Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2022

δοξάστε τους αποτυχημένους ανθρώπους

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι πάντα ωραίο να έχεις παραδείγματα στην ζωή σου. Αφίσες σε εφηβικά δωμάτια, δάσκαλους που όταν τελειώνει η διδακτική ώρα ασχολείται με τις ανησυχίες των μαθητών, ηγέτες σε μια επιχείρηση που εμπνέουν τους υφιστάμενους και αφυπνίζουν την παραγωγικότητα σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Κι αν δεν σου έχει τύχει κάτι απ' όλα αυτά, υπάρχει η τηλεόραση. Το διαδίκτυο. Εκεί που διαβάζεις τις βιογραφίες των σπουδαίων επιστημόνων, των διάσημων αθλητών και καλλιτεχνών. Των επιχειρηματιών που καινοτόμησαν και έκαναν την διαφορά. Άνθρωποι που εξιστορώντας τη ζωή τους δείχνουν μέσα από την επιμονή και τα εμπόδια, πως κατάφεραν να πετύχουν και να μείνουν στην ιστορία.

Αναρωτιέμαι ωστόσο, τι ενδιαφέρον θα παρουσίαζε να ασχοληθεί κανείς με το άλλο άκρο των ανθρώπων. Εκείνων που βρίσκονται στην αφάνεια. Που κάνουν τον σκύλο βόλτα, πάνε στην δουλειά, επιστρέφουν βρώμικοι από τα χώματα, κάνουν μπάνιο, ασχολούνται λίγο με το παιδί και κάθονται στην τηλεόραση μέχρι να αποκοιμηθούν αγχωμένοι για το αν θα έχουν λεφτά στις 30 για να πληρώσουν το νοίκι.

Να το δούμε λίγο αυτό; Έτσι, με ένα χαζό παράδειγμα; Προ ημερών ήμουν σε ένα εστιατόριο θαλασσινών. Γεμάτο από κόσμο, είχα κάνει κράτηση για τα άτομα της παρέας μου. Όταν κάτσαμε ένας από την παρέα, σχολίασε: "κοίτα, ο Χ γιατρός. Ε, αν δεν είναι αυτός εδώ, ποιος θα είναι;". Ξέρετε, εκεί στο εστιατόριο υπήρχαν ένα σωρό από παρέες που δεν ήταν γιατροί, δεν ήταν γνωστοί, ήταν πολύ πιθανό άνθρωποι που το ψάρι τους έκατσε στο λαιμό επειδή τα 150€ που έκαναν λογαριασμό, είναι ίσως το 20% του μηνιάτικο τους.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Γιατί εγώ θα έπρεπε να κοιτάξω τον γιατρό που εκείνος πλήρωσε τον λογαριασμό με την άνεση του εργάτη που αγοράζει τον σπαστό καφέ απ' το περίπτερο και όχι τον υπόλοιπο κόσμο που ενδεχομένως προσπάθησε πολύ μέχρι να έρθει στο εστιατόριο;

Αναρωτιέμαι γιατί τα πρότυπα μας και οι άνθρωποι που προβάλλονται, θα πρέπει να είναι αυτοί οι διάσημοι που -αδιάφορο για το πως και το γιατί- τα κατάφεραν και πλέον ζουν μια άνετη ζωή και όχι όλοι εκείνοι που κάθε τους ημέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης χωρίς το μέλλον ή καν ο επόμενος μήνας, να είναι εξασφαλισμένος;

Josef Váchal’s Cry of the Masses

Αναρωτιέμαι γιατί να μην υπάρχει μια εκπομπή στην τηλεόραση που δεν θα ασχολείται με τα success stories, αλλά με ανθρώπους που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να επιβιώσουν, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Ανθρώπους που δε θα γνωρίσουμε για να θαυμάσουμε απαραίτητα, αλλά για να ταυτιστούμε και γιατί όχι να μάθουμε από τα λάθη τους, να σχολιάσουμε το τι θα κάναμε εμείς καλύτερο από εκείνους ή εμπνευστούμε από τη δική τους αποτυχία για το δικό μας επόμενο βήμα.

Ο νικητής στον αθλητισμό ή και τη ζωή παίρνει δικαίως όλα τα φώτα πάνω του. Το βρίσκω σωστό και δίκαιο. Όμως σε ένα πρωτάθλημα 16 ομάδων, υπάρχουν 15 που προσπαθούν και σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων, υπάρχουν -ξέρω γω- 10,5 εκατομμύρια "αποτυχημένων", πολλοί από τους οποίους προσπαθούν. Που δεν τα έχουν καταφέρει τόσο καλά. Όχι, δεν φταίει η τύχη, αλλά οι δικές τους επιλογές. Δεν πειράζει όμως, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι άνθρωποι δικοί μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 17 Ιουλίου 2022

μεγαλώνοντας (σ)την γενιά του "όχι"

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Σε ένα μανιφέστο διαμαρτυρίας που ίσως συναντούσες κάποια στιγμή σε έναν βρώμικο τοίχο ενός σκοτεινού δρόμου μιας τυχαίας πόλης του κόσμου, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται το σημερινό άρθρο/διαμαρτυρίας προς τους γονείς -μεταξύ αυτών και εμένα- του σήμερα.

Γιατί σήμερα, στην εποχή της επικοινωνίας, της πληροφορίας, της διασύνδεσης, της παγκοσμιοποίησης και του εκμηδενισμού των αποστάσεων και των τάσεων ή... hashtag trends, τα παιδιά μεγαλώνουν με ευαγγέλιο μία λέξη: Όχι.

Όχι στην αλόγιστη χρήση του tablet, όχι, στον δάσκαλο που θα αγγίξει το μαθητή (λες και όλοι τους είναι παιδεραστές ας πούμε), όχι κοντά στην τηλεόραση, όχι στα προγράμματα άνω των 13 ετών, όχι στην αγορά κινητού ακόμα, όχι στο gaming για πάνω από 2 ώρες, όχι στην ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο, όχι στην ελεύθερη βόλτα στην γειτονιά, όχι στο χαρτζιλίκι, όχιόχιόχι. Όχι.

Η νέα γενιά φοράει μία μπλούζα που φέρει με γυαλιστερές πούλιες ένα τεράστιο "μη" απ' τη μια μεριά και ένα τεράστιο "όχι" απ' την άλλη. Έτσι, ώστε κανείς να μην πλησιάσει τον άλλο οπότε και να μην εκτεθεί στην επικινδυνότητα που μπορεί να φέρει πάνω του. Μέσα σε μία γυάλα περιορισμένης πρόσβασης στα πάντα, περιορισμένης πρόσβασης στην ζωή, περιορισμένης ευθύνης των γονιών που είναι σίγουροι ότι είναι γαμάτοι τύποι επειδή την Δευτέρα του έχουν κλείσει μαθήματα σκάκι, την Τρίτη μαθήματα ενόργανης, την Τετάρτη ωδείο, την Πέμπτη χορό και την Παρασκευή κενό για να πάνε στον κινηματογράφο.

Είναι οι ίδιοι που δυο-τρεις δεκαετίες πριν, έλιωναν στην τηλεόραση βλέποντας Εμμανουέλα, Εξορκιστή, έπαιζαν Tetris στο Game Boy μέχρι να τελειώσουν οι μπαταρίες, ήταν αυτοί που από το μεσημέρι έβγαιναν στην αλάνα ή την αυλή του σχολείου με φίλους και άγνωστες παρέες παίζοντας μέχρι να μη βλέπουν άλλο απ' το σκοτάδι χωρίς να ειδοποιήσουν ποτέ ότι θα αργήσουν -αφού δεν είχαν και τρόπο να το κάνουν- και εκείνοι που έπιναν ένα μπουκάλι Coca-Cola(ς) μαζί με μακαρόνια και κρουασάν, γιατί οι δείκτες μάζας και ενδείξεις "Ε" στα προϊόντα ήταν ανύπαρκτες μαλακίες που δεν τους αφορούσαν. Είναι οι ίδιοι που άκουγαν Black Sabbath και χτυπούσαν κουδούνια τυχαίων σπιτιών μέσα στο μεσημέρι.

εικόνα από: assets-global.website-files.com

Αλλά ας επιστρέψουμε στο σήμερα, στη γενιά του "όχι", των παιδιών που αναρωτιέμαι πώς θα είναι σε είκοσι χρόνια από τώρα, όταν θα τους δοθούν τα κλειδιά της ζωής και θα τους αφαιρέσουν το σωσίβιο απ' την μέση, φωνάζοντάς τους αυστηρά: "σκάσε και κολύμπα". Μπορεί -σε αντίθεση με εμάς- να έμαθαν να φοράνε ζώνη ασφαλείας στο αμάξι, αλλά το αύριο δεν έχει καν προστατευτικό δίχτυ.

Κουβαλώντας όλα αυτά τα παιδιά το "όχι" με το οποίο γαλουχήθηκαν, πόσες ευκαιρίες άραγε θα χάσουν λόγω της ανασφάλειας που τους καλλιέργησαν οι γονείς τους στο επαγγελματικό ρίσκο που δεν τόλμησαν; Πόσοι χαμένοι έρωτες επειδή δεν είπαν το "ναι" σε μία περιπέτεια με ημερομηνία λήξης; Πόσες εμπειρίες θα στερηθούν, επειδή όταν τους δόθηκε η αφορμή, προτίμησαν το σπίτι και την σιγουριά του καναπέ;

Οι ελλείψεις, οι χαμένες ευκαιρίες, η περιορισμένη πρόοδος, η "απάνθρωπη" ρουτίνα που θα προωθείται σε μερικά χρόνια από τώρα, θα είναι το αποτέλεσμα του όχι που η δική μας γενιά "φύτεψε" στα μυαλά, την ιδεολογία και την ιδιοσυγκρασία της επόμενης. Ξέρετε, αυτής που θα σώσει τον πλανήτη επειδή έμαθε να ανακυκλώνει, αλλά θα καταδικάσει τον εαυτό της, επειδή ξέχασε από το να ζει μέχρι το σε ποιο φύλο ανήκει. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2021

τα 40 χρόνια μιας οικογένειας που (θα) ανήκω

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι ωραίο να ανήκεις. Να ανήκεις σε μια ομάδα ή πολύ περισσότερο σε μία οικογένεια. Είναι ακόμα πιο δελεαστικό όταν με την οικογένεια αυτή, δεν μοιράζεσαι το ίδιο επώνυμο ή ίδιους δεσμούς αίματος ή περιουσιακά στοιχεία.

Και τέτοιες ομάδες υπάρχουν. Τέτοιες οικογένειες υπάρχουν. Συχνά, είναι ομάδες που λειτουργούν σαν οικογένεια και επιτρέψτε μου τον συνειρμό που κάνω, αλλά σε κάθε πετυχημένη ιστορία αθλητικής ομάδας, στα παρασκήνια πάντα διαβάζαμε συνεντεύξεις των μελών της που ανέφεραν πως λειτουργούσαν σαν μία οικογένεια.

Όμως τα παραδείγματα μιας ομάδας που λειτουργεί σαν οικογένεια, δεν περιορίζονται στον αθλητισμό. Συμβαίνει μία τέτοια συγκυριακή ιδιότητα να εμφανιστεί σε έναν οργανισμό, όπως μία επιχείρηση. Τι γίνεται τότε; Πόσο επιτυχημένη είναι ή... αναμένεται να είναι η συνταγή της;


Η αλήθεια είναι πως εδώ και μερικούς μήνες ανήκω σε μία τέτοια οικογένεια. Δεν είμαι ισότιμο μέλος ακόμα και πώς θα μπορούσα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο όταν μία ιστορία 40 ετών περιέχει πολύ ιδρώτα, πολύ προσπάθεια, μεγάλες μάχες για επιβίωση και ένα σωρό ρίσκα που μετουσιώθηκαν σε πετυχημένες ιστορίες που όταν τις διηγείται κανείς αντιλαμβάνεται τι σημαίνει άνθρωπος με όραμα, οργάνωση, ικανότητες και θέληση, την ίδια ώρα που εγώ δεν είμαι παρά ένα από τα πιο πρόσφατα επεισόδια της. Ακόμα κι έτσι όμως, είμαι μέλος της.

Και τι σημαίνει να ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια; Να βρίσκεται το όνομα σου αναρτημένο στον πίνακα προσωπικού μίας επιχείρησης; Όχι. Προφανώς, όχι. Οικογένεια σημαίνει, να λαμβάνεις αφοσίωση, προσοχή και εμπιστοσύνη σε όλα όσα ως εκείνη την στιγμή δείχνεις ότι μπορείς να προσφέρεις, να προτείνεις και να δοκιμάσεις. Όταν με το καλημέρα, βλέπεις τους ανθρώπους που έχτισαν σε δεκαετίες, να εμπιστεύονται έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισαν και όχι παρασυρμένοι από κάποιον επιπόλαιο ενθουσιασμό, αλλά βασιζόμενοι στην εμπειρία, το ένστικτο και τα δείγματα γραφής που βλέπουν.

Όταν ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια, που συγκυριακά πέρασες 4 ώρες ακούγοντας ιστορίες 40 ετών, έχεις δύο επιλογές: Η μία είναι να χαλαρώσεις. Να σκεφτείς πως "εδώ είμαστε" και να απολαύσεις τα προνόμια που αυτές οι συνθήκες θα σου προσφέρουν από εδώ και στο εξής σε έναν άψογο (εργασιακό) χώρο περιμένοντας τις 30 του κάθε μήνα.

Η άλλη επιλογή, είναι να αισθανθείς περηφάνια. Να φουσκώσεις με παραγωγικό άγχος γιατί "εδώ" μπορείς να προσφέρεις ολοένα και περισσότερο. Επειδή η προοπτική σου μπορεί να 'κουμπώσει" στην προοπτική της νέας σου οικογένειας. Να επενδύσεις και τον χρόνο και τα χρόνια σου εκεί που μπορείς να ταυτίσεις τις προσδοκίες σου με τις σελίδες μιας ιστορίες που θα συνεχίσει ένα βιβλίο 40 ετών. Μπορείς ίσως, να χαθείς σε ένα μέλλον χωρίς όρια για το πόσο ψηλά μπορείς οραματιστείς ότι με την συμβολή σου μπορεί να φτάσεις την νέα σου οικογένεια.

Κανονικά, κάπου εδώ το κείμενο θα έπρεπε να κλείσει με ένα πολιτικό κλισέ του τύπου "δεν μου αρέσουν τα λόγια αλλά οι πράξεις", στην περίπτωση μου όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μου αρέσει και να λέω μεγάλα λόγια και να τα πραγματοποιώ. Μου αρέσει να εκτίθεμαι γιατί δεν φοβάμαι πως θα αποτύχω. Δεν κρατάω καβάντζες αποτυχίας, γιατί δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μου (αυτή). Εδώ και μερικά χρόνια αισθάνομαι σαν ένα τρένο που προχωράει και όποιος θέλει ανεβαίνει ακολουθώντας την διαδρομή, αλλά εδώ απ' ότι φαίνεται, το τρένο μου έχει βρει και τις ράγες του, για το δρομολόγιο των 9:00-17:00... Yanni Spiridakis

Υ.Γ.
Μετά από 3 ποτήρια κρασί και 5-6 ρακές, μάλλον που κέρδισα το στοίχημα

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 21 Μαΐου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ στην eurovision νικητής είναι πάντα το διαφορετικό

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Πείτε με ρομαντικό ή ανόητο, όμως ανήκω σε αυτό το ποσοστό των ρομαντικών ανόητων που ακόμα παρακολουθεί με ενδιαφέρον και απολαμβάνει την Eurovision εκείνο το ετήσιο ανοιξιάτικο σαββατόβραδο. Εκείνον τον πολύχρωμο και πολυμορφικό διαγωνισμό ανθρώπων, λαών, ιδεών, μουσικής και τέχνης.

Για κάποιο λόγο η Eurovision υπήρξε πάντοτε κάτι πολύ-πολύ διαφορετικό. Ιδίως τότε που κάθε χώρα αντιπροσωπευόταν με τραγούδι γραμμένο στην εντόπια γλώσσα της. Η ανταλλαγή και προβολή ακουσμάτων και τέχνης, ήταν τόσο ιδιαίτερη ώστε όπου κι αν ψάξετε δεν θα βρείτε μια παρόμοια διοργάνωση πουθενά στον κόσμο.

Από την πίστα της, έχουν περάσει πολλές και διαφορετικές φυσιογνωμίες που θα τους ονομάσουμε καλλιτέχνες. To 1988 ήταν η φωνή της Celine Dion με την συνέχεια στην καριέρα της να την γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά. Όμως πριν και ειδικά μετά από εκείνη είδαμε μασκαράδες, συγκροτήματα, χορευτές, διάσημους ή άσημους, πειραματιστές ή... οραματιστές. Αν κάτι υπάρχει και είναι διαφορετικό τότε σίγουρα πρέπει να ακουστεί σε εκείνον τον διαγωνισμό.

Τελικά όμως, πως κερδίζεις την Eurovision; Νομίζω πως δεν υπάρχει απάντηση εδώ. Βλέπετε, εκεί που ένα χορευτικό κομμάτι κατακτά την πρωτιά, την επόμενη χρονιά μια λιτή μπαλάντα κάνει την μεγάλη ανατροπή. Κι εκεί που μια προκλητικά ντυμένη ερμηνεύτρια κάνει την εμφάνιση της, ξαφνικά κάποιοι γελοιωδώς ντυμένοι τύποι τραγουδούν metal και κερδίζουν εξίσου!

Το μυστικό νομίζω πως βρίσκεται σε κάτι που ξεπερνά την ποιότητα της μουσικής, των στίχων και των ικανοτήτων του ερμηνευτή. Βρίσκεται στην διαφορετικότητα του. Από άντρες transexual, μέχρι γυναίκες λεσβίες. Από παράξενα χορευτικά μέχρι μοιρολόγια σε τοπικές διαλέκτους. Κι αν πέρσι μια εκκεντρική ερμηνεύτρια κέρδισε τον διαγωνισμό πόσο αναμενόμενο ήταν να πάρει την σκυτάλη ένας... κανονικός τύπος πάνω σε ένα πιάνο που τραγούδησε μία μπαλάντα; Δεν θα έπαιρνα και όρκο αν πρώτα δεν μάθαινα πως ο νέος μας νικητής, ο Ολλανδός Duncan Laurence δεν ήταν αμφιφυλόφιλος! Το έμαθα την επόμενη του διαγωνισμού, όμως αυτό μου έδωσε αρκετές εξηγήσεις...

Αν κάτι με ενοχλεί και γενικά κουράζει στην Eurovision είναι οι πολιτικές προεκτάσεις και οι γειτονικές ψήφοι (βλέπε τα κλασικά 12άρια Ελλάδας και Κύπρου ή αντίστοιχα των σκανδιναβικών χωρών). Πέρα όμως από αυτό πρέπει να υπάρχει κάτι διαφορετικό! Και πιστέψτε με αν αυτό αφορά την σεξουαλικότητα του ερμηνευτή, τότε αμέσως οι πιθανότητες νίκης αυξάνονται δραματικά.

Δεν ξέρω αν πρέπει να επικροτούμε την ομοφυλοφιλία και την προβολή μιας ανώμαλης ζωής, σίγουρα όμως πρέπει να προβληματιστούμε για το κατά πόσο αυτά θα πρέπει να είναι το κριτήριο της νίκης ακόμα κι αν κανείς δεν το παραδέχεται. Στο μεταξύ εγώ θα παραμείνω ρομαντικός και θα συνεχίσω να απολαμβάνω τον διαγωνισμό ακούγοντας μουσική και θαυμάζοντας όμορφα σκηνικά και εντυπωσιακές χορογραφίες! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 21 Απριλίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το μυστικό της νηστείας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Τις προάλλες, λίγο πριν το μεσημεριανό μου διάλειμμα στην δουλειά -για φαγητό- έκανα μία σκέψη σχετικής απόγνωσης: "άντε καμιά δεκαριά μέρες έμειναν για να τελειώσει η νηστεία" και αμέσως μετά άνοιξα το φαγητοδοχείο μου με τον αρακά. Λίγο πριν την πρώτη μου μπουκιά στάθηκα για δευτερόλεπτα και σκέφτηκα ότι μόλις είχα αχρηστεύσει την νηστεία μου.

Βλέπετε, αν η νηστεία γίνεται αναγκαστικά, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Δεν είναι καν νηστεία. Τώρα που το σκέφτομαι, οτιδήποτε κι αν κάνεις αναγκαστικά χάνει όλη του την ουσία. Είτε αν αυτό σημαίνει πως προσφέρεις ένα δώρο σε κάποιον, είτε αν απλά μένεις σε μία σχέση που δηλητηριάζει, καταπιέζει ή κακοποιεί την ζωή σου.

Συγκεκριμένα για την νηστεία ωστόσο, υπάρχει μια γενική σύγχυση. Υπάρχουν οι κανόνες της Εκκλησίας, υπάρχει η εφαρμογή των πιστών και τελικά υπάρχει και το θέλημα Του Θεού. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ήταν όσο ακριβώς ξεκάθαρος θα χρειαζόμασταν, λέγοντας πως εκείνο που εισέρχεται στο στόμα εξέρχεται λίγο μετά από άλλο μέρος του σώματος, ενώ αυτό που εξέρχεται από το στόμα προέρχεται από την καρδιά και το μυαλό.

Η κατανάλωση κρέατος και γαλακτομικών είναι μια αδυναμία, είναι η έλλειψη αυτοσυγκράτησης. Και ναι, η αυτοσυγκράτηση και η στέρηση είναι οι βασικοί πυλώνες της νηστείας, ωστόσο οτιδήποτε αφορά το αρτύσιμο φαγητό δεν βλάπτει κανέναν. Μα κανέναν.

Οι σκέψεις όμως; Η υπόθαλψη; Η υποκρισία; Η απόρριψη; Η σύγκρουση των λέξεων και υποσχέσεων με τις πράξεις; Πώς εκείνοι που αποφασίζουν να ζήσουν για σαράντα μέρες χωρίς κρέας και τυρί μπορούν να κουτσομπολέψουν τον γείτονα, να βρίσουν τον συνάδελφο και να αδικήσουν τον άνθρωπο τους; Δεν είμαι άγιος, δεν είμαι καν ιερέας, όμως... αν Εκείνος μπορούσε να βρίσκεται σήμερα εδώ μαζί μας, τι θα έλεγε; Τι είδους νηστεία θα μας δίδασκε; Ποια εγκράτεια θα επιβράβευε και ποια αδυναμία θα καυτηρίαζε;

Αναρωτιέμαι αν είναι αμαρτία να φας δέκα μπουκιές κοτόπουλο για να μην πεινάς και αν είσαι ο σωστός πιστός τρώγοντας μέχρι σκασμού καλαμαράκια και πατάτες τηγανιτές. Αναρωτιέμαι αν είναι αμαρτία να πιεις ένα ποτήρι γάλα το πρωί ενώ είναι αποδεκτό να κατεβάσεις ένα μπουκάλι αναψυκτικό μετά το φαγητό.

Ξαφνικά η νηστεία είναι δυσδιάκριτη. Οι κανόνες της Εκκλησίας υπάρχουν, όμως ο προβληματισμός οφείλει να γίνει επί της ουσίας και η ουσία δημιουργεί δεύτερες σκέψεις.

Ξέρετε, είχα την τύχη σε μικρή ηλικία να γνωριστώ με έναν εξαιρετικό άνθρωπο, έναν πραγματικά φωτισμένο πνευματικό γέροντα που παρά τα χρόνια του και τις καταβολές του (αρχιμανδρίτης και ιερομόναχος) είχε μεγάλη ευκολία στο να προσαρμοστεί στις δικές μου νεανικές -τότε- ανησυχίες και στον δικό μου σύγχρονο τρόπο ζωής. Ποτέ δεν μου είπε πως πρέπει να νηστέψω το τυρί, όπως και ποτέ δεν μου είπε πως καλά θα κάνω να μην το νηστέψω. Έκανε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Μου εξήγησε τι σημαίνει νηστεία. Μου γνώρισε τη νηστεία ως εγκράτεια, ως καταπίεση με την έννοια της αποφυγής απολαύσεων για ένα διάστημα ικανό να αποδείξω στον εαυτό μου και τον Θεό πως απλά... μπορώ! Και κατόπιν, μου έδωσε το ελεύθερο να επιλέξω τι είδους νηστεία θα ήθελα εγώ να ακολουθήσω. Και τότε ενεργοποίησα την φαντασία μου, την σύνδεσα με τις δικές μου προσωπικές απολαύσεις και ξαφνικά έβγαλα μια Σαρακοστή χωρίς να ακούσω rock μουσική, μία άλλη χωρίς να ακούσω καθόλου μουσική. Άλλη, χωρίς να φλερτάρω κορίτσια ή άλλη χωρίς να χρησιμοποιώ βωμολοχίες (τόσο δύσκολη εκείνη η χρονιά!). Ολοκληρώνοντας την Σαρακοστή κάθε μία από εκείνες κι άλλες, χρονιές, είδα ότι μπορώ να νηστέψω τα πάντα, μπορώ να γίνω εγκρατής σε οτιδήποτε, μπορώ να νικήσω το "δεν μπορώ" ή το "έχω ανάγκη".

Μέσα από αυτήν την, την προσωπική νηστεία γνώρισα το μοναδικό, ουσιαστικό της νόημα. Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν. Δυστυχώς η νηστεία έχει συνδεθεί με το φαγητό και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνουν παιδιά νηστεύοντας τα κάποιες μέρες και θεωρώντας πως έτσι τα εισάγουν στην έννοια της νηστείας, ποιος όμως τα μαθαίνει να νικούν τις απολαύσεις τους για ένα συγκεκριμένο διάστημα; Ακόμα δε περισσότερο, οι ενήλικες καυχιόνται για την νηστεία τους χωρίς όμως να έχουν αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά τους εκτός το φαγητό.

Εδώ και καιρό είμαι πεπεισμένος πως απέχω έτη φωτός μακριά από την τελειότητα, όμως το μυστικό της νηστείας το γνωρίζω καλά. Το μυστικό της συγχώρεσης, επίσης. Και... το μυστικό της αγάπης, το ίδιο. Αν Του... κάνω, έχει καλώς. Αν πάλι όχι, ε... θα συνεχίσω να προσπαθώ. Εσείς; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η στιγμή που πρέπει να προσαρμοστείς αρχίζοντας απ' την αρχή

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Μου πήρε 35 χρόνια να το συνειδητοποιήσω, όμως όλα στην ζωή είναι σχετικά, υποκειμενικά και... φαινομενικά. Το τι μπορεί να σκέφτεται, να εικάζει, ακόμα και να βλέπει ο καθένας για ένα ίδιο περιστατικό, μπορεί τελικά να είναι τόσο μα τόσο διαφορετικό που ειλικρινά ποτέ μου δεν το πίστευα.

Έχω εικόνες ανθρώπων για τους οποίους συζητούσε η γειτονιά πως είναι πλούσιοι την ίδια ώρα που εκείνοι πάλευαν σκληρά για μια ζωή χωρίς χρέη. Άνθρωποι που έβλεπαν μία εικόνα κάποιου τόσο ωραία που ήταν σίγουροι πως είναι κομμάτι κάποιας υποδειγματικής ζωής. Ποιοι αλήθεια όμως μπορούσαν να δουν μικρά hints για να υποπτευτούν την αλήθεια;

Και κάπου εδώ βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Για χρόνια είχα μάθει να έχω τον απόλυτο έλεγχο σε όλα και κατά κάποιο τρόπο όλοι να είναι ευχαριστημένοι με τον τρόπο που παιζόταν όλο αυτό το παιχνίδι. Και έρχεται μια στιγμή που όλα αλλάζουν. Δεν ελέγχω παρά το τιμόνι που κρατάω. Ο μισθός μου είναι ξαφνικά μικρότερος, τα ατομικά μου όνειρα περιορίζονται στους άσσους και τα μηδενικά του διαδικτύου και σαν ζητιάνος αναζητώ λίγες ώρες ηρεμίας, ξεγνοιασιάς και πληρότητας.

Και τότε -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- καταλαβαίνω πως μέσα σε αυτές τις συνθήκες πρέπει κανείς να προσαρμόζεται, παράλληλα με το να αλλάζει την κοσμοθεωρία του. Πιστέψτε με, είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να χωνέψω πως δεν θα είμαι στο εξής παρά μία ισόβαρη άποψη και γνώμη, χωρίς την πρότερη αίγλη και ισχύς των προγραμμάτων, απόψεων και δηλώσεων μου. Σε τελική ανάλυση συνειδητοποιώ πως όσο ομαδικό ον και αν είναι ο άνθρωπος, όσο κι αν εξαρτάται από τις ομάδες στις οποίες ανήκει, δεν παύει να είναι ένα πλάσμα παντελώς μοναχικό. Αν δεν προσπαθήσει, αν δεν πιστέψει στον εαυτό του κάθε φορά και υπό τις όποιες συνθήκες, δεν θα καταφέρει ποτέ τίποτα. Εγώ έχω πειστεί σχεδόν να (ξανά)προσπαθήσω. Εσύ; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ποιος είπε να ζεις την κάθε στιγμή;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ξέρεις, όλοι λένε πως ο χρόνος περνάει γρήγορα ή πως μια μέρα θα κοιτάξουμε την ζωή μας και θα είναι πολύ αργά για ορισμένα πράγματα. Όμως, δοκίμασε να το πεις αυτό σε έναν εργαζόμενο που περιμένει να πάει 17:00 για να σχολάσει ή εκείνον που έχει τόσα πράγματα να κάνει βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα που δείχνει σα να μην του φτάνει μία ολόκληρη ζωή.

Αυτό που με σιγουριά μπορεί να πει κανείς, είναι πως ο χρόνος -ναι- είναι σχετικός και ως εκ τούτου το πως τον αντιλαμβάνεται ο ένας και ο άλλος διαφέρει κατά πολύ. Ακόμα και το πως αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι τον χρόνο ανάλογα με το τι κάνουμε ή θα κάνουμε μπορεί να διαφέρει αισθητά.

Στον σημερινό προβληματισμό θα ήθελα να μην αναλύσουμε κάτι και αντίστοιχα να μην γενικεύσουμε. Θα προτιμούσα να καταπιαστούμε από στιγμές. Οι στιγμές μπορεί να βρίσκονται στην ίδια εξίσωση με την έννοια του χρόνου ωστόσο έχουν κάτι μαγικό εννοιολογικά. Είναι εντελώς προσωπικές "μαγικές τρύπες" που ο καθένας μας έχει περάσει μέσα σε αυτές χωρίς να συμβαδίζει με την αντικειμενική ροή του χρόνου.

Σκέφτομαι έναν οπλίτη που κάνει το "γερμανικό νούμερο" στην σκοπιά και το δίωρο δείχνει τόσο βασανιστικό. Ύστερα, ένα ποτό σε ένα παραλιακό μπαρ που χάνεσαι έχοντας δίπλα σου τον άνθρωπο σου. Την διάρκεια ενός χειρουργείου κάποιου αγαπημένου σου προσώπου και η αγκαλιά του παιδιού σου ενώ αυτό έχει μόλις ξυπνήσει χουζουρεύοντας στο κρεβάτι.

Παρατηρείτε κάτι σε όλα τα παραπάνω; Η διάρκεια του καθενός είναι πολύ προσωπική ανάλογα με αυτόν που βιώνει την κάθε εμπειρία. Μπορεί το ίδιο πράγμα να εκτυλίσσεται μπροστά σε περισσότερα του ενός άτομα κι όμως για σένα να μην υπάρχει καμία επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. Είσαι χωμένος για τα καλά στην "μαγική σου τρύπα" και ότι κι αν σου πουν εκείνη τη στιγμή, ότι κι αν δεις, δεν είναι ικανό να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Εκτός, ίσως το... ρολόι σου! Το "για πότε πέρασε η ώρα" και το "δεν περνάει με τίποτα η ώρα" είναι δύο φράσεις που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς μέσα σε λίγες ώρες!

Το... σοφότερο θα ήταν να κλείσω με την τετριμμένη συμβουλή, να ζείτε την κάθε στιγμή. Όμως θα σας έλεγα ψέματα. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Κάθε στιγμή, μου δίνει το έναυσμα, την αφορμή και την έμπνευση για να σχεδιάσω την επόμενη. Ποιο το νόημα να ζήσεις κάτι καλό αν δεν βάλεις τις βάσεις για να το επαναλάβεις αργά ή γρήγορα. Και αντίστοιχα, ποιο το νόημα να ζήσεις κάτι αρνητικό αν σκέφτεσαι παράλληλα πως θα αποφύγεις να βιώσεις την ίδια αρνητική εμπειρία ξανά. Κατά συνέπεια, πως να ζήσεις την στιγμή όταν για κάποιο λόγο πρέπει να υπάρξουν ή να μην υπάρξουν, κι άλλες; Η δική μου συμβουλή είναι πως κάθε στιγμή θα αποτελεί ανάμνηση σε... μια στιγμή! Δούλεψε σκληρά για την αμέσως επόμενη πριν γίνεις από αυτούς που ζουν με τις αναμνήσεις τους. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο ορισμός της τέλειας γυναίκας και τα μη τέλεια κορίτσια του next top model

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Γυναίκες. Έξυπνες, ευχάριστες, χαμογελαστές, ντυμένες όμορφα, βαμμένες, στολισμένες. Τις αγαπάμε, τις προσέχουμε και η ιστορία έχει γράψει σελίδες πολύπλοκης συνύπαρξης μαζί τους.

Για κάποιο λόγο (δεν το ανοίγω αυτό το θέμα γιατί είναι ένα άρθρο μόνο του), η ομορφιά και η εμφάνιση είναι συνυφασμένη με την γυναίκα και δεν αφορά μόνο τους άντρες που προφανώς απολαμβάνουν την θέα μίας όμορφης και καλοντυμένης γυναίκας αλλά και τις ίδιες τις γυναίκες που αρέσκονται στην ποιοτική τους εμφάνιση.

Η αρέσκεια αυτή έγινε επάγγελμα και για την ακρίβεια, πολλά επαγγέλματα. Από την μακιγιέρ, στην κομμώτρια, στην ενδυματολόγο, στον πλαστικό χειρούργο και φυσικά στα μοντέλα!

Αφορμή για τον προβληματισμό τούτο στάθηκε μία εκπομπή (και) της ελληνικής τηλεόρασης η οποία δοκιμάζει νεαρές κοπέλες, διαλέγει εκείνες που αρμόζουν περισσότερο στην εκπαίδευση και μετέπειτα μετατροπή τους σε επαγγελματίες μοντέλα.

Χωρίς να έχω παρακολουθήσει ποτέ την εκπομπή, αλλά γνωρίζοντας ορισμένες περιπτώσεις που έφτασαν ως ξεχωριστά θέματα στην επικαιρότητα, θα σταθώ σε μία κοπέλα που πήγε σαν υποψήφια έχοντας κάνει προσθετική στήθους και χειλιών. Οι… κριτές, οι υπεύθυνοι δηλαδή για το κύρος, την ποιότητα και το αποτέλεσμα της εκπομπής και των διαγωνιζόμενων, απέρριψαν την κοπέλα επειδή ακριβώς είχε κάνει αυτές τις προσθήκες και μάλιστα με έναν όχι και τόσο κομψό τρόπο. Ένας από αυτούς μάλιστα την παρότρυνε να αφαιρέσει ότι είχε προσθέσει και να δοκιμάσει ξανά στον χώρο.

Η κοπέλα ήταν όμορφη, ψηλή, αδύνατη, με στήθος όχι αντιαισθητικά μεγάλο κι όμως δέχτηκε την απόρριψη. Μια απόρριψη που έστειλε το πιο κραυγαλέο μήνυμα σε όλες εκείνες τις όμορφες κοπέλες εκεί έξω που είχαν την ατυχία να προικιστούν από την φύση με μεγάλο ή λίγο μεγαλύτερο στήθος. Αυτό που ίσως για τους άντρες είναι ιδανικό, για τα περιοδικά και τις πασαρέλες είναι απαγορευτικό. Γιατί; Τι έχουν να φοβηθούν τα ρούχα από ένα μεγάλο στήθος; Και για να περάσω στον δικό μου προβληματισμό, τι έχουν να φοβηθούν τα ρούχα από μία γυναίκα που δεν θα έχει τις τέλειες αναλογίες και σε τελική ανάλυση ποιες είναι οι τέλειες αναλογίες; Πώς ορίστηκαν; Γιατί μερικοί πόντοι λιγότεροι σε ύψος ή λίγες καμπύλες είναι τόσο απαγορευτικές; Γιατί να αποκλίνουν από το “τέλειο” ειδικά όταν μιλάμε για κάτι φυσικό;

Και μιας και μιλάμε για φυσικό, καταπιάνομαι από μία άλλη διαγωνιζόμενη στο παιχνίδι υποψήφιων μοντέλων που δεν ήταν ότι πιο φυσικό υπήρξε κι όμως έτυχε σοβαρής εξέτασης από τους υπεύθυνους. Αναφέρομαι σε ένα τραβεστί που γρήγορα οι κριτές κατάλαβαν ότι ήταν άντρας και μάλιστα τον ρώτησαν αν θα προβάρει και μαγιό (συγχωρέστε μου τα γέλια μου). Προφανώς ο υποψήφιος απορρίφθηκε όμως έχει πολύ ενδιαφέρον να μας προβληματίσει το γεγονός ότι διαγωνίστηκε έστω και σαν υποψήφιος.

Έχω ακούσει πως στον χώρο των επαγγελματικών μοντέλων ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, οι συνθήκες βάναυσες και πίσω από τα φώτα της πασαρέλας κρύβονται συνθήκες εξάντλησης, κατάχρησης ακόμα και κακοποίησης ορισμένων κοριτσιών που έχοντας σαν όπλο την εμφάνιση θέλουν να αναδειχτούν και να εξασφαλίσουν ένα καλό μεροκάματο.

Γιατί όμως εμείς σαν καταναλωτές να ενθαρρύνουμε κάτι τέτοιο; Γιατί να δεχόμαστε αυτό το αποτέλεσμα σαν ιδανικό, ενώ στον δρόμο θαυμάζουμε περισσότερο μία γυναίκα με καμπύλες και πλούσιο μπούστο; Μήπως οι ίδιες οι γυναίκες αδικούν τον εαυτό τους όταν υποβαθμίζουν την εξυπνάδα και το φυσικό επίπεδο τους προς χάριν της εμφάνισης και της προσέγγισης του… ιδανικού;

Μιλώντας για την συγκεκριμένη εκπομπή, κρίνω πως καλώς βρίσκεται στην ελληνική τηλεόραση καθότι προφανώς έχει την θεαματικότητα που της επιτρέπει να χρηματοδοτείται. Συνεπώς, μην αναζητήσετε τους υπεύθυνους της χειραγώγησης των νέων γυναικών στους κριτές ή τους παραγωγούς, αλλά ακριβώς στους ίδιους τους τηλεθεατές... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ κοινωνικό μέρισμα και κρατική λοταρία αποδείξεων ή πως να μετατρέψεις τους πολίτες σε ζητιάνους

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουμε γίνει θεατές μιας ιστορίας που ειλικρινά νομίζω πως δείχνει την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας. Οι πάντες αναζητούν τρόπους για να αιτηθούν το περιβόητο Κοινωνικό Μέρισμα και κάπως λιγότερο να ελέγξουν αν ήσαν οι νικητές στην πρώτη κρατική λοταρία από τις ηλεκτρονικές συναλλαγές!

Με άλλα λόγια, το κράτος κατέληξε να έχει ένα υπόλοιπο στον κρατικό του προϋπολογισμό; Ένα πλεόνασμα, ένα... περίσσευμα! Και πως αποφάσισε να το διαχειριστεί; Διεξάγοντας κληρώσεις και αναδιανέμοντας τα χρήματα αυτά. Που τι σημαίνει αυτό; Τα πήρε από κάποιους και τα έδωσε είτε στην τύχη (κλήρωση) είτε με κάποια κριτήρια, σε άλλους;

Πόσο δίκαιο όμως μπορεί να είναι αυτό; Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν τύπο σαν εμένα. Δουλεύω σαν το σκυλί κάθε μέρα της εβδομάδας και από τα κέρδη μου το 29% ανήκει στην Εφορία, το 27% στην ασφάλεια (29+27=56) ενώ κάθε χρόνο χρεώνομαι 100% προκαταβολή φόρου, εισφορές αλληλεγγύης (χωρίς να ξέρω σε ποιον προσφέρω την αλληλεγγύη μου...) και άλλα αυξημένα τέλη. Από αυτήν την υπερφορολόγηση και υπερχρέωση προφανώς περίσσεψαν χρήματα τα οποία αντί να τα επιστρέψουν με κάποιον αναλογικό τρόπο σε όλους εκείνους που τα πληρώνουν, αποφάσισαν να τα δώσουν όπως αναφέραμε παραπάνω!

Γιατί; Έχω εμπιστοσύνη στην διαδικασία του κοινωνικού μερίσματος και πιστεύω ότι θα πάει σε τσέπες που τα έχουν ανάγκη, όμως εγώ τα έκλεψα; Εμένα μου περίσσεψαν; Κάποιοι θεώρησαν ότι δεν τα έχω ανάγκη ή ότι δεν δούλεψα αρκετά για να τα κερδίσω;

Και τώρα... εγώ και όλοι οι συμπολίτες μου μαζί, σαν ζητιάνοι, περιμένουμε να δούμε αν δικαιούμαστε κάποιο μέρισμα λες και πρόκειται για συσσίτιο στο προαύλιο κάποιας εκκλησίας ή σταυρώνουμε τα δάχτυλα να είμαστε οι τυχεροί που θα πιάσουμε τα 1000€ της κρατικής λοταρίας. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ξεπεσμός. Είναι κοινωνική μιζέρια, πολιτιστική εξαθλίωση και οικονομική εκμετάλλευση.

Αν ωστόσο ανήκεις σε αυτούς που πήραν ή θα πάρουν λεφτά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τότε απλά παρηγορούμαι γιατί τουλάχιστον αυτά θα έρθουν σε εσένα και όχι σε κάποιο γερμανικό πορτοφόλι ή στο χρηματοκιβώτιο κάποιας τράπεζας. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ τα χριστούγεννα (δεν) ήρθαν και αφήστε με επιτέλους να (μην) γιορτάσω

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Διανύουμε την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη και εδώ και μέρες πολλά καταστήματα έχουν
στολίσει βιτρίνες, πολλά ραδιόφωνα παίζουν συνεχώς Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και γενικά το κλίμα πάει να γίνει εορταστικό κόντρα στην ροή των δεδομένων και καλά το κάνει, όμως σας μεταφέρω μία προσπάθεια που έχει αρχίσει από τον Νοέμβριο και την οποία θεωρώ πολύ ετεροχρονισμένη μιας και γενικά στην Ελλάδα ακόμα και ο Νοέμβριος θυμίζει κάτι από καλοκαίρι οπότε είναι πραγματικά δύσκολο να μπεις σε χριστουγεννιάτικο κλίμα (εκτός κι αν είσαι απ' την Αυστραλία)!

Κατανοώ τους έμπορες και γενικά τους καταστηματάρχες που με αυτόν τον τρόπο θέλουν να δώσουν μία τόνωση στις επιχειρήσεις τους. Ποντάρουν στο εορταστικό θέμα που παραδοσιακά ωθεί τον καταναλωτή στην αγορά και μιας και μιλάμε για ένα μικρό χρονικά διάστημα, είναι πολύ λογικό για τους επιχειρηματίες να θέλουν να το επιμηκύνουν.

Τα μικρά παιδιά, οι ερωτευμένοι, όσοι νηστεύουν, όλοι τους προσβλέπουν στα Χριστούγεννα και όλοι τους έχουν λόγους να μπουν στο κλίμα και όλοι τους έχουν συμφέρον από το να δημιουργηθεί αυτό το κλίμα κατά πολύ νωρίτερα.

Δεν είναι τυχαίο πως στις ΗΠΑ είναι υπάρχει πάντα ένας λόγος να γιορτάζεις και να... ξοδεύεις! Στην αρχή είναι το καλοκαίρι και αμέσως μετά έρχεται η καμπάνια "back to school" για να την διαδεχτεί το Halloween, η μέρα των Ευχαριστιών, η Black Friday, η Cyber week και όλα αυτά ενώ ήδη από τον Οκτώβρη(!) ξεκινάνε τα πρώτα χριστουγεννιάτικα υπονοούμενα...

Εγώ όμως στο κλίμα θα μπω 2-3 μέρες πριν. Δεν έχω την απαίτηση το ίδιο να κάνουν τα παιδιά μου, οι φίλοι μου ή τα άλλα άτομα στο περιβάλλον μου, όπως αντίστοιχα απαιτώ να μην έχουν την απαίτηση εκείνοι από μένα. Αν με πείτε ξενέρωτο, θα είμαι. Αν με πείτε μονόχνοτο, θα είμαι. Απλά αφήστε με να μην "έχω" Χριστούγεννα μέχρι όντως να έρθουν αυτά. Καλό... μήνα! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

ΠΟΡΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ δεν είμαστε το ίδιο

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Μια φράση που ακούς από παιδούλα έως ωριμότερη. Και δεν έχει καμιά σημασία αν πηγαίνεις νηπιαγωγείο ή αν είσαι συνταξιούχος. Η κοινωνική σου τάξη δεν παίζει καθοριστικό ρόλο, το επάγγελμα, αν είσαι κομμώτρια ή αστροφυσικός: η τεράστια φράση είναι γραμμένη με φωτεινά γράμματα κι εκεί που δεν το περιμένεις πέφτει πάνω σου, σαν αμόνι σε ταινία κινουμένων σχεδίων. 

Γράφει: «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ!»

Σε περίπτωση που δεν είσαι ψυχολογικά προετοιμασμένη για την προειδοποίηση-ταμπέλα με το «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ», πέφτει και σε καταπλακώνει. Όμως μαθαίνεις να την περιμένεις. Η επιγραφή αφορά στη θέση σου ως κορίτσι και γυναίκα στην κοινωνία σε σχέση με τους άντρες. Δεν πρόκειται να γίνει κανενός είδους φεμινιστική διάλεξη- μιλάμε για πρακτικά θέματα. Μαθαίνεις, να ζεις πρακτικά.   

Μεγαλώνεις και καταλαβαίνεις ένα σωρό διαφορετικά πράγματα... Πως οι άντρες συνάδελφοι σου θα πληρώνονται καλύτερα από σένα για την ίδια δουλειά (συμβαίνει  και στο Χόλυγουντ), πως το να είσαι γυναίκα σημαίνει θεωρητικά λιγότερη ανεξαρτησία σε πολλούς τομείς και πως η γυναικεία ζωή θα είναι γεμάτη διακρίσεις  που κανείς «προοδευτικός» δεν τολμά να συζητήσει ανοιχτά -μην τον πουν ρατσιστή και μισογύνη διότι, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ζούμε σε εποχή ψευτο-ορθότητας.

Το «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ» το ακούς σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις: είναι, για παράδειγμα, συνηθέστερο το: «ΆΝΤΕ ΝΑ ΠΛΥΝΕΙΣ ΚΑΝΑ ΠΙΑΤΟ ΜΩΡΗ». Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω ότι κατά την οδήγηση και παραδόξως όταν ακούς τέτοια υποτιμητικά για νεροχύτες και κουζίνες είσαι πιεσμένη, οδηγείς άτσαλα και εύχεσαι από μέσα σου να έπλενες τα πιάτα σου αντί να είσαι στην κίνηση της Πατησίων. Αλλά ποιος μπορεί να σε καταλάβει;

Οφείλεις να «υποφέρεις» εγκλωβισμένη  στο φύλο σου –άλλη μεγάλη συζήτηση- και η κοινωνική παράνοια είναι τόσο μεγάλη που ενίοτε θα βρεθούν και γυναίκες να σου φωνάξουν  «ΑΝΤΕ ΠΛΥΝΕ ΚΑΝΑ ΠΙΑΤΟ». Επειδή όμως αυτή η διαστροφή είναι δαιδαλώδης θα επιστρέψω στο «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ» που είναι πολύ ουσιαστικότερη διάκριση. 

Το «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ» λοιπόν όλοι κομπιάζουν να στο πουν -η μόνη φορά που το «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ» κάπως επιτρέπεται να λέγεται και να εννοείται είναι σε θέματα σχέσεων. Κυρίως σεξουαλικής συμπεριφοράς. Αν ένας άντρας είναι μεγάλος Καζανόβας, τότε είναι μάγκας και παίχτης -πολύ σπάνια αποκαλείται σαβουρογάμης, όπως λένε οι λόγιοι τυπάδες.

Αν μια γυναίκα έχει πολλούς συντρόφους και το ομολογεί, τότε μπήκε σε black list. Το «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ» τότε φτάνει σε μέγεθος τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Και 80 χρόνων να πάει και καλόγρια να γίνει, πάντα θα είναι δακτυλοδεικτούμενη μιας και η προϊστορία της «εύκολης» δεν ξεπλένεται – και στην κηδεία της μπορεί κάποιος να κάνει το σχόλιο: «Ήταν πεταχτούλα η μακαρίτισσα» - τέτοια κριτική επιτρέπεται ακόμα και τις πιο ακατάλληλες ώρες διότι ηθική μας σέρνει μια βαριά χωριατίλα.

Εξ αιτίας λοιπόν αυτού του τεράστιου «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ», οι γυναίκες προτιμούν να πουν ψέματα στους γονείς τους, στις φίλες τους, στους συντρόφους τους, στους συζύγους τους και βεβαίως στις κόρες και στους γιους τους. Θα μου πείτε: «ποιος νορμάλ άνθρωπος κάθεται, σε άκυρες περιστάσεις, να εξιστορήσει στα παιδιά του περιπέτειες της νιότης;». 

Θα απαντήσω: «Είναι συνηθισμένοι κάτι τέτοιοι μπαμπάδες». Στα καλά καθούμενα κάνουν φιγούρα στους γιους τους -μιλάμε για στιγμή άκρως αμήχανη και άβολη κυρίως για το παιδί.

Αν το κακό παραγίνει όμως και φτάσουμε στο άλλο άκρο και η μαμά παραφαίνεται Αγία, τότε ο γιος δεν μαθαίνει πολλά για τη αληθινή γυναικεία φύση – σου λέει μάλλον «όλες οι μαμάδες Αγίες είναι» και τα επακόλουθα από τέτοια πλάνη καταλήγουν να είναι σοβαρά.

Μεγαλώνουμε λοιπόν δεσμευμένες από αυτό το απαγορευτικό «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ» το οποίο βολεύει γιατί μπορείς, αν είσαι τέτοιος τύπος, να το χρησιμοποιήσεις για κάνεις :α) την αθώα, β) την απροστάτευτη, γ) να προκαλέσεις τύψεις, δ) να ζήσεις ως απόλυτη σιγανοπαπαδιά.  

Η παγκόσμια  ιστορία είναι γεμάτη από γυναίκες που υπέμεναν τις απιστίες των ανδρών τους, λες και η σύζυγος δεν ήταν άνθρωπος και δεν γνώριζε πρώτη απ όλους τα παραστρατήματα του άντρα της. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα αν ο σύντροφος δεν είναι εκεί, να πας να βρεις άλλον. Αλλά αν τολμήσετε να πείτε σε άντρα πως η κερατωμένη πιθανότατα είχε και αυτή γκόμενο, θα τον πιάσει ίλιγγος με ημικρανία. Λυπηθείτε τον άκαρδες, θα τον πονέσει η καρδιά του διότι θα φέρει τον εαυτό του στη θέση του κερατά - ας κάνει αυτός ό,τι θέλει, ας έχει εκατό γκόμενες, να θυμάστε πως: «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ». 

Θα με βρεις εδώG+Nastazia A
        
                             FB:  Anastasia Papadaki

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ το jason-αντιγόνη είναι ένα θύμα της εξελικτικής μαλακίας του σήμερα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν είναι ταινία φαντασίας ούτε κάποιο σενάριο απ' το μέλλον. Είναι γεγονός του "σήμερα" και είτε θα νιώσεις πουριτανός είτε πολύ μεγάλος σε ηλικία είτε κάτι άλλο που δεν θα το γράψω εδώ.

Έχουμε λοιπόν έναν άντρα που δεν ξέρω ποια μύγα τον τσίμπησε αλλά στηριζόμενος στους νόμους του κράτους άλλαξε το όνομα του σε Jason. Να τον έλεγαν Ιάσονα; Αγνοώ... Προφανώς είχε φαγούρα στον κώλο του από καιρό και όταν η νέα κυβέρνηση αποφάσισε να νομιμοποιήσει σχεδόν κάθε παρά φύσιν δραστηριότητα μεταξύ ομοφυλόφιλων ή παράουρα (που λέμε και στην Κρήτη) σεξουαλικώς προσδιορισμένων, εκείνος το πήγε ένα βήμα πιο πέρα τραβώντας κι άλλο το σκοινί.

Η απαίτηση του σήμερα, είναι να προστεθεί δίπλα στο νόμιμο Jason και το όνομα Αντιγόνη το οποίο θα εξισορροπεί το φύλλο του. Για την ακρίβεια απαιτεί από την ελληνική δικαιοσύνη να του αναγνωρίσει νομίμως το δικαίωμα να μην έχει φύλλο και να χρησιμοποιείται για αυτόν η αντωνυμία  "το".

Ο Jason, η Αντιγόνη, τώρα σε μία συσκευασία του ενός... είναι το... Αυτό!


Διάβασα σε διάφορα άρθρα της επικαιρότητας για την δράση του... "αυτό" και ενώ δηλώνει ακτιβιστή και υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παράλληλα έχει και πλούσια δράση σαν φιλόζωο και πάει λέγοντας. Αισθάνεται τόσο πολύ ότι προσφέρει που στο τέλος απλά θέλει να απολαύσει αυτήν την "ουδετερότητα" που διεκδικεί στα ελληνικά δικαστήρια, ακόμα κι αν στο τέλος αναγκαστεί να προσφύγει στα ευρωπαϊκά.

Αρκετά με αυτό. Ας προβληματιστούμε λίγο. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι άντρας, είμαι επίσης περήφανος που μου αρέσουν οι γυναίκες και απολαμβάνω να τις βλέπω να τονώνουν και να εκφράζουν την θηλυκότητα τους. Μ' αρέσει να μιλάω με άντρες για διάφορα αντρικά πράγματα, όπως και να συναναστρέφομαι με γυναίκες για να έχω συζητήσεις που άπτονται των ενδιαφερόντων τους. Τώρα με έναν... ουδέτερο άνθρωπο δεν ξέρω πως θα μπορούσα να φερθώ ειδικά αν έμοιαζε όπως ο τύπος, δηλαδή να φοράει φορέματα και μακιγιάζ και να έχει πιο πολλές τρίχες από μένα!

Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να διαφέρουμε και να ξεχωρίζουμε. Να επιδεικνύουμε την διαφορετικότητά μας εφόσον αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας. Όμως στην πάροδο του χρόνου και στην εξέλιξη της κοινωνίας, χάσαμε την αίσθηση του προσδιορισμού της έννοιας της προόδου είτε ανθρωπολογικά είτε εννοιολογικά είτε κοινωνικά. Έχουμε τόσο μεγάλη αγωνία για να επηρεάσουμε αυτήν την εξέλιξη που καταλήγουμε να βάζουμε την σφραγίδα μας άμεσα ή έμμεσα σε οποιαδήποτε μαλακία απλά φαντάζει διαφορετική και προσποιούμαστε με τόσο πάθος ότι μας αρέσει που στο τέλος όχι απλά την υιοθετούμε αλλά την πιστεύουμε και ιδεολογικά+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ τους μισούς νέους συντηρεί η μαμά όμως μήπως δεν φταίει η κρίση;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Αν και είχα την ευκαιρία να αναφερθώ σε αυτό το θέμα ορισμένες φορές, βρίσκω συχνά-πυκνά την αφορμή να επανέρχομαι. Βλέπετε... μια νέα έρευνα κατέδειξε αυτό που εμείς βιώνουμε καθημερινά. Τους νέους (ηλικίες 18-35) να συντηρούνται σε ποσοστό 48% από τους γονείς τους την ίδια ώρα που η έμμισθη εργασία τους, τους συντηρεί σε ποσοστό 45%.

Για να το πούμε χοντρικά... Οι μισοί από τους νέους μας, δουλεύουν για να ζήσουν και οι άλλοι μισοί (και παραπάνω) περιμένουν τον μισθό και την σύνταξη του μπαμπά και της μαμάς. Η εξοργιστική αυτή κατάσταση δεν δείχνει πόσο καλούς γονείς έχουμε στην Ελλάδα και άχρηστη νεολαία, ούτε πως η κρίση ευθύνεται (καθαρά) γι' αυτό. Η δική μου άποψη λέει πως αυτό για το οποίο φταίει είναι η ιδεολογία μας, η ιδιοσυγκρασία μας και η λάθος πολιτική. 

Γιατί οι μεγάλοι άνθρωποι λοιπόν να έχουν τόσα πολλά ώστε να μπορούν να συντηρούν και τα παιδιά τους; Τι πρόοδο μπορεί να επιφυλάξει αυτό για την κοινωνία μας και για το μέλλον της χώρας; Γιατί να μην παίρνει ο νέος πολύ περισσότερα και να συντηρεί εκείνος τον γονέα του αν χρειάζεται; Γιατί στερούν από τους νέους το δικαίωμα να ελιχθούν, να μην έχουν το οικονομικό βάρος στην προσπάθεια τους να προσφέρουν στην κοινωνία, ακόμα και ως καταναλωτές;

Για λόγους δικαιοσύνης θα πρέπει να εξαιρέσω άμεσα ορισμένους νέους που απλά αρέσκονται να τρώνε το παιδί της μαμάς και να ξυπνούν στις δύο το μεσημέρι μετά την χθεσινή κραιπάλη. Όχι όχι, το 48% της έρευνας δεν είναι, δεν πρέπει να είναι αυτά τα παιδιά! Παιδιά που έχω γνωρίσει, παιδιά που δεν έχουν κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον για τη ζωή. Κρύβονται πίσω απ΄ την δικαιολογία της κρίσης και παίρνουν τηλέφωνο με το ακριβό τους smartphone την μαμά για να μάθουν τι φαγητό έχει το μεσημέρι...

Όμως έχω δει και νέους που μετράνε τα κουκιά ευρώ-ευρώ για να βγάλουν το νοίκι της γκαρσονιέρας που επέλεξαν, για να πληρώνουν το ρεύμα και τις μετακινήσεις τους και να προσπαθούν να κρατούν κάτι στο τέλος για να θυμούνται ότι ζουν και έχουν δικαίωμα στην διασκέδαση. Αυτοί οι νέοι αξίζουν κάθε προσπάθεια και κάθε θυσία. Και το λέω σαν εργοδότης, πως προτιμώ να λειφτώ εγώ κάτι προκειμένου να μην στερήσω λίγα ευρώ που όμως είναι τόσο σημαντικά στην επόμενη μισθοδοσία που θα βγάλω.

Τι γίνεται λοιπόν λάθος; Η απάντηση είναι πολύπλοκη. Αφενός η μονιμότητα στο Δημόσιο όταν δεν υπάρχει αξιολόγηση. Από την άλλη τα προβλήματα διάρθρωσης της ελληνικής αγοράς εργασίας. Ύστερα η ελληνική νοοτροπία και στο τέλος... ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο συνταξιούχος δικαιούται χρήματα ενώ ένας νέος που μοχθεί για ένα μεροκάματο, όχι... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ το "αιγαίον" που έκλεισε άνοιξε τη συζήτηση για το νέο προφίλ της αθήνας

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
«Σχεδόν αιώνας πέρασε! Το «αιγαίον» κλείνει εδώ έναν κύκλο! Αισιοδοξούμε να γλυκάνουμε και πάλι τους πελάτες μας σε νέες συνθήκες στο προσεχές μέλλον». Μ' αυτές τις δύο σειρές, ένα ακόμη μαγαζί-σύμβολο της Αθήνας αποχαιρέτισε το -μεγάλο- κοινό του και προστέθηκε στη λίστα των, εξίσου ιστορικών και θρυλικών (και δεν χρησιμποιώ καταχρηστικά τους όρους, πως αλλιώς θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς αφού η ζωή τους άγγιξε τον αιώνα) μαγαζιών της πόλης που πέρασαν στο παρελθόν όπως το "Τηνιακό" και το "Floral".

Η μελαγχολία που προξενούν τέτοιες ειδήσεις κατά βάση δεν εδράζεται ούτε στο κατά πόσο είχε ο καθένας για στέκι το εκάστοτε μαγαζί, ούτε στο κατά πόσο εκτιμούσε το εμπορεύσιμο προϊόν του. Βασίζεται κυρίως στο ότι, για όσους τουλάχιστον αγαπούν ειλικρινά αυτήν την πόλη με τα καλά της και τα στραβά της, κάθε φορά που κλείνει ένα τέτοιο μαγαζί, ξηλώνεται κι ένα παράσημο κι απ' τη στολή της Αθήνας. Ένα κομμάτι-φορέας της διαδρομής της, ένας μάρτυρας για το πως έφτασε εδώ που βρίσκεται σήμερα. Πέρα από παράθυρα νοσταλγίας, αυτά τα τόσο παλιά μαγαζιά αποτελούν και παράθυρα ιστορίας.

Και κάπως έτσι, σποραδικά αλλά κομμάτι-κομμάτι και σταθερά, η Αθήνα χάνει στοιχεία της ταυτότητάς της και αλλάζει. Γίνεται ίσως πιο μοντέρνα, ίσως και πιο ξένη όμως. Η αξιολόγηση της αλλαγής αυτής είναι άμεσα εξαρτώμενη από το βλέμμα που την εξετάζει, αλλά φαντάζομαι ότι απ' τα γραφόμενά μου θα έχετε καταλάβει περίπου που τοποθετούμαι...

Ένα ερώτημα που προκύπτει εξετάζοντας το ζήτημα από ελαφρώς διαφορετική οπτική είναι αυτό που δεν αφορά την πόλη αυτή καθαυτή, αλλά την ψυχή της. Τους πολίτες της. Και εξηγούμαι: είναι δίκαιο να επιρρίπτουμε όλη την ευθύνη για τη διαμόρφωση της νέας Αθήνας στην "κρίση" που μαστίζει σύσσωμη τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια; Ή μήπως αυτός που αλλάζει και ψάχνει να βρει την ταυτότητά του σε ταραγμένους καιρούς, είναι ο Αθηναίος;

Τροφή για σκέψη.

 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ πως να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα όταν όλα πάνε στραβά;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Σου έχει τύχει να έχεις φτιάξει βαλίτσα, να έχεις βρει τα καλύτερα ρούχα και να έχεις κλείσει τα ωραιότερα εισιτήρια για μουσεία και εκδηλώσεις, να έχεις φτάσει στο check in του αεροδρομίου και να συνειδητοποιείς ακριβώς εκεί πως ξέχασες την ταυτότητά σου στο ντουλάπι της κουζίνας του σπιτιού σου;

Σου έχει τύχει να έχεις βγει επιτέλους με την κοπέλα των ονείρων σου και μετά από ένα ρομαντικό δείπνο και ένα-δυο ποτά να σε καλεί σπίτι της, οπότε ενώ είστε γυμνοί πάνω στο κρεβάτι της να συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις προφυλακτικό;

Σου έχει τύχει να φεύγεις επιτέλους για εκείνη την εκδρομή με την παρέα σου με το αμάξι τινγκαρτισμένο με πράγματα και την μουσική στην διαπασών ώσπου ξαφνικά στην μέση της διαδρομής, το αμάξι ανεβάζει θερμοκρασία και μένει;

Κάποιες φορές στην ζωή μας, όλα σχεδιάζονται ιδανικά. Έχουν προβλεφτεί ακόμα και οι πιο απρόοπτες λεπτομέρειες και τελικά όλα ξεκινούν να εφαρμόζονται βάση σχεδίου. Τι καλύτερο! Όμως... ξαφνικά γίνεται κάτι που τα ανατρέπει όλα και ξέρετε όταν αυτό το κάτι δεν είναι και τόσο ξαφνικό, τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Σαν ένας τρυποκάρυδος να πελεκίζει με μανία το κλαδί πάνω στο οποίο έχει φτιαχτεί μια φωλιά από πουλάκια και αυτό μοιραία να πέφτει αφήνοντας την φωλιά να διαλύεται ώσπου να γκρεμιστεί στο έδαφος.

Όποια κι αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα είναι αυτό που καθορίζει τη συνέχεια. Καλές οι αναμνήσεις, χρήσιμες και οι εμπειρίες, όμως όταν μια καφετέρια ξεμένει από καφέ, μήπως να το γυρίσει σε μπαράκι;

Και αυτό που τελικά μετράει είναι η ευημερία ή για να γίνω πιο γραφικός, η εξιλέωση ή μάλλον ας γίνω υπερβολικός και να πω, η επιβίωση! Στο τέλος της ημέρας πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις και αν δεν μπορείς, τότε φτιάξε τις συνθήκες για να το καταφέρεις. Η γνώμη μου είναι πως ότι κι αν σου έτυχε στον διάβα σου, ότι κι αν προκάλεσε την βλάβη στο καλοκουρδισμένο ρολόι σου, εσύ οφείλεις να συνεχίσεις. Δεν νοείται να παραιτηθείς από την ζωή σου. Κάπως, κάπου εν καιρώ θα την βρεις ξανά την ώρα και στον συγχρονισμό σου. Την αποδοτικότητά σου και τελικά... τον εαυτό σου. Και τότε, θα είναι που έχει ξημερώσει μια καλύτερη μέρα. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ εσύ ετοίμασες την ζωή σου αυτόν τον σεπτέμβρη;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Για μένα ο Σεπτέμβριος είναι ο πιο σημαντικός μήνας του χρόνου. Είναι ο μήνας που θέτω στόχους, κάνω απολογισμούς, φτιάχνω ή επαναπροσδιορίζω την νέα μου ρουτίνα (που αγαπώ) και προσπαθώ να επικεντρωθώ σε οτιδήποτε νέο για να απαλύνω τον πόνο του καλοκαιριού που φεύγει!

Είναι πολλά που ξεκινούν τον Σεπτέμβριο και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Από τα σχολεία και τις τηλεοπτικές σειρές μέχρι οι νέες σεζόν στον αθλητισμό και οι αλλαγές στα ρούχα και την ψυχολογία μας. Όλα ξεκινούν τον Σεπτέμβριο παιδιά και δεν είναι καθόλου τυχαίο! Aς μην ξεχνάμε, πως η ίδια η φύση αποβάλλει το παλιό με τα δέντρα να χάνουν τα παλιά τους φύλλα προετοιμαζόμενα για τα νέα που θα έρθουν προσεχώς...

Όπως γράφω και παραπάνω, προσωπικά ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας που θα καθορίσει τα πάντα έως τον επόμενο Σεπτέμβριο! Οικονομικά, προγραμματιστικά και στο τέλος της ημέρας, ψυχολογικά. Ως άνθρωπος με μεγάλο σεβασμό και συνέπεια στους στόχους και τα προγράμματά μου, φροντίζω με ευλαβική προσήλωση να καθορίζω τα πάντα που αφορούν τη ζωή μου και όταν οι υποχρεώσεις είναι πολλές και διάφορες, τότε ο σχεδιασμός είναι πολύπλοκος και πολυδιάστατος, φανταστείτε όταν από το πρόγραμμα εξαρτώνται κι άλλοι άνθρωποι, όπως μέλη της οικογένειας, υπαλληλικό προσωπικό, ακόμα και φίλοι σας.

Μην αφήσετε τον Σεπτέμβριο να προσπεράσει τις ανάγκες, τους στόχους, τις υποχρεώσεις και τις προσδοκίες σας. Είναι τώρα που πρέπει να πάρετε πρωτοβουλίες και να καθορίσετε το άμεσο μέλλον. Εκμεταλλετείτε την εποχή αυτή. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ ο πιο δολοφονικός δρόμος που δεν θα τελειώσει ποτέ και που βρίσκεται

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Έχω γράψει ξανά για τον Β.Ο.Α.Κ. που μπορεί ηχητικά να θυμίζει φίδι, όμως το μόνο που δαγκώνει είναι η νεολαία της Κρήτης. Πρόκειται για τον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης, ουσιαστικά την Εθνική Οδό που ενώνει την Δυτική άκρη του νησιού με την Ανατολική.

Ο δρόμος αυτός αποτελεί ένα σύγχρονο γιοφύρι της Άρτας, αφού για δεκαετίες τώρα -οπότε και κρίθηκε απαραίτητη η ύπαρξή του- φτιάχνονται μικρά μικρά κομμάτια του, με αποτέλεσμα όταν έχει ολοκληρωθεί ένα κάποια χρόνια μετά να έχει απαξιωθεί άλλο. Στον δρόμο αυτό συναντά κανείς ορισμένα από τα πιο επικίνδυνα σημεία των δρόμων σε ολόκληρη την Ευρώπη και είναι στατιστικό γεγονός πως κάθε χρόνια θρηνούμε τον πληθυσμό ενός χωριού στην άσφαλτο του ΒΟΑΚ με την πλειοψηφία των θυμάτων να είναι άνθρωποι κάτω των 35 ετών.

Πριν συνεχίσω, είναι θεμιτό να αναφέρω πως εμείς εδώ στην Κρήτη δεν έχουμε οδηγική παιδεία. Δεν ξέρουμε να ανάβουμε φλας όταν αλλάζουμε λωρίδα, δεν ξέρουμε τι είναι η ΛΕΑ γι'αυτό και της συμπεριφερόμαστε σαν μια επιπλέον λωρίδα στον δρόμο, ενώ όσο πιο πολύ αλκοόλ έχουμε καταναλώσει τόσο μεγαλύτερη είναι η συγκίνηση του ράλι που θα πραγματοποιήσουμε αμέσως μετά... Και φυσικά, όποιον πάρει ο χάρος, γιατί είναι γεγονός πως πολλοί από τους θανάτους στον ΒΟΑΚ τους μετράμε εξαιτίας άλλων.

Αφού ξεκαθαρίσαμε ότι υπάρχουν πολλά που πρέπει να αλλάξει ο κρητικός οδηγός και αφού σημειώσω πως είναι ευθύνη του κράτους να υπάρχει περιπολικό ανά μερικά χιλιόμετρα, γιατί αλλιώς ουδείς συνετίζεται, μπορώ χωρίς τύψεις να επιστρέψω στον ΒΟΑΚ.

Και αυτό θα το κάνω γιατί είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σαν επιβάτης αλλά και σαν οδηγός και στην Εγνατία Οδό και στην Αττική Οδό αλλά και στην νέα Ιονία Οδό. Όλες τους χρήσιμες, απαραίτητες για την ανάπτυξη της χώρας και τις μεταφορές, όμως για μισό λεπτό... Που είναι η Κρήτη σε αυτόν τον σχεδιασμό; Ειδικά όταν στους δρόμους της για περίπου 6 μήνες τον χρόνο οδηγούν εκατοντάδες αυτοκίνητα επιπλέον από αυτά που έχουν νοικιάσει οι επισκέπτες μας.

Η προκλητική απαξίωση έρχεται φυσικά από τους πολιτικούς. Δεκάδες δεσμεύσεις, ελάχιστες υλοποιήσεις και όπως ανέφερα παραπάνω, αυτές αφορούν τμήματα και μάλιστα όχι ενιαία (άλλοι ανάδοχοι, άλλοι δρόμοι, καμία συνοχή). Τελευταίος στην λίστα ο Κυριάκος Μητσοτάκης που διαβεβαίωσε σε πρόσφατη επίσκεψη του στην Κρήτη πως ο ΒΟΑΚ θα γίνει ενώ σε μια κρίση ειλικρίνειας δήλωσε πως είναι πιθανό να μπουν διόδια έστω μόνο για τους επισκέπτες, κάτι για το οποίο συμφωνώ απόλυτα.

Δεν ξέρω αν θα γίνει ή πότε θα ολοκληρωθεί ο δρόμος. Ξέρω πως τα καθημερινά τροχαία της Κρήτης οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην εγκατάλειψη του τόπου που προσφέρει τα περισσότερα, από την κεντρική διοίκηση της χώρας. Συνεπώς, να χαίρεστε και την Εγνατία και την Αττική. Αφήστε μας εμάς, να σκοτωνόμαστε εδώ... +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »