Τετάρτη 10 Απριλίου 2019

ΜΥΘΟΣ ~ στα χαλάσματα του ονείρου

σύντομες ιστορίες φαντασίας & ρεαλισμού χωρίς (κανονικό) τέλος

Η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς. Το χώμα είχε μετατραπεί από ώρα σε λάσπη και ακόμα και στα ελάχιστα σημεία που έβλεπες την ερημωμένη άσφαλτο, οι νερόλακκοι είχαν σκεπάσει καθετί που θα μπορούσε να μοιάζει σαν δείγμα του πολιτισμού που μέχρι πριν λίγο καιρό εξαπλωνόταν στο ίδιο ακριβώς σημείο.

Ένα έκτακτο σύννεφο καπνού άρχισε να αραιώνει για να φανεί το ταλαιπωρημένο πρόσωπο του. Ήταν αξύριστος, όμως δεν ήταν μόνο οι τρίχες που κάλυπταν την μέχρι χθες αφράτη επιδερμίδα του. Οι λάσπες βρίσκονταν σκόρπιες σε κάθε σημείο του δέρματος και των ρούχων του, κάτι που δεν έδειχνε διόλου να τον ενοχλεί, όχι όσο τα βρεγμένα πόδια του.

Ρούφηξε άλλη μία άγαρμπη τζούρα και φύσηξε τον καπνό ευχόμενος να βρει λίγη ζεστασιά μέσα από αυτόν. Κρύωνε, όμως τα βρεγμένα πόδια του είχαν κυριεύσει ολόκληρο το σώμα του που σχεδόν άρχισε να τρέμει.
- “Κοίτα αυτούς”, είπε σε εκείνον ένας γεροδεμένος και ψηλός τύπος. “Δεν πρόκειται να κρυώσουν ξανά, δεν νομίζω καν να τους λείψει ξανά η απόλαυση του τσιγάρου. Δεν θα νιώσουν τις κάλτσες τους βρεγμένες, ούτε θα ανησυχήσουν για το αν πρέπει να παραμείνουν σκυφτοί στο εξής. Πιστεύεις ότι είναι πιο τυχεροί από μας”; ρώτησε κοιτώντας σε ένα άσχετο σημείο.

Ο στρατιώτης κοίταξε γύρω του. Νεκρά πτώματα περιλουσμένα από λάσπες και αίμα που είχε ήδη ξεπλυθεί. Αν δε, σήκωνε το βλέμμα πιο ψηλά, τα πτώματα ήταν αμέτρητα. Ως εκεί που έφτανε το μάτι.
- “Κι εμείς κάπως έτσι θα είμαστε ως το βράδυ αρχηγέ” απάντησε ψιθυριστά εκείνος.
- “Γιατί το λες λοχία; Ως τώρα μια χαρά την έχουμε βγάλει. Λίγες γρατσουνιές και καμπόση λάσπη. Είναι αυτός λόγος να μiξοκλαίμε”; Ο… αρχηγός ίσως δεν πίστευε ότι έλεγε αφού μάλλον ειρωνευόταν. Ολοκληρώνοντας την φράση του, γονάτισε στο λασπωμένο έδαφος και έκλαψε αθόρυβα για λίγο. Αν δεν τον ήξερες ίσως να μην το καταλάβαινες καν, αφού η βροχή γινόταν ένα με τα δάκρυα. Δευτερόλεπτα μετά, σήκωσε το κεφάλι κοιτώντας τον λοχία του και συνέχισε: “Είναι πάλι και ο λόγος που θέλεις να μείνεις ζωντανός. Θέλεις έτσι; Έχεις λόγο να μείνεις ζωντανός”; ρώτησε σα να εκλιπαρούσε να ακούσει μια πειστική απάντηση από τον συνομιλητή του.

Ο λοχίας -που μόλις είχε σβήσει το τσιγάρο του- αρχικά τον κοίταξε και ύστερα αραδιασμένος όπως ήταν πίσω από ένα τοιχίο που ίσως κάποτε να ήταν φράχτης, αφέθηκε ακόμα περισσότερο, με τα πόδια του να βουτάνε ολόκληρα μέσα στον βούρκο που είχε σχηματίσει η λάσπη και χαμήλωσε το βλέμμα.

- “Ξέρεις από αγάπη, αρχηγέ”; είπε κάπως δυνατά, αλλά συνέχισε τόσο σιγανά που μόνο αυτός και οι σκέψεις του θα μπορούσαν να τον ακούσουν. “Αυτό που όλοι λένε ότι ξέρουν, όμως κανείς δεν καταλαβαίνει. Αυτό που όταν οι σφαίρες πέφτουν βροχή εσύ κοιτάς το ρολόι σου ελπίζοντας ότι κάπου εκεί πίσω, εκείνη δεν αμέλησε να φάει το πρωινό της πριν φύγει για την δουλειά. Αυτό που ίσως χρειάζεται να βουλιάξουμε στην λάσπη για να μην φαινόμαστε ζωντανοί όταν περνάει έφοδος του εχθρού, όμως το μυαλό σου είναι εκεί πίσω και ανησυχείς αν θα βραχεί μέχρι να γυρίσει σπίτι επειδή ο χειμώνας φέτος είναι βαρύς. Αυτό που κάθε βράδυ που ευχόμαστε να ξυπνήσουμε ζωντανοί, εσύ αναρωτιέσαι αν επιτρέπει σε άλλο ζευγάρι μάτια να την κοιτάζουν ή ακόμα να της μιλούν προκαλώντας την”. Ήταν φανερό πως τώρα τα χέρια του έτρεμαν για τα καλά, όμως εκείνος συνέχισε να κοιτάζει το γκρίζο άπειρο και να μονολογεί:
Ξέρεις από αγάπη αρχηγέ; Να ετοιμάζεσαι να τα δώσεις όλα στην μάχη, όχι απλά για να σώσεις τον εαυτό σου, αλλά και τον συνάδελφο σου, όμως το μυαλό σου να χάνεται στα κόκκινα χείλη που ίσως κάποιος άλλος βλέπει αυτή τη στιγμή, στα ρούχα που εσύ της αγόρασες για να απολαμβάνεις όταν είσαι μαζί της, όμως τώρα μπορεί να τα βλέπει ο οποιοσδήποτε”. Το τρέμουλο μεταφέρθηκε στα χείλη του, παρόλαυτα εκείνος συνέχισε:
Φοβάμαι αρχηγέ. Φοβάμαι πως δεν θα θελήσει ποτέ να μάθει αν λερώθηκα στο πεδίο μάχης, δεν θα θέλει ποτέ να δώσει σημασία στην προσπάθεια μου. Θα της αρκεί να ξέρει πως είμαι ζωντανός”.

Ο φίλος του έγειρε προς το μέρος του και αφού τον έπιασε σφιχτά στο ύψος του ώμου, τον διέκοψε:
- “Καμιά φορά δεν αρκεί λοχία μου η προσπάθεια. Αν γυρίσεις ζωντανός σημαίνει ότι δεν προσπάθησες αρκετά. Έτσι θα σκεφτεί. Έτσι θα σκεφτούν”.
- “Όχι, δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό” ανταπάντησε αναστατωμένος ο λοχίας. “Αφού προσπαθώ. Κάνω ότι μπορώ. Μπορεί να μην είμαι σπουδαίος πολεμιστής και να κάνω πολλά λάθη, όμως είμαι εδώ και ακόμα προσπαθώ. Γιατί δεν είναι αρκετό αυτό”; συνέχισε απολογητικά.
- “Γιατί δεν κερδίσαμε τον πόλεμο λοχία. Αν είσαι ακόμα ζωντανός και δεν έχουμε κερδίσει τον πόλεμο λοχία, σημαίνει πως δεν προσπάθησες αρκετά. Τ’ ακούς λοχία; Εσύ φταις που υπάρχουν αυτές οι… εκκρεμότητες εκεί απέναντι. Εσύ φταις για όλα. Κι αν δεν καταφέρεις να κάνεις ευτυχισμένη εκείνη που αγαπάς, εσύ θα φταις. Γιατί μπορεί να σου είπαν άλλα, όμως εσύ φταις για όλα. Αν πίστεψες πως έχεις την ευθύνη μόνο για ότι αφορά εσένα, έκανες λάθος. Έδειξες αδύναμος και ελλιπής. Αν γυρίσεις ζωντανός χωρίς να έχουμε κερδίσει τον πόλεμο θα ξέρεις πως δεν έχεις προσπαθήσει αρκετά. Θα πρέπει να ξεχάσεις τα κόκκινα χείλη λοχία. Να ξεχάσεις τα όμορφα ρούχα και τα όνειρα αγάπης και ευτυχίας, λοχία” ολοκλήρωσε όντας σε παραλήρημα.

Ο λοχίας έμεινε σκεπτικός με τα μάτια του να είναι έτοιμα να εκραγούν. Ένιωθε πως δεν είχε άλλο νόημα να προσπαθήσει. Μια δύναμη μέσα του τον ωθούσε να σηκωθεί και να περπατήσει καταμεσής του δρόμου προς την κατεύθυνση του εχθρού, έτοιμος να δεχτεί μία, εκατό ή και χίλιες σφαίρες. Δεν θα είχε σημασία. Και ενώ η δύναμη αυτή μεγάλωνε μέσα του και οι βασανισμένοι μύες του ήταν έτοιμοι να δραστηριοποιηθούν ανασηκώνοντας το κορμί του, ξαφνικά κρατήθηκε και είπε σφίγγοντας δόντια του:
- “Λυπάμαι, αλλά δεν έχεις ιδέα για ποια μιλάμε. Δεν ξέρεις πως είναι αυτή η αγάπη. Κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει. Αν μπορούσε μόνο για μια στιγμή να με κοιτάξει μέσα από κάποιο γυάλινο παράθυρο θα έβλεπε ότι ίσως δεν είμαι τέλειος, ίσως δεν έχω κάνει τα πάντα με τον σωστό τρόπο, όμως κάθε λεπτό μου εδώ, με κάθε μου κίνηση, την τιμάω. Μπορεί να είμαι ζωντανός αρχηγέ και να μην έχουμε κερδίσει τον πόλεμο, όμως θα έβλεπε ότι έστω κι έτσι εγώ την τιμάω, θα έβλεπε την προσπάθεια μου, θα με κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα κατανόησης και πόνου προς εμένα που την κάνει τόσο σπάνια και θα με κοιτούσε στα μάτια θυμίζοντας μου πως η λευκή επιταγή που μου έδωσε κάποτε ισχύει και πως εξακολουθεί να με πιστεύει”.

Σιωπή. Κανείς τους δεν ήθελε να συνεχίσει να μιλάει. Ο ένας δεν πίστευε λέξη απ’ ότι άκουγε και ο άλλος είχε ήδη αμφιβολίες αν όντως θα ήταν έτσι τα πράγματα, ακόμα και τόσο καιρό μετά ή η εικόνα της αγάπης που είχε, ο φάκελος του έρωτα που έζησε και το κουτί με το όνειρο μιας ευτυχισμένης ζωής, θα είχαν ανοίξει, ξεθωριάσει, εξασθενίσει, χαθεί.

Λίγα λεπτά μετά μια έκρηξη ακούστηκε στο βάθος. Ήξεραν πως το υποτυπώδες διάλειμμα τους τελείωνε. Ο εχθρός πλησίαζε. Ήξεραν πως ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ εκεί. Πως υπάρχουν μόνο μικρές αναλαμπές ευτυχίας, ακόμα και μέσα στις λάσπες και ύστερα το φως γίνεται και πάλι μουντό. Και όπως πάντα δεν ήξεραν αν είχαν προλάβει να εκμεταλλευτούν σωστά τον χρόνο τους. Σαν όταν είχε μια ολόκληρη Κυριακή με εκείνη που πάσχιζε να ξέρει ότι φρόντισε να περάσουν καλά τόσο που τελικά το άγχος του ήταν μεγαλύτερο από την απόλαυση, τόσο που η Κυριακή τελείωνε.

Ξέρεις, όταν έφυγα από τα χέρια της για να έρθω εδώ, με είχε πείσει πως είμαι μοναδικός. Τώρα, τόσο καιρό μετά, βουτηγμένος στις λάσπες και την βρωμιά, ταλαιπωρημένος όσο όλοι, βλέπω πως δεν έχω καμία διαφορά από όλους τους υπόλοιπους, δεν είμαι παρά ένας ακόμα στρατιώτης” μονολόγησε καθώς η καρδιά του άρχισε να σφίγγεται και παράλληλα να χτυπά δυνατά προετοιμασμένος για ότι θα ακολουθούσε.
Οι εκρήξεις ακουγόντουσαν ολοένα και πιο κοντά και λίγο μετά άρχισαν να πέφτουν και οι πρώτες σφαίρες. “Πάρτε θέσεις” ακούστηκε από το βάθος του δρόμου και ο λοχίας, ο αρχηγός και όλοι όσοι ήταν ακόμα ζωντανοί και αρτιμελείς, σηκώθηκαν, όπλισαν και ετοιμάστηκαν να δώσουν άλλη μία μάχη. Ο καθένας για τον δικό του λόγο. Ο καθένας για την εκπλήρωση του δικού του ονείρου. Για κάποιους το όνειρο θα τελείωνε σήμερα. Τώρα.


 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η στιγμή που πρέπει να προσαρμοστείς αρχίζοντας απ' την αρχή

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Μου πήρε 35 χρόνια να το συνειδητοποιήσω, όμως όλα στην ζωή είναι σχετικά, υποκειμενικά και... φαινομενικά. Το τι μπορεί να σκέφτεται, να εικάζει, ακόμα και να βλέπει ο καθένας για ένα ίδιο περιστατικό, μπορεί τελικά να είναι τόσο μα τόσο διαφορετικό που ειλικρινά ποτέ μου δεν το πίστευα.

Έχω εικόνες ανθρώπων για τους οποίους συζητούσε η γειτονιά πως είναι πλούσιοι την ίδια ώρα που εκείνοι πάλευαν σκληρά για μια ζωή χωρίς χρέη. Άνθρωποι που έβλεπαν μία εικόνα κάποιου τόσο ωραία που ήταν σίγουροι πως είναι κομμάτι κάποιας υποδειγματικής ζωής. Ποιοι αλήθεια όμως μπορούσαν να δουν μικρά hints για να υποπτευτούν την αλήθεια;

Και κάπου εδώ βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Για χρόνια είχα μάθει να έχω τον απόλυτο έλεγχο σε όλα και κατά κάποιο τρόπο όλοι να είναι ευχαριστημένοι με τον τρόπο που παιζόταν όλο αυτό το παιχνίδι. Και έρχεται μια στιγμή που όλα αλλάζουν. Δεν ελέγχω παρά το τιμόνι που κρατάω. Ο μισθός μου είναι ξαφνικά μικρότερος, τα ατομικά μου όνειρα περιορίζονται στους άσσους και τα μηδενικά του διαδικτύου και σαν ζητιάνος αναζητώ λίγες ώρες ηρεμίας, ξεγνοιασιάς και πληρότητας.

Και τότε -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- καταλαβαίνω πως μέσα σε αυτές τις συνθήκες πρέπει κανείς να προσαρμόζεται, παράλληλα με το να αλλάζει την κοσμοθεωρία του. Πιστέψτε με, είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να χωνέψω πως δεν θα είμαι στο εξής παρά μία ισόβαρη άποψη και γνώμη, χωρίς την πρότερη αίγλη και ισχύς των προγραμμάτων, απόψεων και δηλώσεων μου. Σε τελική ανάλυση συνειδητοποιώ πως όσο ομαδικό ον και αν είναι ο άνθρωπος, όσο κι αν εξαρτάται από τις ομάδες στις οποίες ανήκει, δεν παύει να είναι ένα πλάσμα παντελώς μοναχικό. Αν δεν προσπαθήσει, αν δεν πιστέψει στον εαυτό του κάθε φορά και υπό τις όποιες συνθήκες, δεν θα καταφέρει ποτέ τίποτα. Εγώ έχω πειστεί σχεδόν να (ξανά)προσπαθήσω. Εσύ; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η μέρα που ξύπνησε το νέο μου εγώ

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Έμαθα πρόσφατα για έναν καθηγητή ψυχολογίας στην Αγγλία που διδάσκει πως "δεν γίνεται να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά" και παρότι -ντρέπομαι που το λέω- εγώ δεν ξέρω να φτιάχνω ομελέτα, εντούτοις έχω ζήσει πολύ καλά πως είναι να σπάσεις τα αυγά, ακόμα και για μια ομελέτα που δεν είναι κατ' ανάγκη νόστιμη.

Αν και ο παραλληλισμός της ομελέτας με τα σπασμένα αυγά που κολλάνε στα χέρια και λερώνουν, είναι εξαιρετικά ταιριαστός με τον σημερινό προβληματισμό, θα προσπαθήσω να μην τον χρησιμοποιήσω ξανά. Βλέπετε, άργησα να το καταλάβω, αλλά συνειδητοποίησα στην ζωή μου πως οι άνθρωποι δεν πρέπει να υποκρίνονται. Δεν πρέπει να κλείνουν το στόμα και τα μάτια τους στο όνομα ενός κοινωνικού οικοδομήματος που δεν χτίζεται με τα κατάλληλα υλικά.

Για όλη μου την ζωή ζούσα με Εξωτερική Έδρα Ελέγχου. Κατέληξα ένα ετεροπροσδιοριζόμενο άτομο που φόρτωνε τις μπαταρίες του όποτε οι γύρω του ήταν ευχαριστημένοι. Όποτε οι φιλοξενούμενοι του περνούσαν καλά και όταν οι συμπαίκτες του κέρδιζαν εξ ίσου για να μην αισθάνονται άβολα. Ένα άτομο που για το μεγαλύτερο δώρο που έκανε στον εαυτό του, χρειάστηκε ένα χρόνο ώστε να μην νιώθει τύψεις που το απέκτησε για να περάσει μαζί του μόλις έναν ακόμα πριν τελικά το χάσει! Και μέσα σε αυτήν την "δανεική" ζωή έπαθε το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί. Απέτυχε κατ' επανάληψη να εκπληρώσει τον αυτό στόχο σε ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο. Και τότε οι μπαταρίες άδειασαν, τέλειωσαν και το μηχάνημα απενεργοποιήθηκε.

Έρχεται όμως ένα πρωί που κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και αποφασίζεις να γίνεις αληθινός. Αποφασίζεις να ζήσεις και κατόπιν να πεις την αλήθεια σου, όσο προκλητικός, θρασύς ή απαράδεκτος κι αν φανείς. Είναι η στιγμή που αλλάζει ο τρόπος τροφοδοσίας σου. Καμία μπαταρία δεν θα είναι αρκετή για να σε κρατήσει, θα πρέπει να είσαι απλά συνεχώς στην πρίζα. Να δεχτείς τα χαστούκια στα μούτρα και τις γροθιές στην πλάτη. Να δεχτείς τις φωνές και τα ξεσπάσματα. Να δεχτείς τις απειλές με τον πιο απαράδεκτο και άδικο αποδέκτη, να δεχτείς το πένθος του ενός και το ξεβόλεμα του άλλου, να σεβαστείς τον χρόνο και τον τρόπο προσαρμογής του καθένα στην αλήθεια σου. Όμως είναι η μέρα που σπας τα αυγά για αυτήν την περιβόητη ομελέτα για την οποία πεινάς τόσο πολύ.

Είναι η στιγμή που σταματάν να σου φταίνε όλοι οι άλλοι και αναλαμβάνεις τις δικές σου ευθύνες. Η στιγμή που αποφασίζεις πως δεν θα κρυφτείς ποτέ ξανά πίσω από τις όποιες ευθύνες των άλλων. Είσαι εκεί, όρθιος και έτοιμος να δεχτείς τις ευθύνες που σου αναλογούν, τις αδικίες που θα προκύψουν και τις συνέπειες όλων των παραπάνω. Και τότε ξεκινάς. Όμως ξέρεις πως δεν υπάρχει επιστροφή μετά από αυτό. Είναι η στιγμή που επαναπροσδιορίζεσαι και τότε θα μάθεις ποιοι θα παραμείνουν δίπλα σου ή ποιοι είναι εκείνοι που θα εκτιμήσουν τον νέο σου εαυτό. Ίσως απλά είναι ευκαιρία για μία νέα αρχή ακόμα και στις ήδη υπάρχουσες σχέσεις σου, ίσως πάλι... όχι!

Σας εύχομαι να έρθει σύντομα εκείνο το πρωινό που θα ξυπνήσετε κι εσείς κοιτώντας τον αληθινό εαυτό σας στον καθρέφτη. Πείτε την αλήθεια σας και μην ντραπείτε για αυτήν, γιατί θα έρθει μια μέρα που θα ντρέπεστε για τον εαυτό σας. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η διάσπαση της κυβέρνησης είναι η τιμωρία του βιασμού της εθνικής και ιστορικής κληρονομιάς μας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Περίμενα καρτερικά μέχρι να επέλθει το οριστικό διαζύγιο της συγκυβέρνησης, να πάρει η μη αυτοδύναμη κυβέρνηση ψήφο εμπιστοσύνης και να ψηφιστεί η συμφωνία των Πρεσπών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, πριν να θίξω τον προβληματισμό μου.

Η αλήθεια είναι πως λίγο πολύ η αλυσίδα των γεγονότων που μόλις προανέφερα ήταν αρκετά διαφαινόμενη σε σημείο που θα έλεγε κανείς πως είναι και προσχεδιασμένη. Καμία διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης δεν έγινε με τους σκοπιανούς, ερήμην της ηγεσίας και των μελών των Ανεξάρτητων Ελλήνων και κατ' επέκταση καμία συμφωνία όπως προέκυψε. Η πλευρά Καμμένου ήξερε και η πλευρά Τσίπρα επίσης ήξερε τις αντιδράσεις των "συν-κυβερνητών" του.

Η παράσταση συλλογής ψήφων για να εξασφαλιστεί η ισχύς της κυβέρνησης, μονοπώλησε τα μέσα ενημέρωσης, εγώ όμως δεν "το 'φαγα".  Για την Συμφωνία των Πρεσπών είχαμε προβληματιστεί πρόσφατα οπότε δεν έχει νόημα να μιλήσουμε ξανά για ένα προδιαγεγραμμένο πούλημα μιας ονομασίας πάνω και στην οποία βασίστηκε η Ιστορία του Έθνους μας.

Προσωπικά πρέπει να ομολογήσω πως φοβάμαι διότι η κυβέρνηση της χώρας μας αυτή τη στιγμή βασίζεται στην στήριξη των Ξένων Δυνάμεων. Χάνοντας τα μέλη της Δεξιάς συγκυβέρνησης ουσιαστικά χρειάστηκε να βγάλει απ' το συρτάρι κομπιουτεράκια υπολογισμού βουλευτών που θα της επέτρεπαν να συνεχίζει να κυβερνά τον τόπο. Αλήθεια πόσο εθνικά φρόνιμο σας ακούγεται αυτό;

Την τελευταία φορά που μία ελληνική κυβέρνηση (για εντελώς διαφορετικούς λόγους και τρόπους) στηρίχτηκε σε ξένες δυνάμεις και πήγε κόντρα στο θέλημα του λαού και τελικά ακόμα και των βουλευτών της, απομονώθηκε και παραιτήθηκε. Ήταν πρόσφατα η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου που πήρε πάνω της όλη την πολιτική ευθύνη λαθών δεκαετιών για τα οποία προφανώς δεν έφερε το σύνολο της ευθύνης). Την ίδια ώρα, ο Αλέξης Τσίπρας έχει κλείσει τα αυτιά του υπογράφοντας την μία μετά την άλλη, σοβαρές συμφωνίες που έκαναν και κάνουν μεγάλη ζημιά στην χώρα. Είτε οικονομική είτε πολιτιστική και Ιστορική.

Η διάσπαση της κυβέρνησης ήρθε πολύ αργότερα απ' ότι περίμενα -καρέκλα είναι αυτή και πολύ γλυκιά η παντ' έρμη*- όμως αποτελεί μια πραγματικότητα και πλέον ο κύριος Τσίπρας θα πρέπει να έρθει προ των ευθυνών του και αντιμέτωπος με τις ευθύνες και την πραγματικότητα. Αν δεν το κάνει κατ' επιλογή, θα το κάνει η ίδια η ιστορία που ο ίδιος επέλεξε να γράφει με μαύρο μαρκαδόρο και παραβιάζοντάς την+Yanni Spiridakis

* παντ' έρμη (κρητικό ιδίωμα) : άτιμη

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ κάποιοι μπερδεύουν τα παιδιά (τους) με τάπερ

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Νομίζω πως ο σημερινός προβληματισμός αποτελεί προσωπική κοινωνική απαξίωση, όμως δεν διανοούμαι να μην ασχοληθώ με ένα ζήτημα το οποίο “κουτούλησα” σε γνωστό κοινωνικό δίκτυο και το οποίο με αναστάτωσε.
Αυτήν ακριβώς την εικόνα αντίκρισα προ ημερών, αναδημοσιευμένη από έναν φίλο μου, πατέρα ενός παιδιού.

Αμέσως πέρασαν από το μυαλό μου οι πολλές δεκάδες φωτογραφιών των παιδιών μου που έχω δημοσιεύσει στο δικό μου λογαριασμού κοινωνικού δικτύου με κάποιον περιορισμό πρόσβασης που αποτελείται από γνωστά μου άτομα και όχι εντελώς δημόσια. Αναρωτήθηκα κατά πόσο αυτή η… λεζάντα με έκανε κακό ή λάθος πατέρα.

Προφανώς δεν αναρωτήθηκα ποτέ κάτι τέτοιο (ήταν καθαρά ειρωνική δήλωση) μιας και γνωρίζω άριστα την ποιότητα πατρικής φιγούρας που αποτελώ στις ζωές των παιδιών μου. Όμως ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε λίγο πιο αντικειμενικά τα δύο σκεπτικά.

Για μένα το κοινωνικό δίκτυο είναι σχεδόν ευλογία. Αδερφικοί μου φίλοι, κουμπάροι και μέλη της οικογένειας μου, βρίσκονται εκτός Κρήτης και αρκετοί εξ αυτών εκτός Ελλάδας. Συνάμα είναι πολλοί, αρκετά πολλοί. Προσωπικά δεν έχω τον χρόνο να παίρνω τηλέφωνο τον Μιχάλη, την Αναστασία, τον Νίκο, την Σοφία, τον Βασίλη και τόσους ακόμα δικούς μου ανθρώπους για να τους λέω καθημερινά τι αισθάνομαι, τι ενδιαφέρον έκανα, τι με νευρίασε και πως μεγαλώνουν τα παιδιά μου εμφανισιακά ή μέσα από διάφορες δραστηριότητες. Με μία δημοσίευση, είναι σχεδόν όλοι ενημερωμένοι, έχουν όλοι πρόσβαση στην ζωή μου (όσο εγώ επιθυμώ και επιτρέπω φυσικά) και η επαφή μου με εκείνους διατηρείται ποιοτικά και χωρίς κόπο.

Τα παιδιά μου δεν είναι τάπερ. Είναι το μεγαλύτερο δημιούργημα μου. Είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα μου. Είναι ο σημαντικότερος λόγος που αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου. Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Και ναι, μ’ αρέσει να τα επιδεικνύω, αν αυτή η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αρνητικό τρόπο. Γιατί ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιείς την λέξη αυτή, κρύβεις μέσα σου και την ποιότητα ανθρώπου που είσαι. Η επίδειξη των παιδιών μου, σημαίνει μια φωτογραφία στο γήπεδο μαζί τους, σημαίνει μία φωτογραφία έξω απ’ το σχολείο με την στολή της θεατρικής παράστασης, σημαίνει μια αγκαλιά με τον πατέρα τους, σημαίνει η πρώτη τους φορά στον κινηματογράφο ή σε ένα μουσείο.

Γιατί γονιός -και συγχωρέστε με αν αλλάζω θέμα- δεν είναι μόνο εκείνος που ταΐζει τα παιδιά του και τα ντύνει για να πάνε σχολείο, αλλά αυτός που με κάθε κόστος, με κάθε προσωπική θυσία φροντίζει να τους δώσει όσο το δυνατό περισσότερα ερεθίσματα ώστε όταν αυτά θα βγουν μόνα τους πια στην κοινωνία θα έχουν τις περισσότερες δυνατές παραστάσεις για να φανούν όσο το δυνατό πιο ώριμα, προετοιμασμένα, συνειδητοποιημένα και λιγότερο αιφνιδιασμένα από την ζωή.

Από την άλλη αν κάποιος νομίζει πως με το να μην δημοσιεύει φωτογραφίες των παιδιών του σε περιορισμένο και επιλεγμένο κοινό, τα προστατεύει από τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί έξω για τα παιδιά, προφανώς είναι σεβαστό ακόμα κι αν είναι πέρα ως πέρα άκυρο.

Αλλά ειδικά για εκείνους που παρομοιάζουν τα παιδιά με... τάπερ, νομίζω πως απλά θα ευχηθώ να αντιληφθούν τον θησαυρό που κρατούν μέσα στα σπίτια τους και πως αυτός δεν βρίσκεται μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας, αλλά κάπου εκεί στο ακατάστατο σπίτι, σαν σωστά διαμάντια που περιμένουν επεξεργασία για να λάμψουν κάποτε σε ένα σπάνιο κόσμημα! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ζώντας για λίγο παράλληλα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν υπάρχει ίχνος μυθοπλασίας στον παρακάτω προβληματισμό που αν και επιμελώς κράτησα μακριά από την δημοσιότητα, παρατήρησα πως ήταν αδύνατο να ξεθωριάσει σαν ανάμνηση και ψυχολογική αναζήτηση.

Μια τυπική καθημερινή -λοιπόν- ώρα κοντά εννέα το πρωί, εκεί που οι μεγάλες πόλεις (σαν το Ηράκλειο εδώ) ζουν στον παλμό του πρωινού άγχους για να είναι τα παιδιά στο σχολείο στην ώρα τους και οι ενήλικες έγκαιρα στον χώρο εργασίας τους. Οι κεντρικές αρτηρίες καθώς και οι περιφερειακοί δρόμοι και οι αυτοκινητόδρομοι συναντούν ίσως το αποκορύφωμα της κίνησης εκείνη την ώρα κι εγώ δεν “είμαι” παρά ένα ακόμα αυτοκίνητο στην εθνική οδό και μάλιστα σε ένα από τα πιο “φορτωμένα” από κίνηση σημεία. Σε ένα κομμάτι δρόμου σχεδόν δύο χιλιομέτρων λίγο πριν την έξοδο για την Βιομηχανική Περιοχή που συνήθως στριμώχνομαι για να βγω όσο πιο γρήγορα γίνεται… κενό.

Κανένα αυτοκίνητο στον δρόμο. Κανείς στην δεξιά λωρίδα για να ετοιμαστεί για την περιβόητη έξοδο, κανείς στην ευθεία για να συνεχίσει πιο πέρα κανείς και πίσω μου κοιτώντας από τον καθρέφτη.

Και είναι αλήθεια πως ενώ το γεγονός από μόνο του ήταν συγκλονιστικά παράξενο, εγώ δεν το παρατήρησα παρά μόνο κοντά στην τελευταία στιγμή (πριν την έξοδο). Ως εκείνη την στιγμή βρισκόμουν χαμένος σε ένα παράλληλο σύμπαν σκέψεων, προβληματισμών, λανθασμένων επιλογών, στόχων και προσδοκιών. Κρατούσα ζεστά τα πόδια μου μεταφέροντας το κορμί μου πολύ πιο μακριά από την άσφαλτο και σε ένα μέρος που οι λαμαρίνες δεν θα ήταν δυνατό να το κλείσουν. Θυμάμαι καλά να οδηγώ με ασφάλεια, με ελεγχόμενη ταχύτητα με τα μάτια μου καρφωμένα στον δρόμο και τους καθρέφτες, όμως όχι, δεν θυμάμαι πιο κομμάτι μουσικής έπαιζε το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ ούτε αν εκείνη την στιγμή ένιωθα κάτι στην φυσική μου υπόσταση.

Την προσοχή μου διέκοψε ένας γνώριμος αλλά παράξενος θόρυβος. Ήταν το ηχητικό βούισμα της ανακατεύθυνσης στο GPS του αυτοκινήτου. Μ’ αρέσει να το έχω. Ακόμα και για τις πιο κοντινές διαδρομές. Αισθάνομαι ότι έχω έναν φίλο, έναν συνοδηγό να μου κάνει παρέα και να μου δίνει προκλήσεις αναφορικά με το τι ώρα θα φτάσω στον προορισμό μου. Τι απόλαυση όταν φτάνω νωρίτερα απ’ την πρόβλεψη του κι εκείνο αναγκάζεται να μου το αναφέρει δεχόμενο ταπεινά την ήττα του! Εκείνη τη στιγμή πάντως το βούισμα υποδήλωνε πως είχα χάσει την διαδρομή μου…

Μα πως! Είμαι στην Εθνική Οδό. Ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό είναι με το να χάσω την έξοδο μου. Ξαφνικά, ο νους, η καρδιά, το σώμα, όλα επιστρέφουν στην θέση τους, στην Νεφέλη (έτσι λένε το αυτοκίνητο μου) και συνειδητοποιώ πως κάθε άλλο παρά έχω χάσει τον δρόμο μου. Η έξοδος μου απέχει λιγάκι ακόμα και ο δρόμος παραμένει βασανιστικά άδειος για να γίνει κάποιο λάθος. Μα τι στο καλό γίνεται;

Αποφασίζω να αγνοήσω τις ενδείξεις του GPS και να δω την ειδική σήμανση που γράφει ξεκάθαρα για την επόμενη έξοδο: “Βιομηχανική Περιοχή / Λιμάνι”. Μα… είμαι σίγουρος ότι ο δρόμος είναι ο σωστός. Πράγματι, λίγο πιο πέρα, στρίβω προς την έξοδο και το GPS “φωνάζει” ξανά για να με ανακατευθύνει.

Λίγο μετά, βλέπω αυτοκίνητα, ακούω το ραδιόφωνο και το GPS μου επιβεβαιώνει πως είμαι λίγα μόλις λεπτά πριν τον εργασιακό μου χώρο.

Τι συνέβη; Γιατί εκείνη την τυπική εργάσιμη μέρα δεν είδα ούτε ένα αμάξι σε ένα πολυσύχναστο κομμάτι του δρόμου; Γιατί, ο "συνοδηγός" μου τρελάθηκε χάνοντας ο ίδιος τον δρόμο και τον προσανατολισμό του; Κι εγώ; Που ήμουν εγώ εκείνη τη στιγμή για να αποκτήσω τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης και να διορθώσω οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που έδειχνε λάθος;

Δεν ξέρω. Αν είχα απάντηση σε αυτό το ανεξήγητο τριπλό φαινόμενο, να είστε σίγουροι πως σήμερα δεν θα ζητούσα την δική σας εξήγηση μέσω αυτού του προβληματισμού. Έχει περάσει καιρός έκτοτε και δεν έζησα παρόμοια εμπειρία. Οπότε; Τι συνέβη στ’ αλήθεια; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο μαζικός άνθρωπος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Τις προάλλες είχα την ονομαστική μου εορτή. Είχα την τιμή και την ευλογία να δεχτώ ευχές από δεκάδες ανθρώπους από το οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό μου περιβάλλον. Είναι πάντα ωραίο -έστω και με μία γρήγορη τυπική ευχή- να βλέπεις πως κάποιος εκεί έξω σε θυμάται.

Αυτή η μνημόνευση πάντως σηκώνει μεγάλη κουβέντα στις μέρες μας. Ποιος θυμάται ποιον και... πώς; Πόσες ευχές μοιράζονται σήμερα με την βοήθεια των κοινωνικών δικτύων που "υπενθυμίζουν" στους χρήστες πως κάποια επαφή έχει τα γενέθλια της ή κάποια άλλη επέτειο; Πόσες ευχές που ικανοποιούν την λαϊκή απαίτηση του "φαίνεσθαι" εκπληρώνονται με την βοήθεια απρόσωπων αλγορίθμων που υπηρετούν την δημιουργία και κατόπιν ικανοποίηση μιας ανάγκης;

Μην με παρεξηγήσετε, δεν το λέω με καθόλου κακή προαίρεση. Ο ίδιος χρησιμοποιώ τις υπενθυμίσεις αυτές καθώς και άλλες που ο ίδιος έχω προσθέσει στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Δημιουργώ μία όμορφη και ειλικρινή ευχή προσαρμοσμένη σε αυτό που εγώ πραγματικά ελπίζω για το κάθε άτομο κάθε φορά αλλά και σε αυτό που κρίνω ή γνωρίζω πως αυτό το άτομο έχει ανάγκη ή επιθυμία και κατόπιν την εκφράζω με το όποιο διαθέσιμο κανάλι επικοινωνίας.

Το κλειδί σε αυτήν την αχανή ψηφιακή εποχή κοινωνικοποίησης είναι η προσωποποίηση ή μάλλον η παραμετροποίηση της κάθε επικοινωνίας, της κάθε ευχής, της κάθε επαφής με τον καθένα με τον οποίο ερχόμαστε τελικά σε επικοινωνία.

Το αντίθετο είναι τόσο ψυχρό και απρόσωπο που τείνει να είναι προσβλητικό. Στην γιορτή μου -που λέτε- είδα τρεις επαφές μου να δημιουργούν μία τυπική και σύντομη ευχή δημοσιεύοντας την σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Από κάτω είχαν ενσωματώσει (tag) τα ονόματα όλων των επαφών τους που γιόρταζαν. Με αυτόν τον τρόπο πίστεψαν ότι ευχήθηκαν στα αγαπητά τους πρόσωπα. Ένα μαζικό μήνυμα, μια μαζική ευχή με την οποία βγάζεις την υποχρέωση σε και προς όλους. Η έννοια και η σημασία της προσωπικής επικοινωνίας αχρηστεύεται και οι νέοι, μαζικοί άνθρωποι γίνονται πολλαπλοί δέκτες στην απόλυτη κατάργηση του σεβασμού.

Το δε χειρότερο είναι ότι πως υπάρχουν κάποιοι που όλο αυτό τους ικανοποιεί, το αποδέχονται και πλέον αποτελεί πιθανότατα κομμάτι της δικής τους επικοινωνιακής κουλτούρας. Αυτοί οι μαζικοί άνθρωποι υπάρχουν, είναι ήδη θύματα καθώς δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν βούληση, προσωπικότητα και ανεξαρτησία. Είναι απλά, "μαζικοί άνθρωποι'. Ε, λοιπόν όχι, εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Εσείς; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εσύ πλένεις ακόμα τον... αράπη;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Συνέβη πρόσφατα να ακούσω κάποια παιδικά τραγούδια παρουσία της μητέρας μου (και όχι μόνο βέβαια, μην με παρεξηγήσετε). Συνήθως δεν μου αρέσουν οπότε μπορώ να πω ότι τα αγνόησα, όμως ακούω εκείνη τη στιγμή την μητέρα μου να μου θυμίζει ένα δύο που μου τραγουδούσε πριν μερικές δεκαετίες -και μου τραγουδούσε πολύ- γυρνώντας για τα καλά τον χρόνο πίσω.

Τότε που όλα εκεί έξω δεν ήταν παρά ένας άγνωστος αχανής κόσμος. Τότε που η γνώση ήταν τόσο βαθιά σε λεωφόρους που δεν είχα καν ξεκινήσει να περπατάω και οτιδήποτε μπορούσα να αντλήσω φαινόταν σαν κάτι θεόρατο.

Εκείνη την περίοδο άκουγα πολλά που ίσως τότε δεν έβγαζαν κανένα νόημα, όπως ας πούμε ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε μαχαίρι για να τρώμε. Αλήθεια τώρα; Μαχαίρι; Μα... με κοφτερά δόντια και ένα χέρι διαθέσιμο να λερωθεί, κανένα μαχαίρι δεν θα χρειαζόταν ποτέ! Με παρότρυναν να χτυπήσω ξύλο, όμως μέσα μου ήμουν σίγουρος πως όσες φορές ή όσο δυνατά και να το κάνω, καμία πιθανότητα για μια προσμονή δεν θα αυξανόταν.

Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζω και ανακαλώ το περίφημο: "τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς". Μια τόσο αθώα έκφραση, σήμερα αποτελεί ρατσιστικό ταμπού. Αυτό όμως ίσως και να είναι υποκριτικό διότι στην μισή Ελλάδα, οι πόντιοι εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν σε ανόητα ανέκδοτα χαμηλής νοημοσύνης και οι γύφτοι αποτελούν αποκλειστικότητα παραδείγματος χαμηλού επιπέδου. Συνεπώς, όταν ανακαλώ ή αναπαράγω την συγκεκριμένη φράση -πιστέψτε με- δεν έχω καμία διάθεση φυλετικού ρατσισμού (όσοι με ξέρουν γνωρίζουν καλύτερα), αντιθέτως διαπιστώνω πως η συγκεκριμένη αποτελεί μία απόλυτα φιλοσοφημένη ρήση(!) που δικαίως έμεινε στην ιστορία.

Όχι, δεν θα μπω στην διαδικασία να την αναλύσω. Ο καθένας από εμάς έχει πλειάδα παραδειγμάτων με ανθρώπους που δεν κατάφεραν να αλλάξουν τούτο ή τούδε ή ακόμα και τον εαυτό τους σε τελική ανάλυση. Αλλά προσέξτε κάτι. Εδώ ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο έγχρωμος φίλος μας που λόγω του χρώματος του δέρματος του, απλά δεν μπορεί να αλλάξει. Όχι. Ο πρωταγωνιστής εδώ είναι εκείνος ο ανώνυμος που προσπαθεί να πλύνει τον πρώτο. Εκείνος χάνει. Σε προσπάθεια, σε ενέργεια σε ελπίδα. Εκείνος είναι ο παθών, αυτός που διαπιστώνει πως αυτό που ήλπιζε πως μπορεί να πετύχει προς όφελος του πρώτου είναι απλά ένας διακαής αλλά ίσως ουτοπικός πόθος.

Δεν είναι καιρός που άκουσα να λένε πως καλό είναι να μην ελπίζεις τίποτα. Ίσως αυτή να είναι μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Εμένα ωστόσο δεν με εκφράζει γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ελπίδα. Και ξέρετε κάτι; Κόντρα στα σημάδια, στα γεγονότα και στα σαπούνια που έχω καταλύσει, εγώ θα συνεχίζω να πλένω τον δικό μου "αράπη". Εσείς; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ μαθαίνοντας να κρίνω τους ανθρώπους με τον ενήλικο τρόπο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Εδώ και δύο εβδομάδες, στέκεται σε μία καλά κρυμμένη άκρη του σπιτιού, ένας κύλινδρος από χαρτί περιτυλίγματος. Είναι αυτό που θα απλωθεί γύρω από τα δώρα των παιδιών τα οποία με τη σειρά τους θα τοποθετηθούν κάτω απ' το εορταστικό δέντρο, στο απόλυτο συμβολικό γεγονός των εορτών.

Έχετε δει παιδί να ανοίγει το δώρο του; Ο τρόπος που αδιαφορεί για το χαρτί περιτυλίγματος και με μανία το ξεσκίζει για να φτάσει όσο πιο γρήγορα μπορεί στην αποκάλυψη του περιεχομένου του στην αποθέωση της λαχτάρας και της ανυπομονησίας; Στις δικές μου παιδικές αναμνήσεις, θυμάμαι την μητέρα μου να με σταματάει για να μην αχρηστεύσω το όμορφο χαρτί και να με βοηθάει αφαιρώντας με επιμέλεια το σελοτέιπ, στερώντας μου πολύτιμα δευτερόλεπτα απ' τον απόλυτο στόχο.

Πολύ φοβάμαι, πως το ακριβώς παραπάνω παράδειγμα είναι μία από τις σημαντικότερες διαφορές μικρών και μεγάλων. Τα παιδιά αδιαφορούν παγερά για το εξωτερικό του δώρου τους, αδιαφορούν για το αν θα ντυθούν όμορφα για την εκκλησία, είναι αδιάφορα για το αν ο ενήλικας που θα ασχοληθεί μαζί τους, έχει καθαρά ρούχα, ξυρισμένα μάγουλα ή φοράει ωραία κολόνια. Δεν ενδιαφέρονται αν έχει ωραίο μακιγιάζ και ακριβό φόρεμα.

Δεν ισχύει το ίδιο για εμάς όμως. Βιαζόμαστε πάντα να κρίνουμε κάποιον πριν καν να του μιλήσουμε. Το άσχημο ντύσιμο ή αντίστοιχα το πολύ ακριβό μπορεί να είναι λόγοι απόρριψης του.

Μια αφορά είχα πάει σε ένα πολύ εκλεκτό μπαρ με πολύ καλοντυμένο και προσεγμένο κόσμο. Ποιοτικό κρασί και προσεγμένη μουσική. Ο σερβιτόρος φορούσε γραβάτα και είναι πολύ πιθανό να υπήρχε έτσι κι αλλιώς dress code και για τους πελάτες. Στο διπλανό τραπέζι βρισκόταν μια μεγάλη παρέα με περίπου δέκα άτομα. Οι άντρες με ακριβά πουκάμισα και αστραφτερά παπούτσια και οι γυναίκες με έντονο μακιγιάζ και εντυπωσιακά φορέματα. Απ' ότι κατάλαβα, κάποιος από αυτούς είχε την ονομαστική του εορτή και κερνούσε την παρέα του. Λίγο μετά βλέπω στο βάθος του μπαρ να μπαίνει ένας τύπος ψηλός με απεριποίητα γένια και μακριά μαλλιά. Τα ρούχα του ήταν πρόχειρα και όπως είχα σχολιάσει στην δική μου παρέα, έμοιαζε σαν να είχε γυρίσει μόλις από μία διαδήλωση που ξέφυγε καταλήγοντας σε αψιμαχίες με την αστυνομία! Ο νεαρός, χαιρέτησε την εν λόγω παρέα και έκατσε ανάμεσα στα μέλη της. Είναι πολύ πιθανό όλο το μαγαζί σε κάποια στιγμή της παραμονής μου εκεί, να γύρισε να τον κοιτάξει. Κάποιοι πιο διακριτικά, κάποιοι σχολιάζοντας στην δική τους παρέα (και ανάμεσα τους κι εγώ) και άλλοι απλά κοιτώντας πολύ έντονα. Ποιος να ήταν αυτός ο αταίριαστος νεαρός; Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν ξέρει αν ήταν ένας συνάδελφος που αναγκαστικά έπρεπε να κληθεί με τους υπόλοιπους ή αν τελικά ήταν ο κολλητός του εορτάζοντα.

Κι όμως όλοι εμείς, οι εκλεκτοί θαμώνες του ακριβού μπαρ, σπεύσαμε να τον κρίνουμε, να τον κατακρίνουμε και να "δείξουμε με το δάχτυλό μας" την αταίριαστη διαφορετικότητά του. Μείναμε να ασχολούμαστε με το περιτύλιγμα στα ρούχα και τα άσχημα γένια του αντί να μάθουμε αν ήταν ένας από αυτούς, από εμάς, κάποιος πολύ καλύτερος μας ή απλά να το βουλώσουμε κοιτώντας το γαμημένο ποτό μας.

Πολύ φοβάμαι πως οι άνθρωποι σήμερα κρίνονται με τον λάθος τρόπο, με τα λάθος κριτήρια και για τους λάθος λόγους από λάθος ανθρώπους. Άλλωστε, δεν έχει σημασία ποιος είσαι, κρίνεσαι από αυτό που κάνεις.

Κάποτε έκανα ατελείωτα χιλιόμετρα στις τέσσερις γωνιές του κόσμου κοιτώντας αμίλητος τους ανθρώπους και ξετυλίγοντας το "απ' έξω" τους πριν να σχηματίσω άποψη για εκείνους. Σήμερα τυφλωμένος από το κατεστημένο που βαραίνει τις πλάτες μου, βιάζομαι να φτάσω στην ετυμηγορία για να προλάβω να πω: "λύεται η συνεδρίασις" πριν με προλάβουν άλλοι... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εσύ πως ορίζεις το... τέλος;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Η ζωή και ότι τέλος πάντων περικλείει αυτή στον διάβα της, δεν είναι παρά μία ατέρμονη αλληλουχία από αρχές και τέλη που συχνά μπερδεύονται μεταξύ τους, άλλες φορές αποτελούν κομμάτια ενός ενιαίου παζλ κι άλλοτε απλά είναι τόσο αχνά που δεν είναι ξεκάθαρο σε ποια πλευρά του πεδίου ανήκουν.

Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Πως ορίζεται το τέλος σε κάτι; Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας τελειώνει στο "90" όμως... υπάρχουν και οι καθυστερήσεις ή ενίοτε η παράταση. Η ζωή; Η ζωή η ίδια τελειώνει όταν η καρδιά παύσει να χτυπάει, όμως αν αυτή συνεχίζεται με βάση τις θρησκευτικές αρχές; Μήπως τότε δεν είναι και πάλι σαφώς ορισμένο το τέλος της; Και για να γενικεύσω, πως είστε τόσο σίγουροι πως ξέρετε όταν κάτι τελικά τελειώνει;

Σχετικά με αυτό, οι άνθρωποι έχουν επινοήσει διάφορες δικαιολογίες για να καλύψουν την ανικανότητα τους να ορίσουν με σαφήνεια το τέλος σε κάτι. Για παράδειγμα, λένε πως (η ζωή) κύκλους κάνει και επειδή αυτό με τους κύκλους είναι επικίνδυνη κατεύθυνση με την οποία έχουμε καταπιαστεί στο παρελθόν, θα σας προειδοποιήσω πως αυτοί οι κύκλοι είναι πολύ ύπουλη θεωρία... Λένε ακόμα πως, κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή, κάτι το οποίο μπορεί να αποδειχθεί με πολλά παραδείγματα, όμως πριν φτάσουμε επιπόλαια σε εκείνη την αρχή, είμαστε σίγουροι πως κατοχυρώσαμε το τέλος;

Ο άνθρωπος είναι βιωματικό ον. Έτσι, κάθε του δράση και έργο, βασίζονται στον τρόπο που υποκειμενικά τα βιώνει. Ακόμα και αν μία μέρα ξυπνήσει έχοντας μέσα του την απόλυτη σιγουριά για την ταμπέλα "τέλος" που μόλις έβαλε, τα βιώματά του θα συνεχίσουν να τον στοιχειώνουν εσαεί.

Δεν ξυπνάς μία μέρα συνταξιούχος. Δεν ξυπνάς μία μέρα ελεύθερος από μία σχέση. Δεν ξυπνάς μία μέρα "κενός". Είναι τα στοιχεία και οι μεταβλητές που συνεχώς μεταλλάσσονται και σε οδηγούν σε μία δεδομένη κατάσταση.

Πριν λοιπόν ανασηκώσεις το βλέμμα σου και τεντώσεις τους μύες σου είτε ενθουσιασμένος από την περάτωση κάποιου έργου είτε απογοητευμένος από την δυσάρεστη ολοκλήρωση μιας κατάστασης, πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω, να απομονωθείς και να μείνεις μόνος(;) μελετώντας αν πραγματικά τελείωσε κάτι. Θα εκπλαγείς σκεφτόμενος πόσα μικρά-μικρά υπάρχουν εκεί για να σε αναγκάσουν να αναθεωρήσεις.

Ας... πούμε ότι αυτό το άρθρο τελείωσε! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

ΕΚΘΕΣΕΙΣ ~ ένα σκιουράκι στο δάσος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό σκιουράκι. Ήταν ζωηρό και μια μέρα πήγαινε για μία βόλτα
με τη μαμά του. Στην διαδρομή τους, ξεκίνησαν να μαζεύουν βελανίδια για να τα φάνε αργότερα που θα ερχόταν ο χειμώνας.

Ενώ περνούσαν πολύ όμορφα, ξαφνικά το σκιουράκι απομακρύνθηκε από τη μαμά του και σε λίγο είχε χαθεί. Η μαμά του βέβαια έψαχνε να τον βρει γεμάτη αγωνία αλλά για πολύ ώρα δεν τα κατάφερε να το βρει.

Μετά από πολύ ώρα και ενώ και οι δύο ήταν πολύ τρομαγμένοι, η μαμά κατάφερε να το βρει. Το αγκάλιασε πολύ σφιχτά και γεμάτη ανακούφιση και αμέσως ξεκίνησαν για το σπίτι.

Όταν έφτασαν, η μαμά πήγε το σκιουράκι της στο δωμάτιο του και για να το ευχαριστήσει ώστε να ξεχαστεί από την δύσκολη μέρα που είχε, κάλεσε τους φίλους του για να παίξουν όλοι μαζί".

Δέσποινα Σπυριδάκη.
διόρθωση: μπαμπάς+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η απληστία του να είσαι παιδί

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεκαετία του 90. Λονδίνο. Σε κάποιον όροφο του καταστήματος Harrods, εγώ και ο υπομονετικός μου αδερφός που με περιμένει να επιλέξω ποιο παιχνίδι προτιμώ ανάμεσα σε αυτά που έχω επιλέξει και εκείνα που η τσέπη του μπορεί να μου αγοράσει. Έχουν προηγηθεί ώρες αναζήτησης και πολύπλοκης σκέψης.

Λίγα χρόνια πριν σε πόλη της Νέας Υόρκης ένα παρόμοιο σκηνικό μέσα σε κάποιο από τα καταστήματα παιχνιδιών Toys R Us με εμένα και πάλι πρωταγωνιστή να πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σε καμπόσα επιθυμητά και υποψήφια δώρα μου.

Παιδί που δεν επιθυμεί παιχνίδια ισούται με άνθρωπο χωρίς απαιτήσεις και όνειρα στην ζωή. Τι συμβαίνει όμως όταν ο ενήλικας αρνείται να μεγαλώσει;

Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών και για να ακριβολογώ, σε ένα κατάστημα αμιγώς παιχνιδιών και όχι κάποιο που μαζί με τα παιχνίδια πουλάει κουβέρτες, φριτέζες και καθαριστικά για το μπάνιο... Αυτή τη φορά δεν ήμουν εκεί για μένα. Είχα αποστολή να αγοράσω για άλλα παιδιά παιχνίδια συνοδευόμενος από τα δικά μου.

Και ενώ είναι πολύ φυσιολογικό για ένα παιδί να μπερδεύεται ζητώντας κάτι καινούριο που βλέπει και παράλληλα ξεχνώντας το προηγούμενο, υπήρξαν αμέτρητες στιγμές στις οποίες ήμουν εγώ εκείνος που "κολλούσε" σε κάποιον διάδρομο ξανά και ξανά σκεπτόμενος βαθιά μέσα μου πόσο θα ήθελα να προσθέσω αυτά τα playmobil στην ήδη υπάρχουσα συλλογή μου ή πόσο ωραία θα ταίριαζε στην συλλογή μου με τα παιχνίδια του Batman η νέα φιγούρα του Robin. Μείναμε πολύ, διαλέξαμε με πολύ προσοχή και αξιοζήλευτη υπομονή τα δώρα των παιδιών ως φτάνει η στιγμή που γονατίζω και με παράπονο λέω: "εμένα δεν μου πήρατε τίποτα". Τα παιδιά γνωρίζουν καλά πως αστειεύομαι.

Είναι όμως έτσι; Μάλλον όχι. Εκτός από την έφεση που έχω στα παιχνίδια, είναι κάτι άλλο που ένιωσα εκείνη την στιγμή. Είναι η επιθυμία της παιδικής απληστίας. Αυτό το ακαταλόγιστο που έχει κάθε παιδί όταν ζητάει αλόγιστα. Είναι η ταμπέλα της παιδικής αγνότητας κάθε φορά που ένα παιδί καταστρώνει απ' το πιο απλό ως το πιο ύπουλο σχέδιο για να σε πείσει να ενδώσεις σε όσο το δυνατό περισσότερες από τις ατελείωτες επιθυμίες του. Κι όμως, αυτή η δίχως τέλος ροή επιθυμιών, ονομάζεται παιδικότητα και οι ψυχολόγοι επιμένουν πως είναι φυσιολογική ενώ κάποιοι από εμάς την βρίσκουν ακόμα και χαριτωμένη!

Έχετε ακούσει ανθρώπους να αναπολούν την παιδική τους ηλικία; Τι ακριβώς θέλουν απ' αυτή; Μήπως ενδόμυχα το δικαίωμα στην πρόσβαση της παιδικής απληστίας; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ποιος είπε να ζεις την κάθε στιγμή;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ξέρεις, όλοι λένε πως ο χρόνος περνάει γρήγορα ή πως μια μέρα θα κοιτάξουμε την ζωή μας και θα είναι πολύ αργά για ορισμένα πράγματα. Όμως, δοκίμασε να το πεις αυτό σε έναν εργαζόμενο που περιμένει να πάει 17:00 για να σχολάσει ή εκείνον που έχει τόσα πράγματα να κάνει βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα που δείχνει σα να μην του φτάνει μία ολόκληρη ζωή.

Αυτό που με σιγουριά μπορεί να πει κανείς, είναι πως ο χρόνος -ναι- είναι σχετικός και ως εκ τούτου το πως τον αντιλαμβάνεται ο ένας και ο άλλος διαφέρει κατά πολύ. Ακόμα και το πως αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι τον χρόνο ανάλογα με το τι κάνουμε ή θα κάνουμε μπορεί να διαφέρει αισθητά.

Στον σημερινό προβληματισμό θα ήθελα να μην αναλύσουμε κάτι και αντίστοιχα να μην γενικεύσουμε. Θα προτιμούσα να καταπιαστούμε από στιγμές. Οι στιγμές μπορεί να βρίσκονται στην ίδια εξίσωση με την έννοια του χρόνου ωστόσο έχουν κάτι μαγικό εννοιολογικά. Είναι εντελώς προσωπικές "μαγικές τρύπες" που ο καθένας μας έχει περάσει μέσα σε αυτές χωρίς να συμβαδίζει με την αντικειμενική ροή του χρόνου.

Σκέφτομαι έναν οπλίτη που κάνει το "γερμανικό νούμερο" στην σκοπιά και το δίωρο δείχνει τόσο βασανιστικό. Ύστερα, ένα ποτό σε ένα παραλιακό μπαρ που χάνεσαι έχοντας δίπλα σου τον άνθρωπο σου. Την διάρκεια ενός χειρουργείου κάποιου αγαπημένου σου προσώπου και η αγκαλιά του παιδιού σου ενώ αυτό έχει μόλις ξυπνήσει χουζουρεύοντας στο κρεβάτι.

Παρατηρείτε κάτι σε όλα τα παραπάνω; Η διάρκεια του καθενός είναι πολύ προσωπική ανάλογα με αυτόν που βιώνει την κάθε εμπειρία. Μπορεί το ίδιο πράγμα να εκτυλίσσεται μπροστά σε περισσότερα του ενός άτομα κι όμως για σένα να μην υπάρχει καμία επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. Είσαι χωμένος για τα καλά στην "μαγική σου τρύπα" και ότι κι αν σου πουν εκείνη τη στιγμή, ότι κι αν δεις, δεν είναι ικανό να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Εκτός, ίσως το... ρολόι σου! Το "για πότε πέρασε η ώρα" και το "δεν περνάει με τίποτα η ώρα" είναι δύο φράσεις που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς μέσα σε λίγες ώρες!

Το... σοφότερο θα ήταν να κλείσω με την τετριμμένη συμβουλή, να ζείτε την κάθε στιγμή. Όμως θα σας έλεγα ψέματα. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Κάθε στιγμή, μου δίνει το έναυσμα, την αφορμή και την έμπνευση για να σχεδιάσω την επόμενη. Ποιο το νόημα να ζήσεις κάτι καλό αν δεν βάλεις τις βάσεις για να το επαναλάβεις αργά ή γρήγορα. Και αντίστοιχα, ποιο το νόημα να ζήσεις κάτι αρνητικό αν σκέφτεσαι παράλληλα πως θα αποφύγεις να βιώσεις την ίδια αρνητική εμπειρία ξανά. Κατά συνέπεια, πως να ζήσεις την στιγμή όταν για κάποιο λόγο πρέπει να υπάρξουν ή να μην υπάρξουν, κι άλλες; Η δική μου συμβουλή είναι πως κάθε στιγμή θα αποτελεί ανάμνηση σε... μια στιγμή! Δούλεψε σκληρά για την αμέσως επόμενη πριν γίνεις από αυτούς που ζουν με τις αναμνήσεις τους. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο εργαζόμενος που δίνει και ο εργοδότης που παίρνει ή το αντίθετο;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω το προφανές που πλέον καταντά και τετριμμένο: Κανένας υπάλληλος δεν είναι τέλειος όπως και κανένας εργοδότης δεν είναι τέλειος. Αυτή η ιστορία κρατάει αιώνες και αποτελείται από ορισμένες λαμπρές εξαιρέσεις.

Στην πραγματικότητα, κανείς δεν χρειάζεται να είναι τέλειος. Αρκεί να δείχνει... αρεστός. Όλοι ξέρουμε πως η έτοιμη πίτσα δεν μπορεί να είναι τόσο ποιοτική όσο η σπιτική κι όμως για κάποιο λόγο η πιτσαρία της γειτονιάς κερδίζει το στοίχημα κάθε φορά!

Και επειδή κανένας κύκλος δεν έχει τέλος, αλλά κάπου πρέπει να υπάρχει μια αρχή, ας αναρωτηθούμε αν ο εργοδότης πρώτος πρέπει να δίνει στον υπάλληλο τις ανέσεις ενός ευχάριστου εργασιακού περιβάλλοντος ώστε και ο υπάλληλος με την σειρά του να τις εκτιμήσει ή αν ο υπάλληλος πρέπει να επιδείξει φιλότιμο και εργατικότητα ώστε ο εργοδότης να τον ανταμείψει κατάλληλα. Επειδή η απάντηση είναι τόσο εύκολη όσο και το να βρούμε την αρχή ενός κύκλου, αφήνουμε -τελικά- αναπάντητο το ερώτημα και στρεφόμαστε στην ουσία.

Βλέπετε, αν ο εργοδότης πρώτος παρέχει τις ιδανικές συνθήκες, υπάρχουν φορές που ο εργαζόμενος το εκμεταλλευτεί, αναθαρρήσει και τελικά πάρει πολύ "αέρα". Αντίστοιχα ένας φιλότιμος εργαζόμενος πέφτει συχνά θύμα ενός ολοένα και πιο απαιτητικού εργοδότη που καλομαθημένος στην απόδοση του υφιστάμενου του, βρίσκει αφορμές για περισσότερες απαιτήσεις.

Την επόμενη φορά που θέλετε να ζητήσετε άδεια θυμηθείτε πως ίσως η δουλειά είναι πάνω απ' τα παιδιά σας ή αν σκέφτεστε να ανταμείψετε τους υπαλλήλους σας με κερασμένους καφέδες και γλυκά, σκεφτείτε μήπως μετατρέψουν τον χώρο σε καφετέρια μειώνοντας την αποδοτικότητά τους. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο πόλεμος των εξαρχείων έχει χαμένο εσένα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν υπάρχει επέτειος, δεν υπάρχει ημέρα μνήμης, δεν υπάρχει γιορτή, υπάρχει μόνο η αφορμή. Η αφορμή για μερικές δεκάδες απροσάρμοστα να διαλύσουν την πόλη τους κάνοντας έναν αγώνα γελοιότητας και κενότητας.

Μερικές δεκάδες -λέγω- απροσάρμοστα χωρίς φιλοσοφία, ιδεολογία, στόχους και ουσία, κατέβηκαν από τα βόρεια προάστια και τις γύρω περιοχές της πρωτεύουσας, προμηθεύτηκαν τις αντιασφυξιογόνες τους μάσκες, τα μπουκάλια της μπύρας με όλα τα υλικά που απαιτούν οι βόμβες Μολότοφ, τα πιστόλια ευθείας βολής φωτοβολίδων, μερικές ελληνικές σημαίες και... έναν τροχό και κατέβηκαν για το καθιερωμένο ραντεβού κάποιας γιορτής, κάποιας επετείου, τέλος πάντων μιας αφορμής.

Εχθές και πάλι γίναμε στο ίδιο έργο θεατές. Οι αναρχικοί ανόητοι ως είθισται, έκαψαν ελληνική σημαία και για πρώτη φορά δοκίμασαν να τροχίσουν την ιστορική πύλη της εισόδου του Πολυτεχνείου. Ακόμα κι αυτό δεν είχε νόημα, αφού... για καμπόσες ώρες αποτελούσε το προπύργιο τους, οπότε... γιατί να το κόψουν;

Εκτός από τον τροχό όμως, χθες είδαμε πόσο οργανωμένοι όσο και θρασείς μπορούν να γίνουν μέσα στην κενότητα τους. Επιτέθηκαν στην λεωφόρο Αλεξάνδρας ακόμα και στο ύψος της Γενικής Αστυνομική Διεύθυνσης Αττικής -όπως διάβασα κάπου δηλαδή, στο κέντρο επιχειρησιακής διεύθυνσης της Αστυνομίας- τόσο θρασείς ήταν, αλλά για μισό λεπτό...

...Πραγματικά τώρα; 5.000 αστυνομικοί χρειάζονται επιχειρησιακό σχέδιο για να κάνουν καλά 150 άπλυτους χωρίς προοπτική και ουσία; Και τελικά το αποτέλεσμα να είναι πάντα το ίδιο; Σπασμένα μάρμαρα, καμμένοι κάδοι, αυτοκίνητα και χιλιάδες καταστροφές δημόσιας περιουσίας;

Είναι αργά μετά τα μεσάνυχτα και το τηλέφωνο χτυπάει. Κάθε εργάτης καθαριότητας πρέπει να σηκωθεί απ' το βράδυ για να καθαρίσει με κάθε τρόπο τα γυαλιά τα πλαστικά, τα σίδερα και τα ξύλα, ώστε το πρωί οι δρόμοι της πρωτεύουσας (και των άλλων πόλεων) να θυμίζουν πρωτεύουσα, να είναι έστω προσπελάσιμοι από τα αυτοκίνητα όλων όσων εργάζονται...

...Όσων εργάζονται και πληρώνουν φόρους. Αλήθεια, τους φόρους σας τους πληρώσατε; Το ελπίζω γιατί εγώ, εσύ, εμείς είμαστε εκείνοι που πληρώνουμε τις καταστροφές αυτές. Τα λεφτά μας γίνονται διορθώσεις στα μάρμαρα, τους κάδους και τα θρανία που κάηκαν και έσπασαν, αντί για μία παραπάνω θέση εργασίας ή μία αύξηση σε κάποιο σημαντικό επίδομα. Τα 19(!!!) άτομα που συνέλαβαν δεν πρόκειται ποτέ να πληρώσουν για όλα αυτά. Και εδώ θα ταίριαζε να κατακρίνω την κυβέρνηση για την ανοχή της Αστυνομίας, όμως δεν είναι επί της παρούσης μιας και το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται εδώ και δεκαετίες από όλους τους συνδυασμούς χρωμάτων που έκατσαν στην γλυκιά κυβερνητική καρέκλα.

Επιτρέψτε μου τέλος, να μην γράψω ότι εξοργίστηκα με το κάψιμο της ελληνικής σημαίας. Αυτό θα συνέβαινε αν γινόταν από νοήμονες οργανισμούς και συμπολίτες μας. Τα άλογα όντα της καταστροφής δεν πρεσβεύουν καμία ιδεολογία και καμία άποψη, οπότε το κάψιμο της σημαίας δεν σημαίνει απολύτως τίποτα είτε για αυτούς, είτε για εμένα από αυτούς. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ μακεδονία - πρέσπες με επιστροφή (;)

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Χειμώνας του 1992. Μαθητής ακόμα παρακολουθούσα στην τηλεόραση τα ηχηρά συλλαλητήρια για την Μακεδονία ακόμα κι αν έως τότε δεν την είχα επισκεφτεί. Ο καιρός πέρασε, ο κόσμος ξέχασε. Οι αθηναίοι βρίζουν τους μακεδόνες (π.χ. με αφορμή τον αθλητισμό), η ελληνική κυβέρνηση απομακρύνεται από την Μακεδονία με εξαίρεση το τεράστιο έργο της Εγνατίας οδού και την ίδια ώρα οι σκοπιανοί φτιάχνουν αγάλματα με τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Φίλιππο.

η εικόνα είναι αντιπροσωπευτική. Πέραν της χειραψίας, η υψωμένη γροθιά του
προέδρου των σκοπίων, δείχνει ποιος έχει κερδίσει από τη συμφωνία 
Και ξαφνικά… Σήμερα! Οι προηγούμενες κυβερνήσεις συμβιβάστηκαν με ένα ΠΓΔΜ (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της μακεδονίας) λες και αυτό δεν είχε μέσα το όνομα Μακεδονία και η σημερινή, πήρε αγκαλιά των πρόεδρο των Σκοπίων και υπέγραψαν μαζί μια συμφωνία που θυσίαζε σ’ όλο τον κόσμο το όνομα της Μακεδονίας απλά και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των αμερικανών που ήθελαν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Ο Τσίπρας γύρισε από τις Πρέσπες όπου και υπογράφτηκε η συμφωνία, περήφανος και ωσάν θριαμβεβευτής, όμως ακόμα αναζητώ στις πολιτικές αναλύσεις να βρω, τι τελικά κέρδισε η Ελλάδα για να παραχωρήσει ένα μέρος της Ιστορία της στα μικρά και ασήμαντα Σκόπια.

Κρατώντας την πρώτη απορία μου, τα πράγματα χειροτερεύουν αφού βλέπουμε ότι ο έλληνας πρωθυπουργός είναι έτοιμος να φέρει την συμφωνία των Πρεσπών στην Ελληνική Βουλή, εκεί που τον περιμένει η άρνηση συγκατάθεσης του αρχηγού της συμπολίτευσης και λόγο που αυτή η κυβέρνηση στέκεται ακόμα όρθια, του Καμμένου. Σε περίπτωση που… παρεξηγήθηκε η παραπάνω μου πρόταση, να σημειώσω πως ουδεμία εκτίμηση δεν έχω στον άνθρωπο που θυσίασε την ιδεολογία του για μία καρέκλα, όμως να που έχει ο καιρός γυρίσματα και ο Καμμένος δείχνει να θέλει να σώσει ότι σώζεται από την ιδεολογία του κόμματος του και να καταψηφίσει την συμφωνία των Πρεσπών με συνέπεια το ισχυρό ενδεχόμενο να διαλυθεί η κυβέρνηση και να πάμε σε πρόωρες εκλογές(;)

Μα, αν είναι έτσι, τότε πείτε μου γιατί ο Τσίπρας ρισκάρει να ρίξει την κυβέρνηση του με μία συμφωνία που κανένας έλληνας δεν επιθυμεί; Αυτή -σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε- είναι η δεύτερη απορία μου. Τι κερδίζει η Ελλάδα από αυτήν την συμφωνία και μάλιστα κόντρα στην κοινή γνώμη;

Η συμφωνία έγινε. Οι σκοπιανοί έχουν ήδη υπερψηφίσει στην δική τους Βουλή το περιεχόμενο της και είναι έτοιμοι να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα τους. Εδώ, αυτή η διαδικασία θα ξεκινήσει προσεχώς. Είναι πολύ αργά για να αλλάξει; Στην Βουλή φτάνει ως τελεσίδικο ή μπορεί να αναστραφεί; Και αν γίνει αυτό, τότε τι συνέπειες θα έχει αυτό σε διεθνές επίπεδο; Θα εκτεθούμε απέναντι στους γείτονες ή πολύ περισσότερο απέναντι στην Διεθνή Κοινότητα, το ΝΑΤΟ και βασικά τις ΗΠΑ που καλωσόρισαν την συμφωνία με διθυράμβους; Και σε τελική ανάλυση, αυτό είναι τόσο κακό ώστε να θέλουμε να το αποφύγουμε;

Ολοκληρώνοντας θέλω να σημειώσω πως το συγκεκριμένο ζήτημα ανήκει πλέον στην σφαίρα του ρομαντικού. Δεν υπάρχει πολίτης αυτού του πλανήτη που να γνωρίζει την χώρα αυτή ως Σκόπια και όχι ως μακεδονία. Με άλλα λόγια, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι! +Yanni Spiridakis

ΥΓ.
Πιστός σε ότι έχω ανακοινώσει, στο yannidakis η συγκεκριμένη χώρα θα αναγράφεται ως Σκόπια. Αν για συγκεκριμένο λόγο πρέπει να την αναφέρω ως μακεδονία, αυτή θα γράφεται με πεζό "μ". Μακεδονία με κεφαλαίο, είναι μία... 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο ορισμός της τέλειας γυναίκας και τα μη τέλεια κορίτσια του next top model

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Γυναίκες. Έξυπνες, ευχάριστες, χαμογελαστές, ντυμένες όμορφα, βαμμένες, στολισμένες. Τις αγαπάμε, τις προσέχουμε και η ιστορία έχει γράψει σελίδες πολύπλοκης συνύπαρξης μαζί τους.

Για κάποιο λόγο (δεν το ανοίγω αυτό το θέμα γιατί είναι ένα άρθρο μόνο του), η ομορφιά και η εμφάνιση είναι συνυφασμένη με την γυναίκα και δεν αφορά μόνο τους άντρες που προφανώς απολαμβάνουν την θέα μίας όμορφης και καλοντυμένης γυναίκας αλλά και τις ίδιες τις γυναίκες που αρέσκονται στην ποιοτική τους εμφάνιση.

Η αρέσκεια αυτή έγινε επάγγελμα και για την ακρίβεια, πολλά επαγγέλματα. Από την μακιγιέρ, στην κομμώτρια, στην ενδυματολόγο, στον πλαστικό χειρούργο και φυσικά στα μοντέλα!

Αφορμή για τον προβληματισμό τούτο στάθηκε μία εκπομπή (και) της ελληνικής τηλεόρασης η οποία δοκιμάζει νεαρές κοπέλες, διαλέγει εκείνες που αρμόζουν περισσότερο στην εκπαίδευση και μετέπειτα μετατροπή τους σε επαγγελματίες μοντέλα.

Χωρίς να έχω παρακολουθήσει ποτέ την εκπομπή, αλλά γνωρίζοντας ορισμένες περιπτώσεις που έφτασαν ως ξεχωριστά θέματα στην επικαιρότητα, θα σταθώ σε μία κοπέλα που πήγε σαν υποψήφια έχοντας κάνει προσθετική στήθους και χειλιών. Οι… κριτές, οι υπεύθυνοι δηλαδή για το κύρος, την ποιότητα και το αποτέλεσμα της εκπομπής και των διαγωνιζόμενων, απέρριψαν την κοπέλα επειδή ακριβώς είχε κάνει αυτές τις προσθήκες και μάλιστα με έναν όχι και τόσο κομψό τρόπο. Ένας από αυτούς μάλιστα την παρότρυνε να αφαιρέσει ότι είχε προσθέσει και να δοκιμάσει ξανά στον χώρο.

Η κοπέλα ήταν όμορφη, ψηλή, αδύνατη, με στήθος όχι αντιαισθητικά μεγάλο κι όμως δέχτηκε την απόρριψη. Μια απόρριψη που έστειλε το πιο κραυγαλέο μήνυμα σε όλες εκείνες τις όμορφες κοπέλες εκεί έξω που είχαν την ατυχία να προικιστούν από την φύση με μεγάλο ή λίγο μεγαλύτερο στήθος. Αυτό που ίσως για τους άντρες είναι ιδανικό, για τα περιοδικά και τις πασαρέλες είναι απαγορευτικό. Γιατί; Τι έχουν να φοβηθούν τα ρούχα από ένα μεγάλο στήθος; Και για να περάσω στον δικό μου προβληματισμό, τι έχουν να φοβηθούν τα ρούχα από μία γυναίκα που δεν θα έχει τις τέλειες αναλογίες και σε τελική ανάλυση ποιες είναι οι τέλειες αναλογίες; Πώς ορίστηκαν; Γιατί μερικοί πόντοι λιγότεροι σε ύψος ή λίγες καμπύλες είναι τόσο απαγορευτικές; Γιατί να αποκλίνουν από το “τέλειο” ειδικά όταν μιλάμε για κάτι φυσικό;

Και μιας και μιλάμε για φυσικό, καταπιάνομαι από μία άλλη διαγωνιζόμενη στο παιχνίδι υποψήφιων μοντέλων που δεν ήταν ότι πιο φυσικό υπήρξε κι όμως έτυχε σοβαρής εξέτασης από τους υπεύθυνους. Αναφέρομαι σε ένα τραβεστί που γρήγορα οι κριτές κατάλαβαν ότι ήταν άντρας και μάλιστα τον ρώτησαν αν θα προβάρει και μαγιό (συγχωρέστε μου τα γέλια μου). Προφανώς ο υποψήφιος απορρίφθηκε όμως έχει πολύ ενδιαφέρον να μας προβληματίσει το γεγονός ότι διαγωνίστηκε έστω και σαν υποψήφιος.

Έχω ακούσει πως στον χώρο των επαγγελματικών μοντέλων ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, οι συνθήκες βάναυσες και πίσω από τα φώτα της πασαρέλας κρύβονται συνθήκες εξάντλησης, κατάχρησης ακόμα και κακοποίησης ορισμένων κοριτσιών που έχοντας σαν όπλο την εμφάνιση θέλουν να αναδειχτούν και να εξασφαλίσουν ένα καλό μεροκάματο.

Γιατί όμως εμείς σαν καταναλωτές να ενθαρρύνουμε κάτι τέτοιο; Γιατί να δεχόμαστε αυτό το αποτέλεσμα σαν ιδανικό, ενώ στον δρόμο θαυμάζουμε περισσότερο μία γυναίκα με καμπύλες και πλούσιο μπούστο; Μήπως οι ίδιες οι γυναίκες αδικούν τον εαυτό τους όταν υποβαθμίζουν την εξυπνάδα και το φυσικό επίπεδο τους προς χάριν της εμφάνισης και της προσέγγισης του… ιδανικού;

Μιλώντας για την συγκεκριμένη εκπομπή, κρίνω πως καλώς βρίσκεται στην ελληνική τηλεόραση καθότι προφανώς έχει την θεαματικότητα που της επιτρέπει να χρηματοδοτείται. Συνεπώς, μην αναζητήσετε τους υπεύθυνους της χειραγώγησης των νέων γυναικών στους κριτές ή τους παραγωγούς, αλλά ακριβώς στους ίδιους τους τηλεθεατές... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ παρελαύνοντας σε 12 ναυτικά μίλια

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Καλώς ή κακώς, κάθε Εθνική μας επέτειος παρουσιάζει κατά μία τρομερή σύμπτωση, μία διαχρονικότητα. Δεν θα μπω στην διαδικασία να κάνω αναδρομή για να αποδείξω αυτό που υποστηρίζω, αρκεί η φετινή επέτειος που βρίσκει την Ελλάδα σε ένα Εθνικά ιδιόμορφο μονοπάτι.

Ζήσαμε την ημέρα όπου μια κυβέρνηση Αριστεράς αποφάσισε να ενεργοποιήσει ένα κυριαρχικό δικαίωμα που εξασφαλίζεται από την Διεθνή Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας (Ν.2321/1995) σε μια καθαρά συμβολική και ανούσια μεν κίνηση, που καμία άλλη κυβέρνηση όμως δεν είχε τολμήσει ως τώρα. Αναφέρομαι στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια στα Δυτικά. Οι εκεί γείτονες μας, όπως η Ιταλία και η Αλβανία έχουν προβεί σε αυτήν την κίνηση προ πολλού, οπότε γιατί εμείς όχι;

Η απάντηση βρίσκεται στην άλλη άκρη της επικράτειας και συγκεκριμένα στο Αιγαίο και στα σύνορα με την τουρκία. Είναι γνωστό πως αν επεκταθεί η αιγιαλίτιδα ζώνη αντιστοίχως από ανατολάς, όχι απλά θα κόψουμε κάθε δίοδο διέλευσης της τουρκικής ναυσιπλοΙας αλλά ουσιαστικά θα δικαιούμαστε ως και τις παραλίες τους σε πολλές περιπτώσεις! Εξού και γιατί το 1995 όπου θεσπίστηκε αυτή η Συμφωνία, η τουρκία απείλησε με πόλεμο χωρίς προστριβές. Για λόγους καλής γειτνίασης η Ελλάδα ποτέ δεν εφάρμοσε την Συνθήκη στο Αιγαίο, αλλά ούτε και αλλού, μέχρι σήμερα.

Αντίθετα η τουρκία την εφάρμοσε και στην Μαύρη Θάλασσα και στην Μεσόγειο και ακριβώς αυτό κάνει σήμερα και η ελληνική κυβέρνηση παραμονές της επετείου για την 28η Οκτωβρίου.

Γιατί όμως η αντιπολίτευση γκρινιάζει; Ισχύει η άποψη ότι εφόσον έγινε η επέκταση μόνο από την Δύση, αυτομάτως παραδεχόμαστε πως το Αιγαίο είναι περιοχή ειδικών συνθηκών; Νομίζω πως η απάντηση είναι ότι πιο αυτονόητο υπάρχει σήμερα στην εξωτερική μας πολιτική. Προφανώς και το Αιγαίο είναι περιοχή ειδικών συνθηκών. Καμία επίσημη ή ανεπίσημη παραδοχή δεν θα αλλάξει τίποτα εδώ επί της ουσίας.

Δέχομαι μόνο ότι η όλη ιστορία αφορά μια κίνηση τακτικής εν όψη εκλογών και απλά τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ζηλεύουν! Όμως αυτό δεν θα έπρεπε να αφορά τον μέσο έλληνα. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως μέρες που ‘ναι, βλέπουμε τούρκικες φρεγάτες να αλωνίζουν στην κυπριακή ΑΟΖ, κυβερνητικά χείλη της γείτονας να ακονίζουν μαχαίρια βασιζόμενα σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες και την ίδια ώρα, ακριβώς λίγο μετά την παρέλαση, την ελληνική κυβέρνηση να αιωρείται κινδυνεύοντας με εθνικό αυτογκόλ από τα ίδια τα μέλη της… συγκυβέρνησης Και του χρόνου(;) +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »