ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ τα προσφυγόπουλα στα σχολεία: πού είναι το ανθρώπινο πρόσωπό μας;

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Οι Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα δεν φέρνουν τόση αισιοδοξία, αφού αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα θέμα που με κάνει να γίνομαι απαισιόδοξη για την κοινωνία μας, για το μέλλον, για τον άνθρωπο γενικότερα. Όμως, θα "παίξω" με το δίπολο των αντιθέτων και θα πω ότι επέλεξα αυτό το θέμα, αφού βασική μου αρχή είναι πως όταν βουτάμε σε αυτό τον βάλτο της απαισιοδοξίας, όπως κάνω και εγώ τελευταία, ένας βασικός τρόπος για να ξεφύγουμε από αυτόν είναι να το συνειδητοποιήσουμε και να εναντιωθούμε! Έτσι λοιπόν, μετά τoν πρόλογο, σειρά έχει το κυρίως θέμα.

Η Δευτέρα 10^η Οκτωβρίου, ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο για χιλιάδες προσφυγόπουλα σε ελληνικά σχολεία.

Το θέμα με τους πρόσφυγες στην Ελλάδα κρατάει καιρό. Τόσο λόγω, εξαρχής, της παραμονής τους εδώ, όσο και όλων των ζητημάτων που εκείνη επέφερε, όπως τα μέσα και οι τρόποι για να βοηθηθούν ώστε… όχι να εξομαλυνθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους, αλλά να αποκτήσουν συνθήκες διαβίωσης. Ώστε να μπορέσουν να έχουν κάτι από τα βασικά και απαραίτητα. Ώστε να μιλάμε για ζωή και όχι για κόλαση… Οι αντιδράσεις πολλές και διαφορετικές , όπως σε κάθε κοινωνικό θέμα που αποκτά πολιτικές διαστάσεις.

Διάβασα πολλά. Όπως το ότι "η ενσωμάτωση των μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων προσφύγων με τα παιδιά οικογενειών Ελλήνων είναι σε θέση να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά των τοπικών κοινωνιών". Διάβασα επίσης, ότι "αυτή η επιλογή της κυβέρνησης προκαλεί κατά κάποιο τρόπο την τύχη της σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις για την χώρα με δεδομένη την άρνηση πολλών Ευρωπαϊκών καρτών να σηκώσουν το παραμικρό βάρος".

Γεγονός είναι ότι το όποιο σχέδιο υπάρχει από πλευράς της κυβέρνησης για την εκπαιδευτική προσαρμογή των προσφύγων , προφανώς, παρουσιάζει άπειρες ελλείψεις. Αναμενόμενο, από τη στιγμή που το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα παρουσιάζει τόσα κενά έως και απαράδεκτα σημεία από μόνο του. Πόσο μάλλον, όταν οφείλει να διαχειριστεί ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη…

Με θλίβουν πολλά σε αυτήν την κατάσταση. Από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μπορεί να "σηκώσει βάρη", μέχρι την "αθώα" αντιμετώπιση της κυβέρνησης και έως τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που "βγάζουν ναζιάρικα την ουρίτσα τους απέξω". Αυτό όμως που με εξοργίζει και μοιάζει ασύλληπτο για το αθώο(;), ρομαντικό(;), ονειροπαρμένο(;) μυαλουδάκι μου είναι η αντίδραση του ανθρώπινου(..;) είδους μας. Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Δεν ξέρω αν είναι η εξαίρεση που κάνει τον κανόνα να ισχύει (γιατί νομίζω πως θα μπερδευτούμε ψάχνοντας να βρούμε ποιος είναι ο κανόνας και ποια η εξαίρεση). Γνωρίζω όμως, πως αυτές οι αντιδράσεις όντως συμβαίνουν, και μου φαίνεται αδιανόητη αυτή η συμπεριφορά, ειδικά όταν γίνεται από γονείς προς παιδιά. Όχι δικά τους παιδιά, αλλά πόση σημασία έχει αυτό; Μηδαμινή… 

Για του λόγου το αληθές, παρακάτω παραθέτω ορισμένα παραδείγματα που, εμένα προσωπικά, με κάνουν να ντρέπομαι, να θυμώνω και να στεναχωριέμαι.

Η πρώτη μέρα στο σχολείο για τα προσφυγόπουλα στο δημοτικό σχολείο Προφήτη

Οι γονείς επισημαίνουν ότι η τοπική κοινωνία δεν είχε καμία ενημέρωση για το συγκεκριμένο ζήτημα. Περίπου 15 άτομα, γονείς μαθητών, βρίσκονταν έξω από το σχολείο και εμπόδιζαν την είσοδο στα προσφυγόπουλα.

Γονείς έβαλα λουκέτο σε σχολείο στην Μυτιλήνη όταν πληροφορήθηκαν ότι θα πάνε προσφυγόπουλα

Κλείδωσαν την κεντρική πόρτα, θέλοντας να δείξουν την αντίθεσή τους για την ένταξη των προσφυγόπουλων στα σχολεία, προτάσσοντας λόγους δημόσιας υγείας...

Βέβαια, υπήρχαν και κάποιες θετικές αντιδράσεις όπως αυτή σε ένα δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης, όπου ελληνόπουλα υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα τα προσφυγόπουλα.

Τέλος, σε Γυμνάσιο στον Κολωνό, "Χρυσασυγίτες" προσπάθησαν να εμποδίσουν τα προσφυγόπουλα να μπουν στο προαύλιο του σχολείου.

«εκπαιδευτικοί, νεολαίοι και κόσμος από τη Λαϊκή Συνέλευση της περιοχής του Κολωνού υπερασπίζονται την ανάγκη να ενταχθούν όλα τα προσφυγόπουλα στα σχολεία μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά… και τα παιδιά μας να τραβούν την πόρτα για να την ανοίξουν… η γενιά που υπερασπίζεται τα δίκαια των φτωχών, που μαθαίνει να πολεμά το φασισμό και το ρατσισμό… εκεί είναι το μέλλον… τα προσφυγόπουλα μπήκαν… η πόρτα άνοιξε με σπρωξιές και βρισιές… αλλά άνοιξε… αγωνιζόμαστε με πείσμα και πάθος για να ανοίγει η πόρτα το πρωί και τα προσφυγόπουλα να μπαίνουν στο σχολείο μαζί με τα άλλα παιδιά… περήφανη για το γιο μου όπως και για όλους τους άλλους συντρόφους και συναγωνιστές…»!

Τα ερωτήματα είναι τα εξής: Τα προσφυγόπουλα είναι εμπόδιο ή απειλή για την σωστή και επαρκή εκπαίδευση των ελληνόπουλων; Τα προσφυγόπουλα αποτελούν κίνδυνο για την υγεία των ελληνόπουλων; Και τέλος, αν αυτές οι αντιδράσεις δεν εμπεριέχουν ρατσιστικά στοιχεία, τότε ποιες;

Κατανοώ ότι συχνά ο άνθρωπος απέναντι σε μη αναμενόμενες και δύσκολα διαχειρίσιμες καταστάσεις, δεν είναι εξοικειωμένος, αντιδρά με απροσδόκητο ακόμα και, μακριά από τον χαρακτήρα του, τρόπο. Ο φόβος τρέφει τον ρατσισμό όσο τίποτα άλλο και, προσωπικά, αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν αποτελεί εξωτερική εισβολή και ότι υπάρχει στη φύση του ανθρώπου. 

Ναι, καταλαβαίνω ότι μία χώρα σε βαθιά κρίση, όπως η Ελλάδα, έχει τρομερές ελλείψεις που με δυσκολία σηκώνει τα βάρη της, αν δεν τα αφήνει να τη "σωριάσουν".

Όμως, μιλάμε για ανθρώπους. Ανθρώπους σαν εμένα, σαν εσένα, σαν τον καθένα μας. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους από τον φόβο που μας βάζει σε λήθαργο και μας θολώνει το μυαλό. Ας φερθούμε σαν αυτό που αυτοαποκαλούμαστε. Ας φερθούμε σαν Άνθρωποι. +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ~ το "δωμάτιο" του σαίξπηρ

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Αυτή τη φορά, το θέμα της ενότητας δεν αφορά ακριβώς έναν προβληματισμό αλλά ένα συναρπαστικό γεγονός, αφού σε λίγες μέρες από σήμερα, συγκεκριμένα στις 23 Απριλίου, έχουμε μία ιστορική επέτειο. Γιορτάζονται 400 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα William Shakespeare, με εκδηλώσεις που σκοπό έχουν να τιμήσουν τον μεγαλοφυή αυτό συγγραφέα αλλά και να μας υπενθυμίσουν την πολιτιστική κληρονομιά που έχει αφήσει, η αξία της οποίας παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα των αιώνων. Μία μοναδική, λοιπόν, ευκαιρία μας δίνεται ώστε να ζήσουμε μία ανεπανάληπτη, πνευματική εμπειρία και να πάρουμε μία γεύση από το θεατρικό έργο του Σαίξπηρ!

Ο Άμλετ, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο Ριχάρδος ο Γ’, ο Ιάγος, η Λαίδη Μάκβεθ, ο βασιλιάς Ληρ, ο Σάιλοκ, η Οφηλία, η Κορδέλια και πολλοί ακόμα διάσημοι ήρωές του θα μετακομίσουν την ίδια μέρα της επετείου, το Σάββατο 23 Απριλίου, σε ένα κοντέινερ-δωμάτιο που θα στηθεί στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα, ειδικά για αυτόν τον σκοπό. Η παραμονή στο δωμάτιο θα διαρκεί 20 λεπτά, ενώ η είσοδος είναι ελεύθερη. Από τις 11.00 το πρωί έως τις 23.00 το βράδυ, όσοι τυχεροί προσέλθουν θα παρακολουθήσουν ένα ποιητικό θέαμα αποτελούμενο από αποσπάσματα διάσημων έργων του κορυφαίου συγγραφέα, το οποίο έχουν αναλάβει να ζωντανέψουν ηθοποιοί, σκηνοθέτες και μεταφραστές που συμμετέχουν στη δράση.

Όσον αφορά τους συντελεστές, η σύλληψη και η επιλογή των κειμένων είναι της Λουίζας Αρκουμανές. Τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει αναλάβει η Έφη Θεοδώρου, την επιμέλεια του σκηνικού χώρου και των κουστουμιών η Ελένη Μανωλοπούλου, τους φωτισμούς ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και τη μουσική επιμέλεια ο Θοδωρής Αμπαζής και ο Χαράλαμπος Γωγιός, με τη συμμετοχή των σπουδαστών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. (Πηγή: www.cnn.gr)

Η Αθήνα δεν είναι η μοναδική πόλη που γιορτάζει την επέτειο των 400 χρόνων από το θάνατο του Σαίξπηρ, αφού παρόμοιου τύπου εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν την ίδια μέρα σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο. Συγκεκριμένα, στο Λονδίνο, το Shakespeare’s Globe οργανώνει το «Complete Walk”, μία βόλτα στις όχθες του Τάμεση όπου, στις 23 και 24 Απριλίου, θα προβάλλονται σε τεράστιες οθόνες δεκάλεπτα φιλμ με σκηνές από έργα του Σαίξπηρ, με τη συμμετοχή διάσημων ηθοποιών. Στη Νέα Υόρκη, μεγάλη έκθεση με φωτογραφίες, κοστούμια και προγράμματα από παλιές παραστάσεις έργων ου Σαίξπηρ παρουσιάζονται στην New York Public Library for the Performing Arts. Στο Σικάγο, δεκάδες εστιατόρια συμμετέχουν στο «Culinary Complete Works», όπου επαγγελματίες σεφ χρησιμοποιούν τα έργα του Βάρδου ως έμπνευση για τη δημιουργία ενός ή περισσότερων πιάτων. (Πηγή: www.iefimerida.gr)

Με αφορμή αυτό το γεγονός, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ποιο στοιχείο θεωρώ, εγώ προσωπικά, «μαγικό» στο έργο του Σαίξπηρ, ένα από τα πολλά μαγικά στοιχεία που συναντάει κανείς σε εκείνον, και πηγάζει από τον τρόπο προσέγγισης του έργου του.

Το πιο ενδιαφέρον στον Σαίξπηρ για εμένα λοιπόν, είναι ότι τα έργα του μπορούν να αναλυθούν και να ερμηνευθούν με άπειρους τρόπους. Άλλωστε, κάθε ιδιοφυές έργο αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μονοσήμαντη ανάλυση, αλλά είναι ανοιχτό σε πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις. Υπάρχει, όμως, μία που αν καταφέρει να διαβάσει κανείς το έργο του υπό αυτήν την οπτική, είμαι σίγουρη πως όχι μόνο θα μπορέσει να κατανοήσει καλύτερα την  ανθρώπινη φύση, αλλά και να έρθει ένα βήμα πιο κοντά στο να γνωρίσει τον εαυτό του. Αυτή η προσέγγιση λοιπόν, αφορά τον  ανθρωποκεντρισμό, που διακρίνουμε εμφανέστατα άλλωστε σε όλα τα έργα του, σε σχέση πάντα με το «τρίγωνο» άνθρωπος-κοινωνία-φύση. Επηρεασμένος, αν μη τι άλλο, ο ίδιος από την Ελισσαβετιανή Αναγέννηση κατά την οποία έζησε, ο στόχος ήταν ακριβώς αυτός: η ισορροπία ανάμεσα στα τρία αυτά στοιχεία. 

Ο ιδιόρρυθμος ανθρωποκεντρισμός του Σαίξπηρ διαβάζεται ξεκάθαρα. Οι ήρωές του δεν υποκύπτουν σε συνθήκες ή γεγονότα , αλλά ούτε σε κάποια ανώτερη σε αυτούς δύναμη που προδιαθέτει τη μοίρα τους. Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι πάντα παρούσες, όμως μπορούν να αλλάξουν από τον άνθρωπο. Η θεϊκή παρέμβαση υπάρχει, χωρίς να καθορίζει την εξέλιξη της δράσης. Η τύχη μπορεί να καλυτερεύσει ή να χειροτερεύσει τις καταστάσεις, ωστόσο τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ένας, ο άνθρωπος. Για παράδειγμα, ο Άμλετ επιλέγει ο ίδιος να πάρει εκδίκηση από τον πατριό του, όμως, αντί να ξετυλιχθεί ένα βαρύ δράμα, αποκαλύπτονται αρχέτυπα ανθρώπινων συμπεριφορών. Η αυτενέργεια του Άμλετ, η αυτοθυσία της Οφηλίας και, τελικά, ο απόλυτος ξεριζωμός της κατεστημένης τάξης. Το υπερφυσικό στοιχείο είναι παρών μέσω του φαντάσματος του νεκρού βασιλιά, ωστόσο, δεν παίζει ρυθμιστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον Μάκβεθ. Η μοίρα των ηρώων δε δημιουργείται από τις μάγισσες (υπερφυσικό στοιχείο) που αρχικά την προλέγουν, αλλά από τους ίδιους τους ήρωες, δηλαδή από τον ανθρώπινο παράγοντα. Ακόμη και οι κακοί ήρωες, όπως η Λαίδη Μάκβεθ ή ο Ριχάρδος ο Γ’, αναλύονται μέσα από την ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Ο άσχημος και τρίτος στη διαδοχή του θρόνου Ριχάρδος, ερωτεύεται παράφορα μία πανέμορφη γυναίκα. Δηλαδή, με τα «ανθρωποκεντρικά» μάτια του Σαίξπηρ, ο άνθρωπος είναι πάντα πιο δυνατός από την κοινωνία (Ριχάρδος, τρίτος στη διαδοχή του θρόνου, που γίνεται πρώτος) αλλά και από τη φύση (άσχημος, όμως ερωτικά ελκυστικός).

Προτείνω λοιπόν, όσοι μπορέσουν να βρίσκονται στο περίφημο αυτό "δωμάτιο", να μην χάσουν την ευκαιρία, γιατί αυτός ο μεγάλος συγγραφέας μας διδάσκει πολλά. Αν καταφέρουμε να έρθουμε λίγο πιο κοντά σε εκείνον, θα καταφέρουμε να δούμε τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας με άλλα μάτια...

Διότι, ο Σαίξπηρ πίστευε βαθιά στη δύναμη του ανθρώπου και αυτό δε θα μπορούσε να μην εμφανιστεί στο έργο του, είτε ηθελημένα είτε αθέλητα-αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Αυτό όμως για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι, είναι πως και ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος, που με την ιδιοφυΐα του, την πίστη του και, κυρίως, τη θέλησή του κατάφερε να αψηφήσει «εμπόδια» και όρια, εσωτερικής ή εξωτερικής φύσης, και να δημιουργήσει, να γράψει τη δική του ιστορία. Μια ιστορία, που θα πρέπει να αποτελεί, εκτός από πνευματική παρακαταθήκη ανυπολόγιστης αξίας, και παράδειγμα για όλους εμάς που συνεχώς παλεύουμε με τους «δαίμονές» μας και ελπίζουμε ότι μια μέρα θα τους νικήσουμε. Γιατί όπως ο ίδιος έλεγε: 

«Αυτός που έχει θέληση, δημιουργεί, και δημιουργεί πάρα πολλά. Αυτό είναι απόδειξη πως δεν υπάρχει τίποτα ακατόρθωτο»! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ social media: η "αποκωδικοποίηση" μιας άλλης επικοινωνίας

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Η επικοινωνία είναι μια ευρεία έννοια με πολλές παραμέτρους. Οι άνθρωποι, ως πολύπλευρα όντα, μπορούσαν πάντα να επικοινωνούν με διαφορετικούς τρόπους: άμεσα, με κατ’ιδίαν συζητήσεις αλλά και έμμεσα, με ένα βλέμμα ή ένα γνέψιμο και την αυτόματη αποκωδικοποίησή του. Στις μέρες μας, η επικοινωνία έχει πάρει μία ακόμα διάσταση από τη στιγμή που τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης μπήκαν στις ζωές όλων μας και κατάφεραν να φέρουν μία επανάσταση στον τρόπο που επικοινωνούσαμε μέχρι τώρα. Κατάφεραν να εντάξουν στην καθημερινότητά μας έναν τρόπο επικοινωνίας που μπορεί να γίνει ταυτόχρονα άμεσος και έμμεσος, ευθύς και "πλάγιος", προσωπικός και απρόσωπος. 

Αυτό που θα μας απασχολήσει σήμερα είναι ακριβώς αυτή η ισορροπία ανάμεσα στα θετικά και τα αρνητικά των κοινωνικών μέσων δικτύωσης. Προς τα πού γέρνει η ζυγαριά για τον καθένα από εμάς; Πόσο καλό ή κακό μπορεί να κάνει η χρήση τους και σε ποια επίπεδα; Και τέλος, είναι άραγε τόσο εύκολο να απεγκλωβιστούμε από το μεταίχμιο μεταξύ της ωφέλιμης και μη πλευράς;

Νόμιζω ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να απαντήσουμε στα ερωτήματα, ο καθένας μας για τον εαυτό του, είναι να αναλογιστούμε στιγμές από την καθημερινότητά μας. Η προσήλωση στα social media είναι μία συνηθισμένη εικόνα γύρω μας: Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σε μία στάση λεωφορείου, γνωστοί και φίλοι σε ένα μπαρ, ένα ζευγάρι σε ένα εστιατόριο. Και ανάμεσά τους; Ένα σύγχρονο smartphone με όλες τις απαραίτητες εφαρμογές.

Έχει συμβεί να βρίσκομαι σε μία παρέα και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η συζήτηση σχετικά με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με εντελώς διαφορετική αντίληψη για το θέμα να μετατρέπεται σε φιλονικία. Η μία πλευρά υποστήριζε τα αυτονόητα: ότι είναι ένας τρόπος να "μοιραστείς" με τους "φίλους" σου στιγμιότυπα της ζωής σου, ένα διαδραστικό μέσο για να εκφράσεις συναισθήματα και αντιστοίχως να σου μεταδόσουν, ένα μέσο για να "κοινοποιήσεις" επαγγελματικά θέματα που έχουν ανάγκη από "γνωστοποίηση" και έτσι να διαφημίσεις τη δουλειά σου. Προφανώς, ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι καθημερινός χρήστης διάφορων social media και θεωρεί ότι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας του σήμερα. Η άλλη πλευρά υποστήριζε τα εξίσου αυτονόητα: ότι πρόκειται για μέσα που απομακρύνουν τους ανθρώπους παρά τους φέρνουν κοντά, ότι είναι ένας ψεύτικος κόσμος, απρόσωπος, σχεδόν γελοίος, μη απαραίτητος, που τείνει να καλύψει υποτιθέμενες ανάγκες. Και, ξανά προφανώς, ο εν λόγω άνθρωπος, δεν είχε στην  κατοχή του κανένα τελευταίας τεχνολογίας κινητό, ούτε είχε προφίλ σε κάποιο κοινωνικό μέσο δικτύωσης.

Ενδιαφέρον έχουν κάποια πρόσφατα παραδείγματα που θα αποτελούσαν "μέσο υπεράσπισης" της εκάστοτε πλευράς. 

Μία εποικοδομητική και δημιουργική διάσταση των social media, συναντάμε σε μία διπλωματική εργασία του τμήματος Χωροταξίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου γίνεται απόπειρα χαρτογράφησης των check-in των χρηστών του facebook με στόχο "την αξιοποίηση πληροφοριών σε διάφορους τομείς όπως στις μεσιτικές συναλλαγές, στον τουρισμό ή στον σχεδιασμό των δρομολογίων των ΜΜΜ. Ακόμα, συσχετίζονται και με την οικονομική κατάσταση μιας περιοχής. Βλέπεις δηλαδή, πόσο ζωντανή είναι μία πόλη μέσα από την εμπορική δραστηριότητα". Συμπεράσματα προκύπτουν και για τις περιοχές στις οποίες παρατηρείται "ψηφιακή σιωπή". (πηγή: lifo.gr) Να λοιπόν, που εκτός από τον ρόλο τους στην καθημερινή ζωή μας, τα social media θα μπορούσαν να αποτελέσουν έμπνευση για έρευνα και ανάλυση κοινωνικών, πολεοδομικών και άλλων στοιχείων.

Στον χάρτη της Ελλάδας με πράσινο χρώμα καταγράφονται τα σημεία της "ψηφιακής σιωπής"

Πρόσφατο παράδειγμα υπεράσπισης της αντίπερα όχθης επέλεξα ένα πρόσφατο videoclip που κυκλοφόρησε ο Moby, με θέμα του ακριβώς την αποξένωση και απομάκρυνση μεταξύ των ανθρώπων εξαιτίας της προσήλωσης στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Ένα ασπρόμαυρο animation που αντικατοπτρίζει την άχρωμη ζωή μας όπως αυτή προκύπτει από την αλόγιστη χρήση των social media. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, το βίντεο μιλάει από μόνο του. 

Are you lost in the world like me?

If the systems have failed

Are you free?

All the things, all the loss

Can you see?

Are you lost in the world like me?

Πού βρίσκεται η αλήθεια; Κάπου στη μέση. Αντικειμενική αλήθεια άλλωστε, σε πολύ λίγα πράγματα υπάρχει. Ναι, βρίσκουμε ανθρώπους που οι αποστάσεις μας απομάκρυναν ή συναντούμε νέους ανθρώπους, που υπό άλλες συνθήκες δεν είχαμε φανταστεί καν ότι θα γνωρίζαμε. Προωθούμε τη δουλειά μας, ενώ ορισμένοι από εμάς βρίσκουμε εργασία μέσω των social media από μία αγγελία που θα διαβάσουμε για μία θέση που μπορεί να βρίκσεται ακόμα και σε άλλη χώρα. Αμεσότητα, γρήγορη ανταπόκριση, πρόσβαση σε οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε όσο "μακριά" και αν βρίσκεται σε πραγματικό χρόνο. Ερχόμαστε σε επαφή και είμαστε "ενεργοί" ακόμα και αν ξαπλώνουμε στον καναπέ μας, με τις πυτζάμες μας και συντροφιά μια κούπα τσάι λόγω αφωνίας. Με άλλα λόγια, οι κατ’εξοχήν αντικοινωνικές καταστάσεις δεν αποτελούν εμπόδιο για μορφή κοινωνικοποίησης στον ψηφιακό κόσμο. Μπορείς να "είσαι εκεί", όπως και αν είσαι, όπου και αν βρίσκεσαι.

Από την άλλη, πόσο "κακό" είναι αυτό; Πόσο κακό μπορεί να είναι το να θες να μοιραστείς ("share") μια στιγμή δική σου με κάποιον άλλον, με ανθρώπους που δεν μπορούν να είναι με τη φυσική τους παρουσία κοντά σου, αλλά μέσω αυτής της οθόνης; Πόσο κακό είναι να επιδιώκεις μία δράση ή αντίδραση σε ένα γεγονός που από μόνος σου ο ίδιος γνωστοποιείς με αυτόν τον σκοπό; Όχι δεν είναι κακό. Είναι δυνατότητα, εν μέρει και επιλογή, όμως χωρίς περαιτέρω προεκτάσεις. Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζεις εκ των προτέρων, πως όταν απενεργοποιείς τον υπολογιστή, όταν κλειδώνεις το κινητό, τότε είσαι εσύ και ο κόσμος γύρω σου. Και αν δεν υπάρχει κόσμος γύρω σου, είσαι μόνος. Είσαι εσύ και η πραγματική σου ζωή, αυτή με την οποία οφείλεις, στον εαυτό σου τουλάχιστον, να διαλλαχτείς. Τότε, ξαφνικά όλα σιωπούν. Τότε, προσγειώνεσαι κάπως απότομα από τον ψηφιακό κόσμο, στον κόσμο του "εδώ και τώρα". Γιατί... Μπορεί ένα "like" να αντικαταστήσει ένα βλέμμα θαυμασμού; Μπορεί μία διαδικτυακή συνομιλία να αντικαταστήσει μία συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο; 

Η κάθε περίπτωση είναι και ένα ξεχωριστό παιχνίδι αποκωδικοποίησης. Από τη μία αποκωδικοποίηση λέξεων ή φράσεων, καθυστέρησης μίας απάντησης, των σημείων στίξης ή των άπειρων emoticon! Από την άλλη, αποκωδικοποιείς ένα βλέμμα, ένα κοκκίνισμα, ένα άγγιγμα, μία στάση σώματος που δηλώνει κατά πόσο είσαι όντως παρών ή όχι.  Ας εκμεταλλευόμαστε τα θετικά, ας δίνουμε βάση στον "έλεγχο" που επικρατεί σε αυτόν τον διαδικτυακό κόσμο και ας έχουμε κατά νου ένα πράγμα: Ότι τελικά, δεν είναι τυχαίο που όλες οι συνομιλίες τελειώνουν κάπως έτσι: 

"Θα τα πούμε. Από κοντά..."+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ παραλίες των χανίων: αναμνήσεις και συναισθήματα

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis!

Οι μαγικές παραλίες του νομού Χανίων είναι αμέτρητες. Η καθεμία ξεχωριστή, ιδιαίτερη, πρωτότυπη και τόσο μα τόσο ερωτεύσιμη! Διανύουμε το καλοκαίρι, την εποχή που ούτως ή άλλως νιώθουμε πιο ξέγνοιαστοι, πιο ελεύθεροι, πιο αυθόρμητοι στην έκφρασή μας, στις αντιδράσεις μας, στις σκέψεις μας… Έτσι λοιπόν, οι σημερινές Σπίθες Αισιοδοξίες είναι και πιο προσωπικές. Ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων, προσωπικών εμπειριών και αποτυπώσεων. Μία εξιστόρηση γεγονότων και εξωτερίκευση ενδόμυχων σκέψεων από τη δική μου οπτική, με τον τρόπο που εγώ η ίδια έζησα αυτές τις παραλίες, πώς στιγματίστηκαν στη μνήμη μου και τα συναισθήματα που μου μετέφεραν και κουβαλάνε μαζί τους… 

Πάμε λοιπόν να "ταξιδέψουμε" σε μαγικές παραλίες των Χανίων με πυξίδα μας προσωπικές εντυπώσεις που τελικά τις διαμόρφωσαν!

Μπάλος

Μπάλος, 2012

Έχω επισκεφτεί τον Μπάλο μία μόνο φορά και αυτή μέσω της δύσβατης και όχι κλασικής διαδρομής, δηλαδή οδικώς και όχι με το καραβάκι. Είχαμε ξεκινήσει αργά το απόγευμα, χωματόδρομος, κανένα άλλο αυτοκίνητο γύρω μας. Από τη μία πλευρά βουνό από την άλλη γκρεμός και θάλασσα. Δέος και φόβος για το γεμάτο αντιθέσεις τοπίο που διασχίζουμε. Μετά από αρκετή ώρα "περιπλάνησης", ο δρόμος τελειώνει και η συνέχεια για την πρόσβαση στην παραλία είναι υποχρεωτικά με τα πόδια, μέσω ενός εξίσου δύσβατου μονοπατιού. Ανέγγιχτη φύση, τα, "παραδοσιακά" θα έλεγε κανείς, κρι-κρι γύρω μας και μοναχά εμείς. Η λαχτάρα μου να φτάσω στην ξακουστή παραλία του Μπάλου ήταν τόση που σχεδόν έτρεχα, αγνοώντας τα μικρο-εμπόδια γύρω μου. Μοναδική στάση, το πρώτο σημείο από το οποίο άρχισε πλέον να διακρίνεται ο πολυπόθητος προορισμός. Αναγκαστική, αυθόρμητη στάση, τόσο λόγω του πρώτου ξαφνιάσματος όσο και της πρώτης αποτύπωσης του μαγευτικού "πλαισίου" που μας περιέλαβε. Οι πρώτες αναμνήσεις δημιουργούνται… Όταν ο ήλιος έδυε, φτάσαμε στον προορισμό μας. Ένας άδειος από κόσμο Μπάλος, όλος δικός μας. Λευκή άμμος, μικρές νησίδες να εμφανίζονται απρόοπτα μπροστά μας και ένα αίσθημα ελευθερίας να με κυριαρχεί. Δε μείναμε πολύ, νύχτωνε, έπρεπε να προλάβουμε να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο. Έτσι, ξεκινήσαμε γρήγορα για το δρόμο του γυρισμού. Κατά την ανάβαση, ρίχναμε κλεφτές ματιές πίσω μας. Χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα και τα χρώματα που άλλαζαν τα νερά από γαλάζια σε πορτοκαλί και μετά από πολύ λίγο, βαθύ μπλε. Ο δρόμος του γυρισμού άρχισε μόλις απλώθηκε το σκοτάδι γύρω μας. Η ίδια δύσβατη και τόσο "διχασμένη" λόγω του τοπίου διαδρομή, μοιάζει πλέον επικίνδυνη, αλλά παράλληλα, αποτελεί άλλη μία ευκαιρία εξερεύνησης, αφού πλέον έχει μεταμορφωθεί… Η αγωνία για το πότε θα φτάσουμε η ίδια με την πρώτη φορά. Μόλις αντικρίσαμε το τερματικό σημείο, η αγωνία τελειώνει, μαζί της και η τόσο μαγική περιπέτειά μας!

Φαλάσαρνα

Φαλάσαρνα, 2016

Απεραντοσύνη… Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό και ίσως να μην χρειάζεται άλλη για να περιγράψει αυτήν την παραλία. Απέραντη αμμώδης παραλία, απέραντη Μεσόγειος θάλασσα, απέραντο λοφώδες τοπίο γύρω μας. Το μόνο όριο; Ο ορίζοντας. Δείχνει ένα τέλος, αλλά και ένα χάος παράλληλα. Ένα όμορφο χάος όμως, από αυτά που θέλεις να τα κοιτάς και να χαθείς εκεί για πάντα. Στα Φαλάσαρνα, χρειάζεται χρόνος. Χρόνος για να νιώσεις αυτήν την απεραντοσύνη που τονίζεται ακόμα περισσότερο με την ύπαρξη του ορίου. Αν δεν υπήρχε ο ορίζοντας, τόσο ξεκάθαρος απέναντί σου, δε θα μπορούσες να την αντιληφθείς στο μέγιστο βαθμό. Χρειάζεται χρόνος για να περιπλανηθείς στα ταξίδια του μυαλού που ξεκινούν αυθόρμητα σε αυτό το μέρος, μόνο κοιτάζοντας τη θάλασσα. Η θάλασσα… Καταγάλανα νερά, κρυστάλλινα, διάφανα. Μια βουτιά αρκεί για να αναζωογονηθείς, δε φτάνει όμως για να την χορτάσεις. Ηρεμία, όνειρα και απεραντοσύνη… Ατέλειωτη απεραντοσύνη…

Σεϊτάν Λιμάνι

Σεϊτάν Λιμάνι, 2015

Εκεί απλά νιώθεις πόσο μικρός είσαι απέναντι στη φύση. Ο δύσκολος, απότομος και γεμάτος εμπόδια δρόμος που πρέπει να διασχίσεις για να φτάσεις στην παραλία δε σε εμποδίζει καθόλου στο να την επισκεφτείς. Αποτελεί και αυτός κομμάτι της νέας εξόρμησης. Κάνοντας το πρώτο βήμα στην παραλία, αντιλαμβάνεσαι πόσο μικροσκοπική είναι. "Μυτερές" βουνοκορφές απλώνονται γύρω σου και ορίζουν το μέρος στο οποίο επιτρέπεται να καθίσεις. Μπροστά θάλασσα, ένας μικρός και απότομα βαθύς κολπίσκος περικυκλωμένος από ψηλά βράχια. Πίσω σου μία δύσβατη περιοχή, μοιάζει με μικρό φαράγγι. Σε προκαλεί να την διασχίσεις, να τρυπώσεις στα κρυφά σημεία της και να ανακαλύψεις τις ομορφιές του τόσο αντισυμβατικού τοπίου της. Το όλο τοπίο αλλάζει ανάλογα με τις διαθέσεις του καιρού. Όταν επικρατεί άπνοια, γίνεται λίγο πιο γλυκό και φιλικό προς εσένα. Όταν έχει αέρα, όλα γίνονται δυσκολότερα έως και επικίνδυνα. Τα δυνατά θαλάσσια ρεύματα σε τραβάνε όλο και πιο βαθειά, με αποτέλεσμα τα «άγρια» βράχια δίπλα σου να μοιάζουν η μόνη σωτηρία σου για να μην παρασυρθείς εκτός του κόλπου. Είναι αντιφατικό μέρος… Από τη μία, νιώθεις πως όταν βρίσκεσαι εκεί, γίνεσαι δέσμιος του τόπου αυτού. Δε σε αφήνει να φύγεις. Σε περικυκλώνει από παντού  βάζοντάς σου στενά όρια σε όποια πλευρά και αν κοιτάξεις. Από την άλλη, μοιάζει να σε διώχνει κάποιες φορές…Όχι φανερά, αλλά ύπουλα… Είτε με τα τεράστια κύματα της θάλασσας, είτε με τους απότομους, τόσο σε μορφή όσο και σε χαρακτήρα βράχους… Υπάρχει κάτι το απρόσιτο σε αυτήν την παραλία και ίσως, αυτό το απρόσιτο είναι που, τελικά, την κάνει ασυγκράτητα γοητευτική…

Ελαφονήσι

Ελαφονήσι, 2015

Ποικιλομορφία… Το να περπατά κανείς στο Ελαφονήσι είναι μία περιπέτεια γεμάτη κρυμμένους θυσαυρούς. Πραγματικά, δεν ξέρω τι θα συναντήσω! Αρχικά, βλέπω την απέραντη παραλία με τις νησίδες με την ρόζ άμμο και τα κρυστάλλινα, σαν από παραμύθι βγαλμένα νερά… Κόσμος, ομπρέλες και ξαπλώστρες γεμάτες, κίνηση, ένταση, ενέργεια. Κάποια στιγμή φτάνω στους αμμώδεις λοφίσκους με τα κέδρα και τα προστατευμένα διάφορων ειδών φυτά να σχηματίζουν μονοπάτια. Ξεκινώ να περιηγούμαι, ώσπου το ήδη διαμορφωμένο μονοπάτι σε οδηγεί στην άλλη πλευρά. Μία άθικτη παραλία, σαν από θαύμα, σαν μυστήριο το πώς έφτασα εκεί, με καλοσωρίζει και με καλεί να μείνω εκεί για την υπόλοιπη μέρα. Η θάλασσα; Ακόμα πιο παγωμένη, ακόμα πιο κρυστάλλινη, ακόμα πιο αναζωογονητική! Ξαπλώνω στη ροζ άμμο και ο καυτός ήλιος με καίει μέχρι να… συνειδητοποιήσω ότι κάτι έχω παραλείψει. Κοιτάζω γύρω μου με μια πιο προσεχτική ματιά. Ένα πλήθος από λοφίσκους με περιμένει να το εξερευνήσω. Ξεκινώ να περπατάω και να ανεβαίνω από λόφο σε λόφο μέχρι που αντιλαμβάνομαι το μέγεθος του τοπίου που προσπαθώ να εξερευνήσω. Δέος… Άπειροι λοφίσκοι, κέδρα παντού και όλα μοιάζουν τόσο που δεν μπορώ να προσανατολιστώ… Όμως, να! Κάποια στιγμή, διακρίνω τις γνωστές αμμώδεις νησίδες που χωρίζουν την πανέμορφη αυτή παραλία σε επιμέρους τμήματα και ακριβώς από πίσω;

 Η Κρήτη, επιβλητική και εντυπωσιακή, δεσπόζει απέναντί μου και μου αποδεικνύει τη δύναμη, την ομορφιά και την υπεροχή της, που δεν μπορώ να βρω αλλού…+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 Διαβάστε περισσότερα.. »