Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ευθανασία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ευθανασία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ σκόρπιες σκέψεις για την ευθανασία

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
 Όπως καταλάβατε κι απ' τον τίτλο, δεν ξέρω αν θα κατορθώσω να βάλω σε τάξη στο κείμενό μου (πόσο μάλλον στο μυαλό μου) τις σκέψεις που περιστρέφονται γύρω απ' αυτό το δαιδαλώδες και άκρως φιλοσοφικό θέμα. Σκοπός μου είναι απλά να σας συμπαρασύρω στην κατάσταση που βρίσκομαι κι εγώ (ναι, ξέρω, όχι κι ο ορισμός του fair play), μήπως και καταφέρουμε να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα.

ασθένεια, πόνος, επιλογή
Τον τελευταίο καιρό ερεθίσματα σχετικά με την ευθανασία τείνουν να έρχονται επίμονα στην επικαιρότητα. Αρχικά η απόφαση του δημοσιογράφου Α. Βέλιου, που συζητήθηκε πολύ από τα μέσα, να θέσει τέρμα στη ζωή του έπειτα από μάχη με τον καρκίνο, έπειτα η πρόσφατη ταινία "Me Before You", της οποίας ένα από τα κεντρικά θέματα είναι ακριβώς αυτό και τέλος η ιστορία και το γλυκόπικρο πάρτυ της Μπέτσι Ντέιβις που ήρθε πριν λίγες μέρες στο φως της δημοσιότητας αποτελούν τα πιο τρανταχτά παραδείγματα. Τα πράγματα απ' τη μεριά των πρωταγωνιστών φαίνεται να είναι αρκετά ξεκάθαρα και η λογική που τους οδηγεί σ' αυτήν την απόφαση αρκετά σαφής. Η διχογνωμία και η αμηχανία όμως που προκαλείται στους τρίτους, στους θεατές, στους αποστασιοποιημένους μάρτυρες των γεγονότων, αυτά ναι, χρίζουν προβληματισμού.

Οι αντίθετοι με την ευθανασία την κατηγορούν για αναλγησία, χαρακτηρίζουν τη συστηματοποίησή της "κίνδυνο" για ορισμένες κοινωνικές ομάδες και καταλογίζουν στους γιατρούς ότι αναιρούν τον όρκο τους. Σε πολλές περιπτώσεις ανακύπτει και το θρησκευτικό ζήτημα, καθώς η εκκλησία θεωρεί ύβρη την αφαίρεση της ζωής. Στον αντίποδα, οι υπέρμαχοι προβάλλουν τα επιχειρήματα της ελεύθερης βούλησης του ατόμου καθώς και της απαλλαγής από μία ζωή γεμάτη πόνο, δυστυχία και αυτολύπηση. 

ελβετία, επιλογή
Εμβαθύνοντας λίγο περισσότερο, δεν θα αργήσουμε να φτάσουμε ίσως στο κατεξοχήν κομβικό σημείο της ανθρώπινης ύπαρξης: τη σχέση μας με το θάνατο. Ο φόβος του υπήρξε προαιώνιο ορμέμφυτο, κι όσο ο άνθρωπος απομακρυνόταν από τη φύση (γιατί μην ξεχνάμε ότι κι ο θάνατος είναι κομμάτι της φύσης, κι απ' τα πιο σημαντικά μάλιστα), τόσο δυσκολευόταν να χωνέψει το γεγονός πως ναι, αναπόφευκτα, χωρίς να μπορεί να το εμποδίσει παρά μόνο να το αναβάλλει, κάποια στιγμή θα πεθάνει. Όμως αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Έχει δικαίωμα λοιπόν, με την προϋπόθεση ότι έχει σώας τα φρένας και βρίσκεται σε πλήρη διαύγεια, να επισπεύσει τη διαδικασία αν κρίνει ότι η ζωή του έχει γίνει βασανιστική και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει άλλο. Κι όλα αυτά, χωρίς να είναι αναγκασμένος να μεταβεί σε οποιαδήποτε χώρα του εξωτερικού, οδηγώντας σε εξάντληση τον εαυτό αλλά και τους δικούς του ανθρώπους. Είναι ζήτημα ανθρωπισμού. Ωστόσο, δεν γίνεται να αγνοήσουμε και τις φωνές ανησυχίας. Ίσως λύση λοιπόν θα αποτελούσε η υιοθέτηση μίας φόρμουλας που να εξασφαλίζει τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις για τον ασθενή και την προφύλαξή του.

Φυσικά, όλα αυτά αποτελούν μία θεωρητική προσέγγιση του θέματος, για κάποιους πιθανώς και απλοϊκή. Θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για επιτυχημένες και ουσιαστικές απόπειρες μόνο όταν θα έχουμε καλύψει στοιχειωδώς και τις δύο αντικρουόμενες πλευρές, χωρίς όμως να χάνουμε το νόημα: το δικαίωμα στην ευζωία που διαθέτει ο καθένας από μας.   +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »