προώθηση πέμπτης ~ packing: η ιδέα που αλλάζει το ποδόσφαιρο για πάντα

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: contra

Επιτέλους. Υπάρχει πλέον η βάσιμη ελπίδα πως θα μπει τάξη στο χάος που λέγεται ποδόσφαιρο. Θα μπει μια τάξη όχι στο πως παίζεται το άθλημα (αυτό δεν θα αλλάξει), αλλά στο πως το παρακολουθούμε. Στο τι προσέχουμε, τι αποδεικνύουμε ως σημαντικό, τι βάζουμε πρώτο στην προσπάθεια κατανόησης του πιο χαοτικού και απρόβλεπτου παιχνιδιού.

Επιτέλους, βρέθηκε ο τρόπος να κατανοήσουμε το τι έχει συμβεί σε ένα ματς, να συμφωνήσουμε στο ποια ομάδα έπαιξε καλύτερα. Να δούμε σε αριθμούς την πραγματική απεικόνιση της απόδοσης των ομάδων και των παικτών, να δούμε κάτι που να δείχνει πραγματικά, χωρίς αμφισβήτηση, το γιατί μια ομάδα έπαιξε καλύτερα απ’την άλλη, γιατί είναι η άξια νικήτρια και τι έκανε για να το πετύχει.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Κάποτε το πρόβλημα στην κατανόηση/ανάλυση του ποδοσφαίρου ήταν πως δεν υπάρχει καμία στατιστική καταγραφή πέρα των βασικών: γκολ, φάουλ, κάρτες, κόρνερ. Στοιχεία που δεν περιέγραφαν το τι συνέβη στο χορτάρι και έτσι για δεκαετίες το ποδόσφαιρο ήταν στο μυαλό του κόσμου ως το άθλημα που "αυτά δεν παίζουν ρόλο, όλα μπορούν να συμβούν, να δούμε σε τι μέρα θα βρεθούν οι αντίπαλοι, η μπάλα είναι στρογγυλή".

Πλέον καταγράφονται τα πάντα. Πάσες, τάκλινγκ, απομακρύνσεις, κλεψίματα, σέντρες, μπλοκ σε σουτ, ντρίμπλες, επαφές που ξεκίνησαν νέα κατοχή, λανθασμένα κοντρόλ που οδηγούν σε απώλεια κατοχής. Όλες οι ενέργειες είναι διαθέσιμες, μαζί με τον παίκτη που τις έκανε, το χώρο και τον χρόνο που έλαβαν μέρος.

Προσφέρουν τεράστια ευχέρεια στο να εστιάσεις και να αναλύσεις πράγματα που έχουν συμβεί στο χορτάρι, αλλά παρόλα αυτά αποτυγχάνουν στο βασικό. Καμία στατιστική κατηγορία δεν μπορεί από μόνη της να σου πει ποιος νίκησε ή έστω ποιος έπαιξε καλύτερα.

Το Packing αλλάζει τα πάντα
Καλύτερο παράδειγμα; Το ιστορικό Βραζιλία-Γερμανία 1-7. Η Βραζιλία είχε περισσότερη κατοχή (52-48), περισσότερα τάκλινγκ (46-34), περισσότερα σουτ στο τέρμα (18-14), περισσότερα κόρνερ (7-2) και περισσότερες σέντρες (22-10). Δεν είναι δυνατόν σε ένα παιχνίδι που έληξε 7-1 να μην υπάρχει ένας τρόπος για να αποτυπωθεί με αριθμούς πως η Γερμανία ήταν συντριπτικά ανώτερη και διέλυσε τον αντίπαλο της.

Πλέον υπάρχει τρόπος και το Packing είναι εδώ για να τα αλλάξει όλα αυτά. Η ιδέα είναι εξαιρετικά απλή και απολύτως αποτελεσματική.

Όποιο κι αν είναι το στιλ και η τακτική μιας ομάδας, ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος. Όταν έχεις την μπάλα θες να φτάσεις να εκτελέσεις με όσο το δυνατόν καλύτερες προϋποθέσεις. Όταν δεν έχεις την μπάλα, θες να εμποδίσεις τον αντίπαλο απ’το να σε απειλήσει εκείνος με καλές συνθήκες.

Τι σημαίνει καλές προϋποθέσεις; Μια τελική προσπάθεια που όχι μόνο είναι κοντά στο τέρμα, αλλά έχει όσο το δυνατόν λιγότερους αμυντικούς να εμποδίζουν την εκτέλεση.

Ο,ΤΙ ΒΓΑΖΕΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
Το Packing λοιπόν μετράει ακριβώς αυτό: μόνο τις ενέργειες που βγάζουν αμυντικούς απ’το παιχνίδι και τίποτα άλλο. Τις ντρίμπλες και κυρίως τις πάσες που φέρνουν την ομάδα να επιτίθεται απέναντι σε λιγότερους παίκτες από πριν.

Τόσο απλά όσο εξηγείται στο επόμενο βίντεο, που μέσα σε 2.30 λεπτά έχει όσα χρειάζεστε. Και το Βραζιλία-Γερμανία ως το τέλειο παράδειγμα για να δούμε επιτέλους την αριθμητική αποτύπωση της συντριβής. Πατήστε το play και όλα πια θα είναι πολύ απλά στο μυαλό σας.



Τό’χουμε; Ούτε τάκλινγκ, ούτε πάσες, ούτε κόρνερ, ούτε σουτ στο τέρμα, ούτε τίποτα. Μόνο ενέργειες που βγάζουν αντιπάλους "εκτός παιχνιδιού". Στο Packing η Γερμανία είχε 402 και η Βραζιλία 341. Οι θριαμβευτές κατάφεραν με τρομερή ευκολία να βγάζουν διαρκώς αντιπάλους τους “εκτός παιχνιδιού”, να τους φέρνουν να κυνηγούν την μπάλα ενώ πριν την είχαν μπροστά τους.

Όπως είδατε στο βίντεο, το Packing έχει τη σημαντική υποκατηγορία του Impect. Εκεί μετράνε μόνο οι αμυντικοί που βγαίνουν εκτός παιχνιδιού από μία πάσα ή ντρίμπλα. Γιατί προφανώς και είναι σημαντικές οι ενέργειες που βγάζουν παίκτες εκτός παιχνιδιού στη μεσαία γραμμή, αλλά τίποτα δεν είναι πιο κρίσιμο απ’την πάσα που θέτει "εκτός παιχνιδιού" τους αμυντικούς, γιατί αυτό φέρνει τελική ή ασίστ χωρίς αντίπαλο, πίσω απ’την τελευταία γραμμή άμυνας. Ε, εκεί η Γερμανία είχε 84 και η Βραζιλία 53.

Απλό δεν είναι; Πλέον δεν μετράνε όλες οι πάσες το ίδιο. Πλέον οι πάσες κρίνονται ανάλογα με το πόσους αντιπάλους θέτουν "εκτός παιχνιδιού", όταν μεταφέρουν την μπάλα πίσω τους. Με αυτόν τον τρόπο δεν αναδεικνύεται μόνο το τελευταίο κομμάτι των φάσεων, αλλά και η αρχή τους και κυρίως οι παίκτες που πρέπει.

ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΩΣΤΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από φάση του συγκεκριμένου αγώνα. Ο Κρόος βγάζει κάθετη στον Μίλερ, αυτός "πατάει" στον Κλόζε, που με τη δεύτερη προσπάθεια σκοράρει ανενόχλητος. Δείτε το.



Η παραδοσιακή καταγραφή δίνει μια εύστοχη πάσα στον Κρόος και άλλη μία στον Μίλερ, που μάλιστα δεν χρεώνεται καν ως ασίστ, αφού ο Κλόζε σκόραρε με τη δεύτερη. Με το Packing όμως όλα αλλάζουν.



Ο Κρόος παίρνει +4 και μάλιστα +3 στο Impect, αφού η πάσα του έβγαλε "εκτός παιχνιδιού" τέσσερις παίκτες της Βραζιλίας, με τους τρεις να είναι αμυντικοί και μόνο τον Μαρσελο να μένει "εντός". Ο Μίλερ παίρνει κι αυτός +4 στην αποδοχή της πάσας (το packing πιστώνει πόντους υποδοχής και σ’αυτόν που παίρνει την μπάλα με την κίνησή του στην πλάτη) και η Βραζιλία ένα ωραιότατο -4, αφού τέσσερις παίκτες της βγήκαν εκτός φάσης με μια ενέργεια και -3 στο Impect αφού οι τρεις ήταν αμυντικοί.

Σε μια απλή φάση το Packing αναδεικνύει τους παίκτες που πρέπει: αυτόν που έκανε την πάσα και έβγαλε "εκτός παιχνιδιού" τέσσερις αντιπάλους και αυτόν που κινήθηκε στον χώρο που έπρεπε για να δημιουργήσει τη φάση. Ο Κλόζε μένει με το κρέντιτ που είχε και πριν, δηλαδή το γκολ, αλλά η μέτρηση αποθεώνει τον πασέρ Κρόος και τον μετρ της κίνησης χωρίς μπάλα, τον Μίλερ.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ
Το Packing είναι εξαιρετικά απλό και κατανοητό ακόμα κι απ’τον πιο απλό παρατηρητή του ποδοσφαίρου. Μια απλή αρχή που καταλαβαίνουν όλοι όσοι βλέπουν ποδόσφαιρο: όσο περισσότεροι αντίπαλοι βγαίνουν εκτός παιχνιδιού", τόσο πιο ποιοτική/σημαντική είναι η ενέργεια σου. Τα μέχρι τώρα στατιστικά πάντα έβγαζαν ως "ανώτερη" την ομάδα που είχε περισσότερη κατοχή, πάσες, σουτ, κτλ, αλλά με το Packing όλες οι ομάδες κρίνονται με το ίδιο, καθαρό πρίσμα.

Οι ομάδες που παίζουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και παίρνουν την μπάλα για να ανοίξουν οργανωμένη άμυνα με το packing θα χωρίζονται σ’αυτές που έχουν τρόπο να το κάνουν καλά και σ’αυτές που απλώς έχουν την μπάλα, αλλά χωρίς πραγματικό επιθετικό σχέδιο. Η καλή ομάδα θα έχει μεγάλο Packing και Impect rate, αλλά η κακή χαμηλό.

Η Αγγλία πχ ήταν στο Euro μια ομάδα χωρίς το παραμικρό δουλεμένο επιθετικό σχέδιο. Στον αγώνα με την Ισλανδία οι Άγγλοι έκαναν επίθεση για 90 λεπτά και έβγαλαν "εκτός παιχνιδιού" μόνο 28 αμυντικούς τον αντιπάλων: στην πραγματικότητα δεν είχαν τρόπο να βρουν χώρο και να φτιάξουν καθαρές φάσεις, την ώρα που οι αντίπαλοι είχαν 41 στο Impect και άρα ήταν πιο απειλητικοί. Με λίγα λόγια, η ανούσια κατοχή, το κακό επιθετικό σχέδιο και οι πάσες που δεν λένε τίποτα πλέον θα αποτυπώνονται ξεκάθαρα.

Η νέα μέθοδος δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί να κρίνει μια επιθετική ομάδα, αλλά το ίδιο μπορεί να κάνει για ένα reactive σύνολο που περιμένει πίσω απ’την μπάλα παίζει στην κόντρα. Η πολύ καλή αμυντική ομάδα φυσικά και θα δέχεται πολύ χαμηλό Packing και ακόμα χαμηλότερο Impect, αφού θα έχει καλά προστατευμένη την τελευταία γραμμή της άμυνας. Παράλληλα, τα δικά της νούμερα με την μπάλα θα δείξουν πόσο δουλεμένη είναι στις αντεπιθέσεις ή αν απλώς παίζει άμυνα, χωρίς όμως απειλή στην κόντρα.

ΝΙΚΗ ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΟ 67%
Η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε στο πρόσφατο Euro και είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι ομάδες που είχαν μεγαλύτερο Impect Rate απ’τον αντίπαλο έχασαν σε μόνο τρεις απ’τους 51 αγώνες του Euro, νίκησαν στους 34 και έφεραν ισοπαλία στους υπόλοιπους 14. Ποδόσφαιρο είναι, όλα μπορούν να συμβούν, μπορείς να χάσεις ακόμα και σε έναν αγώνα που τα κάνεις όλα τελεια.

Αλλά μόνο τρεις ήττες σε 51 ματς για την καλύτερη ομάδα στο Impect σημαίνει πως όντως αυτή η μέθοδος είναι ο,τι καλύτερο μέχρι σήμερα στην αποτύπωση του ποια ομάδα ήταν ανώτερη σ’έναν αγώνα. Όχι αυτή με την κατοχή, όχι αυτή με τις τελικές, τις περισσότερες πάσες ή τα τάκλινγκ, αλλά αυτή που μπορούσε με μεγαλύτερη ευκολία να βγάζει με πάσες ή/και ντρίμπλες αντιπάλους παίκτες “εκτός παιχνιδιού”.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΓΑΛΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Στο Γαλλία-Γερμανία πχ η μέθοδος αποτυπώνει τέλεια τι συνέβη στο ματς. Οι Γερμανοί έδωσαν μια εκπληκτική παράσταση με την μπάλα, έπαιζαν ανάμεσα στις γραμμές, έπαιζαν κάθετα, κτλ, την ώρα που οι Γάλλοι αμύνονταν. Όντως, η ομάδα του Λεβ είχε 348 στο Packing, ενώ αυτή του Ντεσάν είχε 266.

Όμως, οι Γερμανοί δεν τα κατάφεραν με την ίδια ευκολία απέναντι στην τελευταία γραμμή της άμυνας των Γάλλων. Στο Impect είχαν μόλις 21 και αυτό εξηγεί πως και γιατί δεν μετέτρεψαν την υπεροχή τους σε καθαρές ευκαιρίες για γκολ. Την ίδια ώρα, στο Impect οι Γάλλοι τα πήγαν πολύ καλύτερα με 38, έστω κι αν έπαιζαν στην αντεπίθεση. Παρόλη την υπεροχή και το πραγματικά εξαιρετικό παιχνίδι των Γερμανών κόντρα στην “παθητική” Γαλλία, η ομάδα που έβγαλε περισσότερους αμυντικούς εκτός παιχνιδιού ήταν οι γηπεδούχοι, αυτοί που πήραν και τον αγώνα.

ΝΕΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ
Η νέα μέθοδος θα αλλάξει τελείως και τον τρόπο που κρίνονται οι παίκτες, γιατί πλέον υπάρχει μια ξεκάθαρη ματιά: πολλοί κάνουν πολλά στο γήπεδο, αλλά το πολυτιμότερο είναι πάντα το να φέρνεις την μπάλα μπροστά με ασφάλεια, να κερδίζεις χώρο και να επιτίθεσαι απέναντι σε λιγότερους αντιπάλους.

Πολλοί μέσοι πχ έχουν μεγάλο ποσοστό ευστοχία στις πάσες, αλλά πλέον μπορούν να ξεχωρίσουν αυτοί που απλώς δίνουν την μπάλα σίγουρα απ’αυτούς που μπορούν να πασάρουν ανάμεσα στις γραμμές, να βγάζουν δηλαδή αντιπάλους εκτός παιχνιδιού, να κάνουν την ομάδα τους ουσιαστικά πιο απειλητική.

Βασιλιάς, ο Τόνι Κρόος. Στη Νο1 θέση του Packing για τη σεζόν που μας πέρασε ανάμεσα σε όλους τους μέσους των Top5 πρωταθλημάτων της Ευρώπης. Ο μέσος της Ρεάλ έβγαζε εκτός αγώνα 85 αντιπάλους ανά αγώνα, την ώρα που ο μέσος όρος των υπολοίπων μέσων είναι 28. Στην Μπουντεσλίγκα του 2015-16 ο Αλόνσο ήταν ο πρώτος μέσος στο Packing και ο Τζάκα ήταν δεύτερος.

Το ίδιο ισχύει και για τους αμυντικούς. Οι περισσότεροι έχουν υψηλά ποσοστά στις πάσες, πολύ απλά γιατί τη δίνουν δίπλα. Με το Packing μπορούν αμέσως να ξεχωρίσουν οι στόπερ που πραγματικά βγάζουν την ομάδα μπροστά, ακόμα και με μόλις μία πάσα.

Πρώτος παίκτης στο Packing την περασμένη σεζόν σε όλη την Μπουντεσλίγκα ήταν ο Μπόατενγκ, ακριβώς γιατί κανένας δεν παίζει με την μπάλα από πίσω όπως αυτός. Ο στόπερ της Μπάγερν είχε μέσο όρο 75 αντιπάλους ανά αγώνα, χάρις σε πάσες σαν κι αυτή που δίνει στο βίντεο απ’το Γερμανία-Σλοβακία. Μια επαφή, έξι αντίπαλοι εκτός παιχνιδιού. Στα απλά στατιστικά είναι μια ακόμα εύστοχη πάσα, στο Packing είναι +6.



Και δεν είναι μόνο αυτοί που δίνουν τις πάσες ή κάνουν τις ντρίμπλες που βγάζουν εκτός τους αντιπάλους, αλλά κι αυτοί που βρίσκονται εκεί που πρέπει για να πάρουν την πάσα.

Ο Οζίλ πχ που κινείται διαρκώς ανάμεσα στις γραμμές. Ο άσος της Άρσεναλ έχει και την αντίληψη του χώρου και την τεχνική να κοντρολάρει σε λίγα μέτρα. Καθόλου τυχαία οι πάσες προς σ’αυτόν στο Euro έβγαζαν 63 αντιπάλους σε κάθε άγωνα.

Απ’την άλλη υπάρχει και το πακέτο Γκριζμάν. Καταπληκτικός ε; Έλαμψε στο Euro, έβαλε έξι γκολ, κτλ. Ακούστε κι αυτό. Ο άσος της Ατλέτικο ήταν 5ος στο Packing και ταυτόχρονα ήταν στην πρώτη δεκάδα αυτών που υποδέχονται τις πάσες. Με λίγα λόγια, ικανός τόσο στο να πασάρει/ντριμπλάρει για να βγάλει αντιπάλους εκτός αγώνα, όσο και στο να είναι αυτός που θα κινηθεί για να πάρει τέτοιες πάσες.

Με το Packing βρέθηκε ο τρόπος να μετριέται η "καθετότητα" στο παιχνίδι των ποδοσφαιριστών και συνολικά των ομάδων.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΩ ΑΠ'ΤΗΝ ΙΔΕΑ
Κρατήσαμε για το τέλος τις πληροφορίες για το πως και το γιατί. Οι άνθρωποι πίσω απ’το Packing είναι ο Στέφαν Ράιναρτς και ο Γενς Χέγκελερ. Ποιοι είναι αυτοί; Δύο σχετικά άσημοι Γερμανοί ποδοσφαιριστές, που έπαιζαν ως μέσοι και τους τελευταίους 18 μήνες αποφάσισαν να βρουν έναν τρόπο που θα αποτυπώνει καλύτερα την προσφορά/απόδοση των παικτών στο χορτάρι.

Ίδρυσαν την Impect.com, έφτιαξαν το σχετικό βίντεο που εξηγεί την ιδέα τους και πλέον την προωθούν. Σύμφωνα με τον θέμα που έφτιαξε για το Packing στο ESPN ο Ράφαελ Χόνινγκσταϊν ήδη η νέα μέθοδος χρησιμοποιείται απ’την Ντόρτμουντ, τη Λεβερκούζεν, την εθνική Γερμανίας, αλλά και το γερμανικό κανάλι ARD, που χρησιμοποίησε το Packing κατά τη διάρκεια του Euro.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ
Ο τίτλος λέει πως το Packing θα αλλάξει το ποδόσφαιρο. Προφανώς και δεν θα αλλάξει το πως αυτό παίζεται, αφού το ζητούμενο είναι πάντα το ίδιο. Να μεγαλώσεις τον χώρο όταν έχεις την μπάλα, να μικρύνεις τον χώρο όταν δεν την έχεις. Να περάσεις τους αντιπάλους όταν επιτίθεσαι, να μην σε περάσουν όταν αμύνεσαι. Αυτό δεν θα αλλάξει, όμως μπορεί να αλλάξει ο τρόπος που οι ομάδες επιλέγουν παίκτες και κυρίως ο τρόπος που βλέπουν το παιχνίδι οι απ’έξω, ΜΜΕ και θεατές.

Μένει να δούμε πότε και πόσο θα υιοθετηθεί το Packing απ’τα δίκτυα που μεταδίδουν τους αγώνες, αλλά κι απ’τις ίδιες τις αρχές, την UEFA στο Champions League, κτλ. Για πρώτη φορά τα κανάλια έχουν στα χέρια τους μια πολύ απλή μέτρηση, ένα νούμερο που δείχνει κάτι που καταλαβαίνει ο κάθε ποδοσφαιρόφιλος και μπορεί την ώρα του αγώνα να τον βοηθάει στην κριτική των παικτών και των ομάδων, χωρίς να τον μπερδεύει με άσχετες/πολύπλοκες πληροφορίες.

ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗ ΜΑΤΙΑ
Μέχρι τότε, νομίζω πως έστω και μόνο αυτό το κείμενο θα είναι αρκετό για να προσέχει κανείς από μόνος του το αν μια ομάδα έχει τρόπο να βγάζει αντιπάλους "εκτός παιχνιδιού", αν παίζει κάθετα, αν ανοίγει τις γραμμές και ειδικά την άμυνα. Η μπαλιά-τρύπα πάντα είχε την εκτίμηση του κόσμου, αλλά πλέον μπορεί κανείς να μάθει να παρατηρεί όλες τις πάσες που βγάζουν παίκτες εκτός παιχνιδιού, ακόμα και στο κέντρο του γηπέδου, όχι μόνο αυτές που φέρνουν τον συμπαίκτη στο τετ-α-τετ.

Με το Packing στο μυαλό νομίζω πως ο κάθε ποδοσφαιρόφιλος θα μπορεί να κρίνει αν μια ομάδα έχει όντως καλό επιθετικό σχέδιο ή αν απλώς έχει την μπάλα και προσπαθεί να επιτεθεί χωρίς πραγματικά να ξέρει τον τρόπο να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση για να απειλήσει. Και ταυτόχρονα θα είναι εύκολο να δει κανείς ποια reactive ομάδα είναι όντως καλή και συμπαγής πίσω απ’την μπάλα ή απλώς αμύνεται μαζικά χωρίς συνοχή και γλιτώνει κατά τύχη τα γκολ.

Τέλος, είναι μάλλον βέβαιο πως οι ομάδες θα αλλάξουν σιγά-σιγά τον τρόπο που βλέπουν τους παίκτες και το κριτήριο επιλογής των μεταγραφών τους. Δεν είναι μακριά η μέρα που οι data analysts των ομάδων θα δίνουν στους υπευθύνους του scouting τις λίστες με τους παίκτες που διαπρέπουν στο Packing, που οι μέσοι θα εκτιμώνται όσο οι επιθετικοί και οι ποδοσφαιριστές θα χωριστούν σ'αυτούς που προσφέρουν Packing και σ'αυτούς που δεν το κάνουν.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προώθηση τετάρτης ~ σαμίρ αμίν - εθνική κυριαρχία: γιατί;

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: Φωτεινή Μαστρογιάννη

Μετάφραση από τα Γαλλικά: Φωτεινή Μαστρογιάννη

Επιμέλεια: Φωτούλα Ιωαννίδου - Τσιρώνη

BREXIT και η κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Εθνική κυριαρχία: γιατί;

Σαμίρ Αμίν*

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, όπως και η κριτική ενάντια σε αυτή, οδηγεί σε σοβαρές παρεξηγήσεις όταν αποσπάται από τη στρατηγική των κοινωνικών τάξεων στην οποία η εθνική κυριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Το κοινωνικό μπλοκ στις καπιταλιστικές κοινωνίες θεωρεί την εθνική κυριαρχία ως ένα απαραίτητο μέσο για την προώθηση των δικών του συμφερόντων με βάση τόσο την καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργασίας όσο και την εδραίωση των διεθνών του σχέσεων.

Σήμερα, στο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα που κυριαρχείται από τα μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία), οι πολιτικές αρχές που είναι επιφορτισμένες με τη διαχείριση του συστήματος προς αποκλειστικό όφελος των μονοπωλίων, θεωρούν την εθνική κυριαρχία ως το μέσο που τους επιτρέπει να βελτιώσουν την «ανταγωνιστική» τους θέση στο παγκόσμιο σύστημα.

Τα οικονομικά και κοινωνικά μέσα του Κράτους (υπακοή των εργαζόμενων στις απαιτήσεις του εργοδότη, οργάνωση της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας, κατακερματισμός της αγοράς εργασίας) και οι πολιτικές παρεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών επεμβάσεων) συνδέονται και συνδυάζονται για την επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου: τη μεγιστοποίηση των εσόδων με την προστασία των «εθνών».

Ο νεο-φιλελεύθερος ιδεολογικός λόγος υποστηρίζει τη δημιουργία μιας τάξης που βασίζεται αποκλειστικά στην γενικευμένη ελεύθερη αγορά, όπου οι μηχανισμοί θα είναι αυτορυθμιζόμενοι και θα παράγουν το κοινωνικά βέλτιστο (κάτι το οποίο είναι προφανώς ψευδές), υπό την προϋπόθεση ότι ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και διαφανής (δηλαδή κάτι που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι στην εποχή των μονοπωλίων), και ισχυρίζεται ότι το κράτος δεν έχει κανένα ρόλο παρά να εγγυάται τη λειτουργία του εν λόγω ανταγωνισμού (που είναι σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει: απαιτεί την ενεργό παρέμβαση του κράτους υπέρ του, άρα ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια πολιτική του κράτους). Αυτή η έκφραση της ιδεολογίας του «νεοφιλελεύθερου ιού»- απαγορεύει την κατανόηση της πραγματικής λειτουργίας του συστήματος, όπως είναι οι λειτουργίες που το κράτος και η εθνική κυριαρχία εκπληρώνουν.

Οι ΗΠΑ αποτελούν το παράδειγμα μιας πρακτικής εφαρμογής της «αστικής» έννοιας της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή μία κυριαρχία που βρίσκεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου των χρηματιστικών μονοπωλίων. Το «εθνικό» δικαίωμα ωφελεί τις Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνοντας την υπεροχή του «διεθνούς δικαίου». Το ίδιο δικαίωμα ίσχυε στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα.

Έχουν αλλάξει τα πράγματα με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ο ευρωπαϊκός λόγος εντάσσει, μέσω της υποταγής, την εθνική κυριαρχία στο "ευρωπαϊκό δίκαιο", κάτι που εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των οργάνων των Βρυξελλών και της ΕΚΤ, σύμφωνα με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Η ελευθερία της επιλογής των ψηφοφόρων περιορίζεται από την υπερεθνική ύπαρξη που είναι σύμφωνη με τις επιταγές του νεο-φιλελευθερισμού. Όπως δήλωσε η Μέρκελ: «Αυτή η επιλογή πρέπει να είναι συμβατή με τις απαιτήσεις της αγοράς» πέρα από αυτή χάνει τη νομιμότητά της. Ωστόσο, σε αντίστιξη με αυτό το λόγο, η Γερμανία υποστηρίζει με πολιτικές πράξεις την εθνική της κυριαρχία και επιδιώκει να υποτάξει τους ευρωπαίους εταίρους της στις απαιτήσεις της. Η Γερμανία έχει χρησιμοποιήσει τον ευρωπαϊκό νεο-φιλελευθερισμό για να καθιερώσει την ηγεμονία της, ιδιαίτερα στη ζώνη του ευρώ. Η Μεγάλη Βρετανία - με την επιλογή του Brexit – επέλεξε με τη σειρά της να εφαρμόσει τα οφέλη της άσκησης της δικής της εθνικής κυριαρχίας.

Μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι ο «εθνικιστικός λόγος» και ο απεριόριστος θαυμασμός του για τις αρετές της εθνικής κυριαρχίας, όταν γίνεται κατανοητός με αυτό τον τρόπο (αστικο-καπιταλιστικής κυριαρχίας) χωρίς να αναφέρεται το ταξικό περιεχόμενο το οποίο εξυπηρετεί, υπήρξε πάντα αντικείμενο επιφυλάξεων, για να το θέσω ήπια, των ρευμάτων του αριστερού-lato sensu, δηλαδή, όλων εκείνων που επιθυμούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Ωστόσο, θα πρέπει να μειωθεί η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας μόνο με τους όρους του «αστικού εθνικισμού». Η υπεράσπιση αυτή ωστόσο είναι απαραίτητη για την εξυπηρέτηση άλλων κοινωνικών συμφερόντων πέραν αυτών του επικρατούντος καπιταλιστικού μπλοκ. Θα πρέπει, λοιπόν, να συνδέεται στενά με την στρατηγική εξόδου από τον καπιταλισμό και δέσμευσης προς τον μακρύ δρόμο προς τον σοσιαλισμό.

Αποτελεί αναπόφευκτn προϋπόθεση της πιθανής προόδου προς την κατεύθυνση αυτή. Ο λόγος είναι ότι η πραγματική αιτία του παγκόσμιου φιλελευθερισμού δεν θα είναι παρά το προϊόν άνισης προόδου μιας χώρας σε βάρος μιας άλλης από τη μια στιγμή στην άλλη. Το παγκόσμιο σύστημα (και το Ευρωπαϊκό υποσύστημα) ουδέποτε έχει μεταμορφωθεί «από τα πάνω», μέσω των συλλογικών αποφάσεων της «διεθνούς κοινότητας» (ή της «ευρωπαϊκής»). Οι εξελίξεις των συστημάτων αυτών δεν υπήρξαν ποτέ παρά το αποτέλεσμα αλλαγών που συμβαίνουν στα κράτη που τα συνθέτουν και αφορούν την εξέλιξη των σχέσεων εξουσίας μεταξύ τους. Το πλαίσιο που ορίζεται από το κράτος («έθνος») παραμένει εκείνο στο οποίο ξεδιπλώνονται με αποφασιστικό τρόπο οι αγώνες που μεταμορφώνουν τον κόσμο.

Οι λαοί των περιφερειών του παγκόσμιου συστήματος, που είναι πολωτικό από τη φύση του, έχουν μακρά εμπειρία αυτού του θετικού εθνικισμού, δηλαδή του αντι-ιμπεριαλιστικού (που εκφράζει την άρνηση από την παγκόσμια τάξη) και δυνητικά αντι-καπιταλιστικού. Το λέω αυτό μόνο επειδή ενδεχομένως, ο εθνικισμός μπορεί επίσης να μεταφέρει την ψευδαίσθηση της οικοδόμησης ενός εθνικού καπιταλισμού που καταφέρνει να «καλύψει» τις εθνικές δομές των κυρίαρχων κέντρων. Ο εθνικισμός των λαών της περιφέρειας δεν είναι προοδευτικός παρά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι είναι αντι-ιμπεριαλιστικός, και στις μέρες μας, σε ρήξη με τον παγκοσμιοποιημένο νέο-φιλελευθερισμό. Σε αντίστιξη ένας «εθνικισμός» (τότε μόνο φαινομενικός) που ταιριάζει στον παγκοσμιοποιημένο νεο-φιλελευθερισμό, και ως εκ τούτου δεν επηρεάζει την υποδεέστερη θέση του έθνους στο σύστημα, γίνεται το όργανο των τοπικών κυρίαρχων τάξεων που είναι πρόθυμες να συμμετάσχουν στην εκμετάλλευση του λαού τους και ενδεχομένως θα αποτελέσουν τους περιφερειακούς εταίρους οι οποίοι και θα δράσουν ως ένας «υπο-ιμπεριαλισμός».

Σήμερα οι κινήσεις – έντονες ή περιορισμένες - που δίνουν τη δυνατότητα εξόδου από τον νεο-φιλελευθερισμό είναι αναγκαίες και δυνατές σε όλα τα μέρη του κόσμου, Βορρά και Νότου. Η κρίση του καπιταλισμού δημιούργησε ένα γόνιμο έδαφος για την ωρίμανση των επαναστατικών συνθηκών. Εκφράζω αυτή την αντικειμενική ύπαρξη, αναγκαία και δυνατή μέσα σε μια σύντομη φράση: «έξοδος από την κρίση του καπιταλισμού ή έξω από τον καπιταλισμό σε κρίση;» (Ο τίτλος ενός από τα τελευταία βιβλία μου). Η έξοδος από την κρίση δεν είναι δικό μας πρόβλημα αλλά των κυριαρχούντων καπιταλιστών. Εάν θα την ξεπεράσουν (που κατά τη γνώμη μου δεν ασχολούνται με τρόπους που θα τους το επιτρέψουν) ή όχι, δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Τι έχουμε να κερδίσουμε από το συνεταιρισμό με τους αντιπάλους μας από την αναβίωση του χρεοκοπημένου νεο-φιλελευθερισμού; Αυτή η κρίση αντίθετα δημιουργεί ευκαιρίες, μεγάλες ή λιγότερο μεγάλες, με την προϋπόθεση ότι τα κινήματα που αγωνίζονται υιοθετούν στρατηγικές που έχουν συγκεκριμένο στόχο. Η επιβεβαίωση της εθνικής κυριαρχίας στη συνέχεια επιβάλλεται για να ενεργοποιήσει αυτές τις έντονα άνισες πράξεις από τη μία χώρα στην άλλη, αλλά πάντα σε σύγκρουση με τη λογική του νεο-φιλελευθερισμού. Το λαϊκό κυρίαρχο εθνικό και δημοκρατικό έργο που προτείνεται από αυτό το άρθρο έχει σχεδιαστεί με αυτό το πνεύμα. Η έννοια της κυριαρχίας που αναφέρεται στο παρόν άρθρο δεν είναι εκείνη της αστικο-καπιταλιστικής κυριαρχίας αλλά διαφέρει και πρέπει να πληροί τις προϋποθέσεις της λαϊκής κυριαρχίας.

Το αμάλγαμα μεταξύ αυτών των δύο αντιφατικών εννοιών και ως εκ τούτου η ταχεία απόρριψη κάθε «εθνικισμού», χωρίς να προσδιορισθεί ο εθνικισμός με μεγαλύτερη ακρίβεια, καταστρέφει κάθε πιθανότητα εξόδου από τον νεο-φιλελευθερισμό. Δυστυχώς, στην Ευρώπη - και όχι μόνο - η σύγχρονη αριστερά ασχολείται με αγώνες που συχνά χρησιμοποιούν αυτό το αμάλγαμα.

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας δεν σημαίνει απλά μία άλλη «πολυπολική παγκοσμιοποίηση» (σε αντίστιξη με το ήδη υπάρχον μοντέλο παγκοσμιοποίησης), που βασίζεται στην ιδέα ότι η διεθνής τάξη θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ κυρίαρχων εθνικών εταίρων, ίσων δικαιωμάτων, και να μην επιβάλλεται μονομερώς από την ισχυρή - ιμπεριαλιστική τριάδα, με ηγέτη τις Ηνωμένες Πολιτείες - όπως συμβαίνει στο νεο-φιλελευθερισμό.

Πρέπει επίσης να απαντήσουμε στο ερώτημα: ένα πολυπολικό κόσμο να κάνει τι; Επειδή μπορεί να θεωρηθεί ότι εξακολουθεί να διέπεται από τον ανταγωνισμό μεταξύ των συστημάτων που αποδέχονται τον νέο-φιλελευθερισμό ή, σε αντίθεση, ως ένα περιθώριο διαφυγής για τους λαούς που θέλουν να βγουν από τον νέο-φιλελευθερισμό. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να προσδιορισθεί η φύση του στόχου που επιδιώκεται με το προτεινόμενο πολυπολικό σύστημα.

Όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία, ένα εθνικό σχέδιο μπορεί να είναι υβριδικό, να έχει αντιφάσεις μεταξύ των τάσεων που αναπτύσσονται εντός του, κάποιες από αυτές να είναι υπέρ μιας καπιταλιστικής οικοδόμησης του έθνους και άλλες να έχουν άλλους στόχους οι οποίοι να διέπονται από προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο. Το εθνικό έργο της Κίνας αποτελεί ένα καλό παράδειγμα, τα ημιεθνικά προγράμματα της Ινδίας και της Βραζιλίας ένα άλλο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε;

Αν και η κατάρρευση του ευρωπαϊκού σχεδίου (και ειδικότερα του υποσυστήματος του ευρώ) βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη εδώ και χρόνια (βλ. Σαμίρ Αμίν, η κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού), το Brexit αποτελεί απόδειξη μίας μεγάλης διαμαρτυρίας.

Το ευρωπαϊκό σχέδιο σχεδιάστηκε ήδη από την αρχή του, το 1957, ως το μέσο των καπιταλιστικών μονοπωλίων των εταίρων – ειδικότερα της Γαλλίας και της Γερμανίας - με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, για να εκτονώσει τον κίνδυνο σοσιαλιστικής ολίσθησης είτε αυτή θα ήταν ριζοσπαστικής είτε μετριοπαθούς μορφής. Η Συνθήκη της Ρώμης, η οποία διαφύλασσε την ιερότητα της ιδιωτικής περιουσίας, έθεσε εκτός νόμου οποιαδήποτε σοσιαλιστική φιλοδοξία, όπως ειπώθηκε την εποχή του Ζισκάρ ντ 'Εστέν.

Στη συνέχεια και σταδιακά αυτός ο χαρακτήρας ενισχύθηκε από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μία ολοκλήρωση μπετόν αρμέ, με τις συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Το ενορχηστρωμένο επιχείρημα της προπαγάνδας για την αποδοχή του σχεδίου ήταν ότι καταργήθηκε τελικά η εθνική κυριαρχία των κρατών της Ένωσης, αυτές οι κυριαρχίες (στην αστική/ ιμπεριαλιστική τους μορφή) που υπήρξαν η απαρχή των πρωτοφανών σφαγών των δύο παγκοσμίων πολέμων του εικοστού αιώνα.

Ως εκ τούτου, το έργο βρήκε θετική ανταπόκριση στις νεότερες γενιές, δημιουργώντας αυταπάτες για μία δημοκρατική και ειρηνιστική ευρωπαϊκή κυριαρχία, η οποία ανέλαβε την πρωτοκαθεδρία από τις πολεμικές εθνικές κυριαρχίες του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα, η κυριαρχία των κρατών ποτέ δεν καταργήθηκε, αλλά κινητοποιήθηκε για να δεχθεί τον νεο-φιλελευθερισμό, έγινε το απαραίτητο πλαίσιο για τη διασφάλιση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής διαχείρισης των χρηματιστικών μονοπωλίων.

Το ευρωπαϊκό σχέδιο βασίζεται στην απόλυτη άρνηση της δημοκρατίας (κατανοητής ως άσκησης επιλογής μεταξύ εναλλακτικών κοινωνικών προγραμμάτων) που εκτείνεται πολύ πιο πέρα από το «έλλειμμα δημοκρατίας» που προκαλείται από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Έχει δώσει επανειλημμένες αποδείξεις και έχει de facto εκμηδενίσει την αξιοπιστία των εκλογών τα αποτελέσματα των οποίων δεν είναι νόμιμα παρά μόνο εφόσον συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του νεο-φιλελευθερισμού.

Η Γερμανία είχε τη δυνατότητα, στο πλαίσιο αυτού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, να διεκδικήσει την ηγεμονία. Με αυτό τον τρόπο, η γερμανική κυριαρχία (αστική / καπιταλιστική) δημιουργήθηκε ως το υποκατάστατο μιας ανύπαρκτης ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Οι ευρωπαίοι εταίροι καλούνται να ευθυγραμμιστούν με τις απαιτήσεις αυτής της κυριαρχίας που είναι ανώτερη των άλλων.

Η Ευρώπη έχει γίνει γερμανική Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη όπου το Βερολίνο διαχειρίζεται το νόμισμα σε όφελος των γερμανικών Konzern. Σημαντικοί πολιτικοί όπως είναι ο υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, επιδίδονται σε μόνιμους εκβιασμούς και απειλούν τους Ευρωπαίους εταίρους για «έξοδο της Γερμανίας» (Gexit) σε περίπτωση που τεθεί υπό αμφισβήτηση η ηγεμονία του Βερολίνου.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε προκύπτει από τα γεγονότα: το γερμανικό μοντέλο δηλητηριάζει την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Ο νεο-φιλελευθερισμός είναι η πηγή της επίμονης στασιμότητας της ηπείρου, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας.

Ο νεο-φιλελευθερισμός είναι ένα παράλογο σύστημα όσον αφορά την προοπτική της προστασίας των συμφερόντων των λαϊκών πλειοψηφιών όλων των χωρών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, όπως και στην προοπτική της μακροπρόθεσμης υπεράσπισης των οικολογικών συνθηκών αναπαραγωγής της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Επιπλέον, ο νεο-φιλελευθερισμός οδηγεί σε ατελείωτη επιδείνωση της ανισότητας μεταξύ των εταίρων, είναι η αιτία των εμπορικών πλεονασμάτων της Γερμανίας και των αντίστοιχων ελλειμμάτων των άλλων. Αλλά ο νεο-φιλελευθερισμός αποτελεί μια απόλυτα λογική επιλογή για τα οικονομικά μονοπώλια που εξασφαλίζουν, κατ’αυτό τον τρόπο, τη συνεχή ανάπτυξη των εισοδημάτων τους.

Το σύστημα αυτό δεν είναι βιώσιμο. Όχι επειδή αντιμετωπίζει την αυξανόμενη αντίσταση των θυμάτων του (αναποτελεσματική έως σήμερα), αλλά λόγω της δικής του εσωτερικής αντίφασης: η αύξηση των προσόδων των μονοπωλίων επιβάλλει τη στασιμότητα και τη διαρκή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των εύθραυστων εταίρων (Ελλάδα και άλλοι).

Ο καπετάνιος, ο οποίος είναι στο τιμόνι οδηγεί το ευρωπαϊκό πλοίο κατευθείαν σε υφάλους. Οι επιβάτες εκλιπαρούν να αλλάξει πορεία, φευ, χωρίς αποτέλεσμα. Ο καπετάνιος, που προστατεύεται από μία ομάδα πραιτοριανών (Βρυξέλλες, ΕΚΤ) παραμένει άτρωτος. Μένει μόνο να ρίξει τις βάρκες στη θάλασσα. Είναι σίγουρα επικίνδυνο, αλλά είναι λιγότερο επικίνδυνο από ό, τι το ναυάγιο που διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Η παραπάνω εικόνα βοηθά στο να κατανοήσουμε τη φύση των δύο επιλογών, μεταξύ των οποίων οι επικριτές του ευρωπαϊκού συστήματος διστάζουν να επιλέξουν. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να παραμείνουν στο σκάφος, να εξελίξουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε νέες κατευθύνσεις που να σέβονται τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας. Επιμένουν παρά τις επανειλημμένες αποτυχίες των αγώνων που αφορούν αυτή τη στρατηγική.

Άλλοι ζητούν να εγκαταλείψουν το πλοίο, όπως αποδεικνύεται από την επιλογή των Άγγλων. Να εγκαταλείψουν την Ευρώπη αλλά να κάνουν τι; Οι εκστρατείες ενορχηστρωμένης παραπληροφόρησης από τα μέσα ενημέρωσης που υπηρετούν τον νεο-φιλελευθερισμό συμβάλλουν στην σύγχυση.

Το αμάλγαμα διατηρείται σε όλες τις πιθανές μορφές χρήσης της εθνικής κυριαρχίας, και παρουσιάζονται όλες ως δημαγωγικές, «λαϊκιστικές», μη ρεαλιστικές, σοβινιστικές, ξεπερασμένες από την ιστορία, αηδιαστικές.

Το κοινό σφυροκοπείται από τη ρητορική για την ασφάλεια και τη μετανάστευση, ενώ οι ευθύνες του νεο-φιλελευθερισμού όσον αφορά την επιδείνωση των συνθηκών των εργαζομένων δεν συζητούνται. Δυστυχώς ολόκληρα τμήματα της αριστεράς έχουν μπει σε αυτό το χειραγωγημένο παιχνίδι.

Από την πλευρά μου, μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να περιμένουμε από το ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο δεν μπορεί να μεταμορφωθεί εκ των έσω, πρέπει να αποδομηθεί για να ανοικοδομηθεί αργότερα σε άλλες βάσεις. Λόγω του ότι αρνούνται να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα, πολλά από τα κινήματα που βρίσκονται σε σύγκρουση με το νεο-φιλελευθερισμό διστάζουν όσον αφορά τους στρατηγικούς στόχους των αγώνων τους: να εγκαταλείψουν ή να παραμείνουν στην Ευρώπη (ή το ευρώ);

Υπό τις συνθήκες αυτές, τα επιχειρήματα που προβάλλονται από τη μία ή την άλλη πλευρά είναι πολύ διαφορετικά, συχνά για ασήμαντα θέματα, μερικές φορές για λάθος θέματα ενορχηστρωμένα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ασφάλεια, μετανάστες), και δεν αφορούν πραγματικά προβλήματα. Η έξοδος από το ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, σπάνια χρησιμοποιείται. Παρ 'όλα αυτά, η αυξητική τάση που εκφράζεται με την απόρριψη της Ευρώπης (όπως συνέβηκε με το Brexit) αντικατοπτρίζει τη διαγραφή των ψευδαισθήσεων όσον αφορά το ενδεχόμενο μεταρρύθμισης της ΕΕ.

Παρ 'όλα αυτά η σύγχυση φοβίζει. Η Μεγάλη Βρετανία σίγουρα δεν προορίζεται να εφαρμόσει την κυριαρχία της και να συμμετάσχει με έναν τρόπο που να αποκλίνει από τον νεο-φιλελευθερισμό. Αντιθέτως, το Λονδίνο επιθυμεί μεγαλύτερο άνοιγμα προς την πλευρά των ΗΠΑ (η Μεγάλη Βρετανία δεν είναι τόσο απρόθυμη όσο ορισμένοι Ευρωπαίοι όσον αφορά τη διατλαντική συμφωνία ελεύθερου εμπορίου), προς τις χώρες της Κοινοπολιτείας και των αναδυόμενων χωρών του Νότου, αντικαθιστώντας έτσι την προτεραιότητα προς την Ευρώπη με την προτεραιότητα προς τις άλλες χώρες. Τίποτα άλλο και σίγουρα όχι ένα καλύτερο κοινωνικό πρόγραμμα. Για τους Βρετανούς, η γερμανική ηγεμονία είναι λιγότερη αποδεκτή από ό, τι φαίνεται να είναι για άλλους όπως η Γαλλία και η Ιταλία.

Οι Ευρωπαίοι φασίστες διακηρύσσουν την εχθρότητά τους προς την Ευρώπη και το ευρώ. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αντίληψή τους για την κυριαρχία είναι αυτή της καπιταλιστικής αστικής τάξης, το έργο τους είναι η επικράτηση της εθνικής ανταγωνιστικότητας στο σύστημα του νεο-φιλελευθερισμού μέσω αποτροπιαστικών εκστρατειών κατά των μεταναστών. Οι φασίστες δεν τάσσονται ποτέ υπέρ της δημοκρατίας, ούτε υπέρ των εκλογών (εκτός εάν είναι για λόγους οπορτουνισμού) πόσω δε μάλλον υπέρ μίας πιο προηγμένης δημοκρατίας.

Αντιμέτωπη με την πρόκληση, η άρχουσα τάξη δεν θα διστάσει: προτιμά τη φασιστική έξοδο από την κρίση. Το απέδειξε στην Ουκρανία. Το σκιάχτρο της απόρριψης της Ευρώπης από τους φασίστες παραλύει τους αγώνες ενάντια στον νεο-φιλελευθερισμό.

Το επιχείρημα που επικαλείται συχνά είναι: πώς μπορούμε να κάνουμε κοινό μέτωπο κατά της Ευρώπης με τους φασίστες; Αυτού του τύπου η σύγχυση ξεχνά ότι η επιτυχία των φασιστών είναι ακριβώς το προϊόν της ατολμίας της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αν η αριστερά τολμούσε να υπερασπιστεί την κυριαρχία, ειδικά το λαϊκό και δημοκρατικό περιεχόμενό της, σε συνδυασμό με την καταγγελία της δημαγωγικής κυριαρχίας και των φασιστικών ψεμάτων, θα κέρδιζε τις φωνές που σήμερα πάνε στην άκρα δεξιά.

Η υπεράσπιση της ψευδαίσθησης μιας πιθανής μεταρρύθμισης της Ευρώπης δεν εμποδίζει την κατάρρευση. Το ευρωπαϊκό σχέδιο τότε θα ξετυλιχθεί σε όφελος της επανεμφάνισης αυτού του οποίου, δυστυχώς, μοιάζει πολύ με την Ευρώπη της δεκαετίας του 1930 και του 1940: μια γερμανική Ευρώπη με τη Βρετανία και τη Ρωσία έξω από αυτή, τη Γαλλία να ταλαντεύεται μεταξύ Βισύ (σήμερα υπαρκτή κατάσταση) ή Ντε Γκωλ (ακόμα αόρατη κατάσταση), την Ισπανία και την Ιταλία που πλέουν στον απόηχο του Λονδίνου ή του Βερολίνου κλπ ...

Η εθνική κυριαρχία στην υπηρεσία των λαών

Η εθνική κυριαρχία είναι το απαραίτητο εργαλείο της κοινωνικής προόδου και της προόδου του εκδημοκρατισμού, τόσο στο Βορρά όσο και στο Νότο του πλανήτη. Η πρόοδος αυτή επιβάλλεται από τη λογική που βρίσκεται πέρα από τον καπιταλισμό στα πλαίσια μιας ευνοϊκής προοπτικής για την ανάδειξη ενός πολυκεντρικού κόσμου και της εδραίωσης του διεθνισμού των λαών.

Στις χώρες του Νότου το κυρίαρχο εθνικό σχέδιο πρέπει να «σταθεί στα δύο του πόδια»:

(Ι) την ενασχόληση με την κατασκευή ενός αυτοκεντρικού και ολοκληρωμένου βιομηχανικού συστήματος στο οποίο οι διάφοροι κλάδοι παραγωγής γίνονται οι προμηθευτές και οι παραγωγοί ο ένας του άλλου. Ο νέο-φιλελευθερισμός δεν επιτρέπει αυτή την κατασκευή. Σχεδιάζει την «ανταγωνιστικότητα», όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από την κάθε βιομηχανική μονάδα.

Η εφαρμογή της αρχής αυτής δίνει προτεραιότητα στις εξαγωγές και περιορίζει το καθεστώς που είχαν οι βιομηχανίες των χωρών του Νότου ως υπεργολάβων που ελέγχονται από τα μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τα οποία ιδιοποιούνται μεγάλο μέρος της αξίας που δημιουργείται σε αυτές και η οποία μετατρέπεται σε ιμπεριαλιστική μονοπωλιακή πρόσοδο. Σε αντίστιξη, η κατασκευή ενός βιομηχανικού συστήματος απαιτεί κρατικό προγραμματισμό και εθνική νομισματική κυριαρχία, φορολογικό σύστημα και εξωτερικό εμπόριο.

(II) συμμετοχή σε ένα πρωτότυπο τρόπο ενημέρωσης /μετασχηματισμού των αγροτών, με βάση την αρχή ότι η γεωργική γη αποτελεί εθνική περιουσία, εξασφάλιση πρόσβασης στη γη και στα μέσα αξιοποίησης της από όλες τις αγροτικές οικογένειες. Τα έργα πρέπει να σχεδιάζονται σε αυτή τη βάση για την ανάπτυξη της παραγωγής ανά οικογένεια / στρέμμα, και με τη δημιουργία των κατάλληλων βιομηχανιών. Ο στόχος αυτής της στρατηγικής είναι να διασφαλιστεί η επισιτιστική κυριαρχία του έθνους και να ελεγχθούν οι μεταναστευτικές ροές από την ύπαιθρο στις πόλεις καθώς και να ρυθμιστεί η απασχόληση στις πόλεις.

Η πρόοδος σε κάθε ένα από αυτούς τους δύο τομείς αποτελεί τον κύριο στόχο των κρατικών πολιτικών που εγγυώνται την σύμπραξη των πλατιών λαϊκών συμμαχιών «εργατών και αγροτών». Θα δημιουργηθεί, λοιπόν, το κατάλληλο έδαφος για την εξέλιξη της συμμετοχικής δημοκρατίας.

Στις χώρες του Βορά, η λαϊκή κυριαρχία πρέπει επίσης να σπάσει το νέο-φιλελευθερισμό, υπονοώντας εδώ την εφαρμογή τολμηρών πολιτικών που θα φθάνουν μέχρι την εθνικοποίηση των μονοπωλίων και των μέσων για την έναρξη της κοινωνικοποίησης της διαχείρισής τους. Αυτό σημαίνει, προφανώς, εθνικό έλεγχο της διαχείρισης του νομίσματος, της πίστωσης, της φορολογίας και του εξωτερικού εμπορίου.

Το υπάρχον ιμπεριαλιστικό σύστημα εφαρμόζει ένα μεγάλο εύρος διαφοροποιημένων τρόπων, με τους οποίους εξουσιάζει και εκμεταλλεύεται τα έθνη που βρίσκονται στην περιφέρεια του παγκόσμιου συστήματος. Στις προηγμένες χώρες του Νότου υπάρχει εκβιομηχάνιση των τμημάτων του αποκεντρωμένου παγκοσμιοποιημένου συστήματος που ελέγχονται από το χρηματιστικό κεφάλαιο της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, Ιαπωνία), ενώ ταυτόχρονα είναι υποβαθμισμένες σε καθεστώς υπεργολάβων όπου το μεγαλύτερο μέρος της αξίας που παράγεται στις εξαρτημένες τοπικές οικονομίες μετατρέπεται σε πρόσοδο των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων.

Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες του Νότου, ο τρόπος εκμετάλλευσης λαμβάνει τη μορφή βάναυσης λεηλασίας των φυσικών πόρων (πετρέλαιο, μεταλλεύματα, γεωργική γη, νερό και ηλιακή ενέργεια), αφενός, και αφετέρου την εφαρμογή οικονομικών επιδρομών που έχουν ως σκοπό την καταλήστευση των εθνικών αποταμιεύσεων. Η προτεραιότητα που δίνεται αφορά την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και αυτό αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν αυτές οι επιδρομές.

Το διαρθρωτικό έλλειμμα των δημόσιων οικονομικών στις χώρες αυτές δίνει τη δυνατότητα στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια να τοποθετήσουν επικερδώς τα οικονομικά πλεονάσματά τους τα οποία δημιουργήθηκαν από την κρίση του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλιστικού και χρηματιστηριακού συστήματος αναγκάζοντας τις αναπτυσσόμενες χώρες να χρεωθούν με λεόντιους όρους. Η οικονομική επιδρομή ασκεί τις καταστροφικές επιπτώσεις της και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η συνεχιζόμενη αύξηση του όγκου του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει διερευνηθεί και υποστηριχθεί από το εθνικό και διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο δίνοντας τη δυνατότητα γόνιμης επένδυσης των πλεονασμάτων. Η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους προς όφελος του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα μειώνει τα εισοδήματα των εργαζομένων και αυξάνει τις προσόδους των μονοπωλίων.

Τροφοδοτεί λοιπόν τη συνεχιζόμενη αύξηση της ανισότητας στην κατανομή εισοδήματος και πλούτου. Η επίσημη δικαιολογία των πολιτικών για τη μείωση του χρέους είναι εντελώς λάθος: ο στόχος τους είναι στην πραγματικότητα η αύξηση παρά η μείωση του χρέους.

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση συνεχίζει τη μαζική επίθεση εναντίον των αγροτών στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.

Η αποδοχή αυτού του σημαντικού συστατικού της παγκοσμιοποίησης οδηγεί σε τεράστια φτώχεια εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε τρεις ηπείρους. Τερματίζεται έτσι κάθε προσπάθεια των κοινωνιών μας να επιτύχουν στην παγκόσμια κοινωνία των εθνών. Η σύγχρονη καπιταλιστική γεωργία, εκπροσωπούμενη από την τόσο πλούσια οικογενειακή γεωργία ή / και από τις επιχειρήσεις μεταποίησης αγροτικών προϊόντων, προσπαθεί να επιτεθεί μαζικά στην παγκόσμια παραγωγή των αγροτών. Η καπιταλιστική γεωργία διέπεται από την αρχή της απόδοσης του κεφαλαίου, και εντοπίζεται στη Βόρεια Αμερική, στην Ευρώπη, στο νότιο τμήμα της Λατινικής Αμερικής και της Αυστραλίας, απασχολεί μόνο μερικές δεκάδες εκατομμύρια αγρότες και έχει την υψηλότερη παραγωγικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ τα συστήματα της αγροτικής καλλιέργειας εξακολουθούν να καταλαμβάνουν σχεδόν το μισό της ανθρωπότητας - τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Τι θα συνέβαινε αν «η γεωργία και η διατροφική παραγωγή» είχαν την ίδια μεταχείριση όπως οποιαδήποτε άλλη μορφή καπιταλιστικής παραγωγής, υποκείμενες στους κανόνες του ανταγωνισμού μίας πλήρους απελευθερωμένης αγοράς; Μήπως αυτές οι αρχές θα διευκολύνουν την επιτάχυνση της παραγωγής; Πράγματι, μπορεί κανείς να φανταστεί πενήντα εκατομμύρια νέες πρόσθετες καλλιέργειες, που παράγουν ό,τι τα τρία δισεκατομμύρια αγρότες μπορούν να προσφέρουν επιπλέον στην αγορά πέραν της δική τους (αδύναμης) διαβίωσης.

Οι προϋποθέσεις για την επιτυχία μιας τέτοιας εναλλακτικής λύσης απαιτούν σημαντικές μεταφορές ιδιοκτησίας της καλλιεργήσιμης γης σε νέους αγρότες (εδάφη που θα ληφθούν από αυτά που κατέχουν σήμερα οι αγροτικές επιχειρήσεις), πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου (για την αγορά εξοπλισμού) και πρόσβαση στις καταναλωτικές αγορές. Αυτοί οι αγρότες θα ανταγωνιστούν εύκολα τα δισεκατομμύρια των υφιστάμενων αγροτών. Και τι θα τους συμβεί;

Δισεκατομμύρια μη ανταγωνιστικών παραγωγών θα πρέπει να εξαλειφθούν σε ένα σύντομο ιστορικό χρονικό διάστημα μερικών δεκαετιών. Το κύριο επιχείρημα νομιμοποίησης της «ανταγωνιστικής» εναλλακτικής λύσης είναι ότι αυτό το είδος της ανάπτυξης πραγματοποιήθηκε στην Ευρώπη κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και συνέβαλε στη διαμόρφωση των πλούσιων βιομηχανικών και αστικών κοινωνιών που έγιναν μετά μεταβιομηχανικές που ήταν σε θέση να τροφοδοτούν το έθνος αλλά και να εξάγουν το πλεόνασμα τροφίμων.

Γιατί να μην επαναληφθεί αυτό το μοντέλο στις χώρες του τρίτου κόσμου σήμερα; Δεν γίνεται, γιατί το επιχείρημα αυτό αγνοεί δύο βασικούς παράγοντες που κάνουν την αναπαραγωγή του μοντέλου σήμερα αδύνατη για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Το πρώτο είναι ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο αναπτύχθηκε για ενάμιση αιώνα με εντατικές βιομηχανικές τεχνολογίες που απαιτούν ένα σημαντικό αριθμό εργαζομένων. Οι σύγχρονες τεχνολογίες βασίζονται πολύ λιγότερο στην εργασία. Και ως εκ τούτου, αν οι νεοφερμένοι του τρίτου κόσμου θέλουν να είναι ανταγωνιστικοί στις παγκόσμιες αγορές για τις εξαγωγές των βιομηχανικών προϊόντων τους πρέπει να υιοθετήσουν αυτές τις τεχνολογίες.

Το δεύτερο είναι ότι κατά τη διάρκεια της μακράς μετάβασης , η Ευρώπη μπορούσε μαζικά να στείλει ως μετανάστες τον πλεονάζοντα πληθυσμό στην Αμερική.

Μπορούμε να φανταστούμε άλλες εναλλακτικές λύσεις που να βασίζονται στην πρόσβαση στη γη για όλους τους αγρότες; Στο πλαίσιο αυτό υπονοείται ότι η αγροτική καλλιέργεια πρέπει να διατηρηθεί και να επιδίδεται ταυτόχρονα σε μια διαδικασία αλλαγής και συνεχούς τεχνολογικής και κοινωνικής προόδου. Και αυτά με ένα ρυθμό που θα επιτρέψει τη σταδιακή μεταφορά σε μη γεωργική απασχόληση.

Ένας τέτοιος στρατηγικός στόχος περιλαμβάνει πολιτικές που προστατεύουν την αγροτική διατροφική παραγωγή από τον άνισο ανταγωνισμό της εθνικής εκσυγχρονισμένης γεωργίας και των διεθνών γεωργικών επιχειρήσεων. Αμφισβητεί τα μοντέλα της βιομηχανικής και αστικής ανάπτυξης - τα οποία βασίζονται στις εξαγωγές και στους χαμηλούς μισθούς (και τα οποία με τη σειρά τους συνεπάγοναι χαμηλές τιμές τροφίμων) και δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στην επέκταση της κοινωνικά ισορροπημένης εσωτερικής αγοράς.

Επιπλέον, μια τέτοια στρατηγική θα διευκολύνει την ενσωμάτωση με όλες τις πολιτικές που διασφαλίζουν την εθνική διατροφική κυριαρχία, απαραίτητη προϋπόθεση για μια χώρα να είναι ενεργό μέλος της διεθνούς κοινότητας, ενισχύοντας έτσι τον βαθμό αυτονομίας της που είναι απαραίτητος καθώς και την ικανότητα να διαπραγμάτευσης της.

Συμπληρωματικά αναγνώσματα

Για λόγους συντομίας δεν έχω αναφέρει στο κείμενο αυτό μείζονα θέματα όπως είναι : η ανάδυση του καπιταλισμού των γενικευμένων μονοπωλίων, η νέα γενικευμένη προλεταριοποίηση, η στρατιωτικοποίηση της παγκοσμιοποίησης και οι συγκρούσεις για την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, η οικονομική παγκοσμιοποίηση ως ο αδύναμος κρίκος του συστήματος, η ανασυγκρότηση της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών του Νότου, η στρατηγική των συνεχιζόμενων αγώνων, η απαίτηση για τον αντι ιμπεριαλιστικό διεθνισμό των λαών. Παραπέμπω τον αναγνώστη στο βιβλίο μου Η κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού και εφιστώ την προσοχή στις θεσμικές δομές που έχω προτείνει με σκοπό την εδραίωση του λαϊκού περιεχομένου στη μετάβαση της οικονομίας πέρα από τον καπιταλισμό (σελίδες 123-128 του βιβλίου).

* O Σαμίρ Αμίν, γεννήθηκε στο Κάιρο το 1931. Από το 1947 έως το 1957 σπούδασε στο Παρίσι και έγινε μέλος του γαλλικού ΚΚ, από το οποίο αργότερα αποστασιοποιήθηκε. Από το 1980 προΐσταται του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου, που έχει έδρα το Ντακάρ, στη Σενεγάλη. Το βιβλίο του "Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα" ("L’accumulation a l’echelle mondiale", 1970), θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα νεομαρξιστικά βιβλία πολιτικής οικονομίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Άλλα σημαντικά βιβλία του είναι: "Les effets structurels de l’integration internationale des economies precapitalistes. Une etude theorique du mecanisme qui a engendre les eonomies dites sous-developpees" (διδακτορικήδιατριβή, 1957), "Le developpement inegal" (1973, αγγλ. έκδ. "Unequal Development: An Essay on the Social Formations of Peripheral Capitalism", 1976), "L’imperialisme et le developpement inegal", 1976, "Classe et nation dans l’histoire et la crise contemporaine", 1979, "L’economie arabe contemporaine", 1980, "Les enjeux strategiques en Mediterranee", 1991, "L’Empire du chaos" (1991, αγγλ. έκδ. "Empire of Chaos", 1992), κ.ά.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προώθηση τρίτης ~ η προσφορά του ελληνισμού στην ευρώπη

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει ο Ιωάννης Ασλανίδης

Δεν μπορεί να υπάρχει σοβαρός Ιστορικός και μελετητής της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της τέχνης και γενικά του Πολιτισμού που να μπορεί να μειώσει την σπουδαιότητα της προσφοράς των αρχαίων Ελλήνων όχι μόνο στο δυτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό, αλλά και στον μεσανατολικό και ακόμη και πέραν του Ατλαντικού Αμερικανικό.

- Στο παρόν κείμενο επιδιώκεται, έστω στοιχειωδώς να επιβεβαιώσει την παραπάνω αλήθεια, δια μέσου των σκέψεων, απόψεων και των λεχθέντων από ιστορικούς, φιλοσόφους, ποιητές και μελετητές παγκόσμιας ακτινοβολίας.

- Η Ιστορία, η γλώσσα και ο πολιτισμός είναι κάτι το συνεχές, χωρίζεται σε περιόδους, μόνο για πρακτικούς και παιδαγωγικούς σκοπούς. Η αδιάκοπη επιβίωση της ελληνικής γλώσσας, τόσο της προφορικής όσο και της γραπτής, αποτελεί απόδειξη όχι μόνο της γλωσσολογικής αλλά και της πολιτιστικής και πνευματικής συνέχειας του Ελληνικού λαού, με ρίζες βαθιές στην Αρχαία Ελλάδα.

- Πριν είκοσι και αιώνες ο Ρωμαίος ποιητής Οράτιος έγραφε ότι: «Η Ελλάδα κατακτηθείσα από την Ρώμη κατέκτησε τον άγριο κατακτητή της και έφερε τις τέχνες στους αγροίκους Λατίνους» (Graecia capta rerum rictorem cepit, et artist intubit agresti Latio).

Βέβαια δεν χρειάζεται ν’ ανατρέξουμε στο απώτερο παρελθόν , για να δούμε πώς οι Ρωμαίοι και οι λαοί της Αναγέννησης και της πρώιμης Ευρώπης αξιολογούσαν την προσφορά των αρχαίων Ελλήνων˙ Διότι! και οι ιστορικοί, οι φιλόσοφοι, οι ποιητές και γενικά οι πνευματικοί άνθρωποι των τελευταίων δύο αιώνων, κάνουν επανειλημμένες αναφορές στο χρέος των δυτικών και όχι μόνο, προς τους αρχαίους Έλληνες.

- Ο Βρετανός φιλόσοφος και ποιητής Percy Shelley γράφει ότι: «Είμαστε όλοι Έλληνες. Η Νομοθεσία μας, η λογοτεχνία μας, η θρησκεία μας και οι Τέχνες μας έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα».

- Ο Γερμανός δραματουργός και Ιστορικός Johan von Schiller προχώρησε ακόμη περισσότερο, όταν έγραψε ότι: «Όλα, εκτός από την τυφλή δύναμη της φύσεως έχουν Ελληνική προέλευση».

 - Ο κορυφαίος αμερικανός Καθηγητής Chester G. Starr που δίδασκε μέχρι πρότινος ιστορία του αρχαίου Ελληνισμού στο Πανεπιστήμιο του Michigan γράφει: «Στο ερώτημα, γιατί είναι απαραίτητο να μαθαίνουμε για τους αρχαίους Έλληνες; η απάντηση είναι μία: Διότι αυτοί έβαλαν τα θεμέλια του Πολιτισμού μας. Ο δικός μας τρόπος σκέπτεσθαι, που ονομάζεται δυτικός πολιτισμός, βασίζεται πάνω σε πολιτικές, καλλιτεχνικές και πνευματικές αξίες οι οποίες ανάγονται, από τους καιρούς μας στην μεσαιωνική Ευρώπη, από την μεσαιωνική Ευρώπη στην Αρχαία Ρώμη και από την Ρώμη στην Ελλάδα. Πιο πίσω δεν μπορούμε να πάμε, διότι οι Έλληνες υπήρξαν οι πρωτοπόροι».

- Ο Αμερικανός ιστορικός Will Durant, συγγραφέας του μνημειώδους έργου «Ιστορία του Πολιτισμού» γράφει: «Αν εξαιρέσουμε την τεχνολογία, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε στον πολιτισμό μας, που να μην έχει την προέλευσή του από την Ελλάδα. Το Σχολείο, το γυμναστήριο, η αριθμητική, η γεωμετρία, η Ιστορία, η Ρητορική, η Φυσική, η Βιολογία, η Ανατομία, η Θεραπευτική Αγωγή, η Ποίηση, η Μουσική, η Τραγωδία, η Κωμωδία, η Φιλοσοφία, η Θεογονία, η Πολιτική, η φιλανθρωπία, η Μοναρχία, η Τυραννία, η Δημοκρατία κ.λπ. όλες αυτές είναι Ελληνικές λέξεις και έννοιες, που πρωταρχικά ωρίμασαν από την πλούσια ενεργητικότητα των Ελλήνων.

Για να κατανοήσουμε το χρέος μας προς τον αρχαίο Ελληνισμό, δεν είναι απλώς να επισκεφθούμε ένα μουσείο, για να θαυμάσουμε την Ελληνική τέχνη και αρχιτεκτονική, αλλά θα πρέπει να μελετήσουμε και ν’ αναλύσουμε Ελληνικές λέξεις που υπάρχουν στην αγγλική γλώσσα και σ’ άλλες Ευρωπαϊκές γλώσσες. Η Γλώσσα αντικατοπτρίζει τις ιδέες, τα προβλήματα, τις ασχολίες και τις εμπειρίες των ανθρώπων που την χρησιμοποιούν. Ένα μεγάλο ποσοστό της ορολογίας που χρησιμοποιούν οι ανθρωπιστικές επιστήμες καθώς και το 58% του Ιατρικού λεξιλογίου προέρχονται από τον Ελληνικό κόσμο των ιδεών και εμπειριών, που αποτελούν και απόδειξη της διαχρονικής επιρροής τους.

- Η αείμνηστος Γαλλίδα ακαδημαϊκός Jacqueline de Romilly μας λέει: «Η καλύτερη άσκηση για την ανάπτυξη της ευφυΐας είναι η μελέτη της ελληνικής γλώσσας, διότι κάθε λέξει κρύβει και μια ιδέα.

- Η Βρετανή Ιστορικός Kathleen Freeman παρατηρεί ότι: «Αυτά που οι αρχαίοι Έλληνες προσέφεραν επί μια χιλιετηρίδα στο πολιτιστικό θησαυρό της ανθρωπότητας, είναι πολύ περισσότερα από όσα προσέφερε όλος μαζί ο υπόλοιπος κόσμος δια μέσου της Ιστορίας. Ιδιαίτερα στο χώρο των ιδεών, οι Έλληνες υπήρξαν μοναδικά πρωτοπόροι».

- Ο Κορυφαίος ευρωπαίος μελετητής του αρχαίου και Βυζαντινού Ελληνισμού Julius Moravscik, γράφει: «…Οι Έλληνες έχουν εκπολιτίσει την Ευρώπη δύο φορές, ο Παρθενώνας στην Ακρόπολη των Αθηνών αποτελεί το σύμβολο της προσφοράς της Αρχαίας Ελλάδος στον δυτικό πολιτισμό και ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, αποτελεί το σύμβολο της προσφοράς του χριστιανικού (Βυζαντινού) Ελληνισμού. Εδώ βλέπουμε ο μελετητής παρουσιάζει τον Ελληνισμό ως ολότητα, όχι μόνο, ως είναι φυσικό, αλλαγές από αιώνα σε αιώνα, αλλά και μια αδιάκοπη συνέχεια.

- Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε, ενώ μέχρι πρότινος, όλες οι τιμές αποδίδονταν στους Έλληνες της κλασσικής Περιόδου, σήμερα είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τις ιδέες, τα επιτεύγματα και την προσφορά των Ελλήνων των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων μέχρι τον 6ο μ.Χ. αιώνα και πέρα από αυτόν. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι Ιστορικοί θεωρούν τον Παρθενώνα και την Αγία Σοφία, ως τα σύμβολα που αντιπροσωπεύουν τις δύο φάσεις επιρροής των Ελλήνων στο δυτικό κόσμο.

Τελειώνοντας αυτήν την συλλογική και συλλεκτική γραμματεία να επισημάνουμε ότι, ο αρχαίος Ελληνισμός δεν απετέλεσε ποτέ γεωγραφική περιοχή. Η προσφορά του στον Δυτικό Πολιτισμό προερχόταν όχι μόνο από την ευρωπαϊκή Αθήνα, αλλά και από την Μίλητο και την Έφεσο της Μ. Ασίας, από τα Στάγιρα της Μακεδονίας, από τον Ακράγαντα της Σικελίας, από την Αντιόχεια της Συρίας, μέχρι και την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Όχι! μόνο λοιπόν από την Αθήνα, αλλά και από το χριστιανικό Βυζάντιο.

Λέει ο ΣΩΜΕΡΣΕΤ ΜΩΜ: «Υπερασπισθείτε την Ελλάδα, το έθνος στο οποίο οφείλουμε τα φώτα μας, τις επιστήμες μας, τις τέχνες μας. Η Ελλάς είναι το φως!!». 

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προώθηση δευτέρας ~ να οραματιστούν?!

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: MY PILLOW BOOK

Ας ανακεφαλαιώσουμε, στο θέμα των Μαρινόπουλων και στο ζήτημα που έχει δημιουργηθεί με το ομώνυμο μεγαλομπακάλικο. Δικαίως, νομίζω, ερχόμαστε και επανερχόμαστε, γιατί οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων και των οικογενειών τους, κινδυνεύουν να μπουν στην κατάψυξη!

Ας μην το συζητήσουμε καλύτερα, ούτε χρειάζεται να μας εξηγήσουν οι ελεγκτικές αρχές, γιατί τόσα χρόνια ανέχονταν την ανενόχλητη λειτουργία μιας πολύ μεγάλης εταιρείας, για την οποία υπήρχαν στοιχεία φοροκλοπής και συμμετοχής σε πολυδαίδαλο σχήμα έκδοσης εικονικών τιμολογίων, γνωστά στις αρχές, από το 2012! Μια εταιρεία που δεν δημοσίευε ισολογισμούς ούτε καταστάσεις αποτελεσμάτων πολλών οικονομικών χρήσεων και κατά συρροή, προφανώς επειδή δεν μπορούσαν οι διευθυντάδες της επιχείρησης, να εξασφαλίσουν την υπογραφή κανενός ορκωτού ελεγκτή, πράγμα που σημαίνει ότι εκεί μέσα γίνονταν σημεία και τέρατα, όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να ιδρώνει το αφτί κανενός –ούτε του σημερινού υπουργού, που ούτε ετούτος θέλησε να πιάσει την καυτή πατάτα εγκαίρως.

Ήταν, βλέπετε, αυτό που λένε, «too big to fail» οι εν λόγω “κύριοι” κι εξέχοντα μέλη αυτής της φατρίας που κάποτε αποκλήθηκε “λούμπεν μεγαλοαστική τάξη”, που πλούτισε χυδαία, σε περασμένες εποχές των παχιών αγελάδων. Πλούτισαν όλοι αυτοί, ροκανίζοντας τις κρατικές επιδοτήσεις, χωρίς να πληρώνουν ποτέ τους, ούτε κατά διάνοια, τους αναλογούντες φόρους. Πολύ μεγάλοι για να πέσουν. Έπεσαν όμως, γιατί σε ένα τέτοιο οικονομικό περιβάλλον που έχουμε περιπέσει για να ζούμε, όταν φτάνει η στιγμή που ξύνεις τον πάτο, δεν μπορείς πια να να κρύβεσαι και να ξεγλιστράς μέσα από τα τερτίπια της δημιουργικής λογιστικής. Τα παραδείγματα, αρκετά.


Οι εικαζόμενες τριγωνικές συναλλαγές, οι οποίες, γενικότερα μιλώντας, ουδέποτε πατάχθηκαν, παρά τις πρόσφατες βαρύγδουπες εξαγγελίες, θα έπρεπε να είναι σήμερα στο μικροσκόπιο των ελεγκτικών αρχών –αλλά δεν είναι. Το ίδιο και οι δόλιες πρακτικές πώλησης και υπενοικίασης των ακινήτων της εταιρείας, όπως καταγγέλλουν δημοσιεύματα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και άγνωστο τι άλλες πρακτικές καταδολίευσης του δημοσίου συμφέροντος.

Αυτά που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια, όμως,  δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που θα συμβεί, στους δίσεκτους καιρούς που ζούμε, αν σταματήσει να λειτουργεί η επιχείρηση. Τότε, θα βρεθούν πολλοί από τους πιστωτές της υπό κατάρρευση και χιλιάδες εργαζομένων υπό απόλυση.

Αντίθετα,  απαλλαγμένη από τα βάρη των δόλιων πρακτικών  που είχαν στηθεί γύρω από τη δραστηριότητα της εταιρείας κι από τις κλεψιές των διοικήσεων της, θα μπορούσε ίσως να λειτουργήσει υπό δημόσιο έλεγχο, ώστε και οι προμηθευτές να επιβιώσουν και οι εργαζόμενοι να μη χάσουν τις δουλειές τους, αλλά και οι καταναλωτές να ωφεληθούν από την αισχροκέρδεια, που όλο γι’ αυτήν ακούμε, όλο γι’ αυτήν μιλάμε, αλλά που ποτέ δεν γίνεται τίποτα για να παταχθεί.

Θα πει κανείς, ότι για να λειτουργήσει ένας τέτοιος κολοσσός, χρειάζονται σημαντικά κεφάλαια κίνησης. Ας εξαντληθεί κάποτε, λοιπόν, σε κάποιους, η αυστηρότητα του νόμου, κι ας γίνουν για μια φορά, έτσι για τα μάτια του κόσμου, απαιτητά τα κλεμμένα δεκαετιών, όπως εύλογα υποψιαζόμαστε ότι έχει συμβεί και σε τούτη την περίπτωση. Αγώνας δύσκολος και μακρύς, θα πει κανείς, αλλά με εγγύηση τέτοιες απαιτήσεις εκ μέρους του δημοσίου, θα μπορούσε ίσως να εξασφαλιστεί κάποιος εξωτερικός δανεισμός.

Φρούδες ελπίδες θα μου πεις και θα συμφωνήσω, γιατί όπως ξαναλέγαμε,  δεν θέλουν αυτό, ετούτοι  εδώ οι μπαγλαμάδες που μας κυβερνάνε! Θέλουν κάτι άλλο, άγνωστο, το οποίο είναι ανίκανοι και να το οραματιστούν, και να το επικοινωνήσουν, και να το εφαρμόσουν.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προώθηση κυριακής ~

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από:

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προώθηση σαββάτου ~ εκεί όπου η σφαίρα του στρατιώτη στην καρδιά του άοπλου συμπολίτη του δεν έχει μεγάλη σημασία!

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: ακτιβιστής

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος

Τα υλικά γεγονότα στην Ελλάδα, αυτά δηλαδή που συμβαίνουν επηρεάζοντας καθοριστικά τη ζωή των ελλήνων, μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνον στο βαθμό που προσεγγίσουμε απροκατάληπτα τον συμβολικό μηχανισμό της τρέχουσας κουλτούρας μας. Μόνον αν δεις πώς συμβάντα μετατρέπονται δια του τρέχοντα κώδικα συμβολισμού των ΜΜΕ σε γεγονότα, δομώντας το συναίσθημα και την λογική διάρθρωσης του γνωστικού μοντέλου ημών των ελλήνων, είναι δυνατόν να καταλάβεις το πολιτικό περιεχόμενο της συνείδησης και του ασυνειδήτου (μας). Μόνον έτσι μπορείς να εκτιμήσεις πώς υλικές καταστάσεις στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό προκαλούν την δυναμική της υλικής εξέλιξης της κοινωνίας μας, πράγμα που διαλογικώς πλέον συνυφαίνεται με την αντίληψη και αίσθηση του εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος και των αντίστοιχων ταυτοτήτων.
Αυτή είναι η θεωρία. Η πράξη είναι πως τα κυρίαρχα ΜΜΕ στην Ελλάδα, αλλά και τα νέα ΜΜΕ του διαδικτύου που αναπαράγουν και θεμελιώνουν βαθύτερα στην ελληνική κοινωνία τον κώδικα στον οποίο αναφέρθηκα, διαπράττουν σε ο, τι αφορά στην κρίση της Τουρκίας με σαφείς διαστάσεις εμφυλίου σπαραγμού, το ίδιο ακριβώς που έκαναν κατά την περίοδο πολιτικής νομιμοποίησης της τρόικας, που κατέληξε πολύ φυσιολογικά σε σοβαρό πλήγμα κατά της δημοκρατίας στην Ελλάδα στο όνομα μιας κάποιας οικονομικής διάσωσης. Παραβλέπουν την υλική διάσταση του νεκρού πράγματος (σφαίρα ή χρήμα) που σκοτώνει ζωντανούς και ζωντανά, για να αναπαραστήσουν το «σοκ και δέος» που αφορά σε μία θεσμική μεταβολή με την μορφή κάποιου πραξικοπήματος, κάποιας αυταρχικής μεταρρύθμισης ή κήρυξης κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
Κάπως έτσι φτάσαμε η σφαίρα του τούρκου στρατιώτη στην καρδιά του άοπλου συμπολίτη του να μην σοκάρει, αλλά να σοκάρει το ότι ο Ερντογάν ως απάντηση στο αποτυχημένο πραξικόπημα, ήρε την ισχύ της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπως συμβαίνει εκεί όπου το κράτος κηρύσσεται σε «κατάσταση πολιορκίας» κατά εφαρμογή του άρθρου 15 της ίδιας της Ευρωπαϊκής Σύμβασης που προβλέπει πως ένα κράτος μπορεί να παρεκκλίνει από τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από τη Σύμβαση, σε περιπτώσεις «πολέμου ή άλλου δημόσιου κινδύνου».
Σύμφωνα με τον αντιτουρκικό σημειολογικό κώδικα που κυριαρχεί στην Ελλάδα – στο πλαίσιο ασφαλώς της ανάπτυξης ενός χυδαίου και υποκριτικού ως ηλιθιότητας εθνικισμού, που διατρέχει τόσο την δεξιά, όσο και την αριστερά στην πατρίδα μας – το υλικό συμβάν της μαζικής δολοφονίας άοπλων διαδηλωτών ή πολιτών που βρίσκονταν τυχαία ή έκαναν την δουλειά τους σε περιοχές που «χτυπήθηκαν» από αέρος ή εδάφους, αξιολογείται μικρότερης σπουδαιότητας, κατά την δόμηση του γνωστικού μοντέλου μας, σε σχέση με τις μαζικές φυλακίσεις και εκκαθαρίσεις στον στρατό και στη δημόσια διοίκηση που επακολούθησαν και συνεχίζονται από το καθεστώς του Ερντογάν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, με έναν απολύτως διαστρεβλωτικό τρόπο η επιχείρηση αστικής αναδιάρθρωσης του πολιτικού Ισλάμ με αποκλεισμό των φονταμενταλιστών, αναπαρίσταται στα ελληνικά ΜΜΕ – στην γραμμή των πλέον αντιδραστικών καί ως προς την ελληνική οικονομική κρίση, λεγόμενων διεθνών ΜΜΕ – ως ισλαμοποίηση!
Το τελευταίο είναι προφανώς ένα διαστροφικό πολιτικώς αφήγημα που έρχεται να αποσυμβολίσει στην συνείδηση του έλληνα ένα έγκλημα, που τόσο για τους δημοκράτες, όσο και για τους φιλελεύθερους αποτελούσε τουλάχιστον κατά τις τελευταίες δεκαετίες, το πλέον αποκρουστικό συμβάν βίας: τα όπλα τα οποία εμπιστεύεται ένας λαός στα χέρια του στρατού του, στο πλαίσιο μιας κοινά ή λιγότερο κοινά αποδεκτής πολιτικής αντίληψης απειλών, όχι απλώς να στρέφονται απειλητικά εναντίον του σε μαζικό επίπεδο, αλλά να εκπυρσοκροτούν και να σκοτώνουν αδιακρίτως όποιον βρίσκεται μπροστά τους ή από κάτω τους!
Η συμβολική λειτουργία των ελληνικών ΜΜΕ έρχεται εμμέσως και επίτρεψέ μου, αναγνώστη μου, υπογείως, να ανατρέψει τον συμβολικό κώδικα που χαρακτήριζε την κουλτούρα της πλειονότητας του ελληνικού λαού. Μια νέα μηχανή παραγωγής συμβόλων αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια και συνεχίζει να αναπτύσσεται στην Ελλάδα, που διαστρέφει τις βασικές σχέσεις πάνω στις οποίες δομήθηκε το δημοκρατικό και φιλελεύθερο φαινόμενο στην χώρα μας. Στο πλαίσιο αυτής της επικίνδυνης για την ελληνική κοινωνία διαστροφής – τα ίδια τα σύμβολα είναι πανίσχυρες κοινωνικές δυνάμεις – το βίντεο που δείχνει πολυβόλα και κανόνια των τανκ να σκοτώνουν πολίτες τη νύχτα του πραξικοπήματος στη γέφυρα του Βοσπόρου, την στιγμή που ένα πλήθος άοπλων διαδηλωτών κινείται προς τα άρματα μάχης, προφανώς επηρεάζει την δόμηση του γνωστικού μοντέλου των ελλήνων και τον ψυχισμό μας λιγότερο από την αυταρχική έως φασισμού συμπεριφορά των πολιτικών και αστυνομικών δυνάμεων του καθεστώτος Ερντογάν. Σε πολύ λίγο εικόνες σαν κι αυτές στην γέφυρα του Βοσπόρου, θα αναμιχθούν με αναπαραστάσεις αντεκδίκησης και κόντρα «θηριωδιών» από την πλευρά του καθεστώτος που αγωνίζεται αυτή την στιγμή να επιβάλλει ένα μονοπώλιο εξουσίας στην Τουρκία, ταυτίζοντας τον ίδιο τον Ερντογάν με το έγκλημα που αναπαριστά το συγκεκριμένο βίντεο. Θα είναι σαν ο ίδιος ο Ερντογάν να έδωσε το σύνθημα για χρήση πυρών εναντίον άοπλων τούρκων!

Μόνον που κάπως έτσι η ελληνική κοινωνία λειτουργεί πλέον πάνω σε μία μηχανή που βάζει σε κυκλοφορία σύμβολα τα οποία αποσυμβολίζουν τις βασικές αξίες και δημοκρατικά δόγματα πάνω στα οποία κτίστηκε η σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία και κοινωνία μετά την χούντα – ως αντιχουντικό ιδεολόγημα κατά το οποίο η χρήση όπλων στρατιωτών εναντίον αντιτιθέμενων στο πραξικόπημά τους πολιτών, θεωρείτο το μέγιστο και πλέον αποκρουστικό έγκλημα. 

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προώθηση παρασκευής ~ μια ευκαιρία για την οικονομία

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: ΗΜΕΡΗΣΙΑ

Ιδιαίτερα σημαντική καθίσταται η επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ στην Ελλάδα, καθώς είναι ο πρώτος Αμερικανός αξιωματούχος που έρχεται στη χώρα μας κι ενώ τα γεγονότα στην Τουρκία είναι ραγδαία.
Ασφαλώς πριν από την απόπειρα πραξικοπήματος όλη η συζήτηση θα περιστρεφόταν στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει τάχιστα η Ελλάδα, με αντάλλαγμα μια ξεκάθαρη κουβέντα για απομείωση του χρέους. Σίγουρα θα είναι ένα από τα ζητήματα που θα συζητήσει σήμερα με τον πρωθυπουργό. Ομως, οι γεωπολιτικές ανατροπές που πλησιάζουν και που επιταχύνονται από τις εξελίξεις στην Τουρκία, δημιουργούν νέα δεδομένα.
Η χώρα μας μπορεί να αποτελέσει τον μοναδικό παράγοντα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και κεντρικό σύμμαχο των ΗΠΑ, αλλά και βασικό «γρανάζι» της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην προσέγγισή της με την Τουρκία. Για τον λόγο αυτό, δεν συμφέρει κανέναν μια νέα οικονομική κρίση και αποσταθεροποίηση της Ελλάδας. Το είπε χθες ο Τζακ Λιού σε συνέντευξή του στους FT. Ανέφερε ότι εξαιτίας ακριβώς της αναταραχής στην περιοχή «σε μία εποχή στην οποία η Ελλάδα είναι σε θέση γεωπολιτικής σημασίας, είναι καλή στιγμή να ενισχυθεί το δημοσιονομικό μέλλον της».
Ουσιαστικά, ο Αμερικανός υπουργός είπε ότι για τις ΗΠΑ η Ελλάδα καθίσταται σημαντικός πόλος σταθερότητας και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ανατραπεί αυτή η ισορροπία.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Προς την Ελλάδα να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που συμφώνησε και να τηρήσει πιστά το πρόγραμμα σταθερότητας. Και στους δανειστές να μην προχωρήσουν σε κινήσεις που θα φέρουν σε δύσκολη θέση την οικονομία. Αντιθέτως να συμβάλουν σε ένα ευρύτερο οικονομικό σχέδιο που ξεκινά από την αναδιάρθρωση του χρέους.
Η τουρκική κρίση κρύβει ασφαλώς τεράστιους κινδύνους. Ομως, μπορεί να υπάρχουν κι ευκαιρίες, που η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να αφήσει ανεκμετάλλευτες.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προώθηση πέμπτης ~ 8 (οκτώ!) εικοσάχρονα, εγώ κι ένα παράλληλο σύμπαν...

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: cretalive

Της Ειρήνης Τσάκα

Πώς τα πέτυχα; Που αντάμωσαν οι δρόμοι μας; 

Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία...

Υποθέτω σε κάποιον άλλο χωροχρόνο θα μπορούσα να συναναστρέφομαι μαζί τους καθημερινά, με όποιες συνέπειες (μάλλον καλές) για την ψυχική μου υγεία! 

Η μοίρα το έφερε να με «δεχτούν» για κάποιες ώρες στην παρέα τους και να μου δώσουν την ευκαιρία να βρεθώ σ' ένα παράλληλο σύμπαν και να παρακολουθήσω τη χαρά της ζωής σε όλο το μεγαλείο της! 

Την ώρα που ο κόσμος δίπλα μας αλλάζει άρδην, την στιγμή που οι εικόνες των νεκρών Γάλλων, Ελλήνων, Τούρκων, Ιρακινών, Αμερικανών και όποιων άλλων αδικοχαμένων – γιατί όλοι αδικοχαμένοι είναι όταν διακόπτεται βίαια ο προγραμματισμένος κύκλος μιας ζωής - μας «επιτίθενται» με θράσος μέσα από την κοινωνία της πληροφορίας, αυτά τα εικοσάχρονα μου πρόσφεραν απλόχερα το δικό τους αναζωογονητικό θράσος… 

Με κάθε τους κίνηση, με κάθε τους λέξη, σε κάθε χαμόγελο και σε κάθε πόζα και γκριμάτσα που επιστράτευσαν για τις αμέτρητες selfies, έκαναν το αυτονόητο: 

«Έβγαζαν τη γλώσσα» στο όποιο μέλλον τους έχουμε ετοιμάσει και προκαλούσαν τη ζωή!«Είμαστε εδώ για να απολαύσουμε την κάθε στιγμή και δεν φοβόμαστε», διάβαζα στις καθαρές ματιές τους κι έπαιρνα κι εγώ «σταγόνες» από τη ζωντάνια τους για να καταχωνιάσω στο ασυνείδητο – έστω και για λίγο- την ασχήμια που μου…προσφέρει αφειδώς η ενασχόληση με την επικαιρότητα! 

Το φύλο των μελών της όμορφης και φωνασκούσας αυτής παρέας δεν θεωρώ ότι παίζει ρόλο στο αποτέλεσμα που μου δόθηκε η δυνατότητα να απολαύσω. Ίδιο θα ήταν με 4 κορίτσια και 4 αγόρια, πέντε άρρενες και 3 θηλυκά, όλα αγόρια ή όλα κορίτσια! 

Ίδιες σε γενικές γραμμές οι ανησυχίες τους, ίδια τα προβλήματά τους, ίδια η γκρίνια τους (γιατί κι αυτή στο πρόγραμμα είναι ) αλλά και η αντίδρασή τους στο νέο, το άγνωστο, το όμορφο ή το άσχημο.

Ίδια και η καθαρότητα στα πρόσωπά τους, η χαρά στο μικρό και καθημερινό: από το γαλανό του ουρανού στη δροσιστική βουτιά στο μπλε της θάλασσας και τη γλυκιά γεύση του καλοκαιρινού φρούτου. 

«Τέλειο!», αναφωνούσε η ομήγυρις των 20χρονων, με συχνότητα μεγαλύτερη από τα «κρίσιμα» Εurogroup για την Ελλάδα, τα οποία με υποχρέωσε το επαγγελματικό καθήκον να παρακολουθήσω τα τελευταία χρόνια.

Και το – μέχρι παρεξηγήσεως- χαμόγελο που είχε «κολλήσει» στο πρόσωπό μου όλες εκείνες τις ώρες μαζί τους, γινόταν ακόμα μεγαλύτερο. 

Η τελειότητα είναι υποκειμενική! 

«Τέλειος» μπορεί να είναι ο καφές με τον οποίο θα ξεκινήσεις τη μέρας σου και «τέλειο» μπορεί να είναι το να προγραμματίσεις κάτι και να το ολοκληρώσεις όπως ακριβώς το είχες φανταστεί! «Τέλειες» μπορεί να είναι οι διακοπές γιατί απλά και μόνο είναι διακοπές, αλλά «τέλειο» μπορεί να είναι και το γεγονός ότι θα συνδυαστούν με νέες εμπειρίες και νέες γνωριμίες!

«Τέλεια» θα αναφωνήσεις όταν πεινασμένος αντικρίσεις στρωμένο το μεσημεριανό τραπέζι, «τέλεια» μπορεί να είναι και η υπαίθρια συναυλία που θα έχεις την τύχη να «λαθρακούσεις» από το μπαλκόνι σου! Όταν είσαι 20 χρονών, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η τελειότητα είναι εύκολη… 

Απλά με το πέρασμα των χρόνων, εμείς της προσδίδουμε διαστάσεις δυσθεώρητες, την 

«αγγίζουμε» σπάνια και με μεγάλη δυσκολία καταφέρνουμε να κρατήσουμε μέσα μας την χαρά ότι τα καταφέραμε! 

20χρονα δεν μπορούμε να ξαναγίνουμε βέβαια, και τα προαναφερόμενα σε ένα χρόνο θα έχουν…μεγαλώσει! 

Είπαμε, η φύση έχει τον δικό της κύκλο, η μόνη παρέμβασή μας σε αυτόν μπορεί να είναι απλά η ελπίδα και η ευχή να αργήσει, όσες δεκαετίες περισσότερο γίνεται, να φύγει το «φως» από τα πρόσωπά τους!

Υ.Γ. Τα ικέτευσα να μου δώσουν την άδεια να συνοδεύσω το κείμενο αυτό με μια φωτογραφία τους (έβγαλαν τόσες άλλωστε όταν είμαστε παρέα).

Δεν ενέδωσαν στο δέλεαρ της δημοσιότητας!

Θέλω να πιστεύω ότι αυτό είναι το πλέον υγιές και αισιόδοξο του πράγματος...

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προώθηση τετάρτης ~ οι πραξικοπηματίες των κυριακών μας

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: contra

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΡΑΪ́ΝΔΡΟΣ

Ξέρω, είναι δύσκολο εν μέσω θέρους και σέλφι να σε "τραβήξει" η επικαιρότητα. Κι αν αυτό γίνει, χρειάζεται να είναι σε υπερθετικό βαθμό. Μία Νίκαια, ένα πραξικόπημα στην Τουρκία. Ένα BREXIT, βρε αδερφέ.

Κατά τα λοιπά, το αυτί δεν ιδρώνει. Η δίψα για μπύρα και η ανάγκη ξεκούρασης δεν μπορούν να νικηθούν από τη ματαιοδοξία του σχολιασμού στα social media και των likes.

Βέβαια, φταίμε κι εμείς. Έχουμε δώσει στον κόσμο την εντύπωση ότι "έλα μωρέ, αυτά γίνονται". Τη μία ήταν η Λευκάδα, τώρα η Αυλίδα. Αύριο-μεθαύριο θα είναι κάπου αλλού. Μέχρι να θρηνήσουμε νεκρούς, μέχρι να χυθεί το ζεστό αίμα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, να χύσουμε κροκοδείλια δάκρυα, να γράψουμε για το τέλμα του ελληνικού αθλητισμού και να γεμίσουμε με διάφορες μπαρούφες την αρθρογραφία, ζητώντας από τον Σταύρο Κοντονή να το κλείσει το ρημάδι.

ΕΛΑ ΜΩΡΕ, ΠΟΙΟΣ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ
Εντάξει, καταλαβαίνω. Ζούμε σε μία περίεργη εποχή. Γεμάτη σκέψεις, άγχη, αγωνία για το μέλλον. Είναι λογικό να βάζουμε όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα προσπαθώντας να κάνουμε restart στο μυαλό μας ενόψει ενός ακόμη δύσκολου χειμώνα. Μεμονωμένα περιστατικά όπως αυτά της Νίκαιας και της Τουρκίας ξυπνούν το περί... σχολιασμού αίσθημα. Δίνουμε ένα βροντερό "παρών" στα social media, εκφράζουμε τον προβληματισμό μας, γράφουμε την εξυπνάδα μας και μετά όλα καλά. Κάνουμε μια βουτιά, τραβάμε μια σέλφι και η παγωμένη μπύρα μάς περιμένει στο ψυγείο.

Μόνο που τα παραπάνω γίνονται μακριά από εμάς. Δεν μας αγγίζουν, προσώρας. Κανονικά θα έπρεπε να μας αγγίζουν αυτά που γίνονται δίπλα μας. Εκεί που σφάζονται για τις ομάδες, εκεί που οι κάφροι, οι ανεγκέφαλοι, οι δολοφόνοι, βγάζουν τον εκδικητικό τους χαρακτήρα. Ναι, είναι δολοφόνοι. Όταν πας σε τυφλό "πέσιμο" κι όποιον πάρει ο Χάρος, είσαι δολοφόνος. Όταν καις αυτοκίνητα, μπαίνεις σε δωμάτια ξενοδοχείων, απειλείς ανθρώπινες ζωές, έχεις αποφασίσει να βάψεις τα χέρια σου με αίμα.

Κι όλα αυτά γιατί; Για τις ομάδες. Για τον τυφλό οπαδισμό που σου οπλίζει το χέρι, που σε στέλνει στο "πεδίο μάχης", την ώρα που οι μεγαλοπαράγοντες στήνουν το σκηνικό πολέμου για τη νέα σεζόν. Ποιος θα πάρει την ΕΠΟ, τι θα γίνει με την εγκληματική οργάνωση, ποιος θα είναι ο αρχιδιαιτητής, ποιοι θα βρίσκονται στον πίνακα διαιτησίας.

Και ο αγνός αθλητισμός πεθαίνει. Η δίψα, η προσμονή για τη νέα χρονιά σβήνει. Αργοπεθαίνει. Ο φίλαθλος που αναζητά εναγωνίως τα μεταγραφικά ρεπορτάζ της ομάδας του και σχεδιάζει τα συστήματα ενόψει της επόμενης σεζόν, δεν υπάρχει. Έχει δώσει τη θέση του σε αυτόν που περιμένει τα non paper, τις Guardian και τις επίσημες ανακοινώσεις. Έχει δώσει τη θέση του σε αυτόν που τη βγάζει έξω και τη μετράει με τον απέναντι. Ποιος την έχει μεγαλύτερη. Την καφρίλα.

ΟΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ
Τα όσα έγιναν πρόσφατα στη Λευκάδα και τα όσα έγιναν το βράδυ του Σαββάτου στην Αυλίδα, έπαψαν να αγγίζουν. Όσα "ΣΟΚ" και "ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ" και να βάλουμε. Γιατί είναι τέτοιος ο αθλητισμός που αυτά είναι ο κανόνας, ουχί η εξαίρεση. Η πολιτισμένη μάχη των "αιωνίων" στους τελικούς του μπάσκετ ήταν η εξαίρεση. Δεν γίνονται κάθε χρόνο αυτά. Και δεν θα γίνονται. Γι' αυτό μας έκαναν εντύπωση, γι' αυτό μνημονεύονται ακόμα και σήμερα, που φτάσαμε στα μέσα του καλοκαιριού.

Το χειμώνα, όταν επανέλθουμε από την καλοκαιρινή ραστώνη, θα θυμηθούμε ότι δεν μπορούμε πια να πάμε με τα παιδιά μας στο γήπεδο για 100-200 κάφρους που έχουν βαλθεί να καταστρέψουν την καύλα μας. Τότε θα θυμηθούμε ότι έχουμε βαλτώσει, ότι οι κάφροι δρουν ανεξέλεγκτοι και η πλειοψηφία των υπεύθυνων επικοινωνίας ορίζει αυτό που βλέπουμε και πως το βλέπουμε. Τότε που τα τηλέφωνα στις ραδιοφωνικές εκπομπές θα "σπάνε" για την ομαδάρα μας ή για την αδικία με το ανάποδο οφσάιντ.

Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΓΥΨΟ
Μέχρι τότε, οι δολοφόνοι κάνουν του κεφαλιού τους. Οι δικοί μας Τζιχαντιστές, οι δικοί μας πραξικοπηματίες συνεχίζουν το έργο τους. Δεν χρειάζονται βόμβες και φορτηγά. Ούτε καν τανκ. Φτάνει ο τυφλός οπαδισμός για να βάλει τον αθλητισμό στον γύψο. Φτάνει ένα "non paper", μία κατευθυνόμενη αδικία, μία εκδικητική τάση για να μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο από αυτό που αγαπάμε. Οι φίλαθλοι και εμείς οι δημοσιογράφοι. Οι περισσότεροι εξ αυτών πάντα διαθέσιμοι να διαβάσουν τις θέσεις των δικών μας πραξικοπηματιών.

Συγγνώμη που σας τη χάλασα. Επιστρέψτε στα μπάνια σας.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προώθηση τρίτης ~ στα βήματα του ηρακλή: η αναβίωση των νέμεων αγώνων

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: in

Στην πρεσβευτική κατοικία, μια από τις πιο αγαπημένες μου υδατογραφίες είναι του καλλιτέχνη και ποιητή, Έντουαρτ Ληρ. Δημιουργημένη το 1849, δεν είναι τίποτε πάρα μια μικρή σπουδή για ελαιογραφία. Δείχνει μια ήρεμη κοιλάδα, με φόντο ένα τραπεζοειδές βουνό. Το ευαίσθητο χρωμάτισμα του γαλάζιου ουρανού είναι αριστουργηματικό. Καθώς κοιτάς πιο προσεχτικά, ωστόσο, αποφαίνεται μια ανθρώπινη φιγούρα με παραδοσιακή ενδυμασία, που βρίσκεται στη μέση της σκηνής. Στα αριστερά της, αλλά μερικά χιλιομέτρα πίσω – σύμφωνα με την προοπτική - δυο ή τρεις κοντόχοντροι στύλοι φαίνεται ότι αποτελούν τα απομεινάρια ενός κλασικού κτιρίου. Ο καλλιτέχνης έχει γράψει στο σκίτσο «παιχνίδι του φωτός πάνω στον ναό» και «Νεμέα 1849». Με άλλα λόγια, η σπουδή δείχνει τον ερειπωμένο ναό του Δία στην ομορφή κοιλάδα της Νεμέας.



Τον Απρίλιο του 2014, ο Χρήστος Δήμας, ο βουλευτής Κορινθίας της ΝΔ, με ξενάγησε στη Νεμέα και μου σύστησε τον καθηγητή κ. Στέφανο Μίλλερ. Από αυτή την πρώτη μας γνωριμία ο καθηγητής Μίλλερ έγινε ένας από τους πιο εμπνευστικούς μου ήρωες. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Πρίνστον και επίτιμος καθηγητής κλασικής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας, ο Μίλλερ διορίστηκε το 1971 από το Μπέρκλεϋ διευθυντής των ανασκαφών του στη Νεμέα. Τότε πάντως, ολόκληρος ο αρχαιολογικός χώρος ήταν άνω-κάτω: ο ναός του Δία ήταν περιτριγυρισμένος από πολλούς σπασμένους κίονες, ενώ ο υπόλοιπος χώρος ανήκε σε διαφορετικούς αγρότες. Ο καθηγητής Μίλλερ βάλθηκε να αποκτήσει γη και να ξεκινήσει τις ανασκαφές και την διατήρηση των ευρημάτων.



Με το πέρασμα των χρόνων, λοιπόν, ο ναός άρχισε να φαίνεται εντελώς διαφορετικός. Με την εξαιρετική διαδικασία αναστήλωσης, που έλαβε χώρα μεταξύ του 2002 και του 2012, αποκαταστάθηκαν έξι κίονες του περιστυλίου καθώς και ένα μεγάλο τμήμα του κρηπιδώματος και ένα κομμάτι του επιστυλίου και του διαζώματος. Φαίνεται ότι θα μπορούσαν να επανατοποθετηθούν κι άλλα θραύσματα, όταν διατεθούν τα αναγκαία κεφάλαια. Και πολλά άλλα τμήματα του υπόλοιπου χώρου έχουν πλέον συστηματικά ανασκαφτεί. Λουτρά, ξενώνες και οι «πρεσβείες» των κρατών που συμμετείχαν, έχουν τοποθετηθεί, και χτίστηκε τελικά ένα ευρύχωρο μουσείο, που περιέχει τα πολλά αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν στον χώρο.

Αλλά μια από τις πιο σημαντικές αποκαλύψεις εκ μέρους του καθηγητή ήταν το στάδιο και μια από τις πιο ιδιοφυείς πρωτοβουλίες του ήταν η δημιουργία του Συλλόγου για την Αναβίωση των Νέμεων Αγώνων. Ξεκινώντας τις ανασκαφές το 1974, χτύπησε φλέβα αρχαιολογικού χρυσού. Ανακάλυψε, βλέπετε, το στάδιο, την τελευταία ημέρα των ανασκαφών – την ήμερα, συμπτωματικά, που εισέβαλε η Τουρκία την Κύπρο. Τα επόμενα χρόνια, αποκάλυψε σε όλους αυτό το σημαντικό ελληνιστικό στάδιο όπου, μεταξύ του 330 και 271 π.Χ., έλαβαν χώρα οι Νέμεοι Αγώνες, οι οποίοι, σαν τα Πύθια, τα Ίσθμια και το Ολύμπια, ήταν πραγματικά πανελλήνιοι. Επιπλέον, από το 1996 ο καθηγητής Μίλλερ κατάφερε να αναβιώσει τα Νέμεα στο δικό τους στάδιο: κάθε τέσσαρα χρόνια, όπως και στην αρχαιότητα. Προκειμένου να διατηρήσουν την οργάνωση απλή, λιτή και αξιοπρεπή, οι διοργανωτές συμπεριλαμβάνουν στους Αγώνες μονάχα δυο αθλητικές αναμετρήσεις: δηλ. αγώνες 90μ μέσα στο στάδιο και έναν αγώνα 7,5χμ, από τον Ναό του Ηρακλή στις Κλέωνες προς το στάδιο το ίδιο.



Το Σαββατοκύριακο 11-12 Ιουνίου, είχα την καλή τύχη να συμμετάσχω στην 6η αναβίωση των Νέμεων Αγώνων, παρέα με έναν φίλο από την Αγγλία, μερικούς συνεργάτες από την Πρεσβεία μου και δυο άλλους Πρέσβεις στην Αθήνα. Μια από τους συνεργάτες μου κέρδισε στον αγώνα της μέσα στα στάδιο. Ήρθα τέταρτος από 12 στον δικό μου (εντάξει, δεν είμαι γεννημένος σπρίντερ!), και τερμάτισα μεταξύ των περίπου 30 πρώτων στα «Βήματα του Ηρακλή». Προς το τέλος της ημέρας, δίπλα σε τέσσερις άλλους πρέσβεις και άλλα μέλη του διπλωματικού σώματος, στεφάνωσα τους νικητές με στεφάνι από άγριο σέλινο, όπως και στην αρχαιότητα. Όπως μπορείτε να κρίνετε από τις εικόνες που συνοδεύουν αυτό το μπλογκ, ήμασταν καλύτερα ντυμένοι από ό,τι συνήθως. Τέλος πάντων, ήταν μια αξιοθαύμαστη, εγκάρδια και φιλόξενη εκδήλωση – μια μοναδική ευκαιρία να συμμετάσχω εκεί όπου αγωνίζονταν οι αρχαίοι αθλητές. Θα ήθελα από καρδιάς να συγχαρώ τον κύριο Μίλλερ, τους άλλους διοργανωτές και τους χορηγούς για την μεγαλοπρεπή εκτέλεση του θαυμάσιου οράματός τους. 

 Διαβάστε περισσότερα.. »

προώθηση δευτέρας ~ ο τουρκομογγόλος ιμάμης για την αγιά σοφιά: «είναι για μας το κειμήλιο των προγόνων μας». τι λες ρε;

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Συνεχίζει τις προκλητικές δηλώσεις του ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Άγκυρας, Φατίχ Κοτζά, o οποίος ξεκίνησε την πρωινή προσευχή στην Αγιά Σοφιά για πρώτη φορά μετά από 80 χρόνια.

Σε συνέντευξή του στην  τουρκική εφημερίδα ‘Yeni Safak’ υποστήριξε, όπως είπε και η ανταποκρίτρια του ΑΝΤ1 στην Κωνσταντινούπολη, Μαρία Ζαχαράκη, ότι η Αγία Σοφία αποτελεί κειμήλιο των προγόνων τους!

«Ανεγνώσθη ζωντανά μια προσευχή στην Αγία Σοφία μετά από 80 χρόνια και μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο και οι Μουσουλμάνοι μπόρεσαν και την άκουσαν κατά τη νύχτα 'Kadir' (πριν από την έναρξη του Μπαϊραμιού), που έχει ιδιαίτερη σημασία για τους Μουσουλμάνους. Την πιο σημαντική νύχτα του Ραμαζανίου πραγματοποιήθηκε ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα 'sahur' (πρωινή προσευχή πριν την έναρξη της νηστείας). Διότι η Αγία Σοφία είναι για μας κειμήλιο των προγόνων μας. Διότι ο ισλαμικός κόσμος είχε νοσταλγήσει πολύ αυτή τη θέα», δήλωσε χαρακτηριστικά ο ιμάμης.
Σχετικά με το πώς ένιωσε ο ίδιος, εξήγησε ότι δεν μπορούσε να κρατήσει τον ενθουσιασμό του μέχρι την ανάγνωση της προσευχής και το θεώρησε ώς ιστορικό καθήκον. «Όταν απηύθυνα το κάλεσμα του μουεζίνη για να διαβάσω την προσευχή πρώτη φορά ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν» πρόσθεσε.

πηγή

ΣΧΟΛΙΟ
Εμείς εξασφαλίσαμε κι άλλες δηλώσεις του Ιμάμη και σας τις παραθέτουμε...
Ο Ιμάμης λοιπόν πρόσθεσε ότι "την Αγιά Σοφιά την έχτισαν δύο μικρασιάτες Τούρκοι μηχανικοί.... Ο Ανθέμιος μουσταφάς από τις Τράλλεις (Αϊδίνιο) και ο Ισίδωρος μωχάμετ από την Μίλητο....
Ο ναός χτίστηκε τον 6ο αιώνα επί του σουλτάνου Ιουστινιανού και έχει ρυθμό βασιλικής με τρούλο όπως όλα τα τζαμιά....
Οι εργάτες που τον έχτισαν ήταν Τούρκοι κάτοικοι της Ιστανμπούλ...
Λειτουργούσε ανέκαθεν σαν τζαμί μέχρι το 1934 που δυστυχώς έγινε μουσείο...."

Οπως αντιλαμβάνεστε ο άνθρωπος έχει απόλυτο δίκιο να θεωρεί ότι είναι κειμήλιο των προγόνων του η Αγιά Σοφιά....
Και ο Ιμάμης συνέχισε:

"Τώρα όσον αφορά το όνομα του ναού αυτό "Αγία Σοφία" είναι προφανώς ένα μυστήριο διότι ως γνωστόν τα μουσουλμανικά τζαμιά δεν έχουν ονόματα διότι στο Ισλάμ δεν υπάρχουν άγιοι, μάρτυρες κλπ..... Οι μουσουλμάνοι γενικώς δημιουργούν στους άλλους και κυρίως στους Ορθοδόξους Χριστιανούς αγίους και μάρτυρες με τα βασανιστήρια και τους διωγμούς.... (μέχρι και σήμερα) γιατί αρνούνται ρε παιδί μου να δεχθούν τον προφήτη μας...

Επίσης μυστήριο είναι και το γεγονός ότι κάθε τόσο πέφτουν οι σοβάδες στο εσωτερικό του ναού και εμφανίζονται Αγγελοι, Σταυροί, και αγιογραφίες της Παναγίας του Χριστού κλπ...
Μάλλον κάποιοι από τους εργάτες θα ήταν κρυπτοχριστιανοί και δεν τους πήραμε χαμπάρι....

Τι να πει κανείς;
Το βέβαιο είναι ότι οι εφευρετικοί πρόγονοί μας Τούρκοι του 6ου αιώνα, κατάφεραν και έχτισαν ένα τζαμί για τον "προφήτη" Μωάμεθ πριν εμφανιστεί ο ίδιος ο "προφήτης" και φυσικά το Ισλάμ!!!!!!!

Εξάλλου είναι γενικώς γνωστό στους ιστορικούς κύκλους ότι οι αρχαίοι Τούρκοι που κατοικούσαν στην Μικρά Ασία είχαν αναπτύξει πολύ μεγάλο και θαυμαστό πολιτισμό....
Μην ξεχνάμε ότι η Ιστανμπούλ χτίστηκε στην θέση που υπήρχε μια αρχαία τουρκική πόλη στον Βόσπορο το Βυζάντιο, από τον τούρκο αυτοκράτορα Μέγα Ιστανμπουλίνο... Γι αυτό και την ονόμασαν οι τούρκοι μετά Ιστανμπούλ....
Το περίεργο είναι ότι αυτοί οι απίθανοι οι Ελληνες που ήρθαν από την Μογγολία πριν από 1000 χρόνια έχουν την εντύπωση ότι το τζαμί είναι δικό τους....

Σα δεν ντρέπονται.....

 Διαβάστε περισσότερα.. »