είναι δύσκολο να είσαι Ολυμπιακός

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Ίσως η αφορμή για το σημερινό να είναι οι πρόσφατες επιτυχίες του Ολυμπιακού σε διάφορα αθλήματα, όμως στην πραγματικότητα το σημερινό πόνημα αποτελεί μία έκφραση συσσωρευμένων αισθημάτων και βιωμάτων και άρα είναι... πρέπον να αρχίσει με αναμνήσεις.

Αναμνήσεις σαν τότε στο σχολείο που φορούσα τη φανέλα του Ολυμπιακού μετά από μια μεγάλη επιτυχία και ερχόταν από πίσω μου ο Ν.Γ. για να με αναγκάσει να τη βγάλω ή αλλιώς να με δείρει -στο bullying της εποχής- ή τότε έξω απ' το γήπεδο του ΟΦΗ όταν μετά το παιχνίδι απερίσκεπτα κρατούσα εμφανώς το κασκόλ μου το οποίο μου πήρε ένας νεαρός για να το σκίσει με σουγιά μπροστά μου. Αναμνήσεις σαν όταν πήγαινα εκδρομή στην Τούμπα (ναι, τότε) και στα δύο λεωφορεία που ερχόντουσαν από την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (στα οποία επέβαινα εγώ), δέχτηκαν επίθεση από λεωφορείο του ΠΑΟΚ με αποτέλεσμα να διαλυθεί το ένα (ευτυχώς επιζήσαμε όλοι), οι πέτρες που έπεφταν βροχή ή στην Ξάνθη όπου οι ροχάλες από το νέο -τότε- γήπεδο, ήταν σαν καταιγίδα στα κεφάλια μας.

Ήταν κι άλλα όμως. Ήταν τα δάκρυα, ο σπασμένος καναπές απ' τα χοροπηδητά, η σπασμένη πόρτα από μπουνιά σε έναν αποκλεισμό, τα πανηγύρια στην πλατεία, τα βαμμένα με συνθήματα σχολικά βιβλία, τα παραλίγο εμφράγματα, η προσπάθεια μου να κρύψω τον φανατισμό μου για να μην εκτεθώ επαγγελματικά, αλλά και όταν άλλαξα επάγγελμα η απελευθέρωση μου ξανά, ξανά και ξανά!

Όταν είσαι ο Ολυμπιακός έχεις υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Είσαι κατά κανόνα φίλος μίας ομάδας που πρωταγωνιστεί στην Ελλάδα σχεδόν σε κάθε άθλημα και σε πολλά από αυτά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. "Οφείλεις" δηλαδή να δεσμεύσεις πολλές ώρες από το χρόνο σου για να ακολουθήσεις κάθε αγώνα της ομάδας σου. Εγώ που είμαι μακριά από την Αττική, περιορίζομαι στις τηλεοπτικές (ή ραδιοφωνικές μεταδόσεις), όσοι είναι στην Αττική έχουν και το... άγχος των μετακινήσεων και εισιτηρίων. Είναι έτσι. Είσαι παντού "μέσα". Έχω ακούσει πολλές φορές τους Παναθηναϊκούς να λένε πως "κοίτα εγώ είμαι μπασκετικός". Τι πάει να πει μπασκετικός; Επειδή πήρες 6 ευρωπαϊκά, ξέχασες ότι η ομάδα σου ξεκίνησε το 1908 απ' το ποδόσφαιρο; Ξέχασες ότι σου έχει προσφέρει αρκετές συγκινήσεις και διακρίσεις; Γενικά, ξέχασες; Όταν είσαι Ολυμπιακός, είσαι παντού Ολυμπιακός. Από κει βγαίνει και το σύνθημα "το σπίτι μου το άφησα, τη γκόμενα παράτησα και ήρθα εδώ για να σου πω, Θρύλε μου πόσο σ' αγαπώ".

Υπάρχουν όμως και αρνητικά στο να είσαι Ολυμπιακός. Θέλεις να κερδίζεις. Πάντα. Ξέρετε, όταν μιλάω στην κόρη μου που παίζει βόλεϊ, της θυμίζω πάντα να προσπαθεί και να απολαμβάνει το παιχνίδι χωρίς να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Ωστόσο, ένας Ολυμπιακός αθλητής και φίλαθλος δυσκολεύεται σε αυτό, γιατί έχει μάθει σε αυτό. Και αυτό προφανώς δεν είναι σωστό, είναι ίσως θεμιτό όμως όταν μένει στα όρια της επιθυμίας, άντε και της στεναχώριας.

Θα ήθελα να καταθέσω και κάτι ακόμα. Όταν είσαι Ολυμπιακός, ξέρεις ότι η μισή Ελλάδα είναι μαζί σου -ως Ολυμπιακοί- και η άλλη μισή εναντίον σου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σεβασμός στον αντίπαλο. Υπάρχει φθόνος και σενάρια φαντασίας. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αποδεχτείς. Ξέρετε... ακόμα και σε αυτήν την ηλικία αμφιταλαντεύομαι πολύ για το αν είμαι σωστός ή λάθος φίλαθλος. (προσοχή: ακολουθεί νέα παράθεση αναμνήσεων) Θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του '80 και τη δεκαετία του '90 να είμαι με τον πατέρα μου κάθε Κυριακή στο γήπεδο του ΟΦΗ. Να με μαθαίνει να τον υποστηρίζω ως τη μεγαλύτερη ομάδα του τόπου μου. Να ζω και τη μοναδική εμπειρία του 1993 κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης και έκτοτε έως και σήμερα να συνεχίζω να πηγαίνω στο γήπεδο και να τον υποστηρίζω.

Θυμάμαι, τα ταξίδια μου και την αδιάκοπη παρουσία μου από διάφορα πόστα στον Εργοτέλη από το τοπικό μέχρι τη Superleague και τούμπαλιν με αποκορύφωμα τη μεγάλη εμπειρία στη Θεσσαλονίκη. Αναμνήσεις από τη Νέα Υόρκη το 1999 που είχαμε πάει με τα αδέρφια μου στο Gotham Cup (Fiorentina του Batistuta, Aston Vila, Ajax του νεοαποτκτηθέντα εκείνο το καλοκαίρι Νίκου Μαχλά και Παναθηναϊκός), φορώντας φανέλες του Ολυμπιακού και έξω απ' το γήπεδο να μας ρωτάνε κάποιοι από τους χιλιάδες έλληνες γιατί φοράμε φανέλες άλλης ομάδας και εμείς να απαντάμε "γιατί είμαστε Κρητικοί και υποστηρίζουμε το Μαχλά και τον Ajax"!!! 

Άφησα τελευταία την μεγάλη μου αγάπη, την Arsenal για την οποία επισκέφθηκα το Καραϊσκάκης τόσες πολλές φορές στη θύρα 27, αυτή που γνώρισα στο ιστορικό Highbury και νομίζω μου έμαθε πάνω απ' όλα να απολαμβάνω το καλό, ομαδικό και τίμιο ποδόσφαιρο, αλλά και να διαχειρίζομαι ψυχολογικά τις ήττες. Ίσως λοιπόν, όλα τα παραπάνω, να με κάνουν φίλαθλο. Να μου έχουν δώσει την ευκαιρία να αξιολογώ πιο ψύχραιμα και αντικειμενικά.

Ίσως και όχι. Ίσως απλά ήταν ο τρόπος μου να "δοκιμάσω" και να "αμφισβητήσω" τα Ολυμπιακά μου συναισθήματα, όπως αυτά μου μεταλαμπαδεύτηκαν από τον πατέρα μου, για να καταλήξω στο να είμαι Ολυμπιακός επειδή εγώ το γουστάρω, επειδή έτσι γεμίζω μέσα μου. Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω, είναι ότι είμαι ένας άνθρωπος που ζω φανατικά. Επιλέγω προσεκτικά στρατόπεδο και το υπηρετώ φανατικά. Είτε αυτό αφορά την ομάδα μου, είτε τη δουλειά μου, είτε τη γυναίκα μου. Και με αυτήν την πεποίθηση είμαι πολύ πιο Ολυμπιακός...

Τελικά ναι, είναι δύσκολο να είσαι Ολυμπιακός. Γιατί ο Ολυμπιακός είναι ιδέα. Μια ιδέα που πρέπει να ανακαλύψεις μόνος σου. Όχι επειδή στο λέει ο μπαμπάς σου ή ο μεγάλος σου αδερφός. Πρέπει να έχεις το σθένος να αποδοκιμάσεις έναν αλήτη που ασκεί βία και υποθάλπει την υπόσταση μίας μεγάλης ομάδας. Πρέπει να έχεις τα κότσια να χειροκροτήσεις έναν αντίπαλο που χωρίς να προκαλεί ήρθε και σε κέρδισε. Είναι δύσκολο να είσαι Ολυμπιακός γιατί πρέπει να μάθεις να στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων. Να κάνεις υπομονή, να στηρίζεις, να εκπροσωπείς επάξια τη χώρα σου όταν βγαίνεις εκτός συνόρων, να ξεσπάς τόσο όσο, να προστατεύεις τον κόπο των αθλητών και τα χρήματα των επενδυτών. Πρέπει να απαιτείς από τους αθλητές να παίζουν για τη φανέλα* και αυτό να είναι αρκετό ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Πρέπει να βρίζεις στο γήπεδο την απέναντι κερκίδα (αν ποτέ σε αυτή έρθουν αντίπαλοι φίλαθλοι ξανά) και μετά το τέλος του αγώνα, να μπορείς να βγεις με έναν αντίπαλο φίλαθλο για μπύρες. Yanni Spiridakis

* Η δική μου απαίτηση και γνώμη για να μπορεί κανείς να παίζει για τη φανέλα, είναι να υπάρχει σε έναν Ολυμπιακό που αποτελείται από έναν βασικό κορμό ελλήνων αθλητών που θα πλαισιώνονται από ξένους κάθε φορά. Έναν Γιώργο Αμανατίδη, έναν Βασίλη Σπανούλη ή Κώστα Παπανικολάου και άλλους.

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ