ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από Το Γεφύρι της ART
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ
Οι ένθερμοι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης αποκρύπτουν το γεγονός ότι αυτή συμβαίνει μόνο στον τομέα της οικονομίας και η σημαντικότερη επίπτωσή της είναι η διάλυση και η εξαφάνιση κάθε τοπικής κουλτούρας, κάθε διαφορετικότητας στο όνομα του θριάμβου της δυτικής σκέψης και του δυτικού πολιτισμού. Επιχαίρουν χρησιμοποιώντας βαρύγδουπες αθώες εκφράσεις όπως “παγκόσμιο χωριό”, “η γη είναι η κοινή μας γενέτειρα” και άλλα φληναφήματα. Αποσιωπούν το ότι η εξάπλωση του βάρβαρου καπιταλισμού των αγορών, του άναρχου νεοφιλελευθερισμού των μεγάλων τραπεζικών lobby πραγματοποιείται στις πλάτες ανθρώπων. Δεν είναι monopoly αυτό που συμβαίνει! Είναι η πραγματική ζωή που αποτιμάται με όρους spreads, cds, χρηματιστηριακών δεικτών, επιτοκίων κ.λπ. Μια πραγματική παγκοσμιοποίηση θα σήμαινε κατάργηση των συνόρων, άρση των ανισοτήτων (ταξικών, κοινωνικών, φυλετικών), ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ανθρώπων, πρόσβαση των πάντων στα πάντα. Όχι μόνο των κεφαλαίων.
Από την άλλη, σε θέση άμυνας προς το παρόν, τα κινήματα αμφισβήτησης, κυρίως προερχόμενα από το χώρο της αριστεράς, πασχίζουν να διαμορφώσουν έναν συνεκτικό και ελκυστικό λόγο ενάντια σε αυτήν την παγκοσμιοποίηση, διστάζοντας ωστόσο να προτείνουν μιαν άλλη, έστω και ουτοπική. Στον ιστορικό ορίζοντα της μεταπολεμικής δυτικοευρωπαϊκής και αμερικανικής ευημερίας (;) γεγονότα όπως ο Μάης του ’68, το αμερικανικό αντιπολεμικό κίνημα των αρχών της δεκαετίας του ‘70, το Πολυτεχνείο του ’73, ο αντιθατσερισμός της δεκαετίας του ’80, το Λος Άντζελες του 1992, οι παρισινές διαδηλώσεις του 2005, ο αθηναϊκός Δεκέμβριος του 2008, οι πλατείες των μητροπόλεων σήμερα, αν και είναι ακόμη αδύνατον να αποτιμηθούν, δε θα ήταν ριψοκινδυνευμένο να θεωρήσουμε ότι εντάσσονται σε μια αδιαμόρφωτη αλλά αντανακλαστική αλυσιδωτή αντίδραση των λαών, των καταπιεσμένων απέναντι στην οικονομική εξουσία που συμμαχεί αδιάντροπα με την πολιτική και τη στρατιωτική εξουσία για να διατηρήσει και να διευρύνει τα αμαρτωλά κεκτημένα της. Σ’ αυτή την αναπόφευκτα εύπλαστη αντίδραση, δεν είναι δυνατό να υπάρξει καμιά συνθηκολόγηση, καμιά ανακωχή. Αντ’ αυτών, απαιτείται η κοινωνική εγρήγορση, η ανυπακοή, η επίκληση και η επαγγελία του μελλούμενου θριάμβου της ζωής και της χαράς ενάντια στο ζόφο της παντοκρατορίας του χρήματος και των καταναλωτικών αγαθών. Το “αμερικάνικο όνειρο” που μας υποχρεώνουν να κυνηγήσουμε, αποσιωπώντας ότι θα μπορέσουν να το υλοποιήσουν ελάχιστοι ενώ οι υπόλοιποι, οι πολλοί, θα χαθούν, θα εξολοθρευτούν στο δρόμο, είναι η μεγαλύτερη πλάνη. Στο ταξίδι προς το αμερικάνικό όνειρο δεν υπάρχει Ιθάκη. Ούτε έχει καμιά αξία ένα τέτοιο ταξίδι. Οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες θα μας κάνουν μια χαψιά.
Στο εκπληκτικό κόμικς του Enki Bilal “Η Πόλη που δεν Υπήρξε” (1977) οι απεργοί-κάτοικοι μιας μικρής γαλλικής πόλης βιώνουν την προϊούσα παρακμή της περιοχής τους όταν η βιομηχανία στην οποία εργάζονται οι περισσότεροι, πνέει τα λοίσθια. Μετά το θάνατο του ιδιοκτήτη διεκδικούν τη διατήρηση των θέσεων εργασίας τους ελπίζοντας ότι η αγωνιστική τους διάθεση θα κάμψει την αδιαλλαξία του κεφαλαίου. Η κληρονόμος της επιχείρησης τους προτείνει τη λύση: εγγυάται την εργασία με μοναδικό όρο να χτιστεί ένας τεράστιος συμπαγής θόλος που θα καλύψει όλη την πόλη έτσι ώστε να διακοπεί κάθε επαφή και επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Μπρος στο φάσμα της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης οι κάτοικοι δέχονται. Συνθηκολογούν με την εργοδοσία. Και “κερδίζουν”. Είναι, όμως, μια νίκη που συνεπάγεται την αυτοαπομόνωση, την εθελούσια εξορία, την διάζευξη από το συλλογικό, παγκόσμιο, ουτοπικό “εμείς”, προς όφελος του τοπικού, κοινοτικού, εφικτού “εμείς”. Είναι παράλληλα, η πύρρειος νίκη ενός περίκλειστου, απομονωτικού εργατικού κινήματος. Που καλά κάνει και αγωνίζεται. Αλλά για να πετύχει, αντί να συνθηκολογήσει με τον ταξικό εχθρό, αντί να κλειστεί σε μεσσιανισμούς που συνεπάγονται απραξία θα πρέπει να πολιτικοποιήσει τους στόχους και να παγκοσμιοποιήσει το όραμα. Πρωτίστως το δεύτερο. Αλλιώς θα βρεθεί, χωρίς καμιά ελπίδα διαφυγής, κλεισμένο στο θόλο μιας υποτιθέμενης κοινωνικής ειρήνης που μοιράζει ψίχουλα στα θύματα με μόνο αντάλλαγμα την επιβίωσή τους. Και πολλές φορές ούτε καν αυτό.
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis.
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το