Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ-ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ-ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2023

όταν με νίκησε η νύχτα (ειδύλλιο)

Καληνωρίσματα.
Νύχτα.
Ξενύχτησα τη νύχτα, με άγρια ξενύχτια και άχρωμ' ουρανό.
Και φως.
Το φως μετά τη νύχτα, η άγουρη παλέτα κι οι σκέψεις στο γκρεμό.

Εκδίκηση μου πήρε, και άφησε να φεύγω, πριν σκάσει ο αυγερινός.

Λειψός, δειλός κι αλύτρωτος, μεσ' των κουμπιών τις διαδρομές
αναζητώ το φάρμακο, μέσα σε πόλεμο αγιάτρευτο και με των σκέψεων τις ριπές.

Ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Μία ανάμνηση από το πουθενά.
Και πάλι ρέει το αίμα μου και πάλι το ρεύμα -μου- με διαπερνά.

Και έρχεται ένα όραμα, μια σκέψη, μια εικόνα.
Δε θέλω να 'μαι εγώ εκεί, μην είναι το δικό μου σώμα.

Δίνε μου δύναμη, πάρε και τη δικιά μου. Δεν έχω χρόνο ή άνεση για να σε ξαναβρώ μπροστά μου.
Αν δε σε φτάνει, δεν θα απορώ. Θα κάνω κλικ για να χαθεί η σκιά μου.

Και τώρα μέρα.
Άνθη που άνοιξαν ξανά, κι άνθρωποι χωρίς χαρά, βρέθηκαν ξάφνου ακριβώς μπροστά μου.
Κι εσύ.
Ήσουνα πάντοτε εσύ, ένα κουτί σε μια ζωή, μα κι η παρηγοριά μου.

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 22 Μαΐου 2023

επιλέγοντας τα δικά σου λάθη ως την ευτυχία

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Απόγευμα Δευτέρας, λίγες ώρες απομόνωσης και περισυλλογής. Ένα κομπόδεμα εμπειριών και αναμνήσεων, με ξεφτισμένες άκρες απ' τα λάθη και τα "αν" που δεν επαληθεύτηκαν. Κάνω μερικά βήματα, ίσα για να νιώσω πόσο κατάκοπος κατάντησα απ' την καταπόνηση των εξουθενωμένων εγκεφαλικών μου κυττάρων. Αν τα παιδιά απορροφούν τη γνώση σαν σφουγγάρια, τότε οι μεσήλικες είναι αυτοί που στύβουν αυτά τα σφουγγάρια, προκαλώντας έναν ηθικό και πνευματικό στραγγαλισμό της λογικής.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα -άλλα όχι μέχρι τέλους- γιατί νιώθω την καρδιά μου να σταματά για μερικά θρύμματα του δευτερολέπτου. Προσπαθώ να μπω στη θέση όλων εκείνων που ξεκινούν τη Δευτέρα δίαιτα, την Άνοιξη το γυμναστήριο, το Σεπτέμβρη μία καινούρια σχολική χρονιά, την Κυριακή μία νέα αγωνιστική ενώ προχθές έχασαν έναν τελικό και χαμογελάω πίσω απ' τα χείλη μου. Απορώ, πως ο Θεός κατάφερε να φτιάξει ένα εκ φύσεως ανθεκτικό ον που κουβαλά τόση απαισιοδοξία. Υποψιάζομαι πως πρέπει να υπάρχει λόγος πίσω απ' αυτό.

Και παραδέχομαι πως εγώ ανήκω στη μη τέμνουσα γραμμή που αγγίζει το μηδέν αλλά ποτέ δεν το κουτουλάει, ενώ άλλοι, ανακάλυψαν, νίκησαν, πρωτοπόρησαν, καινοτόμησαν, πλούτισαν βρε αδερφέ. Οπότε ναι, όλοι αυτοί, είναι η απόδειξη ότι αξίζει να προσπαθείς για κάτι, αρκεί να το βρεις ή... να σε βρει εκείνο.


Ξέρεις, συχνά είναι και ζήτημα συγκυριών. Εκεί που ξεκινάς τη μέρα σου κάνοντας την πρωινή προσευχή σου στο τιμόνι, το ραδιόφωνο σε αποσπά γιατί παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι, ή η κοπέλα που διασχίζει το δρόμο με ένα σχεδόν φόρεμα. Οπότε -τσακ- πάει η συγκέντρωση, πάει και η προσευχή. Κάπως έτσι προκύπτουν όλα. Από μία κακή μέρα. Και τι είναι μία κακή μέρα; Μα αυτό εξαρτάται από τον καθένα. Το αποτέλεσμα είναι αμέτρητα αγύριστα λάθη. Το εξής ένα!

Το σημερινό μου πόνημα, είναι στην πραγματικότητα άκρως αισιόδοξο. Παραδειγματίζει τον αναγνώστη του, για το πως πρέπει να διαχειριστεί το αύριο. Ω μα φυσικά και αν έπρεπε να φορέσω γυαλιά ηλίου όταν επέλεγα το αύριο, θα προτιμούσα να βουτήξω στα λάθη του παρελθόντος μου. Βλέποντας καθαρά, το πολύ-πολύ να σε τυφλώσει ο ήλιος και αν επιλέξεις λάθος, να το έχεις κάνει εσύ. Με τη δική σου προσωπική μαλακία. Θα είσαι βέβαιος όμως, ότι πάτησες το λάθος κουμπί στο χειριστήριο της ζωής κι όχι ότι δεν ήταν καν στην πρίζα. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2022

δοκίμιο ~ σκουριασμένα καλώδια

Χρειάστηκε μια αφορμή. Ένας βιολογικός τριγμός για να βρει την ευκαιρία να σηκωθεί και να κλειστεί στον ιδιωτικό χώρο μίας τουαλέτας. Εκεί που θα μπορούσε να κοιτάξει για λίγο τον συννεφιασμένο ουρανό φιλτραρισμένο από την βρώμικη σήτα μπροστά απ' το θολό τζάμι.

Στα εβδομήντα πέντε δευτερόλεπτα παραμονής που δικαιούται κανείς σε έναν τέτοιο προσωπικό χώρο, πρόλαβαν να περάσουν στην στόχευση των ματιών του, μία πλειάδα αχανών σκέψεων, μαστιγωμένες απ' την φθορά του χρόνου. Σαν σκουριασμένα σύρματα που κρέμονται από καλώδια που άλλοτε συνέδεαν τη σκέψη με τα συναισθήματα του.

Και τώρα; Πώς μια σκοτεινή εικόνα ενός χώρου με καμένες λάμπες, θα αποσυμφορήσει το σφίξιμο ενός στομαχιού που μάταια παλεύει να απαλλαγεί από το αποπνικτικό σούρουπο της μελαγχολίας; Εκείνη η τρομακτική στιγμή που παλεύεις να βρεις τον διακόπτη για να ανάψεις το φως, απελευθερώνοντας ικμάδες αναπνοής πριν ο κόμπος σε κυριεύσει.

Και μόλις ο χρόνος σου τελειώσει, πρέπει πάλι να επιστρέψεις. Να φυλάξεις τις νυχτερίδες σου και να φορέσεις το δέρμα σου. Προσπαθείς να βρεις το κουμπί της παύσης μέσα από την αράδα πολτοποιημένων αναμνήσεων και οραμάτων για το μέλλον και πατάς σκόρπια κουμπιά που δεν σε συγχρονίζουν με το υποκειμενικό τώρα, που επιζητείς.

Κάνεις μια απέλπιδα προσπάθεια αφού έχεις πλύνει τα χέρια σου και βρεγμένα καθώς είναι, ακουμπάς τα σκουριασμένα καλώδια. Κι ότι γίνει. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2022

η Αμερική δεν είναι και τόσο μακριά

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Δεκαετία του 80'. Ταχυδρομείο. Ένα γράμμα έφτανε με παραλήπτη τον Γιάννη Σπυριδάκη! Ποιος μπορεί να ταχυδρόμησε σε ένα ανήλικο τυχαίο παιδί του Ηρακλείου; Άλλος με τέτοιο όνομα στην Λορέντζου Μαβίλη 23 δεν υπήρχε, οπότε ναι, πρέπει να ήμουν εγώ. Ήταν το γράμμα του αδερφού μου από την Αμερική. Εκείνο που μου έδινε πάντα το κίνητρο να πιστεύω πως υπάρχει κάτι εκεί έξω, καλύτερο από αυτό που ζούσα ή νόμιζα ότι θα ζήσω.

Έκτοτε, τα ταξίδια εκείνου από την Αμερική ή τα δικά μου στην Αμερική είχαν πέρα από πλούσια συναισθήματα και πλούσια υλικά αγαθά. Θυμάμαι το πρώτο walkman και ύστερα το περιβόητο πρώτο walkman sports της Sony. Εκείνο το κίτρινο, το αδιάβροχο με κίτρινα ακουστικά και τεχνολογία auto reverse της κασέτας. Κι ύστερα θυμάμαι τα πρώτα mini disc, τα πρώτα ασύρματα τηλέφωνα με τηλεφωνητή, τις πρώτες κάμερες ή boombox. Θυμάμαι παράξενες μικροσυσκευές για τη μητέρα μου, πολλές 90s gadgeτιες για τον πατέρα μου και τόσα άλλα.

Μπορώ να σας απαριθμήσω σε τεράστια έκταση, τι περιείχαν αυτές οι βαλίτσες πάνω-κάτω όλα αυτά τα χρόνια, αλλά φοβάμαι πως όλο και κάποιος τελωνειακός θα είναι αναγνώστης μου και λέω να μην συνεχίσω. Θα σας γράψω όμως για την διπλή λαχτάρα! Να υποδεχτείς το αγαπημένο σου πρόσωπο που τόσο σου έχει λείψει, αλλά και το να... ανοίξεις την βαλίτσα -έτσι- σαν αρπακτικό! Εκεί ανάμεσα στα ρούχα, οι συσκευασίες και οι χύμα συσκευές (γιατί δεν χωρούσαν τα κουτιά στις βαλίτσες). Ποιο ή... ποια θα ήταν τα δώρα σου σε αυτό το ταξίδι; Δεν έχει σημασία τι είχες ζητήσει νωρίτερα (σαν απάντηση στην ερώτηση: "τι να σου φέρω απ' την Αμερική";), σημασία έχει αυτά που έβλεπες και ήξερες ότι ήταν δικά σου!


Θυμάμαι τα πρώτα λεφτά που έβγαλα στην Αμερική με την δουλειά μου. Τα λεφτά που μου έδιναν την ευκαιρία να αγοράζω μόνος μου όλα όσα ήθελα και χρειαζόμουν για τον χειμώνα στην Ελλάδα. Τα δολάρια με τα οποία επέστρεφα στην πατρίδα και την πρώτη εργάσιμη της επιστροφής μου, έτρεχα στην πλησιέστερη Εμπορική Τράπεζα για να τα αλλάξω προς 410 περίπου δραχμές το ένα, έχοντας εξασφαλίσει ήδη απ' το καλοκαίρι όλα τα έξοδα της χρονιάς στο σχολείο και με τις παρέες μου.

Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, τα αδέρφια μου ρώτησαν εμένα και τα παιδιά μου, την κλασική ερώτηση: "τι να σου φέρω απ' την Αμερική"; Ούτε τα παιδιά μου, ούτε εγώ βρήκαμε κάτι που να χρειαζόμαστε από την μακρινή(;) αυτή χώρα. Αν ήθελα μια ηλεκτρονική συσκευή, θα την έπαιρνα από εδώ. Αν χρειαζόμουν κάτι ιδιαίτερο που δεν είχαν στα τοπικά καταστήματα, θα το έψαχνα στο google για να το προμηθευτώ από κάποιο eshop. Δεν βρήκα κάτι που να υπάρχει εκεί και να το χρειάζομαι επειδή δεν το βρίσκω εδώ. Ακόμα και το δολάριο δεν αξίζει ούτε καν ένα ευρώ.

Τελικά, μάλλον που σήμερα η Αμερική δεν είναι και τόσο μακριά κι ας παραμένει το ταξίδι δέκα ώρες και δεκαπέντε λεπτά στο πήγαινε και 8 ώρες και τριάντα λεπτά, στο έλα. Όπως είπα, δεν βρήκα κάτι που να υπάρχει εκεί και να το χρειάζομαι, εκτός από την ίδια και τα αδέρφια μου. Τα πατατάκια και η sprite απ' τον αυτόματο πωλητή σε μια άβολη καρέκλα βλέποντας τους Yankees του O'Neill, του Pettitte, του Williams, του Posada, του Rivera και του Jeter και τα αμέτρητα εικοσάλεπτα στο Hoboken ψάχνοντας μία θέση στάθμευσης. Τελικά, η απόσταση είναι αρκετά σχετικήYanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 12 Μαΐου 2022

αλλάζοντας την πένθιμη κατάσταση

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Υπάρχουν στιγμές σε αυτήν την ζωή που σε συγκλονίζουν. Στιγμές που διασπάται η δομή της τέλεια πλασμένης βασανιστικής σου ρουτίνας μόνο και μόνο επειδή κάτι τόσο τρανταχτό συνέβη.

Αυτό, μπορεί να είναι από ένας μεγάλος έρωτας -ξέρετε, από αυτούς που όταν έρχονται ο χρόνος σταματά, καμιά φορά κι η πείνα και όλα μοιάζουν τόσο μα τόσο παράλληλα- μέχρι ένα μεγάλο πένθος.

Λυπάμαι που σήμερα θα μιλήσω για το δεύτερο. Το πένθος είναι μία κατάσταση, ένα status που θα έλεγε και η διεθνής αυτή λέξη. Είναι κάτι αντίθετο από αυτό που λέμε, "είμαι στα χάι μου", χωρίς ποτέ κανείς να σκεφτεί ότι "είμαι high" στην παραγματικότητα σημαίνει ότι έχω πιει την δόση μου και ζω στιγμές ευφορίας.


Έτσι και το πένθος, είναι διακαναλικό. Κάποιος πενθεί επειδή έχασε τον παππού του, την δουλειά του ή το αμάξι του. Το χειρότερο -και δεν το θίγουμε σήμερα- είναι να χάσεις το παιδί σου, αλλά πάλι κι αυτό μπορεί να μην σου προκαλέσει την ανάγκη να πενθήσεις, αν σε λένε ξέρω γω, Πισπιρίγκου ή Δασκαλάκη. Το πένθος, μπορεί να είναι και συλλογικό. Αυτήν την περίοδο πενθεί όλος ο πλανήτης. Η Ουκρανία σκοτώνεται, αλλά η Οικουμένη πεθαίνει. Είναι σα να λέμε, μια παράπλευρη απώλεια. Το θυμάστε αυτό; Όταν η βόμβα ξέφευγε του στόχου της, οι νεκροί που έπεφταν από αυτή είχαν τον τίτλο της "παράπλευρης απώλειας". Το βάφτισαν έτσι και αποποιήθηκαν σχεδόν κάθε ευθύνης.

Σήμερα λοιπόν, η παράπλευρη απώλεια είναι το θέατρο στη Μαριούπολη, το βενζινάδικο στα Τρίκαλα, η θέρμανση στο Ρόζεμποργκ, το μαιευτήριο της Μαριούπολης, το σούπερ μάρκετ του Ντιτρόιτ, το τουριστικό γραφείο της Πάφου, η influencer της Αγίας Πετρούπολης. Το πένθος σήμερα είναι μεγάλο. Τόσο, όσο και οι συνέπειες αυτού του πολέμου. Και εκεί βλέπουμε το πόσο καλοί άνθρωποι είναι οι Αμερικανοί. Αποφασίζουν να κάνουν ένα πόλεμο, να σκοτώσουν μερικές εκατοντάδες και το πολύ-πολύ να ζοριστούν μερικοί πολεμικοί ανταποκριτές που μοχθούν για να μας μάθουν στον χάρτη που γίνεται ο πόλεμος. Ο κακός ο Πούτιν, όμως αποφάσισε να κηρύξει έναν πόλεμο τόσο κοντά μας, που το πένθος έχει εξαπλωθεί από τις καρδιές, ως τις τσέπες μας.

Και αυτός ο πόλεμος, μας δίχασε. Ένας φίλος μου, με κατηγόρησε ως υποκριτή που καταδίκαζα έναν πόλεμο που σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι, ενώ πόλεμοι έγιναν και πιο πριν στην Ασία, την Αφρική και την Γιουγκοσλαβία. Οι Ρωμαίοι έλεγαν κάποτε, πως "τα γραπτά μένουν" και αυτός ο φίλος μου αναρωτιέμαι που να ήταν όταν εγώ διαδήλωνα κατά του πολέμου πριν 25 χρόνια, σε πλατείες, πορείες κι ύστερα έγραφα, σταματούσα ολάκερη την ροή του blog μου για να γράφω αποκλειστικά εναντίον του πολέμου. Ευτυχώς εσείς οι 2-3 (χιλιάδες) αναγνωστών που με ακολουθούσατε από τότε θα θυμάστε καλύτερα από εκείνον...

Έτσι και τώρα, που δεν είμαι τόσο ενεργός blogger, αποφάσισα να σταματήσω την δραστηριότητα μου στα social περιορίζοντας τις δημοσιεύσεις μου στην αντιπολεμική μου διάθεση. Μια, δυο, δέκα, εξήντα, εβδομήντα (μέρες). Ο πόλεμος συνεχίζεται κι εγώ ο έρμος δεν έχω με τι άλλα λόγια, εικόνες και μουσικές να τον καταδικάσω. Ξέμεινα από ιδέες και εμπνεύσεις κι έτσι κρατάω το πένθος μου, μόνο για την προσευχή μου, τα βράδια και τα πρωινά.

Έτσι, σταματάω από αύριο -Παρασκευή και 13- να ασχολούμαι με τον πόλεμο καθεαυτόν και επιστρέφω στην συνηθισμένη προκλητική μου δραστηριότητα για να καυτηριάσω καλύτερα το πένθος μου από την πλευρά των παράπλευρων απωλειών. Άλλωστε, ξέρω τόσο καλά να γίνομαι "ο κακός". Ξέρω τόσο καλά να βρίσκομαι στο στόχαστρο της "καθώς πρέπει" κοινωνίας που τόσο εύκολα καταδικάζει και περιθωριοποιεί τον άλλο επειδή κρίνει από αυτά που θα πρωτ' ακούσει ή από αυτόν που θα του κλαφτεί πιο ρεαλιστικά. Ξέρω να τιμωρούμαι, να κουβαλάω τις συνέπειες των αποφάσεων μου στην εσωτερική τσέπη του παλτού μου χωρίς να δείχνω πως έχω ανάγκη από οίκτο και εύνοια από καμιά πουτάνα κοινωνία.

Και επειδή αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει την ημέρα που θα πέσει η τελευταία σφαίρα/βόμβα, αλλά πολύ αργότερα, εγώ θα προσπαθήσω να μην χάσω καμία ευκαιρία να γίνω πιο προκλητικός, πιο επιθετικός, πιο περιθωριακός, ενάντια στα "θέλω" σας και στα νέα κοινωνικά πρότυπα, των όσων κακοποιούν γυναίκες και παιδιά, των πούστηδων και των χειραγωγών. Το ευκολότερο που έχετε να κάνετε είναι να με διαγράψετε, να με unfollowάσετε και να με ξεχάσετε. Αν πάλι, ψήνεστε για κόντρες, είστε δικοί μου. Stick around.  Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2021

τα 40 χρόνια μιας οικογένειας που (θα) ανήκω

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι ωραίο να ανήκεις. Να ανήκεις σε μια ομάδα ή πολύ περισσότερο σε μία οικογένεια. Είναι ακόμα πιο δελεαστικό όταν με την οικογένεια αυτή, δεν μοιράζεσαι το ίδιο επώνυμο ή ίδιους δεσμούς αίματος ή περιουσιακά στοιχεία.

Και τέτοιες ομάδες υπάρχουν. Τέτοιες οικογένειες υπάρχουν. Συχνά, είναι ομάδες που λειτουργούν σαν οικογένεια και επιτρέψτε μου τον συνειρμό που κάνω, αλλά σε κάθε πετυχημένη ιστορία αθλητικής ομάδας, στα παρασκήνια πάντα διαβάζαμε συνεντεύξεις των μελών της που ανέφεραν πως λειτουργούσαν σαν μία οικογένεια.

Όμως τα παραδείγματα μιας ομάδας που λειτουργεί σαν οικογένεια, δεν περιορίζονται στον αθλητισμό. Συμβαίνει μία τέτοια συγκυριακή ιδιότητα να εμφανιστεί σε έναν οργανισμό, όπως μία επιχείρηση. Τι γίνεται τότε; Πόσο επιτυχημένη είναι ή... αναμένεται να είναι η συνταγή της;


Η αλήθεια είναι πως εδώ και μερικούς μήνες ανήκω σε μία τέτοια οικογένεια. Δεν είμαι ισότιμο μέλος ακόμα και πώς θα μπορούσα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο όταν μία ιστορία 40 ετών περιέχει πολύ ιδρώτα, πολύ προσπάθεια, μεγάλες μάχες για επιβίωση και ένα σωρό ρίσκα που μετουσιώθηκαν σε πετυχημένες ιστορίες που όταν τις διηγείται κανείς αντιλαμβάνεται τι σημαίνει άνθρωπος με όραμα, οργάνωση, ικανότητες και θέληση, την ίδια ώρα που εγώ δεν είμαι παρά ένα από τα πιο πρόσφατα επεισόδια της. Ακόμα κι έτσι όμως, είμαι μέλος της.

Και τι σημαίνει να ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια; Να βρίσκεται το όνομα σου αναρτημένο στον πίνακα προσωπικού μίας επιχείρησης; Όχι. Προφανώς, όχι. Οικογένεια σημαίνει, να λαμβάνεις αφοσίωση, προσοχή και εμπιστοσύνη σε όλα όσα ως εκείνη την στιγμή δείχνεις ότι μπορείς να προσφέρεις, να προτείνεις και να δοκιμάσεις. Όταν με το καλημέρα, βλέπεις τους ανθρώπους που έχτισαν σε δεκαετίες, να εμπιστεύονται έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισαν και όχι παρασυρμένοι από κάποιον επιπόλαιο ενθουσιασμό, αλλά βασιζόμενοι στην εμπειρία, το ένστικτο και τα δείγματα γραφής που βλέπουν.

Όταν ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια, που συγκυριακά πέρασες 4 ώρες ακούγοντας ιστορίες 40 ετών, έχεις δύο επιλογές: Η μία είναι να χαλαρώσεις. Να σκεφτείς πως "εδώ είμαστε" και να απολαύσεις τα προνόμια που αυτές οι συνθήκες θα σου προσφέρουν από εδώ και στο εξής σε έναν άψογο (εργασιακό) χώρο περιμένοντας τις 30 του κάθε μήνα.

Η άλλη επιλογή, είναι να αισθανθείς περηφάνια. Να φουσκώσεις με παραγωγικό άγχος γιατί "εδώ" μπορείς να προσφέρεις ολοένα και περισσότερο. Επειδή η προοπτική σου μπορεί να 'κουμπώσει" στην προοπτική της νέας σου οικογένειας. Να επενδύσεις και τον χρόνο και τα χρόνια σου εκεί που μπορείς να ταυτίσεις τις προσδοκίες σου με τις σελίδες μιας ιστορίες που θα συνεχίσει ένα βιβλίο 40 ετών. Μπορείς ίσως, να χαθείς σε ένα μέλλον χωρίς όρια για το πόσο ψηλά μπορείς οραματιστείς ότι με την συμβολή σου μπορεί να φτάσεις την νέα σου οικογένεια.

Κανονικά, κάπου εδώ το κείμενο θα έπρεπε να κλείσει με ένα πολιτικό κλισέ του τύπου "δεν μου αρέσουν τα λόγια αλλά οι πράξεις", στην περίπτωση μου όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μου αρέσει και να λέω μεγάλα λόγια και να τα πραγματοποιώ. Μου αρέσει να εκτίθεμαι γιατί δεν φοβάμαι πως θα αποτύχω. Δεν κρατάω καβάντζες αποτυχίας, γιατί δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μου (αυτή). Εδώ και μερικά χρόνια αισθάνομαι σαν ένα τρένο που προχωράει και όποιος θέλει ανεβαίνει ακολουθώντας την διαδρομή, αλλά εδώ απ' ότι φαίνεται, το τρένο μου έχει βρει και τις ράγες του, για το δρομολόγιο των 9:00-17:00... Yanni Spiridakis

Υ.Γ.
Μετά από 3 ποτήρια κρασί και 5-6 ρακές, μάλλον που κέρδισα το στοίχημα

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021

μια αντίστροφη μέτρηση που με τρομάζει

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι το πρόβλημα με τις ηλικίες είναι καθαρά γυναικείο. Πολύ αργότερα διαπίστωσα πως είναι μάστιγα και των αντρών και τελικά πως όσο η ηλικία αυξάνεται απασχολεί ολοένα και περισσότερο. Άλλοι βγάζουν αυτό το ψυχικό σύμπλεγμα με ξινά αστεία για το σώμα και τις αντοχές τους, άλλοι παλιμπαιδίζοντας για να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους και άλλοι ίσως το κρύβουν καλά μέσα τους.

Εγώ, από τότε που θυμάμαι, προσπαθούσα να μεγαλώσω. Προσπαθούσα να φανώ πιο ικανός, πιο ώριμος, πιο έτοιμος. Συχνά μπορούσα και να το αποδείξω. Αυτή η αντίστροφη φιλοσοφία μου έμεινε έως και σήμερα όπου ουδέποτε δεν έκρυψα την ηλικία μου, παρά μάλλον την στρογγυλοποιώ προς τα πάνω!

Εδώ και λίγο καιρό όμως υπάρχει ένα -τετριμμένο- "καμπανάκι" που χτυπάει ολοένα και παραπάνω. Δεν ξέρω αν κατ' ανάγκη συνδέεται με την ηλικία μου, ίσως με βοηθήσετε εσείς στο να το αποσαφηνίσω αυτό στην συνέχεια τούτου του προβληματισμού.

Βλέπετε, αν καυχιόμουν για κάτι ως παιδί, ήταν επειδή μετά την πολύ μικρή ηλικία, σταμάτησα να κλαίω. Σταμάτησα να δακρύζω. Μηδέν, nada, zero. Τι στεναχώριες, τι αποχωρισμοί(*), τι κηδείες, τι σοβαρές αρρώστιες στην οικογένεια. Τα μάτια μου δεν είχαν καμία επικοινωνία με την ψυχή μου και σιγά-σιγά θεωρώ πως σαν άνθρωπος μετά από διάφορες δοκιμασίες, άλλαξα και τα μάτια κέρδισαν την ψυχή. Κόντρα σε ένα-δυο ανθρώπους που επιμένουν πως είμαι ευαίσθητος και εύθραυστος, εγώ ουδέποτε αισθάνθηκα λύπη και στεναχώρια(*).

Το τελευταίο διάστημα όμως, έχω αρχίσει να δέχομαι επίθεση από "κάτι" που ούτε όνομα έχει, ούτε μπορώ να το ερμηνεύσω. Δεν νιώθω τα αισθήματα μου πιο ευαίσθητα, ούτε την ψυχή μου πιο μαλακή, όμως υπάρχουν κάτι στιγμές που τις ονομάζω "τσακ" στις οποίες η τρίχα σηκώνεται και τα μάτια μου μουσκεύουν.

Τι; Πώς είπα; Τι είναι πάλι αυτό το περίεργο πράγμα που μου συμβαίνει; Χωρίς λόγο και με χαζές αφορμές, εκεί που κάθομαι αγέρωχος στον θρόνο του εγωισμού μου, τα δάκρυα έρχονται σαν μια καταιγίδα που σου επιτίθεται στιγμιαία, αστραπιαία και έτσι απότομα, πάλι σιωπά.

The Microscopic Structures of Dried Human Tears
smithsonianmag.com

Μίλησα για κάποιες αφορμές και είναι αστείες αλήθεια. Φωτογραφικές αναμνήσεις (στα ελληνικά το flashback) από παιδικά ή εφηβικά χρόνια που αν το καλοσκεφτώ με αφήνουν γενικά αδιάφορο, τραγούδια που έχουν έναν στίχο ή ένα σόλο κιθάρας που κάνει αυτό το "κλικ", μια σκέψη που με φέρνει λίγα χρόνια μπροστά και μπορεί να αφορά εμένα, τα παιδιά μου ή άλλα αγαπημένα πρόσωπα, ένα πέρασμα με το αμάξι από κάποιο σημείο που για μένα έχει συμβολική αξία, ακόμα και η στιγμή που μπαίνω στο αμάξι έχοντας γυρίσει τα παιδιά μου στο σπίτι τους, λίγο πριν γυρίσω την μίζα για να ξεκινήσω, κάτι που έχω κάνει εκατοντάδες φορές πιο πριν. Ίσως ακόμα κι ένα παραμύθι που έτυχε να πέσει στα χέρια μου ή μια αγκαλιά και ένα χάδι που θυμάμαι πως δέχτηκα λίγο καιρό πριν.

Αν τα παραπάνω σας φαίνονται ασυναρτησίες, έχετε απόλυτο δίκιο. Και αν νομίζετε ότι θα σπαταλούσα τον χρόνο σας αν αυτό συνέβη μια-δυο φορές, πιστέψτε με, γελιέστε. Αυτό το κακό ξετέλεμα τείνει να γίνει συνήθεια. Συνήθεια που με φοβίζει. Είναι κάτι σαν την ακράτεια του γέρου. Την πρώτη φορά, είναι σίγουρος ότι έτυχε. Ακόμα και τις δέκα επόμενες, ίσως ήταν η κακιά στιγμή. Από την επόμενη όμως έχει χρέος στα επόμενα ψώνια του, μαζί με το γάλα, τις πατάτες και το χαρτί υγείας, να προσθέσει στην λίστα του και πάνες ακράτειας για του ηλικιωμένους. Ας μην το πει πουθενά, πρέπει να το κάνει.

Έτσι νιώθω κι εγώ. Αυτά τα νεόφερτα δάκρυα είναι δάκρυα ακράτειας και εγώ δεν μπορώ να τα ελέγξω τελευταία. Ευτυχώς εγώ σε σχέση με τον ηλικιωμένο του παραδείγματος, δεν λερώνω τα βρακιά μου, την γλιτώνω με λίγο κοκκινισμένα μάτια, όμως τον αντιλαμβάνεστε τον συνειρμό.

Αν είναι σημεία ένδειξης της ηλικίας μου, τότε όχι απλά φοβάμαι, αλλά τρομοκρατούμαι κιόλας. Και όχι λόγω κάποιου εγωιστικού τετριμμένου του τύπου "κλαίνε μωρέ οι άντρες"; Όχι-όχι. Απλά να, η σκιαγράφηση του χαρακτήρα μου τείνει να αποδομηθεί και αυτό από μόνο του με τρομάζει, γιατί δεν μπορώ να το ελέγξω. Και γενικά ότι δεν μπορώ να ελέγξω, με τρομάζει. Και κάπως έτσι έρχεται η αντίστροφη μέτρηση κάποιου πράγματος. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2021

η εξέλιξη του ψέματος που έγινε αλήθεια

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Θα σας εξομολογηθώ μια αμαρτία μου. Μικρός έλεγα συχνά ψέματα. Ήταν τόσο ευχάριστο να μπορώ να ξεφεύγω από καταστάσεις που θα με έφερναν σε δύσκολη θέση που η συνήθεια αυτή εξελίχθηκε με έναν λίγο περισσότερο τεχνικό τρόπο στην συνέχεια.

Με λίγη μελέτη και περισσότερη εσωτερική ανάλυση, διαπίστωσα πως το ψέμα είναι... κακό! 
"Όποιος λέει ψέματα πέφτει μες τα αίματα κι όποιος λέει αλήθεια έχει του Χριστού βοήθεια" μου μάθαινε η μάνα μου από μικρό και σιγά-σιγά αντιλήφθηκα πως η... επιστήμη του ψέματος είχε πολλές πτυχές με πρώτη και καλύτερη, την κοινώς ομολογούμενη, εκείνη των λευκών ψεμάτων.

Ως "λευκό ψέμα" νοείται κάποιο μικρό ψέμα που λέει κανείς για να προστατεύσει κάποιον για τον οποίο νοιάζεται. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουμε λίγο-πολύ όλοι. Εκείνοι που χρησιμοποιήσαμε τέτοια ψέματα σε έναν ασθενή αγαπημένο μας πρόσωπο για να μην τον αγχώσουμε περαιτέρω ή σε ένα παιδί για να μην το φοβίσουμε άσκοπα.

πηγή εικόνας: media.npr.org

Στο πέρασμα του χρόνου όμως, διαπίστωσα πως λευκά ή μη λευκά τα ψέματα, εξακολουθούσαν να είναι -πώς να το πω- κακά! Δεν έχει σημασία συχνά η πρόθεση σου εφόσον την προσεγγίζεις με έναν λάθος τρόπο. Και το χειρότερο; Στα ψέματα πρέπει πάντα να θυμάσαι τι είπες! Άσχημο, ειδικά για εμένα που έχω την τάση να μην θυμάμαι πράγματα (εξού και γιατί τόσο οργανωμένος με σημειώσεις κλπ.). Το γεγονός αυτό ήταν ένα άλλο πλήγμα για μένα. Γιατί να πρέπει να θυμάμαι κάτι που δεν συνέβη όταν μου είναι ήδη δύσκολο συχνά να θυμάμαι το αληθινό γεγονός καθαυτό;

Και κάπως έτσι έφτασα στο επόμενο στάδιο της απόκρυψης στοιχείων. Βλέπετε, αν κάτι απλά το αποκρύψεις, ε... δεν είναι ψέματα. Είναι απλά η απόκρυψη της αλήθειας, σωστά; Αυτό το εργαλείο ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο στην ζωή μου, γιατί συχνά προστάτευσα αγαπημένα μου πρόσωπα από μια πονεμένη ίσως αλήθεια και την ίδια στιγμή δεν είχα ψευδομαρτυρήσει. Όμως να που ακόμα κι αν δεν λες ψέματα, ακόμα κι αν απλά αποκρύπτεις την αλήθεια ή μέρος αυτής, θα πρέπει και πάλι να θυμάσαι τι τελικά φανέρωσες και τι απέκρυψες. Σωστά; Συνεπώς η δική μου προσωπική δυσκολία να εκφραστώ τοιουτοτρόπως ήταν και πάλι άκαρπη.

Μετά όμως. Αχ! Μετά ήρθε το Marketing. Ήρθαν διάφορες τεχνικές ωραιοποίησης της αλήθειας στην ζωή μου. Οι σπουδές μου εκεί, καθώς και τα μετέπειτα σεμινάρια που παρακολούθησα, μου δίδαξαν πως τα ψέματα και οι αποκρύψεις δεν οδηγούν πουθενά. Είναι μια αληθινή εξαπάτηση και εγώ ουδέποτε δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος, οπότε σίγουρα δεν θα με χαρακτήριζαν τα παραπάνω.

Η ωραιοποίηση της αλήθειας όμως; "The taste for the theatrical" όπως είπε ένας μεγάλος δάσκαλος το 2008; Αυτό ακουγόταν σαν μια ιδιαίτερα ελκυστική λύση για εμένα στο πρόσφατο παρελθόν και παρόν μου. Βλέπετε, λένε για τους ειδικούς στο marketing πως είναι ψεύτες. Λένε ψέματα για να διαφημίσουν ένα προϊόν ή μια υπηρεσία, όμως αυτό δεν ισχύει. Είναι όπως όταν συντάσεις ένα βιογραφικό. Εκεί που πολλοί πέφτουν στο ατόπημα να γράψουν ψέματα, όμως όλοι ξέρουμε πως στο βιογραφικό ποτέ δεν πρέπει να γράφουμε ψέματα, πρέπει απλά να ωραιοποιούμε την αλήθεια μας! Στην ουσία οι επαγγελματίες του τομέα αυτού, απλά δουλεύουν στα δυνατά σημεία μιας εταιρείας ή ενός προϊόντος για να φανούν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και ωραιοποιούν τις όποιες αδυναμίες των. Που είναι το ψέμα;

Κατά συνέπεια, οι τεχνικές του marketing, αυτή η δεδουλευμένη κατάρτιση στην θεατρική προσέγγιση, έφεραν πιο αληθή, ντόμπρα και χειροπιαστά αποτελέσματα. Πλέον είμαι περήφανος γιατί ποτέ δεν λέω ψέματα. Δεν έχω την ανάγκη. Τα χρόνια, οι παραστάσεις και οι εμπειρίες μου με έφεραν στο σημείο να αντιμετωπίζω την ζωή όπως είναι και ουδέποτε να πέφτω θύμα μιας εξωτερικής έδρας ελέγχου όπου θα φοβάμαι να πω την αλήθεια μου στα αγαπημένα μου πρόσωπα, τους συγγενείς μου ή στον εργοδότη μου. Πλέον δεν χρειάζεται να θυμάμαι τι είπα και σε ποιον. Μου αρκεί να λέω αυτό που σκέφτομαι και όλη μου την αλήθεια. Ο τρόπος που θα το κάνω αυτό βέβαια, θα είναι πάντα το μικρό μου μυστικό+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2021

ο υποκειμενικά γρήγορος χρόνος και οι ρόλοι γονιού-παιδιού που αντιστρέφονται

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν έχει ακόμα ξημερώσει. Είναι κάπου μετά τις τέσσερις το πρωί και αναρωτιέμαι ποιες είναι οι απολαύσεις της ζωής. Σκέφτομαι τον έρωτα, το σεξ, την επαγγελματική αναγνώριση και επιτυχία κι ύστερα την αγκαλιά, μια ζεστή αγκαλιά γεμάτη αγάπη. Σκέφτομαι το αγαπημένο μου φαγητό και ένα dry Martini με ελιά ή ένα σπαρταριστό όλο ξεγνοιασιά γέλιο.


Σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω δύο μικρά παιδιά. Αφημένα ως είναι στο ίδιο κρεβάτι έχει η μία γείρει πάνω στην άλλη. Τα μαλλιά, τα πόδια και τα απαλά τους χεράκια είναι μπερδεμένα μεταξύ τους, δείγμα του άστατου ύπνου και της ευλυγισίας τους.

Κι εγώ, αγχωμένος ως συνήθως, κάνω μία παύση. Παίρνω δυο-τρεις αργές αναπνοές και σαστίζω κοιτώντας τις. Αυτό είναι! Ο χρόνος περνάει τόσο υποκειμενικά γρήγορα. Κοιτάζω αυτά τα απαλά προσωπάκια που λίγες ώρες πριν γελούσαν με την καρδιά τους και ανυπομονούσαν να τελειώσω ότι έκανα ίσα για μια αγκαλιά ή λίγες στιγμές μαζί τους. Κοιτάζω προσεκτικά τα μικρά δαχτυλάκια και το καλοσχηματισμένο τους προσωπάκι και ρουφάω την στιγμή χαϊδεύοντας τα ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν.

Είναι αργά και έξω έχει κρύο. Εγώ φροντίζω να είναι στα ζεστά και συλλογίζομαι το πόσο σύντομα θα είναι δύο ενήλικοι απόγονοι με δικές τους εκκρεμότητες και άγχη. Πόσο εύκολα θα αντιστραφούν οι ρόλοι και ξαφνικά εγώ θα ζητιανεύω για μια αγκαλιά τους, ένα χάδι τους και λίγο από τον χρόνο τους. Τότε που εγώ δεν θα είμαι πια ένα ελκυστικό πρόσωπο για εκείνα. Θα αισθάνομαι άραγε γεμάτος από όσα έζησα μαζί τους στην παιδική τους ηλικία; Θα είναι τόσες οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες και οι φωτογραφίες που να αποτελούν επαρκεί εφόδια για όταν εγώ θα ζητάω στιγμές που εκείνες δεν θα μπορούν να μου προσφέρουν;

Κάπως έτσι αναστατώθηκαν και ανακατεύτηκαν οι σκέψεις μου. Περιπλέχτηκαν οι προτεραιότητες μου περί απολαύσεων και ξαφνικά το Martini με το αγαπημένο μου αναμμένο πούρο έδειχνε τόσο ασήμαντο που η αγωνία μου έπληξε τα κουρασμένα μου μάτια λόγω του ξενυχτιού. Έβγαλα τα γυαλιά μου, έχωσα το σώμα μου ανάμεσα στα δικά τους, πήρα αγκαλιά τα λούτρινα κουκλάκια τους και άρχισα να τα χαϊδεύω. Ίσως όχι παραπάνω από είκοσι δευτερόλεπτα, αφού μετά αποκοιμήθηκα όσο ήταν ακόμα νύχτα στον ορίζοντα και τα μόνα φώτα που υπήρχαν ακόμα ήταν εκείνα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που δεν ξεστολίσαμε ακόμα.. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2020

πονάω ανάλογα με το πώς ζω

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Έχω την εντύπωση πως κάποιος κάποτε είπε πως η ζωή είναι μαθηματικά, όμως ακόμα κι αν δεν το είπε αυτός, το λέω εγώ σήμερα. Αλλά θα φτάσουμε κι εκεί στην συνέχεια.

Βλέπετε, όταν ήμουν μικρός άκουγα και ξανα-ακουγά πως η καρδιά πονάει και ποτέ δεν καταλάβαινα αν όλοι μιλούσαν για μια τόσο συχνή πάθηση του ιατρικού κλάδου ή για μια υπερβολή της μεταφοράς του λόγου. Καμπόσα φεγγάρια πιο πέρα, ένιωσα την δική μου καρδιά να πονάει, αλλά ήμουν μικρός, δεν θα παραδεχόμουν ποτέ πως κείνα τα συναισθήματα ήταν πόνος της καρδιάς. Κάποια ήταν αποχαιρετισμοί, κάποια οικογενειακές απογοητεύσεις και δεν συμμαζεύεται.

Ήρθε η εποχή που τα ενήλικα όχι-όχι, πάμε ξανά:
Ήρθε η εποχή που τα ώριμα μάτια μου, άρχισαν να βλέπουν τα πάντα υπό την διάθλαση του ενήλικου ματιού. Τα πάντα γύρω μου είχαν πόνο με μερικά παράσιτα χαράς και επιτυχίας. Όχι ποτέ δεν ήμουν απαισιόδοξος σαν ενήλικας, απλά ήταν μια ωμή πραγματικότητα.

Αν είχα την αντικειμενική διάθεση να δω την ζωή μου ρεαλιστικά, τότε έβλεπα πως παρά τις δυσκολίες μου, ο πόνος ήταν παντού ολόγυρα. Άνθρωποι χωρίς δουλειά, παιδιά χωρίς γονείς, οικογενειάρχες χωρίς τα απαραίτητα. Τι δυστυχία Θεέ μου!

Κι όμως μέσα μου, ένα φτερωτό νοητό τερατάκι μου φώναζε πως έπρεπε να πονέσω. Έπρεπε να ανήκω κι εγώ σε εκείνους που νιώθουν τον πόνο μπας κι έτσι ζήσω. Το έκανα, δηλαδή... το δοκίμασα και ένιωσα να ζω. Να ταυτίζομαι με τραγούδια, με ανθρώπους, να νιώθω πιο... γήινος. 


Σήμερα, έχοντας μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το πως είναι να είσαι ζωντανός, μπορώ να πω πως μέσα από τις απολαύσεις που είχα την ευκαιρία να βιώσω, τα ταξίδια μου, τις επιτυχίες μου και παράλληλα τους αποχωρισμούς μου, τα δάκρυα της απόστασης, το σφίξιμο των δοντιών της αποτυχίας, το γύρισμα του στομαχιού της αδικίας, είναι αλήθεια πως η ζωή καμώνεται από όλες αυτές τις ακραίες συναισθηματικές και βιωματικές εμπειρίες.
πηγή εικόνας: https://s3.amazonaws.com/

Βλέποντας έναν πατέρα ήδη άρρωστο να νικάει μια πανδημία και να επιστρέφει στην ζωή εκμεταλλευόμενος τις 20% πιθανότητες που του έδωσαν οι γιατροί και έναν άλλο που είχε τόσο κόσμο και πόρους στην διάθεση του, να τα παραμερίζει όλα και να απομονώνεται για να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του αυτομαστιγώνοντας τον εαυτό του, αντιλαμβάνομαι πως συχνά οι άνθρωποι δεν οδηγούνται από τις απολαύσεις ή τις προσδοκίες, αλλά από το κίνητρο.

Και τελικά, πείθομαι πως (και) η ζωή είναι μαθηματικά, γιατί στο τέλος ή προς το τέλος αυτής της διαδρομής, εκείνοι που έζησαν μόνο επιτυχία, πλούτη, χαρές και απολαύσεις δεν θα έχουν ζήσει. Γιατί η ζωή είναι σαν τον ελληνικό καφέ, στηρίζεται στο κατακάθι. εκεί που όταν τον πιεις μερικοί πηχτοί κόκκοι του, μπερδεύονται στον λαιμό και σε πνίγουν με μια γλυκιά πικρή γεύση. Αυτό το κατακάθι που δεν φαίνεται, που όμως είναι ο ίδιος ο καφές που νωρίτερα κατανάλωσες. Αυτή είναι η ζωή. Και όσο κατακάθι έχεις φάει στην μούρη, τόσο πιο πολύ έζησες. Απλά αναλογικά μαθηματικά δηλαδή. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το κίνητρο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Αν κάποιος μου έλεγε πως μπορεί κανείς να πράξει κάτι χωρίς να έχει το κίνητρο γι' αυτό θα τον θεωρούσα ψέματα. Ακόμα και οι φιλανθρωπίες, ο εθελοντισμός ή οποιαδήποτε πράξη δεν έχει φαινομενικό κέρδος, έχει -πρέπει να έχει- κίνητρο.

Οι άνθρωποι ωθούνται από αυτό. Προσπαθούν περισσότερο, γίνονται πιο αποτελεσματικοί, πιο ουσιαστικοί. Οδηγούνται από αυτό. Και όλο αυτό δεν έχει τίποτα το δυσάρεστο. Είναι ωραίο να έχεις έναν λόγο, έναν σκοπό, κάποιον στόχο, για να προσπαθείς. 

Ο σημερινός προβληματισμός θα εξετάσει την μακάβρια στιγμή που χάνεις το κίνητρο σου. Ω, Θεέ μου, δυσκολεύομαι να συνεχίσω να γράφω σκεφτόμενος ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν έχουν λόγο για να συνεχίζουν. Άνθρωποι που ξεκίνησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όμως στην πορεία έχασαν αυτό που τους κινητοποιούσε.

Όπως για παράδειγμα, τον άνθρωπο τους. Ένας αρμονικός σύντροφος προσφέρει στον άλλο την ώθηση να γίνεται καλύτερος άνθρωπος! Να διορθώνει τα λάθη του. Να προσπαθεί περισσότερο, να παίρνει τις σωστές αποφάσεις, να έχει -για όνομα Του Θεού- την δύναμη να συνεχίζει να ζει! Να ζει ωραία και απολαυστικά. Αν ξαφνικά αυτός χαθεί, τι συμβαίνει σε αυτά τα κίνητρα που χάνονται; Σε τι αποτελέσματα οδηγούνται;

Έχετε δει άνθρωπο που δεν θέλει να συνεχίσει να ζει ούτε μισή μέρα; Που ξαφνικά όλα μοιάζουν ανούσια, που όλες οι εσωτερικές υποσχέσεις για υγεία, καλύτερες συνήθειες στην ζωή και περισσότερο χρώμα στην ζωή, μαυρίζουν, ακυρώνονται και αυτοεξουδετερώνονται;

Κι ύστερα είναι τα όνειρα. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει ζωή δίχως όνειρα και στόχους. Κι αν το Σάββατο ονειρεύεσαι και την Κυριακή κάθε όνειρο, φαντασίωση και επιδίωξή σου γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος; Σύμφωνα με τα λεγόμενα μου, σταματάς να ζεις. Δίνεις ένα τέλος σε μια ενδιαφέρουσα ζωή και ξεκινάς εκείνη την συμβατική που "πρέπει".

Αν νιώθεις ότι το κίνητρο σου τελείωσε και πως δεν αντέχεις ούτε μισή μέρα ζωής. Αν αυτή τη φορά αισθάνεσαι ότι έχεις τελειώσει από όλα, τότε συνήθισε το. Εκτίμησε την εμπειρία που είχες να ζήσεις ως ένας μη κανονικός άνθρωπος, ένας μη μέτριος άνθρωπος. Ένας μοναδικός άνθρωπος που πάει, πέρασε. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το τέλος που δεν αξίζει

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Έχω ζήσει πολλούς χαιρετισμούς. Σε τούτη εδώ τη σελίδα είχα την ευκαιρία να αναφέρω διάφορες μορφές τους, τις συνέπειες, τα συναισθήματα και άλλα τους στοιχεία. Ο χαιρετισμός όμως δεν είναι απαραίτητα το τέλος. Υπάρχουν χαιρετισμοί μιας μικρής ή μεγάλης απόστασης, σαν ένας κύκλος που περιμένεις ότι θα επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση. 

Το τέλος είναι μια άλλη περίπτωση. Όταν κάτι τελειώνει πολύ συχνά δεν προλαβαίνεις να το χαιρετίσεις όπως πρέπει. Αυτή η μεγαλοπρεπής τελετή που έχεις ετοιμάσει στο μυαλό σου για εκείνη τη μέρα, συχνά μένει στην φαντασία και αν έχεις αγοράσει και υλικά πράγματα για να την πραγματοποιήσεις, αυτά μένουν στην γωνία μιας ντουλάπας απλά για να σου θυμίζουν την αφέλεια και την μικρότητά σου.

Αν ο αποχαιρετισμός είναι μία οδυνηρή πληγή, τότε το τέλος είναι κάτι χειρότερο. Είναι σα να σταματάει η καρδιά και η ροή του αίματος σου και να μην ξέρεις γιατί και πώς. Έχω ζήσει μερικές από αυτές τις καταστάσεις που στην ταμπέλα των αναμνήσεων μου οδηγήθηκαν σε τέλος. Κάποτε (μου) τελείωσε ένας Θέμης που ποτέ δεν πρόλαβα να αποχαιρετίσω όπως θα ήθελα αν μου δινόταν η ευκαιρία. Εξάλλου σκέφτομαι γονείς και συντρόφους που σε μια στιγμή χάνουν το τέκνο ή το στήριγμα τους, από μια στραβοτιμονιά, μία κακιά στιγμή στον δρόμο. Ίσως νωρίτερα να είχαν μαλώσει ή απλά να μην είχαν όρεξη να πουν κάτι. Αυτό που δεν είπαν ή έκαναν, θα ήταν και το τελευταίο κι έτσι το τέλος ήρθε χωρίς αποχαιρετισμό.

Κάπως έτσι ολοκληρώνονται και οι αγάπες που δεν άξιζαν να φτάσουν σε ένα τέλος. Ήταν εκεί, δυνατές, ονειρεμένες, πολύπλοκες, πλήρεις, όμως εκεί που όλα είναι τόσο ήρεμα και βατά. Εκεί που έχεις ετοιμάσει με κάθε λεπτομέρεια την πανηγυρική επιτυχία, ξαφνικά μία παρεξήγηση, μία λάθος εντύπωση, μία αδικία δίνουν ένα τέλος που δεν αξίζει. Και αν η καρδιά δείχνει μαραμένη τότε ψάχνεις το κλειδί για να ξεκλειδώσεις το κλουβί. Να ανοίξεις το πορτάκι και να απελευθερώσεις ότι ήταν φυλακισμένο τόσο καιρό. Χωρίς ερωτήσεις και αναλύσεις. Ότι πονάει εξαιτίας σου, ασ' το να φύγει. Χαμένοι είστε και οι δύο.

Καμιά φορά ένα τέλος δεν ορίζεται όπως του αξίζει. Κάποιος κάνει κάτι λάθος και επηρεάζονται όλοι. Γιατί ένα τέλος, είναι ολέθριο. Είναι τσουνάμι -όχι στην καρδιά, ακόμα και αυτή ελέγχεται- αλλά στην ζωή. Στην καθημερινότητα, στα αμέτρητα σχέδια και στους χαζούς ενθουσιασμούς που όταν αχρηστεύονται δεν χωράνε σε κανέναν κάδο ανακύκλωσης, παρά μόνο στον γαμημένο κάδο που καταλήγει στην χωματερή. 

Μην μου ζητήσετε να γράψω και για την αρχή. Κάθε αρχή έχει ένα τέλος, οπότε πείτε ότι σας έκανα χάρη και έφτασα στην ολοκλήρωση του κύκλου ζωής!  +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 25 Μαΐου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εγώ, ο λάθος άνθρωπος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Πάει καιρός. Οι περισσότεροι από τους κάποτε 7-8 χιλιάδες αναγνώστες μου, σκόρπισαν από δω κι από κει σε βελτιωμένες αναβαθμίσεις του διαδικτυακού χάους και καλά το έκαναν. Από σήμερα όμως σκέφτηκα να επιστρέψω -ίσως εβδομαδιαία- για να τιμήσω κι εγώ αυτό το χάος.

Την περίοδο που έλειψα έγιναν διάφορα σημαντικά, αξιοπρόσεχτα και μη αναστρέψιμα. Την περίοδο που έλειψα ήθελα να κρατήσω μυστική την μεγάλη μου προσπάθεια να χωρέσω σε κάποιο παραμύθι με πρίγκιπες και βασίλισσες -σαν εκείνα που διαβάζω στα παιδιά-  πάσχισα να γίνω κάποιος από αυτούς τους πρίγκιπες, τους βασιλιάδες ή έστω εκείνους τους καθημερινούς τύπους που στο τέλος γίνονται οι ήρωες της ημέρας και παίρνουν το κορίτσι. Σας ορκίζομαι πως φορούσα κάθε μέρα καθαρά ρούχα και ένα αστραφτερό χαμόγελο που λίγο αλλοίωνε το στραβό μου δόντι στο πλάι!

Παραλίγο να τα καταφέρω κιόλας! Φόρεσα και χρωματιστά ρούχα. Κόκκινα, λευκά, γαλάζια και κάθε λογής φανταχτερά επιφωνήματα. Ακόμα και το αμάξι μου έγινε -κάπως- λευκό.

Λένε όμως πως ο άνθρωπος είναι αδύνατο να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Εδώ και μερικές μέρες κάθομαι σε έναν σκούρο γκρι καναπέ και αποφασίζω να βγάλω την μάσκα που το τραγούδι των Queen με κινητοποίησε να βάλω. Και το ωραιότερο είναι πως δεν το συνειδητοποίησα μετά από μια σειρά γεγονότων, αλλά κάνοντας σήμερα βόλτα τον σκύλο μου (ναι, έχω κι απ'αυτόν, θα τα πούμε άλλη φορά). Κατά την διάρκεια του περιπάτου μου ανάμεσα σε κάθε λογής ξένους που έτρεχαν, περπατούσαν μόνοι ή με παρέα, που έκαναν ποδήλατο, άκουγαν μουσική ή κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, υπήρχα εγώ με μία γκριμάτσα ανθρώπου που μόλις έθαψε τη μάνα του. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η βόλτα αναρωτήθηκα γιατί την απόλαυσα τόσο πολύ σήμερα και τότε το κατάλαβα: μα, είχα βγάλει την μάσκα μου. Δεν χαμογέλασα σε κανέναν, δεν προσποιήθηκα ότι δέχομαι τα βλέμματα προς τον σκύλο μου, δεν μπήκα καν στην διαδικασία να ανταλλάξω ματιά με κανέναν. Είχα βγάλει την ευγενική και χαμογελαστή μάσκα και επιτέλους ήμουν αυτός που είμαι!

Ξαφνικά, τα βρήκα με τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς να γίνεις κάποιος άλλος για να χωρέσεις κάπου. Η δική μου η μάσκα φορέθηκε πολύ πριν τον κορονοίό και τώρα αποφάσισα να επιστρέψω. Το πρόβλημα στην όλη φάση, είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνρωποι που με αγαπούν, με νοιάζονται.

Όλοι εκείνοι θα ενδιαφερθούν, θα αναρωτηθούν γιατί να είμαι "έτσι". Κανένας από αυτούς δεν θα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να είσαι ακριβώς αυτό που νιώθεις. Κανένας δεν θα σεβαστεί το σκυθρωπό πρόσωπο πίσω από την μάσκα που κάποτε φορούσα. Ελάχιστοι θα με αποδεχτούν, πολλοί όμως θα τρέξουν να με σχολιάσουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα για την εξέλιξη της κανονικότητάς μου.

Έχω υπάρξει η ψυχή της παρέας για χρόνια. Έχω γελάσει μέχρι να μην μπορώ να αναπνεύσω άλλο, έχω κάνει τον γελοτοποιό για να φέρω το γέλιο σε άλλους, αν όμως ζητάτε ακόμα έναν τέτοιο τύπο, τότε είστε στην αναζήτηση για τον λάθος άνθρωπο. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η μέρα που ξύπνησε το νέο μου εγώ

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Έμαθα πρόσφατα για έναν καθηγητή ψυχολογίας στην Αγγλία που διδάσκει πως "δεν γίνεται να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά" και παρότι -ντρέπομαι που το λέω- εγώ δεν ξέρω να φτιάχνω ομελέτα, εντούτοις έχω ζήσει πολύ καλά πως είναι να σπάσεις τα αυγά, ακόμα και για μια ομελέτα που δεν είναι κατ' ανάγκη νόστιμη.

Αν και ο παραλληλισμός της ομελέτας με τα σπασμένα αυγά που κολλάνε στα χέρια και λερώνουν, είναι εξαιρετικά ταιριαστός με τον σημερινό προβληματισμό, θα προσπαθήσω να μην τον χρησιμοποιήσω ξανά. Βλέπετε, άργησα να το καταλάβω, αλλά συνειδητοποίησα στην ζωή μου πως οι άνθρωποι δεν πρέπει να υποκρίνονται. Δεν πρέπει να κλείνουν το στόμα και τα μάτια τους στο όνομα ενός κοινωνικού οικοδομήματος που δεν χτίζεται με τα κατάλληλα υλικά.

Για όλη μου την ζωή ζούσα με Εξωτερική Έδρα Ελέγχου. Κατέληξα ένα ετεροπροσδιοριζόμενο άτομο που φόρτωνε τις μπαταρίες του όποτε οι γύρω του ήταν ευχαριστημένοι. Όποτε οι φιλοξενούμενοι του περνούσαν καλά και όταν οι συμπαίκτες του κέρδιζαν εξ ίσου για να μην αισθάνονται άβολα. Ένα άτομο που για το μεγαλύτερο δώρο που έκανε στον εαυτό του, χρειάστηκε ένα χρόνο ώστε να μην νιώθει τύψεις που το απέκτησε για να περάσει μαζί του μόλις έναν ακόμα πριν τελικά το χάσει! Και μέσα σε αυτήν την "δανεική" ζωή έπαθε το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί. Απέτυχε κατ' επανάληψη να εκπληρώσει τον αυτό στόχο σε ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο. Και τότε οι μπαταρίες άδειασαν, τέλειωσαν και το μηχάνημα απενεργοποιήθηκε.

Έρχεται όμως ένα πρωί που κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και αποφασίζεις να γίνεις αληθινός. Αποφασίζεις να ζήσεις και κατόπιν να πεις την αλήθεια σου, όσο προκλητικός, θρασύς ή απαράδεκτος κι αν φανείς. Είναι η στιγμή που αλλάζει ο τρόπος τροφοδοσίας σου. Καμία μπαταρία δεν θα είναι αρκετή για να σε κρατήσει, θα πρέπει να είσαι απλά συνεχώς στην πρίζα. Να δεχτείς τα χαστούκια στα μούτρα και τις γροθιές στην πλάτη. Να δεχτείς τις φωνές και τα ξεσπάσματα. Να δεχτείς τις απειλές με τον πιο απαράδεκτο και άδικο αποδέκτη, να δεχτείς το πένθος του ενός και το ξεβόλεμα του άλλου, να σεβαστείς τον χρόνο και τον τρόπο προσαρμογής του καθένα στην αλήθεια σου. Όμως είναι η μέρα που σπας τα αυγά για αυτήν την περιβόητη ομελέτα για την οποία πεινάς τόσο πολύ.

Είναι η στιγμή που σταματάν να σου φταίνε όλοι οι άλλοι και αναλαμβάνεις τις δικές σου ευθύνες. Η στιγμή που αποφασίζεις πως δεν θα κρυφτείς ποτέ ξανά πίσω από τις όποιες ευθύνες των άλλων. Είσαι εκεί, όρθιος και έτοιμος να δεχτείς τις ευθύνες που σου αναλογούν, τις αδικίες που θα προκύψουν και τις συνέπειες όλων των παραπάνω. Και τότε ξεκινάς. Όμως ξέρεις πως δεν υπάρχει επιστροφή μετά από αυτό. Είναι η στιγμή που επαναπροσδιορίζεσαι και τότε θα μάθεις ποιοι θα παραμείνουν δίπλα σου ή ποιοι είναι εκείνοι που θα εκτιμήσουν τον νέο σου εαυτό. Ίσως απλά είναι ευκαιρία για μία νέα αρχή ακόμα και στις ήδη υπάρχουσες σχέσεις σου, ίσως πάλι... όχι!

Σας εύχομαι να έρθει σύντομα εκείνο το πρωινό που θα ξυπνήσετε κι εσείς κοιτώντας τον αληθινό εαυτό σας στον καθρέφτη. Πείτε την αλήθεια σας και μην ντραπείτε για αυτήν, γιατί θα έρθει μια μέρα που θα ντρέπεστε για τον εαυτό σας. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ζώντας για λίγο παράλληλα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν υπάρχει ίχνος μυθοπλασίας στον παρακάτω προβληματισμό που αν και επιμελώς κράτησα μακριά από την δημοσιότητα, παρατήρησα πως ήταν αδύνατο να ξεθωριάσει σαν ανάμνηση και ψυχολογική αναζήτηση.

Μια τυπική καθημερινή -λοιπόν- ώρα κοντά εννέα το πρωί, εκεί που οι μεγάλες πόλεις (σαν το Ηράκλειο εδώ) ζουν στον παλμό του πρωινού άγχους για να είναι τα παιδιά στο σχολείο στην ώρα τους και οι ενήλικες έγκαιρα στον χώρο εργασίας τους. Οι κεντρικές αρτηρίες καθώς και οι περιφερειακοί δρόμοι και οι αυτοκινητόδρομοι συναντούν ίσως το αποκορύφωμα της κίνησης εκείνη την ώρα κι εγώ δεν “είμαι” παρά ένα ακόμα αυτοκίνητο στην εθνική οδό και μάλιστα σε ένα από τα πιο “φορτωμένα” από κίνηση σημεία. Σε ένα κομμάτι δρόμου σχεδόν δύο χιλιομέτρων λίγο πριν την έξοδο για την Βιομηχανική Περιοχή που συνήθως στριμώχνομαι για να βγω όσο πιο γρήγορα γίνεται… κενό.

Κανένα αυτοκίνητο στον δρόμο. Κανείς στην δεξιά λωρίδα για να ετοιμαστεί για την περιβόητη έξοδο, κανείς στην ευθεία για να συνεχίσει πιο πέρα κανείς και πίσω μου κοιτώντας από τον καθρέφτη.

Και είναι αλήθεια πως ενώ το γεγονός από μόνο του ήταν συγκλονιστικά παράξενο, εγώ δεν το παρατήρησα παρά μόνο κοντά στην τελευταία στιγμή (πριν την έξοδο). Ως εκείνη την στιγμή βρισκόμουν χαμένος σε ένα παράλληλο σύμπαν σκέψεων, προβληματισμών, λανθασμένων επιλογών, στόχων και προσδοκιών. Κρατούσα ζεστά τα πόδια μου μεταφέροντας το κορμί μου πολύ πιο μακριά από την άσφαλτο και σε ένα μέρος που οι λαμαρίνες δεν θα ήταν δυνατό να το κλείσουν. Θυμάμαι καλά να οδηγώ με ασφάλεια, με ελεγχόμενη ταχύτητα με τα μάτια μου καρφωμένα στον δρόμο και τους καθρέφτες, όμως όχι, δεν θυμάμαι πιο κομμάτι μουσικής έπαιζε το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ ούτε αν εκείνη την στιγμή ένιωθα κάτι στην φυσική μου υπόσταση.

Την προσοχή μου διέκοψε ένας γνώριμος αλλά παράξενος θόρυβος. Ήταν το ηχητικό βούισμα της ανακατεύθυνσης στο GPS του αυτοκινήτου. Μ’ αρέσει να το έχω. Ακόμα και για τις πιο κοντινές διαδρομές. Αισθάνομαι ότι έχω έναν φίλο, έναν συνοδηγό να μου κάνει παρέα και να μου δίνει προκλήσεις αναφορικά με το τι ώρα θα φτάσω στον προορισμό μου. Τι απόλαυση όταν φτάνω νωρίτερα απ’ την πρόβλεψη του κι εκείνο αναγκάζεται να μου το αναφέρει δεχόμενο ταπεινά την ήττα του! Εκείνη τη στιγμή πάντως το βούισμα υποδήλωνε πως είχα χάσει την διαδρομή μου…

Μα πως! Είμαι στην Εθνική Οδό. Ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό είναι με το να χάσω την έξοδο μου. Ξαφνικά, ο νους, η καρδιά, το σώμα, όλα επιστρέφουν στην θέση τους, στην Νεφέλη (έτσι λένε το αυτοκίνητο μου) και συνειδητοποιώ πως κάθε άλλο παρά έχω χάσει τον δρόμο μου. Η έξοδος μου απέχει λιγάκι ακόμα και ο δρόμος παραμένει βασανιστικά άδειος για να γίνει κάποιο λάθος. Μα τι στο καλό γίνεται;

Αποφασίζω να αγνοήσω τις ενδείξεις του GPS και να δω την ειδική σήμανση που γράφει ξεκάθαρα για την επόμενη έξοδο: “Βιομηχανική Περιοχή / Λιμάνι”. Μα… είμαι σίγουρος ότι ο δρόμος είναι ο σωστός. Πράγματι, λίγο πιο πέρα, στρίβω προς την έξοδο και το GPS “φωνάζει” ξανά για να με ανακατευθύνει.

Λίγο μετά, βλέπω αυτοκίνητα, ακούω το ραδιόφωνο και το GPS μου επιβεβαιώνει πως είμαι λίγα μόλις λεπτά πριν τον εργασιακό μου χώρο.

Τι συνέβη; Γιατί εκείνη την τυπική εργάσιμη μέρα δεν είδα ούτε ένα αμάξι σε ένα πολυσύχναστο κομμάτι του δρόμου; Γιατί, ο "συνοδηγός" μου τρελάθηκε χάνοντας ο ίδιος τον δρόμο και τον προσανατολισμό του; Κι εγώ; Που ήμουν εγώ εκείνη τη στιγμή για να αποκτήσω τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης και να διορθώσω οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που έδειχνε λάθος;

Δεν ξέρω. Αν είχα απάντηση σε αυτό το ανεξήγητο τριπλό φαινόμενο, να είστε σίγουροι πως σήμερα δεν θα ζητούσα την δική σας εξήγηση μέσω αυτού του προβληματισμού. Έχει περάσει καιρός έκτοτε και δεν έζησα παρόμοια εμπειρία. Οπότε; Τι συνέβη στ’ αλήθεια; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »