ΑΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ~ η σύνοδος που (δεν) θα νικήσει την ζημία του κορονοϊού

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ανέκαθεν οι ηγέτες αυτού του κόσμου συνεδρίαζαν για να αποφασίσουν τον μέλλον το δικό σου και το δικό μου. Θα θυμάστε περιπτώσεις ιστορικών συνεδριάσεων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο όπου αποφασίστηκε η διεύρυνση της Ευρωζώνης με νέα μέλη ή εκείνες τις μαραθώνιες συνεδριάσεις με πρωταγωνίστρια την Ελλάδα με πιο -ίσως- μακάβρια εκείνη όπου το αχτύπητο δίδυμο Τσίπρας-Βαρουφάκης τα έκαναν μούσκεμα κερδίζοντας ξενύχτια, χτυποκάρδια και ένα μνημόνιο παραπάνω.

Σήμερα, η παγκόσμια οικονομία δοκιμάζεται εκ νέου. Προφανώς οι ζημιές είναι τόσο μεγάλες που το κουτσουρεμένο άνοιγμα του τουρισμού είναι απλά ένα μπάλωμα στην γιγάντια τρύπα της ευρωπαϊκής οικονομίας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες που η διαχείριση είναι κεντρική για καθεμιά από τις πενήντα πολιτείες της, τα πράγματα είναι πιο... ομοιόμορφα αν μου επιτρέπεται τον όρο.

Στην Ευρώπη ανέκαθεν υπήρχε η ανώμαλη συμφωνία της μερικής ομόνοιας. Από την Κοινή Αγροτική Πολιτική την δεκαετία του εβδομήντα, στο κοινό νόμισμα της νέας χιλιετίας. Όμως πολύ συχνά -ιδιαίτερα σε τέτοιες κρίσεις- αυτά που μας χωρίζουν μοιάζουν περισσότερα από εκείνα που μας ενώνουν σαν Ευρωπαίοι πολίτες.

Αυτές τις μέρες έχουμε μια πολύ σημαντική Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες με κύριο θέμα το Ταμείο Ανάκαμψης που αυτό το διάστημα έγινε φύλλο και φτερό από τα φτωχότερα κράτη για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης του κορονοϊού. Μην γελιέστε, στην Ευρώπη οι Βόρειοι (πλούσιοι) γίνονται ακόμα πλουσιότεροι δανείζοντας με επιτόκιο στους Νότιους (φτωχούς). Είναι τόσο γραφικό όσο ακούγεται. Το Ταμείο Ανάκαμψης όμως, δεν είναι δάνειο. Είναι ένα καλά οργανωμένο και προσεγμένο εργαλείο αποδέσμευσης ενός τεράστιου ευρωπαϊκού κουμπαρά. Ένας κουμπαράς που άδειασε και οι πλούσιοι ακόμα και αν δεν τους ανήκουν τα λεφτά του (κουμπαρά) κάνουν αυτές τις μέρες την επανάσταση τους θιγμένοι από τις ανάγκες των φτωχών. 

Μάταια ο Charles Michel προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα και να βρει συμβιβαστικές λύσεις να καθησυχαστούν οι Βόρειοι που ουσιαστικά αποτελούνται από τις: Αυστρία, Δανία, Γερμανία, Ολλανδία και Σουηδία. Μάταια τους έταξε μεγαλύτερο ποσό επιστροφής στις τσέπες τους έως και εκατό εκατομμύρια ευρώ. Μάταια πρότεινε να μειωθεί το ποσό του Ταμείου Ανάκαμψης αυξάνοντας το διαθέσιμο ποσό για όσες χώρες έχουν ανάγκη για να παίρνουν και το κατιτίς τους σε τόκους.

Ξέρετε κάτι; Προσπαθώ να μπω στην θέση τους. Να σκεφτώ ότι δεν είναι οι "κακοί" και να δεχτώ ότι προσπαθούν να ικανοποιήσουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους και την ευημερία του τόπου τους και καλά κάνουν. Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου δεν εντοπίζεται στους πλούσιους Βόρειους αλλά στο ότι πενήντα χρόνια μετά η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να ενώσει όλα τα κράτη-μέλη της υπό μία ενιαία πολιτική σε όλα. 

Αυτή η θαυμάσια διαφορετική Ευρώπη, των ανεπτυγμένων, των κουλτουριάρηδων, του τουρισμού, της βιομηχανίας, της γεωργίας, της καινοτομίας, ακόμα χωρίζεται σε χώρες, μπλοκ, γεωγραφικούς προσδιορισμούς και τοπικά συμφέροντα. Αντ' αυτών, σκεφτείτε μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη έναντι άλλων ενωμένων κρατών, όπως.... οι Η.Π.Α. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

κατιτοίς

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το τέλος που δεν αξίζει

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Έχω ζήσει πολλούς χαιρετισμούς. Σε τούτη εδώ τη σελίδα είχα την ευκαιρία να αναφέρω διάφορες μορφές τους, τις συνέπειες, τα συναισθήματα και άλλα τους στοιχεία. Ο χαιρετισμός όμως δεν είναι απαραίτητα το τέλος. Υπάρχουν χαιρετισμοί μιας μικρής ή μεγάλης απόστασης, σαν ένας κύκλος που περιμένεις ότι θα επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση. 

Το τέλος είναι μια άλλη περίπτωση. Όταν κάτι τελειώνει πολύ συχνά δεν προλαβαίνεις να το χαιρετίσεις όπως πρέπει. Αυτή η μεγαλοπρεπής τελετή που έχεις ετοιμάσει στο μυαλό σου για εκείνη τη μέρα, συχνά μένει στην φαντασία και αν έχεις αγοράσει και υλικά πράγματα για να την πραγματοποιήσεις, αυτά μένουν στην γωνία μιας ντουλάπας απλά για να σου θυμίζουν την αφέλεια και την μικρότητά σου.

Αν ο αποχαιρετισμός είναι μία οδυνηρή πληγή, τότε το τέλος είναι κάτι χειρότερο. Είναι σα να σταματάει η καρδιά και η ροή του αίματος σου και να μην ξέρεις γιατί και πώς. Έχω ζήσει μερικές από αυτές τις καταστάσεις που στην ταμπέλα των αναμνήσεων μου οδηγήθηκαν σε τέλος. Κάποτε (μου) τελείωσε ένας Θέμης που ποτέ δεν πρόλαβα να αποχαιρετίσω όπως θα ήθελα αν μου δινόταν η ευκαιρία. Εξάλλου σκέφτομαι γονείς και συντρόφους που σε μια στιγμή χάνουν το τέκνο ή το στήριγμα τους, από μια στραβοτιμονιά, μία κακιά στιγμή στον δρόμο. Ίσως νωρίτερα να είχαν μαλώσει ή απλά να μην είχαν όρεξη να πουν κάτι. Αυτό που δεν είπαν ή έκαναν, θα ήταν και το τελευταίο κι έτσι το τέλος ήρθε χωρίς αποχαιρετισμό.

Κάπως έτσι ολοκληρώνονται και οι αγάπες που δεν άξιζαν να φτάσουν σε ένα τέλος. Ήταν εκεί, δυνατές, ονειρεμένες, πολύπλοκες, πλήρεις, όμως εκεί που όλα είναι τόσο ήρεμα και βατά. Εκεί που έχεις ετοιμάσει με κάθε λεπτομέρεια την πανηγυρική επιτυχία, ξαφνικά μία παρεξήγηση, μία λάθος εντύπωση, μία αδικία δίνουν ένα τέλος που δεν αξίζει. Και αν η καρδιά δείχνει μαραμένη τότε ψάχνεις το κλειδί για να ξεκλειδώσεις το κλουβί. Να ανοίξεις το πορτάκι και να απελευθερώσεις ότι ήταν φυλακισμένο τόσο καιρό. Χωρίς ερωτήσεις και αναλύσεις. Ότι πονάει εξαιτίας σου, ασ' το να φύγει. Χαμένοι είστε και οι δύο.

Καμιά φορά ένα τέλος δεν ορίζεται όπως του αξίζει. Κάποιος κάνει κάτι λάθος και επηρεάζονται όλοι. Γιατί ένα τέλος, είναι ολέθριο. Είναι τσουνάμι -όχι στην καρδιά, ακόμα και αυτή ελέγχεται- αλλά στην ζωή. Στην καθημερινότητα, στα αμέτρητα σχέδια και στους χαζούς ενθουσιασμούς που όταν αχρηστεύονται δεν χωράνε σε κανέναν κάδο ανακύκλωσης, παρά μόνο στον γαμημένο κάδο που καταλήγει στην χωματερή. 

Μην μου ζητήσετε να γράψω και για την αρχή. Κάθε αρχή έχει ένα τέλος, οπότε πείτε ότι σας έκανα χάρη και έφτασα στην ολοκλήρωση του κύκλου ζωής!  +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η Αγία Σοφία γίνεται επιτέλους τζαμί

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ο Ιερός ναός της Του Θεού Σοφίας, η Αγία Σοφία που αποτελεί ένα κτίριο στην Κωνσταντινούπολη είναι σήμερα ένα μουσείο. Ένα αξιοθέατο για όσους επισκέπτονται την Πόλη αυτή. Για όλους τους Έλληνες, για όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Χωρίς αμφιβολία είναι το σύμβολο της Ορθοδοξίας στην Πόλη που είναι η πρωτεύουσα της Ορθόδοξη Εκκλησίας.

Και ενώ αυτό είναι γνωστό, δύσκολα μπορεί κανείς να το νιώσει στο πετσί του αν δεν την επισκεφτεί. Έτσι κι εγώ πολλά ήξερα και ένιωθα στην θεωρία μέχρι που έζησα την εμπειρία να ψάλλω το "Υπερμάχω" στον τόπο που το έγραψαν. Πατώντας για πρώτη φορά μέσα στο ναό, τα συναισθήματα με κατέκλυσαν και ήταν πολλά και διαφορετικά. Αυτό που επικρατούσε ήταν το δέος. Ω, τι δέος αισθάνθηκα όταν βρέθηκα εκεί στην μέση κοιτώντας ψηλά τον Παντοκράτορα! Ποια ήταν αυτή η απίστευτη αίσθηση όταν ανέβηκα από το κυκλικό δρομάκι προς τον γυναικωνίτη όταν έμαθα ότι από εκεί ανέβαινε ο Αυτοκράτορας με το άλογό του για να παρακολουθήσει την Λειτουργία. Και τι οργή. Πόση οργή ένιωσα όταν είδα τις εργασίες αποκατάστασης των ψηφιδωτών από τον σοβά που είχαν τοποθετήσει οι βάρβαροι κατακτητές που ακούνε στο όνομα τούρκοι. Δίπλα μου τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές κι εγώ από ανοησία να ψάχνω μανουάλι για να ανάψω κερί κάνοντας τον σταυρό μου.

Η Αγία Σοφία όμως δεν είναι μουσείο. Δεν χτίστηκε για να είναι ένα έκθεμα, ένα λάφυρο με είσοδο για να επιφέρει κέρδη. Χτίστηκε για να αποτελεί τόπο λατρείας πιστών. Χριστιανών πιστών. Οπότε αυτή η μέση λύση στην άκρη της τουρκικής επικράτειας δεν ήταν -τόσα χρόνια- παρά μια εύθραυστη συμφωνία ειρήνης. Ο ναός μέσα του -μιλώντας μεταφορικά- έβραζε και όλο αυτό το διάστημα απλά μετρούσε αντίστροφα. 

Και σήμερα από τα πιο επίσημα τουρκικά χείλη, ακούστηκε πως πάρθηκε η απόφαση της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Επιτέλους! Παρά τις παρεκκλίσεις από την Διεθνή Κοινότητα, τις προειδοποιήσεις από Ορθόδοξα κράτη, ο Ερντογάν έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή πέταξε στα σκουπίδια την διπλωματία και φανέρωσε τα αληθινά του βάρβαρα ένστικτα ως γνήσιος τούρκος και στην αποθέωση της ειλικρίνειας του, αγνόησε τους πάντες πραγματοποιώντας το εφηβικό του όνειρο και κάνοντας την Αγία Σοφία και πάλι τζαμί όπως πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια οι βάρβαροι συμπατριώτες του.

Δεν ξέρω αν θα επαληθευτούν οι προφητείες και όταν η Αγία Σοφία γίνει τζαμί θα ξεκινήσει ο πόλεμος από τον οποίο ο ναός θα περάσει και πάλι στα χέρια των ελλήνων, ξέρω όμως πως αυτή η αναταραχή έπρεπε να γίνει. Ήταν καιρός. Και ο χρονισμός δεν είναι τυχαίος. Σε έξι μήνες η Ελλάδα θα ξεκινήσει τους ετήσιους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την επανάσταση εναντίων των βάρβαρων κατακτητών, οπότε η πολιτική ηγεσία της τουρκίας φροντίζει να ξύσει με οινόπνευμα μία πληγή που ποτέ δεν έκλεισε για τον ελληνισμό.

Κατά την γνώμη μου, όσοι εξοργίστηκαν με την απόφαση του Ερντογάν, είναι υποκριτές. Λυπάμαι που σας το λέω. Σημαίνει πως έως τώρα ήσασταν ευχαριστημένοι, πως είχατε συμβιβαστεί με το καθεστώς του ναού ως μουσείου, πως απ' το τίποτα καλό είναι και το λίγο. Στις 24 Ιουλίου για μένα, σε εκείνη την πρώτη μέρα που θα τελεστεί η πρώτη θρησκευτική λατρεία των Μουσουλμάνων μέσα στην Αγία Σοφία, θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Δεν ξέρω αντιστροφή μέτρηση για ποιο πράγμα, όμως το φιτίλι θα έχει ανάψει και κάπου εκεί κρυμμένο στις κατακόμβες του ναού θα είναι ένα τεράστιο ξύλινο κουτί με εκρηκτικά έτοιμο να ανατινάξει την επανάσταση που από μόνος του ο Ναός θα ξεκινήσει... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

I fight

 Διαβάστε περισσότερα.. »

yannidakis η επιστροφή

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Άνθρωπος χωρίς ενδιαφέροντα είναι άνθρωπος αδιάφορος. Κάπως έτσι ξεκίνησα να εκθέτω τις χαοτικές μου σκέψεις -έως τότε- όταν πήρα μπροστά μου ένα λευκό χαρτί ή μια λευκή οθόνη και ξεκίνησα να γράφω. Το χάος μπήκε σε τάξη, οι ιδέες, οι εμπνεύσεις, τα ερεθίσματα απαιτούσαν μια μικρή ικμάδα και ο συγγραφικός μου οργασμός αποτυπωνόταν σύντομα σε ατελείωτες αράδες που άρχισα να δημοσιεύω. Οι δέκα πρώτοι αναγνώστες έγιναν 54, μετά 868, κάποια στιγμή μέτρησα 20.000 και αργότερα δεν έδινα πολύ σημασία. Οι εκατομμύρια φορές που πάτησα το πλήκτρο με την τελεία και εκείνο για να αρχίσω την επόμενη λέξη με κεφαλαίο, έμοιαζαν σαν σκλάβοι του αχόρταγου πάθους μου για την γραφή. Ένα πάθος που μεγάλωνε-μεγάλωνε, έφτασε σε ιδέες, συνεργασίες, διακρίσεις, δημοσιότητα, δικαίωση.

Ώσπου ξαφνικά χάθηκαν οι 20.000, οι 868, οι 54 και οι δέκα. Όχι γιατί σταμάτησα να γράφω ωραία, αλλά επειδή σταμάτησα να γράφω, τελεία.

Και μια μέρα ξυπνάς και είναι Ιούλιος του 2020. Σε αυτό το κενό της συγγραφικής μου ζωής, μεσολάβησαν κοσμοϊστορικά γεγονότα έως και προσωπικές αλλαγές επιπέδου σεισμού στην ζωή μου. Κι όμως, είμαι εδώ και επιλέγω να ανοίξω τα γνώριμα χρώματα του yannidaks και να αρχίσω να πληκτρολογώ. Κι άλλες τελείες, κι άλλα κεφαλαία γράμματα! Είμαι σίγουρος πως για όλο αυτό φταίει το facebook που μου έδινε την δυνατότητα να περνάω τα μηνύματα μου με δύο προτάσεις, με ένα τραγούδι ή μια παράξενη φωτογραφία. Όμως ποτέ δεν κατάφερε να αντικαταστήσει το δικό μου όπλο στις δικές μου μάχες: τον λόγο.

Ουσιαστικά σήμερα σας παρουσιάζω ένα επαναλανσάρισμα του yannidakis σε μία σταθερά μόνιμη βάση κάθε σαββατοκύριακο, με δύο αναρτήσεις. Μία στις 12 το μεσημέρι του Σαββάτου και ακόμα μία στις 12 τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Μία που θα εστιάζει στον ιστολογικό χαρακτήρα του yannidakis σαν προσωπικό (και πάλι) ιστολόγιο και μία που θα σπέρνει τον πρωταρχικό του σκοπό στους απανταχού αναγνώστες του, δηλαδή τον προβληματισμό.

Γιατί το yannidakis είχε ανέκαθεν μία ιδιαίτερη ταυτότητα. Δεν ενημέρωνε προβάλλοντας ειδήσεις. Δεν αντέγραφε προσβλέποντας στην επισκεψιμότητα και το κέρδος. Το yannidakis ήταν και παραμένει, ένα ιστολόγιο κοινωνικού προβληματισμού στα γνωστά και άγνωστα. Αφορά σκεπτόμενους αναγνώστες. Αφορά αναγνώστες που δεν φοβούνται να διαβάσουν. Γιατί εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος. Δεν πρόκειται ποτέ να κρατήσω καμία αντικειμενική στάση. Θα γίνω εριστικός, προκλητικός, επιθετικός, ίσως και βωμόλογος ή πρόστυχος αν χρειαστεί, γιατί οι δικοί μου οι αναγνώστες ήξεραν πάντα να σέβονται την γραφή μου και να προβληματίζονται από αυτή.

Το yannidakis θα έχει πολύ από εμένα μέσα. Γιατί ανέκαθεν ήξερα πως να περνάω τα μηνύματα μου μέσα από τα κείμενα μου. Πολλοί τα διάβαζαν, λίγοι τα αποκωδικοποιούσαν. Και μετά από αυτό το ιδιαίτερο κενό στην συγγραφική μου ζωή, έρχομαι γεμάτος από συμπεράσματα, από συναισθήματα και από ξεκαθαρίσματα. Και θα είναι όλα σε αυτές τις λευκές κόλλες ή οθόνες. Αρκεί να καταφέρετε να τα διαβάσετε.

Με καλωσορίζω λοιπόν ξανά στο yannidakis μου και καλωσορίζω κι εσάς στις αναγνωστικές κερκίδες της αρένας του. Όλοι εσείς οι παλιοί ή οι νέοι που στην πορεία θα συναντηθούμε. Εμείς που το 2006 πληκτρολογήσαμε το πρώτο κεφαλαίο γράμμα, δεν πρόκειται να βάλουμε την τελευταία τελεία το 2020. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

Download

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο τουρισμός, το ρίσκο που έπρεπε να πάρουμε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Έφτασε λοιπόν ο Ιούλιος και μαζί του έφερε τους τουρίστες που τόσο ανάγκη είχαμε. Δηλαδή αν μου ζητούσαν να γράψω σε μία συμπερασματική πρόταση τον αποψινό μου προβληματισμό, θα ήταν έτσι, ωστόσο κρίνω πως υπάρχει αρκετό περιθώριο για να επιχειρηματολογήσω.

Βλέπετε η Ελλάδα ανήκει στις λίγες χώρες του  Δυτικού κόσμου που νίκησε την πανδημία όσο αυτή ήταν σε έξαρση στην περιοχή. Πέθαναν αρκετοί, προβλήθηκαν και ταλαιπωρήθηκαν ακόμα περισσότεροι, όμως θυμηθείτε τι έγινε στην Ιταλία για να έχετε αυτό το μέτρο σύγκρισης και να συμφωνήσετε μαζί μου όταν λέω πως η Ελλάδα νίκησε.

Νίκησε; Ίσως θα ήταν πιο ασφαλές να πούμε ότι νικάει καθότι ο ιός αυτός υπάρχει. Εξακολουθεί να ταλαιπωρεί χιλιάδες κόσμου σε πολλές χώρες και μάλιστα επανεμφανίζεται με κάθε ευκαιρία μετάδοσης. Μπορεί λοιπόν έως τώρα να είμαστε περήφανοι για τους χειρισμούς μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση λαμβάνοντας και τηρώντας τα μέτρα που κάθε φορά ορίζονται.

Το ζήτημα της διαχρονικότητας του ιού έγκειται στην ευκολία που μεταδίδεται και στον τρόπο που γίνεται αυτή η μετάδοση. Στον προβληματισμό αυτό δεν θα βρείτε ιατρικές πληροφορίες -μπορείτε να αναζητήσετε αμέτρητες άλλες πηγές γι' αυτό- οπότε ας μείνουμε σε αυτό που φαντάζει δεδομένο, με έναν φορέα του ιού που έρχεται κοντά σε άλλους. Κι αν εδώ στην Ελλάδα καταφέραμε να τον περιορίσουμε τον ιό και να τον απομονώσουμε, στο εξωτερικό δεν κατάφεραν παντού το ίδιο. Ένα το κρατούμενο.

Κι αν λίγο-πολύ όλοι, έδωσαν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση για τον τρόπο που χειρίστηκε την όλη υπόθεση, πρέπει να δούμε την κρατική ευθύνη λίγο πιο σφαιρικά. Γιατί ναι, στον τομέα της Υγείας πήρε κάτι σαν άριστα, αλλά όσο τα Ιατρικά στελέχη της κυβέρνησης μας ενημέρωναν κάθε απόγευμα για το τι και το πως του ιού στην Ελλάδα, υπήρχαν πολλοί άλλοι τομείς που όχι απλά χώλαιναν αλλά ψυχορραγούσαν. Ήταν η οικονομία, η ανάπτυξη, η εκπαίδευση, το εμπόριο και φυσικά, ο τουρισμός.

Θα ήταν η πιο εύκολη απόφαση για μία κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει πως η καραντίνα συνεχίζεται, ο κόσμος πρέπει να μείνει στα σπίτια του, οι εργαζόμενοι να παίρνουν ένα επίδομα που κι αυτό επιβάρυνε το κράτος και να βγαίνουν για να πηγαίνουν βόλτα τον σκύλο τους ή να ψωνίζουν τα απαραίτητα και όλα θα ήταν απόλυτα... αποστειρωμένα! Η "υγεία" θα κέρδιζε αναμφίβολα σε αυτό το σενάριο, όμως το πολιτικό κόστος θα ήταν τεράστιο και μαζί του θα παρέσερνε την ανάπτυξη της χώρας.

Η οικονομία ήταν μεγάλη ανάγκη να λάβει την επανεκκίνηση που είχε στερηθεί. Οι εργαζόμενοι έπρεπε να επιστρέψουν στις δουλειές τους και ο παραγωγικός τομέας έπρεπε να ξανά μπρος τις μηχανές του. Κάθε δυνατός πόρος της οικονομικής ανάπτυξης έπρεπε -έστω και με περιορισμούς- να γυρίσει γρανάζια. Και ξέρετε ποιος είναι ένας από τους βασικότερους πόρους της οικονομίας;

Ο Τουρισμός. Χιλιάδες οικογένειες ζουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα από τον τουρισμό. Εργαζόμενοι που δουλεύουν χωρίς ρεπό και άδειες για έξι μήνες μαζεύοντας όσα χρήματα μπορούν για να περάσουν και τον χειμώνα. Το τουριστικό προϊόν της Ελλάδας είναι εξαιρετικό και έτσι οι επενδύσεις σε αυτό συνήθως αποδίδουν. Αρκεί, να υπάρχουν τουρίστες. Όταν ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε το άνοιγμα των συνόρων, ήξερε ότι έπαιρνε ένα μεγάλο ρίσκο. Ήξερε πως αν φορείς του ιού έρθουν στα νησιά, την Κρήτη και την Στερεά Ελλάδα και σε άλλες περιοχές που ο υγειονομικός εξοπλισμός υστερεί, τότε η κατάσταση θα μπορούσε να βγει εκτός ελέγχου. Δεν θα μπορούσε όμως να δράσει διαφορετικά. Δεν θα μπορούσε να αποφασίσει αντίθετα λαμβάνοντας ένα τεράστιο πολιτικό ρίσκο και καταστρέφοντας την οικονομία. Ας σημειώσω εδώ πως ο τουρισμός άνοιξε αλλά υπολειτουργεί. Δική μου φίλη περιμένει κάθε μέρα κλήση από το ξενοδοχείο στο οποίο δουλεύει και το οποίο έχει ανοίξει μεν αλλά δεν λειτουργεί το τμήμα στο οποίο εκείνη είναι υπεύθυνη. 

Είμαστε στην πολύ αρχή όλου αυτού. Οι τουρίστες ήρθαν και ήδη έχουν ακουστεί περιπτώσεις αρρώστων. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί ενώ βρίσκω σωστό ότι άνοιξαν τα σύνορα, δεν υπήρξε κάποια παράμετρος για το πως αυτά άνοιξαν. Είπαν ότι δεν δεχόμαστε τουρίστες από τις ΗΠΑ, όμως μόνο εγώ προσωπικά γνωρίζω τρεις που ήρθαν αυτήν την εβδομάδα... Είναι τόσο δύσκολο να διαπιστωθεί στο αεροδρόμιο η αφετηρία ενός ταξιδιώτη; Είναι τόσο δύσκολο να γίνεται ένας έλεγχος θερμοκρασίας στα αεροδρόμια;

Θέλω ειλικρινά να καλωσορίσω τους τουρίστες μας. Κάποιοι τους βλέπουν σαν πορτοφόλια με πόδια και χέρια, η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους που επί των πλείστων μας τιμούν με την παρουσία τους για τις σπουδαιότερες μέρες της χρονιάς τους: αυτές της ξεκούρασης και της χαλάρωσης και μάλιστα πολλοί από αυτούς, επαναλαμβανόμενα. Αυτοί οι άνθρωποι πήραν το ρίσκο να ταξιδέψουν αυτήν την δύσκολη εποχή στην Ελλάδα γιατί ένιωσαν ασφαλείς στον τόπο μας και εμείς έχουμε χρέος σε κρατικό επίπεδο, να τους προστατεύσουμε και μαζί με αυτούς και τον υπόλοιπο ελληνικό λαό. Καλά και ασφαλή μπάνια! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

These people took the risk to travel to Greece during this difficult time because they felt safe in our country and we have a debt to the state, to protect them and with them the rest of the Greek people.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το πάθος του να σου αρέσει η δουλειά σου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ο Γιώργος είναι ένας πολύ καλός μου φίλος. Είναι ιδιοκτήτης γυμναστηρίου και όλο το προηγούμενο διάστημα έζησε την στέρηση και την έλλειψη της επιχειρηματικής του δραστηριότητας σεβόμενος τις αποφάσεις της κυβέρνησης που ανέστειλε την δραστηριότητα του εξαιτίας των μέτρων πρόληψης από την πανδημία. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πόσο δύσκολα ήταν για τον Γιώργο που οι υποχρεώσεις του έτρεχαν σε ενοίκιο και λογαριασμούς που έπρεπε να εκπληρώσει μόνο με ένα επίδομα.

Όμως εγώ δεν θα εστιάσω σήμερα στο οικονομικό κομμάτι. Γιατί μπορεί ο πρώτος λόγος που όλοι σηκωνόμαστε το πρωί για να τρέξουμε αγχωμένοι στις δουλειές μας, να είναι το οικονομικό, όμως δεν είναι μόνο αυτό. Και ο Γιώργος, δεν έγινε γυμναστής μόνο για να πληρώνεται. Υπάρχει κάτι ακόμα στον επαγγελματικό τομέα που καλούμαστε να ανακαλύψουμε...

Η δική μου επαγγελματική σταδιοδρομία κρατάει αρκετά. Ουσιαστικά ξεπερνάει τα 20 χρόνια σε διάφορους κλάδους και σε διάφορα πόστα. Έχω υπάρξει και εγώ επιχειρηματίας, εργαζόμενος ή χαμάλης. Πλέον είμαι υπεύθυνος ενός τμήματος, σε μία θέση που κάθε πρωί με περιμένει το ίδιο ανυπόμονα όπως κι εγώ. Ο έρωτας με την δουλειά είναι το ίδιο παθιασμένος με τους υπόλοιπους γνωστούς και τετριμμένους.

Το να σκέφτεσαι την δουλειά σου συνεχώς, να την εκτελείς με χαρά, περηφάνια και αυτοπεποίθηση είναι ένα από τα πιο ευτυχή συναισθήματα εκεί έξω. Δυστυχώς δεν είναι όλοι έτσι. Πολλοί πάνε με το ζόρι στην δουλειά τους, χωρίς κίνητρο, χωρίς διάθεση και με μόνο οδηγό την μισθοδοσία τέλος του μήνα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αποδοτικοί. Δεν είναι συγκεντρωμένοι. Ξέρω ο ίδιος ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός νεαρού που κυριολεκτικά σέρνεται. Κάνει λάθη, φέρεται λανθασμένα στους πελάτες, δεν εκτελεί σαφείς και εύκολες οδηγίες και δεν διστάζει να τα βάλει με συνάδελφους και προϊσταμένους. 

Δεν είναι επί της παρούσης να αναλύσουμε ορισμένα πολύ σημαντικά επί μέρους ζητήματα, όπως το σωστό περιβάλλον, την αναγνώριση από συναδέλφους και προϊσταμένους, ένα σωστό πακέτο αποδοχών και άλλα λοιπά αλλά εξίσου σημαντικά. Αυτή τη στιγμή με ενδιαφέρει να μιλήσω για όλους εκείνους που γουστάρουν την δουλειά τους, που ευχαριστούν Τον Θεό που την βρήκαν, ακόμα κι αν τα έσοδα από αυτή δεν είναι αντίστοιχα ικανοποιητικά.

Αυτούς τους ανθρώπους τους χαίρομαι. Έμαθαν να απολαμβάνουν μία δραστηριότητα που έτσι κι αλλιώς περνούν σε αυτή σχεδόν την μισή του μέρα, οπότε γιατί όχι; Δεν είναι όλοι για όλα. Εγώ θα βαριόμουνα αφόρητα σε ένα γυμναστήριο, ο Γιώργος όμως όσο ήταν κλειστός, γυμναζόταν, ετοίμαζε τον χώρο του για το άνοιγμα, δημοσίευε συμβουλές υγιεινής και παρότρυνσης για τους πελάτες του. Έδειχνε ότι αυτό είχε στο μυαλό του ακόμα κι αν δεν εργαζόταν. Έδειχνε ότι αγαπούσε την δουλειά του. 

Για τον Γιώργο λοιπόν που ξεκινάει εκ νέου σε λίγες ώρες, για όλους εκείνους που δεν βλέπουν την ώρα να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό για την θέση εργασίας τους, ακόμα κι αν η ανταμοιβή είναι ένας τίτλος, μία αναγνώριση και όχι απαραίτητα παραπάνω χρήματα, ένα σπουδαίο και μεγάλο μπράβο, μία ανακούφιση ότι αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να προοδεύει γιατί πολλοί από εμάς δεν έχουμε την νοοτροπία δημόσιου υπάλληλου. Καλή δουλειά! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

I was bored

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο george floyd δεν ήταν μαύρος, ήταν άνθρωπος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ο άνθρωπος στην αρχική του παρουσία στην γη, δεν είχε και πολλές διαφορές από τα ζώα. Έγινε βίαιος για να επιβληθεί, να επιβιώσει, να τραφεί. Και όταν τα κατάφερε ή μάλλον για να τα καταφέρει, συνασπίστηκε. Όχι από αγάπη για τον συνάνθρωπο, αλλά από ανάγκη για τους αρχικούς του στόχους. Από τότε έως σήμερα, ο άνθρωπος σαν οντότητα το μόνο που άλλαξε ήταν το ότι ανέπτυξε συναισθήματα. το αρχικό του ένστικτο παρέμεινε ίδιο. Μπορεί σήμερα να μην έχει να αντιμετωπίσει, αρκούδες και δεινόσαυρους(!) για να επιβιώσει, όμως αυτή η έμφυτη και εσωτερική του ανάγκη για επιβίωση υπάρχει στον ίδιο βαθμό.

Και ύστερα, ήρθε ο πόλεμος. Ο πόλεμος ορίστηκε από την ανάγκη του ανθρώπου αυτή τη φορά όχι απόλυτα για να επιβιώσει, αλλά να επιβληθεί. Ο Χίτλερ ήθελε να επιβάλει το δήθεν ανώτερο έθνος του στον υπόλοιπο κόσμο και μπορεί κατά βάθος να υπάρχουν ικμάδες ανάγκης επιβιώσεις και εδώ, στην ουσία ωστόσο το θεματικό πλάνο αφορούσε την επιβολή. Και μπορεί να μετράμε δύο παγκόσμιους πολέμους στην Ιστορία μας, όμως αυτό δεν είναι απόλυτο. Έχουμε ζήσει περισσότερους, χωρίς όπλα, χωρίς ορατούς εχθρούς, χωρίς εφοδιασμένα όπλα.

Την ανάγκη για επιβολή που πηγάζει από την ανάγκη για επιβίωση σε μια αρρωστημένη της έκδοση, την βλέπουμε στον άνθρωπο από καταβολής. Την βλέπουμε στο σχολείο με το γνωστό bullying, την βλέπουμε στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές ή ακόμα και μέσα από τις θέσεις εξουσίας. 

Κανένας λευκός δεν είναι ανώτερος κάποιου μαύρου. Το γεγονός ότι οι έγχρωμοι συνάνθρωποι μας διαδηλώνουν αυτήν την περίοδο, το βρίσκω λίγο υποτιμητικό για εκείνους. Οι... μαύροι, δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα, πολιτική ιδεολογία ή θρησκευτική αίρεση για να έχει υπέρμαχους και αντίπαλους. Είναι απλά... άνθρωποι! Είναι κάτι σαν να φτιάχναμε κίνημα όλοι εμείς που έχουμε μεγάλη μύτη, αλλά ως εδώ. Το γεγονός ότι οι μαύροι αντιμετωπίζονται κάπως με θετικό ή αρνητικό τρόπο έγκειται στις καταβολές της ιστορίας τους στις ΗΠΑ όπου ζούσαν υποδουλωμένοι και χωρίς δικαιώματα.

Κάποια στιγμή αυτό άλλαξε συνταγματικά. Έκτοτε, έμενε να περάσει και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Όσοι σήμερα βλέπουν ακόμα "μαύρους" έχουν σοβαρές ανασφάλειες που έχουν τις ρίζες τους -πάλι- στην επιβίωση και τελικά στην επιβολή, Ο αστυνομικός που σκότωσε πρόσφατα τον George Floyd στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την σύλληψη του και τα οποία μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ (γιατί το yannidakis είναι σελίδα προβληματισμού και όχι προβολής ειδήσεων), δείχνουν πως ο άνθρωπος αυτός πριν από δολοφόνος, είναι πρώτα ψυχολογικά διαταραγμένος. Θα διαπιστώσετε στο πολυμεσικό που παραθέτω, πως δεν βγάζει το γόνατό του πάνω από τον σχεδόν νεκρό κρατούμενο του, μέχρι να του το πουν οι γιατροί που έφτασαν στο σκηνικό, παρά τις παρακλήσεις του κόσμου που έχει ήδη μαζευτεί εκεί.

Και ναι, πολλοί έγχρωμοι συνάνθρωποι μας έχουν χάσει την ζωή τους από την κατάχρηση εξουσίας των αστυνομικών και φυσικά το #blacklivesmatter  επικαιροποιήθηκε και φυσικά το "I can't breathe" έγινε σύνθημα. Κανείς δεν μπορεί να κρύψει τα γεγονότα και να μην δηλώσει την δυσαρέσκεια του. Όμως εδώ θέλω να απευθύνω ένα ερώτημα στην φιλελεύθερη κοινωνία που αυτές τις μέρες διαδηλώνει: αλήθεια θέλουμε να φωνάξουμε για τους μαύρους; Θέλουμε να στηρίξουμε τους μαύρους; Ως τι; ως φυλή; ως κίνημα; ως ιδεολογία; ως κάποιο είδος υπό προστασία; Πόσο γελοία ακούγονται όλα τα παραπάνω!

Οι μαύροι είναι άνθρωποι, όπως εγώ έχω μεγάλη μύτη, όπως εσύ έχεις φακίδες ή εσύ γκρίζα μαλλιά. Και κάποιοι κάπου εκεί έξω βγάζουν ζωώδη ένστικτα ανασφάλειας που κρύβεται πίσω από την προσπάθεια επιβολής, σκοτώνοντας ανθρώπους. Δεν ξέρω, δεν βλέπω τι χρώμα δέρμα έχουν, αν είναι πλούσιοι ή αν έχουν μεγάλη μύτη. Επαναλαμβάνω: κάποιοι σκοτώνουν ανθρώπους. Αυτό δεν σας είναι αρκετό; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

No white man is superior to a black man. The fact that our fellow human beings are protesting at the moment, I find it a little derogatory for them.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η ανάγκη του ανθρώπου που νίκησε τον ιό

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Είχα μια ευχάριστη εμπειρία τις προάλλες όταν για άσχετο λόγο χρειάστηκε να κατέβω στο κέντρο της πόλης. Το Ηράκλειο ήταν και πάλι ζωντανό! Οι καφετέριες και τα εμπορικά καταστήματα δεν ήταν απλά ανοιχτά αλλά κατακλυζόντουσαν από κόσμο. Ήταν όμορφο να βλέπω το άλλοτε γνώριμο θέαμα των γεμάτων τραπεζοκαθισμάτων και τις πλατείες και τους κεντρικούς δρόμους να παρουσιάζουν ασφυκτική κίνηση. Ήταν αρκετό το προηγούμενο διάστημα, να με φοβίσει ότι η κανονικότητα δεν θα επέστρεφε ποτέ.

Σε αυτήν την εικόνα, βοήθησαν οι γιατροί, το ιατρικό προσωπικό, η επιστημονική κοινότητα, η κυβέρνηση και τα μέτρα που έλαβε έγκαιρα, βοήθησε η Αστυνομία και όλοι όσοι είχαν ρόλο πρόληψης και τήρησης των όσων αποφασίστηκαν, βοήθησαν και οι πολίτες ή οι επιχειρήσεις που στην πλειοψηφία τους συμμορφώθηκαν με τα μέτρα πρόληψης, όμως τον ιό τελικά δεν τον νίκησαν οι παραπάνω.

προσωπικό αρχείο, 2020

Τον ιό τον νίκησε η ανάγκη του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Η ανάγκη να συνευρεθεί, να μαζευτεί, να υπάρξει με άλλους ανθρώπους και μάλιστα σε εξωτερικούς χώρους. Η απόδειξη ήταν αυτή στις καφετέριες προχθές. Έντρομοι οι καταστηματάρχες προσέφεραν αντισηπτικά, φορούσαν μάσκες και κρατούσαν τις απαραίτητες αποστάσεις, όμως οι θαμώνες ήθελαν απλά να απολαύσουν τον ηλιόλουστο Ηρακλειώτικο ουρανό, πίνοντας τον καφέ με την παρέα τους. Και αυτό είναι μια ανάγκη που ποτέ κανείς δεν θα εντάξει στην βάση της πυραμίδας του Maslow αλλά εμείς θα ξέρουμε, θα ξέρουμε καλά...

Κι αν αυτός είναι ο κανόνας, ποιος είπε ότι δεν θα υπάρχει η εξαίρεση για να τον επιβεβαιώσει; Ποιος είπε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θα αγνοήσουν την ελευθερία που πλέον έχουμε και αντί για βόλτα σε μια καφετέρια, θα επιλέξουν την απομόνωση επειδή πολύ απλά αυτό τους εκφράζει περισσότερο; Η εικόνα με τις καφετέριες γεμάτες ήταν υπέροχη, όμως κανείς δεν λέει πως πρέπει να είναι όλοι μέρος αυτής. Αυτή είναι και η ομορφιά της ανθρώπινης βούλησης: Είναι διαφορετική, εκφράζεται με αμέτρητους διαφορετικούς τρόπους -πολλές φορές και αντικρουόμενους- και σε τελική ανάλυση, το σημαντικό είναι να μπορεί ο καθένας να γεμίζει τον χρόνο του παραγωγικά. Είτε σε ένα μπαρ με χαμογελαστές φίλες, είτε σε ένα σκοτεινό μπαλκόνι με αναμμένο πούρο. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εγώ, ο λάθος άνθρωπος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Πάει καιρός. Οι περισσότεροι από τους κάποτε 7-8 χιλιάδες αναγνώστες μου, σκόρπισαν από δω κι από κει σε βελτιωμένες αναβαθμίσεις του διαδικτυακού χάους και καλά το έκαναν. Από σήμερα όμως σκέφτηκα να επιστρέψω -ίσως εβδομαδιαία- για να τιμήσω κι εγώ αυτό το χάος.

Την περίοδο που έλειψα έγιναν διάφορα σημαντικά, αξιοπρόσεχτα και μη αναστρέψιμα. Την περίοδο που έλειψα ήθελα να κρατήσω μυστική την μεγάλη μου προσπάθεια να χωρέσω σε κάποιο παραμύθι με πρίγκιπες και βασίλισσες -σαν εκείνα που διαβάζω στα παιδιά-  πάσχισα να γίνω κάποιος από αυτούς τους πρίγκιπες, τους βασιλιάδες ή έστω εκείνους τους καθημερινούς τύπους που στο τέλος γίνονται οι ήρωες της ημέρας και παίρνουν το κορίτσι. Σας ορκίζομαι πως φορούσα κάθε μέρα καθαρά ρούχα και ένα αστραφτερό χαμόγελο που λίγο αλλοίωνε το στραβό μου δόντι στο πλάι!

Παραλίγο να τα καταφέρω κιόλας! Φόρεσα και χρωματιστά ρούχα. Κόκκινα, λευκά, γαλάζια και κάθε λογής φανταχτερά επιφωνήματα. Ακόμα και το αμάξι μου έγινε -κάπως- λευκό.

Λένε όμως πως ο άνθρωπος είναι αδύνατο να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Εδώ και μερικές μέρες κάθομαι σε έναν σκούρο γκρι καναπέ και αποφασίζω να βγάλω την μάσκα που το τραγούδι των Queen με κινητοποίησε να βάλω. Και το ωραιότερο είναι πως δεν το συνειδητοποίησα μετά από μια σειρά γεγονότων, αλλά κάνοντας σήμερα βόλτα τον σκύλο μου (ναι, έχω κι απ'αυτόν, θα τα πούμε άλλη φορά). Κατά την διάρκεια του περιπάτου μου ανάμεσα σε κάθε λογής ξένους που έτρεχαν, περπατούσαν μόνοι ή με παρέα, που έκαναν ποδήλατο, άκουγαν μουσική ή κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, υπήρχα εγώ με μία γκριμάτσα ανθρώπου που μόλις έθαψε τη μάνα του. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η βόλτα αναρωτήθηκα γιατί την απόλαυσα τόσο πολύ σήμερα και τότε το κατάλαβα: μα, είχα βγάλει την μάσκα μου. Δεν χαμογέλασα σε κανέναν, δεν προσποιήθηκα ότι δέχομαι τα βλέμματα προς τον σκύλο μου, δεν μπήκα καν στην διαδικασία να ανταλλάξω ματιά με κανέναν. Είχα βγάλει την ευγενική και χαμογελαστή μάσκα και επιτέλους ήμουν αυτός που είμαι!

Ξαφνικά, τα βρήκα με τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς να γίνεις κάποιος άλλος για να χωρέσεις κάπου. Η δική μου η μάσκα φορέθηκε πολύ πριν τον κορονοίό και τώρα αποφάσισα να επιστρέψω. Το πρόβλημα στην όλη φάση, είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνρωποι που με αγαπούν, με νοιάζονται.

Όλοι εκείνοι θα ενδιαφερθούν, θα αναρωτηθούν γιατί να είμαι "έτσι". Κανένας από αυτούς δεν θα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να είσαι ακριβώς αυτό που νιώθεις. Κανένας δεν θα σεβαστεί το σκυθρωπό πρόσωπο πίσω από την μάσκα που κάποτε φορούσα. Ελάχιστοι θα με αποδεχτούν, πολλοί όμως θα τρέξουν να με σχολιάσουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα για την εξέλιξη της κανονικότητάς μου.

Έχω υπάρξει η ψυχή της παρέας για χρόνια. Έχω γελάσει μέχρι να μην μπορώ να αναπνεύσω άλλο, έχω κάνει τον γελοτοποιό για να φέρω το γέλιο σε άλλους, αν όμως ζητάτε ακόμα έναν τέτοιο τύπο, τότε είστε στην αναζήτηση για τον λάθος άνθρωπο. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ένας γιάννης παράδειγμα για παιδιά και... γονείς

το κείμενο μου δημοσιεύτηκε αρχικά στο www.superdad.gr 

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Ο Γιάννης. Ένας πιτσιρικάς σαν όλα τα παιδιά εκεί έξω που η ζωή τους ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που ορίζεται σαν ιδανική. Ένα παιδί που έπρεπε να εργάζεται και μάλιστα παράνομα, να παλεύει με την πείνα, την φτώχεια, τον ρατσισμό και την νομική ανασφάλεια σαν ένας μη-πολίτης του κράτους. Βλέπετε, ο… Γιάννης δεν είχε ποτέ δημόσια έγγραφα που επιβεβαίωναν την ελληνική του ιθαγένεια -αν και γεννημένος στην Ελλάδα- οπότε ήταν ένας νομικά, κοινωνικά και διαρθρωτικά, παρείσακτος νεαρός.

Το πιθανότερο είναι πως έχετε αντιληφθεί πως αναφέρομαι σε κάποιον Γιάννη που πέντε χρόνια μετά έγινε ο Πολυτιμότερος Παίκτης (MVP) του NBA, του σπουδαιότερου και πιο σημαντικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης του κόσμου. Εκεί που κάθε παίκτης αποτελεί ένα κεφάλαιο στην ιστορία του αθλητισμού, εκεί που τα χρήματα, η δημοφιλία, τα φώτα και οι προοπτικές δεν έχουν όρια. Ακριβώς εκεί που κάθε μαθητούδι που κλωτσάει ή πετάει μια μπάλα, ονειρεύεται να γίνει έστω και για λίγο, ένας κομπάρσος που θα ζήσει αυτήν την εμπειρία. Σε αυτόν τον φαντασμαγορικό κόσμο, ο πιτσιρικάς της… ιστορίας μας, έγινε ο πρώτος, ο καλύτερος, ο σπουδαιότερος ετούτης της χρονιάς.

Και κάπου εδώ θα μπορούσαμε να βρούμε ένα βίντεο με τις καλύτερες φάσεις του, όπου κατατρόπωσε κάθε του αντίπαλο όντας όχι απλά αποτελεσματικός αλλά και εντυπωσιακός συνάμα. Όμως αυτό πιθανότατα θα αφορά κάποιο αθλητικό άρθρο. Ο Γιάννης είναι ένας MVP της ζωής. Είναι ο παίκτης που με χαρά θα δούμε τα παιδιά μας να κρεμάνε την αφίσα του στα δωμάτια τους, όχι όμως για τα καρφώματα του…

...αλλά εξαιτίας των δακρύων του:

Βλέποντας αυτά τα δάκρυα από τον ίδιο και από τα αδέρφια του ακριβώς από κάτω, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί αυτό το παιδί πέτυχε. Και μην με παρεξηγήσετε: πολλοί αθλητές ήταν ή θα έρθουν στην θέση του, όμως όταν η ζωή ξεκινάει εναντίον σου κι εσύ έχεις δύο γονείς που με το παράδειγμα τους και με την διαπαιδαγώγηση τους σκουπίζουν τις λάσπες της ζωής για να προχωρήσεις μπροστά, τότε η ιστορία σου πρέπει να ειπωθεί, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα. Παράδειγμα, όχι μόνο για όλα τα παιδιά εκεί έξω, αλλά και για εμάς τους γονείς που καμιά φορά μπερδεύουμε τον ρόλο μας. Ξεχνάμε αν πρέπει μόνο να κουβαλάμε λεφτά στο σπίτι, αν πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας από κάθε κίνδυνο όσο ζουν στο σπίτι μας, αν πρέπει να φροντίζουμε να περάσουν μια παιδικη ηλικία βγαλμένη από παλάτια και ιστορίες παραμυθιών.

Ίσως ξεχνάμε πως δεν είναι κακό να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας στο παιδί μας. Να το εμψυχώνουμε και να στηρίζουμε τις δεξιότητες ή τα ταλέντα του, αλλά την ίδια στιγμή να του παρουσιάζουμε την ζωή όπως στ’ αλήθεια είναι και παράλληλα να του δείχνουμε εμείς έναν δρόμο, ένα μονοπάτι για να τον διαβεί όσο δύσβατος κι αν είναι. Δεν είναι ντροπή να έχουμε αδυναμίες. Κοινωνικές, οικονομικές ή και φυλετικές αντιξοότητες. Δεν είναι κακό να ξεκινάμε την μάχη της ζωής με μείον βαθμούς. Το μόνο που αρκεί είναι να υπάρχουν γονείς που θα στηρίξουν τα παιδιά τους! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εσύ πως αντιμετωπίζεις τα απρόοπτα της ζωής;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Αν ο κόσμος δεν ονειρευόταν, δεν σχεδίαζε, δεν έθετε στόχους, δεν ρίσκαρε, είναι πολύ πιθανό σήμερα να ανάβαμε φωτιά με ξύλα και να ταξιδεύαμε με άλογα και γαϊδούρια. Συνεπώς, είναι σωστό να προγραμματίζουμε και να προχωράμε στην ζωή. Μόνο έτσι προοδεύουμε και εξελισσόμαστε είτε ατομικά είτε ομαδικά.

Συμβαίνει όμως τα πράγματα να μην ακολουθήσουν την ροή που εμείς προβλέπαμε και κάποιο απρόοπτο να συμβεί. Όχι απαραίτητα επειδή εμείς κάναμε λάθος. Συχνά ξένες μεταβλητές "επεμβαίνουν" στην δική μας την εξίσωση. Κάποιος που μας πρόλαβε σε κάτι που διεκδικούσαμε ή κάποιος που φρέναρε απότομα κι εμείς αντανακλαστικά σωριαστήκαμε στο έδαφος πηγαίνοντας στην δουλειά.

Ξαφνικά, αντί για ένα μεροκάματο, αντί για μια διπλοβάρδια ώστε ένας παραπάνω στόχος να γίνει ακόμα πιο προσιτός, ακόμα πιο κοντινός, βρίσκεται κανείς στο νοσοκομείο, στο κρεβάτι, σε ακινησία. Και τότε όλα ανατρέπονται. Οι στόχοι και τα προγράμματα διαψεύδονται. Και ξέρετε, αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά. Κάποιος βρίσκεται προ τετελεσμένων γεγονότων και ο μονόδρομος της ανάκαμψης είναι μακρύς, ανηφορικός και δύσβατος.

Είναι όμως αλήθεια πως είναι μονόδρομος. Συχνά η ζωή η ίδια, δεν σου επιτρέπει να το βάλεις κάτω. Επιλέγει την πιο ακατάλληλη περίοδο για να σε δοκιμάσει ακόμα περισσότερο. Να σε αφήσει μόνο ή να σε αναγκάσει να ζεις εξαρτημένος από κάποιον για ένα διάστημα. Είναι εκείνη η περίοδος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αρχίζουν και στριφογυρνάνε υπενθυμίσεις για όλα σου τα λάθη, τους στόχους που αμέλησες τις κακές συνήθειες που απέκτησες και τις προσδοκίες για τις οποίες αξίζει ακόμα να προσπαθείς.

Σε αυτόν τον μονόδρομο δεν τα παρατάμε. Δεν διαλέγουμε την εύκολη λύση του να παραιτηθούμε από την προσπάθεια και να διατηρήσουμε τις κακές μας συνήθειες. Είναι (;) ξεκάθαρο πως αυτή είναι η ευκαιρία μας -ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες- να ορθώσουμε ανάστημα και κόντρα στις προβλέψεις να βγάλουμε τον πιο υγιή μας εγωισμό, να δείξουμε την δύναμη μας και να πάμε κόντρα όχι μόνο στο όποιο απρόοπτο αλλά και σε οτιδήποτε κρίνουμε ότι χρειάζεται διόρθωση ή επαναπροσδιορισμό στην επίτευξη ενός στόχου.

Όχι, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δυνατοί. Ο πνευματικός μου λέει, πως ο Θεός ποτέ δεν αφήνει να υποφέρεις και να δοκιμάζεσαι περισσότερο απ' ότι μπορείς. Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Μου δείχνει πως με θεϊκή παρέμβαση ή απλά με τα απρόοπτα της ζωής, έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να εξερευνήσουμε τα όρια και τις αντοχές μας. Το θέμα είναι... θέλουμε; Αντιλαμβανόμαστε την χρυσή ευκαιρία ή κρυβόμαστε πίσω από την αρνητική εξέλιξη της ζωής μας, που αποτελεί την καλύτερη δικαιολογία για όλες μας τις κακές συνήθειες;

Βασικό συστατικό στην όλη προσπάθεια, δεν είναι μόνο οι συνθήκες και η διάθεση, αλλά και οι άνθρωποι που πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή μας. Και εκεί δίνεται άλλη μία ευκαιρία να γίνει ένα ξεκαθάρισμα. Μετά από τέτοια γεγονότα, μετράει κανείς τους αληθινούς φίλους, τους αληθινούς υποστηρικτές του και εκείνους που πρέπει να απομακρυνθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Θα έλεγε κανείς πως είναι η αφορμή του διαχωρισμού των τοξικών ανθρώπων από όσους μας ακούν υγιείς επιρροές.

Ομολογώ πως το έχω δει να συμβαίνει. Άνθρωποι να λυγίζουν και να κακομοιριάζουν κι άλλοι που δράττονται της ευκαιρίας για να αλλάξουν την ζωή τους μια για πάντα. Να κόψουν τις κακές τους συνήθειες, να θέσουν νέους υγιείς στόχους, ωφέλιμους για εκείνους και τους οικείους τους και τελικά να επανέλθουν σε μία ζωή -όχι εύκολη- ευχάριστη και περισσότερο ενδιαφέρουσα κάνοντας μια μικρή χούφτα ανθρώπων, περήφανους, ανακουφισμένους, ευτυχισμένους. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο βενιζέλος έφυγε και μία πρόεδρος αναγεννήθηκε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Πριν χρόνια η διάρθρωση της κοινωνίας στην Ελλάδα, στηρίχτηκε σε διάφορες πολιτικές που εκδημοκράτισαν ένα κράτος βασανισμένο από χούντα, πόλεμο, κατοχή, σκλαβιά και πάει λέγοντας. Πολιτικές που είχαν πολλά λάθη, όπως για παράδειγμα το πελατειακό κράτος, όμως πάρα τα στραβά και τα κακά, έδωσαν στους πολίτες αυτής της χώρας, τον “αέρα” της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Πίσω από τις πολιτικές αυτές, βρέθηκαν τεράστιες φυσιογνωμίες όπως ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και ο γιος αυτού, η Μερκούρη, ο Γεννηματάς κ.α. Πολλά χρόνια μετά, όπου η πολιτική είναι απλά διαχείριση, διπλωματία και υπακοή, κάπου στο σήμερα που οι πολιτικές προσωπικότητες θάβονται κάτω από τα λόγια και τα likes στα κοινωνικά δίκτυα, από άνεργους, άεργους, αθλητές και καλλιτέχνες, είναι δύσκολο να ταυτιστεί κανείς είτε με κάποιο πολιτικό κόμμα είτε με κάποιο πολιτικό πρόσωπο.

Και μιας και αναφέρθηκα λίγο παραπάνω στον σπουδαίο και αείμνηστο Γιώργο Γεννηματά, δεν μπορώ να μην κάνω μία νίξη στην κόρη του, την Φώφη. Μία κυρία που αν και με σημαντική παρουσία στα κομματικά όργανα, ανέλαβε ένα φόρτο που πίστευα πως δεν μπορούσε να σηκώσει. Δεν είχε τα κότσια. Το έβλεπα από τον λόγο της που ήταν ευγενής και ήρεμος, χωρίς τον τόνο και το εκτόπισμα που ένας πρόεδρος κόμματος πρέπει να έχει. Την έβλεπα να μιλάει χωρίς να πείθει, χωρίς να δείχνει διάθεση να τα βάλει με κάποιον προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούσε.

Όλα, μέχρι εκείνη την στιγμή:

Και μέχρι αυτήν την συνέντευξη:

Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομα του με το Πα.Σο.Κ. ήταν και εκείνος που το πρόδωσε σαν ένας σύγχρονος Ιούδας. Υπήρξε παρόν στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, παρόν και σε αυτή του Κώστα Σημίτη μη μπορώντας όμως να διεκδικήσει τίποτα παραπάνω από ένα Υπουργείο μπρος σε αυτές τις σπουδαίες προσωπικότητες. Κι όταν το κόμμα άλλαξε σελιδα εκείνος θεώρησε πως εξαιτίας τις προϋπηρεσίας του και της εξαίρετης διαχείρισης του λόγου που έχει, θα έπρεπε να του χαριστεί κάποιο αξίωμα κι όταν αυτό δεν συνέβαινε η αλαζονεία του τον οδήγησε στην σπήλευση του ίδιου του κόμματος που επί χρόνια υπηρέτησε, μόνο και μόνο για να καρπωθεί αξιώματα και εξουσία. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έγινε πρόεδρος του κόμματος, αλλά ποτέ κανείς δεν θα το θυμάται γιατί έγινε με τον πιο ατιμωτικό τρόπο. Κι όταν έχασε την θέση που για λίγο κέρδισε, έβαλε σκοπό της πολιτικής ζωής του να δρα παράλληλα στην πολιτική του κόμματος στο οποίο ανήκε απλά εξυπηρετώντας τα μικροπολιτικά του συμφέροντα.

Μέχρι που η Φώφη Γεννηματά γιγαντώθηκε πολιτικά και σαν ένα πολιτικό θηρίο που άντλησε δύναμη από τα ιερά φαντάσματα των προκατόχων της, διαμήνυσε προς πάσα κατεύθυνση πως στο εξής εκείνη αποφασίζει και όποιος θεωρεί τον εαυτό πάνω από τις αρχές του κόμματος θα μείνει πολιτικά άνεργος και πρώτο θύμα δεν ήταν άλλος από τον Βενιζέλο.

Δεν ξέρω αν στις επερχόμενες εκλογές το Κίνημα Αλλαγής θα αυξήσει τα ποσοστά του, αν θα καταφέρει ποτέ να επανέλθει στα ποσοστά που είχαν οι ιδρυτές του Πα.Σο.Κ. ή αν θα καταλήξει σε μία κυβερνητική συμμαχία, αυτό που ξέρω είναι πως η Ελλάδα έχει ανάγκη από πολιτικούς που δεν λογαριάζουν το πολιτικό κόστος και ζουν ή πεθαίνουν υπηρετώντας πιστά τις ιδέες τους. Αυτήν την ειλικρίνεια έχουμε ανάγκη, μακριά από μεγάλα λόγια, κωλοτούμπες και μικροπολιτικές εντυπωσιασμού.
+Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ κατάλαβε κανείς (για)τι ψηφίσαμε σήμερα;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Υπέροχη μέρα σήμερα! Η μέρα που ο λαός, η μάζα, οι... πολλοί έχουν εκείνοι την εξουσία. Έστω για μία μέρα. Αυτές οι μαγικές ώρες που δεν υπάρχουν πολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, καθώς όλοι αγωνιούν για την γνώμη, την οπτική και την δύναμη που ασκεί εξίσου ο έμπορας, ο βιομήχανος, ο υπάλληλος, ο άνεργος, ο μαθητής. Ο πολίτης που ανεξάρτητα από την οικονομική του άνεση, το μορφωτικό επίπεδο, το κοινωνικό υπόβαθρο και την ηλικιακή του βάση, θα έχει ίση συμμετοχή στην ανάδειξη εκείνων που από την επόμενη μέρα θα αποφασίζουν για εμάς σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο που επιλέγω να δημοσιεύσω τούτο τον προβληματισμό λίγο πριν την εκπνοή της εκλογικής διαδικασίας. Σκοπός μου δεν είναι να επηρεάσω, αλλά να αναρωτηθώ μαζί σας κατά πόσο σήμερα εκτός τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ψηφίσαμε υποψήφιους ευρωβουλευτές με τα σωστά κριτήρια.

Παρακολουθώ εδώ και μέρες-εβδομάδες τον προεκλογικό αγώνα των προέδρων κάποιων κομμάτων που υπόσχονται μισθούς, παροχές, συγκεκριμένες πολιτικές που όλες άπτονται σε εθνικό επίπεδο. Κανένας Αλέξης Τσίπρας και κανένας Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μας προετοίμασε για την πολιτική που υποψήφιοί τους θα υποστηρίξουν στο Ευρωκοινοβούλιο αν βγουν. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε απλά για 21 άτομα από τα συνολικά 751...

Όσοι από εμάς ασχολούνται λίγο παραπάνω, γνωρίζουμε τα πολιτικά ρεύματα που υπάρχουν στο ευρωκοινοβούλιο και πως αυτά εκπροσωπούνται στην Ευρωβουλή, όμως τι ακούσαμε φέτος για τους στόχους αυτών των αντιπροσωπειών; Τι στόχους έχουν οι Αριστεροί; Τι οι Πράσινοι; Και τι οι Ευρωσκεπτικιστές;

Πολύ φοβάμαι πως το μόνο που ακούσαμε ήταν για μια νέα μέρα που θα... ξημερώσει από αύριο που θα στείλει σαφές μήνυμα στον ελληνικό λαό, είτε για την ανατροπή, είτε για την εδραίωση της υπάρχουσας πολιτικής, είτε για οτιδήποτε αφορά την καθημερινότητα του έλληνα και ανήκει στην δύναμη ενός έλληνα πρωθυπουργού.

Μα... αλήθεια, τι σημασία έχει η ελληνική κυβέρνηση στην σημερινή ημέρα; Αν οι έλληνες πολίτες ψήφισαν στις Ευρωεκλογές για να επευφημήσουν ή να τιμωρήσουν τον Τσίπρα, τότε είναι προφανές πως πολύ καλά κάνουν εκεί στα έδρανα της Ευρωβουλής και μας χλευάζουν, μας αγνοούν και μας υποθάλπουν εν πολλοίς.

Αύριο θα γίνουμε μάρτυρες του εκλογικού αποτελέσματος. Οι έλληνες πολιτικοί θα αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα του αποτελέσματος με βάση τα εθνικά ζητήματα. Θα διαβάζουμε και θα ακούμε για τον Τσίπρα που έχασε, τον Μητσοτάκη που κέρδισε ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Θα ακούμε για σενάρια πρόωρων εκλογών και το σκηνικό τοπικής ανάλωσης θα πάρει φωτιά την ίδια ώρα που η νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου θα ξεκινήσει, θα αρχίζει να δραστηριοποιείται ερήμην μας αφού εμείς θα έχουμε στραμμένη την προσοχή μας καθαρά στον τρόπο που εμείς ψηφίζουμε στις Ευρωεκλογές, δηλαδή σαν μια απλή δημοσκόπηση... +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ στην eurovision νικητής είναι πάντα το διαφορετικό

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Πείτε με ρομαντικό ή ανόητο, όμως ανήκω σε αυτό το ποσοστό των ρομαντικών ανόητων που ακόμα παρακολουθεί με ενδιαφέρον και απολαμβάνει την Eurovision εκείνο το ετήσιο ανοιξιάτικο σαββατόβραδο. Εκείνον τον πολύχρωμο και πολυμορφικό διαγωνισμό ανθρώπων, λαών, ιδεών, μουσικής και τέχνης.

Για κάποιο λόγο η Eurovision υπήρξε πάντοτε κάτι πολύ-πολύ διαφορετικό. Ιδίως τότε που κάθε χώρα αντιπροσωπευόταν με τραγούδι γραμμένο στην εντόπια γλώσσα της. Η ανταλλαγή και προβολή ακουσμάτων και τέχνης, ήταν τόσο ιδιαίτερη ώστε όπου κι αν ψάξετε δεν θα βρείτε μια παρόμοια διοργάνωση πουθενά στον κόσμο.

Από την πίστα της, έχουν περάσει πολλές και διαφορετικές φυσιογνωμίες που θα τους ονομάσουμε καλλιτέχνες. To 1988 ήταν η φωνή της Celine Dion με την συνέχεια στην καριέρα της να την γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά. Όμως πριν και ειδικά μετά από εκείνη είδαμε μασκαράδες, συγκροτήματα, χορευτές, διάσημους ή άσημους, πειραματιστές ή... οραματιστές. Αν κάτι υπάρχει και είναι διαφορετικό τότε σίγουρα πρέπει να ακουστεί σε εκείνον τον διαγωνισμό.

Τελικά όμως, πως κερδίζεις την Eurovision; Νομίζω πως δεν υπάρχει απάντηση εδώ. Βλέπετε, εκεί που ένα χορευτικό κομμάτι κατακτά την πρωτιά, την επόμενη χρονιά μια λιτή μπαλάντα κάνει την μεγάλη ανατροπή. Κι εκεί που μια προκλητικά ντυμένη ερμηνεύτρια κάνει την εμφάνιση της, ξαφνικά κάποιοι γελοιωδώς ντυμένοι τύποι τραγουδούν metal και κερδίζουν εξίσου!

Το μυστικό νομίζω πως βρίσκεται σε κάτι που ξεπερνά την ποιότητα της μουσικής, των στίχων και των ικανοτήτων του ερμηνευτή. Βρίσκεται στην διαφορετικότητα του. Από άντρες transexual, μέχρι γυναίκες λεσβίες. Από παράξενα χορευτικά μέχρι μοιρολόγια σε τοπικές διαλέκτους. Κι αν πέρσι μια εκκεντρική ερμηνεύτρια κέρδισε τον διαγωνισμό πόσο αναμενόμενο ήταν να πάρει την σκυτάλη ένας... κανονικός τύπος πάνω σε ένα πιάνο που τραγούδησε μία μπαλάντα; Δεν θα έπαιρνα και όρκο αν πρώτα δεν μάθαινα πως ο νέος μας νικητής, ο Ολλανδός Duncan Laurence δεν ήταν αμφιφυλόφιλος! Το έμαθα την επόμενη του διαγωνισμού, όμως αυτό μου έδωσε αρκετές εξηγήσεις...

Αν κάτι με ενοχλεί και γενικά κουράζει στην Eurovision είναι οι πολιτικές προεκτάσεις και οι γειτονικές ψήφοι (βλέπε τα κλασικά 12άρια Ελλάδας και Κύπρου ή αντίστοιχα των σκανδιναβικών χωρών). Πέρα όμως από αυτό πρέπει να υπάρχει κάτι διαφορετικό! Και πιστέψτε με αν αυτό αφορά την σεξουαλικότητα του ερμηνευτή, τότε αμέσως οι πιθανότητες νίκης αυξάνονται δραματικά.

Δεν ξέρω αν πρέπει να επικροτούμε την ομοφυλοφιλία και την προβολή μιας ανώμαλης ζωής, σίγουρα όμως πρέπει να προβληματιστούμε για το κατά πόσο αυτά θα πρέπει να είναι το κριτήριο της νίκης ακόμα κι αν κανείς δεν το παραδέχεται. Στο μεταξύ εγώ θα παραμείνω ρομαντικός και θα συνεχίσω να απολαμβάνω τον διαγωνισμό ακούγοντας μουσική και θαυμάζοντας όμορφα σκηνικά και εντυπωσιακές χορογραφίες! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η γενοκτονία των ποντίων και η καταδίκη του έλληνα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η σημερινή ημέρα είναι πράγματι επετειακή. Είναι η μέρα που ο Κεμάλ Ατατούρκ επιβιβάστηκε στην περιοχή του σημερινού πόντου για να εγκαινιάσει την τελική φάση μιας προσπάθειας που είχαν ξεκινήσει οι προκάτοχοι του πολλά χρόνια πριν. Και μην γελιέστε, αυτή η προσπάθεια δεν αφορούσε την Ελλάδα ή τους Πόντιους. Ήταν ένα καθαρά εθνικιστικό ζήτημα της τουρκίας που στα πλαίσια της γνωστής μουσουλμανικής κουλτούρας, ιδεολογίας και αντίληψης, οτιδήποτε δεν είναι ίδιο με αυτή, είναι εχθρικό.

Γιατί πριν από αυτήν την ημέρα, εκεί στο 1919 οι τούρκοι είχαν ήδη ξεκινήσει την πίεση εναντίον των ποντίων με λεηλασίες, βιασμούς αλλά και νόμους που ανάγκαζαν τους ντόπιους που δεν αποδέχονταν τον τούρκικο στρατό (το θρήσκευμα κ.α.) να εργαστούν ως ουσιαστικά σκλάβοι και να πεθάνουν είτε λόγω πείνας, είτε λόγω συνθηκών. Και μάλιστα πολύ λίγο νωρίτερα, το 1917 είχαν ολοκληρώσει μία άλλη "εκκαθάριση" μία γενοκτονία που όμοια της δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει η ιστορία. Αυτή των Αρμενίων. Η αυτοπεποίθηση και η φόρα που είχε πάρει ο τουρκικός στρατός από την δολοφονία και σφαγή 1.500.000 αρμενίων, οδήγησε στην σφαγή άλλου μισού εκατομμυρίου πόντιων. Για εκείνους δεν είχε διαφορά. Δεν ήταν μάχη εναντίον του ελληνισμού. Ήταν απλά συνέχεια αφανισμού οποιουδήποτε βρισκόταν στην... μέση.

Η τούρκοι είναι φυσικό να έχουν επέτειο σήμερα. Εμείς επιλέξαμε τούτη την μέρα το 1994 για να τιμούμε τους νεκρούς της γενοκτονίας των ποντίων. Εκείνοι, γιορτάζουν από το 1923 την επέτειο της τουρκικής "δημοκρατίας". Στον προβληματισμό λοιπόν αυτό, δεν με ενδιαφέρει να γίνω γραφικός και να μιλήσω για τους βιασμούς, τους νεκρούς από γδαρμούς, κρέμασμα, εκτελέσεις, τις δολοφονίες των παιδιών από τις μητέρες τους για να μην ακουστούν τα παιδικά κλάματα και προδοθούν οι κρυψώνες των αμάχων, δεν θέλω να μιλήσω για ηρωικές προσπάθειες πόντιων που έδωσαν το αίμα τους απλά για να υπερασπιστούν τον τόπο τους.

Όχι. Σήμερα, 100 εξοργιστικά χρόνια μετά, θέλω να σταθώ στον πολιτισμό. Βλέπετε, οι πόντιοι δεν ήταν παρά ένα κομμάτι του ελληνισμού του Πόντου, ωστόσο ένα από αυτά που ξεχώριζε για το πνεύμα και τον πολιτισμό του. Πολλά χρόνια πριν τις επιθέσεις των τούρκων, οι Πόντιοι είχαν οργανώσει την κοινωνία τους με βάση την Παιδεία, με παραδείγματα όπως το σπουδαίο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, τα πολυπληθή σχολεία, οι βιβλιοθήκες και τα σημαντικά πνευματικά κέντρα. Γεγονότα που εκμηδενίστηκαν είτε από τις μετέπειτα λεηλασίες είτε απλά από την καταπάτηση και τουρκοποίηση από τους κατακτητές.

100 χρόνια μετά, συμβαίνει μία δεύτερη γενοκτονία. Αυτή της τιμής της μνήμης όχι μόνο των νεκρών αλλά και του πολιτισμού αυτού του λαού. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του μέσου (ηλίθιου) αδελφού έλληνα στο άκουσμα αυτού του λαού είναι τα... ανέκδοτα! Όλοι εμείς οι μη-Πόντιοι κάπως έτσι μεγαλώσαμε και κάπου στην πορεία της ενηλικίωσης μας κάποιοι από εμάς ευτυχώς μπήκαμε στον κόπο να μάθουμε τι πραγματικά εστί Πόντιος. Πόσο ανώτερος πολιτιστικά υπήρξε από το συνονθύλευμα του σημερινού έλληνα.

Δεν μου κάνει λοιπόν εντύπωση, που έως και σήμερα η γενοκτονία των Ποντίων αναγνωρίζεται από ελάχιστα κράτη και κρατίδια ανά τον κόσμο. Δεν είναι καθόλου παράξενο που εμείς οι έλληνες, ως κύριοι εκφραστές και υποστηρικτές του ζητήματος αυτού, δεν καταφέραμε εδώ και 100 χρόνια να το αναδείξουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αναγνωριστεί από εκατοντάδες δημοκρατικά κράτη εκεί έξω και μάλιστα έχοντας ως σύμμαχο την Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών. Δυστυχώς 100 χρόνια τώρα, φτιάχνουμε την κοινωνία μας γράφοντας ανέκδοτα για τους Πόντιους και άντε μερικά αγάλματα ανά την Ελλάδα και όχι έχοντας στην πολιτική μας ατζέντα και μάλιστα εν όψη ευρωεκλογών, την προώθηση του ζητήματος στο Ευρωκοινοβούλιο με ιστορικά γεγονότα και μαρτυρίες που ακόμα παραμένουν ζωντανά.

Πολύ φοβάμαι πως από σήμερα και στα επόμενα 100 χρόνια ποτέ κανείς δεν θα έχει κάνει τίποτα. Οι νεκροί δεν θα ησυχάσουν ποτέ και ένας σπουδαίος, περήφανος και αντρίκειος πολιτισμός θα σβήνει αργά μέσα από την ανικανότητα, την ηλιθιότητα του ανιστόρητου νεοέλληνα. Αλλά όπως έλεγαν πολύ προνοητικά οι Πόντιοι... "τεμέτερον-τεσέτερον". +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το μυστικό της νηστείας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Τις προάλλες, λίγο πριν το μεσημεριανό μου διάλειμμα στην δουλειά -για φαγητό- έκανα μία σκέψη σχετικής απόγνωσης: "άντε καμιά δεκαριά μέρες έμειναν για να τελειώσει η νηστεία" και αμέσως μετά άνοιξα το φαγητοδοχείο μου με τον αρακά. Λίγο πριν την πρώτη μου μπουκιά στάθηκα για δευτερόλεπτα και σκέφτηκα ότι μόλις είχα αχρηστεύσει την νηστεία μου.

Βλέπετε, αν η νηστεία γίνεται αναγκαστικά, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Δεν είναι καν νηστεία. Τώρα που το σκέφτομαι, οτιδήποτε κι αν κάνεις αναγκαστικά χάνει όλη του την ουσία. Είτε αν αυτό σημαίνει πως προσφέρεις ένα δώρο σε κάποιον, είτε αν απλά μένεις σε μία σχέση που δηλητηριάζει, καταπιέζει ή κακοποιεί την ζωή σου.

Συγκεκριμένα για την νηστεία ωστόσο, υπάρχει μια γενική σύγχυση. Υπάρχουν οι κανόνες της Εκκλησίας, υπάρχει η εφαρμογή των πιστών και τελικά υπάρχει και το θέλημα Του Θεού. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ήταν όσο ακριβώς ξεκάθαρος θα χρειαζόμασταν, λέγοντας πως εκείνο που εισέρχεται στο στόμα εξέρχεται λίγο μετά από άλλο μέρος του σώματος, ενώ αυτό που εξέρχεται από το στόμα προέρχεται από την καρδιά και το μυαλό.

Η κατανάλωση κρέατος και γαλακτομικών είναι μια αδυναμία, είναι η έλλειψη αυτοσυγκράτησης. Και ναι, η αυτοσυγκράτηση και η στέρηση είναι οι βασικοί πυλώνες της νηστείας, ωστόσο οτιδήποτε αφορά το αρτύσιμο φαγητό δεν βλάπτει κανέναν. Μα κανέναν.

Οι σκέψεις όμως; Η υπόθαλψη; Η υποκρισία; Η απόρριψη; Η σύγκρουση των λέξεων και υποσχέσεων με τις πράξεις; Πώς εκείνοι που αποφασίζουν να ζήσουν για σαράντα μέρες χωρίς κρέας και τυρί μπορούν να κουτσομπολέψουν τον γείτονα, να βρίσουν τον συνάδελφο και να αδικήσουν τον άνθρωπο τους; Δεν είμαι άγιος, δεν είμαι καν ιερέας, όμως... αν Εκείνος μπορούσε να βρίσκεται σήμερα εδώ μαζί μας, τι θα έλεγε; Τι είδους νηστεία θα μας δίδασκε; Ποια εγκράτεια θα επιβράβευε και ποια αδυναμία θα καυτηρίαζε;

Αναρωτιέμαι αν είναι αμαρτία να φας δέκα μπουκιές κοτόπουλο για να μην πεινάς και αν είσαι ο σωστός πιστός τρώγοντας μέχρι σκασμού καλαμαράκια και πατάτες τηγανιτές. Αναρωτιέμαι αν είναι αμαρτία να πιεις ένα ποτήρι γάλα το πρωί ενώ είναι αποδεκτό να κατεβάσεις ένα μπουκάλι αναψυκτικό μετά το φαγητό.

Ξαφνικά η νηστεία είναι δυσδιάκριτη. Οι κανόνες της Εκκλησίας υπάρχουν, όμως ο προβληματισμός οφείλει να γίνει επί της ουσίας και η ουσία δημιουργεί δεύτερες σκέψεις.

Ξέρετε, είχα την τύχη σε μικρή ηλικία να γνωριστώ με έναν εξαιρετικό άνθρωπο, έναν πραγματικά φωτισμένο πνευματικό γέροντα που παρά τα χρόνια του και τις καταβολές του (αρχιμανδρίτης και ιερομόναχος) είχε μεγάλη ευκολία στο να προσαρμοστεί στις δικές μου νεανικές -τότε- ανησυχίες και στον δικό μου σύγχρονο τρόπο ζωής. Ποτέ δεν μου είπε πως πρέπει να νηστέψω το τυρί, όπως και ποτέ δεν μου είπε πως καλά θα κάνω να μην το νηστέψω. Έκανε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Μου εξήγησε τι σημαίνει νηστεία. Μου γνώρισε τη νηστεία ως εγκράτεια, ως καταπίεση με την έννοια της αποφυγής απολαύσεων για ένα διάστημα ικανό να αποδείξω στον εαυτό μου και τον Θεό πως απλά... μπορώ! Και κατόπιν, μου έδωσε το ελεύθερο να επιλέξω τι είδους νηστεία θα ήθελα εγώ να ακολουθήσω. Και τότε ενεργοποίησα την φαντασία μου, την σύνδεσα με τις δικές μου προσωπικές απολαύσεις και ξαφνικά έβγαλα μια Σαρακοστή χωρίς να ακούσω rock μουσική, μία άλλη χωρίς να ακούσω καθόλου μουσική. Άλλη, χωρίς να φλερτάρω κορίτσια ή άλλη χωρίς να χρησιμοποιώ βωμολοχίες (τόσο δύσκολη εκείνη η χρονιά!). Ολοκληρώνοντας την Σαρακοστή κάθε μία από εκείνες κι άλλες, χρονιές, είδα ότι μπορώ να νηστέψω τα πάντα, μπορώ να γίνω εγκρατής σε οτιδήποτε, μπορώ να νικήσω το "δεν μπορώ" ή το "έχω ανάγκη".

Μέσα από αυτήν την, την προσωπική νηστεία γνώρισα το μοναδικό, ουσιαστικό της νόημα. Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν. Δυστυχώς η νηστεία έχει συνδεθεί με το φαγητό και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνουν παιδιά νηστεύοντας τα κάποιες μέρες και θεωρώντας πως έτσι τα εισάγουν στην έννοια της νηστείας, ποιος όμως τα μαθαίνει να νικούν τις απολαύσεις τους για ένα συγκεκριμένο διάστημα; Ακόμα δε περισσότερο, οι ενήλικες καυχιόνται για την νηστεία τους χωρίς όμως να έχουν αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά τους εκτός το φαγητό.

Εδώ και καιρό είμαι πεπεισμένος πως απέχω έτη φωτός μακριά από την τελειότητα, όμως το μυστικό της νηστείας το γνωρίζω καλά. Το μυστικό της συγχώρεσης, επίσης. Και... το μυστικό της αγάπης, το ίδιο. Αν Του... κάνω, έχει καλώς. Αν πάλι όχι, ε... θα συνεχίσω να προσπαθώ. Εσείς; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »