οι εκκρεμότητες είναι μέρος της ζωής και πως επειδή πολύ συχνά δεν θα αφορούν μόνο ένα άτομο -τον εαυτό μας- καλό θα είναι να μην αδρανούμε, να μην αφηνόμαστε στην σκέψη πως πρέπει πρώτα ο άλλος αν κάνει το κομμάτι που του αναλογεί. Ας είμαστε οι πρώτοι που ενεργοποιούμαστε και οι πρώτοι που φροντίζουμε για ότι εκκρεμεί. Όταν φτάσουμε στην τακτοποίησή τους, θα αισθανθούμε μία ανακούφιση που θα μας θυμίσει πως ορθά πράξαμε!  +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 30 Ιουνίου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ τα ανεγκέφαλα νεοταξίτικα μμε κατέστρεψαν την ζωή μιας όμορφης νεαρής ιρανής.....

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο Θάνος 

Η είδηση όπως μεταδόθηκε από τα δυτικά ΜΜΕ:

Η κοπέλα της φωτογραφίας είναι η Αΐντα, η Ιρανή με την καθηλωτική ομορφιά, που «ζάλισε» τον φακό από τις εξέδρες του Καζάν, στην ήττα του Ιράν από την Ισπανία. Πίσω όμως από την εκθαμβωτική ομορφιά της, η φωτογραφία κρύβει μια ντροπιαστική αλήθεια.
Ο φωτογραφικός φακός του AP την εντόπισε, μαζί με τον σύντροφο της, μεταξύ δεκάδων χιλιάδων φανς του σπορ που βρίσκονταν στο γήπεδο. Η ομορφιά της εκθαμβωτική, το βλέμμα της καθηλωτικό, η παρουσία της αεράτη.

Όχι όπως στη φωτογραφία της διαπίστευσης που κρέμεται στο λαιμό της. Μια άλλη Αΐντα, χλωμή, σκοτεινή, εγκλωβισμένη στη χιτζάμπ.

ΣΧΟΛΙΟ

Την κάψανε την κοπέλλα….. (όνομα, φωτογραφία και στοιχεία)
Να δουμε πως θα επιστρέψει στην πατρίδα της….
Εχουν καταλάβει οτι μιλάμε για την ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΡΑΝ;
Ενα ισλαμικό φανατικό θεοκρατικό καθεστώς;
Ηδη θεωρώ οτι της εχουν φτιάξει τον κατάλληλο φάκελλο (ναναι καλά το διαδίκτυο και τα δυτικά ΜΜΕ) και οι δικοί της πίσω στην πατρίδα της, έχουν αρχίσει να υποφέρουν….

Δυστυχώς μέσα στην μανία τους οι δυτικοί να διαφημίσουν τον εκφυλισμένο τρόπο ζωής τους, αδιαφορούν για την κουλτούρα των υπολοίπων ανθρώπων…
Κάτι ανάλογο με αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ προσπαθώντας να «εκδημοκρατήσουν» μουσουλμανικές χώρες στις οποίες οι κάτοικοι αδιαφορούν πλήρως για το τι σημαίνει δημοκρατία….

Πρέπει κάποτε να το χωνέψουμε….
Αν εξαιρεσουμε την εγκληματικότητα και το μίσος που προωθούν κάποιες θρησκείες (και πρωτίστως το Ισλαμ) οι διάφοροι λαοί έχουν τον πολιτισμό τους και την ιστορία τους….
Εχουν μάθει και τους αρεσει να ζουν με άρχοντες κληρονομικούς, χαλίφηδες και σουλτάνους…. και δεν γουστάρουν την δυτική δημοκρατία (δημοκρατία λέμε τωρα…)….

Ας τους αφησουμε στην ησυχία τους, γιατί οσο η Νέα Τάξη επίτηδες τους ζορίζει, τόσο δημιουργεί πολέμους, την τρομοκρατία…. τους λαθρομεταναστες κλπ….

Τετοιες λοιπόν ειδήσεις αποτελούν ψωμοτύρι για τους νεοταξίτες γιατί μολις η κοπέλλα αυτή γυρίσει στην πατρίδα της και τα βρει σκούρα θα κραυγάζουν μετά για τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατούνται στις ισλαμικές χώρες….

Ολα όμως έτσι αρχιζουν…
Μετά θα ξεσηκωθεί η κοινή γνώμη κατά του Ιραν με την βοήθεια των ξεπουλημένων στην ΝΤ ΜΜΕ(ξαπάτησης) …. μετα θα ανακαλύψουν οτι υπάρχει εκεί έλλειμα δημοκρατίας και μετα οι ΗΠΑ θα στείλουν τα στρατεύματά τους να φέρουν την PAX AMERIKANA….(στην ουσία να φάνε τα πετρέλαια) ή θα χρηματοδοτήσουν και θα εξοπλίσουν τρομοκρατικές ομάδες τις οποίες θα αποκαλούν αντιπολίτευση ώστε η χώρα να γίνει μπάχαλο και μετά εκατομμύρια Ιρανοί θα κατευθύνονται μεσα από "προσφυγικούς διαδρόμους" που θα τους προσέχουν οι ΜΚΟ του Σόρος προς τις χώρες τις δύσης…. (το έχουμε δει το εργο σε Λιβυη, Ιρακ, Συρία, Αφγανιστάν κλπ)

Και μετα ξεκινάει και το τρίτο σκέλος….
Η ΜΗ αφομοίωση όλων αυτων των ανθρώπων απο τους δυτικούς (μεσω της αποτυχημένης πολυπολιτισμικότητας), που θα φέρει εγκληματικότητα, τρομοκρατία και άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων και στο τέλος πολιτισμικό πόλεμο…. που θα μπορέσει να σταματήσει ΜΟΝΟ με Παγκόσμια Διακυβέρνηση…. (τον τελικό στόχο μυστικών λεσχων και στοών δλδ αυτού που με δύο λέξεις αποκαλούμε Νέα Τάξη).

Δυστυχώς ΟΛΟ αυτό το σχέδιο το βλέπουμε να λειτουργεί στην πατρίδα μας οπου οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων υπηρετούν την ΝΤ….
Τα ΜΜΕ κάνουν την δουλειά τους….. Οι ΜΚΟ υποδοχής λαθρομεταναστών (που τους ονομάζουν πρόσφυγες για να δουλεύουν το θυμικό των Ελλήνων) έχουν εγκατασταθεί σε όλα τα παραμεθόρια νησιά μας…. και η εγκληματικότητα των αλλοδαπών ήδη αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο….
Απομένει το τρίτο σκέλος…. το οποιο ραγδαία έρχεται… και μεσω των προδοτικών πράξεων των Συριζανελ (τύπου ξεπουλήματος της Μακεδονίας μας) …

Αναμείνατε στο ακουστικό σας….


ΘΑΝΟΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »