Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα προβληματισμοί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα προβληματισμοί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 12 Μαΐου 2022

αλλάζοντας την πένθιμη κατάσταση

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Υπάρχουν στιγμές σε αυτήν την ζωή που σε συγκλονίζουν. Στιγμές που διασπάται η δομή της τέλεια πλασμένης βασανιστικής σου ρουτίνας μόνο και μόνο επειδή κάτι τόσο τρανταχτό συνέβη.

Αυτό, μπορεί να είναι από ένας μεγάλος έρωτας -ξέρετε, από αυτούς που όταν έρχονται ο χρόνος σταματά, καμιά φορά κι η πείνα και όλα μοιάζουν τόσο μα τόσο παράλληλα- μέχρι ένα μεγάλο πένθος.

Λυπάμαι που σήμερα θα μιλήσω για το δεύτερο. Το πένθος είναι μία κατάσταση, ένα status που θα έλεγε και η διεθνής αυτή λέξη. Είναι κάτι αντίθετο από αυτό που λέμε, "είμαι στα χάι μου", χωρίς ποτέ κανείς να σκεφτεί ότι "είμαι high" στην παραγματικότητα σημαίνει ότι έχω πιει την δόση μου και ζω στιγμές ευφορίας.


Έτσι και το πένθος, είναι διακαναλικό. Κάποιος πενθεί επειδή έχασε τον παππού του, την δουλειά του ή το αμάξι του. Το χειρότερο -και δεν το θίγουμε σήμερα- είναι να χάσεις το παιδί σου, αλλά πάλι κι αυτό μπορεί να μην σου προκαλέσει την ανάγκη να πενθήσεις, αν σε λένε ξέρω γω, Πισπιρίγκου ή Δασκαλάκη. Το πένθος, μπορεί να είναι και συλλογικό. Αυτήν την περίοδο πενθεί όλος ο πλανήτης. Η Ουκρανία σκοτώνεται, αλλά η Οικουμένη πεθαίνει. Είναι σα να λέμε, μια παράπλευρη απώλεια. Το θυμάστε αυτό; Όταν η βόμβα ξέφευγε του στόχου της, οι νεκροί που έπεφταν από αυτή είχαν τον τίτλο της "παράπλευρης απώλειας". Το βάφτισαν έτσι και αποποιήθηκαν σχεδόν κάθε ευθύνης.

Σήμερα λοιπόν, η παράπλευρη απώλεια είναι το θέατρο στη Μαριούπολη, το βενζινάδικο στα Τρίκαλα, η θέρμανση στο Ρόζεμποργκ, το μαιευτήριο της Μαριούπολης, το σούπερ μάρκετ του Ντιτρόιτ, το τουριστικό γραφείο της Πάφου, η influencer της Αγίας Πετρούπολης. Το πένθος σήμερα είναι μεγάλο. Τόσο, όσο και οι συνέπειες αυτού του πολέμου. Και εκεί βλέπουμε το πόσο καλοί άνθρωποι είναι οι Αμερικανοί. Αποφασίζουν να κάνουν ένα πόλεμο, να σκοτώσουν μερικές εκατοντάδες και το πολύ-πολύ να ζοριστούν μερικοί πολεμικοί ανταποκριτές που μοχθούν για να μας μάθουν στον χάρτη που γίνεται ο πόλεμος. Ο κακός ο Πούτιν, όμως αποφάσισε να κηρύξει έναν πόλεμο τόσο κοντά μας, που το πένθος έχει εξαπλωθεί από τις καρδιές, ως τις τσέπες μας.

Και αυτός ο πόλεμος, μας δίχασε. Ένας φίλος μου, με κατηγόρησε ως υποκριτή που καταδίκαζα έναν πόλεμο που σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι, ενώ πόλεμοι έγιναν και πιο πριν στην Ασία, την Αφρική και την Γιουγκοσλαβία. Οι Ρωμαίοι έλεγαν κάποτε, πως "τα γραπτά μένουν" και αυτός ο φίλος μου αναρωτιέμαι που να ήταν όταν εγώ διαδήλωνα κατά του πολέμου πριν 25 χρόνια, σε πλατείες, πορείες κι ύστερα έγραφα, σταματούσα ολάκερη την ροή του blog μου για να γράφω αποκλειστικά εναντίον του πολέμου. Ευτυχώς εσείς οι 2-3 (χιλιάδες) αναγνωστών που με ακολουθούσατε από τότε θα θυμάστε καλύτερα από εκείνον...

Έτσι και τώρα, που δεν είμαι τόσο ενεργός blogger, αποφάσισα να σταματήσω την δραστηριότητα μου στα social περιορίζοντας τις δημοσιεύσεις μου στην αντιπολεμική μου διάθεση. Μια, δυο, δέκα, εξήντα, εβδομήντα (μέρες). Ο πόλεμος συνεχίζεται κι εγώ ο έρμος δεν έχω με τι άλλα λόγια, εικόνες και μουσικές να τον καταδικάσω. Ξέμεινα από ιδέες και εμπνεύσεις κι έτσι κρατάω το πένθος μου, μόνο για την προσευχή μου, τα βράδια και τα πρωινά.

Έτσι, σταματάω από αύριο -Παρασκευή και 13- να ασχολούμαι με τον πόλεμο καθεαυτόν και επιστρέφω στην συνηθισμένη προκλητική μου δραστηριότητα για να καυτηριάσω καλύτερα το πένθος μου από την πλευρά των παράπλευρων απωλειών. Άλλωστε, ξέρω τόσο καλά να γίνομαι "ο κακός". Ξέρω τόσο καλά να βρίσκομαι στο στόχαστρο της "καθώς πρέπει" κοινωνίας που τόσο εύκολα καταδικάζει και περιθωριοποιεί τον άλλο επειδή κρίνει από αυτά που θα πρωτ' ακούσει ή από αυτόν που θα του κλαφτεί πιο ρεαλιστικά. Ξέρω να τιμωρούμαι, να κουβαλάω τις συνέπειες των αποφάσεων μου στην εσωτερική τσέπη του παλτού μου χωρίς να δείχνω πως έχω ανάγκη από οίκτο και εύνοια από καμιά πουτάνα κοινωνία.

Και επειδή αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει την ημέρα που θα πέσει η τελευταία σφαίρα/βόμβα, αλλά πολύ αργότερα, εγώ θα προσπαθήσω να μην χάσω καμία ευκαιρία να γίνω πιο προκλητικός, πιο επιθετικός, πιο περιθωριακός, ενάντια στα "θέλω" σας και στα νέα κοινωνικά πρότυπα, των όσων κακοποιούν γυναίκες και παιδιά, των πούστηδων και των χειραγωγών. Το ευκολότερο που έχετε να κάνετε είναι να με διαγράψετε, να με unfollowάσετε και να με ξεχάσετε. Αν πάλι, ψήνεστε για κόντρες, είστε δικοί μου. Stick around.  Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2022

σημάδια των καιρών και β(γ)άλε

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι πολύ ιδιαίτερο να είσαι πολίτης αυτής της χώρας στους μήνες που ενώνουν το 2021 με το 2022. Ξαφνικά, δεν έχει πολύ σημασία το τι συμβαίνει σε εσένα προσωπικά, γιατί οι εξελίξεις και τα γεγονότα που αφορούν το περιβάλλον σου, την κοινότητα και γενικά τον κόσμο, μάλλον σε ξεπερνούν.

Και ενώ η πανδημία μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα πως ήταν ότι χειρότερο μας έχει συμβεί από τότε που ξεκίνησε (και δεν αποτέλειωσε) η οικονομική κρίση, έφτασαν οι πυρκαγιές. Κάηκε ότι πράσινο φαινόταν απ' τον δορυφόρο σε πολλά μέρη του κόσμου λες και κάποιος τα 'χει με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και δεν γουστάρει το πράσινο να 'ουμε. Αλλά αυτό δεν έφτασε, γιατί την ζέστη του καλοκαιριού υποδέχτηκε το φθινόπωρο και τότε έρχεται ένας σεισμός. Εδώ, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη του Ηρακλείου, στο Αρκαλοχώρι. Ξαφνικά, κόσμος μένει χωρίς στέγη και κτίρια κρίνονται ακατάλληλα το ένα μετά το άλλο. Τα παιδιά επιστρέφουν στα σπίτια τους λες και δεν έχουν βαρεθεί να κοιτούν τους τοίχους, χορηγία της κινεζικής απροσεξίας με τίτλο COVID19.

Ακόμα κι έτσι όμως, έρχονται οι γιορτές. Όχι επειδή είμαστε έτοιμοι να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα μας, αφού ποτέ δεν την έχουμε συνηθίσει έτσι κι αλλιώς, αφού ακόμα δεν εδραιώθηκε στα προγράμματα μας για να την συνηθίσουμε -έτσι κι αλλιώς- αλλά αυτές οι γιορτές είχαν κάτι διαφορετικό. Σαν ο κόσμος να τις είχε ανάγκη για να ξεσπάσει την καταπίεση των περασμένων μηνών, σαν να ήταν το έναυσμα μιας επιστροφής στην ελεύθερη κανονικότητα.

Μπα! Οι γιορτές σφραγίστηκαν από το γράμμα όμικρον ή αλλιώς μια ονομαστική μετάλλαξη του ιού που συνεχίζει να μας χτυπά αλύπητα, αφήνοντας νεκρά ολόκληρα χωριά και μικρές πόλεις σε πληθυσμό. Και ο κόσμος έμεινε και πάλι σπίτι, γιόρτασε στο σπίτι με το Mega ή με οποιοδήποτε άλλο κανάλι, κατάφερε(;) να αντικαταστήσει αυτό που ο καθένας από εμάς θα ήθελε να ζήσει φέτος τα Χριστούγεννα...

Αλλά κι αυτά πέρασαν. Ήταν θέμα χρόνου. Όσο κι αν θέλουμε να τα "τραβήξουμε" -ας είναι καλά τα Θεοφάνια- πέρασαν και έδωσαν την θέση τους και πάλι στις καθημερινές ενημερώσεις για την πανδημία. Πότε κλείνουν τα μαγαζιά, που φοράμε μάσκα, πώς ακούμε δημόσια μουσική και πάει λέγοντας. Συντονισμένοι στα δελτία τύπου της κυβέρνησης περιμένουμε την ελπίδα για ένα πιο χαλαρό αύριο.

Και αυτή έρχεται. Αφήνει εγκλωβισμένους οδηγούς σε δημόσιες και ιδιωτικές αρτηρίες και αυτοκινητόδρομους, ρίχνει χιόνι εκεί που σχεδόν ποτέ ξανά δεν είδε κανείς, παραλύει τον κρατικό μηχανισμό και ξεπαγιάζει τους πάντες στον διάβα της. Η Ελπίδα, είναι το όνομα μιας... κακοκαιρίας. Δεν ξέρω πώς πήρε το όνομα της, σίγουρα όμως θα μείνει στην ιστορία ως εκείνη που ανάγκασε την κυβέρνηση να διατάξει αργία σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα για δύο ολόκληρες ημέρες! Ξέρετε πότε έχουμε αργία για δύο ημέρες συνεχόμενες; Μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Για τέτοια βαρύτητα μιλάμε! Και φυσικά, τα παιδιά ξανά σπίτι, ξανά στους τοίχους, ξανά ο χρόνος να μετράει εις βάρος μας. Εις βάρος της παραγωγικότητάς μας.

Δεν ξέρω αν αύριο θα γίνει έκρηξη στο ηφαίστειο της Σαντορίνης και δεν προλάβω να το σχολιάσω γιατί θα γίνω στάχτη όπως ο πρόγονός μου ο Μίνωας στην Κνωσό του. Δεν ξέρω αν η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ουκρανία και θα αναγκαστώ στα 40 μου να φορέσω ξανά αρβύλες για να πολεμήσω τον συνορθόδοξο αδερφό μου Βλαδίμηρο Πούτιν. Δεν ξέρω καν αν μια μετάλλαξη Ω του COVID θα με στείλει στο νοσοκομείο παρότι έχω κάνει ότι κυκλοφορεί σε εμβόλιο πριν αυτό δοκιμαστεί στους χοίρους. Ίσως πάλι, δεινόσαυροι να ξεφύγουν απ' το ασφαλές Jurassic Park που έχει δημιουργηθεί κρυφά από εμάς σε ένα νησί μη εντοπίσημο απ' τους δορυφόρους ή τέλος πάντων ένας κομήτης να πέσει στην Γη πριν προλάβει ο Bruce Willis και η παρέα του να το ανατινάξουν λίγο πριν μπει στην στρατόσφαιρα προσφέροντας το πιο εντυπωσιακό υπερθέαμα πυροτεχνημάτων.


Αυτό που ξέρω, είναι πως εδώ και λίγο καιρό νιώθω πολύ "μικρός". Σαν οι εξελίξεις να με ξεπερνάνε. Σαν ο λόγος και οι απόψεις μου να μην είναι τόσο σημαντικές μπροστά σε ότι συμβαίνει, όπως το ότι ανώμαλοι άνθρωποι της καθημερινότητας(!) γίνονται πρωταγωνιστές σε μια καμπάνια ή ότι δεν πρόλαβα να πάω στον κινηματογράφο για να δω το νέο Matrix ή ότι η κόρη μου είναι 10 και συμπεριφέρεται σαν 17. Νιώθω μικρός, γιατί ενώ ξέρω ότι εγώ μάζεψα τα περιττώματα του σκύλου μου απ' το πάρκο και έπλυνα τα πιάτα για να μην επιβαρύνω τον άνθρωπο μου και πάλι δεν είμαι αρκετός.

Γιατί είναι αυτό που λέμε πως ο κόσμος χάνεται και πως τα σημάδια των καιρών έχουν έρθει. Είναι αυτά που κανείς δεν ξέρει να απαριθμήσει με ακρίβεια για να υπολογίσουμε αν τα βιώσαμε όλα ή ακολουθούν περισσότερα. Να ξέρουμε πόσο προετοιμασμένοι -βρε αδερφέ- να είμαστε για την συντέλεια του κόσμου. Να έχουμε προλάβει να κάνουμε σεξ στο βουνό, να πιούμε σαμπάνια στον Σηκουάνα, έστω να εξομολογηθούμε μπας και την γλιτώσουμε. ΠνευματικώςYanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2020

yannidakis η επιστροφή

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Άνθρωπος χωρίς ενδιαφέροντα είναι άνθρωπος αδιάφορος. Κάπως έτσι ξεκίνησα να εκθέτω τις χαοτικές μου σκέψεις -έως τότε- όταν πήρα μπροστά μου ένα λευκό χαρτί ή μια λευκή οθόνη και ξεκίνησα να γράφω. Το χάος μπήκε σε τάξη, οι ιδέες, οι εμπνεύσεις, τα ερεθίσματα απαιτούσαν μια μικρή ικμάδα και ο συγγραφικός μου οργασμός αποτυπωνόταν σύντομα σε ατελείωτες αράδες που άρχισα να δημοσιεύω. Οι δέκα πρώτοι αναγνώστες έγιναν 54, μετά 868, κάποια στιγμή μέτρησα 20.000 και αργότερα δεν έδινα πολύ σημασία. Οι εκατομμύρια φορές που πάτησα το πλήκτρο με την τελεία και εκείνο για να αρχίσω την επόμενη λέξη με κεφαλαίο, έμοιαζαν σαν σκλάβοι του αχόρταγου πάθους μου για την γραφή. Ένα πάθος που μεγάλωνε-μεγάλωνε, έφτασε σε ιδέες, συνεργασίες, διακρίσεις, δημοσιότητα, δικαίωση.

Ώσπου ξαφνικά χάθηκαν οι 20.000, οι 868, οι 54 και οι δέκα. Όχι γιατί σταμάτησα να γράφω ωραία, αλλά επειδή σταμάτησα να γράφω, τελεία.

Και μια μέρα ξυπνάς και είναι Ιούλιος του 2020. Σε αυτό το κενό της συγγραφικής μου ζωής, μεσολάβησαν κοσμοϊστορικά γεγονότα έως και προσωπικές αλλαγές επιπέδου σεισμού στην ζωή μου. Κι όμως, είμαι εδώ και επιλέγω να ανοίξω τα γνώριμα χρώματα του yannidaks και να αρχίσω να πληκτρολογώ. Κι άλλες τελείες, κι άλλα κεφαλαία γράμματα! Είμαι σίγουρος πως για όλο αυτό φταίει το facebook που μου έδινε την δυνατότητα να περνάω τα μηνύματα μου με δύο προτάσεις, με ένα τραγούδι ή μια παράξενη φωτογραφία. Όμως ποτέ δεν κατάφερε να αντικαταστήσει το δικό μου όπλο στις δικές μου μάχες: τον λόγο.

Ουσιαστικά σήμερα σας παρουσιάζω ένα επαναλανσάρισμα του yannidakis σε μία σταθερά μόνιμη βάση κάθε σαββατοκύριακο, με δύο αναρτήσεις. Μία στις 12 το μεσημέρι του Σαββάτου και ακόμα μία στις 12 τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Μία που θα εστιάζει στον ιστολογικό χαρακτήρα του yannidakis σαν προσωπικό (και πάλι) ιστολόγιο και μία που θα σπέρνει τον πρωταρχικό του σκοπό στους απανταχού αναγνώστες του, δηλαδή τον προβληματισμό.

Γιατί το yannidakis είχε ανέκαθεν μία ιδιαίτερη ταυτότητα. Δεν ενημέρωνε προβάλλοντας ειδήσεις. Δεν αντέγραφε προσβλέποντας στην επισκεψιμότητα και το κέρδος. Το yannidakis ήταν και παραμένει, ένα ιστολόγιο κοινωνικού προβληματισμού στα γνωστά και άγνωστα. Αφορά σκεπτόμενους αναγνώστες. Αφορά αναγνώστες που δεν φοβούνται να διαβάσουν. Γιατί εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος. Δεν πρόκειται ποτέ να κρατήσω καμία αντικειμενική στάση. Θα γίνω εριστικός, προκλητικός, επιθετικός, ίσως και βωμόλογος ή πρόστυχος αν χρειαστεί, γιατί οι δικοί μου οι αναγνώστες ήξεραν πάντα να σέβονται την γραφή μου και να προβληματίζονται από αυτή.

Το yannidakis θα έχει πολύ από εμένα μέσα. Γιατί ανέκαθεν ήξερα πως να περνάω τα μηνύματα μου μέσα από τα κείμενα μου. Πολλοί τα διάβαζαν, λίγοι τα αποκωδικοποιούσαν. Και μετά από αυτό το ιδιαίτερο κενό στην συγγραφική μου ζωή, έρχομαι γεμάτος από συμπεράσματα, από συναισθήματα και από ξεκαθαρίσματα. Και θα είναι όλα σε αυτές τις λευκές κόλλες ή οθόνες. Αρκεί να καταφέρετε να τα διαβάσετε.

Με καλωσορίζω λοιπόν ξανά στο yannidakis μου και καλωσορίζω κι εσάς στις αναγνωστικές κερκίδες της αρένας του. Όλοι εσείς οι παλιοί ή οι νέοι που στην πορεία θα συναντηθούμε. Εμείς που το 2006 πληκτρολογήσαμε το πρώτο κεφαλαίο γράμμα, δεν πρόκειται να βάλουμε την τελευταία τελεία το 2020+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ προβληματισμοι περι παιδειας και εκπαιδευσης

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η σχολική και ακαδημαϊκή χρονιά έχει ξεκινήσει εδώ κι έναν μήνα περίπου...
Τί μας κίνησε την προσοχή αυτό το διάστημα: 

1) Διαβάσαμε για την περίπτωση δασκάλας που στη βιασύνη να φύγει κλείδωσε παιδί μέσα στην τάξη και αυτό πήδηξε από το παράθυρο με αποτέλεσμα -ευτυχώς- να σπάσει μόνον το πόδι του. 
Οι γονείς -ενίοτε δικαίως- τα βάζουν με τους -εν πολλοίς ελληματικής παιδαγωγικής εκπαιδεύσης-  εκπαιδευτικούς, οι εκπαιδευτικοί τα βάζουν με το υπουργείο παιδείας, κ.ο.κ. Λύση δε δίνεται φυσικά, όχι γιατί δεν υπάρχει αλλά γιατί δεν ενδιαφέρεται κανείς να τη δώσει...  Εγώ μία απορία θα εκφράσω μόνο: Αν αύριο το πρωί έβγαινε ο υπουργός παιδείας και έλεγε στους εκπαιδευτικούς ότι υλικοτεχνικές δομές θα μείνουν ως έχουν και ότι θα προβεί μόνο σε αύξηση του μισθού των εκπαιδευτικών, αυτοί τί θα έκαναν; Θα γίνονταν ξαφνικά καλύτεροι εκπαιδευτικοί; Θα βιάζονταν λιγότερο ώστε να μην κλειδώνουν κατά λάθος ξεχασμένους μαθητές στις αίθουσες;

2) Μάλλον θα σταματήσει η διανομή ακαδημαϊκών συγγραμμάτων στα πανεπιστήμια. 
Σε αυτή τη χώρα είμαστε πάντα ή του ύψους ή του βάθους... Από την ασύδωτη σπατάλη των ετών προ κρίσης στην πλήρη έλλειψη... Θυμάμαι όταν ήμουν προπτυχιακή φοιτήτρια (2003-2008) που σε κάθε μάθημα δικαιούμασταν ένα σύγγραμμα. Η διαδικασία ήταν η εξής: ο καθηγητής έβλεπε πόσοι ήταν εγγεγραμμένοι στο μάθημα και παράγγελνε τόσα αντίτυπα, αν κάποιος δεν είχε περάσει το μάθημα και το δήλωνε πάλι, τότε παρέγγελναν και πάλι σύγγραμμα γι' αυτόν γιατί πολύ απλά κανείς δεν ήλεγχε!!! Όταν έγινε μεταπτυχιακή φοιτήτρια (2012-2014) ενώ οι μεταπτυχιακοί φοιτητές δεν δικαιούνταν συγγράμματα, εμείς πήραμε 4-5 βιβλία από τους καθηγητές μας, γιατί; Γιατί κάποιοι προπτυχιακοί φοιτητές που είχαν γραφτεί στα μαθήματά τους δεν παρουσιάστηκαν ποτέ να πάρουν το βιβλίο που δικαιούνταν, οπότε από το να τα πετάξουν, οι καθηγήτες τα έδωσαν σε εμάς...

3) Ο υπουργός παιδείας, κ. Κ. Γαβρόγλου, δήλωσε ότι "η αριστεία καλλιεργεί τον εγωισμό". Παραθέτουμε κάποια σημεία που αναιρούν αυτή την απόψη του υπουργού και όσων τη συμμερίζονται.
Η διαστρέβλωση της έννοιας "εγωισμός":
- Ο εγωισμός δεν ορίζεται ως μία απόλυτα αρνητική έννοια. "Εγωισμός" είναι μία θεωρία που έχει ως θεμελιώδη βάση το ενδιαφέρον για τον εαυτό μας. Αυτό το υποσυνείδητα κινούμενο αίσθημα αυτοσυντήρησης περιορίζεται από ηθικές αρχές, οι οποίες εξισορροπούν το ατομικό καλό με το καλό του κοινωνικού συνόλου, κι, έτσι, περιορίζεται η ενδεχόμενη αδικία που ίσως μπορούσε να προκαλέσει μία εγωιστική κίνηση.
- Χωρίς εγωισμό η ανθρωπότητα δε θα εξελίσσονταν, καθώς, ο εγωισμός θα αποτελεί πάντα την κινητήριο δύναμη της ανάπτυξης, της εφεύρεσης νέων πραγμάτων, κ.λπ. Έτσι, λοιπόν, ο εγωισμός αποτελεί την αφετηρία για να φτάσουμε στην αριστεία, κι όχι την αρνητική συνέπεια αυτής (όπως κάποιοι ισχυρίζονται).  

- Η προσωπικότητα του καθενός και η ικανότητά του να βρει τη χρήση ισορροπία μεταξύ του εγωισμού και του αλτρουισμού προσδιορίζουν τη συμπεριφορά που θα αναπτύξει.
- Ο "υπέρμετρος εγωισμός" μπορεί να ταυτιστεί με τη φιλαυτία, την αλαζονεία κ.λπ. Έννοιες, όμως, που δεν ταυτίζονται ούτε με τον εγωισμό ούτε με την αριστεία.
- Τέλος, το μόνο που μπορεί να σκεφτεί κανείς για τα άτομα που είναι εναντίον της αριστείας είναι ότι δεν δύνανται να την κατακτήσουν (ίσως όχι λόγω ανικανότητας, μα λόγω αεργίας -κοινώς τεμπελιάς) και ζηλοφθούν τους πρόθυμους να προσπαθήσουν γι' αυτήν, γιατί, εκ των πραγμάτων, και μόνο η προθυμία για προσπάθεια μερικών τους κάνει να φαντάζουν λίγοι και ανεπαρκείς. Άρα, μήπως όσοι κατηγορούν την αριστεία ότι προάγει τον εγωισμό, είναι οι ίδιοι, τελικά, "υπέρμετρα εγωιστές"/συμφεροντολόγοι, κοιτάζοντας μόνο το προσωπικό τους συμφέρον;
  +Elena Alefantinou 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 19 Ιουλίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ τον συγχωρείς τον... "θωμά" ή όχι;

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Κάθε λίγο και λιγάκι, μαζί με 2 συναδέλφους από την δουλειά, θέτουμε αυτό που θα ονόμαζε κάποιος "υπαρξιακά -και μη- ερωτήματα" στα οποία καλούμαστε όλοι να απαντήσουμε. Δεν θα σας κρύψω ότι εγώ είμαι αυτός ο οποίος τα επιλέγει τις περισσότερες φορές, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να απαντήσω και όπως θα ήθελα ενίοτε (δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό -μη με ρωτάτε). Για να σας βάλω λίγο στο κλίμα, τα ερωτήματα στα οποία αναφέρομαι δεν είναι άλλο από προβληματισμούς, οι οποίοι έχουν να κάνουν με ότι μπορείτε να φανταστείτε και το αντικείμενο σχολιασμού που τίθεται κάθε φορά μπορεί να είναι σχετικό με κατηγορίες όπως η πολιτική και τα ταξίδια, ή, επίσης, με θέματα όπως οι σχέσεις και τα προσωπικά όνειρα-στόχοι.

Μια από τις ερωτήσεις που έχει τεθεί λοιπόν, είναι και η ακόλουθη: "Μπορείς να συγχωρήσεις την απιστία;". Στην αρχή όπως ήταν φυσικό, υπήρξε ένα γελάκι αμηχανίας και μερικοί αστεϊσμοί επί του θέματος μεταξύ μας και έπειτα, ενός λεπτού σιγή. Η ατμόσφαιρα βάρυνε προς στιγμήν και στην συνέχεια άρχισε να λέει ο καθένας με την σειρά του την άποψη του, επιχειρηματολογώντας παράλληλα προς στήριξη της. Δεν θα σας κρύψω ότι υπήρχαν διαφωνίες και αντιγνωμία, οπότε θεωρήσαμε καλό να θέσουμε το εν λόγω ερώτημα και σε άλλους, έτσι ώστε να έχουμε μια πιο σφαιρική εικόνα για το τι πιστεύει ο κόσμος επ' αυτού. Ειλικρινά εξεπλάγην από τις απαντήσεις που έλαβα. Ορισμένοι ήταν απόλυτοι και κάθετοι δηλώντας ένα ξερό "όχι", ενώ κάποιοι (αρκετοί) υποστήριξαν πως θα ήταν πιο διπλωματικοί στην προσέγγιση του θέματος. Ακούγοντας προσεχτικά τα επιχειρήματα των δεύτερων, ενώ αρχικά ήμουν ταγμένος με το ποσοστό των πρώτων, άρχισα να βλέπω και την δική τους οπτική γωνία αλλά και το πρίσμα υπό το οποίο εξέταζαν και απαντούσαν στον "προβληματισμό" αυτό.

Οι μεν, οι... "όχι", στήριξαν την απάντηση τους πάνω στην εμπιστοσύνη που χάνεται μετά από ένα τέτοιο γεγονός, στην δόση προδοσίας που συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν την πράξη, αλλά και στο πόσο δύσκολο είναι να ξαναδείς τον άνθρωπο σου με τον ίδιο τρόπο μετά. Οι δε, οι "εξαρτάται κλπ" δικαιολόγησαν την άποψη τους βάζοντας και άλλα κριτήρια στο παιχνίδι όπως το "πως" και από "ποιον" θα το μάθαιναν, το τι θα έλεγε "ο/η κατηγορούμενος/η" όταν θα καλούταν να "απολογηθεί" , ενώ έκαναν παράλληλα και άλλες ερωτήσεις/σχόλια όπως, "αφού δεν πότιζες την αυλή σου, γιατί παραπονιέσαι που την πότισε ο γείτονας;" κοκ.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά με "ταρακούνησε" η τελευταία προσέγγιση στο θέμα. Σίγουρα, για να απιστήσει κάποιος, η σχέση στην οποία βρίσκεται είναι προβληματική. Τις περισσότερες φορές, δεν θα έπρεπε καν να μέναμε έκπληκτοι σε ένα τέτοιο συμβάν, αφού θα υπήρχαν λόγοι που οδήγησαν σε αυτό και απλά εμείς θα αγνοούσαμε τα σημάδια. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν δικαιολογώ σε καμία περίπτωση αυτόν τον τρόπο διαχείρισης μιας προβληματικής σχέσης (κέρατο), όμως, την ίδια στιγμή, αρχίζω να σκέφτομαι και το εξής: Όταν απαντάς "όχι", στην ερώτηση "Μπορείς να συγχωρήσεις την απιστία;", ποιον "αρνείσαι" να συγχωρήσεις τελικά; Τον "άλλον" ή εσένα;


Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »