(αποκωδικοποιήστε και διαβάστε ακούγοντας το τραγούδι)
Τον είχα δει που έτρεχε από δω κι από κει, ενοχλούσε του πάντες στη γειτονιά και πολλοί τον κυνηγούσανε. Τώρα όμως τα κεφάλια όλων είναι χαμηλωμένα. Τα ίδια τα παιδιά κατάφεραν να τα σωπάσουν. Δεν μιλούν. Δεν αναπνέουν. Η εκκωφαντική βία (τους) προκάλεσε την σιωπηρή ησυχία. Σαν κάτι να είναι λάθος εδώ πέρα.. Όμως πόσα μπορεί να ξέρω εγώ; Είναι μακριά από εμένα, το σπίτι μου, την οικογένειά μου. Εκείνος όμως που άλλοτε τάραζε τον κόσμο με τη φωνή του, τώρα δεν μιλάει, παλεύει με τους δαίμονες που έχουν φυτευτεί στο κεφάλι και αυτό είναι το πεδίο μάχης που άλλοι επέλεξαν για να πολεμήσουν με τα τανκς τους, τις βόμβες και τα όπλα τους και ύστερα να κλαίνε σαν άλλοι να φταίνε για όλα αυτά. Όλα μέσα στο κεφάλι του, τον ανάγκασαν να ζει σαν ένα άλλο Ζόμπι. Είναι ζόμπι. Τι είναι ζόμπι; Το ζόμπι του πολέμου.
Και ύστερα κοιτάω πιο πέρα. Τη μάνα του. Μια μάνα (οποιαδήποτε) με ραγισμένη την καρδιά, χωρίς ελπίδες για εκείνη, με φόβο για το γιο της. Θα σταθεί τυχερός να φύγει στην Ευρώπη ή θα γίνει κι αυτός ένας πολεμιστής με προδιαγεγραμμένο μέλλον; Τα δάκρυα δεν κυλούν πια γιατί έχουν στεγνώσει πριν κυλήσουν απ’ τα καταραμένα μάτια που βλέπουν την εκκωφαντική βία να προκαλεί σιωπηρή ησυχία. Και ύστερα όλοι αναρωτιούνται το λάθος τους.
Το σκηνικό είναι γνωστό. Άλλοτε στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σερβία, στις ακτές της Γαλλίας, την Περσία –σε όλη την ιστορία- όπως τότε μέσα σε ένα κεφάλι που διαλέγουν αρχίζουν και πολεμούν με τα τανκς τους, τις βόμβες και τα όπλα τους μέχρι να έρθει η ώρα να πεθάνουν κι αυτοί. Έτσι κι αυτός ένοιωθε το κεφάλι του να πονάει, να καταρρέει, να μην αντιστέκεται. Τι είναι στο κεφάλι του –σκέφτηκα να ρωτήσω- όμως είδα μια σφαίρα να καρφώνεται ακριβώς στη μέση και εκείνον να πέφτει στη μέση του δρόμου νεκρός. “Ζόμπι; ζόμπι; ζόμπι” του φωνάζανε, αλλά δεν έχει νόημα πια. Το ζόμπι του πολέμου τον νίκησε :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το