κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily
Βλέποντας την σημερινή πολιτική εικόνα της πατρίδος μας και κάμνοντας μια στοιχειώδη αναδρομή στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στον τόπο μας από ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους, διαπιστώνει κάθε σκεπτόμενος Έλληνας ότι οι πολιτικοί της πατρίδος μας συνεχίζουν και σήμερα, να κινούνται στα ματωμένα αχνάρια της καταραμένης για την χώρα μας διχόνοιας της μακραίωνης Ιστορίας μας.
Σήμερα πάλι μπροστά μας ο λαοφιλόσοφος Μακρυγιάννης που δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα ν’ απαλλάξει την φυλή μας, από την καταστροφική πολιτική που ταλανίζει τον τόπο μας, δεν μπόρεσε να πείσει ότι κάποτε πρέπει «τα πολλά εγώ να γίνουν εμείς».
Σήμερα διάγουμε ίσως την μεγαλύτερη περίοδο Δημοκρατίας στην νεωτέρα Ελλάδα. Πάλι όμως το σαράκι της διχόνοιας μόνιμα εγκατεστημένο μέσα μας, που δεν επιτρέπει την πρόοδό μας και συνεχίζει να μας οδηγεί αυτή την φορά στον οικονομικό μας όλεθρο και εθνικό μας αφανισμό.
Τα Εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματά μας, πρέπει να περάσουν από την πολιτική. Για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί, πρέπει να υπάρχει μεταξύ των κομμάτων μακροχρόνια πολιτική ειρήνη, ομόνοια και προ παντός συνεργασία, άλλως στις δημοκρατίες τίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί. Κι όμως εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και! εξηγούμαι πως είναι δυνατόν, αφού όλα τα κόμματα διακαώς ενδιαφέρονται και αγωνίζονται για το καλό του ελληνικού λαού (γεγονός που δεν αμφισβητείται για κανένα κόμμα), να μην υπάρχουν έστω και ελάχιστα σημεία επαφής μεταξύ των; Γιατί;
Σε παλαιότερες εκλογές με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες, δημιουργήθηκε ένα πολιτικό σχήμα τριών κομμάτων. Μπρος στον κίνδυνο και την προβλεπόμενη επέλαση των οικονομικών πιράνχας του διεθνισμού στη χώρα μας, αποφάσισαν τρία από τα κόμματα να δώσουν μαζί την Μάχη να παραμερίσουν τις πολιτικές ιδεολογίες που τα χωρίζουν και αδιαφορώντας και για το πολιτικό κόστος, μπρος στις δύσκολες αποφάσεις που εκαλούντο να πάρουν, προσεπάθησαν και τα τρία κόμματα μαζί να δώσουν τις όσο το δυνατόν καλύτερες λύσεις στο πολυσύνθετο πρόβλημα της Ελλάδος που δεν είναι μόνο οικονομικό.
Παρ’ όλα αυτά, την δια πρώτη φορά στην πολιτική Ιστορία, συμπόρευσης κομμάτων, που και ο τελευταίος σκεπτόμενος Έλληνας χειροκροτεί, διότι μόνον έτσι πιστεύει και ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Τα τότε κόμματα της αντιπολίτευσης με ιδεολογικές θέσεις τελείως διαφορετικές μεταξύ των, αντί να συνδράμουν το δύσκολο έργο του κυβερνητικού συνασπισμού και να συνεργασθούν, που πιστεύω όλοι μαζί θα έδιναν καλύτερες λύσεις σ’ όλα τα θέματα, συνέχισαν την πατροπαράδοτη ελληνική αντιπολιτευτική πολιτική της καταστροφής, αφ’ ενός του όποιου έργου προσεπάθει η τότε Κυβέρνηση και αφ’ ετέρου παρουσιάζοντας στον λαό έτοιμες και εύκολες λύσεις ως νέοι Μεσσίες, χειρότερες από τα «Λεφτά υπάρχουν». Χωρίς περίσκεψη, επιδίωξαν με κάθε μέσο, να ρίξουν την κυβέρνηση της χώρας με τους συνεργάτες αυτής, αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας.
Θα περίμενε κανείς από τις υπόλοιπες, υπεύθυνες και αγωνιζόμενες για το καλό του τόπου σεβόμενες την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού, κομματικές εξουσίες σαν πρώτη κίνηση να εκφράσουν τα συγχαρητήρια στο νέο Πρωθυπουργό της χώρας και να του βεβαιώσουν ότι θα τον βοηθήσουν στον δύσκολο έργο του. Αυτοί τι έκαμαν, αντί της στοιχειώδους αυτής πολιτικής πολιτισμικής πράξεως που ονειρεύεται ο Ελληνικός Λαός, άρχισαν ν’ ακονίζουν τα μαχαίρια τους πως θα κατασπαράξουν τον νέο Πρωθυπουργό της χώρας και τις όποιες προσπάθειές της νέας Κυβέρνησης.
Όταν! πρόεδρος της Αμερικής ανεδείχθη στην πρώτη τετραετία ο κ. Μπούς και μάλιστα με δικαστική απόφαση (σκεφτείτε με την κομματική νοοτροπία που έχουμε να γινόταν στην Ελλάδα, αλλοίμονό μας) βγήκε την άλλη μέρα στα μέσα ενημέρωσης της Αμερικής ο Πολιτικός αντίπαλος του Αλ Γκορ και τι είπε: «Από σήμερα Αμερικανοί πολίτες πρόεδρος της Αμερικής είναι ο κ. Μπους και είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να τον βοηθήσουμε στο έργο του». Πόσο μακριά είμαστε από τέτοια πολιτική ωριμότητα.
Αντίθετα και σήμερα ακόμη που έχουμε την τότε αντιπολίτευση ως Κυβέρνηση, βλέπουμε, την αλογία στην κεντρική πολιτική σκηνή να πρυτανεύουν εμπρηστικές δηλώσεις, εκ μέρους και των δύο πλευρών και εκ του ασφαλούς, οι οποίες το μόνο, που κάνουν, ανοίγουν τον δρόμο σε κάθε επιθετική ιδιοτέλεια, σε κάθε τυφλή άλογη νοοτροπία, στην καθημερινή ζούγκλα ωμής βίας, βανδαλισμών και μάχες στους δρόμους με Μολότοφ και ό με τους επιφορτισμένους να υπηρετούν την δημόσια τάξη. Και! δεν είναι μόνον αυτά, απλά συνεχίζεται η οικονομική καταστροφή της Ελλάδος και επιδεινώνεται ο αγώνας για τον επιούσιον χιλιάδων Ελλήνων.
Οι σκεπτόμενοι Έλληνες παρά τα δυσοίωνα μηνύματα των καιρών μας, ελπίζουν και πιστεύουν ότι θα ’ρθουν κάποτε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, οι πολιτικοί εκείνοι που το αίσθημα ευθύνης θα υπερισχύει οιωνδήποτε κομματικών και προσωπικών καταβολών των προκατόχων των και θα αποτελούν οι ίδιοι το παράδειγμα, με κυρίαρχο στοιχείο στην διαχείριση και τον έλεγχο των κοινών,για την επιβίωση της Ελλάδος σαν κράτος και σαν Έθνος, στην επερχόμενη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης που θα ισοπεδώσει κάθε ιερό και όσιο και θα καταστρέψει για πάντα αρχές και αξίες που σφυρηλατήθηκαν αιώνες.
Ο ΞΕΝΟΦΩΝ στην Κύρου Ανάβαση μεταξύ άλλων λέει: «Οποιοσδήποτε και αν είναι εκείνος ο οποίος βλέπει μια λύση, έστω και αν είναι απλός Στρατιώτης, πρέπει να την φανερώσει, διότι ο αγών είναι κοινός δι’ όλους». Αυτό δυστυχώς δεν το γνωρίζουν οι σημερινοί πολιτικοί μας.
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.
Σήμερα πάλι μπροστά μας ο λαοφιλόσοφος Μακρυγιάννης που δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα ν’ απαλλάξει την φυλή μας, από την καταστροφική πολιτική που ταλανίζει τον τόπο μας, δεν μπόρεσε να πείσει ότι κάποτε πρέπει «τα πολλά εγώ να γίνουν εμείς».
Σήμερα διάγουμε ίσως την μεγαλύτερη περίοδο Δημοκρατίας στην νεωτέρα Ελλάδα. Πάλι όμως το σαράκι της διχόνοιας μόνιμα εγκατεστημένο μέσα μας, που δεν επιτρέπει την πρόοδό μας και συνεχίζει να μας οδηγεί αυτή την φορά στον οικονομικό μας όλεθρο και εθνικό μας αφανισμό.
Τα Εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματά μας, πρέπει να περάσουν από την πολιτική. Για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί, πρέπει να υπάρχει μεταξύ των κομμάτων μακροχρόνια πολιτική ειρήνη, ομόνοια και προ παντός συνεργασία, άλλως στις δημοκρατίες τίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί. Κι όμως εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και! εξηγούμαι πως είναι δυνατόν, αφού όλα τα κόμματα διακαώς ενδιαφέρονται και αγωνίζονται για το καλό του ελληνικού λαού (γεγονός που δεν αμφισβητείται για κανένα κόμμα), να μην υπάρχουν έστω και ελάχιστα σημεία επαφής μεταξύ των; Γιατί;
Σε παλαιότερες εκλογές με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες, δημιουργήθηκε ένα πολιτικό σχήμα τριών κομμάτων. Μπρος στον κίνδυνο και την προβλεπόμενη επέλαση των οικονομικών πιράνχας του διεθνισμού στη χώρα μας, αποφάσισαν τρία από τα κόμματα να δώσουν μαζί την Μάχη να παραμερίσουν τις πολιτικές ιδεολογίες που τα χωρίζουν και αδιαφορώντας και για το πολιτικό κόστος, μπρος στις δύσκολες αποφάσεις που εκαλούντο να πάρουν, προσεπάθησαν και τα τρία κόμματα μαζί να δώσουν τις όσο το δυνατόν καλύτερες λύσεις στο πολυσύνθετο πρόβλημα της Ελλάδος που δεν είναι μόνο οικονομικό.
Παρ’ όλα αυτά, την δια πρώτη φορά στην πολιτική Ιστορία, συμπόρευσης κομμάτων, που και ο τελευταίος σκεπτόμενος Έλληνας χειροκροτεί, διότι μόνον έτσι πιστεύει και ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Τα τότε κόμματα της αντιπολίτευσης με ιδεολογικές θέσεις τελείως διαφορετικές μεταξύ των, αντί να συνδράμουν το δύσκολο έργο του κυβερνητικού συνασπισμού και να συνεργασθούν, που πιστεύω όλοι μαζί θα έδιναν καλύτερες λύσεις σ’ όλα τα θέματα, συνέχισαν την πατροπαράδοτη ελληνική αντιπολιτευτική πολιτική της καταστροφής, αφ’ ενός του όποιου έργου προσεπάθει η τότε Κυβέρνηση και αφ’ ετέρου παρουσιάζοντας στον λαό έτοιμες και εύκολες λύσεις ως νέοι Μεσσίες, χειρότερες από τα «Λεφτά υπάρχουν». Χωρίς περίσκεψη, επιδίωξαν με κάθε μέσο, να ρίξουν την κυβέρνηση της χώρας με τους συνεργάτες αυτής, αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας.
Θα περίμενε κανείς από τις υπόλοιπες, υπεύθυνες και αγωνιζόμενες για το καλό του τόπου σεβόμενες την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού, κομματικές εξουσίες σαν πρώτη κίνηση να εκφράσουν τα συγχαρητήρια στο νέο Πρωθυπουργό της χώρας και να του βεβαιώσουν ότι θα τον βοηθήσουν στον δύσκολο έργο του. Αυτοί τι έκαμαν, αντί της στοιχειώδους αυτής πολιτικής πολιτισμικής πράξεως που ονειρεύεται ο Ελληνικός Λαός, άρχισαν ν’ ακονίζουν τα μαχαίρια τους πως θα κατασπαράξουν τον νέο Πρωθυπουργό της χώρας και τις όποιες προσπάθειές της νέας Κυβέρνησης.
Όταν! πρόεδρος της Αμερικής ανεδείχθη στην πρώτη τετραετία ο κ. Μπούς και μάλιστα με δικαστική απόφαση (σκεφτείτε με την κομματική νοοτροπία που έχουμε να γινόταν στην Ελλάδα, αλλοίμονό μας) βγήκε την άλλη μέρα στα μέσα ενημέρωσης της Αμερικής ο Πολιτικός αντίπαλος του Αλ Γκορ και τι είπε: «Από σήμερα Αμερικανοί πολίτες πρόεδρος της Αμερικής είναι ο κ. Μπους και είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να τον βοηθήσουμε στο έργο του». Πόσο μακριά είμαστε από τέτοια πολιτική ωριμότητα.
Αντίθετα και σήμερα ακόμη που έχουμε την τότε αντιπολίτευση ως Κυβέρνηση, βλέπουμε, την αλογία στην κεντρική πολιτική σκηνή να πρυτανεύουν εμπρηστικές δηλώσεις, εκ μέρους και των δύο πλευρών και εκ του ασφαλούς, οι οποίες το μόνο, που κάνουν, ανοίγουν τον δρόμο σε κάθε επιθετική ιδιοτέλεια, σε κάθε τυφλή άλογη νοοτροπία, στην καθημερινή ζούγκλα ωμής βίας, βανδαλισμών και μάχες στους δρόμους με Μολότοφ και ό με τους επιφορτισμένους να υπηρετούν την δημόσια τάξη. Και! δεν είναι μόνον αυτά, απλά συνεχίζεται η οικονομική καταστροφή της Ελλάδος και επιδεινώνεται ο αγώνας για τον επιούσιον χιλιάδων Ελλήνων.
Οι σκεπτόμενοι Έλληνες παρά τα δυσοίωνα μηνύματα των καιρών μας, ελπίζουν και πιστεύουν ότι θα ’ρθουν κάποτε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, οι πολιτικοί εκείνοι που το αίσθημα ευθύνης θα υπερισχύει οιωνδήποτε κομματικών και προσωπικών καταβολών των προκατόχων των και θα αποτελούν οι ίδιοι το παράδειγμα, με κυρίαρχο στοιχείο στην διαχείριση και τον έλεγχο των κοινών,για την επιβίωση της Ελλάδος σαν κράτος και σαν Έθνος, στην επερχόμενη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης που θα ισοπεδώσει κάθε ιερό και όσιο και θα καταστρέψει για πάντα αρχές και αξίες που σφυρηλατήθηκαν αιώνες.
Ο ΞΕΝΟΦΩΝ στην Κύρου Ανάβαση μεταξύ άλλων λέει: «Οποιοσδήποτε και αν είναι εκείνος ο οποίος βλέπει μια λύση, έστω και αν είναι απλός Στρατιώτης, πρέπει να την φανερώσει, διότι ο αγών είναι κοινός δι’ όλους». Αυτό δυστυχώς δεν το γνωρίζουν οι σημερινοί πολιτικοί μας.
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.
