κυματίζοντας σκέψεις - ο έρωτας του φλεβάρη

ο έρωτας του φλεβάρη

Μες του Φλεβάρη την καρδιά, τις παγωμένες νύχτες
όταν τα δέντρα τα γυμνά νοσταλγικά κοιμούνται
της άνοιξης το ζέσταμα, όνειρο έχουν στους κορμούς
και στα κλειστά μπουμπούκια γιατί σαν έρωτας θα ‘ρθει
μαζί με χελιδόνια και πασχαλιές χαρούμενες.
Το παγωμένο, άγονο και μαύρο τώρα χώμα
κρύβει καρπό στα σπλάχνα του, έτοιμο να πηδήξει
για να ξεφύγει προς τον ουρανό κι ο ήλιος σαν πατέρας
γλυκά να το φιλήσει και να του δώσει δύναμη
για να πετάξει χρώματα πάνω στα τρυφερά τα πέταλα.
Έτσι λέει και μια παράξενη, παράδοση του κόσμου,
μέσα στο κρύο και το σκότος, οι χειμωνιάτικες καρδιές
του Μάι βρίσκουν θέρμη και θέλουν να γιορτάσουνε
του Μέγα έρωτα τις φλογερές αξίες.
Τα πορφυρά τριαντάφυλλα, πολύχρωμα μπουκέτα,
αρώματα, ποιήματα και κάρτες με καρδούλες,
προσφέρουνε θυσίες πάνω στο άγιο μάρμαρο
του πύρινου του έρωτα, βωμό.
Του Βαλεντίνου λένε τη γιορτή που σμίγει τις καρδιές
και λειώνει τους πάγους της καρδιάς σαν καυτερή ‘λιαχτίδα.
Γιορτάζουν λέει της ζωής αυτοί που αγαπούνε
κι αν είν’ η αγάπη αληθινή στις δεκατέσσερις του μήνα
πρέπει να βγουν και να το πουν και να το διαλαλήσουν.
Μα της αγάπης το κρυφό και σπάνιο άνθος μένει σε κάθε χρόνο
κάθε εποχή και κάθε αστραποβρόντι.
Μες του χειμώνα τη νυχτιά δε χάνει τ’ άρωμά του
μήτε και λειώνει σαν κερί στην κάψα του Αυγούστου.
Είναι μια φλόγ’ αθάνατη δε σβήνει μόνη της ποτέ
ούτε και χαμηλώνει, ούτε και χάνεται σα θύμηση
στο πέρασμα του άπονου του χρόνου.
Ο έρωτας είναι κόκκινος, κόκκινος σα το αίμα
κι όποιος τον ένιωσε βαθιά μέσα στις φλέβες του κορμιού
ξέρει πως είν’ αθάνατος και δεν χρειάζεται γιορτή
μήτε και πανηγύρι για να το δείξει πως μπορεί
να ζει να βασιλεύει μες του Φλεβάρη τη χιονιά
και στης ζωής τις μπόρες(_)

---

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας