Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εσύ πως ορίζεις το... τέλος;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Η ζωή και ότι τέλος πάντων περικλείει αυτή στον διάβα της, δεν είναι παρά μία ατέρμονη αλληλουχία από αρχές και τέλη που συχνά μπερδεύονται μεταξύ τους, άλλες φορές αποτελούν κομμάτια ενός ενιαίου παζλ κι άλλοτε απλά είναι τόσο αχνά που δεν είναι ξεκάθαρο σε ποια πλευρά του πεδίου ανήκουν.

Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Πως ορίζεται το τέλος σε κάτι; Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας τελειώνει στο "90" όμως... υπάρχουν και οι καθυστερήσεις ή ενίοτε η παράταση. Η ζωή; Η ζωή η ίδια τελειώνει όταν η καρδιά παύσει να χτυπάει, όμως αν αυτή συνεχίζεται με βάση τις θρησκευτικές αρχές; Μήπως τότε δεν είναι και πάλι σαφώς ορισμένο το τέλος της; Και για να γενικεύσω, πως είστε τόσο σίγουροι πως ξέρετε όταν κάτι τελικά τελειώνει;

Σχετικά με αυτό, οι άνθρωποι έχουν επινοήσει διάφορες δικαιολογίες για να καλύψουν την ανικανότητα τους να ορίσουν με σαφήνεια το τέλος σε κάτι. Για παράδειγμα, λένε πως (η ζωή) κύκλους κάνει και επειδή αυτό με τους κύκλους είναι επικίνδυνη κατεύθυνση με την οποία έχουμε καταπιαστεί στο παρελθόν, θα σας προειδοποιήσω πως αυτοί οι κύκλοι είναι πολύ ύπουλη θεωρία... Λένε ακόμα πως, κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή, κάτι το οποίο μπορεί να αποδειχθεί με πολλά παραδείγματα, όμως πριν φτάσουμε επιπόλαια σε εκείνη την αρχή, είμαστε σίγουροι πως κατοχυρώσαμε το τέλος;

Ο άνθρωπος είναι βιωματικό ον. Έτσι, κάθε του δράση και έργο, βασίζονται στον τρόπο που υποκειμενικά τα βιώνει. Ακόμα και αν μία μέρα ξυπνήσει έχοντας μέσα του την απόλυτη σιγουριά για την ταμπέλα "τέλος" που μόλις έβαλε, τα βιώματά του θα συνεχίσουν να τον στοιχειώνουν εσαεί.

Δεν ξυπνάς μία μέρα συνταξιούχος. Δεν ξυπνάς μία μέρα ελεύθερος από μία σχέση. Δεν ξυπνάς μία μέρα "κενός". Είναι τα στοιχεία και οι μεταβλητές που συνεχώς μεταλλάσσονται και σε οδηγούν σε μία δεδομένη κατάσταση.

Πριν λοιπόν ανασηκώσεις το βλέμμα σου και τεντώσεις τους μύες σου είτε ενθουσιασμένος από την περάτωση κάποιου έργου είτε απογοητευμένος από την δυσάρεστη ολοκλήρωση μιας κατάστασης, πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω, να απομονωθείς και να μείνεις μόνος(;) μελετώντας αν πραγματικά τελείωσε κάτι. Θα εκπλαγείς σκεφτόμενος πόσα μικρά-μικρά υπάρχουν εκεί για να σε αναγκάσουν να αναθεωρήσεις.

Ας... πούμε ότι αυτό το άρθρο τελείωσε! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

ΕΚΘΕΣΕΙΣ ~ ένα σκιουράκι στο δάσος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό σκιουράκι. Ήταν ζωηρό και μια μέρα πήγαινε για μία βόλτα
με τη μαμά του. Στην διαδρομή τους, ξεκίνησαν να μαζεύουν βελανίδια για να τα φάνε αργότερα που θα ερχόταν ο χειμώνας.

Ενώ περνούσαν πολύ όμορφα, ξαφνικά το σκιουράκι απομακρύνθηκε από τη μαμά του και σε λίγο είχε χαθεί. Η μαμά του βέβαια έψαχνε να τον βρει γεμάτη αγωνία αλλά για πολύ ώρα δεν τα κατάφερε να το βρει.

Μετά από πολύ ώρα και ενώ και οι δύο ήταν πολύ τρομαγμένοι, η μαμά κατάφερε να το βρει. Το αγκάλιασε πολύ σφιχτά και γεμάτη ανακούφιση και αμέσως ξεκίνησαν για το σπίτι.

Όταν έφτασαν, η μαμά πήγε το σκιουράκι της στο δωμάτιο του και για να το ευχαριστήσει ώστε να ξεχαστεί από την δύσκολη μέρα που είχε, κάλεσε τους φίλους του για να παίξουν όλοι μαζί".

Δέσποινα Σπυριδάκη.
διόρθωση: μπαμπάς+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η απληστία του να είσαι παιδί

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεκαετία του 90. Λονδίνο. Σε κάποιον όροφο του καταστήματος Harrods, εγώ και ο υπομονετικός μου αδερφός που με περιμένει να επιλέξω ποιο παιχνίδι προτιμώ ανάμεσα σε αυτά που έχω επιλέξει και εκείνα που η τσέπη του μπορεί να μου αγοράσει. Έχουν προηγηθεί ώρες αναζήτησης και πολύπλοκης σκέψης.

Λίγα χρόνια πριν σε πόλη της Νέας Υόρκης ένα παρόμοιο σκηνικό μέσα σε κάποιο από τα καταστήματα παιχνιδιών Toys R Us με εμένα και πάλι πρωταγωνιστή να πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σε καμπόσα επιθυμητά και υποψήφια δώρα μου.

Παιδί που δεν επιθυμεί παιχνίδια ισούται με άνθρωπο χωρίς απαιτήσεις και όνειρα στην ζωή. Τι συμβαίνει όμως όταν ο ενήλικας αρνείται να μεγαλώσει;

Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών και για να ακριβολογώ, σε ένα κατάστημα αμιγώς παιχνιδιών και όχι κάποιο που μαζί με τα παιχνίδια πουλάει κουβέρτες, φριτέζες και καθαριστικά για το μπάνιο... Αυτή τη φορά δεν ήμουν εκεί για μένα. Είχα αποστολή να αγοράσω για άλλα παιδιά παιχνίδια συνοδευόμενος από τα δικά μου.

Και ενώ είναι πολύ φυσιολογικό για ένα παιδί να μπερδεύεται ζητώντας κάτι καινούριο που βλέπει και παράλληλα ξεχνώντας το προηγούμενο, υπήρξαν αμέτρητες στιγμές στις οποίες ήμουν εγώ εκείνος που "κολλούσε" σε κάποιον διάδρομο ξανά και ξανά σκεπτόμενος βαθιά μέσα μου πόσο θα ήθελα να προσθέσω αυτά τα playmobil στην ήδη υπάρχουσα συλλογή μου ή πόσο ωραία θα ταίριαζε στην συλλογή μου με τα παιχνίδια του Batman η νέα φιγούρα του Robin. Μείναμε πολύ, διαλέξαμε με πολύ προσοχή και αξιοζήλευτη υπομονή τα δώρα των παιδιών ως φτάνει η στιγμή που γονατίζω και με παράπονο λέω: "εμένα δεν μου πήρατε τίποτα". Τα παιδιά γνωρίζουν καλά πως αστειεύομαι.

Είναι όμως έτσι; Μάλλον όχι. Εκτός από την έφεση που έχω στα παιχνίδια, είναι κάτι άλλο που ένιωσα εκείνη την στιγμή. Είναι η επιθυμία της παιδικής απληστίας. Αυτό το ακαταλόγιστο που έχει κάθε παιδί όταν ζητάει αλόγιστα. Είναι η ταμπέλα της παιδικής αγνότητας κάθε φορά που ένα παιδί καταστρώνει απ' το πιο απλό ως το πιο ύπουλο σχέδιο για να σε πείσει να ενδώσεις σε όσο το δυνατό περισσότερες από τις ατελείωτες επιθυμίες του. Κι όμως, αυτή η δίχως τέλος ροή επιθυμιών, ονομάζεται παιδικότητα και οι ψυχολόγοι επιμένουν πως είναι φυσιολογική ενώ κάποιοι από εμάς την βρίσκουν ακόμα και χαριτωμένη!

Έχετε ακούσει ανθρώπους να αναπολούν την παιδική τους ηλικία; Τι ακριβώς θέλουν απ' αυτή; Μήπως ενδόμυχα το δικαίωμα στην πρόσβαση της παιδικής απληστίας; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ποιος είπε να ζεις την κάθε στιγμή;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ξέρεις, όλοι λένε πως ο χρόνος περνάει γρήγορα ή πως μια μέρα θα κοιτάξουμε την ζωή μας και θα είναι πολύ αργά για ορισμένα πράγματα. Όμως, δοκίμασε να το πεις αυτό σε έναν εργαζόμενο που περιμένει να πάει 17:00 για να σχολάσει ή εκείνον που έχει τόσα πράγματα να κάνει βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα που δείχνει σα να μην του φτάνει μία ολόκληρη ζωή.

Αυτό που με σιγουριά μπορεί να πει κανείς, είναι πως ο χρόνος -ναι- είναι σχετικός και ως εκ τούτου το πως τον αντιλαμβάνεται ο ένας και ο άλλος διαφέρει κατά πολύ. Ακόμα και το πως αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι τον χρόνο ανάλογα με το τι κάνουμε ή θα κάνουμε μπορεί να διαφέρει αισθητά.

Στον σημερινό προβληματισμό θα ήθελα να μην αναλύσουμε κάτι και αντίστοιχα να μην γενικεύσουμε. Θα προτιμούσα να καταπιαστούμε από στιγμές. Οι στιγμές μπορεί να βρίσκονται στην ίδια εξίσωση με την έννοια του χρόνου ωστόσο έχουν κάτι μαγικό εννοιολογικά. Είναι εντελώς προσωπικές "μαγικές τρύπες" που ο καθένας μας έχει περάσει μέσα σε αυτές χωρίς να συμβαδίζει με την αντικειμενική ροή του χρόνου.

Σκέφτομαι έναν οπλίτη που κάνει το "γερμανικό νούμερο" στην σκοπιά και το δίωρο δείχνει τόσο βασανιστικό. Ύστερα, ένα ποτό σε ένα παραλιακό μπαρ που χάνεσαι έχοντας δίπλα σου τον άνθρωπο σου. Την διάρκεια ενός χειρουργείου κάποιου αγαπημένου σου προσώπου και η αγκαλιά του παιδιού σου ενώ αυτό έχει μόλις ξυπνήσει χουζουρεύοντας στο κρεβάτι.

Παρατηρείτε κάτι σε όλα τα παραπάνω; Η διάρκεια του καθενός είναι πολύ προσωπική ανάλογα με αυτόν που βιώνει την κάθε εμπειρία. Μπορεί το ίδιο πράγμα να εκτυλίσσεται μπροστά σε περισσότερα του ενός άτομα κι όμως για σένα να μην υπάρχει καμία επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. Είσαι χωμένος για τα καλά στην "μαγική σου τρύπα" και ότι κι αν σου πουν εκείνη τη στιγμή, ότι κι αν δεις, δεν είναι ικανό να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Εκτός, ίσως το... ρολόι σου! Το "για πότε πέρασε η ώρα" και το "δεν περνάει με τίποτα η ώρα" είναι δύο φράσεις που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς μέσα σε λίγες ώρες!

Το... σοφότερο θα ήταν να κλείσω με την τετριμμένη συμβουλή, να ζείτε την κάθε στιγμή. Όμως θα σας έλεγα ψέματα. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Κάθε στιγμή, μου δίνει το έναυσμα, την αφορμή και την έμπνευση για να σχεδιάσω την επόμενη. Ποιο το νόημα να ζήσεις κάτι καλό αν δεν βάλεις τις βάσεις για να το επαναλάβεις αργά ή γρήγορα. Και αντίστοιχα, ποιο το νόημα να ζήσεις κάτι αρνητικό αν σκέφτεσαι παράλληλα πως θα αποφύγεις να βιώσεις την ίδια αρνητική εμπειρία ξανά. Κατά συνέπεια, πως να ζήσεις την στιγμή όταν για κάποιο λόγο πρέπει να υπάρξουν ή να μην υπάρξουν, κι άλλες; Η δική μου συμβουλή είναι πως κάθε στιγμή θα αποτελεί ανάμνηση σε... μια στιγμή! Δούλεψε σκληρά για την αμέσως επόμενη πριν γίνεις από αυτούς που ζουν με τις αναμνήσεις τους. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο εργαζόμενος που δίνει και ο εργοδότης που παίρνει ή το αντίθετο;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω το προφανές που πλέον καταντά και τετριμμένο: Κανένας υπάλληλος δεν είναι τέλειος όπως και κανένας εργοδότης δεν είναι τέλειος. Αυτή η ιστορία κρατάει αιώνες και αποτελείται από ορισμένες λαμπρές εξαιρέσεις.

Στην πραγματικότητα, κανείς δεν χρειάζεται να είναι τέλειος. Αρκεί να δείχνει... αρεστός. Όλοι ξέρουμε πως η έτοιμη πίτσα δεν μπορεί να είναι τόσο ποιοτική όσο η σπιτική κι όμως για κάποιο λόγο η πιτσαρία της γειτονιάς κερδίζει το στοίχημα κάθε φορά!

Και επειδή κανένας κύκλος δεν έχει τέλος, αλλά κάπου πρέπει να υπάρχει μια αρχή, ας αναρωτηθούμε αν ο εργοδότης πρώτος πρέπει να δίνει στον υπάλληλο τις ανέσεις ενός ευχάριστου εργασιακού περιβάλλοντος ώστε και ο υπάλληλος με την σειρά του να τις εκτιμήσει ή αν ο υπάλληλος πρέπει να επιδείξει φιλότιμο και εργατικότητα ώστε ο εργοδότης να τον ανταμείψει κατάλληλα. Επειδή η απάντηση είναι τόσο εύκολη όσο και το να βρούμε την αρχή ενός κύκλου, αφήνουμε -τελικά- αναπάντητο το ερώτημα και στρεφόμαστε στην ουσία.

Βλέπετε, αν ο εργοδότης πρώτος παρέχει τις ιδανικές συνθήκες, υπάρχουν φορές που ο εργαζόμενος το εκμεταλλευτεί, αναθαρρήσει και τελικά πάρει πολύ "αέρα". Αντίστοιχα ένας φιλότιμος εργαζόμενος πέφτει συχνά θύμα ενός ολοένα και πιο απαιτητικού εργοδότη που καλομαθημένος στην απόδοση του υφιστάμενου του, βρίσκει αφορμές για περισσότερες απαιτήσεις.

Την επόμενη φορά που θέλετε να ζητήσετε άδεια θυμηθείτε πως ίσως η δουλειά είναι πάνω απ' τα παιδιά σας ή αν σκέφτεστε να ανταμείψετε τους υπαλλήλους σας με κερασμένους καφέδες και γλυκά, σκεφτείτε μήπως μετατρέψουν τον χώρο σε καφετέρια μειώνοντας την αποδοτικότητά τους. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο πόλεμος των εξαρχείων έχει χαμένο εσένα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν υπάρχει επέτειος, δεν υπάρχει ημέρα μνήμης, δεν υπάρχει γιορτή, υπάρχει μόνο η αφορμή. Η αφορμή για μερικές δεκάδες απροσάρμοστα να διαλύσουν την πόλη τους κάνοντας έναν αγώνα γελοιότητας και κενότητας.

Μερικές δεκάδες -λέγω- απροσάρμοστα χωρίς φιλοσοφία, ιδεολογία, στόχους και ουσία, κατέβηκαν από τα βόρεια προάστια και τις γύρω περιοχές της πρωτεύουσας, προμηθεύτηκαν τις αντιασφυξιογόνες τους μάσκες, τα μπουκάλια της μπύρας με όλα τα υλικά που απαιτούν οι βόμβες Μολότοφ, τα πιστόλια ευθείας βολής φωτοβολίδων, μερικές ελληνικές σημαίες και... έναν τροχό και κατέβηκαν για το καθιερωμένο ραντεβού κάποιας γιορτής, κάποιας επετείου, τέλος πάντων μιας αφορμής.

Εχθές και πάλι γίναμε στο ίδιο έργο θεατές. Οι αναρχικοί ανόητοι ως είθισται, έκαψαν ελληνική σημαία και για πρώτη φορά δοκίμασαν να τροχίσουν την ιστορική πύλη της εισόδου του Πολυτεχνείου. Ακόμα κι αυτό δεν είχε νόημα, αφού... για καμπόσες ώρες αποτελούσε το προπύργιο τους, οπότε... γιατί να το κόψουν;

Εκτός από τον τροχό όμως, χθες είδαμε πόσο οργανωμένοι όσο και θρασείς μπορούν να γίνουν μέσα στην κενότητα τους. Επιτέθηκαν στην λεωφόρο Αλεξάνδρας ακόμα και στο ύψος της Γενικής Αστυνομική Διεύθυνσης Αττικής -όπως διάβασα κάπου δηλαδή, στο κέντρο επιχειρησιακής διεύθυνσης της Αστυνομίας- τόσο θρασείς ήταν, αλλά για μισό λεπτό...

...Πραγματικά τώρα; 5.000 αστυνομικοί χρειάζονται επιχειρησιακό σχέδιο για να κάνουν καλά 150 άπλυτους χωρίς προοπτική και ουσία; Και τελικά το αποτέλεσμα να είναι πάντα το ίδιο; Σπασμένα μάρμαρα, καμμένοι κάδοι, αυτοκίνητα και χιλιάδες καταστροφές δημόσιας περιουσίας;

Είναι αργά μετά τα μεσάνυχτα και το τηλέφωνο χτυπάει. Κάθε εργάτης καθαριότητας πρέπει να σηκωθεί απ' το βράδυ για να καθαρίσει με κάθε τρόπο τα γυαλιά τα πλαστικά, τα σίδερα και τα ξύλα, ώστε το πρωί οι δρόμοι της πρωτεύουσας (και των άλλων πόλεων) να θυμίζουν πρωτεύουσα, να είναι έστω προσπελάσιμοι από τα αυτοκίνητα όλων όσων εργάζονται...

...Όσων εργάζονται και πληρώνουν φόρους. Αλήθεια, τους φόρους σας τους πληρώσατε; Το ελπίζω γιατί εγώ, εσύ, εμείς είμαστε εκείνοι που πληρώνουμε τις καταστροφές αυτές. Τα λεφτά μας γίνονται διορθώσεις στα μάρμαρα, τους κάδους και τα θρανία που κάηκαν και έσπασαν, αντί για μία παραπάνω θέση εργασίας ή μία αύξηση σε κάποιο σημαντικό επίδομα. Τα 19(!!!) άτομα που συνέλαβαν δεν πρόκειται ποτέ να πληρώσουν για όλα αυτά. Και εδώ θα ταίριαζε να κατακρίνω την κυβέρνηση για την ανοχή της Αστυνομίας, όμως δεν είναι επί της παρούσης μιας και το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται εδώ και δεκαετίες από όλους τους συνδυασμούς χρωμάτων που έκατσαν στην γλυκιά κυβερνητική καρέκλα.

Επιτρέψτε μου τέλος, να μην γράψω ότι εξοργίστηκα με το κάψιμο της ελληνικής σημαίας. Αυτό θα συνέβαινε αν γινόταν από νοήμονες οργανισμούς και συμπολίτες μας. Τα άλογα όντα της καταστροφής δεν πρεσβεύουν καμία ιδεολογία και καμία άποψη, οπότε το κάψιμο της σημαίας δεν σημαίνει απολύτως τίποτα είτε για αυτούς, είτε για εμένα από αυτούς. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ μακεδονία - πρέσπες με επιστροφή (;)

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Χειμώνας του 1992. Μαθητής ακόμα παρακολουθούσα στην τηλεόραση τα ηχηρά συλλαλητήρια για την Μακεδονία ακόμα κι αν έως τότε δεν την είχα επισκεφτεί. Ο καιρός πέρασε, ο κόσμος ξέχασε. Οι αθηναίοι βρίζουν τους μακεδόνες (π.χ. με αφορμή τον αθλητισμό), η ελληνική κυβέρνηση απομακρύνεται από την Μακεδονία με εξαίρεση το τεράστιο έργο της Εγνατίας οδού και την ίδια ώρα οι σκοπιανοί φτιάχνουν αγάλματα με τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Φίλιππο.

η εικόνα είναι αντιπροσωπευτική. Πέραν της χειραψίας, η υψωμένη γροθιά του
προέδρου των σκοπίων, δείχνει ποιος έχει κερδίσει από τη συμφωνία 
Και ξαφνικά… Σήμερα! Οι προηγούμενες κυβερνήσεις συμβιβάστηκαν με ένα ΠΓΔΜ (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της μακεδονίας) λες και αυτό δεν είχε μέσα το όνομα Μακεδονία και η σημερινή, πήρε αγκαλιά των πρόεδρο των Σκοπίων και υπέγραψαν μαζί μια συμφωνία που θυσίαζε σ’ όλο τον κόσμο το όνομα της Μακεδονίας απλά και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των αμερικανών που ήθελαν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Ο Τσίπρας γύρισε από τις Πρέσπες όπου και υπογράφτηκε η συμφωνία, περήφανος και ωσάν θριαμβεβευτής, όμως ακόμα αναζητώ στις πολιτικές αναλύσεις να βρω, τι τελικά κέρδισε η Ελλάδα για να παραχωρήσει ένα μέρος της Ιστορία της στα μικρά και ασήμαντα Σκόπια.

Κρατώντας την πρώτη απορία μου, τα πράγματα χειροτερεύουν αφού βλέπουμε ότι ο έλληνας πρωθυπουργός είναι έτοιμος να φέρει την συμφωνία των Πρεσπών στην Ελληνική Βουλή, εκεί που τον περιμένει η άρνηση συγκατάθεσης του αρχηγού της συμπολίτευσης και λόγο που αυτή η κυβέρνηση στέκεται ακόμα όρθια, του Καμμένου. Σε περίπτωση που… παρεξηγήθηκε η παραπάνω μου πρόταση, να σημειώσω πως ουδεμία εκτίμηση δεν έχω στον άνθρωπο που θυσίασε την ιδεολογία του για μία καρέκλα, όμως να που έχει ο καιρός γυρίσματα και ο Καμμένος δείχνει να θέλει να σώσει ότι σώζεται από την ιδεολογία του κόμματος του και να καταψηφίσει την συμφωνία των Πρεσπών με συνέπεια το ισχυρό ενδεχόμενο να διαλυθεί η κυβέρνηση και να πάμε σε πρόωρες εκλογές(;)

Μα, αν είναι έτσι, τότε πείτε μου γιατί ο Τσίπρας ρισκάρει να ρίξει την κυβέρνηση του με μία συμφωνία που κανένας έλληνας δεν επιθυμεί; Αυτή -σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε- είναι η δεύτερη απορία μου. Τι κερδίζει η Ελλάδα από αυτήν την συμφωνία και μάλιστα κόντρα στην κοινή γνώμη;

Η συμφωνία έγινε. Οι σκοπιανοί έχουν ήδη υπερψηφίσει στην δική τους Βουλή το περιεχόμενο της και είναι έτοιμοι να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα τους. Εδώ, αυτή η διαδικασία θα ξεκινήσει προσεχώς. Είναι πολύ αργά για να αλλάξει; Στην Βουλή φτάνει ως τελεσίδικο ή μπορεί να αναστραφεί; Και αν γίνει αυτό, τότε τι συνέπειες θα έχει αυτό σε διεθνές επίπεδο; Θα εκτεθούμε απέναντι στους γείτονες ή πολύ περισσότερο απέναντι στην Διεθνή Κοινότητα, το ΝΑΤΟ και βασικά τις ΗΠΑ που καλωσόρισαν την συμφωνία με διθυράμβους; Και σε τελική ανάλυση, αυτό είναι τόσο κακό ώστε να θέλουμε να το αποφύγουμε;

Ολοκληρώνοντας θέλω να σημειώσω πως το συγκεκριμένο ζήτημα ανήκει πλέον στην σφαίρα του ρομαντικού. Δεν υπάρχει πολίτης αυτού του πλανήτη που να γνωρίζει την χώρα αυτή ως Σκόπια και όχι ως μακεδονία. Με άλλα λόγια, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι! +Yanni Spiridakis

ΥΓ.
Πιστός σε ότι έχω ανακοινώσει, στο yannidakis η συγκεκριμένη χώρα θα αναγράφεται ως Σκόπια. Αν για συγκεκριμένο λόγο πρέπει να την αναφέρω ως μακεδονία, αυτή θα γράφεται με πεζό "μ". Μακεδονία με κεφαλαίο, είναι μία... 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο ορισμός της τέλειας γυναίκας και τα μη τέλεια κορίτσια του next top model

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Γυναίκες. Έξυπνες, ευχάριστες, χαμογελαστές, ντυμένες όμορφα, βαμμένες, στολισμένες. Τις αγαπάμε, τις προσέχουμε και η ιστορία έχει γράψει σελίδες πολύπλοκης συνύπαρξης μαζί τους.

Για κάποιο λόγο (δεν το ανοίγω αυτό το θέμα γιατί είναι ένα άρθρο μόνο του), η ομορφιά και η εμφάνιση είναι συνυφασμένη με την γυναίκα και δεν αφορά μόνο τους άντρες που προφανώς απολαμβάνουν την θέα μίας όμορφης και καλοντυμένης γυναίκας αλλά και τις ίδιες τις γυναίκες που αρέσκονται στην ποιοτική τους εμφάνιση.

Η αρέσκεια αυτή έγινε επάγγελμα και για την ακρίβεια, πολλά επαγγέλματα. Από την μακιγιέρ, στην κομμώτρια, στην ενδυματολόγο, στον πλαστικό χειρούργο και φυσικά στα μοντέλα!

Αφορμή για τον προβληματισμό τούτο στάθηκε μία εκπομπή (και) της ελληνικής τηλεόρασης η οποία δοκιμάζει νεαρές κοπέλες, διαλέγει εκείνες που αρμόζουν περισσότερο στην εκπαίδευση και μετέπειτα μετατροπή τους σε επαγγελματίες μοντέλα.

Χωρίς να έχω παρακολουθήσει ποτέ την εκπομπή, αλλά γνωρίζοντας ορισμένες περιπτώσεις που έφτασαν ως ξεχωριστά θέματα στην επικαιρότητα, θα σταθώ σε μία κοπέλα που πήγε σαν υποψήφια έχοντας κάνει προσθετική στήθους και χειλιών. Οι… κριτές, οι υπεύθυνοι δηλαδή για το κύρος, την ποιότητα και το αποτέλεσμα της εκπομπής και των διαγωνιζόμενων, απέρριψαν την κοπέλα επειδή ακριβώς είχε κάνει αυτές τις προσθήκες και μάλιστα με έναν όχι και τόσο κομψό τρόπο. Ένας από αυτούς μάλιστα την παρότρυνε να αφαιρέσει ότι είχε προσθέσει και να δοκιμάσει ξανά στον χώρο.

Η κοπέλα ήταν όμορφη, ψηλή, αδύνατη, με στήθος όχι αντιαισθητικά μεγάλο κι όμως δέχτηκε την απόρριψη. Μια απόρριψη που έστειλε το πιο κραυγαλέο μήνυμα σε όλες εκείνες τις όμορφες κοπέλες εκεί έξω που είχαν την ατυχία να προικιστούν από την φύση με μεγάλο ή λίγο μεγαλύτερο στήθος. Αυτό που ίσως για τους άντρες είναι ιδανικό, για τα περιοδικά και τις πασαρέλες είναι απαγορευτικό. Γιατί; Τι έχουν να φοβηθούν τα ρούχα από ένα μεγάλο στήθος; Και για να περάσω στον δικό μου προβληματισμό, τι έχουν να φοβηθούν τα ρούχα από μία γυναίκα που δεν θα έχει τις τέλειες αναλογίες και σε τελική ανάλυση ποιες είναι οι τέλειες αναλογίες; Πώς ορίστηκαν; Γιατί μερικοί πόντοι λιγότεροι σε ύψος ή λίγες καμπύλες είναι τόσο απαγορευτικές; Γιατί να αποκλίνουν από το “τέλειο” ειδικά όταν μιλάμε για κάτι φυσικό;

Και μιας και μιλάμε για φυσικό, καταπιάνομαι από μία άλλη διαγωνιζόμενη στο παιχνίδι υποψήφιων μοντέλων που δεν ήταν ότι πιο φυσικό υπήρξε κι όμως έτυχε σοβαρής εξέτασης από τους υπεύθυνους. Αναφέρομαι σε ένα τραβεστί που γρήγορα οι κριτές κατάλαβαν ότι ήταν άντρας και μάλιστα τον ρώτησαν αν θα προβάρει και μαγιό (συγχωρέστε μου τα γέλια μου). Προφανώς ο υποψήφιος απορρίφθηκε όμως έχει πολύ ενδιαφέρον να μας προβληματίσει το γεγονός ότι διαγωνίστηκε έστω και σαν υποψήφιος.

Έχω ακούσει πως στον χώρο των επαγγελματικών μοντέλων ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, οι συνθήκες βάναυσες και πίσω από τα φώτα της πασαρέλας κρύβονται συνθήκες εξάντλησης, κατάχρησης ακόμα και κακοποίησης ορισμένων κοριτσιών που έχοντας σαν όπλο την εμφάνιση θέλουν να αναδειχτούν και να εξασφαλίσουν ένα καλό μεροκάματο.

Γιατί όμως εμείς σαν καταναλωτές να ενθαρρύνουμε κάτι τέτοιο; Γιατί να δεχόμαστε αυτό το αποτέλεσμα σαν ιδανικό, ενώ στον δρόμο θαυμάζουμε περισσότερο μία γυναίκα με καμπύλες και πλούσιο μπούστο; Μήπως οι ίδιες οι γυναίκες αδικούν τον εαυτό τους όταν υποβαθμίζουν την εξυπνάδα και το φυσικό επίπεδο τους προς χάριν της εμφάνισης και της προσέγγισης του… ιδανικού;

Μιλώντας για την συγκεκριμένη εκπομπή, κρίνω πως καλώς βρίσκεται στην ελληνική τηλεόραση καθότι προφανώς έχει την θεαματικότητα που της επιτρέπει να χρηματοδοτείται. Συνεπώς, μην αναζητήσετε τους υπεύθυνους της χειραγώγησης των νέων γυναικών στους κριτές ή τους παραγωγούς, αλλά ακριβώς στους ίδιους τους τηλεθεατές... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ παρελαύνοντας σε 12 ναυτικά μίλια

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Καλώς ή κακώς, κάθε Εθνική μας επέτειος παρουσιάζει κατά μία τρομερή σύμπτωση, μία διαχρονικότητα. Δεν θα μπω στην διαδικασία να κάνω αναδρομή για να αποδείξω αυτό που υποστηρίζω, αρκεί η φετινή επέτειος που βρίσκει την Ελλάδα σε ένα Εθνικά ιδιόμορφο μονοπάτι.

Ζήσαμε την ημέρα όπου μια κυβέρνηση Αριστεράς αποφάσισε να ενεργοποιήσει ένα κυριαρχικό δικαίωμα που εξασφαλίζεται από την Διεθνή Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας (Ν.2321/1995) σε μια καθαρά συμβολική και ανούσια μεν κίνηση, που καμία άλλη κυβέρνηση όμως δεν είχε τολμήσει ως τώρα. Αναφέρομαι στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια στα Δυτικά. Οι εκεί γείτονες μας, όπως η Ιταλία και η Αλβανία έχουν προβεί σε αυτήν την κίνηση προ πολλού, οπότε γιατί εμείς όχι;

Η απάντηση βρίσκεται στην άλλη άκρη της επικράτειας και συγκεκριμένα στο Αιγαίο και στα σύνορα με την τουρκία. Είναι γνωστό πως αν επεκταθεί η αιγιαλίτιδα ζώνη αντιστοίχως από ανατολάς, όχι απλά θα κόψουμε κάθε δίοδο διέλευσης της τουρκικής ναυσιπλοΙας αλλά ουσιαστικά θα δικαιούμαστε ως και τις παραλίες τους σε πολλές περιπτώσεις! Εξού και γιατί το 1995 όπου θεσπίστηκε αυτή η Συμφωνία, η τουρκία απείλησε με πόλεμο χωρίς προστριβές. Για λόγους καλής γειτνίασης η Ελλάδα ποτέ δεν εφάρμοσε την Συνθήκη στο Αιγαίο, αλλά ούτε και αλλού, μέχρι σήμερα.

Αντίθετα η τουρκία την εφάρμοσε και στην Μαύρη Θάλασσα και στην Μεσόγειο και ακριβώς αυτό κάνει σήμερα και η ελληνική κυβέρνηση παραμονές της επετείου για την 28η Οκτωβρίου.

Γιατί όμως η αντιπολίτευση γκρινιάζει; Ισχύει η άποψη ότι εφόσον έγινε η επέκταση μόνο από την Δύση, αυτομάτως παραδεχόμαστε πως το Αιγαίο είναι περιοχή ειδικών συνθηκών; Νομίζω πως η απάντηση είναι ότι πιο αυτονόητο υπάρχει σήμερα στην εξωτερική μας πολιτική. Προφανώς και το Αιγαίο είναι περιοχή ειδικών συνθηκών. Καμία επίσημη ή ανεπίσημη παραδοχή δεν θα αλλάξει τίποτα εδώ επί της ουσίας.

Δέχομαι μόνο ότι η όλη ιστορία αφορά μια κίνηση τακτικής εν όψη εκλογών και απλά τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ζηλεύουν! Όμως αυτό δεν θα έπρεπε να αφορά τον μέσο έλληνα. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως μέρες που ‘ναι, βλέπουμε τούρκικες φρεγάτες να αλωνίζουν στην κυπριακή ΑΟΖ, κυβερνητικά χείλη της γείτονας να ακονίζουν μαχαίρια βασιζόμενα σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες και την ίδια ώρα, ακριβώς λίγο μετά την παρέλαση, την ελληνική κυβέρνηση να αιωρείται κινδυνεύοντας με εθνικό αυτογκόλ από τα ίδια τα μέλη της… συγκυβέρνησης Και του χρόνου(;) +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ποιος σκότωσε τον ζακ κωστόπουλο;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Και ξαφνικά, ενώ διάβαζα την καθημερινή μου ειδησεογραφία συναντάω με κεφαλαίο έναν Ζακ -λέει- Κωστόπουλο. Πριν καν ενημερωθώ περί τίνος πρόκειται αναρωτήθηκα αν αποτελεί κάποιον διάσημο ομογενή ή απλά μια ψωνάρα του ελληνικού θεάματος.

Πριν όμως σχολιάσουμε ποιος ήταν, καλό είναι να μείνουμε εντελώς αντικειμενικά στο γεγονός. Ένας νεαρός μπήκε να ληστέψει ένα κοσμηματοπωλείο και κλειδώθηκε από την αυτόματη πόρτα ασφαλείας. Στην προσπάθεια του να ξεφύγει πανικόβλητος, έσπασε την τζαμαρία σε κατάσταση πανικού όμως για κακή (του) τύχη ακριβώς απ' έξω περίμενε ο ιδιοκτήτης που βλέποντας την περιουσία του να βάλλεται και να δέχεται επίθεση, αντέδρασε και ο ίδιος βίαια περιμένοντας τον αρχικά να βγει από την τζαμαρία και κατόπιν να τον κλωτσήσει είτε από αγανάκτηση είτε προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσει.

Η ιστορία έγραψε πως ο νεαρός εξέπνευσε. Προφανώς καρφώθηκε από γυαλί στην προσπάθεια του να δραπετεύσει; Ύστερα από την αντιδραστική επίθεση του ιδιοκτήτη; Στην προσπάθεια του να ξεφύγει εκ νέου; Ως αυτήν την στιγμή δεν το γνωρίζουμε. Κανείς ποτέ δεν θα ήθελε να δει τον νεαρό νεκρό, όμως ποιος φταίει για τον θάνατο του;

Μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον 77χρονο ιδιοκτήτη που προφανώς αντέδρασε βλέποντας έναν ληστή μέσα στο κατάστημα του; Σαν ιδιοκτήτης επιχείρησης και μάλιστα έχοντας υποστεί την ψυχοφθόρα εμπειρία της παραβίασης και ληστείας στο δικό μου κατάστημα, νομίζω πως θα αντιδρούσα πολύ πιο βίαια, απ' ότι ο "αρνητικός" πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Πως μπορεί κανείς να αθωώσει τον νεαρό που μπήκε να ληστέψει και να εγκληματίσει;

Η είδηση αυτή δεν θα μας απασχολούσε για περισσότερο από δύο μέρες. Κανένας δεν θα διοργάνωνε συλλαλητήρια, δεν θα βλέπαμε βουλευτές και πολιτικούς να τοποθετούνται επί του θέματος, δεν θα είχαμε καν αντίδραση της Αστυνομίας -που κι αυτή κατηγορήθηκε- επειδή κλήθηκε να καταστείλει τον δράστη...

...αν δεν ήταν, ομοφυλόφιλος, οροθετικός και διάσημος στους κύκλους των εναλλακτικών που κατά κόρων προβάλλονται σήμερα. Η politically correct ταμπέλα του ήταν "ακτιβιστής". Όμως για μένα εκείνος -ο Θεός να τον αναπαύσει- και οι όμοιοι του, είναι επικίνδυνοι πούστηδες λόγω της μεταδοτικής αρρώστιας που κουβαλάνε στο σώμα μα και στο μυαλό διαδίδοντας μηνύματα και ιδεολογίες για την παρά φύση ζωή του ανθρώπου. Την ανώμαλη δηλαδή.

Δεν συνδέω την απόπειρα ληστείας με την προσωπική του κατάντια. Υπάρχουν πολλοί κατά τ' άλλα αξιοπρεπείς πούστηδες που ζουν με τις άρρωστες ιδιαιτερότητες τους χωρίς να γίνονται θέαμα, να προκαλούν και να ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Ίσως, ως εκείνη την ημέρα και ο Ζακ (Ζαχαρίας άραγε;) να ήταν περίπου ένας από αυτούς, όμως θέλησε -για τον οποιοδήποτε λόγο- να παρανομήσει και δυστυχώς δεν πρόλαβε να τιμωρηθεί από τον νόμο, αλλά από ένα μοιραίο ατύχημα που του στοίχισε την ζωή. Ένα ατύχημα που όμως ο ίδιος προκάλεσε+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 19 Αυγούστου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ένας αποχαιρετισμός που με έκανε περήφανο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν μου είναι ξένη ή παράξενη η εμπειρία των αποχαιρετισμών. Την ζω από τα δύο μου χρόνια κι έπειτα, πολύ έντονα, με πολλές μορφές και προσφάτως πολύ συχνά. Πλέον καλούμαι να αποχαιρετίσω μια πολύ διαφορετική ιδιότητα που με χαρακτήριζε για σχεδόν 15 χρόνια. Αυτή του επιχειρηματία, του εργοδότη, του ανθρώπου που αποφάσιζε...

Δεν είναι επί του παρόντος να χαλάσουμε την μαγεία του κειμένου αυτού με βρωμερούς όρους, όπως φόροι, προμήθειες, λαδώματα, τεκμαρτά, δάνεια, αθέμιτος ανταγωνισμός κ.α. οπότε επιλέγω να αναφερθώ σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον, όπως είναι ο τρόπος που εγώ "υπηρέτησα" το επάγγελμα μου αυτά τα χρόνια.

Για μένα οι πελάτες μου ήταν οι άνθρωποι που με συντρόφευαν και τις 7 ημέρες της εβδομάδας μου. Μιλούσαμε, γελούσαμε, γκρινιάζαμε, πανηγυρίζαμε, μαλώναμε, όμως στο τέλος της ημέρας ξέρω καλά πως για την πλειοψηφία τους ήμουν ενός είδους "εξομολόγος". Ο επαγγελματισμός μου, οι αποστάσεις που κρατούσα πάραυτα και η τυπικότητα μου ήταν αυτά που εκτιμούσαν όσοι παρέμεναν δίπλα μου.

Ποτέ δεν παρασύρθηκα από τίποτα και από κανέναν. Είχα μία συγκεκριμένη φιλοσοφία και καλά οριοθετημένες κόκκινες γραμμές. Είχα ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο υπηρέτησα πιστά ως την τελευταία μέρα. Ήμουν συνεπής με όλους και το ίδιο απαίτησα και από εκείνους. Ήμουν τίμιος, αξιόπιστος και το "καλό παιδί" της γειτονιάς που όλοι γνώριζαν. Πόσα τηλέφωνα χτύπησαν για να ακούσω: "στου Γιάννη είμαι"!!! Σκεφτείτε ότι οι δικοί τους άνθρωποι με ήξεραν με το μικρό μου...

Έζησα, πάλεψα και στο τέλος "πέθανα" τίμιος και υπηρετώντας πρώτα την τιμή και την αξιοπιστία μου, το όνομα του πατέρα μου και το δικό μου και στο τέλος δηλώνω περήφανος γιατί ξέρω -κανείς ποτέ δεν θα με διαψεύσει- πως υπήρξα υπόδειγμα επαγγελματία και εργοδότη.

Και δεν ήμουν μόνος. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που συνέβαλαν ώστε το όραμα μου να πραγματοποιηθεί και να κρατηθεί όσο υπήρχε επαγγελματική υγεία. Την Νατάσα Αγιομυργιαννάκη, την Ιωάννα Μπουρδούβαλη, την Σοφία Βαϊζόγλου. την Κατερίνα Σταυρουλάκη και την Σοφία Καστρινάκη που έγινε ο μάρτυρας ενός άδικου τέλους στο οποίο η σημαία έπεσε τελευταία...

Ανατριχιάζω σκεφτόμενος τις θυσίες μου, τις αμέτρητες εργατοώρες, τον κόπο και τις επενδύσεις μου για να μπορώ σήμερα, έστω και ηττημένος, να δηλώνω περήφανος και με καθαρό κούτελο να ξέρω ότι μπορώ να περάσω από την γειτονιά μου και όλοι να μπορούν να πουν μια καλή κουβέντα για μένα. Ευχαριστώ για όλα. +Yanni Spiridakis

Υ.Γ.
Ο κύριος Δημήτρης ο "καπετάνιος" έλεγε ότι όταν είμαι κλειστός μια μέρα, η γειτονιά είναι πεθαμένη. Τελικά, πέθανε εκείνος λίγες μέρες πριν να κλείσω...
"α, ρε κάπτεν... domo arigato gozaimashita"

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 12 Αυγούστου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ παρθενώνας, το προσκυνητάρι της ανθρωπότητας

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο Ιωάννης Ασλανίδης

Πρόσφατα διάβασα ένα κείμενο το οποίο αναφερόταν στην απεργία των συμβασιούχων του αρχαιολογικού χώρου της Ακροπόλεως και τις συνέπειες εξ αυτής.

Όσο και αν προσπάθησα να δικαιολογήσω την συμπεριφορά των συμβασιούχων, που εργάστηκαν στο Παγκοσμίου φήμης Ιστορικό Μνημείο της Ακροπόλεως, εστάθη αδύνατον.

Πιστεύω ότι, τουλάχιστον οι εργαζόμενοι ή οι εργασθέντες στα αθάνατα αυτά μνημεία του τόπου μας, θα αισθάνονται ή αισθάνθηκαν την γοητεία και το μεγαλείο, μυούμενοι σε μία Μυσταγωγία των Ιερών Ιστορικών μνημείων, όταν συμμετέχουν με τους προσκυνητές που επισκέπτονται, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα.

Φαίνεται όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα, διότι οι εργατοπατέρες-καθοδηγητές έχουν άλλη γνώμη. Καίτοι! Γνωρίζουν και γνωρίζει κάθε συμβασιούχος ότι, η εργασία των αυτή έχει ημερομηνία λήξεως, όμως, για τον τρόπο διεκδίκησης όποιων δικαίων έχουν, επιλέγουν να φέρουν ζημιά στη χώρα και ταλαιπωρία και απογοήτευση εκείνων, που ούτε υπεύθυνοι είναι για τα προβλήματά των και ούτε μπορούν να κάνουν κάτι. Αντίθετα έπρεπε να σκεφθούν ως υπεύθυνοι ότι η εργασία των στον ευαίσθητο αυτό χώρο, δημιουργεί μόνο προϋποθέσεις για τους εργαζομένους αυτούς ώστε, όταν δημιουργηθούν ανάγκες προσλήψεων να έχουν προτεραιότητα στις προσλήψεις και τίποτε άλλο.

Αυτά βέβαια για τους, με λαθεμένη και επιζήμια σκέψη, εργατοπατέρες είναι ψηλά γράμματα. Διότι! δεν δίστασαν να ωθήσουν τον προβληματισμένο πρώην εργαζόμενο σ’ αυτές τις ακραίες πράξεις καταπατώντας κάθε στοιχείο ανθρωπίνου δικαιώματος. Δηλαδή! Δεν επέτρεψαν την είσοδο, στο παγκοσμίου φήμης Ιστορικό μνημείο της πατρίδος μας, στους ξένους προσκυνητές του Παρθενώνα και να τους στερήσουν την μοναδική ίσως ευκαιρία της ζωής των, να δουν και να προσκυνήσουν την Ιστορία μας.

Δεν φταίνε οι ξένοι επισκέπτες σε τίποτε και όμως τιμωρούνται και παράλληλα δυσφημίζεται η Πατρίδα μας, από αυτούς που έπρεπε με δέος και Ιστορική ευθύνη να διαφημίζουν αυτήν. Ενώ! Αυτοί αντίθετα προσπάθησαν να εκβιάσουν το κράτος δι’ ίδιον συμφέρον. Περισσότερη λογική και συνεργασία δεν έβλαπτε.

Έχει ενδιαφέρον, στην προκειμένη περίπτωση, να δούμε την εποχή της Τουρκοκρατίας, τι σκέπτεται ένας Τούρκος την εποχή εκείνη για τον Παρθενώνα και την Ακρόπολη. Έχει βρεθεί μία επιστολή του Κιουταχή προς τον Βεζίρη της Βούλας, που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, γιατί έπεσε στα χέρια των Επαναστατών. Μεταξύ άλλων ο Κιουταχής γράφει για την Ακρόπολη: «… Το φρούριο της Αθήνας καθώς σας είναι γνωστό είναι παλαιόθεν οικοδομημένο εις πέτραν υψηλήν και δύσβατον. Επειδή είναι τόπος παλαιότητας και παλαιόθεν εβγήκαν εξ αυτού του τόπου πολλοί περιβόητοι φιλόσοφοι και επειδή τα όποια έχει τεχνικά έργα της αρχαιότητας προξενούσι θαυμασμόν εις τους πεπαιδευμένους Ευρωπαίους, δια τούτο όλοι οι Ευρωπαίοι θεωρούσι το φρούριο τούτον, ως ιδίαν αυτών οικίαν και επειδή το νομίζουν ως προσκυνητάριο, τόσον οι Ευρωπαίοι καθώς και όλα τα Έθνη των απίστων το υπερασπίζουσι…».

Σπίτι και προσκυνητάρι των Ευρωπαίων και όχι μόνον, βλέπει ένας Τούρκος ο Κιουταχής την Ακρόπολη, αρκετά χρόνια προτού να έλθει ο Ερνέστος Ρενάν, να προσευχηθεί στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως.

Κρίμα! για την πατρίδας μας, με τον παγκοσμίου φήμης ζείδωρο Ιστορικό φως της, που έδωσε στην παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, φως από την φλόγα της και Αυτή, χάριν των σημερινών Ελλήνων κατοίκων της, έμεινε και παραμένει ένα ταπεινό λιχνάρι που τρεμοσβήνει επικίνδυνα.

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Δκτης της Σ.Σ.Ε.
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 5 Αυγούστου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ μια φωτιά που καίει ακόμα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Όσοι με διαβάζετε αυτά τα 12 και πλέον χρόνια, ξέρετε καλά πως δεν βιάζομαι να ασχοληθώ με την επικαιρότητα ακριβώς για να μπορώ να προβληματιστώ και στην μετέπειτα εξέλιξη του κάθε γεγονότος. Εδώ και μέρες η Ελλάδα θρηνεί τα θύματα της καταστροφικής και φονικής φωτιάς που έπληξε τον νομό Αττικής.

Όσο ο κόσμος καιγόταν, ήταν αγνοούμενος ή χαροπαλεύε σε κάποιο νοσοκομείο, εμείς από την πολυθρόνα του σπιτιού μας, μαθαίναμε κάθε τόσο για μία οικογενειακή ιστορία με τραγικό τέλος. Την 13χρονη αθλήτρια, τον 13χρονο πιτσιρικά που έψαχναν οι γονείς του, τον πατέρα με το παιδί του, τον ενήλικα που κάηκε εν κινήσει ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει και πολλά ακόμα.

Όσο κοινότυπος κι αν γίνω δεν θα σας κρύψω ότι λύγισα όταν έμαθα για τα δίδυμα 9χρονα κοριτσάκια που βρέθηκαν καμμένα αγκαλιά με την γιαγιά και τον παππού τους. Δεν θα σας κρύψω πως τα έκανα εικόνα να προσπαθούν να τρέξουν με τους παππούδες τους όταν η φωτιά τα έκανε να κραυγάζουν από το κάψιμο ώσπου να χάσουν τις αισθήσεις τους πριν σβήσει και η καρδούλα τους σφιχταγγαλιασμένα με τους ηρωικούς παππούδες που σίγουρα έβαλαν το κορμί τους μπροστά στην άκαρδη φωτιά που πλησίαζε δαιμονικά μανιακή.
...αχ.....επιτρέψτε μου ένα διάλειμμα παρακαλώ (γιατί σκέφτομαι τα δικά μου σχεδόν συνομήλικα παιδιά)...................................................................
Την ίδια ώρα σκέφτομαι τους δύο γονείς που προφανώς είχαν αφήσει τα παιδιά στους γονείς τους για να πάνε ίσως στην δουλειά, να τα αναζητούν με αγωνία, να τα αναγνωρίζουν επιπόλαια σε δύο άλλα που είχαν διασωθεί και αφού διαψεύδονται να σφίγγεται η καρδιά τους, να ιδρώνει το σώμα τους, μέχρι την στιγμή της τελικής ταυτοποίησης και κατάρρευσης.

Γράφω αυτά και αισθάνομαι πολύ ανάξιος. Τα γράφω και ζητώ συγγνώμη από όλους τους γονείς που πενθούν τα παιδιά τους, ενώ τα δικά μου μπορούν ακόμα να χαμογελούν υγιέστατα. Το μόνο που έχω να τους πω είναι πως κάθε βράδυ τα παιδιά μου προσεύχονται για εκείνα και πως πάνε λίγες μέρες που πήγα στο νοσοκομείο να δώσω αίμα παίρνοντας μαζί μου τα δικά μου παιδιά για να μαθαίνουν, να διδάσκονται στην προσφορά, τον εθελοντισμό και στην συμπόνοια.

Ελπίζω όσοι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί να μην είχαν παρά λίγα δευτερόλεπτα οδύνης. Αυτοί όμως έφυγαν. Τι γίνεται με τους άλλους;

  • Τους μεροκαματιάρηδες που επέζησαν αλλά δεν θα μπορούν να δουλέψουν ξανά ζητιανεύοντας εμετικά κρατικά επιδόματα;
  • Τους γονείς που έμειναν πίσω θρηνώντας το μόνο που δεν μπορεί να αντικατασταθεί; Τα ίδια τους τα παιδιά;
  • Τους νέους που παραμορφώθηκαν από τα εγκαύματα και πάνω στην νεότητα και την εμφάνιση τους βάσιζαν όλο τους το αύριο;
  • Τους χρεωμένους που κατάφεραν στις "πλαστικές εποχές των δανείων" να αποκτήσουν ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο που έγιναν στάχτες και τώρα δεν πρέπει να αρχίσουν απλά απ' την αρχή στην χειρότερη δυνατή περίοδο, αλλά από τα υπόγεια;
  • Τους επαγγελματίες που είδαν περιουσία και πηγή εισοδήματος να γίνεται μια άμορφη μάζα και τώρα ανάλογα με την ηλικία τους, οι προοπτικές εκμηδενίζονται;
Σε αυτούς δεν μπορώ να πω τίποτα. Τίποτα.

Τίποτα δεν θα πω και για όσους θα εξεταστούν για πιθανές ευθύνες. Ίσως κάποιοι καταδικαστούν με φυλακή ή ακόμα και με εξαγοράσιμες ποινές. Εξ όσων γνωρίζω (τη στιγμή που γράφω τούτο το πόνημα) ακόμα και μια υπουργική παραίτηση, δεν έγινε δεκτή. Τόσο άψογα έγιναν όλα σύμφωνα με τον κύριο Τσίπρα.

Το μόνο που θα πω είναι ένα ευχαριστώ στους επαγγελματίες και εθελοντές που μπήκαν μέσα στην φωτιά με άγνοια κινδύνου για να σώσουν ότι δεν σωζόταν. Γιατί μάλλον που ήρωες υπάρχουν τελικά ακόμα κι αν δεν κάνουν θαύματα...

Θα ήθελα να κλείσω με κάτι που με τρώει. Πόσοι από αυτοί που κάηκαν ζωντανοί, είχαν μαλώσει το πρωί ή την προηγούμενη μέρα με δικούς τους ανθρώπους; Πόσοι δεν πρόλαβαν να πουν σ' αγαπώ στα παιδιά τους ή συγγνώμη στους φίλους τους; Προσπαθήστε να εκτιμήσετε ότι έχετε και όχι ότι χάσατε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. +Yanni Spiridakis

Υ.Γ.
δεν αμέλησα να συνοδεύσω το άρθρο μου με φωτογραφία/ες, απλά το δικό μου το κείμενο δεν αφορούσε τόσο την φωτιά, όσο τους ανθρώπους που συσχετίστηκαν με αυτή κι έτσι οι φωτογραφίες που θα ταίριαζαν θα ήταν αποκρουστικές

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 4 Αυγούστου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ «σημεία των καιρών» σε ανοχύρωτη χώρα…

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

Την ώρα που ακόμη καπνίζουν τ’ αποτρόπαια αποκαΐδια από την έσχατη (αλλά βεβαίως όχι και στερνή) εθνική τραγωδία μας, πολλά λέγονται και γράφονται για τις ευθύνες και τα λάθη που οδήγησαν σ’ αυτήν. Και εδώ δεν μιλάμε βεβαίως για απλά λάθη, αλλά για μία απερίγραπτη κατάσταση αθλιότητας που παραπέμπει φυσικά και στη δεδομένα ανίκανη κι εγκληματικά ανεύθυνη κυβέρνηση και στην ανυπαρξία του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού και στην τρομακτική αδυναμία περιφρούρησης της χώρας από εμπρηστές και κάθε λογής άλλους ορκισμένους εχθρούς, αλλά ασφαλώς και σε σφάλματα του παρελθόντος (όπως η άναρχη και αυθαίρετη δόμηση). Μια συνολική δηλαδή κατάσταση που συνάδει (αυτή τη φορά όμως με πολύ πιο ζοφερά χρώματα) με όσα ήδη γνωρίζουμε για μια χώρα προδομένη, διαλυμένη, ακυβέρνητη, χυδαία ξεπουλημένη, έρμαιο σε οποιονδήποτε ντόπιο και αλλόφυλο επίβουλο, ένα οικόπεδο ξέφραγο όπου τίποτε απολύτως δεν λειτουργεί, ένα άντρο αλητείας, παρανομίας, απάτης και προχειρότητας. Μια χώρα πλήρως ανοχύρωτη, όπου οι ποικιλόμορφοι επιδρομείς δεν είναι απλώς προ των θυρών, αλλά έχουν ήδη προ πολλού μπει μέσα απ’ αυτές και τη διαγουμίζουν.

Η χώρα όμως είναι ανοχύρωτη όχι μόνο υλικά, αλλά πρωτίστως πνευματικά. Ένας λαός από δεκαετίες εκμαυλισμένος, που έχει βολευτεί μέσα στον βούρκο της αποστασίας από τον Θεό και αρνείται πεισματικά να ελευθερωθεί από τα δεσμά και να ξαναζητήσει το έλεός Του. Λαός δυσσεβής και παράνομος, που νυχθημερόν μελετά κενά. Λαός που δεν αντιδρά σχεδόν για τίποτε, αλλά παρακολουθεί απαθής την καθημερινή και συστηματική εθνική, δημογραφική, εκπαιδευτική και πρωτίστως πνευματική διάλυση του τόπου του και του μέλλοντος των ίδιων των παιδιών του. Λαός που συνεχίζει να αποχαυνώνεται μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, να αναλίσκεται σε χαρωπές και πλήρεις ανοησίας γελοιότητες στο facebook, να καταπίνει αμάσητα τόσα και τόσα νεοταξίτικα σκουπίδια. Λαός που συνεχίζει να χαίρεται για τις ψευτοπροοδευτικές φωνές των νεοεποχιτών ρασοφόρων του και να εξεμεί ύβρεις εναντίον όσων του λένε πραγματικό λόγο αληθείας. Λαός που πόρρω απέχει από το να πέσει στα γόνατα για να κλάψει για τις αμαρτίες και την αποστασία του, από τη στιγμή που ακόμη δεν έχει κάν στοιχειώδη επίγνωση περί αυτών. Λαός που όχι μόνο αγνοεί παντελώς τι σημαίνουν πνευματικοί νόμοι και πώς λειτουργούν, αλλά και χλευάζει από πάνω, εξουθενώνοντας όσους το επισημαίνουν ως σκοταδιστές και φρενοβλαβείς.

Και φυσικά δεν θέλουμε να γενικεύουμε, ούτε συλλήβδην να μηδενίζουμε. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν και αρκετοί σε αυτόν τον τόπο που αισθάνονται και δρουν διαφορετικά. Αρκετοί ζουν εν μετανοία και αυτό είναι που μας στηρίζει, μαζί με τις μεσιτείες της Παναγίας και των αγίων μας, καθώς και με τις αδιάλλειπτες προσευχές των εν ζωή πνευματικών αγωνιστών της πίστης μας (στα μοναστήρια και στον κόσμο), που μας κρατούν ακόμη όρθιους, κόντρα στη γενική κατάρρευση, την ανομία, τη σαρκολατρεία, τον δαιμονισμό, το αίμα των εκτρώσεων, το παιδομάζωμα και την πνευματική γενοκτονία των παιδιών μας. Δεν ξέρουμε όμως πόσοι είναι αυτοί και αν επαρκούν (σαν τους επιποθούμενους έστω 10 των Σοδόμων), για να αποτρέψουν την καταβαράθρωση και τα επερχόμενα δεινά. Όλα αυτά εξάλλου (και το πόσοι είναι και το αν επαρκούν) μόνο ο Θεός το γνωρίζει και θα το κρίνει. Εμείς μόνο με τον φτωχό και ανεπαρκή λογισμό μας μπορούμε να κάνουμε εκτιμήσεις. Ανθρωπίνως και πλημμελώς. Δυστυχώς όμως αυτά που βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά ολόγυρά μας, ανθρωπίνως, δεν αφήνουν περιθώρια και για πολλά χαμόγελα. Ευχόμαστε να διαψευστούμε, δυστυχώς όμως η εικόνα που βγαίνει μέσα απ’ όλα αυτά δεν είναι εικόνα ενός λαού που μαθαίνει από τα παθήματά του, που διδάσκεται από τις δοκιμασίες του, που δείχνει σημάδια ανάνηψης και μεταστροφής. Είναι αντίθετα εικόνα που μέρα με τη μέρα γίνεται μάλλον ολοένα και πιο ζοφερή, όλο κι πιο σπιλωμένη από τη λάσπη της ανοησίας, της χυδαιότητας, της αμετανοησίας και της βλασφημίας.

Και τη ζοφερή αυτή εικόνα δυστυχώς την επιτείνουν και όσοι φέρουν την κατεξοχήν πνευματική ευθύνη για την ανατροπή της. Ο λόγος για τη συντριπτική πλειονότητα των επισκόπων μας (αλλά και γενικότερα των κληρικών μας) που ακόμη κι αυτή την ώρα της οδύνης και της αγωνίας (και μετά απ’ όσα έχουν ήδη προηγηθεί στην προδομένη και ματωμένη μας πατρίδα) συνεχίζουν να αδρανούν ή και να συναινούν με όσους (όπως ήδη προαναφέρθηκε) αποκοιμίζουν τον λαό, εκφέροντας λόγο ακατάσχετης αγαπολογίας και νεοεποχίτικης κακοδοξίας και επιχειρώντας να ερμηνεύσουν τον Θεό κατά τα τραγικά μέτρα τους και τον χαλασμένο λογισμό τους. Και φυσικά, για να το ξεκαθαρίσουμε, επειδή πολλά γράφτηκαν πάλι τις τελευταίες μέρες: ουδείς είπε πως ο Θεός δεν είναι αγάπη ή πως είναι εκδικητικός - οπότε είναι πραγματικά να απορείς πού τα βρίσκουν κάποιοι αυτά τα ξεδιάντροπα ψεύδη που λένε, προκειμένου να «στηρίξουν» την στρεβλή ψευτοθεολογία τους.

Από την άλλη πλευρά όμως, έχουν άραγε ακούσει ποτέ τους τίποτε όλοι αυτοί οι διαπρύσιοι κήρυκες της…αγάπης για την ύπαρξη των «πνευματικών νόμων» (όπως με τόση έμφαση τόνιζε ο Άγιος Παΐσιος); Έχουν ακούσει για τα επίχειρα της αποστασίας και της εωσφορικά εμμονικής αμετανοησίας; Έχουν ακούσει τίποτε περί θείας οργής ή θείας παιδαγωγίας, όταν ο λαός αρνείται πεισματικά να βγει από τον βούρκο μέσα στον οποίο ζει και ο Θεός επιτρέπει δεινά και δοκιμασίες, για να ξυπνήσει και να έλθει «εις εαυτόν»; Έχουν πραγματικά διαβάσει καθόλου το Ευαγγέλιο και τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας για να δουν τι αναγράφεται σχετικά, αντί να τα επικαλούνται διαστρεβλωτικά για να τα χωρέσουν με τρόπο προκρούστειο στην έωλη αγαπολογία τους; Δεν περνάει καν από το μυαλό τους η υποψία ότι το πνευματικό χρέος τους είναι να καλέσουν επιτέλους αυτόν τον λαό σε μετάνοια (πέφτοντας φυσικά πρώτοι οι ίδιοι στα γόνατα για να κλάψουν για τις δικές τους πολυπληθείς αμαρτίες), αντί να συνεχίσουν να τον καθησυχάζουν και να τον αποκοιμίζουν με ανυπόστατα αγαπολογικά παραμύθια της νεοεποχίτικης Χαλιμάς (τα οποία δεν είναι απλώς ανούσια, αλλά και ολέθρια, καθώς η αποδοχή τους καθιστά ουσιαστικά περιττή και την έμπρακτη μετάνοια και τον αναγκαίο επακόλουθο πνευματικό αγώνα); Ή μήπως έχουν υποστεί τόση πνευματική τύφλωση, που τα θεωρούν μυθεύματα όλα αυτά πλέον, όπως κι οτιδήποτε άλλο παρεκκλίνει από την πλάνη που έχει εδώ και χρόνια κατακλύσει τους εγκεφάλους τους; Έχουν εντέλει την παραμικρή υποψία για το πόσο ένοχοι πνευματικής προδοσίας είναι και τι λόγο θα δώσουν μια μέρα στον Θεό, που όχι μόνο φάνηκαν ανίκανοι να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τον λαό μας στην κρισιμότερη ίσως ώρα της Ιστορίας του, αλλά - ακόμη χειρότερα - κατάντησαν εκμαυλιστές και διαφθορείς, «ὁδηγοὶ τυφλοί», που «κλείουσιν τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων»;

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες όμως για τον ρόλο και όλων ημών των υπολοίπων. Το ότι πλείστοι από τους φερόμενους ως πνευματικούς ταγούς μας έχουν φτάσει σε αυτή την κατάντια και το ότι πάμπολλοι ακόμη συναινούν έστω και σιωπηρά, ουδόλως αποσείει τις ευθύνες όλων μας και ουδόλως μας προσφέρει δικαιολογίες. Το αν οι οδηγοί μας οι πνευματικοί (όπως άλλωστε και οι κοσμικοί) είναι ανάξιοι, αυτό δεν αναιρεί ότι ενδέχεται τελικά να είναι απολύτως αντάξιοι ημών, ως σαρξ εκ της σαρκός του ίδιου αλλοτριωμένου κι εκφαυλισμένου λαού - και προφανώς δεν μπορεί παρά να περνάει από τον νου μας το γνωστό περιστατικό, όπου απαντώντας ο Θεός στις επίμονες ερωτήσεις ενός ασκητή γιατί μας έστειλε τέτοιους τυράννους, του αποκρίθηκε το ανατριχιαστικά αφοπλιστικό «επειδή δεν μπόρεσα να βρω χειρότερους».

Προφανώς λοιπόν, τοιούτοι έπρεπον ημίν και αρχιερείς και πολιτικοί και λοιποί αξιωματούχοι και διανοούμενοι και δημοσιογράφοι και δικαστικοί και εκπαιδευτικοί και ό, τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Τέτοιοι και χειρότεροι. Και ενώ οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές, οι σεισμοί και οι άλλες (κυριολεκτικά) θεομηνίες συνεχίζονται και θα κλιμακώνονται μέρα με τη μέρα μέσα σε αυτό το πρωτοφανώς παράδοξο κι εφιαλτικό καλοκαίρι (και καθώς ταυτόχρονα επιμένουμε να τα παραβλέπουμε όλα αυτά, μιλώντας ως πείσμονες ανόητοι για τυχαιότητες, κλιματικές αλλαγές ή οτιδήποτε άλλο, πλην της πραγματικής αιτίας), δεν αφορά ασφαλώς μόνο στους ταγούς η περίφημη ερώτηση του Χριστού: «ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;» Απευθύνεται σε όλους μας…
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ πως η αντοχή σου σε κατηγοριοποιεί σαν άνθρωπο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κοιτάζω το ημερολόγιο. Τέλος Ιουλίου, προ των πυλών και ο Αύγουστος. Οι μήνες των διακοπών, της ηρεμίας και της ξεγνοιασιάς. Αύριο θα επιστρέψει από την άδεια του ένας συνάδελφος. Μήλο νομίζω είχε πάει με την αρραβωνιαστικιά του. Μέσα της εβδομάδας θα φύγει ένας άλλος και κάπως έτσι θα κυλήσει ο μήνας. Φυσιολογικά δηλαδή.

Στο σημείο αυτό είναι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε εκείνους που για άπειρους λόγους δεν μπορούν να πάρουν άδεια, δεν έχουν την πολυτέλεια να πάνε διακοπές ή έστω μερικές μέρες διακοπής και χαλάρωσης. Για ένα ακόμα καλοκαίρι ανήκω κι εγώ σε αυτήν την κατηγορία. Είναι Κυριακή σήμερα και ζηλεύω ακούγοντας τόσο κόσμο να πηγαίνει στην παραλία. Ζηλεύω γνωρίζοντας πως το γραφείο μου βρίσκεται μία ευθεία 200 μέτρων από την θάλασσα.

Τα πάντα είναι ζήτημα αντοχών και ανέχειας. Ο καθένας κάνει τον αγώνα του. Ο καθένας προσπαθεί για το καλύτερο και ενώ είναι εύκολο να συγκρίνεις άνθρωπο με άνθρωπο με βάση τον κόπο, το πρόγραμμα και τον αγώνα του, εντούτοις το στοιχείο της αντοχής είναι μεταβλητό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια όρια, άρα καταλήγω πως δεν υπάρχει μάλλον μέτρο ακριβής σύγκρισης.

Και αυτό μου επιβεβαίωσε πρόσφατα κάποιος που τον κορόιδεψα γιατί είχε διαμαρτυρηθεί για κούραση σε μία μέρα που εργάστηκε μόλις 4 ώρες. Του ανέφερα το δικό μου πρόγραμμα το οποίο μου επέτρεψε να ξεκουραστώ λίγο μετά τα μεσάνυχτα για να λάβω την πιο διαφωτιστική απάντηση: "ναι, απλά μιλάμε για τα όρια φυσιολογικών ανθρώπων. Εσύ, δεν είσαι ένας από αυτούς..."

Ειλικρινά δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να νιώσω περήφανος για την εργατικότητα μου ή βλάκας που επέτρεψα στον εαυτό μου να εκτεθεί σε τέτοιου είδους εξαντλητικά προγράμματα που κατέληξαν να αποτελούν την δεδομένη καθημερινότητα μου. Η ουσία είναι πως μετά από τόσα χρόνια δεν έχω ιδέα αν αυτό αλλάζει. Αυτός είναι ο στόχος, αυτή η επιδίωξη. Μένει να δούμε αν θα τα καταφέρω εν καιρώ... Εσείς αναρωτηθήκατε ποτέ; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ που είναι οι μκο να βοηθήσουν τους έλληνες πληγέντες;

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο Θάνος

Είναι τραγικό αλλά οι προδότες στην πατρίδα μας έχουν επιτρέψει σε δεκάδες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ξένων να βοηθούν (δήθεν) τους (πάλι δήθεν) "πρόσφυγες" στα νησιά μας, αλλά καμιά από αυτές δεν εμφανίστηκε στα καμένα της Ανατολικής Αττικής να βοηθήσει τους πληγέντες από την τρομερή πυρκαγιά που κατέστρεψε ολόκληρες συνοικίες και οικισμούς και μέχρι τώρα έχει προκαλέσει πέρα από τις ανεπανόρθωτες καταστροφές και 74 θανάτους και εκατοντάδες τραυματίες....
Και ο τραγικός απολογισμός συνεχώς μεγαλώνει...

Επίσης το ίδιο τραγικό είναι ότι όλες οι δυνάμεις και τα σκάφη του λιμενικού που θα μπορούσαν να σώσουν χιλιάδες ανθρώπους που κινδύνευαν στις ακτές όπου πλησίαζαν οι φλόγες, βρίσκονται εδώ και χρόνια στα νησιά μας προσπαθώντας να διασώσουν τους λαθρομετανάστες που επιχειρούν με την βοήθεια των λαθρεμπόρων διακινητών να περάσουν τα ελληνικά θαλάσσια σύνορα και να βρεθούν σε κάποιο ελληνικό νησί, με αποτέλεσμα οι ήρωες λιμενικοί μας με τα πενιχρά μέσα και με βοήθεια κυρίως από το Πολεμικό Ναυτικό προσπαθούν να επιτελέσουν το έργο τους...

Ακούστε την τραγική μαρτυρία μιας αυτόπτη μάρτυρα που βρέθηκε πολύ κοντά στο σημείο που κάηκαν ζωντανοί 25 συνάνθρωποί μας σε ένα οικόπεδο και είδε με τα μάτια της το άτυχο κορίτσι που προτίμησε να πηδήξει στον γκρεμό παρά να καεί...


Ολοι αυτοί οι θάνατοι βολεύουν την προδοτική κυβέρνηση που υπηρετεί πιστά την Νέα Τάξη και τις εντολές της για αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού με αλλοδαπούς....

Κάποιοι μιλάνε για περισυλλογή αυτές τις δύσκολες ώρες, όμως οι ευθύνες στα κτήνη αυτά που μας κυβερνάνε πρέπει να αποδοθούν άμεσα...
Εξάλλου παρά τις τρομερές καταγγελίες πολιτών, πυροσβεστών και εθελοντών κανένα ρεμάλι δεν προτίθεται να παραιτηθεί....

Ούτε η Γ.Γ. Πολιτική Προστασίας, ούτε και η Περιφέρεια έβγαλε ανακοίνωση εκκένωσης των περιοχών όπως καταγγέλει ο δήμαρχος Ραφήνας...

Τα 15 αρχαία πυροσβεστικά αεροσκάφη υπολειτουργούν και όσα λειτουργούν (κάτω από τα μισά) συντηρούνται με κανιβαλισμό των υπολοίπων σε μια χώρα που θα έπρεπε να έχει τον μεγαλύτερο στην Ευρώπη πυροσβεστικό αεροπορικό στόλο... (και παράλληλα τις ισχυρότερες δυνάμεις Λιμενικού).

Φανταστείτε ότι οι πυροσβέστες έλεγαν "σακαράκες" τα Canadair από το 2015. ΕΔΩ
Και τον περασμένο Αύγουστο το ίδιο αίσχος επικρατούσε. (ΕΔΩ)

Αν περιμένετε λοιπόν απόδοση ευθυνών ή παραιτήσεις ξεχάστε το...
Και όταν ακούτε ότι τώρα δεν είναι ώρα για κατηγορίες αλλά για περισυλλογή κλπ... να ξέρετε ότι όλα αυτά τα λένε οι ίδιοι οι δολοφόνοι κοπρίτες πολιτικοί γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι σε λίγες μέρες όλα θα ξεχαστούν και η ζωή τους θα συνεχιστεί και πάλι άνετη και ανέμελη...

Απλά κάποιοι θα κλαίνε για πάντα τα χαμένα τους παιδιά, τα αδέρφια και τους γονείς τους.... 
Η γενοκτονία των Ελλήνων συνεχίζεται....

ΘΑΝΟΣ

Διαβάστε και για τα ιπτάμενα φέρετρα CL-215 ΕΔΩ

Δείτε πλάνα από drone που πέταξε πάνω απο τις πληγείσες περιοχές
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 22 Ιουλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ξεγυμνώνοντας το απόλυτο κενό του εαυτού μου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Λίγο-λίγο ντρέπομαι που θα σας το πω, αλλά ο σημερινός προβληματισμός μου προέρχεται από έναν πιτσιρικά που γνώρισα πρόσφατα και νομίζω δεν με συμπαθεί καθόλου. Προσπαθώντας εγώ να σπάσω τον πάγο μαζί του (σαν έμπειρος πατέρας και καλά) τον ρωτούσα διάφορα πράγματα, οπότε αυτός απέκρουσε μια ερώτηση μου:

"Εσένα τι σου αρέσει να κάνεις; Τι ενδιαφέροντα έχεις; Σε τι είσαι καλός;"

Ο μικρός ουσιαστικά ήθελε μία απάντηση από μένα, χωρίς να το ξέρει όμως, μου έκανε τρεις εντελώς διαφορετικές ερωτήσεις που κανονικά έπρεπε να πάρουν τρεις διαφορετικές απαντήσεις. Εγώ πόνταρα στο νεαρό της ηλικίας του και κάπως έτσι νόμιζα ότι είχα γλιτώσει. Του απάντησα λοιπόν:
"Ε... μικρός έπαιζα ποδόσφαιρο. Μου άρεσε πολύ και αν είχα χρόνο θα το έκανα ακόμα". Ο πιτσιρικάς έγινε λίγο επιθετικός και επέμεινε: "Εγώ δεν σε ρώτησα τι σου άρεσε μικρός, αλλά για τώρα".

Σάστισα. Προσπάθησα να σαρώσω την καθημερινότητα μου σε κλάσματα του δευτερολέπτου για να βρω κάτι αξιοπρεπές να πω που θα έμοιαζε ενδιαφέρον ή πραγματικά αρεστό σε μένα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα το είπα χωρίς πάντως να ξέρω αν θα ήταν και ικανοποιητικό σαν απάντηση: "Ο ελεύθερος χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος, αλλά όταν έχω λίγο, μ' αρέσει να τον περνάω με τις κόρες μου και να κάνουμε πράγματα μαζί".

Ο συνομιλητής μου, έκανε μια παύση δευτερολέπτων προφανώς για να αξιολογήσει την απάντηση μου. Δεν ξέρω ακριβώς τι σκέφτηκε, αλλά κατάλαβα αμέσως ότι δεν τον είχα καλύψει, αφού επέμεινε τρίτη φορά: "Εσένα τι σου αρέσει όμως να κάνεις; Σαν χόμπι". Ομολογώ πως αν και τον περνάω κάπου 25 χρόνια, εκείνη τη στιγμή όχι απλά σάστισα, αλλά ντράπηκα κιόλας. Ευτυχώς, θυμήθηκα ακαριαία, το yannidakis.net και κατάφερα άμεσα να απαντήσω: "Γράφω! Μου αρέσει να γράφω. Έχω δικό μου blog αν ξέρεις τι είναι αυτό και επειδή με διαβάζουν απ' όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, νομίζω πως είμαι αρκετά καλός σε αυτό". Εκείνη τη στιγμή ανακουφίστηκα, ήξερα ότι είχα απαντήσει και πως  δεν θα μπορούσε να επιμένει περισσότερο. Δεν είχα άδικο. Από την σιωπηλή του αντίδραση και την αναπνοή του, κατάλαβα ότι δεν είχε καλυφτεί αλλά πράγματι δεν μπορούσε να συνεχίσει.

Αρκετές ώρες αργότερα αξιολόγησα αυτήν την... εμπειρία μου. Αναρωτήθηκα σε τι είμαι τελικά καλός; Τι μου αρέσει να κάνω; Τι ενδιαφέροντα έχω;

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν και το πιο εύκολο, γυρνώντας τον χρόνο πίσω κατά 10-15 χρόνια όπου ξέρω πως εκεί θα έβρισκα θαμμένες πολλές ωραίες απαντήσεις στα ερωτήματα μου. Όμως... θα ήταν χαζό να πω ψέματα στον εαυτό μου, έτσι πιέστηκα να γυρίσω στο σήμερα, εκεί που με λίγο ψάξιμο ανακάλυψα το απόλυτο χάος. Ανακάλυψα πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ενθουσιώδεις προσδοκίες, χαμένους αγώνες και δεκάδες χιλιάδες εργατοώρες που έπεσαν στο κενό. Μέσα σε αυτά βρήκα μία απαξιωμένη γραφή και μια κατεστραμμένη ανάμνηση οδηγικής απόλαυσης.

Ο χρόνος περνάει και η διορία για απαντήσεις στα ερωτήματα μου ολοκληρώνεται με απογοητευτικό τρόπο.. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ ο δρόμος προς τη λευτεριά: μία οδός στενή και τεθλιμμένη…

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

απόΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Tου Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

Το κείμενο αυτό δεν γράφεται για να αποθαρρύνει. Αντίθετα, στόχος του είναι να προσφέρει μία πολύτιμη υπηρεσία, αν και εκ πρώτης όψεως όχι τόσο προφανή: να αποπειραθεί να προσγειώσει όσους τρέφουν φρούδες ελπίδες κι αχαλίνωτη αισιοδοξία ότι το θετικό τέλος της αντιπαράθεσης με το καθεστώς είναι κοντά. Από πολλούς φίλους την εισπράττουμε εσχάτως (και δια ζώσης και στο διαδίκτυο) αυτή την αισιοδοξία. Από πολλούς επίσης ακούμε προβλέψεις, εκτιμήσεις (έως και… αλαλαγμούς) ότι «τους τελειώνουμε», ότι «σε λίγο πέφτει η Χούντα», ότι «έρχεται η λευτεριά». Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Και καλύτερα να είμαστε άπαντες λίγο πιο ψύχραιμοι και προσγειωμένοι αυτή τη στιγμή, γιατί ο αγώνας αναμένεται πολύ μακρός κι επίπονος. Και τέτοιοι αγώνες, ως γνωστόν, απαιτούν αποφασιστικότητα και σθεναρή πίστη, αλλά όχι υπέρμετρους ενθουσιασμούς, που σε βάθος χρόνου είναι πολύ δύσκολο να αντέξουν και πολύ πιο εύκολο να μετατραπούν από τις πρώτες ακόμη (και αναπόφευκτες) αναποδιές σε απογοήτευση, τάση παραίτησης ή ακόμη και σε απελπισία.

Τα πράγματα είναι απλά. Όταν μπαίνεις σε ένα πόλεμο (και εδώ μιλάμε για έναν πραγματικό και πολύ δύσκολο μάλιστα πόλεμο, με εντελώς άνισους όρους), χρειάζεσαι προετοιμασία, σχεδιασμό, νηφαλιότητα και πάνω απ’ όλα γνώση των δυνάμεων του «εχθρού», αλλά και επίγνωση των δικών σου. Τι έχουμε όμως απ’ όλα αυτά στην περίπτωσή μας; Προετοιμασία ουδόλως υφίσταται (καθώς κάθε μορφή αντίδρασης μέχρι αυτή τη στιγμή είναι αυθόρμητη, πηγαία και ανοργάνωτη) και σχεδιασμός επίσης κανείς (τα συλλαλητήρια και οι πορείες καλώς γίνονται, όπως και οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη, αλλά μοιραία αυτές οι μορφές δράσης είναι πλέον φανερό πως έχουν κλείσει τον κύκλο τους, δεν αρκούν για κάτι περισσότερο και έπρεπε ήδη από καιρό να αναζητηθούν πλέον και άλλοι τρόποι, πράγμα ωστόσο που δεν συμβαίνει).

Νηφαλιότητα επίσης δεν υπάρχει (κάποιους όπως προαναφέρθηκε τους εμφορεί έωλος ενθουσιασμός και βασικά όλους μας φυσιολογική και δίκαιη μεν οργή εναντίον των προδοτών, που δεν είναι ωστόσο πάντα ο καλύτερος σύμβουλος για τα περαιτέρω δέοντα γενέσθαι). Γνώση του αντιπάλου επίσης δεν υφίσταται, όπως δείχνουν και οι προαναφερθέντες αλαλαγμοί, αλλά και τα επιχειρήματα που σωρηδόν ακόμη διαβάζουμε από πολλούς για «έλλειψη ηθικής νομιμοποίησης», για «απώλεια του λαϊκού ερείσματος», για «δημοσκοπική κατάρρευση» που δήθεν προοιωνίζεται την άμεση κατάρρευση του καθεστώτος.

Και τώρα μόλις κάποιοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται για τι είδους τερατώδη Λερναία Ύδρα μιλάμε. Μια Λερναία Ύδρα που δεν… καίγεται ιδιαίτερα κι αν δεν είναι λαοφιλής, από τη στιγμή που βασίζεται σε σιδερόφρακτες δυνάμεις στυγνής βίας και καταστολής, από τη στιγμή που ελέγχει πλήρως τα σώματα ασφαλείας (και δεν αποκλείεται να βγάλει και τανκς στους δρόμους σε επόμενη φάση, εφόσον χρειαστεί, για την τήρηση της… τάξεως), από τη στιγμή που ασκεί την πλέον αισχρή γκεμπελική προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, αλλά κι από τη στιγμή που είναι βαθιά χωμένη και στον χώρο της φερόμενης ως ελληνικής Δικαιοσύνης, αλλά και της διοικούσας Εκκλησίας των θλιβερά άφωνων αρχιεπισκόπων και μητροπολιτών (με απειροελάχιστες εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν εκκωφαντικά τον κανόνα), όπως και κάθε άλλου θεσμού. Και φυσικά μία Λερναία Ύδρα που δεν την αποτελεί μόνο το νυν μισελληνικό και αντίχριστο καθεστώς, ως άμεσος και ορατός εχθρός, αλλά και το σύνολο ουσιαστικά του διεφθαρμένου και ξεπουλημένου στα ίδια βρώμικα συμφέροντα και στα ίδια νεοταξικά αφεντικά πολιτικού κόσμου της χώρας. Η θεώρηση των πραγμάτων σε αυτή την ευρύτερη διάσταση καθιστά την ισχύ του συνολικού «εχθρού» τεράστια και την έκβαση του πολέμου ακόμη πιο δυσοίωνη. Δεν έχουμε όμως, στο σημείο που βρισκόμαστε, ούτε τη δυνατότητα, αλλά ούτε και το δικαίωμα να αιθεροβατούμε.

Και όσον αφορά τέλος την επίγνωση των δικών μας δυνάμεων, εκεί τα πράγματα είναι ακόμη πιο θλιβερά. Μείζον λάθος κατ’ αρχάς η ανάταση και οι θριαμβολογίες για τον κόσμο που αντιδρά. Πρόκειται φυσικά για πολύ θετική εξέλιξη, ειδικά για την Ελλάδα του 2018. Σπάνια όμως λαμβάνεται υπόψη ότι το μείζον μέρος του λαού δεν αντιδρά, αλλά παραμένει ημιθανώς κλινήρες σε καναπέδες, ξαπλώστρες και έτερα… αντικείμενα θερινής ραστώνης, υποχείριο ακόμη στο ευνουχιστικό πνεύμα 4 δεκαετιών μεταπολιτευτικής ιδιώτευσης και μαζικής εξηλιθίωσης. Αλλά ακόμη και όσων αντιδρούν επίσης υπερτιμάται η μαχητική τους ισχύς, καθώς ούτε άπαντες βρίσκονται στον ίδιο βαθμό αποφασιστικότητας, θάρρους (και - ας πούμε - επαναστατικής ωρίμανσης), ούτε συγκεκριμένη στοχοπροσήλωση διαθέτουν (το «να ρίξουμε τη Χούντα» ίσως φαντάζει σωστό ως γενική ιδέα, αλλά από την άλλη αποτελεί και στόχο πολύ γενικό και εντελώς αφηρημένο), ούτε συνειδητές και εμπεδωμένες ιδέες για το πώς θα έρθει το ευκταίο αποτέλεσμα, για να αφήσουμε κατά μέρος και τα πολύ πενιχρά υπάρχοντα μέσα.

Το ακόμη πιο σοβαρό είναι επίσης η έλλειψη κοινών αναφορών και επιθυμιών για την επόμενη μέρα, που κατά τη γνώμη μου είναι το μείζον (εκτός κι αν κάποιοι αρκούνται στο να παλέψουν για την ανατροπή της συγκεκριμένης κυβέρνησης, ανοίγοντας απλώς τον δρόμο στην επόμενη επίσης νεοταξική και διεφθαρμένη). Και για να πω και κάτι επίσης εξαιρετικά σοβαρό: δεν υπάρχουν ούτε ηγέτες. Αρχικά, αυτά που ακούγονται από κάποιους για αμεσοδημοκρατικές και αυτο-οργανωμένες μορφές αγώνα είναι φαιδρότητες, καθώς ποτέ δεν διεξήχθη και πολύ περισσότερο ποτέ δεν κερδήθηκε πόλεμος με τέτοιους τρόπους.

Από την άλλη έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στην κατάντια του λεγόμενου πατριωτικού χώρου, ο οποίος βρίθει από καιροσκόπους, χριστοκάπηλους, πατριδέμπορους, υστερόβουλους, επίδοξους «πολιτικούς γαμπρούς» και κάθε λογής ακόμη υποκριτές και φαρισαίους. Υψηλόβαθμοι απόστρατοι που ονειρεύονται πολιτικές καριέρες, στρατηγικοί σύμβουλοι και γεωπολιτικοί αναλυτές, μικροκαναλάρχες και διαδικτυακοί «αστέρες», κρυπτοπρακτοράντζες μυστικών υπηρεσιών (όχι κατ’ ανάγκην ελληνικών) και κάθε είδους ακόμη βαλτοί από το σύστημα και από ξένα (πρωτίστως υπερατλαντικά) κέντρα, για να υψώσουν αναχώματα εκτόνωσης και καπηλείας της λαϊκής οργής για τους νυν προδότες. Κάποιοι ευτυχώς τους έχουν καταλάβει, αρκετοί όμως από τους εν λόγω αριβίστες εξακολουθούν να παραπλανούν τους αφελείς - πράγμα βέβαια τραγικά ανεπίτρεπτο, καθώς ουδείς δικαιούται πια, μετά από τόσα και τόσα που έχουν συμβεί, να εξαπατάται από τόσο φανερούς απατεώνες και ξεδιάντροπους λαοπλάνους. Γιατί εδώ υψώνεται ένα απηνές ερώτημα: ποιος τολμά να πει ότι ξέχασε τους κάθε ΑΝΕΛ και ετοιμάζεται να δώσει ξανά την πίστη του σε νέους Καμμένους; Ποιος τολμά να ανεχτεί και να ξαναβρεθεί με επιλογή δική του σε ένα ακόμη άθλιο déjà vu που θα βυθίσει ακόμη πιο βαθιά μέσα στον βούρκο την καταματωμένη πατρίδα; Ποιος τολμά εν τέλει να στηρίξει και να (ξανα)πιστέψει την όποια εσχάτη πλάνη που απλούστατα «έσται χείρων της πρώτης»;

Όσοι ονειρεύονται λοιπόν την ελευθερία και την αναγέννηση της πατρίδας, ας τα σκεφτούν πολύ σοβαρά όλα τα παραπάνω. Και πάνω απ’ όλα βέβαια ας μην ξεχάσουν ούτε μια στιγμή πως και όλες αυτές οι τόσο απαραίτητες προϋποθέσεις (που θα πρέπει να δομηθούν προσεκτικά και σε συνδυασμό μεταξύ τους) αφορούν μόνο στο καθαρά ανθρώπινο κομμάτι της προσπάθειας που πρέπει να καταβληθεί. Και αυτό το ανθρώπινο κομμάτι σε τελική ανάλυση είναι βέβαια και το λιγότερο. Γιατί το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές: είναι τέτοια η κατάσταση ολόγυρά μας, που η σωτηρία της πατρίδας δεν μπορεί να έρθει αν δεν προηγηθεί κάποιο μεγάλο θαύμα άνωθεν.

Είναι φυσικά και οι δικές μας προσπάθειες απαραίτητες, για να μην είμαστε αναπολόγητοι απέναντι στον Θεό και για να «εκβιάσουμε» με τον προσωπικό μας αγώνα το θαύμα. Προσωπικό αγώνα ωστόσο για τον οποίο και πάλι δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες: αυτός πρέπει να είναι και κοσμικός, αλλά πρωτίστως πνευματικός. Αυτός ο αγώνας θέλει και χέρια για τα καριοφίλια, αλλά πρώτα-πρώτα θέλει γόνατα για τις μετάνοιες. Και αυτό είναι κάτι του οποίου είχαν πλήρη επίγνωση όλοι οι μεγάλοι μας ήρωες που μας εμπνέουν θεωρητικά και μας συγκινούν αυτές τις κρίσιμες μέρες, με κορυφαίους ίσως τον μέγα Κολοκοτρώνη που προσευχόταν ώρες κάθε βράδυ και βέβαια τον μέγιστο Μακρυγιάννη, τον κορυφαίο αυτόν Άγιο του Γένους μας, που σάπιζε τα σανίδια με τα δάκρυά του κι έκανε πάνω από 2.000 εδαφιαίες μετάνοιες καθημερινά, ακόμη κι όταν ήταν λαβωμένος στην κοιλιά από σφαίρα. Γιατί το ήξεραν όλοι αυτοί ότι χωρίς τη βοήθεια άνωθεν, δεν υπάρχει λύση. Και τον ηρωισμό τους στη μάχη τον θεωρούσαν ελάχιστο χρέος, για να λυπηθεί την πατρίδα ο Θεός.

«Κωνσταντή, σήμερα θα πεθάνεις» μονολογούσε ταπεινά, κάνοντας τον σταυρό του, ένας άλλος μεγάλος μας ήρωας, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, λίγο πριν ανοιχτεί στη θάλασσα για να πυρπολήσει την τούρκικη ναυαρχίδα, δεν ξεστόμιζε κομπορρήμονες πομφόλυγες.

Ας προετοιμάσουμε λοιπόν τον αγώνα μας και ας τον σχεδιάσουμε προσεκτικά, ας παρακαλέσουμε πρωτίστως τον Θεό να μας συγχωρέσει για τα πανάθλια πνευματικά χάλια μας, ας του ζητήσουμε και να μας συντρέξει (αναδεικνύοντας συγχρόνως και κάποιους αυθεντικούς ηγέτες, γιατί αυτή τη στιγμή τέτοιος δεν υφίσταται) και μετά ας αφήσουμε και τις επηρμένες μεγαλοστομίες για να ριχτούμε στη μάχη με ένα ψήγμα έστω από την αυταπάρνηση όσων πήγαιναν προς αυτήν για να πεθάνουν, με το ελάχιστο έστω από το πνεύμα εκείνων που βάδιζαν στα τείχη της Βασιλεύουσας, στις Θερμοπύλες και στο Μανιάκι. Και αν ο Θεός θέλει, θα οικονομήσει και θα ξημερώσει η νέα μέρα πάνω από την πατρίδα μας.

Τότε μονάχα θα ξημερώσει. Και μέχρι εκείνη τη στιγμή έχουμε ακόμη πολύ ανηφορικό και δύσβατο δρόμο να διανύσουμε…
 Διαβάστε περισσότερα.. »