Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2021

ο υποκειμενικά γρήγορος χρόνος και οι ρόλοι γονιού-παιδιού που αντιστρέφονται

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν έχει ακόμα ξημερώσει. Είναι κάπου μετά τις τέσσερις το πρωί και αναρωτιέμαι ποιες είναι οι απολαύσεις της ζωής. Σκέφτομαι τον έρωτα, το σεξ, την επαγγελματική αναγνώριση και επιτυχία κι ύστερα την αγκαλιά, μια ζεστή αγκαλιά γεμάτη αγάπη. Σκέφτομαι το αγαπημένο μου φαγητό και ένα dry Martini με ελιά ή ένα σπαρταριστό όλο ξεγνοιασιά γέλιο.


Σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω δύο μικρά παιδιά. Αφημένα ως είναι στο ίδιο κρεβάτι έχει η μία γείρει πάνω στην άλλη. Τα μαλλιά, τα πόδια και τα απαλά τους χεράκια είναι μπερδεμένα μεταξύ τους, δείγμα του άστατου ύπνου και της ευλυγισίας τους.

Κι εγώ, αγχωμένος ως συνήθως, κάνω μία παύση. Παίρνω δυο-τρεις αργές αναπνοές και σαστίζω κοιτώντας τις. Αυτό είναι! Ο χρόνος περνάει τόσο υποκειμενικά γρήγορα. Κοιτάζω αυτά τα απαλά προσωπάκια που λίγες ώρες πριν γελούσαν με την καρδιά τους και ανυπομονούσαν να τελειώσω ότι έκανα ίσα για μια αγκαλιά ή λίγες στιγμές μαζί τους. Κοιτάζω προσεκτικά τα μικρά δαχτυλάκια και το καλοσχηματισμένο τους προσωπάκι και ρουφάω την στιγμή χαϊδεύοντας τα ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν.

Είναι αργά και έξω έχει κρύο. Εγώ φροντίζω να είναι στα ζεστά και συλλογίζομαι το πόσο σύντομα θα είναι δύο ενήλικοι απόγονοι με δικές τους εκκρεμότητες και άγχη. Πόσο εύκολα θα αντιστραφούν οι ρόλοι και ξαφνικά εγώ θα ζητιανεύω για μια αγκαλιά τους, ένα χάδι τους και λίγο από τον χρόνο τους. Τότε που εγώ δεν θα είμαι πια ένα ελκυστικό πρόσωπο για εκείνα. Θα αισθάνομαι άραγε γεμάτος από όσα έζησα μαζί τους στην παιδική τους ηλικία; Θα είναι τόσες οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες και οι φωτογραφίες που να αποτελούν επαρκεί εφόδια για όταν εγώ θα ζητάω στιγμές που εκείνες δεν θα μπορούν να μου προσφέρουν;

Κάπως έτσι αναστατώθηκαν και ανακατεύτηκαν οι σκέψεις μου. Περιπλέχτηκαν οι προτεραιότητες μου περί απολαύσεων και ξαφνικά το Martini με το αγαπημένο μου αναμμένο πούρο έδειχνε τόσο ασήμαντο που η αγωνία μου έπληξε τα κουρασμένα μου μάτια λόγω του ξενυχτιού. Έβγαλα τα γυαλιά μου, έχωσα το σώμα μου ανάμεσα στα δικά τους, πήρα αγκαλιά τα λούτρινα κουκλάκια τους και άρχισα να τα χαϊδεύω. Ίσως όχι παραπάνω από είκοσι δευτερόλεπτα, αφού μετά αποκοιμήθηκα όσο ήταν ακόμα νύχτα στον ορίζοντα και τα μόνα φώτα που υπήρχαν ακόμα ήταν εκείνα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που δεν ξεστολίσαμε ακόμα.. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2020

πονάω ανάλογα με το πώς ζω

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Έχω την εντύπωση πως κάποιος κάποτε είπε πως η ζωή είναι μαθηματικά, όμως ακόμα κι αν δεν το είπε αυτός, το λέω εγώ σήμερα. Αλλά θα φτάσουμε κι εκεί στην συνέχεια.

Βλέπετε, όταν ήμουν μικρός άκουγα και ξανα-ακουγά πως η καρδιά πονάει και ποτέ δεν καταλάβαινα αν όλοι μιλούσαν για μια τόσο συχνή πάθηση του ιατρικού κλάδου ή για μια υπερβολή της μεταφοράς του λόγου. Καμπόσα φεγγάρια πιο πέρα, ένιωσα την δική μου καρδιά να πονάει, αλλά ήμουν μικρός, δεν θα παραδεχόμουν ποτέ πως κείνα τα συναισθήματα ήταν πόνος της καρδιάς. Κάποια ήταν αποχαιρετισμοί, κάποια οικογενειακές απογοητεύσεις και δεν συμμαζεύεται.

Ήρθε η εποχή που τα ενήλικα όχι-όχι, πάμε ξανά:
Ήρθε η εποχή που τα ώριμα μάτια μου, άρχισαν να βλέπουν τα πάντα υπό την διάθλαση του ενήλικου ματιού. Τα πάντα γύρω μου είχαν πόνο με μερικά παράσιτα χαράς και επιτυχίας. Όχι ποτέ δεν ήμουν απαισιόδοξος σαν ενήλικας, απλά ήταν μια ωμή πραγματικότητα.

Αν είχα την αντικειμενική διάθεση να δω την ζωή μου ρεαλιστικά, τότε έβλεπα πως παρά τις δυσκολίες μου, ο πόνος ήταν παντού ολόγυρα. Άνθρωποι χωρίς δουλειά, παιδιά χωρίς γονείς, οικογενειάρχες χωρίς τα απαραίτητα. Τι δυστυχία Θεέ μου!

Κι όμως μέσα μου, ένα φτερωτό νοητό τερατάκι μου φώναζε πως έπρεπε να πονέσω. Έπρεπε να ανήκω κι εγώ σε εκείνους που νιώθουν τον πόνο μπας κι έτσι ζήσω. Το έκανα, δηλαδή... το δοκίμασα και ένιωσα να ζω. Να ταυτίζομαι με τραγούδια, με ανθρώπους, να νιώθω πιο... γήινος. 


Σήμερα, έχοντας μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το πως είναι να είσαι ζωντανός, μπορώ να πω πως μέσα από τις απολαύσεις που είχα την ευκαιρία να βιώσω, τα ταξίδια μου, τις επιτυχίες μου και παράλληλα τους αποχωρισμούς μου, τα δάκρυα της απόστασης, το σφίξιμο των δοντιών της αποτυχίας, το γύρισμα του στομαχιού της αδικίας, είναι αλήθεια πως η ζωή καμώνεται από όλες αυτές τις ακραίες συναισθηματικές και βιωματικές εμπειρίες.
πηγή εικόνας: https://s3.amazonaws.com/

Βλέποντας έναν πατέρα ήδη άρρωστο να νικάει μια πανδημία και να επιστρέφει στην ζωή εκμεταλλευόμενος τις 20% πιθανότητες που του έδωσαν οι γιατροί και έναν άλλο που είχε τόσο κόσμο και πόρους στην διάθεση του, να τα παραμερίζει όλα και να απομονώνεται για να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του αυτομαστιγώνοντας τον εαυτό του, αντιλαμβάνομαι πως συχνά οι άνθρωποι δεν οδηγούνται από τις απολαύσεις ή τις προσδοκίες, αλλά από το κίνητρο.

Και τελικά, πείθομαι πως (και) η ζωή είναι μαθηματικά, γιατί στο τέλος ή προς το τέλος αυτής της διαδρομής, εκείνοι που έζησαν μόνο επιτυχία, πλούτη, χαρές και απολαύσεις δεν θα έχουν ζήσει. Γιατί η ζωή είναι σαν τον ελληνικό καφέ, στηρίζεται στο κατακάθι. εκεί που όταν τον πιεις μερικοί πηχτοί κόκκοι του, μπερδεύονται στον λαιμό και σε πνίγουν με μια γλυκιά πικρή γεύση. Αυτό το κατακάθι που δεν φαίνεται, που όμως είναι ο ίδιος ο καφές που νωρίτερα κατανάλωσες. Αυτή είναι η ζωή. Και όσο κατακάθι έχεις φάει στην μούρη, τόσο πιο πολύ έζησες. Απλά αναλογικά μαθηματικά δηλαδή. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 8 Αυγούστου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η ελλάδα οργανώνει την Μεσόγειο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Αυτήν την εβδομάδα το σημαντικότερο ζήτημα που μας απασχόλησε (δεν βαρεθήκατε τα περί πανδημίας;) ήταν η συμφωνία της Ελλάδας και της Αιγύπτου.

Κάτι που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια επιτέλους συνέβη. Δυο πολιτικοί αρχηγοί έκατσαν σε ένα τραπέζι και χώρισαν χωρικά ύδατα με τρόπο που εξυπηρετεί και συμφέρει και τους δύο. Είναι τόσο απλά τα πράγματα.

Βασικά... όχι, δεν είναι. Ποτέ δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα στην Μεσόγειο, τουλάχιστον όχι όσο η τουρκία βρίσκεται ακριβώς εκεί! Οπότε ήταν βέβαιο πως τα πράγματα θα γίνουν πολύπλοκα μετά την ανακοίνωση. Οι τούρκοι δεν μπορούν να δεχτούν πως υπάρχει πολιτική και διπλωματία. Αυτό ήταν ανέκαθεν πρόβλημα τους από καταβολής του -ας πούμε- έθνους τους.

Η Ελλάδα όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάνει βήματα προς την σωστή κατεύθυνση και θα αναφέρω το παράδειγμα της Ιταλίας. Την οριογραμμή ανάμεσα σε Ιταλία και Ελλάδα που επίσης άργησε, αλλά έγινε και τότε υπήρχαν σφοδρές αντιδράσεις από Αλβανία και -μαντέψτε- από τουρκία! Και αφού η Ελλάδα νοικοκύρεψε την από Δυσμάς εκκρεμότητα της, έφτασε στο σήμερα και στην συμφωνία αυτής της εβδομάδας που βέβαια πρέπει να επικυρωθεί από τα Κοινοβούλια των δυο χωρών για να τεθεί προς ισχύ και να γνωστοποιηθεί.

Επιτρέψτε μου να σημειώσω και τις συμφωνίες των τελευταίων ετών της Ελλάδας με το Ισραήλ. Ενέργεια, αγωγοί και άλλα ζητήματα που "καίνε" Ελλάδα και Ευρώπη δείχνουν να παίρνουν τον δρόμο της επίλυσης και αυτό δείχνει πως η αδύναμη και προβληματική Ελλάδα, κινείται μεθοδικά στην σκακιέρα της πολιτικής, χωρίς προκλήσεις και επιδείξεις δύναμης, σε αντίθεση με τους γείτονες μας εκείθεν. 

Υπάρχει και η άλλη άποψη. Ότι η Ελλάδα ξύνει πληγές και ως εκ τούτου οι κινήσεις αυτές δυναμιτίζουν το κλίμα, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει δυσάρεστες ενέργειες της τουρκίας που έτσι κι αλλιώς πρώτα δρα και μετά σκέφτεται. Ίσως. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η επιλογή δεν είναι και η σωστή όμως. Και ξέρετε και κάτι άλλο; Η εκ νέου υποβάθμιση της τουρκικής λύρας μετά την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, δείχνει πως ο τσαμπουκάς δεν μετράει στην πολιτική...

Ένα μπράβο λοιπόν στην Ελλάδα της οργάνωσης της Μεσογείου κόντρα σε λυσσασμένα θηρία που γαβγίζουν αλλά δύσκολα θα δαγκώσουν. Μια οργανωμένη Μεσόγειος, ένα οργανωμένο Αιγαίο, μια οργανωμένη Ευρώπη, Μέση Ανατολή, είναι το κλειδί για παγκόσμια ειρήνη και πρόοδο. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το πρόβλημα της διαχείρισης του χρόνου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Μία μέρα, μία ελεύθερη ή εργάσιμη ημέρα, που ξεκινάει κάπου εκεί που το υποκειμενικό ξεκίνημα ορίζεται από τις δικές μας προσωπικές συνήθειες και τελειώνει όταν τέλος πάντων αποφασίσουμε εμείς ή ο Μορφέας.

Το που και πως μας βρίσκει ένα ξημέρωμα ή που και πως καταλήγουμε στο τέλος της ημέρας μας, είναι ένα ολόκληρο διαφορετικό θέμα που ευχαρίστως θα μας προβληματίσει εν καιρώ, όμως για την ώρα, ας μείνουμε εκεί, στο ενδιάμεσο, εκεί που καθοριζόμαστε καθημερινά σαν άνθρωποι, σαν πολίτες ετούτης της κοινωνίας.

Πώς άραγε γεμίζει ο καθένας αυτές τις ώρες της ωφέλιμης ημέρας; Ένα στερεότυπο που ανάθεμα κι αν ακολουθεί κανένας, λέει πως το μοντέλο των 8 ωρών ύπνου, 8 ωρών διαδκέδασης και 8 ωρών εργασίας, είναι αρκετό και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις όρισε και την σύγχρονη κοινωνία της Δύσης. Όμως ξέρετε κάτι; ακόμα κι αν κάποιος εργάζεται για 8 ώρες, εγώ έχω πολλές απορίες που ακυρώνουν αυτό το στερεότυπο της διαχείρισης του χρόνου. Λόγου χάρη, η διαδρομή από και προς την εργασία, σε ποιο οχτάωρο ανήκει; Το πλύσιμο των πιάτων, το μαγείρεμα, το μπάνιο και το ξύρισμα, σε ποιο ωράριο ανήκουν;

Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο λάθος είναι να μετράμε την μέρα μας σε εικοσιτετράωρα. Πόσο θα βόλευε να ήταν κάθε μέρα ενιαία και απλά να είχε διαλείμματα ύπνου. Προφανώς η ουτοπική μου φαντασίωση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ποτέ, καθώς θα ακύρωνε κάθε ημερολόγιο και προγραμματισμό, όμως αυτό δεν αλλάζει διόλου το συμπέρασμα μου. 

Γιατί αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατό να μην φτάνει ποτέ ο χρόνος για κάτι; Γιατί να μην έχω λίγο χρόνο περισσεύματος και όχι να ζητιανεύω από τον αυστηρό εαυτό μου για λίγο έλεος; Για λίγο ακόμα ύπνο ή λίγο χρόνο για να αδειάσω κάθε μου σκέψη παίζοντας, πηγαίνοντας στην θάλασσα ή παρακολουθώντας μία χαζή ταινία;

Η διαχείριση του χρόνου του καθενός είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση που ίσως μπορεί να επηρεαστεί από τρίτους, όμως τι σημασία έχει; Αυτό δεν σημαίνει διαχείριση: Να έχεις την δύναμη να περιορίσεις τις απώλειες από τους εξωγενείς παράγοντες και να επιτύχεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 25 Ιουλίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ πώς μία πανδημία έδειξε το πράσινο πρόσωπό της

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας λόγω του κορονοϊού, μειώθηκαν -λέει- μεταβλητές σε ρύπους πόλεων, διοξειδίου του άνθρακα, οι αστικοί θόρυβοι, τα τροχαία ατυχήματα και πολλά ακόμα.

Δεν θέλει ιδιαίτερες επιστημονικές γνώσεις για να συμφωνήσει κανείς με τις μετρήσεις αυτές να βρει την αιτία και την δικαιολογία, αν μου επιτρέπεται. Δεν υπάρχει τίποτα που να προκαλεί προβληματισμό έως εδώ, αφού καλώς ή κακώς η κοινωνία χτίστηκε βασιζόμενοι σε πόρους που εξαντλούν, φθείρουν και τελικά καταστρέφουν το περιβάλλον. Δεν πρέπει να δείχνουμε υποκριτές λέγοντας ότι λυπόμαστε όταν ουσιαστικά έχουμε ανάγκη στην καθημερινότητα μας την καταπάτηση αυτή. 

Αυτό το οποίο είναι δουλειά μας είναι να βρίσκουμε τρόπους να μειώνουμε την προσβολή του περιβάλλοντος από τεχνητά αίτια και κατόπιν να τους εφαρμόζουμε. Εδώ αξίζει να προβληματιστεί κανείς, όταν τεράστιες επενδύσεις γίνονται στον κλάδο των αυτοματισμών και της ταχύτερης λειτουργικότητας, όταν η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί ένα ζήτημα που κερδίζει μικρή προσοχή και ακόμα μικρότερες χρηματοδοτήσεις.

Ξέρετε, αυτό που απέδειξε η περίοδος που είχαμε κλειστεί σπίτια μας είναι πως τελικά η κανονικότητα του ανθρώπου είναι σχετική, πως κατά βάθος είμαστε ευπροσάρμοστο είδος ζωής και ως εκ τούτου θα μπορούσαμε εύκολα να παιδευτούμε πάνω σε εφαρμογές που θα έδιναν λύσεις παρά θα δημιουργούσαν αδιέξοδα. Είναι σαφές πως ο μέσος άνθρωπος έχει την βούληση και την θεωρητική επιθυμία, όμως του λείπει η εκπαίδευση. Του λείπουν τα μέσα. Και ίσως αυτό να είναι ένα αύριο ενδιαφέρον που θα δεν θα έχει βοήθεια από κανέναν lockdown για να επιτύχει μείωση σε ρύπους και τροχαία. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το κίνητρο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Αν κάποιος μου έλεγε πως μπορεί κανείς να πράξει κάτι χωρίς να έχει το κίνητρο γι' αυτό θα τον θεωρούσα ψέματα. Ακόμα και οι φιλανθρωπίες, ο εθελοντισμός ή οποιαδήποτε πράξη δεν έχει φαινομενικό κέρδος, έχει -πρέπει να έχει- κίνητρο.

Οι άνθρωποι ωθούνται από αυτό. Προσπαθούν περισσότερο, γίνονται πιο αποτελεσματικοί, πιο ουσιαστικοί. Οδηγούνται από αυτό. Και όλο αυτό δεν έχει τίποτα το δυσάρεστο. Είναι ωραίο να έχεις έναν λόγο, έναν σκοπό, κάποιον στόχο, για να προσπαθείς. 

Ο σημερινός προβληματισμός θα εξετάσει την μακάβρια στιγμή που χάνεις το κίνητρο σου. Ω, Θεέ μου, δυσκολεύομαι να συνεχίσω να γράφω σκεφτόμενος ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν έχουν λόγο για να συνεχίζουν. Άνθρωποι που ξεκίνησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όμως στην πορεία έχασαν αυτό που τους κινητοποιούσε.

Όπως για παράδειγμα, τον άνθρωπο τους. Ένας αρμονικός σύντροφος προσφέρει στον άλλο την ώθηση να γίνεται καλύτερος άνθρωπος! Να διορθώνει τα λάθη του. Να προσπαθεί περισσότερο, να παίρνει τις σωστές αποφάσεις, να έχει -για όνομα Του Θεού- την δύναμη να συνεχίζει να ζει! Να ζει ωραία και απολαυστικά. Αν ξαφνικά αυτός χαθεί, τι συμβαίνει σε αυτά τα κίνητρα που χάνονται; Σε τι αποτελέσματα οδηγούνται;

Έχετε δει άνθρωπο που δεν θέλει να συνεχίσει να ζει ούτε μισή μέρα; Που ξαφνικά όλα μοιάζουν ανούσια, που όλες οι εσωτερικές υποσχέσεις για υγεία, καλύτερες συνήθειες στην ζωή και περισσότερο χρώμα στην ζωή, μαυρίζουν, ακυρώνονται και αυτοεξουδετερώνονται;

Κι ύστερα είναι τα όνειρα. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει ζωή δίχως όνειρα και στόχους. Κι αν το Σάββατο ονειρεύεσαι και την Κυριακή κάθε όνειρο, φαντασίωση και επιδίωξή σου γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος; Σύμφωνα με τα λεγόμενα μου, σταματάς να ζεις. Δίνεις ένα τέλος σε μια ενδιαφέρουσα ζωή και ξεκινάς εκείνη την συμβατική που "πρέπει".

Αν νιώθεις ότι το κίνητρο σου τελείωσε και πως δεν αντέχεις ούτε μισή μέρα ζωής. Αν αυτή τη φορά αισθάνεσαι ότι έχεις τελειώσει από όλα, τότε συνήθισε το. Εκτίμησε την εμπειρία που είχες να ζήσεις ως ένας μη κανονικός άνθρωπος, ένας μη μέτριος άνθρωπος. Ένας μοναδικός άνθρωπος που πάει, πέρασε. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 19 Ιουλίου 2020

ΑΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ~ η σύνοδος που (δεν) θα νικήσει την ζημία του κορονοϊού

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ανέκαθεν οι ηγέτες αυτού του κόσμου συνεδρίαζαν για να αποφασίσουν τον μέλλον το δικό σου και το δικό μου. Θα θυμάστε περιπτώσεις ιστορικών συνεδριάσεων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο όπου αποφασίστηκε η διεύρυνση της Ευρωζώνης με νέα μέλη ή εκείνες τις μαραθώνιες συνεδριάσεις με πρωταγωνίστρια την Ελλάδα με πιο -ίσως- μακάβρια εκείνη όπου το αχτύπητο δίδυμο Τσίπρας-Βαρουφάκης τα έκαναν μούσκεμα κερδίζοντας ξενύχτια, χτυποκάρδια και ένα μνημόνιο παραπάνω.

Σήμερα, η παγκόσμια οικονομία δοκιμάζεται εκ νέου. Προφανώς οι ζημιές είναι τόσο μεγάλες που το κουτσουρεμένο άνοιγμα του τουρισμού είναι απλά ένα μπάλωμα στην γιγάντια τρύπα της ευρωπαϊκής οικονομίας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες που η διαχείριση είναι κεντρική για καθεμιά από τις πενήντα πολιτείες της, τα πράγματα είναι πιο... ομοιόμορφα αν μου επιτρέπεται τον όρο.

Στην Ευρώπη ανέκαθεν υπήρχε η ανώμαλη συμφωνία της μερικής ομόνοιας. Από την Κοινή Αγροτική Πολιτική την δεκαετία του εβδομήντα, στο κοινό νόμισμα της νέας χιλιετίας. Όμως πολύ συχνά -ιδιαίτερα σε τέτοιες κρίσεις- αυτά που μας χωρίζουν μοιάζουν περισσότερα από εκείνα που μας ενώνουν σαν Ευρωπαίοι πολίτες.

Αυτές τις μέρες έχουμε μια πολύ σημαντική Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες με κύριο θέμα το Ταμείο Ανάκαμψης που αυτό το διάστημα έγινε φύλλο και φτερό από τα φτωχότερα κράτη για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης του κορονοϊού. Μην γελιέστε, στην Ευρώπη οι Βόρειοι (πλούσιοι) γίνονται ακόμα πλουσιότεροι δανείζοντας με επιτόκιο στους Νότιους (φτωχούς). Είναι τόσο γραφικό όσο ακούγεται. Το Ταμείο Ανάκαμψης όμως, δεν είναι δάνειο. Είναι ένα καλά οργανωμένο και προσεγμένο εργαλείο αποδέσμευσης ενός τεράστιου ευρωπαϊκού κουμπαρά. Ένας κουμπαράς που άδειασε και οι πλούσιοι ακόμα και αν δεν τους ανήκουν τα λεφτά του (κουμπαρά) κάνουν αυτές τις μέρες την επανάσταση τους θιγμένοι από τις ανάγκες των φτωχών. 

Μάταια ο Charles Michel προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα και να βρει συμβιβαστικές λύσεις να καθησυχαστούν οι Βόρειοι που ουσιαστικά αποτελούνται από τις: Αυστρία, Δανία, Γερμανία, Ολλανδία και Σουηδία. Μάταια τους έταξε μεγαλύτερο ποσό επιστροφής στις τσέπες τους έως και εκατό εκατομμύρια ευρώ. Μάταια πρότεινε να μειωθεί το ποσό του Ταμείου Ανάκαμψης αυξάνοντας το διαθέσιμο ποσό για όσες χώρες έχουν ανάγκη για να παίρνουν και το κατιτίς τους σε τόκους.

Ξέρετε κάτι; Προσπαθώ να μπω στην θέση τους. Να σκεφτώ ότι δεν είναι οι "κακοί" και να δεχτώ ότι προσπαθούν να ικανοποιήσουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους και την ευημερία του τόπου τους και καλά κάνουν. Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου δεν εντοπίζεται στους πλούσιους Βόρειους αλλά στο ότι πενήντα χρόνια μετά η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να ενώσει όλα τα κράτη-μέλη της υπό μία ενιαία πολιτική σε όλα. 

Αυτή η θαυμάσια διαφορετική Ευρώπη, των ανεπτυγμένων, των κουλτουριάρηδων, του τουρισμού, της βιομηχανίας, της γεωργίας, της καινοτομίας, ακόμα χωρίζεται σε χώρες, μπλοκ, γεωγραφικούς προσδιορισμούς και τοπικά συμφέροντα. Αντ' αυτών, σκεφτείτε μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη έναντι άλλων ενωμένων κρατών, όπως.... οι Η.Π.Α. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το τέλος που δεν αξίζει

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Έχω ζήσει πολλούς χαιρετισμούς. Σε τούτη εδώ τη σελίδα είχα την ευκαιρία να αναφέρω διάφορες μορφές τους, τις συνέπειες, τα συναισθήματα και άλλα τους στοιχεία. Ο χαιρετισμός όμως δεν είναι απαραίτητα το τέλος. Υπάρχουν χαιρετισμοί μιας μικρής ή μεγάλης απόστασης, σαν ένας κύκλος που περιμένεις ότι θα επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση. 

Το τέλος είναι μια άλλη περίπτωση. Όταν κάτι τελειώνει πολύ συχνά δεν προλαβαίνεις να το χαιρετίσεις όπως πρέπει. Αυτή η μεγαλοπρεπής τελετή που έχεις ετοιμάσει στο μυαλό σου για εκείνη τη μέρα, συχνά μένει στην φαντασία και αν έχεις αγοράσει και υλικά πράγματα για να την πραγματοποιήσεις, αυτά μένουν στην γωνία μιας ντουλάπας απλά για να σου θυμίζουν την αφέλεια και την μικρότητά σου.

Αν ο αποχαιρετισμός είναι μία οδυνηρή πληγή, τότε το τέλος είναι κάτι χειρότερο. Είναι σα να σταματάει η καρδιά και η ροή του αίματος σου και να μην ξέρεις γιατί και πώς. Έχω ζήσει μερικές από αυτές τις καταστάσεις που στην ταμπέλα των αναμνήσεων μου οδηγήθηκαν σε τέλος. Κάποτε (μου) τελείωσε ένας Θέμης που ποτέ δεν πρόλαβα να αποχαιρετίσω όπως θα ήθελα αν μου δινόταν η ευκαιρία. Εξάλλου σκέφτομαι γονείς και συντρόφους που σε μια στιγμή χάνουν το τέκνο ή το στήριγμα τους, από μια στραβοτιμονιά, μία κακιά στιγμή στον δρόμο. Ίσως νωρίτερα να είχαν μαλώσει ή απλά να μην είχαν όρεξη να πουν κάτι. Αυτό που δεν είπαν ή έκαναν, θα ήταν και το τελευταίο κι έτσι το τέλος ήρθε χωρίς αποχαιρετισμό.

Κάπως έτσι ολοκληρώνονται και οι αγάπες που δεν άξιζαν να φτάσουν σε ένα τέλος. Ήταν εκεί, δυνατές, ονειρεμένες, πολύπλοκες, πλήρεις, όμως εκεί που όλα είναι τόσο ήρεμα και βατά. Εκεί που έχεις ετοιμάσει με κάθε λεπτομέρεια την πανηγυρική επιτυχία, ξαφνικά μία παρεξήγηση, μία λάθος εντύπωση, μία αδικία δίνουν ένα τέλος που δεν αξίζει. Και αν η καρδιά δείχνει μαραμένη τότε ψάχνεις το κλειδί για να ξεκλειδώσεις το κλουβί. Να ανοίξεις το πορτάκι και να απελευθερώσεις ότι ήταν φυλακισμένο τόσο καιρό. Χωρίς ερωτήσεις και αναλύσεις. Ότι πονάει εξαιτίας σου, ασ' το να φύγει. Χαμένοι είστε και οι δύο.

Καμιά φορά ένα τέλος δεν ορίζεται όπως του αξίζει. Κάποιος κάνει κάτι λάθος και επηρεάζονται όλοι. Γιατί ένα τέλος, είναι ολέθριο. Είναι τσουνάμι -όχι στην καρδιά, ακόμα και αυτή ελέγχεται- αλλά στην ζωή. Στην καθημερινότητα, στα αμέτρητα σχέδια και στους χαζούς ενθουσιασμούς που όταν αχρηστεύονται δεν χωράνε σε κανέναν κάδο ανακύκλωσης, παρά μόνο στον γαμημένο κάδο που καταλήγει στην χωματερή. 

Μην μου ζητήσετε να γράψω και για την αρχή. Κάθε αρχή έχει ένα τέλος, οπότε πείτε ότι σας έκανα χάρη και έφτασα στην ολοκλήρωση του κύκλου ζωής!  +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 12 Ιουλίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η Αγία Σοφία γίνεται επιτέλους τζαμί

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο Ιερός ναός της Του Θεού Σοφίας, η Αγία Σοφία που αποτελεί ένα κτίριο στην Κωνσταντινούπολη είναι σήμερα ένα μουσείο. Ένα αξιοθέατο για όσους επισκέπτονται την Πόλη αυτή. Για όλους τους Έλληνες, για όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Χωρίς αμφιβολία είναι το σύμβολο της Ορθοδοξίας στην Πόλη που είναι η πρωτεύουσα της Ορθόδοξη Εκκλησίας.

Και ενώ αυτό είναι γνωστό, δύσκολα μπορεί κανείς να το νιώσει στο πετσί του αν δεν την επισκεφτεί. Έτσι κι εγώ πολλά ήξερα και ένιωθα στην θεωρία μέχρι που έζησα την εμπειρία να ψάλλω το "Υπερμάχω" στον τόπο που το έγραψαν. Πατώντας για πρώτη φορά μέσα στο ναό, τα συναισθήματα με κατέκλυσαν και ήταν πολλά και διαφορετικά. Αυτό που επικρατούσε ήταν το δέος. Ω, τι δέος αισθάνθηκα όταν βρέθηκα εκεί στην μέση κοιτώντας ψηλά τον Παντοκράτορα! Ποια ήταν αυτή η απίστευτη αίσθηση όταν ανέβηκα από το κυκλικό δρομάκι προς τον γυναικωνίτη όταν έμαθα ότι από εκεί ανέβαινε ο Αυτοκράτορας με το άλογό του για να παρακολουθήσει την Λειτουργία. Και τι οργή. Πόση οργή ένιωσα όταν είδα τις εργασίες αποκατάστασης των ψηφιδωτών από τον σοβά που είχαν τοποθετήσει οι βάρβαροι κατακτητές που ακούνε στο όνομα τούρκοι. Δίπλα μου τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές κι εγώ από ανοησία να ψάχνω μανουάλι για να ανάψω κερί κάνοντας τον σταυρό μου.

Η Αγία Σοφία όμως δεν είναι μουσείο. Δεν χτίστηκε για να είναι ένα έκθεμα, ένα λάφυρο με είσοδο για να επιφέρει κέρδη. Χτίστηκε για να αποτελεί τόπο λατρείας πιστών. Χριστιανών πιστών. Οπότε αυτή η μέση λύση στην άκρη της τουρκικής επικράτειας δεν ήταν -τόσα χρόνια- παρά μια εύθραυστη συμφωνία ειρήνης. Ο ναός μέσα του -μιλώντας μεταφορικά- έβραζε και όλο αυτό το διάστημα απλά μετρούσε αντίστροφα. 

Και σήμερα από τα πιο επίσημα τουρκικά χείλη, ακούστηκε πως πάρθηκε η απόφαση της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Επιτέλους! Παρά τις παρεκκλίσεις από την Διεθνή Κοινότητα, τις προειδοποιήσεις από Ορθόδοξα κράτη, ο Ερντογάν έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή πέταξε στα σκουπίδια την διπλωματία και φανέρωσε τα αληθινά του βάρβαρα ένστικτα ως γνήσιος τούρκος και στην αποθέωση της ειλικρίνειας του, αγνόησε τους πάντες πραγματοποιώντας το εφηβικό του όνειρο και κάνοντας την Αγία Σοφία και πάλι τζαμί όπως πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια οι βάρβαροι συμπατριώτες του.

Δεν ξέρω αν θα επαληθευτούν οι προφητείες και όταν η Αγία Σοφία γίνει τζαμί θα ξεκινήσει ο πόλεμος από τον οποίο ο ναός θα περάσει και πάλι στα χέρια των ελλήνων, ξέρω όμως πως αυτή η αναταραχή έπρεπε να γίνει. Ήταν καιρός. Και ο χρονισμός δεν είναι τυχαίος. Σε έξι μήνες η Ελλάδα θα ξεκινήσει τους ετήσιους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την επανάσταση εναντίων των βάρβαρων κατακτητών, οπότε η πολιτική ηγεσία της τουρκίας φροντίζει να ξύσει με οινόπνευμα μία πληγή που ποτέ δεν έκλεισε για τον ελληνισμό.

Κατά την γνώμη μου, όσοι εξοργίστηκαν με την απόφαση του Ερντογάν, είναι υποκριτές. Λυπάμαι που σας το λέω. Σημαίνει πως έως τώρα ήσασταν ευχαριστημένοι, πως είχατε συμβιβαστεί με το καθεστώς του ναού ως μουσείου, πως απ' το τίποτα καλό είναι και το λίγο. Στις 24 Ιουλίου για μένα, σε εκείνη την πρώτη μέρα που θα τελεστεί η πρώτη θρησκευτική λατρεία των Μουσουλμάνων μέσα στην Αγία Σοφία, θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Δεν ξέρω αντιστροφή μέτρηση για ποιο πράγμα, όμως το φιτίλι θα έχει ανάψει και κάπου εκεί κρυμμένο στις κατακόμβες του ναού θα είναι ένα τεράστιο ξύλινο κουτί με εκρηκτικά έτοιμο να ανατινάξει την επανάσταση που από μόνος του ο Ναός θα ξεκινήσει... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2020

yannidakis η επιστροφή

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Άνθρωπος χωρίς ενδιαφέροντα είναι άνθρωπος αδιάφορος. Κάπως έτσι ξεκίνησα να εκθέτω τις χαοτικές μου σκέψεις -έως τότε- όταν πήρα μπροστά μου ένα λευκό χαρτί ή μια λευκή οθόνη και ξεκίνησα να γράφω. Το χάος μπήκε σε τάξη, οι ιδέες, οι εμπνεύσεις, τα ερεθίσματα απαιτούσαν μια μικρή ικμάδα και ο συγγραφικός μου οργασμός αποτυπωνόταν σύντομα σε ατελείωτες αράδες που άρχισα να δημοσιεύω. Οι δέκα πρώτοι αναγνώστες έγιναν 54, μετά 868, κάποια στιγμή μέτρησα 20.000 και αργότερα δεν έδινα πολύ σημασία. Οι εκατομμύρια φορές που πάτησα το πλήκτρο με την τελεία και εκείνο για να αρχίσω την επόμενη λέξη με κεφαλαίο, έμοιαζαν σαν σκλάβοι του αχόρταγου πάθους μου για την γραφή. Ένα πάθος που μεγάλωνε-μεγάλωνε, έφτασε σε ιδέες, συνεργασίες, διακρίσεις, δημοσιότητα, δικαίωση.

Ώσπου ξαφνικά χάθηκαν οι 20.000, οι 868, οι 54 και οι δέκα. Όχι γιατί σταμάτησα να γράφω ωραία, αλλά επειδή σταμάτησα να γράφω, τελεία.

Και μια μέρα ξυπνάς και είναι Ιούλιος του 2020. Σε αυτό το κενό της συγγραφικής μου ζωής, μεσολάβησαν κοσμοϊστορικά γεγονότα έως και προσωπικές αλλαγές επιπέδου σεισμού στην ζωή μου. Κι όμως, είμαι εδώ και επιλέγω να ανοίξω τα γνώριμα χρώματα του yannidaks και να αρχίσω να πληκτρολογώ. Κι άλλες τελείες, κι άλλα κεφαλαία γράμματα! Είμαι σίγουρος πως για όλο αυτό φταίει το facebook που μου έδινε την δυνατότητα να περνάω τα μηνύματα μου με δύο προτάσεις, με ένα τραγούδι ή μια παράξενη φωτογραφία. Όμως ποτέ δεν κατάφερε να αντικαταστήσει το δικό μου όπλο στις δικές μου μάχες: τον λόγο.

Ουσιαστικά σήμερα σας παρουσιάζω ένα επαναλανσάρισμα του yannidakis σε μία σταθερά μόνιμη βάση κάθε σαββατοκύριακο, με δύο αναρτήσεις. Μία στις 12 το μεσημέρι του Σαββάτου και ακόμα μία στις 12 τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Μία που θα εστιάζει στον ιστολογικό χαρακτήρα του yannidakis σαν προσωπικό (και πάλι) ιστολόγιο και μία που θα σπέρνει τον πρωταρχικό του σκοπό στους απανταχού αναγνώστες του, δηλαδή τον προβληματισμό.

Γιατί το yannidakis είχε ανέκαθεν μία ιδιαίτερη ταυτότητα. Δεν ενημέρωνε προβάλλοντας ειδήσεις. Δεν αντέγραφε προσβλέποντας στην επισκεψιμότητα και το κέρδος. Το yannidakis ήταν και παραμένει, ένα ιστολόγιο κοινωνικού προβληματισμού στα γνωστά και άγνωστα. Αφορά σκεπτόμενους αναγνώστες. Αφορά αναγνώστες που δεν φοβούνται να διαβάσουν. Γιατί εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος. Δεν πρόκειται ποτέ να κρατήσω καμία αντικειμενική στάση. Θα γίνω εριστικός, προκλητικός, επιθετικός, ίσως και βωμόλογος ή πρόστυχος αν χρειαστεί, γιατί οι δικοί μου οι αναγνώστες ήξεραν πάντα να σέβονται την γραφή μου και να προβληματίζονται από αυτή.

Το yannidakis θα έχει πολύ από εμένα μέσα. Γιατί ανέκαθεν ήξερα πως να περνάω τα μηνύματα μου μέσα από τα κείμενα μου. Πολλοί τα διάβαζαν, λίγοι τα αποκωδικοποιούσαν. Και μετά από αυτό το ιδιαίτερο κενό στην συγγραφική μου ζωή, έρχομαι γεμάτος από συμπεράσματα, από συναισθήματα και από ξεκαθαρίσματα. Και θα είναι όλα σε αυτές τις λευκές κόλλες ή οθόνες. Αρκεί να καταφέρετε να τα διαβάσετε.

Με καλωσορίζω λοιπόν ξανά στο yannidakis μου και καλωσορίζω κι εσάς στις αναγνωστικές κερκίδες της αρένας του. Όλοι εσείς οι παλιοί ή οι νέοι που στην πορεία θα συναντηθούμε. Εμείς που το 2006 πληκτρολογήσαμε το πρώτο κεφαλαίο γράμμα, δεν πρόκειται να βάλουμε την τελευταία τελεία το 2020+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 5 Ιουλίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο τουρισμός, το ρίσκο που έπρεπε να πάρουμε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Έφτασε λοιπόν ο Ιούλιος και μαζί του έφερε τους τουρίστες που τόσο ανάγκη είχαμε. Δηλαδή αν μου ζητούσαν να γράψω σε μία συμπερασματική πρόταση τον αποψινό μου προβληματισμό, θα ήταν έτσι, ωστόσο κρίνω πως υπάρχει αρκετό περιθώριο για να επιχειρηματολογήσω.

Βλέπετε η Ελλάδα ανήκει στις λίγες χώρες του  Δυτικού κόσμου που νίκησε την πανδημία όσο αυτή ήταν σε έξαρση στην περιοχή. Πέθαναν αρκετοί, προβλήθηκαν και ταλαιπωρήθηκαν ακόμα περισσότεροι, όμως θυμηθείτε τι έγινε στην Ιταλία για να έχετε αυτό το μέτρο σύγκρισης και να συμφωνήσετε μαζί μου όταν λέω πως η Ελλάδα νίκησε.

Νίκησε; Ίσως θα ήταν πιο ασφαλές να πούμε ότι νικάει καθότι ο ιός αυτός υπάρχει. Εξακολουθεί να ταλαιπωρεί χιλιάδες κόσμου σε πολλές χώρες και μάλιστα επανεμφανίζεται με κάθε ευκαιρία μετάδοσης. Μπορεί λοιπόν έως τώρα να είμαστε περήφανοι για τους χειρισμούς μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση λαμβάνοντας και τηρώντας τα μέτρα που κάθε φορά ορίζονται.

Το ζήτημα της διαχρονικότητας του ιού έγκειται στην ευκολία που μεταδίδεται και στον τρόπο που γίνεται αυτή η μετάδοση. Στον προβληματισμό αυτό δεν θα βρείτε ιατρικές πληροφορίες -μπορείτε να αναζητήσετε αμέτρητες άλλες πηγές γι' αυτό- οπότε ας μείνουμε σε αυτό που φαντάζει δεδομένο, με έναν φορέα του ιού που έρχεται κοντά σε άλλους. Κι αν εδώ στην Ελλάδα καταφέραμε να τον περιορίσουμε τον ιό και να τον απομονώσουμε, στο εξωτερικό δεν κατάφεραν παντού το ίδιο. Ένα το κρατούμενο.

Κι αν λίγο-πολύ όλοι, έδωσαν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση για τον τρόπο που χειρίστηκε την όλη υπόθεση, πρέπει να δούμε την κρατική ευθύνη λίγο πιο σφαιρικά. Γιατί ναι, στον τομέα της Υγείας πήρε κάτι σαν άριστα, αλλά όσο τα Ιατρικά στελέχη της κυβέρνησης μας ενημέρωναν κάθε απόγευμα για το τι και το πως του ιού στην Ελλάδα, υπήρχαν πολλοί άλλοι τομείς που όχι απλά χώλαιναν αλλά ψυχορραγούσαν. Ήταν η οικονομία, η ανάπτυξη, η εκπαίδευση, το εμπόριο και φυσικά, ο τουρισμός.

Θα ήταν η πιο εύκολη απόφαση για μία κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει πως η καραντίνα συνεχίζεται, ο κόσμος πρέπει να μείνει στα σπίτια του, οι εργαζόμενοι να παίρνουν ένα επίδομα που κι αυτό επιβάρυνε το κράτος και να βγαίνουν για να πηγαίνουν βόλτα τον σκύλο τους ή να ψωνίζουν τα απαραίτητα και όλα θα ήταν απόλυτα... αποστειρωμένα! Η "υγεία" θα κέρδιζε αναμφίβολα σε αυτό το σενάριο, όμως το πολιτικό κόστος θα ήταν τεράστιο και μαζί του θα παρέσερνε την ανάπτυξη της χώρας.

Η οικονομία ήταν μεγάλη ανάγκη να λάβει την επανεκκίνηση που είχε στερηθεί. Οι εργαζόμενοι έπρεπε να επιστρέψουν στις δουλειές τους και ο παραγωγικός τομέας έπρεπε να ξανά μπρος τις μηχανές του. Κάθε δυνατός πόρος της οικονομικής ανάπτυξης έπρεπε -έστω και με περιορισμούς- να γυρίσει γρανάζια. Και ξέρετε ποιος είναι ένας από τους βασικότερους πόρους της οικονομίας;

Ο Τουρισμός
. Χιλιάδες οικογένειες ζουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα από τον τουρισμό. Εργαζόμενοι που δουλεύουν χωρίς ρεπό και άδειες για έξι μήνες μαζεύοντας όσα χρήματα μπορούν για να περάσουν και τον χειμώνα. Το τουριστικό προϊόν της Ελλάδας είναι εξαιρετικό και έτσι οι επενδύσεις σε αυτό συνήθως αποδίδουν. Αρκεί, να υπάρχουν τουρίστες. Όταν ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε το άνοιγμα των συνόρων, ήξερε ότι έπαιρνε ένα μεγάλο ρίσκο. Ήξερε πως αν φορείς του ιού έρθουν στα νησιά, την Κρήτη και την Στερεά Ελλάδα και σε άλλες περιοχές που ο υγειονομικός εξοπλισμός υστερεί, τότε η κατάσταση θα μπορούσε να βγει εκτός ελέγχου. Δεν θα μπορούσε όμως να δράσει διαφορετικά. Δεν θα μπορούσε να αποφασίσει αντίθετα λαμβάνοντας ένα τεράστιο πολιτικό ρίσκο και καταστρέφοντας την οικονομία. Ας σημειώσω εδώ πως ο τουρισμός άνοιξε αλλά υπολειτουργεί. Δική μου φίλη περιμένει κάθε μέρα κλήση από το ξενοδοχείο στο οποίο δουλεύει και το οποίο έχει ανοίξει μεν αλλά δεν λειτουργεί το τμήμα στο οποίο εκείνη είναι υπεύθυνη. 

Είμαστε στην πολύ αρχή όλου αυτού. Οι τουρίστες ήρθαν και ήδη έχουν ακουστεί περιπτώσεις αρρώστων. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί ενώ βρίσκω σωστό ότι άνοιξαν τα σύνορα, δεν υπήρξε κάποια παράμετρος για το πως αυτά άνοιξαν. Είπαν ότι δεν δεχόμαστε τουρίστες από τις ΗΠΑ, όμως μόνο εγώ προσωπικά γνωρίζω τρεις που ήρθαν αυτήν την εβδομάδα... Είναι τόσο δύσκολο να διαπιστωθεί στο αεροδρόμιο η αφετηρία ενός ταξιδιώτη; Είναι τόσο δύσκολο να γίνεται ένας έλεγχος θερμοκρασίας στα αεροδρόμια;

Θέλω ειλικρινά να καλωσορίσω τους τουρίστες μας. Κάποιοι τους βλέπουν σαν πορτοφόλια με πόδια και χέρια, η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους που επί των πλείστων μας τιμούν με την παρουσία τους για τις σπουδαιότερες μέρες της χρονιάς τους: αυτές της ξεκούρασης και της χαλάρωσης και μάλιστα πολλοί από αυτούς, επαναλαμβανόμενα. Αυτοί οι άνθρωποι πήραν το ρίσκο να ταξιδέψουν αυτήν την δύσκολη εποχή στην Ελλάδα γιατί ένιωσαν ασφαλείς στον τόπο μας και εμείς έχουμε χρέος σε κρατικό επίπεδο, να τους προστατεύσουμε και μαζί με αυτούς και τον υπόλοιπο ελληνικό λαό. Καλά και ασφαλή μπάνια! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το πάθος του να σου αρέσει η δουλειά σου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο Γιώργος είναι ένας πολύ καλός μου φίλος. Είναι ιδιοκτήτης γυμναστηρίου και όλο το προηγούμενο διάστημα έζησε την στέρηση και την έλλειψη της επιχειρηματικής του δραστηριότητας σεβόμενος τις αποφάσεις της κυβέρνησης που ανέστειλε την δραστηριότητα του εξαιτίας των μέτρων πρόληψης από την πανδημία. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πόσο δύσκολα ήταν για τον Γιώργο που οι υποχρεώσεις του έτρεχαν σε ενοίκιο και λογαριασμούς που έπρεπε να εκπληρώσει μόνο με ένα επίδομα.

Όμως εγώ δεν θα εστιάσω σήμερα στο οικονομικό κομμάτι. Γιατί μπορεί ο πρώτος λόγος που όλοι σηκωνόμαστε το πρωί για να τρέξουμε αγχωμένοι στις δουλειές μας, να είναι το οικονομικό, όμως δεν είναι μόνο αυτό. Και ο Γιώργος, δεν έγινε γυμναστής μόνο για να πληρώνεται. Υπάρχει κάτι ακόμα στον επαγγελματικό τομέα που καλούμαστε να ανακαλύψουμε...

Η δική μου επαγγελματική σταδιοδρομία κρατάει αρκετά. Ουσιαστικά ξεπερνάει τα 20 χρόνια σε διάφορους κλάδους και σε διάφορα πόστα. Έχω υπάρξει και εγώ επιχειρηματίας, εργαζόμενος ή χαμάλης. Πλέον είμαι υπεύθυνος ενός τμήματος, σε μία θέση που κάθε πρωί με περιμένει το ίδιο ανυπόμονα όπως κι εγώ. Ο έρωτας με την δουλειά είναι το ίδιο παθιασμένος με τους υπόλοιπους γνωστούς και τετριμμένους.

Το να σκέφτεσαι την δουλειά σου συνεχώς, να την εκτελείς με χαρά, περηφάνια και αυτοπεποίθηση είναι ένα από τα πιο ευτυχή συναισθήματα εκεί έξω. Δυστυχώς δεν είναι όλοι έτσι. Πολλοί πάνε με το ζόρι στην δουλειά τους, χωρίς κίνητρο, χωρίς διάθεση και με μόνο οδηγό την μισθοδοσία τέλος του μήνα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αποδοτικοί. Δεν είναι συγκεντρωμένοι. Ξέρω ο ίδιος ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός νεαρού που κυριολεκτικά σέρνεται. Κάνει λάθη, φέρεται λανθασμένα στους πελάτες, δεν εκτελεί σαφείς και εύκολες οδηγίες και δεν διστάζει να τα βάλει με συνάδελφους και προϊσταμένους. 

Δεν είναι επί της παρούσης να αναλύσουμε ορισμένα πολύ σημαντικά επί μέρους ζητήματα, όπως το σωστό περιβάλλον, την αναγνώριση από συναδέλφους και προϊσταμένους, ένα σωστό πακέτο αποδοχών και άλλα λοιπά αλλά εξίσου σημαντικά. Αυτή τη στιγμή με ενδιαφέρει να μιλήσω για όλους εκείνους που γουστάρουν την δουλειά τους, που ευχαριστούν Τον Θεό που την βρήκαν, ακόμα κι αν τα έσοδα από αυτή δεν είναι αντίστοιχα ικανοποιητικά.

Αυτούς τους ανθρώπους τους χαίρομαι. Έμαθαν να απολαμβάνουν μία δραστηριότητα που έτσι κι αλλιώς περνούν σε αυτή σχεδόν την μισή του μέρα, οπότε γιατί όχι; Δεν είναι όλοι για όλα. Εγώ θα βαριόμουνα αφόρητα σε ένα γυμναστήριο, ο Γιώργος όμως όσο ήταν κλειστός, γυμναζόταν, ετοίμαζε τον χώρο του για το άνοιγμα, δημοσίευε συμβουλές υγιεινής και παρότρυνσης για τους πελάτες του. Έδειχνε ότι αυτό είχε στο μυαλό του ακόμα κι αν δεν εργαζόταν. Έδειχνε ότι αγαπούσε την δουλειά του. 

Για τον Γιώργο λοιπόν που ξεκινάει εκ νέου σε λίγες ώρες, για όλους εκείνους που δεν βλέπουν την ώρα να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό για την θέση εργασίας τους, ακόμα κι αν η ανταμοιβή είναι ένας τίτλος, μία αναγνώριση και όχι απαραίτητα παραπάνω χρήματα, ένα σπουδαίο και μεγάλο μπράβο, μία ανακούφιση ότι αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να προοδεύει γιατί πολλοί από εμάς δεν έχουμε την νοοτροπία δημόσιου υπάλληλου. Καλή δουλειά! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο george floyd δεν ήταν μαύρος, ήταν άνθρωπος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο άνθρωπος στην αρχική του παρουσία στην γη, δεν είχε και πολλές διαφορές από τα ζώα. Έγινε βίαιος για να επιβληθεί, να επιβιώσει, να τραφεί. Και όταν τα κατάφερε ή μάλλον για να τα καταφέρει, συνασπίστηκε. Όχι από αγάπη για τον συνάνθρωπο, αλλά από ανάγκη για τους αρχικούς του στόχους. Από τότε έως σήμερα, ο άνθρωπος σαν οντότητα το μόνο που άλλαξε ήταν το ότι ανέπτυξε συναισθήματα. το αρχικό του ένστικτο παρέμεινε ίδιο. Μπορεί σήμερα να μην έχει να αντιμετωπίσει, αρκούδες και δεινόσαυρους(!) για να επιβιώσει, όμως αυτή η έμφυτη και εσωτερική του ανάγκη για επιβίωση υπάρχει στον ίδιο βαθμό.

Και ύστερα, ήρθε ο πόλεμος. Ο πόλεμος ορίστηκε από την ανάγκη του ανθρώπου αυτή τη φορά όχι απόλυτα για να επιβιώσει, αλλά να επιβληθεί. Ο Χίτλερ ήθελε να επιβάλει το δήθεν ανώτερο έθνος του στον υπόλοιπο κόσμο και μπορεί κατά βάθος να υπάρχουν ικμάδες ανάγκης επιβιώσεις και εδώ, στην ουσία ωστόσο το θεματικό πλάνο αφορούσε την επιβολή. Και μπορεί να μετράμε δύο παγκόσμιους πολέμους στην Ιστορία μας, όμως αυτό δεν είναι απόλυτο. Έχουμε ζήσει περισσότερους, χωρίς όπλα, χωρίς ορατούς εχθρούς, χωρίς εφοδιασμένα όπλα.

Την ανάγκη για επιβολή που πηγάζει από την ανάγκη για επιβίωση σε μια αρρωστημένη της έκδοση, την βλέπουμε στον άνθρωπο από καταβολής. Την βλέπουμε στο σχολείο με το γνωστό bullying, την βλέπουμε στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές ή ακόμα και μέσα από τις θέσεις εξουσίας. 

Κανένας λευκός δεν είναι ανώτερος κάποιου μαύρου. Το γεγονός ότι οι έγχρωμοι συνάνθρωποι μας διαδηλώνουν αυτήν την περίοδο, το βρίσκω λίγο υποτιμητικό για εκείνους. Οι... μαύροι, δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα, πολιτική ιδεολογία ή θρησκευτική αίρεση για να έχει υπέρμαχους και αντίπαλους. Είναι απλά... άνθρωποι! Είναι κάτι σαν να φτιάχναμε κίνημα όλοι εμείς που έχουμε μεγάλη μύτη, αλλά ως εδώ. Το γεγονός ότι οι μαύροι αντιμετωπίζονται κάπως με θετικό ή αρνητικό τρόπο έγκειται στις καταβολές της ιστορίας τους στις ΗΠΑ όπου ζούσαν υποδουλωμένοι και χωρίς δικαιώματα.

Κάποια στιγμή αυτό άλλαξε συνταγματικά. Έκτοτε, έμενε να περάσει και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Όσοι σήμερα βλέπουν ακόμα "μαύρους" έχουν σοβαρές ανασφάλειες που έχουν τις ρίζες τους -πάλι- στην επιβίωση και τελικά στην επιβολή, Ο αστυνομικός που σκότωσε πρόσφατα τον George Floyd στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την σύλληψη του και τα οποία μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ (γιατί το yannidakis είναι σελίδα προβληματισμού και όχι προβολής ειδήσεων), δείχνουν πως ο άνθρωπος αυτός πριν από δολοφόνος, είναι πρώτα ψυχολογικά διαταραγμένος. Θα διαπιστώσετε στο πολυμεσικό που παραθέτω, πως δεν βγάζει το γόνατό του πάνω από τον σχεδόν νεκρό κρατούμενο του, μέχρι να του το πουν οι γιατροί που έφτασαν στο σκηνικό, παρά τις παρακλήσεις του κόσμου που έχει ήδη μαζευτεί εκεί.

Και ναι, πολλοί έγχρωμοι συνάνθρωποι μας έχουν χάσει την ζωή τους από την κατάχρηση εξουσίας των αστυνομικών και φυσικά το #blacklivesmatter  επικαιροποιήθηκε και φυσικά το "I can't breathe" έγινε σύνθημα. Κανείς δεν μπορεί να κρύψει τα γεγονότα και να μην δηλώσει την δυσαρέσκεια του. Όμως εδώ θέλω να απευθύνω ένα ερώτημα στην φιλελεύθερη κοινωνία που αυτές τις μέρες διαδηλώνει: αλήθεια θέλουμε να φωνάξουμε για τους μαύρους; Θέλουμε να στηρίξουμε τους μαύρους; Ως τι; ως φυλή; ως κίνημα; ως ιδεολογία; ως κάποιο είδος υπό προστασία; Πόσο γελοία ακούγονται όλα τα παραπάνω!

Οι μαύροι είναι άνθρωποι, όπως εγώ έχω μεγάλη μύτη, όπως εσύ έχεις φακίδες ή εσύ γκρίζα μαλλιά. Και κάποιοι κάπου εκεί έξω βγάζουν ζωώδη ένστικτα ανασφάλειας που κρύβεται πίσω από την προσπάθεια επιβολής, σκοτώνοντας ανθρώπους. Δεν ξέρω, δεν βλέπω τι χρώμα δέρμα έχουν, αν είναι πλούσιοι ή αν έχουν μεγάλη μύτη. Επαναλαμβάνω: κάποιοι σκοτώνουν ανθρώπους. Αυτό δεν σας είναι αρκετό; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η ανάγκη του ανθρώπου που νίκησε τον ιό

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Είχα μια ευχάριστη εμπειρία τις προάλλες όταν για άσχετο λόγο χρειάστηκε να κατέβω στο κέντρο της πόλης. Το Ηράκλειο ήταν και πάλι ζωντανό! Οι καφετέριες και τα εμπορικά καταστήματα δεν ήταν απλά ανοιχτά αλλά κατακλυζόντουσαν από κόσμο. Ήταν όμορφο να βλέπω το άλλοτε γνώριμο θέαμα των γεμάτων τραπεζοκαθισμάτων και τις πλατείες και τους κεντρικούς δρόμους να παρουσιάζουν ασφυκτική κίνηση. Ήταν αρκετό το προηγούμενο διάστημα, να με φοβίσει ότι η κανονικότητα δεν θα επέστρεφε ποτέ.

Σε αυτήν την εικόνα, βοήθησαν οι γιατροί, το ιατρικό προσωπικό, η επιστημονική κοινότητα, η κυβέρνηση και τα μέτρα που έλαβε έγκαιρα, βοήθησε η Αστυνομία και όλοι όσοι είχαν ρόλο πρόληψης και τήρησης των όσων αποφασίστηκαν, βοήθησαν και οι πολίτες ή οι επιχειρήσεις που στην πλειοψηφία τους συμμορφώθηκαν με τα μέτρα πρόληψης, όμως τον ιό τελικά δεν τον νίκησαν οι παραπάνω.

προσωπικό αρχείο, 2020
Τον ιό τον νίκησε η ανάγκη του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Η ανάγκη να συνευρεθεί, να μαζευτεί, να υπάρξει με άλλους ανθρώπους και μάλιστα σε εξωτερικούς χώρους. Η απόδειξη ήταν αυτή στις καφετέριες προχθές. Έντρομοι οι καταστηματάρχες προσέφεραν αντισηπτικά, φορούσαν μάσκες και κρατούσαν τις απαραίτητες αποστάσεις, όμως οι θαμώνες ήθελαν απλά να απολαύσουν τον ηλιόλουστο Ηρακλειώτικο ουρανό, πίνοντας τον καφέ με την παρέα τους. Και αυτό είναι μια ανάγκη που ποτέ κανείς δεν θα εντάξει στην βάση της πυραμίδας του Maslow αλλά εμείς θα ξέρουμε, θα ξέρουμε καλά...

Κι αν αυτός είναι ο κανόνας, ποιος είπε ότι δεν θα υπάρχει η εξαίρεση για να τον επιβεβαιώσει; Ποιος είπε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θα αγνοήσουν την ελευθερία που πλέον έχουμε και αντί για βόλτα σε μια καφετέρια, θα επιλέξουν την απομόνωση επειδή πολύ απλά αυτό τους εκφράζει περισσότερο; Η εικόνα με τις καφετέριες γεμάτες ήταν υπέροχη, όμως κανείς δεν λέει πως πρέπει να είναι όλοι μέρος αυτής. Αυτή είναι και η ομορφιά της ανθρώπινης βούλησης: Είναι διαφορετική, εκφράζεται με αμέτρητους διαφορετικούς τρόπους -πολλές φορές και αντικρουόμενους- και σε τελική ανάλυση, το σημαντικό είναι να μπορεί ο καθένας να γεμίζει τον χρόνο του παραγωγικά. Είτε σε ένα μπαρ με χαμογελαστές φίλες, είτε σε ένα σκοτεινό μπαλκόνι με αναμμένο πούρο. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 25 Μαΐου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εγώ, ο λάθος άνθρωπος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Πάει καιρός. Οι περισσότεροι από τους κάποτε 7-8 χιλιάδες αναγνώστες μου, σκόρπισαν από δω κι από κει σε βελτιωμένες αναβαθμίσεις του διαδικτυακού χάους και καλά το έκαναν. Από σήμερα όμως σκέφτηκα να επιστρέψω -ίσως εβδομαδιαία- για να τιμήσω κι εγώ αυτό το χάος.

Την περίοδο που έλειψα έγιναν διάφορα σημαντικά, αξιοπρόσεχτα και μη αναστρέψιμα. Την περίοδο που έλειψα ήθελα να κρατήσω μυστική την μεγάλη μου προσπάθεια να χωρέσω σε κάποιο παραμύθι με πρίγκιπες και βασίλισσες -σαν εκείνα που διαβάζω στα παιδιά-  πάσχισα να γίνω κάποιος από αυτούς τους πρίγκιπες, τους βασιλιάδες ή έστω εκείνους τους καθημερινούς τύπους που στο τέλος γίνονται οι ήρωες της ημέρας και παίρνουν το κορίτσι. Σας ορκίζομαι πως φορούσα κάθε μέρα καθαρά ρούχα και ένα αστραφτερό χαμόγελο που λίγο αλλοίωνε το στραβό μου δόντι στο πλάι!

Παραλίγο να τα καταφέρω κιόλας! Φόρεσα και χρωματιστά ρούχα. Κόκκινα, λευκά, γαλάζια και κάθε λογής φανταχτερά επιφωνήματα. Ακόμα και το αμάξι μου έγινε -κάπως- λευκό.

Λένε όμως πως ο άνθρωπος είναι αδύνατο να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Εδώ και μερικές μέρες κάθομαι σε έναν σκούρο γκρι καναπέ και αποφασίζω να βγάλω την μάσκα που το τραγούδι των Queen με κινητοποίησε να βάλω. Και το ωραιότερο είναι πως δεν το συνειδητοποίησα μετά από μια σειρά γεγονότων, αλλά κάνοντας σήμερα βόλτα τον σκύλο μου (ναι, έχω κι απ'αυτόν, θα τα πούμε άλλη φορά). Κατά την διάρκεια του περιπάτου μου ανάμεσα σε κάθε λογής ξένους που έτρεχαν, περπατούσαν μόνοι ή με παρέα, που έκαναν ποδήλατο, άκουγαν μουσική ή κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, υπήρχα εγώ με μία γκριμάτσα ανθρώπου που μόλις έθαψε τη μάνα του. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η βόλτα αναρωτήθηκα γιατί την απόλαυσα τόσο πολύ σήμερα και τότε το κατάλαβα: μα, είχα βγάλει την μάσκα μου. Δεν χαμογέλασα σε κανέναν, δεν προσποιήθηκα ότι δέχομαι τα βλέμματα προς τον σκύλο μου, δεν μπήκα καν στην διαδικασία να ανταλλάξω ματιά με κανέναν. Είχα βγάλει την ευγενική και χαμογελαστή μάσκα και επιτέλους ήμουν αυτός που είμαι!

Ξαφνικά, τα βρήκα με τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς να γίνεις κάποιος άλλος για να χωρέσεις κάπου. Η δική μου η μάσκα φορέθηκε πολύ πριν τον κορονοίό και τώρα αποφάσισα να επιστρέψω. Το πρόβλημα στην όλη φάση, είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνρωποι που με αγαπούν, με νοιάζονται.

Όλοι εκείνοι θα ενδιαφερθούν, θα αναρωτηθούν γιατί να είμαι "έτσι". Κανένας από αυτούς δεν θα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να είσαι ακριβώς αυτό που νιώθεις. Κανένας δεν θα σεβαστεί το σκυθρωπό πρόσωπο πίσω από την μάσκα που κάποτε φορούσα. Ελάχιστοι θα με αποδεχτούν, πολλοί όμως θα τρέξουν να με σχολιάσουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα για την εξέλιξη της κανονικότητάς μου.

Έχω υπάρξει η ψυχή της παρέας για χρόνια. Έχω γελάσει μέχρι να μην μπορώ να αναπνεύσω άλλο, έχω κάνει τον γελοτοποιό για να φέρω το γέλιο σε άλλους, αν όμως ζητάτε ακόμα έναν τέτοιο τύπο, τότε είστε στην αναζήτηση για τον λάθος άνθρωπο. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 30 Ιουνίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ένας γιάννης παράδειγμα για παιδιά και... γονείς

το κείμενο μου δημοσιεύτηκε αρχικά στο www.superdad.gr 
Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο Γιάννης. Ένας πιτσιρικάς σαν όλα τα παιδιά εκεί έξω που η ζωή τους ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που ορίζεται σαν ιδανική. Ένα παιδί που έπρεπε να εργάζεται και μάλιστα παράνομα, να παλεύει με την πείνα, την φτώχεια, τον ρατσισμό και την νομική ανασφάλεια σαν ένας μη-πολίτης του κράτους. Βλέπετε, ο… Γιάννης δεν είχε ποτέ δημόσια έγγραφα που επιβεβαίωναν την ελληνική του ιθαγένεια -αν και γεννημένος στην Ελλάδα- οπότε ήταν ένας νομικά, κοινωνικά και διαρθρωτικά, παρείσακτος νεαρός.

Το πιθανότερο είναι πως έχετε αντιληφθεί πως αναφέρομαι σε κάποιον Γιάννη που πέντε χρόνια μετά έγινε ο Πολυτιμότερος Παίκτης (MVP) του NBA, του σπουδαιότερου και πιο σημαντικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης του κόσμου. Εκεί που κάθε παίκτης αποτελεί ένα κεφάλαιο στην ιστορία του αθλητισμού, εκεί που τα χρήματα, η δημοφιλία, τα φώτα και οι προοπτικές δεν έχουν όρια. Ακριβώς εκεί που κάθε μαθητούδι που κλωτσάει ή πετάει μια μπάλα, ονειρεύεται να γίνει έστω και για λίγο, ένας κομπάρσος που θα ζήσει αυτήν την εμπειρία. Σε αυτόν τον φαντασμαγορικό κόσμο, ο πιτσιρικάς της… ιστορίας μας, έγινε ο πρώτος, ο καλύτερος, ο σπουδαιότερος ετούτης της χρονιάς.

Και κάπου εδώ θα μπορούσαμε να βρούμε ένα βίντεο με τις καλύτερες φάσεις του, όπου κατατρόπωσε κάθε του αντίπαλο όντας όχι απλά αποτελεσματικός αλλά και εντυπωσιακός συνάμα. Όμως αυτό πιθανότατα θα αφορά κάποιο αθλητικό άρθρο. Ο Γιάννης είναι ένας MVP της ζωής. Είναι ο παίκτης που με χαρά θα δούμε τα παιδιά μας να κρεμάνε την αφίσα του στα δωμάτια τους, όχι όμως για τα καρφώματα του…

...αλλά εξαιτίας των δακρύων του:

Βλέποντας αυτά τα δάκρυα από τον ίδιο και από τα αδέρφια του ακριβώς από κάτω, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί αυτό το παιδί πέτυχε. Και μην με παρεξηγήσετε: πολλοί αθλητές ήταν ή θα έρθουν στην θέση του, όμως όταν η ζωή ξεκινάει εναντίον σου κι εσύ έχεις δύο γονείς που με το παράδειγμα τους και με την διαπαιδαγώγηση τους σκουπίζουν τις λάσπες της ζωής για να προχωρήσεις μπροστά, τότε η ιστορία σου πρέπει να ειπωθεί, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα. Παράδειγμα, όχι μόνο για όλα τα παιδιά εκεί έξω, αλλά και για εμάς τους γονείς που καμιά φορά μπερδεύουμε τον ρόλο μας. Ξεχνάμε αν πρέπει μόνο να κουβαλάμε λεφτά στο σπίτι, αν πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας από κάθε κίνδυνο όσο ζουν στο σπίτι μας, αν πρέπει να φροντίζουμε να περάσουν μια παιδικη ηλικία βγαλμένη από παλάτια και ιστορίες παραμυθιών.

Ίσως ξεχνάμε πως δεν είναι κακό να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας στο παιδί μας. Να το εμψυχώνουμε και να στηρίζουμε τις δεξιότητες ή τα ταλέντα του, αλλά την ίδια στιγμή να του παρουσιάζουμε την ζωή όπως στ’ αλήθεια είναι και παράλληλα να του δείχνουμε εμείς έναν δρόμο, ένα μονοπάτι για να τον διαβεί όσο δύσβατος κι αν είναι. Δεν είναι ντροπή να έχουμε αδυναμίες. Κοινωνικές, οικονομικές ή και φυλετικές αντιξοότητες. Δεν είναι κακό να ξεκινάμε την μάχη της ζωής με μείον βαθμούς. Το μόνο που αρκεί είναι να υπάρχουν γονείς που θα στηρίξουν τα παιδιά τους+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »