ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ οι εντυπώσεις μίας εθελοντικής εμπειρίας

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους αισιόδοξους του +yannidakis! 

Είναι ωραίο το αίσθημα της συμμετοχής, της συνεισφοράς, πόσο μάλλον, υπό τη μορφή του εθελοντισμού. Ο εθελοντισμός συνδέεται άμεσα με την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά. Μπορεί να εκφραστεί με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με τη φυσιογνωμία και τη μορφή της δράσης. Ωστόσο, ο στόχος παραμένει πάντα ο ίδιος: να βοηθήσεις χωρίς να σκέφτεσαι τι θα πάρεις σαν αντάλλαγμα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για το καλύτερο αποτέλεσμα. Το μοντέλο, λοιπόν, του εθελοντισμού μπορεί να είναι ο ακτιβισμός, η άμισθη εργασία, η ανιδιοτελής προσφορά, ακόμα και, η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου ή όλα τα παραπάνω μαζί.

Προσωπικά είχα πρόσφατα την χαρά να συμμετέχω εθελοντικά σε μία δράση και το μοντέλου της εθελοντικής εργασίας που κλήθηκα να υπηρετήσω είχε την έννοια της ανιδιοτελούς προσφοράς. Επρόκειτο για  Διημερίδα επαγγελματικού προσανατολισμού και προσπάθησα, αν μη τι άλλο, να ενημερώσω και να διαφωτίσω νέα παιδιά που καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους σχετικά με τον τομέα μου, την αρχιτεκτονική και με αυτόν, τον τόσο απλό τρόπο να λύσω απορίες τους ή έστω να τους δώσω μία ιδέα για μία πιθανή επαγγελματική επιλογή. Μέσα από αυτήν την εμπειρία μου λοιπόν, ήρθα αντιμέτωπη με δύο ζητήματα, ένα άμεσο και ένα έμμεσο.

Το άμεσο ζήτημα αφορά το γεγονός της εθελοντικής δράσης. Ναι αξίζει να συνεισφέρουμε σε μία κοινωνική δράση. Οφείλουμε να μοιραζόμαστε τις όποιες γνώσεις μας και να βοηθάμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Και αν το αίσθημα της ικανοποίησης, της ανάλαφρης, ευχάριστης διάθεσης που με κατέκλυζε κάθε φορά που έφερνα εις πέρας το έργο μου και έδινα πλήρεις απαντήσεις αναιρεί την ανιδιοτέλεια της πράξης μου τότε ας είναι. Άλλωστε, όταν μιλάμε για τέτοιου είδους θέματα, η ανιδιοτέλεια δεν έγκειται στην χαρά που θα πάρεις από την χαρά του άλλου. Κάθε άλλο, αποδεικνύει την αρχική πρόθεσή σου. 

Περνώντας στο δεύτερο και έμμεσο ζήτημα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αντίδραση των παιδιών-γονέων. Γυρνώντας πίσω στον χρόνο και συγκρίνοντάς τη με τους δικούς μου προβληματισμούς και ανησυχίες την ίδια περίοδο, διέκρινα μεγάλες διαφορές. Για εμένα, η επιλογή του επαγγέλματος αφορούσε πρωτίστως κάτι που να μου αρέσει, να με εξιτάρει και να έχω την ικανότητα να το ασκήσω. Το ζήτημα της επαγγελματικής αποκατάστασης ήταν περισσότερο ένα θέμα που έθιγαν οι γονείς μου, ως ωριμότεροι και ήδη "ζυμωμένοι" από τις απαιτήσεις και δυσκολίες της ζωής. Ξαφνιάστηκα όταν έφηβοι δεκαπέντε ετών με ρωτούσαν για τις επαγγελματικές ευκαιρίες, την άμεση ή μη άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, καθώς και τους πιθανούς εναλλακτικούς δρόμους που μπορεί να ανοίξει ο τομέας της αρχιτεκτονικής, σε περίπτωση ανεύρεσης εργασίας. Υπήρχε ανησυχία, υπήρχε άγχος, υπήρχε προβληματισμός για το μέλλον. Και μάλιστα πρόωρος. Καλώς ή κακώς, η κρίση φαίνεται να επηρεάζει την ψυχολογία των νέων, αφού από την προσωπική μου εμπειρία τουλάχιστον, τα προβλήματα που φέρνει δεν είναι μόνο θέμα των "μεγάλων". Η έννοια των ευθυνών και των απαιτήσεων που προστάζει η εποχή μας περνάει και στους "μικρότερους". Ως αποτέλεσμα, καλούνται να σκέφτονται και να λαμβάνουν αποφάσεις μέσω φίλτρων, όχι αυθόρμητα. Καλούνται να ωριμάσουν νωρίτερα ώστε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα χωρίς παράπλευρες απώλειες…

Κλείνοντας το σημερινό θέμα, οι εντυπώσεις μου από την εθελοντική εμπειρία την οποία κλήθηκα να φέρω εις πέρας, είναι διχασμένες. Από τη μία, προβληματίστηκα από το βαθμό επιρροής των εφήβων από την μεσαιωνική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Δεν επηρεάζονται μόνο όσοι καλούνται να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις στην πράξη αλλά και όλοι όσοι βρίσκονται στο ευρύτερο περιβάλλον και, μάλιστα, στην ίδια κλίμακα, απλά με μία διαφοροποιημένη μορφή. Από την άλλη, η ικανοποίηση του να βοηθάς και να συνεισφέρεις σε έναν σκοπό δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Εκτός από το γεγονός, λοιπόν, ότι συνειδητοποίησα την πολυδιάστατη κοινωνική επίδραση της κρίσης, ένιωσα μία πληρότητα. Επειδή αυτό ακριβώς σου προσφέρει η εθελοντική εμπειρία. Συμβάλεις σε κάτι συλλογικό, ο καθένας προσθέτει ένα κομμάτι του εαυτού του ώστε να προκύψει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, το οποίο αφορά τη βοήθεια των συνανθρώπων μας και, κατ’ επέκταση, βάζει ένα ακόμα λιθαράκι ώστε να χτιστούν κοινωνικές σχέσεις και δομές σε πιο γερά θεμέλια… 

Γιατί ο εθελοντισμός δεν είναι μία μεμονωμένη δράση, είναι στάση ζωής. 

Δούναι και λαβείν λοιπόν, για μία πιο δυνατή κοινωνία, δούναι και λαβείν για ένα πιο αισιόδοξο μέλλον! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ the oscars: τι κρύβεται πίσω από την απόρριψη ενός βραβείου;

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους αισιόδοξους του +yannidakis! 

Τα βραβεία Oscar αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια ένα θεσμό για την τίμηση του κινηματογράφου που δεν μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί. Όνειρο και στόχος κάθε καλλιτέχνη, ή έστω των περισσότερων, είναι να παραλάβει το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο ως επιβράβευση και αναγνώριση της δουλειάς του. Ένα αγαλματίδιο που συχνά μετατρέπεται σε κριτήριο για να επιλέξει ο θεατής να δει μια ταινία ή όχι. Πόσες φορές δεν έχουμε απορρίψει μια ταινία έναντι μιας άλλης επειδή εκείνη είναι υποψήφια για τα φετινά Oscar ή παρέλαβε ένα ή περισσότερα βραβεία στο παρελθόν.

Στην σκέψη μιας τελετής Oscar, μας έρχονται στο νου λέξεις όπως γοητεία, glamour, φαντασμαγορικό show, χλιδή, και, φυσικά, σημαντικές προσωπικότητες του κινηματογράφου σε-εξίσου-σημαντικές στιγμές τους. Όμως, όπως κάθε ευτυχισμένη οικογένεια έχει τις, καλά κρυμμένες, δυσάρεστες στιγμές της, έτσι και η «οικογένεια» των Oscar είχε και στιγμές "άτυχες", που πρόσθεσαν μια σκοτεινή χροιά στο λαμπερό φως που την περιβάλλει. 

Ενόψει, λοιπόν, της τελετής η οποία λαμβάνει χώρα σε μία εβδομάδα και της μεγάλης συζήτησης που έγινε για την απουσία Αφροαμερικανών ηθοποιών από τις φετινές υποψηφιότητες, ας θυμηθούμε (με τη βοήθεια του MOVIESCheatSheet) σημαντικές προσωπικότητες που απέρριψαν ένα βραβείο το οποίο κέρδισαν ή άλλες που πεισματικά αρνούνται να παραβρεθούν στην τελετή απονομής, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, και μας υπενθυμίζουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή, ακόμα και το να παραλάβεις το χρυσό αγαλματίδιο…

Dudley Nichols

Ο Dudley Nichols ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αρνήθηκε ένα Oscar. Είχε κερδίσει το βραβείο καλύτερου σεναρίου για την ταινία "The Informer" το 1935, βασισμένη σε βιβλίο με θέμα τον Ιρλανδικό πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Ωστόσο, παρά την τιμή που είχε να βραβευθεί, κατέληξε να μποϊκοτάρει την τελετή Όσκαρ λόγω της συνεχής διαμάχης του με την Ακαδημία. Ο Nichols έφτασε να επιστρέψει το βραβείο όταν η Ακαδημία του το έστειλε, ενώ μαζί με το βραβείο τους έδωσε και ένα σημείωμα στο οποίο έγραφε: "Θα ήταν να γυρίσω την πλάτη μου σε σχεδόν χιλιάδες μέλη που τόλμησαν τα πάντα στον αγώνα για μία γνήσια οργάνωση συγγραφέων."

Catherine Hepburn

 Η πασίγνωστη πρωταγωνίστρια Catherine Hepburn είχε προταθεί για δώδεκα Oscar και είχε κερδίσει τέσσερα. Ωστόσο, χωρίς να είναι εντελώς αντίθετη με τα βραβεία ,δεν παρευρέθη σχεδόν σε καμία τελετή. Μία εξαίρεση αποτέλεσε η παρουσία της στην τελετή απονομής το 1974, να δηλώνει πως:     "Είμαι πολύ χαρούμενη που δεν άκουσα κανέναν να λέει πως ήταν θέμα χρόνου να γίνει.. Είμαι ζωντανή απόδειξη ανθρώπου που μπορεί να περιμένει σαράντα ένα χρόνια για να μην είναι εγωιστής".

      
      George Scott

      Το 1970, ο  George Scott αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο καλύτερου ηθοποιού για την ταινία "Patton", ενώ δήλωσε πως: "η τελετή αυτή είναι μία παρέλαση, μία δημόσια εμφάνιση με σκηνοθετημένη αγωνία για οικονομικούς λόγους". Αντί για τον ίδιο, το βραβείο του παρέλαβε ο παραγωγός της ταινίας, Franc McCarthy. Να σημειωθεί ότι την επόμενη χρονιά, η Ακαδημία τον πρότεινε ξανά για τον ρόλο του στην ταινία "The Hospital". 

     
      Peter O’ Toole

     Ο Peter O’ Toole ήταν υποψήφιος οχτώ φορές για το Oscar Α’ ανδρικού ρόλου, ωστόσο ποτέ δεν κέρδισε ένα. Το 2003, η Ακαδημία αποφάσισε να τον τιμήσει με ένα τιμητικό βραβείο. Παρόλα αυτά, ο O’ Toole δεν το παρέλαβε, μάλιστα έγραψε ένα γράμμα στην Ακαδημία, λέγοντας πως: "Είμαι ακόμα στο παιχνίδι και θα μπορούσα ακόμα να κερδίσω ένα βραβείο. Θα μπορούσε η Ακαδημία να αναβάλει την τιμή μέχρι να γίνω ογδόντα χρονών;". Η Ακαδημία απάντησε λέγοντας πως και άλλοι ηθοποιοί, όπως ο Paul Newman, είχαν παραλάβει τιμητικό βραβείο και στη συνέχεια κέρδισαν για κάποιον ρόλο τους. Έτσι, ο O’Toole τελικά παρευρέθη στην τελετή και παρέλαβε το τιμητικό βραβείο. 

     
      Marlon Brando

            Το 1973, ο Marlon Brando αρνήθηκε να παραλάβει το Oscar για την ερμηνεία του ως Vito Corleone στην ταινία "The Godfather". Στη θέση του βρέθηκε η Sacheen Littlefeather, η οποία είπε τα εξής: "Εκπροσωπώ τον Marlon Brando και μου ζήτησε να σας πω ότι… δεν μπορεί να παραλάβει αυτό το βραβείο. Και οι λόγοι είναι η συμπεριφορά της κινηματογραφικής βιομηχανίας απέναντι στους Αμερικάνους Ινδιάνους". Με αυτόν τον τρόπο, ο Marlon Brando εξέφρασε την άποψή του πως η βιομηχανία κινηματογράφου δεν σέβονταν τους Ινδιάνους, ενώ, παράλληλα, έκανε ευρέως γνωστό το θέμα. Αυτή η στιγμή παραμένει μία από τις πιο δυναμικές στιγμές στην ιστορία της τελετής των Oscar.

      
     Woody Allen

      Ο Woody Allen δεν έχει παρευρεθεί σε καμία από τις φορές που ήταν προτεινόμενος για βραβείο. Σύμφωνα με τον ίδιο: "Δεν έχω κανένα σεβασμό σε μια τέτοιου είδους τελετή. Απλά θεωρώ πως δεν ξέρουν τι κάνουν. Όταν βλέπεις ποιος κερδίζει αυτά τα πράγματα-ή ποιος δεν τα κερδίζει- καταλαβαίνει κανείς πόσο ανώφελο είναι ένα Oscar".

     
     Jean-Luc Godard

      Το 2010, η Ακαδημία βράβευσε τον Jean-Luc Godard με ένα τιμητικό Oscar. Προσπαθούσαν για μήνες να επικοινωνήσουν μαζί του, όμως ανεπιτυχώς. Ο ίδιος σε σχετική συνέντευξη είπε πως: "αν η Ακαδημία θέλει να το κάνει, ας το κάνει. Αλλά εγώ νομίζω πως είναι περίεργο. Και ρωτάω τον εαυτό μου: ποια από τις ταινίες μου έχουν δει; Γνωρίζουν όντως τις ταινίες μου;". Στην ίδια συνέντευξη πρόσθεσε ότι στους λόγους που δεν παρευρέθη την τελετή συμπεριλαμβανόταν και το γεγονός πως δεν κατείχε visa για τις Η.Π.Α. και ότι δεν ήθελε να κάνει αίτηση για να αποκτήσει.

Σύμφωνα με τις παραπάνω δηλώσεις, βλέπουμε ότι τα Oscar, όπως και άλλες παρόμοιου τύπου επίσημες τελετές βραβείων, μετατρέπονται σε αφορμή για να αποκαλυφθούν προσωπικές απόψεις, οι οποίες συχνά έχουν πολιτική ή κοινωνική χροιά, από καλλιτέχνες που έχουμε συνηθίσει να υποδύονται άλλους χαρακτήρες. Με αυτόν τον τρόπο, πτυχές της προσωπικότητάς τους προβάλλονται και δηλώνουν μια ολόκληρη στάση ζωής.  Αυτή η επιλογή εξωτερίκευσης λοιπόν, διαφέρει ως προς τον απώτερο σκοπό. Για κάποιους πρόκειται για διάδοση ενός κοινωνικού θέματος σε ένα ευρύ κοινό, για άλλους είναι η ικανοποίηση του εγωισμού τους με την αντίστροφη διαδικασία ή μία ακόμα ευκαιρία προβολής τους. Για  αρκετούς όμως, είναι η ένδειξη διαφωνίας τους με έναν τέτοιο θεσμό ή μάλλον, σωστότερα, με τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία μια ταινία είναι υποψήφια και τελικά βραβεύεται με ένα Oscar. Και αυτό γιατί η κάθε μορφή τέχνης δεν μπορεί να έχει αντικειμενικά κριτήρια, αυτά αλλάζουν ανάλογα με τον θεατή. Συχνά, τα κριτήρια ενός κριτικού κινηματογράφου διαφέρουν από αυτά του απλού θεατή. Για αυτό άλλωστε, συναντάμε ταινίες να "σαρώνουν" στις εισπράξεις εισιτηρίων και να "πατώνουν" στις κριτικές και τα βραβεία ή το αντίστροφο. 

      Ωστόσο, τα Oscar δε θα πάψουν ποτέ να γοητεύουν γιατί, πάνω απ’ όλα, είναι μία μεγάλη γιορτή. Και σαν κάθε σωστή γιορτή που "σέβεται τον εαυτό της", αποτελείται από λαμπερούς καλεσμένους, προσφέρει φαντασμαγορικό θέαμα και δίνει την ευκαιρία τόσο για να διασκεδάσει κανείς όσο και για να συνομιλήσει, να ανταλλάξει απόψεις και...αν κάποιος καλεσμένος «δεν περνάει τόσο καλά», να το δηλώσει χωρίς φόβο ότι θα χαλάσει το πάρτυ… +Elina Ioannou 

Υποψηφιότητες των βραβείων Oscar για το 2016

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ "η κραυγή" του άγχους: πώς θα την αντιμετωπίσεις;

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Μια καλησπέρα  γεμάτη positive vibes στους φίλους του +yannidakis! 

Ένα όμορφο ταξίδι μου στη Βιέννη, την πόλη της τέχνης, της μουσικής, των διανοούμενων και των-αν μη τι άλλο-νοστιμότατων γλυκών, αποτέλεσε την αφορμή για το σημερινό θέμα. Επισκεπτόμενη το διάσημο μουσείο Albertina, στη μαγική αυτή πόλη, συνάντησα έργα ενός αγαπημένου μου καλλιτέχνη, του Edvard Munch, και θυμήθηκα-εκτός από το πόσο τον αγαπώ-πόσο επίκαιρός παραμένει, καταπιανόμενος κάθε φορά με κοινωνικά-ψυχολογικά θέματα με τα οποία όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι.

Ακόμα και σήμερα, λοιπόν, «η Κραυγή», ίσως το πιο διάσημο έργο του Munch, έχει κάτι από το αναπόφευκτο μιας εσωτερικής ανάγκης.

Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε με λόγια τον πίνακα θα λέγαμε ότι βλέπουμε έναν άνθρωπο, αγνώστου φύλου, να στέκεται σχεδόν σα να αιωρείται, πάνω σε μία γέφυρα η οποία επεκτείνεται και έξω από την εικόνα σε προοπτικό. Τα χέρια του μακριά, λεπτά και σφιγμένα κρατάνε με πίεση το κεφάλι του, αυτός ο άνθρωπος βγάζει μία απελπισμένη κραυγή κάτω από τον απόκοσμο πορτοκαλί ουρανό. Σαν κανέναν άλλον πίνακα, «η Kραυγή» ήρθε για να γίνει το παγκόσμιο εικαστικό σύμβολο του άγχους, της αποξένωσης του ανθρώπου, από τη φύση, την κοινωνία, τον ίδιο του τον εαυτό- ένας πίνακας της απομόνωσης και της απώλειας της προσωπικής ταυτότητας. Όπως ο Gauguin και ο Van Gogh, o Edvard Munch έγινε ο πρωταγωνιστής τους Μοντέρνου κινήματος που δημιουργεί πίνακες από τον υποκειμενισμό.

Ο Munch είναι από τους καλλιτέχνες εξπρεσιονιστές των ανθρώπινων συναισθημάτων, που η έμπνευση για τις δημιουργίες του έρχεται από προσωπικές του εμπειρίες και βιώματα. Στην «Kραυγή» αποτυπώνεται ένα αγωνιώδες ουρλιαχτό που μεταδίδεται με ορατούς παλμούς στην ατμόσφαιρα, σαν ηχητικά κύματα Art Nouveau. Τα σχήματα και τα χρώματα της εικόνας που γεννιούνται από τον απόλυτο υποκειμενισμό αποκρυσταλλώνουν μία προσωπική εμπειρία μέσα σε μία Μοντέρνα εικόνα: αυτή του γενικευμένου άγχους και του φόβου για το άγνωστο, του πανικού και του τρόμου.

Ο ίδιος περιγράφει την έμπνευσή του για τον αρχικό πίνακα: «Περπατούσα σε ένα μονοπάτι με δυο φίλους-ο ήλιος έπεφτε-ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα-σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος και στηρίχτηκα στο φράχτη-αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-φιόρδ και την πόλη. Οι φίλοι μου προχώρησαν, και εγώ έμεινα εκεί, τρέμοντας από την αγωνία. Ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση…».

Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει όλοι μας αυτό το συναίσθημα, που τόσο χαρακτηριστικά περιγράφει και, εν τέλει, καταφέρνει να εκφράσει με το έργο του, ο Munch; Όμως, για να γίνω πιο συγκεκριμένη, ποια ακριβώς συμπτώματα περιγράφει; 

Αρχικά, το τοπίο είναι ηθελημένα αφηρημένα σχεδιασμένο. Αρκεί να σκεφτούμε την απώλεια όρασης, κυριολεκτική και μεταφορική, που συμβαίνει την ώρα που η κρίση άγχους κάνει την εμφάνισή της. Όλα γύρω παραμορφώνονται, θολώνουν, με αποτέλεσμα να είμαστε ανίκανοι να «δούμε» καθαρά. Συνεχίζοντας με τον ουρανό, τα έντονα χρώματα και ο υπαινιγμός κίνησης μας παραπέμπει σε-τι άλλο-τη σύσπαση του μυϊκού συστήματος ή αλλιώς το τρέμουλο. Σύμφωνα με την αναστάτωση που έχει ήδη ξεκινήσει, οι καρδιακοί παλμοί αρχίζουν να αυξάνουν, άλλωστε εύκολα θα συμβεί και αν επιμείνετε να κοιτάτε τον πίνακα για λίγη παραπάνω ώρα από όση συνηθίζεται… Και όχι τυχαία. Τα χέρια σφίγγουν τα αυτιά προσπαθώντας να αποκλείσουν την όποια εφιαλτική πραγματικότητα. Οι δύο κάθετες φιγούρες μακριά στον ορίζοντα, αφήνουν μόνο του τον πάσχοντα. Δε θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, αν σκεφτεί κανείς τόσο τη μοναξιά του αγχωμένου ανθρώπου, που πιστεύει πως κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει πραγματικά, όσο και την αποξένωση στην οποία (ηθελημένα;) οδηγείται πνιγμένος στα συναισθηματικά του προβλήματα.

Προσωπικά, αποτελώ το πιο αντιπροσωπευτικό, ζωντανό παράδειγμα αγχώδους ανθρώπου. Αγχώνομαι με την παραμικρή αφορμή. Άλλες φορές το συνειδητοποιώ εγκαίρως και άλλες το καταλαβαίνω πολύ αργότερα, αφού έχω φτάσει στο τέλμα… Η ένταση των συμπτωμάτων δεν είναι πάντα η ίδια. Η βιωματική εμπειρία έχει κοινά σημεία, όμως δεν παύει να είναι διαφορετική, μοναδική και όχι με την καλή έννοια…

Ναι λοιπόν, στην εποχή μας, το άγχος είναι η μάστιγα που σαρώνει τα πάντα μπροστά της, που απειλεί όλους ανεξαιρέτως, νέους-μεγαλύτερους, γυναίκες-άνδρες και έχει φυτρώσει στη ζωή μας και την καθημερινότητά μας για τα καλά… Πώς όμως θα το ξεριζώσουμε;

Αν σκεφτείτε ότι ετοιμάζεται να σας συμβουλεύσει για το άγχος ένας κατεξοχήν άνθρωπος που παλεύει να ζει με αγχώδεις διαταραχές, τότε ίσως, δεν είμαι η καταλληλότερη. Αν ωστόσο, σκεφτείτε ότι ετοιμάζεται να σας συμβουλεύσει ένας από εσάς, που έχει νιώσει ό,τι νιώθετε και εσείς σχεδόν καθημερινά ή έχετε νιώσει έστω μία φορά στη ζωή σας(αν και δύσκολο να το πιστέψω…), τότε είμαι σίγουρα η καταλληλότερη. Οπότε, τα συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει και θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι απλά.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Δε θα ξυπνήσετε ένα πρωί και τα προβλήματα θα έχουν εξαφανιστεί. Τα «προβλήματα» θα είναι εκεί, ενώ συνεχώς θα εμφανίζονται νέα. Δε θα σταματήσουν ποτέ να συμπεριφέρονται σαν δοκιμασίες και εμπόδια που ήρθαν για να σας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Δε θα σας καθησυχάσω λέγοντάς σας πως «σε όλους συμβαίνει». Ναι, εννοείται πως συμβαίνει σε ΟΛΟΥΣ, όμως αυτός δεν είναι λόγος ούτε για να παρηγορηθούμε ούτε για να νιώσουμε καλύτερα.

Το θετικό είναι πως οι τρόποι για να ξεφύγουμε από το λεγεώνα υφίστανται και δεν έχουν σχέση με εναλλακτικές «θεραπείες» ή ηρεμιστικά βότανα. Σίγουρα η βαλεριάνα θα καταπραΰνει τα συμπτώματα, όμως για να βρεις σιγά σιγά την έξοδο από το λαβύρινθο χρειάζεται κάτι παραπάνω, κάτι πιο συνειδητοποιημένο. Χρειάζεται καθημερινή δουλειά με τον εαυτό σου. Χρειάζεται συγκέντρωση σε πράγματα που σε ευχαριστούν και σε βοηθούν να επανέλθεις στην-καλύτερη συγκριτικά με την παραποιημένη από τη φαντασία σου-πραγματικότητα. Χρειάζεται διαχωρισμός και κατηγοριοποίηση των καταστάσεων για τις οποίες όντως αξίζει να αγχωθείς και αυτών που, άθελά σου, μεγαλοποιείς. Χρειάζεται να κοιτάξεις κατάματα το φόβο που έχει εισχωρήσει μέσα σου. Χρειάζεται να αντισταθείς στον κακό σου εαυτό που σε καλεί να συνδιαλλαχθείς μαζί του.

Το άγχος είναι μέρος της ζωής μας-αυτή είναι η άσχημη πλευρά του νομίσματος. Υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο περισσότερο το τρέφουμε, όσο του δίνουμε σπόρο για να ριζωθεί όλο και πιο βαθειά μέσα μας. Όμως, η θετική πλευρά του νομίσματος είναι πως έχουμε την επιλογή να το αντιμετωπίσουμε. Να σταθούμε απέναντί του και να μην το αφήσουμε να μας καταβάλει.

Κλείνοντας και με αφορμή τη νέα χρονιά που μόλις μπήκε, είναι ευκαιρία να βάλουμε νέους στόχους και ένας από αυτούς γιατί να μην είναι η προσωπική δουλειά με τον εαυτό μας. Η χάραξη για έναν ωριμότερο και πιο συγκροτημένο χαρακτήρα που μας δίνει γερά εφόδια να προχωρήσουμε με δύναμη, πίστη και αισιοδοξία στην επίτευξη οποιουδήποτε στόχου και αν αποφασίσουμε να θέσουμε!

Καλή χρονιά λοιπόν, με τη θετική σκέψη οδηγό σας σε κάθε διαδρομή σας!+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ η "μαγεία" της συμπαντικής ενέργειας... υπό το πρίσμα του coelhο

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Μια καλησπέρα γεμάτη positive vibes στους φίλους του +yannidakis! 

Αυτή τη φορά ξεκινάω θέτοντάς σας ένα ερώτημα: Τι είναι αυτό που, αν όχι απαραίτητα μας φέρνει κοντά, μας κρατάει κοντά με άλλους ανθρώπους; Θα μου απαντήσετε: "τα κοινά ενδιαφέροντα, παρόμοια στοιχεία στον χαρακτήρα, παραπλήσιοι στόχοι…" και θα συνεχίσετε να σκέφτεστε επειδή, υποσυνείδητα, γνωρίζετε ότι η απάντηση δεν είναι πλήρης. Και έτσι εγώ θα επιμείνω και θα τροποποιήσω την ερώτηση: γιατί πολλές φορές νιώθουμε οικεία και, εν τέλει, δενόμαστε με ανθρώπους που, ενδεχομένως φαινομενικά αλλά και ουσιαστικά ή αντικειμενικά, δεν "ταιριάζουμε"; Και, αντιστρόφως, γιατί με άτομα με τα οποία έχουμε τόσα κοινά, τελικά δεν "δένουμε";

Για εμένα, η απάντηση δεν είναι πλήρης γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να αναλυθεί με λογικά επιχειρήματα. Πρόκειται για κάτι ανώτερο, για κάτι υπέρτατο, αλλά όχι απλά για χημεία ή για χημική αντίδραση. Για εμένα, η απάντηση βρίσκεται σε κάτι μεταφυσικό που μπορούμε να το ονομάσουμε είτε συμπαντική ενέργεια, είτε προσωπική ακτινοβολία είτε, ακόμα πιο γοητευτικά, "μαγεία".

Όμως τι είναι η μαγεία;
Αποσπάσματα του βιβλίου "Μπρίντα" από τον Paulo Coelho , θα μας συντροφεύσουν στο κείμενο βοηθώντας μας να λύσουμε ποικίλες απορίες. Ξεκινώντας από το καίριο ερώτημα μας απαντάει… "Είναι μια γέφυρα. Ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο".

Είναι κάτι που δεν υπάρχει στο σύμπαν με σκοπό να το καταλάβουμε. "Αν πιστεύεις ότι δε θα μπορέσεις να αντέξεις έναν κόσμο όπου το να ζεις είναι πιο σημαντικό από το να καταλαβαίνεις, τότε να εγκαταλείψεις τη μαγεία", συνεχίζει.

Η Μπρίντα, προσπαθώντας να γνωρίσει τη μαγεία, βρέθηκε κάποια στιγμή σε ένα δάσος μαζί με άλλους ανθρώπους και κατάφερε να διακρίνει πως καθένας τους έφερε και από ένα φωτεινό σημείο. Έμοιαζε με μία λάμπα, βρισκόταν πάνω από το κεφάλι τους και αποτελούσε μέρος της ύπαρξής τους. Η λάμπα καθενός είχε διαφορετικό χρώμα, το οποίο αντιπροσώπευε τα συναισθήματά τους, τη διάθεσή τους ή μάλλον… την αύρα τους, την ενέργειά τους. Άλλωστε κοντά δεν είναι όλα αυτά; Το ενδιαφέρον όμως ήταν πως το χρώμα του φωτός άλλαζε κάθε φορά που ο εκάστοτε άνθρωπος συναναστραφόταν με κάποιον διαφορετικό, επηρεάζοντας έτσι τη μεταξύ τους ανταλλαγή, αλλά και την προσωπική του ενέργεια. Μια αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση με κύριο στοιχείο την ενέργεια ξεκινούσε λοιπόν…

Πολλές φορές μου έχει συμβεί να βρίσκομαι με έναν άνθρωπο και να έχουμε μία ευχάριστη επικοινωνία μεταξύ μας, μέχρι που ένας τρίτος εμφανίζεται και όλα αλλάζουν. Με τον ερχομό του τρίτου προσώπου, η ατμόσφαιρα μεταβάλλεται, κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε μας επηρεάζει και η, αστείρευτης έντασης έως και φλύαρη, συζήτηση μετατρέπεται σε μια ανιαρή, άκρως βαρετή ανταλλαγή μικρο-φράσεων ακόμα και, απλά, λέξεων. Με άλλα λόγια, η συνηθισμένη συστολή μου κάνει ξανά την εμφάνισή της...Βέβαια, έχει συμβεί και το αντίθετο. Δηλαδή να βρίσκομαι με κάποιον άνθρωπο που πολύ απλά δεν μπορούμε να μιλήσουμε, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε, δεν έχουμε κανένα θέμα να συζητήσουμε και με τον ερχομό ενός άλλου προσώπου ξαφνικά (ή και μαγικά) νιώθω σαν να βρίσκομαι μπροστά σε έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο. Ο εξωστρεφής εαυτός μου έρχεται στο προσκήνιο, βάζοντας σε μία-ξεχασμένη πλέον- άκρη την εσωστρέφειά μου. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με περισσότερους συνευρισκόμενους, μία ολόκληρη παρέα δηλαδή, μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Η ανταλλαγή ενεργειών παρουσιάζει μεγαλύτερη… ποικιλία οπότε η επίτευξη του συντονισμού είναι λίγο πιο δύσκολη, με αποτέλεσμα, συχνά να βλέπουμε μικρές διασπάσεις.

Στα παραπάνω παραδείγματα, η ενέργεια είναι αυτή που παίζει τον πρώτο ρόλο, ακόμα και αν απλά στεκόμαστε δίπλα σε κάποιον, νιώθουμε την ενέργειά του να μας κατακλύζει, μέχρι και να μας προετοιμάζει για το τι θα επακολουθήσει. Στη συνέχεια, το δεύτερο ρόλο τον παίζει ο λόγος και η συμβολή του είναι καταλυτική για το αποτέλεσμα. Ο Coelho μας προειδοποιεί:
"Πρόσεχε! Πρόσεχε τι λες σε κάθε κατάσταση ή στιγμή στη ζωή σου. Ο Θεός είναι ο λόγος. Ο Θεός εκδηλώνεται σε καθετί, όμως ο λόγος είναι ένα από τα αγαπημένα του μέσα για να ενεργεί, γιατί ο λόγος είναι η σκέψη που μεταμορφώνεται σε παλμό. Ελευθερώνεις στη γύρω ατμόσφαιρα κάτι που πριν ήταν απλώς ενέργεια".

Όμως, όλα αυτά δε θα συνέβαιναν αν δεν υπήρχε η σχέση μας με τους περιβόητους άλλους.
"Η δύναμη της μαγείας είναι μία δύναμη συλλογική. Είναι τα διάφορα Χαρίσματα που διατηρούν την ενέργεια της δουλειάς σε συνεχή κίνηση. Το ένα εξαρτάται από το άλλο", εξηγούσε η Γουίκα στην Μπρίντα. Αρκεί να αναλογιστούμε στιγμές που είμαστε σε κακή διάθεση και η συνάντησή μας με κάποιον άλλον, με θετική και δυνατή αύρα, κατάφερε να την αλλάξει.

Έτσι λοιπόν, αυτές τις μέρες των γιορτών, των Χριστουγέννων, αισθάνομαι ότι η ενέργεια όλων μας κατά κάποιο τρόπο συντονίζεται. Το μυστήριο αυτών των ημερών, η ζεστή ατμόσφαιρα, η συμπαντική ενέργεια που είναι διαφορετική, απορροφάται από όλους μας και εμείς με τη σειρά μας την αποδεχόμαστε και την προσφέρουμε πίσω στο σύμπαν με ένα μαγικό τρόπο. Ναι, οι καταστάσεις γύρω μας μάς επηρεάζουν, η διάθεση των άλλων επίσης, όμως, αυτό που έχει σημασία είναι το μέσα μας και το μοίρασμά του. Όπως συμβούλευε ο Μάγος την Μπρίντα: " Μην ασχολείσαι υπερβολικά με τους άλλους, οι άλλοι είναι ο καθρέφτης του εαυτού σου. [...] Δεν μπορούμε να συγκεντρώσουμε το Καλό. Η δύναμη του Καλού εξαπλώνεται όπως το φως. Όταν μεταδίδεις τους παλμούς του Καλού, ωφελείς ολόκληρη την ανθρωπότητα".
"Είμαστε υπεύθυνοι για το σύμπαν επειδή είμαστε το σύμπαν".

Κλείνοντας, θα ήθελα να σας παροτρύνω να αφεθείτε στη μαγεία των εορτών, να έχετε πίστη σε ό,τι είναι να έρθει και να μοιράσετε αυτήν την πίστη και τη μαγεία στους γύρω σας χωρίς δισταγμό ή προκατάληψη! Εκεί βρίσκεται το νόημα της ζωής!
"Γιατί είμαστε εδώ; Η μόνη δυνατή λύση είναι να ακολουθούμε τα όνειρά μας. Το να έχουμε το θάρρος να κάνουμε αυτό που πάντα θέλαμε είναι ο μόνος τρόπος για να δείξουμε ότι έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό. Όταν αποδεχτούμε αυτό, η ζωή θα έχει ιερό νόημα και θα νιώσουμε όπως ένιωσε η Παναγία όταν κάποιο βράδυ ένας ξένος της έκανε μια προσφορά. "Γενοιτό μοι κατά το ρημα σου"*. είπε η Παναγία, γιατί κατάλαβε ότι το ύψιστο μεγαλείο που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος είναι η αποδοχή του μυστηρίου".
*το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, κεφάλαιο Α', στίχος 38.

Δημοτική Αγορά Χανίων

Έχετε τις καλύτερες ευχές μου για γιορτές γεμάτες υγεία, αγάπη και ευτυχία! Εύχομαι όλοι σας να νιώσετε και να ζήσετε το μυστήριο της ζωής! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ ζητήματα ηθικής… πόσο εύκολα τα αναγνωρίζεις;

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους αισιόδοξους του  +yannidakis! 

Πρόσφατα παρακολούθησα τη νέα ταινία του αμφιλεγόμενου Woody Allen, «Παράλογος άνθρωπος», και όπως σε κάθε ταινία του, αυτό που με εξίταρε περισσότερο ήταν η ανακάλυψη των διάφορων φιλοσοφικών ζητημάτων που θίγονται «αυθόρμητα» κατά την εξέλιξη της πλοκής, παρά η ίδια η πλοκή του έργου. Μοιάζουν με φιλοσοφικές «ενέσεις» που σε κάνουν να νιώσεις ένα ελαφρύ τσίμπημα, που σε προβληματίζουν ηθελημένα, και, εν τέλει, σου καρφώνονται στο μυαλό περιμένοντας να τις αναλύσεις.   
                                 
Πολλά ήταν τα ερεθίσματα, λοιπόν, της κατά τα άλλα νωχελικής ταινίας, όμως, αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν το ζήτημα της ηθικής και, συγκεκριμένα, οι ακραίες επιλογές των χαρακτήρων που οδηγούν σε απροσδόκητες πράξεις για χάρη του… «καλού σκοπού».

Και κάπως έτσι, ήρθα αντιμέτωπη με μία μεγάλη αλήθεια: την πολυπλοκότητα της έννοιας της ηθικής. Μπορεί άραγε μια φαινομενικά ανήθικη πράξη να «εκκαθαριστεί» από έναν ηθικό σκοπό; Πόσο ξεκάθαρο μπορεί να είναι αυτό που ορίζουμε σαν ηθικό; Και, τελικά, αν μπορούμε να ορίσουμε την ηθική, κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να γίνει αυτό;                                                                                                                                               

Η διαρκής αμφιταλάντευση που δημιουργεί η έννοια από μόνη της είναι και ένα χαρακτηριστικό της γνώρισμα. Περιλαμβάνει αντιθέσεις, δίπολα, όπως σωστό-λάθος, υποκειμενικότητα-αντικειμενικότητα, εγώ-εμείς, συναισθήματα-ψυχρότητα…

Ήδη από την αρχαιότητα, έχουν γίνει προσπάθειες να οριστεί η έννοια της ηθικής. Ο Αριστοτέλης είναι ο πρώτος που ασχολήθηκε με το ηθικό πρόβλημα, υιοθετώντας μία ορθολογική αντίληψη περί ηθικής, όπου η συνείδηση και το συναίσθημα δεν έχουν θέση.  Τη συνέδεσε με την έννοια της αρετής, της ενάρετης ζωής και του μέτρου. Από την άλλη ο Πλάτωνας, έκανε συνειρμούς με τη θρησκεία και με υπερβατικές ιδέες, όπως η δικαιοσύνη. Πιο πρόσφατα, ο Ντοστογιέφσκι, στο «Έγκλημα και Τιμωρία» έρχεται αντιμέτωπος με το υπαρξιακό ερώτημα τη στιγμή που ο Ρασκόλνικωφ γίνεται δολοφόνος για ένα έγκλημα που η κοινωνία είναι υπεύθυνη, διαμαρτυρόμενος για την κοινωνική αδικία, ενώ τελικά προβληματίζεται αν είναι ο ίδιος εγκληματίας, (καθόλου τυχαίοι οι συνεχείς υπαινιγμοί του Woody Allen προς εκείνον στην ταινία του…).                                                                                              

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα, και ας παραμείνουμε στο ζήτημα της ηθικής επιλογής, το μεταίχμιο του «εμείς» και του «εγώ». Επιλέγοντας το «εμείς» το κέντρο βάρους της ηθικής αξίας γίνεται αντικειμενικό και εύκολα αναγνωρίσιμο, ενώ απαλλάσσεσαι από το άγχος της προσωπικής επιλογής χάνοντας, όμως, κάτι από τη μοναδικότητά σου. Από την άλλη, το «εγώ» διαμορφώνει την υποκειμενική σου ταυτότητα, ωστόσο, φέρει την ευθύνη και το βάρος της συμπεριφοράς σου.

Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, πόσο ηθικό είναι να ακολουθεί κανείς τους κανόνες, τα πρέπει, μιας κοινωνίας, επειδή αποτελούν ένα ευρέως αποδεκτό πρότυπο, το οποίο όμως η ίδια έχει ορίσει ως τέτοιο και δε συνάδουν με προσωπικά θέλω. Πόσο ανήθικο είναι οι προσωπικές σου επιλογές να διαμορφώνονται και να εξαρτώνται από τις επιλογές των γύρω σου…

Θεωρώ πως είναι γελοίο να παίζεις έναν ρόλο που σου ορίζουν οι άλλοι, για έναν και πολύ συγκεκριμένο λόγο: υπάρχει περίπτωση να είσαι καλός σε αυτόν τον ρόλο. Και τότε, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα… Για να γίνω πιο κατανοητή θα δανειστώ λίγα λόγια από το βιβλίο «Η Αρχιτεκτονική της ευτυχίας» του Αλέν Ντε Μποτόν: «Προκειμένου να γινόμαστε αρεστοί σε συναδέλφους, ίσως λέμε πράγματα που δεν πιστεύουμε, ενώ καταλήγουμε να ζηλεύουμε και να παθιαζόμαστε με στόχους που ουσιαστικά δε μας ενδιαφέρουν. Όμως, όταν τελικά βρισκόμαστε μόνοι μας […]ξαναβρίσκουμε σταδιακά την επαφή με μία πιο αυθεντική πλευρά του εαυτού μας, που περίμενε στο πλάι μέχρι να ολοκληρώσουμε την παράστασή μας.»

Οι άλλοι, οι «τόσο σημαντικοί» άλλοι, απαιτούν από εσένα να επαναλάβεις τον ρόλο στον οποίο σε έχουν συνηθίσει. Είναι δύσκολο να επιπλεύσεις σε ένα βάλτο που εσύ δημιούργησες. Είναι δύσκολο να λες: «μα… εγώ… δεν είμαι αυτός» και οι άλλοι να σε πιστεύουν όταν εσύ τους έχεις δώσει αυτό το δικαίωμα. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να τους το πάρεις πίσω;

Δε θα σας προτείνω να επιλέξετε μία από τις δύο πλευρές, αλλά θα σας παροτρύνω να μπείτε έστω στη διαδικασία να σκεφτείτε σε ποια από τις δύο περιπτώσεις βρίσκεστε αυτήν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής σας και αν αυτό σας ικανοποιεί...

Ώρα για ανασυγκρότηση, λοιπόν...Αφυπνιστείτε! Είναι αναζωογονητικό! +Elina Ioannou               

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ ένα ταξίδι σκέψεων στον χρόνο και την τέχνη

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους αισιόδοξους του +yannidakis! 

Βιβλία έχουν γραφτεί πολλά, κόμικς όμως όχι. Τον τελευταίο καιρό, ιδιαίτερη αίσθηση έχει προκαλέσει η εικονογραφημένη νουβέλα (graphic novel) του γνωστού σκιτσογράφου και γελοιογράφου, Αντώνη Νικολόπουλου, γνωστό ως Soloup, με τίτλο «Αϊβαλί». 

Κεντρικό του θέμα αποτελεί η Μικρασιατική Καταστροφή και το μοίρασμα του πληθυσμού, ενώ μέσα από ένα προσωπικό πρίσμα αλλά και βιωματικές διηγήσεις του παρελθόντος, καταφέρνει να θυμίζει κάτι από ζωντανό θέατρο, «τυπωμένο» σε σελίδες. 

Θεωρώ τόσο το ίδιο το βιβλίο, όσο και, εξ' αρχής, το εγχείρημα της δημιουργίας του, όχι μόνο άξιο λόγου αλλά και... αισιοδοξίας χάριν των πολλών και διαφορετικών μηνυμάτων του.

Ένα από αυτά είναι ότι φέρνει ξανά στο προσκήνιο, μέσω ενός διαφορετικού τρόπου έκφρασης, ένα θέμα που ήδη έχει διηγηθεί. Ο ίδιος αναφέρει πως "αν δεν ήταν βιβλίο, θα ήταν ταξίδι" και όχι άδικα. Μέσα από το περίσσιο δημιουργικό του πνεύμα, ο Soloup, στηριζόμενος σε μαρτυρικές αφηγήσεις των Φώτη Κόντογλου και Ηλία Βανέζη, πετυχαίνει να επαναπροσδιορίσει την λαϊκότροπη τέχνη τους και να την επαναφέρει μέσα από μια νέα εικαστική ομιλία, το κόμικ. Με άλλα λόγια, τροφοδοτείται από μια μορφή τέχνης, με στόχο τη δημιουργία μιας άλλης, μέσω, όμως, μιας διαφορετικής ανάγνωσης, αποδίδοντας πάντα τον απαιτούμενο σεβασμό στην αρχική. Άλλωστε αυτό δεν είναι η τέχνη; Μία αλυσίδα ζωής... Το προηγούμενο εμπνέει-δημιουργεί-δίνει ζωή στο επόμενο και έπεται συνέχεια.

Κόντογλου                                            Soloup

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον Soloup, όπου ο ίδιος, με τη σειρά του, μας επιστρέφει σε  ένα βαρύ παρελθόν, η αφήγηση των οποίων, ωστόσο, "λειτουργεί λυτρωτικά", όπως αναφέρει ο ίδιος. Έτσι, επανέρχεται το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού σε τραγικά γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ταυτόχρονα όμως, ο αναγνώστης υπόκειται σε μία κάθαρση ψυχής, αφού διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια του οι ίδιες εμπειρίες ή διηγήσεις που έχει ακούσει και, έτσι, νιώθει ότι ο πόνος του μοιράζεται, ενώ, έχει την ευκαιρία να γνωρίσει μια άλλη οπτική, που μέχρι πρότινος αγνοούσε. Οπότε, μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα άλλο σημαντικό μήνυμα μιας και, με αυτόν τον τρόπο, θίγει το θέμα του βιώματος και πώς αυτό διαφοροποιείται από γενιά σε γενιά, κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε για το τι θα συμβεί στη συνέχεια, με τον ερχομό της επόμενης, τέταρτης, πλέον, γενιάς.

Θεωρώ πως το συγκεκριμένο βιβλίο μας δίνει το έναυσμα να κάνουμε έναν παραλληλισμό μεταξύ των διαφορετικών μορφών τέχνης που εκφράζουν ένα κοινό θέμα με τις αναμνήσεις του κάθε ανθρώπου για ένα κοινό γεγονός. Όπως κάθε μορφή τέχνης, έτσι και η μνήμη, είναι η ανάγνωση πάνω σε μία διήγηση του παρελθόντος. Τα αντικειμενικά γεγονότα ή συμβάντα δεν τίθενται προς αμφισβήτηση και αποτελούν μία σταθερά, όμως ο τρόπος που τα βιώνει ο καθένας, που τα έχει χαράξει στη μνήμη του και που, εν τέλει, τα εκφράζει, είναι μία μεταβλητή.

Πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου σε συζητήσεις με άλλους ανθρώπους, όπου ανακαλούμαστε όλοι το ίδιο γεγονός και όταν έρθει η ώρα της διήγησής του, η εξιστόρηση μετατρέπεται σε αφήγηση. Συχνά η ίδια ιστορία θα ειπωθεί με άπειρους, διαφορετικούς και, όμως, τόσο μοναδικούς τρόπους. Όσο μοναδική ήταν και η «ανάγνωση» που είχε προηγηθεί. Έτσι και στην τέχνη. Το ίδιο γεγονός θα αποτελέσει αφορμή για δεκάδες παραλλαγές έκφρασης και δημιουργίας. Όση ποικιλία στην σκέψη, τόσα τα εναύσματα για δημιουργία στην τέχνη.

Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο θετική και παραγωγική αποδεικνύεται αυτή η ποικιλία, αντί να την αναγάγουμε σε αφορμή για διαπληκτισμούς και ανούσιες διαφωνίες, καταβαλλόμενοι από κυνισμό, επικεντρώνοντας την προσοχή μας στην αρνητική πλευρά. Ελπίζω να συμφωνήσετε με τη γνώμη μου περί θετικής προσέγγισης του θέματος, αν πάλι όχι… είναι και αυτό, προφανώς, θεμιτό. Άλλωστε, και η γνώμη μου μοιάζει με το graphic novel του Soloup… Δεν είναι παρά μια άλλη «ανάγνωση» στην ίδια «διήγηση»… +Elina Ioannou

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ η νοοτροπία είναι το παν

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα Positive People του +yannidakis!

Η πρώτη ανάρτηση του χρόνου στις Σπίθες Αισιοδοξίας είναι και η πρώτη ανάρτηση μετά τις εκλογές.

Τυχαίο; Ναι κι όμως!

Λόγω του ότι το κείμενό μου γράφτηκε αρκετές μέρες πριν κι έτσι δεν γνωρίζω τα αποτελέσματα και πως είναι η κατάσταση στην χώρα μας, δεν θα ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα αυτό καθ'αυτό.

Όπως ανέφερα και στο οι "ΟΙ YANNIDAKIS ΛΕΝΕ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ~ πως να ψηφίσουμε στις εκλογές;", όσο αγανακτισμένος και να είσαι είναι απαραίτητο να έχεις άποψη, κάποια ιδεολογία που να συμβαδίζει με τις πράξεις σου, τον τρόπο ζωής σου.
Η αδιαφορία, η αποχή, η επιπόλαιη ψήφος αποτελούν μια τρύπα στο νερό.

Επιπλέον, θεωρώ το πιο σημαντικό απ'όλα να σκέφτεσαι το κοινωνικό σύνολο και όχι το προσωπικό σου συμφέρον. Διότι όλη αυτή η νοοτροπία μας οδήγησε σε αυτή την εξαθλίωση. Κανείς δεν πήγε από μόνος του να κυβερνήσει. Κάποιοι τον επέλεξαν, κάποιοι τον τροφοδότησαν, κάποιοι τον στήριξαν. Και αυτούς τους κάποιους τους στήριξαν κάποιοι άλλοι και ούτω καθεξής. Όλοι αυτοί οι κάποιοι είναι εξωγήινοι ή πολίτες αυτής της χώρας;

Η νοοτροπία είναι το παν. Δεν μπορώ να γκρινιάζω για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μου, όταν πρώτη εγώ παρανομώ, αδικώ, συμπεριφέρομαι λαμογίστικα, βολεύομαι και καταπατώ τους πάντες για να "ανέβω" μη λογαριάζοντας τίποτα. Ας ξεκινήσουμε με τα απλά, τα βασικά και σιγά σιγά να εξελιχθούμε στα πιο σύνθετα θέματα. Ένα βήμα τη φορά. Κατηγορούμε την κοινωνία, ενώ κι εμείς οι ίδιοι είμαστε μέρος της.

Ο ηγέτης που όλοι περιμένουν να έρθει και να μας σώσει και δεν τον βρίσκουν στο πρόσωπο κανενός, δεν θα έρθει. Ηγέτες είμαστε εν δυνάμει όλοι μας και σαν λαός έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε πολλά. Πρώτα απ'όλα εμάς τους ίδιους. +Katerina Verigka

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ AIΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ~ προσωπικός απολογισμός

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα Positive People του +yannidakis!

Θα μπορούσα να πρωτοτυπήσω και να μη μιλήσουμε σήμερα..για τι άλλο; Για τα Χριστούγεννα φυσικά!

Δεν θα το κάνω όμως, γιατί μου αρέσει να εξετάζουμε κάτι βαθύτερα και από την άλλη του πλευρά!

Τα Χριστούγεννα, λοιπόν, είναι μια ιδανική ευκαιρία να κάνουμε ένα διάλειμμα από όσα μας αγχώνουν και να αναρωτηθούμε τι πραγματικά μας κάνει ήρεμους και χαρούμενους. Δεν είμαι από εκείνους που περιμένουν τα Χριστούγεννα για να χαρούν. Ωστόσο δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι η ατμόσφαιρά τους σε παρασέρνει γλυκά, εκτός και αν συντρέχουν άλλοι λόγοι, άλυτα θέματα που σε κρατούν σφιγμένο γενικότερα σε οτιδήποτε.

Για τους περισσότερους από εμάς, οι καθημερινές δυσκολίες πολλές φορές γίνονται ανυπόφορες. Αν δεν βρίσκουμε τρόπους να τις αντιμετωπίζουμε, έχουμε σταματήσει να ζούμε και "απλώς" υπάρχουμε. Αφήνοντας στην άκρη τις στεναχώριες, οι ημέρες των Χριστουγέννων είναι ιδανικές για έναν ακόμα λόγο. Για τον προσωπικό σου απολογισμό. Μη σε τρομάζει η φράση, δεν χρειάζεται να απογοητευτείς ή να πληγωθείς κάνοντας τον απολογισμό σου. Δες το θετικά, από την άλλη όψη του νομίσματος. Είναι κάτι που αφορά εσένα και μόνο. Τους στόχους και τα όνειρά σου, όσα σε εμπόδισαν να τα φτάσεις και να εξελιχθείς (έγιναν άραγε μαθήματα;), τσέκαρε την διαχείριση του χρόνου σου αλλά και των καταστάσεων.. Δες τι θέλεις κρατήσεις και τι όχι. Τι είναι λειτουργικό και αποτελεσματικό. Είναι καταπληκτικό όσο θα σκέφτεσαι και θα καταγράφεις, πόσα θα αισθανθείς ότι πέτυχες τελικά. Θα εστιάσεις κατά αυτό τον τρόπο στα σημαντικά, στην ουσία που εσύ αναζητάς. Μπορεί να αναθεωρήσεις, να αποφασίσεις αλλαγές γιατί αυτός είναι ο σκοπός του προσωπικού απολογισμού όταν μια χρονιά φτάνει στο τέλος της. Ο φρέσκος αέρας που θα μπει αν αφήσεις το παράθυρο του μυαλού και της ψυχής σου ανοικτό.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων όσο και να το ψάχνεις σε πολυκαταστήματα, στις γεμάτες από στολίδια κούτες στην αποθήκη, στους φωτισμένους δρόμους, στα δώρα.. δεν θα το βρεις. Δεν θα το βρεις, αν δεν το έχεις μέσα σου. Καλά Χριστούγεννα σε όλους με υγεία και εσωτερική γαλήνη!! +Katerina Verigka

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

 Διαβάστε περισσότερα.. »