Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2024

ο ορισμός της προσπάθειας σε ένα απολαυστικό σαββατοκύριακο

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Έχετε δει τη θεματολογία στις σχολικές εκθέσεις, που ζητούν απ' το μαθητή να γράψει για το πώς πέρασε το σαββατοκύριακο ή τις καλοκαιρινές διακοπές; Έτσι θα διεκδικήσω λιγάκι απ' το χρόνο σας σήμερα, για ένα δικό μου ονειρικό σαββατοκύριακο αθλητισμού.

Βλέπετε, αυτό το σαββατοκύριακο έγιναν μαζεμένα ορισμένα γεγονότα αθλητικού περιεχομένου που προσωπικά σε εμένα εμπεριέχουν υψηλούς συμβολισμούς. Είχα την ευκαιρία να δω τον πρώτο αγώνα της κόρης μου στο άθλημα της πετοσφαίρισης και την ομάδα μου στην καλαθοσφαίριση για τρεις συνεχόμενες ημέρες, αφού ο Ολυμπιακός συμμετείχε στο final eight του Κυπέλλου Ελλάδας το οποίο και κατέκτησε.

Ας τα διαχωρίσουμε όμως λίγο αυτά. Πριν 10 μέρες η κόρη μου, λαμβάνει τον πρώτο της έλεγχο ως μαθήτρια Γυμνασίου. Μέσος όρος 18,6 και εγώ πολύ περήφανος και χαρούμενος για ένα τόσο θετικό ξεκίνημα στο... μεγάλο Σχολείο. 10 μέρες μετά, ύστερα από σχεδόν τρία χρόνια προπονήσεων, δίνει τον πρώτο της αγώνα ως αθλήτρια σε έναν αγώνα που η     ομάδα της χάνει με 0-3. Μέχρι πριν την έναρξη του αγώνα δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν είχα προσδοκίες ή εμμονές, ήθελα απλά να τη δω να παίζει. Όμως παρά την ήττα, την είδα να προσπαθεί. Είδα ότι δεν ήταν παθητική. Είδα ότι -ο ενθουσιασμός, η φλόγα, η παρορμητικότητα ή όπως θες πεσ' το- υπήρχαν και αυτό την έκανε να προσπαθεί για το καλύτερο. Τελικά αυτό ήταν τόσο αρκετό για μένα, όσο ένα πρωτάθλημα! Τελικά όλες μου οι απορίες λύθηκαν. Αυτό ήθελα να δω. Αυτό είχα ανάγκη. Να την δω να προσπαθεί. Τίποτα άλλο.

Στο ίδιο σαββατοκύριακο είχαμε την ευκαιρία εδώ στο Ηράκλειο να παρακολουθήσουμε τον τελικό Κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Δύο από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη. Προφανώς μέσα από αυτό το κείμενο δε θα μιλήσω για τον αγώνα, αλλά για το γεγονός ότι 5500 άνθρωποι που υποστήριζαν τις δύο ομάδες, κάθισαν στις κερκίδες ανάμικτα. Το γεγονός ότι οι οδηγίες της αστυνομίας έλεγαν να μην φέρουμε διακριτικά ομάδων, δεν εμπόδισε τους φίλους κάθε ομάδας να τραγουδούν και να φωνάζουν συνθήματα. Θεωρώ πως οι Παναθηναϊκοί φίλοι ήταν κάπως περισσότεροι κι έτσι σε μία αρκετά άβολη εν πολλοίς ατμόσφαιρα για μένα, υπέμεινα αρκετά από τα συνθήματά τους για να διαπιστώσω πως περίπου τα μισά αναφέρονται στον Ολυμπιακό! Σίγουρα αυτό έδειξε και το επίπεδό τους, αλλά δε θα εστιάσω εκεί. Θα εστιάσω στη δική μου προσπάθεια να φωνάξω όσο περισσότερο γίνεται (καλύπτοντας έτσι δύο ή και τρεις πράσινες "φωνές") για τη δική μου ομάδα, ανάμεσα σε ένα σωρό αντιπάλους φίλαθλους.

Ένας από αυτούς καθόταν ακριβώς δίπλα μου. Ένας νεαρός με σκουλαρίκι που φανερά άβολα και αυτός τραγουδούσε για την ομάδα του, όμως κατ' επιλογή του δεν φώναξε κανένα υβριστικό σύνθημα δίπλα μου. Ένας φίλαθλος που δεν παρασύρθηκε επειδή ίσως είδε ότι ήμουν υπέρμετρα... εκδηλωτικός; επειδή σεβάστηκε την ηλικία μου; επειδή σεβάστηκε τα παιδιά (μου) που είχα δίπλα μου; Δεν ξέρω, αλλά αυτό το παλικάρι κάπου εκεί ανάμεσα στις φωνές μου (και τις μερικές βρισιές μου σε κάποιον Κώστα, έναν δεν τον ξέρεις), με δίδαξε κάποια πράγματα. Ειδικά όταν με ρώτησε κάτι για κάτι που έγινε σε μια φάση, με "έλιωσε". Του απάντησα ευγενικά και τον άγγιξα στην πλάτη δείχνοντας του τη φιλικότητα και την καλή προδιάθεση που είχα απέναντι του. Αυτό το παιδί, έδειξε ότι κάπως κάποτε, μπορούμε να συνυπάρχουμε μεταξύ μας. Δε χρειάζεται να είμαστε στην ίδια κερκίδα όπου πάνω στην ένταση μπορεί να μας ξεφύγει και μια κουβέντα παραπάνω, αλλά εκεί απέναντι μπορούμε να υπάρχουμε με τα κασκόλ, τις φανέλες μας και όταν ο διαιτητής σφυρίζει να πηγαίνουμε στα σπίτια μας αφήνοντας την καζούρα για την παρέα μας και σεβόμενοι τη στεναχώρια ή ένταση του αντιπάλου.

Δεν είμαι κανένας θεωρητικός. Έχω φάει πέτρες βροχή στην Τούμπα και καδρόνια στην Ξάνθη. Έχω δεχτεί επίθεση στο δρόμο προς Θεσσαλονίκη και απειλή από μαχαίρι στο Ηράκλειο και αλλού. Ξέρω το τίμημα του να λες ανοιχτά ποιος είσαι και ποιον υποστηρίζεις. Γι' αυτό ακούστε με όταν λέω πως αυτό το παιδί δίπλα μου με την πράσινη μπλούζα είναι η ελπίδα των γηπέδων. Είναι ο λόγος που συγκινημένος την επαύριο του τελικού αναρωτήθηκα: "μα τι έγινε χθες; 5500 Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, μαζί";  

Όμως, θέλω να κλείσω με κάτι άλλο. Κάτι που θα κάνει τη σούμα των παραπάνω. Στον προημιτελικό της διοργάνωσης του Κυπέλλου αγωνίστηκε ο Ολυμπιακός με το Περιστέρι. Το Περιστέρι με προπονητή τον σπουδαίο Βασίλη Σπανούλη. Θέλω να σταθούμε λίγο εδώ και να διαβάσετε τις απόψεις μου με υπομονή γιατί δε θα σας αρέσει ότι αιρετικό θα γράψω παρακάτω.


Μετά τον αγώνα, εγώ και τα παιδιά μου, περιμέναμε να βγουν οι παίκτες απ' τα αποδυτήρια και να φωτογραφηθούμε. Πρώτος όμως βγήκε ο Βασίλης Σπανούλης τον οποίο προσέγγισα για να του μιλήσω εκτός από τη φωτογραφία. Του ευχήθηκα κάτι προσωπικό και τον ευχαρίστησα για τη συνεισφορά του κι εκείνος μου αποκρίθηκε να χαίρομαι τα παιδιά μου.

Σήμερα που γράφω, ο Βασίλης Σπανούλης έκανε την "πρώτη" του (προπόνηση) ως ομοσπονδιακός προπονητής. Και το καλωσόρισμα που έκανε στους παίκτες ήταν ανατριχιαστικό. Διαβάστε το. Και ήταν όλοι εκεί. Ακόμα και ο Κώστας Σλούκας που λίγες ώρες πριν είχε χάσει τον τελικό Κυπέλλου με μια ντροπιαστική εμφάνιση και που δεν τον είχε καλέσει καν ο Σπανούλης (λόγω ανετοιμότητας). Αυτός ο Σπανούλης θα ενώσει την Ελλάδα.

Αλλά αυτό, το έχουν καταφέρει κι άλλοι. Ο Σπανούλης είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ένας άνθρωπος που δεν τα παράτησε ποτέ. Που αν κάποιος έκανε ένα, εκείνος έκανε δύο. Αν κάποιος έκανε δέκα, εκείνος έκανε εκατό. Αν κάποιος τον έβριζε αυτός συνέχιζε κι αν κάποιος τον αποθέωνε, αυτός και πάλι συνέχιζε. Το 2016 και το 2017 είχα την ευκαιρία να τον δω σαν παίκτη εδώ στο Ηράκλειο. Ακόμα θυμάμαι τον μορφασμό εκνευρισμού όταν έχανε σουτ στην προθέρμανση!

Ο Βασίλης Σπανούλης διατηρεί μερικά από τα πιο σημαντικά ρεκόρ του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αλλά δεν είναι αυτός ο Σπανούλης. Είναι ο ορισμός της προσπάθειας. Είναι η ελληνική μετάφραση του never give up. Είναι το σπουδαιότερο πρότυπο που κόσμησε ποτέ εφηβικό τοίχο. Αν ο Γκάλης έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα, ο Σπανούλης έφερε την αξία του αθλητισμού στην Ελλάδα. Και ναι, είμαι της γενιάς του Γκάλη. Με τον Σπανούλη είμαστε συνομήλικοι. Δεν με έκανε αυτός να αγαπήσω τον αθλητισμό. Με έκανε όμως να υποκλιθώ στο υπέρτατο μεγαλείο ενός ανθρώπου που δεν ήταν ποτέ celebrity. Έσκυβε το κεφάλι και προσπαθούσε-προσπαθούσε-προσπαθεί.

Μην αναρωτηθείτε ποτέ γιατί έφυγε από τον Παναθηναϊκό. Έφυγε από τον Παναθηναϊκό γιατί εκεί τα είχε όλα. Αλλά το "όλα" δεν ήταν αρκετό για εκείνον. Ήθελε να χτίσει από το απόλυτο μηδέν. Με αυτή την ευλογία της ελληνικής κοινωνίας πορευόμαστε τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό και το δικό του παράδειγμα παίρνω γράφοντας το σημερινό επίλογο. Ο Σπανούλης είναι ένα παράδειγμα για την κόρη μου. Γιατί το 18,6 χωρίς προσπάθεια θα γίνει εύκολα 11. Είναι ένα παράδειγμα για να προσπαθεί. Είναι παράδειγμα για να προσπαθήσουμε όλοι μας να συνυπάρχουμε με το διπλανό "αντιφρονούντα" κόκκινο ή πράσινο.

Θέλω να ευχαριστήσω το Θεό για ένα σαββατοκύριακο με τόσες αξίες και διδαχές. Ένα σαββατοκύριακο που για μένα ο Σπανούλης υπήρχε σε κάθε του λεπτό. Και θέλω να διευκρινίσω κάτι. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που προσπαθούν κάθε στιγμή της ημέρας. Η διαφορά είναι πως αν ένας από αυτούς πετύχει, τότε γίνεται το πρότυπο μιας ολόκληρης γενιάς. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024

ομοφυλοφιλική επιβολή; επιλέγω κοινωνική απειθαρχία

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Μάλλον είναι η πρώτη φορά που τυχαίνει να το αναφέρω δημόσια, αλλά πάντα έπαιζα και παίζω με κούκλες. Όχι εκείνες τις πλαστικές τύπου Barbie, τις άλλες τις λούτρινες, τα αρκουδάκια και τα σκυλάκια. Ένα ολόκληρο κουκλοθέατρο με κανονικό story που συνεχιζόταν μέσα στις μέρες και τα χρόνια και που ζωντάνεψε ξανά κάνοντας το αργότερα με τα παιδιά μου.

Το ότι το συνόδευα με τα στρατιωτάκια μου, τα playmobil, το Nintendo και το λατρεμένο μου Subbuteo ήταν κάτι που ερχόταν πολύ φυσικά για εμένα. Με τον πατέρα μου έβλεπα μπάλα και με τη μάνα μου τραγουδούσαμε, μιλούσαμε και κάπως έτσι ο μικρός Γιάννης μεγάλωσε.

Σε αυτό το "μεγάλωσε" ας κάνουμε μερικές στάσεις με περιοδικά Playboy, Penthouse, κάποιες "πειρατικές" ακατάλληλες βιντεοκασέτες και καταλαβαίνετε που το πάω...

Στην παρέα μου, ήμουν ο πρώτος που ασχολήθηκε με κορίτσια και μάλιστα από πολύ νωρίς και όλα αυτά χωρίς κανέναν γονιό να με ενθαρρύνει να είμαι πολύ... "άντρας" ή κανένας σκληρός τύπος.

Όμως αυτό ήμουν και αυτό παραμένω. Ένας άντρας. Ένας άντρας που το πρώτο και τελευταίο του χαρακτηριστικό πρέπει να είναι η γυναίκα. Γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό. Γιατί δεν μας το διδάσκει απαραίτητα κάποιο κοινωνικό πρότυπο (σας θυμίζω το μικρό Γιάννη παραπάνω), απλά επειδή αυτό του βγαίνει φυσικά.

Αρκετά μεγάλος πρόλογος για να εκθειάσω τη δική μου άποψη για το θέμα των ομοφυλόφιλων, των γάμων και της τεκνοθεσίας τους, όπως προκύπτει από την επικαιρότητα και όπως θα καταλήξει σε μία κοινωνική και πολιτική απειθαρχία εκ μέρους μου.

Ουδέποτε αποδέχτηκα την ομοφυλοφιλία. Για μένα ήταν και παραμένει μία από τις πολλές ανωμαλίες της κοινωνίας μας. Ομολογώ πως υπήρξα και επιθετικός απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, κάτι που κατέληξα να αναθεωρήσω με την κατάλληλη πνευματική βοήθεια.

Σήμερα, αυτή η ανωμαλία, μπορεί να θεωρηθεί ως διαστροφή ή μία αρρώστια. Και μία αρρώστια μπορεί να προκαλέσει πολλές ανωμαλίες σε έναν άνθρωπο. Από έναν όγκο, μέχρι μία αναπηρία. Παλεύω με τον εαυτό μου, να αποδεχθώ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά σαν άρρωστους που έχουν ανάγκη από αποδοχή και αγάπη, όχι σαν κάτι φυσιολογικό και ισότιμο όπως η κοινωνία επιμένει να μου το επιβάλλει.

Το να είσαι ομοφυλόφιλος, τείνει να είναι μία τάση στην Δυτική κοινωνία και όλοι γνωρίζουμε πως οι τάσεις κάνουν έναν κύκλο. Κύκλο είπα; Μα φυσικά. Η κοινωνία επιστρέφει στην περιθωριοποίηση της γυναίκας που επί δεκαετίες δίνει μεγάλη μάχη να θεωρηθεί ίση με τον άντρα -και σε πολλούς τομείς ή κοινωνίες, δεν το έχει καταφέρει ακόμη-  και ο ομοφυλόφιλος άντρας πλέον θέλει να την αντικαταστήσει ως σύντροφος ενός άντρα αλλά και ως πατέρας Β' αντί μίας μητέρας. Μετά τα μηδενικά δικαιώματα μίας γυναίκας στην κοινωνία, τώρα δεν αναγνωρίζεται καν η υπόστασή της, γιατί επιβάλλεται να αναγνωριστεί η υπόσταση του άντρα που καταλαμβάνει τον αντρικό και τον γυναικείο ρόλο! Διατηρώ την ψυχραιμία μου όμως, γιατί όπως είπα και νωρίτερα, η Ιστορία κάνει κύκλους.

Υπάρχουν όμως και μερικές κόκκινες γραμμές. Την πρώτη την έθεσε υπέροχα ο άνθρωπος που στολίζει την Εκκλησία μας με την παρουσία του, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος, ο οποίος αν και με εντυπωσίασε με τις open minded απόψεις του, ξεκαθάρισε ότι είναι άλλο η συμβίωση και άλλο ο γάμος. Ο γάμος αποτελεί εκκλησιαστικό όρο και ορίζεται ως η σύζευξη ετερόφυλων ανθρώπων.

Αυτό λοιπόν είναι το ένα. Το δεύτερο αφορά στην τεκνοθεσία. (Θέλουν λοιπόν) μετά τις πολύχρωμες παρελάσεις και τα αμέτρητα δημόσια come outs, να μας επιβάλουν πως είναι δικαίωμα τους και η απόκτηση ενός παιδιού στο οποίο θα είναι κηδεμόνες. Θέλουν δηλαδή να υπερπηδήσουν την ιερή συμβολή της γυναίκας στην κοινωνία, αρπάζοντας ένα μωρό που θα έχει γεννήσει, στο οποίο θα χτίσουν μία ψευδαίσθηση μίας οικογένειας (που δε θα είναι οικογένεια). Ένα ή περισσότερα παιδιά δηλαδή στα οποία πατέρας θα είναι ο ένας (ή κανένας) και ο άλλος θα είναι αυτός που θα κάνει τι;


Όλες οι αναφορές, τα παραμύθια, οι παραδόσεις, οι οικογενειακές ιστορίες, ταινίες. Όλα θα πρέπει να γραφτούν απ' την αρχή, μόνο και μόνο για να φιμώσουν το ρόλο της γυναίκας και να ικανοποιήσουν την αρρώστια των ομοφυλόφιλων. 

Αλλά ας πούμε ότι αυτά τα παιδιά δίνονται σε αυτά τα ζευγάρια. Ας πούμε ότι η διαστροφή κερδίζει στην κοινωνία, όπως πολλές ακόμα φορές έχει συμβεί αυτό σε άλλους τομείς. Ας επικεντρωθούμε λιγάκι στα ίδια τα παιδιά. 

Αν όπως υποστηρίζουν η ομοφυλοφιλία -όπως λένε- έρχεται φυσικά στον άνθρωπο, τότε είναι πολύ πιθανό τα υπό την κηδεμονία τους παιδιά, να βγουν φυσιολογικά. Δηλαδή αγοράκια που θα κυνηγάνε κοριτσάκια! Σε αυτήν την περίπτωση ποια θα είναι τα κριτήρια τους; Ποια τα πρότυπα τους; Ίσως η απάντηση να κρύβεται στα δικά μου παιδικά χρόνια. Που μια χαρά έπαιζα με κούκλες και μια χαρά κατέληξα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σκεφτείτε τον περίγυρο αυτών των παιδιών. Το περιβάλλον τους. Τις δυσκολίες και τον εκφοβισμό που θα δεχτούν στην πορεία της ζωής τους, χωρίς να φταίνε ποτέ σε τίποτα.

Μπορώ να σκεφτώ αμέτρητα ακόμα επιχειρήματα που με τρομάζουν στην ιδέα ότι μία Δεξιά κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει με όρους κομματικής πειθαρχίας, κάτι το οποίο δεν προκύπτει από τις ανάγκες της κοινωνίας μας, όπως αντίθετα η ανάγκη για στήριξη της οικογένειας, τα κίνητρα για νέες γεννήσεις, η ακρίβεια, η φορολογία, οι επενδύσεις, η παραγωγή κλπ.

Επιλέγω να ολοκληρώσω εδώ, εκφράζοντας το φόβο μου για μια κοινωνία που δεν μου επιτρέπει να μην αποδέχομαι το ανώμαλο και μου επιβάλλει να αποδεχτώ μία νέα κανονικότητα που ξεπερνάει τα όρια της αρρώστιας. Μπορώ όμως ακόμα να γράψω ελεύθερα τις παραπάνω αράδες και να μην πειθαρχήσω στο νόμο του instagram, του TikTok, της Trap και της επιβεβλημένης κανονικότητας των gay. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2023

το δίσεκτο 2024 και το τάλαντο που θέλω να θερίσω

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Κάποτε πίστευα στους ανθρώπους. Κι ύστερα πίστευα πως είμαι το κέντρο του κόσμου. Σύντομα κατάλαβα το πόσο ασήμαντος είμαι και θεωρούσα πώς κάθε άνθρωπος έχει έναν σκοπό να εκπληρώσει.

Χρειάστηκαν 40 ολόκληρα χρόνια για να συνειδητοποιήσω πως τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύουν. Στην πραγματικότητα είμαστε τόσο μόνοι που η παρουσία μας δεν έχει καμία σημασία, κανένα νόημα, καμία ουσία. Αυτό όμως που μας διαφοροποιεί από ένα τυχαίο μυρμήγκι που περπατάει εκεί έξω, είναι ένα δώρο Θεού. Το γεγονός ότι για κάποιο λόγο Εκείνος επέλεξε το ανθρώπινο είδος για να είναι καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση Του.

Έτσι, μαζί με την ασημαντικότητά μας, πήραμε δώρο και ένα τάλαντο. Κάποιοι το πέταξαν στα σκουπίδια. Άλλοι το αγνόησαν. Οι περισσότεροι δεν το ανακάλυψαν ποτέ. Σε κάποιους ήταν η επιστημονική σκέψη που μετέτρεψε την αδυναμία τους σε δύναμη. Σε άλλους ήταν η φωνή, που μετέτρεψε τη φτώχεια τους σε έναν παράδεισο. Σε μερικούς ήταν οι αθλητικές ικανότητες που τους έδωσαν ένα διέξοδο σε μία αδιέξοδη ζωή. Σε ορισμένους ήταν η δομή του λόγου, που αποτέλεσαν το εισιτήριο να ξεφύγουν απ' τα στενά όρια της εποχής τους.

Χρησιμοποιώντας κανείς το τάλαντό του, δεν είναι απαραίτητο να μείνει στην Ιστορία. Αρκεί να αναχθεί σε κάτι περισσότερο από ένα απλό μυρμήγκι. Ας πούμε ότι αυτή είναι η εκ Θεού αποστολή του.

Κλείνοντας τη χρονιά που φεύγει σε λίγες ώρες, αναλογίζομαι πόσοι συνάνθρωποι μας δεν πρόκειται ποτέ να ανακαλύψουν το τάλαντό τους. Άλλοι δολοφονήθηκαν εν ώρα εργασίας/υπηρεσίας, άλλοι βρέθηκαν στη λάθος στιγμή, στο λάθος σημείο, άλλοι ήταν επιβάτες οχημάτων χωρίς έλεγχο κι άλλοι ίσως έκαναν ένα μοιραίο λάθος. Λυπάμαι τόσο γι' αυτούς τους ανθρώπους που βουρκώνω στη σκέψη ότι δεν πρόλαβαν να εκπληρώσουν το σκοπό τους κι ελπίζω ο Θεός να έχει ένα άλλο σχέδιο για εκείνους.

Ένα νέο έτος όμως είναι προ των πυλών. Στην πραγματικότητα ο χρόνος δεν χωρίζεται, αλλά για εμάς τους ανθρώπους, αυτός ο διαχωρισμός μας προστατεύει από το χάος. Έτσι κι εγώ, από καιρό τώρα, έχω πάρει το θάρρος να "βαφτίσω" αυτό το δίσεκτο έτος ως το δικό μου έτος. Το έτος που έθεσα τον πήχη ψηλά για να αρχίσω από φέτος να θερίζω. Ελπίζοντας πως έχω βρει κι εγώ το τάλαντό μου και έχοντας περάσει χρόνια που το έχω σπείρει από δω κι από κει, ελπίζω πως φέτος θα αρχίσει η εποχή του θερισμού για μένα. Αυτή η αριθμητική συμμετρία ζυγών αριθμών που σημαίνουν πολλά για μένα, έρχεται όσο είμαι εν ζωή, ερεθίζοντας τους δικούς μου ψυχαναγκαστικούς αισθητήρες που μου έδωσαν το έναυσμα να είμαι τόσο αισιόδοξος.

Ας μη γελιέμαι. Παραμένω ένα μυρμήγκι με ένα τάλαντο. Παραμένω ένας άνθρωπος μόνος μέσα σε μία πυκνοκατοικημένη κοινωνία, έχοντας κοντά μου ακριβώς τον αριθμό των αγαπημένων μου προσώπων που απαιτούνται για να μην εξαϋλωθεί η οντότητα μου και έχοντάς μακριά μου τον αριθμό των αγαπημένων μου προσώπων, που οι διάφορες επιλογές, μου τους στέρησαν. Αυτά είναι τα δεδομένα και αυτά τα υλικά της κατσαρόλας της ζωής.

Κατά μία αναρχική θεωρία μου, το 2024 θα ολοκληρωθεί σε 14 μήνες κι έτσι, όλα όσα θέλω να πετύχω σε αυτό το έτος έχουν διορία ως και τον Φεβρουάριο του -για εσάς- 2025. Κλείνοντας, ίσως θα ήθελα να αποκλείσω το συγγραφικό μου τόνο και να αναφέρω μερικές επιγραμματικές κουκκίδες των υλικών της κατσαρόλας μου. Τη Σοφία, για τη στήριξη, την κατανόηση και τη διάθεση. Τη Δέσποινα για την ανατριχιαστική εμπειρία να βλέπω τον εαυτό μου να μεγαλώνει. Τη Δήμητρα για την πρόκληση να κεντρίσω το ενδιαφέρον της. Το Νίκο, για τη δύναμη του να με στηρίζει ακόμα και μόνο με τις αναμνήσεις. Το Βάκη, του οποίου ακόμα αντηχούν στις επιλογές μου, οι επιρροές του. Και του Βασίλη, του ανθρώπου που ανακάλυψε πρώτος το τάλαντό του και κάθε μέρα η σκέψη του, μου δίνει την ηρεμία να ανακαλύπτω το δικό μου.

Εύχομαι καλή και ευλογημένη χρονιά σε όλους σας, αλλά ειδικά για φέτος και για πρώτη φορά στη ζωή μου, εύχομαι καλή χρονιά σε εμένα. Η δική μου ιστορία έχει δείξει, ότι σε περιόδους δικής μου ευημερίας, κανείς δεν έχασε από όσους ήταν κοντά μου, ακόμα κι αν αυτοί ήταν άλλοτε αμέτρητοι κι άλλοτε, ένας. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2023

οι άδειοι ναοί και η λάθος ερμηνεία της ελευθερίας

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Σε λίγες ώρες θα χτυπήσει η καμπάνια της Εκκλησίας σε κάθε γειτονιά. Πιστοί θα προσέλθουν φορώντας τα ρούχα της Κυριακής και θα παρακολουθήσουν το μεγάλο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας. Ύστερα θα λάβουν την Θεία Κοινωνία ή το αντίδωρο και θα συνεχίσουν σε μία ήρεμη και ξεκούραστη ημέρα.

Κάπου, κάπως, κάποτε έτσι ήταν τα πράγματα, μέχρι που οι πιστοί πείστηκαν πως ο Θεός μας διδάσκει την Ελευθερία. Πράγματι, σε καμία θρησκεία του κόσμου εκτός της Χριστιανικής, δε θα βρείτε τόση ελευθερία στην έκφραση, την συμμετοχή και την ορθότητα της πίστης. "Σταυρώστε" με αν βλασφημώ αλλά ίσως κάπως έτσι προέκυψε και το σχίσμα με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε 3 διαφορετικούς δρόμους της Χριστιανοσύνης.

Ο Θεός δίδαξε αγάπη και μαζί έναν ελεύθερο τρόπο έκφρασης και σκέψης και όλο αυτό, καμιά εικοσαριά αιώνες μετά ήρθε να "κουμπώσει" στη νοοτροπία των πιστών. Βλέπετε, ο Χριστούς δίδαξε ελευθερία αλλά είχε ένα χαρισματικό τρόπο να προσελκύει τους ανθρώπους. Το ίδιο συνέβη και με τους Πατέρες της εκκλησίας που συνέχισαν το έργο Του έχοντας εκτός από τα λόγια και τον ηγετικό τρόπο να κερδίζουν την αφοσίωση του λαού.

Σήμερα, οι ηγέτες χάθηκαν. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και οι ιερείς βολεμένοι στο brand της χριστιανοσύνης στήριξαν την ελευθερία, αλλά χωρίς καμία ικανότητα να την εμπνεύσουν στον κόσμο μαζί με τα λόγια Του Θεού. Προτίμησαν να τα παπαγαλίσουν για να ζήσουν κι εκείνοι πιο ελεύθερα. Το αποτέλεσμα είναι προφανές και αυτονόητο και καθρεφτίζεται απόλυτα μέσα σε έναν ναό την ώρα της λειτουργίας.


Ένας άδειος ναός, με σκόρπιες φαλάκρες, άσπρα μαλλιά και μαντήλια στο κεφάλι από ηλικιωμένους που έτσι έμαθαν. Και λίγο πιο μετά, κάποιοι μεσήλικοι που ήρθαν επειδή "σήμερα κάτι είναι" ενώ λίγο αργότερα κάποιοι γονείς με παιδιά κρατώντας λαμπάδες, για να βγάλουν την αγγαρεία της Θείας μετάληψης επί τρεις φορές.

Και ναι, είναι λογικό, γιατί αυτό το brand της Εκκλησίας έχει χαλάσει εδώ και καιρό. Αν ρωτήσεις κάποιον θα σου πει για την περιουσία της Εκκλησίας και κάποιους ιερείς που ακούστηκαν ότι προβαίνουν σε παράνομες πράξεις. Λες και η Εκκλησία είναι επιχείρηση. Λες και ο ιερέας την ώρα της Λειτουργίας είναι ο Γιώργος, ο Δημήτρης, Αντώνης και όχι -φορώντας τα άμφια- η προσωποποίηση της ίδιας της τριαδικής θεότητας. Κανένας από αυτούς δε θα σταθεί στη πνευματικότητα της Εκκλησίας. Και ύστερα θα σου πει "εγώ δεν πάω στην Εκκλησία. Πιστεύω με τον τρόπο μου". Κάποτε αυτή η απάντηση με εξόργιζε, ήταν η απόλυτη δικαιολογία για να μην πάει κάποιος στην Εκκλησία, να μη νηστέψει, να μην προσευχηθεί. Τώρα όμως κατάλαβα πως δεν φταίει εκείνος, αλλά η ελευθερία που διδάσκει η Χριστιανοσύνη.

Αλλά ας αφήσουμε τα θρησκευτικά και αναρωτηθούμε. Που οδηγεί η ελευθερία χωρίς καθοδήγηση; Η ελευθερία χωρίς ηγεσία; Η ελευθερία χωρίς κινητοποίηση; Αν δυσκολεύεστε σκεφτείτε έναν έφηβο που αποζητά ελευθερία διακαώς και αν έχει την ευκαιρία να τη γνωρίσει χωρίς καθοδήγηση, τον περιμένει μία ζωή ανελέητων εμπειριών, παραβατικότητας, κατάχρησης και διαστρέβλωσης της ανθρώπινης υπόστασης.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την Εκκλησία με τους πιστούς. Τι χρειάζεται; Έχω τις απόψεις και προτάσεις μου, αλλά δεν είναι επί της παρούσης. Σημασία έχει πως αυτό το χαλασμένο brand, χρειάζεται γερό marketing και επαναπροσδιορισμό του τι εννοούσε ο Ιησούς όταν δίδασκε ελευθερία. Καλό σας βράδυ. Τα λέμε σε λίγο σε έναν -άδειο- ναό. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2023

όταν με νίκησε η νύχτα (ειδύλλιο)

Καληνωρίσματα.
Νύχτα.
Ξενύχτησα τη νύχτα, με άγρια ξενύχτια και άχρωμ' ουρανό.
Και φως.
Το φως μετά τη νύχτα, η άγουρη παλέτα κι οι σκέψεις στο γκρεμό.

Εκδίκηση μου πήρε, και άφησε να φεύγω, πριν σκάσει ο αυγερινός.

Λειψός, δειλός κι αλύτρωτος, μεσ' των κουμπιών τις διαδρομές
αναζητώ το φάρμακο, μέσα σε πόλεμο αγιάτρευτο και με των σκέψεων τις ριπές.

Ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Μία ανάμνηση από το πουθενά.
Και πάλι ρέει το αίμα μου και πάλι το ρεύμα -μου- με διαπερνά.

Και έρχεται ένα όραμα, μια σκέψη, μια εικόνα.
Δε θέλω να 'μαι εγώ εκεί, μην είναι το δικό μου σώμα.

Δίνε μου δύναμη, πάρε και τη δικιά μου. Δεν έχω χρόνο ή άνεση για να σε ξαναβρώ μπροστά μου.
Αν δε σε φτάνει, δεν θα απορώ. Θα κάνω κλικ για να χαθεί η σκιά μου.

Και τώρα μέρα.
Άνθη που άνοιξαν ξανά, κι άνθρωποι χωρίς χαρά, βρέθηκαν ξάφνου ακριβώς μπροστά μου.
Κι εσύ.
Ήσουνα πάντοτε εσύ, ένα κουτί σε μια ζωή, μα κι η παρηγοριά μου.

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 2 Ιουλίου 2023

ένα ευχαριστώ πολύ μίας adamωσης

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Αν από το 2005 δεν έχω κάνει κάτι ποτέ στο yannidakis μου, αυτό είναι ένα κείμενο κατά παραγγελία. Απόψε όμως η έμπνευση και η αφορμή ήρθαν έξωθεν μέσα σε μία Όαση σκέψεων και εικόνων που με διαπέρασαν.

Σε αυτό το ιστολόγιο έχουμε μιλήσει για τους αποχωρισμούς ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Είναι ένα θέμα που προσωπικά με βασανίζει δεκαετίες τώρα, πολύ και που κάθε φορά που γράφω γι' αυτό, βρίσκω ένα νέο πρίσμα το οποίο μπορώ να αναπτύξω.

Να, όπως σήμερα για παράδειγμα που μόνος καθώς είμαι στο γραφείο μου τρεισήμισι τη νύχτα, σαρώνω εγκεφαλικά τις τελευταίες δεκάδες ωρών που πέρασαν και σκέφτομαι πώς θα επιστρέψω τη Δευτέρα το πρωί στην δουλειά με το ίδιο χαμόγελο και την ίδια διάθεση αντικρύζοντας μία θέση κενή. Μία -όχι τυχαία- θέση που τυγχάνει να βρίσκεται ακριβώς στο διπλανό γραφείο. Τη θέση του Αδάμ (δεν χρειάζεται το πλήρες όνομα, κράτησα το καλλιτεχνικό). Του συνάδελφου που πέτυχε να γεμίσει τον χρόνο.

Έχετε συνυπάρξει ποτέ με κάποιον που μετά από πολλά χρόνια συν-εργασίας, οι δρόμοι σας χωρίστηκαν και ο ένας στον άλλο ευχήθηκε και καλή τύχη όπου κι αν πας, που λέει και το λαϊκό άσμα; Ε, καμία σχέση.

Ο Αδάμ για εμένα ήταν το άτομο που ήθελα να έχω δίπλα μου, ακόμα κι αν όλη μέρα δε χρειαζόταν να μιλήσουμε καν. Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο συνοψίζαμε την ουσία ενός γεγονότος, ενός συμβάντος ή μίας απόφασης... με μία μόνο ματιά! Αυτή η ματιά αρκούσε για να επιβεβαιώσει ο ένας τον άλλο στην άποψη του. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά αναφέρομαι σε συζητήσεις επιπέδου. Το "έλα ρε μαλάκα" που έσπαγε την μονοτονία της επαγγελματικής βουβαμάρας, δεν είχε καμία σχέση με αυτήν την ματιά που αναφέρω. Αυτή ήταν η προσωπική μας νοητή γλιστρίδα.


Αλλά αυτός είμαι εγώ. Ένας τυχαίος εργαζόμενος που καθόταν δίπλα σε έναν άλλο τυχαίο εργαζόμενο. Εκεί που η... πίστα αλλάζει -που λέει και ένας γνωστός ψυχολόγος- είναι στην καταγραφή των καταστάσεων στις οποίες δεν εμπλέκομαι προσωπικά, αλλά ως σιωπηλός παρατηρητής (πες με και κουτσομπόλη αν προτιμάς), είδα τον Αδάμ να χαίρει της εκτίμησης ακόμα και της κοπέλας που έφερνε τους καφέδες. Είδα τους συναδέλφους του να προσέχουν τα λόγια του και να σέβονται τις τοποθετήσεις του. Τους είδα να δέχονται την παρατήρησή του και να του ζητούν βοήθεια νιώθοντας ασφάλεια. Τους είδα να αναγνωρίζουν την πορεία του και την αξία του σαν επαγγελματίας και σαν άνθρωπος.

Ο Αδάμ δεν είναι μεγάλος στην ηλικία. Έχει να γράψει πολλά επαγγελματικά χιλιόμετρα ακόμα, όμως ακόμα κι έτσι, είναι ο ορισμός στο πως να εξηγήσεις σε κάποιον τι είναι τα γραφήματα. Ξέρετε αυτά με τις γραμμές και τις καμπύλες που -τσουπ- ανεβαίνουν, ανεβαίνουν κι ανεβαίνουν, κάνοντας χαρούμενους όσους τα κοιτάνε. Έτσι κι εκείνος από ένας σερβιτόρος, έγινε πωλητής, διευθυντής και μετέπειτα στέλεχος μίας μεγάλης επιχείρησης. Και τώρα η καμπύλη του ανεβαίνει ακόμα πιο ψηλά.

Και αν θυμάστε προηγούμενο κείμενο μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να έχεις εργαστεί στις πιο χαμάλικες δουλειές που υπάρχουν εκεί έξω, πριν καταλήξεις σε μία αρεστή για εσένα, θέση. Όταν ανεβαίνεις στην ιεραρχία -αν δεν την "ψωνίσεις" εντελώς- θυμάσαι που ήσουν και αξιολογείς καλύτερα όσους έχεις από κάτω σου.

Τι σχέση έχει αυτό με τον Αδάμ; Θα απαντήσω, μπαίνοντας στον ενδοιασμό να διαγράψω όλα όσα έχω γράψει πιο πάνω, γιατί όλα καταλήγουν σε αυτό: Στο "ευχαριστώ πολύ" της Αθηνάς που με δάκρυα στα μάτια αναγνώριζε πως ο κάποτε προϊστάμενος της, την καθοδήγησε στην εταιρεία και με το δικό του λιθαράκι την έκανε μία επίσης εξαιρετική εργαζόμενη. Αυτό το δακρύβρεχτο "ευχαριστώ πολύ" το ακούω ξανά και ξανά και αν μπορούσε ο Αδάμ να το κορνιζάρει κάπως, θα του πρότεινα να σκίσει τα πτυχία του και να κρεμάσει αυτό στον τοίχο. Κι αν ποτέ χρειαστεί να στείλει κάπου το βιογραφικό του ξανά, αυτό το "ευχαριστώ πολύ" με εκείνο το δάκρυ της Αθηνάς να βάλει κάτω απ' το όνομα κι ας λερώσει την κόλλα κι ας μην έχει τίποτα άλλο γραμμένο.

Φίλε Αδάμ, τη Δευτέρα εμείς "εδώ", εσύ "εκεί" και η καρέκλα σου άδεια, αλλά δεν πειράζει. Όσο υπάρχουν άξιοι άνθρωποι σαν εσένα εκεί έξω, εγώ δε θα χάνω τις ελπίδες μου. Υποθέτω πως εκεί στο μαντείο των Δελφών, όλο και κάτι θα ξέρουν παραπάνω. Όσο για εμάς και τις ματιές μας; Καλή AdamωσηYanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 22 Μαΐου 2023

επιλέγοντας τα δικά σου λάθη ως την ευτυχία

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Απόγευμα Δευτέρας, λίγες ώρες απομόνωσης και περισυλλογής. Ένα κομπόδεμα εμπειριών και αναμνήσεων, με ξεφτισμένες άκρες απ' τα λάθη και τα "αν" που δεν επαληθεύτηκαν. Κάνω μερικά βήματα, ίσα για να νιώσω πόσο κατάκοπος κατάντησα απ' την καταπόνηση των εξουθενωμένων εγκεφαλικών μου κυττάρων. Αν τα παιδιά απορροφούν τη γνώση σαν σφουγγάρια, τότε οι μεσήλικες είναι αυτοί που στύβουν αυτά τα σφουγγάρια, προκαλώντας έναν ηθικό και πνευματικό στραγγαλισμό της λογικής.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα -άλλα όχι μέχρι τέλους- γιατί νιώθω την καρδιά μου να σταματά για μερικά θρύμματα του δευτερολέπτου. Προσπαθώ να μπω στη θέση όλων εκείνων που ξεκινούν τη Δευτέρα δίαιτα, την Άνοιξη το γυμναστήριο, το Σεπτέμβρη μία καινούρια σχολική χρονιά, την Κυριακή μία νέα αγωνιστική ενώ προχθές έχασαν έναν τελικό και χαμογελάω πίσω απ' τα χείλη μου. Απορώ, πως ο Θεός κατάφερε να φτιάξει ένα εκ φύσεως ανθεκτικό ον που κουβαλά τόση απαισιοδοξία. Υποψιάζομαι πως πρέπει να υπάρχει λόγος πίσω απ' αυτό.

Και παραδέχομαι πως εγώ ανήκω στη μη τέμνουσα γραμμή που αγγίζει το μηδέν αλλά ποτέ δεν το κουτουλάει, ενώ άλλοι, ανακάλυψαν, νίκησαν, πρωτοπόρησαν, καινοτόμησαν, πλούτισαν βρε αδερφέ. Οπότε ναι, όλοι αυτοί, είναι η απόδειξη ότι αξίζει να προσπαθείς για κάτι, αρκεί να το βρεις ή... να σε βρει εκείνο.


Ξέρεις, συχνά είναι και ζήτημα συγκυριών. Εκεί που ξεκινάς τη μέρα σου κάνοντας την πρωινή προσευχή σου στο τιμόνι, το ραδιόφωνο σε αποσπά γιατί παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι, ή η κοπέλα που διασχίζει το δρόμο με ένα σχεδόν φόρεμα. Οπότε -τσακ- πάει η συγκέντρωση, πάει και η προσευχή. Κάπως έτσι προκύπτουν όλα. Από μία κακή μέρα. Και τι είναι μία κακή μέρα; Μα αυτό εξαρτάται από τον καθένα. Το αποτέλεσμα είναι αμέτρητα αγύριστα λάθη. Το εξής ένα!

Το σημερινό μου πόνημα, είναι στην πραγματικότητα άκρως αισιόδοξο. Παραδειγματίζει τον αναγνώστη του, για το πως πρέπει να διαχειριστεί το αύριο. Ω μα φυσικά και αν έπρεπε να φορέσω γυαλιά ηλίου όταν επέλεγα το αύριο, θα προτιμούσα να βουτήξω στα λάθη του παρελθόντος μου. Βλέποντας καθαρά, το πολύ-πολύ να σε τυφλώσει ο ήλιος και αν επιλέξεις λάθος, να το έχεις κάνει εσύ. Με τη δική σου προσωπική μαλακία. Θα είσαι βέβαιος όμως, ότι πάτησες το λάθος κουμπί στο χειριστήριο της ζωής κι όχι ότι δεν ήταν καν στην πρίζα. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2022

δοκίμιο ~ σκουριασμένα καλώδια

Χρειάστηκε μια αφορμή. Ένας βιολογικός τριγμός για να βρει την ευκαιρία να σηκωθεί και να κλειστεί στον ιδιωτικό χώρο μίας τουαλέτας. Εκεί που θα μπορούσε να κοιτάξει για λίγο τον συννεφιασμένο ουρανό φιλτραρισμένο από την βρώμικη σήτα μπροστά απ' το θολό τζάμι.

Στα εβδομήντα πέντε δευτερόλεπτα παραμονής που δικαιούται κανείς σε έναν τέτοιο προσωπικό χώρο, πρόλαβαν να περάσουν στην στόχευση των ματιών του, μία πλειάδα αχανών σκέψεων, μαστιγωμένες απ' την φθορά του χρόνου. Σαν σκουριασμένα σύρματα που κρέμονται από καλώδια που άλλοτε συνέδεαν τη σκέψη με τα συναισθήματα του.

Και τώρα; Πώς μια σκοτεινή εικόνα ενός χώρου με καμένες λάμπες, θα αποσυμφορήσει το σφίξιμο ενός στομαχιού που μάταια παλεύει να απαλλαγεί από το αποπνικτικό σούρουπο της μελαγχολίας; Εκείνη η τρομακτική στιγμή που παλεύεις να βρεις τον διακόπτη για να ανάψεις το φως, απελευθερώνοντας ικμάδες αναπνοής πριν ο κόμπος σε κυριεύσει.

Και μόλις ο χρόνος σου τελειώσει, πρέπει πάλι να επιστρέψεις. Να φυλάξεις τις νυχτερίδες σου και να φορέσεις το δέρμα σου. Προσπαθείς να βρεις το κουμπί της παύσης μέσα από την αράδα πολτοποιημένων αναμνήσεων και οραμάτων για το μέλλον και πατάς σκόρπια κουμπιά που δεν σε συγχρονίζουν με το υποκειμενικό τώρα, που επιζητείς.

Κάνεις μια απέλπιδα προσπάθεια αφού έχεις πλύνει τα χέρια σου και βρεγμένα καθώς είναι, ακουμπάς τα σκουριασμένα καλώδια. Κι ότι γίνει. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2022

δοξάστε τους αποτυχημένους ανθρώπους

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι πάντα ωραίο να έχεις παραδείγματα στην ζωή σου. Αφίσες σε εφηβικά δωμάτια, δάσκαλους που όταν τελειώνει η διδακτική ώρα ασχολείται με τις ανησυχίες των μαθητών, ηγέτες σε μια επιχείρηση που εμπνέουν τους υφιστάμενους και αφυπνίζουν την παραγωγικότητα σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Κι αν δεν σου έχει τύχει κάτι απ' όλα αυτά, υπάρχει η τηλεόραση. Το διαδίκτυο. Εκεί που διαβάζεις τις βιογραφίες των σπουδαίων επιστημόνων, των διάσημων αθλητών και καλλιτεχνών. Των επιχειρηματιών που καινοτόμησαν και έκαναν την διαφορά. Άνθρωποι που εξιστορώντας τη ζωή τους δείχνουν μέσα από την επιμονή και τα εμπόδια, πως κατάφεραν να πετύχουν και να μείνουν στην ιστορία.

Αναρωτιέμαι ωστόσο, τι ενδιαφέρον θα παρουσίαζε να ασχοληθεί κανείς με το άλλο άκρο των ανθρώπων. Εκείνων που βρίσκονται στην αφάνεια. Που κάνουν τον σκύλο βόλτα, πάνε στην δουλειά, επιστρέφουν βρώμικοι από τα χώματα, κάνουν μπάνιο, ασχολούνται λίγο με το παιδί και κάθονται στην τηλεόραση μέχρι να αποκοιμηθούν αγχωμένοι για το αν θα έχουν λεφτά στις 30 για να πληρώσουν το νοίκι.

Να το δούμε λίγο αυτό; Έτσι, με ένα χαζό παράδειγμα; Προ ημερών ήμουν σε ένα εστιατόριο θαλασσινών. Γεμάτο από κόσμο, είχα κάνει κράτηση για τα άτομα της παρέας μου. Όταν κάτσαμε ένας από την παρέα, σχολίασε: "κοίτα, ο Χ γιατρός. Ε, αν δεν είναι αυτός εδώ, ποιος θα είναι;". Ξέρετε, εκεί στο εστιατόριο υπήρχαν ένα σωρό από παρέες που δεν ήταν γιατροί, δεν ήταν γνωστοί, ήταν πολύ πιθανό άνθρωποι που το ψάρι τους έκατσε στο λαιμό επειδή τα 150€ που έκαναν λογαριασμό, είναι ίσως το 20% του μηνιάτικο τους.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Γιατί εγώ θα έπρεπε να κοιτάξω τον γιατρό που εκείνος πλήρωσε τον λογαριασμό με την άνεση του εργάτη που αγοράζει τον σπαστό καφέ απ' το περίπτερο και όχι τον υπόλοιπο κόσμο που ενδεχομένως προσπάθησε πολύ μέχρι να έρθει στο εστιατόριο;

Αναρωτιέμαι γιατί τα πρότυπα μας και οι άνθρωποι που προβάλλονται, θα πρέπει να είναι αυτοί οι διάσημοι που -αδιάφορο για το πως και το γιατί- τα κατάφεραν και πλέον ζουν μια άνετη ζωή και όχι όλοι εκείνοι που κάθε τους ημέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης χωρίς το μέλλον ή καν ο επόμενος μήνας, να είναι εξασφαλισμένος;

Josef Váchal’s Cry of the Masses

Αναρωτιέμαι γιατί να μην υπάρχει μια εκπομπή στην τηλεόραση που δεν θα ασχολείται με τα success stories, αλλά με ανθρώπους που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να επιβιώσουν, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Ανθρώπους που δε θα γνωρίσουμε για να θαυμάσουμε απαραίτητα, αλλά για να ταυτιστούμε και γιατί όχι να μάθουμε από τα λάθη τους, να σχολιάσουμε το τι θα κάναμε εμείς καλύτερο από εκείνους ή εμπνευστούμε από τη δική τους αποτυχία για το δικό μας επόμενο βήμα.

Ο νικητής στον αθλητισμό ή και τη ζωή παίρνει δικαίως όλα τα φώτα πάνω του. Το βρίσκω σωστό και δίκαιο. Όμως σε ένα πρωτάθλημα 16 ομάδων, υπάρχουν 15 που προσπαθούν και σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων, υπάρχουν -ξέρω γω- 10,5 εκατομμύρια "αποτυχημένων", πολλοί από τους οποίους προσπαθούν. Που δεν τα έχουν καταφέρει τόσο καλά. Όχι, δεν φταίει η τύχη, αλλά οι δικές τους επιλογές. Δεν πειράζει όμως, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι άνθρωποι δικοί μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 17 Ιουλίου 2022

μεγαλώνοντας (σ)την γενιά του "όχι"

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Σε ένα μανιφέστο διαμαρτυρίας που ίσως συναντούσες κάποια στιγμή σε έναν βρώμικο τοίχο ενός σκοτεινού δρόμου μιας τυχαίας πόλης του κόσμου, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται το σημερινό άρθρο/διαμαρτυρίας προς τους γονείς -μεταξύ αυτών και εμένα- του σήμερα.

Γιατί σήμερα, στην εποχή της επικοινωνίας, της πληροφορίας, της διασύνδεσης, της παγκοσμιοποίησης και του εκμηδενισμού των αποστάσεων και των τάσεων ή... hashtag trends, τα παιδιά μεγαλώνουν με ευαγγέλιο μία λέξη: Όχι.

Όχι στην αλόγιστη χρήση του tablet, όχι, στον δάσκαλο που θα αγγίξει το μαθητή (λες και όλοι τους είναι παιδεραστές ας πούμε), όχι κοντά στην τηλεόραση, όχι στα προγράμματα άνω των 13 ετών, όχι στην αγορά κινητού ακόμα, όχι στο gaming για πάνω από 2 ώρες, όχι στην ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο, όχι στην ελεύθερη βόλτα στην γειτονιά, όχι στο χαρτζιλίκι, όχιόχιόχι. Όχι.

Η νέα γενιά φοράει μία μπλούζα που φέρει με γυαλιστερές πούλιες ένα τεράστιο "μη" απ' τη μια μεριά και ένα τεράστιο "όχι" απ' την άλλη. Έτσι, ώστε κανείς να μην πλησιάσει τον άλλο οπότε και να μην εκτεθεί στην επικινδυνότητα που μπορεί να φέρει πάνω του. Μέσα σε μία γυάλα περιορισμένης πρόσβασης στα πάντα, περιορισμένης πρόσβασης στην ζωή, περιορισμένης ευθύνης των γονιών που είναι σίγουροι ότι είναι γαμάτοι τύποι επειδή την Δευτέρα του έχουν κλείσει μαθήματα σκάκι, την Τρίτη μαθήματα ενόργανης, την Τετάρτη ωδείο, την Πέμπτη χορό και την Παρασκευή κενό για να πάνε στον κινηματογράφο.

Είναι οι ίδιοι που δυο-τρεις δεκαετίες πριν, έλιωναν στην τηλεόραση βλέποντας Εμμανουέλα, Εξορκιστή, έπαιζαν Tetris στο Game Boy μέχρι να τελειώσουν οι μπαταρίες, ήταν αυτοί που από το μεσημέρι έβγαιναν στην αλάνα ή την αυλή του σχολείου με φίλους και άγνωστες παρέες παίζοντας μέχρι να μη βλέπουν άλλο απ' το σκοτάδι χωρίς να ειδοποιήσουν ποτέ ότι θα αργήσουν -αφού δεν είχαν και τρόπο να το κάνουν- και εκείνοι που έπιναν ένα μπουκάλι Coca-Cola(ς) μαζί με μακαρόνια και κρουασάν, γιατί οι δείκτες μάζας και ενδείξεις "Ε" στα προϊόντα ήταν ανύπαρκτες μαλακίες που δεν τους αφορούσαν. Είναι οι ίδιοι που άκουγαν Black Sabbath και χτυπούσαν κουδούνια τυχαίων σπιτιών μέσα στο μεσημέρι.

εικόνα από: assets-global.website-files.com

Αλλά ας επιστρέψουμε στο σήμερα, στη γενιά του "όχι", των παιδιών που αναρωτιέμαι πώς θα είναι σε είκοσι χρόνια από τώρα, όταν θα τους δοθούν τα κλειδιά της ζωής και θα τους αφαιρέσουν το σωσίβιο απ' την μέση, φωνάζοντάς τους αυστηρά: "σκάσε και κολύμπα". Μπορεί -σε αντίθεση με εμάς- να έμαθαν να φοράνε ζώνη ασφαλείας στο αμάξι, αλλά το αύριο δεν έχει καν προστατευτικό δίχτυ.

Κουβαλώντας όλα αυτά τα παιδιά το "όχι" με το οποίο γαλουχήθηκαν, πόσες ευκαιρίες άραγε θα χάσουν λόγω της ανασφάλειας που τους καλλιέργησαν οι γονείς τους στο επαγγελματικό ρίσκο που δεν τόλμησαν; Πόσοι χαμένοι έρωτες επειδή δεν είπαν το "ναι" σε μία περιπέτεια με ημερομηνία λήξης; Πόσες εμπειρίες θα στερηθούν, επειδή όταν τους δόθηκε η αφορμή, προτίμησαν το σπίτι και την σιγουριά του καναπέ;

Οι ελλείψεις, οι χαμένες ευκαιρίες, η περιορισμένη πρόοδος, η "απάνθρωπη" ρουτίνα που θα προωθείται σε μερικά χρόνια από τώρα, θα είναι το αποτέλεσμα του όχι που η δική μας γενιά "φύτεψε" στα μυαλά, την ιδεολογία και την ιδιοσυγκρασία της επόμενης. Ξέρετε, αυτής που θα σώσει τον πλανήτη επειδή έμαθε να ανακυκλώνει, αλλά θα καταδικάσει τον εαυτό της, επειδή ξέχασε από το να ζει μέχρι το σε ποιο φύλο ανήκει. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2022

η Αμερική δεν είναι και τόσο μακριά

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Δεκαετία του 80'. Ταχυδρομείο. Ένα γράμμα έφτανε με παραλήπτη τον Γιάννη Σπυριδάκη! Ποιος μπορεί να ταχυδρόμησε σε ένα ανήλικο τυχαίο παιδί του Ηρακλείου; Άλλος με τέτοιο όνομα στην Λορέντζου Μαβίλη 23 δεν υπήρχε, οπότε ναι, πρέπει να ήμουν εγώ. Ήταν το γράμμα του αδερφού μου από την Αμερική. Εκείνο που μου έδινε πάντα το κίνητρο να πιστεύω πως υπάρχει κάτι εκεί έξω, καλύτερο από αυτό που ζούσα ή νόμιζα ότι θα ζήσω.

Έκτοτε, τα ταξίδια εκείνου από την Αμερική ή τα δικά μου στην Αμερική είχαν πέρα από πλούσια συναισθήματα και πλούσια υλικά αγαθά. Θυμάμαι το πρώτο walkman και ύστερα το περιβόητο πρώτο walkman sports της Sony. Εκείνο το κίτρινο, το αδιάβροχο με κίτρινα ακουστικά και τεχνολογία auto reverse της κασέτας. Κι ύστερα θυμάμαι τα πρώτα mini disc, τα πρώτα ασύρματα τηλέφωνα με τηλεφωνητή, τις πρώτες κάμερες ή boombox. Θυμάμαι παράξενες μικροσυσκευές για τη μητέρα μου, πολλές 90s gadgeτιες για τον πατέρα μου και τόσα άλλα.

Μπορώ να σας απαριθμήσω σε τεράστια έκταση, τι περιείχαν αυτές οι βαλίτσες πάνω-κάτω όλα αυτά τα χρόνια, αλλά φοβάμαι πως όλο και κάποιος τελωνειακός θα είναι αναγνώστης μου και λέω να μην συνεχίσω. Θα σας γράψω όμως για την διπλή λαχτάρα! Να υποδεχτείς το αγαπημένο σου πρόσωπο που τόσο σου έχει λείψει, αλλά και το να... ανοίξεις την βαλίτσα -έτσι- σαν αρπακτικό! Εκεί ανάμεσα στα ρούχα, οι συσκευασίες και οι χύμα συσκευές (γιατί δεν χωρούσαν τα κουτιά στις βαλίτσες). Ποιο ή... ποια θα ήταν τα δώρα σου σε αυτό το ταξίδι; Δεν έχει σημασία τι είχες ζητήσει νωρίτερα (σαν απάντηση στην ερώτηση: "τι να σου φέρω απ' την Αμερική";), σημασία έχει αυτά που έβλεπες και ήξερες ότι ήταν δικά σου!


Θυμάμαι τα πρώτα λεφτά που έβγαλα στην Αμερική με την δουλειά μου. Τα λεφτά που μου έδιναν την ευκαιρία να αγοράζω μόνος μου όλα όσα ήθελα και χρειαζόμουν για τον χειμώνα στην Ελλάδα. Τα δολάρια με τα οποία επέστρεφα στην πατρίδα και την πρώτη εργάσιμη της επιστροφής μου, έτρεχα στην πλησιέστερη Εμπορική Τράπεζα για να τα αλλάξω προς 410 περίπου δραχμές το ένα, έχοντας εξασφαλίσει ήδη απ' το καλοκαίρι όλα τα έξοδα της χρονιάς στο σχολείο και με τις παρέες μου.

Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, τα αδέρφια μου ρώτησαν εμένα και τα παιδιά μου, την κλασική ερώτηση: "τι να σου φέρω απ' την Αμερική"; Ούτε τα παιδιά μου, ούτε εγώ βρήκαμε κάτι που να χρειαζόμαστε από την μακρινή(;) αυτή χώρα. Αν ήθελα μια ηλεκτρονική συσκευή, θα την έπαιρνα από εδώ. Αν χρειαζόμουν κάτι ιδιαίτερο που δεν είχαν στα τοπικά καταστήματα, θα το έψαχνα στο google για να το προμηθευτώ από κάποιο eshop. Δεν βρήκα κάτι που να υπάρχει εκεί και να το χρειάζομαι επειδή δεν το βρίσκω εδώ. Ακόμα και το δολάριο δεν αξίζει ούτε καν ένα ευρώ.

Τελικά, μάλλον που σήμερα η Αμερική δεν είναι και τόσο μακριά κι ας παραμένει το ταξίδι δέκα ώρες και δεκαπέντε λεπτά στο πήγαινε και 8 ώρες και τριάντα λεπτά, στο έλα. Όπως είπα, δεν βρήκα κάτι που να υπάρχει εκεί και να το χρειάζομαι, εκτός από την ίδια και τα αδέρφια μου. Τα πατατάκια και η sprite απ' τον αυτόματο πωλητή σε μια άβολη καρέκλα βλέποντας τους Yankees του O'Neill, του Pettitte, του Williams, του Posada, του Rivera και του Jeter και τα αμέτρητα εικοσάλεπτα στο Hoboken ψάχνοντας μία θέση στάθμευσης. Τελικά, η απόσταση είναι αρκετά σχετικήYanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 12 Μαΐου 2022

αλλάζοντας την πένθιμη κατάσταση

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Υπάρχουν στιγμές σε αυτήν την ζωή που σε συγκλονίζουν. Στιγμές που διασπάται η δομή της τέλεια πλασμένης βασανιστικής σου ρουτίνας μόνο και μόνο επειδή κάτι τόσο τρανταχτό συνέβη.

Αυτό, μπορεί να είναι από ένας μεγάλος έρωτας -ξέρετε, από αυτούς που όταν έρχονται ο χρόνος σταματά, καμιά φορά κι η πείνα και όλα μοιάζουν τόσο μα τόσο παράλληλα- μέχρι ένα μεγάλο πένθος.

Λυπάμαι που σήμερα θα μιλήσω για το δεύτερο. Το πένθος είναι μία κατάσταση, ένα status που θα έλεγε και η διεθνής αυτή λέξη. Είναι κάτι αντίθετο από αυτό που λέμε, "είμαι στα χάι μου", χωρίς ποτέ κανείς να σκεφτεί ότι "είμαι high" στην παραγματικότητα σημαίνει ότι έχω πιει την δόση μου και ζω στιγμές ευφορίας.


Έτσι και το πένθος, είναι διακαναλικό. Κάποιος πενθεί επειδή έχασε τον παππού του, την δουλειά του ή το αμάξι του. Το χειρότερο -και δεν το θίγουμε σήμερα- είναι να χάσεις το παιδί σου, αλλά πάλι κι αυτό μπορεί να μην σου προκαλέσει την ανάγκη να πενθήσεις, αν σε λένε ξέρω γω, Πισπιρίγκου ή Δασκαλάκη. Το πένθος, μπορεί να είναι και συλλογικό. Αυτήν την περίοδο πενθεί όλος ο πλανήτης. Η Ουκρανία σκοτώνεται, αλλά η Οικουμένη πεθαίνει. Είναι σα να λέμε, μια παράπλευρη απώλεια. Το θυμάστε αυτό; Όταν η βόμβα ξέφευγε του στόχου της, οι νεκροί που έπεφταν από αυτή είχαν τον τίτλο της "παράπλευρης απώλειας". Το βάφτισαν έτσι και αποποιήθηκαν σχεδόν κάθε ευθύνης.

Σήμερα λοιπόν, η παράπλευρη απώλεια είναι το θέατρο στη Μαριούπολη, το βενζινάδικο στα Τρίκαλα, η θέρμανση στο Ρόζεμποργκ, το μαιευτήριο της Μαριούπολης, το σούπερ μάρκετ του Ντιτρόιτ, το τουριστικό γραφείο της Πάφου, η influencer της Αγίας Πετρούπολης. Το πένθος σήμερα είναι μεγάλο. Τόσο, όσο και οι συνέπειες αυτού του πολέμου. Και εκεί βλέπουμε το πόσο καλοί άνθρωποι είναι οι Αμερικανοί. Αποφασίζουν να κάνουν ένα πόλεμο, να σκοτώσουν μερικές εκατοντάδες και το πολύ-πολύ να ζοριστούν μερικοί πολεμικοί ανταποκριτές που μοχθούν για να μας μάθουν στον χάρτη που γίνεται ο πόλεμος. Ο κακός ο Πούτιν, όμως αποφάσισε να κηρύξει έναν πόλεμο τόσο κοντά μας, που το πένθος έχει εξαπλωθεί από τις καρδιές, ως τις τσέπες μας.

Και αυτός ο πόλεμος, μας δίχασε. Ένας φίλος μου, με κατηγόρησε ως υποκριτή που καταδίκαζα έναν πόλεμο που σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι, ενώ πόλεμοι έγιναν και πιο πριν στην Ασία, την Αφρική και την Γιουγκοσλαβία. Οι Ρωμαίοι έλεγαν κάποτε, πως "τα γραπτά μένουν" και αυτός ο φίλος μου αναρωτιέμαι που να ήταν όταν εγώ διαδήλωνα κατά του πολέμου πριν 25 χρόνια, σε πλατείες, πορείες κι ύστερα έγραφα, σταματούσα ολάκερη την ροή του blog μου για να γράφω αποκλειστικά εναντίον του πολέμου. Ευτυχώς εσείς οι 2-3 (χιλιάδες) αναγνωστών που με ακολουθούσατε από τότε θα θυμάστε καλύτερα από εκείνον...

Έτσι και τώρα, που δεν είμαι τόσο ενεργός blogger, αποφάσισα να σταματήσω την δραστηριότητα μου στα social περιορίζοντας τις δημοσιεύσεις μου στην αντιπολεμική μου διάθεση. Μια, δυο, δέκα, εξήντα, εβδομήντα (μέρες). Ο πόλεμος συνεχίζεται κι εγώ ο έρμος δεν έχω με τι άλλα λόγια, εικόνες και μουσικές να τον καταδικάσω. Ξέμεινα από ιδέες και εμπνεύσεις κι έτσι κρατάω το πένθος μου, μόνο για την προσευχή μου, τα βράδια και τα πρωινά.

Έτσι, σταματάω από αύριο -Παρασκευή και 13- να ασχολούμαι με τον πόλεμο καθεαυτόν και επιστρέφω στην συνηθισμένη προκλητική μου δραστηριότητα για να καυτηριάσω καλύτερα το πένθος μου από την πλευρά των παράπλευρων απωλειών. Άλλωστε, ξέρω τόσο καλά να γίνομαι "ο κακός". Ξέρω τόσο καλά να βρίσκομαι στο στόχαστρο της "καθώς πρέπει" κοινωνίας που τόσο εύκολα καταδικάζει και περιθωριοποιεί τον άλλο επειδή κρίνει από αυτά που θα πρωτ' ακούσει ή από αυτόν που θα του κλαφτεί πιο ρεαλιστικά. Ξέρω να τιμωρούμαι, να κουβαλάω τις συνέπειες των αποφάσεων μου στην εσωτερική τσέπη του παλτού μου χωρίς να δείχνω πως έχω ανάγκη από οίκτο και εύνοια από καμιά πουτάνα κοινωνία.

Και επειδή αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει την ημέρα που θα πέσει η τελευταία σφαίρα/βόμβα, αλλά πολύ αργότερα, εγώ θα προσπαθήσω να μην χάσω καμία ευκαιρία να γίνω πιο προκλητικός, πιο επιθετικός, πιο περιθωριακός, ενάντια στα "θέλω" σας και στα νέα κοινωνικά πρότυπα, των όσων κακοποιούν γυναίκες και παιδιά, των πούστηδων και των χειραγωγών. Το ευκολότερο που έχετε να κάνετε είναι να με διαγράψετε, να με unfollowάσετε και να με ξεχάσετε. Αν πάλι, ψήνεστε για κόντρες, είστε δικοί μου. Stick around.  Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2022

σημάδια των καιρών και β(γ)άλε

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι πολύ ιδιαίτερο να είσαι πολίτης αυτής της χώρας στους μήνες που ενώνουν το 2021 με το 2022. Ξαφνικά, δεν έχει πολύ σημασία το τι συμβαίνει σε εσένα προσωπικά, γιατί οι εξελίξεις και τα γεγονότα που αφορούν το περιβάλλον σου, την κοινότητα και γενικά τον κόσμο, μάλλον σε ξεπερνούν.

Και ενώ η πανδημία μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα πως ήταν ότι χειρότερο μας έχει συμβεί από τότε που ξεκίνησε (και δεν αποτέλειωσε) η οικονομική κρίση, έφτασαν οι πυρκαγιές. Κάηκε ότι πράσινο φαινόταν απ' τον δορυφόρο σε πολλά μέρη του κόσμου λες και κάποιος τα 'χει με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και δεν γουστάρει το πράσινο να 'ουμε. Αλλά αυτό δεν έφτασε, γιατί την ζέστη του καλοκαιριού υποδέχτηκε το φθινόπωρο και τότε έρχεται ένας σεισμός. Εδώ, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη του Ηρακλείου, στο Αρκαλοχώρι. Ξαφνικά, κόσμος μένει χωρίς στέγη και κτίρια κρίνονται ακατάλληλα το ένα μετά το άλλο. Τα παιδιά επιστρέφουν στα σπίτια τους λες και δεν έχουν βαρεθεί να κοιτούν τους τοίχους, χορηγία της κινεζικής απροσεξίας με τίτλο COVID19.

Ακόμα κι έτσι όμως, έρχονται οι γιορτές. Όχι επειδή είμαστε έτοιμοι να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα μας, αφού ποτέ δεν την έχουμε συνηθίσει έτσι κι αλλιώς, αφού ακόμα δεν εδραιώθηκε στα προγράμματα μας για να την συνηθίσουμε -έτσι κι αλλιώς- αλλά αυτές οι γιορτές είχαν κάτι διαφορετικό. Σαν ο κόσμος να τις είχε ανάγκη για να ξεσπάσει την καταπίεση των περασμένων μηνών, σαν να ήταν το έναυσμα μιας επιστροφής στην ελεύθερη κανονικότητα.

Μπα! Οι γιορτές σφραγίστηκαν από το γράμμα όμικρον ή αλλιώς μια ονομαστική μετάλλαξη του ιού που συνεχίζει να μας χτυπά αλύπητα, αφήνοντας νεκρά ολόκληρα χωριά και μικρές πόλεις σε πληθυσμό. Και ο κόσμος έμεινε και πάλι σπίτι, γιόρτασε στο σπίτι με το Mega ή με οποιοδήποτε άλλο κανάλι, κατάφερε(;) να αντικαταστήσει αυτό που ο καθένας από εμάς θα ήθελε να ζήσει φέτος τα Χριστούγεννα...

Αλλά κι αυτά πέρασαν. Ήταν θέμα χρόνου. Όσο κι αν θέλουμε να τα "τραβήξουμε" -ας είναι καλά τα Θεοφάνια- πέρασαν και έδωσαν την θέση τους και πάλι στις καθημερινές ενημερώσεις για την πανδημία. Πότε κλείνουν τα μαγαζιά, που φοράμε μάσκα, πώς ακούμε δημόσια μουσική και πάει λέγοντας. Συντονισμένοι στα δελτία τύπου της κυβέρνησης περιμένουμε την ελπίδα για ένα πιο χαλαρό αύριο.

Και αυτή έρχεται. Αφήνει εγκλωβισμένους οδηγούς σε δημόσιες και ιδιωτικές αρτηρίες και αυτοκινητόδρομους, ρίχνει χιόνι εκεί που σχεδόν ποτέ ξανά δεν είδε κανείς, παραλύει τον κρατικό μηχανισμό και ξεπαγιάζει τους πάντες στον διάβα της. Η Ελπίδα, είναι το όνομα μιας... κακοκαιρίας. Δεν ξέρω πώς πήρε το όνομα της, σίγουρα όμως θα μείνει στην ιστορία ως εκείνη που ανάγκασε την κυβέρνηση να διατάξει αργία σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα για δύο ολόκληρες ημέρες! Ξέρετε πότε έχουμε αργία για δύο ημέρες συνεχόμενες; Μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Για τέτοια βαρύτητα μιλάμε! Και φυσικά, τα παιδιά ξανά σπίτι, ξανά στους τοίχους, ξανά ο χρόνος να μετράει εις βάρος μας. Εις βάρος της παραγωγικότητάς μας.

Δεν ξέρω αν αύριο θα γίνει έκρηξη στο ηφαίστειο της Σαντορίνης και δεν προλάβω να το σχολιάσω γιατί θα γίνω στάχτη όπως ο πρόγονός μου ο Μίνωας στην Κνωσό του. Δεν ξέρω αν η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ουκρανία και θα αναγκαστώ στα 40 μου να φορέσω ξανά αρβύλες για να πολεμήσω τον συνορθόδοξο αδερφό μου Βλαδίμηρο Πούτιν. Δεν ξέρω καν αν μια μετάλλαξη Ω του COVID θα με στείλει στο νοσοκομείο παρότι έχω κάνει ότι κυκλοφορεί σε εμβόλιο πριν αυτό δοκιμαστεί στους χοίρους. Ίσως πάλι, δεινόσαυροι να ξεφύγουν απ' το ασφαλές Jurassic Park που έχει δημιουργηθεί κρυφά από εμάς σε ένα νησί μη εντοπίσημο απ' τους δορυφόρους ή τέλος πάντων ένας κομήτης να πέσει στην Γη πριν προλάβει ο Bruce Willis και η παρέα του να το ανατινάξουν λίγο πριν μπει στην στρατόσφαιρα προσφέροντας το πιο εντυπωσιακό υπερθέαμα πυροτεχνημάτων.


Αυτό που ξέρω, είναι πως εδώ και λίγο καιρό νιώθω πολύ "μικρός". Σαν οι εξελίξεις να με ξεπερνάνε. Σαν ο λόγος και οι απόψεις μου να μην είναι τόσο σημαντικές μπροστά σε ότι συμβαίνει, όπως το ότι ανώμαλοι άνθρωποι της καθημερινότητας(!) γίνονται πρωταγωνιστές σε μια καμπάνια ή ότι δεν πρόλαβα να πάω στον κινηματογράφο για να δω το νέο Matrix ή ότι η κόρη μου είναι 10 και συμπεριφέρεται σαν 17. Νιώθω μικρός, γιατί ενώ ξέρω ότι εγώ μάζεψα τα περιττώματα του σκύλου μου απ' το πάρκο και έπλυνα τα πιάτα για να μην επιβαρύνω τον άνθρωπο μου και πάλι δεν είμαι αρκετός.

Γιατί είναι αυτό που λέμε πως ο κόσμος χάνεται και πως τα σημάδια των καιρών έχουν έρθει. Είναι αυτά που κανείς δεν ξέρει να απαριθμήσει με ακρίβεια για να υπολογίσουμε αν τα βιώσαμε όλα ή ακολουθούν περισσότερα. Να ξέρουμε πόσο προετοιμασμένοι -βρε αδερφέ- να είμαστε για την συντέλεια του κόσμου. Να έχουμε προλάβει να κάνουμε σεξ στο βουνό, να πιούμε σαμπάνια στον Σηκουάνα, έστω να εξομολογηθούμε μπας και την γλιτώσουμε. ΠνευματικώςYanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »