Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εκλογές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εκλογές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 26 Μαΐου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ κατάλαβε κανείς (για)τι ψηφίσαμε σήμερα;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Υπέροχη μέρα σήμερα! Η μέρα που ο λαός, η μάζα, οι... πολλοί έχουν εκείνοι την εξουσία. Έστω για μία μέρα. Αυτές οι μαγικές ώρες που δεν υπάρχουν πολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, καθώς όλοι αγωνιούν για την γνώμη, την οπτική και την δύναμη που ασκεί εξίσου ο έμπορας, ο βιομήχανος, ο υπάλληλος, ο άνεργος, ο μαθητής. Ο πολίτης που ανεξάρτητα από την οικονομική του άνεση, το μορφωτικό επίπεδο, το κοινωνικό υπόβαθρο και την ηλικιακή του βάση, θα έχει ίση συμμετοχή στην ανάδειξη εκείνων που από την επόμενη μέρα θα αποφασίζουν για εμάς σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο που επιλέγω να δημοσιεύσω τούτο τον προβληματισμό λίγο πριν την εκπνοή της εκλογικής διαδικασίας. Σκοπός μου δεν είναι να επηρεάσω, αλλά να αναρωτηθώ μαζί σας κατά πόσο σήμερα εκτός τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ψηφίσαμε υποψήφιους ευρωβουλευτές με τα σωστά κριτήρια.

Παρακολουθώ εδώ και μέρες-εβδομάδες τον προεκλογικό αγώνα των προέδρων κάποιων κομμάτων που υπόσχονται μισθούς, παροχές, συγκεκριμένες πολιτικές που όλες άπτονται σε εθνικό επίπεδο. Κανένας Αλέξης Τσίπρας και κανένας Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μας προετοίμασε για την πολιτική που υποψήφιοί τους θα υποστηρίξουν στο Ευρωκοινοβούλιο αν βγουν. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε απλά για 21 άτομα από τα συνολικά 751...

Όσοι από εμάς ασχολούνται λίγο παραπάνω, γνωρίζουμε τα πολιτικά ρεύματα που υπάρχουν στο ευρωκοινοβούλιο και πως αυτά εκπροσωπούνται στην Ευρωβουλή, όμως τι ακούσαμε φέτος για τους στόχους αυτών των αντιπροσωπειών; Τι στόχους έχουν οι Αριστεροί; Τι οι Πράσινοι; Και τι οι Ευρωσκεπτικιστές;

Πολύ φοβάμαι πως το μόνο που ακούσαμε ήταν για μια νέα μέρα που θα... ξημερώσει από αύριο που θα στείλει σαφές μήνυμα στον ελληνικό λαό, είτε για την ανατροπή, είτε για την εδραίωση της υπάρχουσας πολιτικής, είτε για οτιδήποτε αφορά την καθημερινότητα του έλληνα και ανήκει στην δύναμη ενός έλληνα πρωθυπουργού.

Μα... αλήθεια, τι σημασία έχει η ελληνική κυβέρνηση στην σημερινή ημέρα; Αν οι έλληνες πολίτες ψήφισαν στις Ευρωεκλογές για να επευφημήσουν ή να τιμωρήσουν τον Τσίπρα, τότε είναι προφανές πως πολύ καλά κάνουν εκεί στα έδρανα της Ευρωβουλής και μας χλευάζουν, μας αγνοούν και μας υποθάλπουν εν πολλοίς.

Αύριο θα γίνουμε μάρτυρες του εκλογικού αποτελέσματος. Οι έλληνες πολιτικοί θα αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα του αποτελέσματος με βάση τα εθνικά ζητήματα. Θα διαβάζουμε και θα ακούμε για τον Τσίπρα που έχασε, τον Μητσοτάκη που κέρδισε ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Θα ακούμε για σενάρια πρόωρων εκλογών και το σκηνικό τοπικής ανάλωσης θα πάρει φωτιά την ίδια ώρα που η νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου θα ξεκινήσει, θα αρχίζει να δραστηριοποιείται ερήμην μας αφού εμείς θα έχουμε στραμμένη την προσοχή μας καθαρά στον τρόπο που εμείς ψηφίζουμε στις Ευρωεκλογές, δηλαδή σαν μια απλή δημοσκόπηση... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

αλλάζει σελίδα η Ευρώπη στις Ολλανδικές εκλογές;

 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ το τέλος των κομμάτων

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Όχι, δεν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και μάλιστα μετά και τον πρόσφατο ανασχηματισμό, αυτή ίσως έχει απομακρυνθεί λίγο περισσότερο. Όμως ας μην ξεχνάμε πως στην Ελλάδα, η αντιπολίτευση τηρεί τα προσχήματα για κάνα χρόνο. Μετά αγωνίζεται για να υποθάλψει την κυβέρνηση και να φέρει την επόμενη προεκλογική αναμέτρηση το συντομότερο δυνατό.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σε αυτήν την περίοδο και διάβαζα το πρωί ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κ. Μητσοτάκης (όχι δεν διαβάζεις κείμενο της δεκαετίας του '90, χθες το έγραψα) αρχίζει να κάνει άνοιγμα στους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων, κάτι που είναι θεμιτό και μπλα μπλα μπλα μπλα...

Όμως για μια στιγμή, για ποιους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων μιλάμε πια ρε παιδιά; Ειλικρινά θα πέθαινα για μια έρευνα που θα καταδύκνειε του ψηφοφόρους του κάθε κόμματος και την διάρκεια που στηρίζουν το κόμμα αυτό. Και ύστερα το δείγμα αυτό το μελετάς και φιλτράροντας τις ηλικίες. Προφανώς στις μεγάλες ηλικίες η προσήλωση σε ένα κόμμα είναι τόσο εκνευριστική που παύει να αφορά πολιτικά κριτήρια και πεποιθήσεις. Στο πέρασμα του χρόνου θα έλεγα πως κάποιοι ίσως έχουν ξεχάσει γιατί στηρίζουν ένα κόμμα τελικά.

Σήμερα, για να κερδίσει κάποιος τις εκλογές, όταν και όποτε αυτές γίνουν, πρέπει να κερδίσει κόσμο από έναν τεράστιο πολιτικό χώρο που θα τον ονομάσω "μπάτε σκύλοι αλέστε". Εκεί βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Είναι κυρίως νέοι, αλλά όχι μόνο. Είναι αυτοί που έδωσαν την ευκαιρία στον Αλέξη να κυβερνήσει εκτός από το δεκαπενταμελές του σχολείου του και ολόκληρη την χώρα. Είναι οι ίδιοι που πλέον δεν παραδέχονται ότι τον ψήφισαν, αρκούνται στο να τον βρίζουν με μισόλογα!

Σε αυτήν την κατηγορία είναι οι καλοπερασάκηδες! Δεν τους νοιάζει αν θα ψηφίσουν Αριστερά ή Δεξιά αρκεί να βρουν δουλειά και να δουν τα δικά τους συμφέροντα να ικανοποιούνται. Αλήθεια... πόσο παρεξηγητέο είναι πλέον αυτό; Γιατί παλαιότερα το συνδέαμε -και δικαίως- με την μίζα, τις γνωριμίες και το βόλεμα. Δεν ξεχνάω πως ένας φανατικός ΠΑΣΟΚατζης, φίλος του πατέρα μου, άλλαξε κόμμα σε μία μέρα, όταν κατέβηκε με την Νέα Δημοκρατία υποψήφιος ένας κουμπάρος του! Μιλάμε φυσικά για δεκαετία του '90.

Σήμερα είναι αλλιώς. Το πιστεύω. Πρέπει να είναι ρε παιδιά. Οι δουλειές είναι λίγες και οι νόμιμες ακόμα λιγότερες, οπότε ο καθένας αναζητά την πολιτική που θα ικανοποιήσει περισσότερο τα συμφέροντά του. Κοιτάξτε την στροφή προς τα Αριστερά. Δεν απέκτησαν ξαφνικά όλοι γνωστούς στον ΣΥΡΙΖΑ, απλά πίστεψαν τα ψέματα των υποψηφίων του. Αύριο ενδεχομένως να κάνουν το ίδιο με τον Μητσοτάκη, να τον χρίσουν πρωθυπουργό και να απαιτήσουν διαφορετικούς χειρισμούς.

Ποιος μίλησε αλήθεια για κόμματα; Πράσινα και κόκκινα και μπλε; Ο έλληνας ψηφοφόρος πλέον εξετάζει πολιτικές. Είναι περισσότερο πολιτικά ώριμος και την ίδια στιγμή χαζός. Είναι δύσπιστος και την ίδια στιγμή ευκολόπιστος. Το αύριο δε θα είναι πολιτικά καλύτερο για λόγους που δεν αφορούν τον παρόν προβληματισμό. Αλλά το μόνο διαφαινόμενο γεγονός είναι ότι το αύριο δεν έχει χρώματα. Δεν έχει κόμματα. Έχει ευκαιριακές πολιτικές. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ η εποχή των ατάλαντων πολιτικών

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Μία εβδομάδα έμεινε για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και, αν και είμαστε εδώ πολύ απασχολημένοι με τα κανάλια, τον Παππά, το ΣτΕ, τον Τσίπρα, το χρέος, το κούρεμα, τα ελληνοτουρκικά και ούτω καθεξής, οφείλουμε σιγά σιγά να στρέψουμε λίγο το βλέμμα μας και να ασχοληθούμε με το τι συμβαίνει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, και γιατί μας αφορά άμεσα (η πολιτική, έτσι όπως έχουν δομηθεί τα συστήματα κρατών, έχει πάψει να είναι εθνική υπόθεση του κάθε κράτους), και γιατί αυτό θα μας δώσει την ευκαιρία να κάνουμε κάποιες πολύ ωραίες (;) παρατηρήσεις.


πρόεδρος, εκλογές
Διότι τι γίνεται όταν για το τιμόνι μίας από τις πλέον σημαντικές δυνάμεις του κόσμου, ενός ρυθμιστικού παράγοντα με καθοριστική δύναμη, μάχονται δύο αμφιβόλου ποιότητας υποψήφιοι; Και μιλάω για ποιότητα όχι μόνο ηθική, αλλά και πολιτική. Μπορεί στ' αλήθεια κάποιος από τους δύο αυτούς ανθρώπους να επωμιστεί αυτό το φορτίο; Η Χίλαρυ Κλίντον, μία γνήσια εκπρόσωπος του πολιτικού κατεστημένου με ντουλάπα γεμάτη σκελετούς και ο Ντόνταλντ Τραμπ, ένας άνθρωπος που ακροβατεί ανάμεσα στη γραφικότητα και την επικινδυνότητα, διαθέτουν στο ελάχιστο την πολιτική στόφα και την οξυδέρκεια να αναλάβουν τα ηνία και να οδηγήσουν τον πλανήτη, ή έστω τη χώρα τους; Πολύ αμφιβάλλω.

ένωση, γερμανία, γαλλία,
Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι ζούμε στην εποχή των ατάλαντων πολιτικών. Και για να μην στοχοποιούμε μόνο την Αμερική, ας περάσουμε και στα καθ' ημάς. Η Ευρώπη περνά ιστορικά μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της. Μαστίζεται από την οικονομική κρίση, ζει και αναπνέει με το φόβο της τρομοκρατίας, είναι απόλυτα διχασμένη, έχει να αντιμετωπίσει, να προστατέψει, να περιθάλψει και να ενσωματώσει έναν μεγάλο αριθμό προσφύγων και μεταναστών. Κι όλα αυτά, χωρίς κανένα απολύτως πρόγραμμα, με τους... "ηγέτες" της να αναλώνονται σε συναντήσεις επί συναντήσεων, επισκέψεις επί επισκέψεων και δηλώσεις επί δηλώσεων χωρίς καμία ουσία. Είτε επειδή είναι θολωμένοι από την πίστη στην ιδέα της Ευρωπαϊκής ένωσης (χλωμό), είτε επειδή γνωρίζουν ότι δεν τους συμφέρει να θίξουν τις υπάρχουσες καταστάσεις λόγω αδυναμίας ή/και ανικανότητας (καθόλου χλωμό), συνεχίζουν να μεγαλώνουν το χάσμα που έχει καταστήσει την Ευρώπη "Ήπειρο δύο ταχυτήτων", κάνοντας ένα ολέθριο λάθος για το οποίο θα τους καταδικάσει η ίδια η Ιστορία... Πριν από εκείνη όμως, τους καταδικάζουν οι ίδιοι οι λαοί τους: χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, που είδε τη δημοτικότητά του πρόσφατα να αγγίζει πυθμένα.   Για τα δικά μας τα εν Ελλάδι, μη μιλήσουμε καλύτερα.

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, ζούμε στην εποχή των ατάλαντων πολιτικών. Όμως αυτό είναι μία αντίφαση. Σήμερα, που έχουμε μπροστά μας πιο καθαρό από ποτέ τον χάρτη της ιστορίας, σήμερα, που οι στρατηγικές της επικοινωνίας και η πολιτική επιστήμη έχουν αναβαθμιστεί και αποτελούν ξεχωριστούς επιστημονικούς κλάδους σ' όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια, σήμερα, που η τεχνολογία μας επιτρέπει την πρόσβαση στη γνώση αγόγγυστα και απεριόριστα, σήμερα, που οι πολίτες των κρατών είναι πιο μορφωμένοι και σχετικοί με τα πράγματα από ποτέ, που μπορεί κανείς να συζητήσει παντού πολιτικά, να μπει σε site, να ακούσει, να διαβάσει... Σήμερα, δεν μπορούμε να σταυρώσουμε μία μεγάλη ηγετική πολιτική φυσιογνωμία. Έναν άνθρωπο που θα εκμεταλλευτεί όλα αυτά και θα προσθέσει το ταλέντο του. Λείπει το ταλέντο; Είναι η παιδεία μας παραπάνω απ' όσο πρέπει τεχνοκρατική ή λάθος διαρθρωμένη; Μήπως φταίνε κάποια συμφέροντα που έχουν πάρει στα χέρια τους την πολιτική και την πλάθουν σαν πλαστελίνη;

Δεν ξέρω κι εγώ πραγματικά ποια είναι η απάντηση, μπορώ να κάνω παρά μόνο υποθέσεις. Περιμένω στα σχόλια και τις δικές σας απόψεις. +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ γιατί τα ίσα δικαιώματα είναι το πιο επικίνδυνο στοιχείο της δημοκρατίας; (ψηφοφόροι, γονείς κ.α.)

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Το τελευταίο διάστημα όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις περνάνε από κόσκινο όχι μόνο εξαιτίας του αποτελέσματός τους, αλλά και της ψυχοσύνθεσης όλων όσων διαμορφώνουν το αποτέλεσμα. Και ενώ θυμάμαι πιτσιρικάς να είμαι στο καφενείο του χωριού μου περιμένοντας τα αποτελέσματα των εκλογών με τον ήχο κλειστό για να ακούγεται μόνο η βαβούρα του καφενείου, τώρα, όλοι δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην ηλικία, στην μόρφωση, στις προηγούμενες προτιμήσεις και ένα σωρό, των ψηφοφόρων του κάθε κόμματος.

Θυμάστε το περσινό δημοψήφισμα στην Ελλάδα; Κάθε ειδική εταιρεία έβγαζε το προφίλ του έλληνα ψηφοφόρου με βάση τις πολιτικές και κομματικές πεποιθήσεις του, αλλά και την ηλικία, την μόρφωση, το επάγγελμα κλπ. Και φέτος; Στο δημοψήφισμα της Βρετανίας μάθαμε πως το Λονδίνο ψήφισε την παραμονή, όπως το ίδιο και οι νέοι σε αντίθεση με τους μεγάλους σε ηλικία κλπ. κλπ.

Και αναρωτιέμαι λοιπόν. Γιατί ξαφνικά είναι τόσο σημαντικό να ξέρουμε τι ψήφισε ο νέος και τι ο συνταξιούχος; Γιατί έχει διαφορά να ξέρουμε την προτίμηση του καθένα όταν όλες οι ψήφοι μετράνε για ένα; Τι σημασία αν ο άλλος πηγαίνει στο εκλογικό κέντρο με συνοδεία δύο νοσηλευτών λίγο πριν ξεψυχήσει και ο άλλος παίρνει ειδική άδεια από την δουλειά του για μισή ώρα; Αφού και των δύο η ψήφος μετράει για ένα; Και αλήθεια... είναι αυτό δημοκρατία; Πόσο δημοκρατία είναι όταν η ψήφος εκείνου που θα υποστεί όλες τις συνέπειες του αποτελέσματος (των εκλογών) είναι ίση με εκείνου που δεν θα τις προλάβει ή εκείνου που έρχεται από το εξωτερικό και δεν ζει καν εκεί;

Ο σημερινός προβληματισμός είναι αποτέλεσμα συζήτησης με δύο πολύ έγκυρους και εκλεκτούς ανθρώπους. Με τον +Vassilis Anastasiadis που μένει μόνιμα στην Αγγλία εδώ και μερικά χρόνια και με τον οποίο συζητούσαμε εδώ και μέρες τα πέρι brexit και εκφράσαμε από κοινού τις αμφιβολίες μας αναφορικά με το επίπεδο των ψηφοφόρων σε κάθε χώρα, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Και τότε ο Βασίλης έδωσε μία πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στη συζήτηση, αναφερόμενος στην ικανότητα του κάθε ένα να εκφέρει άποψη που να βασίζεται στην λογική.

Επειδή δεν μπορώ να συνεχίσω θεωρητικά, σκέφτομαι τα παραδείγματα κολλημένων παππούδων που επιμένουν πως τα ξέρουν όλα και με την όποια επιλογή/ψήφο τους χαντακώνουν όλη την παραγωγική τάξη που επιτέλους... ας το πει κάποιος: θα έπρεπε να έχει ισχυρότερο λόγο σε μία ψηφοφορία. Εγώ που εργάζομαι και δίνω εργασία σε κάποιον άλλο, εγώ που πληρώνω τους φόρους μου, εγώ που παράγω, εκπροσωπώ την χώρα μου, εγώ που καινοτομώ, εγώ που κάνω οικογένεια, εγώ που μειώνω την ανεργία ή μεταφράζω την ανάπτυξη της χώρας με τον κόπο μου. Εγώ που γίνομαι ο πρώτος δέκτης κάθε φορά που η κυβέρνηση εφαρμόζει νέα μέτρα, μεγαλύτερο ΦΠΑ, περισσότερες εισφορές. Γιατί η δική μου η ψήφος μετράει ισότιμα με αυτή του αιώνιου φοιτητή που ζει επ' αόριστο από τους γονείς του, με εκείνη του άεργου τριαντάρη που απλά η δουλειά δεν τον... εκφράζει, μ' εκείνη του σαραντάρη συνταξιούχου που αφού κατέκλεψε το κράτος με την οκνηρότητά του, εκμεταλλεύτηκε ένα σωρό παραθυράκια του νόμου για να παίρνει σύνταξη πριν ασπρίσουν τα μαλλιά του και επειδή προφανώς είναι πολύ νέος, να συνεχίζει να εργάζεται παράνομα κάπου στερώντας την θέση από κάποιον άνεργο. Να μετράει ισότιμα με του υπερήλικα συνταξιούχο που περπατάει με το μπαστούνι, μοιράζεται -κακώς- τη σύνταξή του με τον άνεργο γιο του και καταναλώνει την υπόλοιπη σε φάρμακα που παρατείνουν το μαρτύριο του και της κοινωνίας.

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να δοθεί διαφορετική ειδική βαρύτητα στην κάθε ψήφο, ο Βασίλης όμως προτείνει να περνά κάθε υποψήφιος ψηφοφόρος μία δοκιμασία κατά την οποία θα πιστοποιεί την διανοητική του ικανότητα να καθορίζει το μέλλον της χώρας του, το μέλλον των επόμενων γενιών. Και ξέρετε κάτι; Βρίσκω πολύ εφαρμόσιμη την επιλογή του. Δεν ξέρω αν έχετε ενστάσεις, όμως δεν μπορούμε να θυσιάζουμε πάντα την ουσία και την πρόοδο στο όνομα της παρεξηγημένης δημοκρατίας.

Δε θέλω να κρίνετε ακόμα τον παρόντα προβληματισμό. Ο προβληματισμός πήρε μία νέα διάσταση όταν μιλούσα με τον Γιώργο, πατέρα τεσσάρων παιδιών με τον οποίο μοιραζόμαστε συχνά προβληματισμούς σχετικά με την σημαντικότητα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών από τους γονείς τους και όχι μόνο. Ο Γιώργος προτείνει κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί, παγιδευμένος στον προκαθορισμένο φθαρμένο τρόπο ζωής. Σχολές γονέων που θα πρέπει να παρακολουθούν τα ζευγάρια πριν τεκνοποιήσουν, να λαμβάνουν ορισμένες στοιχειώδεις γνώσεις και κατόπιν να τους επιτρέπεται η τεκνοποίηση.

Τι; Σας φαίνεται λάθος; Τι; Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει με το σώμα του; Μα και με το αυτοκίνητο του μπορεί να κάνει ότι θέλει ο καθένας, όμως όταν το βγάζει έξω στην κυκλοφορία των δημόσιων δρόμων πρέπει να έχει ένα δίπλωμα οδήγησης. Μία στοιχειώδη πιστοποίηση καταλληλότητας του, ακόμα κι αν αυτό δεν προεξοφλεί απαραίτητα την ποιότητά του. Γιατί, ξέρετε το παιδί σου ανήκει όσο το έχεις στην αγκαλιά σου. Όταν αρχίσει να περπατάει, ανήκει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην κοινωνία. Τι προσφέρεις λοιπόν στην κοινωνία; Ένα καλοδουλεμένο ον εκπαιδευμένο να προσφέρει στην κοινωνία με τις αρετές και τις δεξιότητές του ή αδέσποτο ζώο που μεγαλώνοντας μόνο του καλλιέργησε ένα σωρό ακατάλληλα ένστικτα;

Με θυμάμαι έφηβο να φτιάχνω ομελέτα στον αδερφό μου, στο διαμέρισμα μας στην Αμερική. Πάω στοίχημα πως καταπιέστηκε πολύ για να μην μου χαλάσει το χατήρι και την πετάξουμε, όμως θα ήταν το ίδιο ανεκτικός αν είχε καλέσει και καμιά δεκαριά φίλους (όπως εκείνο το βράδυ που παραγγείλαμε πίτσες);

Αν και τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, η ουσία είναι πολύ συγκεκριμένη. Όσο κι αν ακούγεται σκληρό, δεν μπορεί όλοι να έχουν την ίδια δικαιοδοσία να καθορίζουν το μέλλον του άλλου, είτε ξεπετώντας διάσπαρτα κουτσούβελα στην κοινωνία, είτε ρισκάροντας την ασφάλεια του άλλου στους δρόμους των πόλεων, είτε με ένα απλό σταυρό πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί που λέγεται ψηφοδέλτιο. Και ξέρετε κάτι; Έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε την δημοκρατία σε κάθε της έκφανση, όμως η κόκκινη γραμμή πέρα από την οποία η... "δημοκρατία" κάποιου απειλεί την βιωσιμότητα, την ασφάλεια και την ευημερία του άλλου, πρέπει ποτέ να μην ξεπεραστεί. Ξανά. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »