Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Έχει περάσει την δεκαετία τώρα, αλλά ακόμα θυμάμαι να ακούω το περιβόητο “οι άντρες δεν υπάρχουν πια”. Αρχικά ίσως αναρωτιόμουν τι σημαίνει, αργότερα ίσως κατάλαβα, στη συνέχεια ίσως απέκτησα άποψη επ’ αυτού, σήμερα όμως είμαι σίγουρα σε θέση να το προσεγγίσω με βάση την δική μου άποψή.
Κι αν οι άντρες περνάνε… κρίση ταυτότητας με άλλους να αφήνουν γένια ιερέα προκειμένου να αποδείξουν την αρρενωπότητα τους κι άλλους να συναγωνίζονται τις γυναίκες στο πλήθος καλλυντικών που κρύβουν στο ντουλάπι τους, οι γυναίκες… οι γυναίκες πως μετεξελίχτηκαν σε όλη αυτήν την πορεία;
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά τις βλέπουμε ανεξάρτητες, περιποιημένες, ντυμένες τόσο όμορφα όσο και… λιγότερο, προσεγμένες στην κοινωνική τους ζωή, στις παρέες, στις εξόδους, στις δραστηριότητες, ακόμα και στην εργασία που τελικά κάνουν και ο σκοπός πάντα πετυχαίνει αφού οι άντρες πάντα μένουν να τις κοιτάζουν σαν αποχαυνωμένοι μεθυσμένοι από τα αρώματα, το κόκκινο του κραγιόν και το πολύ δέρμα που επιμελώς αποκαλύπτεται πίσω από ωραία δαντέλα ή προκλητική εμφάνιση.
Όμως πάντα φτάνει η στιγμή που κάποιος πρέπει να μιλήσει με κάποιον. Και εκεί το κάστρο γκρεμίζεται. Μάλλον όχι το κάστρο, ολόκληρη η πόλη-κράτος! Γιατί η σημερινή γυναίκα έχει μεν πτυχίο από κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όμως το απέκτησε ακριβώς όπως και τον καλό βαθμό στο Λύκειο: παπαγαλίζοντας!
Και επειδή οι σπουδές δεν κάνουν τον άνθρωπο, ας αναρωτηθούμε πως τα τηλεοπτικά reality και πως το κανάλι “Ε” πιο συγκεκριμένα αποκτούν τηλεθεατές αρκετά φανατικούς για να υπάρχουν. Πως οι εκπομπές μαγειρικές κατέκλυσαν την ελληνική τηλεόραση και γιατί οι τούρκικες σειρές κατάφεραν να μονοπωλήσουν προσωρινά την φτωχή ελληνική τηλεόραση.
Και επειδή κάθε ερέθισμα διαμορφώνει χαρακτήρα, φτάνουμε στην σημερινή -νεαρά κυρίως- γυναίκα του σήμερα. Εκείνη με το αχανές βλέμμα προς το υπερπέραν, εκείνη που το πολύ βάψιμο ή το πολύ θέατρο, δεν σε αφήνουν να διαπιστώσεις αν όντως μιλάς με άνθρωπο ή με ρομπότ. Κάθε συζήτηση κρίνεται από χαμηλό ενδιαφέρον, χαμηλή ποιότητα και χαμηλή ένδειξη ικανότητας συμμετοχής σε αυτήν. Νομίζουν ότι έχουν άποψη για όλα, ενώ την ίδια στιγμή δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει γύρω τους. Κι αν κατά τύχη ξέρουν, η ενημέρωσή τους είναι από αμφιβόλου εγκυρότητας σελίδες στο facebook. Κι έτσι να είναι, το ενδιαφέρον τους περιορίζεται στον τίτλο και την εισαγωγή του άρθρου/είδησης.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην θαυμάσεις μια γυναίκα που με 35 βαθμούς καλοκαιρία, καταφέρνει να περάσει από δίπλα σου με μαλλιά κομμωτηρίου, μακιγιάζ διαγωνιζόμενης σε καλλιστεία και ενδυμασία που πιο πολύ “καίει” παρά δροσίζει και όλα αυτά την ίδια στιγμή που όλο το πακέτο στηρίζεται σε κάποιον λόφο από τακούνια που κάνουν τις ισορροπίες κυριολεκτικά επικίνδυνες (για εκείνη).
Όμως ως εκεί. Μου φτάνει αυτό. Το βαρέθηκα. Δε με ενδιαφέρει. Με κούρασε να βλέπω κάστρα στην άμμο. Ας πούμε ότι έχασα την εμπιστοσύνη μου σε παραμύθια με πριγκίπισσες που μένουν μέσα σε αυτά. Ας πούμε πως… δεν υπάρχουν γυναίκες πια, έτσι για να μιλάμε την ίδια γλώσσα! +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
