Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024

ομοφυλοφιλική επιβολή; επιλέγω κοινωνική απειθαρχία

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Μάλλον είναι η πρώτη φορά που τυχαίνει να το αναφέρω δημόσια, αλλά πάντα έπαιζα και παίζω με κούκλες. Όχι εκείνες τις πλαστικές τύπου Barbie, τις άλλες τις λούτρινες, τα αρκουδάκια και τα σκυλάκια. Ένα ολόκληρο κουκλοθέατρο με κανονικό story που συνεχιζόταν μέσα στις μέρες και τα χρόνια και που ζωντάνεψε ξανά κάνοντας το αργότερα με τα παιδιά μου.

Το ότι το συνόδευα με τα στρατιωτάκια μου, τα playmobil, το Nintendo και το λατρεμένο μου Subbuteo ήταν κάτι που ερχόταν πολύ φυσικά για εμένα. Με τον πατέρα μου έβλεπα μπάλα και με τη μάνα μου τραγουδούσαμε, μιλούσαμε και κάπως έτσι ο μικρός Γιάννης μεγάλωσε.

Σε αυτό το "μεγάλωσε" ας κάνουμε μερικές στάσεις με περιοδικά Playboy, Penthouse, κάποιες "πειρατικές" ακατάλληλες βιντεοκασέτες και καταλαβαίνετε που το πάω...

Στην παρέα μου, ήμουν ο πρώτος που ασχολήθηκε με κορίτσια και μάλιστα από πολύ νωρίς και όλα αυτά χωρίς κανέναν γονιό να με ενθαρρύνει να είμαι πολύ... "άντρας" ή κανένας σκληρός τύπος.

Όμως αυτό ήμουν και αυτό παραμένω. Ένας άντρας. Ένας άντρας που το πρώτο και τελευταίο του χαρακτηριστικό πρέπει να είναι η γυναίκα. Γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό. Γιατί δεν μας το διδάσκει απαραίτητα κάποιο κοινωνικό πρότυπο (σας θυμίζω το μικρό Γιάννη παραπάνω), απλά επειδή αυτό του βγαίνει φυσικά.

Αρκετά μεγάλος πρόλογος για να εκθειάσω τη δική μου άποψη για το θέμα των ομοφυλόφιλων, των γάμων και της τεκνοθεσίας τους, όπως προκύπτει από την επικαιρότητα και όπως θα καταλήξει σε μία κοινωνική και πολιτική απειθαρχία εκ μέρους μου.

Ουδέποτε αποδέχτηκα την ομοφυλοφιλία. Για μένα ήταν και παραμένει μία από τις πολλές ανωμαλίες της κοινωνίας μας. Ομολογώ πως υπήρξα και επιθετικός απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, κάτι που κατέληξα να αναθεωρήσω με την κατάλληλη πνευματική βοήθεια.

Σήμερα, αυτή η ανωμαλία, μπορεί να θεωρηθεί ως διαστροφή ή μία αρρώστια. Και μία αρρώστια μπορεί να προκαλέσει πολλές ανωμαλίες σε έναν άνθρωπο. Από έναν όγκο, μέχρι μία αναπηρία. Παλεύω με τον εαυτό μου, να αποδεχθώ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά σαν άρρωστους που έχουν ανάγκη από αποδοχή και αγάπη, όχι σαν κάτι φυσιολογικό και ισότιμο όπως η κοινωνία επιμένει να μου το επιβάλλει.

Το να είσαι ομοφυλόφιλος, τείνει να είναι μία τάση στην Δυτική κοινωνία και όλοι γνωρίζουμε πως οι τάσεις κάνουν έναν κύκλο. Κύκλο είπα; Μα φυσικά. Η κοινωνία επιστρέφει στην περιθωριοποίηση της γυναίκας που επί δεκαετίες δίνει μεγάλη μάχη να θεωρηθεί ίση με τον άντρα -και σε πολλούς τομείς ή κοινωνίες, δεν το έχει καταφέρει ακόμη-  και ο ομοφυλόφιλος άντρας πλέον θέλει να την αντικαταστήσει ως σύντροφος ενός άντρα αλλά και ως πατέρας Β' αντί μίας μητέρας. Μετά τα μηδενικά δικαιώματα μίας γυναίκας στην κοινωνία, τώρα δεν αναγνωρίζεται καν η υπόστασή της, γιατί επιβάλλεται να αναγνωριστεί η υπόσταση του άντρα που καταλαμβάνει τον αντρικό και τον γυναικείο ρόλο! Διατηρώ την ψυχραιμία μου όμως, γιατί όπως είπα και νωρίτερα, η Ιστορία κάνει κύκλους.

Υπάρχουν όμως και μερικές κόκκινες γραμμές. Την πρώτη την έθεσε υπέροχα ο άνθρωπος που στολίζει την Εκκλησία μας με την παρουσία του, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος, ο οποίος αν και με εντυπωσίασε με τις open minded απόψεις του, ξεκαθάρισε ότι είναι άλλο η συμβίωση και άλλο ο γάμος. Ο γάμος αποτελεί εκκλησιαστικό όρο και ορίζεται ως η σύζευξη ετερόφυλων ανθρώπων.

Αυτό λοιπόν είναι το ένα. Το δεύτερο αφορά στην τεκνοθεσία. (Θέλουν λοιπόν) μετά τις πολύχρωμες παρελάσεις και τα αμέτρητα δημόσια come outs, να μας επιβάλουν πως είναι δικαίωμα τους και η απόκτηση ενός παιδιού στο οποίο θα είναι κηδεμόνες. Θέλουν δηλαδή να υπερπηδήσουν την ιερή συμβολή της γυναίκας στην κοινωνία, αρπάζοντας ένα μωρό που θα έχει γεννήσει, στο οποίο θα χτίσουν μία ψευδαίσθηση μίας οικογένειας (που δε θα είναι οικογένεια). Ένα ή περισσότερα παιδιά δηλαδή στα οποία πατέρας θα είναι ο ένας (ή κανένας) και ο άλλος θα είναι αυτός που θα κάνει τι;


Όλες οι αναφορές, τα παραμύθια, οι παραδόσεις, οι οικογενειακές ιστορίες, ταινίες. Όλα θα πρέπει να γραφτούν απ' την αρχή, μόνο και μόνο για να φιμώσουν το ρόλο της γυναίκας και να ικανοποιήσουν την αρρώστια των ομοφυλόφιλων. 

Αλλά ας πούμε ότι αυτά τα παιδιά δίνονται σε αυτά τα ζευγάρια. Ας πούμε ότι η διαστροφή κερδίζει στην κοινωνία, όπως πολλές ακόμα φορές έχει συμβεί αυτό σε άλλους τομείς. Ας επικεντρωθούμε λιγάκι στα ίδια τα παιδιά. 

Αν όπως υποστηρίζουν η ομοφυλοφιλία -όπως λένε- έρχεται φυσικά στον άνθρωπο, τότε είναι πολύ πιθανό τα υπό την κηδεμονία τους παιδιά, να βγουν φυσιολογικά. Δηλαδή αγοράκια που θα κυνηγάνε κοριτσάκια! Σε αυτήν την περίπτωση ποια θα είναι τα κριτήρια τους; Ποια τα πρότυπα τους; Ίσως η απάντηση να κρύβεται στα δικά μου παιδικά χρόνια. Που μια χαρά έπαιζα με κούκλες και μια χαρά κατέληξα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σκεφτείτε τον περίγυρο αυτών των παιδιών. Το περιβάλλον τους. Τις δυσκολίες και τον εκφοβισμό που θα δεχτούν στην πορεία της ζωής τους, χωρίς να φταίνε ποτέ σε τίποτα.

Μπορώ να σκεφτώ αμέτρητα ακόμα επιχειρήματα που με τρομάζουν στην ιδέα ότι μία Δεξιά κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει με όρους κομματικής πειθαρχίας, κάτι το οποίο δεν προκύπτει από τις ανάγκες της κοινωνίας μας, όπως αντίθετα η ανάγκη για στήριξη της οικογένειας, τα κίνητρα για νέες γεννήσεις, η ακρίβεια, η φορολογία, οι επενδύσεις, η παραγωγή κλπ.

Επιλέγω να ολοκληρώσω εδώ, εκφράζοντας το φόβο μου για μια κοινωνία που δεν μου επιτρέπει να μην αποδέχομαι το ανώμαλο και μου επιβάλλει να αποδεχτώ μία νέα κανονικότητα που ξεπερνάει τα όρια της αρρώστιας. Μπορώ όμως ακόμα να γράψω ελεύθερα τις παραπάνω αράδες και να μην πειθαρχήσω στο νόμο του instagram, του TikTok, της Trap και της επιβεβλημένης κανονικότητας των gay. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 17 Ιουλίου 2022

μεγαλώνοντας (σ)την γενιά του "όχι"

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Σε ένα μανιφέστο διαμαρτυρίας που ίσως συναντούσες κάποια στιγμή σε έναν βρώμικο τοίχο ενός σκοτεινού δρόμου μιας τυχαίας πόλης του κόσμου, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται το σημερινό άρθρο/διαμαρτυρίας προς τους γονείς -μεταξύ αυτών και εμένα- του σήμερα.

Γιατί σήμερα, στην εποχή της επικοινωνίας, της πληροφορίας, της διασύνδεσης, της παγκοσμιοποίησης και του εκμηδενισμού των αποστάσεων και των τάσεων ή... hashtag trends, τα παιδιά μεγαλώνουν με ευαγγέλιο μία λέξη: Όχι.

Όχι στην αλόγιστη χρήση του tablet, όχι, στον δάσκαλο που θα αγγίξει το μαθητή (λες και όλοι τους είναι παιδεραστές ας πούμε), όχι κοντά στην τηλεόραση, όχι στα προγράμματα άνω των 13 ετών, όχι στην αγορά κινητού ακόμα, όχι στο gaming για πάνω από 2 ώρες, όχι στην ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο, όχι στην ελεύθερη βόλτα στην γειτονιά, όχι στο χαρτζιλίκι, όχιόχιόχι. Όχι.

Η νέα γενιά φοράει μία μπλούζα που φέρει με γυαλιστερές πούλιες ένα τεράστιο "μη" απ' τη μια μεριά και ένα τεράστιο "όχι" απ' την άλλη. Έτσι, ώστε κανείς να μην πλησιάσει τον άλλο οπότε και να μην εκτεθεί στην επικινδυνότητα που μπορεί να φέρει πάνω του. Μέσα σε μία γυάλα περιορισμένης πρόσβασης στα πάντα, περιορισμένης πρόσβασης στην ζωή, περιορισμένης ευθύνης των γονιών που είναι σίγουροι ότι είναι γαμάτοι τύποι επειδή την Δευτέρα του έχουν κλείσει μαθήματα σκάκι, την Τρίτη μαθήματα ενόργανης, την Τετάρτη ωδείο, την Πέμπτη χορό και την Παρασκευή κενό για να πάνε στον κινηματογράφο.

Είναι οι ίδιοι που δυο-τρεις δεκαετίες πριν, έλιωναν στην τηλεόραση βλέποντας Εμμανουέλα, Εξορκιστή, έπαιζαν Tetris στο Game Boy μέχρι να τελειώσουν οι μπαταρίες, ήταν αυτοί που από το μεσημέρι έβγαιναν στην αλάνα ή την αυλή του σχολείου με φίλους και άγνωστες παρέες παίζοντας μέχρι να μη βλέπουν άλλο απ' το σκοτάδι χωρίς να ειδοποιήσουν ποτέ ότι θα αργήσουν -αφού δεν είχαν και τρόπο να το κάνουν- και εκείνοι που έπιναν ένα μπουκάλι Coca-Cola(ς) μαζί με μακαρόνια και κρουασάν, γιατί οι δείκτες μάζας και ενδείξεις "Ε" στα προϊόντα ήταν ανύπαρκτες μαλακίες που δεν τους αφορούσαν. Είναι οι ίδιοι που άκουγαν Black Sabbath και χτυπούσαν κουδούνια τυχαίων σπιτιών μέσα στο μεσημέρι.

εικόνα από: assets-global.website-files.com

Αλλά ας επιστρέψουμε στο σήμερα, στη γενιά του "όχι", των παιδιών που αναρωτιέμαι πώς θα είναι σε είκοσι χρόνια από τώρα, όταν θα τους δοθούν τα κλειδιά της ζωής και θα τους αφαιρέσουν το σωσίβιο απ' την μέση, φωνάζοντάς τους αυστηρά: "σκάσε και κολύμπα". Μπορεί -σε αντίθεση με εμάς- να έμαθαν να φοράνε ζώνη ασφαλείας στο αμάξι, αλλά το αύριο δεν έχει καν προστατευτικό δίχτυ.

Κουβαλώντας όλα αυτά τα παιδιά το "όχι" με το οποίο γαλουχήθηκαν, πόσες ευκαιρίες άραγε θα χάσουν λόγω της ανασφάλειας που τους καλλιέργησαν οι γονείς τους στο επαγγελματικό ρίσκο που δεν τόλμησαν; Πόσοι χαμένοι έρωτες επειδή δεν είπαν το "ναι" σε μία περιπέτεια με ημερομηνία λήξης; Πόσες εμπειρίες θα στερηθούν, επειδή όταν τους δόθηκε η αφορμή, προτίμησαν το σπίτι και την σιγουριά του καναπέ;

Οι ελλείψεις, οι χαμένες ευκαιρίες, η περιορισμένη πρόοδος, η "απάνθρωπη" ρουτίνα που θα προωθείται σε μερικά χρόνια από τώρα, θα είναι το αποτέλεσμα του όχι που η δική μας γενιά "φύτεψε" στα μυαλά, την ιδεολογία και την ιδιοσυγκρασία της επόμενης. Ξέρετε, αυτής που θα σώσει τον πλανήτη επειδή έμαθε να ανακυκλώνει, αλλά θα καταδικάσει τον εαυτό της, επειδή ξέχασε από το να ζει μέχρι το σε ποιο φύλο ανήκει. Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Πέμπτη 12 Μαΐου 2022

αλλάζοντας την πένθιμη κατάσταση

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Υπάρχουν στιγμές σε αυτήν την ζωή που σε συγκλονίζουν. Στιγμές που διασπάται η δομή της τέλεια πλασμένης βασανιστικής σου ρουτίνας μόνο και μόνο επειδή κάτι τόσο τρανταχτό συνέβη.

Αυτό, μπορεί να είναι από ένας μεγάλος έρωτας -ξέρετε, από αυτούς που όταν έρχονται ο χρόνος σταματά, καμιά φορά κι η πείνα και όλα μοιάζουν τόσο μα τόσο παράλληλα- μέχρι ένα μεγάλο πένθος.

Λυπάμαι που σήμερα θα μιλήσω για το δεύτερο. Το πένθος είναι μία κατάσταση, ένα status που θα έλεγε και η διεθνής αυτή λέξη. Είναι κάτι αντίθετο από αυτό που λέμε, "είμαι στα χάι μου", χωρίς ποτέ κανείς να σκεφτεί ότι "είμαι high" στην παραγματικότητα σημαίνει ότι έχω πιει την δόση μου και ζω στιγμές ευφορίας.


Έτσι και το πένθος, είναι διακαναλικό. Κάποιος πενθεί επειδή έχασε τον παππού του, την δουλειά του ή το αμάξι του. Το χειρότερο -και δεν το θίγουμε σήμερα- είναι να χάσεις το παιδί σου, αλλά πάλι κι αυτό μπορεί να μην σου προκαλέσει την ανάγκη να πενθήσεις, αν σε λένε ξέρω γω, Πισπιρίγκου ή Δασκαλάκη. Το πένθος, μπορεί να είναι και συλλογικό. Αυτήν την περίοδο πενθεί όλος ο πλανήτης. Η Ουκρανία σκοτώνεται, αλλά η Οικουμένη πεθαίνει. Είναι σα να λέμε, μια παράπλευρη απώλεια. Το θυμάστε αυτό; Όταν η βόμβα ξέφευγε του στόχου της, οι νεκροί που έπεφταν από αυτή είχαν τον τίτλο της "παράπλευρης απώλειας". Το βάφτισαν έτσι και αποποιήθηκαν σχεδόν κάθε ευθύνης.

Σήμερα λοιπόν, η παράπλευρη απώλεια είναι το θέατρο στη Μαριούπολη, το βενζινάδικο στα Τρίκαλα, η θέρμανση στο Ρόζεμποργκ, το μαιευτήριο της Μαριούπολης, το σούπερ μάρκετ του Ντιτρόιτ, το τουριστικό γραφείο της Πάφου, η influencer της Αγίας Πετρούπολης. Το πένθος σήμερα είναι μεγάλο. Τόσο, όσο και οι συνέπειες αυτού του πολέμου. Και εκεί βλέπουμε το πόσο καλοί άνθρωποι είναι οι Αμερικανοί. Αποφασίζουν να κάνουν ένα πόλεμο, να σκοτώσουν μερικές εκατοντάδες και το πολύ-πολύ να ζοριστούν μερικοί πολεμικοί ανταποκριτές που μοχθούν για να μας μάθουν στον χάρτη που γίνεται ο πόλεμος. Ο κακός ο Πούτιν, όμως αποφάσισε να κηρύξει έναν πόλεμο τόσο κοντά μας, που το πένθος έχει εξαπλωθεί από τις καρδιές, ως τις τσέπες μας.

Και αυτός ο πόλεμος, μας δίχασε. Ένας φίλος μου, με κατηγόρησε ως υποκριτή που καταδίκαζα έναν πόλεμο που σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι, ενώ πόλεμοι έγιναν και πιο πριν στην Ασία, την Αφρική και την Γιουγκοσλαβία. Οι Ρωμαίοι έλεγαν κάποτε, πως "τα γραπτά μένουν" και αυτός ο φίλος μου αναρωτιέμαι που να ήταν όταν εγώ διαδήλωνα κατά του πολέμου πριν 25 χρόνια, σε πλατείες, πορείες κι ύστερα έγραφα, σταματούσα ολάκερη την ροή του blog μου για να γράφω αποκλειστικά εναντίον του πολέμου. Ευτυχώς εσείς οι 2-3 (χιλιάδες) αναγνωστών που με ακολουθούσατε από τότε θα θυμάστε καλύτερα από εκείνον...

Έτσι και τώρα, που δεν είμαι τόσο ενεργός blogger, αποφάσισα να σταματήσω την δραστηριότητα μου στα social περιορίζοντας τις δημοσιεύσεις μου στην αντιπολεμική μου διάθεση. Μια, δυο, δέκα, εξήντα, εβδομήντα (μέρες). Ο πόλεμος συνεχίζεται κι εγώ ο έρμος δεν έχω με τι άλλα λόγια, εικόνες και μουσικές να τον καταδικάσω. Ξέμεινα από ιδέες και εμπνεύσεις κι έτσι κρατάω το πένθος μου, μόνο για την προσευχή μου, τα βράδια και τα πρωινά.

Έτσι, σταματάω από αύριο -Παρασκευή και 13- να ασχολούμαι με τον πόλεμο καθεαυτόν και επιστρέφω στην συνηθισμένη προκλητική μου δραστηριότητα για να καυτηριάσω καλύτερα το πένθος μου από την πλευρά των παράπλευρων απωλειών. Άλλωστε, ξέρω τόσο καλά να γίνομαι "ο κακός". Ξέρω τόσο καλά να βρίσκομαι στο στόχαστρο της "καθώς πρέπει" κοινωνίας που τόσο εύκολα καταδικάζει και περιθωριοποιεί τον άλλο επειδή κρίνει από αυτά που θα πρωτ' ακούσει ή από αυτόν που θα του κλαφτεί πιο ρεαλιστικά. Ξέρω να τιμωρούμαι, να κουβαλάω τις συνέπειες των αποφάσεων μου στην εσωτερική τσέπη του παλτού μου χωρίς να δείχνω πως έχω ανάγκη από οίκτο και εύνοια από καμιά πουτάνα κοινωνία.

Και επειδή αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει την ημέρα που θα πέσει η τελευταία σφαίρα/βόμβα, αλλά πολύ αργότερα, εγώ θα προσπαθήσω να μην χάσω καμία ευκαιρία να γίνω πιο προκλητικός, πιο επιθετικός, πιο περιθωριακός, ενάντια στα "θέλω" σας και στα νέα κοινωνικά πρότυπα, των όσων κακοποιούν γυναίκες και παιδιά, των πούστηδων και των χειραγωγών. Το ευκολότερο που έχετε να κάνετε είναι να με διαγράψετε, να με unfollowάσετε και να με ξεχάσετε. Αν πάλι, ψήνεστε για κόντρες, είστε δικοί μου. Stick around.  Yanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2022

σημάδια των καιρών και β(γ)άλε

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.
Είναι πολύ ιδιαίτερο να είσαι πολίτης αυτής της χώρας στους μήνες που ενώνουν το 2021 με το 2022. Ξαφνικά, δεν έχει πολύ σημασία το τι συμβαίνει σε εσένα προσωπικά, γιατί οι εξελίξεις και τα γεγονότα που αφορούν το περιβάλλον σου, την κοινότητα και γενικά τον κόσμο, μάλλον σε ξεπερνούν.

Και ενώ η πανδημία μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα πως ήταν ότι χειρότερο μας έχει συμβεί από τότε που ξεκίνησε (και δεν αποτέλειωσε) η οικονομική κρίση, έφτασαν οι πυρκαγιές. Κάηκε ότι πράσινο φαινόταν απ' τον δορυφόρο σε πολλά μέρη του κόσμου λες και κάποιος τα 'χει με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και δεν γουστάρει το πράσινο να 'ουμε. Αλλά αυτό δεν έφτασε, γιατί την ζέστη του καλοκαιριού υποδέχτηκε το φθινόπωρο και τότε έρχεται ένας σεισμός. Εδώ, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη του Ηρακλείου, στο Αρκαλοχώρι. Ξαφνικά, κόσμος μένει χωρίς στέγη και κτίρια κρίνονται ακατάλληλα το ένα μετά το άλλο. Τα παιδιά επιστρέφουν στα σπίτια τους λες και δεν έχουν βαρεθεί να κοιτούν τους τοίχους, χορηγία της κινεζικής απροσεξίας με τίτλο COVID19.

Ακόμα κι έτσι όμως, έρχονται οι γιορτές. Όχι επειδή είμαστε έτοιμοι να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα μας, αφού ποτέ δεν την έχουμε συνηθίσει έτσι κι αλλιώς, αφού ακόμα δεν εδραιώθηκε στα προγράμματα μας για να την συνηθίσουμε -έτσι κι αλλιώς- αλλά αυτές οι γιορτές είχαν κάτι διαφορετικό. Σαν ο κόσμος να τις είχε ανάγκη για να ξεσπάσει την καταπίεση των περασμένων μηνών, σαν να ήταν το έναυσμα μιας επιστροφής στην ελεύθερη κανονικότητα.

Μπα! Οι γιορτές σφραγίστηκαν από το γράμμα όμικρον ή αλλιώς μια ονομαστική μετάλλαξη του ιού που συνεχίζει να μας χτυπά αλύπητα, αφήνοντας νεκρά ολόκληρα χωριά και μικρές πόλεις σε πληθυσμό. Και ο κόσμος έμεινε και πάλι σπίτι, γιόρτασε στο σπίτι με το Mega ή με οποιοδήποτε άλλο κανάλι, κατάφερε(;) να αντικαταστήσει αυτό που ο καθένας από εμάς θα ήθελε να ζήσει φέτος τα Χριστούγεννα...

Αλλά κι αυτά πέρασαν. Ήταν θέμα χρόνου. Όσο κι αν θέλουμε να τα "τραβήξουμε" -ας είναι καλά τα Θεοφάνια- πέρασαν και έδωσαν την θέση τους και πάλι στις καθημερινές ενημερώσεις για την πανδημία. Πότε κλείνουν τα μαγαζιά, που φοράμε μάσκα, πώς ακούμε δημόσια μουσική και πάει λέγοντας. Συντονισμένοι στα δελτία τύπου της κυβέρνησης περιμένουμε την ελπίδα για ένα πιο χαλαρό αύριο.

Και αυτή έρχεται. Αφήνει εγκλωβισμένους οδηγούς σε δημόσιες και ιδιωτικές αρτηρίες και αυτοκινητόδρομους, ρίχνει χιόνι εκεί που σχεδόν ποτέ ξανά δεν είδε κανείς, παραλύει τον κρατικό μηχανισμό και ξεπαγιάζει τους πάντες στον διάβα της. Η Ελπίδα, είναι το όνομα μιας... κακοκαιρίας. Δεν ξέρω πώς πήρε το όνομα της, σίγουρα όμως θα μείνει στην ιστορία ως εκείνη που ανάγκασε την κυβέρνηση να διατάξει αργία σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα για δύο ολόκληρες ημέρες! Ξέρετε πότε έχουμε αργία για δύο ημέρες συνεχόμενες; Μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Για τέτοια βαρύτητα μιλάμε! Και φυσικά, τα παιδιά ξανά σπίτι, ξανά στους τοίχους, ξανά ο χρόνος να μετράει εις βάρος μας. Εις βάρος της παραγωγικότητάς μας.

Δεν ξέρω αν αύριο θα γίνει έκρηξη στο ηφαίστειο της Σαντορίνης και δεν προλάβω να το σχολιάσω γιατί θα γίνω στάχτη όπως ο πρόγονός μου ο Μίνωας στην Κνωσό του. Δεν ξέρω αν η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ουκρανία και θα αναγκαστώ στα 40 μου να φορέσω ξανά αρβύλες για να πολεμήσω τον συνορθόδοξο αδερφό μου Βλαδίμηρο Πούτιν. Δεν ξέρω καν αν μια μετάλλαξη Ω του COVID θα με στείλει στο νοσοκομείο παρότι έχω κάνει ότι κυκλοφορεί σε εμβόλιο πριν αυτό δοκιμαστεί στους χοίρους. Ίσως πάλι, δεινόσαυροι να ξεφύγουν απ' το ασφαλές Jurassic Park που έχει δημιουργηθεί κρυφά από εμάς σε ένα νησί μη εντοπίσημο απ' τους δορυφόρους ή τέλος πάντων ένας κομήτης να πέσει στην Γη πριν προλάβει ο Bruce Willis και η παρέα του να το ανατινάξουν λίγο πριν μπει στην στρατόσφαιρα προσφέροντας το πιο εντυπωσιακό υπερθέαμα πυροτεχνημάτων.


Αυτό που ξέρω, είναι πως εδώ και λίγο καιρό νιώθω πολύ "μικρός". Σαν οι εξελίξεις να με ξεπερνάνε. Σαν ο λόγος και οι απόψεις μου να μην είναι τόσο σημαντικές μπροστά σε ότι συμβαίνει, όπως το ότι ανώμαλοι άνθρωποι της καθημερινότητας(!) γίνονται πρωταγωνιστές σε μια καμπάνια ή ότι δεν πρόλαβα να πάω στον κινηματογράφο για να δω το νέο Matrix ή ότι η κόρη μου είναι 10 και συμπεριφέρεται σαν 17. Νιώθω μικρός, γιατί ενώ ξέρω ότι εγώ μάζεψα τα περιττώματα του σκύλου μου απ' το πάρκο και έπλυνα τα πιάτα για να μην επιβαρύνω τον άνθρωπο μου και πάλι δεν είμαι αρκετός.

Γιατί είναι αυτό που λέμε πως ο κόσμος χάνεται και πως τα σημάδια των καιρών έχουν έρθει. Είναι αυτά που κανείς δεν ξέρει να απαριθμήσει με ακρίβεια για να υπολογίσουμε αν τα βιώσαμε όλα ή ακολουθούν περισσότερα. Να ξέρουμε πόσο προετοιμασμένοι -βρε αδερφέ- να είμαστε για την συντέλεια του κόσμου. Να έχουμε προλάβει να κάνουμε σεξ στο βουνό, να πιούμε σαμπάνια στον Σηκουάνα, έστω να εξομολογηθούμε μπας και την γλιτώσουμε. ΠνευματικώςYanni Spiridakis

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2021

η εξέλιξη του ψέματος που έγινε αλήθεια

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Θα σας εξομολογηθώ μια αμαρτία μου. Μικρός έλεγα συχνά ψέματα. Ήταν τόσο ευχάριστο να μπορώ να ξεφεύγω από καταστάσεις που θα με έφερναν σε δύσκολη θέση που η συνήθεια αυτή εξελίχθηκε με έναν λίγο περισσότερο τεχνικό τρόπο στην συνέχεια.

Με λίγη μελέτη και περισσότερη εσωτερική ανάλυση, διαπίστωσα πως το ψέμα είναι... κακό! 
"Όποιος λέει ψέματα πέφτει μες τα αίματα κι όποιος λέει αλήθεια έχει του Χριστού βοήθεια" μου μάθαινε η μάνα μου από μικρό και σιγά-σιγά αντιλήφθηκα πως η... επιστήμη του ψέματος είχε πολλές πτυχές με πρώτη και καλύτερη, την κοινώς ομολογούμενη, εκείνη των λευκών ψεμάτων.

Ως "λευκό ψέμα" νοείται κάποιο μικρό ψέμα που λέει κανείς για να προστατεύσει κάποιον για τον οποίο νοιάζεται. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουμε λίγο-πολύ όλοι. Εκείνοι που χρησιμοποιήσαμε τέτοια ψέματα σε έναν ασθενή αγαπημένο μας πρόσωπο για να μην τον αγχώσουμε περαιτέρω ή σε ένα παιδί για να μην το φοβίσουμε άσκοπα.

πηγή εικόνας: media.npr.org

Στο πέρασμα του χρόνου όμως, διαπίστωσα πως λευκά ή μη λευκά τα ψέματα, εξακολουθούσαν να είναι -πώς να το πω- κακά! Δεν έχει σημασία συχνά η πρόθεση σου εφόσον την προσεγγίζεις με έναν λάθος τρόπο. Και το χειρότερο; Στα ψέματα πρέπει πάντα να θυμάσαι τι είπες! Άσχημο, ειδικά για εμένα που έχω την τάση να μην θυμάμαι πράγματα (εξού και γιατί τόσο οργανωμένος με σημειώσεις κλπ.). Το γεγονός αυτό ήταν ένα άλλο πλήγμα για μένα. Γιατί να πρέπει να θυμάμαι κάτι που δεν συνέβη όταν μου είναι ήδη δύσκολο συχνά να θυμάμαι το αληθινό γεγονός καθαυτό;

Και κάπως έτσι έφτασα στο επόμενο στάδιο της απόκρυψης στοιχείων. Βλέπετε, αν κάτι απλά το αποκρύψεις, ε... δεν είναι ψέματα. Είναι απλά η απόκρυψη της αλήθειας, σωστά; Αυτό το εργαλείο ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο στην ζωή μου, γιατί συχνά προστάτευσα αγαπημένα μου πρόσωπα από μια πονεμένη ίσως αλήθεια και την ίδια στιγμή δεν είχα ψευδομαρτυρήσει. Όμως να που ακόμα κι αν δεν λες ψέματα, ακόμα κι αν απλά αποκρύπτεις την αλήθεια ή μέρος αυτής, θα πρέπει και πάλι να θυμάσαι τι τελικά φανέρωσες και τι απέκρυψες. Σωστά; Συνεπώς η δική μου προσωπική δυσκολία να εκφραστώ τοιουτοτρόπως ήταν και πάλι άκαρπη.

Μετά όμως. Αχ! Μετά ήρθε το Marketing. Ήρθαν διάφορες τεχνικές ωραιοποίησης της αλήθειας στην ζωή μου. Οι σπουδές μου εκεί, καθώς και τα μετέπειτα σεμινάρια που παρακολούθησα, μου δίδαξαν πως τα ψέματα και οι αποκρύψεις δεν οδηγούν πουθενά. Είναι μια αληθινή εξαπάτηση και εγώ ουδέποτε δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος, οπότε σίγουρα δεν θα με χαρακτήριζαν τα παραπάνω.

Η ωραιοποίηση της αλήθειας όμως; "The taste for the theatrical" όπως είπε ένας μεγάλος δάσκαλος το 2008; Αυτό ακουγόταν σαν μια ιδιαίτερα ελκυστική λύση για εμένα στο πρόσφατο παρελθόν και παρόν μου. Βλέπετε, λένε για τους ειδικούς στο marketing πως είναι ψεύτες. Λένε ψέματα για να διαφημίσουν ένα προϊόν ή μια υπηρεσία, όμως αυτό δεν ισχύει. Είναι όπως όταν συντάσεις ένα βιογραφικό. Εκεί που πολλοί πέφτουν στο ατόπημα να γράψουν ψέματα, όμως όλοι ξέρουμε πως στο βιογραφικό ποτέ δεν πρέπει να γράφουμε ψέματα, πρέπει απλά να ωραιοποιούμε την αλήθεια μας! Στην ουσία οι επαγγελματίες του τομέα αυτού, απλά δουλεύουν στα δυνατά σημεία μιας εταιρείας ή ενός προϊόντος για να φανούν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και ωραιοποιούν τις όποιες αδυναμίες των. Που είναι το ψέμα;

Κατά συνέπεια, οι τεχνικές του marketing, αυτή η δεδουλευμένη κατάρτιση στην θεατρική προσέγγιση, έφεραν πιο αληθή, ντόμπρα και χειροπιαστά αποτελέσματα. Πλέον είμαι περήφανος γιατί ποτέ δεν λέω ψέματα. Δεν έχω την ανάγκη. Τα χρόνια, οι παραστάσεις και οι εμπειρίες μου με έφεραν στο σημείο να αντιμετωπίζω την ζωή όπως είναι και ουδέποτε να πέφτω θύμα μιας εξωτερικής έδρας ελέγχου όπου θα φοβάμαι να πω την αλήθεια μου στα αγαπημένα μου πρόσωπα, τους συγγενείς μου ή στον εργοδότη μου. Πλέον δεν χρειάζεται να θυμάμαι τι είπα και σε ποιον. Μου αρκεί να λέω αυτό που σκέφτομαι και όλη μου την αλήθεια. Ο τρόπος που θα το κάνω αυτό βέβαια, θα είναι πάντα το μικρό μου μυστικό+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ το πάθος του να σου αρέσει η δουλειά σου

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο Γιώργος είναι ένας πολύ καλός μου φίλος. Είναι ιδιοκτήτης γυμναστηρίου και όλο το προηγούμενο διάστημα έζησε την στέρηση και την έλλειψη της επιχειρηματικής του δραστηριότητας σεβόμενος τις αποφάσεις της κυβέρνησης που ανέστειλε την δραστηριότητα του εξαιτίας των μέτρων πρόληψης από την πανδημία. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πόσο δύσκολα ήταν για τον Γιώργο που οι υποχρεώσεις του έτρεχαν σε ενοίκιο και λογαριασμούς που έπρεπε να εκπληρώσει μόνο με ένα επίδομα.

Όμως εγώ δεν θα εστιάσω σήμερα στο οικονομικό κομμάτι. Γιατί μπορεί ο πρώτος λόγος που όλοι σηκωνόμαστε το πρωί για να τρέξουμε αγχωμένοι στις δουλειές μας, να είναι το οικονομικό, όμως δεν είναι μόνο αυτό. Και ο Γιώργος, δεν έγινε γυμναστής μόνο για να πληρώνεται. Υπάρχει κάτι ακόμα στον επαγγελματικό τομέα που καλούμαστε να ανακαλύψουμε...

Η δική μου επαγγελματική σταδιοδρομία κρατάει αρκετά. Ουσιαστικά ξεπερνάει τα 20 χρόνια σε διάφορους κλάδους και σε διάφορα πόστα. Έχω υπάρξει και εγώ επιχειρηματίας, εργαζόμενος ή χαμάλης. Πλέον είμαι υπεύθυνος ενός τμήματος, σε μία θέση που κάθε πρωί με περιμένει το ίδιο ανυπόμονα όπως κι εγώ. Ο έρωτας με την δουλειά είναι το ίδιο παθιασμένος με τους υπόλοιπους γνωστούς και τετριμμένους.

Το να σκέφτεσαι την δουλειά σου συνεχώς, να την εκτελείς με χαρά, περηφάνια και αυτοπεποίθηση είναι ένα από τα πιο ευτυχή συναισθήματα εκεί έξω. Δυστυχώς δεν είναι όλοι έτσι. Πολλοί πάνε με το ζόρι στην δουλειά τους, χωρίς κίνητρο, χωρίς διάθεση και με μόνο οδηγό την μισθοδοσία τέλος του μήνα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αποδοτικοί. Δεν είναι συγκεντρωμένοι. Ξέρω ο ίδιος ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός νεαρού που κυριολεκτικά σέρνεται. Κάνει λάθη, φέρεται λανθασμένα στους πελάτες, δεν εκτελεί σαφείς και εύκολες οδηγίες και δεν διστάζει να τα βάλει με συνάδελφους και προϊσταμένους. 

Δεν είναι επί της παρούσης να αναλύσουμε ορισμένα πολύ σημαντικά επί μέρους ζητήματα, όπως το σωστό περιβάλλον, την αναγνώριση από συναδέλφους και προϊσταμένους, ένα σωστό πακέτο αποδοχών και άλλα λοιπά αλλά εξίσου σημαντικά. Αυτή τη στιγμή με ενδιαφέρει να μιλήσω για όλους εκείνους που γουστάρουν την δουλειά τους, που ευχαριστούν Τον Θεό που την βρήκαν, ακόμα κι αν τα έσοδα από αυτή δεν είναι αντίστοιχα ικανοποιητικά.

Αυτούς τους ανθρώπους τους χαίρομαι. Έμαθαν να απολαμβάνουν μία δραστηριότητα που έτσι κι αλλιώς περνούν σε αυτή σχεδόν την μισή του μέρα, οπότε γιατί όχι; Δεν είναι όλοι για όλα. Εγώ θα βαριόμουνα αφόρητα σε ένα γυμναστήριο, ο Γιώργος όμως όσο ήταν κλειστός, γυμναζόταν, ετοίμαζε τον χώρο του για το άνοιγμα, δημοσίευε συμβουλές υγιεινής και παρότρυνσης για τους πελάτες του. Έδειχνε ότι αυτό είχε στο μυαλό του ακόμα κι αν δεν εργαζόταν. Έδειχνε ότι αγαπούσε την δουλειά του. 

Για τον Γιώργο λοιπόν που ξεκινάει εκ νέου σε λίγες ώρες, για όλους εκείνους που δεν βλέπουν την ώρα να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό για την θέση εργασίας τους, ακόμα κι αν η ανταμοιβή είναι ένας τίτλος, μία αναγνώριση και όχι απαραίτητα παραπάνω χρήματα, ένα σπουδαίο και μεγάλο μπράβο, μία ανακούφιση ότι αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να προοδεύει γιατί πολλοί από εμάς δεν έχουμε την νοοτροπία δημόσιου υπάλληλου. Καλή δουλειά! +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο george floyd δεν ήταν μαύρος, ήταν άνθρωπος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο άνθρωπος στην αρχική του παρουσία στην γη, δεν είχε και πολλές διαφορές από τα ζώα. Έγινε βίαιος για να επιβληθεί, να επιβιώσει, να τραφεί. Και όταν τα κατάφερε ή μάλλον για να τα καταφέρει, συνασπίστηκε. Όχι από αγάπη για τον συνάνθρωπο, αλλά από ανάγκη για τους αρχικούς του στόχους. Από τότε έως σήμερα, ο άνθρωπος σαν οντότητα το μόνο που άλλαξε ήταν το ότι ανέπτυξε συναισθήματα. το αρχικό του ένστικτο παρέμεινε ίδιο. Μπορεί σήμερα να μην έχει να αντιμετωπίσει, αρκούδες και δεινόσαυρους(!) για να επιβιώσει, όμως αυτή η έμφυτη και εσωτερική του ανάγκη για επιβίωση υπάρχει στον ίδιο βαθμό.

Και ύστερα, ήρθε ο πόλεμος. Ο πόλεμος ορίστηκε από την ανάγκη του ανθρώπου αυτή τη φορά όχι απόλυτα για να επιβιώσει, αλλά να επιβληθεί. Ο Χίτλερ ήθελε να επιβάλει το δήθεν ανώτερο έθνος του στον υπόλοιπο κόσμο και μπορεί κατά βάθος να υπάρχουν ικμάδες ανάγκης επιβιώσεις και εδώ, στην ουσία ωστόσο το θεματικό πλάνο αφορούσε την επιβολή. Και μπορεί να μετράμε δύο παγκόσμιους πολέμους στην Ιστορία μας, όμως αυτό δεν είναι απόλυτο. Έχουμε ζήσει περισσότερους, χωρίς όπλα, χωρίς ορατούς εχθρούς, χωρίς εφοδιασμένα όπλα.

Την ανάγκη για επιβολή που πηγάζει από την ανάγκη για επιβίωση σε μια αρρωστημένη της έκδοση, την βλέπουμε στον άνθρωπο από καταβολής. Την βλέπουμε στο σχολείο με το γνωστό bullying, την βλέπουμε στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές ή ακόμα και μέσα από τις θέσεις εξουσίας. 

Κανένας λευκός δεν είναι ανώτερος κάποιου μαύρου. Το γεγονός ότι οι έγχρωμοι συνάνθρωποι μας διαδηλώνουν αυτήν την περίοδο, το βρίσκω λίγο υποτιμητικό για εκείνους. Οι... μαύροι, δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα, πολιτική ιδεολογία ή θρησκευτική αίρεση για να έχει υπέρμαχους και αντίπαλους. Είναι απλά... άνθρωποι! Είναι κάτι σαν να φτιάχναμε κίνημα όλοι εμείς που έχουμε μεγάλη μύτη, αλλά ως εδώ. Το γεγονός ότι οι μαύροι αντιμετωπίζονται κάπως με θετικό ή αρνητικό τρόπο έγκειται στις καταβολές της ιστορίας τους στις ΗΠΑ όπου ζούσαν υποδουλωμένοι και χωρίς δικαιώματα.

Κάποια στιγμή αυτό άλλαξε συνταγματικά. Έκτοτε, έμενε να περάσει και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Όσοι σήμερα βλέπουν ακόμα "μαύρους" έχουν σοβαρές ανασφάλειες που έχουν τις ρίζες τους -πάλι- στην επιβίωση και τελικά στην επιβολή, Ο αστυνομικός που σκότωσε πρόσφατα τον George Floyd στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την σύλληψη του και τα οποία μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ (γιατί το yannidakis είναι σελίδα προβληματισμού και όχι προβολής ειδήσεων), δείχνουν πως ο άνθρωπος αυτός πριν από δολοφόνος, είναι πρώτα ψυχολογικά διαταραγμένος. Θα διαπιστώσετε στο πολυμεσικό που παραθέτω, πως δεν βγάζει το γόνατό του πάνω από τον σχεδόν νεκρό κρατούμενο του, μέχρι να του το πουν οι γιατροί που έφτασαν στο σκηνικό, παρά τις παρακλήσεις του κόσμου που έχει ήδη μαζευτεί εκεί.

Και ναι, πολλοί έγχρωμοι συνάνθρωποι μας έχουν χάσει την ζωή τους από την κατάχρηση εξουσίας των αστυνομικών και φυσικά το #blacklivesmatter  επικαιροποιήθηκε και φυσικά το "I can't breathe" έγινε σύνθημα. Κανείς δεν μπορεί να κρύψει τα γεγονότα και να μην δηλώσει την δυσαρέσκεια του. Όμως εδώ θέλω να απευθύνω ένα ερώτημα στην φιλελεύθερη κοινωνία που αυτές τις μέρες διαδηλώνει: αλήθεια θέλουμε να φωνάξουμε για τους μαύρους; Θέλουμε να στηρίξουμε τους μαύρους; Ως τι; ως φυλή; ως κίνημα; ως ιδεολογία; ως κάποιο είδος υπό προστασία; Πόσο γελοία ακούγονται όλα τα παραπάνω!

Οι μαύροι είναι άνθρωποι, όπως εγώ έχω μεγάλη μύτη, όπως εσύ έχεις φακίδες ή εσύ γκρίζα μαλλιά. Και κάποιοι κάπου εκεί έξω βγάζουν ζωώδη ένστικτα ανασφάλειας που κρύβεται πίσω από την προσπάθεια επιβολής, σκοτώνοντας ανθρώπους. Δεν ξέρω, δεν βλέπω τι χρώμα δέρμα έχουν, αν είναι πλούσιοι ή αν έχουν μεγάλη μύτη. Επαναλαμβάνω: κάποιοι σκοτώνουν ανθρώπους. Αυτό δεν σας είναι αρκετό; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2020

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η ανάγκη του ανθρώπου που νίκησε τον ιό

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Είχα μια ευχάριστη εμπειρία τις προάλλες όταν για άσχετο λόγο χρειάστηκε να κατέβω στο κέντρο της πόλης. Το Ηράκλειο ήταν και πάλι ζωντανό! Οι καφετέριες και τα εμπορικά καταστήματα δεν ήταν απλά ανοιχτά αλλά κατακλυζόντουσαν από κόσμο. Ήταν όμορφο να βλέπω το άλλοτε γνώριμο θέαμα των γεμάτων τραπεζοκαθισμάτων και τις πλατείες και τους κεντρικούς δρόμους να παρουσιάζουν ασφυκτική κίνηση. Ήταν αρκετό το προηγούμενο διάστημα, να με φοβίσει ότι η κανονικότητα δεν θα επέστρεφε ποτέ.

Σε αυτήν την εικόνα, βοήθησαν οι γιατροί, το ιατρικό προσωπικό, η επιστημονική κοινότητα, η κυβέρνηση και τα μέτρα που έλαβε έγκαιρα, βοήθησε η Αστυνομία και όλοι όσοι είχαν ρόλο πρόληψης και τήρησης των όσων αποφασίστηκαν, βοήθησαν και οι πολίτες ή οι επιχειρήσεις που στην πλειοψηφία τους συμμορφώθηκαν με τα μέτρα πρόληψης, όμως τον ιό τελικά δεν τον νίκησαν οι παραπάνω.

προσωπικό αρχείο, 2020
Τον ιό τον νίκησε η ανάγκη του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Η ανάγκη να συνευρεθεί, να μαζευτεί, να υπάρξει με άλλους ανθρώπους και μάλιστα σε εξωτερικούς χώρους. Η απόδειξη ήταν αυτή στις καφετέριες προχθές. Έντρομοι οι καταστηματάρχες προσέφεραν αντισηπτικά, φορούσαν μάσκες και κρατούσαν τις απαραίτητες αποστάσεις, όμως οι θαμώνες ήθελαν απλά να απολαύσουν τον ηλιόλουστο Ηρακλειώτικο ουρανό, πίνοντας τον καφέ με την παρέα τους. Και αυτό είναι μια ανάγκη που ποτέ κανείς δεν θα εντάξει στην βάση της πυραμίδας του Maslow αλλά εμείς θα ξέρουμε, θα ξέρουμε καλά...

Κι αν αυτός είναι ο κανόνας, ποιος είπε ότι δεν θα υπάρχει η εξαίρεση για να τον επιβεβαιώσει; Ποιος είπε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θα αγνοήσουν την ελευθερία που πλέον έχουμε και αντί για βόλτα σε μια καφετέρια, θα επιλέξουν την απομόνωση επειδή πολύ απλά αυτό τους εκφράζει περισσότερο; Η εικόνα με τις καφετέριες γεμάτες ήταν υπέροχη, όμως κανείς δεν λέει πως πρέπει να είναι όλοι μέρος αυτής. Αυτή είναι και η ομορφιά της ανθρώπινης βούλησης: Είναι διαφορετική, εκφράζεται με αμέτρητους διαφορετικούς τρόπους -πολλές φορές και αντικρουόμενους- και σε τελική ανάλυση, το σημαντικό είναι να μπορεί ο καθένας να γεμίζει τον χρόνο του παραγωγικά. Είτε σε ένα μπαρ με χαμογελαστές φίλες, είτε σε ένα σκοτεινό μπαλκόνι με αναμμένο πούρο. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 30 Ιουνίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ένας γιάννης παράδειγμα για παιδιά και... γονείς

το κείμενο μου δημοσιεύτηκε αρχικά στο www.superdad.gr 
Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο Γιάννης. Ένας πιτσιρικάς σαν όλα τα παιδιά εκεί έξω που η ζωή τους ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που ορίζεται σαν ιδανική. Ένα παιδί που έπρεπε να εργάζεται και μάλιστα παράνομα, να παλεύει με την πείνα, την φτώχεια, τον ρατσισμό και την νομική ανασφάλεια σαν ένας μη-πολίτης του κράτους. Βλέπετε, ο… Γιάννης δεν είχε ποτέ δημόσια έγγραφα που επιβεβαίωναν την ελληνική του ιθαγένεια -αν και γεννημένος στην Ελλάδα- οπότε ήταν ένας νομικά, κοινωνικά και διαρθρωτικά, παρείσακτος νεαρός.

Το πιθανότερο είναι πως έχετε αντιληφθεί πως αναφέρομαι σε κάποιον Γιάννη που πέντε χρόνια μετά έγινε ο Πολυτιμότερος Παίκτης (MVP) του NBA, του σπουδαιότερου και πιο σημαντικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης του κόσμου. Εκεί που κάθε παίκτης αποτελεί ένα κεφάλαιο στην ιστορία του αθλητισμού, εκεί που τα χρήματα, η δημοφιλία, τα φώτα και οι προοπτικές δεν έχουν όρια. Ακριβώς εκεί που κάθε μαθητούδι που κλωτσάει ή πετάει μια μπάλα, ονειρεύεται να γίνει έστω και για λίγο, ένας κομπάρσος που θα ζήσει αυτήν την εμπειρία. Σε αυτόν τον φαντασμαγορικό κόσμο, ο πιτσιρικάς της… ιστορίας μας, έγινε ο πρώτος, ο καλύτερος, ο σπουδαιότερος ετούτης της χρονιάς.

Και κάπου εδώ θα μπορούσαμε να βρούμε ένα βίντεο με τις καλύτερες φάσεις του, όπου κατατρόπωσε κάθε του αντίπαλο όντας όχι απλά αποτελεσματικός αλλά και εντυπωσιακός συνάμα. Όμως αυτό πιθανότατα θα αφορά κάποιο αθλητικό άρθρο. Ο Γιάννης είναι ένας MVP της ζωής. Είναι ο παίκτης που με χαρά θα δούμε τα παιδιά μας να κρεμάνε την αφίσα του στα δωμάτια τους, όχι όμως για τα καρφώματα του…

...αλλά εξαιτίας των δακρύων του:

Βλέποντας αυτά τα δάκρυα από τον ίδιο και από τα αδέρφια του ακριβώς από κάτω, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί αυτό το παιδί πέτυχε. Και μην με παρεξηγήσετε: πολλοί αθλητές ήταν ή θα έρθουν στην θέση του, όμως όταν η ζωή ξεκινάει εναντίον σου κι εσύ έχεις δύο γονείς που με το παράδειγμα τους και με την διαπαιδαγώγηση τους σκουπίζουν τις λάσπες της ζωής για να προχωρήσεις μπροστά, τότε η ιστορία σου πρέπει να ειπωθεί, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα. Παράδειγμα, όχι μόνο για όλα τα παιδιά εκεί έξω, αλλά και για εμάς τους γονείς που καμιά φορά μπερδεύουμε τον ρόλο μας. Ξεχνάμε αν πρέπει μόνο να κουβαλάμε λεφτά στο σπίτι, αν πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας από κάθε κίνδυνο όσο ζουν στο σπίτι μας, αν πρέπει να φροντίζουμε να περάσουν μια παιδικη ηλικία βγαλμένη από παλάτια και ιστορίες παραμυθιών.

Ίσως ξεχνάμε πως δεν είναι κακό να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας στο παιδί μας. Να το εμψυχώνουμε και να στηρίζουμε τις δεξιότητες ή τα ταλέντα του, αλλά την ίδια στιγμή να του παρουσιάζουμε την ζωή όπως στ’ αλήθεια είναι και παράλληλα να του δείχνουμε εμείς έναν δρόμο, ένα μονοπάτι για να τον διαβεί όσο δύσβατος κι αν είναι. Δεν είναι ντροπή να έχουμε αδυναμίες. Κοινωνικές, οικονομικές ή και φυλετικές αντιξοότητες. Δεν είναι κακό να ξεκινάμε την μάχη της ζωής με μείον βαθμούς. Το μόνο που αρκεί είναι να υπάρχουν γονείς που θα στηρίξουν τα παιδιά τους+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 23 Ιουνίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εσύ πως αντιμετωπίζεις τα απρόοπτα της ζωής;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Αν ο κόσμος δεν ονειρευόταν, δεν σχεδίαζε, δεν έθετε στόχους, δεν ρίσκαρε, είναι πολύ πιθανό σήμερα να ανάβαμε φωτιά με ξύλα και να ταξιδεύαμε με άλογα και γαϊδούρια. Συνεπώς, είναι σωστό να προγραμματίζουμε και να προχωράμε στην ζωή. Μόνο έτσι προοδεύουμε και εξελισσόμαστε είτε ατομικά είτε ομαδικά.

Συμβαίνει όμως τα πράγματα να μην ακολουθήσουν την ροή που εμείς προβλέπαμε και κάποιο απρόοπτο να συμβεί. Όχι απαραίτητα επειδή εμείς κάναμε λάθος. Συχνά ξένες μεταβλητές "επεμβαίνουν" στην δική μας την εξίσωση. Κάποιος που μας πρόλαβε σε κάτι που διεκδικούσαμε ή κάποιος που φρέναρε απότομα κι εμείς αντανακλαστικά σωριαστήκαμε στο έδαφος πηγαίνοντας στην δουλειά.

Ξαφνικά, αντί για ένα μεροκάματο, αντί για μια διπλοβάρδια ώστε ένας παραπάνω στόχος να γίνει ακόμα πιο προσιτός, ακόμα πιο κοντινός, βρίσκεται κανείς στο νοσοκομείο, στο κρεβάτι, σε ακινησία. Και τότε όλα ανατρέπονται. Οι στόχοι και τα προγράμματα διαψεύδονται. Και ξέρετε, αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά. Κάποιος βρίσκεται προ τετελεσμένων γεγονότων και ο μονόδρομος της ανάκαμψης είναι μακρύς, ανηφορικός και δύσβατος.

Είναι όμως αλήθεια πως είναι μονόδρομος. Συχνά η ζωή η ίδια, δεν σου επιτρέπει να το βάλεις κάτω. Επιλέγει την πιο ακατάλληλη περίοδο για να σε δοκιμάσει ακόμα περισσότερο. Να σε αφήσει μόνο ή να σε αναγκάσει να ζεις εξαρτημένος από κάποιον για ένα διάστημα. Είναι εκείνη η περίοδος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αρχίζουν και στριφογυρνάνε υπενθυμίσεις για όλα σου τα λάθη, τους στόχους που αμέλησες τις κακές συνήθειες που απέκτησες και τις προσδοκίες για τις οποίες αξίζει ακόμα να προσπαθείς.

Σε αυτόν τον μονόδρομο δεν τα παρατάμε. Δεν διαλέγουμε την εύκολη λύση του να παραιτηθούμε από την προσπάθεια και να διατηρήσουμε τις κακές μας συνήθειες. Είναι (;) ξεκάθαρο πως αυτή είναι η ευκαιρία μας -ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες- να ορθώσουμε ανάστημα και κόντρα στις προβλέψεις να βγάλουμε τον πιο υγιή μας εγωισμό, να δείξουμε την δύναμη μας και να πάμε κόντρα όχι μόνο στο όποιο απρόοπτο αλλά και σε οτιδήποτε κρίνουμε ότι χρειάζεται διόρθωση ή επαναπροσδιορισμό στην επίτευξη ενός στόχου.

Όχι, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δυνατοί. Ο πνευματικός μου λέει, πως ο Θεός ποτέ δεν αφήνει να υποφέρεις και να δοκιμάζεσαι περισσότερο απ' ότι μπορείς. Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Μου δείχνει πως με θεϊκή παρέμβαση ή απλά με τα απρόοπτα της ζωής, έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να εξερευνήσουμε τα όρια και τις αντοχές μας. Το θέμα είναι... θέλουμε; Αντιλαμβανόμαστε την χρυσή ευκαιρία ή κρυβόμαστε πίσω από την αρνητική εξέλιξη της ζωής μας, που αποτελεί την καλύτερη δικαιολογία για όλες μας τις κακές συνήθειες;

Βασικό συστατικό στην όλη προσπάθεια, δεν είναι μόνο οι συνθήκες και η διάθεση, αλλά και οι άνθρωποι που πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή μας. Και εκεί δίνεται άλλη μία ευκαιρία να γίνει ένα ξεκαθάρισμα. Μετά από τέτοια γεγονότα, μετράει κανείς τους αληθινούς φίλους, τους αληθινούς υποστηρικτές του και εκείνους που πρέπει να απομακρυνθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Θα έλεγε κανείς πως είναι η αφορμή του διαχωρισμού των τοξικών ανθρώπων από όσους μας ακούν υγιείς επιρροές.

Ομολογώ πως το έχω δει να συμβαίνει. Άνθρωποι να λυγίζουν και να κακομοιριάζουν κι άλλοι που δράττονται της ευκαιρίας για να αλλάξουν την ζωή τους μια για πάντα. Να κόψουν τις κακές τους συνήθειες, να θέσουν νέους υγιείς στόχους, ωφέλιμους για εκείνους και τους οικείους τους και τελικά να επανέλθουν σε μία ζωή -όχι εύκολη- ευχάριστη και περισσότερο ενδιαφέρουσα κάνοντας μια μικρή χούφτα ανθρώπων, περήφανους, ανακουφισμένους, ευτυχισμένους. +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 19 Μαΐου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ η γενοκτονία των ποντίων και η καταδίκη του έλληνα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Η σημερινή ημέρα είναι πράγματι επετειακή. Είναι η μέρα που ο Κεμάλ Ατατούρκ επιβιβάστηκε στην περιοχή του σημερινού πόντου για να εγκαινιάσει την τελική φάση μιας προσπάθειας που είχαν ξεκινήσει οι προκάτοχοι του πολλά χρόνια πριν. Και μην γελιέστε, αυτή η προσπάθεια δεν αφορούσε την Ελλάδα ή τους Πόντιους. Ήταν ένα καθαρά εθνικιστικό ζήτημα της τουρκίας που στα πλαίσια της γνωστής μουσουλμανικής κουλτούρας, ιδεολογίας και αντίληψης, οτιδήποτε δεν είναι ίδιο με αυτή, είναι εχθρικό.

Γιατί πριν από αυτήν την ημέρα, εκεί στο 1919 οι τούρκοι είχαν ήδη ξεκινήσει την πίεση εναντίον των ποντίων με λεηλασίες, βιασμούς αλλά και νόμους που ανάγκαζαν τους ντόπιους που δεν αποδέχονταν τον τούρκικο στρατό (το θρήσκευμα κ.α.) να εργαστούν ως ουσιαστικά σκλάβοι και να πεθάνουν είτε λόγω πείνας, είτε λόγω συνθηκών. Και μάλιστα πολύ λίγο νωρίτερα, το 1917 είχαν ολοκληρώσει μία άλλη "εκκαθάριση" μία γενοκτονία που όμοια της δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει η ιστορία. Αυτή των Αρμενίων. Η αυτοπεποίθηση και η φόρα που είχε πάρει ο τουρκικός στρατός από την δολοφονία και σφαγή 1.500.000 αρμενίων, οδήγησε στην σφαγή άλλου μισού εκατομμυρίου πόντιων. Για εκείνους δεν είχε διαφορά. Δεν ήταν μάχη εναντίον του ελληνισμού. Ήταν απλά συνέχεια αφανισμού οποιουδήποτε βρισκόταν στην... μέση.

Η τούρκοι είναι φυσικό να έχουν επέτειο σήμερα. Εμείς επιλέξαμε τούτη την μέρα το 1994 για να τιμούμε τους νεκρούς της γενοκτονίας των ποντίων. Εκείνοι, γιορτάζουν από το 1923 την επέτειο της τουρκικής "δημοκρατίας". Στον προβληματισμό λοιπόν αυτό, δεν με ενδιαφέρει να γίνω γραφικός και να μιλήσω για τους βιασμούς, τους νεκρούς από γδαρμούς, κρέμασμα, εκτελέσεις, τις δολοφονίες των παιδιών από τις μητέρες τους για να μην ακουστούν τα παιδικά κλάματα και προδοθούν οι κρυψώνες των αμάχων, δεν θέλω να μιλήσω για ηρωικές προσπάθειες πόντιων που έδωσαν το αίμα τους απλά για να υπερασπιστούν τον τόπο τους.

Όχι. Σήμερα, 100 εξοργιστικά χρόνια μετά, θέλω να σταθώ στον πολιτισμό. Βλέπετε, οι πόντιοι δεν ήταν παρά ένα κομμάτι του ελληνισμού του Πόντου, ωστόσο ένα από αυτά που ξεχώριζε για το πνεύμα και τον πολιτισμό του. Πολλά χρόνια πριν τις επιθέσεις των τούρκων, οι Πόντιοι είχαν οργανώσει την κοινωνία τους με βάση την Παιδεία, με παραδείγματα όπως το σπουδαίο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, τα πολυπληθή σχολεία, οι βιβλιοθήκες και τα σημαντικά πνευματικά κέντρα. Γεγονότα που εκμηδενίστηκαν είτε από τις μετέπειτα λεηλασίες είτε απλά από την καταπάτηση και τουρκοποίηση από τους κατακτητές.

100 χρόνια μετά, συμβαίνει μία δεύτερη γενοκτονία. Αυτή της τιμής της μνήμης όχι μόνο των νεκρών αλλά και του πολιτισμού αυτού του λαού. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του μέσου (ηλίθιου) αδελφού έλληνα στο άκουσμα αυτού του λαού είναι τα... ανέκδοτα! Όλοι εμείς οι μη-Πόντιοι κάπως έτσι μεγαλώσαμε και κάπου στην πορεία της ενηλικίωσης μας κάποιοι από εμάς ευτυχώς μπήκαμε στον κόπο να μάθουμε τι πραγματικά εστί Πόντιος. Πόσο ανώτερος πολιτιστικά υπήρξε από το συνονθύλευμα του σημερινού έλληνα.

Δεν μου κάνει λοιπόν εντύπωση, που έως και σήμερα η γενοκτονία των Ποντίων αναγνωρίζεται από ελάχιστα κράτη και κρατίδια ανά τον κόσμο. Δεν είναι καθόλου παράξενο που εμείς οι έλληνες, ως κύριοι εκφραστές και υποστηρικτές του ζητήματος αυτού, δεν καταφέραμε εδώ και 100 χρόνια να το αναδείξουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αναγνωριστεί από εκατοντάδες δημοκρατικά κράτη εκεί έξω και μάλιστα έχοντας ως σύμμαχο την Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών. Δυστυχώς 100 χρόνια τώρα, φτιάχνουμε την κοινωνία μας γράφοντας ανέκδοτα για τους Πόντιους και άντε μερικά αγάλματα ανά την Ελλάδα και όχι έχοντας στην πολιτική μας ατζέντα και μάλιστα εν όψη ευρωεκλογών, την προώθηση του ζητήματος στο Ευρωκοινοβούλιο με ιστορικά γεγονότα και μαρτυρίες που ακόμα παραμένουν ζωντανά.

Πολύ φοβάμαι πως από σήμερα και στα επόμενα 100 χρόνια ποτέ κανείς δεν θα έχει κάνει τίποτα. Οι νεκροί δεν θα ησυχάσουν ποτέ και ένας σπουδαίος, περήφανος και αντρίκειος πολιτισμός θα σβήνει αργά μέσα από την ανικανότητα, την ηλιθιότητα του ανιστόρητου νεοέλληνα. Αλλά όπως έλεγαν πολύ προνοητικά οι Πόντιοι... "τεμέτερον-τεσέτερον". +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2019

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ο μαζικός άνθρωπος

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Τις προάλλες είχα την ονομαστική μου εορτή. Είχα την τιμή και την ευλογία να δεχτώ ευχές από δεκάδες ανθρώπους από το οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό μου περιβάλλον. Είναι πάντα ωραίο -έστω και με μία γρήγορη τυπική ευχή- να βλέπεις πως κάποιος εκεί έξω σε θυμάται.

Αυτή η μνημόνευση πάντως σηκώνει μεγάλη κουβέντα στις μέρες μας. Ποιος θυμάται ποιον και... πώς; Πόσες ευχές μοιράζονται σήμερα με την βοήθεια των κοινωνικών δικτύων που "υπενθυμίζουν" στους χρήστες πως κάποια επαφή έχει τα γενέθλια της ή κάποια άλλη επέτειο; Πόσες ευχές που ικανοποιούν την λαϊκή απαίτηση του "φαίνεσθαι" εκπληρώνονται με την βοήθεια απρόσωπων αλγορίθμων που υπηρετούν την δημιουργία και κατόπιν ικανοποίηση μιας ανάγκης;

Μην με παρεξηγήσετε, δεν το λέω με καθόλου κακή προαίρεση. Ο ίδιος χρησιμοποιώ τις υπενθυμίσεις αυτές καθώς και άλλες που ο ίδιος έχω προσθέσει στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Δημιουργώ μία όμορφη και ειλικρινή ευχή προσαρμοσμένη σε αυτό που εγώ πραγματικά ελπίζω για το κάθε άτομο κάθε φορά αλλά και σε αυτό που κρίνω ή γνωρίζω πως αυτό το άτομο έχει ανάγκη ή επιθυμία και κατόπιν την εκφράζω με το όποιο διαθέσιμο κανάλι επικοινωνίας.

Το κλειδί σε αυτήν την αχανή ψηφιακή εποχή κοινωνικοποίησης είναι η προσωποποίηση ή μάλλον η παραμετροποίηση της κάθε επικοινωνίας, της κάθε ευχής, της κάθε επαφής με τον καθένα με τον οποίο ερχόμαστε τελικά σε επικοινωνία.

Το αντίθετο είναι τόσο ψυχρό και απρόσωπο που τείνει να είναι προσβλητικό. Στην γιορτή μου -που λέτε- είδα τρεις επαφές μου να δημιουργούν μία τυπική και σύντομη ευχή δημοσιεύοντας την σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Από κάτω είχαν ενσωματώσει (tag) τα ονόματα όλων των επαφών τους που γιόρταζαν. Με αυτόν τον τρόπο πίστεψαν ότι ευχήθηκαν στα αγαπητά τους πρόσωπα. Ένα μαζικό μήνυμα, μια μαζική ευχή με την οποία βγάζεις την υποχρέωση σε και προς όλους. Η έννοια και η σημασία της προσωπικής επικοινωνίας αχρηστεύεται και οι νέοι, μαζικοί άνθρωποι γίνονται πολλαπλοί δέκτες στην απόλυτη κατάργηση του σεβασμού.

Το δε χειρότερο είναι ότι πως υπάρχουν κάποιοι που όλο αυτό τους ικανοποιεί, το αποδέχονται και πλέον αποτελεί πιθανότατα κομμάτι της δικής τους επικοινωνιακής κουλτούρας. Αυτοί οι μαζικοί άνθρωποι υπάρχουν, είναι ήδη θύματα καθώς δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν βούληση, προσωπικότητα και ανεξαρτησία. Είναι απλά, "μαζικοί άνθρωποι'. Ε, λοιπόν όχι, εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Εσείς; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ ποιος σκότωσε τον ζακ κωστόπουλο;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Και ξαφνικά, ενώ διάβαζα την καθημερινή μου ειδησεογραφία συναντάω με κεφαλαίο έναν Ζακ -λέει- Κωστόπουλο. Πριν καν ενημερωθώ περί τίνος πρόκειται αναρωτήθηκα αν αποτελεί κάποιον διάσημο ομογενή ή απλά μια ψωνάρα του ελληνικού θεάματος.

Πριν όμως σχολιάσουμε ποιος ήταν, καλό είναι να μείνουμε εντελώς αντικειμενικά στο γεγονός. Ένας νεαρός μπήκε να ληστέψει ένα κοσμηματοπωλείο και κλειδώθηκε από την αυτόματη πόρτα ασφαλείας. Στην προσπάθεια του να ξεφύγει πανικόβλητος, έσπασε την τζαμαρία σε κατάσταση πανικού όμως για κακή (του) τύχη ακριβώς απ' έξω περίμενε ο ιδιοκτήτης που βλέποντας την περιουσία του να βάλλεται και να δέχεται επίθεση, αντέδρασε και ο ίδιος βίαια περιμένοντας τον αρχικά να βγει από την τζαμαρία και κατόπιν να τον κλωτσήσει είτε από αγανάκτηση είτε προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσει.

Η ιστορία έγραψε πως ο νεαρός εξέπνευσε. Προφανώς καρφώθηκε από γυαλί στην προσπάθεια του να δραπετεύσει; Ύστερα από την αντιδραστική επίθεση του ιδιοκτήτη; Στην προσπάθεια του να ξεφύγει εκ νέου; Ως αυτήν την στιγμή δεν το γνωρίζουμε. Κανείς ποτέ δεν θα ήθελε να δει τον νεαρό νεκρό, όμως ποιος φταίει για τον θάνατο του;

Μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον 77χρονο ιδιοκτήτη που προφανώς αντέδρασε βλέποντας έναν ληστή μέσα στο κατάστημα του; Σαν ιδιοκτήτης επιχείρησης και μάλιστα έχοντας υποστεί την ψυχοφθόρα εμπειρία της παραβίασης και ληστείας στο δικό μου κατάστημα, νομίζω πως θα αντιδρούσα πολύ πιο βίαια, απ' ότι ο "αρνητικός" πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Πως μπορεί κανείς να αθωώσει τον νεαρό που μπήκε να ληστέψει και να εγκληματίσει;

Η είδηση αυτή δεν θα μας απασχολούσε για περισσότερο από δύο μέρες. Κανένας δεν θα διοργάνωνε συλλαλητήρια, δεν θα βλέπαμε βουλευτές και πολιτικούς να τοποθετούνται επί του θέματος, δεν θα είχαμε καν αντίδραση της Αστυνομίας -που κι αυτή κατηγορήθηκε- επειδή κλήθηκε να καταστείλει τον δράστη...

...αν δεν ήταν, ομοφυλόφιλος, οροθετικός και διάσημος στους κύκλους των εναλλακτικών που κατά κόρων προβάλλονται σήμερα. Η politically correct ταμπέλα του ήταν "ακτιβιστής". Όμως για μένα εκείνος -ο Θεός να τον αναπαύσει- και οι όμοιοι του, είναι επικίνδυνοι πούστηδες λόγω της μεταδοτικής αρρώστιας που κουβαλάνε στο σώμα μα και στο μυαλό διαδίδοντας μηνύματα και ιδεολογίες για την παρά φύση ζωή του ανθρώπου. Την ανώμαλη δηλαδή.

Δεν συνδέω την απόπειρα ληστείας με την προσωπική του κατάντια. Υπάρχουν πολλοί κατά τ' άλλα αξιοπρεπείς πούστηδες που ζουν με τις άρρωστες ιδιαιτερότητες τους χωρίς να γίνονται θέαμα, να προκαλούν και να ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Ίσως, ως εκείνη την ημέρα και ο Ζακ (Ζαχαρίας άραγε;) να ήταν περίπου ένας από αυτούς, όμως θέλησε -για τον οποιοδήποτε λόγο- να παρανομήσει και δυστυχώς δεν πρόλαβε να τιμωρηθεί από τον νόμο, αλλά από ένα μοιραίο ατύχημα που του στοίχισε την ζωή. Ένα ατύχημα που όμως ο ίδιος προκάλεσε+Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »

Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ πως η αντοχή σου σε κατηγοριοποιεί σαν άνθρωπο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κοιτάζω το ημερολόγιο. Τέλος Ιουλίου, προ των πυλών και ο Αύγουστος. Οι μήνες των διακοπών, της ηρεμίας και της ξεγνοιασιάς. Αύριο θα επιστρέψει από την άδεια του ένας συνάδελφος. Μήλο νομίζω είχε πάει με την αρραβωνιαστικιά του. Μέσα της εβδομάδας θα φύγει ένας άλλος και κάπως έτσι θα κυλήσει ο μήνας. Φυσιολογικά δηλαδή.

Στο σημείο αυτό είναι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε εκείνους που για άπειρους λόγους δεν μπορούν να πάρουν άδεια, δεν έχουν την πολυτέλεια να πάνε διακοπές ή έστω μερικές μέρες διακοπής και χαλάρωσης. Για ένα ακόμα καλοκαίρι ανήκω κι εγώ σε αυτήν την κατηγορία. Είναι Κυριακή σήμερα και ζηλεύω ακούγοντας τόσο κόσμο να πηγαίνει στην παραλία. Ζηλεύω γνωρίζοντας πως το γραφείο μου βρίσκεται μία ευθεία 200 μέτρων από την θάλασσα.

Τα πάντα είναι ζήτημα αντοχών και ανέχειας. Ο καθένας κάνει τον αγώνα του. Ο καθένας προσπαθεί για το καλύτερο και ενώ είναι εύκολο να συγκρίνεις άνθρωπο με άνθρωπο με βάση τον κόπο, το πρόγραμμα και τον αγώνα του, εντούτοις το στοιχείο της αντοχής είναι μεταβλητό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια όρια, άρα καταλήγω πως δεν υπάρχει μάλλον μέτρο ακριβής σύγκρισης.

Και αυτό μου επιβεβαίωσε πρόσφατα κάποιος που τον κορόιδεψα γιατί είχε διαμαρτυρηθεί για κούραση σε μία μέρα που εργάστηκε μόλις 4 ώρες. Του ανέφερα το δικό μου πρόγραμμα το οποίο μου επέτρεψε να ξεκουραστώ λίγο μετά τα μεσάνυχτα για να λάβω την πιο διαφωτιστική απάντηση: "ναι, απλά μιλάμε για τα όρια φυσιολογικών ανθρώπων. Εσύ, δεν είσαι ένας από αυτούς..."

Ειλικρινά δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να νιώσω περήφανος για την εργατικότητα μου ή βλάκας που επέτρεψα στον εαυτό μου να εκτεθεί σε τέτοιου είδους εξαντλητικά προγράμματα που κατέληξαν να αποτελούν την δεδομένη καθημερινότητα μου. Η ουσία είναι πως μετά από τόσα χρόνια δεν έχω ιδέα αν αυτό αλλάζει. Αυτός είναι ο στόχος, αυτή η επιδίωξη. Μένει να δούμε αν θα τα καταφέρω εν καιρώ... Εσείς αναρωτηθήκατε ποτέ; +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ



 Διαβάστε περισσότερα.. »