προβληματισμός τετάρτης - ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΥναιΝΕΣΗ

Καληνωρίσματα. Το τελευταίο διάστημα γίναμε μάρτυρες μιας ιδιόμορφης προσπάθειας της κυβέρνησης να αποσπάσει –λέει- συναίνεση από τα άλλα πολιτικά κόμματα της χώρας στις νέες αλλαγές που ήταν απαραίτητες να γίνουν για την αποδέσμευση της πέμπτης δόσης του δανείου που λαμβάνουμε από τις ξένες δυνάμεις. Μετά από αυτό βέβαια, είχαμε δραματικές εξελίξεις με σενάρια περί παραίτησης πρωθυπουργού, κυβέρνηση συνεργασίας και τελικά… ανασχηματισμό. Ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα, το ζήτημα της συναίνεσης παραμένει όχι απλά επίκαιρο, αλλά και εξαιρετικά αναγκαίο.

Το πιο εύκολο και γι’ αυτό θα ξεκινήσω από κει, είναι να μελετήσουμε γιατί ήταν/είναι απαραίτητη αυτή η συναίνεση. Από τη μεριά της κυβέρνησης είναι βασικό να μοιραστεί κατά κάποιο τρόπο το πολιτικό κόστος τέτοιου είδους αντιλαϊκών αποφάσεων ακόμα κι αν γίνονται με γνώμονα το κοινό καλό. Αν τα άλλα κόμματα συναινούσαν τότε σίγουρα θα ήταν μια πολιτική ανάσα για την κυβέρνηση. Σε ότι αφορά όμως την Ευρώπη και τις δυνάμεις που συμμετέχουν στην οικονομική ενίσχυση προς την Ελλάδα, η αναγκαιότητα έχει διαφορετική υπόσταση. Αν για κάποιο λόγο τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα καταφέρουν να ανατρέψουν την κυβέρνηση συμπαρασέρνοντας το… αγανακτισμένο πλήθος, τότε κανείς δεν εγγυάται τη συνέχιση της ενίσχυσης της ελληνικής οικονομίας και προπαντός τη συνέχιση της συνεργασίας μας με τους ευρωπαίους εταίρους. Και τότε το σενάριο γίνεται εφιαλτικό. Οι έλληνες κινδυνεύουν να μην ξαναμπούν στις διεθνείς αγορές και φυσικά οι ξένοι θέλουν τα λεφτά τους πίσω. Αποτέλεσμα; Χάος!

Τι συμβαίνει όμως πραγματικά με τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Γιατί αρνούνται πεισματικά να δώσουν τη συγκατάθεσή τους σε αυτές τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση; Την απάντηση είχε εκφράσει πολύ εύστοχα ο Γιώργος Καρατζαφέρης πριν αποφασίσει να γίνει μέρος της απάντησης αυτής. Είχε λοιπόν, πει πως τα κόμματα έχουν ιστορική ευθύνη να ξεπεράσουν τα μικροπολιτικά πείσματα και να στηρίξουν την κυβέρνηση για το κοινό καλό. Στο ίδιο μήκος κύματος είχε κινηθεί και ο τέως της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεγονός που με είχε εντυπωσιάσει. Τελικά το ΛΑΟΣ υπέκυψε (στα “μικροπολιτικά πείσματα”  και αρνήθηκε να συναινέσει επικαλούμενο ανυπόστατες αιτίες.

Σήμερα τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν να κερδίσουν από τη δυσκολία στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση. Τα κέρδη είναι σχετικά, καθώς προς το παρόν εξαργυρώνονται σε σύγκλιση στις δημοσκοπήσεις και προφανώς από αυτό είναι ευχαριστημένοι! Είναι τραγικό. Όλοι ξέρουμε πως ουσιαστικά ο κόσμος δεν είναι αγανακτισμένος (μόνο) με το ΠΑΣΟΚ και προσδοκά μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, προφανώς όμως το μήνυμα αυτό δεν φτάνει στην Ρηγίλλης ή στον Περισσό καθώς έτεροι ονειρεύονται πολιτικά κέρδη από την κατεδάφιση του ΠΑΣΟΚ. Αντιλαμβάνομαι πως ο λαός δεν συναινεί καθώς επιθυμεί πλήρη ανατροπή όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και όλου του πολιτικού συστήματος, όμως τι αυταπάτες τρέφουν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα πιστεύοντας πως αν καταφέρουν να ανατρέψουν την κυβέρνηση θα είναι οι αυριανοί ηγέτες της χώρας;

Πρεσβεύω πως η συναίνεση είναι μια πράξη ευθύνης. Μετά το 2004 και πριν από αυτό, πολύ πιο πίσω, έχουμε μεγάλη ανάγκη να δείξουμε μια ενιαία εικόνα μιας μονοιασμένης Ελλάδας που από κοινού θα παλέψει σε πολιτικό επίπεδο για τα προβλήματα της Ελλάδας. Την “πάσα” γι’ αυτό έχει κάνει ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου που καλεί τα κόμματα να δώσουν την συναίνεσή τους μαζί με τις προτάσεις τους σε κοινές ομάδες εργασίας. Δυστυχώς όμως, όπως αποδεικνύεται οι έλληνες πολιτικοί δεν έχουν την πολιτική ωριμότητα και ακόμα περισσότερο την κοινωνική ευαισθησία μιας καλύτερης Ελλάδας.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ :[