παλιές πληγές
Περπατώντας μέσα στην άβυσσο των σκέψεών μου σκοντάφτω στις ασυναρτησίες που μπλοκάρουν την έμπνευσή μου. Προσπαθώ να ανασυντάξω τη ροή αλλά μάταιη είναι η προσπάθειά μου. Άλλο ένα Πάσχα πέρασε άλλη μια γιορτή που με άφησε και πάλι χωρίς δυνατά συναισθήματα να αναπολώ. Ίσως μεγαλώνοντας χάνεται κάποια ευαισθησία και γεγονότα σημαντικά δε σε συναρπάζουν πια, ή περισσότερο δεν αφήνουν την ίδια απόχρωση που άλλοτε μπορούσαν. Είναι λυπηρό να μην μπορείς να βρεις μια ζεστασιά σ’ αυτά που βιώνεις και το πέρασμα των χρόνων σε αφήνει κενό λες και κάποιος έσβησε τα χρώματα από τη ζωή σου και όλα μένουν σα σκιές του γκρίζου. Ίσως να είναι και η ματαιοδοξία που εκκρίνει ο οργανισμός για να μπορεί να κουκουλώσει τις πληγές που αφήνει το πέρασμα του χρόνου. Η ματαιοδοξία είναι σαν την αναισθησία, η πληγή είναι ανοιχτή, αλλά δεν πονάει πια όπως πρώτα, δεν σε βασανίζει νύχτα και μέρα αλλά παρ’ όλα αυτά παραμένει ανοιχτή και δεν επουλώνεται.
Οι άνθρωποι όμως είναι τόσο μα τόσο διαφορετικοί και πολλοί μπορούν να προχωρήσουν θεωρώντας αυτό το “κουκούλωμα” της πληγής ως ίαση. Από τη μια αυτό μπορεί να είναι καλό γιατί δίνει σε κάποιον τη δυνατότητα να προχωρήσει και δημιουργήσει στη ζωή του κάτι νέο αδιαφορώντας για το παρελθόν. Από την άλλη όμως η παλιά αυτή πληγή μπορεί να επιδεινωθεί κι ο δεύτερος πόνος να είναι χειρότερος από τον πρώτο ή ακόμα και να γίνει ο λόγος μιας διεστραμμένης πορείας που σκορπίζει πόνο σε άλλους. Υπάρχουν όμως και αυτοί που προχωρούν ξέροντας πως η παλιά πληγή μένει ανοιχτή και είναι ο γνώμονας που καθορίζει την πορεία της ζωής τους. Ποιο από τα δύο είναι καλύτερο; Ίσως και τα δύο να είναι σωστά, ίσως όμως και τα δύο να είναι λάθος. Το χάσιμο όμως του ενθουσιασμού για τις καλές και όμορφες στιγμές της ζωής είναι το πιο λυπηρό για όποιον το έχει ζήσει.
Δεν γράφω για να κάνω κάποια ιατρική διάγνωση ή για να αποτυπώσω κάποια νέα φιλοσοφική γνώμη. Γράφω γιατί οι σκέψεις μου κυματίζουν κι αποτυπώνονται πάνω σ’ αυτά τα σκόρπια γράμματα που τεριάζονται και γίνονται λέξεις. Γράφω γιατί ζω καθημερινά το δράμα της πληγής που δεν μπορεί να σταματήσει να αιμορραγεί και που η ματαιοδοξία δεν έχει κάνει την εμφάνισή της ακόμα για να την κουκουλώσει(_)
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το