Μια φορά σε έναν καιρό μία ακόμα τυπική περιπολία στους δρόμους του Ηρακλείου με τον Σπύρο και τον Όμηρο, καταντάει σχεδόν βαρετή με το γνωστό σκηνικό νεαρών που μετατρέπουν τους μικρούς δρόμους της πόλης σε αρένα ανταγωνισμού, με άστεγους να ψάχνουν ένα πρόχειρο καταφύγιο για τη νύχτα και ναρκομανείς να νομίζουν πως η νύχτα τους παρέχει την απαιτούμενη κάλυψη για την διακίνηση.
Σε μια τέτοια τυπική ημέρα ο ασύρματος καλεί το δίδυμο σε μια κλήση στο ακριβό προάστιο του Αγίου Ιωάννη και πολύ σύντομα το αυτοκίνητο προσεγγίζει τη συγκεκριμένη πολυτελή μονοκατοικία η οποία έχει ήδη πλημμυρίσει από περιπολικά, ένα ασθενοφόρο και πλειάδα περαστικών που περίεργα προσπαθούν να ξεκλέψουν κάποια πληροφορία. Οι δύο αστυνομικοί προσεγγίζουν το σπίτι δείχνοντας τις αστυνομικές τους ταυτότητες και σύντομα ένας συνάδελφός τους 
ξεκινά μια σύντομη ενημέρωση. “Το θύμα είναι 42 ετών. Γυναίκα. Μητέρα ενός κωφάλαλου αγοριού που πιθανότατα είναι ο μοναδικός μάρτυρας της δολοφονίας. Η γυναίκα έβγαζε από το σπίτι τα σκουπίδια και την σκότωσαν εξ επαφής λίγο πριν βγει από την αυλή στο πεζοδρόμιο. Θα είχαμε περισσότερες πληροφορίες μα το παιδί είναι σε κατάσταση σοκ. Στο σπίτι μένουν ο πατέρας του παιδιού που απουσιάζει στα Χανιά σε κάποιο συνέδριο, η οικιακή βοηθός και ο θείος του παιδιού και αδερφός του συζύγου”. Ο δύο αστυνομικοί εξετάζουν το θύμα και τον περιβάλλοντα χώρο, ενώ εκείνη τη στιγμή καταφτάνει ένας άντρας φανερά βιαστικός.
- “Αντώνη! Τι συμβαίνει εδώ;”
- “Αστυνόμος Σπύρος Θαλασσινός και ο συνάδελφος μου Όμηρος Κανόμπης. Είστε ο κύριος Ανδρεαδάκης;”
- “Μάλιστα. Θα μου εξηγήσετε τι συνέβη με τη γυναίκα μου; Με ειδοποίησε ο αδερφός μου και έτρεξα να έρθω” δήλωσε φανερά ανήσυχος.
- “Λυπάμαι κύριε Ανδρεαδάκη όμως η σύζυγός σας έπεσε θύμα έξω από το σπίτι σας. Πυροβολήθηκε εξ επαφής και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Λυπάμαι”.
Ο άντρας ξέσπασε σε λυγμούς και ο αδερφός του που είχε πλησιάσει τον αγκάλιασε. Λίγο πιο μέσα βρισκόταν η οικιακή βοηθός που κρατούσε αγκαλιά το παιδί. Και οι δύο έκλαιγαν ασταμάτητα. Όταν προσπάθησα να πλησιάσω για να τους μιλήσω ο Ανδρεαδάκης έφτασε πίσω μου. Τραγική φιγούρα με αυστηρό ύφος πρόσταξε:
- “Μακριά από το παιδί μου. Βρείτε τους δολοφόνους και φύγετε από εδώ. Αφήστε μας ήσυχους”.
- “Αυτό ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε κύριε Ανδρεαδάκη όμως θα χρειαστούμε την συνεργασία σας. Αλήθεια εσείς που βρισκόσασταν νωρίτερα το βράδυ”;
- “Ήμουν σε ένα συνέδριο τουρισμού στα Χανιά. Άρχισε χθες και θα ολοκληρωθεί αύριο και χθες ήμουν βασικός ομιλητής. Κατηγορείτε εμένα κύριε Θαλασσινέ”; δήλωσε φανερά ενοχλημένος.
- “Όχι, αλλά όπως σας είπα, προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας και γι’ αυτό θα σας ζητήσουμε να έρθετε μαζί μας στο τμήμα για να συζητήσουμε λίγο. Άλλωστε δε θέλουμε να αναστατώσουμε περισσότερο την οικογένεια σας, έτσι δεν είναι”; με καθησυχαστικό τόνο ο Κανόμπης πήρε αυτό που ήθελε και ο Ανδρεαδάκης τους ακολούθησε στο τμήμα.
Εκεί, κάθισαν για λίγη μόνο ώρα μιλώντας για άσχετα κυρίως θέματα. Δεν ήταν οι πληροφορίες που ήθελαν να ακούσουν όσο η ψυχραιμία με την οποία ο Ανδρεαδάκης θα τους μιλούσε. Ύστερα αφέθηκε ελεύθερος και η δουλειά των δύο, μόλις άρχιζε.
:[
διαβάστε το δεύτερο μέρος του Μύθου την ερχόμενη Παρασκευή στις 12:00
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το