ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ bedtime stories

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Ήταν ένα σοκ για μένα, το ομολογώ. Ήμουν απ' τα παιδιά που λάτρευαν να ακούν και να διαβάζουν τα κλασικά παραμύθια και, τώρα που ενηλικιώθηκα και ενημερώθηκα για το πραγματικό τους περιεχόμενο, αυτό κάπως με μπλόκαρε. Διότι ναι μεν η εκκλησία (και εν γένει, σύσσωμη η κοινωνία με τις δομές της) έκαναν καλά τη δουλειά τους τον 19ο αιώνα αφαιρώντας απ' τις αυθεντικές ιστορίες των αδερφών Γκρίμ και άλλων μεγάλων παραμυθάδων όλο το... σπλάτερ στοιχείο (ναι, κι όμως) και προσθέτοντας νέα, "υγιή" κομμάτια, δεν παύει όμως να μου τριβελίζει το μυαλό το κατά πόσο μπορούν (και αν πρέπει) να "εξαγνιστούν" απόλυτα.

Ξεκινάω με τα παραδείγματα για να μην σας μπερδεύω άλλο. Η "Ωραία Κοιμωμένη", γνωστή σε όλους μας για το αδράχτι που την τρύπησε και την έριξε σε βαθύ ύπνο, στην αυθεντική εκδοχή δεν ξυπνά απ' το φιλί ενός όμορφου πρίγκιπα, αλλά από τη γέννηση των διδύμων παιδιών της, έπειτα από βιασμό της από τον βασιλιά της περιοχής όσο βρισκόταν εν υπνώσει (!). Βέβαια ο βασιλιάς προτίθεται να την παντρευτεί, όμως η βασίλισσα έχει άλλη άποψη. Προσπαθεί να σκοτώσει τα παιδιά του και να του τα δώσει να τα φάει, όμως χάρη στην παρέμβαση ενός καλού μάγειρα αυτά σώζονται, η "Ωραία Κοιμωμένη" και ο βασιλιάς εν τέλει σκοτώνουν τη βασίλισσα και η νέα οικογένεια ζει μαζί και χαρούμενη. Και ζήσαν αυτοί καλά (όσοι γλιτώσανε δηλαδή!) κι εμείς καλύτερα!

Σε ακόμη πιο horror επίπεδα κινείται η "Κοκκινοσκουφίτσα", αφού καλός ξυλοκόπος δεν υπήρχε στην ιστορία (και να υπήρχε θα πέθαινε, επιτρέψτε μου να μαντέψω!), ο λύκος έφαγε τη γιαγιά, ανάγκασε την ηρωίδα να γδυθεί και να ξαπλώσει δίπλα του στο κρεβάτι και μετά την έφαγε και εκείνη... Σε άλλη εκδοχή του παραμυθιού μάλιστα, η μικρή "Κοκκινοσκουφίτσα" εξαναγκάζεται πριν από όλα αυτά και εν αγνοία της να καννιβαλίσει την ίδια της τη γιαγιά.

Στο παραμύθι "Χάνσελ και Γκρέτελ", που ακόμη και σήμερα, στην εξευγενισμένη του μορφή, μοιάζει κάπως περίεργο για παιδική ιστορία, τα παιδιά δεν βρίσκονται στα χέρια μίας κακιάς μάγισσας, αλλά του διαβόλου και της γυναίκας του που θέλουν να τα καρφώσουν πάνω σε ένα τρίποδο παλούκι. Επικό plot twist από τους Αδερφούς Γκρίμ, με τα παιδιά να ξεγελούν τη γυναίκα του διαβόλου, να τη σκοτώνουν εν ψυχρώ κόβοντας της την καρωτίδα και να ξεφεύγουν κλέβοντας παράλληλα και τα χρήματα της!

Η Μικρή Γοργόνα "τρώει κέρατο" από τον πρίγκιπα της κι αυτοκτονεί, η Σταχτοπούτα σκοτώνει τη μητριά της καρφώνοντας της ξύλο κατάστηθα, οι αδερφές της Πεντάμορφης από τη ζήλια τους τη σκοτώνουν στο λουτρό. Νομίζω δεν χρειάζεται να συνεχίσω.

Θα επανέλθω στο ερώτημα της πρώτης παραγράφου. Προφανώς και αυτές οι ιστορίες για να διαβαστούν σε μικρά παιδιά, έπρεπε να υποστούν όλη αυτή την επεξεργασία. Ήταν όμως γραμμένες γι' αυτό το σκοπό; Δεν το νομίζω! Δεν ξέρω ποιο τερτίπι της ιστορίας τις έκανε πνευματικές τροφούς εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως, πάντως αυτές οι ιστορίες γράφτηκαν για ενήλικες. Και κάτω απ' αυτό το πρίσμα, η αλλαγή τους αποτέλεσε παραποίηση ακαλαίσθητη και εσφαλμένη. Δεν μπορούμε βέβαια να λησμονούμε σε τέτοιες περιπτώσεις και τα ήθη κάθε εποχής. Προσωπική μου άποψη είναι πως, για να αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια αλλά και τη θέληση των καλλιτεχνών (η οποία φοβάμαι πως καταστρατηγήθηκε ανηλεώς), ήρθε η ώρα να διαβάσουμε τις original εκδοχές, όχι σαν ηθικοδιδακτικές ιστορίες, αλλά σαν διηγήματα φαντασίας.

 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ feel free - άσε ήσυχο το παρελθόν

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Οι παρελθοντικές επαναφορές είναι μια διαδικασία δύσκολη κυρίως για την ψυχή μας. Μας ενοχλεί να «σκάνε» μύτη οι ανεπιθύμητοι στη ζωή μας.

Όταν όμως ο ανεπιθύμητος δεν εμφανίζεται ολοζώντανος μπροστά σου αλλά γίνεται εμμονή μέσα στο κεφάλι σου, τι γίνεται; Γιατί το μυαλό μας παίζει παιχνίδια; Είναι η έλλειψη που μας κάνει να επαναφέρουμε στο μυαλό όσους μας πλήγωσαν;

Αυτά είναι ορισμένα ερωτήματα που λίγο - πολύ ταλανίζουν τους περισσότερους από εμάς ωστόσο, οι δυνατές συγκινήσεις, είτε καλές είτε όχι, παραμένουν ανεξίτηλες μέσα μας. Χαράζονται βαθιά και δε λένε να σβηστούν ακόμη κι αν έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια.

Το να θυμόμαστε περιστατικά ευχάριστα, κάθε άλλο παρά κακό είναι. Όταν συμβαίνει  όμως το αντίστροφο και δεν έχουμε καμία λύση για το πώς να ξεφύγουμε από αυτό γινόμαστε εχθροί του εαυτού μας μιας και δεν μπορούμε να ανατρέψουμε τα άσχημα γεγονότα που επαναφέρει.

Κι όμως, ανατρέπονται. Ό,τι γίνεται στο παρελθόν μένει σφραγισμένο εκεί. Δεν υπάρχει γιατί. Δε χρειάζεται να παιδεύετε το μυαλό σας. Xάνετε στιγμές. Αν κοιτάξετε γύρω σας θα δείτε μια κοινωνία απελπισμένη που μόνιμα γκρινιάζει. 

Μην γκρινιάζετε βρε. Σας έχω μερικά tips που βοηθούν ώστε να μην αποτρελαθείτε...

• Αποκτήστε έφεση στη σαβουροπληροφορία για να αποφορτίζεστε. Φοβερή ψυχοθεραπεία και δοκιμασμένη. 
• Aποκτήστε χιούμορ. Δεν είναι πια όλα τόσο σοβαρά.
• Να έχετε δίπλα σας ανθρώπους που σας εκτιμούν γι' αυτό που είστε. Η ειλικρίνεια δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς. 
• Τελευταίο και βασικότερο: αγαπήστε τον εαυτό σας. Ατέλειες στο χαρακτήρα και την εμφάνιση έχουν όλοι. Και τι με αυτό; Όταν δεν αγαπάτε τον εαυτό σας οι γύρω σας, σας βλέπουν πιο υποτιμητικά γιατί ασυναίσθητα αυτό τους περνάτε! 

Kαι τραγουδάκι:

+Nastazia A

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ BATMAN ΙΟΥΝΙΟΥ ~ η διαχρονικότητα ενός ιππότη

ο ελληνικός διαδικτυακός χώρος της "επιστήμης" του Batman

H ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗ

Έχει ενδιαφέρον να ταυτιζόμαστε σήμερα με τον Σκοτεινό Ιππότη και μερικές από τις πιο παλιές του ιστορίες γνωρίζοντας πως η ιστορία του ξεκινάει από το 1939. Άλλα ήθη τότε, άλλες συνήθειες και πρακτικές. Πόλεμος, ανάπτυξη, κρίση, κοινωνικά στερεότυπα. Πολλά άλλαξαν από τότε έως σήμερα.

Ένας ήρωας όμως, ένα σύμβολο, οφείλει να παραμένει διαχρονικός, καθώς δεν ασχολείται με κοινωνικές συνήθειες και τεχνολογίες της εποχής, αλλά με ηθικές αξίες και ιδεολογίες που δεν επηρεάζονται με το πέρασμα του χρόνου. Ο Batman έχει υπάρξει πιστός στις δικές του αξίες χωρίς αλλαγές αυτά τα χρόνια. Σιωπηλός, καθολικός στην δράση του, χωρίς καμία διάθεση κοινωνικότητας. Με φόντο την αυτοθυσία και τον εγωισμό του που πάντα όριζε ως προτεραιότητα τον άλλο, παρέμεινε ο ίδιος.

Γι' αυτό και οι Ιστορίες του Batman δεν τελειώνουν ποτέ. Μπορεί κανείς να τις αναχαράζει ξανά και ξανά χωρίς να θεωρεί το εκάστοτε κοινό άσχετο της οιουδήποτε ιστορίας. Εξάλλου η αποκωδικοποίηση του θρύλου του που επιχείρησα εδώ στο +yannidakis μπορεί να χαρακτηριστεί πλήρης και συνάμα γεμάτη ελλείψεις! Υπάρχουν άλλωστε τόσα ακόμα εκεί έξω για να σχολιάσουμε και να αναλύσουμε. Τόσα με τα οποία μπορούμε να προβληματιστούμε και να ταυτιστούμε. Και πρέπει να το κάνουμε γιατί ας μην ξεχνάμε πως ο Batman είναι άνθρωπος σαν εμάς και την ίδια ώρα... όπως όλοι εμείς, έχει μια πολύ-πολύ σκοτεινή πλευρά που τόσο συχνά τον κυριεύει. Ας μην ξεχάσουμε ποτέ και τη δική μας. Εις το επανιδείν. +Yanni Spiridakis 

---

ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΚΙΝΟΥΜΕΝΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

GOTHAM
Είδαμε την εβδομάδα που πέρασε το τελευταίο επεισόδιο του τρίτου κύκλου που προσωπικά απόλαυσα πάρα πολύ. Τα νέα όμως έρχονται από την FOX αφού η σειρά ανανεώθηκε και για 4ο κύκλο που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την επόμενη σεζόν!

INJUSTICE 2
Δύο ακόμα trailers από το σπουδαίο παιχνίδι που αναμένεται να κάνει ρεκόρ πωλήσεων


BATMAN AND HARLEY QUINN
Με κυκλοφορία την 15η Αυγούστου, επιστρέφει η WB animation αφού κυκλοφορεί μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία με βασικούς πρωταγωνιστές εκτός τον Σκοτεινό Ιππότη, το Nightwing και τις Harley Quinn, Poison Ivy.

JUSTICE LEAGUE
Μια ματιά από τη νέα στολή του Batman

---

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ (COMICS)

Batman comics
Όλα τα βιβλία ή σειρές που αφορούν τον Σκοτεινό Ιππότη

DC Universe: Rebirth

Το τελευταίο λανσάρισμα των ιστοριών που αφορούν το DC Universe

New Graphic Novels and Collections
Συλλεκτικά βιβλία και συλλογές για να ακολουθήσετε

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ το δράμα της ελληνικής παιδείας

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Το Δράμα της παιδείας μας που επικαλούμαι, δεν είναι η εικόνα των φοιτητών ακόμη και μαθητών στους δρόμους της Αθήνας. Το Δράμα της εικόνας δημιουργείται όταν οι οποιεσδήποτε φοιτητικές διαμαρτυρίες, δημιουργούν συνοδοιπορία φοιτητών, πανεπιστημιακών ταγών και κουκουλοφόρων και από την άλλη πλευρά, η αντεθνική, αντιπατριωτική και σκόπιμα ανιστόρητη συμπεριφορά και προσπάθεια αλλοιώσεως και ελαχιστοποιήσεως των Ηρωικών Αγώνων του Έθνους, από τους εκάστοτε συμβούλους του Υπουργείου Παιδείας, που δυστυχώς δεν αφήνουν τίποτε όρθιο.

Οι μόνοι από αυτή την συνοδοιπορία, που έχουν ευαισθησίες και δεν έχουν στους αγώνες τους κίνητρα ιδιοτελή είναι οι φοιτητές. Αλλοίμονο στις κοινωνίες που θα πάψουν να έχουν διαμαρτυρίες, οι εκκολαπτόμενοι αυριανοί των Επιστήμονες. Ενθυμούμαι η εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» στο φύλλο του Σαββάτου (1-7-06), μας υπενθύμιζε τις σοβαρές φοιτητικές διαδηλώσεις του Νοεμβρίου 1903 (16 Νοε. 1903, ημέρα Κυριακή). Αφορμή είχαν αποτελέσει τότε, το ανέβασμα στο Βασιλικό Θέατρο της «ΟΡΕΣΤΕΙΑΣ», διότι ήταν μεταφρασμένη σε μετριοπαθή δημοτική.

Επομένως, ας αφήσουμε τους νέους μας να ’ναι αυτοί που είναι, με την ζωντάνια, τον ενθουσιασμό, τις ευαισθησίες και τους αγώνες τους, ανεξάρτητα εάν οι λόγοι που τροφοδοτούν τις αντιδράσεις είναι ορθοί ή εσφαλμένοι και ας επισημάνουμε την ουσία του προβλήματος, προτού είναι πολύ αργά.

Είναι πολλά τα αίτια, εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια, που έφεραν την παιδεία μας σ’ αυτήν την κατάσταση, τα οποία στην παρούσα στοιχειωδώς επισημαίνω.

ΠΡΩΤΟΝ: Οι ριζοσπαστικές αλλαγές που εισήχθησαν στην παιδεία με τον νόμο πλαίσιο το 1982, όπως η κατάργηση της έδρας στα Πανεπιστήμια, η συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα Διοικήσεως κ.λπ. Συμπεραμαρτούσης και της μαγικής λέξεως «εκδημοκρατισμός της ανωτάτης παιδείας», αυτομάτως αποδυναμώθηκε και απομονώθηκε κάθε αντίδραση των τότε και μετέπειτα υγειώς σκεπτομένων Πανεπιστημιακών Κύκλων. Οι πρωτομάστοροι των αλλαγών αυτών έτσι, επέτυχαν χωρίς πλέον να υπάρχει διαμαρτυρία, να εγκλωβιστεί και να αιχμαλωτισθεί η Εθνική μας παιδεία σε κομματικά πλέον προστάγματα.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Στην παιδεία υπήρχε κάποτε Ιεραρχία, Γυμνασιάρχης, Διευθυντής, Γενικός Διευθυντής, Επιθεωρητής, Γενικός Επιθεωρητής κ.λπ. που έχαιραν σεβασμού μακριά από την κομματική σαπίλα και ο κάθε ένας από αυτούς είχε υποχρεώσεις και δικαιώματα. Έως τότε, η εκπαίδευση ήταν αυτοδιοίκητη είχε την Ιεραρχία, χωρίς δυνατότητα κομματικής ή και πολιτικής επέμβασης. Έτσι υπήρχαν προοπτικές στον εκπαιδευτικό Κλάδο, ο πρωτοδιοριζόμενος καθηγητής ή δάσκαλος, με την προσπάθειά του και τις επιδόσεις του, να φθάσει από Γυμνασιάρχης μέχρι Γενικός Επιθεωρητής. Στην συνέχεια και συγκεκριμένα μετά την μεταπολίτευση, ήταν λίαν κατάλληλο το κλίμα, ήλθαν κάποιοι νεοφώτιστοι, αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί και διέλυσαν αυτόν τον ιστό λειτουργίας της παιδείας. Και! φθάσαμε στο σημείο, τα μεν καθήκοντα του Γυμνασιάρχη να είναι σχεδόν χωρίς δικαιώματα και υποχρεώσεις, χωρίς δυνατότητα και ενδιαφέρον για τον ουσιαστικό Ρόλο του τίτλου του, αλλά απλή Αγγαρεία. Τους δε εκπαιδευτικούς γενικά που είναι  οι πλέον σοβαροί, για το μέλλον ενός έθνους, λειτουργοί της Πατρίδος μας, το άθλιο πολιτικό-κομματικό σύστημα, που αλλοτρίωσε την παιδεία, τους υποβάθμισε από λειτουργούς τους πνεύματος, σε απλούς Δημόσιους Υπαλλήλους, χωρίς ενδιαφέρον και χωρίς προοπτικές για κάτι καλύτερο.

ΤΡΙΤΟΝ: Ο Συνδικαλισμός στην Παιδεία που έφθασε και μέχρι τα Δημοτικά Σχολεία. Οι Μαθητές, όχι αυθόρμητα, αλλά δια των κατευθυνόμενων κινητοποιήσεων από ινστρούχτορες πολιτικών κομμάτων, να προβαίνουν σε κάθε μορφή Παραβάσεων (κλείσιμο Σχολείων, αποχή από τα μαθήματα, συμμετοχή σε άναρχο-πορείες (Δάσκαλοι, μαθητές, αναρχικοί, κουκουλοφόροι, ακόμη και αλλοδαποί), να διεκδικούν τα δικαιώματά των και ν’ απαιτούν την παιδεία όπως αυτοί την θέλουν. Το Ανήθικο στην περίπτωση αυτή είναι, οι Ινστρούχτορες του Κομματικού Συνδικαλισμού στην προσπάθειά των να δημιουργήσουν κομματικό Στρατό και στον χώρο της Παιδείας, εκμεταλλευόμενοι την τόλμη, το θάρρος και την ορμή της νιότης των, τους παρασύρουν σε παράτολμες περιπέτειες, οπωσδήποτε όμως, εις βάρος της Ελληνικής Παιδείας, των ίδιων των μαθητών και κατ’ επέκταση του Ελληνικού Έθνους.

Πρόεδρος της Ο.Λ.Μ.Ε. στο παρελθόν ανέφερε: «…Δεν είναι κακό να κινητοποιούνται τα παιδιά, διότι είναι και μια άσκηση, για να τους προετοιμάζει να γίνουν καλοί και ενεργοί πολίτες…» χωρίς βέβαια να μας πει, πώς με τέτοιες συμπεριφορές γίνονται καλοί και ενεργοί πολίτες, ακόμη να μας πει, εμείς οι παλαιότεροι χωρίς συνδικαλισμό δεν γίναμε καλοί και ενεργοί πολίτες; Δηλαδή! αυτός που έκτισε την πόρτα του Πρύτανη, είναι ο καλός και ενεργός πολίτης που επιθυμεί; Αυτοί που πετάξανε τα σκουπίδια επάνω στο τραπέζι του Πρύτανη, είναι οι καλοί και ενεργοί πολίτες; Αυτοί που δέρνανε τους συμμαθητές των, επειδή ήθελαν να κάνουν μάθημα είναι οι καλοί και ενεργοί πολίτες; Υπάρχουν δυστυχώς χιλιάδες παρόμοια και πολύ χειρότερα δείγματα, που βλέπουν το φως της Δημοσιότητος, από ορισμένους ενεργούς και καλούς πολίτες.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Το βασικό όμως πρόβλημα του Ελληνικού Έθνους εις ότι αφορά την παιδεία των νέων μας, είναι αυτό το ίδιο το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Η συγκρότηση του οποίου τα τελευταία 30-40 χρόνια, συμπτωματικά, κακή τη μοίρα ή σκόπιμα, δεν ξέρω, δεν μπορώ να το καταλάβω, όχι μόνο αδυνατεί ν’ ανταπεξέλθει στον ορισμό, στο ρόλο και την αποστολή του Υπουργείου, αλλά αντίθετα καταβάλλει κάθε προσπάθεια αφελληνισμού και αποχριστιανοποίησης της παιδείας. Σήμερα! και με την νέα Κυβέρνηση, η συγκρότηση της νέας Ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας και των συμβούλων της δεν έχει ταίρι. Κατά την ταπεινή μου γνώμη και με την αριστερή ιδεοληψία της Κυβέρνησης αυτής, δίδεται πλέον η χαριστική βολή στην Ελληνική Εθνική Παιδεία μας, με την τελευταία μεταρρυθμιστική προσπάθεια των ινστρουχτόρων αυτής.

- Η ευθύνη, κατά την προσωπική μου γνώμη, για την απαξίωση της Ελληνικής Εθνικής μας παιδείας, βαραίνει εξ ολοκλήρου, την Πολιτεία (Υπουργείο Παιδείας), την εκπαιδευτική κοινότητα και τους Συλλόγους γονέων και κηδεμόνων.

Διαβάζοντας τ’ αναγνώσματα των σημερινών μαθητών μας, ενθυμούμαι τα δικά μας, τότε:
- «Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε ψυχές
κι’ ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου, μην τ’ αρνηθείς.
Θυσίαστο ως την στερνή πνοή σου…» (ΠΑΛΑΜΑΣ)

 ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΟΥ Η ΣΗΜΑΙΑ
- «Πάντα κι’ όπου σ’ αντικρύζω με λαχτάρα σταματώ
και περήφανα δακρύζω, ταπεινά σε χαιρετώ
Σε θωρώ κι’ αναθαρρεύω και τα χέρια μου κτυπώ
σαν Αγία σε λατρεύω, σαν μητέρα σ’ αγαπώ…» (ΠΟΛΕΜΗΣ)

Οι Δάσκαλοι είχαν στοιχεία να διδάξουν Πατριωτισμό και οι Μαθητές είχαν πρότυπα να μιμηθούν.

- Έλεγε ο ΝΙΤΣΕ: «Ο πιο σίγουρος τρόπος να διαφθείρεις ένα νέο, είναι να τον διδάξεις να εκτιμά περισσότερο αυτούς που σκέπτονται σαν αυτόν, παρά αυτούς που σκέπτονται διαφορετικά…»

- Εάν θέλουμε έστω και σήμερα, νέα γενεά αντάξια της Ιστορίας μας και όχι Βιομηχανία παραγωγής κουκουλοφόρων, τότε πρέπει όλοι μας, πολύ περισσότερο οι εκάστοτε Ηγεσίες της Χώρας, να τηρήσουν την ρήση του ΙΣΟΚΡΑΤΗ από τα βάθη της Ιστορίας που σήμερα είναι τόσο επίκαιρη και αναγκαία: «Να προτρέπουμε τους νέους προς την Αρετή, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με παράδειγμα τις Πράξεις μας».

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντγος ε.α.
Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ ήρθε το τέλος!

πίσω από το φυσικά προφανές, διεισδύουμε σε ανεξήγητα παραφυσικά μυστήρια της ιστορίας

χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis 

23 Σεπτέμβρη, κυρίες και κύριοι. Αυτό ήταν, ό.τι κάναμε κάναμε όλοι σ' αυτή τη γη που την πατούμε... Έστω, για να μη γίνομαι δραματική, έχουμε κάτι λιγότερο από τέσσερις μήνες για να πραγματοποιήσουμε όσους απ' τους στόχους μας προλαβαίνουμε. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι οπαδοί της νέας θεωρίας συνωμοσίας, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ, βασιζόμενοι σε κείμενα των Σουμερίων και κάνοντας... πρόχειρους υπολογισμούς, απεφάνθησαν ότι ο θρυλικός πλανήτης "Nibiru" ή για άλλους "Πλανήτης Χ", βρίσκεται προ των πυλών του πλανήτη μας, με τον οποίο και θα συγκρουστεί, φέρνοντας την "Αποκάλυψη" (ελπίζω ήδη να σκεφθήκατε ουρανοξύστες να γκρεμίζονται σαν jenga και κολοσσιαία κύματα να πλημμυρίζουν πολυσύχναστες λεωφόρους, αλλιώς κλείστε το παρόν κείμενο άμεσα και τρέξτε να δείτε το "2012").

Η απάντηση της NASA σε όλα αυτά δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από ένα τεράστιο "απεταξάμην". Τόνισε δε το σημαντικό ρόλο που έχει παίξει το διαδίκτυο στη μετάδοση όλων αυτών των αβάσιμων θεωριών. Παρόλα αυτά, όποιος θέλει να πιστέψει σε κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να πειστεί (το γιατί θα το δούμε στο τέλος), και θα επικαλεστεί κάθε επιχείρημα που θεωρεί ο ίδιος (και μόνο!) λογικό για να το πετύχει. Το εργάκι έχει ανέβει άλλωστε πολλές φορές και στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία!

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Νοστράδαμο και την προφητεία του για το Ιούλιο του 1997, με τον μεγάλο βασιλιά του τρόμου (που θα ερχόταν μάλιστα κι απ' τον ουρανό, ως άλλος Σάκης σ' εκείνη την επική εμφάνιση); Ποιος το Millenium και τους τρελαμένους υπολογιστές που θα μας παρέσερναν στον Αρμαγεδώνα; Ποιος το "2012" με το τέλος του ημερολογίου των Μάγιας; Κανείς, κι αυτό είναι που κάνει την ιστορία τόσο αμήχανη...

Η εσχατολογία είναι μέρος της ζωής των ανθρώπων από τα πρώτα βήματα του πολιτισμού του. Ενώ θεωρητικά είναι ο κλάδος της θεολογίας που πραγματεύεται τα ζητήματα σχετικά με το τέλος της ζωής και της ανθρωπότητας όπως την ξέρουμε, δεν έχει ξεφύγει απ' αυτήν ούτε η επιστήμη, αλλά ούτε και η τέχνη. Η... ιδιάζουσα γοητεία που ασκεί είναι απόλυτα κατανοητή, καθώς φαίνεται πως εξ αρχής συνειδητοποιήσαμε, παρατηρώντας τη φύση, ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους. Έτσι κι αυτός ο κόσμος, που χτίζεται αιώνες τώρα και (αν δεν μας κάνει στάχτη ο "Nibiru" τέλη Σεπτέμβρη!) θα συνεχίζει να εξελίσσεται, κάποια στιγμή, θα τελειώσει, θα "πεθάνει", θα πάψει να υφίσταται με τη μορφή που τον ξέρουμε. 

Κι αυτή είναι μία σκέψη πολύ λογική, όταν δεν συνοδεύεται από ευπιστία σε κάθε τι που διαβάζουμε στο διαδίκτυο, φανατισμό, υστερία και διχασμό. Δίχως άλλο τα συμπτώματα αυτά φανερώνουν (πέρα από το ότι τα κριτικά μας φίλτρα θέλουν τσεκάρισμα) ότι αναμένουμε καταβάθος το τέλος αυτό ως μία λύτρωση, ένα φινάλε αρχαίας τραγωδίας σ' όλα αυτά που έχουμε κάνει όσα χρόνια υφιστάμεθα ως είδος. Μόνο που, δυστυχώς ή ευτυχώς, σύντομα ή αργά, συνειδητοποιεί κανείς όλα είναι εδώ, τώρα. Και η ύβρις, και η κάθαρση. Μπορούμε λοιπόν αντί να αναμένουμε έναν καινούργιο κόσμο, να φτιάξουμε τον δικό μας όπως τον θέλουμε.

Υ.Γ.: Ένα κομμάτι απ' την Οκτάνα του Εμπειρίκου, που ταιριάζει γάντι στο σημερινό μας θέμα (όλο το έργο εδώ):

"Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ’ αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ας ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή — ΟΚΤΑΝΑ!"
+Kωνσταντίνα Πορφυρού 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ προσπαθώντας να σώσουμε ότι συμβολίζει την υγιή ελλάδα

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Θα προσπαθήσω να είμαι και ρεαλιστής και αντικειμενικός. Λέω θα προσπαθήσω γιατί στο συγκεκριμένο θέμα έχω έντονο το στοιχείο του ρομαντισμού και του συναισθηματισμού.

Όμως πάμε δέκα-δεκαπέντε χρόνια πίσω όπου στην Ελλάδα είχαμε δεκάδες εφημερίδες, με κάθε μεγάλη ομάδα να έχει 2-3 δικές της, κάθε πολιτικό κόμμα το ίδιο και κάθε Κυριακή η εφημερίδα να ήταν ένα σετ δώρου λες και έκανες παραγγελία σε telemarketing. Εγώ ουδέποτε δεν διαφώνησα με όλα αυτά. Ούτε με τον κιτρινισμό, ούτε με τα ροζ φύλλα, ούτε με τα γαλάζια, ούτε με τον κίτρινο Τύπο. Ήταν αυτή η έκφραση της ελευθερίας που με έβρισκε απόλυτα σύμφωνο.

Σήμερα έπρεπε να έρθει η μέρα για να ζήσω το MEGA να κλείνει, το κανάλι που συνέδεσα με την αγάπη μου για την ειδησεογραφία, την ψυχαγωγία και τόσα ακόμα. Το κανάλι που εκείνο το απόγευμα Δευτέρας ο αδερφός μου κουνούσε μα μανία την κεραία μέχρι να πετύχουμε έστω με παράσιτα το λογότυπο του!

Έπρεπε να έρθει η μέρα για να ζήσω το ΔΟΛ να κλείνει. Με αμέτρητες εκδόσεις και άλλες παραγωγές που τελικά άφησαν δεκάδες υπαλλήλους στον δρόμο. Όμως όταν μιλάμε για δημοσιογραφία, για εφημερίδες και κανάλια, δεν είναι μόνο οι απόψεις, μόνο οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί. Είναι η ιδέα. Είναι ο ρομαντισμός. Είναι η ελευθερία της έκφρασης. Και το να βλέπεις ρολά και λουκέτα, είναι ότι πιο βάναυσο μπορώ να σκεφτώ.

Το MEGA είναι τόσο σημαντικό κεφάλαιο που όταν λειτουργούσε με προσωπικό ασφαλείας, συνέχιζε να είναι ανάμεσα στα πρώτα σε τηλεθέαση! Όταν έμαθα ότι ο Μαρινάκης αγόρασε τον ΔΟΛ προσωπικά χάρηκα που δεν θα κλείσει. Από την άλλη, βλέπω να δημιουργείται ένα νέο τοπίο στην τηλεοπτική αγορά όπου και κάθε ιδιοκτήτης ομάδας έχει και ένα κανάλι. Με άλλα λόγια, κάθε πλούσιος αλλά άσχετος με τον λόγο και την ενημέρωση, μπόρεσε να αποκτήσει ένα κανάλι επειδή απλά, μπορούσε... Αυτό δεν είναι υγεία, είναι εμπόριο. Ακόμα κι έτσι όμως, το προτιμώ από ένα νεκρό κανάλι.

Θέλω να κλείσω σημειώνοντας ότι εύχομαι ειλικρινά και ο ΔΟΛ και το MEGA να αναγεννηθούν και να προσφέρουν ποιοτικό έργο. Για μένα αποτελούν δύο σύμβολα της Ελλάδας και επιχειρηματικά και στα ΜΜΕ, συνεπώς ο μαρασμός τους καθρεφτίζει και την γενική κατάντια της χώρας. Ας σώσουμε τα σπουδαία οικοδομήματα της χώρας, για να μπορούμε κι εμείς να εμπνεόμαστε από αυτά με τη σειρά μας. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ πως ένας αληθινός ηγέτης θα μπορούσε να κερδίσει την τρομοκρατία

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Λίγες μόνο σκόρπιες σκέψεις σχετικά με το πιο πρόσφατο τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο. Γιατί πραγματικά έχουμε αναλύσει πλέον τα πάντα, έχουμε θίξει απόψεις, γνώμες, προτάσεις, προβληματισμούς. Έχουμε βγάλει τα συμπεράσματα μας, έχουμε κάνει τις προβλέψεις μας, όμως ο χρόνος περνάει και εμείς απλά βλέπουμε αθώους πολίτες να πέφτουν νεκροί σε έναν πόλεμο που δεν γνώριζαν ότι συμμετέχουν.

Η τελευταία επίθεση έδειξε, ότι κανένα τρομοκρατικό χτύπημα δεν πρόκειται να αποφευχθεί, καθώς ούτε όπλα χρειάζονται, ούτε κάποιο πολύπλοκο σχέδιο, ούτε καν η προσμονή για ένα σημαντικό γεγονός, όπως μια συναυλία, ένας αγώνας κλπ. Οι τύποι απλά νοικιάζουν ένα φορτηγάκι, παίρνουν και δυο μεγάλα μαχαίρια απ' την κουζίνα και αυτό είναι όλο. Μετά μετράμε απλά τους νεκρούς.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν εγώ θέλω να προβληματιστώ σε ένα βασικό κομμάτι της αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης που κατά τη γνώμη μου δεν έχει σχέση με την καταστολή και την αστυνομική παρουσία (όχι ότι δεν είναι σημαντική), αλλά με την πολιτική ηγεσία. Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ευρώπη, έχει ανάγκη από έναν ισχυρό ηγέτη που μπορεί να περάσει ένα αίσθημα ασφάλειας και προστασίας στους πολίτες του. Πολύ περισσότερο ο λαός αυτήν την στιγμή, έχει ανάγκη από σύμπνοια και ομόνοια.

Αν κάνετε τον κόπο να αφιερώσετε λίγο χρόνο στα σχόλια αναγνωστών κάτω από τα άρθρα που αφορούν την τρομοκρατία θα διαπιστώσετε λυπηρές διαμάχες μεταξύ Αριστερών και Δεξιών λες και οι τρομοκράτες ρωτούσαν τα θύματά τους για την πολιτική τους ιδεολογία πριν τα σκοτώσουν. Ο κόσμος είναι εναντίον στο να πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους και τις πλατείες, όμως ακόμα κι έτσι το χρησιμοποιεί για να διχαστεί και να διαχωριστεί με τους συμπολίτες του. Γιατί; Όταν έρχεται κάποιος με μαχαίρι και σκοτώνει την γυναίκα σου και το παιδί σου, δεν έχει πολύ σημασία αν το καλοκαίρι βρισκόσουν στην Χίο σώζοντας μετανάστες απ' την βάρκα τους ή ήσουν στο Σύνταγμα και διαδήλωνες εναντίον τους. Νιώθεις τον ίδιο πόνο που καμιά ιδεολογία δεν μπορεί να σου γιατρέψει. Γι' αυτό και μια ισχυρή πολιτική ηγεσία έχει χρέος να ενώσει τον λαό και όχι να τον αφήσει να βρίσκει λόγους να διαχωρίζεται.

Και επειδή όπως ανέφερα παραπάνω, κανένα τρομοκρατικό χτύπημα πλέον δεν θα μπορεί να προληφθεί, θα ήθελα να σημειώσω το εξής: Όταν κάποιος αποφασίσει ότι είναι ωραία ή εξυπηρετεί κάποιον σκοπό το να σκοτώσει κόσμο, θα το κάνει. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα το κάνει. Είτε ο λαός μείνει σπίτι του είτε βγει έξω. Αν δεν πετύχει στο Λονδίνο θα πετύχει στο Νιουκάστλ. Αν δεν πετύχει στην Αγγλία, θα πετύχει στην Ισπανία, στην Ολλανδία, στην Δανία...

Ο σκοπός λοιπόν είναι να μην φτάσει κάποιος να το αποφασίσει αυτό. Και επειδή πολλοί από τους τρομοκράτες είναι ντόπιοι πολίτες των Δυτικών χώρων, με καταγωγή από μουσουλμανικά κράτη, το πρόβλημα μπορεί εύκολα να εντοπιστεί στην Παιδεία των ανθρώπων αυτών. Κάπως... ξέφυγαν από το Δυτικό πρότυπο και γαλουχήθηκαν στα ισλαμιστικά και εχθρικά πρότυπα βίας και εκδίκησης(;) οπότε είναι χρέος της πολιτικής ηγεσίας κάθε Δυτικής χώρας να χειριστεί κατάλληλα το πως μεγαλώνει στα σχολεία της, τους νέους κάθε γενιάς (ας μην ξεχνάμε πως έχουμε πρόσφατο παράδειγμα πολίτη της Δύσης που ασπάστηκε το Ισλάμ), μαθαίνοντας τους να σέβονται τον άνθρωπο και διαλύοντας παντοτινά κάθε έννοια διάκρισης με βάση το χρώμα ή τη θρησκεία. Αν καταφέρουμε να αναπτύξουμε το αίσθημα αγάπης μεταξύ μας, θα είναι και πιο δύσκολος ο διαχωρισμός.

Να λοιπόν δύο μεγάλα στοιχήματα για κάθε κυβέρνηση που επιθυμεί να διαλύσει από την ρίζα του, το ενδεχόμενο τρομοκρατίας εκ των έσω. Γιατί το να ενισχύσεις τους δρόμους με αστυνομία και στρατό για μερικές μέρες αφού έχει συμβεί ένα τρομοκρατικό χτύπημα είναι χαζό αφού ποτέ κανένας δεν θα πάει ακριβώς στο ίδιο σημείο να χτυπήσει γνωρίζοντας και ότι αστυνομοκρατείται και ότι ο κόσμος θα το αποφεύγει! Μόνο λοιπόν χτυπώντας την τρομοκρατία στην ρίζα της, δηλαδή στο σημείο πριν ακριβώς γίνει κάποιος τρομοκράτης, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ελπίδες για την νικήσουμε! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ "θα τρίβεται τα μάτια σας μόλις δείτε και διαβάσετε αυτό το κείμενο!"

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Κάθε φορά που διαβάζει κάποιος έναν τίτλο όπως αυτός του σημερινού προβληματισμού, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα "κλικάρει" τον σύνδεσμο που οδηγεί στο περιεχόμενο του, έτσι ώστε να ικανοποιήσει την περιέργεια του. Παρά το φαινομενικά "αδιάφορο" θέμα που μπορεί να έχει ένα τέτοιο άρθρο, εκφράσεις όπως "απίστευτο! δείτε πως έγινε μετά από..." ή "Σοκ! καταστράφηκε αφότου..." ιντριγκάρουν τον εκάστοτε αναγνώστη και τον οδηγούν στην κάθε λογής συλλογή άχρηστων πληροφοριών, αφού πέφτει στην καλοστημένη παγίδα ενός ακαταμάχητου τίτλου.

Το γιατί επιλέγονται τέτοιου είδους τίτλου άρθρα δεν είναι αξιοπερίεργο, αντίθετα, απολύτως κατανοητό και εξηγήσιμο, θα έλεγε κανείς. Ας δώσουμε όμως και ένα παράδειγμα, έτσι για να γίνει πλήρως κατανοητό το αντικείμενο που εξετάζουμε σήμερα. Ας πάρουμε ως δείγμα μια υποθετική είδηση ενός τραγικού γεγονότος το οποίο συνέβη αυτό το διάστημα. ένα γεγονός όπως ένα πολύνεκρο δυστύχημα στην εθνική οδό, που προκλήθηκε λόγω της αυξημένης κίνησης αυτοκινήτων, από οδηγούς οι οποίοι είχαν "δραπετεύσει" σε κάποιο μέρος, λόγω του τριημέρου που μας πέρασε. Τίτλος πρώτος: "Πολύνεκρο δυστύχημα στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας λόγω αυξημένης κινητικότητας/κίνησης." και, Τίτλος δεύτερος: "Τραγωδία! Δεκάδες τα θύματα που απανθρακώθηκαν και ακρωτηριάστηκαν στο πολύνεκρο δυστυχήμα στην Εθνική (Σληρές Εικόνες)". Είναι νομίζω κοινά αποδεκτό ότι κάποιος ο οποίος θα έβλεπε τους τίτλους των δύο αυτών κειμένων σε κάποια ιστοσελίδας ενημέρωσης του διαδικτύου, θα επέλεγε να πληροφορηθεί για το εν λόγω περιστατικό μέσω του κειμένου που θα έφερε τον 2ο τίτλο.

Γιατί όμως αυτό; Πέρα από το οπτικό υλικό το οποίο σαφέστατα δίνει ένα επιπλέον κίνητρο στον αναγνώστη, η περιγραφή και η παρουσίαση του κειμένου μέσα από τον δεύτερο τίτλο, είναι πιο δελεαστική συγκριτικά με το πρώτο. Γιατί όμως αυτή η ανάγκη για κάτι πιο "καταστροφικό" και "χειρότερο" από πλευράς του ανθρώπινου είδους; Γιατί αυτή η τάση προς το "όσο πιο αποκρουστικό γίνεται" και η σαγήνη που μας τραβάει προς το "απαίσιο και αποτρόπαιο"; Είναι η περιγραφική δραματικότητα που μας κάνει να θέλουμε να δούμε κάτι στην χειρότερη (αν όχι χείριστη) εκδοχή του; Είναι απλώς ένα κόλπο του μυαλού μας; Είναι λίγο που κατά βάθος μας εμπνέει η ωμή πραγματικότητα σε όλο της το μεγαλείο; Την επόμενη φορά που θα συναντήσετε ένα τέτοιο τίτλο, θυμηθείτε αυτό το κείμενο, επαναλάβεται τα ανωτέρω ερωτήματα και ψιθυρήστε μέσα σας: "Ιδού η απορία, ιδού και ο σημερινός προβληματισμός."

Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ πως ένα σχολείο στο Ηράκλειο ξεγύμνωσε το συντηρητισμό μας

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Eίναι ένα θέμα που δίχασε αρκετά όσους το αντιλήφθηκαν τις μέρες που μας πέρασαν. Πρόκειται για το ρίσκο που πήρε ένα σχολείο στο Ηράκλειο, όπως διαβάσαμε στο ekriti.gr, να ξεφύγει από τα πατροπαράδοτα και να βάλει ως θέμα στην έκθεση της Β' Λυκείου ένα ζήτημα που αφορούσε το reality που σημάδεψε τη φετινή τηλεοπτική σεζόν, το survivor. Για το survivor τα έχουμε ξαναπεί από εδώ (και μάλλον θα συνεχίσουμε να τα λέμε αφού ο ΣΚΑΪ αποφάσισε να βγάλει από τη μύγα ξύγκι και να το προβάλλει μέχρι τις πρώτες μέρες του Ιουλίου!), σαν τηλεοπτικό προϊόν και ειδικά όπως το βλέπουμε στην Ελλάδα δεν είναι και το αγλάισμα του πολιτισμού, αλλά σαν πηγή προβληματισμού και περίσκεψης είναι ιδανικό. Μάλλον δεν σκέφθηκαν έτσι και οι γονείς ορισμένων μαθητών βέβαια οι οποίοι εξέφρασαν κάποια δυσαρέσκεια, όπως και πολλοί συμπολίτες όταν το θέμα πήρε έκταση στα sites και τα social media, με το επιχείρημα "μα πως είναι δυνατόν η παιδεία να ξεπέφτει σε τόσο ευτελή θέματα;". Αξίζει βέβαια πριν προχωρήσουμε στον προβληματισμό μας, να παραθέσουμε και την απάντηση που έδωσε εκπρόσωπος των καθηγητών του σχολείου στο site που αποκάλυψε το ζήτημα, για να έχουμε μία σφαιρικότερη άποψη:

"Σας ενημερώνω καταρχάς ότι το διασκευασμένο κείμενο που τέθηκε προς διαπραγμάτευση είναι της Α. Νίνη με τίτλο: "Όσα μου έμαθε το Survivor για τη ζωή (και τον καπιταλισμό)". Ότι στην παραγωγή λόγου οι μαθητές κλήθηκαν να γράψουν, με αφορμή το Survivor, ένα άρθρο για τα αποτελέσματα των ψυχαγωγικών και ενημερωτικών προϊόντων των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης στην πνευματική ανάπτυξη των νέων και να διατυπώσουν τις προτάσεις τους για το πώς πρέπει οι νέοι να αντιμετωπίζουν τα προϊόντα αυτά. Επομένως, τα θέματά μας είναι απολύτως συνεπή τόσο όσον αφορά στη στοχοθεσία του μαθήματος της νεοελληνικής γλώσσας γενικά, αλλά και στην ύλη της Β΄ τάξης ειδικά, όπου υπάρχει αντίστοιχο θέμα για τα ριάλιτι στο σχολικό βιβλίο".

Αν και προσωπικά βρήκα την παραπάνω απάντηση αποστομωτική, θα ήθελα να επιμείνω παραπάνω στο ζήτημα. Κι αυτό γιατί πλέον αρχίζει και με τρομάζει το πόσο συντηρητικοί είμαστε ως κοινωνία. Στο άκουσμα του "θέμα survivor σε σχολείο" η ραχοκοκαλιά μας αναρίγησε και τα κεφάλια μας γύρισαν 360 μοίρες, χωρίς καν να ξέρουμε το θέμα ολόκληρο, χωρίς καν να μας νοιάζει αν είναι όντως κάτι πρωτότυπο και παραγωγικό, παρά μόνο γιατί περιείχε την απαγορευμένη λέξη: survivor. Θέλουμε φαίνεται να συνεχίσουμε να έχουμε μία παιδεία εντελώς απομονωμένη κοινωνικά, κλεισμένη στο δικό της μικρόκοσμο στον οποίο δεν υπάρχει επίκαιρο ή μη, όλα διακρίνονται από μία ασφαλή ρευστότητα. Θέλουμε αυτά τα παιδιά (τα οποία παρεμπιπτόντως του χρόνου δίνουν πανελλήνιες κι έπειτα βγαίνουν από τη σχολική αποστείρωση) να μην επεξεργάζονται κριτικά, να μην έχουν άποψη. Θέλουμε απλά να τους πετάξουμε σ' ένα χαρτί ένα θέμα τύπου "το περιβάλλον" ή "το χάσμα των γενεών" κι έξω απ' την πόρτα: να' ναι χαρούμενα αυτά γιατί δεν θα κουράσουν το μυαλό τους, οι καθηγητές γιατί δεν θα κουραστούν κι εκείνοι με τη σειρά τους και πολύ με τη διόρθωση κι οι γονείς γιατί έπεσε ένα θέμα... "με κύρος"¨.

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε αγαπημένοι. Και, μεταξύ μας, κάτι ψιθυρίζεται στα πέριξ ότι ο γιαλός δεν είναι ποτέ στραβός...

 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ εκδρομή με λεωφορείο - για κάποιους όνειρο για άλλους εφιάλτης

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Έχετε τα πάντα σε ετοιμότητα σχετικά ένα ταξίδι αστραπή που σκοπεύετε να κάνετε, αλλά έχετε όλη την ώρα την εντύπωση πως έχετε ξεχάσει κάτι σημαντικό. Αποβάλλετε το άγχος (όσο μπορείτε) , και μη μπλοκάρετε από μόνοι σας μόνο και μόνο επειδή δεν βρίσκετε κάτι να σας προβληματίζει. Kάτι τέτοια έλεγε το ζώδιό μου μέσα στη βδομάδα... Πώς απέβαλλα το άγχος μου, θα σας πω παρακάτω...

To 122 είναι το παλιό και περίφημο Ε22. Η παλιά διαδρομή είχε αφετηρία στην Ακαδημίας και το τέρμα ήταν στη Σαρωνίδα. Με την επέκταση του μετρό η αφετηρία είναι στο Ελληνικό, απέναντι από ένα νηπιαγωγείο. Αν είσαι τυχερός, ενώ περιμένεις το λεωφορείο τα παιδιά σε συντροφεύουν από μακριά όταν είναι καθημερινή. Νομίζω πως είναι η ωραιότερη διαδρομή με λεωφορείο. Γι' αυτό κι εγώ, την περασμένη Κυριακή, μπλόκαρα το άγχος, που υποτίθεται ότι θα είχα μεσοβδόμαδα, πηγαίνοντας με τα μέσα στο εξοχικό μου, που είναι κληρονομιά του πατέρα μου.

Αυτή τη διαδρομή την κάνω τακτικά ακόμα και όταν χειμωνιάζει. Το νότιο κομμάτι της Αττικής είναι αναμφισβήτητα το στολίδι της. Είναι διαμορφωμένο έτσι ώστε ακόμα και το χειμώνα να υπάρχει κόσμος και να μην ερημώνει. Ο Έλληνας άλλωστε αγαπά τη θάλασσα όλες τις εποχές. Η παραλιακή ενδείκνυται ως ιδανική τοποθεσία για πρώτο ραντεβού. Εντάξει, εγώ όταν επιχείρησα μια φορά να βγω πρώτο ραντεβού εκεί ήταν ψιλοαποτυχημένο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Η εξαίρεση του κανόνα!

Το ωραιότερο σημείο της διαδρομής του 122 είναι από τη Βουλιαγμένη ως τα Λιμανάκια -εκεί στον κολπίσκο.

Αναπολείς της καλοκαιρινές σου περιπέτειες σε αυτές τις αμμουδιές και ανυπομονείς να έρθει πάλι το καλοκαίρι και να λερώσεις τα πόδια σου στην άμμο και να ασχολείσαι με το ''γνωστό'' πρόβλημα της παραλίας, δηλαδή το ''τάκα-τούκα'' από τις ρακέτες των λουόμενων. Δε σε ενοχλεί που τη θάλασσα της αγαπημένης σου παραλίας την αγκαλιάζει η χειμωνιάτικη συννεφιά. Μέσα από το τζάμι του λεωφορείου οι εικόνες περνούν σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά από τα μάτια σου. Έχεις ήδη ξεφύγει από τα γκρίζα κτίρια του κέντρου. Απολαμβάνεις τα φυσικά ελληνικά χρώματα που είναι τόσο πολύ αγνά και πάντα σε ηρεμούν.  +Nastazia A

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

EIKONIKOI ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ~ ο εθισμός στα social μέσα απ' το #NotAlone

μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Πόσες απ' αυτές φτιάχνουν έναν προβληματισμό;

Ποτέ δεν υπήρξα κατά των Social. Ποτέ όμως δεν άφησα να γίνουν αυτά η κύρια και όχι η εναλλακτική μορφή της ζωής μου.

Ποτέ δεν υποτίμησα την δύναμη που τα Social έχουν για να ενώνουν τον κόσμο. Ποτέ όμως δεν περίμενα από αυτά να λειτουργήσουν σαν υποκατάστατο μιας απόστασης που δεν ήταν χιλιομετρική...

Μετά τον λάθος χειρισμό έρχεται ο εθισμός... +Yanni Spiridakis 

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ~ θουκιδίδης: τα τρία κριτήρια για μια ελεύθερη πολιτεία

κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας

από: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Γράφει η Μαίρη Καρά

Ο Θουκυδίδης (περίπου 460-398 π.Χ.) ήταν Aρχαίος Έλληνας ιστορικός, γνωστός για την συγγραφή της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, μια πόλη (μια χώρα θα λέγαμε σήμερα) είναι ελεύθερη όταν είναι ΑΥΤΟΝΟΜΗ, ΑΥΤΟΔΙΚΗ και ΑΥΤΟΤΕΛΗΣ.
     Ας κάνουμε μια σύντομη αναφορά σε κάθε μια από αυτές τις έννοιες, για να  κατανοήσουμε σε τι τελικά συνίσταται η Ελευθερία μιας χώρας, αλλά και να δούμε ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να την διέπουν.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ
     Αυτονομία σημαίνει να δίνει η Πολιτεία στον εαυτό της τους νόμους της. Προσοχή όμως. Πολιτεία, με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου, δεν είναι ένας εξουσιαστικός μηχανισμός ανεξάρτητος απ' την κοινωνία που της επιβάλλεται, όπως είναι το Κράτος σήμερα. Αντίθετα, Πολιτεία είναι το σύνολο των μελών μιας κοινότητας που οργανώνονται πολιτικά.
     Είναι δηλαδή η Πολιτεία, η ίδια η κοινωνία με την μορφή πολιτικής οντότητας. Όταν λέμε λοιπόν ότι η Πολιτεία δίνει τους νόμους της στον εαυτό της, εννοούμε ότι το σύνολο των πολιτών που αποτελούν την πολιτεία θέτουν τους νόμους σύμφωνα με τους οποίους θεωρούν ότι πρέπει να ζουν.
     Σε μια αυτόνομη Πολιτεία άρα, οι πολίτες είναι αυτοί που κατέχουν και ασκούν τη νομοθετική λειτουργία. Η κορυφαία έκφραση αυτονομίας μιας Πολιτείας σημειώθηκε στην Αρχαία Αθήνα, όταν οι πολίτες μέσα απ' το κυρίαρχο όργανο, την Εκκλησία του Δήμου, πρότειναν, ψήφιζαν, ενέκριναν ή απέρριπταν, άλλαζαν ή καταργούσαν τους Νόμους τους.

ΑΥΤΟΔΙΚΗ
     Αυτόδικος είναι η Πολιτεία στην οποία η απονομή του δικαίου γίνεται απ' τα δικά της Δικαστήρια και σύμφωνα με τους Νόμους που η ίδια η Πολιτεία έχει προηγουμένως θεσπίσει. Μέσα από τα Δικαστήρια της η Πολιτεία έχει την ευκαιρία να εφαρμόσει την βούληση της, όπως την έχει κωδικοποιήσει μέσα από τους Νόμους που έχει ψηφίσει ο λαός.
     Έτσι όπου προκύπτουν αμφισβητήσεις σχετικά με την εφαρμογή του νόμου, όπως π.χ. στην περίπτωση που εξετάζεται, αν ένας άρχοντας άσκησε τα καθήκοντα του σύμφωνα με το Νόμο ή όχι, η Πολιτεία με τα Δικαστήρια καλείται να τον επιβάλλει. Κι όταν μιλάμε για εφαρμογή του Νόμου, εννοούμε ότι την εξουσία για να το κάνει, την έχει ο λαός και την εκδηλώνει μέσα από δικαστικά όργανα, τα οποία ο  λαός τα συνθέτει. Για παράδειγμα αυτόδικος ήταν η Πολιτεία των Αρχαίων Αθηναίων, αφού μέσα απ' τα Δικαστήρια της Ηλιαίας ένα μέρος του λαού που νομοθέτησε, είχε και την εξουσία να επιβάλλει την εφαρμογή αυτού του Νόμου.

ΑΥΤΟΤΕΛΗΣ
     Αυτοτελής είναι η Πολιτεία, που λαμβάνει η ίδια τις αποφάσεις που χρειάζονται, για την εύρυθμη λειτουργία της Πολιτείας σε καθημερινή βάση. Η αυτοτέλεια είναι - θα λέγαμε σήμερα - η δυνατότητα της Πολιτείας να κυβερνάει η ίδια τον εαυτό της, αποφασίζοντας σχετικά με τα θέματα που πρέπει να διευθετηθούν. Έτσι έχουμε για παράδειγμα την Εκκλησία του Δήμου στην Αρχαία Αθήνα, η οποία παίρνει τις αποφάσεις ως το κορυφαίο όργανο που εκφράζει την Αυτοτέλεια της Πολιτείας.
     Βλέπουμε λοιπόν πως μια Πολιτεία είναι ελεύθερη, όταν ο λαός της έχει τα κατάλληλα όργανα να θέτει τους νόμους της, να τους επιβάλλει όταν χρειάζεται και να λαμβάνει τις αποφάσεις που την αφορούν. Άρα πρέπει για να είναι ελεύθερη η Πολιτεία, να είναι ελεύθεροι οι πολίτες να κάνουν όλα τα παραπάνω. Πολιτεία ελεύθερη χωρίς ελεύθερους πολίτες δεν υφίσταται. Και πολιτεία χωρίς ελεύθερους πολίτες δεν είναι Δημοκρατία.

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ για τον θάνατο #mitsotakis

Η ΕΙΔΗΣΗ
Μέσα σε κλίμα πένθους και συγκίνησης, τα Χανιά, o τόπος που τόσο αγαπούσε, «δέχτηκαν» τη σορό του πρώην πρωθυπουργού και επιτίμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 99 ετών.
ΤΟ HASHTAG
#mitsotakis
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ
Όσοι ζήσαμε από κοντά την πολιτική κόντρα της δεκαετίας του 90' μεταξύ Παπανδρέου και Μητσοτάκη, μπορούμε εύκολα να κάνουμε και την σύγκριση στον θάνατό τους. Θυμάμαι στον θάνατο Παπανδρέου (Ανδρέα) λαϊκό προσκύνημα με ουρές χιλιομέτρων από απλό κόσμο και αποστολές αξιωματούχων από πολλές χώρες στην τελετή. Τώρα, ένα C-130 μετέφερε την σωρό και αυτό ήταν όλο.
Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Διότι επί Παπανδρέου, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία κατέβασαν τα όπλα και σεβάστηκαν τη μνήμη του νεκρού επίσημα και ανεπίσημα με όλα τους τα στελέχη. Σήμερα, σε τουλάχιστον 3 περιπτώσεις που εγώ πρόσεξα, επίσημα στελέχη της κυβέρνησης από ανεπίσημους διαύλους καταφέρθηκαν εναντίον του εκλιπόντα. Και προφανώς, καμιά αμαρτία δεν σβήνεται μετά το θάνατο, όμως εκείνες τις μέρες δεν είναι κατάλληλες για να ασκήσεις κριτική ή μάλλον να κατακρίνεις ολότελα έναν νεκρό, ε;
Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες λεπτομέρειες, αφενός γιατί δεν τιμούν τις ημέρες πένθους της οικογένειας Μητσοτάκη με τον οποία ιδεολογικά είχαμε πολλές αντιθέσεις, όμως εγώ ξέρω να βουλώνω το στόμα μου και να σέβομαι όχι μόνο το νεκρό αλλά και την οικογένεια που άφησε πίσω του. Έτσι, θα ήθελα απλά αν σημειώσω πως αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι η ευκολία με την οποία γνωστοί και άγνωστοι έτρεξαν να διακωμωδήσουν τον θάνατο, την κηδεία ή απλά απλά να σχολιάσουν κακοπροαίρετα. Σημεία των καιρών φίλοι μου...
+Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ #HASHTAG ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ πως θα κερδίσεις στη νέα (σου) ζωή;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Θα έλεγα πως στις μέρες μας ένα από τα κυριότερα στοιχεία επιτυχίας στην ζωή μας, είναι η τακτοποίηση, η οργάνωση και η τάξη. Ελπίζω να μην ακούγομαι σαν την μαμά σας που σας φώναζε να μαζέψετε τα παιχνίδια σας το βράδυ, ενώ εκείνη την ίδια ώρα είχε μια βρώμικη κατσαρόλα στο μάτι της κουζίνας και έναν κουβά άπλυτα ρούχα μέσα στο σαλόνι, όμως θα προσπαθήσω να σας αποδείξω πως το ζήτημα παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον.

Στις μέρες μας, κάθε άνθρωπος έχει την ικανότητα να διαχειριστεί πολλές και διαφορετικές καταστάσεις. Γίνεται δέκτης πολλών δεδομένων, πολλών ερεθισμάτων, εμπειριών και ασχολείται με πολύ περισσότερα του ενός πράγματα. Μια τάση που άλλαξε σταδιακά τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία όπου η κοινωνία της πληροφορίας μας προσέφερε τα πάντα στο... πιάτο μας!

Και ενώ όλα αυτά είναι υπέροχα, πρέπει να παραδεχτούμε πως πολλές φορές αντί τα δεδομένα να μετουσιόνονται σε ωφέλιμη πληροφορία, τελικά καταλήγουν να γίνονται ένα χάος στο μυαλό, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την ζωή μας. Τραγικό! Όλα όμως οφείλονται στο κατά πόσο μπορούμε να είμαστε οργανωμένοι και έτοιμοι για τις απαιτήσεις της κάθε ημέρας που ξημερώνει.

Την τελευταία φορά που χρειάστηκε να προσλάβω άτομο, είχα την ευκαιρία να δω από κοντά δεκάδες υποψήφιους για συνέντευξη. Ένα από αυτά που τους ζήτησα, τους αιφνιδίασε. Ζήτησα λοιπόν να μου ξεκλειδώσουν το κινητό τους και χωρίς εγώ να το αγγίξω, απλά να μου δείξουν την επιφάνεια εργασίας τους. Επίσης σημείωσα πως αυτό ήταν προαιρετικό και πως αν αρνούνταν να το κάνουν δεν θα μετρούσε αρνητικά στην αξιολόγηση. Η αλήθεια είναι πως εντυπωσιάστηκα μόνο από δύο κινητά, αλλά πριν φτάσω εκεί θα σημειώσω πως είδα πολλά με αμέτρητα εικονίδια που έφτιαχναν ένα σκηνικό χάους. Είδα επαφές σε μορφή widget με εντελώς άκομψο τρόπο, είδα εικόνες φόντου οι οποίες ζάλιζαν και μόνο λειτουργικές δεν ήταν και σε πολλές φορές δεν είδα σχεδόν τίποτα, δείγμα του ότι απλά κοιτούσα ένα... τηλέφωνο!

Ένα κινητό όμως με τα σωστά widgets στοιχισμένα όμορφα, τις εφαρμογές σε φακέλους και ένα φόντο που θα αφήνει καθαρότητα στο κινητό, δείχνει βασικά στοιχεία τακτοποίησης και οργάνωσης. Δείχνει ένα άτομο με μεθοδικότητα και με σύνεση. Και ξέρετε... τελικά, αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται στις μέρες μας ο σύγχρονος άνθρωπος. Σύνεση και μεθοδικότητα. Οργάνωση και σωστή διαχείριση. Γιατί ο καταιγισμός δεδομένων γίνεται ολοένα πιο έντονος και μάλιστα είναι αντιστρόφως ανάλογος με τον συνεχώς μειωμένο διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο.

Ποιος κερδίζει; Μα... αυτός που θα παντρέψει σωστά αυτές τις δύο αντιφατικές νέες μεταβλητές της ζωής του. Γιατί η λέξη κλειδί φίλοι μου είναι μία: Διαχείριση! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ ας εκμεταλλευτούμε την τζάμπα διαφήμιση του τουρισμού μας

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Αν σπεύσετε να σημειώσετε ότι ο σημερινός προβληματισμός είναι άκαιρος ή πριν της ώρας του, τότε ανήκεστε στον μέσο όρο του κλασικού έλληνα που ξέρεις, τα αφήνει όλα για τελευταία στιγμή και στο τέλος, ε... όλοι ξέρουμε τι γίνεται!

Η Ελλάδα λοιπόν και φέτος βρέθηκε να είναι δεύτερη χώρα στον κόσμο σε γαλάζιες σημαίες. 486 για την ακρίβεια ακτές οι οποίες πιστοποιήθηκαν για τις ασφαλείς και ποιοτικές υπηρεσίες προς τους λουόμενους. Ναυαγοσώστης, ποιότητα των υδάτων και υπηρεσίες κατά την παραμονή είναι μερικά από τα προαπαιτούμενα της πιστοποίησης αυτής. Συνεπώς, η Ελλάδα τα κατάφερε και πάλι περίφημα, καθώς για να γίνουν όλα αυτά δεν αρκεί μόνο μια καλή παραλία για το οποίο στην χώρα μας κληρονομήσαμε χωρίς κόπο, αλλά και ορισμένες προσπάθειες οργάνωσης.

Τώρα, ξέρουμε πως έχουμε κι άλλη τζάμπα διαφήμιση για τον τόπο μας, κάτι που έχει ήδη εξαργυρωθεί από τις κρατήσεις που αναμένεται και πάλι να βουλιάξουν την Ελλάδα από τον τουρισμό. Συγκλονιστικά νέα αν σκεφτεί κανείς πως οι δαπάνες διαφήμισης μάλλον μειώνονται κάθε χρόνο και εδώ ακριβώς είναι το μυστικό της επιτυχίας.

Κόσμος θα έρθει πολύς, θα μείνει όμως ευχαριστημένος; Θα δώσουμε εμείς οι έλληνες -επαγγελματίες του τουρισμού και μη- το κάτι παραπάνω ώστε αυτοί οι άνθρωποι να έρθουν, να διασκεδάσουν, να ξεκουραστούν και του χρόνου να μην έχουν λόγο να πάνε κάπου αλλού;

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υστερούμε σε υποδομές, οργάνωση και πολλά ακόμα, όμως αν σεβαστούμε τον άνθρωπο-τουρίστα, τον οικογενειάρχη ξένο και ενθουσιώδη ή παράξενο επισκέπτη, τότε να είστε σίγουροι ότι εκείνος θα εστιάσει σε εμάς. Στα ζεστά μας πρόσωπα, στον χρόνο που αφιερώσαμε να εξηγήσουμε οι ίδιοι με νοήματα και με κάκιστα αγγλικά μια διαδρομή αντί μιας παγωμένης ταμπέλας που θα έδινε την πληροφορία. Και ξέρετε... Κανείς δεν θα διηγηθεί στους φίλους του για την ύπαρξη μιας ταμπέλας, όλοι όμως θα μεταφέρουν την εμπειρία τους από έναν ντόπιο που παράτησε τα πάντα για να τους δείξει τον δρόμο ή να τους υποδείξει το καλύτερο φαγητό..! +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ~ το "τίποτα" είναι πολλές φορές καλύτερο από το "λίγο"

Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis

Ζούμε σε ένα κόσμο που είναι φτιαγμένος από συμβιβασμούς. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Συμβιβασμοί στον τομέα των προσωπικών, των οικονομικών, κοκ. Είτε το αποδέχεσαι και προχωράς με αυτό, είτε -καλώς ή κακώς- μένεις πίσω. Σίγουρα περνάς και την φάση κατά την οποία αρνείσαι κατηγορηματικά να ενστερνισθείς αυτή την λογική την περίεργης πραγματικότητας μέσα στην οποία υπάρχεις, όμως, εν τέλει, σε... "παρασέρνει το ρέμα".

Που λέτε... κάπου διάβασα τον τίτλο του σημερινού προβληματισμού και με έβαλε σε μεγάλες, πολλές και ποικίλες σκέψεις. Πάρτε και εσείς ένα λεπτό και αναλογιστείτε το εξής; Προσπερνώντας την στιγμή του εκάστοτε συμβιβασμού, φτάνουμε στην στιγμή που αναλογιζόμαστε το τι μας προσφέρει ο εν λόγω συμβιβασμός. Άλλες φορές κάτι σχετικά καλό, άλλες κάτι όχι και τόσο και άλλες πάλι το τίποτα. Σε πόσες περιπτώσεις όμως το τίποτα-καθόλου είναι καλύτερο από το λίγο; Σε περισσότερες από ότι νομίζουμε δυστυχώς.

Ας πάρουμε την περίπτωση του "περίπου με αγαπάς" (που λέει και το γνωστό άσμα) το οποίο αναφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) έχουμε αισθανθεί κάποια στιγμή ότι αυτό που παίρνουμε είναι ελλιπές, όχι αρκετό και γενικά.. λίγο. Οι σκέψεις, η αμφιβολία και τα ερωτήματα μας κατακλύζουν και μας τρώνε από μέσα κυριολεκτικά. Φτάνουμε στο σημείο να αισθανόμαστε άβολα και να λέμε: "καλύτερα, τελικά, να μην το ζούσα αυτό". Παρόλα αυτά συμβιβαζόμαστε (λόγω παραγόντων όπως η ανασφάλεια) και μένουμε σε μια μη υγιή κατάσταση. Ας δούμε τώρα την περίπτωση του "έφτασε πάλι η Δευτέρα θεέ μου.." (με την ειλικρινά "όχι πάλι θεέ μου" έννοια της και όχι απλώς εκείνης που απλώς γκρινιάζουμε) που αναφέρετε στα επαγγελματικά μας. Πόσο άσχημο είναι το συναίσθημα του να μην θέλεις να πας στην δουλειά ξέροντας την κατάσταση που έχεις πρόκειται να βιώσεις ή να αντικρίσεις. Φτάνουμε πάλι στο σημείο να λέμε "και τι να κάνω; να παραιτηθώ -μέρες που είναι- και να μείνω χωρίς δουλειά; Ποτέ!", όμως και παράλληλα να ευχόμαστε να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να ψάχναμε δουλειά. Παρόλα αυτά συμβιβαζόμαστε και αποδεχόμαστε το λίγο που μας προσφέρει και μας παρέχει η εργασία μας.

Το συναίσθημα του "δεν έχω τίποτα", σε κάνει συνήθως να προσπαθείς για να φτάσεις στο "θέλω να προσπαθήσω για να έχω". Το συναίσθημα όμως του "αυτό που μου προσφέρεται παρά τις προσπάθειες μου είναι τόσο... λίγο", συνήθως σε αφοπλίζει και σε απογοητεύει. Συμβιβασμός ή μη; Δεν ξέρω. Σίγουρα δεν σας συμβουλεύω να χωρίσετε ή να παραιτηθείτε μέσα από τον σημερινό προβληματισμού (προς θεού!). Καθένας όμως ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

Εις το επανιδείν...+Vaggelis Episkopou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ εσείς; καπνίζετε;

Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis

Ως άτομο που ζει και μεγαλώνει πλάι σε καπνιστές (ούσα μη καπνίστρια), από γονείς και στενούς συγγενείς μέχρι και πολύ αγαπημένους φίλους, έχω μάλλον αναπτύξει τους ίδιους αμυντικούς μηχανισμούς μ' εκείνους, με αποτέλεσμα να αντιδρώ σε κάποιες συμπεριφορές που "παίζουν" πολύ τελευταία, με δήθεν έξαλλους ανθρώπους που κολλούν τον δείκτη τους επικριτικά μπροστά στα πρόσωπα όσων καπνίζουν, αμολώντας παράλληλα λογύδρια με δασκαλίστικο ύφος σχετικά με το πόσο κακό κάνει το κάπνισμα (λες και υπάρχει κάποιος εν έτει 2017 που δεν τα ξέρει!). Καθόλου τυχαίο δεν είναι βέβαια που συμπίπτει ο σημερινός προβληματισμός με την αυριανή "Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καπνίσματος".

Επιστρέφω στις αρχές του κειμένου μου, για να απαντήσω στην εύλογη απορία σας: "δεν τους αγαπάς δηλαδή αυτούς τους ανθρώπους; δεν θέλεις να προφυλάξουν την υγεία τους;". Προφανώς και τους αγαπάω, προφανώς και θέλω, όπως θέλουν όλοι για τους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους, να είναι καλά. Όμως δεν μπορούμε να φερόμαστε στους καπνιστές σαν να είναι μικρά παιδιά (εκτός αν είναι όντως μικρά παιδιά, οπότε εκεί ναι, επιβάλλεται θα έλεγα!), σαν να μη γνωρίζουν όλα αυτά που γνωρίζουμε εμείς ή δεν έχουν την προσωπικότητα και τη λογική να κρίνουν οι ίδιοι. Ο μόνος τρόπος να βοηθήσουμε κάποιον να πάλέψει τον όποιο εθισμό του είναι να σταθούμε δίπλα του και να συζητήσουμε, ώστε να τον συνειδητοποιήσει αρχικά και να νιώσει ο ίδιος την επιθυμία να τον αποβάλλει από πάνω του. Αν αυτό δεν συμβεί, δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τίποτα σε κανέναν. Σε περίπτωση όμως που αντιληφθούμε ότι κάποιος γύρω μας χρειάζεται τη στήριξή μας για να κόψει το κάπνισμα, ζούμε σε μία εποχή που υπάρχει πληθώρα επιλογών για κάτι τέτοιο: από το ηλεκτρονικό τσιγάρο (τη μετάβαση δηλαδή στο μη κάπνισμα και όχι την παγίωσή του στη θέση του συμβατικού τσιγάρου- αυτό είναι ελληνική πατέντα!), μέχρι τσίχλες νικοτίνης, βελονισμό, υπνοθεραπεία, ό,τι μπορεί να λειτουργήσει στον καθένα!  Θέλει δύναμη και αποφασιστικότητα για να αποφύγει κανείς συνέπειες όπως αυτές που παρουσίασε η Ελληνική Πνευμονολογική Εταιρεία σε ημερίδα της την περασμένη Πέμπτη (αναλυτικότερα εδώ), αλλά είναι εφικτό.

Ιδιαίτερη σημασία έχει στη διαδικασία και η ψυχολογική προσέγγιση του θέματος, καθώς κάθε εθισμός έχει την αιτία του στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής. Έχει διττή υπόσταση καθώς από τη μία η εύρεση του τι είναι αυτό που κάνει τον εκάστοτε άνθρωπο να μένει προσκολλημένος και από την άλλη κάποια tips αντιμετώπισης των δύσκολων στιγμών μπορούν να διατηρήσουν τη συνοχή στο εύθραυστο ψυχολογικό οικοδόμημα και να εγγυηθούν την επιτυχία.

Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τους εθισμούς τους είναι μικροί καθημερινοί ήρωες. Και χρειαζόμαστε πιο πολλούς, για να δίνουν το παράδειγμα και αρκετό κουράγιο σε όλους μας. Σας περιμένουμε λοιπόν!

 +Κωνσταντίνα Πορφυρού

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »