κυματίζοντας σκέψεις - θυμάσαι;

θυμάσαι;

Θυμάσαι που μετρούσαμε μαζί τον κάθε μήνα, και σα να ήταν χάντρα θαλασσιά τον περνούσαμε στην ασημένια αλυσίδα του κομπολογιού που λέγαμε αγάπη;

Θυμάσαι που μιλούσαμε ώρες ατέλειωτες λες και δεν υπήρχε χρόνος και κάθε λεπτό ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία και κάθε ώρα έμοιαζε σαν επίσκεψη στον Παράδεισο;

Θυμάσαι που τα μάτια μας λέγανε όλα όσα είχαμε μέσα στην καρδιά μας και δεν χρειαζόμασταν λέξεις για να εξηγήσουμε αυτό που θέλαμε να πούμε;

Θυμάσαι που ο ύμνος μας λεγόταν “νηστεία έρωτας και προσευχή” κι εμείς σαν πιστοί νηστεύαμε, αγαπούσαμε και προσευχόμασταν;

Θυμάσαι πως μόνο εμείς μπορούσαμε να καταλάβουμε τι σημαίνει να λαχταράς, να ποθείς και να υποφέρεις;

Θυμάσαι όταν τα όνειρα τα στέλναμε ταξίδι πάνω σε σύννεφο λευκό με τον δικό μας έρωτα καραβοκύρη;

Θυμάσαι όταν η βροχή μας συνέπαιρνε και μας ταξίδευε σε εξωτικά μέρη μα και σε οικία και μας παρέσυρε σαν το ρυάκι σε όνειρα που πλέκαμε για μας;

Θυμάσαι όταν κάθε ερχομός γινόταν μια απόλυτη ευτυχία, μια θάλασσα συναισθημάτων που μας έκανε να νιώθουμε τόσο γλυκά μέσα στο πνίξιμό της;

Θυμάσαι τον σπαραγμό του αποχαιρετισμού που μας ξερίζωνε τα σπλάχνα με ένα πόνο αφόρητο χωρίς παρηγοριά;

Θυμάσαι τις καυτές νύχτες, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου με μια ξεχωριστή ηδονή που δεν είχαμε νιώσει ποτέ πριν;

Θυμάσαι τα άστρα που λάμπανε μόνο για ‘σένα;

Θυμάσαι το βροχερό απόγευμα μέσα στο πάρκο και στους δρόμους γεμάτους από ξένους;

Θυμάσαι όταν στον κόσμο υπήρχε μόνο εγώ κι εσύ;

Το ξέρω ΔΕΝ θυμάσαι γι’ αυτό και δεν υπάρχει πια εγώ κι εσύ(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας