Καληνωρίσματα. Δεν έχω παρά να θυμηθώ την παλιά μου γειτονιά όταν σκέφτομαι την εξέλιξη και το πέρασμα του χρόνου. Τότε που όλοι μας βγαίναμε στον δρόμο και παίζαμε, ανακαλύπταμε σαν μικροί ερευνητές. Ούτε καν σχεδιάζαμε το μέλλον. Αυτό ήταν τόσο μακρινό. Όλο δικό μας. Θα το κατακτούσαμε κάποτε. Είχαμε όλη τη διάθεση και την ικανότητα. Ο καθένας μας είχε τα δικά του χαρακτηριστικά στις τέχνες, τα γράμματα, τις επιστήμες. Το μέλλον μας ανήκε. Ίσως μια μέρα το κατακτούσαμε.
Σήμερα όμως περνώντας απ’ τη γειτονιά όλα είναι διαφορετικά. Σκουπίδια, ερημιά και δυσωδία κατακλύζει την ψυχή μου όποτε περνάω απ’ αυτά τα δρομάκια. Όλοι μας μεγαλώσαμε, αλλά ποιός τα κατάφερε τελικά; Καταραμένη γειτονιά! Πως μπόρεσες να μας καταστρέψεις όλους; Η Δήμητρα ήταν η καλύτερη μας. Είχε πολλές ευκαιρίες όμως επέλεξε να μπλέξει με κάποιον της σειράς για να κάνει παιδιά και να κακοποιείται συνεχώς. Ο Μάρκος δεν κατάφερε να βρει δουλειά κι έτσι έμεινε σπίτι του παίζοντας κιθάρα και παίρνοντας ναρκωτικά. Ο Τάσος άρχισε να πίνει χάπια και προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Τι συνέβη άραγε σε όλους μας; Το πιο σκληρό όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Ζωές που ρίχτηκαν στο περιθώριο. Πλέον τίποτα για να ελπίζουμε, τίποτα για να περιμένουμε. Ότι ΘΑ ερχόταν τώρα χρειάζεται να το πληρώσουμε και οι προσδοκίες είναι πλέον ανύπαρκτες. Ακόμα αισθάνομαι πως είναι πολύ δύσκολο να το συνειδητοποιήσω. Πώς τόσες ευαίσθητες και πολλά υποσχόμενες ψυχές έγιναν μια στοίβα από όνειρα στριμωγμένα σε μια σκοτεινή αποθήκη χωρίς κλειδαριά. Τα παιδιά δεν είναι πια καλά. Δηλαδή τίποτα δε θα είναι πια καλά :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το