Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

προβληματισμός σαββάτου - ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ: ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΠΑΙΔΙ (The Nutcracker)


ταξιδέψτε στον Μουσικό Κωδικό ακούγοντας το κομμάτι συγχρόνως
Δεν έχει περάσει πολύ ώρα που ξάπλωσα για να επισπεύσω το επόμενο πρωί μέσω του βραδινού μου ύπνου κι όμως (με) βλέπω να σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι, παραμερίζοντας στο πλάι τα σκεπάσματα. Για, μια στιγμή… Δεν είμαι εγώ αυτός. Είναι ένα μικρό αγοράκι που μου μοιάζει. Όχι-όχι, πρέπει να είμαι εγώ, αφού υπακούει στο κούνημα του χεριού μου ή στο σήκωμα του φρυδιού μου.

Μας πως γίνεται να μοιάζω με ένα μικρό παιδάκι; Αρχίζω να περπατάω στα σκοτάδια στηριζόμενος στις μύτες των ποδιών μου και ακολουθώ φωτάκια από σβησμένες ηλεκτρικές συσκευές. Κάπου εκεί στο βάθος του σκοτεινού δωματίου βλέπω μια πόρτα να ξεχωρίζει απ’ το μικρό της περίγραμμα που είναι από νέον. Τώρα κατάλαβα! Αν ήμουν μεγαλόσωμος δεν θα χωρούσα απ’ αυτήν την πόρτα.

Χώνομαι γρήγορα και συνεχίζω να βαδίζω σχεδόν στο απόλυτο σκοτάδι. Ξαφνικά μια πυγολαμπίδα αρχίζει να χορεύει περίτεχνα λαμπαδιάζοντας το έντονο φως της. Ακολουθώ το λαμπερό ζουζούνι και οδηγούμαι σε ένα τεράστιο δωμάτιο με χαμηλό φως που μοιάζει με τις εικόνες που έβλεπα παλιά απ’ το διάστημα: Σκούρο μπλε με αμέτρητα μικρά λαμπιόνια. Παντού ολόγυρα, παιχνίδια για μικρά παιδιά. Λούτρινες κούκλες, πάνινες μπάλες, πλαστικές φιγούρες από στρατιωτάκια και ένα αριθμητάρι πολύχρωμο. Δεν υπάρχει τίποτα με καλώδια ή μπαταρίες. Κανένα παιχνίδι δεν βγάζει μη φυσικούς ήχους.

Στην αρχή κοιτάζω με δέος χωρίς να αγγίζω τίποτα, όμως σύντομα η πυγολαμπίδα με τα αδύναμα φτερά της προσπαθεί να σπρώξει τα αμέτρητα παιχνίδια σα να μου κάνει νόημα να συμμετέχω στο παιχνίδι. Δειλά-δειλά αρχίζω να πειραματίζομαι με ορισμένα παιχνίδια και σύντομα να κυλιέμαι και να γελάω ξεκαρδιστικά ξέγνοιαστος ανάμεσα στα αρκουδάκια, τους στρατιώτες και τα ψεύτικα ζωάκια. Κοίτα πόσο πλήρης δείχνω. Δεν έχω ανάγκη κανέναν άλλο. Για μια στιγμή δεν σκέφτομαι λογαριασμούς, δόσεις ή υποχρεώσεις.

Μετά από ώρες η πυγολαμπίδα στέκεται πάνω στο μάγουλό μου για να μου τραβήξει την προσοχή. Με το φτερούγισμά της μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω και προσπαθεί να με επιστρέψει στην μικρή πόρτα. Εγώ αρνούμαι να ακολουθήσω, όμως η πόρτα με το πέρασμα του χρόνου μικραίνει. Μήπως πρέπει να προλάβω να περάσω όσο χωράω ακόμα;

Ξαφνικά με ξυπνάει. Είναι μέρα και είμαι… εγώ. Πάλι :[

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Προβληματίστηκες; σχολίασε το