μάθε τον πόνο
Του Ιωάννη Γρυπάρη
βουβὸς στὰ δόντια σου ν᾿ ἀλέθεις.
Χύνε τῆς λήθης τὸ νερὸ
μὲς στὸ τρελὸ κρασὶ τῆς μέθης.
Θὰ πάει κι αὐτὸ μίαν ὀμορφιὰ
καὶ πρὶν νὰ γύρει ἀκόμα ὁ χρόνος,
ἔχει ὁ Θεός, τὰ ἑφτὰ καρφιὰ
θὲ νὰ μᾶς βάλει ὁ νέος πόνος.
Ὅριζε, μοῖρα τῶν μοιρῶ,
ἐσὺ ποὺ γνέθεις καὶ ξεγνέθεις,
Χύνε τῆς λήθης τὸ νερὸ
μὲς στὸ τρελὸ κρασὶ τῆς μέθης.
Ο πόνος είναι βουβός όταν τον νιώθεις. Κι όταν δεν τον εκφράζεις είναι ακόμα πιο σιωπηλός και πιο βαθύς. Κι ο ένας πόνος διαδέχεται τον άλλο κι εμείς πολλές φορές πρέπει να μαθαίνουμε να ζούμε με έναν πόνο, ένα βαθύ πόνο που κουβαλάμε σαν φορτίο πάνω στους ώμους μας. Δεν υπάρχει κανείς που να μην έζησε με κάποιο πόνο. Κι είναι πολλοί που προσπάθησαν να τον πνίξουν μέσα σε βαθιά ή ρηχά ποτήρια. Ο πόνος όμως είναι αθάνατος, ο πόνος ξέρει να ξεγελά και να επιζεί και να βαραίνει. Κι εμείς μαθαίνουμε να ζούμε μαζί του γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είναι σαν την ανίατη αρρώστια που φορές καταλαγιάζει κι άλλες πάλι φουντώνει ακόμα πιο δυνατή.
Πόνε μου σε συνήθισα κι είσαι τώρα κομμάτι του εαυτού μου. Κι όσο κι αν με πονάς αλύπητα εγώ τώρα σε ξέρω και ναι μπορώ να ζω κι ας είσαι πάντα μέσα μου(_)
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το