όταν μια άνοιξη
Μανόλης Αναγνωστάκης
Ὅταν μιὰν ἄνοιξη
Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε
Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου
κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη,
πικραμένη σου μνήμη
Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ τὴ νιότη μας
καὶ τὰ ὄνειρά μας
Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε
Ο γυρισμός της Άνοιξης φέρνει μαζί της και τον γυρισμό της ζωής, των πουλιών και των χρωμάτων. Σαν παλιός καλός φίλος θα ξαναγυρίσει να σ’ αγκαλιάσει και να σου θυμίσει τους ατέλειωτους κύκλους της ζωής. Σαν την Άνοιξη θ’ ανοίξει κι η καρδιά σου και όλα τα όνειρα κι οι προσδοκίες θα πάρουν χρώμα, σάρκα κι οστά και θα ξεδιπλωθούν μπροστά σου σα ζωντανές εικόνες απ΄ τ’ αμπάρι της μνήμης(_)
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το