προβληματισμός σαββάτου - ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ: ΖΩΝΤΑΣ ΣΑΝ ΚΟΙΝΟΣ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΣ

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες για μένα. Σχολούσα από το μάθημα και πριν πάω σπίτι έπρεπε να αγοράσω μερικά αυγά για να φάω. Δεν θα πήγαινα απόψε για καφέ με τους άλλους, τα λεφτά τελείωσαν και ποιός ζητάει κι άλλα; Μου έστειλαν μόλις πριν λίγες μέρες! Εντάξει δε στο κρύβω, σήμερα είμαι ράκος και δε θέλω πολλά-πολλά.

Λίγο πριν φύγω όμως είδα την καινούρια. Αυτή που είχε έρθει με μεταγραφή. Δεν της έδωσα σημασία μέχρι που τυχαία συναντηθήκαμε και με ρώτησε που είναι η γραμματεία. Με ύφος αναγκασμένου και βαρεμένου την πήγα ως την πόρτα. “Πωπω! Τι προχειροδουλειά. Στα ιδιωτικά που πάω εγώ υπάρχει πολυτέλεια” μου είπε κι εγώ πόσο ήθελα να τη βρίσω; Όμως δεν στο κρύβω, ήταν τόσο όμορφη, η πλούσια! “Έλα για ένα ποτό στο σπίτι” της είπα κι αυτή δέχτηκε αμέσως. Στο δρόμο της εξηγούσα πως το δικό μου το σπίτι είναι μικρό και λίγο παλιό. Πως δεν έχω γυάλινα ποτήρια, ούτε κάτι για να φάμε με το ποτό κι αυτή μου είπε πως θα με καλούσε στο ρετιρέ της καινούριας πολυκατοικίας απέναντι από την μαρίνα, που νοίκιασε για τις σπουδές της, αλλά θέλει να έρθει μαζί μου, να δει τι κάνει κάποιος σαν εμένα, να κοιμηθεί με κάποιον κοινό μικροαστό.

Να κοιμηθεί είπε; Δεν το σκέφτηκα τότε και είπα να αρχίσω με τα απολύτως απαραίτητα. Την πήγα για να αγοράσουμε μαζί τα αυγά. Της είπα ότι δεν έχω λεφτά παρά μόνο για αυτά τα αυγά και αν ήθελε μπορούσαμε να τα μοιραστούμε. Τότε εκείνη άρχισε να γελά! Με κοιτούσε λες και έλεγα κάποιο ανέκδοτο, λες και ο κόσμος μου ήταν τόσο αστείος για εκείνη. Όμως κοίταξα γύρω μου και κανείς άλλος δε γελούσε. Όταν φύγαμε, περπατούσαμε προς το σπίτι μου και τότε την κοίταξα μέσα από τα ακριβά της ρούχα και την προειδοποίησα: “Θέλεις σίγουρα να έρθεις μαζί μου; να δεις τι κάνει κάποιος σαν εμένα; να κοιμηθείς με κάποιον κοινό μικροαστό;

Αυτή με κοίταξε με ένα αθώο χαμόγελο, σαν τίποτα να μην καταλάβαινε. Βέβαια! Στον μικρόκοσμο της δεν είναι αυτά αντιληπτά. Όταν φτάσαμε, το χαμόγελο κόπηκε, αλλά δεν ήθελε να το δείξει από ευγένεια. Τότε αγανακτισμένος της φώναξα: “Νοίκιασε μια ‘τρύπα’ στο υπόγειο, κόψε τα μαλλιά σου για να μη λαδώνονται συχνά, φόρα βρώμικα ρούχα και παίζε στις αλάνες και ύστερα βρες δουλειά σαν σερβιτόρα. Κάνε σαν να μην είχες πάει ποτέ σχολείο. Και πάλι όμως δεν είναι περιπέτεια. Γιατί ποτέ δεν έχεις ξυπνήσει βλέποντας κατσαρίδες να βολτάρουν στο κρεβάτι που κοιμάσαι ή τις κουβέρτες να μην είναι αρκετές για να σε ζεστάνουν αφού δεν έχεις λεφτά για θέρμανση. Αλλά τι λέω; Όλα αυτά, με ένα τηλεφώνημα στον μπαμπά, είναι παρελθόν για σένα. Δε θα γίνεις ποτέ σαν εμένα, δε θα κάνεις ποτέ ότι κάνει ένας τύπος σαν εμένα, δε θα κοιμηθείς ποτέ σαν κάποιος κοινός μικροαστός.

Γι’ αυτό έλα μαζί μου μόνο για μια μέρα. Τραγούδησε όπως εγώ, γελά όπως κάνω εγώ, έλα να κάνουμε έρωτα με τον δικό μου τρόπο και ύστερα κάνε ότι θέλεις σαν κανένας να μην σε κοιτάει, ίσως μπεις για λίγο στον κόσμο μου, στον κόσμο ενός κοινού μικροαστού” :[